Βδελύσσομαι αυτούς που βδελύσσονται το λαό και δεν τον βοηθούν να αναστηθεί...

Ξέρετε γιατί είναι πολύ δύσκολο να νικηθεί ο λαϊκισμός σε αυτήν τη χώρα; Γιατί ως διαπρύσιοι πολέμιοί του στη δημόσια σφαίρα εμφανίζονται οι εκπρόσωποι της άλλης όψης τού ίδιου νομίσματος, δηλαδή οι ελιτιστές. Τις τελευταίες ημέρες, άλλωστε, μας δόθηκαν χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα, όπως το πόνημα του Δ. Δημητριάδη στη lifo, στο οποίο μας ανακοίνωνε πως ανήκει σε ένα λαό που βδελύσσεται, ή η ανάρτηση της πρώην βουλευτίνας τού Ποταμιού, Χρ. Ταχιάου η οποία κλαιγόταν πως δεν μπορούσε να ζήσει με τα "μόλις" 5.500 ευρώ καθαρά της βουλευτικής της αποζημίωσης και για το ότι δεν είχε χρόνο να πλένει τα ρούχα της κι έτσι αναγκαζόταν να αγοράζει συνεχώς καινούρια...

Υπάρχει, βεβαίως, κι ένα ολόκληρο κόμμα, το Ποτάμι, που βδελύσσεται τον ελληνικό λαό, τον οποίο κατηγορεί σε κάθε ευκαιρία πως δεν είναι αρκετά ώριμος για να κατανοήσει τα υψηλά νοήματα ενός "γίγαντα της σκέψης" όπως ο Στ. Θεοδωράκης. Κοινή συνισταμένη όλων τους; Η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι κι αν ακόμα το πόπολο είναι για πέταμα εκείνοι δεν αποτελούν κάτι το ξεχωριστό το οποίο πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία...

Οι ελιτιστές αδυνατούν, επίσης, να κατανοήσουν πως αν οι μάζες δεν άγονταν και δεν φέρονταν, πως αν, αντιθέτως, αποτελούνταν από ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες με κοινωνική συνείδηση, οι ίδιοι θα ήταν ακόμα πιο απομονωμένοι από όσο είναι σήμερα. Αν, εξάλλου, ήθελαν να είναι παραγωγικότεροι του σνομπισμού θα επιχειρούσαν τουλάχιστον να αφυπνίσουν όσους γίνεται περισσότερο. Αυτός που βλέπει κάποιον πεσμένο στη λάσπη και το μόνο που κάνει είναι να τον κοροϊδεύει και να μην του δίνει το χέρι του να σηκωθεί δεν έχει, στην ουσία, καμιά διαφορά από τον βρομιάρη...

Η κρατικοδίαιτη πνευματική και κομματική ελίτ, η οποία αναπαράγει τον αυτισμό της ως υψηλή μορφή τέχνης και διανόησης, είναι τόσο άχρηστη όσο κι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο σε κάποιον που δεν ξέρει καν να διαβάζει. Τί έκανε στη ζωή του ο κάθε Δ. Δημητριάδης για να μην ανήκει σε ένα λαό που βδελύσσεται; Πόσο βοήθησε η Χρ. Ταχιάου τον μέσο εργαζόμενο (πόσω μάλλον τον μέσο άνεργο) να βγάζει το μήνα τα απαραίτητα για να ζει αξιοπρεπώς; Με λίγα λόγια, ποιά ηθική νομιμοποίηση διαθέτουν εκείνοι που μας κουνούν το δάχτυλο και μας ζητούν, έστω εμμέσως, να υποκλιθούμε στο μεγαλείο τους όταν αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στο φαντασιακό τους;...

Το λούμπεν προλεταριάτο ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Αν δεν συνέβαινε, άλλωστε, κάτι τέτοιο τύποι όπως ο Δ. Δημητριάδης και η Χρ. Ταχιάου δεν θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος ώστε να κοινωνούν τις ιδεοληψίες τους. Επαναλαμβάνω μια ερώτηση που θέτω πέντε χρόνια τώρα: Πού βρίσκονται οι διανοούμενοι αυτής της χώρας να μας οδηγήσουν με τα έργα, τα λόγια και τις πράξεις τους σε νέες ατραπούς; Εχω κουραστεί να διαβάζω βαθυστόχαστες αναλύσεις επί αναλύσεων σε βάρος τού "εχθρού λαού", των φτωχοδιαβόλων, του απαίδευτου κοσμάκη που υποτάσσεται στις ψεύτικες υποσχέσεις των πολιτικών ή στα ψίχουλα που του πετούν από το μπαλκόνι. Σε μια περίοδο κρίσης, όμως, η τέχνη θα έπρεπε να ανθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα προηγούμενες δεκαετίες...

Πού είναι, ωστόσο, τα αριστουργήματα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο των οποίων οι δημιουργοί θα είχαν κάθε δικαίωμα να ψέγουν το λαουτζίκο για την αδράνειά του; Στα καφέ τού Κολωνακίου, στις κοσμικές δεξιώσεις και στο ακατάσχετο γλείψιμο των πλούσιων και ισχυρών δεν παράγεται καλλιτεχνική αιωνιότητα παρά μόνο ανακυκλώνεται ένας κουλτουριάρικος αυνανισμός, που μπορεί να συντηρεί μια τρυφηλή ντόλτσε βίτα των φορέων του αλλά πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί δημιουργική διαδικασία. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον ελιτισμό, η Ψωροκώσταινα χάνει μια ιστορική ευκαιρία να λάμψει ξανά ως μήτρα πολιτισμού...