Αυτοί που ανησυχούν τόσο πολύ για το πώς θα αισθάνονταν οι συγγενείς των θυμάτων τής "17 Νοέμβρη" αν έβλεπαν την παράσταση στο Εθνικό που βασίζεται και σε κείμενα του Σ. Ξηρού και την οποία ανάγκασαν να κατεβάσει αυλαία νωρίτερα από το προγραμματισμένο, έχουν αναλογιστεί πως, πρώτον, κανένας δεν τα υποχρέωσε να την παρακολουθήσουν και, δεύτερον, πώς νιώθουν οι τραβεστί, οι πακιστανοί, οι νάνοι ή οι ανάπηροι κάθε φορά που ασχολείται μαζί τους, συχνά με χυδαίο τρόπο, κάποια τηλεοπτική εκπομπή; Αν, επομένως, όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι ήταν συνεπείς με τις "ευαισθησίες" τους δεν θα ζητούσαν μόνο το κεφάλι των συντελεστών τής "Ισορροπίας του Nash", αλλά στην ουσία σχεδόν όλων όσων παράγουν τέχνη, είτε χαμηλού είτε υψηλού επιπέδου, σε αυτήν τη χώρα, που αρκετές φορές με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχει ξεπεράσει το μεσαίωνα...
Μακριά από μένα το ανάθεμα της λογοκρισίας. Ο καθένας έχει δικαίωμα να δημοσιεύει με οποιοδήποτε τρόπο το προϊόν τής διάνοιάς του κι ο καθένας έχει, επίσης, το δικαίωμα να το θεωρεί κακόγουστο, καλόγουστο, προσβλητικό ή αριστουργηματικό. Κανένας, μα κανένας ωστόσο δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψή του απαιτώντας την απαγόρευση του οποιουδήποτε έργου. Πολλοί, εξάλλου, από εκείνους που εξαπέλυσαν μύδρους κατά τής παράστασης του Εθνικού, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και κείμενα του Καμί-αλλά τί να μας πει κι αυτός ο "pied noir", όπως τον αποκαλούσαν οι ιεροεξεταστές τής εποχής του λόγω της αλγερινής καταγωγής του- , δεν την έχουν καν παρακολουθήσει, κι αυτό κάνει το σκοταδισμό τους ακόμα πιο φρικτό. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που το έργο, από όσο έχω μάθει, τελειώνει με τη φράση "καμιά ιδέα δεν δικαιολογεί την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής"...
Γι' αυτό και ήταν λάθος τού Θεάτρου που συναίνεσε στο κατέβασμά του, που οπισθοχώρησε δηλαδή μπροστά στις υλακές των βαρβάρων, που ξεκαρδίζονται με τα αστεία για κλανιές τού Λ. Λαζόπουλου αλλά προσβάλλεται η αξιοπρέπειά τους όταν ακούγονται στο παλκοσένικο λόγια ενός καταδικασμένου για αντάρτικο πόλης. Λες και το προνόμιο στη συγγραφή το στερείται κανείς επειδή έχει δολοφονήσει ή με τον εγκλεισμό του στη φυλακή ή μπορεί η πολιτική ορθότητα να ορίζει τί επιτρέπεται να παιχτεί και τί όχι. Ευθύνη, όμως, για το σκοταδισμό δεν έχουν μόνο οι φορείς αυτής της ασθένειας, αλλά κι εκείνοι που υποκύπτουν σε αυτή από φόβο στέρησης της κοινωνικής τους αποδοχής ή στο πλαίσιο ισορροπιών οι οποίες στο τελος δικαιώνουν τους ανισόρροπους...
