Ο Αγαμέμνων Τσίπρας δεν δικαιούται να κλαίει για την Ιφιγένεια Φίλη...

Ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων θα έπρεπε να ξέραμε καλύτερα ότι οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι δυνατό πλέον να θεραπεύονται με ασπιρίνες, αλλά με χειρουργικές επεμβάσεις ακριβείας, ακόμα και με αυστηρά μέτρα. Το ποδόσφαιρο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση βγαλμένη από την επικαιρότητα. Άλλη μία είναι ο περιλάλητος διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας τον οποίο υποτίθεται πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είχε ως προτεραιότητα στην ατζέντα της.

Έφτασε, όμως, στο σημείο ο Αλ. Τσίπρας να αποπέμψει στην ουσία τον Νίκο Φίλη από το υπουργείο Παιδείας γιατί ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απαίτησε, σαν άλλη Σαλώμη, το κεφάλι του. Και τώρα διαμαρτύρεται η κυβέρνηση γιατί το ΣτΕ χαρακτήρισε αντισυνταγματικές τις αλλαγές στα βιβλία των θρησκευτικών στις οποίες είχε προχωρήσει ο Νίκος Φίλης. Μόνο ο γράφων διαπιστώνει την εκ του Μαξίμου ορμώμενη υποκρισία για το κλάμα που ρίχνει ο "Αγαμέμνονας" για την "Ιφιγένεια";...

Ενδεχομένως να υπάρχουν κάποιες ακρότητες στα νέα βιβλία των θρησκευτικών- το να μαθαίνουν, για παράδειγμα, τα παιδιά να προσεύχονται σε όλες τις θρησκείες δεν είναι άραγε κι αυτό γραφικότητα ή ακόμα και προσηλυτισμός;- ωστόσο κινούνται πάνω στη συνταγματική επιταγή τής ανεξιθρησκείας. Σέβονται, μάλιστα, και το ότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη είναι η επικρατούσα στη χώρα μας και συνεχίζεται να δίνεται προτεραιότητα στη διδασκαλία της...

Υποτίθεται, εξάλλου, πως και η επίσημη εκκλησία είχε συνηγορήσει- άλλο κυβερνητικό "αυτογκόλ" να ζητείται για τα πάντα η έγκριση της Ιεράς Συνόδου-, μόνο που οι παραθρησκευτικές οργανώσεις αποτελούν κράτος εν κράτει, όπως φαίνεται κι από την απόφαση του υπερσυντηρητικού ΣτΕ. Ο Ιερώνυμος ίσως και να έχει αναρωτηθεί ιδιαιτέρως "ποιος, επιτέλους, κυβερνά την εκκλησία της Ελλάδος" όταν παρατηρεί τη διαπλοκή παραθρησκευτικών οργανώσεων και δικαιοσύνης...

Το Σύνταγμα επιτάσσει, δεν προτρέπει απλώς, την ανεξιθρησκεία κι αυτό ανάμεσα σε άλλα σημαίνει ότι το μάθημα των θρησκευτικών δεν μπορεί να έχει ομολογιακό/ κατηχητικό χαρακτήρα. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση οφείλει αυθωρεί και παραχρήμα να λάβει γενικότερες πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας...

Έχουμε αργήσει δεκαετίες, για να μην γράψω αιώνες, για να συζητάμε ακόμα για το αν το τάιμινγκ είναι το σωστό. Όποτε κι αν γίνει οι τραγοπαπάδες θα ξεσηκωθούν, αυτό είναι βέβαιο. Όπως είναι, επίσης, βέβαιο ότι καμία μεταρρύθμιση δεν προχώρησε όταν προτάχθηκε το πολιτικό κόστος. Αλίμονο, ακόμα κι ο ολίγιστος Σημίτης συγκρούστηκε για το θέμα των ταυτοτήτων και δεν μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα η Αριστερά που αυτοαποκαλείται ριζοσπαστική;...