Οι τηλεοπτικές άδειες δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ...

Το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες δεν αγγίζει την τελειότητα, μολονότι "ψηνόταν" για σχεδόν ένα χρόνο. Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να επαφίεται αποκλειστικώς στον υπουργό ο καθορισμός τού αριθμού των αδειών και του κόστους τους ούτε ενδεχομένως να υφίστανται διαχωρισμοί, όπως σε ενημερωτικούς και ψυχαγωγικούς σταθμούς, που δεν υπάρχουν στο εξωτερικό Είναι, ωστόσο, από μόνο του ικανό για να ξεμπροστιάσει όχι τόσο τους καναλάρχες (αυτοί, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι υποχρεωμένοι να ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον) όσο τη δήθεν ανεξάρτητη αρχή του ΕΣΡ και τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία θα όφειλαν, τουλάχιστον επί της αρχής, να δώσουν θετική ψήφο στο να μπει τάξη για πρώτη φορά στη χώρα στο ασύδοτο μέχρι σήμερα ιδιωτικό ραδιοτηλεοπτικό σύστημα...

Αντί όμως να δείχνουν συναινετική διάθεση, καταθέτοντας τις δικές τους προτάσεις για τη δικαιότερη κατανομή των αδειών, ΕΣΡ και κόμματα χρησιμοποιούν στην επίσημη επιχειρηματολογία τους τις ίδιες ακριβώς θέσεις που έχουν εκφράσει και με non paper τους οι εθνικοί μας νταβατζήδες. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι επρόκειτο για σύμπτωση ή για απλή ταύτιση απόψεων. Μόνο που σε συνδυασμό με τον ποταμό κινδυνολογίας που εκπέμπεται από τα τηλεοπτικά κανάλια τις τελευταίες ημέρες το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η ολιγαρχία αυτού του τόπου αισθάνεται για πρώτη φορά τη δύναμή της να κλονίζεται...

Το μεγάλο παιχνίδι, βεβαίως, γίνεται με τις ψηφιακές συχνότητες, ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, οι οποίοι τις έκαναν δώρο στους ολιγάρχες μέσω του κλεισίματος εν μια νυκτί της ΕΡΤ. Τα λεφτά είναι πολλά και γι' αυτό είναι φυσικό κάποιοι να αισθάνονται πως χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και να βάζουν λυτούς και δεμένους να κάνουν τη βρόμικη δουλειά, έστω κι αν αυτή κλείσει τους τελευταίους οριστικώς στον πολιτικό τάφο. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το Ποτάμι και τον Στ. Θεοδωράκη, που παρουσιάζονται ως οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές των καναλαρχών, φυσικά και με το επιχείρημα της απώλειας θέσεων εργασίας...

Αν η καταπολέμηση της ανεργίας πάση θυσία είναι το υπέρτατο αγαθό κι όχι η διαμόρφωση πολιτών που δεν θα χρειάζεται να είναι επαίτες για ένα ξεροκόμματο τότε ας νομιμοποιήσουμε και το εμπόριο ηρωίνης και σε κάθε γωνιά να ανοίξει κι από ένας οίκος ανοχής κι ένα οπλοπωλείο. Οπως και να το δει κανείς, η χώρα αντέχει λίγους τηλεοπτικούς σταθμούς, οι οποίοι αν είναι υγιείς θα διακοπεί μια για πάντα κι ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με τα θαλασσοδάνεια και την πολιτική κάλυψη, αυτό το τρίγωνο δηλαδή της διαπλοκής που λυμαίνεται τον τόπο εδώ και δεκαετίες...

Ας μην έχουν αυταπάτες, ωστόσο, στην κυβέρνηση. Ακόμα κι αν γκρεμίσουν τους σημερινούς ολιγάρχες, ακόμα κι αν τους κλείσουν όλους στη φυλακή, ακόμα κι αν δεν εγκαταστήσουν άλλους στην θέση τους, ακόμα κι αν ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες κι επιτευχθεί μια καλή συμφωνία για το χρέος, στις επόμενες εκλογές θα κριθούν από το κατά πόσο βελτίωσαν την ποιότητα ζωής τού μέσου έλληνα. Δεν διαβάζεται ως κάτι οραματικό και το μεγαλεπήβολο, αλλά όταν ο ασθενής βρίσκεται ακόμα στην εντατική και χαροπαλεύει η μάχη που πρέπει πρωτίστως να δώσεις είναι να τον στήσεις ξανά στα δυο του πόδια. Αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε τί θα κάνει με τη ζωή του. Τώρα, όμως, πρέπει να την κερδίσει πίσω...

Γι' αυτό και το παράλληλο πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από τηλεοπτικές άδειες και ισοδύναμα, να αποδεικνύει στην πράξη ότι ο στόχος είναι η κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι, για παράδειγμα, το ξέπλυμα υπουργών που λησμονούν να δηλώσουν μπίζνες κι εκατομμύρια. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Αν δεν αλλάξει ρυθμό, θα συνειδητοποιήσει πολύ σύντομα πως ο μήνας τού μέλιτος ήταν μια πολυτέλεια που δεν διέθετε από την αρχή...