Οταν Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ επικαλούνται την ηθική το δίκαιο τραβά τα μαλλιά του...

Μπορεί κάποιος να σε αποκαλέσει λαμόγιο, ψεύτη, απατεώνα ή με οποιοδήποτε άλλο "κοσμητικό" επίθετο. Πότε έχεις υποχρέωση να προσβληθείς; Μόνο όταν αυτός που σε κατηγορεί είναι κάποια προσωπικότητα άξια λόγου, αν ο ίδιος αποτελεί πρότυπο ηθικής κι επομένως δικαιούται να πετά τη λίθο τού αναμάρτητου στους αμαρτωλούς. Αν, όμως, εκείνος που σε καταγγέλλει είναι πιο σάπιος κι από το βασίλειο της Δανιμαρκίας, τότε υποτιμάς τον εαυτό σου αν μπεις στη διαδικασία να του απολογηθείς, πόσω μάλλον όταν ο ουρανός πάνω από το κεφάλι σου είναι καθαρός. Γι' αυτό και τα τελευταία κόμματα σε όλο τον πλανήτη που διαθέτουν την ηθική υπεροχή ώστε να δείχνουν με το δάχτυλο την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός είναι βουτηγμένος σε σκάνδαλα και σκανδαλάκια, τα περισσότερα εκ των οποίων ξεπλύθηκαν μέσα από κοινοβουλευτικές, συχνότερα, και δικαστικές, σπανιότερα, διαδικασίες. Κατανοώ σήμερα την πολιτική τους αμηχανία, τη μάταιη προσπάθειά τους να πείσουν ότι η χώρα δεν καταστράφηκε από τις πολιτικές 40 χρόνων αλλά του τελευταίου εξαμήνου. Είναι ντροπή, ωστόσο, να έχουν κάνει παντιέρα τους, με συμμάχους τους τα μιντιακά παπαγαλάκια, το σχέδιο έκτακτης ανάγκης Τσίπρα-Βαρουφάκη στην περίπτωση που οι ευρωπαίοι μας πετούσαν στα βράχια...

Η αντιπολίτευση γνωρίζει ότι αν θέλει να έχει πολιτικό μέλλον οφείλει να καταρρίψει την ηθική υπεροχή τής κυβέρνησης της Αριστεράς. Από τη στιγμή που ξέρει ότι στη ντουλάπα της κρύβει πολλούς, μα πάρα πολλούς σκελετούς, τους οποίους είναι αδύνατο να κρύβει για πάντα, έχει περάσει σε μια χυδαία αντεπίθεση στοχοποιώντας ανθρώπους όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Νάντια Βαλαβάνη, τους οποίους μπορείς να κατηγορήσεις για πολιτικά λάθη κι ανεπάρκειες αλλά είναι τουλάχιστον άδικο να χαρακτηρίσεις κλέφτες και λωποδύτες. Το αυτονόητο, η κατάστρωση δηλαδή ενός σχεδίου άμυνας όταν ο εχθρός έχει δημοσιοποιήσει την πρόθεσή του να σε τσακίσει, αποκαλείται εσχάτη προδοσία, την ίδια ώρα που έχει ποινικοποιηθεί η οικογενειακή ευθύνη, λες και κάθε υπουργός πρέπει να είναι υπόλογος και για τις πράξεις συγγενών του, ακόμα κι αν αυτές συμβαδίζουν με τις αντίστοιχες εκατομμυρίων ελλήνων και δεν παραβιάζουν τη νομιμότητα. Ναι, κάθε βουλευτής και υπουργός οφείλει να έχει τα λεφτά του στις ελληνικές τράπεζες. Είναι στοιχειώδης υποχρέωσή τους όταν καλούν τους υπόλοιπους πολίτες να στηρίξουν το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Είναι, ωστόσο, συκοφαντικό να βλέπουν εσωτερική πληροφόρηση όταν, για παράδειγμα, η μητέρα Βαλαβάνη έκανε ό,τι έκαναν κι εκατομμύρια ελλήνων υπό το φόβο των εξελίξεων...

Ολα αυτά δεν σημαίνουν πως κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών δεν έχουν καταγραφεί φάουλ στο επίπεδο της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Οι προσλήψεις συγγενών και φίλων, έστω κι αν δεν είναι εκτεταμένες κι έστω κι αν δεν είναι όλες αναξιοκρατικές, δεν περιποιούν τιμή. Η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει, απλώς, να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται κιόλας. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, η εντιμότητα του πολιτικού συστήματος θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη και να κρίνεται αποκλειστικώς από την ικανότητά του να δίνει λύσεις για τους κατοίκους αυτού του τόπου. Το ότι στην Ελλάδα θεωρούμε ύψιστο προτέρημα την ηθική ακεραιότητα ενός πολιτικού, το οποίο πρέπει να επιβραβεύεται στην κάλπη, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των παθογενειών σε αυτόν τον τόπο. Πώς, όμως, να διορθωθεί η κατάσταση από τη μία ημέρα στην άλλη όταν η φαύλη αντιπολίτευση κάνει σημαία της τη δήθεν διαφθορά υπουργών τής σημερινής κυβέρνησης αντί να προβαίνει τουλάχιστον στην αυτοκριτική της; Αν θέλει να επιπλεύσει καλό είναι να αλλάξει αμέσως αφήγημα γιατί είναι αστείο να πιστεύει ότι θα ξαναβρεθεί στον αφρό παριστάνοντας τη Μητέρα Τερέζα στον ελληνικό λαό. Αν δεν το έχει καταλάβει ακόμα, της το επισημαίνω: γι' αυτό βρίσκεται σήμερα στα αντιπολτευτικά έδρανα.. 



  

Ο Τσίπρας δεν μας έκανε "βασίλισσες" αλλά δεν είναι προικοθήρας...

"Θα σ' έχω βασίλισσα"! Ποιός δεν το έχει πει έστω και μια φορά για να κατακτήσει τη γυναίκα τής καρδιάς του; Το ότι στη συνέχεια η κοινή ζωή δεν μοιάζει με καρτ ποστάλ από το παλάτι τού Μπάκιγχαμ δεν σημαίνει απαραιτήτως πως αυτός που υποσχέθηκε μεγαλεία έλεγε ψέματα ή πως δεν προσπάθησε για να τα κάνει πραγματικότητα. Φυσικά παντού και πάντοτε υπάρχουν προικοθήρες, που από την αρχή η στόχευσή τους ήταν απολύτως ιδιοτελής. Αν όμως κάποιος άνδρας ναι μεν δεν έχει κατορθώσει να φορέσει τιάρα στη σύντροφό του αλλά της έχει εξασφαλίσει έναν όσο το δυνατό πιο άνετο βίο, τότε δύσκολα μπορεί να τον κατηγορήσει ακόμα και η πεθερά του για απατεώνα. Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και στην πολιτική, στην οποία τα αναγκαία ψεύδη είναι μέρος τής καθημερινότητάς της...

Αυτός ο τόπος έχει ζήσει πολλούς λαοπλάνους οι οποίοι υπόσχονταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να τις παραδώσουν ή χωρίς να είναι καν αυτή η προτεραιότητά τους. Ανήκει ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτήν την κατηγορία; Οχι! Ναι, είπε πως θα έσκιζε το μνημόνιο και θα το καταργούσε με ένα νόμο κι ένα άρθρο, αλλά δεν το έπραξε. Η κεφαλαιώδης διαφορά του, ωστόσο, από τους προηγούμενους είναι πως αγωνίστηκε μέχρι και τη διαδικασία των πέναλτι για να κερδίσει το ματς. Κανένας δεν φτάνει σε αυτό το σημείο αν δεν έχει πιστέψει στη νίκη και στο δίκαιο των θέσεών του. Κι αν στο τελευταίο χτύπημα πετάξαμε τη μπάλα στα περιστέρια, ας ξέρουν κι αυτοί που θεωρούν τον πρωθυπουργό προδότη πως το ματσάκι έχει ρεβάνς και πως, τέλος πάντων, αν δεν μπόρεσε να προσφέρει τώρα στον ελληνικό λαό τον ουρανό με τα άστρα, όπως του υποσχέθηκε για να κερδίσει την αγάπη του για την οποία οι άλλοι δεν ενδιαφέρονταν παρά μόνο για το φόβο του, τουλάχιστον ας του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει για την αξιοπρέπειά του, πόσω μάλλον όταν δεν βλέπω κάποια άλλη λύση τής προκοπής...

Ούτε στη δημοκρατία ούτε στην οικονομία υφίστανται μονόδρομοι. Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δείχνει να αγνοεί κάτι πολύ σημαντικό: πως η ελληνική κυβέρνηση είναι η μοναδική αριστερή σε μια νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Βρίσκεται, δηλαδή, στο τερέν ένας πολύ καλά οργανωμένος αντίπαλος που γνωρίζει χρόνια κάθε ίντσα τού γηπέδου και γι' αυτό του είναι πολύ πιο εύκολο να κερδίζει. Τα πάντα όμως αλλάζουν, αρκεί να μην ταυτίζουμε τις ήττες με προδοσίες κι αν είμαστε διατεθειμένοι να βλέπουμε το δάσος κι όχι αποκλειστικώς το δένδρο. Μετά από δεκαετίες η Αριστερά διαθέτει έναν ηγέτη ο οποίος έχει την ικανότητα να συγκινεί ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ο οποίος αναγνωρίζει τα λάθη του και μοιάζει διατεθειμένος να μην τα επαναλάβει κι ο οποίος προκάλεσε ήδη τις πρώτες ρωγμές στον θατσερισμό. Οι πρωθυπουργοί, άλλωστε, είναι άδικο να κρίνονται σε χρονικό διάστημα μόλις έξι μηνών κατά τη διάρκεια των οποίων, μάλιστα, ο συγκεκριμένος έπαιζε καθημερινώς παρτίδες με τη χρεοκοπία κι έφτασε στο σημείο να μην πληρώσει και δόση στο ΔΝΤ και να καταφύγει στο δημοψήφισμα προκειμένου να εξαντλήσει τις διαπραγματευτικές αντοχές τής χώρας ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά και δεν πρέπει να μετασχηματιστεί σε αρχηγικό κόμμα. Από την άλλη, πάντως, είναι πλέον κάτι παραπάνω από απαραίτητο να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία που τον στηρίζει, να αντλήσει τη δύναμή του από αυτή και μαζί της να πολεμήσει την ολιγαρχία. Οσοι δεν το ασπάζονται προς τέρψη μιας θολής ιδεολογικής καθαρότητας κι ενός κομματικού αυτισμού είναι εντιμότερο να αποχωρήσουν, να φτιάξουν το δικό τους κόμμα, να καταθέσουν επιτέλους μια πρόταση η οποία να περιέχει στοιχειώδη οικονομετρικά στοιχεία και να κριθούν για όλα αυτά από τον ελληνικό λαό στο φως αντί να κρύβονται πίσω από την υπογραφή τού Αλέξη Τσίπρα. Σε διαφορετική περίπτωση, επιλέγουν εκόντες άκοντες τις απολαύσεις τής εξουσίας σε συνδυασμό με την ανευθυνότητα του θεατή στην εξέδρα. Πόσο αριστερό είναι, αλήθεια, αυτό;...      



  

Ζούμε στη χώρα όπου ποινικό αδίκημα δεν είναι τα θαλασσοδάνεια της "Καθημερινής" αλλά ο ναρκισσισμός ενός άξιου ανθρώπου...

Είναι απάνθρωπο, είναι κτηνώδες, είναι αηδιαστικό. Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια με τις ανερμάτιστες μεροληπτικές υπέρ τής άρχουσας τάξης πολιτικές τους και οι οποίοι στη συνέχεια μετέτρεψαν την τραγωδία σε οικονομική γενοκτονία έχουν το απύθμενο θράσος να χρησιμοποιούν αχυρανθρώπους για να γελοιοποιούν, να συκοφαντούν και να μηνύουν τον Γιάνη Βαρουφάκη για εσχάτη προδοσία επειδή, κατ' εντολή Μαξίμου, έπραξε το αυτονόητο: κατάρτισε ένα Σχέδιο Β' στην περίπτωση που αποτύγχανε η διαπραγμάτευση. Οταν οι ξένοι έχουν "Plan Β" είναι δείγμα προνοητικότητας, αλλά όταν επιχειρεί να το σχεδιάσει η ελληνική κυβέρνηση αποτελεί ποινικό αδίκημα για τους απανταχού γερμανοτσολιάδες. Η "Καθημερινή", για παράδειγμα, κι όλα τα υπόλοιπα μίντια του Ομίλου Αλαφούζου καταγγέλλουν καθημερινώς τους έλληνες γιατί έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Δεν λένε, ωστόσο, κουβέντα για το ότι και στα χρόνια τής κρίσης έλαβαν τα ίδια τραπεζικά θαλασσοδάνεια μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ τα οποία βεβαίως δεν θα είχαν δοθεί ποτέ αν επρόκειτο για μια πραγματικά καινοτόμα "startup" επιχείρηση...

Βλέπετε, μια νεοφυής εταιρεία που είναι σε θέση να προσφέρει υγιείς θέσεις εργασίας και να οδηγήσει στην ανάπτυξη δεν μπορεί να εκβιάσει, να απειλήσει, να προπαγανδίσει, να χυδαιολογήσει, να ψευδολογήσει μέσα από γραπτά, ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά εμέσματα ώστε να υπάρχει λόγος για το σύστημα της διαπλοκής να τη χρηματοδοτήσει. Κι έτσι έρχεται σήμερα η νεοφιλελεύθερη φυλλάδα να παραδίδει μαθήματα ηθικής κι ελεύθερης οικονομίας και να επιτίθεται στον υπουργό Οικονομικών γιατί χρειάζεται να χακάρει για να έχει πρόσβαση στα ΑΦΜ που εκδίδει το υπουργείο... Οικονομικών!Την ίδια ώρα, οι κήνσορες της κάθαρσης αφήνουν στο απυρόβλητο τη γενική γραμματέα δημοσίων εσόδων, η οποία ως μεγαλοστέλεχος της PwC βοήθησε στο στήσιμο του συστήματος φοροδιαφυγής στο Λουξεμβούργο ("Lux Leaks"). Οι σαμαροβενιζέλοι, δηλαδή, έβαλαν το λύκο να φυλά τα πρόβατα, αλλά εμείς κυνηγούμε αυτόν που ήθελε να προστατέψει το μαντρί...

Αυτοί που επί 40 χρόνια χάιδευαν μια ελίτ που νομιμοποίησε την άδικη κατανομή τού πλούτου, την αναξιοκρατία, το νεποτισμό, την κομματοκρατία, το ρουσφέτι, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τη διαπλοκή, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, αυτοί που εξύμνησαν τους καραμανλήδες, τους παπανδρέου, τους μητσοτάκηδες και τους σημίτηδες έρχονται σήμερα σαν άλλες σαλώμες κι απαιτούν το κεφάλι επί πίνακι ενός ανθρώπου που έγινε πολιτικός μόλις πριν έξι μήνες, ενός φτασμένου επιστήμονα που οι συνάδελφοί του τον ακούνε με δέος αλλά ο οποίος στην Ελλάδα θεωρείται από ορισμένους σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι. Δεν μου κάνει εντύπωση αφού ζούμε σε μια χώρα που κάποτε έδωσε στον Σωκράτη να πιει το κώνειο, που έστελνε αξιωματούχους στη Στοκχόλμη για να μην πάρει ο Νίκος Καζαντζάκης το Νόμπελ Λογοτεχνίας, που φυλάκισε τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος κλείνει σήμερα τα 90, και που τώρα εξορίζει τα καλύτερα μυαλά της για να μην χάσει ούτε ευρώ το κατεστημένο. Δεν παραξενεύομαι, επομένως, που τιμητές τού πρώην υπουργού είναι τύποι όπως ο τηλεπωλητής βιβλίων τής κακιάς ώρας Αδ. Γεωργιάδης. Ηταν, είναι και θα είναι ίδιον των μέτριων να λασπολογούν τους άξιους...

Εχουν αναγάγει τον όποιο ναρκισσισμό τού Βαρουφάκη σε αδίκημα πολύ βαρύτερο της φούσκας τού χρηματιστηρίου ή των μιζών για τα εξοπλιστικά και για τη Siemens. Τον χαρακτηρίζουν ψυχοπαθή ακόμα και σύντροφοί του γιατί έτσι πιστεύουν ότι προστατεύουν τον Αλέξη Τσίπρα. Ας γνωρίζουν, ωστόσο, όλοι αυτοί πως αν στείλουν τον Γιάνη στο Ειδικό Δικαστήριο απέξω θα είναι πέντε εκατομμύρια έλληνες που θα τον χειροκροτούν. Αμφιβάλλω αν θα είναι πάνω από μερικές εκατοντάδες εκείνοι που θα συμπαρασταθούν στον αρχιερέα τής διαπλοκής, για παράδειγμα, ή στον τουρίστα τής Ραφήνας ή στο ρεζίλη των Παπανδρέου αν κι όταν με το καλό αποφανθεί η Δικαιοσύνη για τα αμαρτήματά τους.  Κι αυτό γιατί το λαϊκό ένστικτο ξέρει να διακρίνει αυτούς που προσπαθούν για το καλό των πολλών κι ας αποτυγχάνουν από εκείνους που σκύβουν μια ζωή το κεφάλι για να μην χάνουν τα προνόμια που τους παραχωρεί η ολιγαρχία. Συμβουλεύω, επομένως, τους διάφορους κανίβαλους να είναι περισσότερο προσεκτικοί για τα δικά τους συμφέροντα γιατί η βρόμικη επίθεσή τους στον Βαρουφάκη είναι πιθανότερο να τον μετατρέψει στον επόμενο πρωθυπουργό παρά σε πολιτικό πτώμα...  





 

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μακροημερεύσει μόνο αν διασπαστεί...

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πραγματοποιηθεί όσο πιο άμεσα είναι δυνατό, πριν η σχιζοφρένεια γίνει ανίατη. Η ενότητα ενός κόμματος δεν μπορεί να θεωρείται αυτοσκοπός όταν είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι δύο βασικοί πυλώνες του έχουν εντελώς διαφορετική άποψη για το μέλλον τού τόπου. Για την Αριστερή Πλατφόρμα και τους συνοδοιπόρους της η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι "Plan Β" αλλά "Plan A". Αδυνατώ, επομένως, να ασπαστώ το επιχείρημα της ομάδας Λαφαζάνη πως αυτή έχει μείνει πιστή στις προγραμματικές δεσμεύσεις τού ΣΥΡΙΖΑ όταν σε αυτές αποκλειόταν η αλλαγή νομίσματος...

Πράγματι, η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε υποσχεθεί κατάργηση των μνημονίων, όπως όμως επίσης και τον ευρωπαϊκό δρόμο τής χώρας. Να υπενθυμίσω ότι, προσώρας τουλάχιστον, δεν έχει υπογράψει τρίτο μνημόνιο και καλό θα είναι να περιμένουμε την κατάληξη της διαπραγμάτευσης, η οποία μπορεί να κρύβει εκπλήξεις. Ας υποθέσουμε, ωστόσο, πως ο Αλέξης Τσίπρας υπογράφει το τρίτο μνημόνιο κάτω από την πίεση μιας ασύντακτης χρεοκοπίας και του κινδύνου επιστροφής στο εθνικό νόμισμα δίχως ένα σχέδιο διαχείρισής της που να μην περιλαμβάνει την οικονομική γενοκτονία. Δεν θα το έχει πράξει, όμως, δίχως να έχει πολεμήσει για μια καλύτερη λύση ούτε γιατί ασπάστηκε στα σαράντα του τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία...

Συμφωνώ με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη πως η συζήτηση για τη δραχμή πρέπει να πάψει να είναι απαγορευμένη. Ούτε χθες, ωστόσο, τον άκουσα να μου αναλύει το σχέδιό του-ένα όποιο σχέδιο τέλος πάντων- προκειμένου να εγκαταλείψουμε το ευρώ χωρίς οι συνέπειες να είναι σοβαρότερες από αυτές των μνημονίων για το λαό. Είναι πράγματι εθνικώς αναγκαίο υπό το φως τού ήλιου και υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας να καταρτιστεί ένα Σχέδιο Β', και μάλιστα με τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών τουλάχιστον κομμάτων τα οποία δεν ασπάζονται το νεοναζισμό...

Το έχω γράψει χίλιες φορές και το ξαναγράφω όσο αυτονόητο κι αν είναι: αντί να διεξάγουμε εισαγγελικές έρευνες για όποια εναλλακτικά σχέδια συζητήθηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα οποία αλίμονο αν δεν είχαν συζητηθεί με τη Γερμανία να επιθυμεί πλέον κι ανοιχτά το Grexit, ας αναδιανείμουμε τις δυνάμεις μας στο να μην μας βρει το ανεπιθύμητο κακό απροετοίμαστους. Κι αλίμονο αν επιτρέψουμε σε τσιράκια των ξένων τοκογλύφων, όπως η γ.γ. Δημοσίων Εσόδων Κ. Σαββαΐδου, να παίζουν και το ρόλο των ντετέκτιβ για λογαριασμό των θεσμών αντί να είναι τα ίδια υπόλογα για δοσιλογισμό...

Διαβάζεται αντιφατικό, αλλά η μακροημέρευση της κυβέρνησης της Αριστεράς περνά μέσα από τη διάσπασή της. Μόνο όταν ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι θα αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοια δυναμική μονιμότητας ώστε να αποτελέσει οριστικώς παρελθόν το σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις: δεν εννοώ πως πρέπει να μεταλλαχθεί σε ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι, αλλά πως οφείλουμε να αποτρέψουμε τη μεταμόρφωσή του σε ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μ-Λ ΚΚΕ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα τής εξωπραγματικής-εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οσο έχουμε ακόμα δημοκρατία ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η παρέα του είναι ελεύθεροι να σχηματίσουν το δικό τους κόμμα τής δραχμής και να ζητήσουν την ψήφο τού ελληνικού λαού στις επερχόμενες εκλογές. Είναι σαφώς πιο έντιμο από το να στηρίζουν μη στηρίζοντας τη σημερινή κυβέρνηση...

Κι από την άλλη, όσοι μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένοι να ξεπεράσουν τις παιδικές ασθένειες του κυβερνητισμού και να φτιάξουν ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα το οποίο θα συνδυάζει το ριζοσπαστισμό με τη ρεαλιστική κι αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας. Και να έχουν υπόψη πως είναι ευκταία η σύγκρουση με τη διαπλοκή και τη διαφθορά αλλά μακροπρόθεσμα η μάχη θα κριθεί στο κατά πόσο θα έχουν βελτιώσει την ποιότητα ζωής τής συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Ακόμα, δηλαδή, κι αν καταλήξουν όλοι οι ολιγάρχες στη φυλακή αυτό δεν θα μπορέσει να ισοσταθμίσει μια σοβαρή απώλεια εισοδημάτων για τους μικρομεσαίους. Για όλα αυτά απαιτείται, πέρα από ένα σχέδιο τελευταίας καταφυγής σε παράλληλο νόμισμα ή στη δραχμή, κι ένα πλάνο μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης που θα ανακουφίζουν τις μνημονιακές πολιτικές. Κανένας, άλλωστε, δεν θα μπορεί να επιβραβεύει εσαεί οράματα κι αγώνες με τις τσέπες και το στομάχι του άδειο....    

  

   

Κρεμάστε τον Γιάνη, αν έτσι τη βρίσκετε, αλλά κρατήστε κάποιες από τις ιδέες του γιατί θα χρειαστούν...

Δεν ξέρω τί είναι αλήθεια και τί όχι από το "σχέδιο Βαρουφάκη" που παρουσίασε η εφημερίδα τού ομίλου Αλαφούζου. Για χάρη τής συζήτησης, ωστόσο, ας υποθέσουμε πως είναι όλα αληθινά. Με αυτήν την υπόθεση σας έχω μερικά ερωτήματα. Ερώτημα πρώτο: είναι κακό να έχεις ένα Σχέδιο Β', όχι μόνο όσον αφορά το νόμισμα αλλά ακόμα κι αν είναι να ταξιδέψεις για διακοπές; Ερώτημα δεύτερο: αν η χώρα αναγκαζόταν να φτάσει στο "Plan B", όχι από δική της θέληση αλλά γιατί αυτό θα είχε επιβάλει η Γερμανία, πόσοι θα διαφωνούσαν πως οι περιστάσεις θα ήταν έκτακτες κι επομένως ό,τι είναι παράνομο σήμερα οι συνθήκες θα το καθιστούσαν νόμιμο; Ερώτημα τρίτο: Γνωρίζετε ότι πολλές από τις μεθόδους που παρουσιάζονται στο "σχέδιο Βαρουφάκη" εφαρμόζονται από εξελιγμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως είναι το αμερικανικό IRS;...

Με λίγα λόγια, μπορείτε να καταδικάσετε και να κρεμάσετε στην πλατεία Συντάγματος τον Γιάνη Βαρουφάκη, αν αυτή είναι η αίσθηση δικαιοσύνης από την οποία διακατέχεστε, αλλά κρατήστε έστω κάποιες από τις ιδέες του γιατί καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε όσο το Grexit είναι ένα ενδεχόμενο το οποίο τυχόν πλήρης εφαρμογή τού τρίτου μνημονίου όχι μόνο δεν θα αποτρέψει αλλά θα προκαλέσει...

Καταλαβαίνω τη σκαιά επίθεση στον τέως υπουργό Οικονομικών από την ξεφτισμένη ελίτ.Ο Αλμπέρ Καμί είχε απόλυτο δίκιο όταν έγραφε πως μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμά να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει. Πόσο βολικό είναι για τα μερκελικά κόμματα και τους νταβατζήδες τους να χρεώνουν στον Γιάνη Βαρουφάκη και στην εξάμηνη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης; Η προπαγάνδα τους αραδιάζει ατάκτως ερριμμένους αριθμούς για να μας πείσει ότι μέχρι και τον Ιανουάριο η Ελλάδα ζούσε ένα "success story" το οποίο ανακόπηκε βιαίως από την Αριστερά...

Αν, όμως, όλα πήγαιναν τόσο περίφημα στην πραγματική οικονομία γιατί ο λαός τελείωσε τους σαμαροβενιζέλους; Είναι τόσο αχάριστος; Και γιατί η πασοκονεοδημοκρατία δεν εξηγεί στο πόπολο πως το όποιο (πολύ μικρότερο, έτσι κι αλλιώς, από όσο το παρουσίαζε) πρωτογενές της πλεόνασμα ήταν εικονικό και δεν βασιζόταν στην ανάπτυξη αλλά στον εξαναγκασμό τού πληθυσμού σε οικονομική γενοκτονία μέσω του αδιάκοπου αρμέγματός του; Αν μη τί άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να διαπραγματευτεί έναν άλλο δρόμο κι αν απότυχε προσωρινώς δεν σημαίνει πως τα οφέλη μακροπρόθεσμα δεν θα είναι σημαντικά...

Παριστάνω, ωστόσο, πως δεν καταλαβαίνω το στιγματισμό Βαρουφάκη από μέρος έστω της κυβερνώσας Αριστεράς, ο οποίος θυμίζει περισσότερο κανιβαλισμό, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Αριστερής Πλατφόρμας. Ακουσα βουλευτίνα τού ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλεί τον Γιάνη "Βουγιουκλάκη". Καλό είναι, ωστόσο, η συγκεκριμένη κυρία να γνωρίζει ότι υπάρχουν δύο ειδών νάρκισσοι: εκείνοι που η αξία τους συγχωρεί την όποια εξεζητημένη αυταρέσκειά τους κι εκείνοι που η εγωπάθειά τους δεν δικαιολογείται από τα πραγματικά τους χαρίσματα παρά μόνο οφείλεται σε ένα παιχνίδι τής συγκυρίας, όπως για παράδειγμα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και να εκλέγονται βουλευτές και κάποιοι που αν δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους... 

Φυσικά κι ο πρώην υπουργός δεν είναι υπεράνω κριτικής, αλλά η Αριστερά δεν έχει ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους για να προχωρήσει στην επίλυση της πιο δύσκολης εξίσωσης, αυτή της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων σε συνδυασμό με ένα παράλληλο πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αυτόν τον τιτάνιο αγώνα μυαλά όπως του Βαρουφάκη όχι μόνο δεν περισσεύουν αλλά είναι άκρως απαραίτητα. Και, πάντως, πολύ περισσότερο από τα αντίστοιχα κάποιων αυλοκολάκων που ό,τι τους λείπει σε ικανότητες το αναπληρώνουν με ακατάσχετο γλείψιμο του πρωθυπουργού...

Η ποιοτική διαφορά Αριστεράς-δεξιάς: Στο ΣΥΡΙΖΑ μαλώνουν για την ιδεολογία, στη Ν.Δ. για καρέκλες...

Στα πρώτα χρόνια τής χούντας τίποτα δεν προμήνυε πως θα διαρκούσε "μόλις" επτά χρόνια. Οι πραξικοπηματίες έλεγχαν τα πάντα με την υποστήριξη, ή έστω ανοχή, των μεγάλων δυνάμεων. Το 1967, άλλωστε, το φασιστικό καθεστώς Φράνκο στην Ισπανία μετρούσε ήδη 28 χρόνια ζωής και το αντίστοιχο του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία 41 έτη. Κι όμως, στην Ελλάδα υπήρχαν κι εκείνοι οι οποίοι δεν παραδέχθηκαν την ήττα, που πάντως δεν ήταν η πλειονότητα του πληθυσμού η οποία είτε συνεργάστηκε οικειοθελώς με τους συνταγματάρχες είτε σφύριζε αδιάφορα, τιμώντας τις "καλύτερες" παραδόσεις των νοικοκυραίων. Για κάθε Παναγούλη και Μουστακλή βρέθηκαν εκατομμύρια που πίστευαν στο ανώφελο οποιουδήποτε αγώνα κόντρα σε ένα πανίσχυρο κι αυταρχικό μηχανισμό...

Είναι οι ίδιοι σήμερα που μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους κατηγορούν την κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί δεν αποδέχθηκε από τις 26 Ιανουαρίου ένα τρίτο μνημόνιο αφού "έτσι κι αλλιώς θα έχανε". Αν ρωτήσεις αυτόν τον τύπο ανθρώπου τί σημαίνει αγώνας, θα σου απαντήσει πως πρόκειται για καταστροφική, ουτοπική ιδεοληψία. Δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιο αν η πάλη είναι που μας επιτρέπει σήμερα να μην ζούμε στις σπηλιές ή κάτω από τη μπότα των οθωμανών, των ναζί ή των δικτατόρων. Κι αν και τώρα δεν είμαστε ελεύθεροι αυτό είναι βέβαιο ότι οφείλεται στους "ρεαλιστές" και στους "πραγματιστές"- στη δική μου γλώσσα λέγονται απλώς ριψάσπιδες- κι όχι σε εκείνους που έχασαν μια μάχη αλλά γνωρίζουν ότι το τέλος τού πολέμου θα τους βρει νικητές...

Σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια από την πτώση τής δικτατορίας και σχεδόν ακριβώς έξι μήνες από την κατάρρευση της μεταπολίτευσης. Κι αν για τη χούντα θετικό ισοζύγιο βγάζουν μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι απανταχού συνοδοιπόροι τους, για τη μεταπολίτευση ο ιστορικός κριτής οφείλει να είναι πιο νουνεχής. Δεν μπορείς να απορρίψεις ασυζητητί την πιο ήρεμη πολιτική περίοδο στην ιστορία τού νεοελληνικού κράτους χρεώνοντας μόνο αρνητικά στους εκφραστές της. Από την άλλη, όμως, αποδείχθηκε στις 25 Ιανουαρίου μάταιο να κρατάς στη ζωή με μηχανική υποστήριξη ένα πολιτικό σύστημα προ πολλού νεκρό...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι εκπρόσωποί του, και για τη δική τους υστεροφημία, είναι να επιλέξουν την πολιτική αποστρατεία αφού ό,τι είχαν να δώσουν και, κυρίως, ό,τι είχαν να αρπάξουν το έχουν δώσει και το έχουν αρπάξει. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα βρει μια κατάλληλη έκφραση για να χαρακτηρίσει το σημερινό στάτους εξουσίας. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, μια πρόβλεψη: πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποκαλέσει αριστερή παρένθεση μια κυβέρνηση που έχει έρθει για να μείνει πολύ, πολύ καιρό. Κι όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι αντίπαλοί της τόσο συντομότερα θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και τα κόμπλεξ τους απέναντι σε οτιδήποτε αριστερό...

Κάποιοι επιχαίρουν με την αναμενόμενη ρήξη στο ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή είναι συνηθισμένοι από τα αστικά κόμματα να συνδέουν κάθε ρωγμή με σύγκρουση ατομικών φιλοδοξιών αδυνατούν να καταλάβουν ότι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικώς, η σύγκρουση Τσίπρα με Ζωή Κωνσταντοπούλου και Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν σχετίζεται με τη διανομή οφιτσίων αλλά έχει περισσότερο φιλοσοφικά χαρακτηριστικά. Σαν άλλος Αμλετ η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το δίλημμα της διατήρησης της ιδεολογικής καθαρότητας σε μια ρημαγμένη χώρα ή της προσωρινής συνθηκολόγησης πριν την αντεπίθεση. Κι αυτό θα φανεί πολύ καθαρά το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, όταν στο ΣΥΡΙΖΑ θα συζητούν για το μέλλον τής Αριστεράς ενώ στη Ν.Δ. θα σφάζονται για το ποιός θα γίνει χαλίφης στην θέση τού προσωρινού (;) χαλίφη Μεϊμαράκη...

Ο Αλέξης και η Ζωή είναι ένα "ζευγάρι" που αγαπιέται χρόνια και θα συνεχίσει να αγαπιέται, αλλά κάποια στιγμή προέκυψε μια σοβαρή διαφωνία που αφορά το μέλλον των παιδιών του. Οι μητσοτάκηδες, οι καραμανλήδες, οι σαμαράδες, οι βορίδηδες, οι κεφαλογιάννηδες ή οι βαρβιτσιώτηδες είναι αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες που δεν τις ενώνει η αγάπη αλλά η όποια προοπτική τής εξουσίας. Κι όσο αυτή παραμένει θολή βλέπω να χύνεται πολύ "αίμα" στη Συγγρού...



   

Να φέρει πρώτα ο Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του στην Ελλάδα και ύστερα να μου μιλήσει για τα θέλγητρα της δραχμής...

Η τελευταία γραμμή άμυνας του παλιού πολιτικού συστήματος είναι η αποτυχία τού Αλέξη Τσίπρα να φέρει μια καλύτερη συμφωνία για το λαό και τη χώρα από εκείνες που έφερναν οι εκπρόσωποί του. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, ως δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πως κατά το πεντάμηνο της σκληρής διαπραγμάτευσης, της πρώτης τέτοιου είδους μετά από το 2010, αυξήθηκε ο λογαριασμός για τη χώρα και πως αν ο πρωθυπουργός είχε υπογράψει από τις 26 Ιανουαρίου ένα μνημόνιο σήμερα θα τρέχαμε ανέμελοι στα λιβάδια και θα μαζεύαμε παπαρούνες. Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, πως όποιος παλεύει μπορεί να νικήσει ή να χάσει, αλλά εκείνος που δεν κατεβαίνει στη μάχη μόνο να ηττηθεί μπορεί. Θα επισημάνω, ωστόσο, στους ποταμίσιους πασοκονεοδημοκράτες πως το πρωινό τής 13ης Ιουλίου χάθηκε απλώς μια μάχη, όχι ο πόλεμος. Μια απλή επισκόπηση του διεθνούς Τύπου να κάνει κανείς αντιλαμβάνεται ότι η γερμανική Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα πλησιάζει στα όριά της την ίδια ώρα που το ελληνικό χρέος συζητείται όλο και σοβαρότερα...

Αλλωστε πολύ αμφιβάλλω αν σε αυτόν τον εθνικό αγώνα ήμασταν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, αν συμπεράνω από τη βουλιμία με την οποία τα συστημικά κόμματα είναι πρόθυμα να καταβροχθίζουν κάθε γερμανική απαίτηση σε βάρος τού ελληνικού λαού. Θρηνούσαν, για παράδειγμα, χθες για τους πλειστηριασμούς ακινήτων ο Βαγγέλας, ο Σταύρακας και η Φώφη όταν οι ίδιοι καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να τους απελευθερώσει πολύ νωρίτερα ως μέρος των προηγούμενων πακέτων τα οποία μας "πρόσφεραν" οι εταίροι και χωρίς να ψάχνουν για αντισταθμιστικά όπως αναζητά σήμερα η κυβέρνηση πιέζοντας και τους τραπεζίτες να μην οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε "αγαπητοί", αλλά τέτοιου είδους μέτρα αγωνιζόταν να αποφύγει η Αριστερά και δεν έβαζε την υπογραφή της από την πρώτη στιγμή, όπως θα κάνατε εσείς...

Μπορούν τώρα να επιχαίρουν οι διάφοροι "ρεαλιστές" και "πραγματιστές", οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Ιστορία δεν έχει γραμμική πορεία κι ότι αυτά που μοιάζουν αναπόφευκτα ή τετελεσμένα κάποιες φορές δεν είναι και τόσο. Πιστεύουν κάποιοι και στην Αριστερά ότι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει μια επαχθή συμφωνία με το πιστόλι στον κρόταφο αυτό σημαίνει στροφή του στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Εκ του ασφαλούς, μάλιστα, ισχυρίζονται πως αν ήταν γενναίος κι όχι προδότης θα έπρεπε να δεχθεί ο ίδιος τη σφαίρα για να σώσει το λαό και την πατρίδα, λες και η σωτηρία τους θα ήταν τα IOUs, το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο ή η ευρωδραχμή...

Οι πολίτες, ωστόσο, συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο αυτές τις ημέρες ότι οι επαναστάτες τού γλυκού νερού δεν είχαν προνοήσει για κάτι περισσότερο από την αυτοκτονία. Πού είναι, επιτέλους, το δραχμοσχέδιό τους; Πότε περιμένουν να το ανακοινώσουν; Θα μεταφέρει στην Ελλάδα ο Κ. Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του σε τραπεζικούς λογαριασμούς τού Λονδίνου ώστε αν αποτύχει το όποιο δραχμοπλάνο του να έχει υποστεί κι εκείνος τις συνέπειες; Αρκετά πια με τους τζάμπα μάγκες που από την ασφάλεια της χιλιομετρικής ή οικονομικής απόστασης που τους χωρίζει από τον ελληνικό λαό του ζητούν παλικαριά που οι ίδιοι αδυνατούν να επιδείξουν...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα είναι υποχρέωση του Αλέξη Τσίπρα να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το φθινόπωρο ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο: οι δραχμολάγνοι να κατεβούν με το δικό τους κόμμα, η Ν.Δ. και το Ποτάμι να συρρικνωθούν, το ΠΑΣΟΚ να μείνει εκτός Βουλής κι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος και πιο ενιαίος να επιχειρήσει αυτό που σήμερα μοιάζει "mission impossible", να συνδυάσει δηλαδή την αναγκαστική εφαρμογή ενός αναποτελεσματικού προγράμματος με πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, ανακούφισης των ασθενέστερων και κυνηγητού των πλουσιότερων που δεν έγιναν πλουσιότεροι χάρη στις καινοτόμες ιδέες ή στα ρίσκα που πήραν αλλά εξαιτίας της φοροδιαφυγής-εισφοροδιαφυγής-φοροαποφυγής, της καταλήστευσης του δημόσιου ταμείου και της παραβίασης του ποινικού κι αστικού κώδικα...

Ο κόσμος τον Αλέξη Τσίπρα εμπιστεύεται, ούτε τον Βαγγέλα ούτε τον Σταύρακα ούτε τη Φώφη ούτε τους γραφικούς τού Περισσού, που υλοποιούν το στυγνότερο νεοφιλελευθερισμό στα δικά τους μαγαζιά, ούτε βεβαίως τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο πρωθυπουργός κι ο αριστερός και ουχί αριστερίστικος ΣΥΡΙΖΑ είναι τα τελευταία οχυρά τού ελληνικού λαού. Αν πέσουν, τότε κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες...  



 

Για όποιον φοβάται την ευθύνη υπάρχουν και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Μου έλεγε ένας φίλος πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατάστρεψε τη χώρα μέσα σε πέντε μήνες και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι έκαναν οι άλλοι. Οταν τον ρώτησα γιατί ο κόσμος, ακόμα κι αν δεχθώ πως αυτό ισχύει, δίνει τόσο μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις στον Αλέξη Τσίπρα η απάντησή του ήταν "επειδή οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι". Και τότε, βεβαίως, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: αν ο πρωθυπουργός είναι ένας απατεώνας που είπε ψέματα στο λαό προεκλογικώς ή που παρίστανε πως διαπραγματευόταν, γιατί οι ψηφοφόροι τον στηρίζουν σήμερα περισσότερο σε σχέση με τον Ιανουάριο; Ακόμα κι αν προκρίνουμε τη λογική τού μικρότερου κακού γιατί το μέγιστο δεν είναι αυτός που υποσχόταν πως θα σκίσει τα μνημόνια κι επί ημερών του επιβλήθηκαν "capital controls" κι απότυχε στη διαπραγμάτευση;...

Η απάντηση είναι απλή: οι πολίτες στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βλέπουν έναν άφθαρτο σαραντάρη ο οποίος πάλεψε μέχρι τέλους για μια έντιμη συμφωνία κόντρα σε μια γερμανική, νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, μια διεφθαρμένη εγχώρια πολιτική-επιχειρηματική-τραπεζική-μιντιακή ελίτ αλλά και στο δικό του κόμμα, το οποίο κάποιοι εντός των τειχών θα προτιμούσαν να είναι μονίμως στην απέξω προκειμένου να κράζουν δίχως την ευθύνη που φέρνει η εξουσία τής σύγκρουσης στον πραγματικό κόσμο κι όχι σε αυτόν της ουτοπίας. Το πόπολο, όμως, συγχωρεί ακόμα και την πολιτική αφέλεια Τσίπρα να μην έχει καταστρώσει ένα Σχέδιο Β'. Ύστερα από δεκαετίες φαυλοκρατίας την θεωρεί μικρότερο αδίκημα από τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ποιός μπορεί να το αδικήσει εν προκειμένω;...

Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν καλεί τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ να συμβαδίσει με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι αναφανδόν μαζί του. Ξέρω ότι είναι δύσκολο για ανθρώπους που είχαν συνηθίσει να πολιτεύονται και να βιοπορίζονται από την άνεση της αντιπολίτευσης να έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με μια πραγματικότητα ναι μεν άδικη και που δεν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους αλλά, όπως και να το κάνουμε, που αυτή είναι. Οφείλουμε να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να την αλλάξουμε, αλλά το να κατηγορούμε τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν κέρδισε την Ανγκ. Μέρκελ και να τον θεωρούμε και προδότη από πάνω είναι το ίδιο με το να πετάμε ντομάτες στους παίκτες τής εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο στην περίπτωση που χάσουν από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία στο 90ό λεπτό με ένα γκολ οφσάιντ...

Ο καθένας στη ριζοσπαστική Αριστερά έχει κι από μία άποψη, δείγμα ανθρώπων οι οποίοι δεν δογματίζουν όπως συμβαίνει στο ΚΚΕ ή με τους νεοφιλελέδες. Κι αυτός είναι ο πλούτος της. Από την άλλη, ωστόσο, ο καθένας στη ριζοσπαστική Αριστερά πιστεύει ότι η γνώμη του είναι καλύτερη όλων κι αν αυτή η αντίληψη προσκρούει στην πλειοψηφία τότε σίγουρα φταίνε οι πολλοί γι' αυτό και ιδρύει το δικό του κόμμα αντί να κάνει ψυχανάλυση. Κι αυτή είναι η φτώχεια της, ο λόγος, αν θέλετε, που έπρεπε να φτάσουμε στο 2015 και στη χρεοκοπία για να δοθεί στην Αριστερά η δυνατότητα να κυβερνήσει...

Με βάση όλα αυτά, είναι σωστή η πρωτοβουλία Τσίπρα για συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πριν οδηγηθούμε στις κάλπες. Με αυτόν τον τρόπο θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να βρέξουν τα πόδια τους γιατί μόνο έτσι μπορούμε να φτάσουμε στην αντίπερα όχθη τής βαρβαρότητας από αυτούς που προτιμούν να ανάβουν εσαεί κεράκια στη μαρξιστική ορθοδοξία δίχως να έχουν το θάρρος να πολεμήσουν στο πραγματικό πεδίο μάχης. Ηρθε, επιτέλους, η ώρα να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πλήρως αριστερό κόμμα, απαλλαγμένο από αριστερίστικες ιδεοληψίες, κουτσαβάκηδες, πολιτικούς αναχωρητές και μετά Χριστόν προφήτες. Ακούω, για παράδειγμα, κάποιους να ισχυρίζονται τώρα πως από τις 26 Ιανουαρίου όφειλε η κυβέρνηση να κρατικοποιήσει τις τράπεζες και να προχωρήσει σε στάση πληρωμών. Γιατί δεν το έλεγαν τότε; Πήρε τέτοια εντολή ο Αλέξης Τσίπρας από τον ελληνικό λαό στις 25 Ιανουαρίου; Αυτό μήπως είναι Σχέδιο Α' κι όχι Σχέδιο Β'; Πού είναι η βοήθεια της Ρωσίας, στην οποία τόσο αρέσει να υποκλίνεται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης;...

Η διαδικασία ωρίμανσης θα είναι βίαιη κι επώδυνη, όπως κάθε τοκετός άλλωστε, αλλά η Αριστερά έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει απλώνοντας τα δίχτυα της σε εκείνους που τρόμαζαν μέχρι σήμερα με την κλεισούρα της παρά ζώντας παρέα με τη ναφθαλίνη. Κι αν ορισμένοι προτιμούν την κάπνα από τις ατέρμονες φιλολογικές συζητήσεις σε αυτιστικές κομματικές συνάξεις είναι πιο αξιοπρεπές για τους ίδιους να αποχωρήσουν με δική τους πρωτοβουλία από το να τους πετάξει η Ιστορία στον υπερπλήρη κάδο απορριμμάτων της για να κάνουν συντροφιά στους σταλινικούς τού Περισσού ή στους μπαχαλάκηδες της επαναστατικής γυμναστικής...

 

Μόνο όταν πιάσουμε στεριά να βγάλουμε έξω τις αριστεροσύνες μας να τις μετρήσουμε...

Ακούω και διαβάζω συνεχώς πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρ. Παπανδρέου. Αλλοι το λένε για καλό κι άλλοι για κακό. Είναι αλήθεια ότι έχουν και οι δύο ευρεία αποδοχή από τις μάζες, ενώ ομοιάζει και η ιστορική συγκυρία που τους βοήθησε να ανέλθουν στην εξουσία. Το 1981 ο λαός δεν φοβόταν πλέον το κράτος τής δεξιάς κι αποφάσισε να ψηφίσει την "Αλλαγή", φέρνοντας στην ουσία τότε την πραγματική μεταπολίτευση. Το 2015 ο κόσμος δεν έτρεμε πια το μεταπολιτευτικό κατεστημένο που είχε μετατραπεί σε μνημονιακό και διάλεξε ένα κόμμα κι έναν άνθρωπο που του υποσχόταν την ελπίδα. Υπάρχει, ωστόσο, μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στους δύο χαρισματικούς πολιτικούς ηγέτες. Ο διπολικός Ανδρέας ήταν ο γοητευτικότερος πολιτικός στη μεταπολεμική περίοδο. Ο συνδυασμός τής μεγαλοαστικής του καταγωγής, της μεγαλοφυΐας του και της σοσιαλιστικής του ρητορικής σε μια εποχή που το πόπολο ήταν έτοιμο να τη δεχθεί δίχως να τρέμει το φυλλοκάρδι του για πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και για χαφιέδες ήταν λογικό να σαγηνεύουν...

Μόνο που ο Ανδρ. Παπανδρέου ήταν πρωτίστως παπατζής, αρχομανής, μεγαλομανής, άπληστος, με λίγα λόγια απατεώνας. Οικειοποιήθηκε τα συνθήματα της Αριστεράς, αλλά ο ίδιος δεν ήταν Αριστερός. Φόρεσε, απλώς, τα ρούχα τής μόδας για να αποπλανήσει πιο εύκολα τα θύματά του. Βασικό του μέλημα ήταν η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας, γι' αυτό άλλωστε και το τέλος του ήταν ταπεινωτικό. Ο άνθρωπος που με τη στεντόρεια φωνή του δονούσε τα πλήθη κατάληξε ένα όρθιο πτώμα που αντί γι' αυτόν κυβερνούσαν αεροσυνοδοί, χαρτορίχτρες κι αστρολόγοι...

Θα με ρωτήσετε: "Ο Αλέξης δεν είναι παραμυθάς όταν προεκλογικώς έλεγε πως θα σκίσει τα μνημόνια και τώρα θα υπογράψει νέο"; Η επιφανειακή εξιστόρηση των γεγονότων αυτό λέει. Μόνο που ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τον Ανδρέα που αποδέχθηκε για παράδειγμα ασμένως την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ μολονότι πριν καταλάβει το Μαξίμου τα αποκαλούσε ίδιο συνδικάτο, έκανε σχεδόν τα πάντα για να απαλλάξει το λαό από καταστροφικές πολιτικές. Τον επιβεβαιώνει και το μιντιακό κατεστημένο, μολονότι ο στόχος του εξακολουθεί να είναι να μας αποδείξει πως ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει στο λόμπι τής δραχμής. Πού είναι το κακό να δίνεις εντολή στον Γιάνη Βαρουφάκη να ετοιμάσει ένα Σχέδιο Β'; Πού είναι το λάθος να ζητάς από τη Ρωσία δάνειο δέκα δισ. ευρώ στην περίπτωση που οι ευρωπαίοι απαιτήσουν το σκαλπ σου;...

Το σφάλμα ήταν πως όλα αυτά έγιναν βιαστικά και πρόχειρα μέσα σε ένα ασφυκτικό πεντάμηνο και υπό τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας και δεν προετοιμάστηκαν σε βάθος χρόνου. Αλίμονο, όμως, αν κατηγορούμε την κυβέρνηση γιατί σκεφτόταν κι εναλλακτικές εκδοχές, οι οποίες δεν είναι δυνατό να μαρτυρούν πως βλέψη της ήταν η αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Το ότι, άλλωστε, οι πολιτικοί αντίπαλοι Τσίπρα είναι διασπασμένοι σε εκείνους που τον θεωρούν δραχμολάγνο και σε αυτούς που τον αποκαλούν προδότη γιατί δεν πήγε στη δραχμή μάλλον επιβεβαιώνει παρά διαψεύδει ότι ορθώς έπραξε, με δεδομένο ότι βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο και οι άλλες λύσεις είτε δεν υπήρχαν είτε δεν ήταν αποτελεσματικές, να μην οδηγήσει τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αλεξιπτωτιστής τής Αριστεράς. Αντιθέτως, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Γι' αυτό και είναι πολύ άδικη η κριτική που του ασκείται από εκείνους που παριστάνουν τους μεγάλους και τρανούς κολυμβητές τής επανάστασης από την άνεση της παραλίας. Ρωτώ ευθέως την Αριστερή Πλατφόρμα, την Κομμουνιστική Τάση, τη ΡΟΖΑ κι όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες τής ιδεολογικής καθαρότητας, μαζί με τους απλούς πολίτες που από την ασφάλεια της εξέδρας γιουχάρουν αυτούς που παίζουν μπάλα: Αν διώξουμε τον Τσίπρα και τον κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος προς παραδειγματισμό όποιου άλλου "προδότη", ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα; Ο Λαφαζάνης με τον Λεουτσάκο και τον Ρινάλντι; Ο Μεϊμαράκης, ο Θεοδωράκης και η Φώφη; Ή, μήπως, ο Κουτσούμπας με τον Μιχαλολιάκο;...

Σύντροφοι, ωραίες είναι οι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά αυτήν τη στιγμή για πρώτη φορά στην Ιστορία της η Αριστερά έχει έναν αρχηγό που μπορεί να συγκινεί ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και δεν απευθύνεται μόνο σε εκείνους που έχουν διαβάσει Μαρξ. Μέχρι, επομένως, να μου υποδείξετε κάποιον ο οποίος να μου εγγυηθεί, με πραγματικά επιχειρήματα κι όχι με ρεσάλτα στην Τράπεζα της Ελλάδος, πως η άτακτη χρεοκοπία είναι η προοπτική για τον τόπο αφήστε τον Αλέξη να δώσει τη μάχη του με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, με την προϋπόθεση βεβαίως πως κι εκείνος θα προετοιμαστεί σοβαρά αυτήν τη φορά για το Grexit, το οποίο μοιάζει όλο και πιο αναπόφευκτο κι όχι από δική μας επιλογή. Δεν το καταλαβαίνετε σύντροφοι πως οι ατέρμονες φιλοσοφικές αναζητήσεις για το μέλλον τού σοσιαλισμού είναι άτοπες όταν το καράβι βουλιάζει; Γι' αυτό ας τραβήξουμε όλοι τώρα κουπί και μόλις πιάσουμε στεριά τότε ας βγάλουμε όλοι έξω τις αριστεροσύνες μας για να τις μετρήσουμε...  

 



  

Σύντροφοι, μην επιτρέψουμε στα "γουρούνια" να μας πουν "όλοι ίδιοι είμαστε"...

Μια φορά κι έναν καιρό στελέχη τού ΚΚΕ, ανώτερα και κατώτερα, επισκέπτονταν τη Σοβιετική Ενωση και τα κράτη-δορυφόρους της. Εκεί δεν συναντούσαν το σοσιαλιστικό παράδεισο για τον οποίο τους μιλούσαν στην πατρίδα. Αντιθέτως, έβλεπαν ένα οργουελικό σκηνικό τής "Φάρμας των Ζώων" όπου δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ανθρώπους και γουρούνια-κομμουνιστές, δηλαδή, και κεφαλαιοκράτες-γιατί η καταδυναστευτική συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό ήταν ίδια. Οταν, όμως, επέστρεφαν στην Ελλάδα δεν έλεγαν κουβέντα για όλα αυτά. Δεν το έκαναν γιατί ήταν απατεώνες αλλά γιατί δεν ήθελαν να μεταδώσουν απαισιοδοξία σε ένα λαό που υπόφερε σε ξερονήσια και φυλακές, σε εκτελεστικά αποσπάσματα κι από το χαφιέ τής γειτονιάς. Κρατούσαν, ωστόσο, για τον εαυτό τους την αλήθεια και για έναν πολύ πιο προσωπικό λόγο: γιατί αν γκρέμιζαν μόνοι τους τις ψευδαισθήσεις τους τότε η μόνη επιλογή που θα τους απόμενε θα ήταν η αυτοκτονία...

Δεν ισχυρίζομαι πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με το σταλινισμό. Δεν έχω, για παράδειγμα, εντοπίσει πουθενά στην ενδοχώρα γκουλάγκ κι αν η προπαγάνδα βρίσκεται στο φόρτε της αυτό οφείλεται στο κατεστημένο κι όχι σε εκείνους που κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα πριν έξι μήνες. Διακρίνω, όμως, έναν αυτοπεριορισμό από ανθρώπους που γνωρίζουν εκ των ένδον τί συμβαίνει στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στο κόμμα να μιλήσουν ανοιχτά για το ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οπως και οι κομμουνιστές παλαιότερων δεκαετιών, δεν θέλουν να εμπλουτίσουν τη φαρέτρα όσων αντιπολιτεύονται κακόβουλα το ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι το πράττουν γιατί φοβούνται μήπως θιγούν τα συμφέροντα της ελίτ. Προφανώς και οι έξι μήνες, πόσω μάλλον όταν πέρασαν με το πιστόλι τής χρεοκοπίας στον κρόταφο. δεν είναι ικανό χρονικό διάστημα για να χαρακτηρίσεις αποτυχημένη μια διακυβέρνηση, ειδικώς όταν σχεδόν όλοι δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ξανά στο παρελθόν.

Αν, ωστόσο, σύντροφοι δεν επισημάνουμε τώρα και δημοσίως τις παθογένειες, τότε πολύ φοβάμαι πως το τρίτο μνημόνιο είναι το μικρότερο κακό που μπορεί να βρει την Αριστερά. Αν, για παράδειγμα, σταυρώνουμε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη ή αναζητούμε πάση θυσία γερμανούς πράκτορες πίσω από τις πυρκαγιές την ίδια ώρα που εξωραΐζουμε τον "ξέρω τί θα πει ανεργία" Παύλο Χαϊκάλη σκάβουμε μόνοι μας το λάκκο μας. Πώς να το κάνουμε; Ο Γιάνης μπορεί να είναι νάρκισσος, αλλά τον σέβονται οι καλύτεροι οικονομολόγοι τού κόσμου. Ο Παύλος, από την άλλη, είναι μπριόζος και κωμικός από τους λίγους, αλλά δεν νομίζω πως μπορεί να πετύχει κάτι καλύτερο από το να σερβίρει το ψαλίδισμα της σύνταξης των αναπήρων με μια χαριτωμένη γκριμάτσα από αυτές που μας έχει συνηθίσει στο θέατρο και στην τηλεόραση...

Με όλα αυτά δεν εννοώ πως η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να παραδώσει την εξουσία ή πως έχουν δίκιο οι κάθε λογής δραχμολάγνοι οποίοι ορκίζονται στην ιδεολογική καθαρότητα αλλά δεν θέλουν να βουτήξουν τα "επαναστατικά" τους ποδαράκια στα λασπόνερα. Πόσω μάλλον οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού προσωπικού, η αποτυχία των οποίων έχει ήδη καθαρογραφεί και οι ίδιοι έχουν αρχειοθετηθεί. Από το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου η Αριστερά έχει κατεβεί από την εξέδρα, έχει φορέσει σορτσάκι κι αγωνίζεται στο γήπεδο για το καλύτερο αποτέλεσμα. Καμιά ομάδα στον κόσμο δεν έμεινε αήττητη για πάντα ούτε κέρδισε το πρωτάθλημα από τη μια ημέρα στην άλλη. Αρκεί τα παθήματα όμως, όπως η έλλειψη Σχεδίου Β', να γίνονται μαθήματα γιατί οι δεύτερες ευκαιρίες δύσκολα γίνονται τρίτες και τέταρτες...

Το αυξημένο πολιτικό κεφάλαιο κυρίως του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να αξιοποιηθεί για να γίνουν τομές στο περιθώριο των αυστηρών μνημονιακών πολιτικών. Ο πρωθυπουργός θα βρει και τη συμπαράσταση των εταίρων αν χτυπήσει την εγχώρια τουλάχιστον διαπλοκή, τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, το νεποτισμό κι άλλα κακώς κείμενα δεκαετιών. Αν τα καταφέρει, ο λαός θα καταπιεί την αύξηση του ΦΠΑ ή τον ΕΝΦΙΑ και θα του αποδώσει τα εύσημα που θα του αναλογούν. Αν δεν προσπαθήσει καν, ωστόσο, θα έχει στην ουσία δικαιώσει ένα σύστημα που βάσισε την κυριαρχία του στο ψέμα, στην απάτη και στη χειραγώγηση. Το "όλοι ίδιοι είστε" θα είναι ένα στίγμα που κανένας Αριστερός δεν διανοείται πως θα χρειαστεί να το κουβαλά εφ' όρου ζωής, όπως αναγκάστηκαν να κάνουν εκείνοι που κανένας δεν τους είχε εξηγήσει πως ο Στάλιν δεν ήταν πατερούλης αλλά σφαγέας...

 

Αν η παλαιστίνια που η Μέρκελ την έκανε να κλάψει ήταν πορτοκάλι θα ζούσε στη Γερμανία με όλη την οικογένειά της...

Αν κάποιος δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του, αλλά ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί πώς λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός τον συμβουλεύω να παρακολουθήσει το βίντεο με την Ανγκ. Μέρκελ και τη νεαρή παλαιστίνια, η οποία ξεσπά σε κλάματα όταν ακούει την καγκελάριο της Γερμανίας να της λέει πως υπάρχουν κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί (σας θυμίζει τίποτα;) και γι' αυτό η κοπέλα δεν θα ξαναδεί ποτέ τους γονείς και τους συγγενείς της. Αν η παλαιστίνια και η φαμίλια της ήταν πορτοκάλια ή, έστω, κάποια άλλα φρούτα ή λαχανικά που ευδοκιμούν στα μέρη τους, οι γερμανικές και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόρτες θα ήταν ανοιχτές για να τις υποδεχθούν...

Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό το "laissez faire-laissez passer" ισχύει μόνο για τα προϊόντα, όχι για τους ανθρώπους. Εκτός αν οι άνθρωποι μετατραπούν σε προϊόντα, "συσκευαστούν" από τους διακινητές ανθρώπινης σάρκας και καταλήξουν στην Ευρώπη, τη γη τής επαγγελίας μόνο για εκείνους που δεν γνωρίζουν πόσο χέρσα είναι...

Η Ανγκ. Μέρκελ, βεβαίως, έσπευσε να παρηγορήσει την παλαιστίνια με την ίδια συμπόνια με την οποία ένας εκτελεστής θάβει το θύμα του. Κάπως έτσι δεν είναι, άλλωστε, κι ο νεοφιλελευθερισμός που θέλει να επιβάλει σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο; Σκληρός, άτεγκτος, ηθικολόγος, που εγκαθιδρύεται για το "καλό μας" κι όχι φυσικά για την εξυπηρέτηση των ελίτ. Φαινομενικώς η καγκελάριος έχει δίκιο να δείχνει με το δάχτυλο τους άσωτους που γλέντησαν με δανεικά χρήματα. Ο φαρισαϊσμός της ξεκινά από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζει τους φτωχοδιάβολους σε σχέση με τα λαμόγια κάποιου βεληνεκούς...

Πόσο αυστηρή ήταν, για παράδειγμα, η ίδια με τις γερμανικές πολυεθνικές που έχουν δωροδοκήσει όλο τον πλανήτη για να κάνουν μπίζνες; Η χώρα της εφαρμόζει πλήρως τους δημοσιονομικούς κανόνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ; Στη Γερμανία ισχύουν όλες οι "μεταρρυθμίσεις" που θέλει να δει να πραγματοποιούνται στην Ελλάδα και με το τρίτο μνημόνιο; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό όχι κι αυτό το επισημαίνουν και στην πατρίδα της, με γερμανούς οικονομολόγους να υποστηρίζουν πως αν εφαρμόζονταν στη χώρα τους πολλά από τα "ελληνικά" μέτρα θα είχε ξεσπάσει επανάσταση. Η υποκρισία, ωστόσο, συμβάδιζε πάντοτε με το νεοφιλελευθερισμό...

Κάθε ημέρα που περνά, αυξάνονται οι φωνές στο εξωτερικό οι οποίες στέκονται αλληλέγγυες στον ελληνικό λαό και στην κυβέρνησή του. Οι "τεμπέληδες, χαραμοφάηδες" έλληνες παραχωρούν την θέση τους στα θύματα πραξικοπήματος-έλληνες. Κι όσο κι αν τα μιντιακά παπαγαλάκια τής διαπλοκής ειρωνεύονται το χαρακτηρισμό "πραξικόπημα" για τα όσα διημείφθησαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη: ακόμα κι αν η Ελλάδα ευθυνόταν για φρικαλεότητες όπως αυτές που διέπραξαν οι γερμανοί κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ορθή στάση απέναντί της δεν θα έπρεπε να είναι η καθαρώς τιμωρητική κι εκδικητική...

Η γερμανική πολιτική ηγεσία έχει πάρει τις αποφάσεις της και μας σπρώχνει προς το Grexit. Είναι, ωστόσο, τόσο κοντόφθαλμη και συμπλεγματική ώστε να μην αντιλαμβάνεται τις αρνητικές συνέπειες από αυτήν την εξέλιξη για την Ευρώπη, όχι κυρίως σε οικονομικό αλλά σε πολιτικό επίπεδο. Η ήπειρός μας είτε θα προχωρήσει ενωμένη είτε πολύ σύντομα θα συναγωνίζεται την Αφρική σε ευμάρεια. Μέχρι να συμβεί αυτό, βεβαίως, η Ανγκ. Μέρκελ θα έχει αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή. Γι' αυτό και δεν πολυενδιαφέρεται για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες ακόμα και για τη χώρα της. Κι αυτή είναι η ευρωπαϊκή τραγωδία: τις πιο κρίσιμες στιγμές τις τύχες της διαχειρίζονται μίζεροι λογιστάκοι-λακέδες τής ολιγαρχίας... 

 

Οταν σε σπρώχνουν στην άβυσσο δεν την καταριέσαι, αρχίζεις να την ανιχνεύεις...

Οποιος πιστεύει ότι ψηφίζοντας όλα τα προαπαιτούμενα, τη συμφωνία-γέφυρα και την τελική τριετή συμφωνία η χώρα παραμένει οπωσδήποτε στο ευρώ είτε πλανάται μεγάλη πλάνη οικτρά είτε δεν παρακολουθεί καθόλου τις δηλώσεις τού Β. Σόιμπλε. Η Γερμανία είναι δεδομένο ότι έχει αποφασίσει την έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Αλλωστε προς αυτή έσπρωχνε κατά την τελευταία δραματική σύνοδο των Βρυξελλών της Κυριακής κάνοντας προτάσεις μέχρι τα ξημερώματα τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδύνατο να αποδεχθεί, όπως για το ΤΑΙΠΕΔ Λουξεμβούργου. Το Βερολίνο έχει καταλήξει πως η Ελλάδα είναι ένα βαρίδι και οι συνέπειες της έξωσής της δεν θα είναι τραγικές για το ίδιο. Η Ανγκ. Μέρκελ, συνεχίζοντας την παράδοση του γερμανικού ιμπεριαλισμού που δεν λογαριάζει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, καταστρέφει ημέρα με την ημέρα την Ενωμένη Ευρώπη, αδυνατώντας ακόμα να κατανοήσει το μήνυμα που της στέλνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί κι ορισμένες κυβερνήσεις τους, όπως η γαλλική και η ιταλική, και πυροβολώντας στην ουσία τα πόδια της...

Ποιά είναι η θέση μας, επομένως, σε ένα πάρτι που η οικοδέσποινα μας θεωρεί παρείσακτους; Κατ' αρχάς μένουμε σε αυτό, ακόμα κι αν η πλειονότητα των καλεσμένων μάς κοιτά με μισό μάτι, όσο η εναλλακτική είναι να περάσουμε το βράδυ δίχως στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Παραλλήλως, όμως, αναζητούμε τρόπους για να βρούμε σπίτι, πόσω μάλλον όταν αργά η γρήγορα θα μας πετάξουν έτσι κι αλλιώς από τη "γιορτή". Γι' αυτό και καλά θα κάνουν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ να μην σπεύδουν να απαξιώνουν όσους δεν ασπάζονται την θεολογία τού ευρώ, έστω κι αν σήμερα οι εναλλακτικές ιδέες τους είναι ή μοιάζουν αστείες, γιατί δεν θα αργήσει η στιγμή, εξαιτίας τής εφαρμογής τού τρίτου μνημονίου, που το παράλληλο νόμισμα ή η δραχμή θα αποτελούν τις μοναδικές επιλογές...

Οταν κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν πιστεύει στη χρησιμότητα των περισσότερων από τα μέτρα που εκείνος θα φέρει στη Βουλή (και καλά κάνει, αφού είναι πανομοιότυπα με αυτά που απότυχαν την τελευταία πενταετία) είναι λογικό να συγκροτήσει μια ομάδα σχεδιασμού τής επόμενης ημέρας. Αυτήν την εποχή κοιτούμε την άβυσσο και τρομάζουμε. Δεν είναι προτιμότερο, ωστόσο, να την ανιχνεύσουμε από τη στιγμή που ουκ ολίγοι μας σπρώχνουν, εκόντες άκοντες, προς αυτή;...

Οι εκλογές δείχνουν σχεδόν αναπόφευκτες. Με το που θα υπογραφούν η μεταβατική και η οριστική συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας θα ζητήσει την επανανομιμοποίησή του από τον ελληνικό λαό. Είναι και έντιμο να πράξει κάτι τέτοιο, αφού με άλλο πρόγραμμα εκλέχθηκε τον Ιανουάριο, και πολιτικώς σοφό από την ώρα που είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ηδη με το δημοψήφισμα απόφυγε ένα από τα λάθη τού ρεζίλη των Παπανδρέου. Με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα αποφύγει να επαναλάβει το σφάλμα τού ρεζίλη να μην προκηρύξει εκλογές αμέσως μετά από την υπογραφή τού πρώτου μνημονίου. Το ζητούμενο, βεβαίως, για τον ελληνικό λαό δεν είναι η διαιώνιση της εξουσίας τού Αλέξη Τσίπρα ως αυτοσκοπός...

Γι' αυτό κι ο πρωθυπουργός οφείλει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να θέσει επιτακτικώς το ζήτημα του δημόσιου χρέους και να προχωρήσει σε ρήξη με την εγχώρια διαπλοκή: από τις τηλεοπτικές άδειες έως τη φοροδιαφυγή κι από την αναλογική φορολόγηση του πλούτου έως την κάθαρση στο χώρο τής δικαιοσύνης υπάρχει άπλετος χώρος για ανάληψη πρωτοβουλιών που δεν μπορούν να θεωρηθούν μονομερείς ενέργειες από τους εταίρους. Αν αξιοποιήσει το χρόνο μέχρι το φθινόπωρο, όταν και είναι πιθανότερο να ψηφίσουμε, για ένα απηνές κυνήγι τής ολιγαρχίας, για το σχεδιασμό πολιτικών και πρωτοβουλιών που θα απομονώσουν ακόμα περισσότερο τη Γερμανία και θα απαλύνουν τα μνημονιακά μέτρα, καθώς και για την κατάρτιση εναλλακτικών τού ευρώ λύσεων σε περίπτωση ατυχήματος τότε όχι μόνο δεν θα αποδειχθεί πολιτικός αυτόχειρας αλλά και θα φανεί πολύ χρήσιμος για τον τόπο. Ιδού η Ρόδος Αλέξη, ιδού και το πήδημα και προς τη δική σου υστεροφημία...

Εχουν μπει οι βάσεις για να είναι η σημερινή η τελευταία νίκη τής Μέρκελ...

Η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται σήμερα ενώπιος ενωπίω με μια "impossible decision", που λένε και οι αγγλοσάξονες. Κανένας στο ΣΥΡΙΖΑ, μηδενός του Αλέξη Τσίπρα εξαιρουμένου, δεν πιστεύει ότι το τρίτο μνημόνιο αποτελεί τη λύση για τη χώρα. Εχουμε, άλλωστε, ακολουθήσει ξανά τον ίδιο δρόμο και γνωρίζουμε ότι βγάζει σε αδιέξοδο. Είναι αστείο, για παράδειγμα, η Γερμανία να αρνείται το απευθείας κούρεμα ενός χρέους που θα φτάσει εξαιτίας και των νέων μέτρων στο 200% του ΑΕΠ. Αν πίστευα ότι ο πρωθυπουργός δεν έκανε τα περισσότερα, έστω, από όσα μπορούσε για να γλιτώσει την πατρίδα, αν θεωρούσα πως ο Αλέξης Τσίπρας συνθηκολόγησε χωρίς να πολεμήσει ή, το ακόμα χειρότερο, πως πρόδωσε συνειδητώς τη λαϊκή ψήφο τής 25ης Ιανουαρίου και της 5ης Ιουλίου κι αν εκτιμούσα πως υπάρχει καλύτερη εναλλακτική διακυβέρνησης της χώρας, τότε θα συμπαρατασσόμουν στη σημερινή ψηφοφορία με την Αριστερή Πλατφόρμα. Δεν αποδέχομαι, ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά...

Πράγματι, ο πρωθυπουργός έδειξε αφέλεια πιστεύοντας ότι οι διεθνείς τοκογλύφοι θα σέβονταν τη Δημοκρατία. Οντως, ήταν λάθος του που δεν προετοίμασε ένα Σχέδιο Β' από την πρώτη στιγμή που έγινε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των σχεδόν έξι μηνών τής πρωθυπουργίας του αναζήτησε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, όπως στη Ρωσία και στην Κίνα, και μελέτησε και σενάρια παράλληλου νομίσματος ή επιστροφής στη δραχμή. Οταν, όμως, ο Γιάνης Βαρουφάκης, αλλά κι ο κατ' εξοχήν δραχμολάγνος οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας παραδέχονται ότι η χώρα δεν είναι έτοιμη για Grexit, εξαιτίας της έλλειψης παραγωγικής βάσης-υποδομών και των μηδενικών συναλλαγματικών της αποθεμάτων, τότε λυπάμαι συντρόφισσα Ζωή και σύντροφε Λαφαζάνη αλλά στην θέση σας δεν θα γκρέμιζα τον Αλέξη Τσίπρα για να διηγούμαι στα εγγόνια μου πως δεν πρόδωσα το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με την πεποίθηση ότι τα 22 δισεκατομμύρια ευρώ της Τραπέζης της Ελλάδος, τα οποία δεν ξέρω καν αν υπάρχουν, θα μας κρατήσουν όρθιους ώσπου να τυπώσουμε δραχμές. Προέχουν ο λαός, η πατρίδα και η κοινή λογική...

Η αναμενόμενη καταψήφιση του νομοσχεδίου από περίπου 40 βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί προφανώς ζήτημα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, το αργότερο το φθινόπωρο. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να καταφύγει εκ νέου στο λαϊκό παράγοντα προκειμένου να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο την θέση του και να στείλει ένα επιπλέον ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη πως έχει έρθει για να μείνει πολύ καιρό. Δεν είμαι προσωπολάτρης. Ωστόσο, με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορώ να φανταστώ καταλληλότερο πρωθυπουργό για τη χώρα από τον σημερινό. Οπως είπε, άλλωστε, στην τηλεοπτική του συνέντευξη, η ιστορία/μέλλον διαρκεί πολύ κι έχει πολλές στροφές. Χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει υπέρ μας ημέρα με την ημέρα, τόσο σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών όσο, κυρίως, λαών. Ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η Ανγκ. Μέρκελ δεν στοχεύει στην ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά στη διαιώνιση του γερμανικού ιμπέριουμ. Ειδικώς μετά από το δημοψήφισμα, οι "ανεπρόκοποι, τεμπέληδες έλληνες" έχουν παραχωρήσει την θέση τους σε ένα λαό-θύμα πραξικοπήματος...

Η νίκη τής Γερμανίας στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής θα αποδειχθεί πύρρειος και, μάλιστα, πολύ σύντομα. Γι' αυτό και σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι το δημοψήφισμα ήταν άσκοπο. Από τη μία ενεργοποίησε τα εν υπνώσει πολιτικά αντανακλαστικά και την αξιοπρέπεια των ελλήνων πολιτών κι έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο παλαιό πολιτικό προσωπικό και στα μίντια της διαπλοκής κι από την άλλη ανακίνησε ουσιαστικώς το ζήτημα του χρέους και κινητοποίησε ευρωπαϊκές δυνάμεις που πριν το δημοψήφισμα παρίσταναν τους Πόντιους Πιλάτους. Για σκεφτείτε το: πότε ο Φρ. Ολάντ κι ο Μ. Ρέντσι πρόταξαν τα στήθη τους για να αποφευχθεί μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία; Πότε στο παρελθόν η ελληνική κρίση έγινε νούμερο ένα συζήτησης στα παγκόσμια social media και, μάλιστα, με σεβασμό απέναντι στον ελληνικό λαό; Για όλους αυτούς τους λόγους έχω κάθε λόγο να προσδοκώ ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα χρειαστεί να εφαρμοστεί στην πράξη γιατί η Ευρώπη θα αλλάξει πολύ νωρίτερα από όσο τώρα φανταζόμαστε. Στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει και γι' αυτό οφείλουμε πολλά όλοι οι πραγματικοί ευρωπαϊστές στον Αλέξη Τσίπρα...







  

  

Ρίξτε σύντροφοι την Ζωή, τον Γιάνη και τον Λάφα στα πιράνχας, αύριο όμως θα τους προσκυνάτε σαν προφήτες...

Το μεγάλο σφάλμα τού Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η υπογραφή τού τρίτου μνημονίου (όχι ότι δεν είναι λάθος βεβαίως), αλλά το ότι δεν φρόντισε από την πρώτη ημέρα που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση (ούτε καν κυβέρνηση) να αρχίσει την εκπόνηση ενός Σχεδίου Β'. Αν το είχε πράξει εγκαίρως, δεν θα αισθανόταν τόσο παγιδευμένος και με το μαχαίρι στο λαιμό στις διαπραγματεύσεις των Βρυξελλών. Αυτό, όμως, ισχύει και για την Αριστερή Πλατφόρμα κι όλους τους υπόλοιπους στο ΣΥΡΙΖΑ που μιλούν για προδοσία και ζητούν ακόμα από τον πρωθυπουργό να μην φέρει τη συμφωνία στη Βουλή. Ούτε για τον γράφοντα είναι το ευρώ μονόδρομος, πόσω μάλλον όταν ολόκληρη η Ευρωζώνη οδηγείται προς τη διάλυσή της εξαιτίας τού γερμανικού ιμπεριαλισμού, αλλά το Grexit προϋποθέτει ένα πλάνο διαχείρισής του το οποίο είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουν ούτε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ούτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου...

Μόνο ο Γιάνης Βαρουφάκης το είχε κατανοήσει κι ετοίμαζε ένα εναλλακτικό σχέδιο για το οποίο τώρα οι φαύλοι που κυβέρνησαν τη χώρα τη μεταπολίτευση και την οδήγησαν στην υποδούλωση τον απειλούν με ποινικές διώξεις. Προδοσία για τους ίδιους δεν είναι να οδηγείς το λαό σου στην οικονομική εξαθλίωση, όπως έκαναν εκείνοι, αλλά να προετοιμάζεις μια σειρά επιλογών ώστε στο τέλος να μην μείνεις εγκλωβισμένος σε ένα νόμισμα-καρμανιόλα...

Φυσικά και δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα εφαρμόσει μνημόνιο. Ούτε είναι κι αυτοσκοπός η παραμονή της στην εξουσία. Εκτιμώ, ωστόσο, πως αυτή είναι απαραίτητη γιατί τις εναλλακτικές λύσεις τύπου Μεϊμαράκη-Θεοδωράκη-Γεννηματά δεν θέλω ούτε να τις σκέφτομαι. Οι διαφωνούντες στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν υποχρέωση να δημοσιοποιήσουν τις σοβαρές ενστάσεις τους, τις οποίες άλλωστε συμμερίζεται κι ο πρωθυπουργός, για ένα αδιέξοδο πρόγραμμα το οποίο δεν πετυχαίνει κάτι περισσότερο από το να καθυστερήσει για λίγους μήνες και, μάξιμουμ, δύο χρόνια, την επίσημη χρεοκοπία...

Από την άλλη, όμως, η Αριστερά έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ τη συνείδησή της παρούσα στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων. Το προεκλογικό "αν όχι εμείς, ποιοί", έχει απόλυτη βάση. Πώς θα καταπολεμήσεις τη διαπλοκή με υπουργό τον Στ. Θεοδωράκη; Πώς θα πνίξεις τον κομματισμό με μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν τα κόμματα τα οποία τον εγκαθίδρυσαν; Πώς θα προσπαθήσεις να εξισορροπήσεις το άγριο μνημόνιο με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης όταν στο υπουργικό συμβούλιο θα συμμετέχουν μητσοτάκηδες, βαρβιτσιώτηδες και γεωργιάδηδες; Οχι σύντροφοι, ας μην κάνουμε στους διεφθαρμένους δωσίλογους τη χάρη τής "αριστερής παρένθεσης". Ας μείνουμε ενωμένοι για να προετοιμάσουμε όλοι μαζί το Σχέδιο Β' ώστε όταν ο Αλέξης Τσίπρας ξαναβρεθεί με το πιστόλι στον κρόταφο να έχει στην τσέπη του το δικό του όπλο...

Από την άλλη, βεβαίως, πρέπει να πάψουν άμεσα οι φωνές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν την κεφαλή τής Ζωής, του Γιάνη ή του Παναγιώτη επί πίνακι και οι οποίες μόνο αριστερό ήθος δεν μαρτυρούν. Κι αυτό γιατί η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης κι ο Λαφαζάνης επί της ουσίας έχουν απόλυτο δίκιο για όσα λένε περί "Συμφωνίας των Βερσαλλιών" την οποία αυτήν τη φορά η Γερμανία εξανάγκασε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα να υπογράψει. Δεν θα αργήσει, άλλωστε, η ημέρα που για όσα προειδοποιούν οι σημερινοί αποδιοπομπαίοι τράγοι θα αποδειχθούν προφητικοί. Αλίμονο αν επιστρέψουμε σε εποχές κατά τις οποίες ο πρόεδρος της Βουλής ήταν απλώς ο γραμματοκομιστής τής κυβέρνησης, ο υπουργός Οικονομικών ο καρπαζοεισπράκτορας του Βερολίνου και η εσωκομματική αντιπολίτευση εχθρός τής Δημοκρατίας...

Αν κάποιοι "Αριστεροί" έχουν στήσει ήδη ένα τραπέζι ανθρωποφαγίας, διακατεχόμενοι από μια όψιμη αρχομανία, είναι χρήσιμο να κατανοήσουν ότι το τσιμπούσι τους λέγεται κανιβαλισμός. Η χώρα, πόσω μάλλον η Αριστερά, δεν έχει την πολυτέλεια να πετά στον Καιάδα ανθρώπους με τις ικανότητες, τη συνέπεια και την εντιμότητα της Ζωής, του Γιάνη και του Παναγιώτη. Είναι σπάνιοι σε αυτόν τον τόπο. Οποιος πιστεύει ότι με το δημόσιο λιθοβολισμό τους προσφέρει υπηρεσίες στον Αλέξη Τσίπρα, πρόκειται μάλλον για...Παππά που δεν έχει διαβάσει τα σωστά ευαγγέλια.    

 

Χίλιες φορές τους Λεωνίδες κι ας ηττώνται από τους Εφιάλτες που προδίδουν...

Προφανώς η συμφωνία δεν είναι των ονείρων μου. Περιέχει αρκετά υφεσιακά μέτρα τα οποία θα χτυπήσουν και τους μικρομεσαίους. Συμπεριλαμβάνει, ωστόσο, και στοιχεία τα οποία είναι προς τη θετική κατεύθυνση, όπως το σημαντικό πακέτο μέτρων για τη στήριξη της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, το ότι τα μισά κέρδη από τις ιδιωτικοποιήσεις θα μείνουν στη χώρα για επενδύσεις κι ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το ότι επιβαρύνσεις όπως η αύξηση εισφορών θα ενισχύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν θα καταλήξουν στην εξυπηρέτηση ενός μη εξυπηρετήσιμου χρέους, το ότι δεν θα πληγούν από την αύξηση του ΦΠΑ τα πιο φτωχά νησιά ή ότι επώδυνα μέτρα, όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ, πάνε προς τα πίσω. Το σπουδαιότερο; Χάρη και στην κινητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αποφεύχθηκε ένα μίνι πραξικόπημα, όπως αυτό της μεταφοράς του ΤΑΙΠΕΔ στο Λουξεμβούργο, αλλά και κωμικοτραγικές λύσεις, όπως το προσωρινό Grexit έμπνευσης Σόιμπλε...

Ολα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση δεν έκανε λάθη αυτούς τους πεντέμισι μήνες. Οφειλε να είχε καταρτίσει Σχέδιο Β' από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση και να μην ερμηνεύσει με ηττοπάθεια το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλά να το χρησιμοποιήσει ως πυρηνικό όπλο κι όχι σαν νεροπίστολο, όπως έπραξε στο τέλος. Από την άλλη, η εντολή που είχε λάβει από τον ελληνικό λαό στις 25 Ιανουαρίου δεν ήταν για να υπογράψει συμφωνία την επόμενη ημέρα με τους όρους Μέρκελ. Γι΄ αυτό και πολύ ορθώς έπραξε και πάλεψε και συγκρούστηκε για έναν άλλο δρόμο. Ναι, έπρεπε να είχαμε ζητήσει χρήματα στις 20 Φεβρουαρίου ώστε να μην φτάσουμε στην οικονομική ασφυξία (αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα μας τα έδιναν) κι έπρεπε η κυβέρνηση να έχει ήδη νομοθετήσει για ζητήματα τα οποία δεν συγκρούονται με τις απαιτήσεις των δανειστών, όπως για την προκήρυξη των τηλεοπτικών αδειών. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης (τον οποίο κάποιοι και στο κυβερνών κόμμα χυδαία χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίο τράγο) αγωνίστηκαν μέχρι τέλους για το συμφέρον τής πλειονότητας του ελληνικού λαού, σε αντίθεση με ό,τι έκαναν οι προκάτοχοί τους...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εθνικώς αναγκαίο να επιβιώσει. Ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση, το ηθικό έρεισμα και την πολιτική βούληση για να γκρεμίσει το κατεστημένο και να βάλει τα θεμέλια για μια νέα Ελλάδα. Αυτό δεν το έχουν με τίποτα οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες, οι σταλινικοί και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν λυσσάξει να μπουν στην κυβέρνηση. Η προσπάθεια Τσίπρα μόνο εύκολη δεν θα είναι σε ένα δυσχερέστατο οικονομικό περιβάλλον το οποίο θα επιβαρύνουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Γι' αυτό παραλλήλως με το χτύπημα της διαπλοκής και κοινώς αποδεκτών παθογενειών, όπως η φοροδιαφυγή και η γραφειοκρατία, είναι απαραίτητο να εκπονήσει επιτέλους ένα Σχέδιο Β' κι ας μην χρειαστεί να εφαρμοστεί ποτέ. Οπως κι αν έχει, αισθάνομαι πολύ μεγαλύτερη σιγουριά όταν τις Θερμοπύλες φυλάσσουν Λεωνίδες, έστω κι αν χάνουν καμιά μάχη, παρά προδότες Εφιάλτες που καραδοκούν για να πλήξουν τη Δημοκρατία προς ίδιον συμφέρον κι αυτό των εγχώριων και διεθνών νταβατζήδων τους. Κι αυτό ας το έχουν υπόψη και στην Αριστερή Πλατφόρμα ενόψει δύσκολων επιλογών και πριν πυροβολήσουν τα πόδια τους...

Αν για κάτι φταίει ο Τσίπρας είναι γιατί εγκατάλειψε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε δοθεί ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαρχής μπροστά του ένα βουνό. Είναι ο μόνος Αριστερός πρωθυπουργός σε μια Ευρώπη που διοικείται από νεοφιλελεύθερους. Αν κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει σοβαρά για κάτι είναι πως υπερεκτίμησε την αξία τής δημοκρατίας σε αυτήν την Ε.Ε. Πίστεψε ειλικρινώς ότι η λαϊκή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου ήταν από μόνη της αρκετή ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, το οποίο είχε ως προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό αποδείχθηκε μια φενάκη. Δυστυχώς αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία τής χώρας μας αλλά για το πώς θα καρπωθούν τα υπερκέρδη τους από την ελληνική κρίση εδώ και τώρα. Γι' αυτό και προτείνουν υφεσιακά μέτρα τα οποία ενδεχομένως να φέρουν βραχυπρόθεσμα έσοδα στο κρατικό ταμείο αλλά θα καταδικάσουν τη χώρα σε μια μόνιμη ανθρωπιστική κρίση...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα δικαίωμα να αποδεχθεί από τις 26 Ιανουαρίου ένα νέο μνημόνιο. Δεν είχε λάβει αυτήν την εντολή από τον ελληνικό λαό, αλλά αυτή της διαπραγμάτευσης για μια καλύτερη συμφωνία. Ολοι, βεβαίως, κρίνονται από το αποτέλεσμα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας απότυχε. Αυτό, όμως, δεν συνέβη γιατί όφειλε να συμβιβαστεί από την πρώτη ημέρα αλλά γιατί εγκατάλειψε τη μάχη στο 90ό λεπτό κι αφού πρώτα είχε δώσει τα πάντα για τη νίκη. Αν, λοιπόν, για κάτι ψέγω τον πρωθυπουργό είναι γιατί δεν ολοκλήρωσε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ...

Λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να μείνει στην θέση του γιατί διατηρεί τη λαϊκή επιδοκιμασία, το ηθικό πλεονέκτημα και την πολιτική βούληση για να αλλάξει αυτήν τη χώρα. Δεν αμφισβητώ ούτε την εντιμότητα ούτε τις ικανότητες του ανδρός. Αυτοδεσμεύεται, ωστόσο, στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, θα κατέχει θέση Συντάγματος και το οποίο θα ορίζει οποιαδήποτε πτυχή κυβερνητικής πολιτικής. Σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο ναι μεν του δίνονται δυνατότητες τομών, όπως στα ζητήματα διαπλοκής, διαφθοράς, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, ωστόσο, στην περίπτωση βεβαίως που θα εγκριθεί κι από τους εταίρους, η πολιτική ζωή τού τόπου θα καθορίζεται από την εφαρμογή ή μη των μνημονιακών πολιτικών. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια εικασία, αλλά βασίζεται στην εμπειρία των πέντε προηγούμενων χρόνων. Ο πρωθυπουργός θα μοιάζει με έναν προπονητή ποδοσφαίρου ο οποίος θα κληθεί να προπονεί μια ενδεκάδα ποδοσφαιριστών-βλέπε μέτρα- στα οποία δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Ακόμα κι ο Ζοζέ Μουρίνιο να αποδειχθεί, το έργο του μοιάζει σχεδόν μάταιο να έχει ευτυχή κατάληξη...

Ο Αλέξης Τσίπρας αυταπατάται αν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι αν αναγκαστεί να ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο, παρ' όλες τις ειλικρινείς αγαθές προθέσεις του. Αυτό πίστεψαν κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι ναι μεν δεν είχαν ποτέ ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής πλειοψηφίας τού ελληνικού λαού ωστόσο πράγματι θεώρησαν πως σε βάθος χρόνου θα κέρδιζαν την παρτίδα. Γι' αυτό κι οφείλει είτε να παραιτηθεί μετά από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και να ζητήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης τού εκλογικού σώματος στο πρόσωπό του, την οποία κι ο γράφων θα του προσφέρει, αν μη τί άλλο γιατί δεν υπάρχει άλλη σοβαρή εναλλακτική λύση, είτε να αποδεχθεί την πολιτική του αυτοκτονία στα σαράντα ένα του μόλις χρόνια. Αν δεν υπάρξει μια σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους κι ένα γενναίο αναπτυξιακό πακέτο, ο πρωθυπουργός θα βάλει την υπογραφή του σε ένα αδιέξοδο πρόγραμμα που θα του δίνει ελάχιστο περιθώριο κινήσεων και θα οδηγήσει έτσι κι αλλιώς στη χρεοκοπία. Αν τα πετύχει, θα του βγάλω το καπέλο. Αν όχι, ετοιμάζω ήδη τον πολιτικό του επικήδειο...  

"Και τί φρικτή η ημέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις"...

Δεν θέλω να είμαι άδικος: οι κυβερνητικές προτάσεις είναι καλύτερες από τα προηγούμενα μνημόνια, το email Χαρδούβελη και το πακέτο Γιούνκερ, τα οποία καταψήφισε ο ελληνικός λαός την περασμένη Κυριακή. Κατανέμουν τα βάρη δικαιότερα, πολλές από τις αρνητικές ρυθμίσεις για τα μικρομεσαία εισοδήματα είναι οπισθοβαρείς αφού μετατίθενται χρονικώς και με την προσδοκία πως θα γίνουν αποδεκτά άλλα ισοδύναμα μέχρι τότε, ενώ υπάρχει δέσμευση, μεταξύ άλλων, για χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων μέσα στο 2015, για αναδιάρθρωση χρέους κι αναπτυξιακό πακέτο. Κι αν τα 12-13 δισεκατομμύρια ευρώ κάθονται βαριά, υπενθυμίζω πως σε αντίθεση με το αντίστοιχο Γιούνκερ πρόκειται για πρόγραμμα τριετίας. Ας μην τρέφουμε, ωστόσο, αυταπάτες: οι ελληνικές προτάσεις συνθέτουν κατά βάση το τρίτο ελληνικό μνημόνιο, το οποίο απλώς θα αναβάλει τον αναπόφευκτο θάνατο για κάποιους μήνες συντηρώντας μια επιβίωση στον αναπνευστήρα. Αφήστε που έχω πολλές επιφυλάξεις για το κατά πόσο η Γερμανία και το ΔΝΤ θα το αποδεχθούν ως έχει και δεν θα βάλουν και τις δικές τους πινελιές σε αυτό, οι οποίες δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα είναι κακότεχνες...

Διαφωνώ με δύο από τα επιχειρήματα Τσίπρα. Πρώτον, το μήνυμα του δημοψηφίσματος δεν ήταν "όχι ρήξη με την Ευρωζώνη". Οταν το 62% του εκλογικού σώματος λέει ένα τόσο ισχυρό ΟΧΙ στα μνημόνια απαιτεί από τον πρωθυπουργό του, το λιγότερο, μια πολύ καλύτερη συμφωνία από το πακέτο Γιούνκερ και, πάντως, από πουθενά δεν προκύπτει πως θέλει ευρώ πάση θυσία όταν πολύς κόσμος ψήφισε την περασμένη Κυριακή έχοντας υπόψη πως μια άρνηση της πρότασης των θεσμών ενδεχομένως να ισοδυναμούσε με Grexit. Και, παρακαλώ, μην μου επαναλάβετε το συμπέρασμα των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με το οποίο το 70% θέλει ευρώ πάση θυσία κι όχι δραχμή. Πρόκειται για τις ίδιες δημοσκοπήσεις που την προηγούμενη Παρασκευή έδιναν ελαφρύ προβάδισμα στο "ναι" κι ανήμερα του δημοψηφίσματος έδιναν στο ΟΧΙ μια ελάχιστη επικράτηση. Αν σκεφτούμε πως έπεσαν γύρω στις 20 ποσοστιαίες μονάδες έξω, γιατί να πιστέψω ότι μου λένε την αλήθεια για τη "λατρεία" που έχει ο λαός στο ευρώ, πόσω μάλλον όταν αυτός ριζοσπαστικοποιείται ημέρα με την ημέρα;...

Δεύτερον, η διακύβευση δεν είναι η παραμονή τής Αριστεράς πάση θυσία στην εξουσία. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, είχε δηλώσει την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού. Το πρόγραμμα που έστειλε στους θεσμούς δεν είναι βιώσιμο και δεν προσφέρει ανακούφιση στην πλειονότητα των ελλήνων πολιτών. Αν ο Αλέξης Τσίπρας το γνωρίζει αλλά πιστεύει ότι σε διαφορετική περίπτωση το Grexit είναι βέβαιο (αν κι από τις τελευταίες αντιδράσεις ευρωπαίων και μη αξιωματούχων κάτι τέτοιο μόνο σίγουρο δεν είναι) κι αυτό εκτιμά πως είναι μεγαλύτερη καταστροφή για τη χώρα από ένα τρίτο μνημόνιο, τότε οφείλει να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές. Αν, πάλι, πράγματι πιστεύει ότι οι προτάσεις που έστειλε είναι βιώσιμες, τότε λυπάμαι αφάνταστα αλλά έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα...

Εξέφραζα στις αρχές τής εβδομάδας την προσδοκία η άδικη καρατόμηση Βαρουφάκη να πρόκειται για την θυσία τής Ιφιγένειας κι όχι του Οδυσσέα. Πολύ φοβάμαι πως αυτή μου η προσδοκία διαψεύστηκε μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα, όπως άλλωστε και του 62% που ψήφισε ΟΧΙ με ένα σθένος που δεν βρήκε στο τέλος ανταπόκριση από την κυβέρνησή του. Και ξέρεις ποιό είναι το πιο κωμικοτραγικό Αλέξη; Πως ενέδωσες την ώρα που η Ανγκ. Μέρκελ έχει λάβει έτσι κι αλλιώς την απόφασή της για Grexit. Και κερατάς και δαρμένος δηλαδή... 

  

  

Αφήστε όλα τα παπαγαλάκια να κελαηδήσουν, όλους μας κρίνει ο χρόνος κι ο κόσμος...

Είναι ενδεικτική η άγνοια της Ευρώπης για το τί πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα όταν αποδοκιμάζει τον Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο την ώρα που μιλούσε για το ρόλο των ΜΜΕ στη χώρα μας. Κι ο γράφων αν μάθαινε ότι ξεκινούσε εισαγγελική έρευνα στο Τζιμπουτί για τυχόν ποινικές ευθύνες δημοσιογράφων και μίντια κατά την προεκλογική περίοδο πιθανόν να εξοργιζόταν. Ελα, όμως, που γνωρίζω και γνωρίζουμε πολύ καλά τί συμβαίνει στην Ψωροκώσταινα για να κρυβόμαστε πίσω από τυπικότητες. Είναι θεμιτό κάθε μέσο ενημέρωσης να έχει τη δική του πολιτική γραμμή. Αλίμονο αν σεβαστό ήταν μόνο να επαναλαμβάνεις σαν παπαγαλάκι τη ρητορική τής εκάστοτε κυβέρνησης. Αν θέλετε, ως ένα σημείο και με μια διασταλτική ερμηνεία τής δεοντολογίας είναι λογικό και να δίνεις περισσότερο χρόνο σε όσους εκφράζουν τη δική σου οπτική των πραγμάτων.

Οταν, όμως, παραποιείς την πραγματικότητα με χίλιους δυο τρόπους προκειμένου να εξαπατήσεις τους πολίτες κι αυτό το κάνεις σκοπίμως τότε το τελευταίο που δικαιούσαι είναι να παριστάνεις τον αγωνιστή τής ελευθεροτυπίας. Πόσω μάλλον όταν αυτή η χώρα είναι πολύ μικρή για να μην ξέρουμε, τουλάχιστον όσοι βρισκόμαστε στο χώρο, πως η λύσσα με την οποία, για παράδειγμα, ο ΣΚΑΪ, το MEGA, ο ΑΝΤ1, ο Αlpha, το Star, το "Πρώτο Θέμα", τα "ΝΕΑ", το "Εθνος", το "ΒΗΜΑ" ή το iefimerida αγωνίστηκαν για το "ναι" δεν πήγαζε από μια έντιμη αγωνία για το μέλλον τού τόπου αλλά από μια απέλπιδα προσπάθεια του κατεστημένου να μην καταρρεύσει...

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ την επέμβαση εισαγγελέων και πειθαρχικών συμβουλίων στον τρόπο άσκησης της δημοσιογραφίας. Η ελευθερία έκφρασης, όσο υποβολιμαία κι αν είναι, δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση γιατί τότε ανοίγουμε την κερκόπορτα για τη λογοκρισία να επιβληθεί επί δικαίους κι αδίκους. Ας μην λησμονούμε, άλλωστε, πως γράφτηκαν κι ακούστηκαν ακρότητες κι από τη μεριά τού ΟΧΙ, όπως η αναφορά Δελαστίκ σε γερμανοτσολιάδες για όλους ανεξαιρέτως τους ψηφοφόρους τού "ναι σε όλα". Αν θέλουμε, επομένως, να χτυπήσουμε τη μιντιακή διαπλοκή υπάρχουν μέθοδοι οι οποίοι θα την πλήξουν στη ρίζα της και οι οποίες έχουν καθυστερήσει να υλοποιηθούν κι από τη σημερινή κυβέρνηση...

Αντί να μελετούμε βίντεο για το πόση ώρα καλύφτηκαν οι εκδηλώσεις υπέρ τού ΟΧΙ και οι αντίστοιχες του "ναι σε όλα" ή να μετράμε πόσους καλεσμένους από κάθε πλευρά φιλοξενούσαν οι διάφοροι τηλεαστέρες στα πάνελ τους είναι προτιμότερο να προχωρήσει εδώ και τώρα ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, καθώς και η νομοθέτηση περιορισμών στην ιδιοκτησία ΜΜΕ από όσους συναλλάσσονται επιχειρηματικώς με το Δημόσιο, στο πρότυπο του "βασικού μετόχου" Παυλόπουλου, αλλά περισσότερο επεξεργασμένου. Σε αυτό το πλαίσιο είναι μεγάλη η ευθύνη τού Νίκου Παππά, ο οποίος για μερικά λεπτά προσωπικής αυτοπροβολής παραπάνω στα μίντια της διαπλοκής έχει θυσιάσει, τουλάχιστον προς το παρόν, παρεμβάσεις-τομές οι οποίες αν είχαν πραγματοποιηθεί νωρίτερα θα είχαμε γλιτώσει το όργιο προπαγάνδας τής προηγούμενης εβδομάδας...

Θα με ρωτήσετε: "καλά, να μην επέμβει ο εισαγγελέας, αλλά οι δημοσιογραφικές ενώσεις δεν οφείλουν να προβούν σε αυτοκάθαρση για την προστασία εκείνων των δημοσιογράφων που ασκούν το επάγγελμά τους λογοδοτώντας κυρίως στη συνείδησή τους"; Δεν θα διαφωνούσα στην περίπτωση που όσοι τις διοικούν ήταν κάτι καλύτερο από κομματόσκυλα που έχουν χρόνια να δουλέψουν στη ζωή τους και τρέφονται παριστάνοντας τους εργατοπατέρες. Λυπάμαι, αλλά εκείνοι που έχουν δεκαετίες να κάνουν ρεπορτάζ ή που δεν έχουν κάνει ποτέ στη ζωή τους γιατί πάντοτε τρέφονταν από γραφεία τύπου υπουργών, βουλευτών, ΔΕΚΟ ή ιδιωτικών επιχειρήσεων δεν διαθέτουν το ηθικό ανάστημα να μιλούν για δεοντολογία σε όσους όντως την παραβιάζουν...

Δεν έχω καμιά διάθεση, για παράδειγμα, να υπερασπιστώ τον Στ. Μαλέλη, ο οποίος έχει διαχρονικές ευθύνες για το κατάντημα της ελληνικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, αλλά έχει κι αυτός ένα δίκιο όταν επιτίθεται στους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας τής ΕΣΗΕΑ, οι οποίοι δεν μπορούν να γράψουν τρεις προτάσεις στη σειρά χωρίς βαρβαρισμούς και σολοικισμούς αλλά κρατούν τη χατζάρα για να πετσοκόβουν όχι όσους είναι απαραιτήτως κακοί στη δουλειά τους αλλά εκείνους που δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα. Την πραγματική κάθαρση, άλλωστε, την πραγματώνουν ο χρόνος κι ο κόσμος, οι οποίοι αργά ή γρήγορα πετούν τους αλεξιπτωτιστές τού χώρου και διατηρούν όσους έχουν κάποια αξία και δεν τα παρατούν...

Υ.Γ.: Ο Βαγγέλας Μεϊμαράκης αποκάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα, κατά την ομιλία του στην Κ.Ο. της Ν.Δ., τουλάχιστον δύο φορές "ο άλλος" κι "ο χαρούμενος". Νόμιζα πως ο καταποντισμός τής ακραίας ρητορικής τής δεξιάς από τον ελληνικό λαό δις μέσα στο 2015 θα της είχε βάλει λίγο μυαλό. Πού να το βρει, ωστόσο, όταν αρχηγοί της γίνονται οι πάλαι ποτέ τραμπούκοι των αμφιθεάτρων κι αιώνιοι κουτσαβάκηδες;... 

 



 

Ο Αδόλφος σε καμαρώνει από εκεί ψηλά Ανγκελα...

"Καταστρέφεις την Ευρώπη μου". Δεν το είχε πει στην Ανγκ. Μέρκελ κάποιος κομμουνιστής ή, έστω, σοσιαλδημοκράτης αλλά ο πολιτικός της μέντορας και πρώην χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος Χ. Κολ. Εκείνος είχε ζήσει τη φρίκη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου και είχε πλήρη συνείδηση των μεσομακροπρόθεσμων συνεπειών των πολιτικών τής γερμανίδας Μ. Θάτσερ, η μυωπική πολιτική τής οποίας δεν τινάζει στον αέρα μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κι όχι "αγαπητή" Ανγκελα, δεν είναι γενναιόδωρη προσφορά στην Ελλάδα η μείωση των συντάξεων των 300 ευρώ ή η αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά προϊόντα προκειμένου να μην πληρώσουν έκτακτη εισφορά οι επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ. Ούτε είναι μεταρρύθμιση η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κοινωνικής ωφέλειας όπως η ΕΥΔΑΠ και η ΔΕΗ. Δοκιμάσαμε, έτσι κι αλλιώς, τις λύσεις σου τα τελευταία πέντε χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση σε χώρα τού αναπτυγμένου κόσμου. Υπό αυτήν την έννοια η ανθρωπιστική βοήθεια που υποτίθεται πως θέλεις να δώσεις στην Ελλάδα (εκτός αν από τον πολύ "ανθρωπισμό" σου βάλεις τόκους και σε αυτή) στην περίπτωση Grexit από τη "μεγάλη" καρδιά σου είναι πολύ χρησιμότερη από τα δάνεια που μας φόρτωσες για να μην χάσουν ούτε ευρώ οι τράπεζές σου...

Η καγκελάριος της Γερμανίας μιλά συνεχώς και προκλητικώς για αλληλεγγύη από την πλευρά της. Μάλλον αναφέρεται σε αυτή που δεν έδειξε ποτέ στη χώρα μας. Το 2010 αρνήθηκε "κούρεμα" του ελληνικού χρέους, όπως της πρότειναν όσοι ήξεραν στοιχειώδη οικονομικά, σε αντάλλαγμα για τα δυσβάσταχτα μέτρα (όπως αποδείχθηκε άλλωστε) για την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Κι αυτό για να διασώσει όχι την Ελλάδα ή την Ευρώπη, αλλά τις γερμανικές τράπεζες. Τότε, μάλιστα, είχε υποσχεθεί ως αντάλλαγμα πως τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα δεν θα απόσυραν την εμπιστοσύνη τους στα ελληνικά ομολόγα. Οχι μόνο δεν έπραξε κάτι τέτοιο, αλλά έσπευσε να τα προστατεύσει, επιδεινώνοντας την ελληνική κρίση. Από τότε μέχρι σήμερα έχει επιβάλει αντιαναπτυξιακές και υφεσιακές πολιτικές στις οποίες επέμεινε, σε αντίθεση με τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ολα αυτά τα χρόνια έβαζε τον πιστόλι στον κρόταφο των ελληνικών κυβερνήσεων για να μειώσουν μισθούς και συντάξεις, ποτέ όμως για να πληρώσουν κι εκείνοι που κατέχουν τον μεγαλύτερο πλούτο σε αυτήν τη χώρα. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να μην χάσουν ούτε σεντ οι τράπεζές της κι ας σήμαινε αυτό απώλεια 25% του ΑΕΠ της Ελλάδας, 1.500.000 ανέργους ή το μισό πληθυσμό στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Τί θέλω να πω; Πως τη μόνη αλληλεγγύη που επέδειξε η Ανγκ. Μέρκελ ήταν προς το γερμανικό κεφάλαιο, αυτό που φρόντισε να ξεπλύνει με διακρατικές συμφωνίες όπως αυτή για τη Siemens...

Αν η καγκελάριος της Γερμανίας επιμείνει στις αδιέξοδες προτάσεις της, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βάζει βόμβα στην Ενωμένη Ευρώπη. Ενδεχομένως η ίδια να έχει πάρει την απόφαση πως το Grexit δεν βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας της. Ισως και να φοβάται πως τα ζημιώνει αλλά όχι μεσοπρόθεσμα, τουλάχιστον όχι όσο η ίδια βρίσκεται στην πολιτική κορυφή τής Ευρώπης. Τί αξία έχει, ωστόσο, να επιβάλεις το γερμανικό ιμπέριουμ πάνω σε χαλάσματα, τα οποία δεν θα είναι μόνο τα ελληνικά αλλά κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών και, στο τέλος, και γερμανικά; Ο Αλέξης Τσίπρας έχει προτείνει μεταρρυθμίσεις με πρόσημο την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η φράου Μέρκελ δεν τις δέχεται γιατί δεν συγκλίνουν με τη δική της νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, η οποία έχει προκαλέσει βαθύ ρήγμα στην ευρωπαϊκή ιδέα. Ο πρωθυπουργός έχει προτείνει και μέτρα τα οποία προσεγγίζουν περισσότερο τις αντιλήψεις της γερμανίδας "σιδηράς κυρίας" κι όχι την αριστερή του ιδεολογία. Ούτε, όμως, αυτές ήταν ικανές να μαλακώσουν την καγκελάριο, η οποία λησμονεί κάτι πολύ βασικό, το οποίο διδάσκει η Ιστορία των ανθρώπων: πως οι πιο ισχυροί ανάμεσά μας καταρρέουν τη στιγμή που πιστέψουν ότι είναι άτρωτοι. Η Ελλάδα τη Δευτέρα μπορεί να μην βρίσκεται στο ίδιο τρένο με τα υπόλοιπα 18 κράτη-μέλη τής Ευρωζώνης. Αυτό, όμως, δεν είναι δραματικό όταν ο μηχανοδηγός του το οδηγεί, ούτως ή άλλως, στο γκρεμό...

Λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι, που το γράφω αλλά η Ανγκ. Μέρκελ συμπεριφέρεται με την ίδια αλαζονική νοοτροπία κυριαρχίας που διακατείχε τον Χίτλερ. Δεν πιστεύω ότι η καγκελάριος θα φτάσει στο σημείο να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία θα καίγονται σε φούρνους οι έλληνες. Αν, ωστόσο, επιμείνει σε ένα τρίτο μνημόνιο τότε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την πατρίδα μου σε μια ανθρωπιστική καταστροφή παρόμοια με αυτή του 1941-1944 και τους ευρωπαϊκούς λαούς σε μια κατάρρευση-ντόμινο. Κι αυτό γιατί εξακολουθεί να συμπεριφέρεται πρωτίστως ως γερμανίδα και δευτερευόντως ως ευρωπαία. Η Γερμανία τα τελευταία 100 χρόνια προκάλεσε δύο παγκοσμίους πολέμους τους οποίους έχασε, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το λαό της. Είναι, αλήθεια, πρόθυμη να προκαλέσει κι έναν τρίτο γιατί αρνείται να παραχωρήσει, ανάμεσα σε άλλα, το δικαίωμα της διαγραφής του χρέους το οποίο παραχωρήθηκε στην ίδια το 1953; Αν όχι, ας προχωρήσει η Ανγκ. Μέρκελ στον αναγκαίο έντιμο συμβιβασμό. Αν ναι, οφείλει να ξέρει ότι οι έλληνες έχουμε κοιτάξει την άβυσσο και δεν τη φοβόμαστε πλέον. Ελπίζω, για το καλό τού λαού της γιατί για την ίδια δεν με νοιάζει, να είναι και η καγκελάριος τόσο έτοιμη...  





   

 

Το ΟΧI δεσμεύει Τσίπρα να μην φέρει μνημόνιο, όχι Grexit...

Βεβαίως και είναι πολύ θετικό που ο Αλέξης Τσίπρας δίνει σήμερα τη μάχη τής Ελλάδας στις Βρυξέλλες έχοντας τη συναίνεση των πολιτικών αρχηγών, πλην Κουτσούμπα (και με πρόταση εγκαθίδρυσης λαϊκής δημοκρατίας άλλωστε να πήγαινε ο πρωθυπουργός, το ΚΚΕ θ' αρνιόταν να παραχωρήσει τα πνευματικά δικαιώματα). Αυτή έπρεπε να είχε δοθεί πολύ νωρίτερα, αφού το πλαίσιο των κυβερνητικών προτάσεων για μια βιώσιμη λύση έχει κατατεθεί εδώ και πολύ καιρό. Μέχρι την Κυριακή το πρωί, ωστόσο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης χρησιμοποιούσαν αποκλειστικώς τη ρητορική των δανειστών. Αυτό, προφανώς, που τα έκανε να το δουν αλλιώς είναι ο καταποντισμός τού "ναι στο δημοψήφισμα, ο οποίος έχει αφήσει άφωνη την Ευρώπη...

Αν κάποιος, επομένως, φταίει για το ότι μέχρι τώρα από την Αθήνα δεν ακουγόταν μια ενιαία φωνή δεν είναι εκείνος που έθετε εξαρχής τα ζητήματα του χρέους, της ανθρωπιστικής κρίσης, της αναπτυξιακής βοήθειας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με πρόσημο την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά εκείνοι που απαιτούσαν συμφωνία πάση θυσία, παπαγαλίζοντας τις θέσεις των διεθνών τοκογλύφων. Χαίρομαι που έστω μπροστά στην προσωπική τους κατάρρευση οι αρχηγοί τής αντιπολίτευσης έλαβαν επιτέλους το μήνυμα του ελληνικού λαού...

Από την άλλη, ακούω την Ανγκ. Μέρκελ να εξακολουθεί να παρουσιάζει την τελευταία πρόταση των εταίρων ως γενναιόδωρη κι ανατριχιάζω. Η καγκελάριος συνεχίζει να βλέπει μυωπικά το πρόβλημα γι' αυτό κι επιμένει σε "λύσεις" οι οποίες έχουν αποδειχθεί, όχι μόνο στην θεωρία αλλά και στην πράξη, αναποτελεσματικές. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν, για παράδειγμα, ο τηλεπωλητής βιβλίων τής πλάκας Αδ. Γεωργιάδης κι ο ακροδεξιός νεοφιλελεύθερος Μ. Βορίδης, η συντριπτική πλειονότητα των οικονομολόγων εκτιμά πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο κι άρα χρειάζεται "κούρεμα", πως πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα η ανθρωπιστική κρίση και να δοθεί στη χώρα μας ένα σημαντικό αναπτυξιακό πακέτο, το οποίο δεν θα εξαρτάται από συγχρηματοδοτήσεις (όπως το πακέτο Γιούνκερ των 35 δισ.) γιατί απλούστατα το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει μία...

Συμφωνώ πως χρειάζονται και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όχι όμως προς την κατεύθυνση που επιθυμεί το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ. Οι εργασιακές σχέσεις, για παράδειγμα, έχουν απορρυθμιστεί εδώ και πολύ καιρό αλλά η ανεργία κυμαίνεται από 25%-30% και η ανασφάλιστη ή κι απλήρωτη εργασία έχουν γιγαντωθεί. Αντιθέτως, έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας ή για την ενίσχυση της καινοτομίας. Με λίγα λόγια, η "σοφή" ηγεσία τής Ευρώπης και του ΔΝΤ απαιτούν να μην ξεστρατίσουμε από το ίδιο μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε στην...κόλαση. Κατανοώ ότι θα τρωθεί το κύρος τής καγκελαρίου τής Γερμανίας αν παραδεχθεί ότι έπραξε ένα τεράστιο σφάλμα με την Ελλάδα, αλλά αυτό ξεχωρίζει τους ηγέτες με όραμα από τους πολιτικάντηδες: η αναγνώριση των λαθών τους και η αποφυγή τους στο μέλλον...

Κυρίως ο κλόουν Γιούνκερ, εξάλλου, χρησιμοποιεί το χαρτί των δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων των υπόλοιπων 18 κρατών-μελών τής Ευρωζώνης. Λησμονεί, ωστόσο, να παραθέσει μια σειρά στοιχείων: τις σημαντικές λαϊκές κινητοποιήσεις υπέρ τής Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη, αποτελέσματα δημοσκοπήσεων στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου στα περισσότερα τουλάχιστον πλειοψηφούν οι πολίτες που θέλουν η χώρα μας να μείνει στο ευρώ, καθώς και το κολοσσιαίο ψέμα πως τα κράτη-μέλη δώρισαν χρήματα στην Ελλάδα και δεν της τα δάνεισαν και, μάλιστα, έχουν και κέρδος από αυτήν την ιστορία, κυρίως η Γερμανία. Το ότι αυτό το κέρδος δεν έχει αναδιανεμηθεί δικαίως στους Γερμανούς και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς δεν είναι προφανώς ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων. Σκεφτείτε, επομένως, πόσο πιο ευρεία θα ήταν η στήριξη των ευρωπαίων στα δίκαια ελληνικά αιτήματα αν δεν είχαν γίνει κι εκείνοι με τη σειρά τους, κι από τα δικά τους μίντια, αποδέκτες μιας χυδαίας συστημικής προπαγάνδας...

Και τώρα τί κάνει ο Αλέξης Τσίπρας; Αποδέχεται όποια πρόταση του καταθέσουν στην περίπτωση που άρνησή του σημαίνει Grexit; Οχι! Ο πρωθυπουργός δεσμεύεται από το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να μην υπογράψει την πρόταση Γιούνκερ χωρίς βελτιώσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, να ξέρουμε την επόμενη φορά που θα ρωτηθούμε πως δεν πρόκειται για δημοψήφισμα αλλά απλώς για ένα γκάλοπ παρουσία δικαστικού αντιπροσώπου. Προφανώς και καταλαβαίνω ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί τούτες τις κρίσιμες ώρες στις δηλώσεις του να υποστηρίζει πως είναι έτοιμος ακόμα και για ρήξη. Από την άλλη, ωστόσο, το αποτέλεσμα της κάλπης όχι μόνο δεν του απαγορεύει να φτάσει ως εκεί αν χρειαστεί, αλλά στην ουσία τον προτρέπει να το κάνει. Οταν με κλειστές τράπεζες, τον κίνδυνο κουρέματος καταθέσεων, την πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ και την τρομοκράτηση-εκβιασμό των ξένων έξι στους δέκα ψηφίζουν κατά ενός τρίτου μνημονίου, ο πρωθυπουργός δεν είναι εξουσιοδοτημένος να το φέρει...

Κοντολογίς, ο Αλέξης Τσίπρας κρατά μια χειροβομβίδα που αν την απασφαλίσει και την πετάξει στη Σύνοδο Κορυφής, αύριο το ευρώ θα πάψει να θεωρείται ένα ασφαλές αποταμιευτικό νόμισμα, κι αυτή θα είναι απλώς μία από τις παρενέργειες. Αν καταστεί αναγκαίο οφείλει να το κάνει. Είναι προτιμότερο από το να την κρατήσει για να τη στρέψει αποκλειστικώς στο λαό του όπως έκαναν οι προκάτοχοί του, οι οποίοι αποδοκιμάστηκαν αγρίως από τους ψηφοφόρους την Κυριακή...