Ηγέτης ή ξανθός Πολάκης;...

Ο Αντ. Σαμαράς κι ο Κ. Καραμανλής στην καλύτερη περίπτωση δεν στηρίζουν τον Κ. Μητσοτάκη και στη χειρότερη τον υπονομεύουν. Αν, όμως, ο πρωθυπουργός αναρτούσε, μεταμεσονύχτια μάλιστα, ένα "αναλάβατε ή σταματήστε να με υπονομεύετε" θα ήταν ξεκάθαρη ομολογία αδυναμίας. Σίγουρα, πάντως, δεν θα μαρτυρούσε ηγετικότητα...

Ο Αλέξης Τσίπρας στην καλύτερη περίπτωση δεν στηρίζει τον Στέφανο Κασσελάκη και στη χειρότερη τον υπονομεύει. Το ίδιο και η υπόλοιπη εσωκομματική αντιπολίτευση που η δυναμική της στην κοινωνία είναι στο ίδιο επίπεδο με το πάτωμα. Τι, αλήθεια, κερδίζει όμως ο Κασσελάκης με το να φεύγει για τις Σπέτσες και τις ΗΠΑ, να καθυστερεί χαρακτηριστικά τη σύγκληση των οργάνων, να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νέων εσωκομματικών εκλογών και να αντιδρά σαν μωρό παιδί σε όποιον δεν του λέει πως είναι κάτι ανάμεσα σε θεό και ημίθεο; Τίποτα απολύτως. Απλώς προσθέτει λιθαράκια στην αυτοκαταστροφή του...

Αν ο Κασσελάκης προετοιμάζει μια Κεντρική Επιτροπή των μεγάλων μαχαιριών θα πρέπει να κρατήσει ένα μαχαίρι και για τον εαυτό του. Δεν πήρε 30% στις ευρωεκλογές, αλλά 15% κι αυτό γιατί δεν άκουγε κανέναν άλλο παρά μόνο το ένστικτό του και δυο τρεις ακόμα που ξέρουν από πολιτική όσα ξέρει κι ένας κρεοπώλης από στιχουργική. 

Το ένστικτό του, όμως, δεν απέτρεψε τα αυτογκόλ τύπου πόθεν έσχες και Τάιλερ και τώρα τρέχει ή θα όφειλε να τρέχει μην τον προσπεράσει ο Χάρης Δούκας. Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι να επιβεβαιώνεται η αρχηγία του κάθε έξι μήνες από μία μάζα όλο και μειούμενων φανατικών αλλά το 15% να γίνει 30% και παραπάνω, να πολλαπλασιάσει δηλαδή τις δυνάμεις τού κόμματος. Αυτό, ωστόσο, δεν θα συμβεί ποτέ αν έχει πάρει την απόφαση να μείνει στην ιστορία ως ένας ξανθός Πολάκης πριν επιχειρήσει τη δήθεν ηρωική του έξοδο...

  
 

Ο Κασσελάκης οφείλει να ακούει ακόμα και το τσούρμο των αποτυχημένων πολιτευτών...

Ας υποθέσουμε πως τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ είχαν συνεδριάσει από την πρώτη εβδομάδα μετά τις ευρωεκλογές, πως ο Στέφανος Κασσελάκης είχε απολύσει αυτοπροσώπως τον Θ. Θεοχαρόπουλο και τον Γ. Τσίπρα ή πως είχε ανακοινώσει το κλείσιμο της "Αυγής" κατόπιν έγκρισης της Κεντρικής Επιτροπής. Όλα αυτά θα είχαν αποτρέψει τον Χρ. Σπίρτζη από το να βγαίνει κάθε πρωί και να πυροβολεί τον Κασσελάκη ή τον Δ. Τεμπονέρα από το να αναρτήσει μια ακόμα διακήρυξη ιδεών; Μάλλον όχι, γι' αυτό και η υποκρισία περισσεύει από ένα τσούρμο αποτυχημένων πολιτευτών που δεν έχει κάνει ούτε μία πρόταση με αρχή, μέση και τέλος για το τι θέλουν να περιλαμβάνει το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ...

Ναι, ο Κασσελάκης όφειλε να είχε συγκαλέσει νωρίτερα τα όργανα, να είχε μιλήσει ο ίδιος με τους διαφωνούντες και με τους εργαζόμενους στην "Αυγή". Τέτοιου είδους τακτικά λάθη τού στοίχισαν, άλλωστε, κι ένα ποσοστό στις ευρωεκλογές που θα του επέτρεπε να προχωρήσει πιο αναίμακτα σε δομικές αλλαγές. Απέναντί του, ωστόσο, στο κόμμα δεν έχει, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, αγνούς ιδεολόγους που ανησυχούν για το μέλλον τής Αριστεράς αλλά είτε φιλόδοξους θεσιθήρες είτε επαγγελματίες τεμπέληδες είτε μια πέμπτη φάλαγγα που δεν έφυγε με τις δύο διασπάσεις για να παίζει το ρόλο τού Δούρειου Ίππου...

Ο Κασσελάκης οφείλει να ακούει κι εκείνους που δεν εμπιστεύεται. Αυτό επιτάσσει η εσωκομματική δημοκρατία, αλλά και το ναπολεόντειο "κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου εγγύτερα". Δεν θα πάει, ωστόσο, πολύ μακριά αν εμπιστεύεται μόνο το δικό του ένστικτο και δύο τριών ακόμα ανθρώπων. Το ταβάνι ενός τέτοιου σκεπτικού είναι το 15% των ευρωεκλογών. Αν πράγματι θέλει να γίνει πρωθυπουργός θα πρέπει και να κατανοήσει πως ούτε τον μισούν άπαντες κι επιθυμούν το κακό του ούτε ο ίδιος είναι αλάνθαστος. Όλα θα γίνουν πιο εύκολα για τον ίδιο όταν το κατανοήσει...

 

Το λυκόφως των λουδιτών...

Η συζήτηση γύρω από το μέλλον τής "Αυγής" δεν είναι καθόλου άσχετη με τη συζήτηση για το μέλλον τής Αριστεράς. Αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό ποια Αριστερά θέλουν αυτοί που εκφράζουν τη μία ή την άλλη άποψη... 

Από τη μία υπάρχει η μουσειακή αντίληψη ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, στο όνομα της παράδοσης και της ιστορικής συνέχειας. Κι από την άλλη, βρίσκουμε τη γνώμη πως αν σε κάτι διαφέρει ουσιωδώς η Αριστερά από τη συντήρηση είναι ακριβώς στο ότι δεν την τρομάζει το νέο, δεν προσαρμόζει την πραγματικότητα στις εκτιμήσεις της αλλά το αντίστροφο, δεν καταστρέφει τις μηχανές όπως οι λουδίτες αλλά προσπαθεί να τις ενσωματώσει σε αυτό που αποκαλούμε κοινωνική συνοχή, όπως πρέπει να γίνει σήμερα με την τεχνητή νοημοσύνη...

Το καθημερινό φύλλο τής "Αυγής" δεν το έκλεισαν ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης ούτε ο Αλέξης Τσίπρας (είχε αποφασιστεί το 2022, αλλά όπως και με πολλά άλλα ο Αλέξης προτίμησε να κάνει τον ισορροπιστή χάνοντας στο τέλος το πολιτικό του κεφάλι που ψάχνει τώρα να ξαναβρεί). Το έκλεισαν τα 150.000 μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ που ούτε αυτά την αγόραζαν... 

Η επίκληση της ιστορικότητας δίχως την έγνοια για τη βιωσιμότητα στο μέλλον ποτέ δεν αποτέλεσε σοφή επιλογή. Κομμάτι τού Τύπου και της Αριστεράς είναι και τα κατοχικά χωνιά, δεν θα επιστρέψουμε ωστόσο σε αυτά για να μην χάσουμε τις ρίζες μας. Δεν είναι, άλλωστε, ντροπή να προσαρμόζεσαι για να επιβιώνεις. Ντροπή είναι να έχεις τα μάτια και τα αφτιά σου κλειστά σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου κι αυτό να το βαφτίζεις συνέπεια ενώ είναι καθαρή ηλιθιότητα...

Δεν είναι πάντοτε σωστό να σπας αβγά. Όταν, για παράδειγμα, είσαι ένας ελκυστικός και καλοδουλεμένος κομματικός οργανισμός με σαφή κυβερνητική πρόταση θα ήταν αυτοκτονικό να χαλάσεις τη συνταγή τής επιτυχίας. Ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα για το ΣΥΡΙΖΑ και δεν το έχω καταλάβει; 

Αντιθέτως, χρειάζεται γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο με νέα υλικά. Όχι, όμως, μόνο με αυτά που θα φέρουν ο πρόεδρος και το επιτελείο του. Και οι πρόσφατες ευρωεκλογές, άλλωστε, απέδειξαν ότι είναι επιρρεπείς στα λάθη. Αλίμονο όμως, δεν έχουν καμία χρησιμότητα όσοι δεν καταθέτουν ουσιαστικές προτάσεις παρά ασύστολες γενικότητες και μπουρδολογίες και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο από την αποκαθήλωση του αρχηγού που τους έχει γραμμένους. Δεν θα μας λείψουν...  ΄

  

Η συστολή είναι και για τα τοτέμ...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας θελήσει να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Κεντροαριστερά φαντάζομαι πως μπορεί να το κάνει με το δικό του στόμα. Σίγουρα, πάντως, δεν θα χρειαστεί το στόμα τού Χρ. Σπίρτζη, του Δ. Τεμπονέρα ή του Κ. Ζαχαριάδη... 

Το ότι κάποιοι χρησιμοποιούν το όνομά του για να πλήξουν τον Στέφανο Κασσελάκη λέει περισσότερα για τους ίδιους παρά για τον Τσίπρα. Τι λέει; Πως οι ίδιοι έχουν από μικρή ως ανύπαρκτη δυναμική στη βάση τής Κεντροαριστεράς, γι' αυτό κρύβονται πίσω από το τοτέμ για να φαίνονται μεγαλύτεροι...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δικαίωμα να επιδιώκει την προσωπική του δικαίωση. Δεν θα το πετύχει, ωστόσο, καλώντας σε συνέδριά του ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού ή διεκδικώντας ηγετικό ρόλο ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του. Μπορεί μεθαύριο ή παραμεθαύριο να μπορέσει να αναλάβει ένα πόστο που να ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες του. Όχι, όμως, σήμερα ούτε αύριο. Αν, για παράδειγμα, επιλέξει να τεθεί άμεσα αντίπαλος του Κασσελάκη θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λάθος στα τόσα που έκανε την τετραετία 2019- 2023...

Ο Τσίπρας, ο οποίος ήταν κομματάνθρωπος από τα γεννοφάσκια του, εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το Φεβρουάριο του 2008 και στις πρώτες εκλογές του με αυτή την ιδιότητα το κόμμα έλαβε κάτι περισσότερο από 4%, όταν στην αρχή οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν και 18%. Θα έπρεπε τότε να παραιτηθεί; Ή, μήπως, έχει την ψευδαίσθηση πως θα γινόταν πρωθυπουργός αν δεν είχε πρώτα χρεοκοπήσει η χώρα; 

Καβάλησε το κύμα, δεν το δημιούργησε. Ο Κασσελάκης, που είναι μόλις εννέα μήνες αρχηγός και δεν είχε καμία σχέση με το κομματικό σύστημα μέχρι πέρυσι, καλείται να δημιουργήσει κύμα, η δουλειά του δηλαδή είναι πολύ πιο δύσκολη κι ας είναι η κριτική που δέχεται δυσανάλογη. Θα περίμενε, επομένως, κάποιος περισσότερη συστολή από εκείνους που όταν κόπασε το κύμα τερματίστηκε και η καριέρα τους... 

 

Συγκόλληση, η χαρά των ολιγαρχών...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει και φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει, συνεπώς δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί αντισυστημικό κόμμα. Κι ας μην ανήκουν πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ ή να μην έχουν ενεργό ρόλο οι περισσότεροι από όσους κυβέρνησαν... 

Μολονότι, ωστόσο, έχει κυβερνήσει είναι το μοναδικό από τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει που το σύστημα πολεμά. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, κι από κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει τα οποία ωστόσο για διάφορους λόγους δεν φοβάται...

Πόσο ελπιδοφόρο, επομένως, για τους προοδευτικούς πολίτες είναι να συγκολληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ του οποίου τα στελέχη και η βάση είναι κατά πλειοψηφία κεντροδεξιά ή με τους αποδεδειγμένα ανήθικους και κοινωνικώς ανυπόληπτους αποστάτες; Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως πρέπει να συνεχίσει όπως είναι αφού αυτό δεν βγάζει πουθενά. Επ' ουδενί, όμως, θα έχει σημασία να ενωθεί με άλλα κόμματα μόνο και μόνο για να έχουν οι ολιγάρχες το κεφάλι τους ήσυχο...

Ένα κόμμα χρειάζεται ενεργά και δραστήρια μέλη και στελέχη. Δεν αρκούν τα δημοψηφίσματα και η αδιαμεσολάβητη επαφή. Αλίμονο όμως, ένα κόμμα δεν χρειάζεται να διαιωνίζει αποτυχημένες πολιτικές καριέρες, επαγγελματίες τεμπέληδες ή ανεπάγγελτους ρεμπεσκέδες στο όνομα της ενότητας και της συλλογικότητας. Ούτε, ωστόσο, οι απολίτικοι τεχνοκράτες μπορούν να είναι στην πρώτη γραμμή... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε αριστερό κόμμα χρειάζεται άξιους από την κοινωνία των πολιτών, με πολιτικό λόγο, εντιμότητα κι ενσυναίσθηση. Ανθρώπους, δηλαδή, που να μην μιλούν απλώς για Αριστερά από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά οι πράξεις τους να είναι κάθε λέξη των αξιών της. Όταν βρει αυτούς τους ανθρώπους ο Στέφανος Κασσελάκης- την αυτοκάθαρση, άλλωστε, την έχει ήδη ξεκινήσει- ο αυτοδύναμος δρόμος για το Μαξίμου θα γίνει ορθάνοιχτος...     

 

 

Ούτε προβιά του επιτρέπουν να αλλάξει...

Η κυβέρνηση σύρεται στη φορολόγηση των υπερκερδών των διυλιστηρίων- έστω και στο χαμηλότερο συντελεστή- όταν επί μήνες μάς έλεγε πως μέτρα όπως αυτό θα χρεοκοπήσουν τη χώρα. Παραλλήλως, βεβαίως, "ξεχνά" να φορολογήσει τα υπερκέρδη των σούπερ μάρκετ και των τραπεζών κι επαναφέρει διά της πλαγίας την ασυλία των τραπεζιτών. Ακόμα κι έτσι, όμως, αυτή η οπισθοχώρηση αποδεικνύει ότι λεφτόδεντρα υπάρχουν- Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ, υπερέσοδα από έμμεσους φόρους-, αλλά δεν είναι για να τρώει από αυτά η κοινωνική πλειοψηφία...

Την ίδια ώρα, άλλωστε, που η Ισπανία δίνει τρίτη παράταση στο μηδενικό ΦΠΑ για βασικά αγαθά είναι αστείο να χρησιμοποιείται ακόμα ως αντιπαράδειγμα από το καθεστώς Μητσοτάκη. Εκτός αν οι Ισπανοί ή οι Κύπριοι που έχουν λάβει αντίστοιχα μέτρα είναι ανόητοι να παρατείνουν πολιτικές που δεν φέρνουν αποτελέσματα και στερούν το Δημόσιο από έσοδα. Μάλλον, όμως, εμείς είμαστε οι ηλίθιοι που χρειαστήκαμε πέντε χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο Μητσοτάκης μας δουλεύει ψιλό γαζί...

Πριν τις βουλευτικές εκλογές τού Ιουνίου του 2023 αν κάποιος άκουγε τη μητσοτάκειο προπαγάνδα θα πίστευε ότι η Ροδόπη θα παραδινόταν από το ΣΥΡΙΖΑ στους Τούρκους. Πριν από τις φετινές ευρωεκλογές είχε αναγάγει το πόθεν έσχες σε μείζον ζήτημα για να έρθει λίγες ημέρες αργότερα να δώσει παράταση μέχρι το τέλος τού χρόνου... 

Όχι, ο λύκος δεν άλλαξε ούτε προβιά εν προκειμένω. Την ίδια φορούσε στο 41%, την ίδια φορά και στο 28%. Οι νταβατζήδες του δεν του επιτρέπουν να την βγάλει ούτε να την αλλάξει. Τι να το κάνεις ένα τομάρι σκέτο άλλωστε;...

 

   
 

Δεν υπάρχουν αργόμισθοι οσιομάρτυρες της Αριστεράς...

Το ποσοστό τού ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα μπορούσε να είναι υψηλότερο αν, για παράδειγμα, δεν βλέπαμε τον Τάιλερ παντού και πάντοτε ή αν η συζήτηση την τελευταία εβδομάδα δεν περιστρεφόταν γύρω από το πόθεν έσχες τού προέδρου του. Εξαιτίας της απειρίας του, αλλά και του ναρκισσισμού του ο Στέφανος Κασσελάκης έχυσε την καρδάρα με το γάλα που ενδεχομένως να είχε φτάσει ή και ξεπεράσει το 20% κι έτσι σήμερα να μην απασχολούσε κανένα η σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων, ο Θ. Θεοχαρόπουλος ή ο Γ. Τσίπρας. Νέος είναι, όμως, και μοιάζει, αν μη τι άλλο, να μαθαίνει...

Ποιος πιστεύει, άλλωστε, ότι αν κατά την προεκλογική περίοδο βλέπαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Θεοχαρόπουλο, τον Γ. Τσίπρα, τον Γ. Ραγκούση ή τον Χρ. Σπίρτζη ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε σήμερα 30%; Αν αυτά τα πρόσωπα και κάποια άλλα μπορούσαν να του δώσουν αυτή τη δυναμική θα του την είχαν δώσει και το 2023 ή το 2019. Έτσι δεν είναι; Αφήστε που αγγίζει την αυτοταπείνωση να το παίζεις οσιομάρτυρας γιατί σου κόπηκε η αργομισθία σε μια χώρα που τα πιο άξια παιδιά της φεύγουν στο εξωτερικό, αμείβονται με πενταροδεκάρες ή είναι άνεργα...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο. Η υπόθεση της ευρύτερης Αριστεράς απαιτεί τον πληθυντικό κι όχι τον ενικό αριθμό. Απαιτεί, ωστόσο, και συγκλίσεις από το πάνω ράφι κι όχι από τα ιστορικά απομεινάρια. Ανθρώπους, δηλαδή, που να σημαίνουν και κάτι για την κοινωνία κι όχι ανακυκλωμένα στελέχη που αν τους βγάλεις από τον κομματικό σωλήνα δεν θα ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης μπορεί να παίξει το ρόλο τού μεσολαβητή. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, δεν μπορεί να παίξει κανέναν άλλο ρόλο, όσο κι αν του ζαλίζουν τα αφτιά κόλακες που τον θέλουν ασπίδα υπεράσπισης των δικών τους αναγκών πολιτικής επιβίωσης...

 
 

Σύγκλιση προοδευτικών δυνάμεων όπως λέμε παγκόσμια ειρήνη...

Η σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων θυμίζει όλο και περισσότερο την παγκόσμια ειρήνη. Όλοι υποτίθεται πως την θέλουν, αλλά κανείς δεν την εξειδικεύει ώστε να ξέρουμε όλοι σε τι συμφωνούμε και σε τι διαφωνούμε. Αν παγκόσμια ειρήνη, για παράδειγμα, σημαίνει ο Βλ. Πούτιν μετά την Ουκρανία να καταλάβει και τις βαλτικές χώρες, προσωπικώς δεν θα πάρω. Ούτε αν προοδευτική σύγκλιση σημαίνει, για παράδειγμα, ιδιωτικά πανεπιστήμια ή ένα κόμμα που δεν χρωστά να αναλάβει τα κερατιάτικα ενός άλλου...

Φυσικά και τα πρόσωπα που θα ηγηθούν του προοδευτικού μετώπου έχουν τη σημασία τους. Από φθαρμένα υλικά, άλλωστε, δεν μπορεί να χτιστεί το καινούριο. Αλίμονο, όμως, αν βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο για μια ακόμα φορά, όπως συνέβη πέρυσι στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Γι' αυτό κι ο όποιος προοδευτικός φορέας δεν θα έχει νόημα αν δεν έχει προηγηθεί αναλυτική προγραμματική συμφωνία. Να ξέρουν, δηλαδή, οι πολίτες ότι η αυριανή προοδευτική κυβέρνηση δεσμεύεται για δέκα και περισσότερα συγκεκριμένα πράγματα...

Οι εκλογές μπορεί να γίνουν σε τρία χρόνια, μπορεί όμως και νωρίτερα. Αφήστε που στο μεσοδιάστημα το καθεστώς Μητσοτάκη θα επιχειρήσει να γκρεμίσει ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου και στο τέλος να αφήσει μια μπανανία υπό τον απόλυτο έλεγχο των ολιγαρχών. Γι' αυτό και οι όποιες πρωτοβουλίες οφείλουν να διατυπωθούν δημοσίως όσο γίνεται συντομότερα, ακόμα κι εν μέσω θέρους, ώστε ο καθένας να είναι σε θέση να τοποθετηθεί επί απτών κι όχι αφηρημένων εννοιών. Κερδισμένος θα βγει όποιος το κάνει πρώτος αφού θα έχει αποδείξει ότι έλαβε πραγματικά το μήνυμα των ευρωεκλογών...  

 

Σκοτώνουμε την ανθρωπιά μας δίχως λύτρα...

Αν δεν ήταν γυναίκα "του" θα την χτυπούσε; Αν δεν ήταν μεγαλοδικηγόρος θα κυκλοφορούσε σήμερα ελεύθερος; Αν η δικαιοσύνη δεν απαντήσει ποτέ πειστικά σε αυτά τα ερωτήματα το έγκλημα θα μοιάζει με αναπόδραστη συνέπεια της ανθρώπινης φύσης. Η αδικία είναι ανθρώπινο, δεν είναι φυσικό φαινόμενο για να ισχυριζόμαστε δήθεν αθώα πως δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, όπως είχε πει κάποτε ο Κ. Μητσοτάκης για τις ταξικές ανισότητες. Κι όσοι δεν την αντιμετωπίζουν είναι εξίσου ένοχοι με τον οποιοδήποτε εγκληματία...

Όπως ένοχοι είναι όλοι όσοι σφαλίζουν τα μάτια σε ναυάγια όταν από αυτά σκοτώνονται αλλοδαποί, όπως συνέβη στην Πύλο ένα χρόνο πριν. Όχι κυρίες και κύριοι, δεν είναι πατριωτικό καθήκον να σπρώχνεις ανθρώπους στο θάνατο. 

Είναι βαθύτατα προσβλητικό για την ανθρωπιά μας κι ακόμα προσβλητικότερο για όποιον εμπλέκει την πατρίδα στη μισαλλοδοξία του. Καμία σημαία δεν μπορεί να κυματίζει περήφανη όταν έχει πάνω της το αίμα αθώων...

Η προστασία τής ανθρώπινης ζωής, ιδίως των πιο ευάλωτων, δεν είναι ούτε δικαιωματισμός ούτε επέλαση της woke ατζέντας. Είναι στοιχειώδης ενσυναίσθηση, η ελάχιστη παραδοχή που μπορούμε να κάνουμε πως δεν είμαστε ούτε ο καθένας ξεχωριστά ούτε η οικογένειά μας ούτε η πατρίδα μας ο ομφαλός τής γης... 

Υπάρχουν κι άλλοι κι άλλες εκεί έξω, με χαρίσματα που υπερτερούν των δικών μας κι ελαττώματα περισσότερα από αυτά που μας ταλαιπωρούν. Αν δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε δεν μας φταίει ο διπλανός μας, αλλά ο εαυτός μας...  

 

Στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι έχουν μόνο πρόβλημα αρχηγού...

Αν ο Ν. Ανδρουλάκης παραμείνει πρόεδρος του, με ή χωρίς εσωκομματικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ πολύ σύντομα θα είναι κάτω από το 10%. Το ότι έτρεχε μόνος του, με το ΣΥΡΙΖΑ να αλληλοσπαράσσεται επί μήνες, και "κατόρθωσε" να βγει τρίτος θα θεωρείται επί δεκαετίες ως μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές αποτυχίες. Είναι άχρωμος, άγευστος, άοσμος κι αν το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα διψήφιο αυτό οφείλεται στο ότι κυβέρνησε σχεδόν στη μισή μεταπολίτευση και σε περιόδους όπου δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα κι έτσι ήταν πιο εύκολο να στήσει μηχανισμούς...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν είναι ο αρχηγός του, αλλά το ότι από την εποχή των μνημονίων και μετά δεν έχει σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, πολλώ δε μάλλον προοδευτικό. Κι αν το επιχείρημα πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς το 2010 έχει μια βάση λογικής- αν και τότε θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολύ περισσότερα για να μην βυθιστούμε στο νεοφιλελευθερισμό- ποια δικαιολογία έχουν, για παράδειγμα, για να καταψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, να αμφιταλαντεύονται για τα αντισυνταγματικά ιδιωτικά πανεπιστήμια ή για το ότι το ένα τρίτο τής Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν υπερψήφισε την ισότητα στο γάμο; Καμία, γι' αυτό και χρειάζεται διασταλτική ερμηνεία τού "προοδευτικός" για να συμπεριληφθεί σε αυτό και το ΠΑΣΟΚ...

Αν, άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ είχε ιδεολογία και προσανατολισμό δεν θα είχε περισσότερους υποψήφιους προέδρους από στελέχη. Όταν, όμως, οι προσωπικοί μηχανισμοί είναι αποϊδεολογικοποιημένοι ή ρέπουν προς τη δεξιά είναι λογικό να περισσεύει ο κυνισμός. 

Όπως αυτός του Χ. Δούκα που εκλέχθηκε από το σύνολο της προοδευτικής παράταξης για να βελτιώσει την πρωτεύουσα της χώρας, αλλά φαίνεται πως προτιμά μόλις στους έξι μήνες θητείας το ρόλο τού κομματάρχη. Όλοι, όμως, κρίνονται από το έργο τους, όχι από αυτό που θα μπορούσαν να επιτελέσουν...

 

 

Κυριάκο, ρώτα τους σημιτικούς υπουργούς σου τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι πολλά πράγματα, ανόητος όμως δεν είναι. Έστω κι αν πίστεψε ότι θα σάρωνε στις εκλογές μόνο με τη χειραγώγηση και χωρίς επιδόματα αυτήν την φορά. Καταλαβαίνει ότι δεν θα αντιστρέψει το κλίμα με έναν ανασχηματισμό, όσο σαρωτικός κι αν είναι. Ιδίως, μάλιστα, όταν τον καθυστερεί αναζητώντας τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στο ακραίο κέντρο και στην καθαρόαιμη ακροδεξιά... 

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι παγιδευμένος. Αν πάρει μέτρα κατά τής αισχροκέρδειας, για παράδειγμα, των σούπερ μάρκετ, των διυλιστηρίων ή των τραπεζών ναι μεν θα ανακουφίσει τους πολίτες αλλά θα στενοχωρήσει τους χορηγούς του. Κι αν τους στενοχωρήσει όλο αυτό που μας πλασάρουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως κανονικότητα- φτωχοποίηση, συγκάλυψη εγκλημάτων, απαξίωση της δημόσιας υγείας και παιδείας- θα μετατραπεί αυτομάτως σε αυτό που πραγματικά είναι, σε μια δυστοπία δηλαδή. Αν, πάλι, δεν πάρει μέτρα το 28% θα γίνει 18% πιο γρήγορα κι από το λιώσιμο των πάγων τής Ανταρκτικής...

Ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε αποδρομή από το βράδυ τής Κυριακής, με τον πανικό του ολοφάνερο για τους σκελετούς στη ντουλάπα του. Όταν το 41% γίνεται 28% σε ένα μόλις χρόνο και βρίσκεσαι στη δεύτερη θητεία σου οι επιλογές είναι είτε πρόωρες εκλογές είτε να δώσεις κάπου το δαχτυλίδι για να γλιτώσεις τη συντριβή- τόσους σημιτικούς υπουργούς έχει, ας τους ρωτήσει αν δεν με πιστεύει- είτε να πιεις το φαρμάκι μέχρι τέλους. Αυτός, συνεπώς, που θα επικρατήσει στην κεντροαριστερά- στην ακροδεξιά δεν βλέπω κάποιον που να είναι καλύτερος από κλόουν για να κερδίσει τους κεντρώους- θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας...  

  
 

Αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν παλεύουν να τον αυτοκαταστρέψουν...

Όταν το ΠΑΣΟΚ έλαβε 13,58% στις βουλευτικές εκλογές τού 1974 ο Ανδρ. Παπανδρέου σκεφτόταν να τα παρατήσει, να διαλύσει το κόμμα που ίδρυσε και να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Αν το είχε κάνει η μεταπολιτευτική μας ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα κανείς μας δεν θα το μάθει. Έμεινε, όμως, γιατί είχε την ευφυΐα να καταλάβει ότι τα πολιτικά του τάλαντα σε συνδυασμό με τη μετριότητα των αντιπάλων του θα τον οδηγούσαν κάποια στιγμή στην πρωθυπουργία. Και τον οδήγησαν επτά χρόνια αργότερα...

Σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν σκέφτεται να γυρίσει στην Αμερική, να διαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ ή να τον κάνει συνιστώσα σε ένα σχήμα που θα αποτελείται από τελειωμένους. Κατανοεί ότι αν κάποιος διαθέτει μια δυναμική εξουσίας είναι ο ίδιος κι όχι ο Ν. Ανδρουλάκης. Προφανώς και είναι υποχρεωμένος να μην κλείνει τα μάτια στο 15- 13 με το ΠΑΣΟΚ και δεν τα κλείνει, γι' αυτό και ήδη έστειλε χείρα συνεργασίας σε Βουλή κι Ευρωβουλή... 

Αλίμονο, όμως, αν ακούσει τους καλοθελητές που του ζητούν συντονιστικά όργανα ή νέους φορείς μαζί με τους απαξιωμένους προκειμένου να βρουν κι εκείνοι μια θέση στον ήλιο. Και δεν πρόκειται να τους ακούσει...

Οι αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι δεν μπορούν να θέσουν ζήτημα ηγεσίας, όπως το κάνουν οι δελφίνοι στο ΠΑΣΟΚ, γιατί αν το κάνουν θα βρουν μόνο τις ψήφους τους. Κι αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν επιλέγουν να τον σπρώξουν στην αυτοκαταστροφή, στο όνομα δήθεν της συγκρότησης προοδευτικού μετώπου... 

Όσο για το ενδεχόμενο να φύγουν από την Κουμουνδούρου; Ούτε που το συζητούν γιατί αναγνωρίζουν ότι ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία δεν είναι μεγαλύτερος των αποστατών. Καλύτερα μέσα και να πριονίζουν παρά έξω και να αφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι, το σκεπτικό τους. Όποιος, όμως, τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη κάποιες φορές την αισθάνεται στο κεφάλι του... 

 

 

Προοδευτικό μέτωπο ερήμην Κασσελάκη δεν χτίζεται...

Δεν πιστεύω ότι οι αποστάτες θα συγκροτήσουν Κοινοβουλευτική Ομάδα με το ΠΑΣΟΚ. Όχι, πάντως, γιατί εμπιστεύομαι την εντιμότητά τους. Αν υπήρχε θα είχαν αποχωρήσει χωρίς να κλέψουν έδρες που δεν είναι της Αριστεράς εν συνόλω- δεν άκουσα το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ ή την Πλεύση Ελευθερίας να τις διεκδικεί-, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν θα τη συγκροτήσουν γιατί δεν τους θέλουν στο ΠΑΣΟΚ ακόμα κι αν έτσι γίνονται αξιωματική αντιπολίτευση. Ποιος μπορεί να θέλει στο μαντρί του απαξιωμένους αριβίστες που είχαν πρώτο στασίδι στα κανάλια για να πυροβολούν το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα λένε πως δεν ήταν ορατοί;...

Η σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων φυσικά περιλαμβάνει κι όσους ψήφισαν τους αποστάτες για οποιοδήποτε λόγο. Δεν είναι οι ψηφοφόροι που έκλεψαν έδρες ούτε πρέπει να απολογούνται για το τι κάνουν οι ηγεσίες τους... 

Από εκεί και πέρα, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του στη συζήτηση για το μέλλον τής Κεντροαριστεράς. Είναι αστείο να πιστεύει κάποιος ότι ο Κ. Ζαχαριάδης, ο Δ. Τεμπονέρας ή ο Χ. Καστανίδης θα συγκροτήσουν το προοδευτικό μέτωπο ερήμην Κασσελάκη...

Ο κατακερματισμός τού προοδευτικού χώρου είναι αυτοκαταστροφικός για το χώρο και καταστροφικός για τη χώρα. Εκτός αν θεωρούμε την προαλειφόμενη μετατόπιση ακόμα δεξιότερα της ΝΔ την επόμενη τριετία ως τη λύση στα προβλήματά μας... 

Η ένωση δυνάμεων, ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει με το σκεπτικό πώς θα πάρουν ρόλους απαξιωμένα πρόσωπα με απαξιωμένες πολιτικές. Έστω και με αυτό το ισχνό ποσοστό ο Στέφανος Κασσελάκης είναι φανερό ότι έχει μεγαλύτερη δυναμική από τους υπόλοιπους. 

Μόνος του, ωστόσο, δεν θα πάει μακριά. Ούτε, όμως, και με ανίκανους ή με αυτούς που θα τον υπονομεύουν σε κάθε στροφή. Ο ίδιος καλείται τώρα να λάβει πολύ σοβαρές αποφάσεις από τις οποίες και θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν το 2027 θα γίνει πρωθυπουργός ή θα τον προσπεράσει η Ιστορία που απεχθάνεται τα κενά και ξέρει πώς να τα συμπληρώνει... 

 

 
 

Όποιος απλώσει πρώτος το χέρι κερδίζει...

Το 14,92% του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει ολόκληρο στον Στέφανο Κασσελάκη. Κι όταν γράφω ολόκληρο εννοώ ολόκληρο. Παρέλαβε ένα κόμμα κάτω από το 10% δημοσκοπικά, το οποίο μάλιστα πριν λιγότερο από τέσσερις μήνες- λίγο πριν το συνέδριο- βρισκόταν στο φάσμα τής ρευστοποίησης. Αν δεν είχε γυρίσει, εξάλλου, όλη τη χώρα το ποσοστό θα ήταν μικρότερο κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν πρώτος στους νέους και στους αναποφάσιστους...

Το 14,92%, ωστόσο, με το ΠΑΣΟΚ στο 12,79% δεν σου επιτρέπει να παρουσιάζεσαι ως ο απόλυτος ρυθμιστής τής Κεντροαριστεράς που συζητά μόνο με τη βάση της και με κανέναν άλλο. Γι' αυτό κι ο τελικός νικητής θα κριθεί κυρίως από το πόσο θα βάλει στην άκρη τους ναρκισσισμούς ή τους μικρομεγαλισμούς του και θα απλώσει το χέρι τής συνεργασίας. Όποιος δεν το κάνει ή δεν το αποδεχθεί αυτός και θα είναι υπόλογος στους προοδευτικούς πολίτες...

Το απλωμένο χέρι αφορά τις ηγεσίες, τα στελέχη και τα μέλη των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών κομμάτων. Των κοινοβουλευτικών προοδευτικών κομμάτων και σε καμία περίπτωση τους αποστάτες, οι οποίοι μετά την ηθική τους απονομιμοποίηση με την κλοπή 11 εδρών έχασαν την Κυριακή και τη δημοκρατική νομιμοποίηση... 

Ο λαός είπε ξεκάθαρα στους "νόμιμους ιδιοκτήτες" τής Αριστεράς πως του είναι αδιάφορος ο καιροσκοπισμός τους. Το ότι παριστάνουν πως δεν τον ακούνε αποδεικνύει και το διαχρονικό αριβισμό τους...

   

 

Απέχουν από τους πολίτες...

Η ΝΔ κατέρρευσε αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να το καρπωθεί, με τη στρατηγική Κασσελάκη εν πολλοίς να αποτυγχάνει. Την ίδια ώρα, η ακροδεξιά και στην Ελλάδα ενισχύεται, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για την ατζέντα που θα έχει η κυβέρνηση από εδώ και πέρα. Μόνο, όμως, όταν εθελοτυφλείς δεν βλέπεις τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την τεράστια αποχή τού 60% που θέτει σε αμφισβήτηση την αξιοπιστία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας...

Το ότι είχε καύσωνα ή ότι οι ευρωεκλογές δεν έγιναν ταυτοχρόνως με βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές είναι γελοίες δικαιολογίες. Αν οι πολίτες αισθάνονταν πως το κομματικό σύστημα τους αντιπροσωπεύει επάξια θα πήγαινε με την άμμο στα πόδια να ψηφίσει. Κι αν αυτή η αποχή βολεύει τις συντηρητικές δυνάμεις, απορώ γιατί οι προοδευτικές δεν αναλαμβάνουν σχετικές πρωτοβουλίες, υπονομεύοντας με το να μην το κάνουν στην ουσία την ίδια τους την ύπαρξη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δίκιο όταν προωθεί την άμεση δημοκρατία στο κόμμα του. Αν, όμως, πιστεύει ότι θα κερδίσει βουλευτικές εκλογές χωρίς κόμμα, μηχανισμό, στελέχη κι ενεργά μέλη μάλλον πλανάται πλάνην οικτρά. Ναι, τα σφυριά πρέπει να χτυπάνε όλα στον ίδιο σκοπό και ρυθμό, αλλά πρέπει να υπάρχουν. Το "one man show" δεν αρκεί ούτε μπορεί να έχει απήχηση για πολύ καιρό. Ποτέ δεν αρκούσε...

 

Γιατί θα ψηφίσω Κασσελάκη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει στις 10 Ιουνίου. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν έχει ακόμα συγκροτήσει την ηγετική του ομάδα, τα νέα πρόσωπα που θα είναι αύριο μεθαύριο οι υπουργοί του. Τη Δευτέρα, ωστόσο, δεν πρόκειται να αλλάξουμε κυβέρνηση όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Την Κυριακή η διακύβευση είναι να έχουμε μια ισχυρή αντιπολίτευση που θα καταφέρει να ρίξει το καθεστώς μια ώρα αρχύτερα. Και για να γίνει αυτό δεν υπάρχει καταλληλότερος από τον Κασσελάκη...

Κάτω από το φως τού μικροσκοπίου κανείς μας δεν είναι τέλειος και ουδείς ανάμεσά μας άγιος. Ο Κασσελάκης είναι πολλά ακόμα που πρέπει να μας πει για τον προ της πολιτικής βίο του. Σε ένα χώρο, όμως, και σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η υποκρισία δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι πλούσιος κι ομοφυλόφιλος, ενώ η προοδευτικότητα, η αποφασιστικότητα και η αρχηγικότητά του αποδεικνύονται κάθε ημέρα στο πεδίο κι όχι στα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα. Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από το να δαιμονοποιείς το άγνωστο, είναι χυδαίο ωστόσο όταν το κάνεις με λερωμένη τη δική σου φωλιά...

Ο Κασσελάκης που έχω γνωρίσει δεν παριστάνει τον φτωχό ενώ είναι πλούσιος, τον ετεροφυλόφιλο ενώ είναι ομοφυλόφιλος, τον προοδευτικό ενώ είναι βαθύτατα συντηρητικός. Ο Κασσελάκης που έχω γνωρίσει δεν χτυπάει, απλώς, πλάτες και φεύγει αλλά ρωτάει, μαθαίνει, επανέρχεται. Ο Κασσελάκης που έχω γνωρίσει είναι και οξύθυμος, δύσπιστος για το ποιον να εμπιστευτεί και ποιον όχι, αδαής ακόμα για αρκετά που αφορούν την ελληνική πραγματικότητα... 

Ο Κασσελάκης, ωστόσο, που έχω γνωρίσει θα είναι πολύ πιο χρήσιμος για τον τόπο από όλους τους υπόλοιπους αντιπάλους του που μπερδεύουν τη σοβαρότητα με τον πουριτανισμό, την κανονικότητα με την εξαπάτηση και την Αριστερά με τον αριβισμό. Ο Κασσελάκης που έχω γνωρίσει θα έχει και τη δική μου ψήφο την Κυριακή. Θα έχει την ψήφο πολλών...

  

 
 

Ο Κασσελάκης οδεύει είτε σε έναν ολόδικό του θρίαμβο είτε σε μία ολόδική του πανωλεθρία...

Κάποιοι το 1938 πίστευαν ότι αν έδιναν τη Σουδητία στον Χίτλερ θα απέφευγαν το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και τη ναζιστική θηριωδία. Σήμερα αρκετοί πιστεύουν ότι αν δώσουν την Ουκρανία στον Πούτιν η ρωσική αρκούδα θα χορτάσει και δεν θα έχει όρεξη και για τη Βαλτική. Κάποιοι, επίσης, πιστεύουν ότι η προοδευτική παράταξη θα γίνει ξανά κυβερνητική αν μοιράσουν ρόλους Κασσελάκης- Ανδρουλάκης...

Συμφωνώ ότι δεν είναι βιώσιμο η προοδευτική παράταξη να συνεχίσει να εκπροσωπείται από δύο κόμματα με πάνω από 10%. Μπορεί, βεβαίως, το βράδυ τής 9ης Ιουνίου το ΠΑΣΟΚ να είναι κάτω από 10%, η ουσία είναι όμως πως αυτό αργά ή γρήγορα πρέπει να συμβεί και θα συμβεί. Το ζητούμενο είναι να μην χαθούν κι άλλες βουλευτικές εκλογές στο μεσοδιάστημα και μέχρι κάποιοι να συνειδητοποιήσουν το πραγματικό πολιτικό τους ανάστημα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα βαδίζει στις κάλπες με τη δική του ατζέντα κι όχι με αυτή των υπονομευτών του. Αν αποτύχει- αυτό σημαίνει ένα αποτέλεσμα που δεν θα του επιτρέπει να ισχυρίζεται με ευκολία πως θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός- η ευθύνη θα είναι σχεδόν αποκλειστικώς δική του... 

Αν, όμως, πετύχει θα έχει κάθε δικαίωμα να μετασχηματίσει το ΣΥΡΙΖΑ όπως εκείνος επιθυμεί. Όχι με λευκή επιταγή, όπως λέει δήθεν αθώα η "πέμπτη φάλαγγα", αλλά με την επιταγή τού λαού. Στο κάτω κάτω για το λαό δεν υποτίθεται πως αγωνίζονται όλοι;...

 

Χορηγοί του Μητσοτάκη είναι εκείνοι για τους οποίους δεν είναι ο βασικός αντίπαλος...

Χρωστάει το κόμμα σου μισό δισ. ευρώ το οποίο δεν ξέρουμε πώς αποπληρώνεται, όπως και το προσωπικό σου δάνειο. Την ίδια ώρα η διαφημιστική σου καμπάνια στοιχίζει το υπερδιπλάσιο από όλων των υπόλοιπων κομμάτων, ακριβότερη κι από τα κόμματα στη Γερμανία. Παραλλήλως, κανείς δεν ξέρει πώς με ένα μισθό βουλευτή, υπουργού και πρωθυπουργού καταφέρνεις να αβγατίζεις την περιουσία σου, να αγοράζεις πανάκριβα ακίνητα και να είσαι ζάπλουτος...

Κι όμως, ο περί ου ο λόγος Κ. Μητσοτάκης δείχνει με το δάχτυλο τον πολιτικό αντίπαλό του για αδιαφάνεια. Αν όλα αυτά δεν είναι ο ορισμός τής αλαζονείας και της θρασύτητας τότε δεν ξέρω τι μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να δώσουμε ένα ηχηρό χαστούκι την Κυριακή στην αλαζονεία τού 41% μας περιμένει μια τριετία- κόλαση στα χέρια ενός ανέμελου όσο και φαύλου πρωθυπουργού...

Καλύτερος χορηγός τού Μητσοτάκη δεν μπορεί να είναι αυτός που το καθεστώς έχει στοχοποιήσει ως αντίπαλό του κι επιχειρεί με ψέματα και προβοκάτσιες να αποδυναμώσει. Χορηγοί είναι οι εκβιαζόμενοι, οι διασπαστές, οι ακροδεξιοί, οι σταλινικοί, οι ανερμάτιστοι που πολεμούν τον στοχοποιημένο... 

Όλοι αυτοί μπορούν φυσικά να συνασπιστούν την επόμενη ημέρα. Να ξέρουν, όμως, ότι η πολιτική δεν είναι αριθμητική. Ένα κι ένα κι ένα δεν κάνουν απαραιτήτως τρία. Μπορεί να κάνουν και μηδέν όταν δεν συγκινούν παρά μόνο κομματικούς σωλήνες. Γι' αυτό και συζήτηση την επόμενη ημέρα για το μέλλον τής ευρύτερης Αριστεράς δεν θα έχει κανένα νόημα χωρίς τον Στέφανο Κασσελάκη... 

  

 
 

Δεν καταλάβατε σωστά, αριστεροί είναι, όχι αποστάτες...

Σκέφτομαι μόλις ολοκληρώσω αυτό το πόνημα να κάνω αρμένικη βίζιτα ή και να εγκατασταθώ στο σπίτι τού Αλ. Χαρίτση και της Εφ. Αχτσιόγλου ή, ακόμα καλύτερα, στα σπίτια τού Ευκλ. Τσακαλώτου. Αν οι έδρες τού ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στην Αριστερά, όπως υποστήριξε ο επικεφαλής των αποστατών, φαντάζομαι πως στην Αριστερά ανήκουν και οι ατομικές τους ιδιοκτησίες. Εκτός αν είναι τόσο αριβίστες που τα δικά μας είναι δικά τους και τα δικά τους δικά τους...

Έχω πολλές φορές στηλιτεύσει το ΚΚΕ για την ιδιοκτησιακή λογική που έχει απέναντι στην Αριστερά. Το απόδειξε, άλλωστε, και με τον Μπελογιάννη που αφού η τότε ηγεσία του τον έστειλε σε αποστολή αυτοκτονίας στην Ελλάδα, τώρα πρέπει να πάρεις την άδεια του Περισσού για να επισκεφτείς το μουσείο του που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ, ωστόσο, έχει ιστορία ενός αιώνα και για τον κομμουνισμό έχυσαν το αίμα τους χιλιάδες αγνοί αγωνιστές. Ο Χαρίτσης κι ο Τσακαλώτος το πολύ πολύ να έχυσαν λίγο ουίσκι στο "Low Profile" για την Αριστερά...

Ο λαός δεν είναι σοφός. Κάνει λάθη, κάνει και μεγάλα λάθη, όπως με την ηγεμονία που έδωσε πέρυσι τέτοια εποχή στον πιο φαύλο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης. Η ψήφος του, ωστόσο, έχει πάντα μία λογική κι αυτό συνέβη και το 2023, εικάζω πως θα συμβεί και την Κυριακή. Γι' αυτό και το βράδυ εκείνης της ημέρας ο ελιτισμός θα πάει στον αγύριστο και κάποιοι θα πρέπει να επιστρέψουν 11 κλεμμένες έδρες αντί να αρχίσουν νέες καμαρίλες με τα απομεινάρια τού πράσινου ήλιου...

 

 
 

Η διαφάνεια δεν περιμένει την ανταπόδοση...

Ο Στέφανος Κασσελάκης όφειλε να είχε δώσει στη δημοσιότητα το πόθεν έσχες του πολύ νωρίτερα από την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, ανεξαρτήτως από το αν είχε ανοίξει η σχετική πλατφόρμα ή όχι. Το ζήτημα προφανώς και δεν είναι μόνο νομικό, είναι και πολιτικό πρωτίστως. Ιδίως όταν ένα από τα βασικά σου επιχειρήματα απέναντι στον πολιτικό σου αντίπαλο είναι αυτό της διαφάνειας και της εντιμότητας...

Ναι, ο Κασσελάκης δεν έκανε τα λεφτά του ενώ ήταν πολιτικός. Ναι, ο Κ. Μητσοτάκης έχει 41 ακίνητα χωρίς να έχει εργαστεί στην ουσία ποτέ στη ζωή του. Παρόμοιες μεγάλες περιουσίες έχουν και πολλοί άλλοι επαγγελματίες πολιτικοί τόσο της δεξιάς όσο και της Αριστεράς. 

Η διαφάνεια, ωστόσο, δεν απαιτεί την ανταπόδοση για να λάμψει. Όταν βαυκαλίζεσαι τον διαφανή δεν αρκεί να μας δείχνεις τα σπίτια σου και να μας λες πόσο τα αγόρασες. Πρέπει να μας πεις και πώς τα κατάφερες κι ας μην μας έχουν εξηγήσει τα δικά τους πλούτη αυτοί που σε κατηγορούν. Αλλιώς είσαι μία από τα ίδια...

Κανένας το βράδυ των εκλογών δεν δικαιούται να αναζητήσει δικαιολογίες στην αποχή για ένα πιθανό κακό αποτέλεσμα. Αυτοί είναι οι κανόνες τού παιχνιδιού τη δεδομένη στιγμή κι αν θέλει να τους αλλάξει ας κάνει τις προτάσεις του. 

Όποιος, συνεπώς, δεν κατορθώσει να φέρει πολίτες στις κάλπες για να τον ψηφίσουν δεν μπορεί να μιλά ούτε για κίνημα ούτε για ρεύμα ούτε για αεράκι. Την Κυριακή κρίνονται όλοι. Και οι φθαρμένοι και οι νεόκοποι σωτήρες...

   

 
 

14 χρόνια με και χωρίς την μητέρα μου...

Γυρνάς μόνο όταν φεύγεις.

Φεύγεις μόνο όταν ξεχνάς.

Ξεχνάς μόνο όταν αδιαφορείς.

Αδιαφορείς μόνο όταν νεκρώνεις.

Νεκρώνεις μόνο όταν μισείς.

Μισείς μόνο όταν δεν αγαπάς.

Δεν αγαπάς μόνο όταν όταν δεν έχεις αγαπήσει.

Δεν έχεις αγαπήσει μόνο όταν δεν έχεις γεννηθεί.

Δεν έχεις γεννηθεί μόνο όταν δεν έχεις μητέρα.

Δεν έχεις μητέρα μόνο όταν δεν έχεις ζήσει.

Δεν έχεις ζήσει μόνο όταν δεν έχεις νιώσει τον πιο βαθύ πόνο και την πιο βαθιά χαρά. 

Και μόνο όταν έχεις ζήσει ξέρεις ότι η απώλεια είναι το τίμημα για να είσαι ζωντανός...

Σ' ευχαριστώ. Για πάντα...