Στην πολιτική όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου...

Για να ξέρουμε τί γίνεται: δίχως την επώδυνη συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου σήμερα δεν θα μιλούσαμε για ζητήματα όπως η αναδιάρθρωση του χρέους, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα κόκκινα δάνεια και το ασφαλιστικό αλλά για το πότε θα αυξάνονταν επιτέλους οι μερίδες ψωμιού και γάλακτος που θα λαμβάναμε με δελτίο στο πλαίσιο διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας σαν αυτή που παρέχεται σε χώρες τής Αφρικής. Κι αυτό το γράφω γιατί πολλοί σπεύδουν, με αφορμή τη φοροκαταιγίδα και την αναμενόμενη μείωση μισθών και συντάξεων, να δηλώσουν δικαιωμένοι που δεν ψήφισαν ή που δεν αποδέχθηκαν το τρίτο μνημόνιο...

Το λάθος τής κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι η τζίφρα της σε ένα νέο επαχθέστατο πακέτο μέτρων όταν η εναλλακτική ήταν η άβυσσος, αλλά το ότι εδώ και τρεις και παραπάνω μήνες συμπεριφέρεται σαν η απώλεια μιας μάχης να ισοδυναμεί με την απώλεια του πολέμου. Γι' αυτό και οι δανειστές-οι γερμανοί για να είμαστε περισσότερο ακριβείς-απαιτούν τώρα όχι μόνο το συμφωνημένο ουρανό με τα άστρα του αλλά κι άλλους γαλαξίες. Δεν μας χτυπούν τόσο γιατί μας βλέπουν πεσμένους, αλλά κυρίως επειδή δεν δείχνουμε ιδιαίτερη διάθεση να σηκωθούμε και να χτυπήσουμε πίσω. Εύχομαι αυτό να είναι αποτέλεσμα αμηχανίας κι όχι μετάλλαξης...

Σαφώς και η επίσκεψη Ολάντ είναι σημαντική, ανεξαρτήτως αν περιοριστεί στα λόγια ενθάρρυνσης ή αν προχωρήσουν άμεσα ύστερα από αυτή επενδύσεις βασισμένες σε "win-win" συμφωνίες κι όχι σε αποικιοκρατικούς όρους. Και μόνο που το Βερολίνο δυσφορεί από την προσέγγιση Ελλάδας-Γαλλίας είναι αρκετό για να πειστούν πολλοί πως η θερμή σχέση τού έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Γαλλίας δεν βασίζεται αποκλειστικώς και μόνο σε μια καλή χημεία μεταξύ των δύο ανδρών αλλά συναποτελεί ψηφίδα τού μετώπου αντι-λιτότητας προοδευτικών δυνάμεων εντός τής Ε.Ε. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ήδη στην Πορτογαλία είναι πιθανό το ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας σοσιαλιστών-Αριστεράς, χωρίς να αποκλείεται να συμβεί το ίδιο και στην Ισπανία μετά από τις εκλογές τού Δεκεμβρίου...

Η ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς έχει διαδραματίσει το ρόλο τού λαγού σε όλη αυτήν την ιστορία κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα επίτευγμά της. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να μην περιοριστεί σε αυτό αλλά να επιχειρήσει να πρωταγωνιστήσει και στην επόμενη φάση ενίσχυσης του προοδευτικού μετώπου. Κι αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο αν στυλώσει τα πόδια σε κομβικά ζητήματα όπως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η προστασία τουλάχιστον των χαμηλοσυνταξιούχων...

Πέρα, όμως, από τη διπλωματική σκακιέρα η κυβέρνηση οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναγνωρίσει πως δεν είναι τόσο άμωμη όσο ισχυρίζεται πως είναι. Χρυσή ευκαιρία είναι η διερεύνηση από την επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής των περιπτώσεων Φλαμπουράρη-Σταθάκη. Κανένας μας δεν είναι άσπιλος κι όλοι μας έχουμε μικρότερους ή μεγαλύτερους σκελετούς στη ντουλάπα μας. Το ηθικό πλεονέκτημα, ωστόσο, διατηρείται από εκείνους που αναγνωρίζουν τα λάθη τους όχι γενικώς κι αορίστως αλλά πολύ συγκεκριμένα κι από εκείνους που τιμωρούν και δεν ξεπλένουν τους "αμαρτωλούς"...

Πιθανόν τα ατοπήματα των δύο υπουργών να αφορούν τον τύπο κι όχι την ουσία. Οταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτευτεί όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα με σημαία του την ηθική ακεραιότητα της Αριστεράς κι ότι το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό οφείλει τώρα να πρωτοστατήσει στην πλήρη διερεύνηση των πόθεν έσχες αντί να αθωώνει προκαταβολικώς. Στην πολιτική, άλλωστε, όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Είναι προτιμότερο ο Αλέξης Τσίπρας να αντικαταστήσει άμεσα δύο υπουργούς του, αν αυτό κριθεί απαραίτητο από την εξέλιξη της έρευνας, από το να λέει εμμέσως πλην σαφώς στο λαό μέσω της ανοχής του πως η αριστερή λαμογιά είναι καλύτερη από τη δεξιά γιατί γίνεται στο όνομα του σοσιαλισμού. Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι Αλέξη μου και τώρα παλεύουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να μπουν στη Βουλή...