Από την άλλη, όποιος πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν έπρεπε να διαπραγματευτεί ή δεν πρέπει να διαπραγματεύεται τώρα για τα κόκκινα δάνεια, τις συντάξεις, το ΦΠΑ στην εκπαίδευση ή τους πρόσφυγες επειδή το πρόσφατο παρελθόν απόδειξε ότι η Γερμανία είναι ανίκητη, καλό είναι να μην εμφανιστεί την 28η Οκτωβρίου σε καμία παρέλαση ή άλλη εορταστική εκδήλωση. Κι αυτό γιατί αν ζούσε τη δεκαετία τού 1940 ενδεχομένως να ισχυριζόταν πως η γερμανική κατοχή δεν θα ήταν τόσο σκληρή αν οι έλληνες είχαν ανοίξει τα πόδια στον Μουσολίνι νωρίτερα. Τουλάχιστον θα έδειχνε μια ιστορική συνέπεια στην εθελοδουλία του σε μια τέτοια περίπτωση...
Η κυβέρνηση διέπραξε σφάλματα κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης πριν την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου. Οταν χάνεις μια μάχη, ακόμα κι όταν ο αντίπαλός σου διαθέτει υπέρτερες δυνάμεις, οφείλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν έπρεπε να διαπραγματευτεί καθόλου ή να μην προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Το ζητούμενο είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να τα διορθώνεις στον επόμενο γύρο, τον οποίο ζούμε σήμερα. Ούτε στο Βερολίνο ούτε στις Βρυξέλλες πιστεύουν, εξάλλου, ότι το τρίτο μνημόνιο "βγαίνει". Προτάθηκε, άλλωστε, στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να απαντήσει αρνητικώς και να προκύψει ένα προσωρινό-μόνιμο Grexit...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα ήμουν αντίθετος στο να κοβόταν περισσότερο Δημόσιο από το να έμπαιναν νέοι φόροι στους μικρομεσαίους από τη στιγμή που ακόμα υπάρχουν σοβαρές παθογένειες στη δημόσια διοίκηση. Με αυτό δεν εννοώ, βεβαίως, λιγότερα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία ή μειώσεις προσωπικού εκεί που οι πολίτες το έχουν ανάγκη, αλλά ακόμα κι απολύσεις όπου λαθροβιούν κηφήνες και μειώσεις μισθών "golden boys" (γιατί αυτά συμβαίνουν ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις), καθώς και περικοπές δαπανών όπου αυτές είναι ασυλλόγιστες, ανούσιες και προκλητικές για τον υπόλοιπο χειμαζόμενο λαό. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, το πρόγραμμα δεν θα έβγαινε, ακόμα κι αν επιβαλλόταν σε μια ισχυρή οικονομία, όπως η γερμανική, πόσω μάλλον στη δική μας που ζει εδώ και πεντέμισι χρόνια τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση στην Ευρώπη...
Η κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών από τη στιγμή που ο Β. Σόιμπλε, ο πραγματικός επικυρίαρχος της Ευρώπης, δείχνει αποφασισμένος να φτάσει σε "κούρεμα" των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες στην περίπτωση που δεν του κάνουμε όλα τα γούστα. Εξακολουθεί να αδιαφορεί πλήρως για το ότι οι πολιτικές του μακροπρόθεσμα θα αποδειχθούν ολέθριες και για την ίδια τη Γερμανία. Ο σημερινός υπουργός Οικονομικών, όπως και η θεωρητικώς προϊσταμένη του Ανγκ. Μέρκελ, ζουν για το εδώ και τώρα, για το όσο θα βρίσκονται εκείνοι στην εξουσία, αδιαφορώντας για το τί θα παραλάβουν οι επίγονοί τους...
Το είδαμε, άλλωστε, και στην περίπτωση της Volkswagen. Τί κι αν η μεγαλύτερη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία καταρρεύσει υπό το βάρος τού σκανδάλου με τα ντιζελοκίνητα οχήματά της; Αρκεί που διατέλεσε ατμομηχανή τής γερμανικής οικονομίας την περίοδο της παντοκρατορίας τής "Μητερούλας". Οπως κι αν έχει, η Ελλάδα υποχρεούται να δώσει ξανά μάχη, έχοντας άλλωστε αυτήν τη φορά στο πλευρό της περισσότερους διεθνείς συμμάχους, ώστε να γλιτώσει όσο γίνεται περισσότερα, να κερδίσει κάποια πράγματα, όπως στα ζητήματα τού χρέους, της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και του προσφυγικού, κυρίως όμως για να αποδείξει ότι ναι μεν έχει συνθηκολογήσει αλλά δεν έχει παραδοθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου