This is a man's world μόνο όταν το αποδέχεσαι...

Και μόνο το ότι υπάρχει παγκόσμια ημέρα για τη γυναίκα θα έπρεπε να μας προβληματίζει, αφού δεν υποδηλώνεται κάποιου είδους γιορτή, αλλά ένα πρόβλημα- αυτό της ανισότητας σε πολλούς τομείς-, το οποίο δεν έχει επιλυθεί. Αντιθέτως, βρισκόμαστε πολλά βήματα πίσω από το να πάψουμε να ισχυριζόμαστε με προσήλωση στην πραγματικότητα πως "this is a man's world"...

Για το ότι, πάντως, η κοινωνία μας παραμένει ανδροκρατούμενη δεν φταίνε αποκλειστικώς οι άνδρες, αλλά μερίδιο ευθύνης έχουν και οι γυναίκες που την αποδέχονται προσλαμβάνοντας "ανδρικά" χαρακτηριστικά για να επιβιώσουν δήθεν σε αυτή. Δεν νικάς το τέρας αν το πιθηκίζεις ούτε κερδίζεις την ισότητα και σε κάποιες περιπτώσεις την ελευθερία χρησιμοποιώντας ως όπλο την πολιτική ορθότητα...

Θα ήμουν στρουθοκάμηλος αν αμφισβητούσα πως οι γυναίκες δέχονται πιέσεις- ερωτικές κι όχι μόνο- στον εργασιακό τους χώρο προκειμένου να ανελίσσονται επαγγελματικώς. Θα ήμουν, όμως, επίσης στρουθοκάμηλος αν ισχυριζόμουν πως δεν υπάρχουν και πολλοί άνδρες οι οποίοι θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση μιας ωραίας γυναίκας ώστε να εκμεταλλεύονται την ομορφιά τους και να "κόβουν δρόμο" με κατεύθυνση την επιτυχία.

Όπως θα ήμουν, επίσης, στρουθοκάμηλος αν δεν έβλεπα την υποκρισία με την οποία, για παράδειγμα, οι γυναίκες τού Χόλιγουντ σήμερα καταγγέλλουν αυτό που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν προκειμένου να κάνουν καριέρα που συνεπάγεται χρήμα και δόξα. Γιατί ο άνδρας εφοριακός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό υποπληρωμένο και λαδώνεται για να αποδώσει, όπως ενδεχομένως να ισχυριστεί στο δικαστήριο, δικαιοσύνη στον εαυτό του να είναι περισσότερο φαύλος από μια γυναίκα που αξιοποιεί με κάθε τρόπο τη γοητεία της- προφανώς δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις βιασμού ή άλλου είδους σεξουαλικής κακοποίησης- για να γίνει σταρ τού σινεμά;...

Οι γυναίκες, όπως και κάθε άλλη αδικημένη ομάδα τού γενικού πληθυσμού, δεν θα αποκτήσουν την θέση που τους αξίζει αν δεν ξεφύγουν από το στάδιο της θυματοποίησης- ανεξαρτήτως αν ευθύνονται οι ίδιες ή όχι γι' αυτήν- και δεν περάσουν σε εκείνο της θετικής δράσης για τα δικαιώματά τους. Προφανώς και πρέπει να απονεμηθεί δικαιοσύνη για όσα έχουν τραβήξει στο παρελθόν, αλλά η λύση δεν θα έρθει από το "όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια"...

Σε αυτό το πλαίσιο, κινήματα όπως το "MeToo" είναι αντιπαραγωγικά, αφού δεν πηγαίνουν τη συζήτηση παραπέρα παρά μηρυκάζουν γνωστές και καταδικαστέες καταστάσεις. Η μαχητική διεκδίκηση της ισότητας είναι ο δρόμος που έχουν επιλέξει- άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι- όλοι όσοι αισθάνονται ή είναι πράγματι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αυτή η επιλογή είναι σήμερα και η πιο φεμινιστική...