Θα γελούν οι καθηγητές διπλωματίας τού μέλλοντος!

Πώς λέγεται η άγρια λιτότητα στην εποχή των μνημονίων; "Ευρύτερος στρατηγικός σχεδιασμός"! Τουλάχιστον αυτή είναι η ορολογία που διάλεξαν ο Β. Βενιζέλος κι ο Φ. Κουρέλης προκειμένου να εξωραΐσουν ένα νέο πακέτο μέτρων, το οποίο όσο καθυστερείται να ανακοινωθεί τόσο γίνεται και πιο φανερό ότι όχι μόνο δεν θα είναι κοινωνικώς δίκαιο, αλλά θα συμβάλει στην περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού. Και πώς να γίνει αλλιώς όταν η τρόικα εσωτερικού φροντίζει να δηλώνει δημοσίως, από φόβο μήπως παρεξηγηθεί η τρόικα εξωτερικού, πως θα προσπαθήσει να προστατεύσει τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, ωστόσο δεν θα διακινδυνεύσει την παρουσία της χώρας μας στο ευρώ; Οι καθηγητές διπλωματίας του μέλλοντος θα γελούν μαζί με τους φοιτητές τους όταν θα τους διηγούνται την ιστορία μιας κυβέρνησης που δήθεν διαπραγματευόταν, καθιστώντας όμως σαφές στην απέναντι πλευρά ότι θα ήταν πρόθυμη να υποχωρήσει με την πρώτη απειλή που θα δεχόταν...

Υπάρχουν πολλοί, ανάμεσά τους κι ο γράφων, που φοβούνται μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ καταντήσει ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, αυτός που φαίνεται να πραγματοποιεί άμεσα το παιδικό του όνειρο να γίνει "πρασινοφρουρός" δεν είναι άλλος από το Φ. Κουρέλη! Η προθυμία του να δημιουργήσει ένα επικοινωνιακό μέτωπο με το Β. Βενιζέλο, αλλά και η απόλυτη ταύτισή του με κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, θυμίζουν ξεμωραμένο γέρο που ύστερα από 50 χρόνια γάμου με την Αριστερά ερωτεύεται μια πιτσιρίκα, την εξουσία, που αγαπά περισσότερο τα ποσοστά του παρά τον ίδιο. Πιστέψτε με, δεν αντιμετωπίζω με εμπάθεια τον πρόεδρο της Μνημονιακής Αριστεράς, αλλά με τον οίκτο που αρμόζει να συμπεριφερόμαστε σε συμπλεγματικούς ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν έστω και στα γεράματά τους να κάνουν τη μεγάλη ζωή που είχαν αρνηθεί στη νιότη τους, όταν κι "έδειχναν πως θα γίνονταν άλλοι", όπως θα έγραφε κι ο Κώστας Βάρναλης...
Δεν καταλαβαίνουν Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης ότι ένας ολόκληρος λαός εξευτελίζεται καθημερινώς όταν βλέπει την πολιτική του ηγεσία να συγκεντρώνεται στο Μέγαρο Μαξίμου προσπαθώντας να βρει πώς θα του πλασάρει καλύτερα το νέο βιασμό του; Την ώρα που όλο και περισσότερες ιδιωτικές και κυβερνητικές μελέτες στην Ευρώπη εφιστούν την προσοχή πως μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα σημάνει ένα οικονομικό ολοκαύτωμα για ολον τον πλανήτη και την ώρα που το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται ότι η εσωτερική υποτίμηση έχει αποτύχει στις πλείστες των περιπτώσεων που έχει εφαρμοστεί, στην ημεδαπή οι κυβερνώντες μας εξακολουθούν να παριστάνουν τα "καλά παιδιά", περιμένοντας να επαναδιαπραγματευτούν όταν η ύφεση θα φτάσει σε διψήφιο ποσοστό, η ανεργία θα έχει "χτυπήσει" το μισό πληθυσμό κι όταν η φτώχεια θα αφορά σχεδόν τους πάντες. Θα τους το επιτρέψουμε;...
Υ.Γ. Ραντεβού τη Δευτέρα!

Δεν είμαστε θεοί, αλλά δεν είμαστε και σκλάβοι...

Ο νέος εθνικός διχασμός είναι εδώ και διαπερνά τα όρια της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Εχουν σχηματιστεί πλέον πολύ καθαρά στην ελληνική κοινωνία δύο στρατόπεδα, τα οποία φαίνεται πως έχει επιλέξει η πλειονότητα του πληθυσμού. Από τη μια είναι οι εθνικιστές κι από την άλλη οι ξενολιγούρηδες! Οι πρώτοι βρίσκουν κάθε αφορμή για να διατρανώνουν τη ριζωμένη πίστη τους ότι οι έλληνες είναι ο περιούσιος αν κι ανάδελφος λαός, την καταστροφή τού οποίου επιδιώκουν όλοι οι ξένοι γιατί δε μπορούν να συγκριθούν αλλιώς με το μεγαλείο του. Είναι οι ίδιοι, βεβαίως, που πιστεύουν ότι η ιστορία σταμάτησε με την άλωση της Πόλης κι από τότε κανένας άλλος λαός δεν κατάφερε να παράξει πολιτισμό. Σε αυτό το πλαίσιο είναι όλοι οι άλλοι υποχρεωμένοι να ανέχονται τις αμαρτίες μας γιατί τους προσφέραμε τη δημοκρατία κι όλες τις υπόλοιπες αξίες πάνω στις οποίες βασίστηκε ο δυτικός πολιτισμός. Αυτός ο σνομπισμός ξεπεσμένου αριστοκράτη φάνηκε κι από τον τρόπο που παρουσιάστηκε και χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ελληναράδες τόσο ο αποκλεισμός τής Β. Παπαχρήστου όσο και η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων τού Λονδίνου. Καλώς ή κακώς μετά από το Σοφοκλή και τον Αισχύλο έγραψαν αριστουργήματα και "κάποιοι" Σέξπιρ και Ντίκενς. Δεν είναι ανθελληνικό να παραδεχόμαστε πού και πού ότι δεν είμαστε ο ομφαλός τής γης. Αλλωστε, αυτός δε βρίσκεται πουθενά...
Από την άλλη, βεβαίως, υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι βγάζουν φλύκταινες και μόνο στο άκουσμα των λέξεων "Ελλάδα", "ελληνικός", "έλληνας". Είναι οι ίδιοι που θέλουν να καταργηθούν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου που δεν αντιστοιχούν στο λατινικό, που επιθυμούν η αγγλική να διδάσκεται ως επίσημη γλώσσα τού κράτους, όσοι βαφτίζουν τις σφαγές "συνωστισμούς" κι ορισμένοι που ταυτίζουν την Ελλάδα και τους έλληνες με τον απόπατο της γης και προσκυνούν όλους τους "πολιτισμένους" ξένους οι οποίοι θέλουν να σώσουν τους "ιθαγενείς", αλλά εκείνοι είναι τόσο βουτηγμένοι στη λάσπη που δε μπορούν να δουν το καλό τους. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ανθρώπους οι οποίοι μέσα από τη ντροπή που εκφράζουν για την εθνική τους ταυτότητα προσπαθούν να κρύψουν το γελοίο αρχοντοχωριατισμό τους και την κομπλεξική "Μαντάμ Σουσού" που κρύβουν μέσα τους...
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να σωθεί από εκείνους που έχουν ενταχθεί σε ένα από αυτά τα δύο "στρατόπεδα". Δεν υπάρχει περίπτωση να συγκροτήσουμε μια στιβαρή κοινωνία αν κάθε φορά που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μας αναφωνούμε με περίσσιο ναρκισσισμό "ομορφάντρα μου", αφού πρώτα έχουμε αποκοιμίσει το μυαλό και τη συνείδησή μας. Ούτε, βεβαίως, θα συγκροτήσουμε ποτέ ένα ανεξάρτητο κράτος αν εξακολουθήσουμε να προσφέρουμε γη και ύδωρ στους ξένους επικυρίαρχους, αποδίδοντάς τους υπερφυσικές δυνάμεις τις οποίες όμως δεν έχουν. Αυτή η χώρα δεν είναι έρημος, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν ορισμένοι. Διαθέτει ικανότατο και μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό, παραγωγική και καινοτόμα βάση (παρ' όλα τα αντιθέτως θρυλούμενα η μεταποίηση, για παράδειγμα, αποτελεί το 10% τού ελληνικού ΑΕΠ), αγροτική γη, θάλασσα και φυσικούς πόρους που μπορούν να την "απογειώσουν". Μόνο που αυτό δεν θα συμβεί ποτέ αν δε συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρατάμε στα χέρια μας κι αν δεν προηγηθεί η κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου δράσης, μακριά από τα μνημόνια της φτωχοποίησης και της υποτέλειας, το οποίο θα έχει στο επίκεντρό του τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και το "στρώσιμο" του εδάφους ώστε να δοθεί η δυνατότητα στα φτωχότερα στρώματα να παράξουν το δικό τους πλούτο, τον οποίο θα απολαμβάνουν τα ίδια. Το μπορούμε; Βεβαίως, αρκεί να καταλάβουμε όλοι ότι οι έλληνες, όπως και κάθε λαός άλλωστε, δεν είμαστε θεοί αλλά δεν είμαστε και σκλάβοι...   

Μνημόνιο και διαφθορά είναι "αδέλφια δίδυμα"...

Όπως είναι αδέλφια δίδυμα η λευτεριά και η ρωμιοσύνη, που λέει και το λαϊκό άσμα, έτσι και το μνημόνιο και οι διάφοροι "τυφλοί" τής Χίου συνδέονται με συγγένεια δεύτερου βαθμού, δηλαδή αδελφική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η διαφθορά είναι "παιδιά" τού ίδιου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο είναι δομημένο από τον "κατασκευάστή" του με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων και να στηρίζεται στη  δωροδοκία, με κάθε είδους "χαρτζιλίκια", των πολλών. Γι' αυτό κι αδυνατώ να κατανοήσω γιατί οι υπερασπιστές των μνημονίων, είτε από ιδιοτέλεια είτε από εθελοδουλία είτε από αγνό μαζοχισμό, θεωρούν πως η αποκάλυψη σκανδάλων όπως αυτά με τους δήθεν τυφλούς στη Ζάκυνθο και στη Χίο ή με τους επίορκους εφοριακούς δικαιώνουν τόσο το "μαζί τα φάγαμε" του Θ. Πάγκαλου όσο και την τιμωρητική διάθεση της τρόικας απέναντι στη χώρα μας. Πράγματι, η Ελλάδα ήταν σάπια και πολύ πριν από το μνημόνιο. Μόνο που ήταν εξαρχής αδύνατο, όπως άλλωστε ομολογεί κι ο παρ' ολίγον πρωθυπουργός Π. Ρουμελιώτης, να ανθήσει από το "μπόλιασμα" με πολιτικές που στέλνουν σχεδόν το σύνολο του λογαριασμού σε εκείνους που στο ρωμαϊκό όργιο έπαιρναν τα φιλοδωρήματα τα οποία τους πετούσαν οι Καίσαρες, οι συγκλητικοί και οι πραιτωριανοί τους...
Εκτιμώ πως το μνημόνιο έχει αποτύχει, αλλά όχι για τους προφανείς λόγους που αντιλαμβάνεται το κάθε μέσο ελληνικό νοικοκυριό. Κάθε πρόγραμμα αποτυγχάνει όταν δεν εκπληρώνονται οι στόχοι που θέτουν εκείνοι που το επιβάλλουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση στόχος δεν ήταν ποτέ η διάσωση της Ελλάδας και του πληθυσμού της, αλλά το να κερδίσουν χρόνο οι εγχώριοι και διεθνείς πιστωτές τού ελληνικού κράτους μέχρι να μπορέσουν να μας πετάξουν χωρίς μεγάλο κόστος για τους ίδιους από το ευρώ και, στο μεσοδιάστημα, να κονομήσουν κι ό,τι μπορούν από τη διάλυση ενός λαού. Δυστυχώς, όμως, και για εκείνους άνοιξαν το πιθάρι τής Πανδώρας κι από μέσα βγήκαν όλα τα δεινά κι ασθένειες της ευρωζώνης, από τις οποίες κινδυνεύει το σύνολο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Οποιος ζει από το ξίφος πεθαίνει κι από αυτό κι όποιος ανάγει την απληστία σε υπέρτατη αξία και στο απόλυτο οικονομικό σύστημα, τότε δεν θα πρέπει να απορήσει όταν έρθει η ημέρα που θα βυθιστεί μαζί με εκείνους που εκμεταλλεύτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια...
Πόσο δύσκολο είναι για τον Αντ. Σαμαρά, το Β. Βενιζέλο και το Φ. Κουρέλη να εκστομίσουν στην τρόικα την πρόταση "το μνημόνιο δε βγαίνει"; Γιατί δε λένε το αυτονόητο, πως δηλαδή ακόμα κι αν αποδειχθούν οι καλύτεροι μαθητές του ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν οι στόχοι του είναι να καταγραφεί στην Ελλάδα μια γενοκτονία, που όμοιά της δεν είχε ζήσει ο πλανήτης ούτε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Πόσο λιπόψυχοι είναι. επιτέλους, και πόσο ανερυθρίαστα "στρώνουν το χαλί" στην κοινωνική έκρηξη του φθινοπώρου, η οποία μοιάζει πιο αναπόφευκτη από ποτέ; Δε βλέπουν πως οι μισές αλήθειες και τα μισά ψέματα που χρησιμοποίησαν για να επιβιώσουν, αποδείχθηκαν μέχρι τώρα μια επιτυχημένη προπαγάνδα, αλλά δεν θα μπορέσουν να τους προστατεύσουν όταν η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων θα στηρίζεται στη βοήθεια του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για να συντηρηθεί;...      

Το "κουνούπι" τού πολιτικού ορθολογισμού είναι το πιο θανατηφόρο...

Αν τα ρατσιστικά ανέκδοτα και οι χρυσαυγίτικες φιλίες τής Β. Παπαχρήστου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απηχούν την όποια φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων μπορεί να έχει αυτή η αφελής κοπέλα, τότε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή τής έκανε χάρη που την επέστρεψε στα γρήγορα από το Λονδίνο! Ποιός ο λόγος μια "άρεια" αθλήτρια όπως η δική μας να καταδεχθεί να ανταγωνιστεί αθλητές άλλων φυλών, οι οποίες δε διακρίνονται από "καθαρότητα"; Γιατί να "ταπεινωθεί" με αυτόν τον τρόπο αγωνιζόμενη εναντίον "συμπατριωτών" των κουνουπιών τού Δυτικού Νείλου;...
Συμφωνώ με τον αποκλεισμό τής Β. Παπαχρήστου, αν κι όχι για τους σεμνότυφους λόγους που προβάλλουν αρκετοί. Η Ελλάδα δεν έχει χρεία μεταλλίων ούτε από ντοπέ αθλητές, όπως ο Κ. Κεντέρης ή η Κ. Θάνου παλαιότερα, ούτε από αθλητές οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι κάθε διεθνής διοργάνωση δεν θα έπρεπε να τελείται για να αποδειχθεί ποιός λαός είναι πιο περιούσιος από τον άλλο ή για να κερδοσκοπήσουν οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι χορηγοί, αλλά γιατί είναι μια καλή αφορμή για να κατανοούν οι μάζες ότι αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι προφανώς κι έχουμε διαφορετικές εθνικές παραστάσεις και προφανώς αυτές δεν πρέπει να χαθούν μέσα στον κυκεώνα τής παγκοσμιοποίησης. Από τη στιγμή, όμως, που όλοι γεννιόμαστε κι όλοι πεθαίνουμε είναι αστείο να βγάζουμε τη μεζούρα για να μετρήσουμε ποιός είναι καλύτερος από τον άλλο...
Οι λόγοι, εξάλλου, που συμφωνώ με τον αποκλεισμό τής Β. Παπαχρήστου δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτικό ορθολογισμό είτε της Αριστεράς είτε της δεξιάς, ο οποίος υποκρύπτει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εξηγούμαι: αν η αθλήτρια είχε αστειευτεί με την Ελλάδα, τη σημαία, την θρησκεία ή τον θεσμό τής οικογένειας εκείνοι που σήμερα εξεγείρονται υποστηρίζοντας πως δεν είναι δυνατό να αποκλειστεί για ένα αστείο, θα ήταν οι πρώτοι που θα την αναθεμάτιζαν. Από την άλλη, αν η Β. Παπαχρήστου είχε σαρκάσει τους γερμανούς γενικώς κι αορίστως αρκετοί Αριστεροί θα την είχαν κάνει σημαία στις διαδηλώσεις τους, ξεχνώντας πως ρατσισμός δεν είναι μόνο η λεκτική βία σε βάρος των μαύρων ή των εβραίων αλλά συμπεριλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως τους λαούς.
Κι εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την ελευθερία τού λόγου και την ελευθεροτυπία, δύο ατομικά δικαιώματα τα οποία δεν είναι δυνατό να γίνονται αποδεκτά "α λα καρτ". Στον 21ο αιώνα έχουμε κάθε δικαίωμα να σχολιάζουμε τους πάντες και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των "ιερών αγελάδων", ακόμα κι αν κάποιοι δυσαρεστούνται από τα σχόλιά μας. Ο καθένας μπορεί να έχει το προσωπικό του γούστο αλλά είναι φασιστικό να προσπαθεί να το επιβάλλει και στους άλλους, νομιμοποιώντας το με την ισχύ τής πλειοψηφίας, στην κρίση της οποίας δε μπορεί να μπαίνουν ζητήματα θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με θεωρείς προσβλητικό, χυδαίο, διαβολικό; Δικαίωμά σου να σταματήσεις να με διαβάζεις ή και να προτρέπεις τους φίλους σου σε παρόμοια συμπεριφορά. Δεν έχεις κανένα, μα κανένα όμως δικαίωμα να μου απαγορεύσεις δια νόμου να είμαι κακόγουστος. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικώς τρέμω και μόνο στην ιδέα πως θα ζω σε μια κοινωνία όπου θα καταφεύγω σε εγχειρίδια για το τί είναι "σωστό" και τί είναι "λανθασμένο" πριν εκφραστώ δημοσίως...

"Είναι η οικονομία, ηλίθιε"!

Καλά, ο Αντ. Σαμαράς μπορεί να μην το θυμόταν γιατί αφορούσε την περίοδο που ήταν αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στα διαπλεκόμενα συμφέροντα και πως αυτά θα καταφέρουν να κάνουν πάρτι με τις προμήθειες του ΟΤΕ. Ο Μ. Κλίντον, όμως, που τον επισκέφτηκε πρόσφατα γιατί δεν θύμισε στον πρωθυπουργό μας με ποιό σύνθημα έγινε εκείνος πρόεδρος των ΗΠΑ το 1992; Το "είναι η οικονομία ηλίθιε", το οποίο είχε λανσάρει το επικοινωνιακό επιτελείο τού πρώην πλανητάρχη, κατάφερε να εξοστρακίσει από το Λευκό Οίκο τον Τζορτζ Μπους τον Πρεσβύτερο, μολονότι ο τελευταίος είχε καταγάγει "περηφανή" νίκη σε βάρος τού Σαντάμ Χουσεΐν στον Πόλεμο του Κόλπου. Κι αυτό γιατί μπορείς να παριστάνεις το νικητή στρατηγό ή το "σταυροφόρο" σε βάρος των κουκουλοφόρων και των μεταναστών, υιοθετώντας στην ουσία την ατζέντα τής Χρυσής Αυγής, ωστόσο στο τέλος τής ημέρας οι νοικοκυραίοι, που τόσο αγαπά να θωπεύει ο Αντώνης μας, δεν θα αξιολογήσουν τον αρχηγό με βάση τα ντεσιμπέλ μισαλλοδοξίας που εκπέμπει, αλλά με το αν έχει καταφέρει να γεμίσει το καλάθι τους. Κι όσο το καλάθι θα παραμένει τραγικώς άδειο τόσο πιο ανώφελη θα γίνεται όλη αυτή η ρητορική μίσους με την οποία εξακολουθεί να πολιτεύεται ο Αντ. Κομανέτσι...
Δεν ήμουν ποτέ τόσο αφελής ώστε να πίστευα ότι ένας ηγέτης τής δεξιάς θα εναντιωνόταν σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εξαθλιώνουν τους μικρομεσαίους και προστατεύουν τους κροίσους. Γι' αυτό και δεν πίστεψα ποτέ τις αρχικές αντιμνημονιακές κορώνες τού σημερινού πρωθυπουργού. Το είχε ομολογήσει, άλλωστε, κι ο ίδιος ότι το έκανε για να συγκρατήσει το κύμα αντίδρασης και να μην καταλήξει αυτό στην Αριστερά. Ωστόσο θα περίμενα από κάποιον που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου με βασικό επιχείρημα την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου να μην το γυρίσει στο...καλαματιανό τόσο σύντομα σε σχέση με την ημέρα των εκλογών. Ας κρατούσε, τουλάχιστον, τα προσχήματα κι ας έδινε πρώτα μια μάχη στις Βρυξέλλες για την τιμή των όπλων πριν κατεβάσει ξανά τα παντελόνια στους δανειστές τής χώρας. Αυτές, όμως, είναι πολύ δύσκολες εξισώσεις για τον κουτσαβάκη που γονατίζει μπροστά στην Ανγκ. Μέρκελ και στην Κ. Λαγκάρντ, αλλά παριστάνει το λιοντάρι στους χαλυβουργούς, τους οποίους εξομοιώνει με τη διεφθαρμένη φάρα του...
Αν ο Αντ. Σαμαράς και οι συνοδοιπόροι του Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης πιστεύουν ότι με πολιτικές για το θεαθήναι δήθεν τάξης κι ασφάλειας κι επικοινωνιακά τεχνάσματα περί αλλαγών σε θέματα πολιτικής διαφάνειας μπορούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, αυτό συμβαίνει γιατί όταν είσαι χορτάτος είναι αδύνατο να καταλάβεις γιατί "αυτοί οι φτωχοί" θα κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Οταν το στομάχι γουργουρίζει, κανείς δε μπορεί να κορέσει την πείνα του με λίγο Τσοχατζόπουλο στη φυλακή κι εκατό πακιστανούς στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας για "επιδόρπιο". Πόσο πιο καθαρά μπορώ να στο πω Αντώνη; "Είναι η οικονομία, ηλίθιε"...

Η ευρωζώνη είναι νεκρή!

Αν το σπίτι σας είχε πιάσει φωτιά, τί θα κάνατε; Θα συνεχίζατε να υπολογίζετε πώς θα βγάλετε το μήνα, κάνοντας περικοπές εκεί που χρειάζεται κι έχοντας το κομπιουτεράκι υπό μάλης, ή θα πέφτατε με τα μούτρα στην κατάσβεση ώστε να γλιτώσετε τα χειρότερα; Ο κοινός νους, που δυστυχώς δεν είναι τόσο κοινός όσο θα θέλαμε, θα επέβαλλε την εστίαση όλων μας των δυνάμεων στο σβήσιμο της φωτιάς. Ωστόσο, η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού περί άλλα τυρβάζουν. Την ώρα που η κοινωνική έκρηξη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον υπολοιπο ευρωπαϊκό Νότο, είναι πιο κοντά από ποτέ οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί και οι λογιστές τους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό αναζητούν μερικά δισεκατομμύρια ευρώ από ένα Δημόσιο και μια κοινωνία που, έτσι απλά, δεν τα έχουν για να τους τα δώσουν...
Ακόμα κι αν ξεπουληθεί όλη η δημόσια περιουσία, κλείσουν και συγχωνευτούν δημόσιοι οργανισμοί, απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι κι ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα το δημόσιο χρέος, που φτάνει σήμερα τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ, θα παραμένει δυσθεώρητο. Τί σημαίνει αυτό; Πως δεν είναι η μη πλήρης εφαρμογή τού μνημονίου που οδηγεί τη χώρα στα βράχια, αλλά η ίδια η συνταγή, η οποία άλλωστε αποδεικνύεται αναποτελεσματική και στα άλλα κράτη που εφαρμόζεται πιο πιστά από ό,τι στην Ελλάδα. Είναι εξοργιστικό, αλλά αυτό συμβαίνει: βρισκόμαστε σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνη την ημέρα τού Μαΐου τού 2010 που ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο, τόσο από άποψη δημοσιονομικών μεγεθών κι εργαλείων επιβολής των απόψεών μας στα κέντρα λήψης αποφάσεων όσο, κυρίως, στην πραγματική οικονομία. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος είναι υψηλότερο, η ύφεση εξακολουθεί για πέμπτη χρονιά, εννιά στους δέκα εργαζομένους έχουν δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται και οι μισοί νέοι είναι άνεργοι...

Το μνημόνιο, επομένως, δε βγαίνει ακόμα κι αν "κουρευτεί" όλο το δημόσιο χρέος. Κι όμως ο Αντ. Σαμαράς παραπέμπει την επαναδιαπραγμάτευση στις ελληνικές καλένδες και η Ανγκ. Μέρκελ, με τη σύμπραξη του ΔΝΤ, ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στην Ελλάδα, μαζί με τη οποία όμως θα ξεψυχήσει και η Γερμανία και, συνεπακόλουθα, και η ευρωζώνη. Ηδη η Moody's αξιολόγησε ως αρνητική την προοπτική τής γερμανικής οικονομίας. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως η ευρωζώνη είναι κλινικώς νεκρή εξαιτίας των αποτυχημένων πολιτικών που αποφασίστηκαν σε 19 διαφορετικές Συνόδους Κορυφής τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν αστείο: αυτοί που έγιναν κυβέρνηση τρομοκρατώντας το λαό πως αν επέλεγε την άλλη προοπτική θα φεύγαμε από το ευρώ θα είναι εκείνοι που θα κληθούν, λίαν συντόμως, να λογοδοτήσουν για το πώς μετατράπηκαν σε πρωθυπουργοί τής δραχμής χωρίς να έχουν κάνει καμιά προεργασία ώστε η μετάβαση να γίνει όσο πιο ομαλά είναι εφικτό και δίχως να έχει προηγηθεί η μαζική φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Η ευθύνη που τους αναλογεί είναι πολύ βαρύτερη από την αντίστοιχη εκείνων που μας οδήγησαν στη μικρασιατική καταστροφή και θα αποδοθεί στους δρόμους, στις κάλπες και στα δικαστήρια...   

Αμαρτωλές είναι μόνο οι πισίνες των βορείων προαστίων...

Αν ο πρώην πλανητάρχης και νυν "ντίλερ" επιχειρηματικών λόμπι Μ. Κλίντον είχε δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα, πιθανότατα δεν θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Μαΐου ή του Ιουνίου. Ωστόσο, είπε κάτι τόσο ενδιαφέρον που αν ακουγόταν από τα χείλη τού Αλ. Τσίπρα θα χαρακτηριζόταν από τους σχολιαστές των διαπλεκόμενων μίντια λαϊκίστικο κι επικίνδυνο για το μέλλον τής χώρας. Ο Μ. Κλίντον δήλωσε πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, με πλούσιες πηγές και ικανότατο λαό, προσθέτοντας πως η λιτότητα δεν είναι το όραμα που χρειάζονται οι έλληνες για να κάνουν θυσίες. Για όσους μπορούν και βλέπουν κάτω από την επιφάνεια αυτό είναι αυτονόητο. Οταν, άλλωστε, ακόμα δίπλα μας ή στις τηλεόρασεις και στις οθόνες των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών γινόμαστε μάρτυρες ενός προκλητικού "λάιφσταϊλ" μιας χούφτας ανθρώπων που επιδεικνύει τον πλούτο της με την ίδια σεμνότητα που προβάλλει τα κάλλη του ένας γυμνιστής στο "Σούπερ Παραντάιζ" τής Μυκόνου, μπορώ πολύ άνετα να ισχυριστώ πως σε αυτήν τη χώρα παράγεται πλούτος, ο οποίος όμως καταλήγει στα χέρια ελάχιστων...
Αυτός ο πλούτος, όμως, έχει ανάγκη "ξεπλύματος" και τί καλύτερο από το να πλάθεις αποδιοπομπαίους τράγους, οι οποίοι όσο πιο αδύναμοι είναι τόσο ευκολότερο γίνεται και για το κατεστημένο να του ρίχνει λάσπη η οποία θα μένει αναπάντητη. Δείτε, για παράδειγμα, τί συνέβη με την περίφημη πισίνα στις Φυλακές Κορυδαλλού η οποία, μάλιστα, αν πιστέψω τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, χτίστηκε με δικά τους λεφτά και με την προσωπική εργασία των κρατουμένων και θα λειτουρχεί ως χώρος συνάντησης των τροφίμων τού ψυχιατρείου με τους συγγενείς τους. Η ελίτ στρέφει την προσοχή τής κοινής γνώμης σε ένα "ιντριγκαδόρικο" θέμα που και τα ρατσιστικά της αντανακλαστικά κινητοποιεί κι εκείνους που πραγματικά της πίνουν το αίμα αφήνει στο απυρόβλητο...
Η επιφανειακή εξέταση των προβλημάτων είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στη δημόσια συζήτηση. Αυξάνονται η εγκληματικότητα και η ανεργία; Φταίνε αποκλειστικώς οι ξένοι κι όχι οι πολιτικές που περιθωριοποιούν και φτωχοποιούν τη συντριπτική πλειονότητα του λαού προκειμένου η επιχειρηματική, τραπεζική, πολιτική ελίτ και οι λακέδες της να τη "βγάζουν καθαρή" και να κονομούν κι από πάνω. Διαπράττει κάποιος οποιοδήποτε έγκλημα; Πρέπει απαραιτήτως να φυλακιστεί και να πεταχτούν τα κλειδιά τού κελιού του. Οι πολιτικές σωφρονισμού είναι άγνωστες επιλογές για όλους τους "αναμάρτητους" που νιώθουν ανώτεροι από τους "αμαρτωλούς" μόνο και μόνο γιατί τα δικά τους εγκλήματα δεν περιγράφονται στο ποινικό δίκαιο ή γιατί είναι τα αποκαλούμενα του "λευκού κολάρου", τα οποία γίνονται με στιλ κι όχι με έναν πιστόλι στον κρόταφο άρα είναι δήθεν λιγότερο επικίνδυνα...
Αν ήταν στο χέρι μου, όμως, να νομοθετούσα, θα τιμωρούσα πολύ αυστηρότερα εκείνον που ψηφίζει ένα κόμμα για να διοριστεί στο Δημόσιο, καταδικάζοντας με αυτόν τον τρόπο μια χωρα στην αναξιοκρατία και τις επόμενες γενιές στη φτώχεια και στη μιζέρια, από το φτωχοδιάβολο που κλέβει ένα καρβέλι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του. Ζούμε, όμως, σε μια κοινωνία τους κανόνες τής οποίας θέτει μια ολιγαρχία η οποία κρατά γερά τα γκέμια τής εξουσίας στα "χέρια" της και η οποία φυσικά δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφική ώστε να θέλει να ρίχνει πάνω της τα φώτα τής δημοσιότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε, η βρομιά θα ήταν τόσο ανυπόφορη που δεν θα έφταναν όλες οι πισίνες των βορείων και νοτίων προαστίων, αυθαίρετες και μη, για να ξεπλυθεί...  

"Κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες"...

Ο ραγιαδισμός έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι στον έλληνα εδώ κι αιώνες. Εχω την εντύπωση, όμως, πως ποτέ δεν θεωρείτο τόσο "πολιτικώς ορθός" όσο στις ημέρες μας. Ξεκινώντας από το πιο προφανές παράδειγμα, αυτό της υποταγής στο μνημόνιο, και φτάνοντας μέχρι τη Χαλυβουργία η εθελοδουλία έχει γίνει μόδα που πολύ φοβάμαι πως σε λίγο θα διδάσκεται κι επισήμως στα σχολεία μας ώστε η άρχουσα τάξη να είναι ακόμα πιο βέβαιη ότι από αυτά δεν θα βγαίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες, αλλά υπάκουα πρόβατα. Σε αυτό το πλαίσιο η τήρηση της νομιμότητας χρησιμοποιείται ως το τέλειο άλλοθι για τη δικαιολόγηση αντεργατικών πολιτικών και βίαιων τακτικών που παραπέμπουν στις εποχές που οι εργάτες πάλευαν γι' αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε αυτονόητα, όπως η οκτάωρη εργασία. Γι' αυτό και η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της πανηγυρίζει σήμερα για την εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία: γιατί γι' αυτούς η επιβολή με τη βία δικαστικών αποφάσεων που οι ίδιοι επιβάλλουν είναι τοτέμ και οι απεργοσπάστες είναι συστημικοί ήρωες που πρέπει να επιβραβεύονται...
Αλίμονο αν διαχρονικώς οι εργάτες και οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν τα δίκαια αιτήματά τους μόνο εντός τού πλαισίου τής αστικής νομιμότητας. Με αυτήν τη λογική, ο Σπάρτακος θα έπρεπε να μείνει ισοβίως σκλάβος στη σχολή μονομάχων που τον είχαν κλείσει και οι εργάτες στο Σικάγο δεν έπρεπε ποτέ να κατεβούν στους δρόμους κατά δεκάδες χιλιάδες για να διεκδικήσουν το οκτάωρο. Κι αυτό γιατί θα έπρεπε να παραβούν το νόμο που είναι τόσο "ιερός" όσο και τα συμφέροντα εκείνων που καταπιέζουν ανά τους αιώνες τους πολλούς, αποκομίζοντας υπερκέρδη από το μόχθο τους. Ευτυχώς, όμως, που η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα "παρανόμων" που αντί να γονατίζουν, να ευλογούν τα γένια γυμνών βασιλιάδων κι απλώς να προσεύχονται ώστε να ανταμειφθεί η δουλικότητά τους σε κάποιο παράδεισο, αγωνίζονται στο εδώ και τώρα, σε αυτήν τη ζωή που μας έχει δοθεί και στην οποία όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας κι όχι από τις ευχές μας...
Οταν οι εργαζόμενοι, όπως εκείνοι στη Χαλυβουργία, αποφασίζουν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους επί μήνες κανένας σε αυτόν τον κόσμο δε δικαιούται να τους πάρει τη μπουκιά από το στόμα. Αρκετά πια με τους φρόνιμους δειλούς, οι οποίοι την ημέρα ξέρουν να λένε μόνο τα "μάλιστα" και τα βράδια να κλαίγονται για το "ζαβό το ριζικό τους". Οπως λέει και το τραγούδι, "κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες" από το να επιτρέψουμε σε μια χούφτα ανθρώπων να μας εξανδραποδίσει στο όνομα της νομιμότητας και της σύνεσης της "Αριστεράς τής ευθύνης" η οποία κάθε ημέρα που περνά αποδεικνύεται όλο και περισσότερο Αριστερά τής συνευθύνης στο έγκλημα...   

"Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι" κι όραμα μηδέν...

Την επόμενη εβδομάδα που θα επιστρέψουν...κακώς εχόντων των πραγμάτων οι λογιστές τής τρόικας, θα γελάσει το κάθε παρδαλό κατσίκι συγκρίνοντας αυτά που υπόσχεται σήμερα το εγχώριο Τρίο Στούτζες με αυτά που θα ψηφίσει εκών άκων με τη μορφή τρίτου μνημονίου και τα οποία θα του έχουν υπαγορεύσει οι δανειστές μας. Πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αυτή η διάχυση των επώδυνων μέτρων σε διάστημα τεσσάρων αντί για δύο χρόνων, η μη λήψη συμπληρωματικών μέτρων για το 2012, καθώς και η αποφυγή νέων οριζόντιων περικοπών θα αποδειχθούν όνειρο θερινής νυκτός μόλις δει ο Α. Κομανέτσι τα ξινισμένα μούτρα των Π. Τόμσεν, Κ. Μαζούχ και Μ. Μορς. Ποιός να πιστέψει, άλλωστε, τον πρωθυπουργό ότι έγινε στα γεράματα "κακό παιδί" όταν μια ζωή υπήρξε πειθήνιο όργανο κάθε ελίτ που μπορούσε να του ανοίξει το δρόμο προς το Μέγαρο Μαξίμου;...
Οπως κι αν έχει, πάντως, η τρόικα εσωτερικού και τα διαπλεκόμενα μίντια κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας πείσουν πως ο συμβιβασμός με τις επιταγές τού μνημονίου και η επίτευξη των αυτονόητων θα ισοδυναμούν με εθνική επιτυχία. Είναι σα να μας λένε, δηλαδή, πως ό,τι προηγήθηκε, όπως η οριζόντια μείωση μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και η άγρια φορολόγηση των οικονομικώς αδύναμων, είναι καλώς καμωμένα και γι' αυτό θα πρέπει απλώς να επικεντρωθεί η εθνική προσπάθεια στο να αποφύγουμε έκτακτα μέτρα για τις επόμενες χρονιές. Προφανώς ορισμένοι θέλουν να ξεχαστεί τί έχει γίνει σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία δυόμισι χρόνια, να σβήσουμε τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού με "σφουγγάρι" και να λησμονήσουμε πως με την "επιτυχημένη" οικονομική τους πολιτική θα σπάσουμε κάθε ρεκόρ ύφεσης για υποτίθεται αναπτυγμένη χώρα, αγγίζοντας και ξεπερνώντας το 10%...   
Οποιοδήποτε νέο πρόγραμμα προκύψει, είτε "βαφτιστεί" μνημόνιο είτε μεσοπρόθεσμο, και κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τα δύο προηγούμενα μνημόνια θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Μακάρι να το συνειδητοποιήσουν και οι κυβερνώντες πριν φύγουν οι μισοί έλληνες στο εξωτερικό και πριν οι υπόλοιποι μείνουν χωρίς εργασία, σπίτι και τροφή. Αυτό προφανώς και δε σημαίνει ότι δε χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, το οποίο θα περιλαμβάνει κι ορισμένα θετικά των μνημονίων, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Το χρειαζόμαστε και με το παραπάνω, μόνο που θα πρέπει να εξετάσουμε από την αρχή ποιά Ελλάδα θέλουμε, χωρίς ταμπού και κυρίως όντας προσανατολισμένοι στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στη δημιουργία ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Αξίζει, για παράδειγμα, να έχουμε παραγκωνισμένη τη γεωργία, την αλιεία και την κτηνοτροφία μας για χάρη τής Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως η επιστροφή στη δραχμή είναι βραχυπρόθεσμα επώδυνη αλλά μακροπρόθεσμα πολύ πιο επωφελής για την πραγματική οικονομία από την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ; Μήπως θα πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντιληφθούμε ότι πέρα από τον τουρισμό και τη ναυτιλία μπορούμε να αναπτύξουμε κι άλλους κλάδους; Αληθεύει, επίσης, ότι βιομηχανία χωρίς βιομήχανους και καράβια δίχως εφοπλιστές μπορούν να υπάρξουν, αλλά όχι χωρίς εργάτες κι επομένως να φορολογηθούν όσο θα έπρεπε βάσει των εισοδημάτων τους όσοι σήμερα φοροαποφεύγουν ή φοροδιαφεύγουν ασύστολα και...φιλανθρωπικά; Σε τέτοια ερωτήματα οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις αντί να μετράμε "τρεις το λάδι τρεις το ξύδι" χωρίς κανένα όραμα...
Υ.Γ. Η "υπουργάρα" Ευρ. Στυλιανίδης, ο οποίος επί Κ. Καραμανλή διανυκτέρευε σε πολυτελή ξενοδοχεία τού εξωτερικού με χρήματα του ελληνικού λαού και το βράδυ που δολοφονείτο ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος διασκέδαζε στα μπουζούκια και την επομένη είχε πάει στο γήπεδο, βρήκε τη λύση για να αντιμετωπίσει και την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό σε ένα "πακέτο": σκοπεύει να αυξήσει το παράβολο για την άδεια παραμονής των μεταναστών! Αν δε μας σώσουν οι φτωχοί και οι ξένοι ποιοί θα μας σώσουν άλλωστε; Αυτοί που "ξεπλένουν" τις αμαρτίες τους με χορηγίες σε κόμματα και πολιτικούς, με φιλανθρωπίες, μεταγραφές παικταράδων, ιερά συσσίτια και κηρύγματα μίσους για όποιον δεν τους μοιάζει;...  

"Και τί φρικτή η ημέρα που ενδίδεις"...

"Αν οι υπολογισμοί μας δε συνάδουν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για...την πραγματικότητα"! Αυτή φαίνεται πως είναι η "λογική" που ακολουθούν η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού όσον αφορά τις περικοπές δαπανών. Δεν αμφιβάλλω πως το Τρίο Στούτζες και οι λοιποί πολιτικάντηδες που διοικούν τα υπουργεία προσπαθούν να αποφύγουν να πειράξουν τα κομματόσκυλά τους, γι' αυτό και πετούν τη μπάλα στην εξέδρα για τις αναγκαίες απολύσεις άχρηστων δημόσιων υπαλλήλων ή για τις απαραίτητες καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών. Ωστόσο, αυτή η εμμονή στην, σώνει και καλά, περικοπή 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ανεξαρτήτως αν αυτή θα έχει κι άλλες ολέθριες συνέπειες για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και την πραγματική οικονομία αν μη τί άλλο μαρτυρά πως προτεραιότητά τους δεν είναι η διάσωση του ελληνικού λαού. Θυμίζει, άλλωστε, τον θρησκευτικό φανατισμό ταλιμπάν που εκτελούν εν ψυχρώ μοιχαλίδες "γιατί έτσι υπαγορεύει το Κοράνι" και των ελλήνων ορθόδοξων μουτζαχεντίν που θεωρούν το πάσης φύσης αυτομαστίγωμα ύψιστη αρετή, αρνούμενοι να παραδεχτούν ότι απλώς βρίσκουν σαδομαζοχιστική ευχαρίστηση σε αυτό...
Αν μου επιτρέπετε μια πρόβλεψη, δεν πρόκειται να αποφύγουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όπως είναι σχεδόν βέβαιη πια και η "σφαγή" των κοινωνικών επιδομάτων. Κι αυτό γιατί δεν έχει προβλεφθεί (ούτε προβλέπεται να συμβεί στο προσεχές μέλλον από τη στιγμή που το Τρίο Στούτζες θεωρεί αμάρτημα την οποιαδήποτε αλλαγή στο μνημόνιο) ακόμα κι αυτή η ρήτρα ύφεσης, η οποία θα εξαρτά την εφαρμογή των μέτρων από το βαθμό αντοχής τής πραγματικής οικονομίας. "Ναι σε όλα", αυτή είναι η "στρατηγική" των κυβερνητών μας εν όψει τής υπογραφής και ψήφισης και τρίτου μνημονίου. "Και τί φρικτή η ημέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις", όπως θα έγραφε και σήμερα ο μέγας Καβάφης...
 Αντί να παρακαλούν την τρόικα εξωτερικού για μια διασπορά των επαχθών μέτρων σε μια τετραετία κι αντί να προσφέρουν την θλιβερή εικόνα πολιτικών αρχηγών οι οποίοι μετρούν το λάδι και το ξύδι σα να ήταν ο Κώστας Χατζηχρήστος στο "Ζήκο", οι τροικανοί εσωτερικού όφειλαν να είχαν καταρτίσει, ως ρελάνς στους δανειστές μας, ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης το οποίο θα είχε ως κεντρική ιδέα του την αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, που είναι και το ουσιαστικότερο πρόβλημα αυτής τής χώρας. Τουλάχιστον ο Φ. Κουρέλης, ο οποίος εξακολουθεί να παριστάνει τον πονόψυχο και φιλάνθρωπο Αριστερό, θα όφειλε να την είχε θέσει τουλάχιστον στην ατζέντα των συζητήσεων. Φαίνεται, όμως, πως η Προεδρία τής Δημοκρατίας είναι πολύ ισχυρό δέλεαρ για εκείνους που σνομπάρουν τα "δύσκολα κι ανεκτίμητα εύγε ". "Πού να τα βρουν, όμως, αυτά στη σατραπεία και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμουν", όπως αναρωτιόταν ο αλεξανδρινός μας ποιητής;...   

Δεν είναι καιρός για να είμαστε φρόνιμοι, ποτέ δεν ήταν...

Η Β. Σταμάτη, σύζυγος Τσοχατζόπουλου, αναρωτιέται αν ο πολυτελής βίος είναι έγγκλημα. Ας απαντήσω στην "κυρία" με την ευθύτητα που αρμόζει στο θράσος: ναι, είναι έγκλημα ο πολυτελής βίος, ειδικώς σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο τού πληθυσμού βρίσκεται κάτω από ή πλησίον τού ορίου τής φτώχειας, όπου ενάμισι εκατομμύριο είναι άνεργοι κι όπου μεγάλο ποσοστό όσων εργάζονται το κάνουν με ελάχιστα χρήματα κι ανασφάλιστοι αφού οι εργοδότες τούς επισείουν συνεχώς το μπαμπούλα τής απόλυσης. Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση η Β. Σταμάτη και η κάθε Β. Σταμάτη να κατοικεί σε πανάκριβο σπίτι σε άμεση επαφή με την Ακρόπολη ή να πληρώνει χιλιάδες ευρώ για την προσωπική της περιποίηση και για ταξίδια, αν ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου το ίδιο θα μπορούσε να κάνει το σύνολο των πολιτών οι οποίοι είναι ενταγμένοι σε αυτή. Σε διαφορετική περίπτωση, η Β. Σταμάτη και η κάθε Β. Σταμάτη απλώς επιβεβαιώνει ότι σε αυτόν τον τόπο υπάρχει πολύς πλούτος για να πέφτουν όλα τα βάρη πάνω στα συνήθη υποζύγια, δηλαδή στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους...
"Συγγνώμη" αν διακόπτω την θερινή σας ραστώνη και τα "μπάνια τού λαού", αλλά η τρόικα εσωτερικού κι εξωτερικού δεν θα περιμένει το Σεπτέμβριο για να μας "φορέσει" και τρίτο μνημόνιο. Ηδη το εγχώριο Τρίο Στούτζες ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει αύριο για "προδόρπιο" νέο πακέτο μέτρων ύψους "μόνο" μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, κι άλλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Κι αυτό μολονότι Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ορκίζονταν πριν από τις εκλογές ότι δεν θα έκοβαν τέτοιου είδους δαπάνες. Βεβαίως, ορκίζονταν και για επαναδιαπραγμάτευση καί στη συνέχεια έστελναν επιστολές στις οποίες μιλούσαν για "ιδιοκτησία" τού μνημονίου...
Δεν έχω ελέγξει τις θερμοκρασίες στη Μαδρίτη και στην Λισαβόνα, αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές που επικρατούν στην Αθήνα. Κι όμως αυτό δεν εμποδίζει τους ισπανούς και τους πορτογάλους να βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τα μέτρα λιτότητας που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις τους και τα οποία δεν έχουν φτάσει, ακόμα τουλάχιστον, στο ύψος που έχουν αγγίξει στην Ελλάδα. Φαίνεται, ωστόσο, πως στην Ιβηρική η ταξική συνείδηση είναι πιο αναπτυγμένη από ό,τι στη χώρα μας, όπως και το ότι οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις δε λειτουργούν ως κατευναστές τής εργοδοσίας. Ετσι δεν είναι Γ. Παναγόπουλε, που δεν έχεις μπει στον κόπο να οργανώσεις ούτε καν μια απεργία για τα μάτια τού κόσμου πριν το Τρίο Στούτζες επιδοθεί σε μια ακόμα λεηλασία στις τσέπες μας;...
Αυτή δεν είναι εποχή για να είμαστε φρόνιμοι. Ποτέ δεν ήταν, αλλά σήμερα περισσότερο από άλλες φορές στο παρελθόν οφείλουμε να ολοκληρώσουμε το άλμα που ξεκινήσαμε στις εκλογές τού Μαΐου και του Ιουνίου και το οποίο έκοψε στη μέση η εκφοβιστική προπαγάνδα τού κατεστημένου. Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους όρους με τα προηγούμενα. Θα περιμένουμε, για παράδειγμα, να φτάσει η ύφεση σε διψήφιο νούμερο για να συνειδητοποιήσουμε ότι με την εσωτερική υποτίμηση κερδίζουν χρόνο οι εγχώριες και διεθνείς ελίτ, αλλά η πλειονότητα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο χώμα; Γι' αυτό ας σκουπίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από πάνω μας την αλμύρα της θάλασσας, ας πιούμε κι έναν καφέ στα βιαστικά γιατί όσοι μας κυβερνούν είναι τόσο άνανδροι που είναι ικανοί να περάσουν το τρίτο μνημόνιο ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, μολονότι η λαϊκή εντολή που έλαβαν εκβιαστικώς πριν από ένα μήνα δεν αφορούσε την πλήρη υποταγή, αλλά τουλάχιστον τη διαπραγμάτευση...    

Τί να τους κάνουμε τους ανθρώπους, αν έχουμε τους αριθμούς;...

Πολλές φορές κατηγορούμε τους τεχνοκράτες πως ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς. Κάνουμε, όμως, λάθος! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ τα μαθηματικά, ήταν πάντοτε το ότι εκείνοι που κάνουν τους μπακαλίστικους υπολογισμούς για το μέλλον μιας χώρας δεν είχαν ως προτεραιότητά τους να βγαίνουν οι "σωστοί" αριθμοί. Τί εννοώ; Πως αντί να έθεταν στην κορυφή τής ατζέντας τους τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων ή του δημόσιου χρέους θα έπρεπε να εργάζονταν νυχθημερόν για να βρουν τρόπους ώστε να χαμηλώσουν τα νούμερα στις στατιστικές που αφορούν, για παράδειγμα, την ανεργία, τη φτώχεια, την ελαστική εργασία, την πείνα ή τις αυτοκτονίες. Και, κυρίως, να δρομολογούν πολιτικές οι οποίες να συγκλίνουν στην επίλυση του πραγματικού προβλήματος της ελληνικής κι όχι μόνο οικονομίας, δηλαδή αυτό της άνισης κατανομής τού παραγόμενου πλούτου...

Ωστόσο, η τρόικα εσωτερικού θα εξειδικεύσει εντός των επόμενων ημερών μέτρα τα οποία θίγουν, σχεδόν αποκλειστικώς, τα μεσαία και κατώτερα οικονομικώς στρώματα προκειμένου να προστατεύσει την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ αυτής τής χώρας, καθώς και τα κομματόσκυλά της. Γιατί θα πρέπει να εξακολουθούμε να πληρώνουμε το χαράτσι τής ΔΕΗ ή την εξομοίωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης όταν θα μπορούσε να επιβληθεί μια γερή έκτακτη εισφορά στις 300 οικογένειες που λυμαίνονται τη δημόσια ζωή; Ως πότε οι εφοπλιστές δεν θα πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο, φορτώνοντας δυσανάλογα τους ώμους των συνήθων υποζυγίων; Γιατί ο Γ. Στουρνάρας έχει βρει ισοδύναμα μέτρα μόνο για να προστατεύσει τα ειδικά μισθολόγια, που αφορούν κυρίως τους κομματικούς κρατικοδίαιτους, αλλά την ίδια ώρα εμφανίζεται πρόθυμος να μειώσει εκ νέου μισθούς και συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στο όνομα μιας εσωτερικής υποτίμησης η οποία υποτιμά τη νοημοσύνη μας;...
Δεν πρόκειται να συστρατευτώ με εκείνους που θεωρούν το μνημόνιο ευλογία για τον τόπο. Θα το έκανα ίσως ευχαρίστως αν ήμουν επιχειρηματίας και ήθελα να αγοράσω τη δημόσια περιουσία κοψοχρονιά ή αν επιθυμούσα να επέβαλλα στους υπαλλήλους μου εργασιακές συνθήκες στις οποίες ο Σπάρτακος θα ήταν συνηθισμένος! Θα υπερασπιζόμουν το μνημόνιο μέχρι τελευταίας ρανίδας τού αίματός μου αν ήμουν τραπεζίτης που θα καρπωνόταν μόνος του το κέρδος και θα κοινωνικοποιούσε τη ζημιά. Θα έβγαινα στους δρόμους να βροντοφωνάξω υπέρ του κάθε Στουρνάρα και της κάθε Μέρκελ αν ανήκα σε εκείνους που πιστεύουν ότι δε χάθηκε και τίποτα αν χαθούν από την Ελλάδα ολόκληρες γενιές και η πατρίδα μου υποδουλωθεί εκ νέου σε ξένους επικυρίαρχους...
Οταν κάποτε ξεμπερδέψουμε με τα μνημόνιά τους, και πιστέψτε με αυτη η ημέρα δεν θα αργήσει, όσοι τα σιγοντάρισαν, όσοι τα επέβαλαν, όσοι τα διαφήμισαν κι όσοι προσπάθησαν να τα διαιωνίσουν θα κληθούν να λογοδοτήσουν σε ένα διευρυμένο ειδικό δικαστήριο, το οποίο θα αποτελείται από αμείλικτους κριτές: την ιστορία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και, κυρίως, από εκείνους που προσπάθησαν να τους εξανδραποδίσουν παρουσιάζοντάς τους κι ως θύτες από πάνω. Σε μια τέτοια δίκη θα είναι, εξάλλου, δίκαιο οι αυστηρότερες ποινές να επιδικαστούν σε εκείνους που υπόπεσαν στο αδίκημα της εσχάτης προδοσίας μιας χώρας κι ενός λαού φορώντας το φερετζέ τού αριστερού. Αυτοί θα πάνε άκλαφτοι!   

"Συγγνώμη" που δεν αυτοκτονούμε όλοι...

Το ποσοστό των αυτοκτονιών στη χώρα βαίνει αυξανόμενο τα τελευταία χρόνια, αλλά το ότι παραλλήλως "τρέχει" και μια πρωτοφανής οικονομική κρίση "μάλλον" είναι σύμπτωση για ορισμένη μερίδα καλοταϊσμένων επιστημόνων κι επιστημολογούντων. Πρόκειται για εκείνους που ξεμπερδεύουν με το φαινόμενο αποδίδοντάς το αποκλειστικώς σε προϋπάρχοντα ψυχοπαθολογικά αίτια. "Σε διαφορετική περίπτωση θα αυτοκτονούσαμε όλοι", αποφαίνονται με ύφος χιλίων σοφών, αρχειοθετώντας παραλλήλως τις δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων από την αρχή τού έτους οι οποίοι "έτυχε βρε παιδί μου" να έχουν χάσει τη δουλειά, το βιος τους κι οτιδήποτε για το οποίο εργάστηκαν μια ζωή πριν αποφασίσουν να προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα...
Στη ζωή δεν παίρνεις ό,τι αξίζεις, αλλά ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό και πρέπει να προσπαθούμε να μην υποκύπτουμε στη μοιρολατρία, ακόμα κι όταν οι περιστάσεις, σε προσωπικό ή σε κοινωνικό επίπεδο, είναι πολύ δύσκολες. Από την άλλη, όμως, το οποιοδήποτε κράτος σέβεται το ρόλο του, αλλά κι ο οποιοσδήποτε επιστήμονας έχει επίγνωση του τί συμβαίνει γύρω του δεν είναι δυνατό να συμπεριφέρονται σαν το πρόβλημα να είναι αποκλειστικώς τού θύματος και να μην έχει καμιά ευθύνη για την τραγωδία το σκηνικό καταστροφής που έχει στηθεί γύρω μας. Η πολιτεία και οι ειδικοί είναι υποχρεωμένοι να προστατεύουν τα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας κι όχι να τα αφήνουν στο έλεος των παθών τους ωσάν να ήταν εκείνα υποχρεωμένα να έχουν εντρυφήσει στη νιτσεϊκή φιλοσοφία...
Πόσα ακόμα επιστημονικοφανή άλλοθι θα δίνουμε στους διάφορους Στουρνάρες ώστε να πηγαίνουν στα Eurogroup και να υπόσχονται στους "εταίρους" μας πόσο καλά παιδιά θα είμαστε και πως θα εφαρμόσουμε πλήρως ένα πρόγραμμα το οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη εξαθλίωση του λαού και στην απώλεια και των τελευταίων ψηγμάτων εθνικής κυριαρχίας; Το ότι δεν αυτοκτονούμε όλοι δε σημαίνει πως η ευτυχία και η αισιοδοξία για το μέλλον είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό. Δυστυχώς για εκείνους που θέλουν να μας υποδουλώσουν αβρόχοις ποσί, η πλειονότητα δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί παθητικώς τον εξανδραποδισμό της και θα παλέψει με κάθε τρόπο ώστε να μην ψηφιστεί ένα τρίτο μνημόνιο το οποίο θα αποδειχθεί και το φαρμακερό για τους νενέκους κάθε εξουσίας...
Υ.Γ. Επόμενο ραντεβού τη Δευτέρα!  

Φώτη, θα βρεις κάποια στιγμή πάτο στο βαρέλι;

Δε με εκπλήσσει το ότι ο Α. Σαμαράς συγχέει τις επενδύσεις με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών στις οποίες όσοι έλληνες εργάζονται θα το κάνουν με μισθούς Βιετνάμ και δικαιώματα Μπαγκλαντές. Ο πρωθυπουργός δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι δεξιός, γι' αυτό και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, της τάξης του δηλαδή. Ακόμα και φυλακή είναι πρόθυμος να πάει ο άνθρωπος, όπως δήλωσε χθες στην εμετική ομιλία του στη Βουλή, προκειμένου να αγοράσουν κοψοχρονιά οι έλληνες και ξένοι φίλοι του τα ασημικά τού Δημοσίου. Αυτός, όμως, που προκαλεί ατελείωτη θλίψη δεν είναι άλλος από το Φ. Κουρέλη, ο οποίος πέρασε μια ζωή παριστάνοντας τον Αριστερό μέσα στο βαθύ συντηρητισμό του μέχρι να αποφασίσει στα γεράματα πως δεν υπάρχει κάποιος λόγος να κρύβεται και να αποκαλύψει επιτέλους ότι είναι περισσότερο ψοφοδεής και νεοφιλελεύθερος ακόμα κι από όσο πίστευαν και οι πιο άσπονδοι των φίλων του...
Την ώρα που ο νεοδημοκράτης υφυπουργός Εργασίας Ν. Νικολόπουλος παραιτείται γιατί η κυβέρνηση δεν έθεσε εμφατικώς τα εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και προνοιακά ζητήματα ο Φ. Κουρέλης χειροκροτεί και υπερψηφίζει την ιδιωτικοποίηση των πάντων, εκτός ίσως του αέρα που αναπνέουμε, ενώ δε φαίνεται να έχει αντιρρήσεις ούτε για το ότι η κυβέρνηση παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Του "φουκαρά" τού Φώτη τού χτυπούν το ντέφι κι αυτός χορεύει σαν τις αρκούδες που έσερναν μια φορά κι έναν καιρό τα αφεντικά τους αλυσοδεμένες στα πανηγύρια για να διασκεδάζουν οι κοτζαμπάσηδες...
Δεν αμφιβάλλω ότι η ΔΗΜΑΡ θα αποχωρήσει λίαν συντόμως από την κυβέρνηση. Σε διαφορετική περίπτωση, άλλωστε, ο Φ. Κουρέλης θα κάνει παρέα μια ώρα αρχύτερα στο Γ. Καρατζαφύρερ στο κλαμπ των εξαπτέρυγων του συστήματος που πετάχτηκαν σαν αβαρία για να σωθεί το μνημονιακό καράβι. Μόνο που μέχρι να συμβεί αυτό θα έχει προλάβει να νομιμοποιήσει σε μερίδα, έστω και μικρή, του Αριστερού ακροατηρίου μια πολιτική που είναι τόσο Αριστερή όσο είναι μαρξιστής ο Α. Σαμαράς. Ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος εξακολουθεί να γελοιοποιείται προσπαθώντας να ταυτίσει την Αριστερά με τη μιζέρια τής εθελοδουλίας και το συμβιβασμό με την πλήρη εξαθλίωση του λαού. Πάλι καλά, δηλαδή, που ο Α. Σαμαράς δεν θα προλάβει να γιορτάσει την πρωτοχρονιά στο Μέγαρο Μαξίμου...  

Αφού ταιριάζουν γιατί δε συμπεθεριάζουν, να τελειώνουμε;

Ο Β. Βενιζέλος αποδεινύεται γι' άλλη μια φορά μάστορας του πολιτικού βερμπαλισμού και της ρητορικής κενολογίας. Από τη μια άφησε να εννοηθεί πως θα διατηρήσει τα σύμβολα και την ονομασία τού Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος κι από την άλλη τόνισε πως θέλει να μετατρέψει το σκορποχώρι που του έχει απομείνει σε αστικό εκσυγχρονιστικό κόμμα το οποίο θα βασίζεται στον πολιτικό φιλελευθερισμό! Αν, όμως, ήθελε να είναι πιο ειλικρινής με τους ψηφοφόρους και, κυρίως, με τον εαυτό του θα έπρεπε να προτείνει στη σημερινή Συνδιάσκεψη τη συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. Δε λένε, άλλωστε, πως για ένα ζευγάρι η συγκατοίκηση είναι η καλύτερη πρόβα γάμου; Από τη στιγμή που Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούν από τον περασμένο Νοέμβριο δεν είναι ώρα να το πουν και στους "γονείς" τους, δηλαδή στον ελληνικό λαό, ώστε να επισημοποιήσουν τη σχέση τους με παπά την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ και με κουμπάρο το Φ. Κουρέλη; Με λίγα λόγια, αφού ταιριάζουν γιατί δε συμπεθεριάζουν να τελειώνουμε;...
Προφανώς και κατανοώ γιατί θα πρέπει, με οποιοδήποτε τρόπο, να εξακολουθούν να υφίστανται η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και διάφοροι κατά καιρούς αναλώσιμοι "χρήσιμοι ηλίθιοι" όπως η ΔΗΜΑΡ ή παλαιότερα ο ΛΑΟΣ. Το σύστημα πάντοτε θα χρειάζεται έναν ισχυρό πόλο και για "σαντιγί" ορισμένα αναχώματα ώστε οι διαρροές από τις κυβερνητικές πολιτικές να μην καταλήγουν στην "επάρατο" Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο είναι αντιληπτό γιατί πριμοδοτούνται από τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί τού "κολοσσιαίου" μεγέθους ενός Ηλ. Μόσιαλου, ο οποίος φιλοδοξεί να ηγηθεί παράταξης που θα καλύπτει το κενό μεταξύ δεξιάς κι αριστεράς! Οταν το συμφέρον συναντά τη μωροφιλοδοξία το μείγμα προκαλεί, αν μη τί άλλο, έντονα χαχανητά...
Είναι σχεδόν βέβαιο πια ότι δεν αργεί η ημέρα που θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το παιχνίδι καθυστερήσεων του αναπόφευκτου που παίζεται με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Υστερα κι από την πολλή γρήγορη κατάρρευση του μυθεύματος περί επαναδιαπραγμάτευσης η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων δεν θα αργήσει να αντιληφθεί ότι για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αβγά, δηλαδή να φτάσεις σε ρήξεις. Με την πολιτική τού κατευνασμού, όμως, θα φτάσουμε το φθινόπωρο σε ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα είναι επαχθέστερο ακόμα και των δύο προηγούμενων. Και τότε όποια επικοινωνιακά τρικ κι αν θελήσει να χρησιμοποιήσει το Τρίο Στούτζες θα είναι αδύνατο να πείσει το μέσο έλληνα πως έχει δουλειά, στέγη και τροφή όταν η πραγματικότητα θα διαψεύδει οικτρώς τους θλιβερούς κυβερνήτες μας...  
 

Θεέ μου, ρύσαι ημάς από τα "σωματίδιά" σου...

Δεν είμαι φυσικός, πόσω μάλλον από τους καλύτερους του κλάδου, ώστε να μπορώ να κρίνω αν η ανακάλυψη του "μποζονίου τού Χιγκς" αποτελεί ένα πραγματικό επιστημονικό επίτευγμα ή όχι. Μπορώ, πάντως, να δικαιολογήσω όλους εκείνους που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους κάθε φορά που ανακοινώνεται εν χορδαίς κι οργάνοις κάποιο σπουδαίο επιστημονικό επίτευγμα. Αλλωστε και στην επιστήμη έχει εμφιλοχωρήσει σε μεγάλο βαθμό η "μπίζνα", οπότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Μπορώ, επίσης, να κατανοήσω εκείνους που θέλουν να διατηρούν στο μυαλό τους τη "μαγεία" για το πώς δημιούργηθηκε ο κόσμος ή τί ακολουθεί τον θάνατό μας και γι' αυτό δεν θέλουν να πληροφορούνται οτιδήποτε τους χαλά την ονείρωξη για τις βασιλείες των ουρανών και λοιπές θρησκευτικές φαντασιώσεις, βρίσκοντας πνευματική ευχαρίστηση στην κατάποση παραμυθιών και στο αυτομαστίγωμα μέχρι τελικής πτώσης. Ωστόσο, εξεγείρονται όλα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα σε κάθε προπαγανδιστική εμπέδωση του σκοταδισμού, και ειδικώς στις μικρότερες ηλικίες, και σε κάθε προσπάθεια παρεμπόδισης του επιστημονικού έργου και ταύτισής του με το "αποκρουστικό πρόσωπο τού δαιμονισμού", όπως ανάφερε με τη μεσαιωνική του ευστροφία και τη ρητορική του κενότητα ο Μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ σε σχετική του δήλωση, την οποία θα διάβαζε μόνο ο ίδιος αν δεν υπήρχαν "δαιμονισμένοι" που ανακάλυψαν τη γραφή και κάθε εργαλείο μετάδοσής της στο ευρύ κοινό...
"Λυπάμαι" που θα στενοχωρήσω το γραφικό τραγόπαπα, ο οποίος παρεμπιπτόντως πληρώνεται χάρη και στους δικούς μου φόρους, αλλά το ότι σήμερα δε ζούμε ακόμα στις σπηλιές κυνηγώντας με τα τόξα αγριογούρουνα, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και προσευχόμενοι στο θεό τής βροχής για να μπορούμε να πίνουμε ένα ποτήρι νερό δεν το χρωστούμε σε εκείνους που δεν έκαναν τίποτα άλλο όλη την ημέρα από θείες λειτουργίες, αλλά στους πρωτοπόρους που δε συμβιβάστηκαν με την παραδεδομένη γνώση αλλά την πήγαν ένα βήμα παραπέρα με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Προφανώς και η επιστήμη ή η τέχνη δεν είναι φάρμακα για κάθε ανθρώπινο προβληματισμό και προφανώς είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να προστρέχει στην θρησκεία για να ηρεμεί τις υπαρξιακές του αγωνίες. Από την άλλη, όμως, θα έπρεπε κάθε ανθρώπινο ον να αφήνεται ελεύθερο να επιλέγει με βάση ποιές αρχές και ιδέες θα πορεύεται στη ζωή του κι όχι να του επιβάλλονται πριν καν ακόμα είναι σε θέση να λέει κάτι παραπάνω από "μαμά" και "μπαμπά" όταν το βουτούν στην κολυμπήθρα...
Μια ανεξίθρησκη κοινωνία που θέλει να τηρεί και την ουσία κι όχι μόνο τον τύπο δεν θα επέβαλλε σε παιδιά δημοτικού να διδάσκονται σχεδόν αποκλειστικώς τό χριστιανικό ορθόδοξο δόγμα, να εκκλησιάζονται και να βλέπουν το, ομολογουμένως, γλυκό προσωπάκι τού Χριστούλη σε κάθε σχολική τάξη. Ενα πραγματικώς κοσμικό κι όχι φονταμενταλιστικό κράτος θα διαχώριζε τις εξουσίες και δεν θα επέτρεπε το τριτοκοσμικό θέαμα παπάδων με χρυσά άμφια να παρίστανται σε κάθε τελετή ορκωμοσίας που αφορά ανάληψη πολιτικού αξιώματος λες και βρισκόμαστε στο Ιράν των μουλάδων. Μια πολιτική εξουσία που σέβεται το ρόλο της, επίσης, θα φρόντιζε να φορολογεί τον ιερό πλούτο πολύ περισσότερο από όσο φορολογεί τον κάθε δύστυχο μισθωτό ή συνταξιούχο και δεν θα έκλεινε τα μάτια στο ξέπλυμα χρήματος που αποκαλείται εκκλησιαστική φιλανθρωπία. Οσο, όμως, η αυτοτύφλωση θα θεωρείται προτέρημα τόσο οι διάφοροι Σεραφείμ θα μπερδεύουν την ναρκισσιστική πνευματική τους υστέρηση με τη σοφία...    

Να πεταχτούν τα σάπια "φρούτα" για να σωθούν τα περισσότερα...

Σε μια πρώτη ανάγνωση διαβάζεται σκληρό κάποιος να τάσσεται υπέρ των απολύσεων. Προφανώς και είναι δύσκολο να χάνει κανείς την εργασία του, πόσω μάλλον σε μια τέτοια εποχή στην οποία η ανεργία "θερίζει". Επιτρέψτε μου, όμως, να θεωρώ πως σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ακόμα σκληρότερο για το κοινωνικό σύνολο να ανέχεται να πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο άνθρωποι οι οποίοι διορίστηκαν χάρη στις κομματικές τους διασυνδέσεις και σε ρουσφέτια κι ενώ δεν έχουν κανένα τυπικό κι ουσιαστικό προσόν για την θέση που έχουν καταλάβει και για την οποία θα μπορούσε να είχαν προσληφθούν νέοι οι οποίοι θα κάλυπταν όλες τις προϋποθέσεις. Γι' αυτό και είμαι υπέρ των συγχωνεύσεων και καταργήσεων άχρηστων δημόσιων οργανισμών όπως και των απολύσεων πλεονάζοντος προσωπικού το οποίο δε διαθέτει τη μόρφωση ή τις δεξιότητες για να αξιοποιηθεί οπουδήποτε αλλού στο δημόσιο τομέα...
Αν θέλουμε να λύνουμε προβλήματα και να μην τα τοποθετούμε απλώς κάτω από το "χαλί" οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η εργασιακή εφεδρεία είναι μια κωμωδία η οποία ούτε τα δημοσιονομικά μεγέθη βελτιώνει ούτε τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις εξυπηρετεί. Μακάρι, για παράδειγμα, ο πλεονάζων υπάλληλος σε κάποια άχρηστη υπηρεσία τού ΟΣΕ, ο οποίος "εργαζόταν" σε αυτή για μια τριακονταετία, να μπορούσε εν μια νυκτί να αποκτούσε τις γνώσεις δασκάλου, καθηγητή, νοσηλευτή ή γιατρού και να τοποθετείτο σε κάποιο απομακρυσμένο σχολείο ή σε ένα νοσοκομείο όπου λείπει το απαραίτητο προσωπικό. Μακάρι επιπλέον να έβρισκε τη διάθεση, ύστερα από τριάντα χρόνια κατά τα οποία κορόιδευε την κοινωνία παριστάνοντας πως εργάζεται, ώστε να απασχολείτο με διάθεση κοινωνικής προσφοράς στο νέο του πόστο. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να μαθεις σε ένα γέρικο σκύλο νέα κόλπα, ιδίως όταν αυτός ο σκύλος είναι κομματόσκυλος κι εργατοπατέρας...
Το ελληνικό Δημόσιο έχει απόλυτη ανάγκη νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα έχουν διοριστεί χάρη στα προσόντα τους κι όχι χάρη σε κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη, στους οποίους θα δίνεται η δυνατότητα δίκαιης και ισότιμης ανέλιξης που δεν θα εξαρτάται από κομματικές και κάθε άλλου είδους γνωριμίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε επιτρέψει, γι' άλλη μια φορά, στο σαπισμένο μήλο να διαβρώσει και τα υπόλοιπα φρούτα στο καλάθι στο όνομα μιας κοινωνικής ευαισθησίας η οποία στο τέλος αποδεικνύεται εντελώς ανάλγητη για την πλειονότητα...  

Ερχεται το απόλυτο ξεγύμνωμα των "διαπραγματευτών"!

Αν ήμουν ο Αντ. Σαμαράς δεν θα ήθελα να ξαναβγώ από το "φτωχόσπιτό" μου στην Κηφισιά! Κι αυτό γιατί από εδώ και πέρα δεν θα έχει κανένα νόημα να κατηγορώ το ΣΥΡΙΖΑ για τις δικές μου ανεπάρκειες και τις νέες μου κωλοτούμπες. Από την Πέμπτη, που μας ξανάρχονται οι επικεφαλής τής τρόικας, τα ψέματα με τα οποία ο πρωθυπουργός κέρδισε τις εκλογές τελειώνουν και θα καταλάβουν μέχρι και οι πέτρες σε αυτήν τη χώρα ότι όταν στη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ λένε επαναδιαπραγμάτευση εννοούν πλήρη εφαρμογή τού μνημονίου ώστε να φανούν καλά παιδιά και ύστερα, αφού πρώτα θα έχει εξολοθρευτεί η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων, ίσως να ζητήσουν ορισμένες τροποποιήσεις μήπως και γλιτώσουν το λιθοβολισμό στην πλατεία Συντάγματος...
Την ώρα που ξένοι "σοφοί" τύπου Ασμουσεν ισχυρίζονται πως ο μέσος έλληνας δημόσιος υπάλληλος λαμβάνει 3000 ευρώ το μήνα, αποκαλύπτοντας την άγνοιά τους, και κανένας από την κυβέρνηση των υποτελών δε βγαίνει να τον διαψεύσει κατηγορηματικώς είναι λογικό οι δανειστές να έχουν ξεσαλώσει και να ζητούν τον ουρανό με τα άστρα, αγνοώντας πως καλό είναι μεν να ευημερούν οι αριθμοί αλλά αν είναι στο μεσοδιάστημα να έχει εξοντωθεί ο λαός τότε μηδαμινό το όφελος. Είναι φανερό πια ότι κι αυτή η κυβέρνηση έχει θέσει ως προτεραιότητά της τον εξευμενισμό τής τρόικας, την αναστύλωση των ευρωπαϊκών κι ελληνικών τραπεζών και τη διάσωση της εγχώριας πολιτικής κι επιχειρηματικής ελίτ κι όχι τη διάσωση του ελληνικού λαού, τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την παροχή ισότιμων αναπτυξιακών ευκαιριών. Γι' αυτό κι έβαλε πολύ νωρίς στο συρτάρι κάθε απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης, την οποία άλλωστε θα ήταν πολύ δύσκολο να εννοούν ο Αντ. Σαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος, που έχουν βάλει τις υπογραφές τους στο δεύτερο μνημόνιο...
Το ότι, εξάλλου, ο Φ. Κουρέλης βλέπει όλο αυτό το σκηνικό να στήνεται γύρω του κι όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά συναινεί στα πάντα αποτελεί ισχυρή ένδειξη, αν μη τί άλλο, πως η στάση του να στηρίξει την κυβέρνηση Σημίτη-Καραμανλή δε βασίστηκε σε κάποια εσφαλμένη εκτίμηση περί εθνικού συμφέροντος αλλά σε καθαρό δόλο. Επέλεξε να είναι χρήσιμος στα διαπλεκόμενα συμφέροντα κι όχι στους πολίτες κι αυτή είναι μια επιλογή που η ιστορία κι ο λαός δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ. Είναι ντροπή αυτός ο εξωνημένος νοικοκυρούλης να χρησιμοποιεί ακόμα τη λέξη "Αριστερά" στον τίτλο τού κόμματός του. Προσβάλλει τα εκατομμύρια των ιδεολόγων αγωνιστών, αρκετοί από τους οποίους θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους ώστε αυτή η χώρα να μη διοικείται από γερμανοτσολιάδες κι αμερικανοκίνητους πολιτικούς. Γι' αυτό και θα έχει την ίδια θλιβερή, αλλά απολύτως δικαιολογημένη μοίρα όλων εκείνων που την ώρα που τους έλαχε να αναλάβουν την ιστορική τους ευθύνη προτίμησαν το χυδαίο συμβιβασμό από την ολική ρήξη με τους ολετήρες των εργασιακών δικαιωμάτων κι όχι μόνο...    

Βαφτίζουν το ξεπούλημα μεταρρύθμιση...

Πόσο όμορφα ακούγεται στα αφτιά η λέξη "μεταρρυθμίσεις"! Και πόσο αποτελεσματικώς μπορεί να κρύψει ό,τι βρίσκεται από πίσω και το οποίο μόνο μεταρρυθμιστικό δεν είναι... Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τις αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες παρουσιάζονται σα μια κομβικής σημασίας μεταρρύθμιση. Κι όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, δηλαδή περιουσίας τού ελληνικού λαού, σε τιμή ευκαιρίας για εκείνους που θέλουν να αγοράσουν κοψοχρονιά. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως οι εκποιήσεις, για παράδειγμα, του ΟΣΕ, του ΟΠΑΠ και της ΕΥΔΑΠ θα ήταν προς το συμφέρον τού ελληνικού λαού αυτή η περίοδος μόνο κατάλληλη δεν είναι για να προχωρήσουν. Οταν όλος ο πλανήτης γνωρίζει σε πόσο δυσχερή θέση βρισκόμαστε είναι εθνικό έγκλημα να βγάζουμε τα ασημικά μας στο γιουσουρούμ, περιμένοντας να πιάσουν καλή τιμή. Πόση ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μπορούμε να πετύχουμε, άλλωστε, όταν θεωρείται αδύνατο να πιαστεί ακόμα κι αυτός ο στόχος των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε τεθεί μια φορά κι έναν καιρό από την κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου;...
Οποιος θέλει να κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό παρουσιάζοντας το ξεπούλημα της περιουσίας του ως μεταρρύθμιση μπορεί να το κάνει ελεύθερα. Μπορεί, επίσης, να παρουσιάζει σαν τέτοια και την περιλάλητη ανάπτυξη μέσω ευρωπαϊκών πακέτων που θα κατευθυνθούν όμως στους ίδιους και στους ίδιους τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβους και λοιπούς διαπλεκόμενους. Στο δικό μου μυαλό, ωστόσο, η πραγματική μεταρρύθμιση ταυτίζεται με πολιτικές που θα αναδιανείμουν δικαίως τον παραγόμενο πλούτο στη χώρα μας και θα δίνουν ισότιμες ευκαιρίες δημιουργίας σε όλους τους πολίτες. Και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται οι αποκρατικοποιήσεις, πόσω μάλλον όταν τις έχουν αναλάβει υπουργοί όπως ο Κ. Χατζηδάκης, οι οποίοι κατάφεραν να στοιχίσει στον ελληνικό λαό η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ο κούκος αηδόνι. Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Τις χρυσές εθελούσιες εξόδους ή το καρτέλ που έχει δημιουργηθεί και το οποίο αναγκάζει τους πελάτες να πληρώνουν περισσότερο ένα ταξίδι στη Λήμνο, για παράδειγμα, από ένα αντίστοιχο στο Λονδίνο;...
Το ελληνικό Δημόσιο οφείλει να κρατήσει τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΠΑΠ, υπό τον έλεγχό του προκειμένου να χρηματοδοτεί τόσο την εύρυθμη λειτουργία του όσο και κοινωνικές πολιτικές. Επιπλέον, οφείλει να εξυγιάνει αυτές που είναι ζημιογόνες αλλά συνδέονται άμεσα με την παροχή δημόσιων αγαθών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ΟΣΕ. Το τελευταίο προφανώς θα πρέπει να σημάνει κι απολύσεις κομματόσκυλων και λοιπού πλεονάζοντος προσωπικού. Οποιος υπουργός, όμως, ισχυρίζεται πως είναι προτιμότερο δημόσια αγαθά όπως οι συγκοινωνίες, το νερό και το ρεύμα να παραχωρηθούν στους ιδιώτες από τη μία ομολογεί τη δική του ανικανότητα κι από την άλλη δεν έχει ιδέα από τα ξένα παραδείγματα του τί σημαίνουν οι αποκρατικοποιήσεις για την ποιότητα ζωής των πολιτών. Ή, ακόμα, πως γνωρίζει πολύ καλά τις συνέπειες και τις αποδέχεται για να φανεί "καλό παιδί" στην τρόικα και στους εγχώριους σπόνσορές του...