Οι ψευδοαναρχικοί χρυσαυγίτες των Εξαρχείων μικρογραφία μιας ολόκληρης χώρας...

Οταν επιτίθεσαι σε κάποιον λόγω της ιδιότητας κι όχι της προσωπικότητάς του τότε δικαιωματικά επιφυλάσσεις για τον εαυτό σου το χαρακτηρισμό τού φασίστα, ακόμα κι αν υποδύεσαι τον αναρχικό. Την ίδια συμπεριφορά, άλλωστε, επιδεικνύουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στους μετανάστες: δεν τους νοιάζει ποιός είναι αυτός που μαχαιρώνουν, αν είναι για παράδειγμα ένας έντιμος οικογενειάρχης ή ένας απατεώνας. Τους αρκεί που είναι μελαμψός. Κι όταν, μάλιστα, απαγορεύεις σε κάποιον να επισκέπτεται μια περιοχή, την οποία εσύ θεωρείς φέουδό σου, τότε δεν απέχεις καθόλου από τους χρυσαυγίτες κι αυτό γιατί η ελευθερία για την οποία υποτίθεται πως αγωνίζεσαι είναι περιχαρακωμένη από τις δικές σου ιδιοκτησιακές σου αντιλήψεις...

Πώς να το κάνουμε, δεν αντέχει στη λογική να μιλάς θεωρητικώς υπέρ τής κατάργησης της ιδιοκτησίας την ίδια ώρα που απαγορεύεις στον Γιάνη Βαρουφάκη να δειπνεί με τη σύζυγό του στα Εξάρχεια, και μάλιστα όχι γιατί δεν σου αρέσει ο Γιάνης Βαρουφάκης αλλά γιατί είναι υπουργός Οικονομικών, για τον οποίο έχεις την απαίτηση να ορίζεις εσύ πού μπορεί να τρώει και πού όχι. Με συγχωρείτε, αλλά αυτή η συμπεριφορά έχει τόση σχέση με το αναρχικό πνεύμα όση οι μολότοφ σε μπατσάδικα με την επανάσταση κι όσοι την ασπάζονται, συγχωρούνται μόνο αν διακατέχονται από την πρώτη ορμή τής νιότης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι τύραννοι που προσπαθούν να επιβάλλουν τις ωραιότερες ιδέες με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Κι αν είναι έμμισθα όργανα της ελίτ, τότε τουλάχιστον μπορώ να διακρίνω ένα τρόπον τινά σοβαρό κίνητρο. Αν, πάλι, τραμπουκίζουν στο όνομα της ελευθερίας γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα πάρει σάρκα κι οστά η ουτοπία είναι "απλώς" ηλίθιοι...

Βεβαίως δεν ταλαιπωρούνται από τις αντιφάσεις τους μόνο οι ψευδοαναρχικοί των Εξαρχείων, οι οποίοι είναι μια θλιβερή μειοψηφία τού αναρχικού κόσμου όχι μόνο στα Εξάρχεια αλλά κι οπουδήποτε αλλού, στιγματίζοντάς τον στο υποσυνείδητο του λούμπεν προλεταριάτου και των μονίμως εύπιστων νοικοκυραίων. Μια ολόκληρη κοινωνία, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις (έστω με τα κατευθυνόμενα ερωτήματα), επιθυμεί διακαώς τη σωτηρία της χωρίς να κουνήσει ούτε καν το δαχτυλάκι της: θέλει πάση θυσία συμφωνία με τους εταίρους, αλλά αν αυτή είναι ένα τρίτο μνημόνιο θα πετά ντομάτες στον Αλέξη Τσίπρα. Δεν βούλεται δημοψήφισμα, αλλά αν το νέο πρόγραμμα είναι το ίδιο επαχθές με το προηγούμενο και για την εφαρμογή του υπογραφούν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου θα ξεσηκωθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (σιγά μην βγει και στους δρόμους) για τον αυταρχισμό τής εξουσίας που δεν λογαριάζει τους πολίτες της. Σαρκάζει, και καλά κάνει, τους εθελόδουλους πολιτικούς που δεν διαπραγματεύτηκαν, στα καπηλειά βρίζει αυτούς που της έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά την ίδια ώρα έχει το ευρώ για φετίχ, δυσχεραίνοντας την όποια κυβέρνηση να φτάσει στη μεγάλη σύγκρουση με τους διεθνείς τοκογλύφους. Με λίγα λόγια, βολευόμαστε στην θέση τού θεατή που χειροκροτεί ή αποδοκιμάζει όσους βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να φορέσουμε σορτσάκι για να αγωνιστούμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι λογικό να προτιμάς να μασουλάς πασατέμπο από το να ιδρώνεις τη φανέλα. Πάνω σε αυτήν την ευκολία, άλλωστε, στηρίχθηκε η καταστροφή μας...

Δεν τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω κάποια πιθανή κωλοτούμπα τής κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν ιδεολογική υποχρέωση να παραμείνουν πιστοί στη βάση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων, με όποιες λογικές παραχωρήσεις μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης στην οποία η δύναμή μας είναι αυτή του ανθρώπου που κρατά τη χειροβομβίδα. Η ενδιάμεση συμφωνία που θα προκύψει τις επόμενες ημέρες, αλλά κυρίως η τελική τού Ιουνίου οφείλουν να συμπεριλαμβάνουν τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ένα σκέλος, δηλαδή, είναι να αποφευχθεί η εκ νέου επιβάρυνση των συνήθων υποζυγίων. Το άλλο οφείλει να περιλαμβάνει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα το οποίο θα αναδιανείμει δικαίως τον παραγόμενο πλούτο και θα δημιουργεί ίσες και πολλές ευκαιρίες για την παραγωγή νέου...

Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμα κι αν γλιτώσουμε τώρα ένα νέο γύρο άγριας και ταξικής λιτότητας, θα βρεθούμε στην ίδια δεινή θέση και στο άμεσο μέλλον. Κοντολογίς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί έχουν υποχρέωση στις επόμενες γενιές να σταθούν ανώτεροι του όχλου που κυβερνούν σήμερα. Αν το τολμήσουν, στο τέλος τής ημέρας θα έχουν μαζί τους κι εκείνους που τώρα τους προπηλακίζουν στα Εξάρχεια ή τους "συνετίζουν" μέσω δημοσκοπήσεων. Ολοι φοβούνται το νέο μέχρι αυτό να πάρει σχήμα και μορφή. Απαξ και λάβει και βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τής πλειονότητας κανείς δεν θα θυμάται την τρομοκρατία με την οποία τους "πότιζε" το κατεστημένο για να σώσει το τομάρι του...

Ο έντιμος συμβιβασμός περνά μέσα από τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση...

Αλίμονο αν η αντιπολίτευση κι ο Τύπος σε οποιαδήποτε χώρα δεν ασκούσαν κριτική στην κυβέρνησή της. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα δικτατορικό καθεστώς το οποίο απαγορεύει στην ουσία την ελευθεροτυπία, αφού όσο καλός κι αν είναι κάποιος δεν μπορεί να αποφεύγει τα λάθη και, επομένως, και την κριτική που αυτά συνεπάγονται. Προφανώς και η σημερινή κυβέρνηση κάνει σφάλματα και θα συνεχίσει να κάνει. Το πρόβλημα, όμως, για το σύστημά μας είναι πως από την αντιπολίτευση και τα συμβατικά μίντια δεν κατηγορείται για τα λάθη που κάνει σε βάρος τού λαού, όπως για παράδειγμα η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και για το 2015 ή η έκτακτη εισφορά και στα μεσαία στρώματα εφόσον επιβεβαιωθούν τα σενάρια, αλλά για εκείνα που αφορούν τα συμφέροντα της ελίτ. Ολο αυτό το τρίμηνο η διαπλοκή με τα παπαγαλάκια της σπρώχνει τον πρωθυπουργό προς μια συμφωνία με τους εταίρους, μια οποιαδήποτε συμφωνία δίχως κανένα κοινωνικό κριτήριο, λες και η παραμονή πάση θυσία στην ευρωζώνη είναι το άλφα και το ωμέγα για τη διάσωση και των πολιτών. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ναρκισσιστικά αυτοαποκαλούμενες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις δεν έχουν ακόμα απαντήσει στο ερώτημα "τί προτείνετε για να λυθεί ο γόρδιος δεσμός". Κι αυτό γιατί η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη: ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή...

Εχω την αίσθηση πως ο δρόμος για τον έντιμο συμβιβασμό περνά μέσα από τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση. Προφανώς και για να καταλήξουμε σε κάποια συμφωνία οφείλουμε να κάνουμε υποχωρήσεις. Το Βερολίνο, ωστόσο, δεν δείχνει διατεθειμένο να καλύψει το μέρος τής διαδρομής που του αναλογεί. Η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε δεν επιθυμούν μια "win win" συμφωνία αλλά την εκ νέου πλήρη υποταγή τής χώρας μας. Γι' αυτό καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και παρουσιάζεται διατεθειμένος να προβεί σε παραχωρήσεις σε ορισμένα ζητήματα, αλλά είναι απαραίτητο να μην χάσει το δάσος ενός αναπτυξιακού προγράμματος με κοινωνική δικαιοσύνη βλέποντας το δένδρο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, που απλώς θα προσφέρει ανάσες ρευστότητας δίχως προοπτικές αλλαγής πορείας. Κατανοώ ότι πρέπει να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και γι' αυτό απαιτούνται χρήματα. Οσο, όμως, κι αν διαβάζεται παράδοξο, είναι προτιμότερο να μην καταβληθούν αυτές για ένα μήνα από το να αναγκαστούμε να αλυσοδεθούμε εκ νέου σε ένα πρόγραμμα το οποίο προκαλεί διαχρονική ασφυξία στην πραγματική οικονομία. Αν η Γερμανία διαπιστώσει ότι αυτοί οι "παλαβοί" έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να συναινέσουν σε ένα νέο πακέτο άγριας λιτότητας, οποιοδήποτε κι αν είναι το βραχυπρόθεσμο κόστος, τότε ενδεχομένως να έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσουμε την τελική μάχη...

Περιμένοντας βεβαίως να δούμε την τελική μορφή τού πολυνομοσχεδίου, παρατηρώ μια εύκολη προσέγγισή του από την πλευρά των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, που ταυτίζουν τη διαφαινόμενη αύξηση της φορολογικής πίεσης στα υψηλά εισοδήματα με το "πάρτι φόρων" για τους μικρομεσαίους επί σαμαροβενιζέλων. Πράγματι, η διατήρηση, κατά πάσα πιθανότητα, του ΕΝΦΙΑ και το 2015, η πιθανή έκτακτη εισφορά για εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ και η αναβολή θέσπισης αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ ναι μεν δεν χτυπούν τους πλέον αδύναμους αλλά επιφέρουν ένα ακόμα πλήγμα στη μεσαία τάξη. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, τα μέτρα που σχεδιάζονται για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, όπως αυτά για το λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων κι αλκοόλ ή η αύξηση του φόρου πολυτελείας, επιβαρύνουν αποκλειστικώς τους έχοντες και κατέχοντες. Είναι αυτά αρκετά όμως; Με τίποτα. Γι' αυτό και καταλήγω από εκεί από όπου ξεκίνησα: ο έντιμος συμβιβασμός είναι ένας όρος που περιέχει τόση δημιουργική ασάφεια όση είναι αρκετή για να ανεβάζει και να χαμηλώνει ο καθένας τον πήχη κατά το δοκούν. Αν, όμως, το πολυνομοσχέδιο κατατεθεί τελικώς με τις ρυθμίσεις που έχουν δει το φως τής δημοσιότητας δεν μπορώ να βαφτίσω το κρέας ψάρι και να χαρακτηρίσω τη συμφωνία έντιμη. Δεν θα είναι υποταγή, αλλά ούτε κι αυτό που προσδοκούσε ο ελληνικός λαός ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου. Κι ας είναι ο ίδιος λαός που με τη δειλή στάση του απέναντι στο ζήτημα της ρήξης με τους δανειστές δεν εξοπλίζει την κυβέρνησή του όσο θα όφειλε να είχε κάνει για το δικό του συμφέρον... 

 

Εθνάρχης ή Αρμαγεδδών; Ο Αλέξης έχει ήδη διαλέξει τον ιστορικό του ρόλο...

Δεν είχα πάντα καλή γνώμη για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα πολιτεύτηκε με την απλουστευτική λογική τού "όχι σε όλα". Αλλά κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ίδιος με τον πολιτικό για τον οποίο δεν είχα καλή γνώμη. Η πολιτική και η άσκηση εξουσίας είναι πανθομολογούμενο ότι φθείρει συνειδήσεις, αλλοτριώνει καλές προθέσεις, ακόμα κι όταν αυτές υπάρχουν, κι επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, οι οποίοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους μακιαβελικούς. Ωστόσο, ο σημερινός πρωθυπουργός, όσο κι αν είναι νωρίς για να βγάζει ο οποιοσδήποτε ασφαλή συμπεράσματα, μοιάζει να ωριμάζει ημέρα με την ημέρα και με αυτό ούτε τον κολακεύω ούτε τον ειρωνεύομαι ούτε ασπάζομαι την θεωρία τής κωλοτούμπας, που τόσο πολύ θέλουν να τον δουν να κάνει οι εκ δεξιών και οι εξ ευωνύμων αντιπολιτευόμενοι...

Οπως φάνηκε κι από τη χθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί τη δυναμική τού μαθητή-καταληψία των αρχών τής δεκαετίας τού 1990, γνωρίζει όμως πλέον ότι ο πόλεμος δεν κερδίζεται μόνο με τις ντουντούκες αλλά και με τη διπλωματία. Αν το επιθυμούσε, είχε τη δυνατότητα να πάρει δύο πολύ εύκολες αποφάσεις: είτε να συμφωνήσει με το email Χαρδούβελη, να συνεχίσει το δρόμο των μνημονίων και να τον αποθεώνουν οι εγχώριοι και ξένοι νταβατζήδες μας είτε να μην μπει στη διαδικασία διαπραγμάτευσης και να πει ένα "όχι σε όλα", εξασφαλίζοντας τα μπράβο των κομμουνιστών τού Περισσού και λοιπών αριστερίστικων αλλά κι ακροδεξιών κομματιδίων, που μόνο αν γίνουν τα πάντα στάχτη και μπούρμπερη θα μπορούν να διατηρήσουν το πελατολόγιό τους...

Θα μπορούσε, επίσης, ο πρωθυπουργός να προκηρύξει εκλογές, να λάμβανε ένα σταλινικό ποσοστό και να εξασφάλιζε μια άνετη τετραετία. Προτιμά, όμως, τον τόσο λοιδορημένο από αυτούς που είχαν κατεβάσει τα βρακιά πριν καν τους το ζητήσουν έντιμο συμβιβασμό και την καταφυγή σε δημοψήφισμα αν αυτός δεν επιτευχθεί, που είναι η πιο έντιμη από όλες τις λύσεις. Ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου έδωσε εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον των σαμαροβενιζέλων. Κι αυτόν ακολουθεί μέχρι σήμερα. Κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν του έδωσε εντολή να φτάσει στην πλήρη ρήξη στην περίπτωση που οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν έκαναν πλήρως αποδεκτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Γι' αυτό και δεν συμμερίζομαι την άποψη όσων διατείνονται πως το δημοψήφισμα είναι πράξη ευθυνοφοβίας...

Ενδεχομένως αυτό να ισχύει για το πόπολο που αναζητά μεσσίες κι αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά όχι και να αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης για το μέλλον του, που του αναλογεί σε μια δημοκρατία. Δεν το καταλάβαινα, ωστόσο, ούτε το 2011 όταν το είχε θέσει στο τραπέζι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και δεν το καταλαβαίνω και τώρα γιατί οι αποφάσεις για τις τύχες ενός λαού είναι συνετότερο να λαμβάνονται από μη εκλεγμένους τεχνοκράτες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ κι όχι από τους ίδιους τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Εκτός αν το πολίτευμά μας είναι ολιγαρχικό. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, θα ήθελα τουλάχιστον να μην με κοροϊδεύουν παρουσιάζοντάς το σαν δημοκρατικό...

Οπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας εντός των επόμενων εβδομάδων καλείται να επιλέξει τον ιστορικό του ρόλο. Θα  διαλέξει να γίνει κι αυτός Αρμαγεδδών, όπως οι προκάτοχοί του οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη αλλά επιμένουν να πιέζουν την κυβέρνηση να συνεχίσει την καταστροφική πολιτική τους; Ή θα προτιμήσει να καταστεί εθνάρχης, όχι βεβαίως με την αμετροεπή διάσταση που δόθηκε αυτός ο χαρακτηρισμός στον Κ. Καραμανλή αλλά με αυτή του ανθρώπου που θα έχει κατορθώσει να ενώσει Αριστερούς και δεξιούς υπό τη σκέπη τής πραγμάτωσης τριών θεμελιωδών για ένα δημοκρατικό καθεστώς αξιών: της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η μόνη πηγή δύναμης, άλλωστε, αυτήν τη στιγμή για τον πρωθυπουργό είναι ο ελληνικός και οι ευρωπαϊκοί λαοί. Η επιχειρηματική-τραπεζική-πολιτική-μιντιακή ελίτ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τον μισούν...

Αν, επομένως, κερδίσει τη μάχη τής ενδιάμεσης συμφωνίας που επίκειται σε λίγες ημέρες και της τελικής μέχρι τον Ιούνιο χωρίς να έχουν λαβωθεί οι κόκκινες γραμμές του θα πρόκειται για την πρώτη μεγάλη νίκη τής Ευρώπης από τότε που η Θάτσερ άνοιξε το δρόμο για το γκρέμισμα ακόμα κι αυτού του σοσιαλδημοκρατικού συμβιβασμού. Αν τη χάσει δίχως αντίσταση και χωρίς τη δημοψηφισματική συναίνεση των ελλήνων τότε δεν θα είναι καλύτερος εκείνων που χλεύαζε όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Εχω την αίσθηση, ωστόσο, πως ο Αλέξης έχει κάνει την επιλογή του εδώ και καιρό, έχει αποφασίσει τίνων τα συμφέροντα θα υπηρετήσει και ποιούς θα υπερασπιστεί την ώρα τής μεγάλης κρίσης. Κι αυτό με πλημμυρίζει με αισιοδοξία. Αυτούς που φοβάμαι, αντιθέτως, είναι τους λούμπεν προλετάριους που είναι ικανοί να αποδεχθούν ακόμα και τον απαγχονισμό τους αν τους τον πουλήσουν τα κανάλια σε μια ωραία συσκευασία... 



 



   

Η μεσαιωνική Ελλάδα δεν αξίζει τον Βαρουφάκη...

Το πρώτο πράγμα που ρωτούν οι δημοσκόποι τους πελάτες τους είναι "ποιό αποτέλεσμα θέλετε ώστε να θέσουμε καταλλήλως το ερώτημα". Γι' αυτό, άλλωστε, και το δίλημμα που τέθηκε στις σφυγμομετρήσεις που δημοσιεύτηκαν το σαββατοκύριακο ήταν "έξοδος από το ευρώ ή ρήξη", λες και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκρουση χωρίς επιστροφή στη δραχμή. Λογικό ήταν, επομένως, η πλειοψηφία να επιλέξει το πρώτο, μολονότι την ίδια ώρα δεν επιθυμεί την επιστροφή στα μνημόνια, ασχέτως αν γι' αυτό το ενδεχόμενο, "όλως τυχαίως", δεν ρωτήθηκε κανείς. Ας μην τα ρίχνουμε, όμως, όλα στους γκαλοπάκηδες, οι οποίοι άλλωστε κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν για να βγάλουν ένα μεροκάματο, όπως ακριβώς και οι πουτάνες. Ας αναλογιστούμε το δικό μας κομμάτι τής ευθύνης σε αυτό που λένε διαπραγμάτευση και μεταρρυθμίσεις για το καλό τού λαού και της πατρίδας.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, πόσο ισχυρότεροι θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης στο μπρα ντε φερ τους με την Ανγκ. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε αν από πίσω τους είχαν μια κοινή γνώμη που θα ήταν έτοιμη να πάει μαζί τους μέχρι τέλους, προτιμώντας τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία από ένα νόμισμα-φετίχ σε κρανίου τόπο. Κι ας σκεφτούμε, επίσης, πόσο προοδευτικούς κι ανοιχτόμυαλους μας κάνει το γεγονός ότι διαφωνούμε, κατά πλειοψηφία, με την κυβέρνηση στον τρόπο που χειρίζεται το μεταναστευτικό και τον Σάββα Ξηρό, κι αυτό γιατί προκρίνει τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά τη στηρίζουμε στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του κυρ Αριστείδη που πήρε τον...Μπαλτά και πετσόκοψε οποιαδήποτε αλλαγή έγινε για το καλύτερο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Θέλουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, έναν 98% ανάπηρο να σαπίσει στη φυλακή και τα ΑΕΙ φρούρια των αναρχικών τής πλάκας, φέουδα των φοιτητοπατέρων και τους καθηγητές τους αναξιολόγητους. Κατά τα άλλα λαχταρούμε την αλλαγή...

Σε ένα τέτοιο μεσαιωνικό περιβάλλον, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, πώς να ευδοκιμήσουν άνθρωποι με την ευρυμάθεια, την προοδευτική σκέψη που απορρίπτει τα στεγανά και τα στερεότυπα και τη δυναμική τού Γιάνη Βαρουφάκη; Ο υπουργός μας των Οικονομικών είναι πολυτέλεια για την Ψωροκώσταινα. Οσα κι αν καταμαρτυρούμε στους προκατόχους του αυτούς στην ουσία θέλουμε να μας κυβερνούν: κοστουμάτους συμβατικούς τεχνοκράτες με πουκάμισα μέσα στο παντελόνι και ξύλινη γλώσσα, με συνηθισμένες ιδέες και προβλέψιμες συμπεριφορές που να γράφουν το Γιάννης με δύο ν, "όπως είναι το σωστό", που να μην υπερβαίνουν το μέσο όρο ενός καθημερινού φτωχοδιάβολου, απλώς με καλύτερες σπουδές και περισσότερα χρόνια εμπειρίας στο αλισβερίσι τής εξουσίας...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει εργαστεί ως καθηγητής Οικονομικών σε αναγνωρισμένης αξίας πανεπιστήμια του εξωτερικού, έχει συγγράψει βιβλία τα οποία αποτελούν αντικείμενο μελέτης διαπρεπών επιστημόνων, έχει συνεργαστεί κι απολαμβάνει του σεβασμού οικονομολόγων διεθνούς κύρους, όπως ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ κι ο Τζόζεφ Στίγκλιτς. Κι όμως, η ελληνική πέμπτη φάλαγγα αναπαράγει με φανερή ικανοποίηση τα ειρωνικά σχόλια τύπων όπως ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος απλώς κάποια στιγμή στη ζωή του εργάστηκε ως εφοριακός κι ο οποίος έχει συνδεθεί τα τελευταία χρόνια με οικονομικές πολιτικές που αποδομούν οποιοδήποτε κοινωνικό ιστό είχε συγκροτηθεί στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα παπαγαλάκια τής διαπλοκής ξιφουλκούν κατά Βαρουφάκη γιατί δεν έφαγε σολομό και λαβράκι με τους ομολόγους του στη Ρίγα, κατηγορώντας τον για βλάβη των εθνικών συμφερόντων, λες και οι προκάτοχοί του, οι οποίοι ήταν όλο αγκαλιές και γελάκια με τους βιαστές τού ελληνικού λαού, είχαν υπερασπιστεί την πατρίδα με τον καλύτερο τρόπο...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα φαγωθεί αργά ή γρήγορα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας θα προτιμήσει κάποια στιγμή να τον θυσιάσει σαν άλλη Ιφιγένεια προκειμένου να καταλάβουμε την "Τροία". Δυστυχώς, άλλωστε, ούτε ο ελληνικός λαός θα ζητήσει να απονεμηθεί "χάρη" στον υπουργό Οικονομικών. Επιθυμεί, στην ουσία, να δει το κεφάλι του κάτω από τη γκιλοτίνα γιατί είχε το θράσος να μην είναι μέτριος σε μια χώρα μετρίων, να μην είναι κοινότοπος σε ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς που ακόμα υποδέχεται το "Αγιο Φως" σαν αρχηγό κράτους, να μιλά καλύτερα αγγλικά από το μέσο έλληνα τουριστοθήρα, να έχει ωραιότερη γυναίκα και σπίτι από τον Μπάμπη, τον Λάκη και τον Τάκη. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν θα τον συγχωρήσουμε ποτέ...

Του φωνάζουμε "όρμα Γιάνη στα θεριά" την ίδια ώρα που τον δένουμε με τις αλυσίδες τού συντηρητισμού, της μισαλλοδοξίας και της θρασυδειλίας μας. Αναζητούμε απεγνωσμένα ήρωες και μεσσίες για να επιτελέσουν και το δικό μας μέρος τής ευθύνης κι αν βρεθούν κάποιοι που να ξεχωρίζουν από το πλήθος τούς πετάμε ντομάτες αν αποδειχθεί ότι είναι κι αυτοί θνητοί που κάνουν και λάθη. Ανθρωποι όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ασήκωτο φορτίο για την ελληνική κοινωνία αφού δεν μπορεί να τους εντάξει σε κουτάκια, να τους καλουπώσει, να τους υποχρεώσει να ζουν και να αναπνέουν όπως όλοι οι "φυσιολογικοί" άλλοι. Και γι' αυτό ο Γιάνης θα πρέπει να αισθάνεται και τυχερός που δεν ζούμε κυριολεκτικώς στην εποχή τής Ιεράς Εξέτασης και θα του "επιτρέψουμε" να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή χωρίς να τον κάψουμε ζωντανό. Δεν είμαστε δα κι ανθρωποφάγοι...   



 

Ευτυχώς ούτε ο Πρίντεζης διαβάζει Πρετεντέρη...

Σύμφωνα με τη λογική των νεοφιλελεύθερων λακέδων τής διαπλοκής, ο μπασκετικός Ολυμπιακός δεν είχε κανένα λόγο να κατεβεί στη σειρά αγώνων με τη Μπαρτσελόνα, ο προϋπολογισμός τής οποίας είναι τρεις με τέσσερις φορές μεγαλύτερος από αυτόν της ελληνικής ομάδας. Ο Θρύλος, ως πιο "αδύναμος", θα όφειλε να κατανοήσει ότι ως φτωχός συγγενής δεν μπορεί να τα βάζει με τους οικονομικώς δυνατούς και να "εκβιάζει" για να πάει αυτός στο φάιναλ φορ κι όχι οι καταλανοί. Θα έπρεπε, επομένως, να ακολουθήσει μια πιο συνετή πολιτική και πριν από τα ματς να έρθει σε συνεννόηση με τη Βαρκελώνη να μην κατεβεί στα γήπεδα για να αγωνιστεί και σε αντάλλαγμα να χάσει στα χαρτιά με 2-0 αντί για μια πιο βαριά ήττα. Ευτυχώς, όμως, που κάποιοι, η πλειονότητα πλέον, σε αυτήν τη χώρα είτε δεν διαβάζουν είτε δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτά που γράφουν και λένε οι πρετεντέρηδες, οι μανδραβέληδες και οι πορτοσάλτε και προτιμούν να αγωνίζονται για το καλύτερο από το να δέχονται αμαχητί το χειρότερο...

Αν όλα αυτά τα παπαγαλάκια, και μερικά ακόμα, σχολίαζαν τον χθεσινό αγώνα τού Ολυμπιακού με τη Μπαρτσελόνα θα ήταν ικανά να χαρακτηρίσουν εχθρική ενέργεια για την ενωμένη Ευρώπη την τρίποντη "βόμβα" τού Γιώργου Πρίντεζη στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, των εθελόδουλων να τρέφονται από την αποτυχία όσων δίνουν και την ψυχή τους για να ανατρέπουν αυτό που οι μάζες αποκαλούν ριζικό. Κι αυτό γιατί η επιτυχία όσων δεν καταθέτουν ποτέ τα όπλα, όπως έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι πράττει ο μπασκετικός Ολυμπιακός, αυτομάτως σηματοδοτεί την έξοδο των ριψάσπιδων από τη σκηνή...

Σήμερα υπάρχει διάχυτη μια αμηχανία όχι μόνο στους οπαδούς τού Παναθηναϊκού, αλλά και σε όσους πίστευαν ή, για να το θέσω καλύτερα, προσδοκούσαν ότι η Ανγκ. Μέρκελ θα έδειχνε την κόκκινη κάρτα στον Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά δεν έχει υπογραφεί ακόμα καμιά συμφωνία και, συνεπακόλουθα, δεν γνωρίζουμε τους ακριβείς όρους της. Ωστόσο, δεν το χωρά ο νους των υποταγμένων πως έχει ανοίξει ο δρόμος για ένα πρόγραμμα το οποίο θα αποφέρει και χρήματα στο δημόσιο ταμείο την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση εμμένει στις κόκκινες γραμμές της για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά, για παράδειγμα. Ακόμα και περισσότερα λεφτά για το μεταναστευτικό εξασφαλίσαμε στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής...

Ο διεθνής Τύπος μιλά για νίκη Τσίπρα, αλλά μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι παρόμοιο από τα ελληνικά συμβατικά μίντια. Μήπως διαβάσατε, άλλωστε, πολλά και για το 1.800.000 ευρώ που αναγκάστηκε να καταβάλει ο Λ. Μπόμπολας; Αντιθέτως, εξακολουθούν να κάνουν σημαία τους, τους βλαχοδήμαρχους που αδυνατούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν με την κοντόφθαλμη, κομματική, φεουδαρχική νοοτροπία που τους διακατέχει πως αν χρεοκοπήσει η χώρα χρεοκοπούν και οι ίδιοι αυτομάτως κι άρα είναι προς το συμφέρον τους να είναι γεμάτος ο κρατικός κορβανάς...

Είναι πολύ πιθανό πια να καταλήξουμε μέχρι και την άλλη εβδομάδα με τους εταίρους μας σε μια ενδιάμεση συμφωνία που θα μας εξασφαλίσει ρευστότητα μέχρι τουλάχιστον το τέλος Ιουνίου και τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να υλοποιήσει με μεγαλύτερη άνεση τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Μόνο η δήλωση, άλλωστε, της καγκελαρίου τής Γερμανίας πως η Ελλάδα δεν πρέπει να ξεμείνει από ρευστό αποδεικνύει ότι το Βερολίνο όχι μόνο δεν είναι έτοιμο για ένα Grexit, αλλά ούτε για κάποιο "Graccidentάκι", όπως ένα πιστωτικό γεγονός από ένα κράτος-μέλος τής Ευρωζώνης. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο πρωθυπουργός, ο οποίος όσο κι αν ντρέπονται να το παραδεχθούν πολλοί πράγματι χτυπά τα νταούλια και η Γερμανία χορεύει στο ρυθμό του, κι ας το πράττει με διπλωματικό τρόπο και χωρίς να θέλει να κάνει την Ανγκ. Μέρκελ να φαίνεται ηττημένη...

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεδιπλώνει μια ευφυέστατη τακτική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τον πλήρη ενδοτισμό των σαμαροβενιζέλων ή με τα "αέρα πατέρα" του ΚΚΕ (παρεμπιπτόντως, είναι τόσο γραφικοί στον Περισσό που ο γραμματέας τους δήλωσε πως ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει σε πλήρη σύγκρουση κι αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ούτε τότε πρόκειται να τον στηρίξει!) και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που πιστεύουν ότι με τη διεθνή απομόνωση ή με τις μολότοφ σε ΜΑΤατζήδες μπορεί να ανατραπεί ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Επαναλαμβάνω: η κούρσα δεν έχει ακόμα τελειώσει και μπορεί ανά πάσα στιγμή το άλογο που προηγείται να γλιστρήσει και να χάσει. Αυτήν τη στιγμή, όμως, είμαστε στο 68-68 κι έχουμε τη μπάλα στην κατοχή μας. Ποιός ο λόγος, επομένως, να μη σουτάρουμε στο αντίπαλο καλάθι, όπως έκανε χθες ο Γιώργος Πρίντεζης, αλλά στο δικό μας;...   



 

Εδωσε και δεν πήρε ο Μπόμπολας λεφτά από το Δημόσιο; Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Τσίπρας καταστρέφει το λαό...

Το δημόσιο ταμείο εισέπραξε τα πρώτα χρήματα, σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, από τη λίστα Λαγκάρντ κι από έναν κατ' εξοχήν εκπρόσωπο της ελληνικής διαπλοκής, τον Λ. Μπόμπολα. Την ίδια ώρα, ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους μαφιόζους που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη, αυτή η αξιοθρήνητη φιγούρα που λέγεται Αντ. Σαχλαμαράς επέμενε και χθες βράδυ σε τηλεοπτική συνέντευξή του για την ανάγκη περικοπής των επικουρικών συντάξεων, για τη "σωτηρία τής πατρίδος" βεβαίως βεβαίως. Αναρωτιέμαι: υπάρχει ακόμα κάποιος που να αμφιβάλλει πως αυτός ο πόλεμος είναι ταξικός ή πως τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στη χώρα μας απείχαν παρασάγγας από την κοινωνική δικαιοσύνη;...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς βρίσκει τα λεφτά από τους πλούσιους, τους οποίους τιμωρεί όχι γιατί είναι πλούσιοι αλλά γιατί η ασυδοσία τους τα προηγούμενα χρόνια ήταν τόσο μεγάλη ώστε να παραβιάζουν ακόμα και τους νόμους, ειδικώς τους φορολογικούς, που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Η δεξιά, πάλι, επιμένει να αναζητεί χρήματα από τα συνήθη υποζύγια, τα οποία τιμωρεί όχι γιατί είναι φτωχά αλλά γιατί θα πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα να μην χάσει η ελίτ ούτε ένα ευρώ. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι το μόνο που έκαναν για τη λίστα Λαγκάρντ είναι να στείλουν στα δικαστήρια το δημοσιογράφο που την αποκάλυψε, γαβγίζουν για να υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας το τρίτο μνημόνιο. Αν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν υποκύψει και η χώρα σταθεί όρθια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο μέλλον που έχουν δεν είναι στην πολιτική αλλά στα δικαστήρια...

Τόσο η υπόθεση Μπόμπολα όσο και το ξεσκαρτάρισμα στο ποδόσφαιρο αποδεικνύουν ότι αν υπάρχει βούληση ανοίγεται κι ο δρόμος για να λάβει αυτή σάρκα κι οστά. Το καλύτερο παράδειγμα, εξάλλου, που θα μπορούσε να δώσει στο λαό η εξουσία για να είναι αυτός συνεπής στις υποχρεώσεις του και να μην βγαίνει κανένας Πάγκαλος να τον κατηγορεί πως "μαζί τα φάγαμε" δεν είναι άλλος από την τακτική τού καρότου στους αδύναμους (βλ. 100 δόσεις, οι οποίες και τους μικρομεσαίους ανακούφισαν και στον κρατικό κορβανά έχουν αποδώσει ήδη πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ) και του μαστίγιου στους οικονομικώς ισχυρούς, στους ανθρώπους δηλαδή που έγιναν κατεστημένο όχι γιατί ήταν καινοτόμοι στον τομέα τους, τύπου Γκέιτς ή Τζομπς, αλλά γιατί χρησιμοποίησαν τον έλεγχο που ασκούσαν στο πολιτικό προσωπικό τής χώρας προκειμένου να στηρίξουν τον πλούτο τους στο αλισβερίσι με το Δημόσιο...

Για όλα αυτά και πολλά ακόμα καγχάζω όταν ακούω πως η καταστροφή τής Ελλάδας ήταν δήθεν η σοβιετική οικονομία της. Βάλτε στη ζυγαριά τα φράγκα που έπεσαν κάτω από το τραπέζι από τους ιδιώτες με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα με τη στήριξη της πολιτικής καριέρας ορισμένων, κι αυτά που σπαταλήθηκαν για την πρόσληψη άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων με κομματικά κριτήρια και θα αντιληφθείτε τη διαφορά τού ωκεανού από τη σταγόνα του αντιστοίχως...

Ο πόλεμος, αναπόφευκτα, με τους διαπλεκόμενους έχει το τίμημά του. Τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια που αφιερώνουν πεντάλεπτα στη σύλληψη κάποιου διεφθαρμένου δημοσίου υπαλλήλου δεν είπαν κουβέντα για την προσαγωγή τού Λ. Μπόμπολα. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, που υπογράφηκε για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, για τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης αποτελεί το σκάνδαλο των σκανδάλων. Ομοίως, στη μπάλα εκείνοι που έχουν μετατρέψει το ελληνικό πρωτάθλημα σε μια βίαιη φαρσοκωμωδία κατηγορούν τώρα τον αρμόδιο υφυπουργό γιατί αυτός μας οδηγεί τάχα μου στη διεθνή απομόνωση. Φωνάζουν, με λίγα λόγια, οι κλέφτες για να φοβηθούν οι νοικοκύρηδες σε ένα ρεσιτάλ φαρισαϊσμού που μαρτυρά τον πανικό ενός μικρόκοσμου που καταρρέει...

Την Ελλάδα που ήταν ιδιοκτησία τους δεν θέλουν να δει να χρεοκοπεί οι μπουρζουάδες, οι οποίοι έχουν εξαπολύσει τα μιντιακά παπαγαλάκια τους για να φτύνουν οχετούς λοιδορίας για πολιτικές που αποσκοπούν στην απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτοί που είναι δεμένοι σε άρματα είναι λογικό να απορούν για το πώς έχει το θράσος κάποιος να καλπάζει ελεύθερος από εξαρτήσεις. Κι αν μη τί άλλο και η Γερμανία οφείλει να αντιληφθεί πως είναι προς το συμφέρον της να μπει ένας φραγμός στην ασυδοσία τού εγχώριου κεφαλαίου και να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση αντί να απειλεί με Grexit και Graccident από τα οποία δεν πρόκειται να ωφεληθεί κανείς, μα κανείς...    

  

Οταν ακούω "φιλοευρωπαϊστές" ακούω συζήτηση παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Το γράφω γιατί μάλλον οι βλαχοδήμαρχοι δεν το έχουν αντιληφθεί, πιστεύοντας ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα φέουδά τους: έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο δεν κερδίζει ο καλύτερος αλλά αυτός που είναι διατεθειμένος να φτάσει μέχρι τέλους, όσες θυσίες κι αν είναι απαραίτητες. Αν βρισκόμασταν υπό κανονικές συνθήκες, το δημόσιο ταμείο ήταν γεμάτο και το ελληνικό Δημόσιο μπορούσε με άνεση να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία μεταφέρονται στην Τράπεζα της Ελλάδος τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, πανεπιστημίων, νοσοκομείων και λοιπών φορέων τής γενικής κυβέρνησης θα ήταν καταφανώς αντισυνταγματική. Μόνο που δεν βρισκόμαστε υπό κανονικές συνθήκες. Αντιθέτως, η χώρα οδηγείται στην οικονομική ασφυξία από τους υποτιθέμενους φίλους της, οι οποίοι απαιτούν την άνευ όρων παράδοσή της. Οπως ακριβώς οι ναζί εκτελούσαν τους αντάρτες, τις οικογένειες και τους συγχωριανούς τους προς παραδειγματισμό των υπολοίπων...

Δεν λέει ψέματα ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Μάρδας όταν αποκαλύπτει πως η μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων έγινε γιατί μας έλειπαν 400.000.000 ευρώ. Η κυβέρνηση αναζητά χρήματα ημέρα την ημέρα ώστε όταν φτάσει η στιγμή τής τελικής σύγκρουσης, η οποία δεν αργεί, να μην έχει προηγηθεί πιστωτικό γεγονός που θα δυσχεράνει τη διαπραγματευτική της δύναμη. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως τούτη την ώρα προτιμούν να προστατεύουν το δημοτικό, περιφερειακό, κομματικό τους δένδρο από το εθνικό δάσος. Κάνουν, δηλαδή, πως δεν καταλαβαίνουν πως αν πέσει η χώρα τα ταμειακά τους διαθέσιμα δεν θα έχουν καμία αξία ακόμα κι αν παραμείνουν στη διάθεσή τους για να τα μοιράζουν κατά το δοκούν...

Μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που σκέφτομαι τί προτιμούν οι αυτοαποκαλούμενοι ευρωπαϊστές, κι ας μην τολμούν να δώσουν δημοσίως μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα για την εναλλακτική που προτείνουν στη διαπραγματευτική πολιτική τής κυβέρνησης. Θέλουν ένα τρίτο μνημόνιο, με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα, όπως άλλωστε αυτοί που ήταν διατυπωμένοι στο διαβόητο email Χαρδούβελη, του υπουργού Οικονομικών που την ώρα που ζητούσε θυσίες από τον ελληνικό λαό εκείνος έβγαζε τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό με δόσεις για να μην ελεγχθεί από τα αρμόδια όργανα. Σχεδιάζουν, μάλιστα, και τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου, λες κι ο φιλοευρωπαϊσμός αποδεικνύεται από την τυφλή προσήλωση στις άγριες, ταξικές και υφεσιακές πολιτικές λιτότητας. Οταν ακούω τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους, σε αγαστή σύμπραξη με την τραπεζική-επιχειρηματική-μιντιακή ελίτ, να μιλούν για την ανάγκη παραμονής πάση θυσία στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. προς χάρη τού πόπολου είναι σαν να γίνομαι ωτακουστής συζήτησης παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δίνει τη μάχη ακριβώς για τη διάσωση των ευρωπαϊκών λαών, για την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη στην ήπειρό μας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επέφερε η μεταφορά του δογματικού προτεσταντισμού στην πραγματική οικονομία. Αυτοί που συνετέλεσαν στην καταστροφή ακόμα κι αυτού του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι οι κατ' εξοχήν αντιευρωπαϊστές. Κι όμως είναι εκείνοι που παριστάνουν τους βασιλικότερους του βασιλέως, κραδαίνοντας την ευρωπαϊκή σημαία που έχουν λερώσει με το αίμα των λαών...

Αυτούς τους τρεις μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου έχουμε διανύσει πολύ δρόμο για να πούμε τώρα πως επιστρέφουμε στην Ελλάδα των σαμαροβενιζέλων. Εχουμε φτάσει έξω από τα τείχη που έχει ορθώσει η καλβινιστική Γερμανία και τα οποία εμποδίζουν την προέλαση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Με λίγα λόγια, εδώ που βρισκόμαστε δεν έχουμε άλλη επιλογή από έναν έντιμο συμβιβασμό ή από μια σύγκρουση. Οι υποχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά θα είναι αναπόφευκτες στην περίπτωση που καταλήξουμε σε μια συμφωνία. Το ζητούμενο είναι αυτές να μην ισοδυναμούν με παράδοση άνευ όρων, αλλά αντιθέτως να δημιουργούν την προοπτική στο άμεσο μέλλον τής απεμπλοκής μας από τη μέγγενη των διεθνών τοκογλύφων. Αν μπορούσα, όμως, να διαλέξω ανάμεσα στην άμεση χρεοκοπία ή στην παράτασή της μέσω ενός τρίτου μνημονίου η επιλογή μου θα ήταν ασφαλώς η πρώτη...

Αν η Κρ. Λαγκάρντ ή η Ανγκ. Μέρκελ ζήσουν έστω για ένα μήνα με λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα, όπως ζητούν από μερίδα των ελλήνων συνταξιούχων, είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσουν από μόνες τους τη στάση ζωής τους. Οπως κι αν έχει κι όσο κι αν φωνάζουν οι βλαχοδήμαρχοι, οι οποίοι αδυνατούν να δουν πέρα από τα γεωγραφικά όρια των βιλαετιών τους, η κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει αμετακίνητη στο βασικό πλαίσιο των αρχών με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές και οι οποίες ορίζουν και την ιδεολογία της. Καταστροφή θα είναι μόνο τυχόν οπισθοχώρησή της από αυτές κι όχι η καθυστέρηση, για παράδειγμα, πληρωμής μιας δόσης στο ΔΝΤ...  


  
 

 

Στο σπίτι των φονιάδων των λαών δεν μιλούν για τρομοκρατία θείε Σαμ...

Δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς πολλές αμερικανικές ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές για να γνωρίζει πώς αντιλαμβάνονται οι αμερικανοί την απονομή δικαιοσύνης: οφθαλμός αντί οφθαλμού, εκδίκηση, βασανιστήρια, όλα αναμειγνύονται σε ένα κοκτέιλ που αποδεικνύει, αν μη τί άλλο, πως η αμερικανική κοινωνία δεν έχει ξεφύγει και πολύ από την εποχή τής άγριας Δύσης. Το "κάνω το σωστό" ("do the right thing"), που τόσο συχνά ακούγεται στον αμερικανικό κινηματογραφικό και τηλεοπτικό κόσμο, πολλές φορές ταυτίζεται με την αγχόνη, την ηλεκτρική καρέκλα, το κρέμασμα του ύποπτου "κακού" ανάποδα μέχρι να ομολογήσει την "αλήθεια", η οποία φυσικά είναι με το μέρος των "καλών", που "τυχαίνει" πάντα να είναι το αμερικανικό σύστημα εξουσίας. Τί κι αν αυτό ευθύνεται για αιματοχυσίες σχεδόν σε όλες τις περιοχές τού πλανήτη, για ιμπεριαλιστικούς πολέμους με αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος για την αμερικανική ελίτ, για επιβολή δικτατορικών καθεστώτων, για εκατόμβες νεκρών όπου πάτησε το πόδι του ο "θείος Σαμ"; Οι αμερικανοί διαθέτουν τα πνευματικά δικαιώματα στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία είναι στη διακριτική τους ευχέρεια να παραχωρούν στους "υποδεέστερους" λαούς-αποικίες τους. Το έχουν πει, άλλωστε, ο Τζον Γουέιν, ο Σιλβέστερ Σταλόνε κι ο Μπρους Γουίλις, οπότε αποκλείεται να μην ισχύει...

Δεν είναι τυχαίο, επομένως, που η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει την Αθήνα, με αφορμή την υπόθεση Ξηρού, σαν να βρισκόμασταν ακόμα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν οι πραγματικοί κυβερνήτες τής χώρας ήταν οι αμερικανοί πρεσβευτές. Η κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο για τις φυλακές τύπου Γ' που συνάδει με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο πλαίσιο αυτού του νόμου, ο οποίος δεν αφορά μόνο τον Σάββα Ξηρό, δίνεται η δυνατότητα και στο σχεδόν ολικώς τυφλό και κουφό (αναπηρία 98%) δολοφόνο τής 17Ν όχι να απελευθερωθεί αλλά να συνεχιστεί η έκτιση της ποινής του στην οικία του, φορώντας βραχιολάκι για όσο καιρό του μένει ακόμα να ζήσει, αν αυτό θεωρείται ζωή. Κι αν ο Ξηρός προκάλεσε μόνος του στον εαυτό του τη δυστυχία του, γιατί κανένας δεν του έβαλε με το ζόρι μια βόμβα στα χέρια, εν τούτοις η ελληνική πολιτεία μόνο υπερήφανη δεν μπορεί να αισθάνεται για τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε και για την αμέλεια που έδειξε ως προς τη σωστή αποθεραπεία του. Ο αλήστου μνήμης "αδιάβαστος" Χρυσοχοΐδης, εξάλλου, βραβεύτηκε γι αυτό το "σπουδαίο έργο" του από το FBI...

Όλα αυτά, όμως, από τους αμερικανούς και τους εγχώριους τρομολάγνους αντιμετωπίζονται ως απελευθέρωση Ξηρού που προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων του. Τί κι αν έχουμε καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τις συνθήκες κράτησής του, τί κι αν η δημοκρατία σωφρονίζει και δεν εκδικείται, αλλιώς θα ήταν όμοια με τους βιαστές της, τί κι αν η δικαιοσύνη οφείλει να επιβάλλεται από αμερόληπτους τρίτους κι όχι από τους συγγενείς θυμάτων που λογικώς είναι συναισθηματικώς φορτισμένοι; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που εξομοιώνουν την απονομή δικαιοσύνης με τη φυσική εξόντωση, αρκετοί μάλιστα εκ των οποίων κρατούν διαφορετική ζυγαριά όταν πρόκειται για τους δολοφόνους τής 17Ν σε σύγκριση με τους χουντικούς, από την "επανάσταση" των οποίων συμπληρώνονται σήμερα 48 χρόνια. Περιμένω μια εξήγηση από την οικογένεια Μητσοτάκη, η οποία πρωτοστάτησε στην απελευθέρωσή του, γιατί ο Παττακός δικαιούται να είναι 25 χρόνια τώρα ελεύθερος (ούτε καν σε κατ' οίκο περιορισμό ή με βραχιολάκι) για "προβλήματα υγείας" κι όχι ο Ξηρός, ο οποίος είναι σχεδόν νεκρός...

Ο Σάββας Ξηρός είναι δολοφόνος, γι' αυτό και πολύ ορθά καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη, αν και διαφωνώ με την ισόβια κάθειρξη για οποιοδήποτε άνθρωπο αφού η ποινή πρέπει να σωφρονίζει, να κάνει τον ένοχο καλύτερο άνθρωπο, κι όχι απλώς να τιμωρεί αιωνίως. Και για να μην κατηγορηθώ για δύο μέτρα και δύο σταθμά σπεύδω να διευκρινίσω πως το ίδιο θα έγραφα και για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Θα ζητούσα τον κατ' οίκο περιορισμό και βραχιολάκι και για τον Ν. Μιχαλολιάκο, για παράδειγμα, αν αποδεικνυόταν ότι δεν είναι 98% ανάπηρος μόνο στον εγκέφαλο αλλά συνολικώς. Ο μακελάρης 77 ψυχών, οι περισσότεροι εκ των οποίων νέοι, Αντερς Μπρέιβικ καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 χρόνων, η οποία μπορεί να παραταθεί μόνο αν ο δολοφόνος αποδειχθεί ότι παραμένει κίνδυνος για τη νορβηγική κοινωνία. Ο ίδιος, μάλιστα, κρατείται σε φυλακή που μοιάζει περισσότερο με πεντάστερο ξενοδοχείο. Αλλά τί ξέρουν οι Νορβηγοί για απονομή δικαιοσύνης; Αυτοί, άλλωστε, έτρωγαν βελανίδια όταν οι ελληναράδες χτίζαμε Παρθενώνες. Γι' αυτό και δεν εκτέλεσαν τον Μπρέιβικ ή δεν τον έριξαν σε ένα μπουντρούμι και δεν πέταξαν το κλειδί μολονότι σκότωσε τα παιδιά τους. Ετσι δεν είναι;..

Οπως κι αν έχει, οι Αμερικανοί οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι στην Ελλάδα τού 2015 βρίσκονται στην κυβέρνηση τα παιδιά και τα εγγόνια όσων έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια πριν 40, 50, 60, 70 χρόνια χωρίς τότε να αισθάνονται τύψεις για την τιμωρία που επιφύλασσαν στους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Κι αυτό το γράφω όχι για να υπονοήσω πως η κυβέρνηση της Αριστεράς εκδικείται, μέσω Ξηρού, για το χυμένο αίμα των προγόνων της αλλά για να καταδείξω ότι από τις 26 Ιανουαρίου υπάρχει ένα άλλο πνεύμα εξουσίας, το οποίο δεν στηρίζει τη δύναμή του στην καταστολή αλλά στη λαϊκή κυριαρχία. Κι αυτό όσο γρηγορότερα το αντιληφθούν στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, αλλά και σε αυτή τόσο ταχύτερα θα κατανοήσουν ότι η εποχή των εκβιασμών, πρεσβευτών τύπου Πιουριφόι, των Γκοτζαμάνηδων με τα τρίκυκλα που δολοφονούσαν τον Λαμπράκη, των συνταγματαρχών πραξικοπηματιών, των αμερικανόδουλων και γερμανόδουλων ελληνικών κυβερνήσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και τόσο ταχύτερα θα φτάσουμε σε μια συμφωνία για το μέλλον τής Ελλάδας, η οποία, "παραδόξως", δεν θα ωφελεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού...  

 

Οσο θεωρούμε ιδεοληψία τον ανθρωπισμό τα δάκρυα που χύνουμε στη Μεσόγειο είναι αυτά κροκόδειλων...

Εδώ και πολλά χρόνια χαρακτηρίζεται ιδεοληψία ο τρόπος που προσεγγίζει η Αριστερά το μεταναστευτικό ζήτημα, ως πρόβλημα δηλαδή που αφορά ανθρώπινες ζωές, το οποίο δεν μπορεί να λυθεί με κατασταλτικά μέτρα ή μόνο, τέλος πάντων, με κατασταλτικά μέτρα. Είναι αλήθεια ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που περνούν τα ελληνικά σύνορα χωρίς την απαιτούμενη άδεια παρανομούν. Δεν είναι, όμως, δολοφόνοι, βιαστές ή κλέφτες, τουλάχιστον όχι μόνο και μόνο γιατί εισήλθαν παρανόμως στη χώρα, αλλά εξαθλιωμένες ψυχές που δεν έφυγαν από την πατρίδα τους για τουρισμό αλλά γιατί η Δύση επιλέγει διαχρονικώς το διαίρειν για να βασιλεύει στις αναπτυσσόμενες ή υπανάπτυκτες χώρες...

Το συχνότερο επιχείρημα εκείνων που τρομάζουν στην ιδέα τού ξένου, του διαφορετικού σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι πως η Ελλάδα δεν αντέχει να φιλοξενεί υψηλό αριθμό μεταναστών. Δεν θα σταθώ πολύ σε αυτό γιατί η δική μου θεώρηση και της τρέχουσας κρίσης εδράζεται στην άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου. Στην περίπτωση, δηλαδή, που όλοι εισέφεραν στο δημόσιο ταμείο ανάλογα με τις πραγματικές δυνάμεις τους θα μπορούσαμε να φιλοξενούμε, που λέει ο λόγος, κι ολόκληρο τον πλανήτη. Η χώρα μας, άλλωστε, παραμένει μέσα στις 30 πλουσιότερες του κόσμου. Το θέμα είναι, όμως, πως αντί για κοινωνική δικαιοσύνη αγόμαστε και φερόμαστε πίσω από δημοσιονομικά ζητήματα, τα οποία ναι μεν είναι προβληματικά αλλά είναι το δένδρο κι όχι το δάσος. Εχουν πάθει τα δάχτυλά μου τενοντίτιδα να το γράφουν: όσο χτυπάμε σχεδόν αποκλειστικώς τους πιο αδύναμους ανάμεσά μας τόσο περισσότερο θα δυσκολευτούμε να βγούμε από το λαβύρινθο της αυτοταπείνωσής μας...

Οι κάθε λογής μισαλλόδοξοι, οι οποίοι δεν αντέχουν να βλέπουν οτιδήποτε δεν τους μοιάζει, λένε επίσης πως δεν πρέπει να δίνουμε κίνητρα στους μετανάστες ώστε να μην περνούν από την πατρίδα μας. Ορισμένοι, μάλιστα, πιο "προχωρημένοι" δεν θα είχαν αντίρρηση αν ναρκοθετούσαμε τις περιοχές από τις οποίες διέρχονται, αν τους πυροβολούσαμε ή αν τους στερούσαμε από νερό, φαγητό, στέγη και υγειονομική περίθαλψη προκειμένου ο σύριος, για παράδειγμα, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του λόγω τού αμερικανοκίνητου εμφύλιου που ξέσπασε στην πατρίδα του να μην σκεφτεί καν το ενδεχόμενο να μεταναστεύσει. Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να τραβήξει χιλιάδες ατραπούς: μία από αυτές είναι και η...σκέψη πως ο μπαγκλαντεσιανός, για παράδειγμα, θα φύγει από τη χώρα του γιατί έμαθε ότι στην Ελλάδα μπορεί να θεραπεύεται και να νοσηλεύεται δωρεάν στα δημόσια νοσοκομεία της, τα οποία "χάρη" και στους Γεωργιάδη-Βορίδη είναι από τα καλύτερα του κόσμου. Κι ο ανθρωπισμός μας είναι τόσο μεγάλος ώστε να μην σκεφτόμαστε καν πως αν αυτοί οι άνθρωποι δεν νοσηλευτούν δωρεάν θα πεθάνουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν δεκάρα στην τσέπη. Δεν βαριέσαι όμως: δεν πρόκειται για έλληνες ή χριστιανούς οπότε μικρό το κακό, όπως θα έγραφαν και ρυπαροφυλλάδες τύπου "Πρώτο Θέμα" ή "ΜΑΚΕΛΕΙΟ"...

Δεν ισχυρίζομαι πως η Ελλάδα οφείλει να αποσύρει τους συνοριακούς της φρουρούς, η Frontex να αποχωρήσει και, γενικότερα, να μην ενταθούν οι έλεγχοι και να μην ενισχυθούν τα μέσα φύλαξης. Πρέπει, όμως, κάποιος να ζει σε έναν κλειστό πύργο για να μην καταλαβαίνει πως οι μεταναστευτικές ροές δεν πρόκειται να εκλείψουν αν η Δύση δεν σταματήσει να αντιμετωπίζει όλα τα υπόλοιπα κράτη απλώς ως τροφοδότες της ή πεδία βολής για τα νέα της όπλα. Οι εκατοντάδες νεκροί και του χθεσινού ναυαγίου τής Λαμπεντούζα είχαν αποδεχθεί, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, την επικινδυνότητα του ταξιδιού τους. Η απελπισία τους, ωστόσο, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα κι ο θάνατος μπήκε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην πιθανότητα μιας καλύτερης ζωής. Γι' αυτό και η Ευρώπη όσο κι αν βάζει το κεφάλι της βαθιά μέσα στο χώμα, όσους ηλεκτροφόρους φράκτες κι αν σηκώσει, όση ξενοφοβία, ρατσισμό και νεοναζισμό κι αν καλλιεργήσει δεν θα λύσει το μεταναστευτικό ζήτημα αν συνεχίζει να το αντιμετωπίζει σαν μπάτσος που υποκύπτει στον πειρασμό τής κατάχρησης εξουσίας ή σαν λογιστάκος που γνωρίζει μόνο να χτυπά νούμερα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή...

Κι επιτέλους ο πλούσιος ευρωπαϊκός βορράς, που κουνά το δάχτυλο στο φτωχό νότο γιατί καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, καιρός είναι να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Πράγματι, και στην Ελλάδα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στοιβάζονται σαν ζώα σε ακατάλληλους χώρους. Αυτοί, όμως, δεν ήρθαν εδώ για να επισκεφθούν τον Παρθενώνα αλλά για να περάσουν στη συνέχεια σε πιο εξελιγμένα κράτη. Αυτά ακριβώς που κάνουν πως δεν κατανοούν πως το διαβόητο "Δουβλίνο ΙΙ" χρειάζεται άμεση αναθεώρηση και πως μαθήματα ηθικής (όπως και στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη) δεν είναι δυνατό να παραδίδουν οι γραμματείς και φαρισαίοι, αυτοί που τώρα χύνουν δάκρυα κροκόδειλου αφού πρώτα έχουν επιτρέψει η Μεσόγειος να έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο ακόμα και βρεφών...

Σύντροφε μεταλλωρύχε, αν είχα φίλο τον Αδωνι και το MEGA κάποιες υποψίες θα μου έμπαιναν...

Η χθεσινή συγκέντρωση των μεταλλωρύχων τής Χαλκιδικής στην Αθήνα μού θύμισε προεκλογικό συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού ή του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ. Ολα ήταν χρωματιστά: οι στολές εργασίας, τα σημαιάκια, τα κράνη, οι άνδρες με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους μπατζανάκηδές τους, όλα όπως έπρεπε για να είναι αρεστό το θέαμα στο μέσο νοικοκυραίο τηλεθεατή, αυτόν που το MEGA, ο ΑΝΤ1 και το ΣΚΑΙ δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να ενημερώσουν, για παράδειγμα, για τους απεργούς τής Χαλυβουργικής, της Coca Cola ή του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου τής ΒΙΟΜΕ. Ολα χθες στο κέντρο τής Αθήνας έμοιαζαν να έχουν σχεδιαστεί από το γραφείο δημοσίων σχέσεων κάποιας πολυεθνικής (πιθανότατα γιατί όντως έτσι είχε συμβεί) προκειμένου να συγκινηθεί ο μέσος λούμπεν προλετάριος και να αναφωνήσει "άι σιχτίρ με τους αριστερούληδες που έχουν το θράσος να μην θέλουν να καταστραφεί ένα ολόκληρο δάσος αιώνων για μια επένδυση που δεν έχει χρόνο ζωής πάνω από μια 25ετία και η οποία στο πέρασμά της θα μολύνει έναν πανέμορφο τόπο και θα οδηγήσει τους κατοίκους στην απόγνωση, τους τουρίστες σε κάποια άλλη περιοχή και το κράτος δίχως έσοδα αφού η Eldorado Gold και το ντοπιο συνεταιράκι της, η Ελληνικός Χρυσός του Γ. Μπόμπολα, έχουν εξασφαλίσει φορολογική αμνηστία". Ετσι είναι, όμως, οι συγκεντρώσεις που οργανώνουν τα αφεντικά: ναι μεν εντυπωσιακές, αλλά άψυχες...

Η πολιτική είναι στάθμιση συμφερόντων. Μακάρι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να είχαν δουλειά οι 2.000 μεταλλωρύχοι χωρίς να χρειάζεται να συντελεστεί μια ανυπολόγιστης αξίας περιβαλλοντική καταστροφή, με συνέπειες και στις ανθρώπινες ζωές, η οποία έτσι κι αλλιώς δίνει μια πρόσκαιρη λύση στο μέγα ζήτημα της ανεργίας. Αν είναι έτσι, ας νομιμοποιήσουμε και το εμπόριο ηρωίνης, το λαθρεμπόριο όπλων, τσιγάρων κι αλκοόλ, ας ζητήσουμε κι από όλους τους έλληνες και τις ελληνίδες να εκπορνεύονται και να δείτε πόσο θα αυξηθούν τα ποσοστά απασχόλησης και τα δημόσια έσοδα. Σε αυτούς τους...κλάδους, άλλωστε, απασχολούνται πολύ περισσότεροι από τους 2.000 εργάτες στα ορυχεία τής Χαλκιδικής, οπότε θα ικανοποιούσαμε και τη νεοφιλελεύθερη ψευδοσυμπόνια για τους εργαζόμενους. Τί σημασία θα έχει, εξάλλου, αν καταλήξουμε ένας λαός πρεζάκηδων, αλκοολικών χασικλήδων και πουτάνων που θα ζει σε κρανίου τόπο αν είναι να πάψουμε να είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην ανεργία; Γι' αυτό το "όραμα", άλλωστε, κατέβηκε για πρώτη φορά σε συγκέντρωση εργαζόμενων ο Αδ. Γεωργιάδης, γι' αυτό και τα διαπλεκόμενα κανάλια έδωσαν τόσο πολλή δημοσιότητα, επίσης για πρώτη φορά, σε ένα τέτοιο γεγονός. Να ακούσω τον Αδωνι να φωνάζει στην επόμενη συγκέντρωση "νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη" και θα επιβεβαιώσω την υποψία μου πως ο κρετινισμός πορεύεται χεράκι χεράκι με το φαρισαϊσμό...

Λύσεις υπάρχουν ώστε να προχωρήσει η εξόρυξη σε μια πιο ήπια μορφή, να μην χάσουν οι μεταλλωρύχοι τις δουλειές τους και η Χαλκιδική να παραμείνει ένα στολίδι. Αυτό σημαίνει, ωστόσο, ότι η Eldorado Gold θα σταματήσει τα παιχνιδάκια, θα αποφασίσει να λειτουργήσει ως σοβαρός επενδυτής κι όχι ως καιροσκόπος χρυσοθήρας και, βεβαίως, θα καταβάλλει στο ελληνικό Δημόσιο τους αναλογούντες φόρους. Το ζητούμενο δεν είναι, άλλωστε, να γιγαντωθεί ένας ακόμα ταξικός εμφύλιος την ώρα που τα αρπακτικά συνασπίζονται ξανά για να λιώσουν την υποψία επανάστασης στη χώρα μας. Είναι θεμιτό οι μεταλλωρύχοι να συμπαρατάσσονται με το διάβολο προκειμένου να μην απολέσουν τις εργασίες τους. Οταν, όμως, αύριο μεθαύριο αυτός ο διάβολος τους πετάξει στους πέντε δρόμους, όπως είναι αναμενόμενο να συμβεί γιατί η εξόρυξη χρυσού δεν είναι μια διαδικασία που κρατά στο διηνεκές, θα είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην αλληλεγγύη των οποίων θα προστρέξουν. Γι' αυτό και είναι ωφέλιμο και για τους ίδιους τους μεταλλωρύχους να μην κλείνουν τις πόρτες στους ταξικούς τους συνοδοιπόρους για λίγα λεπτά παραπάνω τηλεοπτικού χρόνου στο MEGA ή για κάποια tweets συμπαράστασης του Αδ. Γεωργιάδη. Η εργατική τάξη θα πάει στον παράδεισο μόνο αν είναι ενωμένη και με τις δικές της δυνάμεις. Κανένας μπουρζουάς δεν θα την σηκώσει στους ώμους του παρά μόνο πρόσκαιρα και για σκοπούς που μόνο την κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπηρετούν...   



    

 

All we're saying is give Tsipras a chance...

Ο Μ. Ντράγκι και οι άλλοι χαρτογιακάδες με τα μαύρα είναι τόσο αποκομμένοι από τους λαούς που υποτίθεται πως υπηρετούν ώστε είναι λογικό να τρομάζουν όταν μια νέα γυναίκα μέσα από το πλήθος τούς πλησιάζει για να τους ράνει με κομφετί. Το χθεσινό "λούσιμο" του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από ακτιβίστρια δεν θα αλλάξει φυσικά από μόνο του τη σκληρή γραμμή των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών για την Ελλάδα κι οποιαδήποτε άλλη χώρα θελήσει να δώσει ανάσες στον πληθυσμό της. Ετσι κι αλλιώς ήταν συμβολικό. Κι ως τέτοιο, ωστόσο, μαρτυρά την απόσταση που χωρίζει τους ακριβοπληρωμένους λογιστές τής Φρανκφούρτης, του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον από την πραγματικότητα...

Δεν έχω κερδίσει το Νόμπελ Οικονομίας, δεν έχω σπουδάσει οικονομικά και η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι τόσο καλή όσο του...Γ. Πανούση με την ευθιξία. Διαβάστε, όμως, τί είπε ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς στον Β. Σόιμπλε, άποψη την οποία συμμερίζομαι όχι γιατί κατέχω τις ίδιες γνώσεις με τον αμερικανό οικονομολόγο αλλά επειδή, σε αντίθεση με τον υπουργό Οικονομικών τής Γερμανίας και τους συν αυτώ, έχω γεννηθεί, μεγαλώσει και συνεχίζω να επιβιώνω στη Γη και δεν έχω κατεβεί από τον Αρη: "Οι πολιτικές τής εσωτερικής υποτίμησης δεν έφεραν αποτέλεσμα. Βλέπω αρκετές ευρωπαϊκές χώρες βυθισμένες ακόμα στην ύφεση, τη μέση ανεργία στην Ε.Ε. στο 12% και την ανεργία των νέων διπλάσια. Ακόμα και η ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οικονομιών που εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις είναι χαμηλή κι οφείλεται βεβαίως στα πλεονάσματα που εμφανίζουν στο εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών τους, κάτι που αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα"...

Δεν υπάρχει ηγέτης που να μην κάνει λάθη. Αυτό, όμως, που ξεχωρίζει τους μεγάλους από τους μικρούς είναι η αναγνώρισή τους και η υλοποίηση στη συνέχεια πολιτικών προς μια άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό και η Ευρώπη παραμένει η μοναδική ήπειρος που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ίδιο φαύλο κύκλο τής κρίσης που ξέσπασε το φθινόπωρο του 2008: γιατί η ηγέτιδα δύναμή της, η Γερμανία, πήρε όλες τις λανθασμένες αποφάσεις που θα μπορούσε να λάβει αυτά τα εξίμισι χρόνια. Οντας καλοπροαίρετος δέχομαι ότι υπάρχουν διατάξεις των μνημονίων οι οποίες δεν εφαρμόστηκαν ενώ θα ήταν χρήσιμες για την ελληνική κοινωνία. Ενα φάρμακο, ωστόσο, το κρίνεις από τη δραστική του ουσία και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή ήταν δηλητηριώδης. Οι μισθοί και οι συντάξεις, για παράδειγμα, δεν εξορθολογίστηκαν, όπως είναι η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, αλλά κινεζοποιήθηκαν (παρεμπιπτόντως, στην Κίνα μιλούν πλέον ανοιχτά για αυξήσεις μισθών) την ίδια ώρα που το σύνολο των εργασιακών σχέσεων αφέθηκε έρμαιο στις διαθέσεις τής κυρίαρχης ελίτ. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν κατ' εξοχήν ταξικές από τη στιγμή που επιλέχθηκε η φτωχοποίηση του πληθυσμού αντί της ριζικής και δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν κι όχι εκείνων που τον καρπώνονται...

Η εσωτερική υποτίμηση, ακόμα κι αν δεν αφορούσε μόνο την αφαίμαξη των εισοδημάτων των μικρομεσαίων αλλά και την πτώση των τιμών των αγαθών (κάτι που δεν συνέβη ποτέ), ήταν έτσι κι αλλιώς ένα ημίμετρο, αν υποθέσουμε πως στόχος εξαρχής ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, που δεν ήταν, κι όχι η διάσωση του γερμανογαλλικού τραπεζικού συστήματος, που ήταν. Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο όταν μιλά για χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αλλά αυτή η παθογένεια δεν θα μπορούσε να αλλάξει γκρεμίζοντας ακόμα και τους μικρομεσαίους που δεν ζούσαν παρασιτικώς ή τις στοιχειώδεις υποδομές εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας αυτής της χώρας. Και ούτε θα αλλάξει αν ο βασικός μισθός εξομοιωθεί με αυτόν της Βουλγαρίας ή του Μπαγκλαντές γιατί καμιά από αυτές τις δύο χώρες, ή παρόμοιές τους, δεν είναι δυνατό να αποτελεί πρότυπο για την αναπτυγμένη Δύση. Στη Βουλγαρία, για παράδειγμα, κυβερνά η μαφία και στο Μπαγκλαντές οι άνθρωποι περνούν τόσο υπέροχα ώστε έρχονται καθημερινώς καραβιές εξαθλιωμένων "εκπροσώπων" τους στα ελληνικά σύνορα για να μας μεταλαμπαδεύσουν τα μυστικά τής "επιτυχίας" τους...

Μέσα σε αυτό το σκηνικό είναι λογικό τα αρπακτικά να έχουν ορμήσει στην ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς η οποία, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν ζητά από τους ευρωπαίους κάτι ριζοσπαστικότερο από το αυτονόητο, όπως την επιστροφή των εργασιακών σχέσεων από το μεσαίωνα στον 21ο αιώνα και την ανακούφιση των ασθενέστερων τάξεων από την οικονομική γενοκτονία των τελευταίων πέντε χρόνων. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του, παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα, έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις στους εταίρους. Το πρόβλημα των τελευταίων δεν είναι πως τα μέτρα που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι κοστολογημένα αλλά πως δεν βολεύουν ούτε τις ευρωπαϊκές ούτε την εθνική ελίτ. Όταν στο στόχαστρο βρίσκονται, για παράδειγμα, τα υψηλά εισοδήματα, τα οποία διήλθαν της κρίσης αβρόχοις ποσί, ή οι μπιρ παρά ιδιωτικοποιήσεις είναι λογικό η Ανγκ. Μέρκελ να βγάζει νύχια...

Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα είναι, όσο κι αν διαβάζεται υπερβολικό, σχεδόν ηρωική η προσήλωση της κυβέρνησης της Αριστεράς στις "κόκκινες γραμμές" της, η ψήφιση νομοσχεδίων κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως για τις 100 δόσεις και την ανθρωπιστική κρίση, ή η έναρξη του κοινωνικού διαλόγου για την αποκατάσταση όσο το δυνατό γρηγορότερα των εργασιακών σχέσεων σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο χωρίς υπέρμετρη επιβάρυνση κανενός εταίρου. Πόσω μάλλον όταν η χρεοκοπία δεν είναι απλώς ένα υποθετικό σενάριο. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα αντισταθεί μέχρι τέλους. Δεν θα το ήξερα ακόμα κι αν ήμουν μέλος της. Ενώνω, όμως, τη φωνή μου με αυτή εκατομμυρίων ελλήνων κι ευρωπαίων όταν φωνάζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, "all we are saying is give Tsipras a chance". Αφήστε τον να κυβερνήσει με βάση το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό κι αν αυτό αποδειχθεί αποτυχημένο για την Ελλάδα και το σύνολο της Ευρώπης ελάτε να εφαρμόσουμε άλλες ιδέες. Οι ιδεοληψίες, ωστόσο, με τις οποίες πέσαμε στο γκρεμό δεν μπορεί να βρίσκονται ακόμα στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης...    





 

Φυσικά και είναι η Ζωή, οι μετανάστες και οι αναρχικοί οι εχθροί τού λαού. Ποιοί θα ήταν; Ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης κι ο Αλαφούζος;...

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν απείλησε μόνο με απόλυση τον φιλήσυχο υπάλληλο του βενζινάδικου, ο οποίος στη σελίδα του στο facebook ονειρεύεται να δει την Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα του ελληνισμού αφού δεν συμβιβάζεται με την Αθήνα, και να σπάσει το κινητό τηλέφωνο της πασιφίστριας νεοδημοκράτισσας-φίλης του γκεμπελίσκου Γ. Μουρούτη, αλλά σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες ζήτησε την επαναλειτουργία τού ΕΑΤ-ΕΣΑ στη Μπουμπουλίνας με σκοπό να υποβληθούν οι δύο αυτοί τύποι σε βασανιστήρια. Εκεί, μεταξύ άλλων, θα κρεμαστούν ανάποδα, θα μπουν στο κρεβάτι τού Προκρούστη και θα τους χτυπούν στα πέλματα μέχρι να παραδεχθούν ότι η πρόεδρος της Βουλής είναι κάτι ανώτερο από τον θεό, είναι δηλαδή ο ίδιος ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, ο Αλαφούζος και τόσοι άλλοι μιντιάρχες που θεωρούν τον εαυτό τους υπέρτερο της αλήθειας γι' αυτό και κρίνουν πως έχουν το δικαίωμα να τη διαμορφώνουν όπως θέλουν. Στους ραδιοτηλεοπτικούς τους βόθρους και στα ιντερνετικά τους χαμαιτυπεία, στα ίδια με τα οποία προκαλούν τρομοϋστερία για τους μετανάστες και τους αντιεξουσιαστές, κατασκεύασαν μια ιστορία η οποία, από ό,τι φαίνεται και με τις νεώτερες αποκαλύψεις που κάνουν μάρτυρες οι οποίοι ουδέποτε ρωτήθηκαν αρχικώς, ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα...

Δεν βρισκόμουν στο επίμαχο βενζινάδικο στην Αιδηψό, αλλά δεν μου κάνει εντύπωση που βρέθηκε ένας "μάτσο" βενζινοπώλης να βρίσει μια γυναίκα (γιατί αρχικώς δεν είχε δει πως επρόκειτο για τη Ζωή) επειδή δεν μπορούσε να αλλάξει το λάστιχο του αυτοκινήτου της και φυσικά εκπλήσσομαι με το πώς κατόρθωσε η κα Κωνσταντοπούλου να αρπάξει τα κινητά τηλέφωνα όλων των παρευρισκόμενων και να διαγράψει τα βίντεο που αυτοί τράβηξαν. Ούτε καν βίντεο με την πρόεδρο της Βουλής να απομακρύνεται από το βενζινάδικο δεν έχουμε δει, αλλά το "μου είπες, σου είπα" φαίνεται πως ήταν αρκετό για ορισμένους δημοσιογράφους (;) και πολλούς περισσότερους καλοθελητές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να επιτεθούν ξανά στη Ζωή, καλώντας την ακόμα και να επισκεφθεί ψυχίατρο, με όλο το σεξισμό, τον κομπλεξισμό και το φαρισαϊσμό που διακρίνει αρκετούς ανάμεσά μας. Είναι, βλέπετε, ποινικό αδίκημα από τα λίγα στην Ελλάδα να είσαι γυναίκα με προσωπικότητα κι όχι απλώς νεροκουβαλήτρα τού ανδρούλη σου και μάνα των παιδιών του. Το έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα: συμπεριφέρονται στη Ζωή όπως στο θύμα βιασμού που κατηγορούν για το προκλητικό του ντύσιμο οι κάθε λογής φαλλοκράτες, οι οποίοι δεν ανέχονται από μια γυναίκα να πράττει κάτι παραπάνω από το να τους λέει "yes sir", να τους υπηρετεί και να τους ανοίγει τα πόδια της...

Η κυβέρνηση κάνει καθημερινώς λάθη. Ήταν λανθασμένη, για παράδειγμα, η έκφραση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου για ανθρώπους που λιάζονται στην Ομόνοια, η οποία αδικεί και την ίδια, αφού οι θέσεις της εν γένει μόνο ρατσιστικές δεν είναι, και την υποβιβάζει σε επίπεδο Γεωργιάδη-Γιακουμάτου. Μόνο οι νεκροί και οι τεμπέληδες, ωστόσο, δεν κάνουν λάθη κι αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει, επίσης σε καθημερινή βάση, ότι δίνει έναν αγώνα εναντίον τού συνόλου τού κατεστημένου για να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη στον τόπο. Γι' αυτό, άλλωστε, κι έχει στο πλευρό της τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, που έχει συνειδητοποιήσει ότι οι επιθέσεις που δέχονται ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του, οι οποίες συχνά είναι κάτω από τη μέση, όχι μόνο δεν είναι καλοπροαίρετες αλλά, αντιθέτως, είναι κακόβουλες κι αποσκοπούν στη διάσωση της ελίτ, η οποία αισθάνεται, και δικαίως, κυνηγημένη από την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η ρύθμιση, για παράδειγμα, για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έχει ανακουφίσει εκατομμύρια νοικοκυριά κι έχει φέρει ένα δισεκατομμύριο ευρώ σε μόλις λίγες εβδομάδες στο κρατικό ταμείο. Αυτά είναι, όμως, ψιλά γράμματα για τους "ντετέκτιβ των επαρχιακών οδών"...

Οταν ακόμα και οι "Financial Times" γράφουν "μην περιμένετε kolotoumba από τον Τσίπρα" κι όταν είναι ολοφάνερο ότι όλο το σύστημα της διαπλοκής χτυπά λυσσαλέα τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που επενδύουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης είτε για να ξανακυβερνήσουν είτε για να διατηρήσουν άθικτο το προλεταριακό τους μαγαζάκι. Αυτοί που δεν αξιοποίησαν ούτε ένα ευρώ από κοινοτικά κονδύλια για τη δημιουργία υποδομών για τους μετανάστες, παρά μόνο για να χτίζουν φράκτες, κι όσοι θέσπισαν ένα εκδικητικό δήθεν σωφρονιστικό σύστημα παρουσιάζονται σήμερα ως τιμητές τής προσπάθειας εξανθρωπισμού της μεταναστευτικής και σωφρονιστικής πολιτικής...

Οσο παράξενο κι αν διαβάζεται αυτό από τους νοικοκυραίους, πίσω από τους "αραπάδες που χαλούν την αισθητική μας στην Ομόνοια" ή κάτω από τις μάσκες των κουκουλοφόρων δεν κρύβονται τέρατα, αλλά άνθρωποι, όπως εσείς κι εγώ μακάριοι ωχαδερφιστές και κάποτε βολεμένοι συμπολίτες μου. Βρίζετε τα "πακιστάνια" και ζητάτε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, αλλά λοιδορείτε τους ξένους όταν δεν υποδέχονται εσάς τους ίδιους ή τα βλαστάρια σας με τις δέουσες τιμές στις χώρες όπου έχουν βρει καταφύγιο από την οικονομική γενοκτονία στην Ελλάδα. Αισχύνεστε για τις καταλήψεις, τις μολότοφ και τα σπασμένα τζάμια και φωνάζετε για νόμο και τάξη, αλλά ποτέ σας δεν διαδηλώσατε για κοινωνική δικαιοσύνη έξω από το σπίτι κάποιου μεγιστάνα που σας πίνει το αίμα και σας απαιτεί να τον αποκαλείτε και φιλάνθρωπο επειδή "μοιράζεται" μαζί σας τα αποφάγια του...

Συνεχίστε, επομένως, να βγάζετε όλο σας το μένος στις γυναίκες, στους ξένους και στους αναρχικούς λίγο πριν ή λίγο μετά από την επίσκεψή σας σε κάποια εκκλησία, όπου προσεύχεστε για ένα δωμάτιο VIP στη μετά θάνατο ζωή με μπόνους τη σωτηρία τής ψυχής σας. Σε τούτη εδώ, όμως, θα μείνουν ασυγχώρητες οι αμαρτίες σας, όπως συμβαίνει για κάθε κουτσαβάκη που η παλικαριά του φτάνει μέχρι την ταπείνωση όσων θεωρεί πιο αδύναμους από τον ίδιο, αλλά δεν εξυψώνεται ποτέ στο σημείο να πολεμήσει αυτούς που πραγματικώς του καταστρέφουν τη ζωή και πετούν σκασμένα λάστιχα στο πόπολο για να συνεχίζουν να βυσσοδομούν σε βάρος του όσο τα φώτα της ράμπας είναι στραμμένα αλλού...   

   

Αλέξη, "τί γύρευες στη Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος";...

Θέλω να είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε. Η ζωή μου κινδυνεύει! Βαδίζω στο δρόμο κοιτώντας συνεχώς δεξιά κι αριστερά μήπως μου επιτεθεί κάποιος ιπτάμενος αναρχικός, ναρκομανής καταληψίας ή βρομερός μετανάστης. Ο βίος μου έχει καταντήσει αβίωτος κι αυτό...φυσικά δεν οφείλεται στο ότι μου ζητούν να συνεχίζω να πληρώνω και γι' αυτούς που πέρασαν την κρίση αβρόχοις ποσί, αλλά στους αναρχοάπλυτους, στα πρεζάκια και στα πακιστάνια. Αυτοί είναι...βεβαίως που μας έχουν οδηγήσει στην οικονομική εξαθλίωση, στην ανεργία, στον εργασιακό μεσαίωνα, στην υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων, στην επιβίωση δίχως φάρμακα, στην ξενιτιά, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία...

Αν στα Εξάρχεια δεν έριχναν μολότοφ, αν στο Πολυτεχνείο και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν υπήρχαν παρασκευαστήριά τους κι αν εκτελούσαμε στα πέντε μέτρα οποιοδήποτε αλλοδαπό πλησίαζε τη χώρα δίχως άδεια σήμερα θα απολαμβάναμε ανέμελοι τον ανοιξιάτικο καιρό, μαζεύοντας παπαρούνες, χορεύοντας και τραγουδώντας σαν να ήταν κάθε ημέρα Πασχαλιά κι εμείς χαζοχαρούμενοι πρωταγωνιστές μιούζικαλ. Σε διαφορετική περίπτωση, άλλωστε, δεν θα λυσσομανούσαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί εναντίον των λούμπεν και των ανήμπορων αλλά σε βάρος τής ελίτ που ευθύνεται για την πρωτόγνωρη για την μεταπολεμική Ευρώπη ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Ή, μήπως, κάνω λάθος;...

Οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια πρέπει να λήξουν άμεσα, ακόμα και με αστυνομική επέμβαση αν είναι απαραίτητο. Η εκπαίδευσή μας δεν θα πάψει να είναι ταξική αν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ μετατραπούν πλήρως σε ορμητήρια φλώρων αντιεξουσιαστών. Οι πλούσιοι, άλλωστε, έχουν τα λεφτά να σπουδάσουν τα παιδιά τους και στο εξωτερικό. Κι ο Γ. Πανούσης οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι τηλεσχολιαστής αλλά υπουργός κι ως τέτοιος να πράξει το καθήκον του δίχως να πετά τη μπάλα στο Μέγαρο Μαξίμου. Κι αν το βάρος είναι μεγάλο για τις πλάτες του, ας παραιτηθεί. Επιπλέον, είναι καιρός να καταστρώσουμε μια μεταναστευτική πολιτική που δεν θα έχει καμία σχέση με την εγκληματοποίησή της, όπως συνέβη κυρίως με τους σαμαροβενιζέλους, ή με εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου για πολιτικά οφέλη, όπως ονειρεύεται ο Π. Καμμένος...

Μόνο όποιος, όμως, μένει εντελώς αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο και η επαφή του με αυτόν είναι μέσω των δελτίων των οκτώ μπορεί να πιστέψει ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα των ελλήνων αυτήν τη στιγμή είναι οι μπαχαλάκηδες και οι μετανάστες. Η Αθήνα δεν είναι η μοναδική πρωτεύουσα που έχω κυκλοφορήσει στη ζωή μου και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι η ασφαλέστερη από όσες έχω περπατήσει. Το τελευταίο πράγμα που φοβάμαι βγαίνοντας από το σπίτι μου είναι μήπως μου επιτεθεί κάποιος ναρκομανής, αντιεξουσιαστής ή μετανάστης. Αντιθέτως, τρέμω και μόνο στην ιδέα πως θα μας επιβληθεί τρίτο μνημόνιο χάρη στις "φιλότιμες" προσπάθειες των ξένων δανειστών και της πέμπτης φάλαγγας που έχουν εγκαταστημένη στη χώρα μας κι αποτελείται από μεγαλοεπιχειρηματίες-τραπεζίτες-γερμανόφιλα κόμματα και τα μιντιακά πλοκάμια τους...

Η συντηρητική, μισαλλόδοξη Ελλάδα των νοικοκυρούληδων, όμως, δεν θα αλλάξει αν ακόμα και η κυβέρνηση της Αριστεράς υποκύπτει στα στερεότυπά της. Δεν είναι φασιστική πρακτική να συλλάβεις μια χούφτα αντιεξουσιαστών που σπάει ό,τι βρίσκει μπροστά της όχι γιατί ο υπουργός Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων αλλά γιατί δεν στήνει και προτομή τού Σάββα Ξηρού στην πλατεία Συντάγματος ή γιατί δεν απελευθερώνει οποιονδήποτε έχει παραβιάσει τον ποινικό κώδικα με το "ατράνταχτο" επιχείρημα πως κάνει απεργία πείνας. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα παραμείνει κυβέρνηση της Αριστεράς ακόμα κι αν φυλακίσει αυτούς που μπερδεύουν την ανοχή της με αδυναμία. Αλίμονο, όμως, κι αν ένας αριστερός πρωθυπουργός μολονότι άθεος πηγαίνει από εκκλησία σε εκκλησία τη Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο ή αποδέχεται να υποδεχόμαστε ακόμα με τιμές αρχηγού κράτους το Αγιο Φως που ανάβει με τον αναπτήρα εμπόρων παπάδων οι οποίοι ξεπουλούν στο γιουσουρούμ την θυσία τού Ιησού...

Ενδεχομένως ο Αλέξης Τσίπρας να ασπάστηκε το χριστιανισμό μετά από την αλληλουχία γεγονότων που τον οδήγησαν στην εξουσία. Αν δεν συμβαίνει, όμως, αυτό ποιός ο λόγος να αυτοταπεινώνεται κρατώντας κεριά και εισπνέοντας λιβάνια; "Τί γύρευες στη Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;", όπως θα αναρωτιόταν κι ο Νίκος Εγγονόπουλος. Πώς θα διαχωριστεί το κράτος από την εκκλησία όταν ο αριστερός πρόεδρος της κυβέρνησης παραδίδεται στη σύμβαση; Και γιατί θα πρέπει να χειροκροτώ τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο επειδή παραχωρεί την εκκλησιαστική, δηλαδή την ιδιωτική και κρατική, περιουσία στο κράτος; Αν μου δίνατε να φυλάξω κάποιο κειμήλιό σας, δεν σας το απέδιδα και κάποια στιγμή σας έλεγα πως σας το επιστρέφω αλλά μόνο για χρήση κι όχι ως ιδιοκτησία θα με θεωρούσατε ευεργέτη; Οπως θα έλεγε κι ο Μαχάτμα Γκάντι, "συμπαθώ τον Χριστό σας, αλλά όχι και τους χριστιανούς σας". Ελπίζω κι εσύ Αλέξη να μην έχεις αλλάξει γνώμη και να φοβάσαι τους τραγοπαπάδες και δώρα φέροντας...   

 

Φέρονται στη Ζωή όπως εκείνοι που κατηγορούν το θύμα βιασμού για το "προκλητικό" του ντύσιμο...

Στη Ζωή Κωνσταντοπούλου αρέσει να ακούει τη φωνή της. Πολύ πιθανόν, επίσης, ο ναρκισσισμός της να ξεπερνά το επιτρεπόμενο όριο που θέτουν τα χρηστά ήθη. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως ο γράφων δεν έχει γνωρίσει ακόμα τον τέλειο, απαλλαγμένο από κάθε ελάττωμα άνθρωπο. Γι' αυτό και την πρόεδρο της Βουλής δεν θα την κρίνω από το ύφος αλλά από την αποτελεσματικότητά της. Κι όσο κι αν με ενοχλεί κάποιες φορές η διάθεσή της να μην αφήνει τίποτα να πέφτει κάτω, οφείλω να της αναγνωρίσω ότι μέσα σε δύο μόλις μήνες έχει κατορθώσει να επαναφέρει το Κοινοβούλιο στην καρδιά τής πολιτικής επικαιρότητας. Και δεν το εννοώ με τον τρόπο που το εννοούν τα σκανδαλοθηρικά έντυπα και τα διαπλεκόμενα μίντια, που έχουν υιοθετήσει πλήρως τη μικροαστική ατζέντα τής Ν.Δ. περί νόμου και τάξης μήπως και γλιτώσουν κανέναν από τους δίκαιους φόρους και τα λοιπά ποσά που καλούνται να πληρώσουν κι έχουν αμελήσει να πράξουν εδώ και μια 25ετία που μολύνουν το ραδιοτηλεοπτικό αέρα με την προπαγάνδα τους. Ηδη ο Αλέξης Τσίπρας έχει μιλήσει στη Βουλή περισσότερες φορές από όσες ο Αντ. Σαχλαμαράς σε δυόμισι χρόνια, ενώ έχουν συσταθεί επιτροπές για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, το δημόσιο χρέος και τα μνημόνια που θα έπρεπε να είχαν συγκροτηθεί πολύ νωρίτερα. Και μόνο το ότι οι πολίτες παρακολουθούν τις συνεδριάσεις τής Ολομέλειας σε ικανοποιητικούς αριθμούς αποτελεί έτσι κι αλλιώς νίκη τής δημοκρατίας. Και γι' αυτό και μόνο οφείλουμε πολλά εύσημα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου...

Κάτι μου θυμίζει η συμπεριφορά όλων όσων συμπεριφέρονται στη Ζωή σαν να ήταν η τρελή τού χωριού: εκείνους που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν ένα θύμα βιασμού γιατί ήταν "προκλητικώς" ντυμένο. Αντί, δηλαδή, να επικεντρώσουν στο αν έχει άδικο ή όχι η πρόεδρος της Βουλής όταν θέτει ζητήματα όπως η καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, η διαγραφή τού επαχθούς χρέους και η τιμωρία όσων οδήγησαν τους έλληνες στη χειρότερη οικονομική γενοκτονία από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου επικεντρώνονται στην, υπερβολική ομολογουμένως, διάθεσή της για αυτοπροβολή και στη σχολαστικότητά της σεναριολογώντας ασύστολα για τις φιλοδοξίες της, στηριζόμενοι στο υπόδειγμα που τους έχουν δώσει τόσα χρόνια οι καρεκλοκένταυροι νταβατζήδες τους στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ. Εφτασαν στο σημείο να καυτηριάσουν τα έξοδα διαμονής των ξένων φιλοξενουμενων που μίλησαν στην επιτροπή για το χρέος, τα οποία ήταν απειροελάχιστα σε σύγκριση με το πόσο που μας κόστισαν τα αντίστοιχα των τροϊκανών που πηγαινοέρχονταν κάθε τρεις και λίγο για να απαιτούν να περικοπεί η επικουρική σύνταξη των γιαγιάδων και των παππούδων μας. Κι αν αυτό θεωρείται λαϊκισμός, μικρό το κακό. Θα μπορούσα να είχα κατρακυλήσει σε χειρότερο αμάρτημα, εκείνο του ελιτισμού...

Αφήστε που θέλουν οι σεξιστές να κρυφτούν κι ο μισογυνισμός τους δεν τους αφήνει να αγιάσουν. Και δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιοι που πετούν χυδαία υπονοούμενα για το πόσο συχνά κάνει σεξ η Ζωή είναι κι αυτοί που ενοχλούνται επειδή θα αφεθεί ελεύθερος ο Σάββας Ξηρός μολονότι έχει 98% αναπηρία. Η μισαλλοδοξία με την εκδικητικότητα συνήθως εμφιλοχωρούν στα ίδια άτομα, τα οποία έχουν εξορίσει την αυτοκριτική κι έχουν σπιτώσει το φαρισαϊσμό. Ο Ιησούς, τον οποίο θα σπεύσουν να τιμήσουν αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες κάνοντας το σταυρό τους οσο πιο επιδεικτικώς γίνεται για να τους καμαρώσουν οι γείτονές τους, θα είχε απλώσει ασπίδα προστασίας στη Ζωή, όπως είχε κάνει άλλωστε για γυναίκες θεωρούμενης χαμηλότερης υποστάθμης από τους νοικοκυραίους όπως η Μαγδαληνή, και θα είχε συγχωρήσει τον Σάββα Ξηρό πάνω στο σταυρό τού μαρτυρίου του και θα του είχε επιτρέψει να πεθάνει με γαλήνη. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορείς να διαλέξεις τους οπαδούς σου κι ο Ιησούς έχει δυστυχήσει ανά τους αιώνες να τον υμνούν καθάρματα με ράσα και πιστοί που από το λόγο του συγκράτησαν μόνο τη βασιλεία των ουρανών και λησμόνησαν πως για να φτάσεις σε αυτή οφείλεις να αγαπάς και να συγχωρείς ακόμα και τον εχθρό σου, ακόμα κι εκείνον που είναι άθεος ενώ είσαι πιστός, μαύρος ενώ είσαι λευκός, ομοφυλόφιλος ενώ είσαι ετεροφυλόφιλος, αριστερός ενώ είσαι δεξιός, αντιεξουσιαστής ενώ είσαι νομοταγής και ούτω καθεξής...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλους, ραντεβού την ερχόμενη Τρίτη!



 
 

Μέχρι ο Μόσκοβος ή το Βερολίνο να φέρουν το σεφέρι μήπως να κάνουμε κάτι για να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας;...

Ξέρετε ποιοί είναι πιθανότερο να έχουν προστάτες; Αυτοί που τους αναζητούν είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή και πάντως όχι στον εαυτό τους. Γι' αυτό έχουμε "κατορθώσει" ακόμα και την απεμπλοκή μας από τις πολιτικές άγριας λιτότητας να τη μετατρέψουμε σε ένα διευρυμένο ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, όπου από τη μία πλευρά παρατάσσονται οι γερμανόφιλοι κι από την άλλη οι ρωσόφιλοι. "Τα μνημόνια είναι ευλογία" λένε οι πρώτοι, "το ξανθό αδελφό γένος θα μας σώσει" απαντούν οι τελευταίοι και στη μέση σαλαμοποιείται η αναγκαιότητα για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία...

Ο Αλέξης Τσίπρας πολύ καλά κάνει και βρίσκεται στη Μόσχα για να αναθερμάνει τις ελληνορωσικές σχέσεις. Οπως πολύ καλά θα πράξει όταν αύριο μεθαύριο επισκεφθεί την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο ή το Νέο Δελχί και τη Μπραζίλια προκειμένου, αν μη τί άλλο, να στείλει το ξεκάθαρο μήνυμα στο Βερολίνο πως πορτοκαλιές δεν φυτρώνουν μόνο στην Ευρώπη. Μόνο που είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε ευρωπαίοι. Ούτε ρώσοι ούτε αμερικανοί ούτε κινέζοι ούτε ινδοί. Επισκέφθηκα πρόσφατα τη Ρωσία και διαπίστωσα αυτό που υποψιαζόμουν: πως οι έλληνες διαθέτουμε πολύ περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τους ιταλούς ή τους ισπανούς παρά με τους ρώσους. Γι' αυτό και πρωτίστως το μυαλό μας θα πρέπει να βρίσκεται στο πώς θα συνοδοιπορήσουμε με την Ενωμένη Ευρώπη, συντελώντας στο να βγει από το νεοφιλελεύθερο βούρκο στον οποίο έχει μείνει κολλημένη εδώ και χρόνια, παρά να αναμένουμε μια ζεστή αγκαλιά στο σιβηρικό ψύχος ...

Αυτό δεν σημαίνει πως οφείλουμε να υποκύψουμε στις επιθυμίες τής Ανγκ. Μέρκελ και της Κρ. Λαγκάρντ και να υπογράψουμε ένα ακόμα επαχθές μνημόνιο. Πρέπει να είναι κάποιος, ωστόσο, αφελής για να πιστεύει ότι ο Μόσκοβος θα φέρει το σεφέρι, κατά το δημοτικό μας τραγούδι, χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Ο Βλ. Πούτιν δεν πρόκειται να ανοίξει τις κάνουλες χρηματοδότησης, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως αυτές είναι γεμάτες με δεδομένη την οικονομική κρίση που μαστίζει και τη Ρωσία, μόνο και μόνο γιατί μοιραζόμαστε την ίδια θρησκεία ή γιατί κατά το παρελθόν έχουμε βρεθεί στην ίδια πολεμική πλευρά. Θυμίζω πως έχουμε βρεθεί και σε απέναντι, όπως την εποχή τής μικρασιατικής καταστροφής, και, κυρίως, πως πραγματική φιλία μπορεί να έχω με τον Κώστα, τον Μιχάλη ή τον Βαγγέλη. Τα κράτη, όμως, έχουν συμφέροντα, για την εξυπηρέτηση των οποίων έχουν εκλεγεί, άλλωστε, οι ηγεσίες τους από τους λαούς τους...

Εφόσον τη δεδομένη χρονική περίοδο αυτά της Ελλάδας και της Ρωσία ταυτίζονται σε αρκετά σημεία είμαστε υποχρεωμένοι να το εκμεταλλευτούμε ως έναν ακόμα μοχλό πίεσης στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Γιατί όχι και να ζητήσουμε δάνειο από τη Μόσχα. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, πως όσα κι αν καταμαρτυρούμε, και δικαίως, στην καγκελάριο της Γερμανίας, εκείνη δεν έχει δολοφονήσει πολιτικούς της αντιπάλους ή δημοσιογράφους ημέρα μεσημέρι στο κέντρο τού Βερολίνου. Μην μου ζητάτε να πάρω παρόμοιο όρκο και για τον Βλ. Πούτιν...

Μακάρι ο πρωθυπουργός να επιστρέψει από το ταξίδι του στο ρωσικό έδαφος με τη βαλίτσα του γεμάτη επωφελείς συμφωνίες για τη χώρα μας. Πρώτιστος στόχος, ωστόσο, οφείλει να είναι η περιλάλητη παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η οποία θα τη βοηθήσει να καταστεί πραγματικά ισότιμος εταίρος ή, τέλος πάντων, περισσότερο υπολογίσιμος από όσο τώρα των άλλων κρατών. Κατανοώ ότι με το δημόσιο ταμείο άδειο και με τον Γιάνη Βαρουφάκη να ξύνει 24 ώρες το 24ωρο τον πάτο τού τσουκαλιού για να πληρώνονται οι εσωτερικές και διεθνείς υποχρεώσεις είναι εν μέρει πολυτέλεια η κατάρτιση ενός μακρόπνοου προγράμματος που θα συνδυάζει την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο, όμως, είναι πολυτέλεια είναι παραλλήλως κι αναγκαιότητα ώστε να μην εμφανιζόμαστε στο εξωτερικό σαν ένας παρίας με το χέρι απλωμένο για βοήθεια, που όταν μας δίνεται οι "φιλάνθρωποι" την αρπάζουν πίσω με άλλους τρόπους...

Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μας ο απομονωτισμός είναι χίλιες φορές πιο βλαπτικός από όσο ήταν αυτός που είχε επιβάλει, για παράδειγμα, ο Χότζα στην Αλβανία. Αυτό σημαίνει πως 100% αυτόνομος δεν είναι κανένας, ούτε καν οι ΗΠΑ ή η Κίνα. Γι' αυτό, άλλωστε, και τρέμουν την περίπτωση εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη. Μπορούμε, ωστόσο, να στεκόμαστε τουλάχιστον στα πόδια μας, η οποία είναι πολύ πιο αξιοπρεπής στάση από αυτή που βρισκόμαστε τώρα και την οποία δεν θα ήθελα να περιγράψω περισσότερο μεγαλοβδομαδιάτικα. Κι αυτό δεν θα συμβεί αν εξακολουθούμε να αναζητούμε μεσσίες σε έναν κόσμο που βρίθει θνητών...  



 



 

Η "εθνική ενότητα" είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Ο Σάμιουελ Τζόνσον, πατέρας τής γνωστής ρήσης "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων", οφείλει να παραδεχθεί από τον τάφο του πως οι καιροί άλλαξαν και τώρα ο πατριωτισμός, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχει αντικατασταθεί από την "εθνική ενότητα". Αυτή ήταν, άλλωστε, που μας οδήγησε στο να έχουμε για πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, τον οποίο δε εξέλεξε καν ο λαός (ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω), και μια συγκυβέρνηση των κομμάτων που μέχρι τα τέλη τού 2011 υποτίθεται πως τα χώριζε ιδεολογική άβυσσος, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. δηλαδή. Και σήμερα είναι αυτή η περιβόητη "εθνική ενότητα" που επικαλούνται διάφοροι κύκλοι ώστε να πείσουν τον Αλέξη Τσίπρα να πετάξει από την κυβέρνηση τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Π. Καμμένο και να τους αντικαταστήσει με τους Στ. Θεοδωράκη και Β. Βενιζέλο, ακόμα και με τον Αντ. Σαχλαμαρά...

Αν μου επέτρεπα να ήμουν περισσότερο αφελής, μπορεί και να αποδεχόμουν ότι η έγνοια αυτών των κύκλων είναι το καλό τής πατρίδας και μόνο αυτό. Ούτε εγώ είμαι, εξάλλου, θαυμαστής των ψεκασμένων ΑΝΕΛΛ, πόσω μάλλον όταν παρασύρουν το ΣΥΡΙΖΑ σε εξοπλιστική "αγορά τού αιώνα" ή όταν αντιδρούν στην αποφυλάκιση του βαριά άρρωστου Σάββα Ξηρού. Ελα, όμως, που παρόμοιες πιέσεις ασκούνται κι από το εξωτερικό. Γι' αυτό και μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι εκείνο που ενδιαφέρει τόσο πολύ την Ανγκ. Μέρκελ είναι η ελληνική εθνική ενότητα και είναι κι ο λόγος που έχει λυσσάξει να ξαναδεί πρωθυπουργό τον Αντ. Σαχλαμαρά με αντιπροέδρους Βενιζέλο-Θεοδωράκη...

Φυσικά κι απαιτείται εθνική ενότητα αυτές τις δύσκολες ώρες για τον ελληνισμό. Γι' αυτό και καλώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντί να παίζουν το ρόλο των εν Ελλάδι ρουφιάνων τής καγκελαρίου να συμπαραταχθούν με την κυβέρνηση στη δύσκολη διαπραγμάτευση που διεξάγει για να πετύχει όρους κοινωνικής δικαιοσύνης στη νέα συμφωνία. Αν, όμως, με την εθνική ενότητα εννοούν είτε την άνευ όρων υπογραφή ενός νέου μνημονίου με παρεμφερείς όρους με το προηγούμενο ή την απροσχημάτιστη επιστροφή στη δραχμή, τότε χίλιες φορές προτιμότερος ο πολιτικός διχασμός, ο οποίος άλλωστε δεν έχει αντίκτυπο στους πολίτες. Η κοινωνία, όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, στηρίζει στη συντριπτική της πλειονότητα τόσο τους κυβερνητικούς χειρισμούς στη διαπραγμάτευση όσο και τους Αλέξη Τσίπρα-Γιάνη Βαρουφάκη. Κι αυτή είναι η δύναμή τους και καμιά άλλη...

Ετσι κι αλλιώς από μόνη της είναι ικανό αντίβαρο στο λυσσαλέο πόλεμο που έχει ξεκινήσει η διαπλοκή προκειμένου να αποφύγει τον πέλεκυ των δίκαιων μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση σε βάρος της. Αν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών πετύχουν έναν πραγματικά έντιμο συμβιβασμό με τους σημερινούς εταίρους ή αν επιτύχουν κάτι παρόμοιο με άλλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, θα παίζουν μπάλα μόνοι τους για πολύ καιρό. Ποιός, άλλωστε, θα μπορούσε να τους κοντράρει; Οι σαμαροβενιζέλοι που έχασαν το παιχνίδι με 7-0 ή το ΚΚΕ που θα γκρινιάζει γιατί θα έχουμε πάρει το ματς με 1-0 κι όχι με 9-0;. Οπως κι αν έχει, το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα θα αναδιαμορφωθεί και το πολιτικό σκηνικό για τα χρόνια που έρχονται. Για το ακόμα καλύτερο ή το πολύ χειρότερο...

Για όλα αυτά αδυνατώ να κατανοήσω πού είναι το κακό στο σχηματισμό εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια. Κι ο γράφων θα προτιμούσε να κάλυπτε κι άλλες περιόδους πριν το 2009, να κατάθεταν για παράδειγμα όλοι οι ζώντες πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών τής μεταπολίτευσης. Και, ναι, θα ήταν προτιμότερο οι συνεδριάσεις τής επιτροπής να διεξάγονταν σε μια πιο ήρεμη πολιτική περίοδο. Οταν, όμως, η αστυνομία και οι δικαστές έχουν μπροστά τους ένα πτώμα οφείλουν να ερευνήσουν άμεσα πώς βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση, πόσω μάλλον αν πρόκειται για δολοφονία. Το σκανδαλώδες στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο σχηματισμός τής εξεταστικής αλλά το ότι άργησε τόσα χρόνια να γίνει...

Ο ελληνικός λαός, ο οποίος έζησε μια οικονομική γενοκτονία την τελευταία πενταετία, οφείλει να ξέρει αν αυτή ήταν αποτέλεσμα "απλώς" πολιτικών αστοχιών ή φόνος εκ προθέσεως. Κι αυτό του το δικαίωμα για δικαιοσύνη δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανένας, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για να μπουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, γιατί όχι και στη φυλακή αν αποδειχθεί ποινική ενοχή, αυτοί που ευθύνονται για την πρόκληση της ασθένειας και για το δηλητήριο που χορήγησαν υποτίθεται για να την θεραπεύσουν...  

 

Σύντροφοι, με κανόνια, ΜΑΤ και τους γιους τους κυβερνούσαν και οι προηγούμενοι...κι έπεσαν

Δίνουμε 500.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε για να εκσυγχρονίσουμε πολεμικά αεροσκάφη, στέλνουμε τα ΜΑΤ στη Χαλκιδική για να συμπαρασταθούν στους φουσκωτούς τού Γ. Μπόμπολα και διορίζουμε συγγενείς και φίλους στον κρατικό μηχανισμό. Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά. Ναι, το ξέρω, υπάρχουν δικαιολογίες για όλα: τα αεροπλάνα επιτηρούν τα σύνορα της χώρας και η επισκευή τους από ελληνικά χέρια είναι φτηνότερη της αγοράς τους από ξένα. Στα ορυχεία είχαν μεταβεί και οι γνωστοί άγνωστοι αντιεξουσιαστές για να δώσουν κι εκεί την παράστασή τους με τις μολότοφ. Στη δημόσια διοίκηση αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να εμπιστεύεσαι δεν θα σε αφήσουν να κάνεις δουλειά...

Μην μου επαναλαμβάνετε, όμως, επιχειρήματα τα οποία ακούω επί δεκαετίες από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό. Θα είχε νόημα μόνο αν αυτός δεν είχε σαπίσει και δεν υπήρχε λαχτάρα στους πολίτες για το καινούριο. Κι εκεί είναι το ζουμί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: ο λαός δεν σας εξέλεξε απλώς για να διαχειριστείτε την καταστροφή που άλλοι έφεραν στον τόπο, αλλά για να προχωρήσετε σε ανατροπές. Και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται τα κανόνια, οι μπάτσοι, οι θυγατέρες και τα κολλητάρια...

Φυσικά κι αυτούς τους δύο μήνες και κάτι έχουν γίνει πολλά που δεν έγιναν σαράντα χρόνια: η δυναμική διαπραγμάτευση στο οικονομικό πεδίο, το άπλωμα της εξωτερικής μας πολιτικής σε όλους τους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση, τις 100 δόσεις, την επανίδρυση της δικτατορικώς καταργηθείσας ΕΡΤ, το χτύπημα στους μεγαλοκαναλάρχες και στη διαπλοκή γενικότερα με νομοθετικά μέτρα και την κινητοποίηση των διωκτικών αρχών, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ' κι άλλων ανελεύθερων επιλογών, η διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, η επιτροπή για το δημόσιο χρέος και η εξεταστική για τα μνημόνια. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και ποιότητα, πόσω μάλλον όταν προέρχονται από ανθρώπους που δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ξανά στη ζωή τους...

Από την Αριστερά, ωστόσο, περιμένω πολύ περισσότερα από την παροχή των αυτονόητων σε μια δημοκρατική κοινωνία, έστω κι αν η εφαρμογή τους σπανίζει στη χώρα μας. Από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του προσδοκώ τον ουρανό με τα άστρα όχι γιατί πιστεύω σε μεσσίες (όσοι πέρασαν, άλλωστε, από αυτόν τον πλανήτη πέθαναν και δεν αναστήθηκαν ποτέ), αλλά γιατί μόνο κοιτώντας ψηλά θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις παγίδες τις οποίες στήνει το κατεστημένο στο βάλτο του. Γι' αυτό και είναι θλιβερό όταν αυτοτραυματιζόμαστε κάνοντας αυτά που καταγγέλλαμε χρόνια πως έκαναν ο άλλοι για τους εξοπλισμούς, τις δυνάμεις καταστολής και την οικογενειοκρατία...

Ακόμα κι ο πρωθυπουργός έχει προαναγγείλει, κι ορθώς έπραξε, πως αν δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και ταυτοχρόνως τους διεθνείς τοκογλύφους η επιλογή δεν μπορεί να είναι παρά η πρώτη. Το αυτό, επομένως, ισχύει και για τα 500.000.000 που δόθηκαν για τα αεροσκάφη τού πολεμικού ναυτικού. Αν καταφέρουμε να δανειοδοτηθούμε και να βάλουμε ξανά την πραγματική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, στηριζόμενοι όσο το δυνατό περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις, δεν έχω αντίρρηση να δαπανήσουμε αυτό το ποσό για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων μας. Οι τούρκοι, ωστόσο, θα εισβάλουν ευκολότερα σε μια οικονομικώς εξαθλιωμένη Ελλάδα, η οποία απλώς θα διαθέτει στη βιτρίνα της όπλα και κανόνια, από ό,τι σε μια χώρα τής οποίας ο πληθυσμός θα έχει κατορθώσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Κι ελπίζω Αλέξη η πολλή παρέα με τον Π. Καμμένο να μην σε έχει κάνει να αλλάξεις γνώμη επ' αυτού...

Κι όσον αφορά τα ΜΑΤ έχει δίκιο ο Γ. Πανούσης να επιτίθεται στην "Αριστερά τού τίποτα" (έστω κι αν ο τρόπος που το έκανε μέσω συστημικών εντύπων δημιουργεί αμφιβολίες για τις πραγματικές του προθέσεις), αλλά το τάνγκο τής ανομίας θέλει δύο για να χορευτεί: αν δεν υπήρχαν ΜΑΤ στη σημερινή τους μορφή, δηλαδή στελεχωμένα ως επί το πλείστον με θιασώτες των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν θα υπήρχαν κι αντιεξουσιαστές επίσης στην τωρινή τους εκδοχή, δηλαδή πληρωμένοι ή αφελείς υπηρέτες τής επαναστατικής γυμναστικής. Κι αν, επιπλέον, οι κόρες, οι γιοι, οι σύζυγοι, τα ξαδέρφια, οι μπατζανάκηδες ή τα φιλαράκια μας δεν αποτελούν δώρα τής φύσης στην ανθρωπότητα είναι προτιμότερο να επιλέγουμε άσχετους με το επώνυμο ή το κοινωνικό μας περιβάλλον ανθρώπους, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ακριβώς προσόντα με τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ο Καίσαρας το είχε συνειδητοποιήσει ότι η γυναίκα του πρέπει να δείχνει και τίμια. Οι καισαρίσκοι φαίνεται πως έχουν δρόμο ακόμα, ο οποίος όμως δεν θα είναι μακρύς αν σπεύδουν και οι ίδιοι να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια τους...   

 

Η Σταμάτη είχε υποχρέωση να δραπετεύσει!

Τα αρμόδια όργανα όφειλαν να διασφαλίσουν ότι η Β. Σταμάτη δεν θα δραπέτευε, αλλά και η σύζυγος Τσοχατζόπουλου είχε την υποχρέωση να δραπετεύσει! Κι αυτό δεν το γράφω γιατί τρέφω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια στη συγκεκριμένη "κυρία". Εζησε πλουσιοπάροχα ανεχόμενη, στην καλύτερη για την ίδια περίπτωση, και γνωρίζοντας και συμμετέχοντας στη χειρότερη πως ο πολυτελής της βίος οφειλόταν στις μίζες δισεκατομμυρίων δραχμών κι ευρώ τις οποίες λάμβανε τα χρόνια τής παντοδυναμίας του ο άνδρας της, ο οποίος είχε συστήσει εγκληματική οργάνωση που έβαζε ακόμα και βόμβες. Οποιος ζει, επομένως, από το ξίφος είναι υποχρεωμένος κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι θα έρθει και η ημέρα που εξαιτίας τής αλαζονείας του θα πεθάνει κι από αυτό...

Τον κίνδυνο, άλλωστε, να καταλήξει λόγω των καμωμάτων της στη φυλακή και να στερηθεί του παιδιού της (αν και είμαι αντίθετος στο να μεγαλώνει το παιδί μακριά από τη μάνα του εκτός αν αποδειχθεί ότι η τελευταία το κακοποιεί) έπρεπε να τον είχε λάβει υπόψη πριν μπει στη διαδικασία να αγοράζει το ένα γυαλί Ferragamo και τη μία τσάντα Gucci μετά από την άλλη, στέλνοντας το λογαριασμό στον ελληνικό λαό, ο οποίος πληρώνει εδώ και πέντε χρόνια τις συνέπειες και της κομματικής κλεπτοκρατίας. Η μητρότητα σημαίνει ευθύνη, την οποία η Β. Σταμάτη αμέλησε να επιδείξει σαγηνευμένη από τον τρυφηλό βίο που η ίδια επέλεξε προκρίνοντας τη με κάθε κόστος χρυσοθηρία...

Επαναλαμβάνω, ωστόσο, πως η σύζυγος Ακη είχε υποχρέωση να δραπετεύσει, υπακούοντας στο διαχρονικό ανθρώπινο ένστικτο της ελευθερίας. Θα όφειλε να το κάνει ακόμα κι αν δεν ήταν μητέρα γιατί η μακρόχρονη φυλάκιση, ειδικώς στις περιπτώσεις που είναι ισόβια, είναι μια απάνθρωπη κι απαρχαιωμένη τιμωρία, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει κανείς. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ πως τα εγκλήματα, ιδιαιτέρως τα ειδεχθή όπως οι ανθρωποκτονίες, οι ασέλγειες σε βάρος ανηλίκων, το εμπόριο ναρκωτικών ή η καταλήστευση του δημόσιου ταμείου, δεν πρέπει να κολάζονται. Μια δημοκρατία, όμως, τιμωρεί αλλά δεν εκδικείται, σωφρονίζει αλλά δεν δολοφονεί, είτε ευθέως με την θανατική ποινή είτε εμμέσως με τον ψυχικό θάνατο του πολύχρονου εγκλεισμού, πόσω μάλλον όταν ο κρατούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά, όπως η Β. Σταμάτη, προβλήματα ή σωματικά, όπως ο Σάββας Ξηρός...

Το μοντέλο, άλλωστε, του εκδικητικού ποινικού συστήματος με σκοπό όχι μόνο την τιμωρία αλλά και την αποτροπή εκ νέου καταφυγής στο έγκλημα από τον θύτη του ή από άλλους έχει αποτύχει στην πράξη. Ενδεχομένως να ισχυριστείτε πως θα πρέπει να γίνουμε ακόμα πιο εκδικητικοί και να κόβουμε το χέρι αυτού που κλέβει, το γεννητικό όργανο του παιδεραστή ή να εισαγάγουμε την ηλεκτρική καρέκλα στα...σωφρονιστικά μας ήθη. Με λίγα λόγια, το κράτος να γίνει ίδιο κι απαράλλαχτο με το κτήνος προκειμένου να τον κολάσει που είναι κτήνος, λες και τα κτήνη γεννιούνται και δεν γίνονται και με ευθύνη τού κράτους...

Αν, λοιπόν, συμφωνήσουμε πως οι τζιχαντιστικές πρακτικές δεν συνάδουν με ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου γιατί να μη δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό; Γιατί να μην επιτρέψουμε, για παράδειγμα, στη Β. Σταμάτη να μεγαλώσει το παιδί της σε ελεύθερο περιβάλλον με την αυστηρή προϋπόθεση πως θα προσφέρει κοινωνικό έργο; Ακόμα κι αν δεν το βλέπει κάποιος από την ανθρωπιστική του σκοπιά, ας το δει από το μεγαλύτερο όφελος για το κοινωνικό σύνολο από μια τέτοια τιμωρία σε σύγκριση με τον εγκλεισμό της στο Δρομοκαΐτειο. Και γιατί να μην αφεθεί ο Σάββας Ξηρός να ζήσει όσα χρόνια τού απομένουν στο σπίτι του όταν κι αδύναμος είναι να βλάψει πλέον άλλους ανθρώπους και η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να μην τον αντιμετωπίσει με την ίδια σκληρότητα που αντιμετώπισε ο ίδιος τα θύματά του;...

Οσο δύσκολη κι επώδυνη κι αν είναι αυτή η διαδικασία όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο αν δεν υπάρχουν Ιαβέρηδες να τους παίρνουν συνεχώς στο κατόπι. Κάθε αρρωστημένη ψυχή είναι σε θέση να θεραπευτεί αν βρει απέναντί της κατανόηση κι αγάπη από ειδικούς και μη κι όχι το βούρδουλα δρακόντειων νόμων και φαρισαίων εφαρμοστών τους. Χαμογέλα στο δολοφόνο σου κι αυτός αυτομάτως θα πεθάνει από τις τύψεις. Δεν είναι αυτή μια σαφώς πιο ανθρώπινη εκδίκηση, αν τόσο πολύ σας αρέσουν οι ξεπερασμένες καουμπόικες ταινίες;...