Στο Αιγαίο και στην Υεμένη ξέρουν με ποια πλευρά της Ιστορίας είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέκεται επιλεκτικώς με τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας. Από τη μία ορθώς καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κι από την άλλη στέλνει Patriot και στρατιωτικούς για να συνδράμει την εισβολή τής Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Ομοίως, καλοδέχεται τους λευκούς Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά κλείνει τα σύνορα, όταν δεν κάνει push backs, στους μελαμψούς ικέτες τής Γης από τη Συρία ή το Αφγανιστάν. Θα ήταν, συνεπώς, τιμιότερο για τον Κ. Μητσοτάκη να δηλώσει κουταβάκι των Αμερικανών αντί να παραδίδει μαθήματα διεθνούς δικαίου α λα καρτ και να κουνά το δάχτυλο στην αξιωματική αντιπολίτευση...

Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν έχει μόνο ηθική υποχρέωση αλλά και γεωπολιτική να ζητά την τήρηση του διεθνούς δικαίου παντού και πάντοτε αντί να περιμένει πως θα την βοηθήσουν οι δυτικοί σύμμαχοι επειδή έστειλε μερικά καλάσνικοφ στην Ουκρανία. Το διεθνές δίκαιο δεν είναι, άραγε, αυτό που επικαλούμαστε έναντι της Τουρκίας; Πώς μπορούμε, όμως, να το επικαλούμαστε όταν στο Αιγαίο επαναπροωθούμε, αποδεχόμενοι ακόμα και τον θάνατο, θάνατο που έχει φτάσει ήδη σε αρκετές περιπτώσεις, αιτούντων άσυλο;...

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να προσδοκά σε ακροδεξιά ψηφαλάκια, καθώς κι εκείνα των κυρ παντελήδων νοικοκυραίων με τη στάση της στο προσφυγικό, ωστόσο αθώα τού αίματος δεν είναι ούτε η Ευρώπη. Μια χαρά βολεύεται κι αυτή με τη μετατροπή τής χώρας μας σε αποθήκη ψυχών και δεσμοφύλακα της Γηραιάς Ηπείρου. Είναι η περιλάλητη ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής που την κάναμε και χαρτοφυλάκιο της Κομισιόν, τρομάρα μας, αλλά την θυμόμαστε περιπτωσιολογικά και γι' αυτό άκρως υποκριτικά...