Πίσω, όμως, από τον ιδιότυπο σοσιαλθατσερισμό των Φίλη-Θηβαίου και την καθαρόαιμη απληστία τής ολιγαρχίας ελλοχεύει η ίδια τερατώδης άγνοια της κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία έχει προκύψει από τη βολή που παρέχουν στο άτομο το χρήμα, η διασημότητα και η δύναμη επιβολής. Πέρα από την επιδείνωση της ανισοκατανομής τού πλούτου που επέφεραν τα μνημόνια είναι πλέον ολοφάνερο ότι στη χώρα υπάρχει μια πολιτική, πνευματική κι επιχειρηματική-τραπεζική ελίτ η οποία δεν έχει ιδέα για το πώς προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα οι μικρομεσαίοι στην καθημερινότητά τους, επιχειρώντας να υπερπηδούν τους αχαρτογράφητους νέους σκοπέλους που τοποθετούν συνεχώς μπροστά τους οι εγχώριοι και ξένοι νταβατζήδες τους...
Από τον Δ. Γιαννακόπουλο και τον κάθε Δ. Γιαννακόπουλο δεν περιμένω οποιαδήποτε συμπόνια για το λαό. Αν από αυτήν την κάστα των ανθρώπων αδειάσεις τους τραπεζικούς της λογαριασμούς σε εξωχώριους παραδείσους αυτό που θα μείνει κάτω από το χρυσό τσόφλι δεν είναι τίποτα άλλο από το απόλυτο κενό. Από εκείνους, ωστόσο, που βαυκαλίζονται τους Αριστερούς περιμένω πολλά περισσότερα από το να δικαιώνουν τον Μπρεχτ όταν έγραφε πως αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ γιατί οι ίδιοι έχουν ήδη φάει. Οι Φίληδες και οι Θηβαίοι αυτού του κόσμου δεν είναι σπουδαιότεροι από τους πραγματικούς αγρότες που καλλιεργούν τη γη, από τους οικοδόμους που χτίζουν πολυκατοικίες, από τους βιομηχανικούς εργάτες ή τους μικρομεσαίους υπάλληλους μιας οποιασδήποτε επιχείρησης. Κάνουν, απλώς, δουλειές που σου προσφέρουν ευκολότερη πρόσβαση στα μπικικίνια, στην εξουσία και στη φήμη. Τίποτα παραπάνω...
Αν ο Ν. Φίλης αποχωρήσει από το υπουργείο Παιδείας έχοντας βελτιώσει τη δημόσια εκπαίδευση κι αν ο Χρ. Θηβαίος αφήσει καλλιτεχνική παρακαταθήκη κάτι σημαντικότερο από μερικά ωραία τραγούδια που έχει γράψει μέχρι τώρα (καλλιτέχνης είναι ο συνθέτης ή ο στιχουργός, ο τραγουδιστής είναι κατά βάση το μεταφορικό τους μέσο), τότε θα μπορέσω να ανεχθώ να μου κουνήσουν για λίγο τα φτερά τους σαν παγώνια. Δεν ανέχομαι, ωστόσο, να μου ζητούν να τρώω παξιμάδια κι ελιές για να ζω εκείνοι που στο τραπέζι τους σερβίρονται αστακούς που δεν ψάρεψαν οι ίδιοι. Μόνο οι μέτριοι, άλλωστε, μπορεί να πιστεύουν ότι εκδικούνται το λαό περιφρονώντας τον. Αν ήταν κάτι περισσότερο θα έπιαναν το χέρι των αδύναμων και θα το τραβούσαν για να φτάσει στο δικό τους ύψος, δεν θα το έφτυναν μόνο και μόνο γιατί δεν τους προσκυνούν όπως το έκαναν παλιότερα...
Αριστερός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι και πάντως όχι όταν άδεις απλώς τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά ή όταν αμπελοφιλοσοφείς στα πανεπιστημιακά και συνδικαλιστικά αμφιθέατρα και στη συνέχεια στα κοινοβουλευτικά έδρανα και στα τηλεοπτικά πλατό ή όταν, όπως ο γράφων, περιορίζεσαι στη συγγραφή δακρύβρεχτων πονημάτων για τον κοσμάκη. Αριστερός είσαι όταν θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση των συνανθρώπων σου, κυρίως αυτών που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση από εσένα: όταν αντί να κλαυθμηρίζεις, για παράδειγμα, για το τί κάνει το κράτος για τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους κακοποιημένους, τα παιδιά ή τους πρόσφυγες πηγαίνεις εσύ ο ίδιος στο "πεδίο τής μάχης" και γίνεσαι ένα μαζί τους...
Η πραγματική Αριστερά θεριεύει στα κινήματα και στις δράσεις ανθρωπιάς κι όχι φιλανθρωπίας, στους χιλιάδες μικρούς Χριστούς που προσφέρουν από το δικό τους υστέρημα χρήματος και χρόνου, που κυλιούνται στην ίδια λάσπη με τους απόκληρους δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα ούτε σε αυτή ούτε στην αιώνια ζωή. Σε αυτήν την Αριστερά αξίζει μια βαθιά υπόκλιση, στη βολεμένη, θεσιθηρική αριστερά των Φίληδων και των Θηβαίων δεν της αρμόζει ούτε καν να τη φτύνουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου