"Αν ΔΝΤ-Σόιμπλε θέλουν να τον εκδικηθούν γιατί δεν παραιτείται ο Τσίπρας";...

Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σχεδόν σε όλα με τους θεσμούς για το πακέτο μέτρων των 5,4 δισ. ευρώ το οποίο υπόγραψε το περασμένο καλοκαίρι. Έχει αποδειχθεί, μάλιστα, ότι σέβεται την υπογραφή της περισσότερο από όσο τη σεβάστηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το ΔΝΤ, ωστόσο, κι ο Β. Σόιμπλε ζητούν περισσότερα, στην ουσία υποστηρίζοντας μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία και διαιωνίζοντας την αβεβαιότητα μέχρι το 2022, ενώ δεν συζητούν για κούρεμα χρέους. Γιατί; Το "καλό" σενάριο είναι γιατί αισθάνονται την ανάγκη περισσότερων διασφαλίσεων, αφού στο παρελθόν φανήκαμε αναξιόπιστοι. Υπάρχει, ωστόσο, και το κακό σενάριο που θέλει το Ταμείο και τη Γερμανία να επιζητούν εκδίκηση για τη σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 και να επιθυμούν το κεφάλι τού Αλέξη Τσίπρα επί πίνακι. Φαίνεται πως προτιμούν μια οικουμενική κυβέρνηση ή βλέπουν με καλύτερο μάτι και πιο συγκαταβατικό στις απαιτήσεις τους τον αρχηγό Κούλη...

Αν ισχύει η τελευταία περίπτωση, το ερώτημα είναι εύλογο: "αν είναι προτιμότερο να μείνουμε στην Ευρωζώνη πάση θυσία, όπως ισχυρίζεσαι αγαπητέ vromostome, από το να απομονωθούμε τότε γιατί δεν παραιτείται ο πρωθυπουργός για το καλό τής πατρίδας ώστε να αντικατασταθεί από κάποιον βολικότερο για τους δανειστές"; Γιατί το "πάση θυσία" σημαίνει, για παράδειγμα, να κοπούν και μισθοί και συντάξεις-ρετιρέ που ακόμα υπάρχουν στο Δημόσιο ή να διαλυθούν φορείς και να απολυθεί προσωπικό που δεν κάνουν τίποτα. Δεν σημαίνει, όμως, και μια ακόμα κατάλυση της δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο. Αν είναι έτσι, ας παραδώσουμε απευθείας τα κλειδιά τής χώρας στην Αντζι και στον Βόλφι αντί να διορίσουμε ως πρωθυπουργό κάποιον τραπεζίτη ή να ψηφίσουμε έναν πιστό τους υπηρέτη όπως ο αρχηγός Κούλης, όπως έχουμε κάνε στο παρελθόν. Ας γίνει πρωθυπουργός ο Χ. Γ. Φούχτελ κι ας ανασταλούν οι εκλογικές διαδικασίες μέχρι το χρέος μας να γίνει βιώσιμο δίχως "κούρεμα", δηλαδή ποτέ...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει την Τετάρτη του Πάσχα, 4 Μαΐου. Καλό Πάσχα σε όλους, αν χαμογελάμε μέσα στη φρίκη εξανθρωπίζουμε την κόλαση κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος που μπορεί να επιτύχει κάποιος θνητός...
   

Θα σας έλεγα να έχετε αρχίδια στη ζωή σας αλλά φοβάμαι τι θα πουν οι φεμινίστριες...

Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία έχουν πολλές όψεις. Η μία είναι η προφανής, η χρυσαυγίτικη: "μισούμε τους αράπηδες, τους μουσουλμάνους ή τις γυναίκες, αφού όλοι τους είναι κατώτερα όντα σε σύγκριση με τον άντρα τον σωστό, τον άρειο, τον ελληναρά". Υπάρχει, ωστόσο, κι ο άλλος ρατσισμός, ο αριστερίστικος, σύμφωνα με τον οποίο, για παράδειγμα, οι πρόσφυγες ή οι μετανάστες έχουν περισσότερα δικαιώματα από όσους έχουν ελληνική καταγωγή. Είναι οι ίδιοι, εξάλλου, που καπηλεύονται την υγιή πολυπολιτισμικότητα για να μας πουν πως δεν πρέπει να γίνονται εκδηλώσεις στα σχολεία για τις εθνικές γιορτές επειδή φοιτούν σε αυτά και παιδιά που δεν κατάγονται από την Ελλάδα. Λες και η ενσωμάτωση διά της εκπαίδευσης αποτελεί γενοκτονία...

Ορισμένες φορές, μάλιστα, απειλούν με βία ή γίνονται βίαιοι προκειμένου να χτυπήσουν την ακροδεξιά βία, Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά το "καλός δεξιός ο νεκρός δεξιός" ή το "καλός χρυσαυγίτης ο νεκρός χρυσαυγίτης" πηγάζει από την ίδια φασιστική νοοτροπία την οποία δηλώνετε πως καταδικάζετε. Σε μια πραγματική δημοκρατία ή σε ένα πραγματικό σοσιαλιστικό κράτος κι όχι σαν αυτά των ανατολικών χωρών που αμαύρωσαν το όνομα του σοσιαλισμού δικαίωμα έκφρασης έχουν και οι εχθροί τους, πόσω μάλλον το δικαίωμα στη ζωή...

Έκφραση όλων των παραπάνω είναι και το σούσουρο γύρω από τη διαφήμιση των Jumbo με την Αντζ. Δημητρίου στην οποία όποιος θέλει να γελάσει, γελά, όποιος επιθυμεί να μιλήσει για κακογουστιά είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά όποιος ζητήσει την απαγόρευσή της για σεξισμό διαπράττει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, αυτό του πολιτικού ορθολογισμού. Κατανοώ ότι για μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης το "χτύπα σαν άντρας" αναμοχλεύει δυσάρεστες αναμνήσεις. Με αυτό το σκεπτικό, ωστόσο, θα έπρεπε στην ουσία να απαγορεύσουμε το δημόσιο λόγο γιατί στον καθένα μας είναι πιθανό να ξυπνήσουν δυσάρεστες αναμνήσεις από το οτιδήποτε...

Μια διαφήμιση αυτοκινήτου, για παράδειγμα, ενδεχομένως να θυμίσει σε κάποιον ένα αγαπημένο του πρόσωπο που χάθηκε σε τροχαίο ή ένα σχόλιο για το πάχος κάποιου να θεωρηθεί προσβλητικό για όλους τους ευτραφείς της οικουμένης. Με αυτό το σκεπτικό, εξάλλου, θα οφείλαμε να απαγορεύσουμε και κάθε τι που ανακινεί στερεότυπα, όπως το "τίμα τα παντελόνια που φοράς", "φέρσου αντρίκεια" ή "μην κάνεις σαν γυναικούλα". Ας μας φτιάξουν, επομένως, οι βασιλικότεροι του βασιλέως αμύντορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μια λίστα με τις επιτρεπτές φράσεις για να μπορέσει να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος κομπλεξικός με τον υπολανθάνοντα φασισμό τους...

Θα μου πείτε, "εδώ ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικώς, με αυτά ασχολείσαι;". Κι όμως, αποτελούν μια επιπλέον απόδειξη ότι τα έξι χρόνια μνημονίων και τα πολύ περισσότερα που υποδεχόμαστε πρόσφυγες και μετανάστες δεν έχουν καταφέρει να μας κάνουν αν όχι αλληλέγγυους, τουλάχιστον ανεκτικότερους με το διαφορετικό. Βεβαίως και οι Έλληνες στο προσφυγικό ζήτημα έχουν επιδείξει περισσότερο ανθρωπισμό από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, μόνο που φοβάμαι πως κι εμείς αν ήμασταν τοποθετημένοι ως χώρα στο Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, θα πετούσαμε το μπαλάκι στην αντίστοιχη "Ελλάδα" για να βγάλει το φίδι από την τρύπα...

Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, πως η Ειδομένη αλλά και τα περισσότερα κέντρα στέγασης προσφύγων συνιστούν πλήγμα στον πολιτισμό μας. Σταυρώνουμε κάθε ημέρα μικρούς Χριστούς αλλά τη Μεγάλη Εβδομάδα στρεφόμαστε εναντίον εκείνων που σταύρωσαν τον ορίτζιναλ Ιησού. Λες κι αν εκείνος ξανακατέβαινε στη γη δεν θα έβρισκε μπροστά του της ίδιας πάστας σταυρωτήδες...


  

Εσπειρες λιτότητα, θερίζεις ακροδεξιά...

Μακάρι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης να έρθει αυτή την εβδομάδα, τη Μεγάλη για τους χριστιανούς. Όσο νωρίτερα ξεμπερδέψουμε μαζί της τόσο το καλύτερο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αποδοχή των μέτρων-κάβα τα οποία είναι στο χέρι μας να μην χρειαστεί να ληφθούν. Άλλωστε μιλάμε για μια χρονική περίοδο από το 2018 μέχρι το 2022, οπότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. Πόσω μάλλον όταν η ημερομηνία θανάτου τής Ε.Ε. μπορεί να φτάσει πολύ νωρίτερα, για την ακρίβεια σε δύο μήνες, όταν και πραγματοποιείται το δημοψήφισμα για το Brexit...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος, επομένως, να καθυστερούμε τον τερματισμό μιας διαδικασίας η οποία έτσι κι αλλιώς μοιάζει αδύνατο να αναστραφεί ακόμα κι αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε δημοψήφισμα-αποδείχθηκε το 2015- ή προκηρύξει εκλογές-ο αρχηγός Κούλης μόνο σε πιο επώδυνα μέτρα για τους μικρομεσαίους είναι πιθανό να συμφωνήσει κι όχι σε ανακούφισής τους. Η πρότασή του, εξάλλου, για το ασφαλιστικό είναι καρμπόν η κυβερνητική, με τη διαφορά των τριών ταμείων αντί του ενός και της προώθησης της ιδιωτικής ασφάλισης γιατί είμεθα και νεοφιλελεύθεροι...

Βεβαίως το τάνγκο είναι χορός που χορεύεται από δύο. Ακόμα, δηλαδή, κι αν η κυβέρνηση συμφωνήσει στα δύο πακέτα, προκειμένου να ανοίξει αμέσως η συζήτηση για το χρέος και τον αναπτυξιακό νόμο, οφείλει και η άλλη πλευρά να λάβει σοβαρά υπόψη πως ακόμα και σε αυτές τις στημένες δημοσκοπήσεις το ποσοστό των Ελλήνων που βλέπει με θετικότερο μάτι ένα Grexit ολοένα κι αυξάνεται. Ενδεικτικώς, στην τελευταία τής Public Issue οι μισοί πιστεύουν ότι εκτός ευρώ η ζωή δεν θα είναι χειρότερη από τη σημερινή. Πολύ φοβάμαι πως έχουν άδικο γιατί ένα νόμισμα δεν είναι απλώς κάτι που κουβαλούμε στις τσέπες μας αλλά σχετίζεται ακόμα και με τη γεωπολιτική σταθερότητα. Σε έναν πλανήτη που ο εξτρεμισμός απλώνει τα πλοκάμια του παντού, πόσο σώφρων λύση αποτελεί η εθνική απομόνωση;...

Οι Ευρωπαίοι, εξάλλου, πρέπει να μελετήσουν πολύ προσεκτικά και τα αποτελέσματα του α' γύρου των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία, όπου η ακροδεξιά θριάμβευσε. Τι θα γίνει αν αύριο μεθαύριο επικρατήσει και στις βουλευτικές ή αν πρόεδρος της Γαλλίας εκλεγεί το 2017 η Μ. Λε Πεν ή στη Γερμανία το ακροδεξιό AfD μετατραπεί σε υπολογίσιμη κοινοβουλευτική ή, αλίμονο, και κυβερνητική δύναμη; Θα φταίνε μόνο οι ανεύθυνοι Αυστριακοί, Γάλλοι και Γερμανοί ή, μήπως, και οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν στον οικονομικό τομέα και οι οποίες περιθωριοποίησαν μεγάλα κομμάτια τού λούμπεν προλεταριάτου, τα οποία τώρα ξεσπούν τον κουτσαβακισμό τους στους πρόσφυγες και στους μετανάστες;..

Το προσφυγικό δεν είναι η ρίζα των δεινών τής Ευρώπης, αλλά τα κλαδιά που έχουν ξεπεταχτεί σε ένα δέντρο το οποίο ποτίστηκε από την άνιση κι άδικη κατανομή των εισοδημάτων κι από την άγρια λιτότητα σε βάρος των χαμηλότερων στρωμάτων. Κάποια στιγμή, εξάλλου, ο Β. Σόιμπλε θα έχει εξαντλήσει όλους τους αποδιοπομπαίους τράγους και τότε θα έχει απομείνει μόνος του μπροστά στο γκρεμό που θα έχει ρίξει τους υπόλοιπους για να χαζεύει τη μάταιη παντοδυναμία του. Κi αυτό γιατί ποιος θα ήθελε να είναι ιδιοκτήτης σε ένα σπίτι από το οποίο θα έχουν απομείνει μόνο οι στάχτες του;...

 
  

Γιατί δεν απεργώ...

Αξίζει να απεργήσεις, για παράδειγμα, για την αύξηση του ΦΠΑ στο 24%, για τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, για την αύξηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα ή στην κινητή τηλεφωνία, για τη μείωση του αφορολόγητου, για το ότι κόβονται οι συντάξεις όλων εκτός των πρώην βουλευτών ή για την εκποίηση μπιρ παρά της δημόσιας περιουσίας. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μέτρα που πλήττουν τη συντριπτική πλειονότητα των μικρομεσαίων. Δεν αξίζει, ωστόσο, να απεργήσεις για να υπερασπιστείς συντεχνιακά συμφέροντα τα οποία, μάλιστα, μια κλειστή κλίκα ανθρώπων είχε περιφρουρήσει για την πάρτη της. Αναφέρομαι (και) στην απεργία των δημοσιογραφικών ενώσεων, οι οποίες την ώρα που η Ελλάδα καταστρέφεται πιστεύουν ότι τα μέλη τους θα σωθούν αν δεν καεί το δικό τους σπίτι...

Κι αφού πρώτα ενώσεις όπως η ΕΣΗΕΑ έχουν στην ουσία αποκλείσει τη συμμετοχή σε αυτές νέων δημοσιογράφων-πόσοι απασχολούνται σήμερα στις εφημερίδες με συμβάσεις όταν η πλειονότητα εργάζεται με μπλοκάκια ή με "μαύρα" στο διαδίκτυο;-, παριστάνουν με περισσή υποκρισία τους φρουρούς τής ελευθεροτυπίας. Λυπάμαι "αγαπητοί" εργατοπατέρες που δεν θα συμφωνήσω με τις ανακοινώσεις σας αλλά το δημοσιογραφικό λειτούργημα δεν το εξευτέλισαν οι σαμαροβενιζέλοι ή ο Αλέξης Τσίπρας αλλά εσείς οι ίδιοι κι όσοι δημοσιογράφοι επιλέξατε να είστε γιουσουφάκια τής κάθε εξουσίας...

Μακάρι να μπορούσαμε να δένουμε ακόμα τα σκυλιά με λουκάνικα ώστε κάθε επαγγελματικός κλάδος να μπορεί να διαθέτει το δικό του ταμείο, έστω με νταβατζιλίκια όπως το αγγελιόσημο. Το ασφαλιστικό σύστημα, ωστόσο, της χώρας είναι ημιθανές για διάφορους λόγους που έχουν πολυαναλυθεί. Συνιστά, επομένως, στοιχειώδη πράξη αλληλεγγύης η συνεισφορά στη διάσωσή του και των αποκαλούμενων "υγιών" ταμείων, όπως είναι τα δημοσιογραφικά τα οποία αν θεωρούνται "VIP" αυτό δεν σχετίζεται με τις εισφορές των ίδιων των δημοσιογράφων αλλά με την προνομιακή σχέση που το επάγγελμά τους διασφαλίζει με την εκάστοτε κυβέρνηση...

Ακόμα, όμως, κι αν βάλουμε στην άκρη τα αισθήματα αλληλεγγύης, πώς είναι δυνατό να πιστεύουν οι δημοσιογράφοι ότι μπορούν στη χώρα να υπάρχουν δύο ασφαλιστικά ταμεία, ένα για όλα τα "κορόιδα" κι ένα άλλο για τους ίδιους; Πόσο βιώσιμο θεωρούν πως θα είναι μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο και πόσο εκτιμούν πως θα ωφελήσει στο να μην ταυτίζουν οι πολίτες το σύνολο των επαγγελματιών τού Τύπου με αλήτες και ρουφιάνους;...

Κάθε φορά που στάζει ένα κροκοδείλιο δάκρυ εργατοπατέρων ή από γνωστά παπαγαλάκια για την ελευθερία τού λόγου φουντώνει μέσα μου η οργή για την υποκρισία εκείνων που από τις βίλες που έχτισαν με τα αφορολόγητα λεφτά τους στις Ελβετίες χάρη στις υπηρεσίες τους στην ελίτ καμώνονται σήμερα τους μαχητές τού δικαιώματος του λαού στην ενημέρωση. Εκείνοι που σιώπησαν μολονότι έβλεπαν τον Τιτανικό να κατευθύνεται στο παγόβουνο έρχονται τώρα να μας δίνουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και να μας λένε καλό κουράγιο για τον άλλο κόσμο που θα πάμε...

Ξαφνικά γέμισε ο κόσμος ασυμβίβαστες Οριάνες Φαλάτσι που αγωνίζονται κόντρα στην απολυταρχική εξουσία, ενώ στην ουσία υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας τού πουλημένου αίματός τους τα καταρρέοντα όσο και φαύλα αφεντικά τους. Φυσικά δεν είναι οι δημοσιογράφοι η μόνη συντεχνία που κινείται με το δόγμα "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι υπόλοιποι να πάνε να γαμηθούν". Οι περισσότερες, αν όχι όλες, κάπως έτσι λειτουργούν. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η βάρκα δεν πηγαίνει μπροστά όταν ο καθένας μας απαιτεί από τον άλλο να κάνει κουπί ώστε οι ίδιοι να απολαμβάνουμε αραχτοί και λάιτ το ναυάγιό μας...    



  

Είμαι περισσότερο φιλελεύθερος από πολλούς "φιλελεύθερους"...

Στο οικονομικό πεδίο ο φιλελευθερισμός έχει θεμελιώδεις διαφορές με το σοσιαλισμό, με πρώτη και κυριότερη το ποιους θέλει να προστατεύσει σε προτεραιότητα η κάθε ιδεολογία. Στο πεδίο, ωστόσο, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ο πραγματικά φιλελεύθερος ταυτίζεται με τον Αριστερό, όπως ο γράφων. Σε ζητήματα, για παράδειγμα, όπως το δικαίωμα ιθαγένειας σε μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν χρόνια σε μια χώρα, στους γάμους ομοφυλόφιλων, στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, στις αμβλώσεις και στην προτεραιότητα της ελευθερίας, το οποίο είναι λυτρωτικό συναίσθημα, έναντι της ασφάλειας, που είναι φοβικό, η φιλελεύθερη θεωρία ταυτίζεται με τα αριστερά ιδανικά. Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως πολύ σωστά το έθεσε χθες στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι ο φιλελευθερισμός αλλά κάποιοι φιλελεύθεροι, τύπου αρχηγού Κούλη, από τους οποίους καλείται η Αριστερά να τον διασώσει...

Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός με το χθεσινό μισαλλόδοξο λόγο τού προέδρου τής ΝΔ απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους ανθρώπους που διαδηλώνουν στους δρόμους και, κατά βάση, στην Αριστερά; Είναι αλήθεια ότι το εγχώριο αντάρτικο πόλης χρησιμοποίησε αντιλήψεις τής αριστερής κοσμοθεωρίας για να δικαιολογήσει την στην ουσία τυφλή του βία από τη στιγμή που δεν γκρεμίζεις τον καπιταλισμό μόνο και μόνο σκοτώνοντας έναν καπιταλιστή. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι βρίσκονται ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι που βλέπουν με καλόβολο μάτι τους αντάρτες πόλης...

Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει η Αριστερά στο σύνολό της να απολογείται για τον αριστερισμό; Ούτε ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν υποχρεωμένος να δικαιολογεί ορισμένους ακροδεξιούς στο κόμμα του αν ο ίδιος δεν τους είχε κάνει αντιπροέδρους ή τομεάρχες. Ο φιλελευθερισμός, ωστόσο, του Κούλη φτάνει μέχρι την αποδοχή των πιο αντεργατικών μέτρων που προτείνει το ΔΝΤ. Όταν πρόκειται να ψαρέψει στους ψηφοφόρους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή να επικρατήσει στην παράταξή του υποθάλπει φοβικά σύνδρομα απέναντι στο διαφορετικό ή διαλύει νεολαίες...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζει μια φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά νεοφιλελεύθερους-εκ γενετής, όπως εκείνους της ΝΔ, του Ποταμιού ή της Ένωσης Κεντρώων, ή εκ μετάλλαξης, όπως του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο πιο δυνατή θα ήταν η διαπραγματευτική θέση τής χώρας αν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνταν να ψηφίσουν τα επιπλέον μέτρα-ρεζέρβες που επιθυμεί το ΔΝΤ τα οποία πλήττουν και την επιχειρηματικότητα ή πόσο πιο πολύ θα πλησιάζαμε στον 21ο αιώνα αν η δεξιά στη χώρα ήταν κυρίως φιλελεύθερη και λιγότερο συντηρητική. Θα είχαμε επιλύσει προ πολλού ζητήματα όπως αυτά που ανάφερα στον πρόλογο και θα βρισκόμασταν στην πρωτοπορία τής Ευρώπης αντί στην θέση ουραγού. Ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι και προοδευτικός, δυστυχώς ωστόσο οι περισσότεροι φιλελεύθεροι που τον υπηρετούν από θέσεις ευθύνης στην Ελλάδα διακατέχονται από σκοταδισμό. Παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές αλλά στην ουσία είναι λεπενιστές. Κι αυτό κάνει μπαμ...

Χρωστάμε μια συγγνώμη στον Αρσένη...

Ο Γεράσιμος Αρσένης δεν ήταν χαρισματικός πολιτικός, δεν συγκινούσε με το λόγο του τα πλήθη όπως ο Ανδρ. Παπανδρέου, ούτε όμως υπήρξε κι εθελόδουλος όπως ο αρχιερέας τής διαπλοκής ή φαύλος όπως ο διάδοχός του στο υπουργείο Άμυνας, Ακ. Τσοχατζόπουλος. Γι' αυτό ίσως και δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός τής χώρας, επιμένοντας μέχρι τέλους στις σοσιαλιστικές ιδέες του, οι οποίες έχουν δικαιωθεί από το ρου που ακολουθεί ο σύγχρονος τουλάχιστον καπιταλισμός. Σε μια εποχή, άλλωστε, που ο μέσος όρος τής ακαδημαϊκής ποιότητας των βουλευτών είναι κάτω του μετρίου, άνθρωποι με τις περγαμηνές τού Αρσένη μοιάζουν πολύ περισσότερο με σταγόνες στον ωκεανό...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα ο Αλέξης Τσίπρας στο συλλυπητήριο μήνυμά του, η Αριστερά στο σύνολό της αλλά κι ο γράφων οφείλουμε μια συγγνώμη στον άνθρωπο που ως τσάρος της οικονομίας ήταν ο πρώτος που αναδιένειμε εισόδημα υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, εμπνεύστηκε το εγκαταλειμμένο σήμερα Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Κύπρο και, κυρίως, προχώρησε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που τόσο πολεμήθηκε με το σύνθημα "κάτσε καλά Γεράσιμε". Κι ας είναι η Παιδεία, εφόσον βεβαίως έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό, ένα από τα ισχυρότερα όπλα στα χέρια τού προλεταριάτου για την ταξική του αφύπνιση...

Το Ολοήμερο Σχολείο, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τα Προγράμματα Διά Βίου Μάθησης ήταν μόνο μερικές από τις καινοτομίες που είχε εισάγει το 2000 ο τότε υπουργός Παιδείας και οι οποίες εκείνη την εποχή πολεμήθηκαν πολύ από μαθητές και καθηγητές αλλά σήμερα θεωρούνται επιτυχημένοι θεσμοί. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι πως τόλμησε να προχωρήσει σε μια μεταρρύθμιση ουσίας και κοινωνικώς επωφελή την ώρα που η κεντρική γραμμή τής κυβέρνησης που υπηρετούσε ήταν "παίξτε όλες σας τις οικονομίες στο χρηματιστήριο και γίνετε πλούσιοι σε μια ημέρα"...

Αυτή ακριβώς, άλλωστε, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μαζί με τον "Καποδίστρια" για την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι πιθανότατα οι μοναδικές αλλαγές των κυβερνήσεων Σημίτη για τις οποίες μπορεί ο τελευταίος να είναι υπερήφανος. Αυτή η σπανιότητα, εξάλλου, των μεταρρυθμίσεων υπέρ τού κοινωνικού συνόλου, έστω σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, αποτέλεσε κι έναν από τους βασικότερους παράγοντες για τους οποίους φτάσαμε στη χρεοκοπία, πρώτα αξιακή και στη συνέχεια οικονομική...

Αν ωστόσο ο λαός, μέσα στην άγνοιά του και μπροστά στο φόβο του άγνωστου, πολλές φορές πολεμά ακόμα και μεταρρυθμίσεις που είναι για το συμφέρον του, η ελίτ ξέρει πολύ καλά τι πράττει όταν τις υπονομεύει. Δείτε, για παράδειγμα, ποιο είναι το ζήτημα για το οποίο κάνει το ΔΝΤ σαματά έξι χρόνια μετά από το πρώτο μνημόνιο κι αφού και το ίδιο έχει παραδεχθεί τα σφάλματά του: το αν η Ελλάδα οφείλει να νομοθετήσει μέτρα λιτότητας από τώρα για το 2018 (!) και, μάλιστα, για την περίπτωση που δεν έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%!! Και, επιπλέον, μολονότι η Eurostat βγάζει πρωτογενές πλεόνασμα ακόμα και για το δύσκολο 2015...

Αλήθεια, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας γεννάται γιατί ο ΦΠΑ δεν είναι στο 24% ή το αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ κι όχι από την απουσία αναπτυξιακών πολιτικών με κοινωνική δικαιοσύνη, δυναμικής καταπολέμησης της φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής και, βεβαίως, από τη μη διαγραφή μέρους τού χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο; Οι δήθεν μεταρρυθμιστές ξένοι τεχνοκράτες δεν επιτρέπουν στη νομίμως εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση να καταθέσει ούτε καν το νομοσχέδιο για το πλαστικό χρήμα, που αποτελεί ισχυρότατο χτύπημα στη φοροδιαφυγή, αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα η αξιολόγηση. Μόνο οι προσωπικώς ωφελημένοι, οι εθελόδουλοι και οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν πλέον ότι το κουαρτέτο ενδιαφέρεται για τη σωτηρία τής χώρας κι όχι για τη διαιώνιση του νεοαποικιακού του καθεστώτος...  





 

Αχ Κούλη, να ήσουν το ίδιο αυστηρός και με τη Siemens όπως με την ΟΝΝΕΔ δεν θα είχαμε γνωρίσει μνημόνια...

Αν θέλετε να εντοπίσετε τη διαφορά ανάμεσα σε έναν επιτυχημένο και σε έναν αποτυχημένο δεν έχετε παρά να διαπιστώσετε πώς αντιμετωπίζει ένα χέρι που πονά. Ο επιτυχημένος το γιατρεύει, ο αποτυχημένος το κόβει. Μπορείτε, επομένως, να φανταστείτε σε ποια κατηγορία εντάσσω τον αρχηγό Κούλη, ο οποίος διέλυσε την παρηκμασμένη ΟΝΝΕΔ-αν ήταν ποτέ ακμάζουσα- κυρίως γιατί δεν μπορούσε να την ελέγξει. Αυτός είναι, άλλωστε, κι ο στόχος των αλλαγών που θέλει να περάσει και στο κόμμα ενόψει συνεδρίου, με τη μείωση για παράδειγμα των μελών τής Πολιτικής Επιτροπής, να καπελώσει δηλαδή μια παράταξη που είναι φύσει καραμανλική. Σκεφτείτε, εξάλλου, τι θα έσουρναν στον Αλέξη Τσίπρα εκείνοι που σήμερα κατηγορούν τον πρωθυπουργό για απολυταρχισμό επειδή θα υπάρξει διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ή γιατί επιχειρηματίες-λαμόγια καλούνται για πρώτη φορά να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους αν διέλυε τη νεολαία τού ΣΥΡΙΖΑ. Το "Παπαδόπουλος" θα ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός από εκείνους που έχουν αυτοαναγορευτεί σε μεταρρυθμιστές...

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να απολογείται εσαεί για τα αμαρτήματα του παρελθόντος του, εφόσον ωστόσο ισχύει μια προϋπόθεση: να τα έχει παραδεχθεί και να έχει ζητήσει συγγνώμη γι' αυτά. Θα έδινα στον αρχηγό Κούλη τη δυνατότητα να μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει από την αρχή το μεταρρυθμιστικό του οίστρο στην περίπτωση, για παράδειγμα, που παραδεχόταν δημοσίως ότι είχε επωφεληθεί από τα μαύρα ταμεία τής Siemens, πως ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκανε λάθος που δεν απέλυσε κομματόσκυλα που κι ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν διορίσει αλλά αντιθέτως σχόλασε μόνο όσους δεν είχαν κομματικό δόντι ή το ότι κακώς εξακολουθεί να καλύπτει τον Στ. Παπασταύρου, ο οποίος μόνο στη λίστα τού Σίντλερ δεν έχει εμπλακεί ακόμα. Ο Κούλης, όμως, δεν έχει ομολογήσει την ενοχή του για τίποτα από τα παραπάνω και για πολλά άλλα. Αντιθέτως, παριστάνει πως προήλθε από παρθενογένεση και μας ζητά να τον εμπιστευτούμε όταν το παρελθόν του μας προτρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο...

Ο αρχηγός Κούλης, εξάλλου, είναι η κορυφή τού παγόβουνου το οποίο συναπαρτίζουν κι άλλοι θιασώτες τού ακραίου κέντρου, Γνωρίζω, για παράδειγμα, πολύ καλά κι από τότε που ήταν αμούστακοι μαθητές φιλελεύθερους αρθρογράφους που δήθεν απεχθάνονται τη βία από όπου κι αν προέρχεται, μολονότι οι ίδιοι την ασκούσαν-ψυχολογική ή και σωματική- στα εφηβικά τους χρόνια για να αντιμετωπίσουν την αντίπαλη άποψη. Και οι ίδιοι άνθρωποι έρχονται σήμερα για να επιχειρηματολογήσουν σε βάρος τού λαϊκισμού ή υπέρ τής ελευθεροτυπίας σαν να γεννήθηκαν κι εκείνοι μόλις χθες. Καλώς ή κακώς, ωστόσο, ο καθένας έχει την πορεία του και κρίνεται από αυτή για το κατά πόσο και τα μελλούμενά του θα είναι ωφέλιμα για τον ελληνικό λαό. Αν, για παράδειγμα, ο αρχηγός Κούλης επιδείκνυε και στην περίπτωση της Siemens το ένα εκατοστό τής αυστηρότητας που επέδειξε απέναντι στην εχθρική προς αυτόν ΟΝΝΕΔ τότε αυτή η χώρα δεν θα είχε μπει ποτέ στα μνημόνια στα οποία την έσυραν οι φαύλοι τής μεταπολίτευσης...


    

Οι ιδέες Κούλη είναι τόσο φρέσκες όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

Στο ΚΚΕ πιστεύουν ακόμα ότι τα καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού δεν κατέρρευσαν γιατί ήταν, στην ουσία, απολυταρχικά αλλά γιατί τα έριξε η CIA με τη συνεργασία προδοτών. Γι' αυτό κι επιμένουν σε ένα είδος κομμουνισμού ο οποίος απέτυχε στην πράξη αντί να έχουν σχεδιάσει τον κομμουνισμό τού 21ου αιώνα. Γι' αυτό, άλλωστε, και σήμερα κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το ΚΚΕ, μολονότι ο Περισσός διέθετε σαφώς πιο συγκροτημένο κομματικό μηχανισμό από την Κουμουνδούρου, που μέχρι πρόσφατα ήταν ένας συνασπισμός διαφορετικών κομμάτων. Η ίδια δογματική λογική, από της δική τους ιδεολογική σκοπιά βεβαίως, διακατέχει τους υπέρμαχους του σημερινού καπιταλιστικού μοντέλου, οι οποίοι εξακολουθούν να ομιλούν για την επιχειρηματικότητα σαν να αφορά αποκλειστικώς και μόνο καινοτόμους, ριψοκίνδυνους επιχειρηματίες οι οποίοι κινούνται με βάση τη νομιμότητα στο κυνήγι τού υγιούς κέρδους και δεν βλέπουν το δημόσιο ταμείο σαν το δικό τους χωράφι. Συνεχίζουν να ομνύουν στο ελάχιστο ή καθόλου κράτος και στην αυτορρύθμιση της αγοράς σαν να μην είναι ο σοσιαλισμός, η κρατικοποίηση για παράδειγμα των τραπεζών, που δίνει κάθε φορά τη λύση όταν η καπιταλιστική απληστία αγγίζει το Έβερεστ. Η δική τους εξιδανικευμένη εκδοχή τού καπιταλισμού αντιστοιχεί τόσο στην πραγματικότητα όσο το ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν ένας σοσιαλιστικός παράδεισος στον οποίο βασίλευε η κοινωνική δικαιοσύνη...

Οι υπέρμαχοι, εξάλλου, του νεοφιλελευθερισμού αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί πρόεδρος των ΗΠΑ είναι σήμερα ο Μπαράκ Ομπάμα κι αύριο μεθαύριο ενδεχομένως ο ακόμα πιο Αριστερός Μπέρνι Σάντερς. Αφού το σύστημα λειτουργούσε περίφημα γιατί στη Μέκκα της ελεύθερης αγοράς οι κάτοικοί της επέλεξαν κι επιλέγουν πιο αριστερόστροφους πολιτικούς; Θα μου πείτε πως υπάρχει κι ο Ντ. Τραμπ, αλλά κι αυτός συγκινεί όσους συγκινεί κυρίως σε σχέση με τον ακροδεξιό , μισαλλόδοξο λόγο του κι όχι γιατί επιχειρηματολογεί υπέρ των πλεονεκτημάτων ενός οικονομικού συστήματος που αν δεν ήταν για τον εμβολιασμό του με σοσιαλιστικά μέτρα, όπως το κόψιμο χρήματος, σήμερα θα είχε αφανιστεί...

Οι Αμερικανοί, όπως και οι άλλοι λαοί άλλωστε, έχουν αντιληφθεί για τα καλά ότι η ποιότητα ζωής τους δεν θα βελτιωθεί αν τα αφεντικά τους βγάζουν υπερκέρδη τα οποία αποθηκεύουν σε φορολογικούς παραδείσους την ίδια ώρα που οι δικοί τους μισθοί κ εργασιακά δικαιώματα απομειώνονται παρά μόνο αν μπουν επιτέλους κανόνες σε ένα μοντέλο το οποίο θεωρείται επιτυχημένο μόνο από το 1% που κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Η ανεργία, για παράδειγμα, δεν θα μειωθεί αν απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις και γίνει η ρουτίνα η ημιαπασχόληση-αναλωσιμότητα του προσωπικού παρά μόνο αν επανεκκινήσει η πραγματική οικονομία με αναπτυξιακές πολιτικές αντί για άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων...

Είναι αλήθεια ότι κομμάτι τής Αριστεράς, ενδεχομένως και της κυβερνώσας, δαιμονοποιεί την επιχειρηματικότητα. Κι αυτό είναι άδικο γιατί όσο κι αν είναι απαραίτητη μια υγιής δημόσια διοίκηση σε μια οργανωμένη πολιτεία άλλο τόσο είναι κι ένας υγιής ιδιωτικός τομέας. Μόνο που το τελευταίο δεν διασφαλίζεται από την όποια καλή θέληση των επιχειρηματιών αλλά από τον έλεγχο της δράσης τους από ένα κράτος που δεν θα λειτουργεί σαν πατερούλης αλλά σαν πατέρας που γνωρίζει πότε να χαϊδεύει καθώς και πότε να επιπλήττει τα παιδιά του. Γι' αυτό και οι όποιες ιδέες τού αρχηγού Κούλη δεν είναι τόσο καινούριες όσο θέλει να τις παρουσιάζει στο εκλογικό σώμα. Αντιθέτως, είναι τόσο παλιές όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

Σιχαμένοι ακροδεξιοί νεοφιλελέδες...

Το θράσος ορισμένων τύπων δεν έχει όρια. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τη γλίτωσε με ποινή-χάδι για τους σκανδαλώδεις χειρισμούς του της λίστας Λαγκάρντ και για την προστασία των συγγενών του, κυκλοφορεί βιβλίο ανήμερα της έκτης επετείου από το Καστελόριζο (είναι ημέρα γιορτής και δεν το ξέραμε;) στο οποίο, από όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα, μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσα δήλωνε ως υπουργός Οικονομικών εκείνη την περίοδο ήταν ψέματα.  Από τις κορυφαίες απάτες τόσο του ίδιου όσο και του ρεζίλη των Παπανδρέου και του συστήματος που τότε τους στήριζε πριν τους πετάξει αργότερα σαν στυμμένες λεμονόκουπες ήταν πως το πρώτο μνημόνιο βγαίνει και πως όσοι μιλούσαν για διαγραφή χρέους ήταν εχθροί τής πατρίδας. Η κατηγορία τής συνωμοσιολογίας ήταν η πιο πολυχρησιμοποιημένη εκείνη την περίοδο απέναντι σε αυτούς που τότε μιλούσαν για τιμωρητικό πρόγραμμα κι όχι διάσωσης της πατρίδας. Τώρα βεβαίως τα παραδέχονται και οι ίδιοι, μήπως και κονομήσουν κανένα τάλαρο παραπάνω πουλώντας βιβλία, αλλά ποιος θα επιστρέψει πίσω στον ελληνικό λαό τα τελευταία χαμένα έξι χρόνια από τη ζωή του;...

Βεβαίως οι πολίτες έχουν κλείσει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όλους αυτούς τους "κυρίους", μολονότι της τύχης τους θα έπρεπε να επιληφθεί και η δικαιοσύνη. Το θέμα είναι, όμως, πως ακόμα και σήμερα οι θεσμοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όρους καψωνιού, κάνοντας, για παράδειγμα, προβλέψεις που δεν επαληθεύονται ποτέ, με τελευταία την εκτίμηση για την ύφεση του 2015 που ήταν οριακή ενώ εκείνοι την εκτιμούσαν πάνω από 2%. Πώς είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Κρ. Λαγκάρντ να απαιτεί νέες ηρωικές προσπάθειες από ένα λαό που έχει φτωχοποιηθεί πιο έντονα από κάθε άλλο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς μάλιστα να του παραχωρείται η δυνατότητα απαλλαγής του από ένα κομμάτι τού δημόσιου χρέους του που κανένας δεν πιστεύει στην πραγματικότητα ότι είναι βιώσιμο; Πολύ φοβάμαι πως μετά από πέντε χρόνια θα κυκλοφορήσουν άλλα βιβλία στα οποία θα καταγράφεται πως τα νούμερα και του τρίτου μνημονίου δεν έβγαιναν αλλά κάπως έπρεπε να τιμωρηθούν οι Έλληνες που καταψήφισαν τη λιτότητα και η κυβέρνησή τους που αντιστάθηκε σθεναρώς σε αυτή...

Αν αναλογιστείτε για τι συζητάμε και σήμερα- μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων, ιδιωτικοποιήσεις, "κόκκινα" δάνεια κ.λ.π.- αντί για το τι θα έπρεπε να συζητάμε-χρέος, ανάπτυξη- αντιλαμβάνεστε ότι μοιάζει σαν να μην προχωρήσαμε στην ουσία ούτε ένα βήμα μπροστά τα τελευταία έξι χρόνια. Είναι αλήθεια ότι στα μνημόνια περιλαμβάνονται κι ωφέλιμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που δεν έχουν προχωρήσει. Μόνο που ο κορμός τους και το ζήτημα στο οποίο επιμένουν οι δανειστές είναι η βουλγαροποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που θα τους δώσει τη δυνατότητα να υφαρπάξουν την περιουσία των Ελλήνων, δημόσια και ιδιωτική, μπιρ παρά και να έχουν εσαεί την Ελλάδα με τη σημαντικότατη γεωστρατηγική της θέση υπό πολιτική κηδεμονία. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να δικαιολογούν τα μαύρα χρήματα στους λογαριασμούς τους οι επαγγελματίες απολογητές τής κεφαλαιοκρατικής αθλιότητας και οι πολιτικοί προστάτες τους όπως ο αρχηγός Κούλης, που βρέθηκε στις ΗΠΑ για να διατρανώσει την πίστη του στο νεοφιλελεύθερο όλεθρο...

Υ.Γ.: Ο Ηλ. Μακρής της "Καθημερινής" παρομοίασε σε σκίτσο του τους πρόσφυγες στο Ελληνικό με κατσαρίδες και ποντίκια, προσθέτοντας το δικό του ανοσιούργημα σε αντίστοιχα ακροδεξιών νεοφιλελέδων συναδέλφων του του ακραίου κέντρου, οι οποίοι οραματίζονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων, τα οποία θα επιτρέπεται να διέρχονται μόνο τα εμπορεύματα των πολυεθνικών και τα τραπεζικά τοξικά προϊόντα. Μισάνθρωπα σιχάματα...

Αλέξη, πήγαινέ το μέχρι τέλους ή υπόγραψε τώρα...

Όταν έχεις θέσει ένα στόχο δοκιμάζεις διάφορους τρόπους μέχρι να τον πετύχεις. Αυτό είναι θεμιτό, θεμιτότατο. Αυτό που δεν είναι παραγωγικό, ωστόσο, είναι να επιχειρείς την ίδια συνταγή πιστεύοντας ότι το φαγητό που θα προκύψει από αυτή θα είναι διαφορετικό. Η κυβέρνηση πολύ καλά έκανε και διαπραγματεύτηκε σκληρά το 2015. Γι' αυτό, άλλωστε, είχε εκλεγεί από τον ελληνικό λαό κι όχι για να συμφωνήσει σε μνημόνιο από την επόμενη ημέρα, όπως είχαν πράξει οι προκάτοχοί της. Κι αν κάποιοι δεν δικαιούνται να την αποδοκιμάζουν για την τακτική της κι ορισμένες αρνητικές συνέπειές της, όπως τα capital control, είναι εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά θεωρώ πως είναι χάσιμο χρόνου να καθίσουμε να μετρήσουμε πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν, πόσες φορές ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι τράπεζες, πόσοι έχασαν τις δουλειές τους ή πόσοι αυτοκτόνησαν όταν δεν είχαμε κεφαλαιακούς ελέγχους. Κι αν κάποιοι σήμερα κάνουν σκοπίμως σημαία τους το λουκέτο στην Ηλεκτρονική Αθηνών φαίνεται πως λησμονούν τα εικονικά της τιμολόγια ή ότι ο δίχως κανόνες καπιταλισμός που πρεσβεύουν επιβάλλει οι ισχυρότεροι σε μια αγορά να καταβροχθίζουν τους πιο αδύναμους, δίχως κανένα δίχτυ ασφαλείας, που για τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία είναι παρωχημένο μέτρο...

Είναι αλήθεια, επίσης, ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει απέναντί του ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να έχει ράψει πάνω στα ακριβά κοστούμια του "made in IMF". Ο αρχηγός Κούλης και στη συνέντευξή του στη "Washington Post" μας είπε αυτό που ξέραμε από την πρακτική του ως υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όταν και "μεταρρύθμιζε" το κράτος απολύοντας μόνο καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες: ασπάζεται, αν όχι όλες, τουλάχιστον τις περισσότερες από τις συνταγές τού ΔΝΤ, που το ίδιο το Ταμείο σε κρίσεις αυτοκριτικής παραδέχεται ότι ήταν λανθασμένες. Ο πρόεδρος της ΝΔ, για παράδειγμα, επιθυμεί την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας- στη Siemens, για παράδειγμα;- δίχως όρους και προϋποθέσεις. Οφείλει, ωστόσο, να το πει ξεκάθαρα και στον ελληνικό λαό στη μητρική του γλώσσα πως σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα ο ίδιος ασπάζεται την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων που επιθυμούν να επιβάλουν ξανά οι θεσμοί...

Από την άλλη, ωστόσο, πρέπει κι ο πρωθυπουργός να αποφασίσει είτε να συναινέσει στην άμεση ολοκλήρωση της αξιολόγησης με όποιο κόστος είτε να πάει το παιχνίδι μέχρι εκεί που δεν το πήγε πέρυσι. Η θεωρία των παιγνίων, οι μπλόφες, η επικοινωνιακή διαχείριση όταν δεν συνοδεύονται από την αποφασιστικότητα να τα φτάσεις μέχρι τέλους αποδείχθηκε πέρυσι ότι δεν φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει. Σε αυτήν τη φάση δεν υπάρχει όμως ελεγχόμενο ρίσκο: είτε τελειώνεις με την αξιολόγηση μέχρι το Πάσχα ώστε να ξεκινήσει η συζήτηση για αναπτυξιακά μέτρα και για το χρέος είτε τραβάς το σκοινί μέχρι τέλους, ποντάροντας και στο προσφυγικό, στον κίνδυνο Brexit και στο ότι φέτος τα κράτη που αντιδρούν στον οικονομικό προτεσταντισμό τού Βερολίνου είναι περισσότερα από πέρυσι. Δεν θα τον ψέξω όποιον κι από τους δύο δρόμους κι αν διαλέξει. Αν, όμως, πατήσει το φρένο την πιο ακατάλληλη στιγμή τότε οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες για το λαό μας. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης μπορεί να ταξιδέψει και στην Ανταρκτική για να χτίσει συμμαχίες, πρέπει όμως πρώτα να οριοθετήσει μέσα του μέχρι πού ακριβώς είναι διατεθειμένος να φτάσει Οι καλές προθέσεις πλέον δεν αρκούν...      

   

Από τότε που οι πρετεντέρηδες έγιναν μαχητές τής ελευθερίας τού Τύπου χάθηκε το φιλότιμο...

Η έννοια της διαγραφής μού είναι απωθητική. Ένας άνθρωπος μπορεί να ηττηθεί, να λησμονηθεί, να χαθεί, να πεθάνει αλλά όχι και να διαγραφεί, εκτός αν βρισκόμαστε σε κάποιο απολυταρχικό καθεστώς. Γι' αυτό και δεν συμφωνώ και με τη διαγραφή δημοσιογράφων από το συνδικαλιστικό τους όργανο, ανεξαρτήτως λόγου. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι να αυτοπαρουσιάζονται οι ίδιοι και οι κολλητοί τους ως υπερασπιστές τής ελευθερίας τού Τύπου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πόσω μάλλον όταν την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα δεν είχαμε απλώς μια "παραβασούλα" τής δεοντολογίας αλλά μια ανελέητη προπαγανδιστική επίθεση για τις συνέπειες ενός Grexit, το οποίο είχε ταυτιστεί με το "ΟΧΙ". Και πόσω μάλλον όταν οι ίδιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν έχουν ιδέα τί σημαίνει ρεπορτάζ ειρωνεύονται εκείνους που ξέρουν και ταυτοχρόνως δεν διστάζουν να πάρουν το μέρος πολιτικών ή επιχειρηματιών στις διενέξεις τους με συναδέλφους τους. Εκεί προφανώς η ελευθερία τού Τύπου και η συναδελφική αλληλεγγύη πάνε περίπατο και παραχωρούν την θέση τους στην παροχή υπηρεσιών στους εθνικούς μας νταβατζήδες...

Από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είναι άνθρωπος είναι αδύνατο να είναι αντικειμενικός. Η απαίτηση που μπορεί να έχει η κοινή γνώμη από αυτόν είναι να φιλτράρει τις πληροφορίες που λαμβάνει και την προσωπική του σύλληψη γύρω από αυτές ώστε το τελικό αποτέλεσμα που παράγει να μην αποτελεί συνδυασμό άγνοιας και προκατάληψης. Γι' αυτό και είναι κατανοητό κάποιος δημοσιογράφος να πιστεύει πραγματικά ότι τα μνημόνια είναι σωτηρία γα τον τόπο και να αρθρογραφεί υπέρ αυτών. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η γνώμη του δεν είναι ακριβώς γνώμη του αλλά ανήκει σε κάποιον άλλο κι αυτός την ασπάζεται γιατί τα λεφτά είναι πολλά Άρη Πορτοσάλτε (λέμε τώρα) και γιατί έτσι πιστεύει ότι ωφελεί την καριέρα του. Με το να γίνεται δηλαδή παπαγαλάκι. Η ονοματολογία περισσεύει. Τους ξέρω και τους ξέρετε...

Ο δημοσιογράφος για να κάνει καλά τη δουλειά του είναι υποχρεωμένος να κινείται πέριξ της εξουσίας. Σε διαφορετική περίπτωση η ενημέρωσή του θα είναι τόσο έγκυρη όσο των παππούδων στα καφενεία που σχολιάζουν τον τάδε και τον δείνα δίχως να γνωρίζουν τι τους γίνεται. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει μια απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά που αν τη διαβείς τότε είναι πολύ εύκολο να καείς. Κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετούς δημοσιογράφους για τους οποίους είναι πολύ δύσκολο πλέον να πεις αν είναι μόνο δημοσιογράφοι ή αυτή είναι απλώς η επίφαση για τις πραγματικές μπίζνες τους. Ο Χρήστος Πασαλάρης είχε πει κάποτε πως ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να αγαπά το χρήμα κι οφείλει να μην φοβάται τον θάνατο. Δεν θα έπαιρνα όρκο πως αυτό ισχύει για πολλούς σήμερα...





  

Συμφωνία μέχρι το Πάσχα με όποιο κόστος!

Αν κάτι οφείλει να μας διδάξει το 2015 είναι πως η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς πρέπει να ολοκληρωθεί πριν το Πάσχα. Με όποιο κόστος; Με όποιο κόστος! Στην πολιτική σταθμίζεις τα θετικά και τα αρνητικά μιας απόφασης και στοιχίζεσαι πίσω από αυτό που βαραίνει περισσότερο. Εν προκειμένω, αξιολογείς αν οι επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό ή στα "κόκκινα" δάνεια είναι επαχθέστερες για τους περισσότερους Έλληνες σε σύγκριση με την παράταση της αβεβαιότητας στην πραγματική οικονομία ή τον κίνδυνο στάσης πληρωμών...

Η άγρια λιτότητα έχει αποτύχει ως μοντέλο διάσωσης της Ελλάδας, αν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος, γι' αυτό και καλά κάνουν και το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Από την άλλη, ωστόσο, τα διαπραγματευτικά λάθη τού 2015 θα έπρεπε να μας έχουν διδάξει πως η σκληρή μέχρις εσχάτων στάση μπορεί να αποδώσει καρπούς μόνο αν είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε μέχρι το Grexit. Αν, επομένως, δεν είναι αυτή η επιδίωξή μας τότε είναι ωφελιμότερο για τον ελληνικό λαό να καταλήξουμε σε συμφωνία με το κουαρτέτο μέχρι το Eurogroup της 22ας Απριλίου...

Αξίζει αυτή η Ε.Ε. να σωθεί με κάθε κόστος; Όχι! Γιατί, όμως, να θελήσει η Ελλάδα να παίξει ξανά αυτοβούλως το ρόλο τού αποδιοπομπαίου τράγου όταν ακολουθούν εξελίξεις οι οποίες μας απομακρύνουν από το φως των προβολέων; Ποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη ολοκληρώθηκαν με το Παρίσι και τις Βρυξέλλες; Η ιμπεριαλιστική πολιτική ορισμένων κρατών κι ο κτηνώδης τρόπος που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, όπως αυτό αποκαλύπτεται με τη διαχείριση του προσφυγικού, οδηγούν σε αδιέξοδα τα οποία θα επιταθούν στην περίπτωση που τον Ιούνιο έρθει το Brexit. Ο συνδυασμός αυτών των παθογενειών στα θεμέλια της δήθεν ενωμένης Ευρώπης είναι κάτι παραπάνω από ικανός να την τινάξει στον αέρα. Γιατί, λοιπόν, να είμαστε εμείς αυτοί που θα πυροδοτήσουμε το φιτίλι, με κίνδυνο η βόμβα να εκραγεί και πάλι στα χέρια μας, όταν αυτό μπορούν να το κάνουν άλλοι δίχως εμείς να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή τού μετώπου;...

Παρά την ακατάσχετη κινδυνολογία των συστημικών μέσων ενημέρωσης, η οποία εκπορεύεται κυρίως από τη δική τους αγωνία επιβίωσης, οι μικρομεσαίοι δεν πλήττονται περισσότερο από τους έχοντες και κατέχοντες. Το αντίθετο συμβαίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η μείωση, για παράδειγμα, του αφορολόγητου, το ψαλίδι στις επικουρικές συντάξεις ή οι αυξήσεις στην έμμεση φορολογία δεν χτυπούν κι ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη. Είναι παραδεκτό, εξάλλου, κι από την κυβέρνηση ότι έχει υποχρεωθεί να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες γιατί ο άλλος δρόμος είναι της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής απομόνωσης σε έναν πλανήτη και σε μια περιοχή ειδικότερα σε ανάφλεξη...

Ποιος πιστεύει, εξάλλου, ότι αν παραιτηθεί ο Αλέξης Τσίπρας η ΝΔ της Siemens, της λίστας Λαγκάρντ, των Panama Papers, των απολύσεων καθαριστριών και σχολικών φυλάκων, της ιδιοποίησης των σκληρών μέτρων των μνημονίων, της ακροδεξιάς ρητορικής και της νεοφιλελεύθερης φαντασίωσης αποτελεί καλύτερη εναλλακτική για τον τόπο; Ο μοναδικός άλλος δρόμος ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη λύση για το λαό είναι αυτός του Γιάνη Βαρουφάκη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της ΛΑΕ ή του ΚΚΕ. Είναι ο μοναδικός, άλλωστε, που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα. Θεωρώ πως θα συνιστούσε την πλήρη καταστροφή τής πατρίδας μας, αλλά αυτός είναι η μοναδική ουσιαστική αντιπολίτευση με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης. Εύχομαι, πάντως, να μην χρειαστεί να φτάσουμε στο σημείο να δοκιμαστεί αντοχή μας να πλέουμε μόνοι μας πάνω σε ένα καρυδότσουφλο εν μέσω ενός ωκεανού σε θαλασσοταραχή...

Χτύπα το κεφάλι σου στον τοίχο σαν Έλληνας...

Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα στη Γαλλία όπου γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι εργάζονται μία φορά την εβδομάδα ή και το μήνα κι όμως μπορούν κι επιβιώνουν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Δεν γενικεύω, αλλά μιλάμε επίσης για μια χώρα όπου το 35ωρο είναι καθεστώς κι όπου το επίδομα ανεργίας είναι μεγαλύτερο από τους περισσότερους μισθούς στην Ελλάδα. Θα μου πείτε, επίσης, πως και οι Φράγκοι περνούν οικονομική κρίση κι ότι έρχονται κι εκεί νεοφιλελεύθερες αλλαγές στα εργασιακά. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω το ερώτημα με βασάνιζε στο ταξίδι τής επιστροφής: γιατί μολονότι εργαζόμαστε περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαίο διάγουμε ήδη το τρίτο μνημόνιο, ενώ η Γαλλία παραμένει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία τής Γηραιάς Ηπείρου; Είναι πιο έξυπνοι, πιο αποτελεσματικοί, πιο καπάτσοι, βρε αδερφέ, από εμάς;...

Αργούσα να δώσω μια απάντηση της προκοπής μέχρι που πάτησα το πόδι μου ξανά στη μητέρα πατρίδα και διάβασα τί την απασχολεί, όπως για παράδειγμα πως ουκ ολίγοι συγγενείς τού πρώην πρωθυπουργού της βρίσκονται στη λίστα Λαγκάρντ, την οποία όλως τυχαίως οι σαμαροβενιζέλοι είχαν αρχειοθετήσει, ή το αν η τελευταία διαφήμιση των Jumbo είναι σεξιστική. Και τότε μου ήρθαν όλα σαν επιφοίτηση: αυτή η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι γιατί έχει μείνει στον καιρό που έφτιαχνε Παρθενώνες όταν οι "κουτόφραγκοι" σκαρφάλωναν για να φάνε βελανίδια. Μόνο που από τότε τα πράγματα έχουν "κάπως" αλλάξει στην Ευρώπη: οι πολιτικοί πού και πού τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους και η κοινωνική ευαισθησία δεν μετριέται με δείκτες πολιτικής ορθότητας. Λόγω "Panama Papers", για παράδειγμα, εν ενεργεία πρωθυπουργοί κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους αλλά στο Ελλαδιστάν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν απόρρητες πληροφορίες που αποδεικνύουν τη νεοφιλελεύθερη συνωμοσία σε βάρος τής κοινωνικής δικαιοσύνης αποκτήθηκαν με μη νόμιμα αποδεικτικά μέσα...

Θα μου πείτε πως και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι όλα στρωμένα με ροδοπέταλα: στη Γαλλία, για παράδειγμα, η Μ. Λε Πεν μπορεί να είναι η αυριανή πρόεδρος, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία είναι τόσο ενθουσιασμένοι με την ΕΕ που οι μισοί θέλουν να φύγουν από αυτή. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ένα μέρος που να είναι μόνο παράδεισος, ωστόσο εμείς παλεύουμε ακόμα για τα στοιχειώδη-όπως μια λειτουργική δημόσια διοίκηση, αξιοκρατικό ιδιωτικό τομέα και καθαρή δικαιοσύνη- όταν οι υπόλοιποι έχουν περάσει σε άλλη πίστα. Φανταστείτε το: εν έτει 2016 η πλήρης μηχανοργάνωση στο Δημόσιο, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων ή η ισονομία υπουργών κι απλών πολιτών θεωρούνται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εφόσον κι όταν επιτευχθούν. Αν, επομένως, οι ευθύνες των δανειστών είναι τεράστιες για την εμμονή τους στην άγρια λιτότητα δεν είναι ελάχιστες ούτε οι δικές μας για το ότι τους δώσαμε δικαιώματα να μας κουνούν το δάχτυλο...  
 

Ο Κούλης παίζει στην Εθνική Ελλάδας; You're telling jokes, που θα 'λεγε κι ο Αδωνις...

Όταν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο υποπέσει σε φάουλ πολλές φορές αναζητούμε εμείς πρώτοι μια καλή δικαιολογία για εκείνο: "Είναι καλό παιδί, αλλά το έμπλεξαν οι παρέες του" ή "όλοι, βρε αδερφέ, κάνουμε λάθη, ακόμα και οι καλύτεροι ανάμεσά μας". Κάτι τέτοιο συνέβη τις τελευταίες ώρες και με τους κάθε λογής Δουνουτολάγνους, είτε είναι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι είτε "απλώς" δουλοπρεπείς. Το πρώτο πράγμα που έσπευσαν να κάνουν όταν έγινε γνωστή η στιχομυθία Τόμσεν-Βελκουλέσκου ήταν είτε να εστιάσουν στο ποιος πληροφόρησε τα Wikileaks-είναι οι ίδιοι που αναπολούν τις εποχές που με άλλοθι τα προσωπικά δεδομένα η ατιμωρησία τής ελίτ πήγαινε σύννεφο- είτε στο ότι οι δύο σημαίνοντες παράγοντες του Ταμείου είπαν πράγματα που έχουν πει και δημοσίως...

Πράγματι, το ΔΝΤ ζητά ελάφρυνση χρέους, μόνο που λησμόνησαν να αναφέρουν πως απαιτεί και πολλαπλάσια μέτρα από αυτά που συμφωνήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι κι από αυτά με τα οποία συμβιβάζονται οι Ευρωπαίοι. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι ότι επιβεβαιώνεται αυτό που υποψιαζόμασταν αλλά οι νεοφιλελέδες απέδιδαν σε συνωμοσιολογίες: πως το ΔΝΤ σκοπίμως οδηγεί τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας μόνο και μόνο για να συνετίσει τους απείθαρχους Βρετανούς ενόψει Brexit και για να πετύχει τους στόχους του όσον αφορά την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα την υφαρπαγή τής δημόσιας περιουσίας της, με κάθε μέσο. Υποψιάζομαι πως και πέρυσι κάτι τέτοιες στιχομυθίες διαμείβονταν την ώρα που οι εγχώριοι εκπρόσωποι του νεοφιλελεύθερου δοσιλογισμού μάς πότιζαν παπάτζες για το πόσο μας νοιάζονται οι δανειστές...

Έχω κάθε καλή διάθεση να μην στενοχωρήσω τον Κούλη και τον εθνικό μας καραγκιοζάκο και να αποδεχθώ ότι τα Wikileaks τροφοδοτήθηκαν από την ΕΥΠ- μακάρι να συνέβη κάτι τέτοιο αφού αυτό σημαίνει πως διαθέτουμε μια από τις καλύτερες μυστικές υπηρεσίες τού κόσμου- κι ότι Τόμσεν-Βελκουλέσκου δεν αποκάλυψαν άθελά τους μια συνωμοσία. Γιατί δεν θα πρέπει, ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί ώστε να πετάξουμε το ΔΝΤ από την εξίσωση ή, έστω, να το κάνουμε να μαλακώσει; Αυτά που μας ζητά, άλλωστε, με τυράκι την ελάφρυνση του χρέους είναι πολύ επαχθέστερα...

Η όλη ιστορία μπορεί να εξελιχθεί σε ένα πολύ καλό διπλωματικό δώρο σε μια πολύ δύσκολη χρονική συγκυρία για τη χώρα. Αν, επομένως, ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρεί τον Αλέξη Τσίπρα ανίκανο να το διαχειριστεί γιατί δεν ζητά σύγκληση πολιτικών αρχηγών ώστε όλοι μαζί να καταστρώσουν ένα πανούργο σχέδιο; Ή, αν θεωρεί και την υπόλοιπη αντιπολίτευση ηλίθια, γιατί δεν συναντά κατ' ιδίαν τον πρωθυπουργό για να του πει τι θα έκανε εκείνος ο σοφός στην θέση του; Μήπως, αναρωτιέμαι μήπως, γιατί ο Κούλης και οι όμοιοί του προτίμησαν κι αυτήν τη φορά να φορέσουν τη φανέλα τού ΔΝΤ από αυτή της Εθνικής Ελλάδας, η οποία τους φαντάζει παρακατιανή; Μήπως, δηλαδή, δεν παίζουμε όλοι από την ίδια πλευρά;...



 

     

Το μπάχαλο δεν θα λύσει το προσφυγικό...

Οι νεκροί των Βρυξελλών δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο την εφαρμογή τής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, η οποία έτσι κι αλλιώς από τη σύναψή της παρουσίαζε σημαντικές δυσκολίες υλοποίησης. Ποιος πίστευε ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα αναλάβουν εθελοντικώς τη μετεγκατάσταση προσφύγων και, κυρίως, πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς πως η Τουρκία, ιδίως η Τουρκία τού παράφρονα Ρ.Τ. Ερντογάν, θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, όταν δεν το έχει πράξει τόσες και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν; Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει και το κεφαλαιώδες ερώτημα αν είναι συμβατή με τον ανθρωπισμό μας η εφαρμογή μιας συμφωνίας η οποία αντιμετωπίζει τη γείτονα ως μια χώρα ασφαλή για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, μια χώρα, υπενθυμίζω, η οποία έχει θέσει σε εφαρμογή εδώ και κάμποσους μήνες ένα σχέδιο εξόντωσης των Κούρδων πολιτών της και η οποία συμπεριφέρεται σε όποιον είναι πολέμιος του καθεστώτος τού μεταμοντέρνου "σουλτάνου" σαν να είναι ο χειρότερος δολοφόνος τού κόσμου. Μια χώρα, δηλαδή, που αντιμετωπίζει έντονα υπαρξιακά ζητήματα και στην οποία δεν αποκλείεται να γίνει σύντομα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα...

Όχι, η Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Γι' αυτό και υπό κανονικές συνθήκες η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να τους επιστρέφει σε αυτή, πόσω μάλλον όταν η Άγκυρα με τη σειρά της επιστρέφει πολλούς από αυτούς σε εκείνους από τους οποίους προσπάθησαν να διαφύγουν. Δεν ζούμε, ωστόσο, υπό κανονικές συνθήκες. Θα ζούσαμε αν στην υπόλοιπη Ευρώπη είχαν αναλάβει την ευθύνη για τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών πολιτικών τους, αν η ακροδεξιά δεν είχε γιγαντωθεί κι αν η απάντηση στη μισαλλοδοξία δεν ήταν οι φράχτες, τα τείχη ή οι κατασχέσεις περιουσιών των κατατρεγμένων. Θα ζούσαμε, επίσης, υπό κανονικές συνθήκες αν είχαμε αποδεχθεί και στη χώρα μας πως κάποιοι-άγνωστο πόσοι- από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες θα μείνουν εδώ, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν οι πόλεμοι στις πατρίδες τους. Η συντριπτική τους, άλλωστε, πλειοψηφία εκεί θέλει να επιστρέψει, όπως είναι και φυσιολογικό. Μόνο που οι πολιτικές ενσωμάτωσης και η αποδοχή τού ξένου και του διαφορετικού, σε όποια μορφή του, παραμένουν δύσκολη εξίσωση για το ελληνικό κράτος και για πολλούς συμπολίτες μας αντιστοίχως...

Θα με ρωτήσετε αν είναι η καλύτερη λύση το κράτος δικαίου κι ο ανθρωπισμός μας να υποχωρήσει απέναντι στο σκοταδισμό. Δεν είναι και ούτε την προκρίνω. Αυτό που ζητώ είναι να εφαρμοστεί στην πράξη η δέσμευση για μία προς μία αξιολόγηση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά πρόσφυγα ή μετανάστη προκειμένου να αποφευχθεί η επιστροφή στην Τουρκία ανθρώπων των οποίων η ζωή θα κινδυνεύσει άμεσα από αυτήν την εξέλιξη. Ούτε δική μου επιθυμία είναι, εξάλλου, τα κλειστά σύνορα, οι καταστάσεις τύπου Ειδομένης ή τα "hot spots", που εκ των πραγμάτων εξισώσουν τους πρόσφυγες με εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου...

Δεν ωφελούν, ωστόσο, ούτε τους πρόσφυγες ούτε την Ελλάδα οι ενέργειες ορισμένων αριστερίστικων κομμάτων, ΜΚΟ και μεμονωμένων ακτιβιστών, ακόμα κι αν γίνονται υπό καλή προαίρεση όπως δεν συμβαίνει πάντοτε, να υποθάλπουν "ντου" στα σύνορα ή τη διάλυση των κέντρων μετεγκατάστασης, όπου τουλάχιστον οι απελπισμένοι έχουν ένα πιάτο φαγητό και το κράτος μπορεί να ελέγχει τί γίνεται και να περιορίζει τους διακινητές. Δεν ισχυρίζομαι πως όλα αυτά είναι αρκετά, αλλά το μπάχαλο δεν θα λύσει το προσφυγικό. Αντιθέτως, μπορεί να δημιουργήσει ακόμα και διπλωματικά επεισόδια σε μια εποχή που αρκετά προβλήματα έχουμε ήδη στο κεφάλι μας. Κι αν στο κάτω κάτω της γραφής αποδειχθεί στην πράξη ανεφάρμοστη η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα να μας κατηγορήσει γι' αυτό...

Υ.Γ.: Ο "vromostomos" επιστρέφει τη Δευτέρα, 11 Απριλίου.