Κασσελάκης ή ένας βολικός δικομματισμός;...

Είναι προφανές ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει για αντίπαλό του τον Ν. Ανδρουλάκη και είναι πολύ λογικό αυτό. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν η άλλη μου επιλογή αντιπάλου ήταν ένας νέος, άφθαρτος άνθρωπος που δεν έχω υποκλέψει ούτε μία τηλεφωνική επικοινωνία του και τον οποίο δεν ελέγχω ούτε εγώ ούτε οι νταβατζήδες μου. Φυσικά, έρχεται εύλογα το ερώτημα, το οποίο έχει και μια αυτονόητη απάντηση: πόσο συμφέρει τον ελληνικό λαό διάδοχος της πιο φαύλης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης να είναι ένα ακόμα καταχρεωμένο στις τράπεζες κόμμα κι ένας εκβιαζόμενος πρόεδρος που μπορεί να τραβήξει το σκοινί τόσο όσο;...

Κασσελάκης ή ένας βολικός δικομματισμός; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα στο πολιτικό σκηνικό τής χώρας. Σε αυτό η βάση τού ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει ήδη μια απάντηση το Σεπτέμβριο του 2023 και το σύνολο του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες ευρωεκλογές. 

Και γι' αυτό είναι τουλάχιστον τραγελαφικό εκείνοι που αν αποκλείσουν τον Κασσελάκη από τις εκλογές τού ΣΥΡΙΖΑ θα του αφαιρέσουν αυτόματα το στάτους τού κόμματος εξουσίας να κατηγορούν τον καθαιρεθέντα πρόεδρο για ανεπαρκή. Οι ίδιοι, επίσης, που έριξαν το ΣΥΡΙΖΑ από το 31,5% στο 17,85% χωρίς να παραιτηθεί κανένας τους, πλην Τσίπρα και Σπίρτζη...

Αν οι μηχανισμοί αποκλείσουν στο συνέδριο τον Κασσελάκη θα είναι "game over" για το ΣΥΡΙΖΑ κι όχι για τον Κασσελάκη. Ο δρόμος για εκείνον σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι ακόμα πιο ανηφορικός, θα έχει μπόλικη έρημο ωστόσο δεν θα τον ακολουθήσει μόνος του. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, ιδίως νέοι, που δεν πιστεύουν ότι το μέλλον αυτής της χώρας είναι οι ανεπάγγελτοι κηφήνες, κάποιοι εκ των οποίων δεν έχουν τελειώσει καν το λύκειο και η μόνη σχέση τους με τη γυμναστική είναι η επαναστατική που κάνουν ανεβοκατεβαίνοντας τους ορόφους τής Κουμουνδούρου και της Λεωνίδου για να σκοτώνουν την ώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνο η κομματική πλειοψηφία, είναι και η κοινωνική και θέλουν να εκπροσωπούνται από πολιτικούς που το σύστημα δεν τους έχει στο pay roll τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην πολιτική αυτοκτονία και στο δυναμικό comeback. Ας διαλέξει σοφά...

     

 

Όταν η συνδιαλλαγή θεωρείται αρετή η Καρυστιανού γίνεται ο διάβολος...

Οι πολίτες, ιδίως εκείνοι ανάμεσά τους που φορολογούνται υπέρμετρα, έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν από το κράτος και ίσες ευκαιρίες για να έχουν τουλάχιστον μια αξιοπρεπή ζωή με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ελάχιστο που ζητούν είναι να μην τους σκοτώνει κι όμως ούτε αυτό μπόρεσε να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη πληρώσαμε ως κοινωνία βαρύ τίμημα για την αναξιοκρατία και τον ωχαδερφισμό μας που αντανακλάται και στις πολιτικές μας επιλογές...

Κι αν όσοι δεν θρηνήσαμε δικούς μας ανθρώπους σε αυτές τις τραγωδίες αισθανόμαστε την ανθρώπινη ανάγκη τής συμπαράστασης στο πένθος των οικογενειών, όσοι έθαψαν τα παιδιά ή τους γονείς τους έχουν πολλούς λόγους παραπάνω να είναι οργισμένοι με αυτούς που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Ιδίως όταν τους ζητούν και τα ρέστα. Κι αν ο καθένας μας δικαιούται και να οργίζεται για τα κακώς κείμενα που έχουν οδηγήσει χιλιάδες συμπατριώτες μας στο δρόμο τής ξενιτιάς, σε όσους φοράνε μαύρα για τους δικούς τους ανθρώπους χρωστάμε μόνο συγγνώμες και το κεφάλι μας κατεβασμένο από ντροπή και για το δικό μας μερίδιο ευθύνης, ανεξαρτήτως του πόσο βαραίνει για το κομματικό κράτος που παραδίδουμε στις επόμενες γενιές...

Υπάρχουν αυτοί που υπόσχονται πως θα κυνηγήσουν την αδικία μέχρι τέλους και στα μισά μένουν από καύσιμα αντοχής και υποτάσσονται, αλλά υπάρχουν και η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς των Τεμπών που το λένε και το εννοούν. Κι όταν αυτό συμβαίνει οι εξουσίες παροπλίζονται, ασυνήθιστες ούσες στο λαϊκό πείσμα για δικαιοσύνη κι έμπρακτο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών. Όταν η συναλλαγή και η συνδιαλλαγή θεωρούνται αρετές κι ο συμβιβασμός προτέρημα είναι και λογικό άνθρωποι όπως η Καρυστιανού να αντιμετωπίζονται ως κακό σπυρί στο μάτι...

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι ηρωίδα γιατί πρωτίστως αγωνίζεται για το δικό της παιδί κι όχι για τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε έναν κόσμο, ωστόσο, όπου και η ζωή ενός παιδιού έχει κρεμασμένο πάνω της ένα καρτελάκι με μια τιμή σε ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα ο αγώνας της για να βρει το δικό της γαλήνη κάτω από το χώμα είναι ένας αγώνας στον οποίο όλοι μας οφείλουμε να κλίνουμε το γόνυ. Κι όποιος δεν το κάνει, πολλώ δε μάλλον όποιος τον απαξιώνει, έχει ήδη πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο. Και πολύ φτηνά μάλιστα...  

 

   

Μια καρδούλα για την Ζωή...

Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, την ώρα μάλιστα που η ακροδεξιά δείχνει τα δόντια της, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Πρέπει, όμως, να ορίσουμε επακριβώς τι σημαίνει "προοδευτικές δυνάμεις". 

Σε αυτό το πλαίσιο, δυσκολεύομαι να συμπεριλάβω σε αυτές το ΠΑΣΟΚ, ιδίως με γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού την Αν. Διαμαντοπούλου. Αντιθέτως, συμπεριλαμβάνω την Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία και κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση εντός τής Βουλής, όσο κι αν μπορεί να παραξενεύονται κάποιοι...

Καμία αντίρρηση, η Ζωή αρκετές φορές ξεφεύγει λόγω της αυτοαναφορικότητάς της, κάνοντας κοινοβουλευτικό ακτιβισμό. Από το στείρο, ξύλινο λόγο των γωνιών κι όχι των αιχμών, του πολιτικού ευπρεπισμού κι όχι της μαχητικότητας είναι, πάντως, χίλιες φορές προτιμότερες ορισμένες ακρότητες της Κωνσταντοπούλου, οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με τον κουτσαβακισμό Πολάκη, για παράδειγμα, ή με την ακροδεξιά ρητορική Βελόπουλου. Αυτή η στάση της, άλλωστε, ανταμείβεται από τους πολίτες και στις κάλπες και στις δημοσκοπήσεις και ούτε αυτό είναι τυχαίο...

Τέτοιου είδους συνεργασίες, ωστόσο, δεν μπορούν να γίνουν από τα πολιτικά ορφανά τού Αλ. Τσίπρα, τα οποία έχουν βουτηχτεί στα νάματα του σταλινισμού ως νόμιμοι ιδιοκτήτες τού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που δεν έκαναν ποτέ μια γενναία αυτοκριτική για τα κυβερνητικά τους λάθη κι αντιθέτως εξοστράκισαν τον άνθρωπο που ξαναέδωσε πνοή σε έναν πεθαμένο οργανισμό δεν είναι σε θέση να προσθέσουν και να πολλαπλασιάσουν, παρά μόνο να αφαιρέσουν με εκθετικό ρυθμό. Πώς να πείσουν, άλλωστε, επαγγελματίες τής πολιτικής ή ενεργούς πολίτες να ενώσουν δυνάμεις μαζί τους όταν ο τελευταίος που μπήκε στη διαδικασία να το κάνει δεν ξέρει καν αν του επιτρέπεται να είναι υποψήφιος;... 

 

  

Η εσχάτη προδοσία είναι μάλλον σοβαρότερη από τις τηλεοπτικές άδειες...

Για να ηρεμήσουν διά παντός τα νερά στο Αιγαίο είναι απαραίτητο να έρθουμε σε κάποιου είδους συμφωνία με την Τουρκία. Για να φτάσουμε σε συμφωνία θα πρέπει να κάνουμε και υποχωρήσεις. Για να γίνουν αυτές αποδεκτές από την ελληνική κοινή γνώμη πρέπει η τελευταία να γνωρίζει τι συμβαίνει. 

Και για να γνωρίζει οφείλει να την ενημερώσει η ελληνική κυβέρνηση τι ακριβώς διαπραγματεύεται με την Άγκυρα. Εκείνοι, όμως, που συμμετείχαν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα μιας άλλης χώρας είναι πολύ δύσκολο να πείσουν πως για τη βιώσιμη ειρήνη ενδεχομένως να χρειαστεί να απεμπολήσουμε ακόμα κι εν δυνάμει εθνική κυριαρχία...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει ήδη αποδείξει ότι ο πατριωτισμός είναι καταφύγιο των απατεώνων και πως δεν είναι η αγάπη για την πατρίδα αυτή που τον κινητροδοτεί για τις πολιτικές του. Ο μεγάλος μου προβληματισμός, συνεπώς, δεν σχετίζεται με το ότι πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις. Αυτές είναι αναπόφευκτες, ιδίως όταν δεν έχει προηγηθεί κερδισμένος πόλεμος από την πλευρά μας. Με ανησυχεί πως τα κίνητρα της Μητσοτάκης Α.Ε. δεν είναι η ειρήνη ούτε, φυσικά, τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά η αύξηση των εσόδων της...

Όταν ο Αλ. Τσίπρας διαπραγματευόταν με τον Ζ. Ζάεφ το έκανε πάνω στην εθνική γραμμή τής σύνθετης ονομασίας erga omnes. Κι αυτή πέτυχε. Αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να συζητήσει μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ καλώς να το κάνει, μόνο που θα πρέπει να συνεννοηθεί πρώτα με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. 

Κι αυτό γιατί απλούστατα δεν παραχωρείς εθνική κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα από μόνος σου και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη, έναντι σοβαρών ανταλλαγμάτων βεβαίως για τη χώρα σου, του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου αφού δεν θα είσαι πρωθυπουργός για πάντα. Διαφορετικά το ειδικό δικαστήριο θα είναι κοντά και δεν θα αφορά ένα 13- 0 για τηλεοπτικές άδειες, αλλά για εσχάτη προδοσία... 

 

   

Αναρωτιούνται γιατί ο λαός απέχει από το βιασμό της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης...

Μπήκε κάποτε ένας γκρουμ στο δωμάτιο του Τζορτζ Μπεστ και τον είδε στο κρεβάτι με μια καλλονή, άδεια μπουκάλια σαμπάνιας στο πάτωμα και σκορπισμένα χρήματα δεξιά κι αριστερά. Κι όμως αναρωτήθηκε, απευθυνόμενος στον "πέμπτο Μπιτλ", για το τι πήγε στραβά στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Λες και δεν είχε μπροστά του όλους τους λόγους τής παρακμής και χρειαζόταν κάποια επεξήγηση... 

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα πληροφορούμενος για έρευνα που έγινε για να εντοπιστούν οι αιτίες τής μεγάλης αποχής στις ευρωεκλογές εν μέσω τού αποκλεισμού τού προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη δυνατότητα επανεκλογής του και της άρσης προστασίας των μαρτύρων για τη Novartis. Όταν οι πολίτες βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη να λειτουργούν α λα καρτ για ποιο λόγο να προσέρχονται μαζικά στις κάλπες; Όταν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στο δημόσιο βίο πώς να αναστραφεί η αυτοεξορία από την ιδιότητα του πολίτη;...

Όλα τα προηγούμενα δεν είναι προσκλητήριο για αποχή από τα κοινά. Αντιθέτως, είναι κάλεσμα για μεγαλύτερη συμμετοχή ώστε εκείνοι που αποκλείουν το λαό από την ενεργοποίησή του στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του να αποκλειστούν με τη δική του ψήφο από την κατάχρηση εξουσίας που ασκούν. Αν εκείνοι που ελέγχουν κομματικούς μηχανισμούς ή τη δικαιοσύνη είναι επίορκοι όσον αφορά τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και τη διάκριση των εξουσιών καθήκον των υπολοίπων είναι να τους ταράξουμε στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη. Όπως μπορούμε και μπορούμε πολλά. Το έχει αποδείξει η ανθρώπινη ιστορία και θα συνεχίσει να το αποδεικνύει και πολύ σύντομα μάλιστα...

Σωκράτης μεν, σοφιστής δε...

Όταν λάμβανε χώρα το συνέδριο του Φεβρουαρίου ο Στέφανος Κασσελάκης είχε ήδη μιλήσει για μαύρα ταμεία κι άλλα τινά. Σε εκείνο το συνέδριο ο Σ. Φάμελλος, ο ίδιος Φάμελλος που τώρα δηλώνει σοκαρισμένος για τα όσα συνέβαιναν όταν ήταν πρόεδρος της Κ.Ο. χωρίς να λέει κουβέντα τότε παρά μόνο όταν τον άλλαξε ο Κασσελάκης, είχε πρωτοστατήσει στο να μην πάμε σε εκλογές. Όχι μόνο, δηλαδή, στο να μην καθαιρεθεί ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος, αλλά και για να παραμείνει στη θέση του χωρίς κάλπες...

Πριν τις ευρωεκλογές, επίσης, Ραγκούσης- Ζαχαριάδης- Θεοχαρόπουλος κι άλλοι που τώρα παριστάνουν τους αριστεραμύντορες και τους φαίνεται πολύ δεξιός ο Κασσελάκης είχαν προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί στους Ευρωσοσιαλιστές. Τα θυμίζω όλα αυτά για να έχουμε το μέτρο τής υποκρισίας τού καθενός και του τι έλεγε κι έκανε με καρέκλα και τι λέει τώρα που την έχασε ή που φοβάται και δικαίως πως θα την χάσει. Και θυμίζω, επίσης, στον σύντροφο Σωκράτη πως ο αρχαίος συνονόματός του είχε πολεμήσει τους σοφιστές, δεν είχε αντιγράψει τις σοφιστείες τους...

Αν ο Κασσελάκης είχε καταδικαστεί αμετακλήτως για ανθρωποκτονία, για εμπόριο ναρκωτικών, όπλων ή λευκής σαρκός θα μπορούσα να δικαιολογήσω τον αποκλεισμό του. Όχι, όμως, για μια λαθολογία που εν μέρει μπορεί και να είναι βάσιμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει την καθαίρεση και τον αποκλεισμό ενός δημοκρατικώς εκλεγμένου προέδρου από ένα πολύ μικρότερο κομματικό όργανο. Και λυπάμαι πολύ περισσότερο που πρέπει να εξηγώ και σε αριστερούς το ότι πρωτίστως υπερασπίζομαι τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, την αυτονόητη δηλαδή δυνατότητα ενός ανθρώπου να κριθεί και για τα λάθη του από εκείνους που τον ψήφισαν κι όχι μόνο από τους υπονομευτές του... 

   

Αισθάνονται πολύ περιορισμένοι που έχει κλείσει η Μακρόνησος...

"Μα, είναι δυνατό να σκέφτεται στα σοβαρά το ιερατείο την αναβολή τού συνεδρίου", αναρωτιούνται όσοι έχουν απομείνει στο ΣΥΡΙΖΑ με λίγη πολιτική λογική στο κεφάλι τους. Γιατί, ήταν σοβαρό να καθαιρέσουν και να αποβάλουν τον πρόεδρό τους, να προγραμματίσουν τις προεδρικές εκλογές δυόμισι μήνες μετά την έκπτωσή του και της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιανουάριο, την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη τελειώσει με τις δικές του και, το κυριότερο, το καθεστώς Μητσοτάκη αλωνίζει ανενόχλητο δίχως να πολυφοβάται τα βιντεάκια Παππά; Αυτούς τους μήνες γράφεται πολιτική ιστορία, αφού ποτέ άλλοτε μια αξιωματική αντιπολίτευση δεν επέλεξε την ομαδική αυτοκτονία από μίσος μιας δράκας στελεχών της για τον αρχηγό της...

Απαγορεύουν στον Στέφανο Κασσελάκη να φτιάξει ακόμα και τη δική του ιστοσελίδα γιατί δήθεν υποκλέπτει το έμβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το πόθεν έσχες του το έχουν ακόμα κρεμασμένο στα μανταλάκια. Τον πέταξαν από το γραφείο του, αλλά δεν του επιτρέπουν να ενοικιάσει γραφεία. Τον θεωρούν ξένο σώμα, αλλά του απαγορεύουν ακόμα και να σκέφτεται να ιδρύσει κόμμα. Πρέπει να αισθάνονται πολύ περιορισμένοι που έχει κλείσει η Μακρόνησος...

Από το πρωί μέχρι το βράδυ κι από ήλιο σε ήλιο οι αντίπαλοι Κασσελάκη δεν κάνουν και πολλά περισσότερα από το να μας παρουσιάζουν πόσο αποτυχημένος πρόεδρος ήταν. Προσθέτουν, βεβαίως, και μερικά προγραμματικά ψήγματα για να μην τους πούμε, αλίμονο, εμμονικούς, αλλά επί της ουσίας κάνουν μια προεκλογική εκστρατεία δαιμονοποίησης του αντιπάλου. 

Την ίδια που έκανε και το τοτέμ τους το 2023 απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη με τα γνωστά αποτελέσματα. Τους δίνω, πάντως, ένα δίκιο, αφού δίχως τον "βάρβαρο" Κασσελάκη δεν έχουν καμία πολιτική αξία. Ιδίως αν το όριο εισόδου στη Βουλή πάει στο 5%...

 

Μίλα τους κι ας μην τους αγαπάς...

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο Αλ. Τσίπρας θα περιοριστεί και την Τρίτη σε έμμεσες αιχμές σε βάρος τού Στέφανου Κασσελάκη ή και του Π. Πολάκη. Γιατί, όμως, έμμεσες κι όχι άμεσες, σαν να μην είχε καμία σχέση με το κόμμα που σπαράσσεται εδώ κι ένα χρόνο και του οποίου υπήρξε πρόεδρος για 15 χρόνια; Θεωρεί πως δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συμβαίνουν; Κι ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν έχει, που έχει, πώς μπορεί να δικαιολογήσει σε όσους τον πίστεψαν και τον ψήφισαν επανειλημμένως πως δεν έχει κανένα λόγο να προτείνει λύσεις στο δράμα;...

Ακόμα κι αν πιστέψουμε το επιχείρημα πως κάποιοι μιλάνε εξ ονόματος Τσίπρα χωρίς να έχουν την ευλογία του, που κι αυτό ισχύει, ο ίδιος δεν νιώθει την ανάγκη, έστω μέσω κύκλων του, να τονίσει πως ό,τι θέλει να πει μπορεί να το πει κι ο ίδιος; Αλήθεια, πιστεύει ότι την ώρα που το σπίτι του- έστω πρώην- καίγεται οι πολίτες οι οποίοι τον στήριξαν στον αγώνα που έκανε κόντρα στη διαπλοκή θα μπουν στη διαδικασία να ακούσουν τις προτάσεις του για την οικονομία και την ακρίβεια; Απλούστατα θα προσπεράσουν κι εκείνοι, όπως το έχει κάνει ήδη η κοινωνική πλειοψηφία...

Υπάρχουν στελέχη εντός τού ΣΥΡΙΖΑ- τουλάχιστον τυπικώς- που την ίδια ώρα κατά την οποία παρακαλούν για να ενταχθούν ή για να επανενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ εξοστρακίζουν τον Κασσελάκη παριστάνοντας τους υπερασπιστές τού κάστρου τού ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, αλίμονο, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως οι συμβουλάτορές του τον έχουν ενημερώσει πως στη Χαριλάου Τρικούπη θα προτιμήσουν να συνεργαστούν ξανά με τον Κ. Μητσοτάκη παρά με εκείνον που τους έβγαλε από την τροχιά εξουσίας. Φαντάζομαι... 

 

Θα τον είχε αφήσει στα χέρια της Αχτσιόγλου και θα είχε εξαϋλωθεί εδώ κι ένα χρόνο...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν πράκτορας του Μητσοτάκη, των Αμερικανών ή των Αρειανών κι επιθυμούσε την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε κατεβεί πέρυσι υποψήφιος πρόεδρος. Θα είχε αφήσει το κόμμα στα χέρια τής Εφ. Αχτσιόγλου, του Ευκλ. Τσακαλώτου και των υπόλοιπων που κατάπιαν ένα ολόκληρο τρίτο μνημόνιο αλλά διύλισαν μισή ομιλία στο ΣΕΒ. 

Θα είχε καθίσει στα αβγά του και δεν θα γύριζε όλη τη χώρα για να περισώσει ένα κόμμα που είχε περάσει δύο διασπάσεις, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια από εκείνους που τώρα έχουν το θράσος να θέτουν διλήμματα του τύπου "ΣΥΡΙΖΑ ή Κασσελάκης". Δεν θα είχε προτείνει, επίσης, μια σειρά καταστατικών αλλαγών ώστε ένας σταλινικός οργανισμός να μετατραπεί σε πραγματικό κόμμα τού 21ου αιώνα...

Αν η κριτική που είχε ασκηθεί στον Κασσελάκη μετά τις ευρωεκλογές ήταν καλόπιστη, μέσα στα όρια της λογικής και της ευπρέπειας ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα πάλευε πόντο με πόντο με τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Κι όπως κι αν έχει, αυτοί που ξεκίνησαν μια συζήτηση για συγκόλληση δυνάμεων, απορροφήσεις ή έστω συνεργασίες με κόμματα τα οποία έχουν ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους είναι πιθανότερο να επιθυμούν την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι εκείνοι στην Κουμουνδούρου που ονειρεύονταν αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και μόλις τις προάλλες θριαμβολογούσαν για την 43η επέτειο της ανόδου τού Ανδρ. Παπανδρέου στην εξουσία...

Κοντολογίς, ακόμα κι αν η επιδίωξη Κασσελάκη είναι η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον το αντίθετο έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν είναι απαραίτητος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Την ίδια στιγμή που θα ανακοινώσει πως δεν τον ενδιαφέρει ένα κόμμα ξεπεσμένων γραφειοκρατών ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στην εποχή Τσίπρα προ μνημονίων και φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού. Στο 4%, δηλαδή, και με το ζόρι. Τότε ίσως και να μιλήσει ο Βούδας τού Σουνίου, αν και με τη σιωπή του μπροστά στον εξευτελισμό τής Αριστεράς και της δημοκρατίας τα έχει ήδη πει όλα...

 

   

Ο Κασσελάκης δίνει το μισό Αιγαίο, πώς να μην τον πολεμούν;...

Ο Κ. Μητσοτάκης εδώ και πολύ καιρό επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία και να μας πείσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τη χρεοκοπία κι όχι η χρεοκοπία το ΣΥΡΙΖΑ, πως το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν αυτό που διέλυσε τη χώρα κι όχι δεκαετίες ασυδοσίας και διαφθοράς. Οι πραξικοπηματίες φαίνεται πως έχουν ζηλέψει τη δόξα τού πρωθυπουργού και θέλουν να μας πείσουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης είχε παραλάβει ένα κόμμα στην ακμή του και το διέλυσε. Έχουμε ακούσει τα πάντα, γιατί να μην ακούσουμε και το ότι ο Κασσελάκης συνετρίβη από τον Μητσοτάκη το 2023 μολονότι ήταν αντιπολίτευση;...

Ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη και παραιτήθηκε. Πιθανότατα το μετάνιωσε και τώρα εγκληματεί σε βάρος και της ιστορίας του. Με την εξαίρεση, ωστόσο, του Χρ. Σπίρτζη κανένα άλλο μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής δεν παραιτήθηκε. Μόνο ο Τσίπρας έφταιγε; Όλοι οι υπόλοιποι τον συμβούλευαν ορθά και γι' αυτό δεν ένιωσαν την ανάγκη να παραιτηθούν; Και τώρα έχουν το θράσος να καθαιρούν και να αποκλείουν αυτόν που τους έδωσε ξανά μια δυναμική και θέλουν να παραμείνουν στα πόστα τους μέχρι τη δευτέρα παρουσία;...

Ο Κ. Μητσοτάκης είχε πάρει τη σάρισα για τη σύνθετη ονομασία ενός άλλου κράτους στην οποία είχε συμφωνήσει ο πολιτικός κόσμος από την εποχή τού μπαμπά του, αλλά τώρα είναι έτοιμος να παραχωρήσει το μισό Αιγαίο, δηλαδή εθνική κυριαρχία, πέρα φυσικά από την απαξίωση κάθε δημόσιου αγαθού και πολλά άλλα. Ποιος θα τον σταματήσει; Αυτοί που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί του ή οι χρήσιμοι ηλίθιοί του; Το ΠΑΣΟΚ που είναι πρόθυμο να συγκυβερνήσει για άλλη μια φορά με τη δεξιά; Ο Κ. Βελόπουλος, η Αφρ. Λατινοπούλου ή κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν; Οι πραξικοπηματίες και οι αποστάτες; Μάλλον όχι... 

 

 

Το θαύμα του 15%...

Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα χρόνο είχα γράψει πως το κόμμα τού χρωστά περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να του ξεπληρώσει. Είχε δώσει ζωή σε μια άψυχη μέχρι τότε προεκλογική κούρσα που και μόνο τα ονόματα των υποψηφίων να σας παραθέσω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως με κανέναν τους δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να πιάσει 15% στις ευρωεκλογές. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς έκαναν δικό τους κόμμα και η απήχησή τους μετρήθηκε ελλιποβαρής...

Το βράδυ των ευρωεκλογών το 15% μου φαινόταν φτωχό κι εν μέρει έφταιγε κι ο Κασσελάκης με τακτικά λάθη των τελευταίων δύο εβδομάδων που δεν του επέτρεψαν να πάει ψηλότερα. Αν ήξερα, ωστόσο, στις 9 Ιουνίου αυτά που θα μεσολαβούσαν μέχρι σήμερα θα μιλούσα και τότε για θαύμα... 

Ένα τρίμηνο αφέθηκε αυτός ο άνθρωπος να κάνει τη δουλειά του και μετέτρεψε το μονοψήφιο ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα. Και τώρα, καθόλου τυχαία, που δεν είναι πρόεδρος επέστρεψε στα δεδομένα ενός κόμματος του 3% που με την αλλαγή τού εκλογικού νόμου την οποία ετοιμάζει ο Κ. Μητσοτάκης δεν ξέρω αν θα του είναι αρκετό για να μπει στη Βουλή...

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, του Φαραντούρη, του Πολάκη, του Γκλέτσου, του Παππά, της Δούρου, του Τσίπρα θα είναι ένα πρώην κυβερνητικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα δώσει σκληρή μάχη σχεδόν από την αρχή με εφόδια την προσωπικότητα του αρχηγού του και το έλλειμμα προσωπικότητας του Ν. Ανδρουλάκη. Όπως κι αν έχει, το αντιπολιτευτικό κενό που υπάρχει σήμερα θα είναι πολύ κρίμα να καλυφθεί από ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, του οποίου οι μισοί ψηφοφόροι είναι δεξιοί...   

"Ο εχθρός λαός"...

Τις τελευταίες σαράντα ημέρες καθαιρέθηκε και στη συνέχεια αποκλείστηκε ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος πρώτα από 163 και στη συνέχεια από 138, αν ήταν και τόσοι την τελευταία φορά αφού κανείς δεν τους μέτρησε. Ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση ενός ευαισθητοποιημένου πολίτη που είναι λίγο παλιομοδίτης κι αγαπά τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη; Σωπαίνει ώστε στο τέλος να αφαιρεθεί και η ελληνική ιθαγένεια από τον Στέφανο Κασσελάκη ή μιλάει ή και φωνάζει αν χρειαστεί για να ακουστεί η φωνή του;...

Φυσικά και δεν επιδοκιμάζω την άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας, αλίμονο όμως αν οποιαδήποτε κριτική, έστω κι αυστηρή, χαρακτηρίζεται τραμπική ώστε κάποιοι να κρύψουν τα πολιτικά τους ανομήματα πίσω από έναν ανυπόστατο χαρακτηρισμό. Κι αλίμονο αν η παρουσία μελών έξω από την αίθουσα συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής ταυτίζεται με το Καπιτώλιο γιατί έτσι βολεύεται η προβοκάτσια και η προπαγάνδα. Αυτοί που ήταν μέσα, άλλωστε, από αυτούς που ήταν έξω εκλέχθηκαν και σε αυτούς θα όφειλαν να λογοδοτούν...

Το ύστατο, εξάλλου, καταφύγιο των πραξικοπηματιών είναι το ότι ακόμα κι ακροδεξιοί αναρωτιούνται για το πόσο δημοκρατικές είναι οι διαδικασίες στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή που τους τρολάρουν ακόμα και οι υμνητές τής χούντας τούς χρησιμοποιούν ως δήθεν επιχείρημα υπεράσπισης. 

Λες και είναι μόνο αυτοί εκεί έξω που αναρωτιούνται "μα, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι" κι όχι η συντριπτική πλειοψηφία. Εκτός, βεβαίως, από το γαλατικό χωριό τής Κουμουνδούρου που έχει καταπιεί το σταλινικό ζωμό...

 

Επειδή τα αγγλικά του δεν είναι πολύ καλά μετέφρασε το rebranding ως αυτοεξευτελισμό...

Δεν ξέρω αν ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε κατ' ιδίαν συγγνώμη από τον Β. Βενιζέλο και τα υπόλοιπα πάλαι ποτέ πουλέν τής διαπλοκής. Από τη στιγμή που τη ζήτησε έτσι κι αλλιώς δημοσίως στο συνέδριο της "Καθημερινής"- λίγες εβδομάδες μετά από το συνέδριο του κόμματός του(;) που δεν είχε πάει- μικρή σημασία έχει αν το έκανε και πίσω από τις κουρτίνες. Ποιος να το περίμενε, όμως, πως το "rebranding" που είχε βάλει μπρος στην ουσία ταυτιζόταν με τον αυτοεξευτελισμό ενός ανθρώπου που κάποτε είχε θεωρηθεί η χρυσή ελπίδα τού αντισυστημισμού;...

Ποιος να το περίμενε, επίσης, όταν ισχυριζόταν πως τη "δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς" πως αυτό δεν θα σήμαινε διόρθωση λαθών που έγιναν από άγνοια και υπερβολική αυτοπεποίθηση, αλλά υποταγή στο σύστημα που τον πολέμησε όσο κανέναν άλλο πρωθυπουργό στη μεταπολίτευση; Ποιος να το περίμενε πως αυτός που πέρασε των παθών του τον τάραχο από τους εσωκομματικούς του υπονομευτές θα έφτανε στο σημείο να κάνει πράγματα που οι τσακαλώτοι δεν θα διανοούνταν να κάνουν; Πόσο αξίζει εν τέλει η Προεδρία της Δημοκρατίας ή κάποιο άλλο δημόσιο αξίωμα ώστε να πετάς όλο το παρελθόν σου στα σκουπίδια;...

Θα μου πείτε και δικαιολογημένα, "μα καλά, δεν είναι γενναίο να παραδέχεσαι τα λάθη σου"; Φυσικά και είναι, όπως και είναι δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι γιατί ήταν λάθος η Novartis όταν οι Αμερικανοί πλήρωσαν πριν μερικές εβδομάδες τούς προστατευόμενους μάρτυρες αποδεχόμενοι επί της ουσίας πως έλεγαν την αλήθεια για τους μιζολήπτες. Είναι, επίσης, δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι αν οι καναλάρχες είναι κατατρεγμένοι, χτυπημένοι από το άδικο και τη συκοφαντία και στην πραγματικότητα έχουμε την πιο αμερόληπτη δημοσιογραφία στη χώρα. Είναι, επίσης, δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι αν ο πρώην και τα πολιτικά του ορφανά εξακολουθούν να μας θεωρούν λωτοφάγους, όπως τότε που μας έλεγαν πως θα έσκιζαν τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο... 

    

  

Κάνε κόμμα πιο γρήγορο από τη φθορά...

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ πλέον να πείσω κανέναν που ζει στην Ελλάδα πως έχει αξία η συμμετοχή του στα κοινά ή κάποιον Έλληνα που ζει στο εξωτερικό πως αξίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Με ποια επιχειρήματα να αντιστρέψω την απαξιωτική αντίληψη κάποιου για την πολιτική, ο οποίος ανήκει στο 60% που δεν ψήφισε τον Ιούνιο; 

Να του πω ότι η ψήφος του μετράει, πως συναποφασίζει για το μέλλον του, πως αυτή η χώρα δίνει ευκαιρίες στα παιδιά της; Μετά και τα όσα συνέβησαν το Σάββατο ντρέπομαι κι εξ ονόματος όσων θα έπρεπε να καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία τής Αριστεράς...

Μόνο αν ο Στέφανος Κασσελάκης αποδειχθεί το χειρότερο κάθαρμα που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά που του έτυχε από δήθεν αριστερούς οι οποίοι δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ που τα λέμε τι να το κάνει ένα αρρωστημένο, σάπιο κόμμα το οποίο συντηρούν στη ζωή με ίντριγκες, βυζαντινισμούς και καμαρίλα καλοταϊσμένοι γραφειοκράτες που οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα μπορούσαν να κάνουν καμία άλλη δουλειά πέρα από αυτή του υπονομευτή; Ας τους να το χαρούν όσο αντέξει η κρατική χρηματοδότηση και ύστερα να το θάψει αυτός που ευθύνεται για όσα ζούμε και τον τελευταίο χρόνο και τώρα παριστάνει τη διεθνή προσωπικότητα, τρομάρα του...

Το πολιτικό τοπίο και δη στην κεντροαριστερά είναι απολύτως ρευστό. Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν μπορεί να συγκινήσει πολλούς περισσότερους από τις μερικές δεκάδες χιλιάδες που τον επανεξέλεξαν πρόεδρο. Αν μπορούσε θα το είχε ήδη κάνει. Τώρα είναι, συνεπώς, η ώρα για τον Κασσελάκη να πατήσει φρένο και στην προσωπική του φθορά την οποία τόσο πολύ επιδιώκει ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας αξιοποιώντας ως χρήσιμους ηλίθιους μερικούς κρατικοδίαιτους της Κουμουνδούρου... 

Άφησε πίσω σου τα συντρίμμια και φτιάξε κάτι νέο με όσους θέλουν και μπορούν. Μην αφήσεις να σε φθείρουν κι άλλο με διαδικασίες που είναι ανεκτές μόνο από σταλινοαπολιθώματα. Πέτα μπροστά και σε λίγο καιρό θα βλέπουν όλοι την πλάτη σου... 

  

  

Νομίζουν πως μόνο ο Κασσελάκης δεν θέλει το ΣΥΡΙΖΑ...

Οι αντίπαλοι Κασσελάκη χρησιμοποιούν ως επιχείρημα εναντίον του πως δεν θέλει το ΣΥΡΙΖΑ και οι ίδιοι είναι οι φρουροί τού ναού. Είναι τόσο κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους που δεν μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, πως δεν είναι δηλαδή μόνο ο Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του που δεν θέλουν αυτό το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, πλέον, ένα πολύ μειοψηφικό κομμάτι τής κοινωνίας που τον θέλει. Αντιθέτως, η πλειονότητα και με το δίκιο της δεν αισθάνεται καμία σύνδεση με μία πολιτικώς αυτιστική νομενκλατούρα που επιθυμεί να αναπαράγει τη μιζέρια της με βυζαντινισμούς και ψευδοϊδεολογήματα συνδικαλιστικού τύπου...

Ο Κασσελάκης δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε μία τηλεμαχία με τον Β. Βενιζέλο, σε μία ιδεολογική αντιπαράθεση με τον Νίκο Πουλαντζά ή σε μία ιστορική ανάλυση με τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Ενδεχομένως να μην μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο και με τους ανθυποψηφίους του για την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ ή με όποιον επικρατήσει στο ΠΑΣΟΚ. 

Ύστερα, όμως, από τόσες δεκαετίες που μας κυβέρνησαν ρήτορες, ινστρούκτορες και καθηγητάδες ο λαός, που ήταν καλός όταν τους ψήφιζε και τώρα χάλασε γιατί στηρίζει Κασσελάκη, μπορεί και να θέλει κάτι διαφορετικό. Ενδεχομένως ο ναρκισσισμός ενός νέου ανθρώπου που δείχνει όρεξη, ωστόσο, να σπάσει αβγά να του φαίνεται πιο δελεαστικός από τα κούφια λόγια, την καμαρίλα και το αμφιθέατρο...

Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης μπορέσει να αναγεννήσει ένα πτώμα. Ξέρω, όμως, ότι αυτοί που σκότωσαν το ΣΥΡΙΖΑ αποδεδειγμένα δεν μπορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέθανε τον τελευταίο χρόνο. Είχε πεθάνει τη στιγμή που δεν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να είναι πλέον ένα κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς γιατί είχε εφαρμόσει το νεοφιλελευθερισμό κι ότι έτσι κι αλλιώς ο αριστερισμός δεν ήταν ποτέ και δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφικός. Το πρόσφατο πάθημα των αποστατών είναι, άλλωστε, πολύ ενδεικτικό. Όπως θα έλεγε, εξάλλου, κι ο Δαρβίνος, δεν επιβιώνουν οι ευφυέστεροι αλλά αυτοί που προσαρμόζονται... 

 

Η τραγωδία που επέλεξε να βιώσει ο Παύλος Πολάκης...

Τελικώς ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης; Ένας ζάμπλουτος που πληρώνει μερικές χιλιάδες για να τον ψηφίζουν και να τον υποστηρίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ένας άφραγκος Ωνάσης που κορόιδεψε το ποίμνιό του; Αν εξαιρέσουμε, πάντως, κάποιους που πήγαν μαζί του γιατί μυρίστηκαν φράγκα και τώρα είναι απέναντι γιατί δεν τους τα έσκασε η πλειονότητα όσων τον στηρίζουν μάλλον δεν το κάνουν γιατί τους έχει τάξει το τζόκερ. Δεν τον στηρίζουν γιατί είναι πλούσιος, αλλά γιατί δεν μοιάζει με όλους τους υπόλοιπους...

Τα ορφανά τού Αλ. Τσίπρα δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή- ακόμα κι αν το ήθελαν, που δεν το θέλουν- από το να διαγράψουν τον Κασσελάκη. Αν φτάσει μέχρι τις κάλπες θα επανεκλεγεί με σταλινικό ποσοστό, για να χρησιμοποιήσω ένα επίθετο που τους αρέσει. Επομένως είναι μονόδρομος να τον φάνε και ύστερα να τον δέσουν σε ένα άρμα και να τον σύρουν πέριξ τής πλατείας Κουμουνδούρου...

Όπως κι αν έχει, η πιο τραγική φιγούρα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτήν τη στιγμή τού Π. Πολάκη, που έπαιξε ξανά το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου και τώρα κάνει τον ειρηνοποιό για να διασωθεί. Με την πολιτική του ανωριμότητα να πάει απέναντι στον Κασσελάκη γιατί τον διέγραψε αντί να τα βρει μαζί του και να συμπορευτεί κι εφόσον ο Κασσελάκης διαγραφεί ή του απαγορευτεί να είναι υποψήφιος θα μείνει σε ένα κόμμα με τα ορφανά τού Τσίπρα και τους αποστάτες που θα επιστρέψουν για να μην τους φάει ο λύκος. Για ένα γινάτι έχει αυτοπαγιδευτεί σε ένα κόμμα όπου όλα τα στελέχη του τον απεχθάνονται και θα τον διαγράψουν νωρίτερα ή αργότερα. Και χωρίς επιστροφή αυτήν τη φορά...

 

Ο Κασσελάκης δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδειχθεί μεγαλύτερος απατεώνας από τους διώκτες του...

Όταν αποκαλύφθηκε το άγος τού Ολοκαυτώματος το ερώτημα που κρεμιόταν στα χείλη πολλών ήταν πώς ένα πολιτισμένος λαός όπως ο γερμανικός έφτασε σε αυτό το σημείο ύψιστης απαξίωσης. Η απάντηση που δόθηκε σχετιζόταν με την απογύμνωση των Εβραίων από ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Από τη στιγμή που οι Γερμανοί πείστηκαν πως οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι αλλά παράσιτα, σκουλήκια, τέρατα που έπρεπε να εξαλειφθούν για το καλό τής ανθρωπότητας ο δρόμος προς την κόλαση είχε στρωθεί...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι Εβραίος ούτε τα ορφανά τού τσιπρισμού τα Ες Ες και οι αποστάτες η Γκεστάπο. Από την πρώτη ημέρα, ωστόσο, που παρουσιάστηκε ως υποψήφιος αρχηγός ξεκίνησε ένα ανεπανάληπτο πολιτικό μπούλινγκ ώστε να φτάσουμε σήμερα στο σημείο να μην παρουσιάζεται ο Κασσελάκης ως ένας νέος άνθρωπος που θέλησε να ασχοληθεί με την πολιτική χωρίς να έχει διαχειριστεί ποτέ δημόσιο χρήμα και δίχως να έχει δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά στην Ελλάδα αλλά ως το απόλυτο κακό για τη χώρα και την Αριστερά. Γελοιοποιήθηκε ακόμα και η προσωπική του ζωή ώστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής Ελλάδας και της Αριστεράς να κρύψουν την ιδιοτέλειά τους χαϊδεύοντας τα πιο χυδαία αντανακλαστικά τού όχλου...

Ο Κασσελάκης μπορεί να αποδειχθεί ο μεγαλύτερος απατεώνας, ένας άφραγκος τυχοδιώκτης που θέλησε να αποπλανήσει έναν ολόκληρο λαό. Είναι, όμως, τόσο αγνά τα κίνητρα εκείνων οι οποίοι μέσα στην αγιοσύνη τους δεν αντέχουν έναν αμαρτωλό ανάμεσά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να τον εξοστρακίσουν; 

Όχι κυρίες και κύριοι, είναι ένα τσούρμο κατά βάση ανεπάγγελτων αμοραλιστών κι οπορτουνιστών με διαφορετικές επιδιώξεις που όλες τους, όμως, περνούν μέσα από την αποκαθήλωση Κασσελάκη. Άλλοι θέλουν ένα μαγαζί τού 3% στο οποίο θα κάνουν κουμάντο, θα λαμβάνουν την κρατική χρηματοδότηση κι από αυτή θα πληρώνονται δύο και τρεις μισθούς οι ίδιοι και οι οικογένειές τους χωρίς κανείς να τους ενοχλεί αφού το κόμμα δεν θα διεκδικεί την εξουσία κι έτσι θα είναι ακίνδυνο. Άλλοι προσδοκούν να περισυλλέξει το πολιτικό τους ναυάγιο ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Χ. Δούκας. Κάποιοι, πάλι, πιστεύουν στη συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού φορέα στον οποίο θα απολαύσουν την αναγνώριση στα μη προσόντα τους που δεν τους αναγνώρισε ο Κασσελάκης... 

Ο απλός, αγνός, ιδεολόγος ψηφοφόρος τής Αριστεράς έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητεί τον Κασσελάκη. Όλοι οι υπόλοιποι που περιέγραψα παραπάνω μπορούν να οργανώσουν μια εκδρομή και να αφήσουν μια ανθοδέσμη στο τείχος τού Κρεμλίνου...

 

 

Αν δεν μπορείς να εξοντώσεις έναν πεσμένο μάλλον το πτώμα είσαι εσύ...

Αν κάποιος διάβαζε τα περισπούδαστα ρεπορτάζ κι έβλεπε τις πομπώδεις τηλεοπτικές δηλώσεις πριν τις εκλογές τού ΠΑΣΟΚ θα πίστευε ότι την περασμένη Κυριακή οι μισοί Έλληνες θα περνούσαν από τα εκλογικά τμήματα όπου ψηφιζόταν ο νέος του πρόεδρος, που πολύ πιθανόν να είναι κι ο παλιός. Κανένας, όμως, δεν ρώτησε πώς είναι δυνατό το πιο ανταγωνιστικό κόμμα στο πάλαι ποτέ Κίνημα να βρίσκεται υπό διάλυση και το ΠΑΣΟΚ να μην βρίσκεται ούτε στο 15% στην πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις. Όλοι αυτοί κάνουν πως δεν βλέπουν ότι οι προοδευτικοί πολίτες θα στραφούν ξανά στον πράσινο ήλιο μόνο αν δύσει το άστρο τού Στέφανου Κασσελάκη...

Ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Χ. Δούκας δεν θα γίνουν ποτέ πρωθυπουργοί. Ο πρώτος έχει ήδη χάσει από τον Κασσελάκη, ενώ ο δεύτερος έχει ήδη απωλέσει τους πασόκους που τον είχαν ψηφίσει για δήμαρχο Αθηναίων. Το ΠΑΣΟΚ θα είχε ελπίδες αν στο β' γύρο βρίσκονταν οι Π. Γερουλάνος και Αν. Διαμαντοπούλου, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τώρα απλώς ευελπιστεί στο να εγκαταλείψει τη χώρα ο Κασσελάκης εξαιτίας των άοκνων προσπαθειών των ορφανών τού Αλ. Τσίπρα...

Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει ξανά αυτόνομα αν δεν αποβάλει από πάνω του τη διαδεδομένη αντίληψη πως αν η ΝΔ χρειαστεί τσόντα για να κυβερνήσει αυτό θα είναι διαθέσιμο. Αν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν θα πήγαιναν τόσοι νεοδημοκράτες να ψηφίσουν στις εκλογές του ούτε θα έπιανε ένα διόλου αμελητέο 20% η Διαμαντοπούλου. Ο φανερά εκβιαζόμενος Ανδρουλάκης κι ο ολοφάνερα λίγος Δούκας δεν θα μπορέσουν να αντιστρέψουν αυτή την εικόνα κι έτσι θα δικαιωθεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής που προειδοποίησε πως οι ευκαιρίες δεν είναι ατελείωτες. Σε λίγους μήνες, μάλιστα, θα φανεί πως έχουν ήδη τελειώσει... 

  

 

Οι ψηφοφόροι του δίευρου αγχώνουν τα πορτοφόλια με τα κατοστάευρα...

Η ανάδειξη κομματικών αρχηγών από τη βάση έχει καθιερωθεί εδώ και 20 χρόνια, πρώτα από το ΠΑΣΟΚ, μετά από τη ΝΔ και τελευταίως από το ΣΥΡΙΖΑ. Για κανέναν από τους προέδρους που αναδείχθηκε από αυτές τις διαδικασίες δεν ακούστηκε ποτέ πως ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή των ψηφοφόρων άλλων κομμάτων. Όχι γιατί δεν ήταν τεχνικώς εφικτό αυτό να συμβεί, αλλά γιατί στην πράξη είναι σχεδόν αδύνατο το πραγματικό ενδιαφέρον να υπερκεραστεί από το τεχνητό...

Τότε γιατί πυκνώνουν τα βαρυσήμαντα άρθρα που ταυτίζουν την άμεση δημοκρατία είτε με παρέκκλιση από την πραγματική λαϊκή βούληση είτε ακόμα και με τη ρευστοποίηση κομμάτων; Είναι ο λαός ραδιούργος ή αφελής και πρέπει να μας προστατεύσουν από αυτόν τα ιερατεία τής πολιτικής και της δημοσιογραφίας που ξέρουν καλύτερα; Κι αν καταργήσουμε την ανάδειξη κομματικών αρχηγών από τη βάση το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Η κατάργηση και των βουλευτικών εκλογών;...

Δεν ισχυρίζομαι πως η πολιτικοποίηση του μέσου ψηφοφόρου θα έρθει αυτομάτως από τη συμμετοχή του σε μια εκλογική διαδικασία στη χάση και στη φέξη. Είναι μια καλή άσκηση, αλλά η ιδιότητα του πολίτη χρειάζεται καθημερινή τριβή... 

Από την άλλη, όμως, κανείς δεν πρόκειται να γίνει πολίτης αν εξουσιοδοτήσει ένα ιερατείο να αποφασίζει γι' αυτόν εσαεί. Η ρευστοποίηση, άλλωστε, των κομμάτων και η απαξίωση της πολιτικής δεν είναι συνέπειες της λαϊκής συμμετοχής αλλά της λαϊκής απόστασης από τη λήψη των αποφάσεων, καθώς και της ανατροπής της βούλησης των πολλών από την επιθυμία των λίγων. Γι' αυτό και οι περισσότεροι από εκείνους που δημοσιολογούν περί του αντιθέτου νομίζουν πως είναι περισσότερο έξυπνοι από όσο πραγματικά είναι και οι υπόλοιποι είμαστε περισσότερο αφελείς από ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα...

   

 

Ας μην αφήσουμε την Αριστερά να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...

Παρακολουθώ με γνήσια απορία τους βουλευτές και τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα διασώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς από τον δεξιό Στέφανο Κασσελάκη. Ιδίως με το επιχείρημά τους το οποίο συμπυκνώνεται στη φράση "μικρή πλην έντιμος Αριστερά" όταν θέλουν να μας πούνε πως δεν τους ενδιαφέρει η εξουσία αλλά η καθαρότητα του χώρου. Σε όλους αυτούς έχω κάποια νέα να μοιραστώ μαζί τους: η "μικρή" Αριστερά μάς τελείωσε όταν έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 και η "έντιμος" όταν υπέκυψε στο νεοφιλελευθερισμό τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς...

Πολύ καλά έπραξε τότε ο Αλ. Τσίπρας και δεν γύρισε τη χώρα στην εποχή τού χαλκού. Την ίδια στιγμή, όμως, που υπέγραφε το μνημόνιο η Αριστερά έπαυε να είναι αμόλυντη, ιδίως όταν στη συνέχεια το εφάρμοσε στο ακέραιο ενσωματώνοντας και στελέχη που είχαν ψηφίσει τα προηγούμενα μνημόνια. Με λίγα λόγια, δεν μετατόπισε ο Κασσελάκης το ΣΥΡΙΖΑ. Τον βρήκε μετατοπισμένο αλλά και με σάπια υλικά από τα οποία πασχίζει εδώ κι ένα χρόνο να τον απαλλάξει...

Με εντυπωσιάζουν, επίσης τρόπον τινά, και οι όρκοι στην ενότητα εκείνων που πριν περίπου ένα μήνα διασπάστηκαν από τη λαϊκή βούληση και καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Πολλώ δε μάλλον όταν συγκρότησαν μια ανίερη συμμαχία- λίγο νωρίτερα οι "87" είχαν απαιτήσει από τον ανθενωτικό Κασσελάκη να διαγράψει αυτόν με τον οποίο στη συνέχεια συμμάχησαν για να καθαιρέσουν τον πρόεδρο- που ο μόνος συγκολλητικός της ιστός είναι το μίσος. Όχι το πολιτικό μίσος, αλλά το προσωπικό μίσος... 

Συνεπώς, η Αριστερά είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Αρκεί να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...  

 

 

Όλοι "εμείς" ένα τεράστιο εγώ...

Θυμάστε το επεισόδιο των "Απαράδεκτων" στο οποίο ο Σπ. Παπαδόπουλος πάγωνε ενθυμούμενος πόσες φορές τον αποκαλούσαν "μαλάκα" στην παιδική του ηλικία; Αυτόν μου θυμίζουν και οι αποστάτες και οι πραξικοπηματίες κάθε φορά που τους αποκαλούν αποστάτες και πραξικοπηματίες. 

Δεν θα αλλάξουμε, όμως, την έννοια των λέξεων γιατί κάποιοι ντρέπονται για ό,τι έχουν κάνει ή θα έπρεπε να ντρέπονται. Όποιοι μαζικά εγκαταλείπουν το κόμμα με το οποίο εκλέχθηκαν για να συγκροτήσουν ένα άλλο είναι αποστάτες. Όσοι λίγοι ανατρέπουν τη λαϊκή βούληση είναι πραξικοπηματίες. Τελεία και παύλα...

Οι 163 δεν έχουν φυλακίσει τον Στέφανο Κασσελάκη και τους υποστηρικτές του ούτε τον ανέτρεψαν με τανκ. Έβαλαν, όμως, την εσωκομματική δημοκρατία στο γύψο την ίδια στιγμή που ανέτρεψαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο δίχως να έχουν προηγηθεί εκλογές. Αλίμονο, άλλωστε, αν εν έτει 2024 και δη σε ένα κόμμα τής Αριστεράς ο πήχης για να μην χαρακτηριστεί κάτι πραξικόπημα είναι τι έκανε πριν 57 χρόνια μια δράκα επίορκων συνταγματαρχών...

Συγχωρήστε με αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί μόνο ο Κασσελάκης είναι ένας εγωπαθής νάρκισσος, λες κι εκείνος έριξε τον Αλ. Τσίπρα και κάθισε στο προεδρικό γραφείο από μόνος του, και δεν είναι όσοι διεκδικούν την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας δήθεν το "εμείς" από το "εγώ". Από πότε οι 163 είναι περισσότεροι "εμείς" από τις 75.000; 

Από πότε το να δώσεις περισσότερες εξουσίες στη βάση είναι λιγότερο "εμείς" από το να τις επιβάλλεις ακόμα και τι να αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Από πότε το "διαπραγματεύομαι με τους υποψήφιους προέδρους τού ΠΑΣΟΚ και τους αποστάτες" είναι περισσότερο "εμείς" από το "θα ξαναφέρω το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία"; Μάλλον από τότε που η υποκρισία έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μιας πεθαμένης νομενκλατούρας...

 

Dead men walking...

Σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι εκλέγεται ξανά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης και, μάλιστα, από την πρώτη Κυριακή, στις 24 Νοεμβρίου. Μπορεί, άλλωστε, και το διευρυμένο σώμα τού συνεδρίου να τον επαναφέρει νωρίτερα στο προεδρικό αξίωμα. Κι ας πούμε πως η Κεντρική Επιτροπή των πραξικοπηματιών έχει αποφασίσει στο ενδιάμεσο πως η εκλογή των νέων μελών της θα γίνει στις 19 Ιανουαρίου. Ποια θα είναι η πολιτική της νομιμοποίηση, αν υποθέσουμε πως είχε ως τώρα, μέχρι τότε;...

Αν εκλεγεί πρόεδρος ένας εκ των Φάμελλου, Πολάκη, Γκλέτσου, Φαραντούρη ό,τι συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου θα έχει αποκτήσει πολιτική νομιμοποίηση. Αν, όμως, αυτό δεν συμβεί, όπως είναι και το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα, τότε κάποιοι θα πρέπει να υποβάλουν την παραίτησή τους την ίδια ημέρα κι όχι φυσικά να σκέφτονται πώς θα κρατήσουν τα αξιώματά τους όσο το δυνατό περισσότερο. Όπως έκαναν, δηλαδή, από τον Ιούνιο του 2023 μέχρι και σήμερα που ο μόνος ο οποίος παραιτήθηκε και φανερά το έχει μετανιώσει είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να κατεβάσουν όχι μόνο το διακόπτη, αλλά και το ρελέ στο ΣΥΡΙΖΑ. Προσαρμόζονται, άλλωστε, καλύτερα στο σκοτάδι και με την προσδοκία πως κάποιος θα περισυλλέξει το πολιτικό τους ναυάγιο. Θα είναι, όμως, πολύ λιγότεροι από όσους εικάζουν αρκετοί τη δεδομένη στιγμή. Όχι, βεβαίως, λόγω ενός ανύπαρκτου κομματικού πατριωτισμού ή μιας ενεργούς συνείδησης. Τουλάχιστον όχι αρκετοί. Κυρίως λόγω του πολιτικού ενστίκτου τής αυτοσυντήρησης για τρία ακόμα χρόνια ή όσο, τέλος πάντων, διαρκέσει η παρούσα Βουλή. Η βάση, άλλωστε, έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις της για κάποιους που θυμίζουν περισσότερο "dead men walking"...