Ποτάμι, το Google Translate της ελίτ και του Βερολίνου...

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στον βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλο. Ο χαρακτηρισμός του, όμως, "ακραίο κέντρο" για το Ποτάμι κι όχι μόνο είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους που έχουν ακουστεί το τελευταίο χρονικό διάστημα αφού αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Η περίπτωση του Γρ. Ψαριανού, ο πολιτικός λόγος τού οποίου είναι ένα μείγμα υποτέλειας, τηλεοπτικού trash και χυδαιότητας, δεν είναι μεμονωμένη. Γι' αυτό κι έσπευσε να τον καλύψει το κόμμα του στη νέα αήθη επίθεσή του σε πολιτικό του αντίπαλο, αυτήν τη φορά εναντίον τής Θεανώς Φωτίου. Το εύρος, εξάλλου, του κουτσαβακισμού τού εν λόγω "κυρίου", ο οποίος όταν δεν μιλά με εμέσματα μυρίζει παλτό βουλευτίνων, αποκαλύπτεται και με το να παραφέρεται μόνο όταν έχει απέναντί του εύκολους στόχους. Θα τολμούσε, αλήθεια, να αποκαλέσει νεομνημονιακό σούργελο τον Γιάνη Βαρουφάκη αν καθόταν δίπλα του;...

Αυτό είναι, όμως, εν τέλει το Ποτάμι: ένα χιπστεροφασιστικό πολιτικό μόρφωμα το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τους εθνικούς μας νταβατζήδες προκειμένου να αποτελέσει ανάχωμα στην επέλαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τζάμπα όμως πάνε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τα λεφτά τού Γ. Μπόμπολα αφού παρόλο το χρήμα που έχει ρίξει και τη μιντιακή υποστήριξη που απολαμβάνει το κόμμα τού οποίου φέρεται να ηγείται ο Στ. Θεοδωράκης (ποιός να το πίστευε πριν μερικά χρόνια ότι ένας τόσο αυτάρεσκα αμόρφωτος θα ήταν επικεφαλής κοινοβουλευτικού σχηματισμού) το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να λειτουργεί ως Google Translate των θέσεων τής ελίτ και του Βερολίνου...

Δυσκολεύομαι ακόμα να κατανοήσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρο και το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι κέντρο. Οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές οικονομικές πολιτικές, τις οποίες και τώρα ζητούν από την κυβέρνηση οι δανειστές να υπογράψει και τις οποίες τα δύο τελευταία κόμματα ασπάζονται έστω κι ως λύση ανάγκης, είναι μετριοπαθείς προτάσεις; Οι θέσεις τού Ποταμιού για τη μετανάστευση, οι οποίες είναι στην ουσία αμπαλαρισμένες χρυσαυγίτικες, μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον πραγματικά φιλελεύθερο κόσμο; Η εθελοδουλία, ο ραγιαδισμός, το "να σε όλα" είναι κεντρώες επιλογές ή εξτρεμιστικές;...

Μην απορείτε, επομένως, για το ότι ζούμε μια περίοδο πολιτικής ηγεμονίας τής ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι σε όλους τους ακραίους, είτε πρόκειται για νεοναζί είτε για σταλινικούς είτε για αριστεριστές κι αναρχικούς τής πλάκας είτε για κεντροαριστεροδεξιούς της φάπας. Ακόμα κι εκείνοι που διαφωνούν, για παράδειγμα, με τον τρόπο που διαπραγματεύονται ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης κατανοούν ότι υπάρχει ένας ιδεολογικός ιστός που συνδέει τα λόγια με τις πράξεις τους. Κάποιοι τις θεωρούν ιδεοληψίες, αλλά και πάλι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τον ιδεολογικό αχταρμά των ποταμίσιων πασόκων, οι οποίοι αναζητούν στίγμα μέσα από την εξυπηρέτηση των διαχρονικών τους μαστροπών και γι' αυτό δεν το βρίσκουν...

Με αυτά και με άλλα αναρωτιέμαι πόσο χρήσιμη είναι για τον τόπο η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεροδεξιάς. Από τη μια είναι σαφώς προτιμότερο Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ να ζητήσουν συγγνώμη για το μνημονιακό τους παρελθόν και παρόν και να στραφούν περισσότερο προς την Αριστερά, έστω και για καιροσκοπικούς λόγους. Σε μια τέτοια περίπτωση σαφώς και θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν μαζί τους παρά με τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ. Από την άλλη, ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία, ακόμα κι όταν είναι γνήσια, έχει τα όριά της, τα οποία έχει θέσει η ίδια στον εαυτό της. Ενδεχομένως αυτά να είναι αρκετά σε πιο ομαλές περιόδους. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια εποχή που η ρήξη με το κατεστημένο είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσουν ο λαός και η πατρίδα να ορθοποδήσουν...

Ο σοσιαλδημοκράτης, για παράδειγμα, μπορεί να είναι ευχαριστημένος και μόνο που είναι δυνατό πλέον τα παιδιά μεταναστών που έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα και δεν μιλούν άλλη γλώσσα να λαμβάνουν την ελληνική ιθαγένεια. Ο ριζοσπάστης Αριστερός, ωστόσο, βλέπει πως αυτό δεν φτάνει για να επιτευχθεί η ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία τού πληθυσμού που έχει έρθει από άλλες γωνιές τού πλανήτη. Γι' αυτό και θα είναι τραγωδία για τον τόπο αν αυτοί που ανδρώθηκαν πολιτικώς με τις ιδέες τής ριζοσπαστικής, μαρξιστικής-λενινιστικής και ουχί σταλινικής Αριστεράς να λοξοδρομήσουν προς πιο συντηρητικές ατραπούς. Τώρα δεν έχουν μόνο το καρπούζι αλλά και το μαχαίρι για να κάνουν βαθιές τομές. Η Ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει αν επιλέξουν ως τακτική την ακινησία...