Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα, έχουμε και φλώρους αντιεξουσιαστές...

Οι αυτοαποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές, οι οποίοι πιστεύουν ότι πολεμούν το σύστημα κάνοντας καταλήψεις όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, μοιάζουν πιο πολύ με τους μοναχούς τού Αγίου Ορους παρά με Αριστερούς. Και οι δύο έχουν επιλέξει να αντιμετωπίσουν τους σατανάδες τους μακριά από τα εγκόσμια, οι δεύτεροι σε μια απομονωμένη πολιτεία όπου βαφτίζουν το κρέας ψάρι όταν δεν κάνουν ιερές μπίζνες α λα Βατοπέδι και οι πρώτοι επιδιδόμενοι σε κάμψεις, ανατάσεις, ραχιαίους και κοιλιακούς στους οποίους κολλούν μπροστά το επίθετο "επαναστατικός" κι έτσι αισθάνονται πως γυμνάζονται για το σοσιαλισμό. Θα στενοχωρήσω τα "ορφανά" τού Δημήτρη Κουφοντίνα και του Νίκου Μαζιώτη, αλλά αυτός ο κόσμος δεν έχει αλλάξει από εκείνους που επέλεξαν απλώς να σώσουν τη δική τους ψυχή κρατώντας αποστάσεις από τους πειρασμούς του αλλά από αυτούς που πάλεψαν εντός του για να τον κάνουν δικαιότερο. Γι' αυτό και το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς είναι να επιτευχθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένας έντιμος συμβιβασμός με τους ευρωπαίους κι όχι οι σταλινικοί τού ΚΚΕ, οι αριστεριστές τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή οι αναρχοαυτόνομοι των Εξαρχείων οι οποίοι αντικαθιστούν με σκιαμαχία και στόμφο ό,τι τους λείπει σε πολιτική αντίληψη...

Δεν με συγκινεί η διατήρηση της ιδεολογικής καθαρότητας όταν αυτή περιχαρακώνεται σε ένα κομματικό ιερατείο, ακόμα κι αν πιστέψω ότι κι εκεί δεν φωλιάζει η υποκρισία, και δεν απλώνεται ώστε να αγκαλιάσει όσους περισσότερους πολίτες είναι δυνατό. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης να μην κραδαίνουν σφυροδρέπανα, να μην θέτουν ως προτεραιότητα την έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη και να μην κάνουν κατάληψη στην καγκελαρία στο Βερολίνο. Η μάχη που δίνουν, ωστόσο, είναι πολύ πιο ηρωική από εκείνη που διεξάγουν ο Περισσός και οι αριστεριστές με τις πύρινες ανακοινώσεις τους. Κι αυτό γιατί ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών δεν επέλεξαν να αντιπαρατεθούν με ανεμόμυλους για να μοιάζουν περισσότερο ιδεαλιστές, αλλά με πραγματικούς στρατούς. Και είναι κρίμα που η υπόλοιπη Αριστερά σνόμπαρε, στην καλύτερη περίπτωση, το κάλεσμά τους για συστράτευση κι επέλεξε τον ιδεολογικό αυνανισμό, ο οποίος ωστόσο είναι βιολογικώς βέβαιο ότι δεν πρόκειται να εγκυμονήσει εξελίξεις προς όφελος του λαού...

Η κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου για κάποιο σημαντικό λόγο, ο οποίος δεν είναι πάντως τα τρέχοντα αιτήματα των αντιεξουσιαστών, πόσω μάλλον όταν η κυβέρνηση καταργεί τις φυλακές τύπου Γ' κι εξανθρωπίζει το ποινικό και σωφρονιστικό δίκαιο, αποτελεί μια θεμιτή πράξη αντίστασης, υπό όρους και προϋποθέσεις πάντοτε, στα κακώς κείμενα. Οταν, όμως, μετατρέπεται σε βανδαλισμό δημόσιας περιουσίας τότε αυτομάτως χάνει τον όποιο ρομαντισμό της. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέφει πανεπιστήμια ή εκκλησίες ακόμα κι αν δεν του αρέσει το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια στους τραγοπαπάδες. Το μόνο που επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο είναι η διέγερση των συντηρητικών αντανακλαστικών τής κοινωνίας. Ισως και για το ότι ο λαός άργησε πολύ να αντισταθεί στη δουλοποίησή του να φταίει κι ο στιγματισμός τού Δεκεμβρίου τού 2008 από τα εξτρεμιστικά στοιχεία, τα οποία επιχείρησαν να καπηλευτούν τον ειλικρινή πόνο, κυρίως της νεολαίας, για τη δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου...

Η κάθοδος στους δρόμους ταυτίστηκε στη συνείδηση αρκετών με μολότοφ, σπάσιμο βιτρίνων και πλιάτσικο, κι ας μην ήταν αυτή η γενική εικόνα εκείνης της εξέγερσης. Γι' αυτό και η κυβέρνηση οφείλει να σκληρύνει τη στάση της στις περιπτώσεις άσκησης άσκοπής βίας από εκείνους που βαυκαλίζονται τους επαναστάτες μόνο και μόνο γιατί δειλιάζουν να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά. Δεν της πρέπουν ενοχικά σύνδρομα όταν, άλλωστε, τώρα αποδεικνύεται ότι δεν ελέγχει τους αντιεξουσιαστές όπως ήθελε να συμβαίνει η συστημική προπαγάνδα χρόνων. Ετσι κι αλλιώς τα τραγούδια που έχουν νόημα είναι αυτά που ακούγονται κοντά στο χορό κι όχι μακριά από αυτόν για την τέρψη των αυτιών αποκλειστικώς και μόνον όσων τα άδουν. Για τέτοια "γλέντια" αρκούν και οι μπανιέρες...  

Ναι στην απονομή δικαιοσύνης, όχι σε νέα "δίκη των εξ"...

Η εξεταστική επιτροπή τής Βουλής για την εποχή των μνημονίων έπρεπε να είχε συγκροτηθεί εδώ και πολύ καιρό. Την είχε υποσχεθεί, άλλωστε, κι ο Αντ Σαχλαμαράς πριν τις εκλογές τού 2012. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα τα πέντε τελευταία χρόνια ήταν πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά χρονικά. Οταν κι ο πρόεδρος της Κομισιόν αναγνωρίζει ότι στη χώρα μας σοβεί ανθρωπιστική κρίση είναι περιττό να επιχειρηματολογήσω πολύ περισσότερο για το ότι βιώνουμε μια οικονομική γενοκτονία. Ποιό νοικοκυριό, εξάλλου, δεν έχει έστω έναν άνεργο, μετανάστη ή εργαζόμενο με πενιχρές και καθυστερούμενες στην απόδοσή τους αμοιβές;...

Οι πολιτικές ευθύνες, επίσης, τόσο για την ένταξη στο μνημόνιο όσο και για την εφαρμογή των πολιτικών του είναι εξίσου δεδομένες κι έχουν αποδοθεί από τον ελληνικό λαό, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, στην ολότητα του μεταπολιτευτικού συστήματος. Το κόμμα που κυριάρχησε από το 1981, το ΠΑΣΟΚ, είναι πλέον ένα απόκομμα του 3% στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ και η Ν.Δ. οδεύει προς την ίδια κατάληξη, ειδικώς αν διατηρήσει στην αρχηγία της τον Αντ. Σαχλαμαρά. Επομένως, αυτό που καλείται να διερευνήσει η Βουλή είναι τις τυχόν ποινικές ευθύνες των εμπλεκόμενων προσώπων και μόνο αυτές. Το αν, δηλαδή, ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος, οι σαμαροβενιζέλοι και οι υπουργοί τους φτωχοποίησαν μια χώρα με δόλο εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων από το λαϊκό και το εθνικό...

Προσοχή: η απόδειξη του "μαγειρέματος" του δημοσιονομικού ελλείμματος, των κερδοσκοπικών παιχνιδιών με τα ελληνικά ομόλογα χάρη και σε διατάξεις όπως το Τ10, η ζημιά των ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων από το PSI, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (ειδικώς η δεύτερη που έγινε με τιμή κατώτερη της αρχικής τιμής κτήσης εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου των μετοχών των τραπεζών), γενικότερα του τρόπου που έγινε η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, του ρόλου τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και του ΤΑΙΠΕΔ και τόσα άλλα δεν συνιστούν αυτομάτως ποινική ενοχή όσων τα εμπνεύστηκαν και τα υλοποίησαν...

Ο νεοφιλελευθερισμός, όσο κι αν ο γράφων τον απεχθάνεται, είναι ιδεοληψία, όχι ποινικό αδίκημα. Γι' αυτό και πριν πάρουμε κεφάλια θα πρέπει να είμαστε όσο το δυνατό πιο σίγουροι ότι όλες οι παραπάνω αποφάσεις και πολλές περισσότερες δεν λήφθηκαν από αγνό θαυμασμό στον Ρ. Ρέιγκαν και στην Μ. Θάτσερ, αλλά γιατί όσοι τις έλαβαν, αποσκοπούσαν στο προσωπικό τους κέρδος και σε εκείνο των νταβατζήδων τους, αποδεχόμενοι έστω με ενδεχόμενο δόλο πως θα μπορούσαν να βλάψουν το κοινωνικό σύνολο. Μόνο τότε θα έχουμε αποδώσει δικαιοσύνη. Σε διαφορετική περίπτωση θα την έχουμε νοθεύσει με εξιλαστήρια θύματα...

Δεν γράφω τα παραπάνω για να αθωώσω εκ των προτέρων τους υπαίτιους της σύγχρονης μικρασιατικής καταστροφής, αλλά για να αποφύγουμε μια νέα "δίκη των εξ" μόνο και μόνο για να δώσουμε αίμα στο πόπολο. Η δημοκρατία τιμωρεί και σωφρονίζει, δεν εκδικείται, γι' αυτό και δεν της ταιριάζουν ούτε οι θανατικές ποινές ούτε οι ισόβιες καθείρξεις. Πολλώ δε μάλλον όταν τα μνημόνια δεν ήταν η πηγή τού κακού αλλά το δηλητήριο που δόθηκε σε έναν ούτως ή άλλως βαριά άρρωστο οργανισμό. Γι' αυτό και θα προτιμούσα μια εξεταστική από την οποία θα παρέλαυναν όλοι οι ζωντανοί πρωταγωνιστές τής μεταπολιτευτικής περιόδου, από τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι τον αρχιερέα τής διαπλοκής και τον τουρίστα τής Ραφήνας, για παράδειγμα...

Το δράμα δεν ξεκινά από τον ρεζίλη των Παπανδρέου, ο οποίος ήταν ίσως ο χειρότερος που θα μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση, αλλά πολύ νωρίτερα. Ο Κ. Μητσοτάκης ήθελε να μας επιβάλει μνημόνια 25 χρόνια πριν, ο Κ. Σημίτης μας πέταξε στην θάλασσα του ευρώ χωρίς μπρατσάκια προκειμένου να εξυπηρετήσει κατά βάση την ελίτ τής χώρας με μια διαχρονική φούσκα τού χρηματιστηρίου, ο Κ. Καραμανλής απλώς προέδρευε στα διαλείμματα από την καταβρόχθιση μεζέδων και την ενασχόληση με το Playstation. Ναι, λοιπόν, στην απονομή δικαιοσύνης, η οποία ωστόσο δεν αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους και δεν αναγνωρίζει αρσακειάδες χάριν μικροκομματικών σκοπιμοτήτων...  

Κράζεις Αντώνη με τον "ανδρικό τρόπο"; Θαυμάζεις!

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ τυχερός, αλλά η χώρα πολύ άτυχη που αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει ο Αντ. Σαχλαμαράς. Από τη μία ο πρωθυπουργός στην ουσία παίζει μπάλα μόνος του στο πολιτικό γήπεδο, τη στιγμή που ο βασικός του εσωτερικός αντίπαλος είναι τόσο δημοφιλής όσο το παγωτό χωνάκι στις κοιλάδες των Ιμαλαΐων. Από την άλλη, όμως, η Ελλάδα χρειαζόταν τούτη την ώρα μια αντιπολίτευση που τουλάχιστον θα στεκόταν στο πλευρό τού Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει και οι οποίες διασφαλίζουν έναν άλλο δρόμο κοινωνικής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΚΚΕ επέλεξαν και πάλι, στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, να υποπέσουν σε αντιφάσεις και κυρίως, με την εξαίρεση του Περισσού που ονειρεύεται τον τόπο να μετατραπεί σε Αλβανία τού Χότζα, να μην πουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως αυτό που επιθυμούν ως εναλλακτική στη διαπραγματευτική τακτική τής κυβέρνησης είναι ένα τρίτο μνημόνιο...

Με μια τέτοια εξέλιξη και τα συμφέροντα των αφεντικών τους θα εξακολουθούν να εξυπηρετούν και να αυτοπαρουσιάζονται ως χρήσιμοι σε αυτά και θα ελπίζουν, μέσα στις αυταπάτες που δημιουργεί ο χρόνιος εθισμός στην εξουσία, πως θα τους δοθεί μια επιπλέον ευκαιρία να καταστρέψουν τη χώρα. Αν θέλουν, ωστόσο, να διατηρήσουν έστω κι ένα ψήγμα προσδοκίας ζωντανό οφείλουν να διαμορφώσουν μια ενιαία τακτική. Γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είτε έχει υπογράψει τρίτο μνημόνιο κι άρα όλα καλά με τους εταίρους, με τους οποίους παριστάνει πως διαπραγματεύεται, είτε ρίχνει την πατρίδα στα βράχια επειδή έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς. Πώς να το κάνουμε, και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβαίνουν...

Δεν έχω πολυασχοληθεί με τον Αντ. Σαχλαμαρά μετά από τις εκλογές για τον ίδιο λόγο που δεν φορώ πουλόβερ το καλοκαίρι. Δεν μου προκαλεί, άλλωστε, ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πυροβολώ τους ηττημένους, ακόμα κι αν αυτοί αρνούνται να πιστέψουν ότι έχουν ξεψυχήσει. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. (όχι για πολύ ακόμα) είναι πολιτικώς νεκρός από το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου. Αυτήν τη στιγμή μοιάζει με το κοτόπουλο που του έχουν κόψει το κεφάλι κι αυτό συνεχίζει για λίγο ακόμα να περπατά μέχρι να σωριαστεί ψόφιο. Αυτή μου την αίσθηση επιβεβαίωσε και η χθεσινή παρουσία του στη Βουλή, στην οποία εμφανίστηκε για να μας...ψεκάσει πως οι πολίτες επί ημερών του είχαν να φάνε (από τα σκουπίδια μάλλον εννοούσε) και κοιμούνταν γαλήνια γιατί γνώριζαν ότι την επόμενη ημέρα θα λάμβαναν τους μισθούς και τις συντάξεις τους...

Θέλω να είμαι επιεικής μαζί του και να θεωρήσω πως ο τύπος έχει απλώς πιστέψει το δικό του παραμύθι τού "success story" και με αυτό πορεύεται. Φοβάμαι, εξάλλου, πως θα υποτιμήσω και τη δική σας νοημοσύνη αν επαναλάβω με λεπτομέρειες πως αυτό που παρέδωσε είναι μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση με απελπισμένους σκλάβους. Ούτε καν το πρωτογενές πλεόνασμα που εμφάνισε και το οποίο δημιουργήθηκε επί τη βάσει μιας οικονομικής γενοκτονίας δεν ήταν πραγματικό παρά μόνο λογιστικό. Κατανοώ την αγωνιώδη προσπάθεια του Αντ. Σαχλαμαρά να σώσει το κεφάλι του και να διατηρήσει την υστεροφημία του. Δεν θα το πετύχει, όμως, με τα ψέματα, όπως αυτό που εκστόμισε για να δικαιολογήσει το "ουδείς αλάνθαστος" που είπε στην Ανγκ. Μέρκελ, κορύφωση των οποίων ήταν πως παράδωσε ένα κράτος-μοντέλο το οποίο διάλυσε η επάρατος Αριστερά σε δύο μόλις μήνες...

Η σοβαρότερη ψυχική ασθένεια από την οποία υποφέρει ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι η έλλειψη ήθους. Αυτό αποδείχθηκε και χθες με τις σεξιστικές του αναφορές για τον "ανδρικό τρόπο" του, τις ρατσιστικές για τους λαθρομετανάστες στο κέντρο τής Αθήνας, καθώς και την κάλυψη που παρείχε σε συνεργάτη του με διπλή εμφάνιση στη λίστα Λαγκάρντ. "Μακάρι να είχαμε δέκα Παπασταύρου" είχε το θράσος να δηλώσει από το βήμα τής Βουλής ο πρόεδρος της Ν.Δ. Δυστυχώς, έχουμε πολλούς περισσότερους που φοροδιαφεύγουν ή φοροαποφεύγουν και στη συνέχεια οργανώνουν μηχανισμούς απόκρυψης των παρανομιών τους όταν δεν ασχολούνται με υποκλοπές στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι απομεινάρι μιας δεξιάς που σήμερα έχει εν πολλοίς εξευγενιστεί αλλά κάποτε μετρούσε την "αντρίλα" της με κάθε είδους βασανιστήρια, έχοντας τις πλάτες τού ξένου παράγοντα...

Ξεδίπλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το μείγμα μισογυνισμού, ρατσισμού, μικροαστισμού και κουτσαβακισμού (δεν είπε κουβέντα, για παράδειγμα, για το αν θα στηρίξει το νομοσχέδιο για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών τής διαπλοκής, περιορίζομενος να καταπλήξει την αλήθεια υποστηρίζοντας πως τα συμβατικά μίντια στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ!) το οποίο τον κατατάσσει ως μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία τού μεσαίωνα αλλά τον κάνει απολύτως ντεμοντέ για τον 21ο αιώνα. Με την πρωθυπουργία του κατέβασε τόσο χαμηλά τον πήχη που κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να φαίνεται ακόμα σημαντικότερος από όσο μπορεί να είναι. Εκανε τόσο λίγα για το λαό που αν ο σημερινός πρωθυπουργός πετύχει έστω να σώσει τις επικουρικές συντάξεις θα μοιάζει με θαυματοποιό. Η φιλελεύθερη παράταξη αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το πολιτικό έκτρωμα που συνεχίζει να τη διαφεντεύει με ένα λόγο που συμπυκνώνει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον ταλιμπανικό σκοταδισμό στην ίδια ξινισμένη συνταγή...  



 



   

Το bullying στο χωριό μου το λέμε και political correctness...

Το bullying έχει πολλές όψεις. Μία από αυτές είχε ως θύμα της τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μια άλλη εκφράζεται μέσα από τη σύγχρονη μάστιγα που ακούει στο όνομα "πολιτικός ορθολογισμός" ("political correctness" αγγλιστί) και η οποία διέπεται από κατ' εξοχήν φασιστικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό γιατί επιβάλλει με το ζόρι στο πόπολο τα γούστα τής ελίτ. Πάρτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με την περίπτωση του Αντρέας Λούμπιτς, ο οποίος φέρεται ως ο πιθανότερος υπαίτιος της αεροπορικής τραγωδίας στις Αλπεις. Τις τελευταίες ημέρες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει πληροφορίες για το συγκεκριμένο άτομο σύμφωνα με τις οποίες, μεταξύ άλλων, βρισκόταν πολύ κοντά στην τύφλωσή του, έπαιρνε ψυχοφάρμακα κι ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος. Κατά τη λογική των πολιτικώς ορθών ο Τύπος θα έπρεπε να αποκρύψει αυτά τα στοιχεία γιατί σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να θεωρούμε όλους τους τυφλούς, τους ψυχασθενείς και τους γκέι ικανούς να πάρουν ένα αεροπλάνο και να το πετάξουν στα βράχια...

Η κοινή γνώμη, δηλαδή, δεν δικαιούται να μάθει τίποτα άλλο για τον Λούμπιτς παρά μόνο ίσως τη φωτογραφία του κι ένα πιστοποιητικό γέννησης. Κι όταν λες στους "politically correct" πως αν μη τί άλλο υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το προφίλ τού ανθρώπου που πιθανότατα προχώρησε σε μια τόσο ακραία ενέργεια, πιστεύουν ότι σε αφοπλίζουν απαντώντας σου πως τότε θα έπρεπε να πληροφορηθούμε και το ζώδιό του ή τί είδους σαμπουάν χρησιμοποιούσε. Οταν, όμως, στα επιχειρήματα η απόκριση είναι εξυπνακισμοί καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι τουλάχιστον ποιός έχει τη λογική με το μέρος του και ποιός δογματίζει...

Οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι μηχανισμοί που δεν λειτουργούμε σε ατομικό επίπεδο με τον ίδιο τρόπο ακόμα κι όταν μοιραζόμαστε με άλλους κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αλλοι, για παράδειγμα, αξιοποιούν στο έπακρο ακόμα και τα μειονεκτήματα, τις αναπηρίες ή τη διαφορετικότητά τους από τη μάζα κι άλλοι δεν είναι τόσο δυνατοί και υποκύπτουν στη μισαλλοδοξία τού πλήθους. Δεν είμαι ειδικός για να φτιάξω το ψυχολογικό προφίλ τού Λούμπιτς και ούτε είναι αυτό εύκολο να σχηματιστεί ακόμα κι από τους επιστήμονες μέσα σε διάστημα μιας μόνο εβδομάδας. Δεν θα πρέπει, όμως, να έχουμε μια όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένη εικόνα γι' αυτόν τον άνθρωπο από το να απαιτούμε από τα μέσα ενημέρωσης να αυτολογοκρίνονται για να μην ενοχληθούν συγκεκριμένες ομάδες τού πληθυσμού; Αν κάποιος, για παράδειγμα, διάγει μια κρυφή ερωτική ζωή εξαιτίας τής στενομυαλιάς συντηρητικών κοινωνιών δεν θα πρέπει αυτό να συνυπολογιστεί ως παράγοντας που επιβαρύνει την ψυχοσύνθεσή του; Και πώς θα ξεφύγουμε, επιτέλους, από μεσαιωνικές αντιλήψεις που καταστρέφουν ανθρώπινες ψυχές αν προκρίνουμε συνεχώς ως λύση στα προβλήματά μας το στρουθοκαμηλισμό;...

Οι δημοσιογράφοι όφειλαν, επομένως, να καταγράψουν πως ο Λούμπιτς ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος, στηριζόμενοι βεβαίως σε πραγματικά περιστατικά, όπως την ίδια υποχρέωση θα είχαν αν ήταν γυναικάς που άλλαζε θηλυκές ερωτικές παρτενέρ κάθε βράδυ. Στο φως είναι που όλοι μπορούμε να εξάγουμε αντικειμενικότερα συμπεράσματα, όχι στο σκοτάδι, πόσω μάλλον όταν το επιλέγουμε με την υποτίθεται ελεύθερη βούλησή μας και δεν μας επιβάλλεται έξωθεν. Σε διαφορετική περίπτωση μεταλλασσόμαστε σε άνευρα όντα, τα οποία σιωπούν πιο πολύ από όσο μιλούν υπό το φόβο πως τα λόγια τους μπορεί να ενοχλήσουν ορισμένους. Οπως, όμως, είναι χυδαίο να χρησιμοποιείς σαν σάκο τού μποξ ευαίσθητους ανθρώπους όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης άλλο τόσο είναι φαύλο να επιβάλλεις τη δική σου αισθητική δια της ψυχολογικής βίας στους υπόλοιπους. Στόχος μου είναι μέχρι το τέλος τής ζωής μου να έχω όσο το δυνατό λιγότερα απωθημένα. Αυτό θα με κάνει καλύτερο και για τον εαυτό μου και για το κοινωνικό σύνολο. Αν μου το επιτρέπετε και δεν το απαγορεύει κι αυτό ο πολιτικός ορθολογισμός σας, το ίδιο θα συνιστούσα και σε πολλούς συμπολίτες μου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ζούσαμε σε έναν πιο ειρηνικό κόσμο αφού θα τα είχαμε βρει με τον πιο αδυσώπητο εχθρό μας, τα γκρεμισμένα μας όνειρα δηλαδή...  

 

  

Γιατί δεν τραβάτε μια μήνυση και στον Τζέρεμι Πάξμαν κ. Βγενόπουλε;...

Το απόγευμα του Σαββάτου καταδικάστηκα πρωτοδίκως από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε δέκα μήνες φυλάκιση για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος τού μεγαλοεπιχειρηματία Ανδρ. Βγενόπουλου. Η πρόταση του εισαγγελέα, μάλιστα, ήταν για ποινή 12 μηνών, όπως αυτή που επιβλήθηκε στον Γ. Παπακωνσταντίνου για τη νόθευση της λίστας Λαγκάρντ κι αφού ο πρώην υπουργός Οικονομικών αθωώθηκε για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας. Με λίγα λόγια, ο εισαγγελέας έκρινε πως οι χαρακτηρισμοί "Κοσκωτάς της νέας χιλιετίας" και "Δούρειος Ιππος" έχουν την ίδια βαρύτητα με τη μη αξιοποίηση από τον αρμόδιο υπουργό, τον ίδιο που μας έβαλε στα μνημόνια, μιας λίστας από την οποία τα άδεια ταμεία τού ελληνικού Δημοσίου θα μπορούσαν να γεμίσουν με μερικά δισεκατομμύρια ευρώ...

Το ίδιο δικαστήριο, μάλιστα, έκρινε πως δεν πρέπει να μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου βίου πιθανότατα γιατί κατά τη διάρκεια της αγόρευσής μου χρησιμοποίησα τη φράση του βρετανού δημοσιογράφου Τζέρεμι Πάξμαν σύμφωνα με την οποία "ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην όποια εξουσία με τον ίδιο σεβασμό με τον οποίο συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολώνα τής ΔΕΗ". Το ίδιο δικαστήριο επιφύλαξε συνολική ποινή φυλάκισης 26 μηνών στον Κώστα Βαξεβάνη. Αν όλα αυτά δεν λέγονται κατάχρηση εξουσίας κι εκδικητικότητα, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς γι' αυτές τις έννοιες...

Εκλεισα την ίδια αγόρευση με την ευχή κάποια ημέρα στο εδώλιο του κατηγορουμένου να δούμε εκείνους που οδήγησαν τον τόπο στα βράχια κι όχι μόνο αυτούς που φώναζαν "προσοχή, παγόβουνο". Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι μόνο προσωπικό. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, αξίες που το απόγευμα του Σαββάτου βιάστηκαν αγρίως στο προκάτ κτίριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων από εκείνους που θα όφειλαν να είναι θεματοφύλακές τους. Στο ίδιο δικαστήριο που ο Ανδρ. Βγενόπουλος παραδέχθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δανειοδοτούσε οφσόρ εταιρείες με χίλιες κυπριακές λίρες μετοχικό κεφάλαιο και πως αναμείχθηκε στην πώληση του ΟΤΕ για να πιέσει την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε να προχωρήσει πιο γρήγορα η ιδιωτικοποίηση αυτού του δημόσιου φιλέτου επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μου για το ότι αργεί ακόμα το άλμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη...

Οταν το δημόσιο συμφέρον ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού υποτάσσεται στην "ανάγκη" προστασίας τής προσωπικής ευθιξίας ενός μεγιστάνα, που οφείλει κάποια στιγμή να μας δώσει μια σαφή εξήγηση για το πώς έγινε μεγιστάνας, τότε εγκαταλείπουμε την αφύπνιση του πόπολου βορά στα νύχια εκείνου που τα έχει πιο γαμψά και με περισσότερα χρήματα στην τσέπη για να τα ακονίζει. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις που δεν θα είναι άμεση ή έμμεση διαφήμιση πρέπει να αποφασίσουμε να δώσουμε στους ρεπόρτερ το οξυγόνο τής ελευθεροτυπίας, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε μια ολόκληρη κοινωνία στην προπαγάνδα τού μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι ποινικές του εκκρεμότητες προσιδιάζουν περισσότερο σε αυτές κοινών απατεώνων παρά προτύπων...

Στο ίδιο δικαστήριο ο Ανδρ. Βγενόπουλος, με την αλαζονεία που γεννά το άφθονο χρήμα σε συνειδήσεις που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος του, άλλοτε παρουσιαζόταν ως ένας κακομοίρης μικρομέτοχος κι άλλοτε ως ο εθνικός ευεργέτης που δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και ρευστότητα στην ελληνική οικονομία. Αυτός ο "α λα καρτ" αυτοπροσδιορισμός χαρακτηρίζει τον επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κύκλο τού ανδρός, που από τη μια απαιτεί νέες θυσίες από την πλειονότητα του ελληνικού λαού κι από την άλλη "ξεκουράζει" τα μαύρα του φράγκα σε φορολογικούς παραδείσους, όταν δεν τα επενδύει σε κάθε είδους πλυντήρια, και δεν εννοώ ρούχων. Πρόκειται για τον ίδιο κύκλο που η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει την ιστορική ευθύνη να σπάσει προκειμένου το Σύνταγμα και οι νόμοι αυτής της χώρας να αφορούν τους πάντες κι όχι μόνο εκείνους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τσιμπίδα τους...

Καλά κάνουμε και κυνηγούμε τα "φακελάκια" των γιατρών. Ακόμα, όμως, κι αν τα συναθροίσουμε για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους δεν θα φτάσουν παρά μόνο μία μίζα για την προμήθεια ιατροφαρμακευτικού υλικού σε νοσοκομείο. Τί θέλω να πω; Πως όσο από τις αίθουσες των δικαστηρίων εξέρχονται νικητές με τα κοχίμπα στο στόμα τους οι μεγαλοκαρχαρίες είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαιτούμε από τον ελαιοχρωματιστή να κόβει αποδείξεις. Κι αυτό όχι γιατί δεν πρέπει ο κάθε μπογιατζής να το κάνει για το κοινό καλό, αλλά γιατί η δικαιοσύνη των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν είναι τίποτα άλλο από ολιγαρχία με την προβιά δημοκρατίας... 

  
 

Την κερκόπορτα στο φρενοκομείο θα την κλείσετε ή θα πάρετε μόνο νέα μέτρα ασφαλείας;...

Η Δύση είναι συγκλονισμένη από την αεροπορική τραγωδία στις Αλπεις μολονότι ο αριθμός των νεκρών σε αυτή δεν είναι μεγαλύτερος από όσους σκοτώνονται, για παράδειγμα, στη Συρία σε καθημερινή βάση τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο θάνατος, όμως, των σύριων δεν διαθέτει την ικανότητα να υπενθυμίζει το δικό μας θάνατο: βρίσκονται σχετικά μακριά από την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη που δεν ζει μια πολεμική σύρραξη στο εσωτερικό της και η οποία ταξιδεύει πολύ περισσότερο με το αεροπλάνο από ό,τι θα ταξιδέψει ποτέ ένας μέσος σύριος. Λυπάμαι για τον κυνισμό αυτές τις δραματικές ώρες, αλλά στην ουσία ένας σημαντικός αριθμός δυτικών δεν θρηνεί για τους εκατοντάδες νεκρούς επιβάτες, αλλά για τη σοβαρή πιθανότητα να βρεθεί κι ο ίδιος ή τα παιδιά του πολύ σύντομα στην ίδια θέση...

Κι αν, μάλιστα, αποδειχθεί ότι ένας παρανοϊκός για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να πάρει μαζί του κι άλλους στο ταξίδι χωρίς γυρισμό, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο τα αρρωστημένα του μηνύματα, τότε γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο κόσμος που ζούμε γίνεται όλο και πιο τρελός κάθε ώρα που περνά γιατί έχει στηρίξει την ύπαρξή του στο παιδικό, αλλά μανιχαϊστικό δίπολο του καλού και του κακού. Ο Αντρ. Λούμπιτς, όπως για παράδειγμα πριν μερικά χρόνια ο Αντ. Μπρέιβικ που σκότωσε δεκάδες παιδιά στη Νορβηγία, εκκίνησαν από τις ίδιες μεσσιανικές αντιλήψεις από τις οποίες διακατέχονται τα ισχυρά κράτη και οι αλαζονικές ηγεσίες τους. Με λίγα λόγια, σε αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι ο καθένας αποδίδει στον εαυτό του το ρόλο τού απόλυτου καλού, όταν το κακό που κυοφορούν περιμένει στη γωνία τη σειρά του χαμογελώντας...

Ξέρω ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό συνανθρώπων τους μολονότι δεν συνδέονται μαζί τους λόγω εθνικής καταγωγής, φυλής, πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων ή χρώματος. Διστάζω, όμως, να μπω στη διαδικασία να τους μετρήσω γιατί φοβάμαι πως στη σύγκριση δεν θα βγουν η πλειονότητα. Θα καταθέσουμε τόνους ειλικρινών δακρύων αν σκοτωθούν έλληνες ή λευκοί ευρωπαίοι ή χριστιανοί, στην καλύτερη περίπτωση ωστόσο θα αντιμετωπίσουμε με αδιαφορία τον θάνατο ανθρώπων που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα μου πείτε πως κατά καιρούς συγκλονιζόμαστε με τραγωδίες που αφορούν μετανάστες και λαμβάνουν χώρα στα σύνορά μας. Αλλά είναι αυτά ακριβώς τα "σύνορά μας" που κινητροδοτούν τα αισθήματά μας, το ότι το κακό συνέβη στη γειτονιά μας κι άρα η γειτονιά μας κι αρά εμείς οι ίδιοι κινδυνεύουμε. Αν τα συναισθήματά μας, άλλωστε, ήταν πιο γενναιόδωρα θα κλαίγαμε π.χ. κάθε δύο λεπτά για τον θάνατο 30 παιδιών ανά τον πλανήτη. Ποιός ξέρει, μπορεί εν τέλει η καλλιεργημένη από απάνθρωπα συστήματα αναισθησία μας να αποτελεί το αντίδοτο στην κατάθλιψη. Πόσο, όμως, μας τιμά αυτό το γιατρικό;...

Η Δύση νιώθει ξανά ευάλωτη. Τί κι αν έχει δαπανήσει τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια για την ασφάλειά της, ανακαλύπτει έντρομη σαν άλλη Κοκκινοσκουφίτσα πως ο Κακός ο Λύκος έχει πολλούς τρόπους για να τη δαγκώσει. Υστερα κι από τη νέα τραγωδία θα ενταθούν κι άλλο τα μέτρα ασφαλείας. Ενδεχομένως, αύριο μεθαύριο να μιμηθούμε τους χίπηδες στα Μάταλα και να επιβιβαζόμαστε μόνο γυμνοί στα αεροπλάνα. Ακόμα και τότε, όμως, θα βρεθεί ένα ξεστρατημένο θύμα τού συστήματος για να πάρει μαζί του στην αιώνια ζωή με το έτσι θέλω κι άλλους. Οσο αυτός ο κόσμος κλείνει τα μάτια στις σοβαρότατες παθογένειές του, οι οποίες πηγάζουν από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα βρίσκονται πάντοτε τύποι που θα συνδέουν την παράνοια με την αντίσταση στην αδικία. Εχει αποδειχθεί ότι η Γη δεν έγινε καλύτερη ούτε από τους ιμπεριαλιστές ούτε από τους Μπιν Λάντεν και τους διαδόχους του. Ολοι αυτοί έχουν ανοίξει μια τεράστια κερκόπορτα στο φρενοκομείο, από το οποίο έχουν αποδράσει εκατομμύρια οριακές προσωπικότητες. Πενθούμε σήμερα τους νεκρούς τής "German Wings", αλλά δεν κάνουμε τίποτα στην ουσία για να αποτρέψουμε μια μελλοντική τραγωδία από μία άλλη Βαρκελώνη για ένα άλλο Ντίσελντορφ παρά μόνο φοράμε ενισχυμένες πανοπλίες για να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα του Φρανκενστάιν τα οποία ξεπήδησαν από το δικό μας εργαστήριο. Το ίδιο εργαστήριο που εξακολουθεί να παράγει τέρατα με αμείωτο ρυθμό χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε...

 

Πώς θέλετε δηλαδή να γιορτάσουμε την 25η Μαρτίου; Με φοξ τροτ και φουά γκρα;...

Το βήμα μου ήταν πάντοτε ασυντόνιστο, αλλά την ώρα τής παρέλασης αισθανόμουν μια εθνική ανάταση την οποία είχα την πρόνοια να μην τη μπερδεύω με εθνικισμό. Το να ακούς φλογερά λόγια για την πατρίδα σου και να αισθάνεσαι υπερήφανος γι' αυτή, πόσω μάλλον όταν εκφωνούνται με αφορμή ιστορικές στιγμές για τις οποίες δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, δεν σημαίνει ούτε ότι μισείς όλες τις άλλες πατρίδες ούτε πως θεωρείς πως το δικό σου "εθνικό DNA" είναι ανώτερο από των υπόλοιπων. Η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι προνομιακό πεδίο τής δεξιάς. Αυτή, άλλωστε, κρίνεται στην πράξη και οι πράξεις έχουν αποδείξει ότι η Αριστερά όταν παρέστη ανάγκη, όπως συμβαίνει και σήμερα, κράτησε ψηλά τη σημαία...

Γι' αυτό είμαι υπέρ των μαθητικών παρελάσεων, όχι όμως και των στρατιωτικών, οι οποίες και κοστοβόρες είναι και περνούν τα αντίθετα μηνύματα από αυτά στα οποία υποτίθεται πως αποσκοπούν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν βλέπω μαζεμένα τανκ, πυροβόλα, αντιαρματικά, ελικόπτερα, αεροπλάνα κ.ο.κ. δεν αισθάνομαι ασφαλής αλλά εντελώς ανασφαλής για το ότι χρειάζεται να τα επιδεικνύουμε για να αισθανόμαστε εθνική ασφάλεια. Αφήστε που βρισκόμαστε πλέον στο 2015 και οι τούρκοι, αν θεωρήσουμε πως αυτός είναι ο μεγάλος μας εχθρός, γνωρίζουν τί διαθέτει το ελληνικό στράτευμα καλύτερα κι από το ίδιο...

Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο έλληνα, αλλά τα πανηγύρια επίσης δεν είναι του γούστου μου. Τα μεγάλα τραπέζια όπου ο καθένας τρώει και πίνει μέχρι να πεθάνει ακούγοντας μουσική που είναι από μόνη της ικανός λόγος για να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία δεν είναι αυτό που θα έλεγα ένας ευχάριστος τρόπος για να περάσω την ώρα μου. Από την άλλη, ωστόσο, κατανοώ ότι αν είναι να οργανώσουμε μια γιορτή για την 25η Μαρτίου αυτή δεν μπορεί να περιλαμβάνει ρομαντικές μπαλάντες ή σοσιαλιστικά εμβατήρια αλλά παραδοσιακά τραγούδια τής τάβλας, σαν αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο. Γι' αυτό και δεν έχω αντίρρηση ούτε προσβάλλεται η αισθητική μου a priori για το πανηγύρι που πρόκειται να στηθεί στην πλατεία Συντάγματος...

Μπορεί να τρέμω στην ιδέα πως θα ξεπατικώσουμε πάλι κάθε στερεότυπο του έλληνα φουστανελά, αλλά είναι λογικό να χορέψουμε τσάμικα και καλαματιανά μια τέτοια ημέρα κι όχι τάνγκο ή φοξ τροτ. Κι αν μη τί άλλο είναι ένα βήμα μπροστά το ότι την παρέλαση θα μπορέσουν να την παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς όλο οι έλληνες και δεν θα είναι πριβέ εκδήλωση, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αν δεν το έχει κάνει ήδη κάποιος άλλος, είμαι διατεθειμένος να υποβάλω αίτηση για να εγγραφούμε στα βιβλία Γκίνες ως η μοναδική αναπτυγμένη χώρα τού κόσμου η οποία έχει διεξάγει κατ' επανάληψη ποδοσφαιρικούς αγώνες και παρελάσεις δίχως θεατές. Λες κι έχουν νόημα να γίνονται χωρίς κάποιος να βρίσκεται εκεί για να χειροκροτεί...

Οι περισσότερες αντιδράσεις, ωστόσο, προέρχονται από τους έλληνες που μισούν το γεγονός ότι είναι έλληνες. Καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκαν "πολιτισμένοι" άγγλοι, γάλλοι ή γερμανοί και γι' αυτό προσπαθούν να κοπιάρουν τη ζωή τους όσο γίνεται περισσότερο, τρώγοντας fish and chips, πίνοντας σαμπάνιες ή ακούγοντας κλασική μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στην ουσία εχθρεύονται την έννοια του λαού, την θεωρούν ξένη με τις ιδεοληψίες τους που προκρίνουν το άτομο έναντι της κοινωνίας. Βεβαίως επιδιώκουν κι εκείνοι να εγγράφονται σε κοινότητες, τις προτιμούν ωστόσο κλειστές, για λίγους κι εκλεκτούς. Οι μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις, όπως η παρέλαση ή το γήπεδο, τους προκαλούν δυσανεξία γιατί τα ραντάρ τού ελιτισμού τους αδυνατούν να συλλάβουν τέτοιου είδους συχνότητες...

Η απέχθεια για το πόπολο όταν προέρχεται από την ελίτ είναι ευεξήγητη. Οταν είσαι καβάλα στο άλογο όλοι οι άλλοι σου φαίνονται τιποτένιοι. Εκείνοι, ωστόσο, που παραμένουν διαχρονικά γελοίοι είναι οι διάφορες "Μαντάμ Σουσού" θηλυκού κι αρσενικού γένους που ενώ δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί κάποιοι τους πίνουν το αίμα χωρίς οι ίδιες να διαμαρτύρονται, όχι μόνο δεν τους πολεμούν αλλά τους φτιάχνουν και εικονίσματα την ίδια ώρα που σαρκάζουν εκείνους που προσπαθούν να τους τραβήξουν μακριά από τη λάσπη. Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν πριν πέντε χρόνια πατούσαμε πόδι στην υποδούλωσή μας, αναγνωρίζαμε τα σφάλματά μας αλλά δεν επιλέγαμε να τα διορθώσουμε κάνοντας τα πράγματα χειρότερα. Αυτήν την Ελλάδα της εχθροπάθειας για το λαό συμβολίζουν Ν.Δ.-Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και η εξαφάνισή τους από τον πολιτικό χάρτη δεν είναι απλώς μια δικαιολογημένη προσδοκία, αλλά όρος λαϊκής επιβίωσης...

Υ.Γ. Ο "vromostomos" επιστρέφει την Παρασκευή.