Επειδή δεν παλεύουμε όλοι για το σοσιαλισμό...

Σήμερα είναι κατηγορούμενος για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος κι αυτό γιατί οι υπόλοιπες σε βάρος του κατηγορίες έχουν παραγραφεί. Μια φορά κι έναν καιρό ωστόσο, την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών της φούσκας τού χρηματιστηρίου, της ΟΝΕ και των υπέρογκων εξοπλισμών, πάλευε για το σοσιαλισμό, όπως βροντοφώναζε σε εκδηλώσεις τού σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Ο περί ου ο λόγος Γ. Παπαντωνίου είναι πλέον ένας συνταξιούχος πολιτικός, ο οποίος σεβόμενος τη διαδρομή και των συναδέλφων του βγήκε από την πολιτική πλουσιότερος από όσο ήταν όταν μπήκε σε αυτή κι ο οποίος βγάζει το παντεσπάνι του διδάσκοντας οικονομία (την ίδια που συντέλεσε στην καταστροφή της στην Ελλάδα) σε πανεπιστήμιο του Πακιστάν. Φυσικά και θα πρέπει να πληρώσει για τα αμαρτήματά του, αν βεβαίως αυτά αποδειχθούν δικαστικώς. Από την άλλη, ωστόσο, θα περίμενα περισσότερη σπουδή από τη σημερινή κυβέρνηση στο καθάρισμα της δικής της κόπρου, επίσης βεβαίως αν αυτή είναι υπαρκτή, κι όχι μια βιασύνη να κλείσει άρον άρον η υπόθεση του υπουργού με το αδήλωτο 1.000.000 ευρώ...

Είναι κουραστικό να σας εξηγήσω γιατί η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια. Πόσω μάλλον όταν κατά τη διάρκεια της ζωής της έχει πολιτευτεί χρησιμοποιώντας ως παντιέρα της την ηθική και την ακεραιότητα, οι οποίες είναι ένα λεπίδι που κόβει κι από τις δύο πλευρές. Γι' αυτό κι ο Γ. Σταθάκης οφείλει να δώσει πειστικές εξηγήσεις σήμερα κι όχι αύριο μεθαύριο αντί να προχωρά σε σιβυλλικές δηλώσεις. Κι ο πρόεδρος της Βουλής δεν είναι ανάγκη να υπερβαίνει το θεσμικό του ρόλο, βγάζοντας κρίσεις για την αθωότητα ή μη του υπουργού χωρίς να εξακριβωθούν τα πραγματικά περιστατικά και στοιχεία. Κανένας δεν είναι ένοχος πριν αυτό αποδειχθεί αλλά, επιτρέψτε μου να γράψω, και ουδείς είναι αθώος στη πολιτική αν δεν μπορεί να πιστοποιήσει την αθωότητά του. Οταν διαλέγεις να ζήσεις στη δημόσια σφαίρα οφείλεις να είσαι έτοιμος όχι μόνο για τα "ζήτω" αλλά και για τα "ου". Σε διαφορετική περίπτωση ας διάλεγες τη βολή τής ιδιωτείας...

Δεν ξέρω αν ο Γ. Σταθάκης είναι ο πρώτος Τσοχατζόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σχεδόν βέβαιο, πάντως, πως αυτός θα υπάρξει αργά ή γρήγορα. Οσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις τού κάθε ανθρώπου η τριβή με τη γλύκα τής εξουσίας έχει διαβρωτικές συνέπειες. Το ζητούμενο, επομένως, για την κυβέρνηση δεν είναι να μείνει παρθένα μια ζωή αλλά να διαχειριστεί τις όποιες κουτσουκέλες με το ήθος που αρμόζει στην Αριστερά. Οι μεγάλες αμαρτίες των προηγούμενων και η πλήρης διερεύνησή τους δεν μπορούν να λειτουργούν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους διαδόχους τους γιατί όσες λίστες Λαγκάρντ κι αν εξιχνιαστούν θα προκύπτουν καινούριες αν κάνουμε διαχωρισμό σε πταίσματα, πλημμελήματα ή κακουργήματα για την περίπτωση των πολιτικών προσώπων...

Κι ένα ευρώ να κλέψει ένας υπουργός από το δημόσιο ταμείο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε τόσο πολιτικώς όσο και ποινικώς σαν να έχει κλαπεί 1.000.000 ευρώ αν επιθυμούμε οι υποσχέσεις περί καταπολέμησης της διαπλοκής και της διαφθοράς να μη μείνουν στα ευχολόγια. Με ποιό ηθικό ανάστημα, για παράδειγμα, θα μπορέσει ο Γ. Σταθάκης να ελέγξει όσους νέμονται κοινοτικά κονδύλια αν ο ίδιος δεν πείσει πως στην προσωπική του περίπτωση δεν κινήθηκε νομίμως και ηθικώς; Ολα στο φως, επομένως, δίχως σκιές και καθυστερήσεις. Οτιδήποτε άλλο μυρίζει ενοχή και συνενοχή...