Γιάνη, μήπως να πάμε παρακάτω;...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, και καθ' ομολογίαν του. Αυτό δεν είναι κακό, από τη στιγμή που η ενασχόληση με την πολιτική έχει συνδεθεί με τον καιροσκοπισμό και τον τακτικισμό κι όχι με την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πως ο πρώην υπουργός Οικονομικών φαίνεται, κι από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του, του DiEM 25, πως έχει ξεθυμάνει από καινούριες ιδέες.

Γι' αυτό κι ανακυκλώνει τη γνωστή από την έναρξη της εποχής των μνημονίων ρητορική του, δίχως να την προσαρμόζει στα νέα δεδομένα. Κι αυτό γίνεται τραγικό από τη στιγμή μάλιστα που του δόθηκε η δυνατότητα να υπηρετήσει τη χώρα ως υπουργός Οικονομικών και διαπίστωσε εκ των ένδον- πιο "ένδον" δεν γίνεται- πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει η Ευρώπη μόνο με τη δύναμη του δίκιου...

Μόνο τα προσχήματα σώζονται, εξάλλου, από νεολογισμούς όπως "ευρωπαϊκός διεθνισμός"- στο πρότυπο ίσως του ευρωκομμουνισμού- ή "οικονομικός ορθολογισμός", τον οποίο βεβαίως ο Γιάνης ταυτίζει με τις δικές του αντιλήψεις. Δεν ισχυρίζομαι πως όλες οι ιδέες τού Βαρουφάκη είναι κακές ή πως πράγματι δεν θα βρισκόμαστε σε καθεστώς εποπτείας μέχρι το 2060. Για την ακρίβεια, από τη στιγμή που παραμένουμε μέλος τής ΕΕ αυτή η επιτροπεία δεν θα σταματήσει ποτέ.

Θα περίμενα, όμως, από έναν επιστήμονα με την ευφυΐα τού πρώην υπουργού Οικονομικών να κατάθετε το δικό του πλήρες αναπτυξιακό σχέδιο για την εποχή μετά από την τυπική έστω λήξη των μνημονίων. Τότε θα μπορούσα να το αντιπαραβάλω με αυτό που θα καταθέσει η κυβέρνηση στο τέλος Απριλίου, να κάνω συγκρίσεις και να βγάλω συμπεράσματα. Όπως, όμως, συνέβη και κατά την υπουργική του θητεία, αναλίσκεται σε προχειρότητες οι οποίες δίνουν λαβή στους αντιπάλους του να μην τον παίρνουν στα σοβαρά...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι του πεταματού, μολονότι ο ίδιος φροντίζει να αυτοϋπονομεύεται πολύ πριν τον υπονομεύσουν οι άσπονδοι φίλοι του. Γι' αυτό και είναι απαραίτητος στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Δεν είναι, ωστόσο, από μόνος του το πολιτικό μέγεθος το οποίο μπορεί να δημιουργήσει αισιοδοξία για το μέλλον...

Κατά κάποιο τρόπο ο ιδανικός πολιτικός θα ήταν ένα αμάλγαμα Αλ. Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη, πραγματισμού δηλαδή και τόλμης, ισορροπίας αλλά και ξεπετάγματος. Κι αφού δεν μπορούμε να τους κάνουμε σιαμαίους, ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως οι πολιτικές συγκυρίες θα συνδράμουν στην επανένωσή τους, η οποία για να είναι πραγματικά ωφέλιμη για τον τόπο προϋποθέτει την αυτοκριτική και των δύο για τα λάθη τού παρελθόντος...