Πού και πού να θυμόμαστε πως κυβερνά ο Μητσοτάκης κι όχι ακόμα ο Κασσελάκης...

Αν όσοι αντιπολιτεύονται τον Στέφανο Κασσελάκη εντός τού ΣΥΡΙΖΑ αφιέρωναν τις ίδιες δυνάμεις για να αντιπολιτευτούν τον Κ. Μητσοτάκη θα μπορούσε κάποιος, με γενναιοδωρία πάντως, να μιλήσει για πολιτική κριτική. Δεν κάνουν, ωστόσο, ούτε αυτό μολονότι η χώρα βιώνει τη μία τραγωδία μετά την άλλη από τότε που επανεκλέγηκε η ΝΔ. Βυσσοδομούν πάνω στις πλάτες τής Αριστεράς ονειρευόμενοι συνεδριακά πραξικοπήματα κόντρα στη θέληση της βάσης. Τόσοι ήταν, τόσοι είναι και είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν στα γεράματα...

Μας κυβερνά η πιο νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αλλά οι αριστεραμύντορες κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία πως ο Κασσελάκης θα τους στείλει σπίτια τους. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι οι αριστεροί πολίτες τούς έστειλαν στην εφεδρεία. Κρύβονται πίσω από το ποσοστό Αχτσιόγλου για να μην φαίνεται πως η πραγματική τους απήχηση στον κόσμο τού ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασε ούτε το 9%. Αυτοί που καμώνονταν το νούμερο δύο στο κόμμα και πριόνιζαν τον Αλέξη Τσίπρα αντί να πολεμούν τον Μητσοτάκη...

Μετά την κλιματική κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον covid ο Μητσοτάκης αποδίδει τις ευθύνες του στην πολιτική του κυριαρχία. Δεν φταίει ούτε τώρα ο ίδιος σε κάτι, απλώς οι απαιτήσεις των πολιτών είναι περισσότερες γιατί εκείνον και μόνο εκείνον βλέπουν ως μεσσία. 

Κι ας είναι αυτές οι απαιτήσεις να μην πνίγονται με την πρώτη νεροποντή ή να μην καίγονται με την πρώτη φωτιά. Μήπως, όμως, έφτασε η ώρα να του απαντήσουν οι προοδευτικοί πολίτες ενωμένα; Και δεν εννοώ μόνο το ΣΥΡΙΖΑ...

  

 
 

Επαγγελματικός στρατός, διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας, γκέι γάμοι, όχι κι άλλη δεξιά μετατόπιση Στέφανε...

Υπάρχουν οι οπισθοδρομικοί που θα σου πουν κατευθείαν "είναι ανωμαλία η ομοφυλοφιλία και φυσικά δεν πρέπει να επιτρέψουμε τους γάμους ομοφυλόφιλων, πολλώ δε μάλλον να υιοθετούν παιδιά". Κατά κάποιο τρόπο τούς σέβομαι περισσότερο από αυτούς που λένε πως δεν είναι ώρα ακόμα ή πως υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Είναι οι ίδιοι που θα σου πουν πως δεν είναι προτεραιότητα οι γκέι γάμοι, αλλά η έπαρση της ελληνικής σημαίας στα δημοτικά σχολεία...

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα ημέρες κοσκινίζει κι όποιος θέλει να κρύβει τη μισανθρωπία του εφευρίσκει συνεχώς δικαιολογίες. Ουδείς ισχυρίζεται πως οι γκέι γάμοι είναι πρώτη προτεραιότητα και θα πρέπει να διακόψουμε οτιδήποτε άλλο κάνουμε για να τους νομοθετήσουμε. Μπορούν, ωστόσο, να νομοθετηθούν παραλλήλως με χίλια δυο άλλα πράγματα. Έχουμε, άλλωστε, καθυστερήσει ήδη πολλές δεκαετίες από το μεσαίωνα...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν "ανδροπρεπής", νέος, ωραίος και πλούσιος ομοφυλόφιλος πιθανόν το Μαξίμου να μην συζητούσε για νόμο περί γάμου ομοφυλόφιλων. Αν, ωστόσο, δεν υπήρχε καθόλου Κασσελάκης στην εξίσωση τότε σχεδόν σίγουρα δεν θα μιλούσαμε σήμερα γι' αυτό το θέμα. Και με τον Κασσελάκη πρόεδρο μερικών μόνο ημερών ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει, επιτέλους, και ύστερα από πολύ καιρό τη δημόσια ατζέντα. Είναι λίγο αυτό ή και οι γκέι γάμοι είναι δεξιά ατζέντα;...

 
 

Το μίσος για τον ξένο δεν ταιριάζει στην Αριστερά...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε προχωρήσει με γενναία βήματα στο ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί το 2019 σήμερα μπορεί να ήταν πρωθυπουργός κι όχι συνταξιούχος πρόεδρος. Μολονότι είχε τη λαϊκή εντολή τού 31,5% και το 75% του κόμματος μαζί του επέλεξε το συμβιβασμό με τους υπονομευτές του, οι οποίοι την επομένη τού 17,85% του Ιουνίου αντί να αποχωρήσουν μαζί του κατεβήκαν υποψήφιοι πρόεδροι για να μετρήσουν δυνάμεις. Κι αφού οι δυνάμεις τους μετρήθηκαν και πάλι μειοψηφικές προετοιμάζουν νέα υπονόμευση την ίδια ώρα που μιλούν για συλλογικότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δείχνει αποφασισμένος να μην κάνει τα λάθη τού προκατόχου του κι ας κλαυθμηρίζουν κάποιοι για την εσωκομματική δημοκρατία την οποία επικαλούνται α λα καρτ: είναι απαραίτητη όταν πρόκειται να υπονομεύσουν, αλλά είναι περιττή όταν αποφασίζει η βάση στην οποία, άλλωστε, δεν ήθελαν να δώσουν λόγο όταν το αποφάσισε ο Αλέξης Τσίπρας. Στο τέλος τής ημέρας, εξάλλου, το κεφάλι τού Κασσελάκη θα ζητούν επί πίνακι αν δεν πάει καλά στις ευρωεκλογές. Ας τον αφήσουν, συνεπώς, να θριαμβεύσει ή να κατακρημνιστεί με τις επιλογές του...

Πόσο υποκριτικό είναι, επίσης, να οδύρεσαι για το έλλειμμα πολιτικών θέσεων αλλά να είσαι εσύ αυτός που βιαζόσουν να γίνουν πρώτα οι προεδρικές εκλογές και ύστερα το συνέδριο που θα χάραζε το νέο πολιτικό σχέδιο γιατί τότε έβλεπες βέβαιη επικράτηση του προσώπου που προτιμούσες; Κι αναρωτιέμαι ο αφελής: από τώρα μέχρι το συνέδριο προγραμματικές θέσεις θα ετοιμάζει η εσωκομματική αντιπολίτευση ή πώς θα στείλει περισσότερους δικούς της σύνεδρους ώστε να καπελώσουν την πρόσφατη λαϊκή εντολή;... 

Κάποια στιγμή ας αντιληφθούν ότι η οργή που νιώθουν για το ότι κάποιος ξένος τούς πήρε το κόμμα δεν απέχει και πολύ από την οργή που αισθάνονται οι ακροδεξιοί για τους μετανάστες. Πηγάζει από την ίδια άγνοια και τον ίδιο κομπλεξισμό...   

  

Η Αριστερά που έχασε την Κυριακή έχει τη συντριβή ως αυτοσκοπό και το θρίαμβο προνόμιο της δεξιάς...

Δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω εξ ονόματος άπασας της  Αριστεράς σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε έναν λιμενεργάτη στο Πέραμα ή σε έναν οικοδόμο στη Σίνδο. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τα κομματικά στελέχη τής Αριστεράς, ιδίως αυτά που δεν μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια, που δεν μεγάλωσαν καν στην Ελλάδα ώστε να βαυκαλίζονται τους αυθεντικούς γνώστες των αναγκών τού προλεταριάτου και του πρεκαριάτου. Πολύ περισσότερο όταν η αυτοανακηρυσσόμενη αστική τους αυτοπεποίθηση τους ωθεί σε αστική αγένεια και μικροπρέπεια χωρίς κάποιο άλλο επίθετο να χρειάζεται να τις συνοδεύει...

Είμαι ο τελευταίος που θα απαγορεύσω σε κάποιον να αγωνίζεται να μετατρέψει μια συντριβή σε θρίαμβο. Κάπως έτσι, άλλωστε, γράφτηκαν οι ενδοξότερες σελίδες τής Ιστορίας. Ούτε διαθέτω κάποια εξαιρετική σοφία ώστε να υπαγορεύω συμβουλές, ιδίως σε ανθρώπους που μοιάζει να τα ξέρουν όλα κι ας καταλαβαίνουν ελάχιστα από όσα συμβαίνουν γύρω τους και, κυρίως, το ότι η ζωή κυλά κι αλλάζει με το θράσος να μην ζητά τη συγκατάθεσή τους. Έχει αποδειχθεί, ωστόσο, ότι καμιά συντριβή δεν μετατράπηκε σε θρίαμβο χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει πρώτα τι πήγε στραβά, τα λάθη σου και τι πρέπει να βελτιώσεις...

Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά εντός τού ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός αυτισμός ανταγωνίζεται τη συλλογική μικροψυχία. Δεν πήραν χαμπάρι πως το πόπολο δεν ενδιαφέρεται δυστυχώς ούτε για κοινωνική δικαιοσύνη ούτε για θεωρητικές αναλύσεις την ώρα που φτωχοποιείται. 

Αναζητά ατομική ευημερία και λύσεις επιβίωσης στο εδώ και τώρα που η Αριστερά μπορεί να δώσει μόνο αν βγει από το καβούκι της, ακούσει κι αφομοιώσει. Σε διαφορετική περίπτωση η δεξιά θα κυριαρχεί στον αιώνα τον άπαντα και οι προοδευτικοί πολίτες θα βλέπουν από το θεωρείο τη διάλυση μιας χώρας γιατί κάποιοι αντιλαμβάνονται τις ιδέες ως δόγματα και τις αναγκαίες μετατοπίσεις ως προδοσία... 

 

  
 

All I'm saying is give him a chance...

Όποιος δηλώνει πεπεισμένος ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα είναι ένας σπουδαίος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και πρωθυπουργός αύριο δεν ξέρει τι του γίνεται. Ομοίως, ωστόσο, κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο... 

Ούτε και η μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών που τον επέλεξε στις εκλογές τής Κυριακής του δίνει λευκή επιταγή. Θα κριθεί από τα πεπραγμένα του, όποιος όμως τον απορρίπτει εκ των προτέρων γιατί πιστεύει ότι η Ομπρέλα είναι η Αριστερά στην Ελλάδα κι ότι μόνο αυτή μπορεί να ρίξει τον Κ. Μητσοτάκη αναρωτιέμαι στις πόσες εκλογικές συντριβές θα βάλει μυαλό...

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ήξερε πώς κυβερνιέται μια χώρα όταν ανάλαβε την πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 2015. Αν στην Αριστερά αναζητάμε μύστες τής πολιτικής δεν θα βρούμε και πολλούς στο χώρο γιατί εδώ και 200 χρόνια η δεξιά, σε διάφορες μορφές της, κυβερνά την Ελλάδα. Ούτε είναι αριστερό να είσαι εναντίον τού επαγγελματικού στρατού ή να μην μιλάς για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας και να μην θεωρείς φυσιολογικό ένα γκέι ζευγάρι με το σκύλο του ώστε να παριστάνεις και τον θεματοφύλακα της Αριστεράς από πάνω...

Ο Κασσελάκης κάλυψε το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε στην Αριστερά μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα. Μετέτρεψε μια αδιάφορη για την κοινωνία προεκλογική διαδικασία κενής συνθηματολογίας σε μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία στοχευμένης συνθηματολογίας που απαντούσε στην ανάγκη ενσωμάτωσης του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ ώστε η διεκδίκηση της εξουσίας να γίνει από πολύ καλύτερο σημείο. 

Θα τα καταφέρει; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι. Δεν θα είναι, όμως, η πάση θυσία ενότητα που θα κάνει το κόμμα ξανά κυβέρνηση. Αυτή η επιλογή δοκιμάστηκε στις κάλπες πριν μερικούς μήνες κι απέτυχε οικτρά. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν επιτυχία να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ το κενό που άφησε το ΜέΡΑ 25...

 

 

Αλλάζει ο κόσμος Κεμάλ; Αλλάζει, αλλά για να αλλάξει πρέπει να τον κυβερνήσεις...

Αν σκοπός τής Αριστεράς είναι να αλλάξει τον κόσμο, τότε θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι θέλει να τον κυβερνήσει. Ιδίως όταν τον έχει ήδη κυβερνήσει. Ούτε θα έπρεπε να τίθεται διαζευκτικά το ερώτημα "ύστερα από επανάσταση ή από εκλογές". Όπως είναι πιο εφικτό θα όφειλε να είναι η απάντηση...

Μπορεί ο προπονητής τού Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού να ισχυριστεί πως φέτος δεν θα πάμε για πρωτάθλημα, αλλά για να φτιάξουμε ομάδα; Ομοίως ένα κόμμα που έχει κυβερνήσει δεν είναι δυνατό να διατυπώνει την άποψη πως η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός. 

Ιδίως όταν είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ιδίως όταν το τρίτο κόμμα, που έχει επίσης κυβερνήσει, δηλώνει διαθεσιμότητα για να το ξανακάνει. Όποιος εντός τού ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, πιστεύει τέτοιες μπούρδες είναι πιο χρήσιμος στο σπίτι του. Κάποιους, μάλιστα, τους έχει ήδη στείλει εκεί ο λαός με την ψήφο του τον περασμένο Ιούνιο... 

Οι δεξιοί αποκαλούσαν διαχρονικά τον Ανδρ. Παπανδρέου πράκτορα των Αμερικανών την ίδια ώρα που τον κατηγορούσαν πως έφερε τη χούντα γιατί οι... Αμερικανοί φοβούνταν πως θα εγκαθιστούσε τον κομμουνισμό στη χώρα. Τώρα είναι η σειρά Κασσελάκη να χαρακτηριστεί πράκτορας των Αμερικανών, φυτευτός τής διαπλοκής, σύμβουλος και ψηφοφόρος Μητσοτάκη στο παρελθόν κι όλα τα σχετικά... 

Ακόμα και την ύστατη στιγμή δεν κατανοούν όσοι τα ισχυρίζονται πως με όσα λένε διευρύνουν τη διαφορά με την οποία θα επικρατήσει την Κυριακή. Κυρίως δεν έχουν ακόμα κατανοήσει πως οι προοδευτικοί πολίτες θα ψήφιζαν και το διάβολο αν τους υποσχόταν πως θα έριχνε τον Μητσοτάκη... 

Είναι δύσκολο να εγκαταλείπεις το παλκοσένικο όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή σε αυτό. Όταν, όμως, τα γιουχαΐσματα είναι πιο πολλά από τα χειροκροτήματα θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεις στις αποφάσεις σου και την αξιοπρέπεια. Ο Αλέξης Τσίπρας το κατάλαβε κι αποχώρησε. Οι υπόλοιποι στα πόσα φτυσίματα θα το πάρουν πρέφα;...   

 

Όσοι υποτιμούν την επικοινωνία στο τέλος υποτιμούνται από την κοινωνία...

Η κυβέρνηση νομιμοποιεί την Πέμπτη στη Βουλή και τη 13ωρη εργασία, όπως είχε νομιμοποιήσει στην προηγούμενη θητεία της τις απλήρωτες υπερωρίες. Με βάση, εξάλλου, τις συνταγματικές προθεσμίες έχει μπροστά της τέσσερα χρόνια για να μην αφήσει τίποτα όρθιο (και) ως προς την προστασία των εργαζόμενων. 

Έχει, επομένως, την πολυτέλεια η αξιωματική αντιπολίτευση να συνεδριάζουν οι Οργανώσεις Μελών, οι νομαρχιακές και περιφερειακές επιτροπές, η Πολιτική Γραμματεία και η Κεντρική Επιτροπή προκειμένου να καταλήγει σε αποφάσεις που θα αμφισβητεί δημοσίως στη συνέχεια η εσωκομματική αντιπολίτευση; Ή, μήπως, είναι προτιμότερο να έχει έναν δυναμικό κι αποφασιστικό πρόεδρο που θα αποφασίζει, ακούγοντας μεν τα μέλη και τα στελέχη, αλλά που στο τέλος εκείνος θα λαμβάνει τις αποφάσεις γιατί αυτός θα παίξει το κεφάλι του κορώνα γράμματα στις επόμενες εκλογές;...

Αυτοί που σήμερα μέμφονται τον Στέφανο Κασσελάκη για έλλειμμα ιδεολογικής καθαρότητας και πολιτικού λόγου ποια ακριβώς ιδεολογία και πολιτικό λόγο παρήγαγαν τα προηγούμενα χρόνια; Όσοι βρεθήκαμε στο συνέδριο του 2022 δεν διαπιστώσαμε καμία ιδεολογική αντιπαράθεση παρά έναν πόλεμο φατριών για υπερίσχυση. 

Οι ίδιοι, δηλαδή, που επί μία δεκαετία με το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας δεν έχουν καταφέρει να πιάσουν τον παλμό τής τοπικής αυτοδιοίκησης, του συνδικαλισμού, της κοινωνίας των πολιτών κατηγορούν τον Κασσελάκη που έγινε πρόσφατα μέλος και γυρίζει όλη τη χώρα για το ότι δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Σας έχω νέα κυρίες και κύριοι, το δικό σας σχέδιο είτε δεν υπήρξε ποτέ είτε έχει αποδοκιμαστεί πολλάκις από την κοινωνία...

Η πτώση Μητσοτάκη δεν είναι αυταξία ούτε κάποιος μπορεί να εγγυηθεί πως θα γίνει ευκολότερα με τον Κασσελάκη κι όχι με την Έφη Αχτσιόγλου. Όσοι, όμως, υποτιμούν την επικοινωνία στο τέλος υποτιμούνται κι από την κοινωνία... 

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν του πεταματού. Επικοινωνήθηκε, ωστόσο, με όρους δεκαετίας '80 όταν ο Κ. Μητσοτάκης επικοινωνούσε τη δική του μετριότητα με τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Εκείνοι, συνεπώς, που χλευάζουν στην Αριστερά το Instagram και το TikTok δεν έχουν αποφύγει το κουσούρι τού ελιτισμού... 

Οι φιλόσοφοι έχουν το δικαίωμα να σαρκάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι πολιτικοί που κυνηγούν ψήφους όχι. Εκτός αν δεν κυνηγούν ψήφους παρά μόνο δημοσιοϋπαλληλικές καρέκλες χωρίς καμία ευθύνη για οτιδήποτε...   

 
 

Κόμμα εξουσίας ζήτησαν οι πολίτες την Κυριακή, όχι ΚΚΕ των δομών...

Τρεις ήταν οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν τις πιο πλήρεις προγραμματικές θέσεις πριν την προηγούμενη Κυριακή, αλλά κανένας τους δεν πέρασε στο β' γύρο. Όταν, επομένως, η Έφη Αχτσιόγλου μέμφεται τον Στέφανο Κασσελάκη για το ότι δεν έχει πολιτικό λόγο έχει μόνο εν μέρει δίκιο. 

Όπως, επίσης, και για το ότι ο αντίπαλός της δεν πηγαίνει σε τηλεμαχία μαζί της. Ούτε εκείνη ήθελε να πάει όταν βρισκόταν καβάλα στο κύμα πριν εμφανιστεί ο Στέφανος. Ούτε για τα εθνικά θέματα είχε μιλήσει ούτε ούτε ούτε...

Επίσης, ένας από τους δύο υποψήφιους έχει μιλήσει για εναλλακτική στρατιωτική θητεία και διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας κι αυτός δεν ήταν η αριστερή Έφη, αλλά ο "δεξιός" Στέφανος. Προφανώς και πρέπει να γίνει ντιμπέιτ, όπως έπρεπε να γίνει και πριν τον πρώτο γύρο, φυσικά και η συζήτηση οφείλει να είναι πρωτίστως πολιτική κι όχι επικοινωνιακή. Η Έφη, όμως, ακριβώς τα επικοινωνιακά της όπλα χρησιμοποιούσε απέναντι στους αντιπάλους της μέχρι που εμφανίστηκε κάποιος με καλύτερα και της πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα...

Όπως ένα ζευγάρι δεν είναι προτιμότερο να μείνει μαζί για πάντα μόνο και μόνο γιατί είναι παντρεμένο, το ίδιο κι ένα κόμμα δεν είναι δυνατό να φοβάται τη διάσπαση περισσότερο από την υπονόμευση. Η εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωκε τη συναίνεση όλων για να λαμβάνει αποφάσεις τελείωσε με το 17,85% του Ιουνίου... 

Ο λαός, ο λαός και της Αριστεράς, έδειξε και με την ψήφο του την Κυριακή πως προτιμά το πολιτικό θράσος τού ανθρώπου που ήρθε από το πουθενά για να του υποσχεθεί την πτώση Μητσοτάκη από την ιστορική παράδοση της συλλογικής ηγεσίας. Ο λαός τής Αριστεράς ζήτησε κόμμα εξουσίας με έναν αποφασιστικό ηγέτη, όχι ένα ακόμα ΚΚΕ των δομών και της αρτηριοσκλήρωσης...   

 

Την εκλογική συντριβή διάλεξαν, την εκλογική συντριβή θα λάβουν...

Όσοι είστε από 30 χρόνων και πάνω θυμάστε τον Φίλιπο Ιντσάγκι, έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος δεν ήταν τεχνίτης περιωπής αλλά είχε άμεση επαφή με τα δίχτυα. Οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε είχαν πιο φαντεζί παίκτες από εκείνον, δεν ξέρω όμως αν θα είχαν κατακτήσει τους τίτλους που κατάκτησαν χωρίς τον Πίπο. Στο τέλος τής ημέρας, άλλωστε, τους νικητές θυμόμαστε, όχι αυτούς που έπαιξαν καταπληκτική μπάλα αλλά αγωνίστηκαν στον μικρό τελικό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι κι ούτε πρόκειται μάλλον να γίνει Καρλ Μαρξ. Ούτε διαθέτει την επιστημονική επάρκεια ενός Τσακαλώτου στο μαρξισμό ή ενός Φίλη στο πώς δομείται ένα κλασικό λενινιστικό κόμμα. Σε αντίθεση, όμως, με τους αριστεραμύντορες που θεωρητικολογούν για το νεοφιλελευθερισμό, την κλιματική κρίση ή την τεχνητή νοημοσύνη απαντά σε ένα ερώτημα που καίει πολύ πιο άμεσα τους προοδευτικούς πολίτες, στο πώς θα πέσει δηλαδή το καθεστώς Μητσοτάκη. Γι' αυτό, άλλωστε, και σάρωσε στον πρώτο γύρο και θα σαρώσει πολύ πιο εκκωφαντικά- ώστε να το ακούσουν και οι εμμονικοί των ψευδαισθήσεων- στο δεύτερο...

Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται την ενότητα μόνο ως υποτελή στον ίδιο. Γι' αυτό και η Έφη Αχτσιόγλου μίλησε για σοβαρότητα και συζήτηση με πολιτικούς όρους όταν είχε εξαφανιστεί πριν την εμφάνιση Κασσελάκη και περίμενε να εκλεγεί ως η αυτονόητη επιλογή διάσωσης του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας τα ίδια χαρακτηριστικά που όταν τα επικαλούνται άλλοι η ίδια μιλά για τοξική αρρενωπότητα. Η Έφη, βεβαίως, που δεν καταδίκασε ποτέ τη σωματική βία όταν ασκείται από κομματικό σύντροφο σε άλλον κομματικό σύντροφο, για ευνόητους λόγους. 

Η Έφη που δεν παραιτήθηκε από το β' γύρο γιατί ακόμα ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει ότι δεν βρέχει αλλά τον φτύνουν και κατασκευάζει ονειρώξεις όπως το ότι αυτοί που τους σιχάθηκαν και δεν πήγαν την Κυριακή να ψηφίσουν θα το κάνουν την επόμενη για να τους διασώσουν. Και κάπως έτσι θα έχουν μετατρέψει μια αξιοπρεπή ήττα σε εκλογική συντριβή...  

 
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Κασσελάκη περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να του ξεπληρώσει...

Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να διαγνώσει το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, δεν κατάφερε, όπως είναι λογικό, να διαγνώσει και το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών. Κι αυτό γιατί ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ είχε σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να έχει επαφή με την κοινωνική πλειοψηφία. Στην πραγματικότητα δεν την είχε αποκτήσει ποτέ. Σαν σαπρόφυτο είχε κολλήσει πάνω στον Αλέξη Τσίπρα για την επιβίωσή του κι ενδεχομένως να επιχειρήσει το ίδιο τώρα με τον Στέφανο Κασσελάκη, την ίδια ώρα που θα τον υπονομεύει. Όπως έκανε, άλλωστε, και με τον προκάτοχό του...

Ο Κασσελάκης έχει πολιτικά χαρίσματα και τη δυνατότητα να τα εξελίξει. Οι προοδευτικοί πολίτες, πάντως, ήταν πρόθυμοι να ψηφίσουν και κάποιον λιγότερο χαρισματικό αρκεί να ήταν νέος, φρέσκος και τολμηρός. Είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, ο πολιτικός κύκλος των οποίων είχε τελειώσει προ πολλού και είχαν αγκιστρωθεί πάνω στην Έφη Αχτσιόγλου προκειμένου να επιβιώσουν... 

Οι περισσότεροι που ψήφισαν τον Στέφανο μπορεί να μην ξέρουν καν αν το επώνυμό του γράφεται με ένα ή δύο σ. Γνωρίζουν, όμως, ότι ήθελαν την αλλαγή, η Αριστερά να βγει από την εντατική, να αναπνεύσει και στη συνέχεια να επιστρέψει ως σαρωτικό κύμα που θα μας απαλλάξει από το νεοφιλελευθερισμό και το νεοσυντηρητισμό...

Μπορεί ο Στέφανος Κασσελάκης να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν ξεπήδησε από τον κομματικό σωλήνα και είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι. Μπορεί να το αξίζει, μπορεί κι όχι. 

Για να παραφράσω, ωστόσο, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Κασσελάκη περισσότερα από όσα θα μπορέσει ποτέ να του ξεπληρώσει. Έφερε πίσω την αισιοδοξία σε ένα πολιτικό νεκροταφείο, οι προοδευτικοί πολίτες προσήλθαν μαζικά στις κάλπες με ενθουσιασμό, το χαμόγελο επέστρεψε. Για την ώρα αυτό μου είναι αρκετό... 

 

Στη μάχη επιβίωσης ή ρισκάρεις ή πεθαίνεις...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε παραιτηθεί μετά την ήττα τού 2019 η επιλογή Κασσελάκη για αντικατάστασή του θα ήταν σχεδόν απαγορευτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τέσσερα χρόνια ναι μεν είχε ηττηθεί ύστερα από μια περιπετειώδη αλλά κι εν πολλοίς επιτυχημένη κυβερνητική θητεία και είχε πληγώσει ψηφοφόρους του, ωστόσο του είχε δοθεί και μια δεύτερη ευκαιρία να προχωρήσει σε ριζικό μετασχηματισμό και να βρεθεί γρήγορα ξανά στην εξουσία. Το 2023, όμως, δεν είναι 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχη επιβίωσης και σε μια μάχη επιβίωσης ή ρισκάρεις ή πεθαίνεις...

Δεν ξέρω τι πραγματικά πρεσβεύει ο Στέφανος Κασσελάκης. Ενδεχομένως ούτε κι ο ίδιος. Είναι ένας πολιτικός under construction, με όσα προβλήματα αυτό εμπεριέχει. Ξέρω, όμως, ότι οι τέσσερις ανθυποψήφιοί του, με την εξαίρεση ίσως της Έφης Αχτσιόγλου χωρίς ωστόσο να ποντάρω σε ηγετικά της χαρακτηριστικά που δεν μας έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν μπορούν να διασώσουν το ΣΥΡΙΖΑ. 

Όχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι ή γιατί δεν έχουν και καλές ιδέες, αλλά γιατί, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, είναι φθαρμένοι και, κυρίως, δεν συγκινούν την κοινωνία. Μπορεί να φταίει η κοινωνία κι όχι οι ίδιοι γι' αυτό, αλλά αυτή η κοινωνία ψήφισε πριν μερικούς μήνες και η ίδια θα ξαναψηφίσει για τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές...

Ούτε η συλλογική ηγεσία θα σώσει το ΣΥΡΙΖΑ. Η συλλογική ηγεσία, άλλωστε, και η επιμονή Τσίπρα στις συναινέσεις ήταν που κατάστρεψαν και το κόμμα και τον αρχηγό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από έναν πρόεδρο που θα φτιάξει το κόμμα από την αρχή, χωρίς παρωπίδες, δίχως εξαρτήσεις και, κυρίως, με αποφασιστικότητα, πυγμή και, ναι, και με λίγο ναρκισσισμό. Η Ιστορία δεν έχει γνωρίσει ηγέτες που να μην είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Στην Κουμουνδούρου, άλλωστε, προκοπή δεν είδαν με τους δήθεν σεμνούς και ταπεινούς που από θέση μειοψηφίας ήθελαν να διαφεντεύουν ένα κόμμα εξουσίας...

 

 
 

Είναι ο Μητσοτάκης ο καλύτερος εν ζωή Έλληνας και δεν μπορούμε χωρίς αυτόν;...

Η Ελλάδα δεν κάηκε ούτε πλημμύρισε για πρώτη φορά την τελευταία τετραετία. Ούτε καν τα τελευταία δέκα χρόνια. Πυρκαγιές και πλημμύρες βιώναμε κι όταν μόνο οι επιστήμονες μιλούσαν μεταξύ τους για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την τρύπα τού όζοντος. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει πετύχει, ωστόσο, να πιστεύουμε ότι η καταστροφή μας είναι σχεδόν αναπόφευκτη, να μην αναμένουμε τίποτα καλύτερο από αποζημιώσεις και συμβάσεις ορισμένου χρόνου, να μην έχουμε προσδοκίες παρά μόνο φόβο για το μέλλον...

Αλήθεια, όμως, αυτή η χώρα δεν δικαιούται τίποτα καλύτερο από πρωθυπουργό Μητσοτάκη, υπουργό Πολιτικής Προστασίας, Κικίλια ή Ναυτιλίας, Στυλιανίδη; Αυτοί είναι οι άριστοι των αρίστων κι αφού δεν τα καταφέρνουν εκείνοι να μας γλιτώσουν από τις φωτιές και τις πλημμύρες δεν μπορεί κανένας άλλος; Τόσο χαμηλά έχει πέσει ο πήχης ώστε να θεωρούμε τη μετριότητα και τη φαυλότητα το αναπόφευκτο ριζικό μας;...

Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αποφασίσαμε ως χώρα πως είτε ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος Έλληνας είτε, τέλος πάντων, ο καλύτερος ανάμεσα στους αντιπάλους του. Κι αυτό είναι το μέτρο τής δικής μας ευθύνης για όσα έγιναν την τελευταία τετραετία κι όσα θα γίνουν σε αυτή που διανύουμε. Η κρίση μας, ωστόσο, όπως είναι πάντα η κρίση τού λαού, δεν είναι ούτε τελεσίδικη ούτε αμετάκλητη. Και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε τέσσερα χρόνια για να την ανακαλέσουμε...  

 

Περιμένοντας τους τράγους να μιλήσουν κούνα και κάνα κορμό...

Για τους νεκρούς στην πανδημία και στη Θεσσαλία φταίνε ο Κικίλιας και η κλιματική κρίση, όπως και για τις φωτιές. Για την ακρίβεια ο πόλεμος στην Ουκρανία και, φυσικά, για τις παρακολουθήσεις ο ανιψιός... 

Ποτέ, μα ποτέ αυτά τα δραματικά τέσσερα χρόνια δεν έφταιξε ο πρωθυπουργός τού επιτελικού κράτους, ο οποίος από την πρώτη ημέρα συγκέντρωσε όλη την εξουσία στο Μαξίμου. Τι θα γίνει, όμως, όταν ξεμείνει από αποδιοπομπαίους τράγους- ήδη αρχίζει να τους ανακυκλώνει, όπως με την περίπτωση Στυλιανίδη- ή όταν κάποιος από αυτούς τους αποδιοπομπαίους τράγους ανοίξει το στοματάκι του;...

Δεν περιμένω κάτι τέτοιο να συμβεί σύντομα. Ο Κ. Μητσοτάκης αναπαύεται ακόμα πάνω στις δάφνες τού 41% κι όσο η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δείχνει σημάδια ζωής θα παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Η συγκολλητική ουσία, άλλωστε, της δεξιάς δεν ήταν ποτέ η ιδεολογία, αλλά πάντα η εξουσία και η νομή της. Μόνο όταν οι βαρόνοι μυριστούν πως τη χάνουν θα πριονίσουν την καρέκλα τού Κυριάκου...

Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα. Κανείς δεν κυβερνά για πάντα, ούτε καν ο Βλ. Πούτιν ή ο Τ. Ερντογάν. Αλίμονο, ωστόσο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα του ηγεσία δεν κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του ώστε να επισπεύσει τις εξελίξεις. Το σάπιο φρούτο θα μένει στο δέντρο όσο εσύ δεν κουνάς τον κορμό του...

  
 

Τώρα και πάντα είναι ώρα για κριτική σε μια δημοκρατία...

"Δεν είναι ώρα τώρα για κριτική. Προέχει η ανθρώπινη ζωή". Αυτά μας λένε συνέχεια οι καθώς πρέπει και του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι οδήγησαν το κόμμα σε μια αναιμική αντιπολίτευση του 17,85%. Φυσικά και προέχει η ανθρώπινη ζωή. 

Δουλειά, όμως, ενός πολιτικού κόμματος δεν είναι να πιλοτάρει ελικόπτερα και να διασώζει από σκεπές, αλλά να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα και να προτείνει λύσεις. Με έμπρακτη αλληλεγγύη για τον συνάδελφο, χωρίς λαϊκισμό αλλά κι όχι ξέψυχα, σαν να το κάνει από υποχρέωση κι όχι γιατί το πιστεύει...

Έχει ευθύνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τους νεκρούς στο Μάτι και στη Μάνδρα; Φυσικά κι έχει, όπως οποιοσδήποτε που κυβερνά και στη βάρδια του χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές. Είναι τόσες οι ευθύνες όσες της καταλόγιζε αμετροεπώς και χυδαία ο τότε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης Μητσοτάκης, ο οποίος μάλιστα στη συνέχεια προήγαγε τους επιχειρησιακούς υπεύθυνους ενώ έχει αποδειχθεί ο ίδιος βασιλιάς τής καταστροφής; Όχι, γι' αυτό και είναι περιττές οι όποιες τύψεις κι ενοχές, γι' αυτό κι αυτή την τετραετία η αντιπολίτευση πρέπει να είναι πιο δυναμική...

Δεν εννοώ πως η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινείται στους ρυθμούς Πολάκη, με "θα σας τελειώσουμε" κι άλλα τέτοια κουτσαβακικά. Αλίμονο, όμως, ανάμεσα στον τραμπουκισμό και στη μαλθακότητα υπάρχει κι ένας μέσος δρόμος τον οποίο οφείλει η αξιωματική αντιπολίτευση να ακολουθήσει. Αν θέλει να παραμείνει αξιωματική αντιπολίτευση και, κυρίως, αν επιθυμεί να ξανακυβερνήσει. Κι αν κάποιοι επιμείνουν στη γραμμή '19- '23 θα ήταν πιο χρήσιμοι για την κυβερνώσα Αριστερά αν της άδειαζαν επιτέλους τη γωνιά αντί να συνεχίζουν να την υπονομεύουν εκ των έσω...   

 

Φασιστάκος ο Μπέος; Αλήθεια βολιώτη μου;...

Ο Αχ. Μπέος δεν έγινε φασιστάκος, όπως τον κράζουν αυτές τις ημέρες οι βολιώτες, με το που πλημμύρισε η πόλη. Ούτε έγινε δήμαρχός της με κάποιο πραξικόπημα. Η πλειοψηφία τον έχει εκλέξει δύο φορές και, μάλιστα, με σαρωτικά ποσοστά. Αν, επομένως, θυμόμαστε ποιος πραγματικά είναι κάποιος μόνο όταν καταστρέφεται η περιουσία μας, τον καθρέφτη μας πρέπει να μουτζώνουμε πρώτα...

Ούτε είναι δικαιολογία πως οι προηγούμενοι δήμαρχοι ήταν αποτυχημένοι, που πράγματι ήταν, για να επιλέγεις να σε κυβερνά η μαφία. Μόνο όταν είσαι ιδιώτης κι όχι πολίτης ψηφίζεις με βάση μόνο το ατομικό σου συμφέρον ή με την αντίληψη "όλοι το ίδιο είναι". Κάπως έτσι άνθισε ο ναζισμός, κάπως έτσι έζησε δικτατορίες η Ψωροκώσταινα, κάπως έτσι χρεοκόπησε...

Μπορεί ο Αχ. Μπέος ή ο περιφερειάρχης Αγοραστός να μην επανεκλεγούν. Ενδεχομένως να μην φτάνει ο χρόνος μέχρι τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών ώστε το επιτελικό μας κράτος να επαναλάβει το καραμανλικό έπος τής Ηλείας με τις μαύρες σακούλες γεμάτες ευρώ ή το δικό του έπος με τα δεκάδες δισ. ευρώ που μοιράστηκαν άκριτα για να ξεχάσουμε πως είμαστε πρωταθλητές σε νεκρούς από την πανδημία, ακρίβειας αλλά και καμένων εκτάσεων. Όλα αυτά, ωστόσο, λένε περισσότερα για εμάς παρά για τους κυβερνώντες μας, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο τη δουλειά τους κάνουν. Αν με την πρώτη καλή αποζημίωση λησμονούμε τα πάντα οι καταστροφές θα επαναλαμβάνονται στο διηνεκές...      

 

 

Οι λύκοι τουλάχιστον νοιάζονται για τα λυκόπουλά τους...

Δικαιοσύνη παντού. Αυτό ήταν το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με βιντεάκια που μας καλούσαν να πιστεύουμε στα μάτια μας κι όχι σε όσα μας παρουσίαζαν ως πραγματικότητα. Το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε πως από επικοινωνιακή άποψη ήταν αποτυχημένα. 

Και ήταν αποτυχημένα γιατί μόνο η μειοψηφία ενδιαφέρεται για δικαιοσύνη παντού, ενώ η πλειοψηφία είναι ικανοποιημένη αν εγκλειστεί, καεί, πνιγεί ή παρακολουθηθεί αν αποζημιώνεται αδρά. Και κάπως έτσι ξαναπνίγονται σήμερα αυτοί που πνίγηκαν και την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη...

Για πόσο ηλίθιο σε περνάνε Έλληνα όταν σου λένε πως οι ευθύνες είναι διαχρονικές κι άρα πρέπει να μοιραστούν ισομερώς και στους πολιτικούς αντιπάλους τής σημερινής κυβέρνησης; Δεν στέκομαι μόνο στο ότι αυτοί κυβερνούσαν και το 2019- 2023. Μετρήστε πόσα χρόνια έχει κυβερνήσει η δεξιά αυτήν τη χώρα και πόσα η Αριστερά κι ελάτε να μου ξαναμιλήσετε για μοιρασμένες ευθύνες...

Αν λησμονούμε ποιοι είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά μας με το πρώτο χαρτζιλίκι είμαστε καταδικασμένοι να τα ζούμε ξανά και ξανά. Αν με ένα Volos ή Karditsa Pass όλα ξεχνιούνται θα έχουμε μετατρέψει την κλιματική κρίση σε πηγή άκοπου πλουτισμού. Κι αν είναι τραγικό να σκεφτόμαστε ως άτομα κι όχι ως κοινωνία πόσο πιο τραγικό είναι να μην σκεφτόμαστε ούτε καν τα παιδιά των παιδιών μας και τα δικά τους παιδιά μόνο και μόνο γιατί εμείς θα είμαστε νεκροί τότε; Οι λύκοι τουλάχιστον νοιάζονται για τα λυκόπουλά τους... 

 

 
 

Πέτα στη θάλασσα για να μην σε πετάξουν μέχρι να σε πετάξουν...

Από τη στιγμή που μπορούμε να σκοτώσουμε ένα μυρμήγκι μπορούμε να σκοτώσουμε κι έναν άνθρωπο. Από τη στιγμή, δηλαδή, που βρίσκουμε δικαιολογία για ένα φόνο μπορούμε να βρούμε για χίλιους. Η ανθρώπινη Ιστορία, η τέχνη και η επιστήμη είναι γεμάτες με αποτρόπαια περιστατικά. Γι' αυτό και συνάνθρωποί μου μην εκπλήττεστε και τόσο με όσα έγιναν στο λιμάνι. Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε κι αυτοί θα είμαστε...

Όσα έγιναν στον Πειραιά δεν ήταν παρά ένα ακραίο παράδειγμα μιας κοινωνικής αντίληψης ζούγκλας στην οποία τρως για να μην σε φάνε, αλλά όχι αυτόν που πιστεύεις ότι είναι ισχυρότερος από σένα, αλλά πιο αδύναμος. Οι ναυτεργάτες δεν θα έριχναν στη θάλασσα τον Βαρδινογιάννη ή τον Λάτση ούτε θα κάναμε ποτέ πογκρόμ εναντίον τους μολονότι οι ταξικές ανισότητες είναι η πηγή κάθε κακού. Όταν, όμως, δεν πιστεύεις στην κοινωνική δικαιοσύνη αλλά στο όνειρο πως μια ημέρα θα είσαι κι εσύ τόσο ισχυρός ώστε να μπορείς να αδικείς χωρίς συνέπειες δεν μπορείς να περιμένεις η θάλασσα να μην γεμίζει πτώματα...

Ο Νίτσε δεν δημιούργησε τον σύγχρονο άνθρωπο, απλώς τον περιέγραψε. Κι αν οι περισσότεροι, θέλω να πιστεύω, από εμάς δεν θα ρίχναμε έναν άνθρωπο στη θάλασσα, δεν διαπίστωσα και πολλούς να θρηνούν εκείνους- άγνωστους ακόμα στον αριθμό και μάλλον για πάντα- που πνίγηκαν στην Πύλο ή στη Λέσβο πιο πρόσφατα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που έχουμε για υπουργούς ανθρώπους που εξωραΐζουν το κακό. Εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν προκειμένου να εκλέγονται ξανά και ξανά σε μια διαρκή αναπαραγωγή ενός συστήματος το οποίο ξεπλένει την αδικία σε καθημερινή βάση...  

   

 
 

Κάνε κάτι μια φορά και για την υστεροφημία σου Κυριάκο...

Δεν περιμένω από έναν πρωθυπουργό να παίρνει τη μάνικα όταν καίγεται ένα δάσος ή να διασώζει ανθρώπους από πλημμυρισμένους δρόμους. Δεν περιμένω καν να συντονίζει επιχειρήσεις διάσωσης ακόμα κι αν διαθέτει μια σχετική επαγγελματική κατάρτιση. Ούτε φυσικά ευθύνεται εκείνος αν κάποιος πετάξει το τσιγάρο του στα ξερόχορτα με 40 βαθμούς Κελσίου και τον άνεμο να λυσσομανά ή αν μετακινηθεί με το αυτοκίνητό του χωρίς λόγο όταν οι δρόμοι έχουν μετατραπεί σε ποτάμια...

Δεν περιμένω από έναν πρωθυπουργό να είναι Σούπερμαν κι όσοι τους παριστάνουν παραπέμπουν σε απολυταρχικά καθεστώτα. Περιμένω, όμως, από έναν πρωθυπουργό να μην κρύβεται από τις ευθύνες του μέχρι να περάσει η επικοινωνιακή μπόρα... 

Εν προκειμένω, καταλαβαίνω ότι είναι μεγάλος ο πειρασμός για τον Κ. Μητσοτάκη να συνεχίσει να δοξάζεται κρυπτόμενος αφού με αυτήν την τακτική κέρδισε άνετα μια δεύτερη τετραετία και οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι ακόμα ζαλισμένοι. Οι τελευταίοι, ωστόσο, δεν θα είναι για πάντα ζαλισμένοι και, κυρίως, ο λαός δεν είναι το ίδιο πρόθυμος σε μια δεύτερη τετραετία να συγχωρεί με την ίδια ευκολία που συγχωρεί σε μια πρώτη...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει ήδη πετύχει το πρωτοφανές, να ανανεώσει δηλαδή την θητεία του με αυξημένο ποσοστό σε σχέση με την πρώτη φορά. Γι' αυτό και δεν μπορώ να αποκλείσω και μια τρίτη θητεία του. Δεν είναι, ωστόσο, το πιθανότερο αφού η Κεντροαριστερά με το ένα ή με το άλλο σχήμα κάποια στιγμή θα αντεπιτεθεί, πέρα από τη φυσιολογική φθορά που φέρνει  διακυβέρνηση μιας χώρας, έστω κι αν αυτή είναι η φεουδαρχική Ελλάδα και οι πολίτες της εξαρτώμενοι από την εξουσία για την επιβίωσή τους. Γι' αυτό και καλώ τον πρωθυπουργό στην, κατά πάσα πιθανότητα, τελευταία θητεία του να ασχοληθεί περισσότερο με την υστεροφημία του, να μην κάνει όλα τα χατίρια στους νταβατζήδες του κι όταν αυτή ολοκληρωθεί να τον έχει αδικήσει ο διάδοχός του αν ισχυριστεί πως παράλαβε καμένη γη.., 

  
 

Η αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει με αυτούς που χαντάκωσαν τον Αλέξη...

Η "αυλή" ενός αρχηγού αποδεικνύεται διαχρονικά η αχίλλειος πτέρνα του. Κι αυτό γιατί συνήθως αποτελείται από κόλακες με μοναδικό σημείο αναφοράς τους τον αρχηγό από τον οποίο αποκρύβουν τα δυσάρεστα νέα και τα σφάλματά του, αποκόπτοντάς τον στην ουσία από την πραγματικότητα. Θύμα και θύτης- αυτός, άλλωστε, την επέλεξε και τη στήριξε όταν κάποιοι του χτυπούσαν καμπάνες- ήταν κι ο Αλέξης Τσίπρας. Επέτρεψε σε μετριότητες να τον μετατρέψουν από έναν χαρισματικό ηγέτη με έμφυτη λαϊκότητα σε έναν ξύλινο πολιτικό στον οποίο δεν επέτρεπαν αυτοσχεδιασμούς όχι για να τον προστατεύουν αλλά για να αισθάνεται εκείνος πως του είναι χρήσιμοι...

Αυτή η "αυλή" έχει μετακομίσει- σχεδόν σύσσωμη- στην Έφη Αχτσιόγλου προκειμένου να μεταφέρει και σε εκείνη τη δήθεν τεχνογνωσία της. Ακόμα κι αν θεωρούσα την Έφη το ίδιο χαρισματική με τον Αλέξη- που δεν είναι- πώς να είχα εμπιστοσύνη σε ένα επιτελείο δευτεροτρίτης εθνικής το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει ένα επικοινωνιακό αριστούργημα όπως είναι η εικόνα Μητσοτάκη, όπως έχει χορογραφηθεί από τους καλύτερους επικοινωνιολόγους; Δεν πιστεύω ότι έμαθαν από τα λάθη τους. Δεν πιστεύω καν ότι έχουν αντίληψη της μετριότητάς τους κι όχι άγχος προσωπικής πολιτικής επιβίωσης...

Είναι, όμως, από την άλλη ο Στέφανος Κασσελάκης έτοιμος για να ηγηθεί της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Όχι, αλλά σε αντίθεση με τους ανθυποψηφίους του έχει τις πιο πειστικές δικαιολογίες γι' αυτό, οι οποίες είναι και τα βασικότερα επιχειρήματα υπέρ τής υποψηφιότητάς του: είναι νέος, άπειρος, δεν προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα, ξέρει από επιχειρείν και μπορεί να προσελκύσει στο ΣΥΡΙΖΑ τους ανθρώπους τού ιδιωτικού τομέα. Κυρίως, όμως, είναι ο υποψήφιος που φοβάται περισσότερο ο Κ. Μητσοτάκης. Κι αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε ποια αποθεώνει και σε ποιον επιτίθεται το "Πρώτο Θέμα"... 

  

 
 

Η Νύχτα των Κρυστάλλων σαν Ημέρα της Μαρμότας...

Φασίστες, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εξαιτίας και της περιθωριοποίησης του ορθού λόγου. Όχι γιατί είναι κάποιος φυσικός νόμος που επιβάλλει την παρουσία τους, αλλά γιατί οι ταξικές ανισότητες διευρύνονται, μαζί με το σκόπιμο έλλειμμα κατανόησης για το πού αυτές οφείλονται. Όταν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι είναι δικαιολογημένο ο εφοπλιστής να μην πληρώνει φόρους και σου φταίει για την κακομοιριά σου ο αλλοδαπός εργάτης γης το πιστεύεις γιατί αυτό έχεις διδαχθεί κι αυτό σου είναι πιο εύκολο να καταπιείς αμάσητο...

Προχθές ήταν ο Έβρος, χθες η Λεμεσός, σήμερα κι αύριο κάπου αλλού όσο εκείνοι που δηλώνουν πολέμιοι του μίσους και των διακρίσεων αναζητούν δικαιολογίες για τα ορφανά τού Χίτλερ. Η Ελλάδα και η Κύπρος του 2023 δεν έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη Γερμανία τής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν θα ξυπνήσουμε μια ημέρα και δεν θα αναρωτιόμαστε στον καθρέφτη μας για το πώς ήταν δυνατό να επιτρέψουμε την αναβίωση της Νύχτας των Κρυστάλλων ξανά και ξανά...

Το χέρι που χτυπά τον αδύναμο είναι ο φυσικός αυτουργός τού ηθικού μας ξεπεσμού. Το χέρι, ωστόσο, που δεν εμποδίζει τη βιαιοπραγία ή και φτάνει μέχρι του σημείου να τη δικαιολογεί δεν είναι αθώο, αλλά συνεργός στο έγκλημα. Οι Σπαρτιάτες θα ξεκατινιάζονταν στις φυλακές Κορυδαλλού αν δεν τους είχαμε στείλει στη Βουλή κι όχι στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Κι όμως, ακόμα και η Αριστερά πιστεύει ότι θα γλιτώσει από τους κασιδιάρηδες αν τους απαγορεύσει να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι. Για ρωτήστε και τον Ηρακλή πόσα κεφάλια έχει η Λερναία Ύδρα...