Δεν θα τον κρίνει η Ιστορία, τον έχει ήδη κρίνει και δεν τον έχει ξεπλύνει...

"Θα τον κρίνει η Ιστορία", λένε και ξαναλένε για τον Γλύξμπουργκ οι φιλοβασιλικοί κι όσοι τους παριστάνουν για να μαζέψουν ψηφαλάκια. Να τους υπενθυμίσω, κατ' αρχάς, ότι τον έκρινε ο ελληνικός λαός το 1974 και τον έστειλε από εκεί που ήρθε. Από τότε, ωστόσο, έχουν περάσει πάνω από 48 έτη, χρονικό διάστημα ικανό για να τον έχει ήδη κρίνει η Ιστορία και το συμπέρασμα για τον μακαρίτη δεν είναι και το καλύτερο...

Γι' αυτό και συνιστά όνειδος στην κηδεία ενός ανθρώπου που επιχείρησε δύο φορές να καταλύσει το πολίτευμα να παρίστανται υπουργοί και βουλευτές τού κυβερνώντος κόμματος. Το ότι υπήρξε αρχηγός τού κράτους μόνο ως φτηνή δικαιολογία ακούγεται γιατί κι ο Χίτλερ διετέλεσε κάτι τέτοιο, αλλά κανείς στη Γερμανία δεν έχει σκεφτεί από το 1945 και μετά να τον τιμήσει. Όποιος, εξάλλου, κλείνει ταυτοχρόνως το μάτι και στο κέντρο και στα άκρα, όπως έκανε τις τελευταίες ημέρες ο Κ. Μητσοτάκης, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία δεν βλέπει μπροστά του και τον πολιτικό γκρεμό που ανοίγεται για τον ίδιο...

Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τους δύο με τρεις χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο γραφικούς, περισσότερο ή λιγότερο πελοποννήσιους που πήγαν στη μητρόπολη. Ούτε από τα ΜΜΕ που μυρίστηκαν θέαμα κι έσπευσαν να το οικειοποιηθούν για εμπορικούς λόγους. 

Δεν κινδυνεύει ακόμα κι από τους πονηρούς πολιτευτές που σιγόνταραν μια θλιβερή μειοψηφία στο βασιλικό της παραλήρημα. Δεν κινδυνεύει από κανέναν τους μεμονωμένα, αλλά από όλους αυτούς μαζί και γενικότερα από όλους εκείνους που έχουν κάνει την επικοινωνία τους σημαία και την ουσία παρελκόμενο... 

 

 

Εθνοφλώροι...

Καθώς όλα δείχνουν και δεν υπάρχει τίποτα που να το διαψεύδει- ούτε καν ο ίδιος ο παρακολουθούμενος-, η ΕΥΠ, δηλαδή ο πρωθυπουργός, παρακολουθούσε και τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων. Η Υπηρεσία, μάλιστα, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο Κ. Φλώρος διέθεσε 600.000 ευρώ "μαύρων" χρημάτων. Και τι κάνει ο Κ. Μητσοτάκης για να τον τιμωρήσει; Τον αποπέμπει και τον στέλνει στη δικαιοσύνη; Όχι, του ανανεώνει την θητεία. Και ύστερα είναι εθνικοί μειοδότες αυτοί που ισχυρίζονται πως εκβιαστές κι εκβιαζόμενοι εναλλάσσουν ρόλους αναλόγως την περίσταση...

Όλο αυτό το συνονθύλευμα που αποκαλούμε ελληνική δεξιά θα ενώσει τα δάκρυά του τη Δευτέρα για να αποχαιρετήσει τον έκπτωτο βασιλιά. Το θέαμα της παρακμής θα είναι πολύ ταιριαστό με ένα καθεστώς τού οποίου συνεκτικός ιστός δεν είναι η ιδεολογία, αλλά η νομή τής εξουσίας... 

Η Αριστερά συνεχίζει να σπαράσσεται από το ερώτημα αν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το Όχι του δημοψηφίσματος ή όχι. Στη δεξιά πάλι, ακριβώς επειδή η εξουσία είναι αυτοσκοπός, το αίμα κυλά στα σκοτεινά σοκάκια. Στο φως μοιάζει μια ενωμένη κι ευτυχισμένη οικογένεια που δεν κάμπτεται από μερικά καβγαδάκια...

Στο δρόμο προς τις κάλπες ο Κ. Μητσοτάκης θα μας πει ξανά και ξανά, με πορφυρογέννητο τρόπο βεβαίως,  πως στο ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικοί μειοδότες γιατί δεν ψήφισαν το σύνολο των εξοπλιστικών μαμούθ που πέρασε ο ίδιος από τη Βουλή τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Οι ίδιοι που ισχυρίζονται πως είναι για το καλό τής Ελλάδας η Τουρκία να προμηθευτεί F- 16 και που παρακολουθούν τον αρχηγό τού στρατεύματος θα δείχνουν με το δάχτυλο την Αριστερά για προδοσία. 

Το έκαναν, άλλωστε, και με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το έπραξαν και μετά τον εμφύλιο και κατά την Εθνική Αντίσταση κ.ο.κ. Οι επαγγελματίες Ελλαδέμποροι, στους οποίους οφείλονται η απώλεια εθνικής κυριαρχίας με τη χρεοκοπία και τα μνημόνια κι ο εθνικός ακρωτηριασμός με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη μικρασιατική καταστροφή, θα πουλήσουν πάλι πατρίδα στο πόπολο. Τόσοι είναι, τόσα κάνουν...

  

 

Ο Κοκός πέθανε, μείναμε με τον Κόλλια...

Όταν ήμουν νεότερος και πιο αφελής είχα σοκαριστεί όταν θεολόγος μού είχε πει πως υπήρχαν αρκετοί συνάδελφοί του που δεν πίστευαν στο θεό κι ότι ακολούθησαν αυτό το επάγγελμα γιατί είχε χαμηλούς βαθμούς εισαγωγής στη σχολή. Στη συνέχεια, βεβαίως, έγινα πιο κυνικός κι αυτό πλέον μου φαίνεται λογικό. Εξακολουθώ, όμως, να μην θεωρώ λογικό να θέλει κάποιος επιρρεπής στο να υποκύπτει στις πιέσεις τής όποιας εξουσίας να γίνει δικαστικός και να καταλάβει, μάλιστα, και ύψιστα αξιώματα...

Για κάποιο λόγο οι δικαστικές απολαβές είναι υψηλές και, μάλιστα, γίνονται ακόμα πιο υψηλές από τους ίδιους τους δικαστές, αφού έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Κι αυτός είναι για να μην υποκύπτουν στους κάθε είδους πειρασμούς. Κι ο μεγαλύτερος από όλους δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε η δόξα, αλλά να υποκύπτεις στο φόβο...

Για τον δικαστικό δεν είναι δικαιολογία ούτε ο φόβος τού θανάτου, όπως δεν είναι για τον αστυνομικό, μολονότι ο τελευταίος αμείβεται λιγότερο. Κι αν ο Χρήστος Σαρτζετάκης κι ο Παύλος Δελλαπόρτας μπόρεσαν να ερευνήσουν τη δολοφονία Λαμπράκη σε ένα κλίμα κρατικού παρακράτους κι από τον τότε εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Κόλλια, το ίδιο μπορούν να κάνουν σήμερα κι ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ, Χρήστος Ράμμος, και κάποιοι γενναίοι συνεργάτες του υπό τις απειλές τού σύγχρονου Κόλλια, Ισ. Ντογιάκου... 

Ο έκπτωτος βασιλιάς θάβεται τη Δευτέρα, αλλά παραλλήλως έχει αναβιώσει, εξαιτίας τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η εποχή στην οποία βασίλεψε. Κι αυτή, όμως, θα γίνει έκπτωτη με τον ίδιο τρόπο που έγινε κι ο Κοκός, με την ψήφο τού λαού...

  
 

Η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν τιμά τους βιαστές της...

Αν ακόμα και στη Μεγάλη Βρετανία αναρωτιούνται για το αν η μοναρχία έχει μέλλον, θα ήταν αστείο να ανοίγαμε τέτοια συζήτηση στην Ελλάδα με αφορμή τον θάνατο του Γλύξμπουργκ. Έχουν περάσει, άλλωστε, πάνω από 48 χρόνια από την ημέρα που ο ελληνικός λαός την έβαλε οριστικώς κι αμετακλήτως στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κι όχι τυχαία, αφού στην εθνική μας μνήμη έχει συνδεθεί με το διχασμό, τον αυταρχισμό και την εκτροπή...

Απαιτεί, εξάλλου, πολύ θράσος εκ μέρους τής οικογένειας του εκλιπόντος να ζητά να ταφεί δημοσία δαπάνη όταν όλος τους ο βίος είναι μία δημόσια δαπάνη. Έτσι κι αλλιώς όσοι κιλλίβαντες ή κανονιοβολισμοί κι αν τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία η μοίρα του αποδείχθηκε κοινή με αυτή ενός εργάτη στην οικοδομή ή στο χωράφι. Τώρα πια όλα τα χρυσάφια και τα ασήμια έμειναν πίσω για να χλευάζουν το αναπόδραστο πεπρωμένο βασιλιάδων και υπηκόων...

Και μόνο το ότι χρειάστηκε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό για να αποφασιστεί πώς θα κηδευτεί ο Γλύξμπουργκ είναι ατιμωτικό για τη δημοκρατία μας. Η ελληνική βασιλική οικογένεια έχει πολύ αίμα Ελλήνων στα χέρια της για να αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να κηδέψουμε τον τελευταίο βασιλιά της με τιμές αρχηγού κράτους. Η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν τιμά τους βιαστές της γιατί τότε προσβάλλει κι όσους θυσιάστηκαν γι' αυτή...

 

Και σου κάνω τον άγιο και είμαι βουλευτής...

Μπορεί και να υπάρχουν βουλευτές, υπουργοί ή πρωθυπουργοί οι οποίοι να έχουν φύγει από την πολιτική φτωχότεροι από όσο ήταν όταν μπήκαν σε αυτή. Δεν τους έχω γνωρίσει, αλλά δεν αποκλείω και να ζουν ή να έζησαν ανάμεσά μας. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως η συντριπτική πλειονότητα βγαίνει πλουσιότερη, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραιτήτως πως έχει υποπέσει σε ποινικά αδικήματα...

Δεν χρειάζεται να είσαι Άκης ή Γιάννος για να χαρακτηριστείς επιρρεπής στην αμαρτία. Αρκεί, για παράδειγμα, να συνάπτεις συμβάσεις με δημόσιους φορείς, έστω κι αν βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση ή αν τα ποσά είναι μικρά. Ο βουλευτής, ο υπουργός κι ο πρωθυπουργός είναι κι αυτοί άνθρωποι, μόνο που έχουν μια παραπάνω υποχρέωση από εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς να επιδιώκουν την αγιοσύνη. Η εξουσία τους πηγάζει από το λαό κι αν αυτό μπορεί να μην θεωρείται ιερό από την Ελένη Λουκά, είναι για όσους από εμάς η δημοκρατία δεν είναι μια λέξη κενή περιεχομένου...

Είναι δικαίωμα του καθενός να αγαπά το χρήμα. Πάνω σε αυτό το πάθος, άλλωστε, στηρίζεται το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Αν, όμως, αγαπάς περισσότερο τα φράγκα από την κοινωνική προσφορά γίνε τραπεζίτης, μην ασχολείσαι με την πολιτική. Κι αν δεν έχεις τη δύναμη να πεθάνεις στην ψάθα στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, μην φουσκώνεις έστω τον τραπεζικό σου λογαριασμό πονηρέ πολιτευτή ή πονηρή πολιτεύτρια, δεξιά κι αριστερή...

 

Γαλάζιες ακρίδες με αναπτυγμένο ένστικτο επιβίωσης...

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για το ότι η ΝΔ καταρρέει από τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για τις γαλάζιες ακρίδες στο δημόσιο ταμείο. Γνωρίζοντας ότι οι βουλευτικές της έδρες θα είναι πολύ λιγότερες την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο ο ένας καρφώνει τον άλλο στο κυβερνών κόμμα σε μια προσπάθεια να σώσει το δικό του τομάρι πατώντας επί πολιτικών πτωμάτων. Κι επειδή, αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι έχουν άπλυτα, φροντίζουν να βγάζουν του συνυποψηφίου (sic) τους πριν το κάνει εκείνος σε βάρος τους...

Εν προκειμένω δεν μιλάμε για λίγα σάπια μήλα, αλλά για ολόκληρο κοφίνι το οποίο γέμισε με τους καρπούς τού λαού,τον οποίο τώρα κοροϊδεύουν με επιδόματα. Το παράδειγμα, άλλωστε, δίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έστησε μια Α.Ε. στο Μαξίμου η οποία παρακολουθούσε τους επαγγελματικούς της αντιπάλους, οι περισσότεροι από τους οποίους ομοϊδεάτες της. Αν θεωρήσουμε τη δεξιά στην Ελλάδα ιδέα κι όχι ποινικό μητρώο...

Αυτές τις ημέρες δικάζονται στο Ειδικό Δικαστήριο δύο πρώην υπουργοί τού ΣΥΡΙΖΑ για πλημμελήματα, ούτε καν για κακουργήματα. Πέρα από το ότι είναι αθώοι μέχρι απόδειξης του εναντίου ή ότι είναι θύματα της μητσοτακικής εκδικητικότητας, ούτε ο Νίκος Παππάς ούτε ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος κατηγορούνται πως έκλεψαν έστω ένα ευρώ από τις θυσίες τού ελληνικού λαού. Πόσοι από αυτούς που θα "κοσμούν" αύριο μεθαύριο τα ψηφοδέλτια της ΝΔ θα μπορούν να ισχυρίζονται το ίδιο και να μην ντρέπεται η ντροπή για λογαριασμό τους;...

 

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα ό,τι θες πιάνει...

Μπορεί η ελληνική αρχαιότητα και το χριστιανικό Βυζάντιο να είχαν τόση σχέση όση κι ο Κ. Μητσοτάκης με την εντιμότητα, ωστόσο για την ελληνική δεξιά παρουσιάζονται σαν να είναι ένα και το αυτό. Με το ένα χέρι παζαρεύει την επιστροφή των Γλυπτών τού Παρθενώνα και με το άλλο σταυροκοπιέται στις εκκλησίες. Και με τα δύο χέρια, πάντως, πουλά πατριωτισμό, που είναι ως γνωστόν το ύστατο καταφύγιο των απατεώνων...

Αν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί θέλουμε πίσω τα Γλυπτά τού Παρθενώνα δεν μπορούμε και να συζητάμε για το τι είναι σωστό και λανθασμένο στη σχετική διαπραγμάτευση. Αν τα θέλουμε γιατί "είναι δικά μας", προφανώς και δεν τα δανείζεσαι από τον κλέφτη, αλλιώς τον νομιμοποιείς. Αν, πάλι, τα θέλουμε γιατί στο Μουσείο τής Ακρόπολης εντάσσονται αρμονικότερα από το Βρετανικό, τότε προχωράς σε οποιαδήποτε συμφωνία, έστω και προσωρινή, κρίνεις σκόπιμη...

Στην Ελλάδα, ωστόσο, χρησιμοποιούμε και την αρχαιότητα στην αρένα προεκλογικών και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Άλλος για να ρεφάρει τις αποτυχίες του στην οικονομία, στην πανδημία και στη διαφάνεια κι άλλος για να μας πείσει πως εθνικές υποχωρήσεις είναι ανεκτές μόνο στο Μακεδονικό και σε κανένα άλλο ζήτημα. Όπως κι αν έχει, μακάρι όλοι οι Έλληνες να μπορέσουν να δουν τα Γλυπτά έστω και μία φορά στη ζωή τους ώστε να αντιληφθούν ότι η ομορφιά, όπως και η γη ολόκληρη, δεν έχει σύνορα παρά μόνο αυτά που βάζουμε με το μυαλό και το μικρό ή μεγάλο ιμπεριαλισμό μας...