Ημέρες πένθους για τον εθνικισμό τής αδράνειας...

Το διαχρονικό μοτίβο τής εξωτερικής μας πολιτικής είναι η αδράνεια και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τα εθνικά μας θέματα παραμένουν ανοιχτά. Δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία για να συζητήσουμε τις διαφορές μας, αρνούμαστε το ένα μετά από το άλλο τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού και παραπέμπαμε μέχρι πρόσφατα το Μακεδονικό στις ελληνικές καλένδες. Στο τελευταίο δύο ήταν οι επιλογές μας. Με την πρώτη θα αφήναμε την κατάσταση ως έχει, με όλο τον πλανήτη να αναγνωρίζει τους βόρειους γείτονες ως Μακεδονία, σπαταλώντας ταυτοχρόνως πολιτικό κεφάλαιο και χρόνο σε μια ανύπαρκτη απειλή, ενώ θα μπορούσαμε να προσεταιριστούμε τους Σκοπιανούς μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους κι αντί να τους παραδώσουμε στα χέρια των Τούρκων να δημιουργούσαμε μαζί τους ένα ισχυρό βαλκανικό μπλοκ στην ΕΕ...

Με τη δεύτερη θα φτάναμε σε ένα συμβιβασμό για σύνθετη ονομασία erga omnes και Συνταγματική Αναθεώρηση. Όποιος πιστεύει ότι σήμερα, ύστερα από 70 και πλέον χρόνια ονομασίας τής γείτονας ως Μακεδονίας, θα μπορούσαμε να πετύχουμε να μην συμπεριλαμβάνεται το "Μακεδονία" στην ονομασία της ή πως θα έκλεινε μια συμφωνία δίχως και δικές μας υποχωρήσεις- βλ. εθνικότητα και γλώσσα- τότε του επιτρέπω να συνεχίσει το μακάριο ύπνο του... 

Τώρα που ο εθνικισμός είναι στριμωγμένος στα σκοινιά είναι η κατάλληλη ώρα για να του δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα με μια συμφωνία για το Μακεδονικό. Οι εκπρόσωποί του, άλλωστε, αυτοεξευτελίζονται παριστάνοντας τους πατριώτες δίχως να θυσιάζουν την καρέκλα τους ή μιλώντας για μπλόφες για να υποκριθούν το ότι είναι φιλελεύθεροι ενώ στην πραγματικότητα είναι ακροδεξιοί. Ο ελληνικός κι ο σκοπιανός λαός δείχνουν ωριμότεροι από αρκετούς πολιτικούς εκπροσώπους τους. Πάνω σε αυτήν την ωριμότητα μπορεί να χτιστεί μια φιλία διαρκείας, δίχως νικητές και ηττημένους που όπως έχει δείξει η Ιστορία αφήνει μόνο πικρίες και το πεδίο ανοιχτό για μελλοντικές συγκρούσεις χωρίς σταματημό...