Αλέξη, να αρχίσουμε να κάνουμε και τίποτα αριστερό, τί λες;...

Είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά πρωθυπουργός οδηγησε τη χώρα σε εκλογές ύστερα κι όχι πριν από μια επώδυνη συμφωνία. Αυτό, αν μη τί άλλο, χρειάζεται πολιτικό τσαγανό. Ούτε, εξάλλου, όσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα μήνα περίπου δικαιούμαστε να ισχυριζόμαστε πως εξαπατηθήκαμε τώρα που γίνονται δεκαράκια τα μνημονιακά μέτρα. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει και να λησμονήσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικώς είχε μιλήσει και για ισοδύναμα, αλλά και για ένα παράλληλο πρόγραμμα με το οποίο θα επιχειρούσε να καταπραΰνει τις συνέπειες ενός νέου νεοφιλελεύθερου πακέτου...

Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχει περάσει κανένα ισοδύναμο-ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είχαν τεθεί τέτοια υπόψη των δανειστών- ούτε έχω διαπιστώσει κάποια στρατηγική, ιδίως στη φορολόγηση, που να έχει βάλει στο μάτι τους ισχυρούς κι όχι τα συνήθη υποζύγια. Και ούτε το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες είναι ικανό από μόνο του να ρεφάρει φάουλ- όπως αυτά των Σταθάκη-Φλαμπουράρη και κυρίως εκείνα που σχετίζονται με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, άμεσων κι έμμεσων- που περιλαμβάνονται στη λίστα των προαπαιτούμενων. Πόσω μάλλον αν στο πίσω μέρος του μυαλού όσων το εμπνεύστηκαν δεν είναι η επιβολή τής τάξης στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, αλλά η αναδιαμόρφωσή του από πιο φιλικούς προς τα συμφέροντά τους παίκτες...

Τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου είναι εμπροσθοβαρή, το οποίο σημαίνει ότι όσα έχουν συμφωνηθεί πρέπει να ψηφιστούν και να αρχίσουν να υλοποιούνται μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες. Αλίμονο, ωστόσο, αν δεν ξεκινήσει από τώρα η προσπάθεια να τρέξει και το παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο θα είναι πιο κοντά στην ιδεολογική βάση τής σημερινής κυβέρνησης. Θα είναι ολέθριο αν επικρατήσει η άποψη πως η κοινωνία αντέχει μια νέα φορολογική λαίλαπα με "τυράκι" τη μη κατάρρευση των τραπεζών και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους κι αυτό γιατί, απλούστατα, η πλειονότητα των ελλήνων δεν διαθέτει πραγματικά τη δυνατότητα να δώσει από το υστέρημά της για τη σωτηρία τής πατρίδας, ιδίως αν βλέπει πως ορισμένοι εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τη διάθεση να παίξει το ρόλο τού εκτελεστή τής Ανγκ. Μέρκελ, αλλά πολλές φορές οι καλές προθέσεις ισοπεδώνονται από τη δυναμική που λαμβάνει η ροή των εξελίξεων που αφήνεις να διαμορφώνουν άλλοι...

Όσο η σημερινή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση περιδινείται γύρω από τα δικά της αδιέξοδα κι αντιφάσεις είναι λογικό ο πρωθυπουργός να πιστεύει ότι μπορεί να περάσει τα πάντα με ελάχιστες αντιδράσεις και σε κοινωνικό επίπεδο. Η ανοχή, ωστόσο, του ελληνικού λαού έχει πολύ μικρή διάρκεια ζωής και η ημερομηνία λήξης της βρίσκεται ίσως εγγύτερα από όσο μπορεί να πιστεύουν στο Μαξίμου. Αλλωστε ποιός μπορεί να αποκλείσει την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων, τις οποίες μάλιστα μπορεί να συγκροτήσουν πρώην ανφάν γκατέ του αριστερού συστήματιος εξουσίας, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τα οποία σήμερα αποδομούνται συστηματικώς από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει;...

Εχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως ο συνδυασμός τής έξωθεν επιβαλλόμενης άγριας λιτότητας με ένα πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Δεν αναμένω, επομένως, από τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει το σοσιαλισμό, τουλάχιστον όχι αυτήν την τετραετία. Απαιτώ, ωστόσο, να δω να καταβάλλεται έστω μια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η συνθηκολόγηση του Ιουλίου ήταν το τέλος τού ταξιδιού και πως ο πρωθυπουργός έχει αποδεχθεί την ήττα ως κάτι το αμετάκλητο. Γιατί αν το έχει κάνει, τότε τί νόημα έχει να κυβερνά πέρα από την ικανοποίηση μιας προσωπικής ματαιοδοξίας και στο όνομα μιας Αριστεράς που θα υφίσταται μόνο ως ταμπέλα; Και στην περίπτωση αυτή ούτε ο θεός, με τον οποίο φαίνεται τώρα τελευταίως πως έκανε κολεγιά ο Αλέξης, θα μπορέσει να τον διασώσει...