Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια... 

 

  

Με το αριστερόμετρο και στην τουαλέτα...

Στις αρχές Αυγούστου, όταν είχε αρχίσει να ξετυλίγεται το πραξικόπημα, είχα γράψει πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν προτιμότερο να είχε αποχωρήσει οικειοθελώς από την προεδρία τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να είχε κάνει δικό του κόμμα και να άφηνε αυτόν που σκότωσε το ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα δηλαδή, να τον θάψει. Επιλέχθηκε η στρατηγική να παλέψει μέχρι τέλους μήπως κι άλλαζε ένα κόμμα που δεν ήθελε να αλλάξει. 

Η κατάληξη είναι ο Κασσελάκης να πληρώνει κι ως Κίνημα Δημοκρατίας την τοξικότητα ενός μορφώματος που έχει κάνει διδακτορική διατριβή στην ίντριγκα και στη διάσπαση, αφού η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει μπει στη διαδικασία τού επιμερισμού ευθυνών: ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τσίρκο κι αφού ο Κασσελάκης ήταν πρόεδρός του είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Κι ας την είχε στην πραγματικότητα ο καθηγητής τού Χάρβαρντ... 

Ούτε το ότι έφυγε στις ΗΠΑ ούτε το βιβλίο ούτε το ότι δεν συγκροτήθηκε Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ικανοί λόγοι που δικαιολογούν τη μη εκτόξευση του Κινήματος. Οι βουλευτές μια χαρά πιέστηκαν- με την καλή έννοια- να ενταχθούν αλλά κοίταξαν την πάρτη τους, κοντόφθαλμα όμως κι όχι μακροπρόθεσμα... 

Ο Κασσελάκης χτίζει ένα κόμμα από το μηδέν, χωρίς κρατική χρηματοδότηση και, εδώ που τα λέμε, και χωρίς την οικονομική ενίσχυση πολλών που από τα social media τον καλούν να κάνει γρηγορότερα αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Δεν θα τα καταφέρει, ωστόσο, αν το ισοζύγιο γέρνει περισσότερο προς το τεχνοκρατικό και λιγότερο προς το συναίσθημα και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από το άχθος τού ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε ορισμένα πρόσωπα και συμπεριφορές. Και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από εκείνους που κουβαλούν το αριστερόμετρο ακόμα και στην τουαλέτα...   

Οι ευρωσοσιαλιστές και η ευρωαριστερά θα φέρουν την αταξική κοινωνία που πολεμά το Renew Europe μολονότι δεν την έχουν φέρει εδώ και δεκαετίες, το πυρηνικό εργοστάσιο στη Θράκη θα παράγει όπλα μαζικής καταστροφής κι ο Κασσελάκης θα πρέπει να ξεκινά την ημέρα του με ένα "απεταξάμην τη δεξιά" ενώ για τη Ζωή που κατέβαινε στα συλλαλητήρια των Πρεσπών με τους χρυσαυγίτες έχουμε κάθε καλή διάθεση να πιστέψουμε ότι είναι αριστερή, έστω κι αν η ίδια δεν λέει κουβέντα περί τούτου... 

Όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δομικό και προγραμματικό αλλά μόνο προσώπων είναι λογικό να επικρίνουν το Κίνημα όταν απομακρύνεται από την comfort zone τους. Μόνο, όμως, αν αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ πίσω του θα μπορέσει να μακροημερεύσει. Ο Κασσελάκης, άλλωστε, μόλις έκλεισε τα 37 και παίζει το long game...

 

 

Ο τελευταίος σπαραγμός της μεταπολίτευσης...

Το τέλος τής μεταπολίτευσης είναι αλήθεια ότι έχει εξαγγελθεί πολλές φορές χωρίς να είχε φτάσει ή ώρα του. Πιο κοντά από ποτέ το είχαμε προσεγγίσει το 2015 με την "πρώτη φορά Αριστερά", η οποία ωστόσο πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θεριεύσει με συνέπεια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- τα κατ' εξοχήν μεταπολιτευτικά κόμματα- να ανανήψουν, περισσότερο ή λιγότερο. Ύστερα από δέκα χρόνια, ωστόσο, μάλλον έχει φτάσει η ώρα να ακούσουμε τον τελευταίο σπαραγμό τής μεταπολίτευσης...

Κι αν τη ΝΔ την ενώνει ακόμα επιφανειακά το γκουβέρνο, στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη οι φατριασμοί για τον έλεγχο του πολιτικού τίποτα έχουν κάνει ακόμα και τον όρο "παρακμή" να μην μπορεί να περιγράψει την κατάσταση. Για το ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν προοδευτικό κέντρο κι εξοστρακίστηκε, ενώ ο Π. Πολάκης που δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων κι ο Απ. Γκλέτσος που ήταν διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών και υποστηρικτής τού εμπορίου λευκής σαρκός ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αφήστε που θεωρούν δεξιούς τον Κασσελάκη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου αλλά προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ του οποίου η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων είναι κεντροδεξιοί. Το 2,99% είναι πιο κοντά από ποτέ. Και δικαίως...

Το δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος" σε ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Όποτε κι αν στηθούν κάλπες ο λαός θα δώσει μια απάντηση- ακόμα κι αν χρειαστούν δεύτερες- η οποία θα είναι κυβερνητική. Έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν στις εκλογές με την ίδια ονομασία ή την ίδια ηγεσία. Όχι, πάντως, πως θα έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατα κόμματα...

  

Αν δεν θέλεις πόλεμο δεν προετοιμάζεσαι μόνο για πόλεμο...

Οι εξοπλισμοί, ιδίως αν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα που συνορεύει με ένα αναθεωρητικό κράτος με την ισχύ τής Τουρκίας, είναι απαραίτητοι. Μπορεί, όμως, αν χάσουμε το μέτρο να λειτουργούν κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: μιας που έχουμε τόσα κανόνια γιατί να μην τα χρησιμοποιήσουμε; Κλέφτες θα γίνουν οι οπλοβιομηχανίες; Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε κι ως Ελλάδα κι ως Ευρώπη...

Η Ρωσία μπορεί να εισβάλει στο Ταλίν, στη Ρίγα ή στο Βίλνιους, αν και το πιθανότερο είναι πως θα το έκανε πριν αυτές οι χώρες μπουν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όπως έπραξε προληπτικά με τη Γεωργία και την Ουκρανία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν πρόκειται να εισβάλει στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο... 

Όποιος, συνεπώς, αντιμετωπίζει τον Βλ. Πούτιν ως ένα ημίτρελο αντίγραφο του Χίτλερ κι όχι ως έναν νεοϊμπεριαλιστή που βουτάει μέχρι εκεί που πατώνει είτε το κάνει από πολιτική αφέλεια είτε από σκοπιμότητα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, για να αντιπαλέψει τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτωχοποίηση ή τα ελλείμματα στην υγεία και στην παιδεία...

Η Ευρώπη είναι το πεπρωμένο μας για πολλούς και προφανείς λόγους. Όσοι, άλλωστε, δηλώνουν αντίπαλοί της αλλά μια χαρά συμμετέχουν στις ευρωεκλογές κι απολαμβάνουν τα προνόμια της Ευρωβουλής δεν γίνονται ιδιαιτέρως πιστευτοί. Αλίμονο, όμως, αν το πεπρωμένο μας είναι η Ευρώπη τής πολεμικής οικονομίας, των 800 δισ. ευρώ για το "Rearm Europe" και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και της τρομολαγνείας... 

Κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και πολύ λαβωμένη για να αλλάξει τις ισορροπίες θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι μέρος τού προβλήματος αντί για συνεργός στο έγκλημα κατά τής ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Με τη σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, αυτό μοιάζει αδιανόητο. Όπως και πολλά άλλα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα... 

 

Ουδείς αλάνθαστος ακόμα κι αν δεν λέγεται Κασσελάκης...

Σύμφωνοι, να μην ενταχθεί το Κίνημα Δημοκρατίας στο Renew Europe κι ας έχει ήδη βρει εκεί μία θέση στο τραπέζι και συνομιλεί και με τον πρωθυπουργό τής Γαλλίας. Να πάει στο Left, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι αριστεριστές που το συναποτελούν, για να υπακούει στη γραμμή τού συμπροέδρου Αρβανίτη και της "συντροφάρας" Φαραντούρη; Να πάει στους Ευρωσοσιαλιστές, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί το ΠΑΣΟΚ κι όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι συνοδοιπόρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μοιράζεται αξιώματα μαζί του; Ή να ενταχθεί στους ευρωφασίστες ή στους ευρωκομμουνιστές;..

ΟΚ, υπάρχει και η εκδοχή τού μοναχικού κι έντιμου καβαλάρη η οποία, όμως, όπως ξέρουν όσοι γνωρίζουν από Βρυξέλλες και Στρασβούργο, είναι τόσο αδιάφορη όσο μια ομιλία τού Σ. Φάμελλου. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο στο να μην έχεις συνομιλητές εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και φυσικά αυτοί που αποδέχονταν να συμμετέχουν στις προσυνόδους των Ευρωσοσιαλιστών, ζητούσαν πριν τις ευρωεκλογές να ενταχθούν σε αυτούς ή έδιναν την Πνύκα στον Εμ. Μακρόν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χαρακτηρίζονται από ιδεολογική καθαρότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσίασε στους συνομιλητές του- κάποιοι εκ των οποίων ήταν, πράγματι, δεξιοί- οκτώ σημεία για το μέλλον τής Ευρώπης. Όποιος τα διαβάσει θα δυσκολευτεί να τα χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα κι όχι προοδευτικά... 

Κι επειδή κάποιοι σκαρώνουν εμμονικά στιχάκια για τα Τέμπη και το Renew να θυμίσω πως η Σόφι Ιντ Βελτ η οποία είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις σε αυτό ανήκει κι όχι στους Σοσιαλιστές ή στην Αριστερά. Προφανώς ουδείς είναι αλάνθαστος. Αυτό, όμως, δεν ισχύει μόνο για τον Κασσελάκη. Ας μην το ξεχνάμε, ιδίως σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο... 

 

Ο Κουασιμόδος απορρίπτει την Μπελούτσι χωρίς να έχει πέσει καν στον έρωτά του...

Πώς θα σας φαινόταν αν ο Κουασιμόδος απέρριπτε την Μόνικα Μπελούτσι, χωρίς καν η Μπελούτσι να έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον γι' αυτόν; Μάλλον αστείο. Κι όμως, αυτό συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε πολιτικό επίπεδο φυσικά. Και γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν αυτοί που κατάπιαν αμάσητο ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι έστησαν πριν μερικούς μήνες ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα ζητούν τώρα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης από την Πλεύση Ελευθερίας...

"Μα, είναι εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών και βρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον Αλ Τσίπρα", ακούω να λένε αρκετοί στην Κουμουνδούρου, οι οποίοι βεβαίως θα την εγκαταλείψουν με το πρώτο σχετικό σήμα που θα τους ρίξει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ. Τους υπενθυμίζω πως υπάρχει εν ενεργεία βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε ψηφίσει τις Πρέσπες και πως τις είχε καταψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να δηλώνει μετανιωμένο, το οποίο παρακαλούν σήμερα ξανά για προοδευτικό μέτωπο. Κι όσον αφορά την εκτίμηση που έχουν στη Χαριλάου Τρικούπη για τον Τσίπρα, έχω δει τζιχαντιστή να σέβεται περισσότερο τον πάπα τής Ρώμης...

Ο παράγοντας της αυτοκαταστροφής είναι κι αυτός μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, το απέδειξαν πολύ πρόσφατα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να φανταστώ πως η Ζωή, η οποία βρίσκεται σήμερα καβάλα στο δημοσκοπικό κύμα, θα σπεύσει να συνεργαστεί με τον Αλ. Τσίπρα, τον Σ. Φάμελλο και τον Ν. Ανδρουλάκη οι οποίοι καταρρέουν ημέρα με την ημέρα. Γι' αυτό και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα πως όσοι την επικαλούνται θέλουν απλώς να βρίσκεται το όνομά τους στην ίδια πρόταση γιατί διαφορετικά δεν ασχολείται μαζί τους ούτε ο θυρωρός τής ετοιμόρροπης πολυκατοικίας τους...