Σύντροφοι, αν μείνουμε στους καναπέδες ο φασισμός θα βγάλει φλας προσπέρασης...

Καλές οι ιδεολογικές συζητήσεις με σκοπό τη χάραξη ενιαίας στρατηγικής, οι λαϊκές συνελεύσεις, ο μετασχηματισμός συνιστωσών σε κόμμα, όπως βεβαίως και η αναζήτηση κοινής πλατφόρμας πάνω στην οποία θα μπορέσει να σταθεί μια αριστερή κυβέρνηση στο αμέσως προσεχές μέλλον. Μόνο που για να κυβερνήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις την εξουσία και για να συμβεί αυτό δεν αρκεί η διαλεκτική για το μέλλον τού σοσιαλισμού, αλλά και η προσπάθεια να δίνεις λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Κι αυτό δεν είναι δουλειά μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά του καθένα, πόσω μάλλον όταν θέλει να κυβερνήσει κι αυτός με τη σειρά του θέτοντας ως "προμετωπίδα" την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο, όμως, η Αριστερά μένει κολλημένη σε ένα καταγγελτικό λόγο, συνοδεία προφορικών δεσμεύσεων για ανατροπή των σημερινών δεδομένων, και δε σκύβει πάνω στις ανάγκη τού λαού να έχει ένα πιάτο φαγητό, στέγη, ρούχα και τρόπους για να μετακινείται χωρίς να ξοδεύει μια περιουσία, θα αφήνει πεδίο δόξης λαμπρό στην ακροδεξιά για να τον καλύπτει με μισαλλόδοξες ενέργειες όπως το συνδικάτο ταξί που θα απασχολεί αποκλειστικώς έλληνες και το οποίο θα απευθύνεται μόνο σε έλληνες...
Διακρίνω το τελευταίο διάστημα μια προσπάθεια περιθωριοποίησης ή και γελοιοποίησης του ακτιβισμού ακόμα κι από ανθρώπους τής Αριστεράς, συνήθως νεόκοπους, οι οποίοι μάλλον θεωρούν πως είναι ανάξιο για το...μεγαλείο τους να συζητούν και να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις για το στομάχι που γουργουρίζει ή για το σώμα που κρυώνει. Οι ίδιοι προφανώς εκτιμούν πως η αταξική κοινωνία θα έρθει πατώντας πλήκτρα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, πίνοντας γαλλικά κρασιά σε σικάτα μπιστρό, φιλοσοφώντας περί της ύπαρξης και, όταν το επαναστατικό κέφι φτάνει στο αποκορύφωμά του, κάνοντας μια απεργιακή πεζοπορία από το Πεδίον τού Αρεως ως τη Βουλή. Λυπάμαι, αλλά αν δε σηκώσουν άμεσα τα μανίκια και δε σκύψουν πάνω στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών, θα διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι θα έχουν πάρει την θέση τους μελανοχίτωνες οι οποίοι θα έχουν μεταδώσει τη φασιστική τους ασθένεια στη μάζα σε βαθμό πανδημίας...
Σύντροφοι, δεν είναι ντροπή να μοιράζετε φαγητά και ρούχα σε όσους πεινούν και κρυώνουν ούτε να παρέχετε δωρεάν ιατρικές ή εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε εκείνους που δε μπορούν να πληρώνουν γιατρούς ή φροντιστήρια. Αντιθέτως, αυτός είναι ο κορμός τής ιδεολογίας σας, αν πραγματικά πιστεύετε σε αυτή και δεν παλεύετε μόνο για τα οφίτσια της νέας εποχής, που σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι "φτυστή" οι προηγούμενες...
   

Η αριστερά τής συνευθύνης πιο "γυμνή" από ποτέ...

Μια φορά κι έναν καιρό οι "κύριοι" της ΜΝΗΜΑΡ ισχυρίζονταν πως κάνουν υποχωρήσεις στην ιδεολογία τους προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν ούτε σπιθαμή πίσω σε θέματα διαφάνειας. Ηταν ένα ακόμα επιχείρημα που κολυμπούσε στα θολά νερά τού "και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ". Πριν αλέκτωρ, όμως, λαλήσαι τρις ήρθε η σκληρή πραγματικότητα για να αποδείξει ότι οι τύποι που στελεχώνουν το κόμμα τού Φ. Κουρέλη όχι μόνο δεν είναι Αριστεροί, αλλά είναι και ψεύτες. Στην αρχή "κατάπιαν" τη λίστα Λαγκάρντ, για την οποία δεν ίδρωσε το αφτί τους για να πληροφορηθούν ποιός ή ποιοί φταίνε που η Ελλάδα δε φρόντισε να φορολογήσει δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία "δραπέτευσαν" στο εξωτερικό. Και τώρα δεν θα υπερψηφίσουν την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει αν τα μνημόνια ήταν ένα θεόσταλτο δώρο στους έλληνες ή μια συμφορά για την οποία κάποιοι οφείλουν να λογοδοτήσουν και να καταδικαστούν από τη Δικαιοσύνη. Ευτυχώς, δηλαδή, που η αριστερά τής συνευθύνης θα ήταν βράχος σε ζητήματα ηθικής...
Δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να θεωρώ πως ύστερα από τόσες εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές που έχουν συγκροτηθεί στη Βουλή για διάφορα σκάνδαλα μια νέα για τα μνημόνια θα έφτανε το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Η ελίτ, άλλωστε, έχει στήσει εδώ και χρόνια ένα τόσο καλά δομημένο "πλυντήριο" των ανομημάτων της που είναι σχεδόν αδύνατο να τιμωρηθεί κάποιο επιφανές στέλεχός της. Το πολύ πολύ, και για "ξεκάρφωμα", να βάζει και κανένα τελειωμένο πολιτικό ή επιχειρηματία στη φυλακή για να ρίχνει στάχτη στα μάτια τού πόπολου. Ωστόσο θα ήταν ακόμα πιο αφελές αν πίστευα ότι ο Φ. Κουρέλης και η ψευδοαριστερή κομπανία του δεν επιθυμούν τη σύσταση νέας εξεταστικής επιτροπής γιατί φοβούνται τυχόν αποτυχία της. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει και, δυστυχώς, ο πρόεδρος της ΜΝΗΜΑΡ επέλεξε στα ύστερα του πολιτικού του βίου να συμμαχήσει ανοιχτά με όλη τη φαυλοκρατία τής μεταπολίτευσης. Ξεχνά, όμως, πως όποιος κουκουλώνει ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας που διέπραξαν άλλοι είναι πολύ πιο ένοχος από εκείνους. Κι αυτό γιατί αποδεικνύεται κι ο ίδιος όχι μόνο βρόμικος, αλλά και δειλό ανθρωπάκι...

Με βάση όλα αυτά δεν είναι τυχαίο ότι η ΜΝΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ βεβαίως κατρακυλούν στις δημοσκοπήσεις και στις επόμενες εκλογές θα βρουν μόνο τις ψήφους υπέργηρων "αφισιονάδος" μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν αυτά τα δύο κόμματα δεν καταφέρουν να "πιάσουν", και δικαιολογημένως, ούτε καν το όριο εισόδου στή Βουλή. Μικρή σημασία θα έχει μετά από σύντομο χρονικό διάστημα αν η ΜΝΗΜΑΡ τάχθηκε με το κεφάλαιο με πλήρη συνείδηση ή από πολιτική ανοησία. Στο τέλος δε μετρούν, άλλωστε, οι αγαθές ή μη προθέσεις χρήσιμων ηλίθιων του συστήματος, αλλά το αποτέλεσμα. Κι αν αυτό αποδειχθεί οδυνηρό για την πλειονότητα του ελληνικού λαού, όπως πρόβλεψε κι ο Στάθης Παναγούλης θα παρακαλούν οι μνημαρίτες οι ευθύνες τους να καθαγιαστούν μέσα από τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος των πιο αδύναμων της ελληνικής κοινωνίας και να μην τεθούν σε λειτουργία πιο βίαιες διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης. Δεν τις εύχομαι, δεν τις υποστηρίζω, τις χαρακτηρίζω λούμπεν, αλλά ο καθένας όπως στρώνει, κοιμάται...

Αϊ Βασίλη, πήγαινέ με στη χώρα που ζει ο Σαμαράς...

Μέχρι χθες το απόγευμα ήμουν προβληματισμένος. Πλησιάζουν, βλέπετε, Χριστούγεννα και δεν είχα αποφασίσει ακόμα τί δώρο θα ήθελα να μου έφερνε ο Αϊ Βασίλης. Ευτυχώς από το αδιέξοδο με έβγαλε ο πρωθυπουργός με το πανηγυρικό του διάγγελμα στους αλαλάζοντες από "ευτυχία" έλληνες, που πήραν μια νέα δόση η οποία δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτούς. Αϊ Βασίλη μου, πήγαινέ με, σε παρακαλώ, στη χώρα που ζει ο Αντ. Σαμαράς. Εκεί δεν υπάρχουν φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, εργασιακός μεσαίωνας, μακροχρόνια ύφεση, ασυδοσία των λίγων σε βάρος των πολλών, άδικη κατανομή τού πλούτου, ανισότητα στις ευκαιρίες προκοπής και ταξικές αδικίες. Στη χώρα που ζει ο Αντ. Σαμαράς επικρατεί γαλήνη, προοπτική για το μέλλον, ανάπτυξη, ίσες ευκαιρίες, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Εκεί θέλω να εγκατασταθώ χοντρούλη μου άγιε, μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Στείλε με εκεί που ζει κι ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας, μαζί με τα συνεταιράκια του, το Β. Βενιζέλο και το Φ. Κουρέλη...
Οταν σκοτώνεις κάποιον είναι ντροπή ύστερα να δηλώνεις πως θα κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να τον θάψεις με τις τιμές που του αρμόζουν. Πόσω μάλλον όταν παρουσιάζεις μια κηδεία σα να ήταν μέγας εθνικός θρίαμβος. Ποιός έχασε, όμως, τη ντροπή του για να τη βρουν εκείνοι που κομπορρημονούν για τα ημίμετρα του Eurogroup την ίδια ώρα που ένας ολόκληρος λαός φτωχοποιείται βάναυσα κι άδικα προκειμένου να καταλήξουμε σε αυτά; Ακούω την τρόικα εσωτερικού να ισχυρίζεται πως από εδώ και πέρα θα δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη, στις κοινωνικές πολιτικές και στην αποκατάσταση των αδικιών κι αναρωτιέμαι αν όσοι την απαρτίζουν είναι σχιζοφρενείς, ηλίθιοι ή απατεώνες. Μα, αν ήθελαν να επιτύχουν όλα αυτά ένα καλό πρώτο βήμα θα ήταν να μην κατέστρεφαν οι ίδιοι τα απομεινάρια τού όποιου κοινωνικού κράτους λειτουργούσε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν είναι οικοδομές για να τις γκρεμίζεις και να τις ξαναχτίζεις από την αρχή σε γερότερα θεμέλια, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως αυτός είναι ο στόχος τού Τρίο Στούτζες. Παίρνουν, για παράδειγμα, επίδομα αναπηρίας πολίτες που δεν το δικαιούνται; Εντόπισέ τους, κοψ' τους το και κυνήγησέ τους δικαστικώς. Αλίμονο, όμως, δεν το μειώνεις για όσους το δικαιούνται. Το "πονά χέρι, κόβει χέρι" είτε μαρτυρά ανικανότητα είτε δόλια απόκρυψη των πραγματικών σκοπιμοτήτων μιας πολιτικής...

Από ό,τι φαίνεται, μολονότι δεν το δένω και κόμπο, αυτή η κυβέρνηση θα βγάλει το 2012. Είναι, όμως, σχεδόν αδύνατο να βγάλει και το 2013 από τη στιγμή που είναι μάλλον απίθανο να μην υποχρεωθεί να λάβει νέα επώδυνα μέτρα εντός τής επόμενης χρονιάς. Οταν πολιτεύεσαι με μια αδιέξοδη επιχειρηματολογία, η πραγματικότητα που αυτή δημιουργεί δεν θα αργήσει να σε "καταπιεί". Κι αυτό γιατί.η ακατάσχετη αιμορραγία δεν αντιμετωπίζεται με ασήμαντες μεταγγίσεις. Οπως και να έχει, το 2013 θα είναι (μια ακόμα) ενδιαφέρουσα χρονιά κι αυτή που θα φέρει, για πρώτη φορά, την Αριστερά στην εξουσία. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν: αν τα καταφέρει, η Ελλάδα μπορεί να γίνει πρότυπο για το πώς πρέπει να κινηθούν όλοι οι λαοί τού κόσμου. Αν αποτύχει, συμβιβαζόμενη ή κι αποδεχόμενη πολιτικές που δεν επέλεξε αλλά δεν θα έχει τολμήσει να ανατρέψει, τότε αυτή η χώρα θα παραδοθεί, μέσα στην απόλυτη ένδειά της, στο φασισμό. Και μαζί της όλη η Ευρώπη... 

Δε λύνεις ένα πρόβλημα που δεν έχεις εντοπίσει...

Ξεκινώ με μια κοινοτοπία για να καταλήξω στο αυτονόητο! Τα πάντα είναι σχετικά: στα μάτια ενός μυρμηγκιού ένας άνθρωπος μοιάζει με γίγαντα. Στα μάτια, όμως, ενός αετού την ώρα που ίπταται ο ίδιος άνθρωπος φαίνεται κουτσουλιά. Το ίδιο συμβαίνει με το χρέος. Οταν η πραγματική οικονομία μιας χώρας "τρέχει με χίλια", ένα δημόσιο χρέος στο 124% του ΑΕΠ της δεν είναι ανησυχητικό. Οταν, όμως, το ΑΕΠ ενός κράτους συρρικνώνεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια κι έχει υπολογιστεί πως αυτή η τάση θα έχει συνέχεια τουλάχιστον για το 2013, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, τότε ένα δημόσιο χρέος στο 124%, ακόμα κι αν πιαστεί αυτός ο φιλόδοξος στόχος το 2020- σύμφωνα με το Eurogroup-, αυτό το ποσοστό δεν θα συνιστά απλώς μη βιωσιμότητά του, αλλά θα αποδειχθεί τεράστιο βάρος πάνω σε μικρές πλάτες. Δεν περιμένω, όμως, καλύτερα αποτελέσματα από συνεδριάσεις πολιτικών οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εντοπίσουν ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης. Κι αυτό δεν είναι το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της, αλλά το άνισο παραγωγικό της μοντέλο, όπου τα πλεονάσματα λίγων είναι τα ελλείμματα των πολλών, και, κυρίως, η άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου...
Αφήστε το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι αποφάσισαν, για μια ακόμα φορά, να θεραπεύσουν τον καρκίνο με ασπιρίνες. Η μείωση των επιτοκίων, η επαναγορά χρέους, η επιμήκυνση των ωριμάνσεων των δανείων ή η μετακύλιση των τοκοχρεολυσίων που καταβάλλει η Ελλάδα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταθέτουν το χρόνο πραγματικής επίλυσης του ελληνικού ζητήματος, μέσω για παράδειγμα της διαγραφής σημαντικού ποσοστού τού ελληνικού δημοσίου χρέους και της εφαρμογής ενός γενναίου αναπτυξιακού πακέτου με αποδέκτες τους μικρομεσαίους, τις καινοτόμες επιχειρήσεις και τους νέους, για μετά από τις γερμανικές εκλογές. Οι έλληνες δεν θα είχαμε πρόβλημα να βοηθούσαμε στην επανεκλογή τής Ανγκ. Μέρκελ στην καγκελαρία, αν δεν υπήρχε στη μέση ένα "ζητηματάκι": στο μεσοδιάστημα μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013 θα έχουμε νιώσει στο πετσί μας τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που έχουν επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα η οποία δεν ανήκε στο ανατολικό μπλοκ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η επιβολή υφεσιακής πολιτικής σε μια οικονομία που έχει να ζήσει ανάπτυξη από το μακρινό 2007 θα καταστήσει σχεδόν βέβαιη την ανάγκη λήψης νέων μέτρων άγριων περικοπών και φορολόγησης τον επόμενο χρόνο προκειμένου να έχει μια κάποια αξιοπιστία το "ευαγγέλιο" της λιτότητας που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας...

Με τόσες "σαμπάνιες" που έχουν ανοίξει τα τελευταία τρία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις για να πανηγυρίσουν εθνικές "επιτυχίες", όπως το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία τής ανθρωπότητας, το PSI και τις εκταμιεύσεις δόσεων, είναι λογικό να έχουν "μεθύσει" και να μην αντιλαμβάνονται ότι δίπλα τους υπάρχει και μια πραγματικότητα η οποία βοά για λίγη έστω προσοχή. Θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να αυτοκτονήσει μια μεγαλούπολη για να καταλάβουν η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού ότι οι κοινωνίες συγκροτούνται από ανθρώπους κι όχι απλώς από αριθμούς; Τα νούμερα είναι για να υπηρετούν τους πολίτες κι όχι το αντίστροφο. Στο θολωμένο τους μυαλό, όμως, τόσο οι κυβερνώντες μας όσο και τα παπαγαλάκια τους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι το κάρο που σέρνει την άμαξα κι όχι το άλογο... 

Αλίμονο αν απαγορεύσουμε τη Χρυσή Αυγή!

Πρέπει να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή; Οχι, ρητώς και κατηγορηματικώς! Προφανώς και δεν εννοώ πως θα πρέπει να παραμείνουν ανεξέλεγκτες οι διάφορες παρακρατικές δραστηριότητές της, οι οποίες κινούνται μεταξύ παρανομίας, χυδαιότητας και φασισμού. Είναι διαφορετικό, όμως, να συλλαμβάνεις ένα χρυσαυγίτη που έχει χτυπήσει ένα μετανάστη ή έναν ομοφυλόφιλο και είναι άλλο να θέτεις εκτός νόμου το δικαίωμα του οποιουδήποτε να εκφράζει ακόμα και τις πιο ακραίες θέσεις. Μακάρι, άλλωστε, να ήταν απλώς οι λέξεις που υποκινούν σε αγριότητες. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να εξαφανίζαμε το μισό ελληνικό λεξιλόγιο και να κοιμόμασταν ήσυχοι για την τήρηση της νομιμότητας στην κοινωνία. Οσο, όμως, επιμένουμε να μην αντιμετωπίζουμε τις αιτίες τής ανόδου τής ακροδεξιάς στη χώρα παρά μόνο τα συμπτώματά της δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ρίχνουμε νερό στο μύλο που αλέθει λούμπεν συνειδήσεις και τις μετατρέπει σε πρώτη ύλη για το φασισμό. Δεν υπάρχει, άλλωστε, τίποτα πιο φασιστικό από την απαγόρευση της γνώμης που δεν ασπαζόμαστε...
Γι' αυτό και είναι κρίμα να πρωτοστατούν κομμουνιστές και πρώην κομμουνιστές στην επιχείρηση θέσης εκτός νόμου τής Χρυσής Αυγής. Για να μην παρεξηγηθώ σε όποιους από εσάς έχετε λυμένο το ζωνάρι για καβγά, μακριά από εμένα οποιαδήποτε ταύτιση του γνήσιου αγώνα εκατομμυρίων ελλήνων για ένα σοσιαλιστικό κόσμο, χωρίς ανισότητες και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, με τα ναζιστικά δήθεν ιδεώδη περί ανωτερότητας φυλών. Ωστόσο οι άνθρωποι που έχουν νιώσει στο πετσί τους ή έχουν ακούσει σχετικές διηγήσεις από τους πατεράδες και τους παππούδες τους για το πώς είναι να διώκεσαι για τις ιδέες σου, θα όφειλαν να είναι πιο μετρημένοι όταν ζητούν το ίδιο γι' άλλους. Ας το δουν, έστω, ωφελιμιστικώς: την επομένη μιας απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής θα "ξεφυτρώσει" κάποιο "Ασημένιο Δειλινό" ή κάποια "Χάλκινη Νυχτιά" με την ίδια ακριβώς ιδεολογική θεώρηση των πραγμάτων. Τί θα κάνουμε τότε; Θα απαγορεύουμε ανά τρίμηνο κι από ένα κόμμα ή μήπως είναι προτιμότερο να κάνουμε κάτι για την ανεργία, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και τη συνεπακόλουθη εξαθλίωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και, κυρίως, για την παροχή μιας διαφορετικής παιδείας στα ελληνόπουλα, η οποία θα τα οδηγεί στην πολιτική συνειδητοποίηση, μακριά από ατομικισμό, ρατσισμό και κάθε είδους μισαλλοδοξία;
Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να εξαφανιστεί μόνο με το να τη σέρνουμε στα αστυνομικά τμήματα και στις δικαστικές αίθουσες, ούτε με το να τη λοιδορούμε στο δημόσιο λόγο μας. Είναι χρήσιμο αυτό να συμβαίνει κάθε φορά που τα μέλη της, και πόσω μάλλον οι βουλευτές της, επιδίδονται σε παραβατικές ενέργειες. Αν μείνουμε, όμως, εκεί θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό και ίσως τότε να είναι πολύ αργά για να αποτρέψουμε το Ν. Μιχαλολιάκο και τον Ηλ. Κασιδιάρη από το να εκλεγούν πρόεδρος και καγκελάριος, αντιστοίχως, ενός ελληνικού Ράιχ...   

Μια κοινωνία γεμάτη "παρθένες" έκανε την Ελλάδα μπορντέλο...

Δεν έχω διαβάσει βιβλία τού Πέτρου Τατσόπουλου για να μπορώ να εκφέρω άποψη για τη συγγραφική του δεινότητα. Δεν ξέρω, επίσης, αν η διάσημη πλέον δήλωσή του για τη μισή Αθήνα ήταν πρόκληση για την πρόκληση ή ένας τρόπος για να ξεμπροστιάσει τον πουριτανισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Οπως και να έχει, πάντως, τα κατάφερε! Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που καλαμπούρισαν, και καλά έκαναν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον ανδρισμό Τατσόπουλου, αλλά σε εκείνους που είναι τόσο σοβαροί ή σοβαροφανείς (ας διαλέξουν οι ίδιοι το μέγεθος της υποκρισίας τους) ώστε δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ακούν και να ασπάζονται τον ξύλινο λόγο πολιτικών τής δεκάρας, οι οποίοι το μόνο που έχουν προσφέρει στο δημόσιο βίο είναι την απατηλή λάμψη τής ματαιοδοξίας τους, αλλά εξεγείρονται μόνο όταν διαβάζουν κάτι που ξεπερνά τα χρηστά ήθη τους κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον καθωσπρεπισμό τους...
Είναι, τρόπος τού λέγειν, απορίας άξιο: πώς μια κοινωνία γεμάτη με τόσες "παρθένες", αρσενικές και θηλυκές, οι οποίες κοκκινίζουν και μόνο στην περιγραφή τής γενετήσιας πράξης, έκανε την Ελλάδα μπορντέλο; Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Απλώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαλέξει πίσω από συμβατικές μάσκες αστικής ευγένειας, σαβουάρ βιβρ, φιλανθρωπίας κι αστείρευτης υποκρισίας να κρύβουμε το άγριο, μικροαστικό προσωπάκι μας, το οποίο φροντίζουμε να περιποιούμαστε με εγωπάθεια στο όριο του αυτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο ό,τι χαλά τη μαγιά μιας άτυπης κοινωνικής συμφωνίας, η οποία στοχεύει στην εκπλήρωση ατομικών κι όχι συλλογικών επιθυμιών και η οποία περικλείεται στον όρο "πολιτική ορθότητα", γίνεται αμέσως αντικείμενο χλευασμού κι απορρίπτεται σαν κάτι εξωτικό. "Δεν είναι δυνατό ένας βουλευτής να μιλά με αυτόν τον τρόπο", είναι το επιχείρημα εκείνων που έχουν ως στόχο ζωής τη μεταλαμπάδευση του συντηρητισμού τους σε όσους γίνεται περισσότερους, ιδιαιτέρως ανάμεσα στη νέα γενιά. Λες και το ότι όλοι μας μια ημέρα θα είμαστε νεκροί δεν είναι αρκετός ως λόγος για να χαλαρώνουμε πού και πού τις "γραβάτες" μας. Γι' αυτούς σεβαστό, ανεξαρτήτως αν είναι αληθινό ή τερατωδώς ψεύτικο, είναι μόνο το προκάτ, το φασόν, οτιδήποτε τυποποιημένο που δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και καινοτομίας. Μας τρομάζει το διαφορετικό γιατί μας υπενθυμίζει πόσο βαρετός κι άχαρος είναι ο "συνηθισμένος" εαυτός μας...   
Αλήθεια, σε ποιά λούμπεν καταγώγια δουλοπρέπειας, υποταγής και πνευματικής ακινησίας λουφάζουν όλοι εκείνοι που βγαίνουν από τις νοικοκυρίστικες τρύπες τους μόνο για να επιτεθούν σε όσους "τολμούν" να εμφανίζονται δημοσίως "αμακιγιάριστοι" και χωρίς να έχουν αποστηθίσει χαρτάκια που τους έχουν δώσει σύμβουλοι επικοινωνίας; Πού είναι όλοι αυτοί όταν καταργούνται τα εργασιακά τους δικαιώματα κι όταν τα αφεντικά τους γελούν με την ταξική τους ασυνειδησία; Βαθιά μέσα στη λάσπη τους, για την οποία κατηγορούν μόνο αποδιοπομπαίους τράγους κι όχι εκείνους που τους έριξαν σε αυτή με τη δική τους ανοχή ή συνευθύνη. Αυτό είναι το "σωστό" άλλωστε με βάση τη δική τους λογική, "αν εγώ δε μπορώ να πάρω τη μισή Αθήνα, δεν το μπορεί κανείς και, κυρίως, δε μπορεί κανείς να μιλά γι' αυτό έστω κι ως αστείο"... 

Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας;...

Είναι η Ανγκ. Μέρκελ η πιο επικίνδυνη ηγέτης στην Ευρώπη, όπως είχε εκτιμήσει το περιοδικό "New Statesman" πριν από μερικούς μήνες; Είναι! Η τακτική που ακολουθεί απέναντι στην Ελλάδα, δηλαδή αυτή της καθυστέρησης να παράσχει οριστική λύση περιοριζόμενη σε ημίμετρα με σκοπό να κερδίσει τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές, διαφέρει σε πολλά από τις μικροκομματικές λογικές για τις οποίες η ίδια κατηγορεί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα; Σε ελάχιστα! Έχει πετύχει η "συνταγή" τής άγριας λιτότητας που η καγκελάριος έχει επιβάλει στον ευρωπαϊκό νότο για να τον τιμωρήσει επειδή τα προηγούμενα χρόνια στήριξε το γερμανικό εξαγωγικό θαύμα με τον άμετρο δανεισμό του; Ελάχιστα, αν σκεφτούμε πως υποβαθμίστηκε ακόμα και η Γαλλία! Σε ποιό ακριβώς θέμα, όμως, έθεσαν βέτο οι ελληνικές κυβερνήσεις των τριών τελευταίων χρόνων, ώστε σήμερα να δικαιούνται να βάζουν τα μιντιακά παπαγαλάκια τους να "γαβγίζουν" σε βάρος τού Βερολίνου; Προφανώς και για την εξάπλωση της κρίσης στην ευρωζώνη φταίνε κι αυτοί που τη διαχειρίστηκαν από το 2009. Γιατί, όμως, από το κάδρο που έχουν στήσει τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης απουσιάζουν εντελώς εκείνοι που έστησαν τα σαθρά θεμέλια τού κοινού νομίσματος κι όσοι δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται όποιο παράλογο μέτρο κι αν τους απαιτούσε η τρόικα;...
Η Ανγκ. Μέρκελ ακολουθεί μια πολιτική που δεν εξυπηρετεί καν τα εθνικά της συμφέροντα, παρά μόνο τα προσωπικά της. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το 2014 να τη βρει ξανά καγκελάριο. Μόνο που ο πολιτικός χρόνος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει συμπιεστεί τόσο πολύ ώστε το φθινόπωρο του 2013 να μοιάζει σα να μιλάμε για το φθινόπωρο του 2113. Είναι απλό: όταν το σπίτι τού γείτονά σου έχει πιάσει φωτιά ύστερα από ένα τρελό πάρτι οργίων, το οποίο τροφοδότησες με προϊόντα και "φακελάκια", δε μπορείς να παριστάνεις τον ενάρετο νοικοκυραίο που δείχνει τη "γενναιοδωρία" του προσφέροντας μερικά βάζα γεμάτα νερό για δήθεν κατάσβεση, τα οποία μάλιστα ζητάς πίσω και με τόκο χρήσης τους. Και δε μπορείς να το κάνεις όχι μόνο γιατί σε αυτήν τη ζωή θα έπρεπε να υπάρχει και η αλληλεγγύη κι όχι μόνο το κέρδος ως καθοδηγητής, αλλά και γιατί σύντομα, πολύ συντομότερα από ό,τι μπορεί να πίστευες, θα χρειαστείς κι εσύ βοήθεια για να σβήσεις την πυρκαγιά που θα έχει εξαπλωθεί και στο δικό σου σπίτι...
Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, όπως λέγεται εύσχημα η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς τον περιορισμό των συνόρων, κανείς, όσο ισχυρός κι αν αισθάνεται, δεν είναι προστατευμένος από ατυχήματα. Την ύβρι, άλλωστε, ακολουθεί πάντοτε η νέμεσις. Το ζήτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν προσπαθεί να στρίψει εκείνη το τιμόνι, βλέποντας την "οδηγό" Γερμανία να πηγαίνει κατευθείαν το "λεωφορείο" στον τοίχο. Οπως οι βρεγμένοι δε φοβούνται τη βροχη, έτσι και οι χρεοκοπημένοι δε μπορούν να τρέμουν τη χρεοκοπία: σήμερα η πλειονότητα των ελλήνων δε λαμβάνει μισθό είτε γιατί είναι άνεργη είτε γιατί οι εργοδότες τής χρωστούν πολλούς μήνες, ενώ οι περισσότεροι συνταξιούχοι λαμβάνουν ποσά που μόνο με αυτά δεν είναι δυνατό να ζήσει ούτε γνήσιος ασκητής τού Αγίου Ορους. Ζούμε σε σπίτια χωρίς θέρμανση, αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε γιατρούς και φάρμακα (όταν δεν υπάρχει έλλειψή τους), η διασκέδασή μας περιορίζεται στην θέαση τουρκικών σίριαλ και η ενημέρωσή μας ως επί το πλείστον σε ό,τι θέλουν να προβάλλουν οι νταβατζήδες τής διαπλοκής. Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας που δε μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές; Τίποτα, ούτε η φτώχεια ούτε η πείνα, δεν είναι πιο ταπεινωτικό για τον άνθρωπο από την υποταγή στο φόβο και την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς του...

Θα βελάξουμε ή θα ανατρέψουμε;...

Απαντήστε μου με το χέρι στην καρδιά: αν είχατε κάποιον στο συγγενικό, φιλικό ή κοινωνικό σας περιβάλλον που ό,τι κι αν του ζητούσατε εκείνος θα έσπευδε να το ικανοποιήσει, δεν θα το εκμεταλλευόσασταν όσο δεν πάει; Κι από την άλλη, με πόσο σεβασμό θα αντιμετωπίζατε κάποιον που θα είχε εκχωρήσει σε εσάς και την τελευταία "ικμάδα" τής αξιοπρέπειάς του; Μάλλον θα σπάγατε πλάκα μαζί του με τους φίλους σας, χαλαρώνοντας από τα σημαντικά προβλήματά σας, και θα του δίνατε κατά διαστήματα και καμιά σφαλιάρα γιατί άνθρωποι είστε κι εσείς και θέλετε να χαλαρώνετε και λίγο από το καθημερινό άγχος τής επιβίωσης. Μετά κι από το χθεσινό, αποτυχημένο και "κρίσιμο" (για εκατομμυριοστή φορά) Eurogroup αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πολύ καλύτερα ποιός είναι το "κοροϊδάκι τής δεσποινίδος" (τρόπος τού λέγειν) Μέρκελ στην Ευρώπη. Αντώνη, αν ακούς καμπάνες σωστά το κατάλαβες, για εσένα χτυπούν...
Ακόμα και η κυβέρνηση αυτήν τη φορά χαμήλωσε τους τόνους και δεν τόλμησε να πανηγυρίσει επειδή οι ευρωπαίοι μάς χτύπησαν ξανά φιλικώς την πλάτη, μας είπαν πως γίναμε καλά παιδιά και πως μια ημέρα (μάλλον πολύ σύντομα, αν ακολουθήσουμε τις ίδιες πολιτικές) θα πάμε στον παράδεισο. Ακόμα και η καλύτερη προπαγάνδα, άλλωστε, φτάνει κάποια στιγμή που εξαντλείται και δε μπορεί να καλύψει αυτό που κρύβεται πίσω από την κουίντα: ένας λαός, δηλαδή, που ημέρα με την ημέρα φτωχοποιείται όλο και περισσότερο προκειμένου να μη χάσουν τον πλούτο τους και οι εγχώριοι δυνάστες του. Θλίβομαι που το γράφω, αλλά για την τρόικα εσωτερικού και την τρόικα εξωτερικού δεν είναι σκοπός η σωτηρία των πολλών, αυτή είναι απλώς ένα ευκταίο παράπλευρο όφελος στον πραγματικό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διάσωση ενός σαπισμένου και φαύλου οικονομικού συστήματος στο οποίο χρωστούν τα υπερκέρδη τους. Συνελόντι ειπείν, ο Αντ. Σαμαράς, ο Β. Βενιζέλος, η Ανγκ. Μέρκελ ή η Κρ. Λαγκάρντ δεν επιθυμούν την καταστροφή τού ελληνικού λαού. Δεν είναι, όμως, για την αποφυγή της που εργάζονται ημέρα νύχτα, αλλά για να σώσουν τα δικά τους τομάρια κι εκείνα των χορηγών τους. Αν, στο μεταξύ, πεθάνουν και 10.000.000 εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα, δε βαριέσαι αδελφέ. Ας είναι καλά η Κίνα, που θα συνεχίζει να προμηθεύει τον καπιταλισμό με άφθονους δούλους...
Η Ελλάδα δε μπορεί να περιμένει τις γερμανικές εκλογές, οι οποίες είναι σε ένα χρόνο από τώρα, για να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος τού δημόσιου χρέους της, να αναδιανεμηθεί δικαίως ο πλούτος της και να δοθούν αναπτυξιακές δυνατότητες στους μικρομεσαίους. Κι ούτε πρόκειται να συμβούν όλα αυτά αν συνεχίζουμε να μην κάνουμε τίποτα άλλο, κυβέρνηση και λαός, από το να βελάζουμε για βοήθεια από τους σφαγείς μας. Κανένα πρόβατο δε σώθηκε με αυτόν τον τρόπο. Ύστερα από δυόμισι χρόνια μνημονιακών πολιτικών δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από παρατάσεις τού μαρτυρίου, αν δεν προχωρήσουμε σε ανατροπή τής σημερινής ελίτ. Οχι αύριο, ούτε καν τώρα, αλλά χθες... 

Ευτυχώς που κέρδισε ο Ομπάμα...

Μια φορά κι έναν καιρό ναζί αξιωματικοί είχαν επισκεφτεί το ατελιέ τού Πάμπλο Πικάσο στο Παρίσι, είχαν προσέξει κάποια σχέδια της "Γκερνίκα" και τον είχαν ρωτήσει αν ο πίνακας ήταν δικός του. Ο μεγαλοφυής καλλιτέχνης τούς απάντησε πως το αντιπολεμικό αυτό αριστούργημα, το οποίο είχε εμπνευστεί από τους βομβαρδισμούς των φρανκιστών στην ομώνυμη βασκική πόλη, δεν ανήκε στον ίδιο, αλλά στους επισκέπτες του, σε οποιοδήποτε δηλαδή πιστεύει ότι στο όνομα ιδεών ή ιδεοληψιών έχει το δικαίωμα να σκοτώνει εν ψυχρώ ακόμα και παιδιά. Λυπάμαι που αναγκάζομαι σήμερα, 75 ολόκληρα χρόνια μετά από τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού στην οποία έκανε την "πρεμιέρα" της η "Γκερνίκα", να δημοσιεύσω φωτογραφία με νεκρά παιδιά. Θα το έκανα κι αν δεν ήταν παιδιά παλαιστινίων και ήταν παιδιά ισραηλινών. Είναι εύκολο να καταδικάζεις τη χυδαιότητα και την ανανδρία από τον καναπέ σου και ύστερα να κοιμάσαι με ήσυχη τη συνείδηση σου και είναι διαφορετικό να βλέπεις πεντακάθαρα τί σημαίνει ακριβώς η απώλεια ανθρώπινης ζωής, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ανήλικους...
Εχουν περάσει μόλις δυο εβδομάδες από τότε που ο πλανήτης, ακόμα και προοδευτικοί πολίτες, πανηγύριζε για την επανεκλογή τού Μ. Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ. Σε ένα τόσο μανιχαϊστικό σύστημα όπως είναι το αμερικανικό συμφωνώ πως αυτή η επιλογή, σε σύγκριση με εκείνη του υπερσυντηρητικού Μ. Ρόμνεϊ, ήταν αυτονόητη για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που δεν θεωρεί, για παράδειγμα, πως οι πλούσιοι δεν πρέπει να φορολογούνται ούτε με ένα ευρώ ή πως ο βιασμός είναι του θεού γι' αυτό και η γυναίκα η οποία τον υφίσταται, οφείλει να τον αποδέχεται. Είναι άλλο, όμως, να απεύχεσαι την εκλογή Ρόμνεϊ και είναι διαφορετικό να καλωσορίζεις την επανεκλογή Ομπάμα σαν τη μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ακολούθησε μια οικονομική πολιτική που δεν είναι διαποτισμένη από την προτεσταντική λογική τής άγριας λιτότητας κι αντιθέτως κόβει χρήμα για να επανεκκινήσει την οικονομία. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι προσπάθησε και, ως ένα μικρό βαθμό βεβαίως, πέτυχε να καθιερώσει ένα σύστημα περίθαλψης που για τους ευρωπαίους ήταν αυτονόητο, αλλά για τους αμερικανούς "σοσιαλιστικό" κι άρα απορριπτέο. Ο Μ. Ομπάμα, όμως, δεν έφερε την αλλαγή που είχε υποσχεθεί πριν από τέσσερα χρόνια όχι γιατί προσπάθησε και δεν τον άφησαν, αλλά γιατί ήταν απλώς ένα πολύ καλό επικοινωνιακό τέχνασμα του συστήματος ώστε να διατηρήσει τα ηνία ύστερα από την καταστροφική οκταετία Μπους. Είναι αστείο, άλλωστε, να χαρακτηρίζουμε επαναστάτη κάποιον του οποίου οι προεκλογικές εκστρατείες ενισχύθηκαν με δισεκατομμύρια δολάρια από την αμερικανική, κι άρα παγκόσμια, επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ...
Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα μόνο εντύπωση δε μου προξενεί που ο βραβευμένος και με Νόμπελ Ειρήνης, τρομάρα μας, Μ. Ομπάμα παριστάνει τώρα τον Πόντιο Πιλάτο, όταν δεν τάσσεται ανοιχτά υπέρ τού Ισραήλ, στη σφαγή αμάχων που διαδραματίζεται στη Λωρίδα τής Γάζας μόνο και μόνο για να κερδίσει ο Μ. Νετανιάχου τις προσεχείς εκλογές στη χώρα του και να καλύψει τα νώτα του για μια επίθεση στο Ιράν. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από έναν πολιτικό που χρησιμοποιούσε ως βασικό επιχείρημα στην προεκλογική του καμπάνια τη δολοφονία ενός ανθρώπου, χωρίς καν να περάσει από δίκη, έστω κι αν αυτός ήταν ο Οσ. Μπιν Λάντεν. Αν ζούσε σήμερα ο Πικάσο και τον ρωτούσε ο Μ. Ομπάμα ποιός ζωγράφισε τη "Γκερνίκα", στην οποία παρουσιάζονται και γυναίκες να κρατούν νεκρά μωρά, πιθανολογώ πως θα του απαντούσε: "Mα, εσείς κύριε πρόεδρε, ποιός άλλος";...  

Σε λένε Αλέξη, όχι Ανδρέα. Μην το ξεχνάς...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αριστερό κόμμα των ονείρων μου, αλλά η αναγκαία λύση σε μια εποχή που κάθε ημέρα που περνά φέρνει κι άλλη μια "μαχαιριά" στα εργασιακά δικαιώματα και μεγαλώνει την ψαλίδα που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Τί σημαίνει αυτό; Πως πρέπει να προκηρυχθούν άμεσα εκλογές, οι οποίες θα ανατρέψουν το σημερινό στάτους κβο, δίνοντας τη δυνατότητα στην όσο το δυνατό ευρύτερη Αριστερά να σχηματίσει κυβέρνηση λαϊκής σωτηρίας, η οποία θα καταργήσει τα μνημόνια και θα εφαρμόσει πολιτικές δίκαιης ανακατανομής τού παραγόμενου πλούτου. Αλίμονο, όμως, αν πρωταρχικός σκοπός των απανταχού Αριστερών είναι να δουν τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργο σε ένα υπουργικό σχήμα το οποίο θα προωθεί πολιτικές που διαιωνίζουν την αναξιοκρατία και δεν έρχονται σε ρήξη με τη σαπίλα, όποια "προβιά" κι αν φορά αυτή...
Οχι, Αλέξη! Δεν είναι δυνατό να συνεχίσουν να απασχολούνται στο δημόσιο τομέα και στους δήμους όλοι ανεξαιρέτως από αυτούς που εργάζονται σήμερα, ανεξαρτήτως αν είναι επίορκοι, ανίκανοι, άεργοι, αμόρφωτοι, χαραμοφάηδες. Είναι σφόδρα αντιλαϊκό να παραμένουν άνεργοι ή να αναγκάζονται να μεταναστεύουν στο εξωτερικό ικανοί, μορφωμένοι κι εργατικοί νέοι επειδή τα κομματόσκυλα δε μπορούν στα 50 ή στα 60 τους να βρουν αλλού δουλειά. Αρκετά τα ταΐσαμε τόσα χρόνια, ήρθε η ώρα να ψάξουν μόνα τους για τροφή. Δεν είναι δυνατό, επίσης, Αλέξη να ανοίξεις την "αγκαλιά" σου για όλα τα "ορφανά" τού ΠΑΣΟΚ, που τώρα που μυρίζονται πως η "μπίλια" θα καθίσει αλλού, θυμήθηκαν δήθεν τις αριστερές τους ρίζες. Κράτα μόνο τα δυνατά μυαλά, γιατί αυτά πάντοτε χρειάζονται όσο διεφθαρμένα κι αν είναι, και σφράγισε την πόρτα σε όλους εκείνους τους καιροσκόπους που το μόνο τους προσόν είναι πως ξέρουν να γλείφουν κάθε κατουρημένη ποδιά που βρίσκουν μπροστά τους. Δεν είναι δυνατό Αλέξη να λες "ναι" σε οποιαδήποτε συντεχνία προσπαθεί να σε προσεταιριστεί, ανεξαρτήτως αν το "δίκιο" της έρχεται σε σύγκρουση με το κοινωνικό συμφέρον ή όχι...
Αλέξη, δεν θέλω να πιστέψω ότι το ίνδαλμά σου είναι ο Ανδρ. Παπανδρέου. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από έναν ακόμα χαρισματικό δημαγωγό. Χορτάσαμε από δαύτους, δεν θέλουμε άλλους. Ο λαός χρειάζεται ψωμί για να τραφεί, παιδεία για να αποκτήσει ταξική συνείδηση κι ελευθερία για να μπορεί να πραγματώνει τα όνειρά του. Αλέξη, μπορείς να γίνεις πρωθυπουργός τάζοντας τα πάντα στους πάντες. Θα πρέπει να γνωρίζεις, ωστόσο, ότι εχθρός τού λαού δεν είναι μόνο η σημερινή πολιτική, επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ, η οποία περνά την κρίση αβρόχοις ποσί όπως της καταμαρτυρά κι ο ξένος παράγοντας. Είναι κι όσες προνομιούχες συντεχνίες τής προηγούμενης περιόδου δεν θέλουν ακόμα να καταλάβουν ότι οι καιροί άλλαξαν και πως δε μπορούν πλέον οι πολλοί να συντηρούν τον άνετο βίο των λίγων όταν αυτός δε δικαιολογείται από αντικειμενικά κριτήρια. Δεν θέλω μια Αριστερά τής στείρας...κατάφασης, όπως είναι η ΜΝΗΜΑΡ. Δεν θέλω, όμως, και μια Αριστερά που υιοθετεί ακρίτως κάθε αίτημα, μόνο και μόνο γιατί προέρχεται από εργαζόμενους, χωρίς να εξετάζει την ιστορία και τις προθέσεις τού καθενός. Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο, η οποία στρώνει το έδαφος στην Αριστερά για να πάρει την εξουσία και να φέρει τον πραγματικό σοσιαλισμό στον τόπο. Ας μην την πετάξουμε στα σκουπίδια από φόβο μήπως και προσβληθούν οι υπάλληλοι της Βουλής, οι ταξιτζήδες ή οι φωτόπουλοι...  

Η γενιά τού Πολυτεχνείου επιτίθεται στη νιότη της...

Το Πολυτεχνείο ζει; Θα σας δώσω την απάντησή μου μέσω ενός άλλου ερωτήματος: έχουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία; Αν η απάντησή σας είναι θετική, σας εκφράζω τον θαυμασμό μου γιατί επιλέξατε να ζείτε μακριά από την πραγματικότητα, σε μια χώρα στους δρόμους τής οποίας οι ψευδαισθήσεις χορεύουν τανγκό με την υποτέλεια. Αν, πάλι, θεωρείτε πως 39 χρόνια μετά από την εξέγερση των φοιτητών που άνοιξε το δρόμο για την πτώση της χούντας, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία, τότε πιθανότατα ανήκετε στη μεγαλη πλειονότητα των ελλήνων οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πώς διάσωζονται την ίδια στιγμή που εξαθλιώνονται κι οδηγούνται στον αφανισμό...
Εύλογο το ερώτημά σας: "γιατί να τιμήσουμε τον αγώνα μιας γενιάς η οποία κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά και την οδήγησε στη χρεοκοπία"; Πρώτον, γιατί για κάθε Δαμανάκη ή για κάθε Ανδρουλάκη υπάρχουν πολλοί επαναστατημένοι νεολαίοι εκείνης της περιόδου που δεν εξαργύρωσαν την πάλη τους με χρήμα κι εξουσία, αλλά, αντιθέτως, έμειναν πιστοί στα ιδανικά τους μολονότι αυτά δεν τους εξασφάλισαν φήμη και παλάτια. Κυρίως, όμως, έχουμε καθήκον, πέρα από ανθρώπους, να τιμούμε την ίδια την ιδέα τής επανάστασης που όταν παίρνει σάρκα κι οστά είναι το ομορφότερο επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού. Χωρίς τη ρήξη με το κατεστημένο, το παρελθόν, το συμβιβασμό και τη συντήρηση ο κόσμος θα ζούσε ακόμα στις σπηλιές. Δεν απορρίπτω έννοιες όπως η παράδοση, η νομιμότητα, ο σεβασμός στους θεσμούς, ωστόσο ο άνθρωπος ανταποκρίνεται στην πραγματική του φύση και τελειώνεται όχι όταν απλώς ακολουθεί κανόνες που έθεσαν άλλοι για τη ζωή του, αλλά όταν ανοίγει τους δικούς του δρόμους, ακόμα κι όταν αυτό μπορεί να τον οδηγήσει στον θάνατο. Ας αναλογιστούμε, απλώς, πόσα πράγματα θεωρούμε σήμερα παραδοσιακά και κεκτημένα, τα οποία ήταν κάποτε παράνομα, όπως η δημοκρατία ή η απαλλαγή απο τη δουλεία. Οι υπάκουοι ενδεχομένως να μπορούν να κάνουν καριέρα και να συντηρούν άνετα τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τα βιβλία τής Ιστορίας, ωστόσο, και η ευγνωμοσύνη των επόμενων γενεών ανήκουν σε εκείνους που αντικατάστησαν τα "πρέπει" τής κοινωνίας τής εποχής τους με τη δική τους προσωπική αίσθηση καθήκοντος... 
Αλίμονο στις επαναστάσεις που γίνονται εξουσία και τρομάζουν μπροστά στην ιδέα μιας αντεπανάστασης. Δεν ισοπεδώνω τη μεταπολίτευση κι ούτε αμφισβητώ ότι από το 1974 μέχρι το 2010 η Ελλάδα γνώρισε την πιο δημοκρατική και ειρηνική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Οι πρωταγωνιστές, όμως, κάθε περιόδου θα πρέπει να ξέρουν να κατεβαίνουν από τη σκηνή όταν ακόμα ο κόσμος τούς χειροκροτά κι όχι όταν τους έχει σιχαθεί τόσο που θέλει να τους ρίχνει αβγά και να τους καταχεριάζει. Είναι κρίμα ορισμένοι από τη γενιά που παρανόμησε την περίοδο της δικτατορίας προκειμένου να επιστρέψει η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε, να χρησιμοποιούν σήμερα τις ίδιες μεθόδους βίαιης καταστολής και προπαγάνδας εναντίον εκείνων που παλεύουν για τα ίδια ιδανικά που πάλευαν κι εκείνοι όταν ήταν νέοι, για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως είτε θα αφήσουν ή θα βοηθήσουν τα νέα λουλούδια να ανθίσουν ή θα εξαφανιστούν κάτω από τις ίδιες ερπύστριες με τις οποίες κάποτε κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι θα απέτρεπαν τον ερχομό τού μέλλοντος...

Η Χρυσή Αυγή κυβερνά ήδη αυτόν τον τόπο...

Αν είναι να ακολουθείται η ακροδεξιά ατζέντα ποιός ο λόγος να την εφαρμόζει το αντίγραφο κι όχι το πρωτότυπο; Αν, δηλαδή, ο Αντ. Σαμαράς έχει επιλέξει να στοχοποιήσει τους μετανάστες για ό,τι κακό συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα, δεν είναι προτιμότερο να παραιτηθεί και να παραδώσει την εξουσία στο Ν. Μιχαλολιάκο και στα λοιπά χρυσαυγίτικα "λεβεντόπαιδα" που, όσο να 'ναι, διαθέτουν και το "know how" στο πώς να εξολοθρεύουν οποιονδήποτε δε μπορεί να αποδείξει ότι στις φλέβες τού προπάππου και της προγιαγιάς του κυλούσε "πούρο" ελληνικό αίμα, δίχως, για παράδειγμα, αλβανικές ή πακιστανικές προσμείξεις που θα το νόθευαν και θα το καθιστούσαν "άχρηστο";...
Ο πρωθυπουργός, μέσα στην απελπισία του να κρατηθεί στην εξουσία, επιχειρεί εδώ και πολύ καιρό να νομιμοποιεί πρακτικές οι οποίες ταιριάζουν περισσότερο σε ακροδεξιές εγκληματικές οργανώσεις παρά σε πολιτεία που προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσα πογκρόμ, όμως, τύπου "Ξένιου Διός" κι αν επιχειρήσει, όσους νόμους που παραχωρούν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους έλληνες σε όσους μένουν χρόνια στην Ελλάδα κι αν καταργήσει, ακόμα κι αν αποκηρύξει τους νεκρούς τού Πολυτεχνείου ο Αντ. Σαμαράς δεν θα μπορέσει να αποσοβήσει καμιά κοινωνική έκρηξη αν επιμείνει σε πολιτικές που εξαθλιώνουν την πλειονότητα του λαού κι αφήνουν, για παράδειγμα, τους βουλευτές με ένα "ταπεινό" μηνιάτικο των περίπου 7.500 ευρώ. Το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να δικαιώνει τα επιχείρηματα της Χρυσής Αυγής και να στέλνει στο "άρμα" της όλο και περισσότερους λούμπεν αναποφάσιστους. Ισως, βεβαίως, να είναι κι αυτός ο στόχος, αφού είναι λογικό το σύστημα να επιλέξει να παραδώσει την εξουσία στην ακροδεξιά, η οποία το αφήνει στο απυρόβλητο, από μια Αριστερά η οποία οφείλει να παλέψει για να δώσει λύση στο πραγματικό πρόβλημα αυτού του τόπου, το οποίο δεν είναι άλλο από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου...
Αντί να συζητούμε, για παράδειγμα, τρόπους καλύτερης ενσωμάτωσης των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό, τουλάχιστον των νόμιμων, ανοίγουμε κουβέντα για το αν δικαιούται ένα παιδί που οι γονείς του δεν είναι έλληνες αλλά εκείνο έχει γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ να λάβει την ελληνική υπηκοότητα. Αντί να εξετάζουμε πώς θα καταργήσουμε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, αντικαθιστώντας τη με μια μηνιαία πραγματική εκπαίδευση, ξεκίνησε η δημόσια συζήτηση για το αν θα πρέπει να κατατάσσονται και οι γυναίκες. Είστε σίγουροι ότι η Χρυσή Αυγή δεν κυβερνά ήδη αυτόν τον τόπο;...      

Πώς οι απολύσεις μπορούν να φέρουν το σοσιαλισμό!

Μπορεί να διαβάζεται ως παράδοξο, αλλά δεν υπάρχει πιο αντικρατική πολιτική από την απαγόρευση των απολύσεων και της αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα. Δε με αφορά η λούμπεν διαμάχη που αναπτύσσεται μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων για το πόσα προσφέρει η κάθε επαγγελματική κατηγορία στην κοινωνία και στην οικονομία και με πόσα χρήματα και με ποιούς όρους πρέπει να αμείβεται για τις υπηρεσίες που προσφέρει. Δε συλλέγω επιχειρήματα για την πρόκληση ταξικού εμφυλίου ούτε συμφωνώ με τη νοοτροπία που θέτει ως προτεραιότητα να ψοφήσει και η "κατσίκα" τού γείτονα. Οσο, όμως, εξακολουθούμε να διατηρούμε στη ζωή ένα Δημόσιο στο οποίο εργάζονται, μαζί με τους καταρτισμένους και τους ικανούς, αμόρφωτοι, άσχετοι και τεμπέληδες, με μόνο "προσόν" τις κομματικές ή οικογενειακές τους γνωριμίες, κι όσο δε δίνουμε τη δυνατότητα στους άξιους να ανέρχονται στην ιεραρχία με βάση την αξιολόγηση της εργασίας τους από πραγματικώς ανεξάρτητους τρίτους, αλλά επιμένουμε σε ένα ρουσφετολογικό κι "επετηριδικό" σύστημα ανέλιξης τότε δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ρίχνουμε νερό στο "μύλο" εκείνων που πιστεύουν στην πλήρη κατάργηση του κράτους...
Για όλα αυτά δε βρίσκω καθόλου προοδευτική και φιλεργατική, αλλά πλήρως λαϊκίστικη και συντηρητική την άποψη ακόμα και κομμάτων τής Αριστεράς σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος, με βασικότερο επιχείρημα την ήδη αυξημένη ανεργία και τη γενικότερη οικονομική κρίση. Αντιθέτως, η Αριστερά θα όφειλε όχι μόνο να ανεχθεί αλλά και να απαιτήσει τις απολύσεις των επίορκων, των αμόρφωτων, των ράθυμων κι ανίκανων, οι οποίοι δε διαθέτουν τα στοιχειώδη προσόντα για να αποδειχθούν χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο ακόμα κι αν μεταταχθούν σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία, και την αντικατάστασή τους, όπου υπάρχουν πραγματικά κενά, από μορφωμένους, άξιους και πρόθυμους να κρίνονται ανά πάσα στιγμή νυν ανέργους, οι οποίοι θα έχουν επιλεγεί με αδιάβλητες διαδικασίες και τους οποίους θα κρατήσουμε στη χώρα μας, η οποία υποφέρει κι από την αποκαλούμενη "αιμορραγία εγκεφάλων" στο εξωτερικό. Κι εγώ, για παράδειγμα, ενδεχομένως να ήθελα να πιλοτάρω αεροπλάνο. Δεν έχω, όμως, ούτε την κατάρτιση ούτε την ικανότητα για να το κάνω. Γιατί θα έπρεπε να στερώ αυτήν την ευκαιρία από κάποιον που διαθέτει τα αναγκαία προσόντα μόνο και μόνο γιατί ο δικός μου μπάρμπας είναι από την Κορώνη;...
Είναι εύκολο να λέμε πως το Δημόσιο πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι αδύνατο να συμβεί αυτό αν δε σπάσουμε κι "αβγά". Προσοχή, δεν εννοώ να αρχίσουμε να σπάμε ό,τι παράγει η "κότα", χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη κανένα άλλο κριτήριο, αλλά εκείνα που είναι "κλούβια" και να τα αντικαταστήσουμε με εκείνα που μπορούν να μας θρέψουν. Η πλήρης απορρύθμιση της οικονομίας, την οποία υπερασπίζεται ο νέου τύπου καπιταλισμός, μας έχει οδηγήσει σε μια αέναη παγκόσμια οικονομική κρίση. Δεν πρόκειται, όμως, να εξέλθουμε από αυτή αν διαιωνίζουμε με τη σειρά μας την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία, τον κομματισμό και το νεποτισμό στο όνομα μιας θολής διατήρησης της κοινωνικής συνοχής και μιας πίστης ότι η Σοβιετική Ένωση δεν κατάρρευσε εκ των ένδον. Κι αυτό γιατί είναι ακριβώς η απουσία κοινωνικής δικαιοσύνης που δίνει το δικαίωμα στο φασισμό να υποδαυλίζει με επιτυχία τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτα, με κορυφαίο την ανθρώπινη βλακεία, και στους πολέμιους του σοσιαλισμού να τον διαβάλλουν... 

Τζάμπα καίμε τόσα καύσιμα για τις Βρυξέλλες...

Δεν ξέρω αν συμμερίζεστε την αίσθησή μου, αλλά νομίζω πως σε κάθε Σύνοδο Koρυφής τής Ε.Ε. ή του Eurogroup η Ελλάδα είναι σα να μη συμμετέχει, τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια. Είτε είναι παροντες είτε όχι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ό,τι χάνουμε το χάνουμε χωρίς καμιά διαπραγμάτευση από την πλευρά μας κι ό,τι κερδίζουμε, αν έχουμε κερδίσει κάτι, το έχουμε κερδίσει γιατί άλλοι, για δικό τους όφελος βεβαίως, το ζήτησαν για εμάς. Γι' αυτό κι εκτιμώ πως στο πλαίσιο των αναγκαίων περικοπών δεν θα ήταν κακή ιδέα να σταματήσουμε και τα συνεχή ταξιδάκια τού Αντ. Σαμαρά και του Γ. Στουρνάρα στις Βρυξέλλες. Και τζάμπα καίμε τόσα καύσιμα κι επιβαρύνουμε το περιβάλλον στέλνοντας νενέκους στο εξωτερικό για να παριστάνουν τις γλάστρες την ώρα που άλλοι λαμβάνουν σημαντικές αποφασεις για τις ζωές μας...

Δείτε, για παράδειγμα, τί σύμβαίνει με την περιλάλητη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ακόμα και σε μαθητή Δημοτικού να του παρουσιάσεις, με τρόπο εύληπτο, τα πραγματικά στοιχεία θα σου πει πως το όποιο πρόγραμμα για την Ελλάδα δε βγαίνει αν δεν υπάρξει ριζικότατο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους της. Πώς είναι δυνατό, άλλωστε, να γίνει κι αλλιώς όταν αναγκαζόμαστε πλέον να διαθέτουμε ομόλογα με ημερομηνία λήξης ενός μηνός προκειμένου να αποπληρώνουμε άλλα; Το 2013 η χώρα μας θα μπει στην έκτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης, η επίσημη ανεργία είναι πολύ πιθανό να φτάσει και στο 35%, η άγρια λιτότητα συρρικνώνει έτι περαιτέρω την ελληνική οικονομία, αλλά η κυβέρνησή μας για το μόνο που πιέζει είναι για νέα δανεικά, τα οποία θα διαθέσει ως επί το πλείστον στους τραπεζίτες, που με τη σειρά τους θα τα μεταβιβάσουν αυθωρεί και παραχρήμα στους λογαριασμούς τους στην Ελβετία κι άλλους φορολογικούς παραδείσους. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον κι αν ακολουθηθεί η ίδια αδιέξοδη πολιτική, ακόμα κι αν ο Αντ. Σαμαράς στήσει αντίσκηνο και κάνει απεργία πείνας στο υπουργείο Ανάπτυξης, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να χάσει κάποια παραπανίσια ίσως κιλά.
Αφήστε που το δόγμα "ανάπτυξη να 'ναι κι ό,τι να 'ναι" μόνο σύμφωνο δε με βρίσκει. Είμαι, εξάλλου, αρκετά επιφυλακτικός και με την θεωρία που προβάλλει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανγκαιότητα ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ. Η Αριστερά δεν θα έπρεπε να δίνει προτεραιότητα στην εισροή ξένων κεφαλαίων, που προφανώς αυξάνουν τις εξαρτήσεις, αλλά στην αναδιανομή τού πλούτου που ήδη παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Ας καλύψουμε πρώτα, μέσω μιας φορολογικής πολιτικής "fast track" για παράδειγμα, τη μεγάλη ψαλίδα που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς, ας φτάσουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, μέσω αύξησης των εσόδων κι αναγκαίων περικοπών, που δεν θα χρειαστεί μέτρα άνω των δυόμισι δισεκατομμυρίων ευρώ και ύστερα ας εξετάσουμε πόσα χρειάζεται αυτή η χώρα για να ορθοποδήσει και κυρίως σε ποιούς πρέπει να κατευθυνθούν τα χρήματα μιας εξωτερικής βοήθειας, οι οποίοι δε μπορεί να είναι οι ίδιοι λίγοι προύχοντες. Μεσομακροπρόθεσμα, επίσης, θα πρεπει να συνυπολογιστούν και τα έσοδα από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, καθώς κι από την αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ και της δημόσιας διοίκησης, μακριά από ιδιωτικοποιήσεις και κομματοκρατία, που θα είναι ικανή να αποφέρει τα αναγκαία έσοδα για την άσκηση ουσιαστικών κοινωνικών πολιτικών και για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολίτων. Βασική προϋπόθεση, όμως, για να γίνουν όλα αυτά είναι να έχουμε μια ομάδα στο γήπεδο που να μην είναι "μιλημένη" με τον αντίπαλο και να δίνει και την ψυχή της για τη νίκη, με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε μια άλλη κυβέρνηση από τα ανδρείκελα που τη στελεχώνουν σήμερα...    

Σηκώθηκαν οι φαύλοι για να χτυπήσουν τους ήρωες...

Ο Αλέκος Παναγούλης, ο μόνος πραγματικός αντιστασιακός κατά της χούντας όπως είχε δηλώσει το "σκυλί" της Δ. Ιωαννίδης, είχε πει τις πρώτες ημέρες τής μεταπολίτευσης, όταν ο λαός, που είτε είχε λουφάξει κατά τη διάρκεια της επταετίας είτε είχε στηρίξει το καθεστώς, κραύγαζε για κρεμάλες, πως η νεόκοπη τότε δημοκρατία δε μπορούσε να θεμελιωθεί στους τάφους των πρωταιτίων. Το "ευχαριστώ", βεβαίως, των ελλήνων για τον άνθρωπο που επιχείρησε να τους απαλλάξει από το δικτάτορα Παπαδόπουλο ήταν να τον εκλέξουν βουλευτή με τα χίλια ζόρια (προτίμησαν όσους "αντιστέκονταν" από την αυτοεξορία τους) και, στη συνέχεια, ορισμένοι εξ αυτών, ίσως και με κυβερνητική ανοχή, να τον δολοφονήσουν. Κατανοώ, ωστόσο, γιατί μερικές δεκαετίες αργότερα το σύστημα- επιχειρηματικό, πολιτικό, μιντιακό- έπεσε να "φάει" τον αδερφό τού ήρωα, το Στάθη Παναγούλη, ο οποίος είχε κάνει κι αυτός τα δρομολόγιά του συνοδεία βασανιστηρίων στις φυλακές τής χούντας. Η απάντηση είναι απλούστατη: γιατί τρέμει πως η πιθανότητα να έχουν οι επιφανέστεροι εκπρόσωποί του την τύχη τού Αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη μόνο μακρινή δεν είναι...

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: όταν ξεφύγουμε από τη φρίκη προφανώς και θέλω να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι τού οικονομικού πραξικοπήματος που βιώνουμε σήμερα. Δεν επιθυμώ, ωστόσο, ούτε λαϊκά δικαστήρια ούτε κρεμάλες ούτε εκτελεστικά αποσπάσματα που θα έχουν στηθεί από εκείνους που τις "καλές ημέρες" τής φούσκας τής μεταπολίτευσης είχαν μετατρέψει σε προσωπικό το δημόσιο ταμείο. Ωστόσο, ο Στάθης Παναγούλης δεν είπε τίποτα διαφορετικό από αυτό που επιβάλλει η κοινή λογική. Οσο βαθύτερα βυθιζόμαστε στην άβυσσο τόσο πιο ακραίες θα γίνονται και οι αντιδράσεις όσων συμπαρασύρονται σε αυτή. Δεν θα στρέψουν όλοι το άλλο μάγουλο, σαν άλλοι Χριστοί, ούτε θα επιδιώξουν οι πάντες με ειρηνικά μέσα, σαν άλλοι Γκάντι, να ανατρέψουν το τραπεζοκρατικό καθεστώς. Ισως, μάλιστα, και να αποδειχθεί απαραίτητη η χρήση βίας προκειμένου τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να μην είναι κι εκείνα θύματα ενός συστήματος που θέλει τους λίγους να παίρνουν τα πολλά και τους πολλούς να φορτώνονται τα βάρη τους. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν ανατρέπεις το νεοφιλελευθερισμό σκοτώνοντας τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Χρειάζεται ταξική συνείδηση, θάρρος κι εντιμότητα κι αυτά δεν τα αποκτάς ετοιμάζοντας απλώς βόμβες κι οπλίζοντας 45άρια, αλλά με παιδεία που φέρνει και την αυτογνωσία...

Οι τελευταίοι, πάντως, που δικαιούνται να ομιλούν κατά μεθόδων "Φαρ Ουέστ" είναι εκείνοι που τις υποθάλπουν με τις πρακτικές τους. Ο βιαστής, ο δολοφόνος, ο έμπορος ναρκωτικών, ο καταχραστής δημοσίου χρήματος, ο κάθε είδους υπηρέτης των ισχυρών δε μπορεί να παριστάνει την αρσακειάδα γιατί κάποιοι ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι. Η δημοκρατία τιμωρεί και σωφρονίζει, δεν εκδικείται και δεν ακολουθεί τις μεθόδους όσων την καπηλεύονται. Οσοι, όμως, έχουν πολύ λερωμένη τη φωλιά τους καλό είναι να βουτούν δυο και τρεις φορές τη γλώσσα τους στο μυαλό τους πριν ξεσπούν σε ύβρεις σε βάρος ανθρώπων που όταν οι ίδιοι έγλειφαν νόθες εξουσίες εκείνοι ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για να τις ανατρέψουν... 

Η τυραννία χτυπά στου κουφού την πόρτα...

Αν ήμουν τόσο αφελής ώστε να πίστευα όσα λέει η τρόικα εσωτερικού, τότε θα περίμενα την επόμενη Παρασκευή ο υπουργός Οικονομικών να κηρύξει στάση πληρωμών και η χώρα να χρεοκοπήσει κι επισήμως. Εκτός αν η μνήμη μου με απατά τόσο πολύ και δεν θυμάμαι καθαρώς πως το τσίρκο των υποτελών τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ μάς είχε διαμηνύσει πως αν δεν ψηφιζόταν το νέο μνημόνιο η διαβόητη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίω ευρώ δεν θα καταβαλόταν και τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας θα εξαντλούνταν στις 16 Νοεμβρίου. Φαίνεται, όμως, πως η ραγιάδικη τακτική τού "καλού παιδιού", την οποία ακολούθησε το τελευταίο διάστημα ο Αντ. Σαμαράς, είναι τόσο αποτελεσματική όσο μια δήλωση υποτέλειας του πρόβατου στο σφαγέα του λίγο πριν από το Πάσχα. Γι' αυτό και οι δανειστές, αφού πήραν αυτό που ήθελαν από 153 ανόητους ή προδότες, σφυρίζουν πλέον αδιάφορα για το χρόνο καταβολής τής δόσης, η οποία έτσι κι αλλιώς μόνο στην τσέπη τού χειμαζόμενου ελληνικού λαού δεν θα καταλήξει...
Τί λέω, όμως, ο ανόητος; Δε χρειαζόμαστε χρήματα για να μην πεινάσουμε, να μην κρυώσουμε, για να μην έχουμε πού την κεφαλήν κλίναι. Μας αρκεί που η Ανγκ. Μέρκελ και οι λοιποί φαρισαίοι δηλώνουν πως η Ελλάδα βρίσκεται στο σωστό δρόμο και πως θα μείνει στο ευρώ. Τί κι αν στο μεσοδιάστημα μέχρι την υποτιθέμενη λύτρωση ο μισός πληθυσμός μείνει άνεργος κι ο υπόλοιπος μεταναστεύσει στο εξωτερικό; Τί κι αν τα παιδιά μένουν ανεμβολίαστα και κάνουν μαθήματα σε σχολεία δίχως θέρμανση, τί κι αν οι νέοι περάσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια χωρίς εργασία ή με δουλειά που θα θυμίζει περισσότερο σκλαβιά, τί κι αν οι ηλικιωμένοι θα μεταφέρονται στον τάφο τους κατευθείαν από το χώρο εργασίας τους (εφόσον υπάρχει) γιατί στον 21ο αιώνα και  παρ' όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις οι άνθρωποι θα πρέπει να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και χρόνια για να κερδίζουν όλο και περισσότερα λίγοι κι εκλεκτοί; Ολα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Το μόνο που έχει αξία είναι ο πρωθυπουργός μας να μεταβαίνει στις Συνόδους Κορυφής κι εκεί να του μοιράζουν χαμόγελα οι εταίροι του όταν είναι κι ο ίδιος μπροστά κι όταν γυρίζει την πλάτη να μαχαιρώνουν τον ελληνικό λαό...
Μακάρι να αποδειχθεί κινδυνολογικό αυτό που γράφω σήμερα, στις 9 Νοεμβρίου 2012, κι όταν μετά από χρόνια ανατρέξω σε αυτό να γελώ κι εγώ με την υπερβολή μου. Φοβάμαι, όμως, πως αν δεν υπάρξει ανατροπή των πολιτικών αγριότατης λιτότητας χθες, σήμερα, έστω εντός των επόμενων μηνών η κοινοβουλευτική ολιγαρχία θα παραδώσει την θέση της σε ένα φασιστικό, απολυταρχικό, μισαλλόδοξο μόρφωμα οι πολιτικές τού οποίου θα επιβάλλονται με τη χρήση εξοντωτικής βίας έναντι των διαφωνούντων. Η χώρα μου οδηγείται στην τυραννία, αλλά η δήθεν πνευματική της ελίτ όχι μόνο σιωπά για την καταστροφή που έρχεται, αλλά λοιδορεί κι επιτίθεται σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν ένα δρόμο μονής κατεύθυνσης, ο οποίος τερματίζει πάντοτε εκεί που είναι τοποθετημένα τα συμφέροντα των λίγων. Ακόμα κι όταν έχει δίκιο στην κριτική της, όπως στην περίπτωση των υπαλλήλων τής Βουλής, εξαντλεί όλο τον θυμό της στους πάλαι ποτέ προστατευόμενους του συστήματος, που τώρα χρησιμοποιούνται σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα που τους δημιούργησε, τους τάισε και τους γιγάντωσε για να κάνουν τα στραβά μάτια στα δικά του, πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας, εγκλήματα. Οσο δε στρίβουμε το τιμόνι κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς βενζίνη στο μέσο τού πουθενά, εκεί που η νύχτα θα εναλλάσσεται πάντοτε με νύχτα, που γράφει κι ο στιχουργός...   

Ο Σαμαράς θα έχει πολλές συνομιλίες με τον "θεό"...

Δώστε προσοχή στη χθεσινοβραδινή τοποθέτηση του Γ. Στουρνάρα την ώρα που αποχωρούσε από τη Βουλή: "τώρα αρχίζουν τα δύσκολα", δήλωσε σαν άλλη "ρουβίτσα" ο υπουργός Οικονομικών και δεν εννοούσε μόνο πως η εφαρμογή των μέτρων εξαθλίωσης θα είναι μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την ψήφισή τους. Ξέρουν τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι της τρόικας εσωτερικού ότι πλέον έχουν ξεμείνει εντελώς από επιχειρήματα. Αντιλαμβάνονται ότι από τη στιγμή που ο Αντ. Σαμαράς μίλησε για τα τελευταία επώδυνα μέτρα προκειμένου να επιμηκύνει κατά μερικούς μήνες την παραμονή του στην πρωθυπουργία η μόνη τους ελπίδα είναι το τρίτο μνημόνιο να αποδειχθεί αποτελεσματικό, όχι τόσο για τον περιορισμό του δημόσιου χρέους όσο για την επιστροφή στην ανάπτυξη και στην αποκατάσταση των αδικιών. Με λίγα λόγια, ο Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να επαναλάβει το αμέσως προσεχές διάστημα πολλές φορές τη συνομιλία του με τον "θεό", μήπως και τον πείσει να κάνει κανένα θαύμα. Μόνο που ακόμα και οι πιστοί αναγνωρίζουν ότι "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Και η "χείρα" της τρόικας εσωτερικού κι εξωτερικού είναι κάτι παραπάνω από δύσκαμπτη...

Η χθεσινοβραδινή εικόνα και του πρωθυπουργού ήταν απογοητευτική. Το μήνυμα που θέλησε να στείλει στον ελληνικό λαό, που μεταφράζεται στο "δώστε μου πίστωση χρόνου και θα σας φέρω λεφτά", μοιάζει με απελπισμένη κραυγή θύματος απαγωγής, το οποίο εμφανίζεται διατεθειμένο να κάνει τα πάντα για να μη βρεθεί νεκρό σε κανένα χαντάκι. Το θέμα, όμως, δεν είναι να έρθουν απλώς χρήματα κι αυτά να καταλήξουν ξανά στις τσέπες των τραπεζιτών και των λοιπών διαχρονικών νταβατζήδων τού δημόσιου ταμείου οι οποίοι θα ξαναπετάξουν "ψίχουλα", ήτοι θεσούλες εργασίας με σχεδόν μηδενικές αποδοχές, αλλά να κατευθυνθούν στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Η χώρα προφανώς κι έχει ανάγκη από την αλλαγή τού παραγωγικού της μοντέλου, όχι όμως με στόχο τη διαιώνιση ή ακόμα και τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά με την εκ θεμελίων αλλαγή των σημερινών κανόνων τού παιχνιδιού που επιτρέπουν στους λίγους να κερδοσκοπούν με το μόχθο των πολλών. 


Σε αυτόν το δρόμο δε μπορούν να μας οδηγήσουν τα ερείπια του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, ούτε όμως και δήθεν αριστερές δυνάμεις τύπου ΜΝΗΜΑΡ. Δεν έχει πάτο το βαρέλι τής ξεφτίλας για το Φ. Κουρέλη και την παρέα του, οι οποίοι πλέον ακολουθούν ανερυθρίαστα τακτικές που θα ντρεπόταν να ακολουθούσε ακόμα κι ο κινηματογραφικός "Μπακαλόγατος" του Κώστα Χατζηχρήστου. Είναι ντροπή πρόεδρος δήθεν Αριστερού κόμματος να δίνει εντολή σε βουλευτές του να περιμένουν έξω από την αίθουσα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου στην περίπτωση που χρειαστεί να μπουν και να ψηφίσουν "ναι" προκειμένου να αντισταθμιστούν άλλες απώλειες του κυβερνητικού συνασπισμού. Δεν το ξέρει άραγε ο Φ. Κουρέλης ότι μόνο καλό τέλος δεν έχουν εκείνοι που πηγαίνουν "και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ"; Οσοι στηρίζουν οριζόντιες μειώσεις μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων και νέες φορολογικές επιβαρύνσεις των μικρομεσαίων είναι τουλάχιστον υποκριτές όταν διαφοροποιούνται μόνο στα μέτρα επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα. Ο όρος "Αριστερός α λα καρτ" απλώς δεν υφίσταται... 

Αν περάσουν τα μέτρα, θα φταίω κι εγώ...

Αν η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ελευθερία είχαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, θα είχαν χαμηλώσει τα βλέμματά τους από καταισχύνη γι' αυτά που διαδραματίζονται στην πατρίδα μου. Οι εγκληματίες (λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να χρησιμοποιήσω έναν πιο πολιτικώς ορθό χαρακτηρισμό), οι οποίοι θα υπερψηφίσουν απόψε το πολυνομοσχέδιο και την Κυριακή τον προϋπολογισμό, δεν επιτρέπουν τίποτα να τους σταματήσει από το να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό. Δεν υπολογίζουν πλέον ούτε ψηφοφορίες στη Βουλή που κρίνουν τα μέτρα αντισυνταγματικά κι αυτό για να μη δυσαρεστηθεί το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Χρησιμοποιούν το Σύνταγμα της Ελλάδας, για το οποίο γενιές και γενιές ελλήνων έχυσαν και το αίμα τους ακόμα, σα να είναι χαρτί τουαλέτας. Κλειδαμπαρώνονται στο Κοινοβούλιο για να ψηφίσουν όσα τους υπαγόρευσαν οι πάμπλουτοι εντολείς τους και τολμούν να αποκαλούν διάσωση της χώρας την πλήρη περιθριοποίηση της λαϊκής βούλησης, τον εργασιακό μεσαίωνα, την εξευτελιστική φτωχοποίηση της πλειονότητας του πληθυσμού. Η Ελλάδα, γι' άλλη μια φορά, μετατρέπεται σε προτεκτοράτο κι αυτοί μας κοροϊδεύουν ξετσίπωτα λέγοντάς μας πως συνομιλούν με τον θεό και ειρωνευόμενοι, διαμέσου των δημοσιογραφικών λακέδων τους, όσους δυσκολεύονται αφάνταστα να βαφτίσουν την καταστροφή σωτηρία...
Δε διαθέτω τη διάνοια ενός Σαμαρά, ενός Στουρνάρα, ενός Βενιζέλου ή ενός Κουρέλη γι' αυτό κι αδυνατώ να αντιληφθώ τα οφέλη από τη...σισυφοποίησή μου. Εδώ και δυόμισι χρόνια κουβαλούμε το βράχο των μνημονίων ο οποίος, "όλως τυχαίως", πέφτει πάντοτε όταν φτάνουμε στην κορυφή τού βουνού. Διαβάζω κι ακούω με οργή εκείνους που κάνουν λόγο για μονόδρομους και, κυρίως, είμαι απηυδισμένος με όλους όσοι καταπίνουν αμάσητη την προπαγάνδα τους. Πότε θα καταλάβουμε ότι ο δρόμος που τραβούμε μας οδηγεί ακριβώς εκεί από όπου υποτίθεται πως θέλουν να μας γλιτώσουν; Στους πόσους νεκρούς άστεγους και πεινασμένους πρώην εργαζόμενους και νυν σκλάβους θα αντιληφθούμε το παράλογο των μνημονίων που μας επιβάλλονται; Στα πόσα "τελευταία μέτρα" θα κατανοήσουμε ότι η ελίτ μάς δουλεύει ψιλό γαζί, αλλά εμείς κάνουμε πως την πιστεύουμε και βουλιάζουμε στους καναπέδες μας από φόβο μήπως χάσουμε κάποιο επεισόδιο της αγαπημένης μας τουρκικής σειράς;...
Αν περάσει κι αυτό το μνημόνιο, θα φταίω κι εγώ, θα φταίμε κι εμείς που δε σταθήκαμε αντάξιοι του ιστορικού καθήκοντός μας ως πολίτες. Θα είμαστε υπόλογοι έναντι των προγόνων μας, οι οποίοι δεν κιότεψαν να τα βάλουν με τους "ανίκητους" στρατούς των τούρκων, των ιταλών ή των γερμανών και δεν προτίμησαν την "ευκολία" τής υποδούλωσης από το δύσκολο αγώνα για την αξιοπρέπεια, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία. Θα είμαστε, όμως, υπόλογοι και στα παιδιά μας, που όταν θα μας ρωτούν γιατί στο τραπέζι δεν υπάρχει ψωμί δεν θα μπορούμε να τα ξεγελούμε πως έφταιξαν μόνο οι άλλοι. Θα είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι, με την απάθεια, τη μοιρολατρία και την εθελοδουλία μας, για την κόλαση στην οποία θα κληθούν να βρουν την περπατησιά τους. Η Ιστορία απαιτεί ξανά από τον ελληνικό λαό τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση. Είμαστε υποχρεωμένοι να της κάνουμε το χατίρι... 

Στις πόσες "διασώσεις" πεθαίνουμε;

Πάλι τα ίδια και τα ίδια! Εχετε αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε διασωθεί από τον Απρίλιο τού 2010, όταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας έδενε χειροπόδαρα με την τρόικα με εκείνο το αλήστου μνήμης διάγγελμά του με φόντο τα γραφικά σπιτάκια τού Καστελόριζου; Πόσα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα έχουν ψηφιστεί από τότε, πόσες Σύνοδοι Κορυφής και Eurogroup έχουν ασχοληθεί με το ελληνικό ζήτημα χωρίς ποτέ να έχουν λάβει μια απόφαση που να μην έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και να μη διαιωνίζει την τραγωδία; Πόσες φορές μάς έχουν απειλήσει πως αν δε συναινέσουμε στην απόλυτη εξαθλίωσή μας θα έρθει η...απόλυτη εξαθλίωση; Είμαι ο τελευταίος που θα χαρακτηρίσει το πείσμα ελάττωμα και την επιμονή σε ένα στόχο ουτοπία. Οταν, όμως, προσπαθείς να τον επιτύχεις κάνοντας τα ίδια λάθη τού πρόσφατου παρελθόντος και δε δοκιμάζεις εναλλακτικές, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν όταν μιλούμε για πολιτική και οικονομία, τότε είναι αναπόφευκτο να οδηγείσαι στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα. Οσοι επιμένουν να υποστηρίζουν στη δογματική των μνημονίων δε διαφέρουν σε πολλά από τους θρησκόληπτους ή από κόμματα όπως το ΚΚΕ που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο σταλινικός κομμουνισμός δεν έπεσε απέξω αλλά εξαιτίας των δικών του αβελτηριών...

Δεν θέλω να πιστέψω ότι Αντ. Σαμαράς-Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης πιστεύουν ότι η πολιτική τής άγριας λιτότητας, της υποταγής στις εντολές τής τρόικας και της άνισης κατανομής των βαρών τής δημοσιονομικής προσαρμογής με την οποία διατηρείται το σημερινό σάπιο στάτους κβο αποτελούν τη συνταγή τής επιτυχίας για την πλειονότητα των ελλήνων. Αν το πίστευαν, θα ήταν ηλίθιοι! Καταλαβαίνουν, ωστόσο, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθούν λίγο παραπάνω στον πολιτικό αφρό, εξυπηρετώντας τους διαχρονικούς νταβατζήδες τους χάρη στους οποίους είναι αυτοί που είναι σήμερα. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί η επιβίωση αποτυχημένων πολιτικών τής μεταπολίτευσης και των επιχειρηματιών που πρώτα ξεζούμισαν τον κρατικό κορβανά και τώρα παριστάνουν τους αντικρατιστές θα πρέπει να συντελεστεί με τη δική μας, αν όχι συγκατάθεση, ανοχή. Τα συμφέροντα της πλειονότητας του ελληνικού λαού δεν ταυτίζονται με αυτά της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ ούτε με τα αντίστοιχα των Βαρδινογιάννηδων, των Λάτσηδων και των λοιπών "καλόπαιδων" της βλαχοαριστοκρατίας μας. Γι' αυτό και η αντίθεση στις μνημονιακές πολιτικές είναι πρωτίστως ταξική και δευτερευόντως εθνική υπόθεση: ουδόλως με ενδιαφέρει αν ο δυνάστης μου λέγεται Τζιμ ή Μήτσος. Αυτό που με καίει είναι να μην έχω δυνάστες...
Για όλα αυτά δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά δικαιολογία για να μην κατεβούμε οι πάντες στους δρόμους αυτήν την εβδομάδα και τις επόμενες, εφόσον η Βουλή περάσει το νέο ολέθριο πακέτο μέτρων. Οπως θα έλεγε κι ο Αλμπέρ Καμί, μπορεί το πεπρωμένο μας να είναι το μηδέν, το τίποτα, ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να παλεύουμε έστω για να αποδείξουμε ότι αν αυτή είναι η μοίρα μας, αυτή η μοίρα είναι άδικη. Στους αισχρούς εκβιασμούς τής ελίτ που αγόρασε επαύλεις στο εξωτερικό με το δικό μας ιδρώτα και σήμερα απαιτεί να τις αποπληρώσουμε με το αίμα μας δε χωρούν η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός και η μοιρολατρεία. Διακυβεύονται πάρα πολλά και για πάρα πολύ χρόνο για να μην κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τη βύθισή μας στην άβυσσο. Δεν είναι ηρωικό να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο μέλλον για 'σένα και τα παιδιά σου. Είναι, απλώς, η αυτονόητη υποχρέωση κάθε πολίτη που δε φοβάται τη ζωή, αλλά τη φοβερίζει μέχρι να του φερθεί με δικαιοσύνη...

Η Αριστερά τελευταία γραμμή άμυνας στο φασισμό...

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είπε μια μεγάλη αλήθεια, ανεξαρτήτως αν το έκανε στο πλαίσιο εξυπηρέτησης εσωκομματικών σκοπιμοτήτων και δίχως να τον παρερμηνεύω στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση που επιλέγει η τρόικα εσωτερικού ως τακτική, παγιδευμένη στη δίνη των δικών της επιλογών. Κανένας δεν είναι ποτέ έτοιμος να κυβερνήσει πριν κυβερνήσει, όπως κανείς δεν ξέρει κολύμπι πριν κολυμπήσει ή ποδήλατο πριν ποδηλατήσει. Οπως και να έχει, πάντως, το μεγάλο ζητούμενο από τις εκλογές που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν την ψήφιση ή την καταψήφιση των μέτρων στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης που ζούμε δεν είναι να σχηματιστεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια κυβέρνηση συνεργασίας τής ευρύτερης Αριστεράς στην οποία θα χωρούν όλοι όσοι προκρίνουν ως προτεραιότητα τη δίκαιη κατανομή τού πλούτου και, συνεπακόλουθα, των βαρών που πρέπει να αναλαμβάνει ο κάθε πολίτης σε μια κοινωνία που δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των πολλών έναντι των λίγων.
Για το σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης προφανώς και θα πρέπει να συνυπολογιστεί ο πρότερος αριστερός βίος όσων θα την αποτελούν, χωρίς αυτό να σημαίνει αποκλεισμό ικανών κι έντιμων ανθρώπων προερχόμενων από σχηματισμούς που υπηρέτησαν τα μνημόνια. Προπάντων, όμως, απαιτείται η όσο γίνεται μαζικότερη λαϊκή στήριξη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε μια τέτοια κυβέρνηση η οποία θα κληθεί να διαχειριστεί την άβυσσο, προκειμένου να είναι όσο αποτελεσματικότερη και πιο πιστή γίνεται σε σημερινές δεσμεύσεις που μιλούν για έναν άλλο δρόμο χωρίς νεοφιλελευθερισμό κι εθνική υποδούλωση. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεται ένας πρωθυπουργός μόνος του απέναντι στα "γεράκια" των αγορών και τα πολιτικά υποχείριά τους κι άλλο να έχει από πίσω του εκατομμύρια ευρωπαίους να τον στηρίζουν σε κάθε βήμα του...
Για να γίνω ακόμα σαφέστερος, δεν έχω εμπιστοσύνη πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του θα τα καταφέρει, κι όχι μόνο γιατί ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος μετάλλαξής του σε ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το ιδεώδες Αριστερό κόμμα και πριν μετοικήσουν σε αυτό τα "ορφανά" τού ρεζίλη των Παπανδρέου και του Β. Βενιζέλου. Ο στείρος καταγγελτικός του λόγος πριν μετεξελιχθεί σε διεκδικητή τής εξουσίας δεν αρμόζει στην Αριστερά την οποία ακόμα και οι αντίπαλοί της δε μπορούν να κατηγορήσουν πως δεν παράγει ιδέες. Ειδικώς σε αυτήν τη χρονική περίοδο, για την οποία οι ιστορικοί τού μέλλοντος δεν θα σταματούν να γράφουν βιβλία, απαιτείται να λεχθεί στον ελληνικό λαό η αλήθεια σε όλες τις διαστάσεις της. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να πει πως αν το πλαίσιο διαπραγμάτευσης το οποίο προτείνει, με άξονα την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή σημαντικού ποσοστού τού δημόσιου χρέους κι ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, αποτύχει, έστω κι αν αυτό συμπαρασύρει στον όλεθρο όλο τον πλανήτη, εκείνος είναι αποφασισμένος να λάβει κι αποφάσεις που σήμερα αποτελούν ακόμα ταμπού, με σημαντικότερες την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκτιμώ πως δεν θα χρειαστεί να το πράξει, αλλά ένας πολιτικός ηγέτης που θέλει να διαφοροποιείται και στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια από τους προγενέστερούς του έχει χρέος να μιλά με ειλικρίνεια στο λαό κι όχι λειαίνοντας γωνίες. Ζούμε σε καιρούς που τα πάντα είναι ρευστά, όπως και η εμπιστοσύνη τού λαού στους πολιτικούς. Αν, Αλέξη, φανεί πως κι εσύ τον εξαπάτησες, τότε εγώ και πολλοί ακόμα δεν θα έχουμε κανένα λόγο να ζούμε σε μια χώρα που θα έχει παραδοθεί με ευθύνη Αριστερών στα χέρια φασιστών...

Μια "όμορφη", μεταμοντέρνα χούντα...

Τα παλιά...καλά χρόνια ορισμένοι από αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας απειλούσαν πως αν δεν ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο δεν θα είχαμε να φάμε την επόμενη ημέρα, όπως ο Β. Βενιζέλος, επιδίωκαν να περάσει από το Κοινοβούλιο με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών ώστε να δημιουργείτο επικοινωνιακώς στο τρομοκρατημένο πόπολο η αντίληψη πως αυτό που ψηφιζόταν δεν ήταν η γκιλοτίνα, αλλά η σωτηρία του. Πού είναι, επίσης, οι "ωραίες" εποχές που το δεύτερο μνημόνιο περνούσε, έστω και με σημαντικές διαρροές, χάρη στις ψήφους 199 βουλευτών; Την επόμενη εβδομάδα η τρόικα εσωτερικού κι εξωτερικού, μετά από το φιάσκο τής ψηφοφορίας για τις αποκρατικοποιήσεις, θα είναι ευχαριστημένες ακόμα κι αν περάσει το νέο πακέτο μέτρων με την πλειοψηφία των παρόντων. Οταν η δημοκρατία κάνει συνεχώς εκπτώσεις, έστω και στην κοινοβουλευτική-ολιγαρχική της μορφή, καταλαβαίνει κι ο πλέον αδαής από αγορά ότι το "εμπόρευμα" δεν πουλά άλλο...
Με το λαό στα κεραμίδια και το νέο μνημόνιο, το οποίο κι αυτό θυματοποιεί τους μικρομεσαίους κι αφήνει στο απυρόβλητο την ελίτ, να ψηφίζεται στην καλύτερη των περιπτώσεων για τους κυβερνώντες με μια πλειοψηφία 160 βουλευτών είναι φανερό ότι κι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να ετοιμάζεται για την ανώμαλη "προσγείωσή" της. Με ποιά πολιτική νομιμοποίηση, άλλωστε, μπορεί να προχωρήσει όταν αρκεί μια ματιά στις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων τα οποία τη στηρίζουν και στην προγραμματική συμφωνία που σχεδίασαν για τα μάτια τού κόσμου κατά το σχηματισμό της προκειμένου να αποκαλυφθεί η άβυσσος που χωρίζει ακόμα κι αυτές τις μεσοβέζικες υποσχέσεις τους από την κόλαση στην οποία παραδίδουν τον ελληνικό λαό; Αποδείχθηκε, εξάλλου, στην πράξη ότι για να διαπραγματευτείς στα σοβαρά χρειάζεται να έχεις πρώτα ένα συνεκτικό σχέδιο το οποίο να στηρίζεται σε κοινές ιδεολογικές αφετηρίες. Οταν αυτό απουσιάζει η καταφυγή στον καιροσκοπικό τακτικισμό είναι φυσιολογική, αλλά κι αλυσιτελής για τα συμφέροντα της πλειονότητας του ελληνικού λαού...
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: στην Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό έχει εγκαθιδρυθεί μια νέου τύπου δικτατορία, η οποία δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει ακόμα και βασανιστήρια προκειμένου να μακροημερεύσει. Το Σύνταγμα καταστρατηγείται κατά συρροή, τραπεζίτες διορίζονται πρωθυπουργοί στο προτεκτοράτο με εντολές ξένων, η προπαγάνδα και η λογοκρισία πηγαίνουν σύννεφο, ενώ η βία, στις κρατικές ή παρακρατικές-χρυσαυγίτικες μορφές της, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Πώς θα απαντήσουμε στο βιασμό τής όποιας δημοκρατίας είχαμε μέχρι πρότινος, των εργασιακών αλλά κι ανθρώπινων δικαιωμάτων μας; Θα περιμένουμε τη σωτηρία μας από την κομματική νομενκλατούρα και τους βαθιά χωμένους στη σαπίλα τού κατεστημένου εργατοπατέρες ή θα ξεσηκωθούμε ο καθένας μας στο δικό του οικογενειακό, φιλικό κι εργασιακό περιβάλλον κι όλοι μαζί στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, που πρέπει να μετασχηματιστούν σε δρόμους τής φωτιάς την επόμενη εβδομάδα όταν οι λίγοι θα προσπαθήσουν και πάλι να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα πάνω στους πολλούς;...