Στις βουλευτικές εκλογές τής Πορτογαλίας την περασμένη Κυριακή η κεντροδεξιά κυβέρνηση απέτυχε να κερδίσει την αυτοδυναμία, με την Αριστερά να διπλασιάζει τις δυνάμεις της. Σε μια ακόμα σημαντικότερη εξέλιξη, ο Φρ. Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο κι ενώπιον της Ανγκ. Μέρκελ ζήτησε να ξεκινήσει τώρα η συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τονίζοντας τη γενναιότητα της μάχης που δίνει ο Αλέξης Τσίπρας και πως η Ευρώπη εγκατέλειψε την Ελλάδα. Αν σε αυτά προστεθεί η ανάδειξη στην ηγεσία των Εργατικών στη Μεγάλη Βρετανία του Τζέρεμι Κόρμπιν και η αναμενόμενη καλή επίδοση των Podemos στην Ισπανία αντιλαμβανόμαστε ότι η ήπειρός μας στο κλείσιμο του 2015 ναι μεν δεν είναι εκ διαμέτρου διαφορετική με την Ευρώπη τού 2014, αλλά δείχνει σημάδια βαθιάς αλλαγής...
Τί σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φετινός πρόεδρος της Γαλλίας όσον αφορά τη στάση του προς τη χώρα μας με τον περσινό, μολονότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο; Δεν ισχυρίζομαι πως η ολοένα αυξανόμενη στήριξη στην Ελλάδα τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και, κυρίως, των λαών πιστώνεται αποκλειστικώς στον πρωθυπουργό. Μερίδιο της δόξας δικαιούνται κι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει το καράβι και στρέφονται σε άλλα μονοπάτια, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης. Μόνο που αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε αποφασίσει στις 13 Ιουλίου το δρόμο τής απόλυτης ρήξης η σκληρή μάχη που είχε δοθεί μέχρι τότε θα είχε πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Θα είχαμε φτάσει στην πηγή, αλλά θα επιστρέφαμε πίσω δίχως νερό, έστω και γλυφό στην αρχή...
Κατανοώ την αμηχανία τής αντιπολίτευσης, η οποία ψήφισε το τρίτο μνημόνιο αλλά τώρα θα καταψηφίσει τους εφαρμοστικούς του νόμους μολονότι πίεζε την κυβέρνηση να αποδεχθεί πολύ χειρότερους όρους από αυτούς που περιέχονται σε αυτούς. Σε διαφορετική περίπτωση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα έπρεπε να παραδώσουν τα κλειδιά τους στο ΣΥΡΙΖΑ κι ο τελευταίος να παίζει μόνος του μπάλα. Ελπίζω, ωστόσο, να συνειδητοποιούν πως κι αν ακόμα ορισμένοι δείκτες τής οικονομίας χειροτέρευσαν μέσα στο 2015 ως συνέπεια μιας σκληρής διαπραγμάτευσης η ευρύτερη και μακροπρόθεσμη εικόνα για την ελληνική πραγματική οικονομία μπορεί να φανερωθεί πολύ πιο διαυγής...
Αν το τίμημα, για παράδειγμα, ώστε να συνηγορήσει η Ευρώπη στη σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους και στην αύξηση του επενδυτικού πακέτου για τη χώρα μας είναι το κλείσιμο της φετινής χρονιάς με περιορισμένα capital controls κι ένα μικρό έλλειμμα, τότε η ζημιά στην τελική αξιολόγησή της είναι μηδενική. Αν μέχρι το τέλος τής τετραετίας οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, χάρη στην ανταρσία Τσίπρα, έχουν αλλάξει και η μονομέρεια της άγριας ταξικής λιτότητας παραχωρήσει την θέση της στην κοινωνική δικαιοσύνη τότε θα αντέξω να πληρώσω μειωμένο, έτσι κι αλλιώς, ΕΝΦΙΑ και το 2016 σε ευρώ από το να τον πληρώνω για πάντα ή από το να "απαλλαγώ" από την πληρωμή του γιατί η επιστροφή στη δραχμή θα μου τα έχει πάρει όλα μπαμ και κάτω...
Ολα αυτά, βεβαίως, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος σήμερα ότι μέχρι το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει πετύχει αυτό που τώρα μοιάζει ακατόρθωτο ή αν η μνημονιακή δίνη συμπαρασύρει κι εκείνον. Διαθέτει, ωστόσο, ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σύγκριση με τους προκατόχους του: ο ελληνικός λαός τον εμπιστεύεται, αναγνωρίζοντας ότι αν χάσει, αυτό θα έχει συμβεί αφού πρώτα δοθεί ένας μέχρις εσχάτων αγώνας από έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ελέγχεται αλλά πολεμάται σφόδρα από τα συμφέροντα. Φυσικά αν στο τέλος τής τετραετίας η ποιότητα ζωής των πολιτών δεν βελτιωθεί έστω και λίγο, η ανανέωση της θητείας τού πρωθυπουργού θα καταστεί μια πολύ δύσκολη υπόθεση και δικαίως. Καμιά πολιτική ηγεμονία, άλλωστε, δεν κράτησε για πάντα...
Λένε πως το σημαντικότερο για να φτάσεις κάπου μακριά είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας το έκανε στις 13 Ιουλίου όταν επέλεξε να γυρίσει στην Αθήνα με έναν οδυνηρό συμβιβασμό από το να τον υποδεχθούν για λίγες ώρες στο αεροδρόμιο ως εθνικό ήρωα ώσπου να αντιληφθούν οι πάντες ότι δεν υπάρχει καμιά αξιοπρέπεια στην απόλυτη εξαθλίωση. Ο ίδιος από μόνος του ήταν αδύνατο να αλλάξει την Ευρώπη κι ας το προσπάθησε, και πολύ σωστά, στην πρώτη θητεία του ως πρωθυπουργός. Υπήρξε, ωστόσο, η πυριτιδαποθήκη τής αριστερής ριζοσπαστικοποίησης στη Γηραιά Ήπειρο. Μένει, επομένως, να φανούν αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων όχι μόνο ο ίδιος αλλά κι εκείνοι τους οποίους εκείνος αφύπνισε και οι οποίοι διαθέτουν ισχυρότερο οπλοστάσιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου