Τώρα απομένει να κάνει υπουργούς και Σαμαρά-Βενιζέλο...

Ο Αλ. Τσίπρας φαίνεται πως πιστεύει ότι η κυβέρνηση πάει μια χαρά, γι' αυτό και προχώρησε σε περιορισμένες αλλαγές στον ανασχηματισμό, με "κερασάκι στην τούρτα" την υπουργοποίηση Κουβέλη. Τον ίδιο Κουβέλη που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στοχοποιήσει αγρίως το 2012, όταν είχε συμμαχήσει με τους σαμαροβενιζέλους.

Κι επομένως το ερώτημα που έρχεται αβίαστα είναι πότε είχε δίκιο ο πρωθυπουργός για τον νέο αναπληρωτή υπουργό Άμυνας, τότε ή τώρα; Ιδίως, μάλιστα, όταν ο Φ. Κουβέλης δεν έχει παραδεχθεί ποτέ δημοσίως ότι ήταν λάθος του και προδοσία τής Αριστεράς η συμμαχία του με το παλιό κομματικό κατεστημένο, το οποίο μάλιστα σήμερα λογοδοτεί για τη Novartis. Βλέπετε, όμως, ο Αλ. Τσίπρας του χρωστά την πρωθυπουργία, αφού αν ο Φ. Κουβέλης είχε αποδεχθεί το 2014 την πρόταση των σαμαροβενιζέλων για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν θα είχαμε εκλογές τον Ιανουάριο του 2015...

Το Μαξίμου οφείλει να απολογηθεί για την επιλογή Κουβέλη, αλλά όχι και να ζητήσει συγγνώμη από τον ίδιο. Το ακόμα τραγικότερο, εξάλλου, είναι πως ο Αλ. Τσίπρας πιστεύει ότι ο Φ. Κουβέλης θα μπορεί να τιθασεύει τον ανεξαρτητοποιημένο Π. Καμμένο στο υπουργείο Άμυνας...

Αν δεν το κατάφερε ο Δ. Βίτσας, ο οποίος θεωρείται πιο "τσακάλι" στις κομματικές ίντριγκες, πώς θα το κατορθώσει ο βετεράνος πολιτικός, που πέρασε όλη του τη ζωή μιμούμενος το μικροαστισμό τού πολιτικού του μέντορα Λ. Κύρκου; Και τι, άλλωστε, μπορεί να προσθέσει σε ψηφοφόρους ο αρχηγός μιας πολιτικής κίνησης που ούτε ο ίδιος θυμάται πώς λέγεται;...

Βρισκόμαστε κι ενώπιον του πολιτικού παράδοξου η κυβέρνηση, και με αφορμή το σκάνδαλο Novartis, να ανανεώνει την επιχειρηματολογία της περί σύγκρουσης με το παλιό και το φθαρμένο στην πολιτική ζωή τού τόπου και την ίδια ώρα ο Αλ. Τσίπρας να χρησιμοποιεί στο νέο σχήμα έναν πολιτικό ο οποίος είχε διατελέσει υπουργός και πριν 30 χρόνια. Ο Φ. Κουβέλης δεν είναι διεφθαρμένος κι ως άνθρωπος είναι αγαπητός. Μόνο που σε αυτήν τη χώρα υπάρχουν πολλοί έντιμοι, προσηνείς και πολύ νεώτεροι του Φ. Κουβέλη, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ υπουργοί γιατί δεν είναι παιδιά τού κομματικού σωλήνα.

Αρκετοί, μάλιστα, εξ αυτών προσπαθούν να βιοποριστούν στο εξωτερικό. Κατά τα άλλα, η διακοπή τού "brain drain" και η επιστροφή των "μυαλών" στην Ελλάδα αποτελεί πρωθυπουργική προτεραιότητα... 

Jesus Christ Superstar συγχώρησον αυτούς...

Το "Jesus Christ Superstar" είναι μιούζικαλ το οποίο έχει παιχτεί σε πάνω από 20 χώρες τα τελευταία 45 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών δεν παρατηρήθηκε κάποια θεία παρέμβαση καταδίκης τού έργου και παραδειγματικής τιμωρίας των κατά καιρούς συντελεστών του. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει καεί ακόμα κάποιος από αυτούς στα καζάνια τής κόλασης...

Αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει εν έτει 2018- όπως συνέβη στη χώρα μας παλιότερα με την κινηματογραφική μεταφορά τού "Τελευταίου Πειρασμού" ή πιο πρόσφατα για το "Κόρπους Κρίστι"- παραθρησκευτικές οργανώσεις με την κάλυψη της επίσημης εκκλησίας να βιαιοπραγούν στο θέατρο "Ακροπόλ" και να απειλούν τους συντελεστές τής ελληνικής εκδοχής τού "Jesus Christ Superstar". Αλήθεια, η εκκλησία κι ο Κ. Μητσοτάκης καταδικάζουν μόνο την ακροαριστερή βία ή θα καταδικάσουν κάποια στιγμή και την ακροδεξιά, όπως αυτή εκφράστηκε τις τελευταίες ημέρες στον αναρχικό χώρο τής "Φαβέλας" και στο "Ακροπόλ";...

Η ακροδεξιά τού Κυρίου δεν διαθέτει αίσθηση της τέχνης ή του χιούμορ για να αντιλαμβάνεται τι είναι πετυχημένο και τι όχι. Γι' αυτό και σε πολλές περιπτώσεις δεν αντιδρά απέναντι σε αυτό με την αδιαφορία που ταιριάζει σε κάτι το οποίο δεν έχει πνευματική αξία, αλλά με επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές αλλά και σωματικές...

Το ίδιο δεν έπραξε, άλλωστε, κι ο Αντ. Σαμαράς στην περίπτωση Βαξεβάνη, όπου ζήτησε μάλιστα και την ενεργοποίηση της διαδικασίας τού αυτόφωρου; Να συμφωνήσω μαζί του πως το αστείο τού δημοσιογράφου δεν ήταν πετυχημένο. Αλίμονο, όμως, αν ζητάς τη φυλάκιση του οποιουδήποτε για κακό χιούμορ. Τότε οι περισσότεροι σεναριογράφοι και ηθοποιοί τής τηλεόρασης, για παράδειγμα, θα έπρεπε να κλειστούν στη μπουζού...

Με τις ευκαιρίες που μας δίνει η επικαιρότητα, εκτιμώ πως πρέπει να ανοίξει η δημόσια συζήτηση για το τι σημαίνει τιμή και υπόληψη κι αν αυτές οι έννοιες θα πρέπει να υπερτερούν του δικαιώματος σάτιρας ή κριτικής κάτω από όποια συνθήκη. Κατανοώ την οργή κάποιου που εσφαλμένως κατηγορείται πως είναι δολοφόνος, βιαστής ή κλέφτης. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε δημόσια πρόσωπα, που τις περισσότερες φορές επιδιώκουν άλλωστε με κάθε μέσο την θετική δημοσιότητα, κι εκείνα τα οποία είναι γνωστά μόνο σε συγγενείς, φίλους και συναδέλφους;...

Κι αν ο δημοσιογράφος χάρη στα μέσα που έχει στη διάθεσή του μπορεί πιο εύκολα από έναν θαμώνα καφενείου να επηρεάσει την κοινή γνώμη αρνητικώς για ένα πρόσωπο, από την άλλη θα πρέπει να συλλαμβάνεται με τη διαδικασία τού αυτόφωρου ή να στερείται παντελώς του δικαιώματος στην υπερβολή που έχει ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης; Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα να τίθενται όρια και στη δημοκρατία, όταν όμως αυτή δεν λειτουργεί όπως πρέπει, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, μήπως θα ήταν προτιμότερο να τα επεκτείνουμε από το να τα στενέψουμε κι άλλο;... 

 

Το "όλα στο φως" δεν επιτρέπει αριστερές κουρτίνες...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν ευθύνεται για το ότι η Ρ. Αντωνοπούλου κι ο σύντροφός της, επίσης πλέον τέως υπουργός  Δ. Παπαδημητρίου, έπαιρναν επίδομα ενοικίου για διαμέρισμα στο Κολωνάκι μολονότι είναι πάμπλουτοι. Δεν θα είχε, μάλιστα, και την πολιτική ευθύνη, αν είχε απολύσει και τους δύο με το που διάβασε τα επίμαχα δημοσιεύματα και είχε ακούσει τις δικαιολογίες τους. Κανένας πρωθυπουργός δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της οικονομικής διαχείρισης που κάνουν για τα του οίκου τους οι υπουργοί του, πολλώ δε μάλλον όταν είναι νόμιμες, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση...

Η πολιτική ανηθικότητα Τσίπρα, ωστόσο, συσχετίζεται με το ότι απόλυσε την Ρ. Αντωνοπούλου και μόνο εκείνη το απόγευμα της Δευτέρας κι αφού το θέμα είχε προκαλέσει την αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας. Αν είχε καταφέρει να το θάψει, όπως για παράδειγμα την εμπλοκή Καμμένου με μεσάζοντα και Κουρουμπλή με Novartis, θα το είχε κάνει και θα συνέχιζε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα...

Για να κατηγορείς τους άλλους για βρομιά, οφείλεις εσύ να είσαι αγνός και καθαρός. Κι επειδή στην πολιτική η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται, το ίδιο αγνοί και καθαροί πρέπει να είναι και να φαίνονται και οι συνεργάτες σου. Επομένως, όταν μαθαίνεις κάτι μεμπτό γι' αυτούς δεν τους καταδικάζεις δίχως απολογία, αλλά όταν οι εξηγήσεις που σου δίνουν δεν είναι επαρκείς τους αποπέμπεις.

Κι όταν χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση της εμπλοκής τους δεν τους αφήνεις στην απέξω. Το σκάνδαλο Novartis είναι μια σκοτεινή υπόθεση στην οποία πρέπει να χυθεί άπλετο φως όχι μόνο για τους δέκα πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς τής ΝΔ, αλλά και για τον Π. Κουρουμπλή. Η υπόθεση της πώλησης πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία με τη χρήση μεσάζοντα είναι επίσης σοβαρή κι απαιτείται και γι' αυτή εξεταστική έστω επιτροπή...

Είναι συνειδητή κυβερνητική πολιτική η προτεραιοποίηση του σκανδάλου τής Novartis κι ενδεχομένως των θαλασσοδανείων των κομμάτων, σε μια εποχή μάλιστα που συζητούνται οι όροι τής μεταμνημονιακής εποχής και το Μακεδονικό κι ο Ρ. Τ. Ερντογάν καλεί σε επιστράτευση. Ως ένα βαθμό είναι και πολιτικώς θεμιτό, αφού του βγαίνει του Αλ. Τσίπρα δημοσκοπικά. Αν θέλει να παίξει, όμως, το χαρτί τού ηθικού πλεονεκτήματος πρέπει να το παίξει σωστά κι όχι να κρύβει κάτω από το χαλί ό,τι δεν τον βολεύει...

Το "όλα στο φως" αφορά και τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους του. Η δικαιολόγηση της χρήσης κουρτινών δεν τιμά την Αριστερά, ακόμα κι αν πίσω από αυτές είναι όλα καθαρά, που πολύ αμφιβάλλω πως είναι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις...



  

Ο Κυριάκος έσπειρε Σαμαρά, τον θερίζει η Χρυσή Αυγή...

Οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα έφτασαν στο απόγειο της λαϊκής τους επιρροής επί κυβέρνησης Σαμαρά, πριν τη δολοφονία Φύσσα, το Σεπτέμβριο του 2013. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο ούτε μπορεί να ερμηνευτεί αποκλειστικώς ως συνέπεια των μνημονίων. Μνημόνια, εξάλλου, είχαμε από τον Απρίλιο του 2010, αλλά οι χρυσαυγίτες ναι μεν ανέβαιναν, αλλά όχι σε σημείο που να μιλά κανείς για υποψία κινήματος...

Η ατζέντα, ωστόσο, της κυβέρνησης Σαμαρά, σε συνδυασμό με τη ρητορική της στα κοινωνικά- εθνικά ζητήματα, "ξέπλεναν" στα μάτια τής κοινής γνώμης τον εθνικισμό, το συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία και παράδιδαν όλες αυτές τις ιδεοληψίες αποκαθαρμένες στους πιο γνήσιους εκφραστές τους, τους νεοναζί δηλαδή της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό τους αποθράσυνε, σε βαθμό που είχαν αποκτήσει χαρακτηριστικά ταγμάτων εφόδου, στο πρότυπο των αλήστου μνήμης "χιτών" στην Κατοχή...

Ο Κ. Μητσοτάκης βασανίζεται από πολλά αρνητικά, τόσο ως προς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του τοποθετήσεις όσο κι ως προς τους σκελετούς που επιμελώς κρύβει στη ντουλάπα του. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον Αντ. Σαμαρά. τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Μ. Βορίδη δεν είναι εθνικιστής ούτε διακατέχεται από εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.

Γι' αυτό και η προσωπική του θέση ως προς το ονοματολογικό ταυτίζεται με την επίσημη της κυβέρνησης περί σύνθετης ονομασίας erga omnes, όπως άλλωστε ήταν και της κυβέρνησης Καραμανλή. Επέλεξε, όμως, για μια ακόμα φορά να συρθεί πίσω από την εθνικιστική γραμμή Σαμαρά- Γεωργιάδη- Βορίδη, έστω κι αν δεν μιλά για πλήρη προστασία τού ονόματος της Μακεδονίας- θα πρόσβαλλε, άλλωστε, και τη μνήμη τού πατέρα του, ο οποίος σε αυτό το θέμα τουλάχιστον είχε κινηθεί, κι ορθώς, στη λογική τού εθνικού συμφέροντος κι όχι του εθνικού δικαίου...

Τι κατάφερε με όλα αυτά ο πρόεδρος της ΝΔ; Όχι μόνο να μην κερδίσει ψήφους από το πατριωτικό- εθνικιστικό ακροατήριο, αλλά να το σπρώξει στην ακροδεξιά, ενισχύοντάς την σε όλες της τις αποχρώσεις, τουλάχιστον σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση. Λες και είναι εθνικώς ωφέλιμο να συνεχίζει να σέρνεται η διαφορά με την ΠΓΔΜ και η προτιμότερη λύση να είναι να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία...

Η εθνική αξιοπρέπεια δεν κρίνεται από τον τσαμπουκά, αλλά από την ψυχραιμία με την οποία υπερασπίζεσαι την εδαφική σου κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο. Αλίμονο αν μια νέα κρίση κληθούν να τη διαχειριστούν γεωργιάδηδες, βορίδηδες, κασιδιάρηδες, βελόπουλοι, καρατζαφέρηδες ή κρανιδιώτες. Κι ακόμα περισσότερο αλίμονο αν όλοι αυτοί ενωθούν και στις επόμενες εκλογές καταστούν καθοριστικός παράγοντας σχηματισμού κυβέρνησης. Θα είναι ένα ακόμα "δωράκι" Μητσοτάκη στη δημοκρατία μας...

Ο Σαμαράς κοιτά τον Τσίπρα και βλέπει τον Μπελογιάννη...

Δεν γνωρίζω αν ο Αλ. Τσίπρας είναι Σαββατογεννημένος, μοιάζει όμως τέτοιος! Αν υποθέσουμε πως η Novartis δεν είναι προϊόν δικής του σκευωρίας- κάτι που μου φαίνεται πολύ πιθανό αν δεν ζούμε στο "House of Cards"-, ήρθε την κατάλληλη στιγμή, μετά δηλαδή από τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Αυτό ήταν το πρώτο "δώρο". Το δεύτερο δώρο τού παραδόθηκε με τις ομιλίες των σαμαροβενιζέλων στη Βουλή την Τετάρτη...

Δεν ήταν μόνο που ο ελληνικός λαός έβλεπε ξανά σε γκρο πλαν δύο από τους απεχθέστερους πρωταγωνιστές των μνημονιακών χρόνων, αλλά κι ο εμφυλιοπολεμικός λόγος που χρησιμοποίησαν, ο οποίος επέτεινε τις αρνητικές εντυπώσεις. Η επίκληση των "συμμοριτών" και του δικαστικού- δοτού πρωθυπουργού τής χούντας Κόλλια από τον πρώην πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρό του, καθώς και τα "κονσερβοκούτια" συνεργατών Σαμαρά σε συριζαίους βουλευτές θύμισαν συζήτηση για προκαταρκτική επιτροπή για τον Νίκο Μπελογιάννη κι όχι για τη Novartis...

Αν οι Σαμαράς- Βενιζέλος είναι ένοχοι για τα αδικήματα στα οποία εμπλέκονται, προφανώς θα μιλάμε για ένα σκάνδαλο μεγαλύτερο του αντίστοιχου με πρωταγωνιστή τον Ακ. Τσοχατζόπουλο, αφού οι δύο πρώτοι συγκυβέρνησαν, δεν ήταν απλώς "wannabe" πρωθυπουργοί. Είναι σίγουρα, πάντως, πολιτικώς ένοχοι γιατί με τη μισαλλοδοξία τους και το προσωπικό τους μένος σε βάρος τού Αλ. Τσίπρα επιχειρούν να δηλητηριάσουν ξανά την πολιτική ζωή τού τόπου. Ακόμα κι ο λόγος τού Κ. Μητσοτάκη μπροστά τους μοιάζει με κατήχηση ιεροδιδάσκαλου στο Άγιο Όρος...

Ιδίως ο Αντ. Σαμαράς προσπάθησε να φιλοτεχνήσει την Ελλάδα επί διακυβέρνησής του ωσάν να ήταν το "success story" που εκείνος φανταζόταν. Ο ίδιος, άλλωστε, ήταν τέτοια πρωθυπουργάρα που αν δεν είχε πέσει από τους "ανταρτοσυμμορίτες" θα είχε αποτρέψει την κορύφωση του πολέμου στη Συρία το 2015 και δεν θα έρχονταν "λαθρομετανάστες"- τόσα καταλαβαίνει από τον ανθρώπινο πόνο-, θα είχε πάρει πίσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά και τώρα τα στρατεύματά μας θα διανυκτέρευαν στα Σκόπια...

Αν οι σαμαροβενιζέλοι έμεναν καλά χωμένοι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, το πρόβλημα θα αφορούσε τους ιστορικούς τού μέλλοντος. Από την πλευρά τους είναι λογικό να επιθυμούν να μείνουν στον αφρό. Το ερώτημα είναι γιατί ο Κ. Μητσοτάκης δεν τολμά να τα βάλει μαζί τους και με τα "ανφάν γκατέ" τους τύπου Αδ. Γεωργιάδη και Μ. Βορίδη...

Ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ υπόσχεται μεταρρυθμίσεις, σπάσιμο αβγών και σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα στην περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός. Πώς θα τα πετύχει όλα αυτά όταν δεν μπορεί να ελέγξει ούτε το μισό και ίσως και παραπάνω από το κόμμα του; Όταν οι σαμαρικοί και οι καραμανλικοί ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση να σηκώσουν μπαϊράκι και να ανατρέψουν επιλογές του, όπως έγινε με το Μακεδονικό, πώς θα μπορέσει άραγε να επιβληθεί σε ευρύτερα ακροατήρια;...

Για την πολιτική ευθύνη ισχύει το τεκμήριο της ενοχής...

Η ποινική ευθύνη των εμπλεκόμενων στο σκάνδαλο Novartis μένει να αποδειχθεί στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής για τα πολιτικά πρόσωπα και στη Δικαιοσύνη για τα μη πολιτικά. Ακόμα, εξάλλου, κι αν δεν το πιστεύει ο Ν. Κοτζιάς, το τεκμήριο της αθωότητας εξακολουθεί να ισχύει σε αυτήν τη χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να εισάγουμε και τα λαοδικεία ως μέσο απονομής δικαιοσύνης...

Η πολιτική ευθύνη, ωστόσο, είναι περίπου αυτονόητη από τη στιγμή που όλα τα κόμματα παραδέχονται το σκάνδαλο, έστω κι αν διαφοροποιούνται ως προς το ποιοι ευθύνονται λιγότερο ή περισσότερο γι' αυτό. Και η ευθύνη δεν αφορά μόνο το πώς χειρίστηκε τη Novartis το πολιτικό σύστημα, αλλά το σύνολο των μεγάλων τουλάχιστον φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες με τα εκατομμύριά τους το είχαν αμέσως ή εμμέσως στο τσεπάκι τους. Υπενθυμίζω ότι ο Αλ. Παπαδόπουλος ήδη από τις αρχές τής δεκαετίας τού '90 είχε μιλήσει για "πιράνχας" στο χώρο τής Υγείας, ενώ το μαύρο χρήμα που έχει διακινηθεί, προσεγγίζει το 50% της συνολικής δαπάνης... 

Ενδεχομένως ο Αντ. Σαμαράς να μην τα άρπαξε με σακούλες μέσα στο Μαξίμου ή ο Αδ. Γεωργιάδης να μην κονόμησε δύο εκατ. ευρώ από την ελβετική εταιρεία. Η συναλλαγή, όμως, της πολιτικής εξουσίας με τη μεγαλοεπιχειρηματική δεν γίνεται πάντοτε με τόσο χονδροειδή τρόπο...

Το "στήριξέ με για να σε στηρίξω" περιλαμβάνει πολλές παραλλαγές- από δωράκια έως, για παράδειγμα, χρηματοδοτήσεις προεκλογικών εκστρατειών. Το σκάνδαλο Siemens θα έπρεπε να μας είχε υποψιάσει περισσότερο...

Πέραν τούτου, όλες αυτές τις ημέρες δεν έχω ακούσει ούτε ένα "συγγνώμη" για το πώς είχε εκτοξευτεί η φαρμακευτική δαπάνη στη χώρα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτό πώς έγινε; Από τον θεό, πάντως, αποκλείεται. Τυχαίως όλοι οι υπουργοί Υγείας και οι κυβερνήσεις τις οποίες υπηρετούσαν την αύξαναν; Δεν δέχονταν πιέσεις από τις φαρμακευτικές ή και χρήματα κάτω από το τραπέζι από αυτές; Λυπάμαι, αλλά ως προς την πολιτική ευθύνη ισχύει το τεκμήριο της ενοχής...



 

Έχουμε, αλήθεια, την πολυτέλεια να παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με το κουβαδάκι τής Novartis;...

Στη δημόσια συζήτηση θα κυριαρχήσει για πολύ καιρό ακόμα το σκάνδαλο Novartis, με τις ενδεχόμενες ποινικές του προεκτάσεις και για πολιτικά πρόσωπα. Φυσικά τόσο η δικαιοσύνη όσο και η προκαταρκτική επιτροπή πρέπει να κάνουν ανεμπόδιστες τη δουλειά τους, μόνο που είναι αυτονόητο ότι θα ακολουθήσει πολιτική σπέκουλα η οποία θα θυμίζει εποχές σκανδάλου Κοσκωτά, Βατοπεδίου ή Siemens. Ευελπιστώ, πάντως, να μην καταλήξει στα ίδια πενιχρά αποτελέσματα για την αλήθεια...

Το σημαντικότερο ερώτημα, όμως, είναι αν η χώρα έχει αυτήν τη στιγμή την πολυτέλεια να διαθέσουν οι πολιτικοί της τις περισσότερες δυνάμεις τους για τη διαλεύκανση μιας σκοτεινής υπόθεσης. Η απάντηση είναι "προφανέστατα όχι" και γι' αυτό τη  ευθύνη δεν έχουν μόνο οι ενδεχομένως ένοχοι, αλλά και οι κυβερνητικοί κατήγοροί τους. Αλίμονο αν οδηγηθούμε στις κάλπες, είτε το 2018 είτε το 2019, με ένα σκηνικό σκανδαλολογίας και κομματικού διχασμού που ακυρώνει και τις όποιες προσπάθειες για να παρουσιαστεί η Ελλάδα (και) στους επενδυτές ως πυλώνας πολιτικής σταθερότητας στην περιοχή...

Η τρίτη αξιολόγηση δεν ολοκληρώθηκε στο Eurogroup της Δευτέρας, η δόση εκκρεμεί, η τέταρτη αξιολόγηση ξεκινά την ερχόμενη εβδομάδα, η ρύθμιση του χρέους είναι υπό διαπραγμάτευση, το μεταμνημονιακό πρόγραμμα υπό διαμόρφωση και μαζί με όλα αυτά θέλουμε να βρούμε λύση με την ΠΓΔΜ μέχρι τον Ιούλιο και να γλιτώσουμε στο μεταξύ κι έναν πόλεμο με την Τουρκία λόγω Ιμίων ή κυπριακής ΑΟΖ. Την ίδια ώρα, η πραγματική οικονομία εξακολουθεί να στενάζει, οι εργασιακές σχέσεις παραμένουν σφοδρώς ετεροβαρείς σε βάρος των εργαζόμενων και η ανεργία μένει στάσιμη ή κι αυξάνεται οριακά αντί να μειώνεται. Μετά από όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα αξίζει αλήθεια να συνομιλούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για την ποινική ενοχή πολιτικών προσώπων τα οποία ο ελληνικός λαός έχει έτσι κι αλλιώς τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ήδη από τον Ιανουάριο του 2015;...



 

  

Να γιατί γράφω...

Η απάντηση στο ερώτημα "γιατί γράφω ένα βιβλίο" δεν είναι ίδια με την απάντηση στο ερώτημα "γιατί εκδίδω ένα βιβλίο". Γράφω ένα βιβλίο γιατί αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να εκφράζομαι και να γλιτώνω πολλά χρήματα σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους! Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για ένα βιβλίο, αλλά και για τον ιστότοπο που διαβάζετε κι αρκετές φορές και για τα ρεπορτάζ που έχω γράψει.

Γι' αυτό κι αισθάνομαι προνομιούχος για το ότι κάνω μια δουλειά που θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο μου χόμπι. Βλέποντας γύρω μου ένα σωρό ανθρώπους που εργάζονται μόνο και μόνο για να βγάζουν χρήματα μέχρι την ώρα τής σύνταξης, νιώθω χαρά που η μόνη φορά που δούλεψα σαν κι αυτούς στη ζωή μου ήταν όταν ήμουν φαντάρος. Όταν, δηλαδή, έκανα τη μια σκοπιά και τη μία αγγαρεία μετά από την άλλη περιμένοντας να έρθει η στιγμή τής απόλυσης...

Το να κάνεις, ωστόσο, αυτό που θες στη ζωή σου είναι και εύκολο και δύσκολο μαζί. Εύκολο γιατί εξαρτάσαι αποκλειστικώς από τη δική σου επιθυμία και δύσκολο γιατί συμβιώνεις σε μια κοινωνία η οποία έχει απαιτήσεις από τα άτομα που τη στελεχώνουν και οι οποίες δεν είναι πάντοτε συμβατές με τα όνειρά τους. Κι ο γράφων έχει κάνει πολλούς συμβιβασμούς σε αυτό το πλαίσιο, αλλά κανένα που είτε να είναι μη αναστρέψιμος είτε εξοφθάλμως ντροπιαστικός...

Η ζωή, όπως το θέλει ο κοινός τόπος, είναι μια καθημερινή μάχη και είναι αδύνατο να γυρνάς πάντοτε από αυτή αλώβητος. Κι αυτό σημαίνει πως στην πορεία αναγκάζεσαι να αποξενωθείς ή και να συγκρουστείς με ανθρώπους που κάποτε ήσουν πιο κοντά. Ο άνθρωπος, όμως, χωρίς εχθρούς είναι ένας άνθρωπος δίχως αρχές και στο τέλος τής ημέρας δεν είναι καν η προσήλωσή μας στις αρχές μας που μας καθορίζουν, αλλά η συνέπειά μας στους λόγους για τους οποίους τις επιλέξαμε...

Από την άλλη, εκδίδω ένα βιβλίο γιατί είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιμετωπίσω τον θάνατο, όπως είναι, για παράδειγμα, και το να κάνεις παιδιά. Θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους, πράγματα ή έργα τέχνης γιατί μόνο έτσι εκτιμάμε πως δεν θα είναι άσκοπη η σύντομη παραμονή μας σε αυτόν τον πλανήτη. Αν έγραφα, άλλωστε, μόνο για την ψυχή μου, θα στοίβαζα τα γραπτά μου σε ένα συρτάρι και δεν θα τα έβλεπε ποτέ ξανά το φως τής ημέρας. Η δημοσίευσή τους, εξάλλου, αποτελεί συμμετοχή μου στη δοκιμασία τής κριτικής, στη βάσανο της αξιολόγησης από τους άλλους. Κι όταν κάτι που έχω γράψει μπορεί να διαβαστεί από ένα ευρύτερο κοινό, τότε πλέον μου ανήκει μόνο σε σχέση με την πνευματική του ιδιοκτησία. Κατά τα άλλα είναι κοινό κτήμα κι ανοιχτό σε οποιαδήποτε προσέγγιση...

Επομένως, καταλαβαίνω ότι και το τελευταίο μου βιβλίο θα προκαλέσει σχολιασμούς που ενδεχομένως να είναι παράταιροι με το χρόνο και για το λόγο για τον οποίο γράφτηκε. Η "Δικτατορία" γράφτηκε το φθινόπωρο του 2013, σε ένα πολύ διαφορετικό πολιτικό όσο και προσωπικό περιβάλλον από το σημερινό. Απηχεί, ωστόσο, συναισθήματα μιας εποχής, που ακόμα κι αν το έργο δεν είναι αυτοβιογραφικό, εν τούτοις αποτελούν κομμάτι τής πορείας μου. Και γι' αυτό είναι πολύτιμα. Κι αν αυτά τα συναισθήματα συναντηθούν με τα δικά σας, τότε ακόμα καλύτερα. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι πολιτικό ή ερωτικό ή πολιτικοερωτικό. Είναι ένα βιβλίο για τις τύψεις και τις ενοχές, αλλά αυτή είναι απλώς η δική μου ανάγνωσή του. Περιμένω με ανυπομονησία και τις δικές σας αναγνώσεις του!

Αν ο Τσίπρας δεν είναι ο Φρανκ Αντεργουντ, ο αυτοεξευτελισμός Σαμαρά είναι τέλειος...

Δεν ξέρω αν ο Αντ. Σαμαράς τα "πήρε" ή όχι από τη Novartis, πόσα και πώς. Αυτήν τη στιγμή κανείς δεν το ξέρει. Όταν, όμως, ένας πρώην πρωθυπουργός μηνύει τον νυν και υπουργούς του για στοιχεία τα οποία εμπεριέχονται σε δικογραφία που έχει σταλεί στη Βουλή από την ελληνική Δικαιοσύνη και περιέχει και υλικό από το FBI, τότε θα πρέπει να γνωρίζει πολύ περισσότερα από αυτά που υπονοεί για να γλιτώσει τον αυτοεξευτελισμό...

Ο ίδιος, ο οποίος έριξε μια κυβέρνηση για αμφιλεγόμενους σκοπούς και κυβέρνησε με επιστρατεύσεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, είναι που ναρκοθετεί ξανά σήμερα το πολίτευμα κι όχι ο διάδοχός του, κατηγορώντας τον Αλ. Τσίπρα δίχως να παρουσιάζει κάποιο χειροπιαστό στοιχείο για μια συνωμοσία την οποία θα ζήλευε κι ο Φρανκ Αντεργουντ στο "House of Cards". Αν είναι αθώος, οφείλει να δώσει εξηγήσεις, τουλάχιστον στην προκαταρκτική επιτροπή, τις οποίες μέχρι τώρα δεν έχει δώσει κρυπτόμενος πίσω από καταγγελίες για σκευωρίες...

Το δημοψήφισμα του 2015 δεν οδήγησε στο τέλος των μνημονίων, ωστόσο θεμελίωσε την εξουσία Τσίπρα στο εσωτερικό. Κι αυτό γιατί την εβδομάδα που είχε προηγηθεί σύσσωμο το παλιό πολιτικό σύστημα- συμπεριλαμβανομένου του Αντ. Σαμαρά, ο οποίος ήταν ακόμα πρόεδρος της ΝΔ και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραιτηθεί- είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ τού "ναι"...

Μόνο καλό δεν κάνει, επομένως, στη ΝΔ η επανεμφάνιση Σαμαρά, και μάλιστα με ηγετική προβιά, ανεξαρτήτως αν είναι αθώος ή ένοχος. Πώς μπορεί να πείσει ο Κ. Μητσοτάκης ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη τού παρελθόντος όταν τα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια, έστω κι αν σύρεται σε αυτήν τη στάση από φόβο μήπως τον εγκαταλείψει το μισό του κόμμα;...

Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει μόνο να χάσει από την υπόθεση Novartis κι εν πολλοίς ευθύνεται κι ο ίδιος γι' αυτό. Είναι διαφορετικό πράγμα να ζητάς από τη δικαιοσύνη και την προκαταρκτική επιτροπή να κάνουν τη δουλειά τους κι άλλο να μιλάς από πριν για συνωμοσία...

Αν όλα αποδειχθούν ψεύτικα, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να κάνει προεκλογική καμπάνια με τον Αντ. Σαμαρά κι ό,τι αυτός συμβολίζει στο μπαλκόνι δίπλα του. Αν τελικώς αποδειχθούν όλα αληθινά, οι δέκα δωρολήπτες νεοδημοκράτες ναι μεν δεν θα έχουν πάρει μαζί τους στη φυλακή τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά ο τελευταίος θα τους συνοδεύσει στην πολιτική ανυποληψία...



  

Στα Ίμια βαρούν τα όργανα, στα Σκόπια χορεύει η νύφη...

Αναρωτιέμαι πότε θα φτάσει η στιγμή που θα πάψουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το αν ο Αλ. Τσίπρας είπε στον Τούρκο ομόλογό του πως τα Ίμια είναι ελληνικά. Από όσο καταλαβαίνω, δεν του το είπε με αυτά ακριβώς τα λόγια, αλλά για μια ακόμα φορά αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύει η νύφη...

Μπορεί σήμερα ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης να πάρει μια βάρκα και να προσεγγίσει έστω τα Ίμια, όπως το μπορεί σε οποιοδήποτε άλλο ελληνικό έδαφος δίχως να δείχνει ταυτότητα ή διαβατήριο; Είναι δυνατό, έστω, ο ελληνικός στρατός να τοποθετήσει και να επανδρώσει φυλάκιο στις συγκεκριμένες βραχονησίδες;...

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αφού όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις τους. Κι όμως, αντί να γινόμαστε μια γροθιά για να προφυλαχθούμε και να αντεπιτεθούμε στον πραγματικό κίνδυνο εξ ανατολών, διοργανώνουμε συλλαλητήρια κι αναζητάμε εθνικούς μειοδότες για τον ψεύτικο κίνδυνο από το βορρά. Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ αλλάζει τα ονόματα σε αεροδρόμια κι εθνικές οδούς και είναι έτοιμος να πράξει το ίδιο και για την ίδια την ονομασία τής χώρας του, αλλά είναι τον Ρ.Τ. Ερντογάν που υποδεχόμαστε με τη φιλαρμονική στην Αθήνα και του επιτρέπουμε να σουλατσάρει στην Θράκη. Η τουρκική απειλή, επομένως, η οποία είναι αληθινή κι όχι αληθοφανής, συνιστά έναν ακόμα λόγο για τον οποίο οφείλουμε να κλείσουμε το Μακεδονικό το δυνατό συντομότερα ώστε να ασχοληθούμε και με μερικά πραγματικά ζητήματα στην περιοχή μας...

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθούμε οποιαδήποτε λύση, για παράδειγμα να μην δεσμευτούν νομικώς με κάποιο τρόπο τα Σκόπια για την απάλειψη των όποιων αλυτρωτικών τους αναφορών σε Σύνταγμα και σχολικά βιβλία ή να μετονομάσουμε το αεροδρόμιο "Μακεδονία" στην Θεσσαλονίκη για να μην μπερδεύονται οι ξένοι. Για πρώτη φορά, όμως, εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει η πολιτική βούληση κι από τα δύο μέρη να βάλουν ένα τέλος σε μια διαφορά η οποία από πολλούς, και με το δίκιο τους, στον πλανήτη θεωρείται αναχρονιστική...

Δεν είναι προτιμότερο- σχήμα λόγου- να βρίσκονται 500.000 Έλληνες στα Ίμια από το να μαζεύονται για να διαδηλώνουν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας; Το ελληνικό κομμάτι της, άλλωστε, δεν το αμφισβητεί κανένας. Δεν ξέρω αν κάποιοι ανάμεσά μας διεκδικούν την προσάρτηση και των υπόλοιπων Μακεδονιών, αλλά αυτό είναι θέμα για συνέδριο της Χρυσής Αυγής κι όχι για να απασχολεί στα σοβαρά την εξωτερική μας πολιτική...

Κοίτα να δεις, ο Ερντογάν δεν φοβήθηκε τελικώς τα νταηλίκια Αλέξη-Πάκη...

Ακόμα κι όσοι αντιπολιτεύονται το "δυναμικό δίδυμο" Τσίπρα- Παυλόπουλου είχαν εκστασιαστεί πριν ένα δίμηνο με τα νταηλίκια τους στον Ρ.Τ. Ερντογάν κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα. Οι "ιστορικές απαντήσεις" τους στις προκλητικές δηλώσεις τού "Σουλτάνου" είχαν μαγέψει το πανελλήνιο, το οποίο βεβαίως ως εξωτερική πολιτική εννοεί τον κουτσαβακισμό και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία...

Ελάχιστοι αναρωτήθηκαν τότε ποιο ήταν το νόημα μιας βίζιτας από την οποία η Ελλάδα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα. Κι αν κάποιοι είχαν ακόμα απορίες, παρά την κλιμάκωση των τουρκικών παραβιάσεων και παραβάσεων στο Αιγαίο το τελευταίο χρονικό διάστημα, αυτές πρέπει να τους λύθηκαν οριστικώς με τη διεμβόλιση του πλοίου τού Λιμενικού Σώματος από τουρκική ακταιωρό...

Τα παθήματα ας γίνονται μαθήματα την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουμε να χειριστούμε την εξωτερική πολιτική με όρους επικοινωνίας α λα Novartis. Για να είμαι, πάντως, δίκαιος, η διαπραγμάτευση για το Μακεδονικό φαίνεται να είναι πολύ πιο ουσιαστική, γι' αυτό κι ενδεχομένως να καρποφορήσει.

Κι ας μην έχει υποδεχθεί ο Αλ. Τσίπρας τον Ζ. Ζάεφ στο Μέγαρο Μαξίμου κι ας μην έχει μιλήσει ενώπιόν του για την ελληνικότητα του Αλέξανδρου ΙΙΙ. Όλα αυτά, ωστόσο, μοιάζει να τα αγνοεί παντελώς ο Γ. Μπουτάρης, ο οποίος με τις επιπόλαιες δηλώσεις του- θέλω να ελπίζω υπό την επήρεια του ύπνου κι όχι κάτι άλλου- τορπιλίζει τη σοβαρότητα μιας διαδικασίας η οποία ξεπερνά τα δημαρχιακά του καθήκοντα και τις διπλωματικές του ικανότητες...

Ούτε, βεβαίως, γίνεται εξωτερική πολιτική με δηλώσεις όπως του "μαζί τα φάγαμε" Θ. Πάγκαλου πως "καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος". Ενδεχομένως αυτές να είχαν κάποιο νόημα στην κρίση των Ιμίων το 1996, όταν ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών, αλλά τότε ο άνεμος κατέβαζε τις σημαίες.

Άλλος ένας, επομένως, από τους πολλούς τζάμπα μάγκες σε αυτήν τη χώρα οι οποίοι συγχέουν τη διπλωματία με τη μικροπολιτική και τα εθνικά συμφέροντα με την επίδειξη φτηνού τσαμπουκά. Με αυτές τις μεθόδους ήταν που μίκρυνε η Ελλάδα, αλλά η εθνική μνήμη είναι τόσο κοντή που αδυνατεί να συλλάβει το εθνικό συμφέρον στην πραγματική του διάσταση, η οποία ξεπερνά κατά πολύ το εδώ και τώρα των εκλογικών σκοπιμοτήτων κομματαρχών, πρώην κι επόμενων...

Νέα τετραετία Τσίπρα με φαρμακευτική βοήθεια...

Οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί που διερευνώνται δεν πρόκειται να καταδικαστούν μόνο εξαιτίας των προστατευόμενων μαρτύρων. Αν δεν βρεθούν τα χρήματα της δωροδοκίας ή, έστω, η ροή τους όλοι τους θα μπορέσουν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να υπηρετούν το "καλό" τού τόπου.

Το πράττουν, άλλωστε, τόσα χρόνια τα μέλη τής οικογένειας Μητσοτάκη, τα οποία φρόντισαν τον δικό τους "Φρουζή", τον Μιχ. Χριστοφοράκο, αλλά και τον Χρ. Καράβελα να τους φυγαδεύσουν στο εξωτερικό. Η πρεμούρα, ωστόσο, των εμπλεκόμενων στην υπόθεση Novartis να αποκαλούν τους μάρτυρες κουκουλοφόρους σαν να είναι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων ή, ακόμα χειρότερα, δωσίλογοι και μαυραγορίτες τής Κατοχής, αν μη τι άλλο μαρτυρά πανικό...

Ο ίδιος πανικός αποκαλύπτεται κι από την ένταση με την οποία ρητορεύουν δημοσίως οι εμπλεκόμενοι, αλλά κι από την προσπάθεια να υποβαθμιστεί το διεθνές σκάνδαλο που ερευνάται κι από το FBI σε σκευωρία προσωπικώς του Αλ. Τσίπρα με δυο τρεις υπουργούς του. Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα η προανακριτική οφείλει να ασχοληθεί με την ουσία τού ζητήματος και να παρακάμψει το, ενδεχομένως νομικώς βάσιμο, αίτημα για παραγραφή. Πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να αρχίσουν να μιλάνε για την ουσία, αφού σε διαφορετική περίπτωση εκείνοι θα είναι που θα βαρύνονται με το στίγμα...

Ακόμα, βεβαίως, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλά μπορούν να συμβούν, ιδίως όταν τα καναρίνια θα αρχίσουν να τραγουδούν και να καρφώνουν το ένα το άλλο για να γλιτώσουν το σφαγείο. Σκεφτείτε, μάλιστα, η Novartis να θελήσει να έρθει σε συμφωνία με το ελληνικό Δημόσιο και να δώσει κι ονόματα πολιτικών προκειμένου να μειωθεί το ποσό τής αποζημίωσης που θα κληθεί να καταβάλει...

Το ουσιώδες ερώτημα, άλλωστε, δεν είναι αν κάποιοι τα άρπαξαν, αλλά πόσα- ήταν, δηλαδή, "δωράκια" ή κανονικότατες μίζες- κι αν αυτό μπορεί να αποδειχθεί και να δεθεί ώστε να υπάρξουν και καταδίκες. Όπως κι αν έχει, κάποιοι στο τέλος θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ και κάποιοι άλλοι θα γελάνε για τη νέα τετραετία τους στην εξουσία...

Απροστάτευτη αλήθεια...

Η υπόθεση- σκάνδαλο Novartis είναι πολυεπίπεδη κι αν ένα είναι σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να εξιχνιαστεί στην ολότητά της αν δεν τραβηχτούν όλες οι πέτρες για να δούμε τι κρύβεται από κάτω τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα- να αξιολογηθούν, για παράδειγμα, οι καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων δίχως απειλές κι αποκαλύψεις τής ταυτότητάς τους και να γίνουν φύλλο και φτερό τα σπίτια και οι τραπεζικοί λογαριασμοί των εμπλεκόμενων προσώπων, στενών συγγενών και συνεργατών τους...

Όλα εκτός από διαγραφές όποιων δεν συμφωνούν με την επίσημη γραμμή, την οποία μάλιστα ορίζουν εμπλεκόμενοι στην υπόθεση. Βεβαίως και ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά όσοι είναι ή πιστεύουν ότι είναι αθώοι τού αίματος δεν πρόκειται να βρουν το δίκιο τους αν εκτοξεύουν απειλές και χρησιμοποιούν μαφιόζικες πρακτικές σε βάρος των μαρτύρων ούτε αν κλείνουν στόματα ακόμα και συνοδοιπόρων τους στο ίδιο κόμμα γιατί "τολμούν" να ισχυρίζονται το αυτονόητο: πως πρέπει να λάμψει η αλήθεια όσο ψηλά κι αν βρίσκονται οι ένοχοι...

Σε αυτό το πολιτικό παιχνίδι- ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κατά βάση πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι επιβίωσης- το δικό τους ρόλο παίζουν και οι δημοσιογράφοι. Σε μια κανονική χώρα, όπου η δημοσιογραφία είναι πράγματι λειτούργημα και οι αποστάσεις που κρατά από την πολιτική κι επιχειρηματική εξουσία είναι ορατές, οι αποκαλύψεις δεν θα περιείχαν κομματικό χρωματισμό, οι μέθοδοι που θα ακολουθούνταν δεν θα προσομοίαζαν της Κόζα Νόστρα και οι ρεπόρτερ θα παρουσίαζαν το υλικό που έχουν στα χέρια τους- και το οποίο δεν θα αντλούσαν απευθείας από εκείνους που κινούν τα νήματα του πολιτικού παιχνιδιού- με την υποκειμενική αντικειμενικότητα που προσδίδουν σε ένα ρεπορτάζ τα πραγματικά στοιχεία, δίχως την παράλληλη αφήγηση- σχολιασμό τους εξαιτίας τής οποίας ο αδαής αναγνώστης δεν καταλαβαίνει τι βασίζεται σε ντοκουμέντα και τι αποτελεί την οπτική γωνία τού συντάκτη. Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ακόμα ο Τύπος διατηρεί κάποια αίγλη, δεν είναι τυχαίο πως στο ρεπορτάζ δεν υπάρχει σχολιασμός, αλλά αυτός αφήνεται για τις πλήρως διακριτές σχετικές στήλες ενός έντυπου ή μιας ιστοσελίδας...

Όπως κι αν έχει, οι δημοσιογράφοι πολύ καλά πράττουν και προσπαθούν να συλλέξουν όσες περισσότερες πληροφορίες και υλικό μπορούν από την εν κινήσει δικογραφία. Αυτή είναι η δουλειά τους άλλωστε. Το ερώτημα είναι γιατί οι δικαστικοί, πολιτικοί κι επιχειρηματικοί κύκλοι που την έχουν στη διάθεσή τους, καθώς κι άλλα στοιχεία που θα "ξεφυτρώσουν" στη συνέχεια, μοιράζουν κομμάτια της- αυτά που τους συμφέρουν προφανώς- σαν φέιγ βολάν. Αν στόχος τους ήταν η πλήρης διερεύνηση της αλήθειας, δεν θα τη μετέτρεπαν σε επικοινωνιακό σόου...

Σε ποια δυσώδη υπόθεση, εξάλλου, η οποία συγκλόνισε το πανελλήνιο βρέθηκε η αλήθεια και τιμωρήθηκαν οι πραγματικοί ένοχοι όταν αυτή είχε εξελιχθεί πρώτα σε μιντιακό νταβαντούρι; Σε καμία κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι βαθύτατα για το αν όσοι συμμετέχουν σε αυτό το πανηγύρι στοχεύουν στην πλήρη αποκάλυψη ή απλώς δίνουν ή εκτελούν εντολές, επιλέγοντας ο καθένας τους το στρατόπεδο το οποίο θεωρεί πως μπορεί να του εξασφαλίσει ασυλία και μακροημέρευση... 

 

Ο πατριωτισμός τής μίζας στην προχειρότητα χαίρεται...

Έχω την εντύπωση πως (και) στην υπόθεση Novartis κανείς δεν θέλει να φτάσει το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο. Κι αυτό γιατί ενδεχομένως κανείς να μην έχει την πλήρη αλήθεια στο πλευρό του. Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, πώς είναι δυνατό την πρώτη ημέρα υπουργοί να δηλώνουν δημοσίως πως πρόκειται για το σκάνδαλο των σκανδάλων, μεγαλύτερο κι από αυτό της Siemens, αλλά στο Μαξίμου και στο ΣΥΡΙΖΑ να συσκέπτονται ακόμα, μολονότι διαθέτουν τη δικογραφία εδώ και κάποιες ημέρες, για το τι θα πράξουν.

Αν είναι βέβαιοι γιατί δεν συγκροτούν προανακριτική επιτροπή; Αν δεν είναι, τότε γιατί βιάστηκαν να κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις;...

Ούτε η Novartis αρνείται ότι γίνονταν δωροδοκίες, όχι μόνο σε πολιτικούς αλλά και σε γιατρούς. Είναι κοινός τόπος, άλλωστε, ότι τόσο η συγκεκριμένη εταιρεία όσο και η πλειονότητα, αν όχι όλες, των φαρμακευτικών χρησιμοποιούν τα "δωράκια" ως συνήθη πρακτική στη σχέση τους με ανθρώπους που μπορούν να ευνοήσουν τα συμφέροντά τους. Αν υπάρχουν, εξάλλου, γνήσια οπτικά ή ηχητικά ντοκουμέντα, τότε η υπόθεση παίρνει άλλη τροπή...

Από όσα έχουν γίνει γνωστά, όμως, μέχρι στιγμής- ακόμα κι από τα έγγραφα του FBI που περιέχουν μόνο τα ονόματα των Στουρναραίων και με λάθη ως προς πραγματικά περιστατικά- βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη στοιχειοθέτηση κατηγοριών σε βάρος πολιτικών προσώπων. Αυτό μπορεί να αλλάξει από ημέρα σε ημέρα, η κυβέρνηση ωστόσο είναι έκθετη για τη σπουδή της και προσωπικώς ο πρωθυπουργός, ο οποίος μίλησε για πατριωτισμό τής μίζας. Όχι, βεβαίως, ότι δεν υπάρχει, αλλά όταν τον επικαλείσαι δίχως σοβαρά στοιχεία τότε διαπράττεις διπλό έγκλημα, αφού τον ξεπλένεις στα μάτια τής κοινής γνώμης...

Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα η μόνη έντιμη επιλογή για την κυβέρνηση είναι η άμεση σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Τουλάχιστον με αυτήν θα έχουν διασωθεί τα προσχήματα ως προς τη διερεύνηση της αλήθειας...

Ακόμα κι αν στο Μαξίμου θεωρήσουν πως τα στοιχεία δεν είναι σοβαρά έχουν αυτοπαγιδευτεί στο ίδιο τους το αφήγημα, το οποίο δεν τους επιτρέπει να βάλουν την υπόθεση στο αρχείο. Επιπλέον, η προανακριτική οφείλει να ολοκληρώσει το έργο της το δυνατό συντομότερα γιατί η χώρα έχει άλλες προτεραιότητες κι όχι την πολυτέλεια να περιστρέφεται η δημόσια συζήτηση γύρω από ένα ακόμα σκάνδαλο. Ναι, να διερευνηθεί από όσους είναι εντεταλμένοι να το διερευνήσουν έως βάθους. Τους πολίτες, ωστόσο, που έχουν δεινοπαθήσει αυτά τα οκτώ χρόνια τους ενδιαφέρει πρωτίστως, και δικαίως, το μέλλον...

 

Novartis: Είτε το μεγαλύτερο σκάνδαλο είτε η μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση...

Ενδεχόμενο πρώτο: όσα υποστηρίζουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες- πάνω τους βασίζεται η δικογραφία όσον αφορά τα πολιτικά πρόσωπα, αφού μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχουν βρεθεί τραπεζικοί λογαριασμοί ή άλλα ντοκουμέντα- είναι αλήθεια κι ο Αντ. Σαμαράς, ο Π. Πικραμμένος και δέκα υπουργοί έχουν χρηματιστεί από τη Novartis. Ανεξαρτήτως αν απαλλαγούν από τις περισσότερες κατηγορίες χάρη στο νόμο περί ευθύνης υπουργών, η υπόθεση θα αποτελέσει το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, αφού θα έχει αποδειχθεί για πρώτη φορά ότι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί τσέπωσαν εκατομμύρια ευρώ...

Σε πολιτικό επίπεδο ο Αλ. Τσίπρας καθίσταται φαβορί για να επανεκλεγεί και να συγκυβερνήσει με το καθαρό κομμάτι τού Κινήματος Αλλαγής,το οποίο και τώρα δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει μαζί του. Ο Κ. Μητσοτάκης παραιτείται και η ΝΔ βυθίζεται σε έναν κυκλώνα εσωστρέφειας...

Ενδεχόμενο δεύτερο: όσα υποστηρίζουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες δεν είναι αλήθεια και οι εμπλεκόμενοι απαλλάσσονται. Σε αυτήν την περίπτωση γεννάται το ερώτημα "γιατί είπαν ψέματα οι μάρτυρες". Για να προστατεύσουν τον εαυτό τους θυματοποίησαν άλλους; Ή, μήπως, δέχθηκαν να αποτελέσουν πιόνια μιας πολιτικής συνωμοσίας που εξυφάνθηκε από ορισμένους υπουργούς με την πλήρη γνώση και συναίνεση του πρωθυπουργού;

Αν ισχύει το πρώτο, ο Αλ. Τσίπρας είναι έκθετος γιατί έσπευσε από την πρώτη ημέρα να αποκαλέσει μιζολήπτες πολιτικούς του αντιπάλους. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε ο πρωθυπουργός είναι ηθικός αυτουργός τής μεγαλύτερης πολιτικής εξαπάτησης της μεταπολιτευτικής περιόδου...

Τη δεδομένη στιγμή οι μόνοι που γνωρίζουν αν τα "πήραν" είναι οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί που περιλαμβάνονται στη δικογραφία. Όποιος τρίτος, επομένως, διαβεβαιώνει ότι είναι απατεώνες ή ότι είναι αθώοι του αίματος στην καλύτερη περίπτωση βιάζεται και στη χειρότερη σπεκουλάρει έχοντας προσωπικά ή κομματικά κίνητρα...

Ενδεχομένως, εξάλλου, η αλήθεια να βρίσκεται στη μέση και οι πολιτικοί να πήραν τα δωράκια τους- η Novartis, άλλωστε, δεν λάδωνε μόνο στην Ελλάδα-, αλλά όχι στην έκταση κι όχι με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Ενδεχομένως, για παράδειγμα, ο Αντ. Σαμαράς να δωροδοκήθηκε, αλλά να μην ήταν τόσο ηλίθιος ώστε να βάλει τους "χορηγούς" του στο Μαξίμου κι από τη μπροστινή πόρτα μάλιστα, όπως αναφέρεται στη δικογραφία. Και κάπως έτσι, με αυτήν τη συναρπαστική περιπέτεια, μαζί με το εθνικό "δράμα" τού Μακεδονικού, θα πάμε σε εκλογές δίχως να συζητήσουμε ποτέ για το πώς πρέπει να είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα. Ίσως γιατί αυτοί που την κυβερνούν κι εκείνοι οι οποίοι τους αντιπολιτεύονται την θέλουν ίδια κι απαράλλαχτη με αυτή που έφτασε στη χρεοκοπία γιατί γνωρίζουν ότι μόνο σε μια τέτοια Ελλάδα θα μπορούν να πολιτεύονται ακόμα...

Δικαστές με κρυφά πόθεν έσχες δεν δαγκώνουν τα χέρια που τους ταΐζουν από όπου κι αν προέρχονται...

Η ΝΔ έχει δίκιο να φωνάζει πως δεν είναι δυνατό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να πηγαίνει στον Άρειο Πάγο για να "ενημερωθεί" για τη Novartis και, ω του θαύματος, λίγη ώρα αργότερα η δικογραφία να φτάνει στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Για το καλό τής δημοκρατίας, που θεμελιώνεται και στη διάκριση των εξουσιών, θα ήταν προτιμότερο η εκτελεστική εξουσία να μην συναναστρέφεται τη δικαστική ούτε καν σε δημόσιους χώρους ενώπιον χιλιάδων μαρτύρων. Όπως, επίσης, δεν είναι θεσμικώς πρέπον πρώτα να ενημερώνεται ο πρωθυπουργός και ύστερα η Βουλή, έστω κι αν αυτή η επιταγή προέρχεται από έναν τυπολατρικό σεβασμό στο Σύνταγμα, του οποίου όμως αυτή η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί πως θα ήταν κάθε του λέξη...

Κάπου εδώ, ωστόσο, τελειώνουν τα δίκια τής ΝΔ.Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος, αλλά το πρώτο πράγμα που λένε οι αθώοι είναι πως δεν έκαναν το έγκλημα και πως έχουν άλλοθι ή κάποιου άλλου είδους επιχειρήματα κι αποδεικτικά στοιχεία επ' αυτού. Όταν, ωστόσο, ξεκινούν την υπεράσπισή τους με το ότι, για παράδειγμα, οι Αρχές δεν διέθεταν ένταλμα σύλληψης ή εισαγγελική άδεια για κατ' οίκον έρευνα, τότε δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνωμοσιολόγος για να αρχίσει να αναρωτιέται για το πόσο αθώος είναι ο κατηγορούμενος. Κι όταν, μάλιστα, σχεδόν όλα τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα έκαναν λόγο για πολιτική δίωξη και σκευωρία, τότε το μυαλό μου πέταξε αυτομάτως έως τις φυλακές όπου κρατείται ο Ακ. Τσοχατζόπουλος και στις οποίες ενδεχομένως να βρεθεί κι ο Γ. Παπαντωνίου...

Όπως κι αν έχει, πάντως, δεν τρέφω μεγάλες προσδοκίες πως η αλήθεια θα λάμψει, όπως δεν έλαμψε στις περισσότερες σκοτεινές υποθέσεις (και) της μεταπολίτευσης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Siemens. Από τη στιγμή που μια ποινική υπόθεση μετατρέπεται σε κεντρική πολιτική συζήτηση και με δεδομένο ότι το δικαστικό μας σύστημα είναι κατ' εξοχήν φοβικό, θα απαιτηθεί πολύ κουράγιο από τους ανακριτές και τους δικαστές ώστε να υψωθούν πάνω από την καθημερινή μικροκομματική κόντρα και να κάνουν τη δουλειά τους παρά τους περισπασμούς. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι ίδιοι δικαστικοί λειτουργοί που δεν θέλουν να δημοσιοποιούν το δικό τους πόθεν έσχες διαθέτουν τόσο το σθένος όσο και την ηθική ακεραιότητα για να αποκαλύψουν και τις τελευταίες λεπτομέρειες μιας δυσώδους υπόθεσης, είτε αυτές συμφέρουν είτε όχι την κυβέρνηση...

Η επιβολή εθνικής ταυτότητας σε άλλο λαό είναι φασισμός...

Στην θεωρία η έννοια της εθνικής ενότητας είναι υπέροχη. Θα ήταν σπουδαίο αν η συντριπτική έστω πλειονότητα των Ελλήνων συμφωνούσαμε, για παράδειγμα, για το πώς θέλουμε να πορευτούμε στη μεταμνημονιακή εποχή. Ο γράφων και πολλοί άλλοι θα θέλαμε να φτιάξουμε μια χώρα που θα δίνει προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην εθνική κυριαρχία, στην υγιή ενσωμάτωση μη γηγενών πληθυσμών, στην ευθεία διασύνδεση με τον πλανήτη, στην ανοιχτή κοινωνία που δεν θα βλέπει τον ξένο ως εχθρό και θα απορροφά ό,τι της είναι χρήσιμο δίχως να αλλοιώνεται η ταυτότητά της. Μόνο που, όπως φάνηκε κι από το τελευταίο- εύχομαι όχι με τη σημασία τού πιο πρόσφατου- συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, όπως είχε φανεί και τη μνημονιακή εποχή, υπάρχει εκεί έξω και μια άλλη Ελλάδα με την οποία αδυνατώ να ομονοήσω γιατί με τρομάζει...

Η εθνική μας μοναξιά ως αυτοσκοπός πηγάζει από τον εθνικό κομπλεξισμό κι οδηγεί, όπως έχει αποδείξει πολλάκις η Ιστορία, σε εθνικές τραγωδίες. Όπως και τα χρόνια τής βαθιάς κρίσης ήταν αυτοκαταστροφικό να συναινούμε σε πολιτικές που φτωχοποιούσαν ακόμα περισσότερο τους μικρομεσαίους και προστάτευαν τους έχοντες και κατέχοντες, στα εθνικά θέματα δεν είναι δυνατό να συνυπογράψουμε την παράδοση της χώρας σε μια εθνικιστική υστερία η οποία νομιμοποιεί τη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό, το μικρομεγαλισμό και τον αντισημιτισμό και η οποία μπερδεύει την άδολη χριστιανική πίστη με τον επίσημο κι ανεπίσημο εκκλησιαστικό μουτζαχεντινισμό που πείθει τον ουδέτερο παρατηρητή ότι σε αυτόν τον τόπο δεν έχουμε λύσει ακόμα τις διαφορές μας με το μεσαίωνα...

Σε αυτό το πλαίσιο του παραλογισμού έχουμε φτάσει στο σημείο να υιοθετούμε το φασιστικό σκεπτικό τής επιβολής σε άλλο λαό τής εθνικής του ταυτότητας. Έχουμε δικαίωμα να ζητάμε από τους Σκοπιανούς την απάλειψη αλυτρωτικών αναφορών στο Σύνταγμά τους οι οποίες αποτελούν επιβουλή, έστω θεωρητική, της εθνικής μας κυριαρχίας. Μπορούμε, επίσης, να απαιτούμε στις ταυτότητες και στα διαβατήριά τους ως υπηκοότητα να αναγράφεται αυτή που θα συμφωνήσουμε με βάση τη νέα ονομασία τής χώρας. Αλίμονο, όμως, αν θελήσουμε να τους επιβάλουμε και την εθνική τους ταυτότητα, πολλώ δε μάλλον όταν κατοικούν και οι ίδιοι σε ένα κομμάτι τής αρχαίας Μακεδονίας, έστω μικρότερο από το ελληνικό...

Με τέτοια μυαλά αύριο θα κάνουμε και συλλαλητήρια για να στείλουμε εκστρατευτικό σώμα στην ΠΓΔΜ, να την κατακτήσουμε και να τη διαμοιράσουμε με τους Αλβανούς. Λες κι αυτό που μας λείπει είναι εδάφη κι όχι η σύνεση και η ταξική συνείδηση για να διαχειριστούμε τον πλούτο που βρίσκεται ήδη εντός τής ελληνικής επικράτειας...





  

Όταν Μίκη σφίγγεις το χέρι σου στους φασίστες ο ήλιος είναι αβέβαιος για τον κόσμο...

Το σχετικώς χαμηλό μέγεθος του συλλαλητηρίου- λαμβάνοντας υπόψη και πως διοργανώθηκαν σε πολλές περιοχές τής χώρας δωρεάν ή φτηνά ταξίδια αναψυχής στην Αθήνα- συνιστά μήνυμα ελπίδας. Ευτυχώς ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός κι οποιοδήποτε άλλο σκοταδιστικό συναίσθημα αποδεικνύεται ότι δεν εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Κι αυτό μολονότι κάποια κόμματα, η εκκλησία, παραστρατιωτικές, παραθρησκευτικές κι εγκληματικές οργανώσεις έχουν επενδύσει για μια ακόμα φορά στο μύθευμα του ανάδελφου έθνους που οι Σκοπιανοί αυτήν τη φορά με τη σύμπραξη των Αμερικανών, των Γερμανών και των Αρειανών προσπαθούν να του φάνε τη δική του Μακεδονία. Η ελληνική Μακεδονία ενδεχομένως να χαθεί μόνο αν όλοι αυτοί οι ύπουλοι δημεγέρτες καταφέρουν με τα ψέματα να πείσουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού για έναν κίνδυνο ο οποίος υπάρχει μόνο και μόνο για να μπορούν κάποιοι να δικαιολογούν άλλες αμαρτίες τους...

Όπως κι αν έχει, είναι κρίμα που ένας άνθρωπος όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος κυνηγήθηκε στη ζωή του ανελέητα από εκείνους που ξεχώριζαν τους Έλληνες σε εθνόψυχους και μιάσματα, να υιοθετεί στα βαθιά του γεράματα μια αναχρονιστική εμφυλιοπολεμική ρητορική που οδήγησε σε εθνικές τραγωδίες. Έχει κι ο γράφων χίλια αρνητικά να σούρει σε αυτούς που κυβερνούν σήμερα, ιδίως για την ευκολία με την οποία συμβιβάστηκαν με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος άλλωστε αποτελεί και την πραγματική απειλή για τους μικρομεσαίους. Δεν θα τους αποκαλούσα, ωστόσο, σε καμία περίπτωση εθνομηδενιστές, ιδίως για τη στρατηγική που ακολουθούν στο Μακεδονικό...

Από πού κι ως πού ένας έντιμος συμβιβασμός, όπως θα είναι, αν επιτευχθεί, η σύνθετη ονομασία erga omnes με απάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών, μπορεί να θεωρηθεί εθνική προδοσία; Αυτήν τη στιγμή οι επιλογές είναι είτε αυτός ο συμβιβασμός είτε η μη επίλυση, δηλαδή στην ουσία η ντε φάκτο κατοχύρωση του βόρειου γείτονα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η μη χρησιμοποίηση του όρου "Μακεδονία" θα έπρεπε να ζητηθεί από τον Τίτο πριν 70 και πλέον χρόνια. Τώρα είναι πολύ αργά...

Τώρα που γλεντήσαμε για τον πατριωτισμό μας και λίγο πριν η χώρα περάσει σε μια νέα φάση τής Ιστορίας της είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν μάθαμε κάτι από τα οκτώ χρόνια τής κρίσης πέρα από το να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Πολύ φοβάμαι πως όχι, γι' αυτό και το πολιτικό κόστος καθορίζει σε γενικές γραμμές την τακτική και στρατηγική τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, ιδίως της τελευταίας, ο πρόεδρος της οποίας σύρεται σε επιλογές για το Μακεδονικό που δεν τις ασπάζεται ούτε ο ίδιος...

Μας δίνεται μια χρυσή ευκαιρία να επιλύσουμε ένα ζήτημα πριν καταντήσει Κυπριακό και να σχεδιάσουμε την κοινή μας ανάπτυξη με τις χώρες τής Βαλκανικής. Θα την αδράξουμε ή θα συνεχίζουμε να τραγουδάμε "Μακεδονία ξακουστή" σαν να έρχεται η φωνή μας κατευθείαν από τις γιορτές που διοργάνωνε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο;... 

Frankly my dears, the Americans don't give a damn...

Ο Έλληνας δεν το κουνά ρούπι από τον καναπέ του αν δεν βάλεις μπροστά του ένα σκιάχτρο. Σε σχέση με το Μακεδονικό αυτόν το ρόλο παίζουν οι παλιοί μας γνώριμοι, φονιάδες των λαών Αμερικανοί, τους οποίους τα τελευταία χρόνια είχαμε βάλει στο περιθώριο αφού είχε προτεραιότητα το μίσος για τους Γερμανούς. Προσέξτε, όχι η αντιπάθεια για την αμερικανική ή τη γερμανική κυβέρνηση, αλλά για τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εν γένει, όπως επιβάλλει ο φασισμός. Σύμφωνα, επομένως, με το τελευταίο θεώρημα του ανάδελφου έθνους, ο Ντ. Τραμπ και οι συνεργάτες του ασχολούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα δυτικά Βαλκάνια, σαν να είμαστε στο 1998 κι όχι στο 2018, και βυσσοδομούν για το πώς θα την "φέρουν" στον Βλ. Πούτιν και στη Ρωσία μέσω της καημενούλας της Ελλαδίτσας- τα υποκοριστικά για να τονίσουν πόσο μίζερος είναι ο εθνικισμός...

Λυπάμαι που θα δυσαρεστήσω τους απανταχού θιασώτες τής εθνικής μας κλάψας, αλλά όπως θα έλεγε κι ο Ρετ Μπάτλερ στην Σκάρλετ Ο' Χάρα, "frankly my dears, the Americans don't give a damn". Αν, μάλιστα, δίναμε μια ευκαιρία στη λογική απέναντι στο θυμικό, θα συνειδητοποιούσαμε ότι είναι προς το εθνικό μας συμφέρον να καταστήσουμε την ΠΓΔΜ με τη νέα της ονομασία και με απαλειφθείσες τις αλυτρωτικές αναφορές από το Σύνταγμά της τρόπον τινά οικονομική μας αποικία από το να την παραδώσουμε στην ερντογανική επιδίωξη για τουρκικό τόξο επιρροής στη Βαλκανική. Αν πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε έναν κρατικό μπαμπούλα, τότε θα ήταν χρησιμότερο να τον εντοπίσουμε εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται αντί να τον εφευρίσκουμε σε παρωχημένα ψυχροπολεμικά σενάρια...

Αν υποθέσουμε πως υπάρχει ένας μέσος όρος των ανθρώπων που θα σπαταλήσουν την Κυριακή τους για να βροντοφωνάξουν για έναν κίνδυνο που βρίσκεται μόνο στο φαντασιακό τους και τον ρωτήσουμε γιατί το κάνει, η απάντησή του πιθανότατα θα δολοφονήσει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα: "γιατί η Μακεδονία είναι ελληνική", θα σου απαντήσει, προκαλώντας σειρά εύλογων ερωτημάτων από τη στιγμή που ούτε καν τα Σκόπια αμφισβητούν πως η Μακεδονία που βρίσκεται σήμερα εντός των ελληνικών συνόρων είναι ελληνική...

Ποια Μακεδονία είναι, επομένως, ελληνική; Του Βαρδάρη; Του Πιρίν; Κι αν οι διεκδικήσεις μας ταυτιστούν με όλες τις περιοχές και τις χώρες που έχει κατακτήσει κάποια στιγμή στην μακραίωνη πορεία του ο ελληνισμός, πού θα μπει φραγμός; Είναι ελληνικό και το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν, όπου έφτασε ο Αλέξανδρος ΙΙΙ; Ή, μήπως, είναι ελληνικά και τα Στενά του Γιβραλτάρ όπου βρέθηκε ο Ηρακλής; Ας κοιτάξουμε, συνεπώς, να δούμε πώς θα ανασυντάξουμε τις ζωές μας στα 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στα οποία αντιστοιχεί το νεοελληνικό κράτος κι ας αφήσουμε τις "Μεγάλες Ιδέες" κοιμισμένες στο νεκροταφείο τής Ιστορίας. Αρκετά μας έχουν καταστρέψει μέχρι σήμερα...