Σε πρώτο ενικό…

Ξεκινώ θα πει φοβάμαι να μείνω ακίνητος,

βαδίζω στη γλώσσα των αμαρτωλών σημαίνει αρνιέμαι πως ο νους και η καρδιά έχουν σύνορα που θα πρέπει να σεβαστώ,

σκοντάφτω στο λεξικό των ζωντανών ζευγαρώνει με το κατόρθωσα στη λαλιά των νεκρών.

Κι όλα μαζί ανταμώνουν μιαν όμορφη ημέρα με λιακάδα, σε μια γιορτή που δεν έχει στηθεί πέρα απ’ τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή, σ΄ έναν τόπο που δεν βρίσκεται στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο, μα σ’ ένα μέρος που οι πρόγονοί μας το ‘χουν ορίσει ως «Τώρα και για Πάντα».

Θωρώ το παρελθόν μ’ ολάνοιχτα μάτια, στα γέλια του αναγνωρίζω τα δάκρυα και στην θλίψη του ξαναδοκιμάζω τη χαρά.

Γεύομαι ξανά και ξανά τις στιγμές που κάνουν κάθε άνθρωπο να αισθάνεται θεός, βγάζω ακόμα τ’ αγκάθια από εκείνες που με βεβαίωσαν θνητό.

Αναπολώ σαν να ’ταν άλλος που διασχίζει την έρημο κι όχι εγώ, νοσταλγώ όπως ο Ίκαρος απ’ τον ήλιο πάλι να καώ και λησμονώ όπως ο ταξιδιώτης που πηγαίνει μόνο προς τα μπρος.

Λάθη πολλά, από χρόνια μαζεμένα πάνω στην πλάτη μου κουβαλώ, μα δεν τα πετώ, τα κρατώ ως μια υπόμνηση για τις αιτίες που με ‘φεραν εδώ.

Κάποια τα ξορκίζω, κάποια άλλα τα λατρεύω σαν τα προσχέδια ενός πίνακα λειψού. Από αυτούς που δεν τελειώνουνε ποτέ, θυσία αιώνια στα χρώματα και στις σκιές.

Αδικώ όσο συχνά αδικούμαι, πονώ όσο πυκνά με πονούν, αγαπώ μ’ όλη την οίηση που απαιτεί να μ’ αγαπήσουν.

Μα, πάνω απ’ όλα εχθρεύομαι τον εν κινήσει απολογισμό, καλώ τους δαίμονες να μ’ απαλλάξουν απ’ τις απρόσκλητες ενοχές και τους φιλεύσπλαχνους αγγέλους να με γνωρίσουν στ’ αδέλφια τους τα άστρα.

Κι όταν κάπου, κάπως, κάποτε φτάσει ‘κείνο το πρωινό που πίσω έτη φωτός θα ‘χω διανύσει κι ενώπιόν μου τείχος αδιαπέραστο θα ‘χει στηθεί, τότε και μόνο τότε την αναμέτρηση λογιστείτε περαιωμένη, τότε και μόνο τότε πείτε αν κέρδισα με φύλλα σημαδεμένα ή αν έχασα με τις παλάμες μου τυλιγμένες σε γροθιά.

Έτσι κι αλλιώς συγχώρεση μην καρτεράτε να ζητήσω, απ’ τη γη καταδίκες δεν πεθύμησα παρά μονάχα αναμνήσεις, απ’ τον ουρανό λύτρωση δεν προσδοκώ, θέλω απλώς να ξέρει ότι πρόσφυγας θα ‘μαι πάντα σ’ αυτόν και την πατρίδα μου από χώμα, πέτρα και φως ακόμα και νεκρός θ’ αναζητώ…