"Τώρα πέφτουν οι θρόνοι και τραντάζει η γης"...

Ορισμένοι εξακολουθούν να παριστάνουν πως η δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών έχει την ίδια σημασία και πολιτική επικινδυνότητα με μια πιθανή δημοπράτηση, για παράδειγμα, για άδεια ταξί. Είτε από συγγνωστή αφέλεια είτε από ασύγγνωστο δόλο ισχυρίζονται πως οι συνθήκες άκρας μυστικότητας με την οποία διεξάγεται η διαδικασία προσβάλλουν το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία μας. Λες και δεν γνωρίζουν τον άγριο πόλεμο που συνεχίζει να μαίνεται από αντικρουόμενα συμφέροντα μεγαλοεπιχειρηματιών, τα οποία βρίσκουν ευήκοα ώτα σε κόμματα της αντιπολίτευσης. Λες κι ένα καθεστώς απόλυτης ασυδοσίας επί 27 χρόνια θα μπορούσε να τηρήσει τους στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας, αν βρίσκονταν τηλεοπτικές κάμερες στην αίθουσα όπου διεξάγεται η δημοπράτηση...

Εκεί βρίσκονται οι συμμετέχοντες στο διαγωνισμό και η αρμόδια επιτροπή. Όπως σε ένα γάμο οι τρεις είναι πολλοί, έτσι και στην θεσμοθέτηση, επιτέλους, κανόνων στο τηλεοπτικό τοπίο δεν είναι απαραίτητες ούτε οι διαρροές ούτε η μετατροπή τους σε ριάλιτι σόου, όπου ανά πάσα στιγμή ο κάθε καναλάρχης θα ασκεί πίεση χρησιμοποιώντας τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Όποιος, άλλωστε, θεωρήσει πως δεν τηρήθηκε ορθώς η διαδικασία ή πως αυτή εξαρχής δεν ήταν ορθή μπορεί να απευθυνθεί στη δικαιοσύνη ή στην Ευρώπη, οι οποίες πάντως μέχρι στιγμής δεν έχουν δικαιώσει κανένα σχετικό αίτημα των καναλαρχών,και μάλιστα με περισσότερες από μία αποφάσεις ή γνωμοδοτήσεις τους. Άλλωστε, και μόνο η συμμετοχή των καναλαρχών στη διαδικασία τη νομιμοποιεί, αν μη τι άλλο ντε φάκτο...

Ξέρουν, ωστόσο, και οι ίδιοι οι υποψήφιοι, όπως και τα κόμματα και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, πως τα όποια επιχειρήματά τους είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ακόμα κι αν φέρναμε πέντε αξιολογητές από το εξωτερικό, με αδιαμφισβήτητες τεχνικές γνώσεις κι εντιμότητα, οι καναλάρχες θα έκαναν ένσταση γιατί δεν θα τους άρεσαν τα ρούχα που θα φορούσαν. Το θέμα είναι πως δεν ήθελαν ποτέ να ζυμώσουν, να πληρώσουν δηλαδή για τις τηλεοπτικές συχνότητες που χρησιμοποιούσαν τζάμπα από το 1989, γι' αυτό και ήταν διατεθειμένοι να κοσκινίζουν αιωνίως...

Η ΝΔ, για παράδειγμα, που κόπτεται να αναλάβει ρόλο το ΕΣΡ και καταγγέλλει τον "καναλάρχη" Ν. Παππά, δεν συναίνεσε στη συγκρότηση της ανεξάρτητης αρχής ακόμα κι όταν η κυβέρνηση της πρότεινε να αποτελείται από πολιτικές προσωπικότητες του δεξιού χώρου. Κι ενώ μέχρι πριν λίγες ημέρες έλεγε πως θα ακυρώσει το διαγωνισμό, τώρα ισχυρίζεται, κατόπιν και της λαϊκής δυσαρέσκειας για τη στάση της, πως απλώς θα τον επεκτείνει. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ήταν λιγότερο υποκριτές...

Η κυβέρνηση, ωστόσο, κατηγορείται ακόμα και για τα πρόσωπα που ζητούν άδεια, όταν μάλιστα τα περισσότερα είναι γνωστό ότι ανήκουν στη δεξιά παράταξη. Είναι αλήθεια ότι το τηλεοπτικό "σπορ" είναι ακριβό, γι' αυτό και στην ουσία αποκλείονται ο Μήτσος από το Πέραμα ή ο Μπάμπης από τον Κολωνό. Αν είναι να κατηγορήσουμε, ωστόσο, τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν έχει μετατρέψει μέσα σε ενάμισι χρόνο την Ελλάδα σε μια αταξική κοινωνία όπου δεν υφίστανται κοινωνικές διακρίσεις ώστε ο κάθε Έλληνας να μπορεί χάρη στο βαλάντιό του να διεκδικεί μια τηλεοπτική άδεια, τότε μάλλον σε κάποιους έχει χαθεί οριστικώς το μέτρο. Ούτε, εξάλλου, είναι δυνατό να αποκλειστούν υποψήφιοι οι οποίοι δεν έχουν καταδικαστεί από τη δικαιοσύνη μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η λαϊκή αίσθηση πως είναι λαμόγια. Κι αν η δικαστική εξουσία δεν τους έχει μπουζουριάσει ακόμα, ε, ούτε γι' αυτό επιτρέπεται να κατακρίνουμε μια κυβέρνηση που επί των ημερών της η δικαιοσύνη αναπνέει πιο ελεύθερα από ποτέ άλλοτε...

Έχουν τεθεί δρακόντειοι κανόνες. Συμφωνώ πως η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, αλλά πρέπει να φαίνεται και τίμια. Ωστόσο αν, για παράδειγμα, ο Χρ. Καλογρίτσας καταθέσει μια πολύ καλύτερη οικονομική προσφορά από τους υπόλοιπους συνυποψηφίους του, αυτή θα πρέπει να απορριφθεί γιατί είναι κατασκευαστής ή συριζαίος; Τα πολιτικά φρονήματα ήταν λόγος κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα σε παλιότερες εποχές και τα θύματα δεν ήταν δεξιοί. Καλώς ή κακώς- κακώς κατά τη γνώμη μου- τα ποσά που απαιτούνται για την αδειοδότηση και τη βιωσιμότητα ενός τηλεοπτικού σταθμού δεν τα έχει για να τα διαθέσει ένας μπακάλης ή ένας υπάλληλος, αλλά ένας εφοπλιστής ή κατασκευαστής ή, τέλος πάντων, ένας μεγαλοεπιχειρηματίας. Είναι άδικο; Ναι, κι οφείλει η κυβέρνηση της Αριστεράς να παραδώσει, όταν έρθει η ώρα, μια Ελλάδα με μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη από τη σημερινή. Αλλά αν είναι να περιμένουμε, όπως το ΚΚΕ, να ζητήσει ο λαός τη δικτατορία τού προλεταριάτου για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, ζήτω που καήκαμε. Η πραγματικότητα δεν λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση, αλλά στο εδώ και τώρα κι όποιος δεν αρπάζει την ευκαιρία όταν του δίνεται, διαγράφεται από την Ιστορία...  




  

Το μπουρκίνι προσβάλλει την γυναίκα, να φορά φούστα όπως στην εκκλησία...

Ξέρετε τι απεχθάνομαι περισσότερο στους μισαλλόδοξους; Πως δεν έχουν ούτε το θάρρος τής μισαλλοδοξίας τους. Παρατηρήστε, για παράδειγμα, τη στάση τους απέναντι στο μπουρκίνι, την ενδυμασία που φορούν ορισμένες μουσουλμάνες στην θάλασσα, ή στην ισλαμική μαντίλα στα ευρωπαϊκά σχολεία. Δεν θα σου πουν πως είναι υπέρ τής απαγόρευσης γιατί μισούν οτιδήποτε δεν είναι χριστιανικό ή ευρωπαϊκό. Θα ισχυριστούν πως όσοι βρίσκονται στην ήπειρό μας οφείλουν να δείχνουν σεβασμό στις ευρωπαϊκές αρχές κι αξίες και να μην φορούν, για παράδειγμα, ρούχα που προσβάλλουν τις γυναίκες. Οι ίδιοι, βεβαίως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την απαγόρευση πρόσβασης του ωραίου φύλου στο Άγιο Όρος ή με το να μην φορά παντελόνια στις χριστιανικές εκκλησίες. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σκοταδισμό, το φαλλοκρατισμό και τη μεσαιωνική ταύτιση της γυναίκας με το διάβολο τα βαφτίζουν παράδοση και ησυχάζουν...

Η ουσία δεν βρίσκεται στο ότι πολλοί μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη δεν το κάνουν γιατί μισούν τις πατρίδες τους. Η φτώχεια κι ο πόλεμος, για τα οποία σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η Δύση, στις πατρογονικές τους εστίες είναι οι σοβαρότερες αιτίες που τους φέρνουν στη Γηραιά, από πολλές απόψεις, Ήπειρο. Η ουσία βρίσκεται στο ότι οι ίδιες οι ευρωπαϊκές και χριστιανικές αρχές κι αξίες, τις οποίες δήθεν υπερασπίζονται οι απανταχού ρατσιστές και θρησκόληπτοι, είναι ακριβώς αυτές που μας επιβάλλουν να σεβόμαστε τον τρόπο με τον οποίο θέλει να κάνει το μπάνιο του ο οποιοσδήποτε. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και στην θρησκεία τού άλλου υποτίθεται πως αποτελούν ευρωπαϊκά κεκτημένα, τα οποία δεν είναι δυνατό να γίνουν βορά στους απανταχού λεπενιστές. Σε διαφορετική περίπτωση οι τζιχαντιστές που σπέρνουν τον τρόμο και σε ευρωπαϊκές πόλεις θα έχουν κερδίσει, αφού θα μας έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους...

Φυσικά και δεν με ενθουσιάζει η εικόνα μιας γυναίκας ντυμένης με μπουρκίνι, τσαντόρ, νικάμπ, χιντζάμπ, μπούργκα κι οποιαδήποτε άλλη ενδυμασία έχει εφευρεθεί για να κρύβει τα όποια κάλλη της. Η θρησκεία είναι καταναγκασμός, άμεσος ή έμμεσος. Είναι, ωστόσο, δικαίωμα του οποιουδήποτε να ακολουθεί τις εντολές της για τους δικούς του λόγους, ακόμα κι αν αυτοί προέρχονται από ψυχαναγκαστικά αίτια που αφορούν λίγους και οι οποίοι τα επιβάλλουν, έστω χωρίς βία, στους πολλούς ή από ψευδαισθήσεις αιώνιας ζωής στη βασιλεία των ουρανών...

Θέλει κάποιος να νηστεύει; Ας νηστεύει. Επιθυμεί να μην κάνει σεξ πριν το γάμο; Ας μην κάνει. Βούλεται να αυτομαστιγώνεται γιατί μπήκε σε πειρασμό; Ας αυτομαστιγώνεται. Μόνο που αυτοί είναι θρησκευτικοί κανόνες, τους οποίους κάποιος ακολουθεί πιστά ή όχι ιδία βουλήσει. Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να μεταβάλλονται σε κοσμικούς κανόνες και, μάλιστα, όπως υποσχέθηκε ο Ν. Σαρκοζί στη Γαλλία σε μια πλειοδοσία ακροδεξιάς ρητορικής με την Μ. Λε Πεν, να λάβουν ακόμα και συνταγματική νομιμοποίηση. Ο μιθριδατισμός που καλλιεργούν κάτι τέτοιες μικροκομματικές τακτικές είναι πολύ πιο επικίνδυνες για την Ευρώπη από τον οποιονδήποτε "μοναχικό λύκο" τζιχαντιστή, γιατί μας μετατρέπουν στο κτήνος το οποίο υποτίθεται πως κυνηγάμε...    

Αν δεν υπήρχε ο Γεωργίου, Καραμανλής- Παπανδρέου θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει...

Η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου παραποίησε τα δημοσιονομικά στοιχεία τού 2009. Το έκανε για να μας βάλει σε μνημόνιο γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είναι προδότης, όπως θέλει η μυθολογία τής καραμανλικής δεξιάς, προκειμένου να απαλλαγεί μια και καλή από τη δικαιολογημένη κατηγορία πως ο τουρίστας της Ραφήνας κυβερνούσε με τον αυτόματο πιλότο; Όχι, "απλώς" γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις επέλεξε να ακολουθήσει την πάγια τακτική στη χώρα μας, να επικαλεστεί δηλαδή πως παράλαβε καμένη γη, όπως είχε κάνει άλλωστε κι ο Γ. Αλογοσκούφης το 2004 με τη δημοσιονομική απογραφή. Μόνο που η ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα το 2009- ένα χρόνο μετά από την κατάρρευση της Lehman Brothers- ήταν διαφορετική. Οι υποκριτές Ευρωπαίοι, οι οποίοι ήξεραν αλλά έκλειναν τα μάτια στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό τής χώρας μας, δεν μπορούσαν πλέον να το κάνουν άλλο. Με λίγα λόγια, το έγκλημα του ρεζίλη των Παπανδρέου είναι κολοσσιαίο, αλλά πολιτικό κι όχι ποινικό...

Θεσμικώς μιλώντας ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου όφειλε, για παράδειγμα, να συμπεριλάβει τα χρέη των νοσοκομείων και των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα, λαμβάνοντας ως χρόνο ένταξής τους σε αυτό την ανάληψη της προμήθειας κι όχι το πότε αυτή θα καθίστατο απαιτητή, όπως απαιτούσαν τα νέα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ναι, μόνο που κανένας άλλος στην Ευρώπη δεν ακολουθούσε τη νομιμότητα γιατί σε διαφορετική περίπτωση ούτε καν η Γερμανία θα εκπλήρωνε τις προϋποθέσεις τού Συμφώνου Σταθερότητας και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μπει υπό την επιτροπεία των Βρυξελλών. Ωστόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου διάλεξε να υποδυθεί την μετανοημένη Μαγδαληνή, η οποία δέχεται ακόμα και να λιθοβολιστεί για να πείσει τους επίσης αμαρτωλούς Ευρωπαίους πως είναι πλέον κυρία. Άλλη μια κολοσσιαία αστοχία τής τότε κυβέρνησης, η οποία όμως οφείλεται σε πολιτικές αποφάσεις της οι οποίες δεν υποκρύπτουν δόλο εσχάτης προδοσίας...

Οι καραμανλικοί, εξάλλου, έχουν κάνει σημαία τους την αναπομπή της υπόθεσης Γεωργίου στο Συμβούλιο Εφετών για να μας πείσουν πως για τα πάντα φταίει μια συνωμοσία κι όχι η παροιμιώδης ανικανότητα του αμίλητου τοτέμ τους. Μόνο που τους διαψεύδει το ημερολόγιο. Ο πρώην επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ ανάλαβε τα καθήκοντά του στις 2 Αυγούστου 2010, όταν το μνημόνιο είχε ψηφιστεί ήδη από το Μάιο της ίδιας χρονιάς. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει, επομένως, τον Ανδρ. Γεωργίου, και δικαιολογημένα, πως υπήρξε πιστό σκυλάκι των δανειστών κι έπραττε ό,τι του έλεγαν, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι τα εφάρμοζαν στο σπίτι τους, αλλά δεν ήταν εκείνος που μας έβαλε στο μνημόνιο. Όποιος αναζητά τέτοιου είδους ευθύνες είναι πιο έντιμο να εστιάσει στο πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες...

Προς τι τότε η ανοίκεια παρέμβαση της Κομισιόν στο έργο τής ελληνικής Δικαιοσύνης; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, η απάντηση στην οποία δεν μπορεί παρά να συνδυάζει αρκετούς παράγοντες, όπως, για παράδειγμα, την άσκηση πίεσης προς την κυβέρνηση για την ολοκλήρωση των ανοιχτών προαπαιτούμενων της πρώτης αξιολόγησης και την πλήρη συνθηκολόγησή της για τη δεύτερη. Κυρίως, ωστόσο, υποκρύπτονται τύψεις κι ενοχές από τους γραφειοκράτες και την ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γερμανίας, οι οποίοι δεν αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση με διάθεση αλληλεγγύης αλλά τιμωρητικώς και με προτεραιότητα στη διάσωση των μεγάλων χωρών από την έκθεση των τραπεζών τους στο ελληνικό χρέος...

Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κατανοούν ότι ναι μεν τυπικώς έχουν δίκιο- η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της- μόνο που αυτό συνέβη εν πλήρει γνώση τους και το επέτρεπαν, αν δεν το υποκινούσαν, γιατί σήμαινε μεγαλύτερα πλεονάσματα στους δικούς τους προϋπολογισμούς και το σχηματισμό τής εντύπωσης πως το ευρώ είναι πανίσχυρο. Κι αν δεν είχε προκύψει η αναπόφευκτη όπως είναι δομημένος ο καπιταλισμός κρίση τού 2007-2008, δεν θα εκπλησσόμουν αν ακόμα ζούσαμε μέσα στη φούσκα χωρίς κανείς να χτυπά την καμπάνα. Μέχρι, βεβαίως, να ερχόταν το ξύπνημα από την αυταπάτη, για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένας σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει μερίδιο ευθύνης, μικρότερο η μεγαλύτερο...    



 

Για εκείνους που δεν θυμόμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Ο Άκης Πάνου υπήρξε ένας σπουδαίος συνθέτης και λαϊκός ποιητής. Ανάμεσα σε άλλα είχε γράψει, "ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου". Αυτόν το στίχο του μου θυμίζουν ορισμένες δηλώσεις Ολυμπιονικών και των συγγενών τους, οι οποίοι μόνοι τους υποβαθμίζουν την επιτυχία τους στο Ρίο. Άκουσα, για παράδειγμα, την Κατερίνα Στεφανίδη να επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης γιατί ασχολούνται μαζί της κάθε τέσσερα χρόνια. Πρώτον, δεν είναι αλήθεια. Ακόμα κι ο γράφων, ο οποίος δεν είναι μύστης τού επί κοντώ, την γνώριζε και περίμενε κάποιο μετάλλιο από εκείνη. Αν δεν υπήρχαν, άλλωστε, τα μίντια να μεταδίδουν ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, κανένας μας δεν θα ήξερε παρά μόνο τους 1.000 γνωστούς του στη ζωή και στο facebook. Δεύτερον, υπάρχουν άνθρωποι που κατορθώνουν σπουδαία πράγματα, σπουδαιότερα από το να πηδούν έναν πήχη με ένα καλάμι, με τους οποίους δεν ασχολούμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Η Κατερίνα Στεφανίδη πάλεψε κυρίως για τον εαυτό της και, δευτερευόντως, για την Ελλάδα. Βρίσκονται, όμως, εκεί έξω συμπολίτες μας οι οποίοι μοχθούν καθημερινώς για κάτι πολύ περισσότερο από την πάρτη τους ή, έστω, τα πολύ συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι, για παράδειγμα, οι χιλιάδες εθελοντές που προσφέρουν αφιλοκερδώς χρήμα, κόπο και χρόνο σε συνανθρώπους τους που είναι σε χειρότερη θέση από αυτούς, είτε πρόκειται για πένητες, άστεγους, πρόσφυγες ή οποιονδήποτε άλλο αναξιοπαθούντα. Κατά καιρούς μαθαίνουμε κάποια ονόματα, αλλά ακόμα κι αυτά επιστρέφουν σύντομα στην ανωνυμία, προκειμένου τα πρωτοσέλιδα να καλυφθούν ξανά από καλλίγραμμα κορμιά αθλητών, ηθοποιών, τραγουδιστών και κάθε άλλου αστέρα τής σόουμπιζ...

Η οίηση ορισμένων Ολυμπιονικών μάς υποχρεώνει να εξετάσουμε ξανά τί αξίζει να θαυμάζουμε και τί όχι. Κι αν υπάρχουν μεταξύ τους κάποιοι αθλητές-διαμάντια, αυτό δεν σημαίνει πως το χρυσό μετάλλιο στο στήθος θα έπρεπε να συγχωρεί τα πάντα. Τί θα συνέβαινε, για παράδειγμα, αν η Β. Παπαχρήστου κέρδιζε κάποιο μετάλλιο στο τριπλούν; Θα οφείλαμε να γκρεμίσουμε τα τείχη για μια χρυσαυγίτρια, η οποία απαξιώνει οτιδήποτε δεν της μοιάζει στον καθρέφτη και η οποία αποτελεί ίνδαλμα για τους απανταχού χιμπαντζήδες με τα μαύρα; Όχι βεβαίως! Ο σεβασμός κερδίζεται εντός κι εκτός γηπέδων, κυρίως εκτός...

Ο Σόρος είναι ΣΥΡΙΖΑ κι ο Κούλης κομμουνιστής...

Έχω την εντύπωση πως όταν πεθάνει ο Τ. Σόρος περισσότερο θα τον θρηνήσουν οι Έλληνες εθνικιστές παρά η οικογένειά του! Βλέπετε, ο επενδυτής (sic) εδώ και πολλά χρόνια προσωποποιεί για τη μισαλλόδοξη Ελλάδα το υπέρτατο κακό, τον άνθρωπο που περισσότερο ακόμα κι από το να αβγατίζει την περιουσία του, του αρέσει να επιτίθεται στη χώρα μας με κάθε αφορμή. Κι αυτό, "βεβαίως", γιατί είναι ένας σιωνιστής Εβραίος, ο οποίος ζηλεύει την Ψωροκώσταινα και τον πολιτισμό της και θέλει να την εξαφανίσει από τον παγκόσμιο χάρτη. Τους μεγαλύτερους πολέμιούς του, μάλιστα, θα τους βρει κανείς ανάμεσα στο λούμπεν προλεταριάτο ή στους μικροαστούς νοικοκυραίους: στους ταξιτζήδες, για παράδειγμα, που αν δεν σε χρεώσουν περισσότερα δεν ευχαριστιούνται την κούρσα ή στους εστιάτορες που αν κόψουν μία και μοναδική απόδειξη πιστεύουν ότι έχουν κάνει το ανδραγάθημα που θα τους ανοίξει την πύλη τής βασιλείας των ουρανών...

Αντιλαμβάνομαι ότι σε μια εποχή που ο μανιχαϊσμός θεωρείται δείγμα ευθυκρισίας το να μην είσαι εθνικιστής σημαίνει αυτομάτως πως είσαι εθνομηδενιστής και λάτρης τού Τ. Σόρος και του κάθε κερδοσκόπου. Ο συγκεκριμένος μεγαλοαεριτζής και η συνομοταξία του έχουν σοβαρότατες ευθύνες για την ασυδοσία τού παγκόσμιου καζινοκαπιταλισμού. Δεν έχουν, ωστόσο, τη μοναδική, όσο κι αν μας βολεύει να αναζητούμε δαίμονες αντί να χτυπάμε τις ρίζες που τους θεριεύουν. Εν προκειμένω, η Ελλάδα δεν καταστράφηκε ούτε από τον Τ. Σόρος ούτε από τους Γερμανούς ούτε γιατί είμαστε "έθνος ανάδελφο". Κι αν ασκώ κριτική σε συγκεκριμένες πολιτικές, όπως αυτές του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, το κάνω γιατί δηλητηριάζουν έναν ασθενή που αρρώστησε με δική του πρωτίστως ευθύνη. Όσοι, ωστόσο, προσπαθούν να χρεώσουν στην Αριστερά τον Τ. Σόρος, πλάθοντας συνωμοσίες που περιλαμβάνουν ιδρύματα, χρηματοδοτήσεις, πρόσφυγες κι εξωγήινους, μάλλον αυτοψεκάζονται σε κάθε ευκαιρία...

Οι Σόρος αυτού του κόσμου είναι γνήσια τέκνα τού νεοφιλελευθερισμού, η πραγμάτωση της ονείρωξης των απανταχού μητσοτάκηδων, οι άνθρωποι που δεν λογαριάζουν τίποτα μπροστά στην επίτευξη του κέρδους κι αν οι νόμοι δεν τους βολεύουν τόσο το χειρότερο για τους νόμους: είτε τους παρακάμπτουν είτε τους αλλάζουν χάρη στις υψηλές τους γνωριμίες στην πολιτική. Άλλωστε, αν δεν υπήρχαν πρόθυμοι να διαφθαρούν κανένας τυχοδιώκτης δεν θα φτουρούσε. Μπορούμε, επομένως, να λιθοβολούμε όσο θέλουμε τους Σόρος. Τi θα κερδίσουμε, ωστόσο, πέρα από ένα σωρό από πέτρες αν εξακολουθούμε να αφήνουμε ανεξέλεγκτο το οικονομικό σύστημα που παράγει αεριτζήδες με τη σέσουλα γιατί μας φταίει το δέντρο κι όχι το δάσος;...



   

Πρέπει κάποτε να εμφανίσεις το λύκο για τον οποίο φωνάζεις, αλλιώς σε τρώει...

Στην αντιπολίτευση και στη διαπλοκή η οποία τη στηρίζει, διαβάζουν περισσότερο Πάολο Κοέλιο από όσο μπορούν να καταναλώσουν. Φαίνεται, δηλαδή, πως πιστεύουν με αφοσίωση φανατικού ότι αν επιθυμείς κάτι πολύ το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις. Με βάση αυτό το σκεπτικό καταστρώνουν το ένα εκλογικό σενάριο μετά από το άλλο, υφαίνοντας παραλλήλως αναπόδεικτες ιστορίες για αγρίους. Παραλλήλως, βαυκαλίζονται πως υπάρχει εκεί έξω κόσμος που συμμερίζεται την αγωνία τους. Αποδείχθηκε, ωστόσο, και στη συγκέντρωση-παρωδία των "Παραιτηθείτε" πως λείπει η μία από τις δύο απαραίτητες προϋποθέσεις για να πέσει μια κυβέρνηση: ναι μεν υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια, κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που συνεχίζεται η υπερφορολόγηση επί δικαίους κι αδίκους, ωστόσο το εκλογικό σώμα δεν είναι διατεθειμένο να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα με τον πολιτικό κρατούμενο. Μπορεί σε ένα μήνα, σε τρεις, σε ένα χρόνο, σε τρία να ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί, όμως, και ποτέ...

Η ΝΔ και τα συνεργαζόμενα με αυτή "σωματεία" τού ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού διαπράττουν το κολοσσιαίο λάθος να σιγοντάρουν οποιαδήποτε επίθεση των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης σε βάρος τής κυβέρνησης. Στην ουσία, δηλαδή, ομολογούν στους ψηφοφόρους πως οι Θέμοι, οι Αλαφούζοι ή οι Ψυχάρηδες πίσω από τους οποίους σέρνονται, είναι κι εκείνοι που καθορίζουν την ατζέντα τους. Έφτασαν στο σημείο να εκδίδουν ανακοινώσεις για το τραγικό περιστατικό στην Αίγινα βασιζόμενοι σε "ρεπορτάζ" τού ακροδεξιού Στ. Χίου. Φυσικά και πρέπει να χυθεί άπλετο φως και σε αυτήν την υπόθεση, μόνο που όταν φωνάζεις χίλιες φορές "λύκος" χωρίς αυτός να υφίσταται, ακόμα κι αν εμφανιστεί κάποια στιγμή κανείς δεν θα σε πιστέψει. Κι αν με θεωρείτε αναξιόπιστο, ρωτήστε τον Αίσωπο...

Πώς θα είναι η Ελλάδα σε ένα χρόνο; Αν ήξερα την απάντηση, θα την είχα παίξει στο στοίχημα και θα θεωρούσα τον εαυτό μου από τώρα εκατομμυριούχο. Μπορώ να εκτιμήσω, ωστόσο, πως εισερχόμαστε σε μια φάση τελικής σύγκρουσης, και με τον πρώτο πληθυντικό δεν εννοώ μόνο τη χώρα μας. Η έκβαση της Συνόδου των χωρών τού Νότου- η πρώτη ύστερα από πολλά χρόνια- θα κρίνει πολλά. Πιεσμένοι κι από τη δυσαρέσκεια του δικού τους εκλογικού ακροατηρίου, Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι, οι οποίοι εκπροσωπούν τις δύο μεγαλύτερες νοτιοευρωπαϊκές χώρες, οφείλουν να πάρουν τη σκυτάλη από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άνοιξε το δρόμο, και να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρότατο "όχι" στο νέο γύρο λιτότητας που ετοιμάζει το Βερολίνο μετά από το Brexit...

Κι αυτήν τη φορά τα λόγια από μόνα τους δεν θα είναι αρκετά. Έχουν χρέος και στη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα λίγες ημέρες αργότερα να μετουσιώσουν σε πράξεις αυτό που είναι απαίτηση των λαών τής Ευρώπης. Αν, κι αυτό είναι ένα μεγάλο "αν", όλα αυτά συμβούν, τότε θα παραστούμε μάρτυρες σε ένα θέαμα που δεν θα τιμά την ελληνική αντιπολίτευση: από τη μία πλευρά θα βρίσκονται ο Έλληνας πρωθυπουργός με τους ομολόγους του, του Νότου να μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη κι από την άλλη η φράου Μέρκελ, ο χερ Σόιμπλε, η μαντάμ Λαγκάρντ μαζί με τον Κυριάκο, την Φώφη και τον Σταύρο να ορκίζονται πίστη στο νεοφιλελευθερισμό. Κοινώς, οι τελευταίοι θα έχουν συλληφθεί με τα παντελόνια κατεβασμένα...

Πιστεύεις στις ιερές αγελάδες; Πήγαινε Ινδία κι άσε την Ελλάδα ήσυχη...

Ανεξιθρησκεία έχουμε (;), ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε όποιον θεό θέλει. Αν το επιθυμεί, μπορεί να λατρεύει ακόμα κι αγελάδες, τις οποίες να θεωρεί ιερές. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται να απαιτεί από τους υπόλοιπους να αφήνουν εκτός κριτικής ό,τι ο ίδιος αντιμετωπίζει ως ιερό κι όσιο, ανεξαρτήτως αν με την άποψή του συμπλέει η πλειονότητα του πληθυσμού ή όχι. Αλίμονο αν η ελευθερία τού λόγου και η ελευθεροτυπία ήταν επιτρεπτό να υφίστανται μόνο αν δεν βρίσκονταν σε αντίθεση με τη γνώμη των πολλών. Αυτό θα ήταν κλασικός, πατροπαράδοτος φασισμός...

Δεν ήμουν αγέννητος όταν οποιαδήποτε έστω επισήμανση πως η Κ. Θάνου, ο Κ. Κεντέρης και οι αρσιβαρίστες μας ήταν ντοπαρισμένοι θεωρούνταν εθνική μειοδοσία. Τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, της φούσκας, της υπερκατανάλωσης, της ατομικιστικής ευδαιμονίας ζητωκραυγάζαμε αθλητές-απατεώνες και γιουχάραμε άλλους με το ασύγκριτου κυνισμού επιχείρημα πως και οι ξένοι αθλητές είχαν πάρει αναβολικά. Ποιο Ολυμπιακό πνεύμα κι άλλες "αηδίες"; Ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα, γι' αυτό και στο όνομα του εθνικού μεγαλείου και της "πρωτιάς που έχουμε στο DNA μας" χωρούσε οποιοσδήποτε συμβιβασμός με αρχές κι αξίες, αρκεί η Ελλαδάρα να σάρωνε τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξένησε το 2004...

Ενδεχομένως μαζί με τα ξερά να κάηκαν και τα χλωρά, να στιγματίστηκαν δηλαδή αθλητές που κέρδισαν ό,τι κέρδισαν με το σπαθί τους και δίχως τη βοήθεια (μεγάλη έστω) χημικών ουσιών. Ευθύνονται, ωστόσο, κι εκείνοι γιατί συμμετείχαν σε μια ομερτά που δεν λάμβανε υπόψη τα σοφά λόγια τού Διονύσιου Σολωμού πως εθνικό είναι το αληθές και τίποτα άλλο. Σε τι μας ωφέλησαν, άλλωστε, τα ψέματα, όπως τα "greek statistics", παρά για να γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι σε όλο τον κόσμο; Είναι υποκριτές και οι άλλοι γιατί κάνουν τα ίδια ή και χειρότερα; Είναι! Μόνο που ο στοιχειώδης αυτοσεβασμός απαιτεί να μην δικαιολογούμαστε συνεχώς με το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Όποιος, επομένως, εκτιμά πως η λατρεία των ιερών αγελάδων δίχως ίχνος επίκρισης είναι του γούστο του ας μεταναστεύσει στην Ινδία κι ας αφήσει τούτη εδώ τη χώρα να ορθοποδήσει επιτέλους...

Κλαψιάρηδες ή Ολυμπιονίκες;...

Χωρίς ταλέντο και δουλειά καλύτερα να μην πας πουθενά, να μείνεις σπίτι σου και να παρακολουθείς να πετυχαίνουν στη ζωή τους εκείνοι που τα συνδυάζουν. Είναι, ωστόσο, αυτά από μόνα τους πάντοτε αρκετά; Όχι, κάποιες φορές, τόσο στον αθλητισμό όσο κυρίως στη ζωή, είναι απαραίτητο να διανύσεις το "έξτρα μίλι" και για να το κάνεις δεν φτάνουν ούτε το ταλέντο ούτε η δουλειά. Απαιτείται κάτι παραπάνω, η θέληση να μην εγκαταλείψεις όταν όλα τα αντικειμενικά στοιχεία, αυτά στα οποία ορκίζονται οι κάθε λογής ρεαλιστές, σου υποδεικνύουν πως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τα παρατήσεις. Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είχαμε τέτοια παραδείγματα, με κορυφαίο ίσως αυτό του Σπύρου Γιαννιώτη, ο οποίος αψήφησε τη σωματική κούραση για να πετύχει αυτό που ήθελε τόσο πολύ, ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Τί κι αν δεν ήταν, εξάλλου, το χρυσό; Το χρώμα έχει σημασία μόνο για τους ρατσιστές...

Θα μου πείτε, "σε μια χώρα που υποφέρει από την κρίση τί νόημα έχει να γκρεμίσουμε τα ήδη γκρεμισμένα τείχη της για να υποδεχθούμε τους Ολυμπιονίκες μας; Κι εντέλει γιατί πρέπει να δοξάζουμε ανθρώπους με γρήγορα και δυνατά πόδια και χέρια όταν αφήνουμε στην αφάνεια τόσους και τόσους ανθρώπους τού καθημερινού μόχθου, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα με σπουδές, οι οποίοι δίνουν τη μάχη τής επιβίωσης δίχως κανένα φως τής ράμπας να εστιάζει πάνω τους"; Εύλογα τα ερωτήματά σας και θα συμφωνήσω μαζί σας πως στην Ελλάδα σήμερα το να χτιστεί, για παράδειγμα, ένα σκοπευτήριο σε κάθε πόλη δεν είναι αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη...

Δεν είναι, ωστόσο, τα γερά μπράτσα τού Σπύρου Γιαννιώτη, του Λευτέρη Πετρούνια ή οποιουδήποτε άλλου Ολυμπιονίκη μας αυτά για τα οποία αξίζουν του απόλυτου σεβασμού μας. Είναι για τη βαθιά τους πεποίθηση ότι τα αστέρια δεν είναι απροσπέλαστα, ότι μπορούν να τα φτάσουν κι ας μην προπονήθηκαν υπό τις ίδιες συνθήκες που το έκαναν οι βασικοί τους αντίπαλοι. Η αδιαφορία τους, με λίγα λόγια, να βρουν δικαιολογία για μια ήττα τους, σε αντίθεση με την πίστη τους ότι θα τα καταφέρουνν κόντρα σε θεούς και δαίμονες...

Ο Σπύρος Γιαννιώτης θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει στα τελευταία εκατό μέτρα πριν τον τερματισμό. Τα ελληνικά μίντια και πάλι θα τον είχαν αγιοποιήσει, θα μιλούσαν για τον "Ποσειδώνα" που πάλεψε μέχρι τέλους με τα κύματα, αλλά στο τέλος προδόθηκε από την ηλικία του. Η λύπηση, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για τον κολυμβητή. Δεν ήθελε να μείνει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να κατακτήσει την κορυφή, αλλά ως κάποιος που την κατάκτησε. Γι' αυτό και στα τελευταία εκατό μέτρα νίκησε τον δυσκολότερο αντίπαλο που καλείται να νικήσει ο καθένας μας, τον ίδιο μας τον εαυτό δηλαδή, που σαν άλλη Κίρκη μας ψιθυρίζει πως έχουμε όρια τα οποία δεν μπορούμε να υπερβούμε γιατί κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί ύβρις από τους θεούς...

Ο Γιαννιώτης, ωστόσο, αψήφησε τον εαυτό του, ως γνήσιος καζαντζακικός έκανε ό,τι δεν μπορούσε, διάβηκε το μονοπάτι που χωρίζει τους θνητούς από την αθανασία. Οι υπόλοιποι Έλληνες δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε. Αρκετά θρηνήσαμε για τα χαμένα μας πλούτη και κανείς πια δεν μας λυπάται γι' αυτό. Κι ας είναι, ενδεχομένως, τα μέτρα που μας χωρίζουν από το βάθρο περισσότερα από εκατό. Ούτε ο Γιαννιώτης, άλλωστε, κρατούσε μεζούρα...   

 

Και η γυναίκα τού Αριστερού Καίσαρα πρέπει να φαίνεται τίμια...

Στις ημέρες μας οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, αν δεν το είχαν χάσει εξαρχής. Αν πιστέψει κανείς τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, αυτήν τη στιγμή διεξάγεται, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες και την εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ, ένα πογκρόμ σε βάρος των επιχειρηματιών τής χώρας, οι οποίοι παρουσιάζονται σαν οι πιο άμωμοι άνθρωποι του κόσμου, σαν πατριώτες που προσφέρουν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η κακή κυβέρνηση της Αριστεράς θέλει να κλείσει τις επιχειρήσεις τους και να αφήσει στρατιές εργαζόμενων στο δρόμο. Είναι, πράγματι, πρωτοφανές να βλέπεις να λογοδοτεί στη Βουλή των Ελλήνων όλο το σύστημα της διαπλοκής που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά ή και πριν από αυτή. Σε οποιαδήποτε άλλη, ωστόσο, αναπτυγμένη δημοκρατία θα θεωρείτο κάτι παραπάνω από φυσιολογικό να δίνουν εξηγήσεις σε τακτική βάση οι έχοντες και κατέχοντες τον πλούτο τής χώρας...

Το κοινό αίσθημα, ωστόσο, θα μείνει ανικανοποίητο αν ο πόλεμος κατά τής ελίτ περιοριστεί σε ακροάσεις στο Κοινοβούλιο και δεν απλωθεί σε δικαιολογημένες ποινικές διώξεις κι επιστροφή στο κρατικό ταμείο των χρημάτων που αφαιρέθηκαν άμεσα ή έμμεσα από αυτό, προκειμένου ορισμένοι να υποδύονται τους μεταρρυθμιστές και τους Ευρωπαίους με ξένα κόλλυβα. Και, φυσικά, οι πολίτες δεν καρτερούν να αντικατασταθούν οι παλιοί ολιγάρχες καναλάρχες με νέους, πιο αριστερής εσοδείας. Γι' αυτό κι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστά μια πολύ δύσκολη εξίσωση: από τη μία είναι ζητούμενο να τις αποκτήσουν όσοι διαθέτουν την όρεξη να ρίξουν λεφτά στους σταθμούς που θα αποκτήσουν κι από την άλλη να μην δημιουργηθεί καν η υποψία πως τις κέρδισαν γιατί είναι του κλίματος ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, η γυναίκα τού Καίσαρα οφείλει, κατά το μέτρο τού δυνατού, να πείσει ότι δεν είναι μόνο τίμια αλλά φαίνεται κιόλας πως είναι...

Το αν η κυβέρνηση δημιουργεί το δικό της μιντιακό οπλοστάσιο είναι κάτι που θα αποδειχθεί ή θα διαψευστεί πολύ γρήγορα. Προς το παρόν είναι, αν μη τι άλλο, ευχαρίστηση για τον ελληνικό λαό να παρακολουθεί αυτούς που του κουνούσαν το δάχτυλο με περισσή υποκρισία και τον κατηγορούσαν πως ζει πάνω από τις δυνάμεις του να απολογούνται για τον τρόπο που μεταχειρίστηκαν την εξουσία τους, την οποία δεν άντλησαν μέσα από τη βάσανο της έκθεσής τους στη λαϊκή επιδοκιμασία. Μπορούμε να βρούμε πολλά αρνητικά για το πολιτικό προσωπικό τής χώρας, ωστόσο οφείλουμε επίσης να παραδεχθούμε ότι βρίσκεται στις θέσεις που κατέχει γιατί εμείς το τοποθετήσαμε εκεί. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τους διάφορους επηρμένους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι τη μία υποδύονται τους εθνικούς ευεργέτες και την άλλη παριστάνουν πως δεν γνωρίζουν τίποτα για τις επιχειρήσεις που διοικούν. Για όλα αυτά είναι απαραίτητο για την πραγματική οικονομία ώστε να πάρει μπρος πρώτα να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι, για να μην καταλήξουμε πάλι να μιλάμε για λεφτά σε βαρέλι δίχως πάτο...

Υ.Γ. Ο vromostomos θα επιστρέψει- με μία εξαίρεση- τη Δευτέρα, 22 Αυγούστου. Καλές διακοπές σε όλους!

Το μαγείρεμα έγινε, αλλά η καλή νοικοκυρά απλώνει τα ρούχα στη λιακάδα...

Οι παχουλοί είναι συνήθως συμπαθητικοί άνθρωποι. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του τουρίστα τής Ραφήνας, ο οποίος είναι η καλύτερη παρέα για να φας μια γαρδούμπα μαζί του-αν προλάβεις να τσιμπήσεις τίποτα-, να πιεις ένα κρασάκι και να ανταλλάξεις ανέκδοτα. Σε αντίθεση, μάλιστα, με προκατόχους ή διαδόχους του ο ίδιος τουλάχιστον θα ήταν άδικο να κατηγορηθεί για φαυλότητα, διαφθορά ή προνομιακή σχέση με τη διαπλοκή. Φτάνουν, ωστόσο, όλα αυτά για να τον καταχωρίσει η Ιστορία ως καλό πρωθυπουργό; Όχι βεβαίως! Κι αυτό γιατί ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, πόσω μάλλον όταν είσαι αρκετά αδιάφορος για να στρέψεις το όχημα προς άλλη κατεύθυνση...

Ο Κ. Καραμανλής ήταν τυχερός, πολύ τυχερός. Παρέλαβε από τον αρχιερέα τής διαπλοκής μια ψεύτικη Ελλάδα στην κορύφωση της φούσκας της. Ακόμα κι άσχετες με την πολιτική συγκυρίες, όπως η κατάκτηση του Euro 2004 και η πρώτη θέση στη Eurovision το 2005, ήταν στο πλευρό του. Μόνο που η ευθύνη του είναι τεράστια γιατί δεν άπλωσε τη μπουγάδα όταν ακόμα έξω είχε ήλιο. Υποσχέθηκε, για παράδειγμα, την επανίδρυση του κράτους, αλλά το μόνο που "κατάφερε" ήταν να τοποθετήσει στο Δημόσιο, με τη συνδρομή βεβαίως και του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, "γαλάζια" παιδιά εκεί που βρίσκονταν μόνο "πράσινα". Ακόμα και τη μάχη του με τους νταβατζήδες δεν είχε το σθένος να τη δώσει μέχρι τέλους. Συνθηκολόγησε πολύ γρήγορα, επιτρέποντας στους καναλάρχες να κάνουν πάρτι σε βάρος του, αφού τον είδαν μπόσικο...

Η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου θα είναι διαχρονικώς υπόλογη στον ελληνικό λαό για τον τρόπο που χειρίστηκε το έλλειμμα του 2009, με το "μαγείρεμά" του, ανεξαρτήτως του αν θα καταδικαστεί ή όχι από τη δικαιοσύνη ο τότε επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ. Δεν της καταλογίζω δόλο αποκιοποίησης της χώρας, αλλά βαθιά αδυναμία κατανόησης των γενικότερων συνθηκών τής εποχής. Ωστόσο είναι άδικο να φορτώνεται όλο το βάρος τής ένταξής μας στα μνημόνια στον Γ. Παπανδρέου όταν η κυβέρνηση Καραμανλή με την έλλειψη σύνεσης που τη χαρακτήριζε, έστρωσε το δρόμο με νάρκες.

Γι'αυτό, όπως και για πολλά άλλα, και είναι αδιανόητο να αναφερόμαστε ακόμα και σήμερα σε "δικαίωση" του τουρίστα τής Ραφήνας, να τον χαρακτηρίζουμε χρυσή εφεδρεία και να τον βλέπουμε ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή και πρωθυπουργό της χώρας σε κάποιο οικουμενικό σχήμα. Αλίμονο αν στο πρόσωπό του δώσουμε άφεση αμαρτιών και στα δικά μας λάθη, τα οποία μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Θα ήταν σαν να δηλώναμε πως δεν πήραμε κανένα μάθημα από τα δεινά που μας έχουν βρει τα τελευταία έξι χρόνια...

Καταλαμβάνοντας την κοινή λογική...

Κάποτε ο Γιάννης Δραγασάκης είχε υποστηρίξει πως η ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψει βίαια. Κι αυτό γίνεται σήμερα! Αν, μάλιστα, κάποιος είχε κάποια αμφιβολία δεν έχει παρά να κοιτάξει πώς αντιδρά το εσωκομματικό κατεστημένο σε οποιοδήποτε άνοιγμα προχωρά το κυβερνών κόμμα στην κοινωνία και δεν το μαντρώνει στο 3% παλιότερων εκλογικών αναμετρήσεων, το οποίο ωστόσο το καθηλώνει σε μια νοοτροπία που έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Ορισμένοι στην Κουμουνδούρου αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν πως δεν ανήκουν σε μια παράταξη διαμαρτυρίας- συμπύκνωση τάσεων, αλλά σε ένα κόμμα που ασκεί εξουσία, με όποιους συμβιβασμούς αυτή συνεπάγεται, και το οποίο καλείται τον Οκτώβριο στο συνέδριό του να ανοίξει τις πόρτες του στους ψηφοφόρους του αντί να περιχαρακώνεται σε φέουδα ...

Σε αυτό το πλαίσιο, η άκριτη υποστήριξη κάθε κατάληψης μαρτυρά ασυγχώρητο ψευτοϊδεαλισμό, ο οποίος ωστόσο έρχεται σε σύγκρουση κατ' εξοχήν με τα ταξικά συμφέροντα που καλείται η Αριστερά να υπηρετήσει. Ακόμα, για παράδειγμα, κι αν ιδρύονταν ιδιωτικά πανεπιστήμια, η δημόσια δωρεάν παιδεία δεν θα βαλλόταν από μια τέτοια συνταγματική αναθεώρηση, αλλά από την αδυναμία τής συντεταγμένης πολιτείας να προσφέρει τη δυνατότητα στους πολίτες να σπουδάσουν δίχως να φοβούνται πως εγκυμονείται ο κίνδυνος απώλειας του εξάμηνου από άσκοπες καταλήψεις αργόσχολων φοιτητοπατέρων...

Ας υποθέσουμε πως η επανάληψη της δίκης για το φουσκωμένο έλλειμμα του 2009 καταλήξει στην καταδίκη τού τότε επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ. Ναι μεν θα επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλησε να φανεί μεγαλύτερο το κατόρθωμά της για μείωσή του, ωστόσο δεν εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έφτασε το έλλειμμα σε τόσο μεγάλο ύψος έτσι κι αλλιώς, το οποίο οφείλεται σε διαχρονικές παθογένειες τις οποίες δεν θελήσαμε να κοιτάξουμε κατάματα, πόσω μάλλον να τις αντιμετωπίσουμε. Ακόμα, άλλωστε, κι αν διαγραφεί αύριο διά μαγείας το χρέος, θα γυρίσουμε πάραυτα σε αυτό αν η επαναστατικότητά μας αρχίζει και τελειώνει σε μια κατάληψη δημόσιου χώρου και δεν βγει παραέξω, προκειμένου η άρνηση των πάντων να μετατραπεί σε κατάφαση όσων υπηρετούν το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης από όπου κι αν προέρχεται...

Η κεντροαριστερά ψάχνει ηγέτη αντί για λόγο ύπαρξης...

Ξέρετε γιατί η περιλάλητη αναγέννηση της κεντροαριστεράς είναι καταδικασμένη να αποτύχει; Δεν είναι τόσο γιατί τα ονόματα που ακούγονται για ηγέτες της της, όπως ο αρχιερέας τής διαπλοκής ή ο Γ. Στουρνάρας, διαθέτουν τόση λαϊκή απήχηση όση ο Ολυμπιακός στου Γκύζη. Θα μπορούσε να βρεθεί ένας αντί-Τσίπρας για τα όρφανά της αν συνέτρεχε μια πολύ βασική προϋπόθεση: αν, δηλαδή, η ανασυγκρότηση του χώρου ερχόταν ως υλοποίηση σχετικής λαϊκής απαίτησης κι όχι ως απελπισμένη προσπάθεια της καταρρέουσας ελίτ να ελέγξει τους κανόνες τού παιχνιδιού και το ίδιο το παιχνίδι τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους σε καίρια σημεία. Όσοι έχουν απογοητευτεί από το ΣΥΡΙΖΑ κι έχουν κεντρώες καταβολές θα κατευθυνθούν στον πολιτικό κρατούμενο κι όχι σε κόμματα τα οποία φυτοζωούν κοντά στο όριο εισόδου στη Βουλή. Όσοι έχουν απομείνει, άλλωστε, στην κεντροαριστερά στην ουσία ανήκουν στην με νεοφιλελεύθερες τάσεις κεντροδεξιά. Ο ίδιος ο Κ. Σημίτης ήταν ένας κεντροδεξιός εγκλωβισμένος στο ΠΑΣΟΚ...

Λένε, εξάλλου, πως ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε ηττημένος από την ψηφοφορία για την απλή αναλογική γιατί δεν συγκέντρωσε 200 ψήφους. Μόνο που δεν λαμβάνουν υπόψη το πόσο εκτέθηκε το ΠΑΣΟΚ στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του, οι οποίοι είναι ανοιχτοί να του δώσουν συγχωροχάρτι για τα κυβερνητικά του λάθη, αρκεί να μην δείχνει πως θα τα επαναλάβει αν του δοθεί η ευκαιρία. Μόνο που ο παλαιοκομματικός τρόπος που διάλεξαν στη Χαριλάου Τρικούπη να αντιμετωπίσουν τόσο τον εκλογικό νόμο όσο και το θέμα με τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και η πλήρης, αν όχι ηθελημένη, τουλάχιστον de facto, ταύτιση με τον αρχηγό Κούλη αποξενώνει ακόμα περισσότερο εκείνους που αισθάνονται πιο πολύ Αριστεροί παρά δεξιοί και οι οποίοι είναι η πλειονότητα στο κόμμα. Με λίγα λόγια, η Φ. Γεννηματά πρόσφερε και τον κεντροαριστερό χώρο στον πρωθυπουργό, ο οποίος αναδεικνύεται σε φυσικό ηγέτη στην κομματική αρένα που ξεκινά από τα Αριστερά και φτάνει έως; το Δημοκρατικό Κέντρο...

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι λογικό να επιζητούν λόγο ύπαρξης και πρόσωπα ξεχασμένα εδώ και χρόνια στη ναφθαλίνη. Η επιστροφή, ωστόσο, στον τόπο του εγκλήματος των πρωταγωνιστών μιας ασύδοτης φαυλοκρατίας κάνει κακό παρά καλό στους εμπνευστές της. Πώς να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους οι οποίοι βλέπουν διστακτικά την Αριστερά, αλλά αντιπαθούν τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, παροπλισμένοι πολιτικοί όπως ο Θ. Πάγκαλος; Και γιατί να συμβεί αυτό όταν δεν υφίσταται στην ουσία μεσαία τάξη όπως τη γνωρίσαμε, πρόθυμη να προβεί σε ρήξεις κι όχι σε συμβιβασμούς για να κερδίσει λίγα ψίχουλα παραπάνω; Αυτήν τη στιγμή δεν γίνονται μεταγραφές μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην πολιτική, όπου λίγο πριν τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Με το αζημίωτο φυσικά...