Προσευχή ενός μοιρολάτρη: "Αγία Βαρβάρα, περιμένω με τις ώρες να φιλήσω τα κόκαλά σου κι εσύ βοηθάς τις καθαρίστριες";...

Γιατί να με ενοχλούν τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας; Εδώ υποδεχθήκαμε κι αυτό το Πάσχα ως άγιο και με τιμές αρχηγού κράτους ένα φως που ανάβει με αναπτήρα Bic. Πέρα από τον έμφυτο ανίερο σαρκασμό μου, θεωρώ υποχρέωση κάθε πραγματικώς πιστού χριστιανού να τιμά τα λείψανα μιας αγίας. Κι ο γράφων, για παράδειγμα, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα επισκεφθεί το μαυσωλείο τού Λένιν στη Μόσχα. Ούτε με προβληματίζει ιδιαιτέρως το ότι αποδόθηκαν τιμές αρχηγού κράτους σε μια νεκρή που δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός κράτους, αρκεί παρόμοιες να αποδοθούν και σε άλλες προσωπικότητες, λιγότερο μεταφυσικές, ζώσες ή πεθαμένες. Αυτό που διαχρονικά, ωστόσο, με ενοχλεί δεν είναι άλλο από τη στωικότητα του λούμπεν προλεταριάτου, σημαντική μερίδα τού οποίου πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η ζωή του δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να σταυροκοπιέται, να προσκυνά εικόνες κι οστά και να υπομένει στωικά τα βάσανά του γιατί ναι μεν θα ταλαιπωρηθεί σε αυτήν τη ζωή αλλά, δεν βαριέσαι, θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες αγωνίστηκαν και νίκησαν δίχως να προσκυνήσουν, δίνοντάς μας ένα σύγχρονο παράδειγμα για την αξία τού αγώνα. Κι ας το έκαναν κυρίως για τη δική τους αποκατάσταση κι ας μην γονατίζουν στο μέλλον οι άνθρωποι μπροστά στα σκηνώματά τους όταν αυτές πεθάνουν, όπως κάνουν σήμερα για την προστάτιδα του Πυροβολικού (άλλη μια ταπείνωση του θεού αυτή, να τον αποκαλούμε προστάτη δυνάμεων που σκοτώνουν)...

Ακούω τους διάφορους ελιτιστές να παραπονούνται για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ώρα που χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πτυχιούχοι είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα ή έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Και το λένε, κυρίως, αυτοί που λούφαραν ακόμα κι από το στρατό για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν ούτε μια φορά στη ζωή τους δημόσια τουαλέτα. Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο σνομπισμό των λευκών κολάρων (που κι αυτά κάποιες άλλες καθαρίστριες τα σιδερώνουν) όσο στη λανθασμένη νοοτροπία πως στη ζωή παίρνεις οπωσδήποτε ό,τι αξίζει λόγω κληρονομικού χαρίσματος ή βιογραφικού. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνω πως στη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό κι ενδεχομένως να είναι ένα επιπλέον ατού να τα έχεις καλά με τους θεούς και τους αγίους, γιατί όχι και με τους δαίμονες, αλλά αν δεν κουνήσεις έστω και λίγο το δαχτυλάκι σου καμιά Βαρβάρα, όσο αγία κι αν είναι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει...

Ας έδειχναν, επομένως, κι άλλες επαγγελματικές ομάδες τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, την επιμονή μέχρι τελικής πτώσης των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών κι ας αποτύγχαναν. Τα μέλη τους θα αισθάνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα από όσο είναι σήμερα γιατί τουλάχιστον θα είχαν αντιμαχήσει στην καταστροφή τους. Η νίκη είναι αυτοσκοπός μόνο για όσους έχουν δηλητηριαστεί από το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού. Για τους υπόλοιπους δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική επιβράβευση μιας πορείας που από μόνη της αξίζει όλα τα λεφτά τού κόσμου...

Εχουν "μαλλιάσει" τα χέρια μου να το γράφουν: ο πόλεμος των μνημονίων ήταν από την αρχή ταξικός. Δεν ήταν κάτι άλλο από το να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικώς οι μικρομεσαίοι την εποχή τής ψεύτικης ευμάρειας από την οποία, αναντίρρητα, ωφεληθήκαμε οι περισσότεροι αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από αυτή αποκόμισαν υπερκέρδη. Και το ότι επιβλήθηκαν, εφαρμόστηκαν κι οδήγησαν σε μια οικονομική γενοκτονία δεν οφείλεται μόνο σε μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία, η οποία ήταν αδύνατο να μην προστατέψει τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της, αλλά και στο ότι αυτή εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια εργατική τάξη δίχως ταξική συνείδηση. Αναρωτηθείτε πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή ιδιωτική επιχείρηση οι εργαζόμενοι ήταν μια γροθιά, όπως οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και δεν έλεγαν "τί να κάνω, έχω οικογένεια και παιδιά, "έχω να πληρώσω δάνεια" ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία εφευρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του προκειμένου να μένει αδρανής στο βιασμό του. Οι καθαρίστριες αποτελούν τον καθρέφτη των ενοχών μας, των τύψεων που βαραίνουν τη συνείδησή μας γιατί τα παρατήσαμε όταν θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τα πάντα. Γι' αυτό και τα ειρωνικά σχολιάκια ορισμένων σήμερα: δεν αντέχουν να βλέπουν τους Δον Κιχώτες να νικούν, περιμένοντας οι ίδιοι ακόμα στην ουρά για να φιλήσουν τα κόκαλα της αγίας Βαρβάρας. Προσβάλλεται η μοιρολατρία τους... 

Προς ηθικολάγνους: κάντε κανένα τσιγαριλίκι να ηρεμήσετε γιατί μας έχετε μπαφιάσει...

Θα μπορούσα να δικαιολογήσω όσους αντιτίθενται στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης, αν κρατούσαν τα ίδια μέτρα και σταθμά για κάθε είδους κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση. Και πάλι δεν θα συμφωνούσα μαζί τους, αλλά τουλάχιστον θα έβρισκα μια λογική αλληλουχία που θα συνέδεε το σκεπτικό τους γύρω από την απαγόρευση του χασίς. Οι ίδιοι άνθρωποι, ωστόσο, που αυτοπαρουσιάζονται κήνσορες της ηθικής είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές παραχωρήσεις όταν πρόκειται για κάποια κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση που αφορά τους ίδιους. Αφήστε που αρκετές φορές αισθάνονται τύψεις από τους μπάφους που κάνουν στα κρυφά κι επιχειρούν να τους απωθήσουν από τη συνείδησή τους παριστάνοντας τους άμωμους συνήγορους της ηθικολογίας...

Αναρωτιέμαι: είναι το χασίς πιο επικίνδυνο από το "κανονικό" τσιγάρο, από το αλκοόλ, από την παρακολούθηση των δελτίων των οκτώ ή από μια επίσκεψη στην εκκλησία; Ολα αυτά υπνωτίζουν το μυαλό, μας κάνουν πιο νωθρούς, πιο επιρρεπείς στην προπαγάνδα, λιγότερο επαναστατικούς και περισσότερο πειθήνιους. Αν, επομένως, οι κάθε είδους μοραλιστές ήθελαν να είναι πιο δίκαιοι, θα επιζητούσαν την απαγόρευση κάθε τοξικής ουσίας ή κάθε θεσμού που δένει γερά τα πόδια τής ανθρωπότητας με την αλυσίδα τής υποταγής, του ωχαδερφισμού και της φυγής από την πραγματικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απαγορεύουν στους άλλους το "ιερό" δικαίωμα της αυτοκαταστροφής...

Με όλα αυτά δεν προπαγανδίζω το χασίς, αν και το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που καταναλώνεις το οτιδήποτε χωρίς μέτρο κι όχι νωρίτερα. Είναι διαφορετικό να απελευθερώνεις τη χρήση ενός φυσικού, αν μη τι άλλο, προϊόντος κι άλλο να διαφημίζεις τη χρήση του. Σκοπός δεν είναι, άλλωστε, να δημιουργήσουμε μια μαστουρωμένη αλλά μια αφυπνισμένη κοινωνία, η οποία δεν θα αναζητά θολές διεξόδους από το ρεαλισμό γιατί, απλούστατα, αν λύσουμε τις παθογένειές της αυτός δεν θα την πληγώνει. Περισσότερο, εξάλλου, από τους χασικλήδες και τους αλκοολικούς με τρομάζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν τρελαθεί ποτέ στη ζωή τους, όπως θα έγραφε κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Αυτοί, δηλαδή, που τοποθετούν τα πάντα σε κουτάκια, που δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα όρια, που τρώνε ό,τι πρέπει να φάνε σύμφωνα με τους διαιτολόγους τους, πίνουν ό,τι οφείλουν να πιουν κατά τους προσωπικούς τους γιατρούς, λησμονώντας πως στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει και πολλή σημασία να πεθάνεις υγιής αν δεν έχεις διασκεδάσει έστω και λίγο στη ζωή σου. Το πρόβλημα, εξάλλου, δημιουργείται όταν αυτός ο θερμοκηπιακός βίος αποκτά ιμπεριαλιστικές διαθέσεις και προσπαθεί να επιβληθεί και στους άλλους...

Γουστάρεις να τρως μόνο φρούτα και λαχανικά, να πίνεις γαλατάκι, να γυμνάζεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μην ακουμπάς ποτέ τα χείλη σου σε κοψίδια, ουίσκι και γυναίκες; Με γεια σου και χαρά σου. Από τη στιγμή, όμως, που επιδιώκεις ο τρόπος ζωής σου να γίνει κοινό κτήμα, τότε με βρίσκεις απέναντί σου, όπως και κάθε άνθρωπο που προτιμά να υπακούει στη δικούς του ηθικούς κώδικες από αυτούς των άλλων. Καλώς ή κακώς, άλλωστε, το χώμα θα σκεπάσει τους πάντες και τα σκουλήκια θα μας καταβροχθίσουν όλους, κι εκείνους που έζησαν προσεκτικά κι αυτούς που έζησαν ανέμελα και τους ενάρετους και τους αμαρτωλούς και τους καλογυμνασμένους και τους αγύμναστους. Πάνω από κάθε ανθρώπινη ματαιοδοξία φυτεύεται στο τέλος μια μαρμάρινη πλάκα...

Λένε πως έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη στιγμή από την αποποινικοποίηση της κάνναβης. Θα διαφωνήσω και με αυτό κι όχι γιατί θεωρώ πως αν ο λαός μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση στη φούντα τα οικονομικά του θα βελτιωθούν κι από λούμπεν θα αποκτήσει ταξική συνείδηση. Διαφωνώ γιατί η ελευθερία και η ατομική επιλογή δεν μπορεί να είναι ποτέ δευτερεύοντα ζητήματα παρά μόνο όταν έρχονται σε σύγκρουση με την ελευθερία ή την ατομική επιλογή κάποιων άλλων. Μόνο τότε θα έπρεπε να επιτρέπεται η στάθμιση συμφερόντων κι όχι σε κάποια άλλη περίπτωση. Η πολιτεία, οι κοινωνικοί φορείς, το σχολείο, η οικογένεια έχουν υποχρέωση να συμβουλεύουν για τις παρενέργειες της υπερβολικής χρήσης διαφόρων ουσιών. Οσο, όμως, διατηρούμε τις απαγορεύσεις, αυτές γίνονται όλο και πιο ελκυστική επιλογή, ειδικώς για εκείνους που για διάφορους λόγους αισθάνονται κοινωνικώς αποκλεισμένοι. Τα καλύτερα μαθήματα, εξάλλου, τα παραδίδει το παράδειγμα. Αν θέλουμε, επομένως, να πλάθουμε ισορροπημένους ανθρώπους οφείλει πρώτα ο καθένας μας ξεχωριστά και για τον εαυτό του να γίνεται το υπόδειγμα της μη υποκρισίας που απαιτεί από τους άλλους. Διαφορετικώς, θα πρότεινα στον κάθε ηθικολάγνο να κάνει κανένα τσιγαριλίκι για να ηρεμήσει και να μην παίρνει την πάρτη του πολύ στα σοβαρά γιατί από ινστρούκτορες έχουμε "μπαφιάσει" και δεν βρήκαμε ποτέ προκοπή...  

  

Κούλα μ' ακούς; Πολύ φαρισαίος ο Κυριάκος...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχει διορίσει αρκετούς συγγενείς και φίλους τού πρωθυπουργού και των υπουργών σε θέσεις-κλειδιά στη δημόσια διοίκηση. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην πιθανή τοποθέτηση του συντρόφου τής Ρένας Δούρου στην προεδρία τής ΕΥΔΑΠ, συμφωνώ πως προκύπτει θέμα ηθικής τάξης. Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ τον Γιάννη Μπενίση, για παράδειγμα, φαύλο ή ανίκανο αλλά γιατί από τη στιγμή που ο ίδιος δεν είναι κάποιο θαύμα τής φύσης θα ήταν προτιμότερο η γυναίκα τού Καίσαρα να μην ήταν απλώς τίμια αλλά να φαινόταν κι ως τέτοια. Αν, όμως, τσουβαλιαστούν όλοι σε ένα καλάθι και δεν προσμετρήσουμε κι άλλους παράγοντες, τότε βγαίνουν συμπεράσματα τα οποία αδικούν την κυβέρνηση. Είναι παράλογο, άλλωστε, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, οι σύμβουλοι των υπουργών (πόσω μάλλον όταν είναι άμισθοι) ή οι περιφερειακοί διευθυντές, που είναι κάτι σαν μίνι υπουργοί, να είναι πρόσωπα γνωστά στους υπουργούς κι απολύτου εμπιστοσύνης τους;...

Κι ο γράφων αν ήταν υπουργός θα επέλεγε να είχε δίπλα του αποδεδειγμένως εχέμυθους ανθρώπους, οι οποίοι θα του ήταν χρήσιμοι και, παραλλήλως, θα τον συμβούλευαν καλή τη πίστει. Στις πλείστες των περιπτώσεων (δυστυχώς όχι σε όλες) αυτό συμβαίνει. Επεσαν, εξάλλου, κάποιοι να "φάνε" τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί η μητέρα της, που ήταν αντιπρόεδρος του ΕΣΡ πολύ πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει αναλάβει προσωρινώς την προεδρία μέχρι να διοριστεί η νέα σύνθεση της συγκεκριμένης Ανεξάρτητης Αρχής εντός εξαμήνου. Αν η Λίνα Αλεξίου παραμείνει πρόεδρος και μετά από την παρέλευση αυτού του χρονικού διαστήματος, θα φωνάζω κι εγώ για οικογενειοκρατία μαζί με όσους το κάνουν αυτόν τον καιρό για να έχουν κάτι να αντιπολιτεύονται. Οχι, όμως, τώρα γιατί θα ήταν άδικο...

Φαντάζομαι, επίσης, πως δεν είμαι ο μόνος που διαπιστώνει την ειρωνεία όταν οι νεόκοποι "μαχητές" τής οικογενειοκρατίας είναι οι Κ. Μητσοτάκης και Μ. Βαρβιτσιώτης, γόνοι οι ίδιοι οικογενειών που κυριαρχούν επί δεκαετίες στον πολιτικό στίβο τής χώρας. Θέλω να πιστεύω ότι από άδολη αφέλεια ορισμένοι από εσάς ενδεχομένως να με ρωτήσετε: "μα, και οι δύο έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και δεν έχουν διοριστεί βουλευτές, έτσι δεν είναι"; Να με συγχωρείτε, αλλά οι Μητσοτάκηδες και οι Βαρβιτσιώτηδες, τους οποίους δεν στοχοποιώ, απλώς τους θέτω ως παράδειγμα λόγω της υποκρισίας τους, νέμονται την εξουσία από τη δεκαετία τού 1960 και νωρίτερα, έχοντας διορίσει ή εξυπηρετήσει με χίλιους δυο τρόπους χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους, όχι βεβαίως με αξιοκρατικά κριτήρια παρά μόνο με αυτό της εξασφάλισης της επανεκλογής τους...

Με λίγα λόγια, έχουν δημιουργηθεί οικογενειακοί στρατοί ψηφοφόρων οι οποίοι μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά και οι οποίοι πολεμούν για χάρη τού όποιου φέρει το επώνυμο Μητσοτάκης ή Βαρβιτσιώτης. Οπως ξέρετε, άλλωστε, ο συναγελασμός με το κρατικό ταμείο δεν έκανε κανέναν πολιτικό φτωχότερο σε σχέση με την περιουσία που είχε πριν μπει στην πολιτική παρά μόνο πλουσιότερο. Οποιος, επομένως, διαθέτει και την προίκα και το χρήμα έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί βουλευτής και να διοριστεί στη συνέχεια υπουργός από κάποιον που ξεκινά την πορεία του tabula rasa. Και κάπως έτσι διαιωνίζεται ένα σύστημα εξουσίας το οποίο στηρίζεται στο ρουφέτι, στην αναξιοκρατία και στο νεποτισμό...

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης στο τελευταίο βιβλίο τής ζωής του θυμάται μια κουβέντα που είχε με τον Ανδρ. Παπανδρέου το 1984, όταν είχε ρωτήσει τον τότε πρωθυπουργό γιατί γίνονταν τόσοι διορισμοί στο Δημόσιο και στις ένοπλες δυνάμεις. Κι ο Ανδρέας, με τον κυνισμό που συνέπιπτε με τη μεγαλοφυία του, του απάντησε πως δεν είχε σκοπό να επαναλάβει το λάθος που είχε κάνει η Ενωση Κέντρου 20 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή ναι μεν να είχε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή είναι κυβέρνηση, ωστόσο υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός εξουσίας  (και παρακρατικός) ο οποίος πίνει ακόμα νερό στο όνομα των δύο κομμάτων που σηματοδότησαν τη μεταπολίτευση. Αν θέλει να αλλάξει τη χώρα, οφείλει πρώτα να αναδιαμορφώσει αυτό το σάπιο σύστημα. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είναι ακόμα διοικητής τού ΙΚΑ ο πρώην διευθυντής τού ΠΑΣΟΚ, Ρ. Σπυρόπουλος, ο οποίος είχε παρουσιάσει κάτι μπακαλόχαρτα όταν ο Θ. Τσουκάτος είχε υποστηρίξει πως έλαβε ένα εκατομμύριο ευρώ από το "μαύρο" ταμείο τής Siemens για να το πάει σε εκείνο του κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο νέος διοικητής τού ΙΚΑ πρέπει να είναι συριζαίος ή ανελλίτης, αλλά δεν είναι κι έγκλημα αν είναι, εφόσον τυγχάνει της εμπιστοσύνης τής πολιτικής ηγεσίας ως προς την εφαρμογή τής πολιτικής της και διαθέτει ικανότητες...

Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά αφού όλοι ξέρουμε με ποιά πολιτική ιδεοληψία ταυτίζονται οι γενικεύσεις. Αλίμονο, όμως, αν αυτοσκοπός είναι να αντικαταστήσουμε το "πράσινο" και το "γαλάζιο" κράτος με ένα "κόκκινο". Γι' αυτό, για παράδειγμα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην τοποθέτηση, ύστερα από διαγωνισμό ΑΣΕΠ, μόνιμων γενικών γραμματέων στα υπουργεία, όπως συμβαίνει σε αρκετές προηγμένες χώρες. Αν δεν γίνουν, επομένως, αυτή κι άλλες παρόμοιες τομές ούτε αυτή η κυβέρνηση θα αποδειχθεί καλύτερη από τους φαρισαίους που την κατηγορούν σήμερα για οικογενειοκρατία... 

Αντίο Αντώνη, αντίο Βαγγέλη, αντίο Σταύρε, βλέπω την αριστερή παρένθεση να κλείνει το νωρίτερο σε μια οκταετία...

Περιμένω να διαβάσω το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να σταθμίσω κατά πόσο αυτή είναι επωφελής για τον ελληνικό λαό. Προφανώς κι από όλα όσα διαρρέονται κάποια σημεία της (όπως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ ή η αύξηση του ΦΠΑ και στα τρόφιμα) δεν κινούνται προς την θετική κατεύθυνση. Ο συμβιβασμός, ωστόσο, είναι νόμος τής διαπραγμάτευσης κι από τη στιγμή που και το πόπολο θέλει, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, πάση θυσία συμφωνία δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί δεν κέρδισε τα πάντα. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, είναι καταφανής η αμηχανία τής μνημονιακής αντιπολίτευσης, η οποία είχε στηρίξει την επιβίωσή της στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης, της κωλοτούμπας και της πλήρους υποταγής και του Αλέξη Τσίπρα στην Ανγκ. Μέρκελ. Με την προϋπόθεση, ωστόσο, πως ο πρωθυπουργός θα φέρει στο Κοινοβούλιο έναν πραγματικά έντιμο συμβιβασμό κι όχι ένα τρίτο μνημόνιο, ο οποίος θα εξασφαλίσει ρευστότητα στη χώρα και τη δυνατότητα να προχωρήσει απρόσκοπτα η σύγκρουση με τη διαπλοκή, οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως η περιλάλητη αριστερή παρένθεση μπορεί να κρατήσει τουλάχιστον μια οκταετία, μολονότι έκαναν τα πάντα για να τη δουν να υλοποιείται...

Από εδώ και πέρα αξιωματική αντιπολίτευση στην ουσία καθίστανται η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να βγάζουν δεκάρικους για κωλοτούμπες, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο να πείσουν τους ψηφοφόρους τους πως η επαναφορά, για παράδειγμα, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο (ύστερα κι από το εγκληματικό "κούρεμα" των αποθεματικών των ταμείων) μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με προτεραιότητα τη μη φτωχοποίηση των συνταξιούχων, η φορολόγηση της ελίτ, η δικαστική διερεύνηση των ποινικών της εκκρεμοτήτων ή η πρώτη οπισθοχώρηση Μέρκελ στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων είναι μνημονιακά μέτρα σαν αυτά που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είχαν στηρίξει την αντιπολιτευτική τους γραμμή στο Grexit, στη καταστροφή που θα επερχόταν από μια ρήξη με τους εταίρους και στη συνεπακόλουθη δήθεν νοσταλγία των ελλήνων για τις παλιές, "καλές" ημέρες που τους έκοβαν τους μισθούς και τις συντάξεις για να μην απολέσει ούτε ευρώ το μεγάλο κεφάλαιο. Η αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ είναι πλέον αναπόφευκτη κι αυτό είναι θετικό για τον τόπο, με την προϋπόθεση πως τον Αντ. Σαχλαμαρά θα διαδεχθεί ένας λιγότερο ακροδεξιός φιλελεύθερος και τον Β. Βενιζέλο κάποιος λιγότερο φαύλος ο οποίος θα στρέψει το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του και δεν θα συνεχίσει το νεοφιλελεύθερο κατήφορό του, ο οποίος ξεκίνησε επί εποχής αρχιερέα τής διαπλοκής...

Θα αναρωτηθείτε: είναι καλό για τον τόπο που η πιο απειλητική για την κυβέρνηση αντιπολίτευση θα είναι οι χιτλερικοί και οι σταλινικοί; Οχι βεβαίως, μόνο που η προσδοκία μου για έναν έντιμο συμβιβασμό και για μια διακυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν βασίζεται στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και στα σοβιετικά απολιθώματα του Περισσού, ούτε καν αποκλειστικώς στην αποδεικνυόμενη διαπραγματευτική μαεστρία τού Αλέξη Τσίπρα. Στηρίζεται και στην εσωκομματική αντιπολίτευση του πρωθυπουργού, στην τόσο συκοφαντημένη Αριστερή Πλατφόρμα, που είναι αυτήν τη στιγμή το αποτελεσματικότερο αντίβαρο στην όποια δεξιά στροφή επιχειρηθεί από το Μαξίμου. Διαφωνώ σε πολλά σημεία με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους συντρόφους του, ο λόγος των οποίων κάπου τέμνει τον αριστερισμό. Αποτελούν, ωστόσο, την αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ και η παραμονή τους στο κόμμα αποτελεί εχέγγυο πως αν όχι αύριο, τουλάχιστον μεθαύριο όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις θα γίνουν πράξη. Ούτε, άλλωστε, ο γράφων δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση. Περιμένω, επαναλαμβάνω, το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να εξάγω ασφαλή συμπεράσματα, όπως άλλωστε το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε οι πάντες. Οπως κι αν έχει, όμως, η εξαφάνιση των ποταμίσιων σαμαροβενιζέλων είναι μια καλή αρχή...  

Ποταμίσιοι, αυτοί οι χρυσαυγίτες με κοστούμια, όπως ο Πανούσης...

Αν μου ζητούσατε να σας δώσω έναν ορισμό των περισσότερων στελεχών τού Ποταμιού, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του Στ. Θεοδωράκη, θα σας έλεγα, όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται, πως αποτελούν μια πιο εκλεπτυσμένη, πιο χίπστερ και ιντελεκτουέλ εκδοχή των χρυσαυγιτών, κάτι σαν φασίστες δηλαδή με κοστούμια. Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν θα τους δείτε με σιδερογροθιές, μαχαίρια και πιστόλια να απειλούν, να δέρνουν και να σκοτώνουν όσους δεν ανήκουν στην αρία φυλή τους. Οι ποταμίσιοι είναι σικάτοι, δεν τα μπορούν τα αίματα. Ασε που λερώνονται έτσι τα ακριβά τους, εναλλακτικά ρούχα. Οι ποταμίσιοι, οι οποίοι αποτελούν εξέλιξη ενός άλλου ανθρώπινου είδους, του μνημαρίτη, εκδηλώνουν τη μισαλλοδοξία τους με λέξεις...

Δυστυχώς, μάλιστα, έχουν και κυβερνητική εκπροσώπηση, μολονότι ο αγράμματος πρόεδρός τους κλαίγεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για να πάρει μερικά υπουργεία. Ο Γ. Πανούσης είναι ο "κατάσκοπος" που μπόρεσε να τρουπώσει στην κυβέρνηση της Αριστεράς και κάθε τρεις και λίγο να δίνει υπουργική υπόσταση στην τρέντι εκδοχή τής πολιτικής. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος στις δημόσιες εμφανίσεις του αυτοπαρουσιάζεται Αριστερός αλλά και πολέμιος της Αριστεράς τού τίποτα, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως ο πατέρας-δολοφόνος τής μικρής Αννυς δεν είναι άνθρωπος. Δεν μας διευκρίνισε αν είναι ζώο ή κάποιος από τους Ελ του Γ. Λιακόπουλου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και το Νοστράδαμο, προβλέποντας τη δολοφονία του. Μήπως, τελικώς, είχε δίκιο ο Μπίσμαρκ όταν έλεγε "τρεις καθηγητές και η πατρίς εχάθη";...

Δεν έχω δει από κοντά τον παιδοκτόνο, αλλά από τις φωτογραφίες διαπίστωσα ότι διαθέτει δύο χέρια, άλλα τόσα πόδια κι οτιδήποτε άλλο θυμίζει homo sapiens. Πράγματι, τέλεσε ένα από τα φρικιαστικότερα, αν όχι το φρικιαστικότερο, εγκλήματα στα ελληνικά ποινικά χρονικά και του αξίζει να τιμωρηθεί βαριά για την πράξη του. Ολα αυτά, ωστόσο, δεν τον κάνουν να διαφέρει ειδολογικά από κανέναν από εμάς. Κι ας μην ξεχνούμε πως η βαρβαρότητα, η βία κι ο πρωτογονισμός που οι εκδηλώσεις τους αποκαλύπτουν, συναντιούνται στον οποιοδήποτε μέσο άνθρωπο, αν υπάρχει τέλος πάντων αυτός ο μέσος άνθρωπος. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως αρκετοί από τους οπαδούς τού Παναθηναϊκού που έβριζαν τη μητέρα τού Βασίλη Σπανούλη, πετούσαν μπουκάλια και κροτίδες και μπούκαραν κάποια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο τού ΟΑΚΑ ζητούν σήμερα την παραδειγματική εκτέλεση του παιδοκτόνου, αποκαλώντας τον τέρας και υπάνθρωπο. Θα με ρωτήσετε, είναι το ίδιο πράγμα η γηπεδική εκτόνωση με ό,τι έκανε ο φονιάς τής Άννυς; Λυπάμαι, αλλά αν μπούμε στη διαδικασία να ζυγίζουμε την καφρίλα για να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κοινωνικής αποδοχής στην ελαφρύτερη, τότε έχουμε ήδη υποπέσει σε ένα κολοσσιαίο λάθος, αυτό του εξαγνισμού της, του ξεπλύματός της ώστε να την παραδίδουμε στο λούμπεν προλεταριάτο άμωμη και πεντακάθαρη...

Δεν αμφιβάλλω πως ο Γ. Πανούσης δεν λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται πως είναι σύνηθες παιδοκτόνοι, όπως ο δολοφόνος τής Άννυς, να σκοτώνονται από συγκρατούμενούς τους. Δεν βρίσκω, βεβαίως, το λόγο για τον οποίο ανακτάται η τιμή ενός άλλου βαρυποινίτη, ο οποίος ενδεχομένως να έχει σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί θα έχει "φάει" έναν παιδοκτόνο, αλλά ποιός είμαι εγώ που θα ορίσει πώς μπορεί ο καθένας να ξεγελά τις τύψεις του και να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών; Ο Γ. Πανούσης, ωστόσο, είναι υπουργός Δημόσιας Τάξης και με αυτήν την ιδιότητα τον ακούει το πόπολο κι όχι με του καθηγητή εγκληματολογίας που έχει κληθεί να δώσει τα φώτα του στις τηλεοράσεις ή στους φοιτητές του σε αμφιθέατρα. Γι' αυτό κι οφείλει να είναι διπλώς προσεκτικός σε ό,τι λέει και κάνει. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να δολοφονηθεί ο παιδοκτόνος επί υπουργίας του. Θα έχει ή δεν θα έχει ευθύνη κι ο Γ. Πανούσης για ένα τέτοιο συμβάν;...

Προφανώς και οι άλλοι βαρυποινίτες δεν περιμένουν τον υπουργό να τους δώσει το ΟΚ προκειμένου να ενεργήσουν, αλλά οι δηλώσεις του περί ανθρώπων και μη ανθρώπων και του τί συνηθίζεται στη φυλακή, όπως τα στεφάνια την Πρωτομαγιά, αποτελούν ένα καλό άλλοθι για οποιονδήποτε θέλει να φέρει σε πέρας το πρωτόγονο αίτημα για απονομή λαϊκής δικαιοσύνης. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, αλλά αρκετοί από αυτούς που ζητούν να πεθάνει στη μπουζού ο Σ. Ξηρός γιατί σκότωσε ανθρώπους, μολονότι έχει 98% αναπηρία, επιδοκιμάζουν αυτόν που θα φονεύσει τον παιδοκτόνο. Αναρωτιέμαι: μόνο όταν σκοτώνονται φαύλοι μεγαλοεπιχειρηματίες και πράκτορες δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να αναλαμβάνει το ρόλο τού θεού (κι ορθώς δεν το έχει); Σε άλλες περιπτώσεις επιτρέπεται; Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να γνωρίζουμε και την ακριβή έκταση της υποκρισίας μας, έστω της υποσυνείδητης... 

 

 

Ας είναι καλά ο φονιάς τής Αννυς, μας έκανε όλους να φαινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι...

Αποτροπιαζόμαστε με τον πατέρα που δολοφόνησε την τετράχρονη κόρη του, ζητούμε το κεφάλι του επί πίνακι στη γκιλοτίνα, να τον ψήσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα και οι πιο "ανθρωπιστές" ανάμεσά μας να τον εκτελέσουμε "απλώς" στα πέντε μέτρα. Κατά βάθος, όμως, χαιρόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο σκοτώνουν τα παιδιά τους, αλλά και τα τεμαχίζουν και τα βράζουν. Κι αυτό γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε οι ίδιοι καλύτεροι γονείς κι άνθρωποι κι ας "τεμαχίζουμε" κι ας "βράζουμε" τα παιδιά μας με χίλιους δυο άλλους τρόπους, πιο κοινωνικώς αποδεκτούς. Αν κοιταζόμασταν περισσότερο στον καθρέφτη αντί να τον στρέφαμε αποκλειστικώς προς τους άλλους, θα διαπιστώναμε τα δικά μας τεράστια σφάλματα στην ανατροφή των κανακάρηδών μας, την ψυχολογική βία (υπάρχει κι αυτή πέρα από τη σωματική) που τους ασκούμε προκειμένου να γίνουν εικόνα κι ομοίωσή μας ή για να εκπληρώσουν τα όνειρα που οι ίδιοι ήμασταν πολύ δειλοί για να φέρουμε σε πέρας, τον ευνουχισμό στον οποίο τους υποβάλλουμε στο όνομα της "αγίας ασφάλειας κι ευπρέπειας". Ας είναι καλά, επομένως, ο νεαρός που δολοφόνησε το σπλάχνο του με έναν τόσο φρικιαστικό τρόπο. Χαμήλωσε τόσο πολύ τον πήχη τής γονεϊκής ευθύνης ώστε να μπορούν να τον περνούν με πολύ μεγάλη ευκολία οι υπόλοιποι γονείς. Κι ας μην αξίζουν ένα τέτοιο "μετάλλιο"...

Δεν εξομοιώνω την πράξη τού πατέρα τής μικρής Αννυς με τις τοποθετήσεις όλων εκείνων που θέλουν να τον δουν νεκρό το συντομότερο δυνατό. Προφανώς και η ενέργειά του ήταν τρομακτικώς ακραία και δικαιολογημένα σοκάρει μια κοινωνία που είναι έτσι κι αλλιώς εκπαιδευμένη να "πέφτει από τα σύννεφα" ως μέσο επιβίωσης. Το "οφθαλμός αντί οφθαλμού", ωστόσο, η δίψα για εκδίκηση, το "αίμα για το αίμα" από τα οποία εμφορούνται οι δημόσιες τοποθετήσεις πολλών ξεπηδούν από την ίδια πρωτόγονη πηγή που γεννήθηκε ο φθόνος-μίσος τού παιδοκτόνου για την κόρη του. Οσοι επιχειρούν να αιτιολογήσουν τη συμπεριφορά τού δράστη θεωρούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνυπεύθυνοι αφού το λαϊκό δικαστήριο έχει βγάλει ήδη την απόφασή του κι έχει διατάξει την θανατική ποινή. Για τους πολλούς η πρόληψη ταυτίζεται με την κρεμάλα ως μέσο παραδειγματισμού κι όχι με την επιστημονική αναζήτηση των αιτίων μιας τόσο βίαιης συμπεριφοράς. Είναι, άλλωστε, μια πολύ πιο ξεκούραστη και λιγότερο δαπανηρή λύση...

Με αυτόν τον τρόπο,όμως, τοποθετούμε την πολιτεία στην ίδια θέση με τον δολοφόνο και ναρκοθετούμε οποιαδήποτε καλόπιστη προσπάθεια όχι να αθωωθεί ένας ψυχικώς άρρωστος άνθρωπος αλλά ναι μεν να τιμωρηθεί για την ειδεχθή του πράξη, αλλά να επιχειρηθεί ο σωφρονισμός του. Επαναλαμβάνω ό,τι έγραψα και για την υπόθεση Ξηρού: ο Αντ. Μπρέιβικ σκότωσε 77 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων παιδιά. Οι νορβηγοί, ωστόσο, δεν τον εκτέλεσαν και δεν του επέβαλαν ούτε την ισόβια κάθειρξη, με την προοπτική ωστόσο απελευθέρωσής του ύστερα από πολλά χρόνια κι αφού πρώτα έχει αποδείξει ότι δεν είναι κίνδυνος για την κοινωνία κι ότι έχει μετανιώσει ειλικρινώς για το έγκλημά του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, αντί να παραδειγματιζόμαστε από τα μοντέλα προηγμένων κρατικών δομών θέλουμε να αντιγράψουμε εκείνα των πιο οπισθοδρομικών, όπως της Σαουδικής Αραβίας, όπου σου κόβουν το χέρι αν σε πιάσουν να κλέβεις...

Δεν τρέφω αυταπάτες. Ο φονιάς τής μικρής Άννυς θα δολοφονηθεί σε όποια φυλακή κι αν βρεθεί, όπως συνέβη και με τον Δουρή πριν μερικά χρόνια. Και οι περισσότεροι τότε θα μιλούν για απονομή θείας δίκης, ταυτίζοντας ακόμα και τον θεό τους με δολοφόνους. Κι αν ο ανθρωπισμός μας δεν συμπεριλαμβάνει το σεβασμό τού δικαιώματος στη ζωή κι ενός δολοφόνου παιδιών, ας αναρωτηθούμε έστω ωφελιμιστικά σε τί βοήθησε την ελληνική κοινωνία η λαϊκή δικαιοσύνη που απονεμήθηκε σε άλλους δολοφόνους τής ίδιας κατηγορίας με τον πατέρα τής τετράχρονης. Γίναμε καλύτεροι γονείς επειδή είδαμε τον Δουρή κρεμασμένο; Σταμάτησε η παιδική κακοποίηση, το bullying ανήκει στο παρελθόν, επιτρέπουμε στα παιδιά μας να αναπνέουν με τη δική τους αναπνοή κι όχι με τον τεχνητό αναπνευστήρα που τους δίνουμε στο όνομα της αγάπης γι' αυτά; Ας πούμε πως αύριο τεμαχίζουμε τον δολοφόνο και τον βράζουμε προκειμένου δήθεν να ησυχάσει η ψυχούλα τής Άννυς κι όχι η δική μας λαχτάρα ως άνθρωποι των σπηλαίων για αίμα στην αρένα. Θα γίνει η Ελλάδα ένας παράδεισος για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια; Δεν σας δίνω έτοιμες απαντήσεις. Ρωτήστε την καρδιά και το μυαλό σας και δώστε τις δικές σας. Η ζωή, άλλωστε, είναι πολύ πιο σύνθετη από έναν τηλεοπτικό δέκτη για να έχει εγχειρίδιο οδηγιών...

Κάνε ό,τι δεν μπορείς, μας προστάζει ο Καζαντζάκης κι αυτό έκανε ο Σάκης στη Νέα Σμύρνη...

Δεν ξέρω ποιά μπορεί να ήταν τα κίνητρα του Σάκη Ρουβά για να τραγουδήσει το "Αξιον Εστί". Ισως να επρόκειτο για μια απόπειρα ανοίγματός του σε ένα άλλο κοινό, να πορευτεί σε δρόμους που δεν είχε ακολουθήσει στο παρελθόν, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του κι εξερευνώντας τα όριά του. Από την άλλη, ενδεχομένως να μην ήταν τίποτα παραπάνω από μια προσπάθεια επικοινωνιακού ξεπλύματος κάθε ποπ παραστρατήματός του λίγο πριν καταδυθεί ξανά στο βυθό τής ευκολίας, των απλοϊκών στίχων και της εύπεπτης και χαζοχαρούμενης τρόπον τινά μουσικής. Οπως, όμως, έγραψε κι ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, κάθε εκτέλεση ενός καλλιτεχνικού έργου είναι προτιμότερη από την απαγόρευσή του. Γι' αυτό κι ο Σάκης είχε κάθε δικαίωμα να τραγουδήσει τους μελοποιημένους στίχους τού Οδυσσέα Ελύτη...

Το δικαίωμα, ωστόσο, στην κριτική διατηρούμε κι όσοι είτε τον ακούσαμε ζωντανά στη Νέα Σμύρνη είτε από τα διάφορα βιντεάκια που κατέκλυσαν το YouTube. Δίχως να είμαι μουσικοκριτικός, είδα κι άκουσα έναν άνθρωπο που σεβάστηκε το αριστούργημα, σε μια ερμηνεία μέτρια μεν αλλά που δεν άγγιξε τη γελοιότητα, έστω κι αν τραγούδησε με μια άλλη φωνή, τεχνητή, ψεύτικη, από εκείνη που καλούσε τα κοριτσόπουλα της γενιάς μου για να τους φτιάξει μακαρόνια με κιμά. Κι εδώ ήταν ακριβώς το πρόβλημα. Ο Σάκης εργάστηκε σκληρά, αλλά του ήταν αδύνατο να ξεπεράσει τη μετριότητα, δεν διαθέτει την προσωπικότητα να "πειράξει" το έργο και να αφήσει το δικό του αποτύπωμα. Κι αυτό γιατί του ήταν κάτι ξένο, σαν να τραγουδούσε σε μια άλλη εντελώς διαφορετική γλώσσα κι όχι στα ελληνικά. Είναι λογικό, άλλωστε, όταν επί 20 και βάλε χρόνια υπηρετείς το κωστοπουλικό λάιφσταϊλ, τη μενεγάκειο αντίληψη της ζωής και το ψινάκειο σαβουάρ βιβρ οι λέξεις τού Ελύτη και οι νότες τού Μίκη να σου μοιάζουν γραμμένες στα αραμαϊκά και ήχοι από άλλο πλανήτη...

Φυσικά και στην κριτική μου υπεισέρχεται ο παράγοντας του φθόνου. Ποιός δεν ζηλεύει έναν ωραίο άνδρα ο οποίος δεν χρειάζεται καν να βγάλει ένα ψίθυρο για να σαγηνεύσει γυναίκες κάθε ηλικίας; Κανένας, ωστόσο, δεν κάνει καριέρα μόνο από την ομορφιά του. Αν δεν έχει ταλέντο και, κυρίως, αν δεν δουλεύει ημέρα νύχτα για να το εξελίσσει δεν θα καταφέρει κάτι παραπάνω στη ζωή του από το να γίνει συνοδός κυριών κι ενίοτε κυρίων. Ο Σάκης, επομένως, μου είναι συμπαθής έστω κι αν τα τραγούδια του δεν είναι από αυτά που μου αρέσει να ακούω επαναληπτικώς. Δεν έμεινε στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά δούλεψε σκληρά για να θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο επιτυχημένους έλληνες τραγουδιστές. Σε αυτό, άλλωστε, που κάνει όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύ καλός. Οσο, όμως, κι αν είναι χρήσιμο να ακολουθούμε την προσταγή τού Καζαντζάκη και να κάνουμε ό,τι δεν μπορούμε κάποιες φορές η αυτοπροστασία μέσω του γνώθι σαυτόν είναι καλύτερος σύμβουλος...

Κάποτε, με μια δόση υπερβολής, ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε πει πως δεν μπορείς να γίνεις λαϊκός τραγουδιστής αν δεν έχεις κάνει φυλακή. Αυτό που ήθελε να πει αυτή η σπουδαία φωνή ήταν πως αν δεν έχεις πονέσει, αν δεν έχεις περάσει δύσκολα, αν δεν έχεις φάει την πέτρα για να χορτάσεις και δεν έχεις πιει το αίμα σου για να ξεδιψάσεις είναι αδύνατο να εκφράσεις τον πόνο που περιέχει κάθε γνήσιο λαϊκό άσμα. Κι όλα αυτά ο Σάκης ήταν αδύνατο να τα βιώσει στα κοσμικά πάρτι, στη συναναστροφή του με τους φιλάνθρωπους εκμεταλλευτές τού λαού, στις "posh" φωτογραφίσεις για τα περιοδικά ξεπεσμένων σήμερα μιντιαρχών ή μέσα από την τριβή του με στιχουργούς που του έγραφαν να μην αντιστέκεται και συνθέτες που εμπνέονταν από ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το πάθος, εξάλλου, δεν αποδεικνύεται με το να σκίζεις τα πουκάμισά σου επί σκηνής ώστε να φαίνεται το καλλίγραμμο σώμα σου ούτε αν είσαι τεχνικώς ορθός. Επαρκείς τραγουδιστές βγαίνουν με το τσουβάλι από τα "τάλεντ σόου". Οι πραγματικά σπουδαίοι, ωστόσο, τραγουδούν με την ψυχή κι όχι χάρη στα αποστειρωμένα μαθήματα ωδείου, άδουν με την καρδιά κι όχι με τις ατέλειωτες ώρες στα γυμναστήρια για να αναπληρώσουν με κοιλιακούς ό,τι τους λείπει σε γνήσιο συναίσθημα...

Ο Σάκης έχει κάθε δικαίωμα να ξανατραγουδήσει το "Αξιον Εστί" ή να τραγουδήσει κι άλλα αριστουργήματα της ελληνικής μουσικής. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ανήκω στη φάρα των ελιτιστών που θεωρούν πως πρέπει να επιβάλλουν το δικό τους γούστο σε όλους τους υπόλοιπους. Αφήστε που πολλές φορές αυτό που βαυκαλίζεται πως είναι ποιοτική τέχνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από βαρετές τρίχες κατσαρές, απλώς πιο επιτηδευμένες και χωμένες σε καλύτερο αμπαλάζ από τις τετριμμένες τρίχες κατσαρές. Από τη στιγμή που ο δημιουργός απελευθερώνει από το τόξο του το οποιοδήποτε έργο, αυτό το "βέλος" παύει να του ανήκει. Είναι, πλέον, ιδιοκτησία τού μυαλού και της καρδιάς που έχει στοχεύσει ή οποιουδήποτε άλλου σταθεί στο δρόμο του. Κι όπως είπε πάλι σωστά ο Μίκης, μέσα στη σοφία των 90 ετών του, "ο χρόνος κι ο κόσμος μας κρίνουν όλους". Γι' αυτό μπορεί ο Σάκης να μάζεψε γύρω στις 20.000 ανθρώπους στη Νέα Σμύρνη, αλλά μην περιμένετε τουλάχιστον από το γράφοντα να προτιμήσει να ακούσει τη δική του εκδοχή τού "Αξιον Εστί" από τη δωρική τού Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο χρόνος, τουλάχιστον, έχει πάρει τις αποφάσεις του από τη στιγμή που ο Σάκης κατέβηκε από το πόντιουμ το περασμένο σαββατόβραδο...