Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο Μάικλ Κορλεόνε;...

Ο Μάικλ Κορλεόνε δεν ήθελε να ασχοληθεί με τις δραστηριότητες της Φαμίλιας. Ηταν ήρωας πολέμου, ο οποίος επιθυμούσε να κάνει μια ήρεμη ζωή μαζί με την αγαπημένη του. Η ζωή, ωστόσο, δεν υποτάσσεται πάντοτε (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει) στη βούλησή μας. Ο πατέρας του, Βίτο Κορλεόνε, πέφτει θύμα απόπειρας δολοφονίας κι ο νεαρός Μάικλ καλείται να αναλάβει τα ηνία τής Οικογένειας από τη στιγμή που τα άλλα τρία αδέλφια του, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, είναι ανίκανα για μια τέτοια ευθύνη. Η σκηνή τής δολοφονίας τού μαφιόζου και του μπάτσου που βρίσκονταν πίσω από την απόπειρα σε βάρος τού πατέρα του είναι κομβικής σημασίας. Ο Μάικλ δεν έχει, πλέον, σκοτώσει από απόσταση μόνο ναζί στα πεδία των μαχών τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά εν ψυχρώ και σχεδόν εξ επαφής δύο σεβάσμιους για την κοινωνία πολίτες. Είναι η στιγμή που ο Μάικλ Κορλεόνε-μία από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, ερμηνείες τού σπουδαίου Αλ Πατσίνο- εγκαταλείπει κάθε όνειρο για μια φιλήσυχη ζωή, σύμφωνη με τα γούστα του. Είναι η στιγμή που μετατρέπεται, συνειδητά-ασυνείδητα-, σε συνεχιστή τής οικογενειακής παράδοσης, δηλαδή σε μαφιόζο, με όλες τις τραγικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να εφαρμόσει, πόσω μάλλον να ψηφίσει, μνημόνια. Ηταν στις προηγούμενες εκλογές ο αρχηγός τού αντιμνημονιακού αγώνα, ο μπροστάρης στην πάλη κατά των πολιτικών άγριας λιτότητας εναντίον αποκλειστικώς των μικρομεσαίων. Η ζωή, ωστόσο, δεν υποτάσσεται πάντοτε (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει) στη βούλησή μας. Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη αποκρούει όχι μόνο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αλλά και τον έντιμο συμβιβασμό, επιδιώκοντας την ταπείνωση του πρώτου Αριστερού πρωθυπουργού στην ελληνική Ιστορία. Η ψήφιση του τρίτου μνημονίου είναι κομβικής σημασίας. Ο Αλέξης δεν είναι, πλέον, ο αντιμνημονιακός ήρωας της σκληρής διαπραγμάτευσης και του περήφανου ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, αλλά ο εν Ελλάδι εξαναγκασμένος εισηγητής ενός νέου προγράμματος που θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Είναι η στιγμή που μετατρέπεται, συνειδητά-ασυνείδητα-, σε συνεχιστή τής μνημονιακής παράδοσης των προκατόχων του, με όλες τις τραγικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης και για την υστεροφημία του...

Είναι, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας ο Μάικλ Κορλεόνε, ο οποίος μέσα στη ζάλη τής εξουσίας έδωσε εντολή να δολοφονήσουν ακόμα και τον αδελφό του; Ομοίως, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι σύντροφοι που εγκατέλειψαν το ΣΥΡΙΖΑ είναι θύματα δολοφονίας ενός αιμοσταγούς, αλαζονικού και υπερφίαλου ηγέτη, ο οποίος σε μόλις επτά μήνες απόλυτης κυριαρχίας στο εσωτερικό μετατράπηκε σε σεξπιρικό τύραννο δίχως καμία επαφή με την πραγματικότητα; Στην ουσία αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους κυρίως οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου, οι οποίοι δεν επέλεξαν την Αριστερά για να φέρει ένα τρίτο μνημόνιο αλλά την ελπίδα...

Η δική μου απάντηση είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο Μάικλ Κορλεόνε, όσο και να θέλουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι να τον ταυτίσουν με τη σαπίλα τού παλιού πολιτικού συστήματος και των επικοινωνιακών καταφυγών του, όπως το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων. Η νέα διάσπαση στην Αριστερά έχει, στην ουσία, την ίδια αφετηρία με την προηγούμενη, του 1991: την αδυναμία, δηλαδή, ορισμένων να αντιληφθούν τις αιτίες των ανατροπών, να κατανοήσουν πως αν εξακολουθείς να αγωνίζεσαι με όπλα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να διαιωνίζεις την ήττα σου μόνο και μόνο γιατί δεν θέλεις να αποχωριστείς τις αγαπημένες σου συνήθειες. Κάποιες φορές, όπως συμβαίνει τώρα, όσοι βαυκαλίζονται την ιδεολογική συνέπεια έχουν στην πραγματικότητα παραιτηθεί από την προοπτική μελλοντικής νίκης, όπως εκείνοι που υποκύπτουν στην κατάθλιψη στην οποία οδηγεί η άρνηση δεν ξαναστέκονται στα πόδια τους για τους αγώνες που η ζωή ακατάπαυστα μας προσφέρει στο πιάτο...

Είναι αλήθεια ότι όταν κάνεις τον πρώτο φόνο, βλ. μνημόνιο, οι υπόλοιποι έρχονται πιο εύκολα. Ωστόσο, μόνο η πράξη θα αποδείξει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει, σε πρώτη φάση, και θα πετύχει, στη συνέχεια, στη δεύτερη θητεία του στο Μέγαρο Μαξίμου να αποσυρθεί από τις παράνομες δραστηριότητες (άδικες πολιτικές) και να στρέψει τις επιχειρήσεις του στη νομιμότητα (κοινωνική δικαιοσύνη). Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα και να μην περιμένει, όπως ο Μάικλ Κορλεόνε, μέχρι το τέλος τής ζωής του για να μετανοήσει. Τότε θα είναι πολύ αργά. Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε το φινάλε τής αριστουργηματικής τριλογίας τού "Νονού"...      

   

Ο εθνικισμός κι ο ραγιαδισμός τα δύο άκρα τής έλλειψης εθνικής αυτοπεποίθησης...

Οσοι αναπνέουν με στερεότυπα και σιτίζονται με προκαταλήψεις, από την ώρα που έγινε γνωστό ότι ο Ζυλιέν από την Αφρική συγκέντρωσε τα περισσότερα μόρια εισαγωγής στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά μάλλον χρειάζονται τεχνική υποστήριξη. Εκείνοι που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν υγειονομικές βόμβες, τζιχαντιστές ή, στην καλύτερη περίπτωση, αλλόφυλους κι αλλόθρησκους που θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας έχουν βρεθεί στην αμήχανη θέση να πείσουν το πανελλήνιο ότι δεν είναι όλοι οι ξένοι εγκληματίες κι απειλή για την ασφάλεια της χώρας, όπως άλλωστε δεν είναι όλοι οι έλληνες άγγελοι που κατέβηκαν στη Γη για να σώσουν τον πλανήτη από την αμαρτία. Ο Ζυλιέν, εξάλλου, δεν είναι η μοναδική περίπτωση πρόσφυγα που έχει κατορθώσει να ξεχωρίσει. Ξέρετε και ξέρω πολλούς εκεί έξω που τα έχουν καταφέρει περίφημα κι ας μην έχουν γράψει τίποτα γι' αυτούς φυλλάδες όπως το "Πρώτο Θέμα" και το "Μακελειό". Για να εξηγούμαστε: δεν καταφέρομαι μόνο εναντίον των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή εκείνων που τους ψηφίζουν, αλλά και σε βάρος καθεμιάς και καθενός, συμπεριλαμβάνοντας τον γράφοντα, που κρύβει μέσα του ένα μικρό ή μεγάλο ρατσιστή και, απλώς, ψάχνει την αφορμή για να τον εκδηλώσει...

Μόνο όποιος δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του μπορεί να φοβάται πως θα έρθει κάποιος άλλος και θα του πάρει την θέση. Από την έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης ξεπροβάλλουν τα δύο άκρα, ο εθνικισμός κι ο ραγιαδισμός. Ένα κράτος με μεγάλη ιστορία και σχετικώς συνεκτική εθνική ταυτότητα, έστω κι αν αυτή διαμορφώθηκε στην ουσία τους τελευταίους δύο αιώνες αφού μέχρι τότε ήμασταν χωρισμένοι σε φέουδα ανθρώπων με διαφορετικές πολλές φορές καταβολές, δεν χρειάζεται να ανησυχεί πως θα έρθουν οι μελαμψοί, οι μαύροι, οι κίτρινοι και οι κόκκινοι και θα εξαφανίσουν τον ελληνισμό. Αντιθέτως, αποτελούν χρυσή ευκαιρία να μπολιαστεί με τους πολιτισμούς άλλων λαών, να αξιοποιήσουμε στοιχεία τής δικής τους κουλτούρας κι αφού ενσωματώσουμε όσους περισσότερους γίνεται να οδηγηθούμε στη νέα εποχή με τον αέρα τού κοσμοπολίτη, ο οποίο διέπνεε διαχρονικά τους πιο φωτισμένους έλληνες. Είναι προτιμότερο από το να πεθάνουμε από πολιτισμική ασφυξία, αναπαράγοντας στην αιωνιότητα αποκλειστικώς τα αρχαία μας τα κάλλη τη στιγμή που η ανθρωπότητα τα έχει εκμεταλλευτεί εδώ και αιώνες για να κάνει άλματα προόδου όταν εμείς δεν κάνουμε πολλά περισσότερα από το να αυνανιζόμαστε μπροστά στον Παρθενώνα...

Προφανώς και οι εικόνες με τους πρόσφυγες να συνωστίζονται στα λιμάνια των ακριτικών νησιών τού Αιγαίου δεν είναι το όραμα που έχω για το μέλλον αυτής της χώρας. Προφανώς, επίσης, δεν μπορούμε να απορροφήσουμε τους πάντες. Ωστόσο ας πάψουμε επιτέλους να τους αντιμετωπίζουμε μόνο ως πρόβλημα κι όχι ως μέρος τής λύσης. Ακόμα κι εσείς που δεν γουστάρετε έλληνες αλβανικής ή αφρικανικής καταγωγής, ακόμα κι εσείς που ενδιαφέρεστε μόνο για την ευημερία των αριθμών και της πάρτης σας, καλό είναι να γνωρίζετε, για παράδειγμα, πως οι ξένοι έχουν συνεισφέρει πολύ περισσότερα για τη διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων από τις ασφαλιστικές "μεταρρυθμίσεις" των αρμόδιων υπουργών τής τελευταίας δεκαετίας ή από το PSI του Β. Βενιζέλου. Για να μην κάνω μνεία στη χρησιμότητά τους στην πραγματική οικονομία και με τη φτηνή, στα όρια της σκλαβιάς, εργασία τους που έκανε κάποιους ελληναράδες πλουσιότερους από όσο δικαιούνταν ή στο ότι αν δεν υπήρχαν εκείνοι τα ακαλλιέργητα χωράφια θα ήταν η συντριπτική πλειονότητα. Ο Ζυλιέν δεν είναι ένας και μοναδικός. Σε αυτήν την πατρίδα ζουν πολλοί Ζυλιέν που έπρεπε να περιμένουν την κυβέρνηση της Αριστεράς για να τους απονείμει ιθαγένεια/υπηκοότητα μολονότι έχουν γεννηθεί εδώ και δεν έχουν πάει ποτέ στη χώρα προέλευσης των γονέων τους. Μόνο αν επιλέξουμε την απομόνωση στις εθνικές μας αυταπάτες και κομπλεξισμούς θα πεθάνουμε. Μόνο αν ανοίξουμε την αγκαλιά μας στη διαφορετικότητα θα λάμψουμε ξανά...   






 

Παναγιώτη, δραχμή λέγεται η λέξη, γιατί φοβάσαι να την εκστομίζεις;...

Εχω πολλές απορίες γι' αυτά που συμβαίνουν, αλλά είναι μία που θέλω πιο έντονα να μοιραστώ μαζί σας μήπως και με βοηθήσετε να τη λύσω. Τα δύο κόμματα που κατ' εξοχήν θα διεκδικήσουν σε αυτές τις εκλογές την αντιμνημονιακή ψήφο, το ΚΚΕ και η Λαϊκή Διάσπαση, τάσσονται κατά της Ευρωζώνης και, συνεπακόλουθα, του ευρώ. Δεν ακούω, ωστόσο, στον προεκλογικό τους λόγο ούτε κουβέντα για τη "βρόμικη" λέξη δραχμή, πολύ πιθανόν γιατί ούτε ο λαός θέλει να την ακούει.  Εχω ακούσει, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε εναλλακτική τη 13η Ιουλίου, έστω κι αν ο ίδιος ο Γιάνης Βαρουφάκης του είχε πει κι έχει δηλώσει δημοσίως πως οι πιθανότητες του καταστροφικού σεναρίου ήταν 50%...

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ ποιός ανάμεσά σας, αν είχε την ευθύνη για 10.000.000 ψυχές, θα επέλεγε να πάρει το ρίσκο τής απόλυτης ρήξης όταν το στοίχημα ήταν τόσο οριακό. Δεν θέλω να σας βάλω στη δύσκολη διαδικασία να αντιληφθείτε ότι ηρωισμός είναι ναι μεν να δίνεις μια μάχη μέχρι τέλους, αλλά όταν το τέλος έχει φτάσει είναι προτιμότερο να συνθηκολογήσεις από το να επιτρέψεις στον εχθρό να εκτελέσει τις γυναίκες και τα παιδιά σου. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, πώς είναι δυνατό να επιλέγεις την απόλυτη ρήξη και την ίδια ώρα ούτε να χρεοκοπείς ούτε να επιστρέφεις στην δραχμή, όπως υποστηρίζουν πως γίνεται οι φωστήρες τού Περισσού κι ο μάγος Χουντίνι Παναγιώτης Λαφαζάνης...

Είναι ψεύτης, απατεώνας, λαοπλάνος ο Αλέξης Τσίπρας; Για χάρη τής συζήτησης δέχομαι ότι είναι κι ο διάβολος αυτοπροσώπως. Γιατί, όμως, οι φιλαλήθεις, ειλικρινείς και τίμιοι Δ. Κουτσούμπας και Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν λένε φόρα παρτίδα στο πόπολο πως το δικό τους εναλλακτικό σχέδιο είναι σχεδόν βέβαιο ότι περιλαμβάνει και τη δραχμή; Με ποιά αλχημεία θα φύγουμε από την Ε.Ε., την Ευρωζώνη και το ευρώ δίχως να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα; Γιατί δεν μας εξηγούν πώς θα είναι δυνατό οι έλληνες την επόμενη ημέρα να έχουν τραπεζικές καταθέσεις όταν η ΕΚΤ θα πάψει προφανώς να παρέχει ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα ενός κράτους που δεν ανήκει στην Ευρωζώνη; Ποιός άλλος θα μας δανείσει όταν ο Αλέξης Τσίπρας ήδη ζήτησε βοήθεια κι από εκείνους τους οποίους προσκυνούν Κουτσούμπας-Λαφαζάνης, αλλά του είπαν...νιετ;

Με ποιά αγροτική-βιομηχανική παραγωγή εξασφαλίζεται ότι στην Ελλάδα δεν θα ζήσουμε συνθήκες Συρίας και Λιβύης; Ποιό χρονικό διάστημα είναι "αναγκαίο, αλλά απαραίτητο" να περάσει η χώρα μας σε συνθήκες πρωτόγονης εμφύλιας σύγκρουσης μέχρι να αρχίσει να ανακάμπτει, όπως πιστεύουν οι δραχμιστές; Και, κυρίως, ως πότε θα αρνούνται την πραγματικότητα όταν ακόμα κι όσοι δεν ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, παραδέχονται ότι η δραχμή θα μας γύριζε στη λίθινη εποχή;...

Θεωρώ σχεδόν αναπόφευκτο τον εξαναγκασμό τής πατρίδας μας σε έξοδο από την Ευρωζώνη και πιο μακροπρόθεσμα τη διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης, η οποία έχει στηριχθεί σε σαθρά θεμέλια. Τί κάνεις, ωστόσο, όταν κάποιος θέλει να σε δολοφονήσει; Αυτοκτονείς για να έχεις την πρωτοβουλία των κινήσεων; Μάλλον όχι, αν διαθέτεις ακόμα λίγο μυαλό στο κεφάλι σου. Αυτό που επιχειρείς δεν είναι τίποτα άλλο από το να κερδίσεις χρόνο, όπως για παράδειγμα υπογράφοντας ένα τρίτο μνημόνιο, αξιοποιώντας παραλλήλως κάθε παραθυράκι κοινωνικής δικαιοσύνης που σου προσφέρεται και περιμένοντας ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη που θα ωφελήσουν την ευόδωση των δίκαιων αιτημάτων σου...

Κακά τα ψέματα, αν ο γερμανικός λαός για παράδειγμα δεν στραφεί στην πλειονότητά του υπέρ τής Ελλάδας και κατά τής λιτότητας είναι ουτοπικό να περιμένουμε πως θα το πράξει από μόνη της η Ανγκ. Μέρκελ. Με λίγα λόγια, αν η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη δεν αλλάξει ρότα, είναι πολύ δύσκολο για τον οποιοδήποτε πρωθυπουργό, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, να βγάλει τη χώρα από τη μέγγενη. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τους Κουτσούμπα-Λαφαζάνη ο Αλέξης Τσίπρας το έχει πλέον αντιληφθεί, χωρίς ταυτοχρόνως να γίνεται ιδιοκτήτης τού προγράμματος όπως τα κόμματα της διαπλοκής. Βρίσκεται, δηλαδή, ένα μεγάλο βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους πολιτικούς αντιπάλους του. Κι αυτό είναι το οποίο στο τέλος τής προεκλογικής περιόδου θα αναγνωρίσει ο ελληνικός λαός και θα του δώσει την αυτοδυναμία ώστε να μην χρειάζεται να κυβερνήσει με τους γερμανοτσολιάδες λακέδες τής κάθε ελίτ ή την εξωπραγματική Αριστερά...





 

Τώρα που πίστεψαν Λεβέντη και τα ζώα η αυτοταπείνωσή μας έγινε πλήρης...

Δύο είδη ψήφων θα έπρεπε, τρόπος του λέγειν, να απαγορεύονται: η πρώτη είναι η ψήφος από ιδιωτικό συμφέρον, αυτή δηλαδή που στο τέλος αποτυπώνεται στην ουσία και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οταν κριτήριό μας είναι αποκλειστικώς η ατομική μας ευδαιμονία, άντε το πολύ πολύ και κάποιων συγγενών και φίλων, μην περιμένετε να ξεφύγουμε ποτέ από τη μέγγενη του λαϊκισμού. Το δεύτερο είδος ψήφου που θα οφείλαμε να απαγορεύσουμε είναι αυτή του χαβαλέ, η οποία είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, επικίνδυνη από την ψήφο συμφέροντος. Φυσικά και κατανοώ την απογοήτευση της συντριπτικής πλειονότητας του λαού από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πως κι αυτό είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα μας και εικόνα μας, αλλά θα υποστηρίξω πως το γενικό ανάθεμα δεν είναι πολιτική τοποθέτηση αλλά φασιστική ευκολία. Πώς να το κάνουμε όμως; Την επομένη των εκλογών αυτός ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί κι αυτό δεν θα γίνει ούτε από το λευκό ούτε από το άκυρο ούτε από τον Απ. Γκλέτσο ούτε από τον Β. Λεβέντη...

Η αποτυχία ΣΥΡΙΖΑ να σκίσει τα μνημόνια έχει ωθήσει μέρος τής ελληνικής κοινωνίας, που οι οικονομικές συνθήκες έχει εξαναγκάσει να ριζοσπαστικοποιηθεί, σε "λύσεις" που μέχρι πρότινος εξέφραζαν αποκλειστικώς μια λούμπεν διαμαρτυρία στην κάλπη. Το άκρως ανησυχητικό, βεβαίως, είναι η άνοδος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, οι οποίοι και συναποτελούν την πρώτη κοινοβουλευτική ομάδα εγκληματικής οργάνωσης στα πολιτικά χρονικά. Το τρόπον τινά λογικό είναι να υφαρπάξουν ψήφους η Λαϊκή Διάσπαση Λαφαζάνη και το κόμμα που ετοιμάζει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αυτοπαρουσιάζονται ως γνήσιοι συνεχιστές τού αντιμνημονιακού αγώνα και του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Το παράλογο, ωστόσο, είναι να προσδίδουμε χαρακτηριστικά γνωρίσματα προφήτη σε τηλεοπτικούς γελωτοποιούς όπως ο Β. Λεβέντης...

Τί μας έλεγε ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων τόσα χρόνια τα οποία σήμερα να θεωρούμε τόσο οραματικά; Πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκπροσωπούν τη φαυλοκρατία. Τα ίδια δεν έλεγαν, όμως, ακόμα και οι ψηφοφόροι τους που αν δεν διορίζονταν στο Δημόσιο, δεν τσέπωναν παρανόμως κάποιο επίδομα ή δεν έβγαζαν καμιά άδεια περιπτέρου δεν θα τα ψήφιζαν ποτέ; Αν θεωρούμε τον Β. Λεβέντη και τον κατ' εξοχήν λαϊκιστικό λόγο του (κάντε μια γρήγορη αναδρομή στο YouTube και στους καρκίνους με τους οποίους απειλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους για να πειστείτε) προφητικό, τότε 10.000.000 έλληνες είμαστε ο Κάλχας, ο Τειρεσίας κι ο Νοστράδαμος σε συσκευασία τού ενος...

Ποιό είναι, άραγε, το ρεαλιστικό εναλλακτικό πρόγραμμα Λεβέντη με το οποίο εγείρει σοβαρές αξιώσεις εισόδου του στη Βουλή; Το μόνο που τον έχω ακούσει να επαναλαμβάνει είναι ύβρεις σε βάρος των υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών και την απαίτηση από τον Αλέξη Τσίπρα να τον στείλει στο Βερολίνο για να διαπραγματευτεί με την Ανγκ. Μέρκελ! Σοβαρά μιλάτε; Γι' αυτό απότυχε η διαπραγμάτευση; Γιατί στείλαμε τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο κι όχι τον Β. Λεβέντη; Αν το πιστεύετε, ψηφίστε τον. Αν, ωστόσο, το κάνετε για να μπει ένας ακόμα παράφρων στη Βουλή, λες και δεν έχουμε ήδη αρκετούς, μην με παρεξηγήσετε αν αρχίσω να αμφιβάλλω σφόδρα για το εκλογικό σας γούστο. Αυτός ο τόπος δεν έχει να κερδίσει τίποτα αν στο πανηγυράκι των νεοναζί, των γερμανοτσολιάδων, των νεοφιλελεύθερων και των δραχμιστών που θα γεμίσουν τα έδρανα της επόμενης Βουλής προστεθούν και οι χαβαλέδες λαϊκιστές "wannabe" τρόφιμοι του Δρομοκαΐτειου. Θα έπρεπε και η αυτοταπείνωση του μέσου ψηφοφόρου να έχει τα όριά της...

Αν το τέλος τού εμφυλίου βρει τον Τσίπρα "νεκρό", ποιός αλήθεια θα έχει κερδίσει Παναγιώτη;...

Συνήθως σε έναν πόλεμο, πόσω μάλλον όταν αυτός είναι εμφύλιος, κερδίζουν όσοι δεν συμμετέχουν σε αυτόν, εκείνοι που αφήνουν δηλαδή τους άλλους να αλληλοφαγωθούν και ύστερα καρπώνονται τα οφέλη τής αλληλοεξουδετέρωσης των αντιπάλων τους. Με αυτό ως βάση είναι φανερό ποιοί ωφελούνται από τη σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ-Λαϊκής Διάσπασης: εκείνοι που θα έπρεπε σήμερα να απολογούνται σε ειδικά δικαστήρια για τα εγκλήματα μιας σαραντακονταετίας αυτοπαρουσιάζονται ως εγγυητές σταθερότητας και η ελπίδα τού λαού. Ο ιστορικός τού μέλλοντος, και δη της Αριστεράς, θα έχει πολλή δουλειά όταν κληθεί να εξηγήσει τί συνέβη στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία.

Δεν νομίζω, πάντως, πως θα χαριστεί στους δραχμιστές που διέσπασαν την Αριστερά γιατί αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόδωσε το λαϊκό κίνημα αλλά το κράτησε ζωντανό για να μπορέσει να δώσει και νέες μάχες. Κι ακόμα περισσότερο, θα δυσκολευτεί να κατανοήσει το μίσος με το οποίο κάποιοι επιτίθενται στον πρωθυπουργό, ειδικώς ορισμένοι για τους οποίους ο ίδιος έδωσε μάχη για να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ όταν όσοι τους έχουν "ερωτευτεί" τώρα τελευταία τους αποκαλούσαν εθνικιστές ή πρασινοφρουρούς. Ετσι δεν είναι, για παράδειγμα, Ραχήλ Μακρή και Νίκο Φωτόπουλε;...

Δεν τρέφω αυταπάτες. Σε αυτές τις 20 με 25 ημέρες που μεσολαβούν μέχρι τις εκλογές η Αριστερά θα φάει τα σαρκία της σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Δυστυχώς, κι όπως προέβλεπαν αρκετοί, η ωρίμανσή της θα είναι βίαιη και τραυματική. Ηταν και είναι, ωστόσο, αναπόφευκτο να γίνει όταν στο ίδιο κόμμα συστεγάζονταν άνθρωποι με πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αναλύσεις για την πραγματικότητα που τους περιβάλλει ανελέητη όταν εκείνοι αμπελοφιλοσοφούν. Η επόμενη ημέρα τής κάλπης, όμως, οφείλει να είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει την αυτοδυναμία είτε, πολύ περισσότερο, αν δεν τα καταφέρει...

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μπορεί να διαφωνεί όσο θέλει με το τρίτο μνημόνιο, όλοι οι Αριστεροί διαφωνούμε αλλωστε. Δεν πρέπει, ωστόσο, να εξαναγκάσει τον Αλέξη Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση με το μπομπολικό κομματίδιο, με τον γραφικό Β. Λεβέντη ή, αλίμονο, με την κουτσαβάκικη μεϊμαρακική δεξιά. Δεν καταλαβαίνω με ποιά επιχειρήματα θα μπορέσει η Λαϊκή Διάσπαση να αρνηθεί να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στο παράλληλο του μνημονίου πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο αποτελεί διαχρονικό πρόταγμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το "όχι σε όλα", το οποίο παραπέμπει πιο πολύ σε αντιλήψεις ΚΚΕ, δεν θα βοηθήσει να μπει ένα τέλος στη διαπλοκή και να οικοδομηθούν πολιτικές προς όφελος των μικρομεσαίων...

Το ξαναγράφω προς εμπέδωση: ο Αλέξης Τσίπρας μετά από τις εκλογές θα κληθεί να υλοποιήσει ένα θαύμα, να συνδυάσει δηλαδή την έξωθεν επιβαλλόμενη άγρια λιτότητα των μνημονίων, η οποία υπέχει θέση οικονομικού Συντάγματος, με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης υπέρ τού λαού και σε βάρος τής ελίτ. Αν κάποιος από το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να φέρει σε πέρας αυτό το εγχείρημα αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Αυτό είναι, άλλωστε, και το "πυρηνικό όπλο" με το οποίο ζητά ξανά την ψήφο τού εκλογικού σώματος. Ακριβώς, όμως, επειδή η απόπειρα είναι πολύ δύσκολο να πετύχει θα χρειαστεί τη συμπαράσταση ανθρώπων με εγνωσμένη πολιτική εντιμότητα και με ιδέες που αν απομονωθούν οι ακραίες εκφάνσεις τους είναι δυνατό να δώσουν λύσεις...

Για να σπάσει το απόστημα της φαυλοκρατίας δεν περισσεύουν ούτε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ούτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης. Γιατί, επομένως, να μην υπάρχουν ρόλοι και γι' αυτούς στη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, με διατυπωμένες, έστω, τις ενστάσεις τους (τις οποίες, άλλωστε, συμμερίζεται κι ο Αλέξης Τσίπρας) για το μνημόνιο; Ας πολεμήσει, λοιπόν, τώρα η Λαϊκή Διάσπαση για ένα όσο το δυνατό καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα για την ίδια. Αν, ωστόσο, ο λαός δεν της επιφυλάξει ποσοστό που να δικαιολογεί την θεμελιώδη θέση της πως αυτή εκπροσωπεί γνησίως το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, τότε την επόμενη ημέρα των εκλογών είναι χρέος της να προσφέρει χείρα βοηθείας, αν όχι να επιστρέψει, στο ΣΥΡΙΖΑ κι όλοι μαζί να αποδείξουμε ότι αν υπάρχει μια παράταξη που μπορεί να κάνει τα όνειρα πραγματικότητα αυτή είναι η Αριστερά...   

 

Πόσα ΚΚΕ μπορούμε να καταναλώσουμε;...

Εχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά αν ρωτήσετε στον Περισσό ποιός φταίει θα αποδώσουν ευθύνες στους πάντες εκτός από τα ίδια τα καθεστώτα. Η οποιαδήποτε αυτοκριτική θεωρείται οπορτουνιστική γι' αυτό και το ΚΚΕ μοιάζει καταδικασμένο να επαναλαμβάνει στην αιωνιότητα τα ιστορικά του λάθη με το "ατράνταχτο" επιχείρημα πως αν καεί μια φορά το φαγητό δεν σημαίνει πως θα ξανακαεί στο μέλλον ακόμα κι αν παρασκευαστεί με τον ίδιο αποτυχημένο τρόπο. Αυτός ο τόπος, επομένως, χρειάζεται πολλά πράγματα. Από αυτό που δεν έχει ανάγκη είναι από ένα δεύτερο ΚΚΕ, το οποίο θα αρνείται στο διηνεκές πως η θεώρηση της παγκόσμιας κατάστασης την οποία έκανε αποδείχθηκε λανθασμένη και γι' αυτό θα χαρακτηρίζει προδοτική οποιαδήποτε αναθεώρηση της τακτικής του, εμμένοντας σε μια ιδεολογική καθαρότητα η οποία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει πέρα από τους τοίχους των κομματικών γραφείων. Δεν είναι δείγμα ευφυΐας να μην αλλάζεις άποψη για τη στρατηγική σου όταν έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Γι' αυτό και η Λαϊκή Ενότητα Λαφαζάνη και οι συνοδοιπόροι της μπορούν να βαυκαλίζονται τους συνεπείς όσο θέλουν. Μόνο που η Ιστορία έχει αλλάξει σελίδα κι εκείνοι έχουν μείνει στην προηγούμενη...

Η κυβερνητική διαπραγματευτική τακτική, την οποία χάραξαν από κοινού Τσίπρας-Βαρουφάκης και στην οποία δεν έφεραν αντιρρήσεις ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στηρίχθηκε στο ότι η το Grexit θα είχε τόσο βαριές συνέπειες για τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ώστε θα καθίστατο απαγορευτική οποιαδήποτε σκέψη υλοποίησης του και, συνεπώς, η θεωρητικώς αδύναμη Ελλάδα είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει την έξοδο από τα μνημόνια και την άγρια λιτότητα χρησιμοποιώντας ως όπλο της την θεωρία των παιγνίων. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αποδείχθηκε ότι ναι μεν η Γερμανία θα είχε απώλειες στην περίπτωση που η χώρα μας επέστρεφε στη δραχμή, αλλά αυτές θα ήταν διαχειρίσιμες για την ίδια ενώ για εμάς θα οδηγούσαν στην απόλυτη καταστροφή. Φτάσαμε σε capital controls, στάση πληρωμών και δημοψήφισμα, αλλά η ΕΚΤ έχει τόσο χρήμα διαθέσιμο ώστε τα χρηματιστήρια δεν ταρακουνήθηκαν. Το 61% του ΟΧΙ δεν στάθηκε ικανό να πείσει την Ανγκ. Μέρκελ πως αυτός ο λαός δεν αντέχει άλλη εξαθλίωση. Αντιθέτως, οδήγησε την καγκελάριο να ασπαστεί τη στάση Σόιμπλε και να αποδεχθεί την εβδομάδα που μεσολάβησε της 5ης και της 12ης Ιουλίου το Σχέδιο Β' του Grexit. Για να μην το κουράζω, η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε κι έχει απόλυτο δίκιο όταν μέμφεται τα μνημόνια, ωστόσο η διαπραγμάτευσή της απέτυχε...

Τιμώ και σέβομαι την εντιμότητα ανθρώπων όπως ο Μανώλης Γλέζος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης κι ο Γιάνης Βαρουφάκης. Μοιάζουν, όμως, σαν να μην έχουν παρακολουθήσει τί έχει συμβεί στον πλανήτη μετά από το δημοψήφισμα. Απαξιώνουν τον Αλέξη Τσίπρα, έναν άνθρωπο με τον οποίο οι περισσότεροι έχουν συμπορευτεί σε κοινούς αγώνες για πολλά χρόνια, μόνο και μόνο γιατί δεν επέλεξε τη 13η Ιουλίου οι έλληνες να μην έχουν τραπεζικές καταθέσεις και να μην ακολουθήσουν τη σκληρή μοίρα των Σύριων προσφύγων.Δεν είμαι ευρωλιγούρης ούτε πιστεύω ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη έχει πολλά ψωμιά ακόμα. Είναι, ωστόσο, καταστροφικό να επιλέξουμε την αυτοκτονία, η οποία ταυτίζεται με την οικειοθελή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για μια χώρα που δεν έχει αυτήν τη στιγμή που μιλάμε ούτε τις υποδομές ούτε την παραγωγή για να το στηρίξει, από τη συνθηκολόγηση που σου δίνει τη δυνατότητα να δώσεις κι άλλες μάχες στο άμεσο μέλλον, έστω και λαβωμένος. Ναι, οφείλουμε να έχουμε πάντα καταστρωμένο ένα εναλλακτικό σχέδιο για την πιθανή περίπτωση που το Βερολίνο μας πετάξει από το τρένο, αλίμονο όμως αν αυτοσκοπός μας, έστω κι ασυνείδητα, είναι η υλοποίηση των σχεδιασμών Σόιμπλε...

Σε αυτό το πλαίσιο αποκαλώ μνημειώδη τη μέχρι τώρα αυτοσυγκράτηση Τσίπρα να μην απαντά με χτυπήματα κάτω από τη μέση στα αντίστοιχα που δέχεται από τους μέχρι χθες συντρόφους του. Δεν τιμά, για παράδειγμα, τον Γιάνη Βαρουφάκη να κατηγορεί τον πρωθυπουργό από τη βίλα του στην Αίγινα πως έχει πέσει θύμα τού εγώ του και να μην προχωρά ο ίδιος ούτε στη στοιχειώδη αυτοκριτική για τη διαπραγμάτευσή του, η οποία από ένα σημείο και μετά αποδείχθηκε τοξική, πόσω μάλλον όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον έχει καλύψει πάμπολλες φορές, και καλά έκανε. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας σπουδαίος οικονομολόγος, αλλά οφείλει να αναγνωρίσει κι ο ίδιος ότι αν ο πρωθυπουργός είχε ξεμείνει από άσους στο μανίκι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής γι' αυτό μεγάλη ευθύνη έχει κι ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών του. Ομοίως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρέπει να παραδεχθεί ότι ο δρόμος τής τυπολατρίας είναι διπλής κατεύθυνσης. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, πως αν κάποιοι βουλευτές σού έχουν καταθέσει ερωτήσεις εδώ και μήνες για τη λειτουργία τού Καναλιού της Βουλής είσαι υποχρεωμένη να τις απαντήσεις. Για το ότι δεν το έχεις κάνει δεν σου φταίει κανένας διαπλεκόμενος δημοσιογράφος...

Δεν υπάρχει καταλληλότερος να απαντήσει από τον ελληνικό λαό για το αν ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Η Λαϊκή Ενότητα μπορεί να το ερμηνεύει ως εντολή για έξοδο από το ευρώ, αλλά αν στις προσεχείς εκλογές πάρει 5% κι ο ΣΥΡΙΖΑ 40% καλό θα είναι να βρει κάποιο άλλο αφήγημα για τη μετεκλογική περίοδο και να συνεργαστεί μαζί του αν το απαιτούν οι συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί. Αν το πράξει, θα αποδείξει τόσο τον αριστερό της πατριωτισμό όσο και το ότι για όλους φτάνει η ώρα που αντιλαμβάνονται ότι οι αυθαίρετες ερμηνείες τής λαϊκής βούλησης έχουν ημερομηνία λήξης. Εκόντες άκοντες, άλλωστε, οι σύντροφοι της Λαϊκής Ενότητας (άλλο παράδοξο αυτό, να ονοματίζεις με αυτόν τον τρόπο ένα κόμμα που προέρχεται από διάσπαση ενός άλλου) δεν υπηρετούν το λαϊκό κίνημα αλλά εκείνους που οραματίζονται μετεκλογική συνεργασία τού ΣΥΡΙΖΑ με το παλιό πολιτικό σύστημα και τα παρακλάδια του. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ολοφύρεται σε βάρος τής διαπλοκής, αλλά θα είναι ένοχος απέναντι στο λαό αν αναγκάσει μετά από τις 20 Σεπτεμβρίου την κυβέρνηση της Αριστεράς να συνεργαστεί με το Ποτάμι. Η ριζοσπαστική Αριστερά της καφενειακής επανάστασης έχει τελειώσει. Είτε θα πέσει στη φωτιά, με τις όποιες συνέπειες έχει αυτό για την καθαρότητά της, είτε θα διαλέξει το ρόλο τού θεατή την ώρα τής σφαγής εκείνων που υποτίθεται πως υπηρετεί. Και τότε θα γίνει ολοφάνερο ποιοί, μέσα στην ασυλλόγιστη εγωπάθειά τους και στην αυτιστική αξιολόγηση των πολιτικών δεδομένων, έχουν διαπράξει ένα ολέθριο πολιτικό λάθος και ποιοί όχι...

Ο Τσίπρας δεν είναι μεσσίας, αλλά οι άλλοι δεν είναι καν ηγέτες...

Προφανώς και οι εκλογές βολεύουν τον Αλέξη Τσίπρα. Τώρα είναι η χρυσή του ευκαιρία να συγκροτήσει μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από την άλλη, ωστόσο, δεν καταλαβαίνω όλους εκείνους που ισχυρίζονται πως οι κάλπες δεν ήταν απαραίτητες και, μάλιστα, φέρεται να σχεδιάζουν και να είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε σχήματα-εκτρώματα τα οποία θα συμπεριλαμβάνουν το παλιό πολιτικό σύστημα, τους δραχμιστές και τους νεοναζί. Ποτέ ξανά πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση δεν είχε τόσο βάσιμη επιχειρηματολογία για να ζητήσει την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε στις 25 Ιανουαρίου για να δώσει τέλος στην εποχή των μνημονίων. Δεν τα κατάφερε, όχι γιατί έλεγε ψέματα ή γιατί δεν το προσπάθησε, εξαντλώντας τα όπλα που είχε στη διάθεσή του, αλλά γιατί ο αντίπαλος αποδείχθηκε και στην πράξη ισχυρότερος. Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός απώλεσε τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο εξαιτίας της εξωπραγματικής Αριστεράς. Ολα αυτά θα έπρεπε, που λέει ο λόγος, να αναφέρονται στο Σύνταγμα ως χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πότε μια κυβέρνηση δικαιούται να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές...

Αρνούμαι να πιστέψω ότι έχουν την παραμικρή βάση αληθείας σενάρια που θέλουν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους υπόλοιπους αντιφρονούντες βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ διατεθειμένους να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση μειοψηφίας η οποία θα συγκροτείται από το παλιό πολιτικό σύστημα μόνο του ή και μαζί με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Σε μια τέτοια περίπτωση η ιδεολογική καθαρότητα θα καταντήσει πλήρες ανέκδοτο και θα μιλάμε για ένα νέο 1965. Παίρνω, επομένως, το επικρατέστερο σενάριο των εκλογών στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου. Για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά τής χώρας η Αριστερά θα δώσει μάχη επικράτησης απέναντι στην Αριστερά. Οσοι έχουν απογοητευτεί από το ότι ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να σκίσει τα μνημόνια δεν πρόκειται να καταφύγουν σε εκείνους που τον πίεζαν να ψηφίσει όσο το δυνατό νωρίτερα το τρίτο μνημόνιο και οι οποίοι κουβαλούν στις πλάτες τους τις αμαρτίες τής μεταπολίτευσης, αλλά σε αυτούς που τους λένε πως η απόλυτη φτωτοχοποίηση της χώρας μέσω μιας άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στην ανυπόληπτη δραχμή με μνημόνιο είναι η λύση για τα προβλήματά τους...

Το τρίτο μνημόνιο φυσικά και δεν είναι ευλογία. Είναι υφεσιακό και χτυπά, κυρίως, τα μικρομεσαία εισοδήματα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα. Ανάμεσα σε άλλα, το χρηματικό ύψος των μέτρων είναι μικρότερο, η απαίτηση για πρωτογενή πλεονάσματα λογικότερη, δεν επιστρέφουν αντιλαϊκά μέτρα όπως το πεντάευρω στα νοσοκομεία κι ανοίγει τη συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και για την ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Ετσι κι αλλιώς είναι ένα μνημόνιο που έχει ψηφίσει και η αξιωματική αντιπολίτευση και, επομένως, δεν μπορεί ο Βαγγέλας (που και χθες με τη νέα πεζοδρομιακή ρητορική του απόδειξε γιατί έχει ξεμείνει στα χρόνια τού ξύλου στα αμφιθέατρα και των "γαλάζιων" και "πράσινων" καφενείων) να αποτελεί εναλλακτική για τους ψηφοφόρους που πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το λαϊκό κίνημα ή, τέλος πάντων, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί κι άλλο. Από την άλλη, ωστόσο, ο Βαγγέλας, η Φώφη κι ο Σταύρακας δεν μπορούν, για παράδειγμα, να ολοκληρώσουν το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, να παρατείνουν το κλείσιμο των Σκουριών ή να στείλουν στη δικαιοσύνη σκάνδαλα όπως τα θαλασσοδάνεια της ΑΤΕ. Δεν είναι σε θέση να το κάνουν γιατί είναι σκυλιά που δεν δαγκώνουν τα αφεντικά που τα ταΐζουν, που εξαρτώνται από αυτά όπως σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει με τον Αλέξη Τσίπρα...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μεσσίας. Κανένας δεν είναι. Εχει κάνει αρκετά λάθη κατά το επτάμηνο της διακυβέρνησής του, τα οποία έχει παραδεχθεί κι ο ίδιος και, μάλιστα, δίνοντας παραδείγματα κι όχι γενικώς κι αορίστως. Εχει πετύχει ωστόσο, μεταξύ άλλων, να ανοίξει τη συζήτηση σε όλη την Ευρώπη κατά της λιτότητας. Κι αν από αυτό δεν έχουν προκύψει άμεσα θετικά αποτελέσματα, θα τα δούμε μπροστά μας στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα. Ενδεχομένως να είμαι αφελής ή φαύλος γι' αυτό και να το γράφω, αλλά τουλάχιστον από το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν διακρίνω κάποιον καταλληλότερο για την θέση τού πρωθυπουργού. Είναι αλήθεια ότι απότυχε να τελειώσει με την εποχή των μνημονίων, αλλά είναι έντιμο από την πλευρά του να ζητά από το λαό να αξιολογήσει την προσπάθειά του...

Εγιναν σφάλματα στη διαπραγμάτευση, αλλά δεν πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να υπογράψει μνημόνιο από τις 26 Ιανουαρίου, είχε ενημερώσει γι' αυτό την Ανγκ. Μέρκελ κι επί επτά μήνες παρίστανε πως διαπραγματευόταν για να φέρει πιο μαλακά στο πόπολο τη νέα συμφωνία. Και ούτε πιστεύω ότι είναι αντιαποικιοκράτες εκείνοι που σκύβουν μέχρι το πάτωμα όταν βλέπουν μπροστά τους ρώσο αξιωματούχο ή αποκαλούν "σύντροφο" τον Βλ. Πούτιν. Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η χώρα νταβατζή αλλά να σταθεί ξανά στα πόδια της και δεν φρονώ πως αυτό μπορεί να γίνει με την επιστροφή στην εξουσία εκείνων που δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ ή με εκείνους που ενώ γνωρίζουν από πρώτο χέρι πόσες προσπάθειες έκανε ο Αλέξης Τσίπρας να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης έρχονται σήμερα και τον κατηγορούν για προδοσία. Δεν θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα λιγότερο Αριστερό από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Διατηρεί, ωστόσο, απέναντί τους ένα σημαντικό πλεονέκτημα και γι' αυτό είναι πολιτικός ηγέτης μακράς πνοής: αγωνίζεται για να την αλλάξει, αλλά αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα... 


  

Οποιος θέλει δημόσιες εκτελέσεις κι όχι Δικαιοσύνη ας εγγραφεί στον ISIS...

Οταν επιβάλλεται μια ποινή θα πρέπει να λαμβάνονται δύο σοβαροί παράγοντες υπόψη. Ο πρώτος αφορά τη βαρύτητα του αδικήματος σε συνδυασμό με το ιστορικό και την προσωπικότητα του θύτη κι ο δεύτερος τη μη εξόντωσή του, αλλά την τιμωρία και το σωφρονισμό του. Το τελευταίο σημαίνει πως σε μια δημοκρατική κοινωνία με τον ελάχιστο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να επιτρέπονται ούτε η θανατική ποινή αλλά ούτε και τα ισόβια, ανεξαρτήτως του απεχθούς τού αδικήματος ή του δράστη του. Αλίμονο αν η πολιτεία συμπεριφέρεται κι αυτή ως εγκληματίας. Κι αν αύριο μεθαύριο ο εγκληματίας επιστρέψει στην κοινωνία και ξαναεγκληματήσει, γι' αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη και του σωφρονιστικού μας συστήματος το οποίο συνήθως όχι μόνο δεν θεραπεύει ανθρώπινες αδυναμίες αλλά τις γιγαντώνει...

Ο νόμος Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκιση όσων αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή αναπηρία άνω του 67% είναι νομικό διαμάντι, μία από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες αυτής της κυβέρνησης για τις οποίες θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη. Να συμφωνήσω πως ενδεχομένως χρειάζονταν περισσότερες διευκρινίσεις και κατευθυντήριες γραμμές προς τα συμβούλια των φυλακών για το τί συνιστά σοβαρό πρόβλημα υγείας ώστε να αποφευγόταν, για παράδειγμα, η αποφυλάκιση Παπαγεωργόπουλου (οι δολοφόνοι τού εστιάτορα στην Υδρα, παρά τη σχετική νοικοκυρίστικη παραφιλολογία, δεν αποφυλακίστηκαν ελέω του νόμου Παρασκευόπουλου). Από εκεί και πέρα οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη πως ο νόμος τιμωρεί τον εγκληματία για το αδίκημα που έχει διαπράξει, όχι γι' αυτό που ενδεχομένως να διαπράξει στο μέλλον, όπως συνέβαινε για παράδειγμα στην ταινία "Minority Report" με τον Τομ Κρουζ, η οποία αφορούσε ένα δυστοπικό μέλλον...

Κι εναπόκειται, βεβαίως, στην κρίση των συμβουλίων των φυλακών να αποφασίζουν αν κάποιος είναι πολύ πιθανό να αδικοπραγήσει και στο μέλλον ή όχι. Σε διαφορετική περίπτωση, και για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, θα μπορούσαμε να συνταγματοποιούσαμε το φασισμό και να εκτελούσαμε, για παράδειγμα, δημοσίως και για παραδειγματισμό όλους τους δολοφόνους, βιαστές, παιδόφιλους, κλέφτες ή και μετανάστες/πρόσφυγες ώστε ο τρόμος κι όχι η κοινωνική συνείδηση να αποτρέπουν το έγκλημα. Οποιος θέλει τέτοιες κοινωνίες, ας μετοικήσει στη Σαουδική Αραβία ή ας εγγραφεί στο Ισλαμικό Κράτος. Δεν θα του επιτρέψω, ωστόσο, να μετατρέψει την πατρίδα μου σε αποικία μίσους...

Οποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι γεννιούνται εγκληματίες κι ότι άπαξ δολοφόνος για πάντα δολοφόνος έχει πολύ χαμηλή εκτίμηση για το ανθρώπινο είδος. Ολοι μας είναι πιθανό άλλωστε, γι' άλλους περισσότερο και γι' άλλους λιγότερο, να εγκληματήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Πριν, επομένως, πάρουμε την πέτρα τού αναμάρτητου κι αρχίσουμε να λιθοβολούμε καλό είναι πρώτα να πιέσουμε προς τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων των πολιτών και στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, στοιχεία που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικώς, καθώς και στο σωφρονισμό εκείνων που παραβίασαν ήδη τις κοινωνικές νόρμες...

Κανένας δεν ξυπνά ένα πρωί και λέει από μόνος του "ωραία ημέρα, ας πάω να σκοτώσω κάποιον". Είτε το κάνει για τα λεφτά είτε από φθόνο είτε από κάποια άλλη ψυχοπαθολογική ασθένεια η λύση δεν είναι τον κλείσουμε σε ένα μπουντρούμι και να πετάξουμε τα κλειδιά. Η Δικαιοσύνη τιμωρεί, δεν εκδικείται και η φυλακή οφείλει να σωφρονίζει κι όχι να σκοτώνει. Φτάσαμε στο 2015, κι όμως ακόμα δυστυχώς όλα αυτά δεν θεωρούνται δεδομένες κατακτήσεις αλλά ζητούμενα στην κομψευόμενη Ψωροκώσταινα...  

Αν δεν αποδεχθούμε ότι χάσαμε αυτήν τη μάχη δεν θα κερδίσουμε ούτε την επόμενη...

Ο Φρέντυ Γερμανός είχε πει κάποτε πως δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι γάμοι αλλά ευτυχισμένα διαζύγια. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αλλά καλό είναι να το σκεφτούν λίγο παραπάνω οι σουρεάλ αντιφρονούντες στην κυβερνώσα Αριστερά, οι οποίοι σε καθημερινή βάση εξαπολύουν μύδρους σε βάρος τού Αλέξη Τσίπρα κι ενώ έχουν πάρει την απόφαση να αποχωρήσουν, παραμένουν βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ και, μάλιστα, αφήνουν να διαρρέει πως σε περίπτωση ψήφου εμπιστοσύνης δεν θα καταψηφίσουν αλλά είτε θα απέχουν είτε θα ψηφίσουν "παρών"! Σύντροφοι, μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τα αστειάκια κι ο καθένας να αναλάβει λεβέντικα την ευθύνη που αναλογεί στην απόφαση που έχει ήδη λαβει; Οσοι θεωρούν τον πρωθυπουργό υποταγμένο, δουλικό, σκυλάκι τής Ανγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε και λακέ τής διαπλοκής είναι υποχρεωμένοι να ρίξουν εδώ και τώρα την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι δικαίωμά τους να πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας σούταρε άουτ σε κενό τέρμα κι όχι πως έχασε από τη Μπαρτσελόνα με γκολ οφσάιντ στο 90ό λεπτό, είναι απαράδεκτο ωστόσο να ασκούν μια παρελκυστική τακτική μόνο και μόνο γιατί δειλιάζουν να βάψουν τα χέρια τους με "αίμα"...

Εχει περάσει πάνω από μήνας από τη συμφωνία τής 13ης Ιουλίου κι ακόμα περιμένω να ακούσω το εναλλακτικό σχέδιο αυτών που επιθυμούν μνημόνιο με δραχμή. Για εκείνους δεν έχει καμιά σημασία πως αν ο πρωθυπουργός δεν υπόκυπτε στον εκβιασμό την επομένη κανένας έλληνας δεν θα είχε τραπεζικές καταθέσεις, οι 200.000 των συσσιτίων θα ήταν 10.000.000 και πως η χώρα θα παρέμενε υποχρεωμένη να εφαρμόσει ένα σκληρό πρόγραμμα με μια κοινωνία που θα θύμιζε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μετά από τη ρίψη τής ατομικής βόμβας. Ακουσα για εφόδους στο Νομισματοκοπείο όταν η ΕΚΤ θα ακύρωνε τα ελληνικά ευρώ την ίδια στιγμή κι άρα θα είχαν την ίδια αξία με τα χαρτιά που χρησιμοποιούμε στην τουαλέτα. Μας είπαν για προσφυγή στη Χάγη για το απεχθές χρέος όταν αυτό υπογράφηκε μεταξύ νομίμων κυβερνήσεων και δίχως να μας πουν πώς θα ζουν οι έλληνες τα πέντε χρόνια που θα χρειαστεί για να βγει απόφαση, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως αυτή θα είναι υπέρ τής Ελλάδας, κάτι που αμφισβητεί η συντριπτική πλειονότητα των νομικών. Μας μίλησαν για συμφωνία υπέρ των ολιγαρχών και δεν θα διαφωνήσω, μόνο που ειπώθηκε από τα χείλη εκείνου που τη διαπραγματευόταν επί πέντε μήνες κι ο οποίος δεν έχει κάνει ούτε τη στοιχειώδη αυτοκριτική...

Με λίγα λόγια, άκουσα πολλά επαναστατικά λόγια κι από ανθρώπους που εκτιμώ την ώρα που οφείλουμε να κάνουμε το αυτονόητο προκειμένου να κερδίσουμε την επόμενη μάχη. Να παραδεχθούμε, δηλαδή, ότι χάσαμε την τρέχουσα και να μην εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα καθεστώς νοσηρής άρνησης. Η κυβέρνηση έφτασε μέχρι τη στάση πληρωμών και το δημοψήφισμα αλλά η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη δεν λύγισε. Είναι λυπηρό το ότι παίξαμε το ζουρνά και οι αγορές δεν χόρεψαν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος, για τους Αριστερούς τουλάχιστον, να βαρούν τον οργανοπαίκτη...

Σε τί ωφελεί να κλαίμε ακόμα πάνω από το χυμένο γάλα, να αυτομαστιγωνόμαστε μέχρι αηδίας και να τρώμε τα σπλάχνα μας; Για να να επιχαίρουν οι φαύλοι που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία; Μακάρι οι αντιφρονούντες να συνειδητοποιήσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας το πρωί τής 13ης Ιουλίου δεν μεταλλάχθηκε σε μνημονιακό, δεν ζήτησε συγγνώμη για την αντιμνημονιακή του στάση ούτε φίλησε το χέρι τής καγκελαρίου εν είδει αιτήματος για συγχώρεση. Δεν δηλώνει ιδιοκτήτης τού τρίτου μνημονίου γιατί απλούστατα δεν είναι. Οπως δεν είναι προδότης όποιος με το πιστόλι στον κρόταφο επιλέγει να μείνει ζωντανός για να μπορέσει να είναι παρών στον επόμενο γύρο, που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρξει, από έναν ανώφελο θάνατο...

Θέλετε να απαλλαγεί η Ελλάδα από το σημερινό πρωθυπουργό; Να απαλλαγεί! Δώστε μου, όμως, και μια εναλλακτική λύση που δεν θα με κάνει να τρέμω: τον Βαγγέλα που συμπεριφέρεται σαν βαρύμαγκας του γλυκού νερού; Τον υπάλληλο του Μπομπολιστάν, την ανύπαρκτη Φώφη, τον σταλινικό Κουτσούμπα που θέλει έξοδο από το ευρώ χωρίς χρεοκοπία όπως άλλοι θέλουν τη Μόνικα Μπελούτσι στο κρεβάτι τους δίχως καν να της τηλεφωνήσουν, τον χιτλερικό Μιχαλολιάκο ή τους ακατάληπτους δραχμιστές; Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει, αυτήν την ώρα τουλάχιστον, μια σοβαρή εναλλακτική είναι απαραίτητο να πάμε σε εκλογές εντός τού Σεπτεμβρίου κι ο Αλέξης Τσίπρας με μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα να δοκιμάσει να πετύχει αυτό που μοιάζει αδύνατο: να συνδυάσει την έξωθεν επιβαλλόμενη άγρια λιτότητα με την προγραμματική του δέσμευση για κοινωνική δικαιοσύνη. Οι υπόλοιποι έχουν, έτσι κι αλλιώς, επιλέξει να μην λερώσουν τη φανέλα, προτιμώντας μια θέση στην εξέδρα τής Ιστορίας. Στο τέλος, ωστόσο, όλοι κρινόμαστε...   

 

 

Δεν είμαι ρατσιστής αλλά μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μιχαλολιάκος...

Στη φωτογραφία δεν απεικονίζονται σύριοι τζιχαντιστές που θέλουν να μεταδώσουν την "ασθένεια" του ισλαμισμού στην Ευρώπη φεύγοντας οικεία βουλήσει από τη "φιλήσυχη" πατρίδα τους. Πρόκειται για έλληνες που έζησαν την προσφυγιά τις πρώτες δεκαετίες τού 20ού αιώνα, την  προσφυγιά που είναι χειρότερη κι από τον θάνατο ακόμα, όπως έχει γράψει ο στιχουργός. Αν ανατρέξετε σε ντοκουμέντα τής εποχής θα διαπιστώσετε πως και για εκείνους, μολονότι τους συνέδεε η ίδια εθνική καταγωγή, οι νοικοκυραίοι χρησιμοποιούσαν τα ίδια επιχειρήματα με αυτούς που σήμερα δηλώνουν πως δεν είναι ρατσιστές αλλά "δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες". Οι έλληνες της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Κωνσταντινούπολης ήταν "ξένοι" στην Ελλάδα τού μεσοπολέμου και η ενσωμάτωσή τους στο παλιό ελληνικό κράτος μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν αφού για πολλές δεκαετίες θεωρούνταν "τουρκόσποροι" και τίποτα παραπάνω. Με τον καιρό, βεβαίως, ενσωματώθηκαν πλήρως κι αποτέλεσαν αυτό που ήταν διαχρονικά οι έλληνες των αλησμόνητων πατρίδων, η πρωτοπορία δηλαδή σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου...

Το κάθε κράτος έχει ευθύνη για τις ζωές των ανθρώπων που βρίσκονται εντός των γεωγραφικών του ορίων, ανεξαρτήτως αν αυτοί έχουν γεννηθεί σε αυτό, έχουν έλθει από εμπόλεμες περιοχές ή έχουν κατεβεί από την Αρη. Σκεφτείτε αν κάποιος άφηνε έξω από την πόρτα σας ένα μωρό που δεν ήταν δικό σας. Τί θα κάνατε; Θα το πνίγατε ή θα το φροντίζατε μέχρι να μπορέσει να σταθεί μόνο του στα πόδια του, να βρεθεί κάποιος ανάδοχος ή να το υιοθετήσετε εσείς οι ίδιοι; Το να δώσεις το χέρι σου σε κάποιον που είναι πεσμένος δεν είναι γενναιοδωρία, αλλά στοιχειώδης ανθρωπιά. Γι' αυτό και είναι επιχείρημα για αγρίους αυτό που λέει πως αν οι πρόσφυγες βλέπουν πως η Ελλάδα συμπεριφέρεται πλέον σε αυτούς που ζητούν καταφύγιο σε αυτή όπως στους "κανονικούς" ανθρώπους, θα αποτελέσει δέλεαρ προσέλκυσης ευρύτερων προσφυγικών ροών. Στην άτυπη ζυγαριά η διάσωση μιας ζωής έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την καμουφλαρισμένη χρυσαυγίτικη ρητορική...

Απάνθρωπα είναι, επίσης, επιχειρήματα του τύπου "αντί το κράτος να φροντίζει να βρίσκει στέγη σε όλους τους έλληνες το κάνει αποκλειστικώς για τους ξένους, οι οποίοι μας παίρνουν κι όλα τα επιδόματα". Εγραψα και προηγουμένως πως η πολιτεία οφείλει να φροντίζει για οποιονδήποτε ζει εντός των ελληνικών συνόρων. Δυστυχώς, όπως υπάρχουν πολλοί έλληνες άστεγοι το ίδιο συμβαίνει και με όσους έχουν φτάσει στη χώρα μας από άλλες γωνιές τού πλανήτη. Κι αν οι τελευταίοι εισπράττουν πολλά επιδόματα αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο πως ακόμα και στη χρεοκοπημένη Ελλάδα αποτελούν τους λιγότερο προνομιούχους. Κάθε νόμισμα, εξάλλου, έχει και την αντίστροφη όψη του. Εχουμε αναλογιστεί, για παράδειγμα, για το αν θα υφίσταντο σήμερα ασφαλιστικά ταμεία αν δεν συνεισέφεραν σε αυτά και οι νομίμως διαμένοντες αλλοδαποί ή όσοι έχουν πάρει την ελληνική υπηκοότητα/ιθαγένεια;...

Πού θέλω να καταλήξω; Πως η προσφυγοφοβία, στο όριο της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, αναζητά διαρκώς φερετζέ για να κρυφτεί. Προφανώς και η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της να λύσει το μεταναστευτικό ζήτημα. Οσο οι παγκόσμιες ηγέτιδες δυνάμεις εξακολουθούν να δυναμιτίζουν τη γεωπολιτική σταθερότητα στο πλαίσιο του εσωτερικού τους ανταγωνισμού κι όσο αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο της μεγάλης ευθύνης που τους αναλογεί για τη φιλοξενία των ανθρώπων-θυμάτων των εμπρηστικών τους πολιτικών, η Μεσόγειος, για παράδειγμα, θα συνεχίζει να αποτελεί νεκροταφείο ανθρώπινων ψυχών. Αλίμονο, όμως, όταν βλέπουμε κάποιον να πνίγεται να του ζητούμε πιστοποιητικά εθνικών και θρησκευτικών φρονημάτων. Δεν είμαι χριστιανός, αλλά από όσο γνωρίζω ο Ιησούς είπε "αγαπάτε αλλήλους" χωρίς να θέσει εξαιρέσεις κι αστερίσκους. Γι' αυτό ας σκοτώσουμε ο καθένας μας όσο γίνεται πιο άμεσα τον χρυσαυγίτη που κρύβουμε μέσα μας πριν αυτός πάρει για τα καλά τα ηνία στις υποκριτικές μας προσωπικότητες...



  

 

Χωρίς συμβιβασμούς δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνο με συμβιβασμούς δεν υπάρχει Αριστερά...

Οι περισσότεροι χειροκροτούμε κάποιον ο οποίος είναι ασυμβίβαστος, που δεν ρίχνει νερό στο κρασί του κι ακολουθεί την πορεία που έχει επιλέξει δίχως παρακάμψεις. Αν δεν γίνονταν, ωστόσο, συμβιβασμοί δεν θα υπήρχαν κοινωνίες, οι οποίες βασίζονται ακριβώς στην εύρεση χρυσών τομών σε αντικρουόμενα συμφέροντα,. Από την άλλη, οι συμβιβασμοί θυμίζουν λίγο την κατανάλωση φιστικιών: αν φας ένα δύσκολα σταματάς σε αυτό και συνεχίζεις μέχρι να αδειάσεις το σακούλι. Κατ' αντιπαραβολή, όταν αρχίσεις τις εκπτώσεις στις αρχές σου είναι πολύ εύκολο να καταλήξεις κάποιος άλλος χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι...

Σε αυτό το σταυροδρόμι βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση της Αριστεράς. Υποχώρησε, συμβιβάστηκε, συνθηκολόγησε γιατί η εναλλακτική ήταν πράγματι ακόμα πιο καταστροφική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως από εδώ και πέρα, κι αφού έχασε μια μάχη, θα πρέπει να μιμηθεί πλήρως τους προκατόχους της, να λέει "ναι σε όλα" στους δανειστές και να μιμείται πρακτικές, όπως στις Σκουριές, οι οποίες είναι αναντίστοιχες τόσο με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο, κυρίως, με θεμελιώδεις αριστερές αξίες όπως η προστασία των αδύναμων και του περιβάλλοντος...

Η αλαζονεία είναι μία από τις πιο βαθιά φυτευμένες ανθρώπινες αδυναμίες. Οταν αισθάνεσαι και είσαι, πράγματι, ισχυρός δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρασυρθείς και να πιστέψεις ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Οταν, όμως, δεν έχουν αντέξει αυτοκρατορίες στην αιωνιότητα είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί κανείς πως μια κυβέρνηση θα αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, ανεξαρτήτως των καλών της προθέσεων. Αυτήν τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού και η στοιχειώδης πολιτική λογική τού επιβάλλει να ανανεώσει, και μάλιστα πιο ενισχυμένη, τη λαϊκή εντολή στο πρόσωπό του το συντομότερο δυνατό, πριν καταπιεί τη δημοτικότητά του η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών...

Η παραμονή, ωστόσο, του σημερινού πρωθυπουργού στην εξουσία δεν αποτελεί αυτοσκοπό για τον ελληνικό λαό. Η χώρα έχει ανάγκη τον σκληρό διαπραγματευτή Αλέξη Τσίπρα του πρώτου πενταμήνου της διακυβέρνησής του. Δεν χρειάζεται, όμως, έναν Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο τροχονόμου τού νεοφιλελευθερισμού, που θα ξεπλένει ταξικώς άγριες πολιτικές χρησιμοποιώντας ως απορρυπαντικό την Αριστερά. Μέχρι το τέλος τού χρόνου θα έχει ξεκαθαρίσει εν πολλοίς το πολιτικό τοπίο κι όλοι θα συμμετέχουν σε αυτό από διαφορετικές θέσεις, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Μένει να αποδειχθεί αν αυτό θα είναι για καλό ή για κακό...

Ετσι κι αλλιώς τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να λογίζονται ως φορείς ιδεολογιών κι όχι να αξιολογούνται με επικοινωνιακούς όρους. Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Ντ. Βελκουλέσκου, για παράδειγμα, είναι ορθό να χαρακτηρίζεται "Δρακουλέσκου" όχι για σεξιστικούς λόγους αλλά ως εντολοδόχος πολιτικών οι οποίες στοχεύουν στην εξυπηρέτηση της διεθνούς ελίτ. Τα ίδια με τη ρουμάνα θα έλεγε ο οποιοσδήποτε απεσταλμένος τού ΔΝΤ. Αρκεί να θυμηθούμε τον Π. Τόμσεν για να μας διαλυθεί οποιαδήποτε αμφιβολία...

Αντί, επομένως, να χάνουμε τον καιρό μας στοχοποιώντας πρόσωπα ας προσανατολίσουμε τη δράση μας στο πώς θα επιτύχουμε θεαματικά αποτελέσματα σε τομείς στους οποίους η κυβέρνηση διαθέτει μια σχετική ελευθερία δράσης, όπως στο ζήτημα της φοροδιαφυγής και της καταπολέμησης της διαφθοράς, ώστε αυτό που μοιάζει σήμερα σχεδόν ανέφικτο, η έξοδος δηλαδή από την άγρια ταξική λιτότητα μέσω της εφαρμογής μνημονίου, να φαίνεται περισσότερο ρεαλιστικό σε ένα χρόνο από τώρα. Γι' αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να χρησιμοποιήσει όλο του το αυξημένο πολιτικό κεφάλαιο τώρα κι όχι αύριο για να γκρεμίσει ολοκληρωτικώς χρόνιες παθογένειες. Εφτασε, δηλαδή, η ώρα να αποδείξει κι αν το πολιτικό του χάρισμα είναι εξίσου ισχυρό με το επικοινωνιακό. Από το πρώτο, άλλωστε, θα κριθεί και η υστεροφημία του... 

Υ.Γ.: Ο vromostomos κατεβάζει καλοκαιρινά ρολά κι επιστρέφει την Τρίτη 18 Αυγούστου. Καλή ξεκούραση σε όλους γιατί μας περιμένει ένας ακόμα δύσκολος χειμώνας!
  

 

Αγάπα τον έλληνα με τα ελατττώματά του και θα δεις για πότε θα βγεις από την κρίση...

Αν κάποιος δεν πιστεύει τις στατιστικές που εξακολουθούν να κατατάσσουν την Ελλάδα ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες τού πλανήτη, μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αστραπή στη Μύκονο και να περάσει μια βραδιά με τον Αντ. Ρέμο για να βεβαιωθεί ότι λεφτά υπάρχουν. Θα μου πείτε πως οι περισσότεροι φραγκάτοι στο Νησί των Ανέμων είναι ξένοι. Εκεί συνωστίζεται ωστόσο κι όλη η ελληνική "καλή κοινωνία", αυτή που περνά την κρίση αβρόχοις ποσί προκειμένου να έχει χρήματα στην τσέπη για να τα "επενδύει" σε σαμπάνιες και λουλούδια για τους αοιδούς τής νύχτας. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η κατηγορία ανθρώπων δικαίως αισθάνεται πως δεν κάνει κάτι κακό. Τα συμφέροντά της υπερασπίζεται, έστω κι αν αρκετές φορές αυτό συμβαίνει στο σκοτάδι και με ναρκωμένους τους νόμους. Αυτούς, ωστόσο, που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι τους μικρομεσαίους που ασπάζονται το νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή την ιδεολογία τής ελίτ, διακατεχόμενοι από ένα σύγχρονο είδος ραγιαδισμού-γενιτσαρισμού για το οποίο η επιστήμη τής ψυχολογίας κάποια στιγμή πρέπει να βρει μια ονομασία...

Δεν ισχυρίζομαι πως η εργατική τάξη έχει πάντα δίκιο και πως θα πάει στον παράδεισο. Ούτε πως για την κατάντια μας φταίνε αποκλειστικώς ή κυρίως οι ξένοι και πως οι έλληνες είναι ο περιούσιος λαός. Το λούμπεν προλεταριάτο έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για το ότι η Ελλάδα είναι σήμερα μια χρεοκοπημένη χώρα. Εμεινε ικανοποιημένο με τα αδίκως διανεμηθέντα ψίχουλα την ώρα που κάποιοι συμμετείχαν σε λουκούλλεια γεύματα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν συμμερίζομαι την ιδεοληψία των θατσερικών πως οτιδήποτε ελληνικό είναι μιαρό κι οτιδήποτε ξένο είναι θεόσταλτο. "Μακάρι να μας κυβερνούσαν γερμανοί υπουργοί" λένε και ξαναλένε όσοι τη βρίσκουν με το μαστίγωμα στα κρυφά ή στα φανερά. Δεν έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αλλά όπου έχω πάει πουθενά δεν έχω βρει ένα μέρος που να μπορέσω να αποκαλέσω παράδεισο επί γης...

Κάθε τόπος έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, γι' αυτό και είναι πιο λογικό να αγαπάς αυτόν που σε γέννησε με τον ίδιο τρόπο που για τον ίδιο ακριβώς λόγο αγαπάς και τη μητέρα που σε έφερε στον κόσμο. Ναι, θα ήθελα η ελληνική δημόσια διοίκηση να έχει την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα της γερμανικής. Ναι, η γερμανική πειθαρχία και η προσήλωση στη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι αξιοθαύμαστες αρετές. Δεν θα μπορούσα, όμως, να με φανταστώ ευτυχισμένο σε μια πόλη όπου όλα θα ήταν σε τάξη και σε πρόγραμμα, σαν ενυδρείο, κι από τις επτά το βράδυ θα κυκλοφορούσαν μόνο ελάχιστοι μεθυσμένοι κάτω από έναν παγωμένο ουρανό...

Τί προτείνω, ίσως με έναν υπερφίαλο διδακτισμό και μια επιτηδευμένη απλοϊκότητα, για να σώσουμε το λαό και την πατρίδα; Να τους αγαπήσουμε πραγματικά. Οχι με μια εμμονική, διαστροφική αγάπη, η οποία αποκαλύπτει ψυχοπαθολογικές ασθένειες, αλλά με μια γνήσια αγάπη που θα πηγάζει από την αναγνώριση των ελαττωμάτων και θα συνδυάζεται με την θέληση διόρθωσής τους στηριζόμενοι στα προτερήματά μας. Δεν έχει νόημα να αντιγράψουμε, δίχως κριτική σκέψη, για παράδειγμα εκπαιδευτικά ή διοικητικά συστήματα που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλα κράτη αν δεν τα προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα. Ο έλληνας, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι βρετανός να είναι ευγενέστατος μαζί σου το πρωί και το βράδυ μόλις πιει μερικές μπίρες παραπάνω να σου ανοίγει το κεφάλι για να εκδηλώνει με αυτόν τον τρόπο την καταπίεση που υφίσταται. Δεν το γράφω για να δικαιολογήσω την αγένεια πολλών εξ ημών, αλλά για να επικεντρώσουμε στη σωστή διαχείριση των αδυναμιών μας χωρίς, παραλλήλως, να χάσουμε την ψυχή μας...

Με ρωτάτε αν αυτό είναι εφικτό; Σας απαντώ: πριν σχεδόν ένα μήνα ένας λαός βαλλόμενος από εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία ένα ΟΧΙ στη συνέχιση της υποδούλωσής του. Είναι αλήθεια ότι στο τέλος χάσαμε τη μάχη. Αυτό το ΟΧΙ, ωστόσο, ήδη αλλάζει την Ευρώπη και σίγουρα μας έχει αλλάξει πολύ ως έθνος. Η πρώτη μεγάλη ήττα τού νεοραγιαδισμού έχει προστεθεί ήδη στη λίστα των ιστορικών γεγονότων που αποδεικνύουν ότι τίποτα, μα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο...  

 



 

Φοβού τους εργοδότες και θέσεις δουλείας προσφέροντας...

Τα αφεντικά έχουν μια περίεργη σχέση αγάπης με τους υπαλλήλους τους. Συνήθως τους έχουν γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους: τους διατάζουν χωρίς να τους δίνουν ούτε σύμβαση, τους πληρώνουν ελάχιστα, καθυστερούν στις πληρωμές, τους υποχρεώνουν να δουλεύουν ώρες ατέλειωτες για το καλό τής επιχείρησης και συνήθως υπό καθεστώς βάρβαρων συνθηκών κι απειλής πως αν δεν αποδεχθούν το στάτους τού σκλάβου, τότε τους περιμένει το ταμείο ανεργίας. Υπάρχει, όμως, και μία περίπτωση στην οποία οι εργοδότες θυμούνται πως έχουν να κάνουν με ανθρώπους κι όχι με δούλους. Αυτή προκύπτει όταν αισθάνονται να θίγονται τα ατομικά τους συμφέροντα...

Κάποιος "κακοπροαίρετος" ενδεχομένως να χαρακτήριζε αυτήν τη στάση οπορτουνιστική. Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με τους ιδιοκτήτες διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης οι οποίοι νιώθουν πλέον βαριά πάνω τους την ανάσα τής απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης και γι' αυτό καταφεύγουν σε αγαπημένες τους μεθόδους, όπως είναι οι εκβιασμοί: "Ετσι είσαι κακιά κυβέρνηση που θα μας υποχρεώσεις να πληρώσουμε για πρώτη φορά για τις τηλεοπτικές άδειες; Ε, λοιπόν, θα απολύσουμε κόσμο ή θα μειώσουμε κι άλλο τους μισθούς πείνας και θα ρίξουμε το φταίξιμο σε σένα". Αυτό είναι το σκεπτικό των μιντιαρχών που ξεκίνησαν το πογκρόμ στα ασύδοτα μέχρι σήμερα μαγαζιά τους...

"Προσφέρουμε θέσεις εργασίας", είναι το λάιτ μοτίφ κάθε απατεώνα που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη μάστιγα της ανεργίας προκειμένου να συνεχίσει να δρα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και δίχως να πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία του. Για τους εταιροδανειστές, που από τη μία ζητούν να μην πληρώσουν έκτακτη εισφορά οι επιχειρήσεις με τζίρο άνω των 500.000 ευρώ με το επιχείρημα πως θα αυξηθεί η φοροδιαφυγή αλλά δεν έχουν πρόβλημα να εκτοξευτεί ο ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης για τους μικρομεσαίους, κίνηση που αυτονόητα θα γιγαντώσει παραβατικά φαινόμενα, δεν σοκάρομαι. Τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης παλεύουν να υπερασπίζονται και το κάνουν μέχρι στιγμής με μεγάλη επιτυχία...

Είναι κρίμα, ωστόσο, που κι ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να αποδέχεται αυτόν τον εκβιασμό στην περίπτωση των ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική. Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε πως δεν πρέπει να μείνουν 2.000 εργαζόμενοι στο δρόμο και πως αυτό δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη. Φαινομενικώς και βραχυπρόθεσμα έχει δίκιο. Κάποια στιγμή, όμως, οι πολιτικοί μας, ιδιαιτέρως εκείνοι που παρουσιάζονται ως Αριστεροί, οφείλουν να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους και σε βάθος χρόνου. Η περίπτωση των Σκουριών, για παράδειγμα, θα έχει περιβαλλοντικές συνέπειες για πάντα για μια επένδυση που θα προσφέρει θέσεις εργασίας όχι για παραπάνω από 25 χρόνια. Αν ασπαστούμε, εξάλλου, αυτήν τη λογική τότε ας γεμίσουμε τη χώρα και με εργοστάσια παραγωγής ηρωίνης, ας ανοίξει από ένας οίκος ανοχής κι από ένα κατάστημα πώλησης όπλων σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο κι έξω από κάθε σχολείο κι ας στήσουμε "φρουτάκια" σε κάθε καφετέρια, μπαρ, εστιατόριο και κλαμπ...

Με αυτό το "παραγωγικό" μοντέλο, ωστόσο, ονειρευόμαστε να βγούμε από την κρίση; Με το ξέπλυμα της λαμογιάς, που διαιωνίζει τις κοινωνικές ανισότητες και υποθάλπει παθογένειες όπως η διαπλοκή και η διαφθορά; Αν ο εφοπλιστής, ο καναλάρχης, ο τραπεζίτης, ο μεγαλοεπιχειρηματίας εξακολουθεί να απολαμβάνει ελαφρύνσεων τις οποίες η συντεταγμένη πολιτεία απορρίπτει για την πλειονότητα του πληθυσμού γιατί η τελευταία να υποχρεώνεται, νομικώς και ηθικώς, να τηρεί τους κανόνες δύο μέτρων και δύο σταθμών που της επιβάλλει το κράτος; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά της απαιτείται και να ανέχεται και τον παγκάλειο κυνισμό τού "μαζί τα φάγαμε". Κι ο Μπάμπης, ο Λάκης κι ο Σάκης αν δεν πλήρωναν φόρους θα μπορούσαν να ανοίξουν αλυσίδα καταστημάτων ή μια οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση και να προσφέρουν θέσεις εργασίας, οι οποίες θα αυξάνονταν όσο θα επεκτείνονταν οι μπίζνες τους...

Κάποιος, όμως, πρέπει να πληρώσει και τον κοινωνικό λογαριασμό, έτσι δεν είναι; Ακόμα και στα πιο νεοφιλελεύθερα κράτη υφίστανται κρατικές δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, τις υποδομές, την κοινωνική πολιτική. Αν, επομένως, κρίνουμε πως το κράτος είναι απαραίτητο και στον 21ο αιώνα όλοι μας, αναλόγως με τις δυνάμεις μας, οφείλουμε να συμμετέχουμε στην αποπληρωμή τού λογαριασμού. Οποιος πηγαίνει στην "τουαλέτα" για να αποφύγει να καταβάλει το δικό του μερίδιο δεν επιτελεί κοινωνικό έργο, το σκοτώνει. Κι ας εξέρχεται, στη συνέχεια, του αποχωρητηρίου κραδαίνοντας μαντιλάκια αφορολόγητης φιλανθρωπίας...