Ο Μεγάλος Αδελφός μας παρακολουθεί κι εμείς τον κερνάμε καφέ...

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί και δεν μας έχουμε αυτοεπιβεβαιώσει ότι ζούμε σε μια εποχή όπου ο "Μεγάλος Αδελφός" βρίσκεται παντού και παρακολουθεί κάθε μας κίνηση; Δεν προλαβαίνουμε, για παράδειγμα, να κάνουμε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο κι αμέσως "βομβαρδιζόμαστε" από σχετικές με τα ενδιαφέροντά μας διαφημίσεις...

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ρυθμιστεί ένα πεδίο τόσο ευρύ όσο το παγκόσμιο ίντερνετ κι ούτε λόγος βεβαίως για αυτορύθμισή του, ιδίως μάλιστα από τις πολυεθνικές που μετράνε και υπολογίζουν και το τελευταίο ευρώ, δολάριο, λίρα ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα μπορεί να καταλήξει στην τσέπη τους. Ο καπιταλισμός, το σύστημα που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θωπεύει τα ταπεινότερα ανθρώπινα ένστικτα, βασίζεται άλλωστε και στον οικονομικό αναρχισμό για να διαιωνίζεται...

Πριν, όμως, ρίξουμε όλη την ευθύνη στους σύγχρονους κατασκόπους των ζωών μας, έχουμε αναρωτηθεί εμείς οι ίδιοι πόσο τους βοηθάμε στο έργο τους; Μήπως, δηλαδή, προχωρώντας και στην αυτοκριτική μου, διευκολύνουμε όσους επιθυμούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, να μας εξαπατούν ή και να μας κάνουν μεγαλύτερο κακό όταν, ειδικώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετατρέπουμε τη ζωή μας σε φέιγ βολάν; Φυσικά, για παράδειγμα, δεν συγκρίνεται το μέγεθος της ευθύνης ενός παιδεραστή με κάποιον που αναρτά φωτογραφίες τού ανήλικου παιδιού του, αλλά δεν θα ήταν προτιμότερο οικογενειακές στιγμές με τα ανήλικα παιδιά μας να τις κρατούσαμε για έναν πολύ στενό κύκλο ανθρώπων κι όχι για την οικουμένη;...

Αναμφιβόλως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφεραν και την επανάσταση της δυνατότητας μετατροπής τού οποιουδήποτε ανάμεσά μας σε διασημότητα, έστω και για 15 λεπτά. Το ουσιαστικότερο είναι πως μας δίνεται πλέον η ευκαιρία να δημοσιοποιούμε τις απόψεις μας σε ένα πολύ ευρύτερο κύκλο ανθρώπων από ό,τι στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως πολλοί χρησιμοποιούμε το δημόσιο βήμα που μας προσφέρεται με την ίδια απέχθεια για την κοινή λογική και τον ορθό λόγο την οποία επιδεικνύουμε και σε καφενειακές συζητήσεις.

Δεν αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, ότι όταν κάνουμε οποιαδήποτε ανάρτηση δεν απευθυνόμαστε μόνο σε όσους μοιραζόμαστε το ίδιο τραπέζι σε μια καφετέρια, αλλά σε ένα απλωμένο ακροατήριο με άλλες προσλαμβάνουσες κι άλλες απαιτήσεις. Γι' αυτό και πολλάκις καταφεύγουμε στην εύκολη λύση τού αναθέματος για απόψεις που δεν πολυκαταλαβαίνουμε ούτε δείχνουμε ενδιαφέρον να τις συλλογιστούμε πριν τις καταδικάσουμε. Και το ακόμα τραγικότερο είναι πως η κριτική μας δεν εστιάζει στην ιδέα, αλλά στο φορέα της, με αποτέλεσμα αυτό που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ιδεολογική αντιπαράθεση να καταντά προσωπικό ξεκατίνιασμα. Από τη άλλη, πάντως, όλα αυτά είναι λογικά αν αναλογιστούμε ότι προχωράμε σε αχαρτογράφητα ύδατα, τα οποία όμως έχουμε καθήκον σύντομα να χαρτογραφήσουμε και να επιβάλουμε δημοκρατικούς κανόνες ναυσιπλοΐας...