Δεν βάζω την υπογραφή μου στην ομαδική αυτοκτονία...

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πολλά λάθη τόσο σε στρατηγικές όσο και σε πρόσωπα. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 δεν είχε άλλη επιλογή από το να διαπραγματευτεί σκληρά γιατί αυτή ήταν η εντολή που έλαβε από το λαό. Είχε, όμως, ανεβάσει πολύ τον πήχη σε μια εποχή που οι δανειστές ήταν πολύ πιο προστατευμένοι από το 2010 κι επέλεξε να ηγηθεί της διαπραγμάτευσης ένας ακατάλληλος, όπως αποδείχθηκε, για τις περιστάσεις άνθρωπος, ο Γ. Βαρουφάκης. Ο επώδυνος συμβιβασμός που ακολούθησε ήταν αναγκαίος για να μην γίνει η χώρα Συρία...

Από τη στιγμή, όμως, που είχε υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο τα περιθώρια ελιγμών του ήταν ελάχιστα. Τα αξιοποίησε, πάντως, για να επαναφέρει στην ούτως ή άλλως ρημαγμένη μεσαία τάξη εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που ζούσαν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Παραλλήλως, ωστόσο, υποχρεώθηκε να επιβάλει νέους φόρους ή να διατηρήσει παλιούς και να μειώσει συντάξεις, αδικώντας μικρομεσαίους...

Ο Αλέξης Τσίπρας τα έβαλε με τους βαρόνους αυτής της χώρας, για πρώτη φορά μπήκε στο δημόσιο ταμείο ένα ποσό 500.000.000 ευρώ από τους καναλάρχες, που υποχρεώθηκαν να πληρώσουν για τις άδειές τους κι ορισμένοι από αυτούς εξαφανίστηκαν από το χάρτη. Ωστόσο, η φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή των πλούσιων συνεχίζεται, οι εφοπλιστές εξακολουθούν να πληρώνουν ψίχουλα και μπήκε στον πειρασμό ο πρωθυπουργός να δημιουργήσει ένα δικό του εκδοτικό κατεστημένο...

Έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, βελτίωσε τους οικονομικούς δείκτες, μείωσε την ανεργία και μας επέστρεψε στις αγορές, αλλά οι νέοι μας εξακολουθούν να φεύγουν στο εξωτερικό και οι άχρηστοι κολλητοί να βρίσκουν θέσεις στη δημόσια διοίκηση. Η Συμφωνία των Πρεσπών συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα διπλωματικά επιτεύγματα στην ιστορία μας, αλλά θυσίασε τον αρχιτέκτονά της Νίκο Κοτζιά για έναν καιροσκόπο της πολιτικής όπως ο Π. Καμμένος. Έδωσε ιθαγένεια στα παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών, καθιέρωσε τον αυτοπροσδιορισμό τού φύλου κι επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά δίστασε να νομιμοποιήσει και τους γάμους τους και θυσίασε έναν επιτυχημένο υπουργό, τον Νίκο Φίλη, για τα μάτια τής εκκλησίας...

Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε πολλά, θα μπορούσε να είχε πετύχει περισσότερα αν ήταν και πιο έμπειρος και είχε καλύτερους συμβούλους. Αν, όμως, στην αναζήτηση του ιδανικού θυσιάζεις ως λαός έναν καλό πρωθυπουργό για κάποιον πορφυρογέννητο που δεν θα μάθουμε ενδεχομένως ποτέ πώς πλούτισε η οικογένειά του, ο οποίος είναι εθισμένος στην ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού, που τόσο εξυπηρετεί την κοινωνική τάξη του, κι άγεται και φέρεται από ακροδεξιούς και κουμπάρους ολιγάρχες, τότε πρόκειται για ξεκάθαρη ομαδική αυτοκτονία. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, πως αυτό θα γίνει ορατό μέσα στις πρώτες εκατό ημέρες μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη...

Στη μάχη είναι ντροπή να αφήνεις πίσω σου τους πληγωμένους και τους νεκρούς. Ομοίως, στις κοινωνίες που θέλουν να λέγονται ανθρώπινες είναι όνειδος να κυνηγάς τον ατομικό πλουτισμό αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω σου. Αυτή είναι η χειρότερη ζημιά που επιφέρει η ασθένεια που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός και πάνω σε αυτήν την ψευδαίσθηση πατά ο Κ. Μητσοτάκης για να γίνει πρωθυπουργός. Μπορούμε, όμως, ακόμα να αποτρέψουμε αυτό το ενδεχόμενο ψηφίζοντας τη μόνη εναλλακτική στον θατσερισμό πρόταση εξουσίας, το ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι...