"Life is all right in America if you're all white in America"...

 

Μόλις πριν μία εβδομάδα ο Αδ. Γεωργιάδης, σε ένα από τα πολλά παραληρήματά του, μιλούσε για τις ΗΠΑ, την "καλύτερη δημοκρατία τού κόσμου", και το στόμα του κολλούσε από τα μέλια. Ακούγοντάς τον ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να μετοικήσω στη χώρα των "των γενναίων και των ελεύθερων". 

Βλέπετε, δεν είμαι μαύρος ούτε ισπανόφωνος ούτε γυναίκα που να θέλει να κάνει άμβλωση κι αν είχα και μια συλλογή με τουφέκια, πιστόλια κι άλλα όπλα μια χαρά θα μπορούσα οποιαδήποτε στιγμή να μπουκάρω σε ένα σχολείο, να σκοτώσω μερικές δεκάδες παιδιά και τους δασκάλους τους και μετά να με σκοτώσουν μπάτσοι. Κι όλα αυτά με το χαμόγελο στα χείλη που ακολούθησα το αμερικανικό μου όνειρο...

Θα ήμουν ακόμα πιο αφελής από όσο πραγματικά είμαι αν έπεφτα από τα σύννεφα από τις ίσες αποστάσεις που κρατάνε οι σύμμαχοί (sic) μας απέναντι στις νέες τουρκικές προκλήσεις. Η Ελλάδα, άλλωστε, έχει για πρωθυπουργό έναν πολιτικό που, όπως απόδειξε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ασκεί εξωτερική πολιτική με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις και τις προσωπικές του φιλοδοξίες κι όχι το εθνικό συμφέρον. Για να γίνει γ. γ. του ΝΑΤΟ έφτασε στο σημείο να στέλνει και να ξαναστέλνει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία την ώρα που τα τουρκικά αεροσκάφη πλησιάζουν την Αλεξανδρούπολη και τα τουρκικά ερευνητικά βγαίνουν ξανά στο Αιγαίο...

Οι έξι που εκτελέστηκαν στο Γουδί μετά τη μικρασιατική καταστροφή έκαναν σοβαρά λάθη που οδήγησαν κι αυτά στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Χρησιμοποιήθηκαν, ωστόσο, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και καταδικάστηκαν για εσχάτη προδοσία, για δόλο δηλαδή που δεν είχαν να εγκαταλείψουν ελληνικές πόλεις κι οχυρά. Ούτε ο Κ. Μητσοτάκης έχει την πρόθεση να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, αποδέχεται όμως κι αυτό το ενδεχόμενο για να είναι αρεστός στους Αμερικανούς και να έχει μέλλον στο διεθνές πολιτικό στερέωμα. Στο ελληνικό, άλλωστε, δεν έχει πολύ ακόμα...