Η Ανγκελα φιλούσε υπέροχα...

Ας υποθέσουμε πως τα ευρήματα στην Αμφίπολη δεν κατάληγαν σε φιάσκο και στον Τύμβο δεν βρίσκαμε "απλώς" κάποιο στρατηγό τού Αλέξανδρου του Γ', την Ολυμπιάδα, την Ρωξάνη ή κάποια άλλη σημαίνουσα προσωπικότητα της ελληνιστικής περιόδου αλλά τον ίδιο τον Αλέξανδρο, και μάλιστα νεκραναστημένο! Τί θα σήμαινε αυτό; Πως η κυβέρνηση επί των ημερών τής οποίας ανακαλύφθηκε ο τάφος τού μεγάλου στρατηλάτη είναι αντάξια συνεχίστριά του και θα έπρεπε να θεωρούμε τον Αντ. Σαχλαμαρά ή τον ερωτοχτυπημένο με την Αμάλ Αλαμουντίν υπουργό Πολιτισμού ως σπουδαιότερους αρχαιολόγους από τον Μανώλη Ανδρόνικο; Μόνο σε μια υπανάπτυκτη, πολιτικώς κι όχι μόνο, μπανανία θα σκεφτόταν μια κυβέρνηση να στήσει ένα επικοινωνιακό πανηγυράκι γύρω από μία αρχαιολογική ανασκαφή χωρίς καν να έχουμε πρώτα κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα. Και μόνο σε μια τριτοκοσμική χώρα οι επιστήμονές της θα συμπεριφέρονταν σαν να ήταν τσαρλατάνοι, υποτιμώντας εμμέσως με αυτόν τον τρόπο και τη δική τους δουλειά για λίγα παραπάνω λεπτά δημοσιότητας...

Το ότι δεν έχει βρεθεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ο τάφος κάποιας σπουδαίας προσωπικότητας δεν είναι, βεβαίως, ευθύνη των σαμαροβενιζέλων. Πολλά μπορούμε να τους προσάψουμε, αλλά ασφαλώς όχι αυτό. Προσβάλλει, όμως, τη νοημοσύνη τού ελληνικού λαού η αντίληψη πως με δυο Σφίγγες, μια Καρυάτιδα κι ενδεχομένως μερικά λείψανα θα γίνει δυνατό να περάσει ένα τρίτο μνημόνιο χωρίς κανείς να το πάρει είδηση. Καταλαβαίνω, πάντως, τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Η τρόικα την πιέζει να ανοίξει δύσκολα θέματα, όπως το ασφαλιστικό, οι ομαδικές απολύσεις κι ο συνδικαλιστικός νόμος, που είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσει να τα περάσει από μια Βουλή τα μέλη τής οποίας γνωρίζουν ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα πρέπει να τρέχουν στις εκλογικές τους περιφέρειες για να μαζέψουν ψηφαλάκια επανεκλογής. Την ίδια ώρα, το Βερολίνο έχει πάψει να θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ μπαμπούλα είτε γιατί τον υποτιμά, πιστεύοντας σε μια κωλοτούμπα τού Αλέξη Τσίπρα, είτε γιατί τον έχει ζυγίσει σωστά και η επίσημη Αριστερά θα αποδειχθεί μια από τα ίδια. "Αν δεν μας κάνετε όλες τις χάρες, δεν μας πολυενδιαφέρει να παραμείνετε στην εξουσία", είναι το σαφές μήνυμα Μέρκελ στους σαμαροβενιζέλους, οι οποίοι βρίσκονται σε ολοφάνερο πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο επιτείνεται από την ανικανότητά τους να αντιληφθούν τη σε βάρος τους πραγματικότητα...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς εξακολουθεί να πιστεύει, όπως φάνηκε κι από το δημόσιο ραντεβού του με τον τουρίστα τής Ραφήνας, ότι η κυβέρνησή του κινδυνεύει να πέσει λόγω της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Τόσο αυτός όσο κι ο Β. Βενιζέλος ζουν με την ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα απαραίτητοι στη φράου Ανγκελα και δεν πρόκειται να υπάρξει κάποιο ατύχημα με την τρόικα. Τα σπρεντς ανεβαίνουν ξανά και το χρηματιστήριο βουλιάζει, αλλά εκείνοι επιμένουν πως η οικονομία έχει ανακάμψει όταν δεν συνηγορούν σε αυτό πλέον ούτε οι αριθμοί, πόσω μάλλον η καθημερινότητα των πολιτών. Στην θέση τους, επομένως, θα προετοιμαζόμουν για μια ηρωική έξοδο, ακόμα και πριν το τέλος τού 2014, και δεν θα αναλωνόμουν σε πιέσεις για αποστασία προς βουλευτές άλλων κομμάτων ή στο "φλερτ" με ανεξάρτητους προκειμένου να συγκεντρωθεί ο "μαγικός" αριθμός των 180. Το τρίτο μνημόνιο έρχεται κι αν οι σαμαροβενιζέλοι θέλουν να διατηρήσουν έστω ένα ψήγμα υστεροφημίας θα ήταν προτιμότερο να προκήρυσσαν οι ίδιοι τις εκλογές που θα λειτουργήσουν εν είδει δημοψηφίσματος για το πώς θέλουμε να προχωρήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση καλό είναι να περιμένουν πολύ σύντομα το φιλί τού Ιούδα από την Ανγκ. Μέρκελ...  

Ο Γοργοπόταμος θα σώσει τη χώρα, όχι ο Γράμμος και το Βίτσι...

Η Ιστορία αδίκησε τον Αδ. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη. Αυτοί οι δύο πολιτικοί "τιτάνες", με τις εθνικιστικές-νεοναζιστικές καταβολές-οικογενειακές και μη-, είναι άτυχοι που πολιτεύονται τον 21ο αιώνα. Αν ήταν πιο τυχεροί, θα έπρεπε να ήταν βουλευτές στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τότε που η μισή χώρα βρισκόταν στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα και η άλλη μισή, κατά βάση οι γερμανοτσολιάδες δοσίλογοι της κατοχής, έκανε κουμάντο ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το διάβολο ή "απλώς" έμενε ένοχα ουδέτερη. Σε αυτήν την εποχή ταιριάζουν πολιτικοί όπως οι Γεωργιάδης-Πλεύρης, οι οποίοι δυστυχώς δεν εκφράζουν απλώς ένα παρακμιακό κομμάτι τής δεξιάς παράταξης, αλλά τον κεντρικό πυρήνα της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι "παιδί" τού Αβέρωφ, ενός από τους πιο σκληρούς δεξιούς, ο οποίος ακόμα και το 1982 δεν αναγνώριζε την Εθνική Αντίσταση και μιλούσε για εαμοβούλγαρους και κομμουνιστές προδότες. Μόνο που (και) αυτοί οι "προδότες" απελευθέρωσαν τη χώρα από το γερμανικό ζυγό κι αντί η ελληνική πολιτεία να προσκυνά την θυσία τους, τους επιφύλαξε τη σταύρωση τις δεκαετίες που ακολούθησαν για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι μαυραγορίτες...

Ο δήμαρχος Χαλανδρίου έκανε το "έγκλημα", μεταξύ δεκάδων άλλων εμβατηρίων που ακούστηκαν, να ζητήσει να παίξει κι ο ύμνος τού ΕΑΜ (η μουσική του, ούτε καν οι στίχοι του) στην παρέλαση της πόλης. Ναι, θα έπρεπε να "μυρίσει θυμάρι και βασιλικό", να ακουστεί δηλαδή κι ο ύμνος τού ΕΔΕΣ. Από πού κι ως πού είναι ωστόσο εμφυλιοπολεμικό να παιανίσει ο ύμνος των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, αλλά "έτυχε" να είναι και κομμουνιστές; Κι αν από φασιστάκια τύπου Γεωργιάδη-Πλεύρη δεν περίμενα τίποτα καλύτερο, έφριξα με το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο "πολύς" Π. Τατσόπουλος, πως δηλαδή δεν έπρεπε να παίξει ο ύμνος τού ΕΑΜ γιατί την 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είχε σχηματιστεί ακόμα. Με το...σκεπτικό τού εραστή τής μισής Αθήνας θα έπρεπε να ακούμε τον ύμνο τής δικτατορίας Μεταξά της 4ης Αυγούστου, τον οποίο μάλιστα το μιντιακό συγκρότημα το οποίο υπηρετεί ο "Πετράν" έχει συμπεριλάβει στους δέκα μεγάλους ηγέτες, την ιστορία των οποίων μοιράζει στους αναγνώστες του. Ούτε το έπος τής Αλβανίας είχε συντελεστεί την 28η Οκτωβρίου 1940. Ο Π. Τατσόπουλος και οι συνοδοπόροι του στην άκρα δεξιά θα μας απαγορεύσουν να γιορτάζουμε κι αυτό, όπως και την επανάσταση του 1821, την οποία τόσο υποτίμησε ο ανεξάρτητος βουλευτής με τη διαβόητη σειρά εκπομπών του;...

Η Εθνική Αντίσταση υπήρξε μια μεγαλειώδης στιγμή τής ελληνικής Ιστορίας. Και τότε υπήρξαν ανθρωπάκια που είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή για να γλιτώσουν τα τομάρια τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είτε για να πλουτίσουν στη χειρότερη. Το ναζισμό, όμως, τον πολέμησαν κι αριστεροί και δεξιοί και γι' αυτό η μάχη τού Γοργοπόταμου, με τη συνεργασία ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, θα έπρεπε να γιορτάζεται κι αυτή ως εθνική επέτειος, να συμβολίζει κι αυτή τί μπορούν να πετύχουν οι έλληνες όταν είναι μονιασμένοι. Αντιθέτως, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αναπαράγουμε το Γράμμο και το Βίτσι και γι' αυτό ευθυνόμαστε όλοι, κι Αριστεροί και δεξιοί. Ναι, ο ΕΛΑΣ σκότωσε γυναικόπαιδα και δεν στέκεται ως δικαιολογία πως προέρχονταν από οικογένειες δοσίλογων. Ναι, στον εμφύλιο πόλεμο έλληνες σκότωναν έλληνες κι όχι πατριώτες (αρκετοί εκ των οποίων ήταν ταγματασφαλίτες στην κατοχή) ανταρτοσυμμορίτες...

Πολλοί μέμφονται σήμερα τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πέρα, όμως, από τις κομματικές σκοπιμότητες και τις ουσιώδεις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στην Αριστερά και σε αυτούς που θέλουν, για παράδειγμα, να κλείσουμε τα σύνορα στους μετανάστες και πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, προκύπτει κοινός τόπος συνεννόησης για το καλό τής πατρίδας. Υπάρχει ένα κομμάτι τής δεξιάς που ακόμα κι αν δεν ενστερνίζεται τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων, εν τούτοις αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους σύγχρονους ξένους κατακτητές και να πιστέψει ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη απάντηση στο σοσιαλισμό. Μήπως ήρθε, επομένως, η ώρα οι αντίστοιχοι βελουχιώτηδες και ζέρβες (έστω κι αν τα μεγέθη είναι διαφορετικά) του 2014 να απομονώσουν τους έντιμους αλλά ανούσιους μαχητές τής ιδεολογικής καθαρότητας ο καθένας του χώρου του, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να σχεδιάσουν μια νέα "ανατίναξη" της γέφυρας του Γοργοπόταμου; Τα εκρηκτικά, άλλωστε, δεν έχουν ιδεολογία, χρειάζονται απλώς καλούς χειριστές τους, κι αυτοί μπορεί να είναι και "γαλάζιοι" και "κόκκινοι"...   



 

Θέμο, άσε τη Ρένα και πιάσε τα τρένα γιατί τα 5.000.000 παραμένουν αδικαιολόγητα...

Οταν έχεις αποφασίσει από τα πριν ποιό θα είναι το συμπέρασμά σου μπορείς να βρεις χίλιους τρόπους για να καταλήξεις σε αυτό. Στα διαπλεκόμενα μίντια, αυτά που χρωστούν της Μιχαλούς κι αν ήταν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση δεν θα χρηματοδοτούνταν από τις τράπεζες ούτε με σφαίρες, έχουν επιδοθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στην πιο άγρια μορφή προπαγάνδας σε βάρος τού ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και για τα δικά τους στάνταρ που νομίζαμε πως είχαν κορυφωθεί με την ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την επιστροφή στη δραχμή, με τον Βελζεβούλ και κάθε είδους Αρμαγεδδώνα. Το ότι, βεβαίως, η Αριστερά καλπάζει προς την αυτοδυναμία δεν είναι καθόλου τυχαίο πως συμπίπτει χρονικώς με την ανελέητη ισοπέδωσή της και τη σύνδεσή της άλλοτε με την πλουτοκρατία κι άλλοτε με την τρομοκρατία. Μόνο που είναι κωμικοτραγικό οι ίδιες πένες που χρυσοπληρώνονται από την ελίτ για να προασπίζουν τα συμφέροντά της να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την εργατική τάξη, και τις καθαρίστριες ανάμεσά της. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον παρά ενεργούμενο του κατεστημένου και πολέμιος των προλετάριων, με ποιό ηθικό πλεονέκτημα τον μέμφονται αυτοί που έχουν στρογγυλοκαθίσει εδώ και δεκαετίες στην θέση τού υμνητή-απολογητή τού συστήματος;...

Η Ρένα Δούρου κατηγορείται από το "Πρώτο Θέμα", τη γνωστή και μη εξαιρετέα ρυπαροφυλλάδα με τα πρωτοσέλιδα του Χρ. Ζαχόπουλου και του Παύλου Φύσσα, πως πρόδωσε τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Είχε υποσχεθεί η περιφερειάρχης Αττικής πως θα τις προσλάμβανε στην περιφέρεια; Οχι. Εχουν ζητήσει οι ίδιες οι καθαρίστριες να προσληφθούν στην περιφέρεια; Οχι. Δήλωσε την Τρίτη η Ρένα Δούρου πως θα επανεξετάσει τη σύμβαση του προκατόχου της κι αγαπημένου παιδιού των διαπλεκόμενων, του γνωστού κι από το σκάνδαλο της άρσης βαρών Γ. Σγουρού, με ιδιωτική εταιρεία καθαρισμού; Ναι. Κι όμως, ο ιδιοκτήτης τής επίμαχης κωλοφυλλάδας Θ. Αναστασιάδης, ο οποίος αν και δεν έχει καταφέρει ακόμα να δικαιολογήσει κάτι "εκατομμυριάκια" ευρώ εξακολουθεί να κυκλοφορεί ανενόχλητος ανάμεσα σε Ελλάδα κι Ελβετία, έχει την αλαζονεία να μιλά για υποκρισία τής περιφερειάρχη, η οποία έχει το "θράσος" να μην επιθυμεί τη δημιουργία πελατειακών σχέσεων στην περιοχή ευθύνης της. Αντί οι φαύλοι να σωπαίνουν, μήπως και λησμονήσουμε την παρουσία τους και γλιτώσουν τις καταδίκες που τους περιμένουν στην περίπτωση που η Δικαιοσύνη σταθεί επιτέλους στο ύψος τής αποστολής της, συνεχίζουν να κουνούν το δάχτυλο μέσα από τις κατακίτρινες σελίδες τους...

Οι 180 βουλευτές για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν βρίσκονται, οι εκλογές πλησιάζουν και οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και των διαπλεκόμενων, δίνουν μεγάλες διαφορές στο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που στον έρωτα, στον πόλεμο και στην πολιτική όλα επιτρέπονται, είναι λογικό και το σύστημα να χρησιμοποιεί όλο το επικοινωνιακό του οπλοστάσιο για να αποφύγει το αναπόφευκτο. Κι εκεί που αμφιβάλλω για το κατά πόσο η επίσημη Αριστερά θα φανεί αντάξια των ιστορικών περιστάσεων έρχεται αυτό το μένος τής ελίτ, με το οποίο δυστυχώς συμπορεύεται και το ΚΚΕ, που μου γεννά αισιοδοξία για καλύτερες ημέρες. Θα παραμένω αισιόδοξος όσο βλέπω τη σαπισμένη μεταπολίτευση να αντιμετωπίζει το ΣΥΡΙΖΑ όχι με κριτική διάθεση, αλλά με εμπάθεια που κρύβει φόβο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως στην Κουμουνδούρου είναι όλα καλά κι ωραία και για τις όποιες παρασπονδίες φταίνε οι άλλοι. Εχω δει το πρόγραμμα ανακούφισης των πρώτων εκατό ημερών, με το οποίο λίγο πολύ συμφωνώ. Ακόμα περιμένω, όμως, να διαβάσω το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, το οποίο θα βασίζεται στις αρχές τής κοινωνικής δικαιοσύνης και της σύγκρουσης όχι μόνο με το κεφάλαιο, αλλά και με τις συντεχνίες. Γιατί μια Αριστερά που είναι αντάξια του ονόματός της δεν πρέπει να αντιπαλεύει μόνο τους κεφαλαιοκράτες, αλλά και τους φαύλους συνδικαλιστές από τα πανεπιστήμια μέχρι τις ΔΕΚΟ. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια νέα Ελλάδα...

   

Για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους την 27η Οκτωβρίου ακολουθεί η 29η...

Απορώ γιατί το καθεστώς επιτρέπει ακόμα τον εορτασμό τής 28ης Οκτωβρίου. Ισως από συνήθεια, ίσως γιατί φροντίζει να μη διδάσκει ή να μην δίνει έμφαση στο Επος της Αλβανίας, που αυτό από μόνο του είναι αρκετό να μας πείσει πως από το 2010 και μετά τα κάναμε όλα λανθασμένα, αλλά στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις μαθήτριες με τις μίνι φούστες. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή και συναντήσουμε τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για να μη γίνει η χώρα μας ιταλική αποικία, αυτούς που έτρωγαν χιόνι αλλά πολεμούσαν ακόμα και δίχως χέρια και πόδια, τί θα τους πούμε; Πως εμείς δειλιάσαμε να πούμε ένα όχι στο μνημόνιο γιατί φοβηθήκαμε πως θα μας διώξουν από το ευρώ; Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τούς αγωνιστές τής Εθνικής Αντίστασης που αρνήθηκαν να γίνουν γερμανοτσολιάδες και το πλήρωσαν με τη ζωή τους; Ποιά θα είναι η δικαιολογία μας; Πως θυσιάσαμε ό,τι ιερότερο έχει ένας άνθρωπος, την αξιοπρέπειά του δηλαδή, γιατί χεστήκαμε πάνω μας με την ιδέα και μόνο πως θα μας πετάξουν από την Ε.Ε. και θα χρειαστεί να χρησιμοποιούμε διαβατήριο για να πηγαίνουμε τριημεράκια στο Μιλάνο και στο Παρίσι; Πώς θα σταθούμε δίπλα σε εκείνους που άφησαν πίσω τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην πατρίδα για να πολεμήσουν το φασισμό όταν εμείς τον κάναμε κοινοβουλευτική δύναμη με φιλοδοξία εξουσίας;...

Η 28η Οκτωβρίου είναι καταραμένη ημέρα για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους. Εκείνοι προτιμούν να θυμούνται συνθηκολογήσεις, λαϊκές ήττες, εθνικές ταπεινώσεις για να μπορούν να δικαιολογούν τη στάση ζωής τους, που ταιριάζει σε δούλους κι όχι σε ελεύθερους πολίτες. Η λογική, άλλωστε, υπαγόρευε και το 1940 να μην πάμε κόντρα στους ισχυρούς τού πλανήτη γιατί θα βγαίναμε χαμένοι. Ποιά ήταν η Ελλαδίτσα για να τα βάλει με μουσολίνηδες και Χίτλερ; Μόνο που τότε δεν υπήρχαν πάγκαλοι και πρετεντέρηδες για να δημιουργούν ενοχές στον ελληνικό λαό με σκοπό να κάτσει στα αβγά του. Η ελίτ δεν είχε διαθέσιμα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας που έχει σήμερα στην υπηρεσία της ώστε αντί να μας ξυπνά το φιλότιμο να μας βομβαρδίζει με ένα συνεχόμενο όσο και υποκριτικό "μαζί τα φάγαμε"...

Ο Μεταξάς, σαν άλλος ρεζίλης των Παπανδρέου, πολύ θα ήθελε να υπογράψει ένα αντίστοιχο μνημόνιο με τη Ρώμη και να πει ένα "και τί να έκανα;". Μόνο που θα είχε να αντιμετωπίσει ένα λαό που δεν ήταν αποχαυνωμένος από το ναρκωτικό τής καλοπέρασης κι από το χυδαίο συμβιβασμό που λέγεται μεσαία τάξη. Αντί για την τρομοκράτηση των δελτίων των οκτώ οι έλληνες άκουγαν μέσα τους τη φωνή τού Λεωνίδα να τους καλεί να μιμηθούν το δικό του "μολών λαβέ". Και υπάκουσαν στην ιστορική τους ευθύνη γι' αυτό και σήμερα όλοι θα πρέπει να γονατίζουμε ενώπιον του αίματος που έχυσαν αυτοί οι άνθρωποι που η Ιστορία τούς έκανε τη χάρη να γίνουν ήρωες. Οχι γιατί κέρδισαν στους Αγιους Σαράντα και στο Τεπελένι, αλλά γιατί δεν κιότεψαν να δώσουν τη μάχη. Ηξεραν ότι το πιθανότερο ήταν να γυρίσουν νεκροί στα σπίτια τους κι όμως χαμογελούσαν. Κι εμείς τα δειλά, καλομαθημένα, χειραγωγήσιμα, ψοφοδεή ανθρωπάκια ακόμα τρέμουμε μήπως χάσουμε και τις τελευταίες μας τραπεζικές καταθέσεις...

Είναι αλήθεια ότι όσοι αποφεύγουν τις μάχες ζουν περισσότερο. Του φευγάτου η μάνα, άλλωστε, δεν έκλαψε ποτέ. Το έχει κάνει κι ο γράφων επανειλημμένως και ύστερα δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις τύψεις. Τί νόημα έχει, όμως, να φτάσεις τα εκατό, γερός, δυνατός, επιτυχημένος, πάντοτε πρόθυμος να υπηρετείς τα αφεντικά σου, να περιφρονείς τους μια φόρα κι έναν καιρό φίλους σου, να το παίζεις ουδέτερος όταν τα γεγονότα σε καλούν να σταθείς με κάποιους και να εναντιωθείς σε άλλους, όταν θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς και η παρουσία σου σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό; Σέβομαι τους ιδεολογικούς μου αντιπάλους που χρησιμοποιούν επιχειρήματα αντί για ύβρεις για να στηρίζουν τις θέσεις τους. Μπορώ να κατουρήσω, ωστόσο, δίχως να το μετανιώσω πάνω στα άνευρα, άψυχα, πρόωρα γερασμένα μυαλά ανδρείκελων που δεν ζώνονται φυσεκλίκια όταν βλέπουν τον εχθρό να πλησιάζει, αλλά πιάνουν στασίδι στην εξέδρα για να παρακολουθήσουν από απόσταση τη μάχη και στο τέλος να πανηγυρίσουν με την πλευρά των νικητών.

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που διαβάλλουν και υπονομεύουν προκειμένου να μη χάσουν τα κεκτημένα τους, αλλά και σε αυτούς που δεν θέλουν να αναμειγνύονται όταν πιστεύουν ότι η φωτιά δεν τους αφορά. Πάντοτε έρχεται, όμως, εκείνη η ημέρα για τα ετερόφωτα, εθελόδουλα μηδενικά που η πυρκαγιά κυκλώνει και το δικό τους σπίτι. Και τότε δεν υπάρχει κανένας εκεί γύρω να τους γλιτώσει, πόσω μάλλον αυτοί στους οποίους υποτάχθηκαν και οι οποίοι γνωρίζουν πόσο αναλώσιμες είναι οι μετριότητες που κάποια στιγμή μπορεί να μπέρδεψαν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αλίμονο, οι νεκροί τού Επους της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης πρέπει να λησμονηθούν το γρηγορότερο, έχουμε κι ένα τρίτο μνημόνιο να περάσουμε άλλωστε...  
 

    

  

Βάζουμε το προφιτερόλ μπροστά από ένα χοντρό και περιμένουμε να μην το φάει...

Για να μπορείς να απαιτείς από τους άλλους θυσίες, οφείλεις να είσαι ο πρώτος στις οποίες υποβάλλεσαι. Οταν ζητάς από το πόπολο εντιμότητα και συνέπεια στις υποχρεώσεις του πρέπει, αν μη τί άλλο, να είσαι εσύ ο ίδιος έντιμος και συνεπής. Το ψάρι βρωμά από το κεφάλι και μια κοινωνία πορεύεται προς τα εκεί που τη σέρνουν οι επικεφαλής της. Οταν, όμως, η πολιτική της ηγεσία αποτελείται από τύπους όπως ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος κλαίγεται πως δεν βγαίνει οικονομικώς και πως οι βουλευτές έχουν πληρώσει περισσότερο από όλους την κρίση, ή ο Αργ. Ντινόπουλος που με διάφορους νομικισμούς χρωστά περί τα 30.000 ευρώ στο ασφαλιστικό του ταμείο, στο οποίο παριστάνει τον άνεργο, είναι πολύ δύσκολο να απαιτείς από το λαό να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις σου. Το ίδιο ισχύει και για την Ελ. Κούρκουλα-"Σελήνη", της οποίας ο σύζυγος Δ. Παναγιωτάκης εξασφαλίζει με ευκολία κρατικό ζεστό χρήμα για να κάνει η κυρία του την θεατρική παραγωγό και η τελευταία μας δείχνει με το δάχτυλο σαν μικρούς Τσοχατζόπουλους. Η πολιτική ελίτ  δυσφορεί στα τηλεπαράθυρα για το ότι ο λαός δεν έχει αλλάξει νοοτροπία, αλλά η ίδια είναι που ζει ακόμα στις ημέρες τής ψεύτικης ευδαιμονίας, όπου βασίλευαν οι ανισότητες και θέριευε η ξετσιπωσιά...

Κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Θέλει, όμως, γενναιότητα για να δείξεις ηθικό σθένος ζώντας σε ένα σύστημα που σου κλείνει πονηρά το μάτι για να παρανομήσεις με την πρώτη ευκαιρία. Από το γρηγορόσημο έως τη φοροαποφυγή σε ένα καθεστώς ανελέητης φορολόγησης των μικρομεσαίων πολλές φορές γίνεται αδύνατο να πείσεις τον εαυτό σου να μην είναι μαλάκας και να παίξει το παιχνίδι όπως το διδάσκουν στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα μέσα ενημέρωσης και σε κάθε άλλο τόπο και μέσο μαζικής προπαγάνδας. Βάζουμε το προφιτερόλ μπροστά από ένα χοντρό και περιμένουμε να μην τη φάει, το ποτό στο χέρι ενός αλκοολικού ή τη ρουλέτα σε απόσταση αναπνοής από ένα τζογαδόρο κι έχουμε την απαίτηση να φανούν άγιοι. Κι όμως θαυμάζουμε τους αγιορείτες μοναχούς γιατί μένουν αγνοί (όσοι μένουν τέλος πάντων), αλλά δεν τους φέρνουμε ενώπιος ενωπίω με τους πειρασμούς που συναντά ο καθένας μας στην κοσμική του ζωή για να τους τεστάρουμε σε πραγματικές συνθήκες. Γι' αυτό και το πρόβλημα είναι συστημικό κι όχι ατομικό. Ας φτιάξουμε πρώτα θεσμούς, δομές και φορείς που να ευνοούν τη συλλογικότητα, την αξιοκρατία και την εντιμότητα και ύστερα θα έχουμε κάθε δικαίωμα να στιγματίζουμε τα απωλολότα πρόβατα. Μόνο τότε όμως, όχι νωρίτερα...

Σε διαφορετική περίπτωση θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε  ότι το μόνο που μας αξίζει δεν είναι άλλο από το να πληρώνουμε τους φόρους και τα χαράτσια με δόσεις και θα πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ από πάνω στους κυβερνήτες μας που μας...νοιάζονται τόσο πολύ. Αντί η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και παροχής ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου, ακούμε μόνο για προεκλογικές σοσιαλδημοκρατικές τακτικές ελάφρυνσης των βαρών, σε συνδυασμό όμως με την επιμήκυνσή τους. Αυτός είναι ο στόχος άλλωστε, να χρωστούμε για μια ζωή ώστε να μη μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι από τη μάχη τής βιοπάλης και να είμαστε κι ευχαριστημένοι με τα μερίσματα και τα ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα που μας πετούν σαν το παξιμάδι στο σκύλο...

Την ίδια ώρα που οι έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώσουν και τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που τα δανεικά καταλήγουν πίσω στους δανειστές μας σχεδόν απευθείας και που η Ανγκ. Μέρκελ σχεδιάζει το νέο μνημόνιο, το οποίο οι σαμαροβενιζέλοι ασμένως θα αποδεχθούν, το μόνο "όραμα" που μας σερβίρουν είναι αυτό των επιδομάτων τα οποία συνοδεύουν τους πολλαπλάσιους κεφαλικούς φόρους που μας επιβάλλουν. Και είναι αυτό ακριβώς που επιτείνει την εθνική μας κατάθλιψη, πως το μόνο που υπόσχονται οι λαοπλάνοι είναι πως κάποτε, κάπου, κάπως θα βγούμε από τα μνημόνια. Και πέραν τούτου μηδέν κι από την κυβέρνηση κι από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό είναι που κάνει το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν...




  

Δέκα συστημικοί γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα...

Γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι μας, ντρεπόμαστε γι' αυτό που είμαστε κι αναζητούμε συνεχώς να πλασάρουμε μια άλλη εικόνα τού εαυτού μας από την πραγματική; Είναι γιατί είμαστε τόσο πολυσχιδείς προσωπικότητες ή γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να ανήκουμε σε ευρύτερες ομάδες από αίσθημα κατωτερότητας, από κομπλεξισμό, από συμφέρον ή από αυτογνωσία; Ενδεχομένως να μην είναι τίποτα από όλα αυτά ή κι όλα αυτά μαζί που κάνουν, για παράδειγμα, τον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Μ. Βορίδη να αισχύνονται να παραδεχθούν ότι είναι ακροδεξιοί ή και νεοναζί τραμπούκοι, τη Γ. Αγγελοπούλου να ομολογήσει ότι πριν ασπαστεί την Αριστερά η ίδια και η οικογένειά της είχαν ασπαστεί τα δισεκατομμύρια των Ολυμπιακών Αγώνων κι όχι μόνο ή τους Λ. Λαζόπουλο και Στ. Θεοδωράκη να αποδεχθούν ότι πριν μεταλλαχθούν σε αντισυστημικούς κήρυκες ή κι αυτήν τη στιγμή ακόμα δεν είναι κάτι παραπάνω από υπηρέτες αφεντάδων, διαφορετικών ο καθένας τους...

Δεν έχουν μόνο οι φτωχοί το δικαίωμα να είναι Αριστεροί. Αλλωστε θεμελιωτές τού σοσιαλισμού όπως ο Μαρξ κι ο Λένιν υπήρξαν ταξικοί αποστάτες, μεγάλωσαν δηλαδή στα πλούτη αλλά όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν την τάξη στην οποία γεννήθηκαν αλλά την πολέμησαν κιόλας. Και ούτε απαγορεύεται κάποιος να μυηθεί στα κομμουνιστικά ιδεώδη στα 60 του χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αρκεί όμως να το εννοεί στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια και να μην αποτελεί ο όρκος στην κοινωνική δικαιοσύνη σημαία ευκαιρίας τώρα που "πέφτουν οι θρόνοι και τραντάζει η γης". Αν η Γ. Αγγελοπούλου, για παράδειγμα, αποφάσισε όντως να δει αυτόν τον κόσμο με άλλα μάτια την παρακινώ να μοιράσει τα περισσότερα ιμάτιά της στο λαουτζίκο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο το καλό παράδειγμα στους κοσμικούς φίλους της προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μιμηθώ τον Ηλ. Ψινάκη και θα της πω "παράτα μας κουκλίτσα μου"...

Υπό μία έννοια, εξάλλου, εκτιμώ περισσότερο τον Μάρκο Σεφερλή από τον Λ. Λαζόπουλο κι όχι μόνο γιατί ο τελευταίος είναι λαρισαίος κι ο γράφων βολιώτης! Θεωρώ πολύ πιο έντιμο το χιούμορ τού πρώτου, ακόμα και με τις χοντροκοπιές, τις υπερβολές, τα ρατσιστικά ή σεξιστικά σχόλιά του, γιατί τουλάχιστον αποσκοπεί αποκλειστικώς στο να κάνει τον κόσμο να γελά, δίχως να το μπλέκει με επαναστατικές φιοριτούρες, πολιτικές κατηχήσεις και ηθικοπλαστικά ιεροκηρύγματα. Ούτε και η σάτιρα του Λ. Λαζόπουλου, εδώ που τα λέμε, διακρίνεται για το λεπτό, σαρκαστικό, βρετανικό της χιούμορ, αλλά από βωμολοχίες και παρωχημένα εφηβικά αστεία με τα οποία δυσκολεύομαι να γελώ στα 36 μου. Κι όταν ο Λ. Λαζόπουλος, κάπου ανάμεσα στα ανέκδοτα για χοντρές, κλανιές και χήρες, πει και κάτι σωστό που έχει πολιτικές προεκτάσεις, με ένα ύφος πάντοτε σοφού που κατέβηκε στη γη για να συνετίσει τους αμαρτωλούς, τότε η υποκρισία τού ανοίγει την αγκαλιά της για να τον ευχαριστήσει που της απόδωσε και πάλι τιμές. Ο ομοτράπεζος και...ομοσκαφάτος τής φαύλης ελίτ δεν διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα για να κουνά το δάχτυλο στο σύστημα. Αυτός ο τόπος είναι, άλλωστε, πολύ μικρός για να μη γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται ο ίδιος στο προλεταριάτο που έχει στη δούλεψή του ή πόσο καλή σχέση έχει με τις φορολογικές του υποχρεώσεις...

Κι εκεί, βεβαίως, που δεν μπορώ να συγκρατήσω πια τα γέλια μου είναι όταν ακούω τον Στ. Θεοδωράκη να ισχυρίζεται πως τον πολεμά το κατεστημένο. Ποιό σύστημα σε πολεμά καλό μου παιδί; Αυτό που σε έβαλε μπροστάρη στον αγώνα του για να μην κυβερνήσει η Αριστερά; Που σου χρηματοδότησε κόμμα και σε προωθεί περισσότερο κι από ό,τι ο Δ. Κοντομηνάς την Κ. Σπυροπούλου; Που φιλοξενεί δηλώσεις δικές σου και των στελεχών σου στα διαπλεκόμενα μίντια και τις παρουσιάζει σαν ό,τι πιο επαναστατικό έχει ακούσει αυτός ο τόπος από την εποχή που ο Καποδίστριας προσπάθησε να του φτιάξει οργανωμένη πολιτεία; Πού βρίσκεται το καινοτόμο σε προτάσεις όπως οι ποσοστώσεις μεταναστών σε κάθε γειτονιά; Τα ίδια έλεγε κι ο Χίτλερ, με λιγότερο τακτ βεβαίως γιατί ο Αδόλφος ονόμαζε παρόμοιες προτάσεις τελική λύση και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάνω λάθος, επομένως, αν γράψω πως δέκα συστημικοί γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα;...    

    

Μπήκαν στο πανεπιστήμιο οι οχτροί από την Κερκόπορτα που άφησε ανοιχτή η Αριστερά...

Το δικαίωμα στην εξέγερση, έκφραση του οποίου μπορεί να είναι και η κατάληψη δημόσιου χώρου, περιλαμβάνεται στα δικαιώματα ενός ελεύθερου ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν περιέχεται σε κανένα νομοθετικό κείμενο. Αν σκεφτούμε πόσα πράγματα ήταν παράνομα στο παρελθόν και τώρα θεωρούνται οι βάσεις τής κοινωνίας μας, δεν θα αντιμετωπίζαμε με τόση δογματικότητα τη νομιμότητα. Ελλοχεύει, όμως, πάντοτε και η κατάχρηση του όποιου δικαιώματος, ακόμα κι αυτού στην εξέγερση. Και σε αυτήν την παγίδα έχει πέσει η Αριστερά όσον αφορά τουλάχιστον τα πανεπιστήμια...

Αν, για παράδειγμα, το άσυλο δεν γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης για κάθε είδους ακρότητα, σήμερα θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα και οι μικροαστικές πέτρες σε περίπτωση που υπήρχε η σκέψη και μόνο κατάργησής του. Δεν κουνήθηκε φύλλο, ωστόσο, και σε αυτό μεγάλη ευθύνη δεν έχει μόνο η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα απάθειας αλλά και το ότι η Αριστερά δεν φρόντισε τις προηγούμενες δεκαετίες να το περιφρουρήσει η ίδια κι επέτρεψε σε κάθε λογής εγκληματικό στοιχείο ή λούμπεν εξεγερμένο να το απαξιώσει. Το ίδιο ισχύει και για τις φοιτητικές εκλογές, που από μοχλός εκδημοκρατισμού των πανεπιστημιακών δομών μεταλλάχθηκαν σε υπόγειο αλισβερίσι μεταξύ κομματόσκυλων και καθηγητών...

Το ίδιο συμβαίνει και με το δικαίωμα στην κατάληψη, το οποίο παραφορέθηκε σε βαθμό αυτογελοιοποίησης. Ο νέος πρύτανης του Πανεπιστήμιου Αθηνών δεν είναι ο πιο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος του κόσμου. Ενδεχομένως να μη φέρει καμιά αντίρρηση στην άλωση των ΑΕΙ από τους ιδιώτες. Δεν έχει, όμως, απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να υπερασπιστεί τους χώρους τού πανεπιστημίου από τον πάσα ένα που τους θεωρεί χωράφι του και πιστεύει ότι μπορεί να κάνει σε αυτούς ό,τι γουστάρει. Στο κάτω κάτω της γραφής ένα ανοιχτό πανεπιστημιακό ίδρυμα μπορεί να είναι καλό ή κακό. Ενα κλειστό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από κακό, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις...

Κι όσοι αντιδρούν τάχα μου γιατί μπήκαν οι ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι στις ιερές αίθουσες του Καποδιστριακού καλό θα είναι να βγάλουν επιτέλους το κεφάλι τους από το χώμα, να βρουν επειγόντως έναν καθρέφτη και πριν πετάξουν πέτρες στους άλλους ας αναλογιστούν τί έκαναν οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια για να αποτρέψουν τα πανεπιστήμιά μας να θυμίζουν πολυκαταστήματα. Η Πόλη αλώθηκε εκ των έσω κι όσο η επίσημη Αριστερά υπερασπίζεται τραμπουκικές τακτικές στο όνομα μιας θολής ελευθερίας τόσο θα δίνει πάτημα στις οποιεσδήποτε δυνάμεις καταστολής να κάνουν το παιχνίδι τους χειροκροτούμενες από την κοινή γνώμη...

Κανένας δεν αγαπά, στην ουσία, το πανεπιστήμιο. Σχεδόν οι πάντες που ασκούν εξουσία σε αυτό το χρησιμοποιούν είτε για προσωπικό πλουτισμό, είτε για κομματική αναρρίχηση κι επηρεασμό τού εκλογικού σώματος. Γι' αυτό και το πρόβλημα δεν είναι η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν θα καταστρέψουν αυτά το δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά εκείνοι που σήμερα το διοικούν, επισήμως ή ανεπισήμως, και οι οποίοι το εκχυδαΐζουν με τις συμπεριφορές τους σε καθημερινή βάση.

Ενδεχομένως, για παράδειγμα, να χρειάζονται όλοι οι διοικητικοί υπάλληλοι που απειλούνται με απόλυση και να είναι όλοι τους άξιοι. Πριν, όμως, έρθει ο κάθε τροϊκανός εκτελεστής για να επιβάλει το μνημόνιο και τις άκριτες απολύσεις και στη δημόσια εκπαίδευση φρόντισε κάποιος πανεπιστημιακός παράγοντας, από αυτούς που ορκίζονται στο αυτοδιοίκητο, να θεσπίσει την αντικειμενική αξιολόγηση ώστε να ξέρουμε ποιός είναι καλός υπάλληλος ή καθηγητής και ποιός σκάρτος;...

Είναι σωστό να είσαι αντίθετος σε μεθόδους αξιολόγησης κομμένες και ραμμένες για να μην πειραχτούν τα "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά, όταν όμως φέρνεις προσκόμματα σε κάθε είδους αξιολόγηση ή δεν την ξεκινάς εσύ ο ίδιος τότε δίνεις δικαίωμα στον οποιοδήποτε να ισχυρίζεται πως κυβερνάς ένα σάπιο φέουδο ανομίας κι αναξιοκρατίας. Και είναι κρίμα η επίσημη Αριστερά να γίνεται απολογητής ενός αποτυχημένου μοντέλου κι όχι ρηξικέλευθη πρωταγωνίστρια στη δημιουργία ενός νέου που θα συνδυάζει τη μόρφωση με την ταξική αφύπνιση, την θεωρητική κατάρτιση με τη σύνδεση με την αγορά εργασίας ώστε να πάψουμε να παράγουμε μονοδιάστατα κι άνεργα πρόβατα, αλλά να δημιουργούμε πλήρως εκπαιδευμένους πολίτες... 



 

Ο Κυριάκος τής Siemens απολύει επίορκους. Μόνο εγώ βλέπω την ειρωνεία;...

Το να τοποθετείς τον Κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι σαν να ζητάς από ένα λύκο να νοικοκυρέψει ένα μαντρί. Ο λύκος δεν θα σου αφήσει ούτε τα κόκαλα από τα προβατάκια σου και ύστερα εσύ θα μείνεις να αναρωτιέσαι τί πήγε στραβά. Ο Κ. Μητσοτάκης, τιμώντας την οικογενειακή παράδοση του δοσιλογικού νεοφιλελευθερισμού, δεν είχε ποτέ ως στόχο να βάλει μια τάξη στο δημόσιο τομέα, ο οποίος προφανώς τη χρειάζεται. Σκοπός του είναι να τον διαλύσει ώστε αύριο μεθαύριο να μπορεί να πείσει την κοινωνία πως δεν γίνεται αλλιώς παρά να παραχωρήσουμε στους ιδιώτες και τη δημόσια διοίκηση της χώρας. Αντί, εξάλλου, να αυξήσουν τον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, τον κρατούν χαμηλό ώστε, πέρα από όλα τα άλλα, να φαίνεται λογικό οι αντίστοιχες αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων να πέσουν στα 680 ευρώ. Η «δουλειά» γίνεται μια χαρά: και τους δημόσιους υπάλληλους, τους μισούς από τους οποίους τους έχει διορίσει το μητσοτακέικο, θα κάνουμε σκλάβους και τον κοινωνικό αυτοματισμό θα ενεργοποιήσουμε. Δεν είνα ειρωνικό, εξάλλου, ο άνθρωπος που αν αποκαλυπτόταν το σκάνδαλο Siemens σε όλες τις διαστάσεις του κι όχι μόνο έως κάποια τηλεφωνικά κέντρα θα βρισκόταν φυλακή να απολύει σήμερα επίορκους;…

Δεν έχω τη δύναμη να ακούσω κι άλλο πολιτικό να ισχυρίζεται πως οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν γιατί ο δημόσιος τομέας είναι γραφειοκρατικός κι άρα αναποτελεσματικός. Κατ’ αρχάς, από την εποχή τού μπαμπά Μητσοτάκη και της μιζαδόρικης πώλησης της ΑΓΕΤ Ηρακλής στους μαφιόζους τής Καλτσεστρούτσι έχει ξεκινήσει ένα μπαράζ αποκρατικοποιήσεων που έχει αφήσει ελάχιστες επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο. Απλώς τώρα ακολουθεί το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από την παραχώρηση, σχεδόν κυριολεκτικώς, ακόμα και του αέρα που αναπνέουμε.  Εχουν ήδη βγάλει στο σφυρί νησιά, αιγιαλούς, αεροδρόμια, την ίδια ώρα που απαξιώνουν πλήρως τη δημόσια παιδεία και υγεία. Μην παραξενευτείτε αν πολύ σύντομα  ιδιωτικοποιήσουν ακόμα και τις φυλακές. Ποιός θα περίμενε, άλλωστε, πριν μια 20ετία πως θα πληρώναμε στους ιδιώτες τα μαλλιά τής κεφαλής μας μόνο και μόνο για να διασχίζουμε το εθνικό οδικό δίκτυο;…

Ο Κ. Μητσοτάκης, και κάθε άλλος υπουργός που αποδεικνύεται βασιλικότερος της τρόικας, έχει κάθε λόγο να χαμογελά με αυτό το χαμόγελο που τρομάζει ακόμα και τους δυνατούς. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται κι ο νεοφιλελεύθερος όταν η άγρια λιτότητα και η αρρύθμιστη αγορά φτάνουν στο απόγειό τους με σοσιαλδημοκρατικά υποζύγια. Η κυβέρνηση, άλλωστε, ετοιμάζεται να περάσει ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα λέγεται βεβαίως κάπως αλλιώς γιατί έρχονται κι εκλογές, με το οποίο θα συνεχιστούν οι ίδιες αδιέξοδες πολιτικές. Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε από τη στιγμή που κι ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει πλέον ως ενδεχόμενο, για παράδειγμα, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών; Όταν η Αριστερά αφαιρεί όπλα από τη φαρέτρα της, όπως έκανε και με τη δραχμή, είναι φυσικό οι αντίπαλοί της να τη φοβούνται λιγότερο και να ανοίγει περισσότερο ο δρόμος προς την εξουσία γι’ αυτή. Αν είναι, όμως, κι ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την κωλοτούμπα του, ας μείνουμε με το μητσοτακέικο που είναι και πιο ορίτζιναλ νεοφιλελεύθερο…

  

Δεν θα συγχωρήσουν ποτέ στη 17Ν ότι επί μία 25ετία τους έκανε να τρέμουν...

Οι περισσότεροι χουντικοί, για λόγους υγείας ή ηλικίας, πέθαναν εκτός φυλακής. Κι αυτό ήταν σωστό γιατί ο στοιχειώδης ανθρωπισμός απαιτεί να μην αφαιρείς το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια ακόμα και σε αποβράσματα. Ο Σάββας Ξηρός πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας κι από πολιομυελίτιδα, ανάμεσα στις άλλες ασθένειες που του κληροδότησαν και τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε από τις εγχώριες και ξένες μυστικές υπηρεσίες που είχαν παρασημοφορήσει τον Μ. Χρυσοχοΐδη. Ωστόσο οι δικαστές, οι οποίοι νομιμοποιούν τα μνημόνια για όλους τους υπόλοιπους αλλά τα καταδικάζουν όταν πλήττουν τα δικά τους προνόμια, δεν έκαναν δεκτό ούτε αυτή τη φορά το αίτημά του να μετατραπεί η ποινή του σε κατ' οίκον περιορισμό για λόγους υγείας...

Για πολλοστή φορά γράφω πως διαφωνώ με την τακτική τής 17 Νοέμβρη, η οποία ανάμεσα σε άλλα λάθη της δεν φρόντισε να αποκτήσει και κομματική εκπροσώπηση ώστε να μετουσιώσει σε πολιτικό λόγο στην κεντρική σκηνή την ανοιχτή ή σιωπηρή στήριξη που απολάμβανε από σημαντική μερίδα τού πληθυσμού. Η ελίτ, όμως, δεν θα συγχωρήσει ποτέ τα μέλη της γιατί επί μία 25ετία την έκανε να τρέμει. Γι' αυτό και είναι καταδικασμένα να πεθάνουν στον Κορυδαλλό όταν την ίδια ώρα τύποι που έκαναν πραγματικά εγκλήματα σε βάρος τού ελληνικού λαού είτε έχουν ήδη απελευθερωθεί είτε δεν θα περάσουν ποτέ τις πύλες τού Κορυδαλλού, απολαμβάνοντας ασυλίας από το σύστημα που τόσο επιτυχημένα υπηρετούν επί δεκαετίες...

Με την εξαίρεση του Θάνου Αξαρλιάν, ο θάνατος του οποίου βεβαίως δεν ήταν ηθελημένος αλλά όπως κι αν έχει στιγματίζει για πάντα τη δράση τής οργάνωσης γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν επιτρέπονται τα σφάλματα, η 17Ν σκότωσε καθάρματα: από αμερικανούς και βρετανούς πράκτορες και βασανιστές τής χούντας μέχρι σάπιους πολιτικούς, εφοπλιστές, επιχειρηματίες κι εκδότες. Το σύστημα, όμως, δεν καταρρέει με αυτόν τον τρόπο και γι' αυτό, άλλωστε, δεν κατάρρευσε. Το αντάρτικο πόλης μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο όταν απευθύνεται σε μια ήδη ταξικώς συνειδητοποιημένη κοινωνία κι όχι σε ένα λούμπεν προλεταριάτο. Οι επιρρεπείς στην τρομοκράτηση μικροαστοί είναι πολύ πιθανότερο να συνασπιστούν πίσω από τους σφαγείς τους παρά να βγουν στους δρόμους για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτούς που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, έστω και με αναποτελεσματικά μέσα.  Γι' αυτό και προτιμώ να δω μια οργάνωση που θα πηγαίνει από γειτονιά σε γειτονιά και θα οργανώνει σχολεία-εκδηλώσεις ταξικής αφύπνισης παρά άλλες 17Ν ή Επαναστατικούς Αγώνες...

Τρέφω, ωστόσο, πολύ μεγαλύτερο σεβασμό στους Ξηρούς και στους Κουφοντίνες αυτού του κόσμου από τους προσκυνημένους αριστερούς ή κι από τους συντρόφους τους στη 17Ν που με τις πρώτες απειλές άρχισαν να "κελαηδούν" για να σώσουν το τομάρι τους. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία έχει το δικαίωμα να τιμωρεί τους εχθρούς της. Δεν δικαιούται, ωστόσο, να τους οδηγεί στη φυσική τους εξόντωση. Σε διαφορετική περίπτωση, ας επαναφέρουν και την θανατική ποινή ώστε να μη χρειάζεται να εκτίθενται με αυτόν τον τρόπο. Το κατεστημένο, ωστόσο, αποτελείται από τόσο δειλά ανθρωπάκια ώστε αυτά φοβούνται ακόμα και τον βαριά άρρωστο Σάββα Ξηρό, για τον οποίο ενδεχομένως να πιστεύουν στα σοβαρά ότι θα σηκωθεί από το νεκροκρέβατό του, κατ' ουσίαν, για να τους φυτέψει την τελευταία σφαίρα που έχει κρατήσει στο θρυλικό του 45άρι.

Γι' αυτό δεν ήθελαν κι ο Δημήτρης Κουφοντίνας να εκδώσει βιβλίο, γι' αυτό και είναι ικανοποιημένοι με τα μέλη τής 17Ν που μένουν σιωπηλά. Γιατί ξέρουν ότι πολλά από όσα γράφει ο "Λουκάς" ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα, στις σελίδες τού "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη" διαβάζουν πολλά από τα αμαρτήματά τους, τα οποία δεν θα ήθελαν να υπενθυμιστούν ή να κοινοποιηθούν στο πόπολο. Στη μνήμη και στο νού τού λαού πρέπει να είναι γνωστοί μόνο ως σωτήρες κι ευεργέτες του κι όχι ως καταπιεστές του. Κι αλίμονο αν δεν μοιάζουν άτρωτοι, αλλά ευάλωτοι. Η επανάσταση πρέπει να παρουσιάζεται σαν μια ουτοπία, όχι να παίρνει σάρκα κι οστά. Πώς θα περάσουν διαφορετικά και τρίτο μνημόνιο μέχρι το τέλος τού χρόνου;... 

"Κανένας βιετναμέζος δεν με αποκάλεσε ποτέ σκυλάραπα"...

Είμαστε στα ταραγμένα χρόνια τής δεκαετίας τού 1960 όταν ρωτούν τον Μοχάμεντ Αλι γιατί αρνείται να στρατευτεί και να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Η απάντησή του είναι αποστομωτική: "Γιατί κανένας βιετναμέζος δεν με αποκάλεσε ποτέ σκυλάραπα". Ας έχουμε στο μυαλό μας αυτήν την απόκριση του διάσημου πυγμάχου τώρα που με αφορμή τα όσα έγιναν στον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβίας-Αλβανίας αναζωπυρώνονται οι βαλκανικοί εθνικισμοί, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν σβήσει. Ποιό είναι το ζητούμενο; Να ξαναρχίσουν οι βαλκανικοί πόλεμοι, από τους οποίους οι μόνες που θα εξυπηρετηθούν θα είναι οι "μεγάλες δυνάμεις", ή, μήπως, να αντιληφθούμε επιτέλους ότι ο μόνος πόλεμος που αξίζει να δοθεί δεν είναι άλλος από τον ταξικό; Προσωπικώς, και φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους από εσάς, κανένας αλβανός, πακιστανός ή κονγκολέζος δεν μου έχει προξενήσει το κακό που μου έχουν κάνει έλληνες. Τα αφεντικά που μας πίνουν το αίμα δεν λέγονται Φάτος, Μουσταφά ή Αρτούρ, αλλά Μάκης, Λάκης, Τάκης. Οι πολιτικοί που νομοθετούν υπέρ αποκλειστικώς της ελίτ, λαμβάνουν συνεχώς θαλασσοδάνεια από τις τράπεζες, τις οποίες στη συνέχεια διασώζουν με τις αποφάσεις τους στο όνομα της επιβίωσης της χώρας, κι επιβάλλουν το ακατάσχετο μόνο για τις επιδοτήσεις των κομμάτων έχουν ελληνικά ονόματα...

Για ποιό λόγο, επομένως, να πάρω το όπλο και να το στρέψω σε έναν αλβανό επειδή οι δικοί τους χρυσαυγιτες αυνανίζονται σχεδιάζοντας μεγαλοϊδεατικούς χάρτες; Μήπως και οι δικοί μας εθνικιστές, οι οποίοι διατρέχουν σχεδόν όλο το κομματικό φάσμα και δεν ανήκουν αποκλειστικώς στις τάξεις των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν φωνάζουν "μεγάλωσε το αγόρι και πήγε στο στρατό κι έμαθε να λέει Τουρκία σε γαμώ" και δεν διψούν για "αίμα και τί αίμα, τουρκικό, σκοπιανό, αλβανικό αραβικό"; Κατάγομαι από σχεδόν όλες τις αλησμόνητες πατρίδες- τη Μικρά Ασία, την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο, και δεν θεωρώ εθνικιστικό να τις αποκαλώ έτσι ούτε θα πω ή θα γράψω ποτέ την Πόλη, τη Σμύρνη ή την Κερασούντα όπως τις ονομάζουν οι τούρκοι. Κι αν μπορούσαμε αύριο να τις πάρουμε πίσω χωρίς να χυθεί αίμα, θα ήμουν ο τελευταίος που θα έφερνε αντίρρηση...

Ολα αυτά, ωστόσο, απέχουν πολύ από το να πρέπει να θεωρούνται προτεραιότητα, πόσω μάλλον να επιβάλλεται ως ανάγκη να εμπλακούμε σε πόλεμο με τους γείτονες για να επανακτήσουμε όσα για αιώνες ήταν ελληνικά. Θα προτιμούσα χίλιες φορές να έβλεπα τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό να πολεμούν μαζί στα χαρακώματα σε βάρος των κεφαλαιοκρατών που τους καταστρέφουν τη ζωή από το να τους αντικρίσω να μάχονται για εδάφη στα οποία στο τέλος θα λεηλατήσουν εκείνοι που από την άνεση των πολυτελών γραφείων τους "μετρούν ασφάλιστρα και χάρτες, ποιό πλοίο τούς συμφέρει να βυθίσουν", που τραγουδά κι ο Κώστας Χατζής...

Ο εθνικισμός είναι παιδική ασθένεια των νεοσύστατων κρατών, όπως είναι άλλωστε και το ελληνικό που ως κράτος-έθνος δεν είναι ούτε καν 200 χρόνων. Στην ανάγκη τους να βρουν ή να εφεύρουν μια κοινή ταυτότητα οι λαοί των Βαλκανίων χρειάστηκε πρώτα να στοχοποιήσουν τους εχθρούς τους. Δεν είναι αλήθεια κωμικοτραγικό, για παράδειγμα, κάποιοι αρβανίτες να μιλούν για κωλοαλβανούς όταν μοιράζονται μαζί τους την ίδια καταγωγή; Δεν είναι υποκριτικό οι εθνικιστές, των οποίων οι πρόγονοι αποκαλούσαν τους μικρασιάτες και τους υπόλοιπους πρόσφυγες τουρκόσπορους, σήμερα να υπόσχονται πως θα σπείρουν αίμα και φωτιά σε όλη την Τουρκία για να πάρουν το αίμα των θυμάτων τής μικρασιατικής καταστροφής πίσω; Είναι βολικό να θυμόμαστε μόνο τις γενοκτονίες με θύτες τους "βάρβαρους τουρκαλάδες", αλλά να λησμονούμε πως επί μήνες ύστερα από την απόβαση του ελληνικού στόλου στο λιμάνι τής Σμύρνης η θάλασσα ξέβραζε πτώματα "απίστων" η πως στη δεκαετία τού 1960 οι σφαγές τουρκοκύπριων στην Κύπρο βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη...

Πώς να καταπολεμήσεις, όμως, τον εθνικισμό όταν στα σχολεία τα παιδιά διδάσκονται μόνο την εξωραϊσμένη εικόνα των γεγονότων, στην οποία οι "καλοί" ήταν πάντοτε οι έλληνες και οι "κακοί" κι "άσχημοι" μόνο οι ξένοι; Ολοι μας, είτε ως κράτη είτε ως μεμονωμένες οντότητες, έχουμε υπάρξει και καλοί και κακοί κι άσχημοι. Οταν αντιμετωπίζουμε την Ιστορία όμως με όρους σπαγγέτι γουέστερν, ας μην περιμένουμε τίποτα καλύτερο από την εκδήλωση της βίαιης μισαλλοδοξίας τού λούμπεν προλεταριάτου, η οποία τόσο μα τόσο βολεύει το κατεστημένο...     

 

Αρχίζει η μάχη τής ζωής μας σε βάρος τής ψύχωσης που λέγεται νεοφιλελευθερισμός...

Κατανοώ τον πανικό τής κυβέρνησης. Μέχρι τώρα είχε στηρίξει την προπαγάνδα της όχι στην πραγματική οικονομία (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, με τη γενοκτονία που λαμβάνει χώρα;), αλλά στους αριθμούς, στη μείωση του ελλείμματος, στο πρωτογενές πλεόνασμα, στην πτώση τού "σπρεντ" και στο "ράλι" τού χρηματιστηρίου. Είναι λογικό, επομένως, όταν ούτε η ψεύτικη οικονομία πηγαίνει καλά να την έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια. Είναι φανερό ότι η τρόικα και οι αγορές εκβιάζουν και πάλι. Με τον τρόπο τους μας λένε πως αν δεν υπογράψουμε και τρίτο μνημόνιο, θα μας χτυπήσουν όσο δεν πάει. Και το δυστύχημα είναι πως αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν πραγματοποιήσαμε τις χρήσιμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα άφηναν άφωνους τους εκβιαστές. Η Ελλάδα δεν έχει ξανασταθεί στα πόδια, όπως είναι η επίσημη ρητορική. Ποτέ, όμως, δεν είχε μείνει άοπλη. Αυτό που λείπει δεν είναι μόνο αναγεννητική πνοή, αλλά και πολιτική βούληση σύγκρουσης με όσους μας απειλούν λησμονώντας πως αν πέσουμε, μπορούμε να τους πάρουμε μαζί μας στον τάφο...

Αυτό το μήνυμα δεν απευθύνεται μόνο στους σαμαροβενιζέλους, οι οποίοι άλλωστε είναι δέσμιοι των συμφερόντων που τους κρατούν στον πολιτικό αφρό, αλλά κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι μια σοβαρή υπενθύμιση και στον Αλέξη Τσίπρα πως αν δεν δείξει διάθεση να πολεμήσει μέχρις εσχάτων κανένας δεν πρόκειται να του επιτρέψει να υλοποιήσει μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμα κι αν δεχθούμε πως αυτός είναι ο στόχος του. Την ίδια ακριβώς ημέρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει από το Βερολίνο έχοντας πάρει την άρνηση της καγκελάριου για το φρένο στην άγρια λιτότητα οι αγορές θα εκτινάξουν το "σπρεντ", το χρηματιστήριο θα καταρρεύσει κι ο διεθνής Τύπος θα επαναφέρει τα σενάρια "Grexit".

Στην εποχή τής απολυταρχίας τού νεοφιλελευθερισμού δεν θα επιτραπεί η δημιουργία ενός σοσιαλιστικού παραδείσου, ιδιαιτέρως σε ένα τόσο κρίσιμο γεωστρατηγικό σημείο όπως αυτό όπου βρίσκεται η Ελλάδα. Γι' αυτό και είναι τόσο πρωταρχικής σημασίας η υποχρέωση του Αλέξη Τσίπρα να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η ανεξαρτησία του και η επανάκτηση της αξιοπρέπειάς του σε κάθε τομέα δεν πρόκειται να του χαριστούν από την ελίτ, αλλά θα προκύψουν μόνο ύστερα από σκληρή σύγκρουση μαζί της, κατά την οποία πιθανότατα θα χυθεί κι αίμα. Οταν θα προσγειώνεται το αεροπλάνο τού Αλέξη Τσίπρα από το Βερολίνο θα πρέπει στο αεροδρόμιο να τον περιμένει όλη η Ελλάδα και να του πει "είμαστε μαζί σου σε αυτόν τον πόλεμο". Διαφορετικά μην περιμένετε από έναν και μόνο άνθρωπο να σας σώσει, ακόμα κι αν αποδειχθεί ο σπουδαιότερος ηγέτης των τελευταίων πενήντα χρόνων...

Με λίγα λόγια, ετοιμαστείτε για τη μάχη τής ζωής μας, από την έκβαση της οποίας θα κριθεί το μέλλον κι όλων των υπόλοιπων λαών, όσο υπερφίαλο κι αν διαβάζεται σήμερα αυτό. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά αυτά που διαδραματίζονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη χώρα μας θα απασχολούν τους ιστορικούς στους αιώνες που θα έρθουν. Πώς θέλετε, επομένως, να αναφέρονται σε εμάς; Ως ανθρωπάκια που καλούσαμε τους αγάδες να μας σφάξουν για να αγιάσουμε; Ή ως ελεύθερους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίστηκαν για να δοθεί επιτέλους ένα τέλος σε αυτήν την ψύχωση που λέγεται νεοφιλελευθερισμός, σε αυτό το πολιτικό-οικονομικό σύστημα που αγιοποίησε τα χυδαιότερα ανθρώπινα ένστικτα, που μας επιστρέφει στο νόμο τής ζούγκλας και το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών;..

Και πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε αυτό που υποψιαζόμασταν: πως ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία οι εργαζόμενοι υποτίθεται πως είχαν γίνει αντιπαραγωγικοί κι αντιαναπτυξιακοί, και πως στην Ελλάδα ειδικότερα οι πλούσιοι έγιναν ακόμα πλουσιότεροι. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει την ιστορική, την θεμελιακά αυτονόητη υποχρέωση να καλέσει την Ανγκ. Μέρκελ, τους γύπες των αγορών, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους να πάνε να γαμηθούν, να συσπειρώσει τον ελληνικό λαό με την υπόσχεση πως το μέλλον του θα είναι φωτεινό με την προϋπόθεση πως θα παλέψει σκληρά γι' αυτό και να οικοδομήσει μια χώρα στην οποία όλοι θα ανταμείβονται με βάση το μόχθο τους. Αν δεν τα κάνει όλα αυτά, τότε δεν θα είναι παρά συνεργός σε ένα έγκλημα που ναι μεν δεν ξεκίνησε η ίδια αλλά που δεν απότρεψε κιόλας την ολοκλήρωσή του...   

  

Οταν ο άρτος κρατιέται για τους λίγους, περισσεύουν τα θεάματα...

Η χούντα των συνταγματαρχών συνήθιζε να διοργανώνει κιτς (ποιός έχασε την αισθητική του για να τη βρει η "Ελλάς ελλήνων χριστιανών";) πανηγύρια στο Καλλιμάρμαρο, τα οποία βάφτιζε γιορτές πολεμικής αρετή προκειμένου ο λαός να θαυμάζει την "εποποιία τής επαναστάσεως". Σε αυτόν το γραφικό αχταρμά νεοορθοδοξίας κι αρχαιολατρίας συμμετείχαν και καλλιτέχνες που πολύ θα ήθελαν και οι ίδιοι να λησμονηθεί η εκεί παρουσία τους, όπως ο Γρ. Μπιθικώτσης για παράδειγμα. Να, λοιπόν, που 45 χρόνια αργότερα έρχεται μια άλλη κυβέρνηση, εκλεγμένη αυτήν τη φορά, να μας προσφέρει το ίδιο πακετάκι για να κρύψει από το πόπολο αυτό που δεν ήθελαν και οι χουντικοί να φαίνεται πως υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα: ένα καθεστώς, δηλαδή, το οποίο στηρίζεται στο ψέμα, στη βία, στην εξαπάτηση και στη μηδαμινή προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη...

Η εθνική παράκρουση γύρω από την Αμφίπολη και την επίσκεψη της συζύγου Κλούνι μαρτυρούν πως η προπαγάνδα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τους ίδιους αποχαυνωτικούς μηχανισμούς με εκείνους που χρησιμοποιούσε κι ο "αναγεννώμενος εκ της τέφρας του φοίνιξ". Απλώς στην θέση τού κονφερασιέ δεν έχουμε πλέον τον Γ. Οικονομίδη, αλλά τον Γ. Πρετεντέρη. Αλήθεια, πόσο αξιοπρεπές είναι για κάποιον που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος να προστατεύει την...τιμή του ο πρωθυπουργός τής χώρας; Υποτίθεται πως ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης είναι να δαγκώνουν την εξουσία, όχι να τη γλείφουν ανελέητα για να διατηρούν τα οφίτσιά τους.

Η Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνι είναι μια πολύ ωραία γυναίκα κι από όσο διαβάζω μια επιτυχημένη δικηγόρος που χάρη στις γνωριμίες και στις επαγγελματικές της ικανότητες μπορεί να ξεκλειδώσει την επιστροφή των Γλυπτών τού Παρθενώνα, τα οποία ακόμα και οι ελληναράδες θέλουν να τα δουν στο Μουσείο τής Ακρόπολης κι ας συνεχίζουν να τα αποκαλούν μάρμαρα, όπως αυτά με τα οποία έχουν επενδύσει τις νεοπλουτίστικες χέστρες τους. Γιατί, όμως, δεν μας λέει η κυβέρνηση πόσο θα στοιχίσουν οι νομικές υπηρεσίες τής κας Αλαμουντίν, αλλά μας την παρουσιάζει σαν απόγονο του Λόρδου Βύρωνα, η οποία με το λευκό με λαδί λεπτομέρειες φόρεμά της και την τσάντα Ballin των 1000 ευρώ ανά χείρας θα παραμείνει μέχρι θανάτου στο πλευρό των ελεύθερων πολιορκημένων ελλήνων; Η Αμάλ είναι επαγγελματίας, θέλει να αμειφθεί πλουσιοπάροχα για τη δουλειά της και καλά κάνει. Δεν είναι, όμως, ούτε ο φιλελληνισμός της που την έφερε στη χώρα μας ούτε τα γκουρμέ πιάτα τού Λευτέρη Λαζάρου ούτε τα οικονομικά "επιτεύγματα" των σαμαροβενιζέλων, όπως εμμέσως θέλει να παρουσιάζει τη γκρίζα διαφήμισή της στο πόπολο η κυβέρνηση μέσω των μιντιακών της εξαπτέρυγων...

Το κόλπο είναι πανάρχαιο. Αν δεν έχεις να προσφέρεις άρτο στο λαό, γιατί τον φυλάς αποκλειστικώς για την ελίτ, του παρέχεις θεάματα. Του πετάς κι ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα της πλάκας και για ελάχιστους κι όλα καλά κι όλα ωραία. Βεβαίως, έχεις φροντίσει εδώ κι αιώνες ώστε οι λαοί να αυνανίζονται απλώς και μόνο με το μπανιστήρι τού πλούτου, να ικανοποιούνται αποκλειστικώς με το να βλέπουν τους "beautiful people" στις τηλεοράσεις και στα περιοδικά και να επιβραβεύουν τους κυβερνήτες τους που είχαν τη "μεγαλοσύνη" να τους φέρουν στην πατρίδα μας για να δούμε φωτογραφίες των "σελέμπριτις" με φόντο τον Παρθενώνα, το σουβλάκι, τον ήλιο και την θάλασσα. Πριν έρθει η Αμάλ στη γλυκιά μας πατρίδα ήμασταν φτωχοί. Θα είμαστε φτωχοί και μετά από την αναχώρησή της. Είμαστε, όμως, τόσο πνευματικώς χρεοκοπημένοι που πιστεύουμε ότι αξίζουμε μόνο αν στρέψει το βλέμμα της προς την Ελλάδα μια διασημότητα, όπως είχε γίνει για παράδειγμα και με τον σύζυγο της Αμάλ όταν μίλησε για τα Γλυπτά σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο. Ξενολιγούρηδες, αρχοντοχωριάτες ραγιάδες κατοικούν αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Πώς θέλετε, επομένως, οι κυβερνήσεις τους να είναι καλύτερές τους;... 


  

 

Αράπηδες, πούστηδες, μουσουλμάνοι, η ελίτ σας ευγνωμονεί...

Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί το AIDS, διάφοροι «σοφοί» είχαν προφτάσει να βγάλουν την κρίση τους πριν καν μιλήσει η επιστημονική κοινότητα: «Είναι η κατάρα τού θεού στους ομοφυλόφιλους», είχαν αποφανθεί οι… ευθύποροι που δίχως να τον έχουν συναντήσει ποτέ στη ζωή τους είχαν βγάλει το συμπέρασμα πως ο ύψιστος είναι ολίγον τί ομοφοβικός. Όταν, βεβαίως, ο HIV άρχισε να χτυπά και τους ετεροφυλόφιλους οι θρησκόληπτοι, ρατσιστές μουτζαχεντίν  άλλαξαν τροπάριο και  η κατάρα τού θεού μετατράπηκε σε μάστιγα του αιώνα. Το ίδιο, πάνω κάτω, συμβαίνει τώρα και με τον έμπολα. Αφού πρώτα η Δύση αδιαφόρησε για την καταπολέμησή του, με το κυνικό σκεπτικό πως αφορά τους νέγρους που δεν έχουν έτσι κι αλλιώς λεφτά να αγοράσουν το φάρμακο, τώρα τρέχει και δεν φτάνει για να γλιτώσει και το δικό της σπίτι από τη φωτιά. Αυτά παθαίνεις, ωστόσο, όταν σπαταλάς περισσότερα χρήματα για τη βελτίωση της πλαστικής χειρουργικής και για τη δημιουργία αντικαταθλιπτικών για σκύλους από αυτά που δίνεις για την παροχή δικτύων ύδρευσης κι αποχέτευσης στην Αφρική…

Οι ανοιχτά και οι υπολανθάνοντες ρατσιστές βρήκαν την ευκαιρία να διατρανώσουν για μια ακόμα φορά τη μισαλλοδοξία τους, η οποία εκδηλώνεται και με τα ουρλιαχτά τους για κλείσιμο των συνόρων. Λες κι όσοι είναι φορείς τού έμπολα δεν θα εκδηλώσουν το νόσημα πολύ πριν φτάσουν στο Αιγαίο ή στον Εβρο ή λες και δεν είναι πιθανότερο να μας τον κουβαλήσει στη χώρα μας κάποιος από τους χρυσοθήρες επιχειρηματίες μας, οι οποίοι ταξιδεύουν με αεροπλάνα κι επομένως είναι λογικότερο να εκδηλώσουν την ασθένεια με το που θα πατήσουν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος. Αυτά είναι, ωστόσο, ψιλά γράμματα για όσους έχουν πάρει εδώ και δεκαετίες τις αποφάσεις τους για το ποιά είναι η σωστή πλευρά τής αλήθειας και πορεύονται από εκεί και πέρα στη ζωή τους με τις ίδιες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες...

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, περιμένουμε εδώ και πολλά χρόνια να μας κολλήσουν χολέρα και πανούκλα τα «πακιστάνια», αλλά σήμερα κινδυνεύουμε περισσότερο από το ότι πολλά ελληνόπουλα μένουν ανεμβολίαστα γιατί οι γονείς τους είναι ανασφάλιστοι, από την έλλειψη ενημέρωσης κι από την απουσία συντονισμού ανάμεσα στους αρμόδιους φορείς κι από το ότι οι μετανάστες που συλλαμβάνονται στα σύνορα συνωστίζονται σε κέντρα κράτησης στα οποία θα ντρέπονταν οι κτηνοτρόφοι να βάλουν ακόμα και τα γουρούνια τους…

Αυτή η χώρα δεν καταστρέφεται από τους μετανάστες που φέρνουν τον έμπολα ή ακόμα κι από τους δανειστές της που τη σπρώχνουν προς την οικονομική γενοκτονία. Καταστρέφεται κυρίως από τους έλληνες που αναζητούν πάντοτε στους άλλους, στους διαφορετικούς, στους "αφύσικους" την πηγή τής κακοδαιμονίας τους. Φταίνε οι αράπηδες, οι πούστηδες, οι μουσουλμάνοι, όπως παλιότερα έφταιγαν με μεγαλύτερη συχνότητα οι εβραίοι, οι αλβανοί, οι παστρικιές μικρασιάτισσες. Ποτέ, μα ποτέ δεν ευθυνόμαστε εμείς, μολονότι έχουμε παραδώσει τη σκυτάλη των ελευθεριών μας σε μια κλειστή κάστα ανθρώπων από τους οποίους ευελπιστούμε πως θα κόψουν το νήμα για λογαριασμό μας. Είναι αστείο όταν οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες επικαλούνται την ατομική ευθύνη τού κάθε πολίτη για να αθωώνουν την ελίτ. Κι αυτό γιατί αν ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας συμπεριφερόταν με υπευθυνότητα και ταξική συνείδηση όλοι εκείνοι που τον δείχνουν με το δάχτυλο θα είχαν εξαφανιστεί μαζί με τους δεινόσαυρους...

Αν υπάρχουν ακόμα σαμαροβενιζέλοι στο πολιτικό προσκήνιο και μερικές εκατοντάδες οικογένειες κεφαλαιοκρατών που πλουτίζουν την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι φτωχαίνουν, οφείλεται ακριβώς στο ότι ο μέσος ανθρωπάκος κατηγορεί μονότονα αυτόν που βρίσκεται κάτω από τον ίδιο στην τροφική αλυσίδα κι όχι τους μεγαλοκαρχαρίες. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, που οι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι υποτίθεται πως στο κοινωνικό πεδίο υπερασπίζονται τις ατομικές ελευθερίες, μαζί με την Αριστερά πυροβολούν ανελέητα και τον ισλαμισμό. Οι τύποι με τα περίεργα κουρέματα, τα μούσια πολλών ημερών και τα τουρμπάνια στα κεφάλια αποτελούν πρώτης τάξης υλικό για να ξυπνήσουν τα φοβικά ένστικτα του λούμπεν προλεταριάτου. Μόνο οι τζιχαντιστές είναι βάρβαροι, για παράδειγμα, όχι και οι χριστιανοί που τους όπλισαν. Και κάπως έτσι αναπαράγεται το γαϊτανάκι τού ρατσισμού, που όταν εξαλειφθεί θα σημαίνει πως θα έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο ταξικής αφύπνισης από το οποίο κανένα κατεστημένο δεν θα μπορεί να μας πισωγυρίσει...