Μην ξεγελιέστε που κάποια βγαίνουν στις αγορές, όλα τα PIGS την ίδια φάτσα έχουν...

Καλούν, λέει, οι μεγάλες δυνάμεις την Ελλάδα να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Λες κι ό,τι λήφθηκε τα προηγούμενα πέντε χρόνια ήταν εύκολο για τον ελληνικό λαό ή αποδείχθηκε επιτυχημένο. "Μα", θα μου πείτε, "και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος είχαν μνημόνια και τώρα είτε έχουν ήδη βγει στις αγορές και δανείζονται φτηνά είτε ετοιμάζονται να το πράξουν". Μόνο που αυτή δεν είναι ούτε η μισή αλήθεια. Κατ' αρχάς, η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από αυτές τις τρεις χώρες ήταν υποπολλαπλάσια αυτής της Ελλάδας. Σε καμιά άλλη χώρα στον πλανήτη δεν της απαιτήθηκε να εξαφανίσει τα υψηλά ελλείμματά της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και καμιά άλλη δεν απώλεσε μεταπολεμικώς τόσο υψηλό ποσοστό τού ΑΕΠ της, 25%, όσο σε αυτήν τη γωνιά τής Μεσογείου. Κι αυτό, βεβαίως, είχε αντίκτυπο και στο μείγμα και στο ύψος των μέτρων τα οποία απαιτήθηκαν στο ελληνικό μνημόνιο σε σύγκριση με αυτό των υπόλοιπων "PIGS". Με λίγα λόγια, από την Ελλάδα ζητήθηκε να φτάσει στον Άρη όταν από τους άλλους ήταν ικανοποιημένοι αν εντός τής ίδιας χρονικής περιόδου απλώς προσέγγιζαν τη Σελήνη...

Δεν θα το ακούσετε ούτε από τα χείλη τής Ανγκ. Μέρκελ ούτε από εκείνα της Ολ. Τρέμη, αλλά το "success story" στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο δεν υπάρχει παρά μόνο στα χαρτιά. Ενας στους τρεις Ιρλανδούς έχει μεταναστεύσει (μεγαλύτερος αριθμός κι από τους έλληνες) κι όσοι έχουν μείνει πίσω καταβάλλουν ακόμα και τέλος ύδρευσης προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Λένε, δηλαδή, κυριολεκτικώς το νερό νεράκι για να μη χάσουν ούτε ευρώ οι τοκογλύφοι. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Πορτογαλία, όπου ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλότερος κι από ό,τι στην Ελλάδα αλλά αυτό δεν έχει επιτρέψει στην οικονομία τής χώρας να σημειώσει καμιά αλματώδη ανάπτυξη. Την ίδια ώρα, όλο και περισσότεροι Κύπριοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κι όσοι μένουν πίσω ξεπουλούν τις περιουσίες τους για να επιβιώσουν...

Οσον αφορά την ανεργία στις τρεις αυτές χώρες, ναι μεν έχει μειωθεί σε απόλυτους αριθμούς αλλά αν κοιτάξετε το ποσοστά των μακροχρόνια ανέργων ή των μερικώς απασχολούμενων θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν βαίνουν μειούμενα αλλά αυξάνονται κιόλας. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Οτι δεν έχει καμιά σημασία πως δανείζονται εύκολα από τις αγορές, συσσωρεύουν δηλαδή ξανά νέα χρέη και μάλιστα με "perpetual bonds"-δηλαδή εις το διηνεκές-, από τη στιγμή που δεν έχουν κατορθώσει να ξαναστήσουν στα πόδια της την πραγματική οικονομία. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, ενώ παραλλήλως η Eurostat συνυπολογίζει ακόμα και τα έσοδα από την παράνομη πορνεία και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών ή όπλων προκειμένου να φαίνεται πως η Ευρωζώνη έχει ξεφύγει από την ύφεση. Κατά τα άλλα, η Ελλάδα έγινε Ζάμπια επειδή καθυστέρησε την πληρωμή μιας δόσης στο ΔΝΤ...

Δεν αρνούμαι πως η χώρα μας χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως το πλήρες άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή ή πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Ολα αυτά, όμως, έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα και δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν στο ΑΕΠ, το οποίο σημαίνει πως ακόμα κι αν θεωρούσα πως τα υπόλοιπα "PIGS" πέτυχαν εκεί που εμείς αποτύχαμε, θα έπρεπε να βρω άλλες δικαιολογίες, και πάντως όχι αυτή της κωλυσιεργίας στις δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος για να στηρίξω την θεωρία μου. Κι έρχονται σήμερα όλες αυτές οι "κυρίες" και "κύριοι" στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κι επιμένουν με τελεσίγραφα να υπογράψει εδώ και τώρα η ελληνική κυβέρνηση μια συμφωνία η οποία θα ομοιάζει με τις προηγούμενες. Κι αναρωτιέμαι, ποιό θα είναι το πραγματικό όφελος για τη χώρα αν συνεχιστούν οι ίδιες ανθρωποκτόνες πολιτικές που ανακυκλώνουν το χρέος και δεν ανοίγουν προοπτική ανάπτυξης; Αν αυτό είναι το όραμά τους για την Ευρώπη, τότε αυτοί είναι που κάνουν τη δραχμή μια πολύ ελκυστική επιλογή κι όχι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ή ο Κώστας Λαπαβίτσας...