"Η πατρίδα μας βρίσκεται πίσω από τα βουνά"...

Πριν μία δεκαετία περίπου είχα βρεθεί σε προσφυγικά στρατόπεδα Σύριων στο βορειοανατολικό Λίβανο. Όταν ρωτούσα τους πρόσφυγες αν θέλουν να πάνε στην Ευρώπη η απάντησή τους μπορεί να ξάφνιαζε κάποιον που ζει σε μια χώρα όπου ο κάθε είδους ξένος αντιμετωπίζεται ως εισβολέας: "μα, γιατί να πάμε εκεί; Η πατρίδα μας βρίσκεται εδώ κοντά, πίσω από τα βουνά"... 

Κι αν δεν πιστεύετε τους Σύριους, διαβάστε για τους πρόσφυγες παππούδες σας από τη Μικρά Ασία, την Πόλη, τον Πόντο ή τα κατεχόμενα στην Κύπρο. Κανείς δεν θέλει να φεύγει από το σπίτι του με τη βία για να ζήσει σε σκηνές και δακτυλοδεικτούμενος...

Αν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν εγκληματούν είναι αόρατοι για τις κοινωνίες μας. Τους εμφανίζουμε μόνο όταν αναζητάμε εναγωνίως αποδιοπομπαίους τράγους για τις δικές μας αποτυχίες ή όταν αναγκαζόμαστε από κάποια διεθνή έκθεση για τα push backs ή για τις συνθήκες κράτησής τους στα διάφορα στρατόπεδα που έχουμε βαφτίσει "camps" σαν να πρόκειται για προσκοπάκια που μαθαίνουν πώς να ανάβουν φωτιά με ξύλα. Λες και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χρεοκόπησαν τη χώρα κι έστειλαν συμπατριώτες μας στο εξωτερικό για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Λες κι εκείνοι καταπατούν το Σύνταγμα, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, κοινωνική και μη...

Η αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος δεν πρέπει να γίνει δίνοντας προτεραιότητα στην ενσωμάτωση των μεταναστών και των προσφύγων. Ούτε αμιγώς σε οικονομικά κίνητρα, όχι γιατί δεν είναι απαραίτητα αλλά γιατί οι λόγοι που τα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά είναι περισσότερο κοινωνικοί παρά χρηματικοί... 

Από την άλλη, όμως, η χώρα χρειάζεται και χέρια, αν το ανθρωπιστικό κριτήριο μας φαίνεται ασήμαντο. Το να τα αποκλείουμε σαν να έχουμε μία τέτοια πολυτέλεια δεν θα μας βγάλει πουθενά. Τουλάχιστον όχι κάπου αλλού από την εξαφάνιση...

  

 

Είναι η ίδια η δημοκρατία που χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση...

Δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κι αλλού μεγαλύτερος εχθρός τής δημοκρατίας από τις αυτοαποκαλούμενες δημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες απαγορεύουν σε δημοκρατικώς εκλεγμένους προέδρους να είναι υποψήφιοι, διορίζουν κυβερνήσεις μειοψηφίας (βλέπε Γαλλία) ή ανατρέπουν εκλογικά αποτελέσματα (βλέπε Ρουμανία). Αν οι δημοκρατικές δυνάμεις ήταν πραγματικά δημοκρατικές ο λαός δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επιλέξει τα άκρα. Κι αν ο λαός επιλέγει τα άκρα κι εσύ του αναιρείς την ψήφο του τότε το άκρο είσαι εσύ...

Τα τρία συστημικά κόμματα- ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ- παζαρεύουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούν τις ζωές των πολλών. Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, ακόμα κι αν βρούμε τον πιο χαρισματικό άνθρωπο για να βάλουμε στο Προεδρικό Μέγαρο αν θα τον έχουμε μόνο για να κόβει κορδέλες, να βγάζει πανηγυρικούς, άντε και να κάνει και καμιά δήλωση για τα εθνικά θέματα; Ακόμα, εξάλλου, κι αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 πόσο θα αλλάξει η πρακτική οι πλούσιοι να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην ποιοτική ανώτατη εκπαίδευση;...

Η δημοκρατία τού 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι ίδια με τη δημοκρατία τού 17ου. Οι θεσμοί της είτε θα προσαρμοστούν στην τέταρτη και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση είτε η τέταρτη και πέμπτη βιομηχανική επανάσταση θα την καταπιούν αλλά πριν το κάνουν θα μας αφήσουν στο έλεος τεράτων. Τα κοινοβούλια, τα υπουργικά συμβούλια, οι πρωθυπουργοί, οι πρόεδροι, ακόμα και οι βασιλιάδες αν τους γουστάρετε ενδεχομένως να έχουν κάποιο ρόλο και στο μέλλον. 

Αν δεν δοθεί, ωστόσο, ο πρωταρχικός λόγος στο λαό θα μένουμε όμηροι επαγγελματιών πολιτικών που θέλουν το επάγγελμα κλειστό για να βιοπορίζονται οι ίδιοι, κυρίως από το ταμείο τής ολιγαρχίας. Θα είναι, όμως, ένα παιχνίδι αδιάφορο για τους πολλούς, τόσο αδιάφορο που στο τέλος στις εκλογές θα ψηφίζουν μόνο οι αιρετοί τους εαυτούς τους...

  

Δεν αρκεί να είσαι νέος, οφείλεις να είσαι και παρών οποτεδήποτε...

Η χώρα οδεύει σε νέες μνημονιακές συνθήκες. Το λένε οι αριθμοί σε κρίσιμους δείκτες- δημοσιονομικούς και της πραγματικής οικονομίας- το υποδεικνύει και η χαοτική διεθνής κατάσταση. Οι ατμομηχανές τής Ευρώπης- Γερμανία και Γαλλία- διέρχονται οικονομική και πολιτική κρίση διαρκείας, ενώ οι πόλεμοι αντί να μειώνονται αυξάνονται. Φυσικά μεγάλη είναι και η ευθύνη τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία σπατάλησε πεντέμισι χρόνια και πολλά εκατομμύρια ευρώ για να ενισχύσει τους λίγους και να φτωχοποιήσει τους πολλούς... 

Οι Έλληνες φορολογούμενοι συνεχίζουμε να παράγουμε ματωμένα πλεονάσματα, τα οποία η κυβέρνηση καλοδέχεται προκειμένου να ενδυναμώνει τους χορηγούς της και να έχει χρήματα να μοιράσει για φιλοδωρήματα όταν φτάσει η ώρα των εκλογών. Την ίδια στιγμή οικοδομεί ένα εναλλακτικό σχέδιο κυβερνησιμότητας, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Κ. Μητσοτάκη και σε δεύτερους ρόλους τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση ή και τον Αλ. Τσίπρα. Όλοι αυτοί, άλλωστε, συναγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο θεσμικός και με αυτό εννοούν ο λιγότερο επικίνδυνος για την ολιγαρχία...

Με λίγα λόγια, στήνεται ένα σκηνικό διαιώνισης ενός συστήματος εξουσίας το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα συντηρήσει τις κοινωνικές ανισότητες και στη χειρότερη θα τις γιγαντώσει. Υπάρχουν εναλλακτικές; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι.

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν θα συγκροτηθούν εξ αποστάσεως ούτε με την αντιγραφή αποτυχημένων πρακτικών. Το νέο οφείλει να είναι νέο και στη συμπεριφορά και, κυρίως, να είναι ενεργό οποτεδήποτε, ιδίως σε ένα φρέσκο ξεκίνημα που χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να στεριώσει...

Ηθελέστα και παθέστα...

Πόσο ανόητος κι ανεπαρκής αποδείχθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης και πόσο καλά έκαναν στην Κουμουνδούρου και τον εξοστράκισαν. Η λύση βρισκόταν μπροστά στα μάτια του αλλά εκείνος θέλησε να ανανεώσει το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέχρι την άφιξή του πετούσε φωτιές, αντί να κρατήσει στη βιτρίνα τον Στ. Τζουμάκα, τον Χρ. Σπίρτζη ή τον Θ. Θεοχαρόπουλο... 

Τώρα, όμως, που η ριζοσπαστική Αριστερά απαλλάχθηκε από τον δεξιό τραμπιστή ετοιμάζεται ξανά για τη δόξα τού να πέφτεις από το 31,5% στο 17,85%. Μόλις απαλλαγεί κι από τον Π. Πολάκη ο θρίαμβος θα βρίσκεται προ των πυλών. Τουλάχιστον προ των πυλών θα βρεθεί ο Αλ. Τσίπρας...

Θα αναρωτηθείτε, βεβαίως, και με το δίκιο σας ποιο νέο πρόσωπο να ενταχθεί στο νεοφασιστικό μόρφωμα, πέρα από αυτούς που έχασαν ρόλους κι οφίτσια επί Κασσελάκη; Πόσοι, νέοι κυρίως άνθρωποι, να είδαν όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες και να είπαν "εδώ χτίζεται το καινούριο, η γνώμη τού λαού έχει αξία και τα φρέσκα πρόσωπα αξιοποιούνται";... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο ψευδοσυνέδριό του και με το βίαιο αποκλεισμό τής πλειονότητας της βάσης του αποφάσισε ότι δεν θέλει να ξανακυβερνήσει, ότι προτιμά το 3% ώστε να μην χάσουν τις κρατικές δουλειές τους εκατό αργόμισθοι. Συνεπώς, είναι λογικό να προσελκύει μόνο τα πολιτικά ορφανά τού Τσίπρα ή τους αποτυχημένους τής Νέας Αριστεράς...

Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει και η τραγική φιγούρα τού Πολάκη, του ανθρώπου που για μια κρητική βεντέτα εκπαραθύρωσε κάποιον που τον αγαπούσε για να φέρει πίσω αυτούς που τον μισούν και θα τον πετάξουν από το τρένο με την πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης δεν θέλει ούτε τον Παυλή ούτε το ζεύγος Αχτσιόγλου- Τζανακόπουλου ούτε τον Ευκλ. Τσακαλώτο όταν θα κάνει το "comeback" του. 

Το ότι δεν τον θέλει η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, ανάμεσά της και πολλοί που τον λάτρεψαν, δείχνει να μην τον ενδιαφέρει. Η ματαιοδοξία, άλλωστε, είναι το πιο ανίκητο από τα ανθρώπινα πάθη... 

  

Έχουν πολλά ράμματα στη γούνα τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τον Ράμμο...

Ο Χρήστος Ράμμος δεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι όχι μόνο γιατί δεν τον θέλει, για προφανείς λόγους, η ΝΔ αλλά και γιατί ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του, όπως φυσικά και οι 11 αποστάτες που έφτιαξαν δική τους Κ.Ο. γιατί έχασαν σε δημοκρατικές εκλογές. Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι φανερά, φανερότατα εκβιαζόμενος, με συνέπεια να μην μπορεί να προτείνει κάποιον ο οποίος είχε τη βούληση να αποκαλύψει γιατί εκβιαζόταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, πώς να στηρίξει μια υποψηφιότητα- σύμβολο της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου ύστερα από τα όσα φασιστικά έγιναν εντός του τους τελευταίους μήνες;...

Αλίμονο, υπάρχουν κι άλλοι άξιοι στη χώρα πέρα από τον Ράμμο. Αφήστε που οι δύο τελευταίοι δικαστικοί που έγιναν Πρόεδροι της Δημοκρατίας- Κ. Σακελλαροπούλου και Χρ. Σαρτζετάκης-, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν άφησαν και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι τόσο ποιος θα είναι ο επόμενος ΠτΔ, αλλά ο επόμενος πρωθυπουργός κι αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε ο Ανδρουλάκης ούτε ο Σ. Φάμελλος. 

Ο πρώτος όχι μόνο γιατί είναι εκβιαζόμενος, που δεν είναι καθόλου αμελητέο όταν καλείσαι να σπάσεις αβγά, αλλά και γιατί ηγείται ενός κόμματος το οποίο ρέπει προς τη δεξιά κι όχι προς την Αριστερά. Όσο για τον Φάμελλο, η σοβαροφάνεια δεν σημαίνει σοβαρότητα. Δεν τρομάζει κανέναν από αυτούς που θα όφειλε να τρομάζει, είναι μια μετριότητα δίχως καν τα αγωνιστικά λάβαρα άλλων μετριοτήτων τής Αριστεράς και, φυσικά, μετά το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου και χωρίς δημοκρατικά διαπιστευτήρια...

Ακόμα περισσότερο αλίμονο, ωστόσο, αν οι νέες προσπάθειες δηλητηριάζονται ήδη στο ξεκίνημά τους από παθογένειες του παλιού πολιτικού συστήματος. Ο λαός δεν έχει ανάγκη να αντικαταστήσει παλιούς ινστρούκτορες από νέους που δεν είναι και τόσο νέοι ούτε από αντιγραφές ξεπερασμένων μοντέλων με μόνη διαφορά έναν νέο κι επικοινωνιακό άνθρωπο στην ταμπέλα που δεν χρωστά σε κανέναν και γι' αυτό τον πολεμούν τόσο πολύ. Τα κινήματα για να είναι κινήματα συγκροτούνται από τα κάτω χωρίς μεσάζοντες. Και η δημοκρατία για να είναι δημοκρατία δεν είναι υποχρεωμένη να λογοδοτεί σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε επαγγελματίες αυλικούς και θεσιθήρες... 

 

Έχουν τόσο μέλλον όσο μια γαλοπούλα αρχές Δεκεμβρίου...

Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα θα είναι μία μεγάλη επιτυχία, ένα όνειρο ζωής τής Μελίνας Μερκούρη που θα εκπληρώσει ο Κ. Μητσοτάκης. Παρομοίως, το μετρό τής Θεσσαλονίκης ήταν όνειρο πολλών γενεών που ολοκληρώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση. 

Εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τους όρους και τις προϋποθέσεις που αυτά έγιναν ή θα γίνουν, οι οποίοι είναι προβληματικοί. Ούτε σκοπεύω να μειώσω τη σημασία τους. Θα γράψω μόνο τούτο: "είναι η οικονομία ηλίθιε"...

Όχι, ο πρωθυπουργός δεν είναι ανόητος. Ξέρει πολύ καλά ότι η τσέπη βαραίνει περισσότερο στην τελική ετυμηγορία των πολιτών. Γι' αυτό κι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες θα γίνεται και πιο ανοιχτοχέρης με τα φιλοδωρήματα που θα μοιράσει. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να διανείμει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη ένας πολιτικός που μπορεί να επιτύχει και ρεκόρ παραμονής στην εξουσία γιατί κανένας άλλος προκάτοχός του δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάθε χατίρι τής διαπλοκής...

Κάπως έτσι θα πορευτούμε μέχρι να γίνουν εκλογές, με μία κυβέρνηση που θα δημιουργεί νέες ευκαιρίες πλουτισμού σε λίγους και με μία θεσμική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που είτε είναι εκβιαζόμενη είτε είναι αντιδημοκρατική. Το είδαμε, άλλωστε, και στη συνάντηση Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη, αλλά και στην ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων κρατικοδίαιτων στο ΣΥΡΙΖΑ πως από αυτούς που έχουμε γνωρίσει δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι μιλάνε σαν παππούδες που αναζητούν δικαίωση για το παρελθόν τους αλλά δεν λογοδοτούν για τα πρόσφατα αντιδημοκρατικά τους αίσχη έχουν τόσο μέλλον μπροστά τους όσο μια γαλοπούλα στις αρχές Δεκεμβρίου... 

 

Δεν μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που του χρωστάς μισό δισ.

Το να φορολογήσει η ΝΔ τις τράπεζες στα σοβαρά κι όχι για τα μάτια τού κόσμου θα ήταν σαν να δάγκωνε ένας σκύλος το χέρι που τον ταΐζει. Όταν χρωστάς μισό δισ. ευρώ κι έχεις νομοθετήσει την ασυλία των τραπεζιτών το πολύ πολύ να τους υποχρεώσεις να σου πετάξουν μερικά ψίχουλα μήπως και διασώσεις τα προσχήματα. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, αποδεικνύει επανειλημμένως ότι νομοθετεί για τους λίγους κι επικοινωνεί για τους πολλούς. Όπως, δηλαδή, έπραξε και με τις εταιρείες ενέργειας και τα διυλιστήρια...

Μετά από τόσα χρόνια, εξάλλου, τραπεζικών υπερκερδών θυμήθηκε και το ΠΑΣΟΚ πως πρέπει να φορολογηθούν. Μόνο που με την πρότασή του στην ουσία ξεπλένει τους τραπεζίτες αφού δεν τους φορολογεί όλους και το ποσό που τους ζητά μοιάζει με φιλοδώρημα. Πώς μπορεί, όμως, να κάνει κι αυτό αλλιώς όταν χρωστά επίσης της Μιχαλούς;...

Η εξάρτηση από τη διαπλοκή είναι ο όχι και τόσο αόρατος ιστός που συνδέει τα δύο κόμματα του νεκραναστημένου δικομματισμού που χρεοκόπησαν τη χώρα και θα τη χρεοκοπήσουν ξανά αν τους δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Για να συγκρουστείς με τα ουκ ολίγα κακώς κείμενα απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση... 

Η ελάχιστη προϋπόθεση είναι να μην σε κρατούν από το χέρι, όπως κρατούν τον Κ. Μητσοτάκη και τον Ν. Ανδρουλάκη. Το δίλημμα, συνεπώς, που θα σχηματίζεται ολοένα και καθαρότερα προϊόντος τού χρόνου θα είναι "νέα χρεοκοπία ή άλμα προς τα εμπρός". Διαλέγετε και παίρνετε... 

 

Θα έχουμε δημοσκοπήσεις κι εν μέσω Γ' Παγκοσμίου πολέμου;...

Με βάση τα συνταγματικώς προβλεπόμενα βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν το καλοκαίρι τού 2027, δηλαδή σε δυόμισι χρόνια από τώρα. Προφανώς ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να τις προκηρύξει νωρίτερα. 

Αυτό, ωστόσο, που δεν έχει καμία επιστημονική λογική παρά μόνο προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είναι να βομβαρδιζόμαστε με δύο, τρεις ή και περισσότερες δημοσκοπήσεις κάθε εβδομάδα. Αν μη τι άλλο, δίνεται η δυνατότητα στον κάθε ερωτώμενο να δίνει διαφορετικές απαντήσεις Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή...

Για πρώτη φορά μετά το τέλος τού Ψυχρού Πολέμου ο πλανήτης μας βρίσκεται τόσο κοντά σε μια πολεμική ανάφλεξη που δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Μπορεί στην Ψωροκώσταινα αυτό να μας φαίνεται ασήμαντο μπροστά στα εγκαίνια μίας γραμμής μετρό, όμως εκεί που λαμβάνονται αποφάσεις και για τις ζωές μας δεν θεωρείται πλέον ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Μπροστά, επομένως, σε τόσο σημαντικές εξελίξεις είναι δυνατό να προδικάζουμε εκλογικά αποτελέσματα του 2027 όταν δεν γνωρίζουμε ποιος νέος πόλεμος θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα;...

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης κι οπωσδήποτε μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων. Το ποιες είναι, ωστόσο, αυτές οι δυνάμεις δεν προσδιορίζεται από τις ταμπέλες τους αλλά από τις πρακτικές και τις ιδέες τους. 

Το μισό ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, ανήκει στη νεοφιλελεύθερη παράταξη, ενώ ο περισσότερος εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδημοκρατικές. Γι' αυτό και το πολιτικό παιχνίδι το προσεχές χρονικό διάστημα δεν θα παιχθεί πίσω από κλειστές πόρτες κομματικών γραφείων, αλλά στο πεδίο, στη βάση, στο λαό. Εκεί, δηλαδή, που πραγματικά μετράει σε μια δημοκρατία... 

 

Όταν μια γραμμή μετρό είναι θρίαμβος ετοιμάσου για καταστροφές δίχως μέτρο...

Αν το ελληνικό κράτος είχε κατασκευάσει, ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια προσπαθειών, γέφυρα που να ένωνε την Κρήτη με τον Έβρο θα άξιζε όχι μόνο να παρευρεθεί σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, αλλά και να καλούσαμε ηγέτες ξένων χωρών στα εγκαίνια. Για ένα τέτοιο έργο θα έπρεπε πραγματικά να είμαστε υπερήφανοι, όχι όμως και γιατί μετά από τέσσερις δεκαετίες φτιάξαμε μια γραμμή μετρό. Και μόνο, όμως, που πανηγυρίζουμε για κάτι τέτοιο λέει πολλά περισσότερα για τις χαμηλές προσδοκίες μας ως έθνος παρά για τα επικοινωνιακά παιχνίδια μιας φαύλης κυβέρνησης...

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με μία γραμμή μετρό η οποία στοίχισε τουλάχιστον τα τριπλάσια από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη είναι λογικό να θαυμάζουμε έναν πρωθυπουργό όπως ο Κ. Μητσοτάκης. Μην περιμένετε, όμως, να τον θαυμάζουν και οι χιλιάδες Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Ούτε, βεβαίως, κι εκείνους που προτίμησαν να αφήσουν την Ελλάδα δίχως αντιπολίτευση για να μην αναγκαστούν να εργαστούν ποτέ στη ζωή τους...

Μπορούν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα να την αλλάξουν προς το καλύτερο; Όχι, γιατί ακόμα κι εκείνοι που τοποθέτησαν ως προμετωπίδα τους το λαό στο τέλος συμβιβάστηκαν με τις χειρότερες πρακτικές τής ακροδεξιάς. Συνεπώς, η πατρίδα στην πραγματικότητα έχει να διαλέξει τα επόμενα χρόνια ανάμεσα σε έναν κανονικό Μητσοτάκη ή έναν Μητσοτάκη λάιτ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό στο οποίο ο λαός δεν θα είναι ο κομπάρσος αλλά ο πρωταγωνιστής. Ιδίως όταν οδηγούμαστε για μια ακόμα φορά σε μνημονιακές συνθήκες από αυτούς οι οποίοι μας είχαν οδηγήσει και στις προηγούμενες...