Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν φέρνουν τις ταξικές ανισότητες, τις επιβεβαιώνουν...

Οι ταξικές ανισότητες και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι υπαρκτές και τώρα που δεν έχουν ανοίξει ακόμα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι πλούσιοι γόνοι σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου όπου κάνουν διεθνείς γνωριμίες ζωής. Σιγά, επομένως, μην φοιτήσουν σε κάποιο παράρτημα ξένου πανεπιστήμιου εν Ελλάδι. Αυτό, όπως και το κάθε ΙΕΚ Φούφουτος που θα βαφτιστεί ΑΕΙ, θα είναι για τη μικρομεσαία πλέμπα που εξαιτίας και της ελάχιστης βάσης εισαγωγής της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα οδηγηθεί στα ιδιωτικά πανεπιστήμια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία έχει ήδη εξισώσει τα επαγγελματικά δικαιώματα του απόφοιτου δημόσιου πανεπιστήμιου και του απόφοιτου του ΙΕΚ Φούφουτου...

Αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση έδινε προτεραιότητα στη δημόσια παιδεία, από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, η συζήτηση για την ιδιωτική εκπαίδευση θα ήταν άνευ σημασίας, ένα καπρίτσιο για λίγους. Το ότι, όμως, η δημόσια παιδεία είναι το διαχρονικό αποπαίδι τού κρατικού προϋπολογισμού ανοίγει το δρόμο στην ιδεολογικοποίηση μιας συζήτησης που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει πολλούς. Κι όταν μια κυβέρνηση δίνει προτεραιότητα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο από το δημόσιο στην ουσία δηλώνει τη δική της ανεπάρκεια να δώσει λύσεις, πέρα φυσικά από το ότι γεννά ζητήματα εξάρτησης από εκείνους που μια χαρά βολεύονται με την αναπαραγωγή των ταξικών ανισοτήτων...

Όσοι, εξάλλου, πιστεύουν μοιρολατρικά ότι το 2024 θα είναι καλύτερο από το 2023 γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς οφείλουν να εργαστούν σκληρά, πολύ σκληρά για να το πετύχουν. Με αυτοκριτική, αλλά και με προτάσεις, με όραμα αλλά και με πρακτικές λύσεις θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε το πιο βαθύ σκοτάδι σε προοπτική αλλαγής. Κι αν όσοι αυτοαποκαλούμαστε προοδευτικοί δεν ενωθούμε, υποτασσόμενοι σε έναν ανούσιο εμφύλιο, θα απολογούμαστε στις γενιές που θα μας ακολουθήσουν για το ότι επιτρέψαμε την ακροδεξιά πολιτική ηγεμονία να μετατραπεί και σε κοινωνική... 

Για να κλείσω, πάντως, πιο αισιόδοξα, εκτιμώ πως σε ένα χρόνο από τώρα η λογική θα έχει επικρατήσει του πείσματος. Για το καλό τής κοινωνικής πλειοψηφίας...    

Υ.Γ.: Καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλες κι όλους, ραντεβού στις 4 Ιανουαρίου!

 

Πολιτική ηγεμονία της Νίκης...

Δεν είναι προτιμότερο η ακροδεξιά να είναι ενσωματωμένη κι άρα οριοθετημένη στη ΝΔ από το να είναι αυτόνομη και, ω μη γένοιτο, πλειοψηφική; Είναι. Ξέρετε τι είναι, όμως, προτιμότερο από το να υιοθετείς την ακροδεξιά ατζέντα, στην ουσία για ψηφοθηρικούς λόγους, για να ισχυρίζεσαι πως έτσι της παίρνεις τη μπουκιά από το στόμα; Να την καταδικάζεις ανοιχτά με λόγια και, κυρίως, με πράξεις που ενσωματώνουν έννοιες όπως η  κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, η αξιοκρατία και η ισοπολιτεία αντί να παίζεις το κρυφτούλι ή να την χαϊδεύεις...

Όταν έχεις κάνει σημαία σου το 41% και βαυκαλίζεσαι την πολιτική σου ηγεμονία δεν κρύβεσαι πίσω από τα παντελόνια και τις φούστες των ψεκασμένων θρησκόληπτων της Νίκης. Βγαίνεις καθαρά και ξάστερα και λες πως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι ο υπουργός Εξωτερικών ενός κράτους δικαίου δεν παρεμβαίνει στην καλλιτεχνική έκφραση. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεις το Ιράν σε κράτος- πρότυπο και πετάς στα σκουπίδια το φιλελεύθερο προσωπείο σου...

Όταν, όμως, εργαλειοποιείς τη Συμφωνία των Πρεσπών, το μεταναστευτικό ή το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών χάνεις την αξιοπιστία σου και σε όσους έλκονται από μισαλλόδοξες απόψεις. Γι' αυτό και τώρα δυσκολεύεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη να παραστήσει τη φιλελεύθερη σε ένα ακροατήριο που περιμένει από αυτή να σταθεί αντάξια του μίσους που έχει σπείρει στην ελληνική κοινωνία κι από όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι' αυτό, όμως, και είναι περισσότερο απαραίτητο από ποτέ το κοινό προοδευτικό μέτωπο, ιδίως όταν οι προγραμματικές συγκλίσεις των κομμάτων που θα μπορούσαν να το απαρτίσουν είναι πολύ περισσότερες από τις αποκλίσεις τους...   

 

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα μαύρο, κατάμαυρο...

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες για όσους δεν συντασσόμαστε με το σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία. Φυσικά έχουν υπάρξει και δυσκολότερες για τους προγόνους μας, μόνο που λίγο πριν μπει το 2024 θα πίστευε κανείς ότι δεν θα συζητούσαμε ξανά για το αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να πειράξει την ελληνική σημαία, πολλώ δε μάλλον για να περάσει ένα μήνυμα κατά τής ενδοοικογενειακής βίας. Πως θα είχαμε αφήσει πίσω μας την υποκρισία να ενοχλούμαστε από ένα καλλιτεχνικό έργο αλλά να μην μας καίγεται καρφί για το ότι, για παράδειγμα, ο θείος πρωθυπουργός ξεπλένει τα αμαρτήματα του ανιψιού δημάρχου με τον οποίο άνοιξε ο δρόμος τής απαλλαγής από την αγία οικογένεια...

Τις τελευταίες δύο ημέρες παρακολουθήσαμε στη Βουλή ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου από την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα που νομιμοποιούσε παράτυπους μετανάστες για να εξυπηρετήσει και χορηγούς της μεγαλοεπιχειρηματίες δήλωνε υπερήφανη για το ότι η Ευρώπη μάς έχει στη μπούκα τού κανονιού για τα push backs, "γιατί αυτό σημαίνει πως φυλάμε τα σύνορα". Με λίγα λόγια, θέλει νεκρούς τους μετανάστες στα σύνορα και σκλάβους όσους καταφέρουν να γλιτώσουν στα χωράφια και στα ξενοδοχεία...

Τα γνωστά επιχειρήματα κατά των μεταναστών και των προσφύγων αποκαλύπτουν διαχρονικά το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης εκείνων που τα χρησιμοποιούν, όπως άλλωστε όλα τα επιχειρήματα που μυρίζουν φόβο. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως οι ίδιοι άνθρωποι που θα μας εξισλαμίζουν θα είναι αυτοί που θα βάζουμε στα χωράφια, στις επιχειρήσεις και στα σπίτια μας για να μας μαζεύουν τις ελιές, να μας πλένουν τα πιάτα ή να μας ξεσκατίζουν την γιαγιά και τον παππού. Ούτε ο εθνικισμός μας μπορεί να είναι α λα καρτ, έτσι δεν είναι;...  

 

 

Το Σύνταγμα είναι μόνο μια πλατεία για τον αυτοκράτορα...

Δεν χρειαζόταν να κάνει κουρελόχαρτο και το άρθρο 16 του Συντάγματος ο Κ. Μητσοτάκης για να καταλάβουμε ότι έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του και τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας. Παρακολουθούσε ή παρακολουθεί ακόμα το μισό του υπουργικό συμβούλιο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, στο να άνοιγε την κερκόπορτα ώστε το ΙΕΚ Φούφουτος να βαφτιστεί ΑΕΙ θα σταματούσε; Αν, εξάλλου, ενδιαφερόταν για την αναβάθμιση της παιδείας θα ασχολιόταν και με την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά εκεί φαίνεται πως όλα είναι καλά αφού είναι ήδη ιδιωτικοποιημένη. Κι ας μην ξέρουν οι μαθητές μας να κάνουν έναν πολλαπλασιασμό ή μια διαίρεση...

Κι αν με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπηρετεί για μια ακόμα φορά τους χορηγούς της, με την περιλάλητη τροπολογία για τους μετανάστες παρακολουθούμε όχι μόνο μια σύγκρουση Μητσοτάκη- Σαμαρά αλλά κι ένα διαγωνισμό για το ποιος είναι πιο ακροδεξιός από τον άλλο. Δεν μπορείς να εξακολουθείς, για παράδειγμα, να χαρακτηρίζεις κάποιον λαθρομετανάστη όταν τον νομιμοποιείς για να πλένει τα πιάτα ενός ξενοδόχου ή να καλλιεργεί τη γη ενός τσιφλικά. Γιατί αν το κάνεις τότε θεωρείς αυτόν τον άνθρωπο άξιο μόνο για να εργάζεται από ήλιο σε ήλιο χωρίς δικαιώματα, δηλαδή σχεδόν σκλάβο...

Σε αυτήν τη χώρα έχουν διαπραχθεί εγκλήματα την τελευταία τετραετία, πολιτικά αλλά και ποινικά, έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί από την πανδημία, από φυσικές καταστροφές και στα Τέμπη και κανένα 41% δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του. Κι όλοι οι Έλληνες που θα πάνε στις κάλπες στις ευρωεκλογές να ψηφίσουν ΝΔ αυτό δεν σημαίνει πως η δικαστική ή η μιντιακή εξουσία δεν πρέπει να ασχολούνται με τις πομπές της. Στο Μαξίμου το πιστεύουν, όπως το πίστευε και κάθε αυτοκράτορας στο παρελθόν. Μέχρι να χάσει το κεφαλάκι του...

 

 

Ελλαδέμπορες μέχρι να τους προγκήξουν οι λαδέμπορες...

Τα εκάστοτε δημοσκοπικά ευρήματα έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και δημιουργούν ευκαιρίες ακόμα κι εκεί που στον αφρό κινείται η απογοήτευση. Το ότι, για παράδειγμα, οκτώ στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι η αντιπολίτευση είναι ανεπαρκής προφανώς και δεν είναι εύσημο για την αντιπολίτευση, για το σύνολο της αντιπολίτευσης. Μπορεί, όμως, να διαβαστεί και διαφορετικά, πως οκτώ στους δέκα πολίτες, δηλαδή, αναζητούν μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι σε μια κυβέρνηση πολιτικών απατεώνων που αυξάνει τις ανισότητες υπέρ λίγων...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δίκιο: το 41% του Κ. Μητσοτάκη στηρίζεται σε πήλινα πόδια κι όχι σε κάποιο λαϊκό ενθουσιασμό για τις πολιτικές του. Το 59% όσων ψήφισαν τον Ιούνιο τον αποδοκιμάζουν και το ίδιο συμβαίνει με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν προσήλθαν καν στις κάλπες. Φυσικά αποφασίζουν κι εκλέγουν όσοι συμμετέχουν, γι' αυτό και η μεγάλη μάχη το επόμενο χρονικό διάστημα είναι να πειστούν να προσέλθουν και να καταψηφίσουν την κυβέρνηση όσοι έχουν διαλέξει την εκλογική αποδρομή...

Αυτός ο αγώνας μόνο εύκολος δεν θα είναι σε ένα επικοινωνιακό τοπίο που κάνει το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο κατ' εξακολούθηση. Πολλώ δε μάλλον όταν η προοδευτική ή κατ΄ ευφημισμό προοδευτική αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη. 

Μην ξεγελιέστε όμως, το ρευστό πολιτικό σκηνικό τού Δεκεμβρίου τού 2023 δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα προκύψει μετά τις ευρωεκλογές τού Ιουνίου. Κι ακόμα καλύτερα, δεν θα είναι οι βουλευτικές εκλογές τού Ιουνίου τού 2023 ίδιες με αυτές που θα τις ακολουθήσουν. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει για πάντα τον υπερπατριώτη και τον φιλελεύθερο ταυτοχρόνως. Ούτε ακόμα κι ένας πολιτικός απατεώνας με πολύ ισχυρές πλάτες. Κι αυτές δανεικές είναι άλλωστε...   

 

Αλλά αυτοί είστε, αυτοί ήσασταν πάντα...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης είχε χαρακτηρίσει σταλινίσκο τον Δ. Κουτσούμπα θα μετρούσαμε τα λεπτά ως την κοινοποίηση δελτίου Τύπου του ΚΚΕ που θα μιλούσε για ντροπή κι αίσχος για τα όσα θα είχε πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν, μάλιστα, ζούσαμε σε ένα από τα κράτη τού (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού ο Κασσελάκης θα αισθανόταν τυχερός αν ξεχειμώνιαζε σε γκουλάγκ και δεν είχε εκτελεστεί αυθωρεί και παραχρήμα... 

Αναρωτιέμαι, μάλιστα, τι τους θέλει τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που δεν επιθυμεί να κυβερνήσει σε αστικό καθεστώς. Ως άβουλα μέλη ενός κατά φαντασία σοβιέτ όπου θα αποφασίζουν Κουτσούμπας, Παφίλης και σία κάτω από το πορτρέτο τού Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς;...

Ο Κασσελάκης σπάει πολλά ταμπού, ανάμεσά τους και το να έχεις ένσημα στην πραγματική αγορά εργασίας πριν αναλάβεις την αρχηγία ενός κόμματος. Πού να το καταλάβουν αυτό οι κουτσούμπες αυτής της χώρας οι οποίοι την προϋπηρεσία τη μετρούν με τις αφισοκολλήσεις και τα προηγούμενα χρόνια με το πόσες φορές είχαν επισκεφθεί τη σοβιετική πρεσβεία στην Αθήνα ή το Μόσκοβο. Το πόσο λούμπεν είναι, άλλωστε, το αποδεικνύουν όταν χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μας πείσουν ότι αυτοί είναι σοβαροί σε σύγκριση με κάποιον που χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απλώς καλύτερα από αυτούς...

Τα κοράκια που πετούν πάνω από την Κουμουνδούρου έχουν κάνει ένα δομικό λάθος: αυτός που θεωρούν νεκρό είναι ζωντανός. Λαβωμένος κι εκ των έσω ναι, νεκρός όμως όχι και θα αποδειχθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το αργότερο στις ευρωεκλογές. Τότε που οι πολίτες θα πουν "αλλά αυτοί είστε, αυτοί ήσασταν πάντα" και στους νταβατζήδες τής εργατικής τάξης...

 

   
 

Ο λαός δεν είναι πάντοτε σοφός, δεν είναι όμως ποτέ χαζός...

Οι ανατροπές ξεκινούν από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, από την κοινωνία κι όχι από τα κόμματα που την εκπροσωπούν. Το διαπιστώσαμε πολύ έντονα την περίοδο των μνημονίων, το είδαμε κι αυτές τις ημέρες με την άτακτη υποχώρηση Πλεύρη- Ράπτη, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από την επιτροπή για τα τρένα κατόπιν, στην ουσία, λαϊκής απαίτησης. Κι αν η φωνή λαού δεν είναι πάντοτε φωνή θεού, αφού ελλοχεύει ο λαϊκισμός, εν τούτοις είναι αδιανόητο σε μια δημοκρατία να περιθωριοποιείται ή να δαιμονοποιείται παντού και πάντοτε...

Την προηγούμενη τετραετία και με ευθύνη τής αντιπολίτευσης δεν κατορθώθηκε να σχηματιστεί ένα κοινωνικό μέτωπο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική δεξιά. Βεβαίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη "ευλογήθηκε" με μια πανδημία κι έναν πόλεμο που στάθηκαν ευεργετικοί για τη βιωσιμότητά της. Αν, όμως, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους εξωγενείς παράγοντες της ήττας, μπορούμε να αλλάξουμε τους ενδογενείς κι αυτό επιχειρεί ο Στέφανος Κασσελάκης και με την τόσο συκοφαντημένη αδιαμεσολάβητη επαφή του με το λαό...

Ο Μήτσος ο κρεοπώλης από την Αμφιλοχία, η Μαρία η κομμώτρια από το Διδυμότειχο, το ζεύγος Παπαδοπούλου από την Πύλο δεν θα συγγράψουν το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Γι' αυτό υπάρχουν τα κόμματα, για να αφουγκράζονται την κοινωνία και στη συνέχεια να επεξεργάζονται τις προτάσεις της και να τις μετατρέπουν πολιτικές. Σε διαφορετική περίπτωση η εκλογική συντριβή τους είναι βέβαιη γιατί ο λαός μπορεί να μην είναι πάντοτε σοφός, δεν είναι όμως ποτέ χαζός...

 

 

41% στην Ελλάδα, 59% στις Βρυξέλλες...

Μπορεί κάποιος να βρει χίλια επιχειρήματα κατά τής ΕΕ και στο ΚΚΕ τα έχουν βρει όλα. Μόνο που αν δεν ήμασταν μέλος της οι υποκλοπές και τα Τέμπη θα είχαν ήδη θαφτεί κάτω από το 41% του Ιουνίου. Ο Κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, το χρησιμοποιεί ως άλλοθι για πολύ λιγότερο σημαντικά πράγματα. Χάρη, όμως, σε μερικούς καλούς ανθρώπους στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ούτε το Predator ούτε οι 57 νεκροί έχουν ξεχαστεί...

Προφανώς, ωστόσο, και δεν είναι κολακευτικό το κράτος δικαίου στην Ελλάδα να βρίσκεται στο διαρκές στόχαστρο της Ευρώπης, η οποία μας κατατάσσει στην ίδια λίστα με την Ουγγαρία ή την Πολωνία. Όταν στην Ψωροκώσταινα αρχειοθετούν, στας Ευρώπας ερευνούν κι ασκούν ποινικές διώξεις. Κι αυτό σημαίνει πως πάσχουν και οι τρεις εξουσίες στη χώρα μας- νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική-, για να μην αναφερθώ βεβαίως και στη μιντιακή...

Μπορεί αύριο μεθαύριο κάποιος ή κάποιοι από τους ολιγάρχες να τα σπάσουν πραγματικά με τον Μητσοτάκη κι όχι απλώς να του κάνουν ναζάκια κατά καιρούς. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη τα τελευταία επτά χρόνια- από τότε που είναι πρόεδρος της ΝΔ-, αλλά το μέλλον άδηλον... 

Αλίμονο όμως, η αντιπολίτευση δεν είναι δυνατό να βασίζεται σε αυτό το ενδεχόμενο, όπως βασίστηκε πολύ την τελευταία τετραετία. Οφείλει να εργαστεί σκληρά, με σχέδιο και πρόγραμμα. Τότε θα διαπιστώσει ότι οι αυτοκρατορίες κλονίζονται πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουν οι αυτοκράτορες μέσα στην αλαζονεία τους...   

  

 

Η δικτατορία της ακροδεξιάς θα διαδεχθεί την κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης υπόσχεται να χτυπήσει τους υπεύθυνους για την οπαδική βία όσο ψηλά κι αν βρίσκονται ένα πικρό χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη των περισσότερων Ελλήνων. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι αυτοί που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο διοικούν και την κυβέρνηση της χώρας. Αν δεν υπήρχαν όχι μόνο θα βλέπαμε διαφορετικό πρωτάθλημα, αλλά και διαφορετικά ΜΜΕ. Εν τέλει, θα ζούσαμε σε μια διαφορετική δημοκρατία...

Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη σε δύο μήνες επειδή μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν οπαδοί στα γήπεδα; Και με τους φιλάθλους, εξάλλου, αυτούς δηλαδή που αγαπούν πραγματικά τα αθλήματα, τι θα κάνουμε; Όμηροι κι αυτοί μιας μαφίας που έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού;...

Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί τής οπαδικής βίας, ποιοι δηλητηριάζουν συνειδήσεις με την πένα ή το μικρόφωνό τους και ποιοι είναι οι φυσικοί αυτουργοί. Δεν είμαστε δα καμιά μεγάλη χώρα κι ο πληθυσμός της έτσι κι αλλιώς μειώνεται... 

Όπως, όμως, συμβαίνει και στις υπόλοιπες δυτικές δημοκρατίες οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι οι πολιτικές τους ελίτ εργάζονται γι' αυτούς κι όχι για τους χορηγούς τους. Κι αυτό είναι τρομακτικό όχι γιατί πιστεύω στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, αλλά γιατί αυτό που ακολουθεί δεν θα είναι η άμεση δημοκρατία αλλά η δικτατορία τής ακροδεξιάς... 

 

Ο φόβος φυλάει το 41%...

Πόσο τυχεροί θα ήμασταν αν η βία στην ελληνική κοινωνία ήταν οπαδική και μόνο οπαδική. Θα ήταν και πιο εύκολο τόσο να την δαμάσουμε όσο και να την περιθωριοποιήσουμε. Η βία, όμως, δεν είναι μόνο οπαδική. Τη συναντάμε, για παράδειγμα, και στα σχολεία και στις γυναικοκτονίες. Την έχουμε νομιμοποιήσει ως πρώτη κι εύκολη λύση κι όχι ως τελευταία καταφυγή κι αυτό από μόνο του αποτελεί εχέγγυο διαιώνισής της...

Αν χρειαζόμασταν μια απόδειξη ότι κάτι στραβό συμβαίνει στην κοινωνία τού 41% αυτή ήρθε το βράδυ τής Πέμπτης στου Ρέντη. Δεν χρειαζόμασταν ωστόσο καμία απόδειξη. Ζούμε όλοι μας στην ίδια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ανασφάλεια και η υπολανθάνουσα οργή γι' αυτούς που εξουσιάζουν αξιοποιώντας τους μεγαλύτερους φόβους μας και τα χυδαιότερα ένστικτά μας. Κι εμείς αμήχανοι τους στηρίζουμε μην προσδοκώντας και πολλά και, κυρίως, από τους εαυτούς μας στη λογική τού ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν...

Οι διαχωριστικές γραμμές τής συντήρησης και της προόδου είναι ακόμα ορατές μολονότι τις θολώνει η μάχη για την επιβίωση. Η συντήρηση κυβερνά με το φόβο, την ανασφάλεια, τις χαμηλές προσδοκίες, την καλλιέργεια του έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ... 

Η πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα οπισθοχωρεί γιατί από αυτή οι πολίτες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κι όταν δεν τις ικανοποιεί, αποστασιοποιούνται. Η ελπίδα, όμως, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία δεν είναι αδειανά κελύφη. 

Έχουν περιεχόμενο το οποίο θέλει κόπο και μόχθο για να μην είναι μόνο τύπος αλλά να αποκτά κι ουσία. Όπως κι αν έχει, πάντως, είναι προτιμότερο να πολεμάς για να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα κάτω από τον ίδιο ήλιο από το να τον κρύβεις για να φαίνεται η σκιά σου μεγαλύτερη...   

 

Διυλίζουν τον κώνωπα για να καταπιούν τα υπερκέρδη διυλιστηρίων κι άλλων 30 φίλων...

Τράπεζες, διυλιστήρια, εταιρείες ενέργειας έχουν αφορολόγητα κέρδη που αγγίζουν τα δέκα δισ. ευρώ, αλλά η κυβέρνηση δεν τα ακουμπά. Αντιθέτως, ισχυρίζεται πως θα ενισχύσει την υγεία και την παιδεία με τα 500 εκ. ευρώ που θα πάρει από τους ελεύθερους επαγγελματίες, πολλούς από τους οποίους είτε θα τους αφανίσει είτε θα τους κάνει υπαλλήλους μικρότερων ή μεγαλύτερων εταιρειών. Αφήστε που τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ είναι ήδη καπαρωμένα από 30 επιχειρηματίες κι όχι φυσικά για νοσοκομεία ή σχολεία, γιατρούς ή καθηγητές...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια νομοθετεί σχεδόν αποκλειστικώς για την ελίτ. Ακόμα κι όταν μοιράζει επιδόματα τα υπερκέρδη των ολιγαρχών προστατεύει. Και φυσικά τίποτα δεν γίνεται κατά λάθος, γι' αυτό και είναι υποχρεωμένη κάθε φορά να βαφτίζει το κρέας ψάρι για να εξαπατά. Γνωρίζει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα, αλλά δεν την θέλει. Προτιμά να παίζει θέατρο πως αυτή επιδιώκει...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του την τελευταία τετραετία κανένας Κατρούγκαλος δεν θα μπορούσε να τον καταστρέψει λίγες ημέρες πριν τις κάλπες. Αν δεν υπήρχε ο Κατρούγκαλος, ωστόσο, σήμερα το πολιτικό σκηνικό θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καταρρεύσει, η κυβερνώσα Αριστερά θα είχε παραμείνει ενωμένη και, κυρίως, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε αναγορευθεί σε αυτοκράτορα... 

Επειδή, όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και μόνο το μέλλον μπορούμε να αλλάζουμε, είναι χρυσή ευκαιρία για το ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει αυτή την κολοσσιαία εξαπάτηση των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων ώστε να διευρύνει την εκλογική του βάση και να χτίσει ένα αφήγημα εξουσίας που να είναι και ρεαλιστικό κι οραματικό. Κι ας αφήσει τους άλλους να κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα... 

  
 

Ζήτω η φοροδιαφυγή; Όχι, κάτω όμως η υποκρισία...

Πίσω από τη μαζική φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή υπάρχει μια πικρή αλήθεια. Αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχε σήμερα Ελλάδα ύστερα από μία οκταετία σκληρής λιτότητας που όμοιά της δεν έζησε κανένα δυτικό κράτος από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Οι Έλληνες επέζησαν χάρη στο " παράνομο ή μη δηλωμένο λίπος" που είχαν αποθηκεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Κι αρκετοί ανάμεσά μας χάρη σε αυτό επιβιώνουν και σήμερα...

Άρα, ζήτω η φοροδιαφυγή; Όχι, κάτω όμως η υποκρισία. Τι άλλο από υποκριτικό είναι, άλλωστε, να στήνεις μια ολόκληρη προβοκάτσια λίγες ημέρες πριν τις εκλογές τού Μαΐου με αφορμή μια τοποθέτηση Κατρούγκαλου, προκειμένου να αναθερμάνεις τον κοινωνικό αυτοματισμό για τη δήθεν αναξιοπιστία τού ΣΥΡΙΖΑ και τώρα εσύ να εφαρμόζεις κάτι πολύ χειρότερο από την προοδευτική φορολόγηση; Και πόσο πιο υποκριτικό είναι να δηλώνεις στη Βουλή, ξέροντας ότι θα παίξουν αυτό ακριβώς το απόσπασμα τα κυρίαρχα μίντια, πως τηρείς τις προεκλογικές σου δεσμεύσεις όταν δεν είχες πει κουβέντα για τεκμαρτό εισόδημα; Και πόσο ακόμα πιο υποκριτικό είναι να παριστάνεις τον μαχητή κατά τής φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών όταν το 2019 τους έλεγες πως θα γκρέμιζες όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως κι έπραξες εξάλλου στη συνέχεια;...

Πηγή κάθε αδικίας και, κατά συνέπεια, και της φοροδιαφυγής είναι η άνιση κατανομή τού πλούτου. Μπορεί να επιδιώκαμε να μην πληρώνουμε φόρους ακόμα κι αν βλέπαμε τους πλούσιους να τους πληρώνουν. Δεν θα το δικαιολογούσαμε, ωστόσο, στον εαυτό μας να κλέβουμε το κράτος αν το κράτος δεν έκλεινε το μάτι στην ελίτ. 

Κι αν δεν το δικαιολογούσαμε στον εαυτό μας θα ήμασταν πιο πρόθυμοι να εντασσόταν η φορολογική εκπαίδευση στα σχολεία. Τώρα απλώς αισθανόμαστε πως φοροδιαφεύγουμε για να επιβιώσουμε και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε μια άδικη κοινωνία. Κι αυτή είναι η αλήθεια των πολλών... 

  

  

Ούτε μέχρι τις ευρωεκλογές...

Τα τρία τέταρτα των ομιλιών των νεοαποστατών θα μπορούσαν να είχαν εκφωνηθεί κι από τον Στέφανο Κασσελάκη, με λιγότερο πουμαρό και περισσότερες πρακτικές προτάσεις. Το υπόλοιπο ένα τέταρτο έβγαζε, απλώς, τον προσωπικό κομπλεξισμό γι' αυτόν που τους πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια. Τίποτα, ωστόσο, δεν αποδείκνυε την ανάγκη να διασπαστεί η αξιωματική αντιπολίτευση για να φτιαχτεί ένα μόρφωμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να αποτελεί την υπεραριστερή στη θεωρία τάση της, αφού στην πράξη στηρίζει (και) τους servicers, πέρα από το αφήγημα Μητσοτάκη...

Τα πολιτικά κόμματα δημιουργούνται ή έχουν λόγο ύπαρξης μόνο όταν απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες. Σε διαφορετική περίπτωση εξαϋλώνονται γρηγορότερα από την ικανοποίηση των προσωπικών απωθημένων που τα δημιούργησαν. Εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε ιδεολογία ούτε διακήρυξη ούτε καταστατικό. Άλλαξε μόνο πρόεδρο που δείχνει μεγάλη διάθεση να τον ξανακάνει κυβέρνηση αντί να σκιαμαχεί με ανεμόμυλους. Μπορεί να μην είναι ρομαντικό, δεν υπάρχει ωστόσο κανένας ρομαντισμός και στην αποστασία...

Η Ν(έα) ΑΠ(οστασία) δεν θα φτάσει μέχρι τις ευρωεκλογές. Τα ανεμομαζώματα ευκαιρίας γίνονται πολύ εύκολα διαβολοσκορπίσματα προσωπικών φιλοδοξιών που δεν τέμνονται παρά μόνο περιστασιακά. Έχουν κάνει, όμως, ήδη πολύ κακό στην κυβερνώσα Αριστερά με τη φαγωμάρα τους, όπως έκαναν και τα τελευταία δέκα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς. Το τοπίο, ωστόσο, ξεκαθαρίζει κι ο καθένας τώρα θα μετρήσει το δικό του μπόι. Δεν μπορεί, πλέον, να κρύβεται πίσω από το μπόι τού άλλου για να νομίζει πως έχει λόγο ύπαρξης... 

 

Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντικάκι...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ήδη μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία κι όχι μόνο γιατί το 59% δεν τον ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. Είναι και γιατί, είναι κυρίως γιατί η αποχή πλέον από τις κάλπες είναι τόσο μεγάλη που έχει διαμορφωθεί μια βουβή πλειοψηφία που περιμένει κάτι καινούριο για να επενδύσει σε αυτό. Μέχρι να βρεθεί, ο πρωθυπουργός θα παίζει μόνος του μπάλα σε ένα, ωστόσο, πολύ συγκεκριμένο γήπεδο και σε κανένα άλλο. Μόνο εντός έδρας μπορεί να νικά...

Αν κάποιος από όλους όσοι ηγούνται της κατατεμαχισμένης προοδευτικής παράταξης μπορεί να γκρεμίσει το νεοφιλελεύθερο νεοσυντηρητισμό αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Κι αυτό γιατί είναι ο μόνος αυτήν τη στιγμή που μπορεί να μιλά ταυτοχρόνως για την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και να γιορτάζει τα γενέθλια του σκύλου του, να μην δαιμονοποιεί το κεφάλαιο και την ίδια ώρα να ζητά διαφάνεια, αξιοκρατία και δικαιοσύνη, να προσεύχεται στον Παΐσιο και να κάνει λόγο για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Όταν οι υπόλοιποι περιχαρακώνουν τα ακροατήριά τους εκείνος τα διευρύνει, αναγνωρίζοντας ότι θα γίνει κάτοικος Μαξίμου αν γοητεύσει τους πολλούς κι όχι αν συγκινήσει τους λίγους...

Ο Κασσελάκης είναι εξωτικό φρούτο για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική ζωή, γι' αυτό κι εύλογη η δυσπιστία τους. Δεν μοιάζει σε οποιονδήποτε προηγήθηκε του ίδιου, αλλά έχω την αίσθηση πως θα προσπαθήσουν να του μοιάσουν πολλοί που θα τον ακολουθήσουν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ήδη τον αντιγράφει ο μετρ τής επικοινωνίας Μητσοτάκης... 

Όπως κι αν έχει, τον Κασσελάκη οι πολίτες ενδιαφέρονται να τον ακούσουν. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανταγωνιστές του στην ευρύτερη Αριστερά, οι οποίοι είναι αδιάφοροι, μέτριοι κι ανάλατοι. Αν σε εύλογο χρόνο παρουσιάσει κι ένα συνεκτικό προγραμματικό λόγο, τότε το 15% για το ΠΑΣΟΚ και το 3% για τους αποστάτες θα είναι ονειρεμένα όσο και παρελθόντα ποσοστά... 

  

 

Ο Δράκων δεν θα εξαιρούσε το ΤΑΙΠΕΔ...

Πιστεύεις ότι επαναφέροντας τους δρακόντειους νόμους, μετατρέποντας τα πλημμελήματα σε κακουργήματα, θα εξαλείψεις το έγκλημα; Πολύ ωραία. Μόνο που αν ήθελες να είσαι τουλάχιστον συνεπής με την ιδεοληψία σου θα όφειλες να τους επαναφέρεις για όλα τα αδικήματα. Και για τα αδικήματα του λευκού κολάρου, για παράδειγμα. Για να μην πω πως δεν θα έπρεπε ταυτοχρόνως να προσφέρεις νέες ασυλίες, όπως στο ΤΑΙΠΕΔ, οι οποίες στην ουσία εξυπηρετούν τους χορηγούς σου και μόνο. Έτσι δεν είναι;...

Αν ο μοναδικός μας στόχος σε ένα κράτος δικαίου είναι η εξάλειψη του εγκλήματος πολύ πιθανόν να μην αρκεί να στέλνεις στη φυλακή κάποιον που κλέβει από ένα σούπερ μάρκετ. Θα ήταν μάλλον πιο αποτελεσματικό να του κόψεις τα χέρια κι ακόμα αποτελεσματικότερο να τον κρεμάσεις ή να τον εκτελέσεις, αναλόγως με το γούστο στο σαδισμό τού καθενός... 

Αν, πάλι, θεωρείς πως σε ένα κράτος δικαίου δεν είναι δυνατό να βασιλεύουν ο τρόμος, η βία, η εκδίκηση και η νιχιλιστική αντίληψη πως οι άνθρωποι θα πρέπει αποκλειστικώς να τιμωρούνται κι όχι να σωφρονίζονται μάλλον δεν θα σε βρουν σύμφωνο οι νέες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα. Όπως, δηλαδή, και τον κάθε πραγματικά φιλελεύθερο άνθρωπο κι όχι απλώς Αριστερό...

Ήταν λάθος τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε τον Ποινικό Κώδικα εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Οι αλλαγές, ωστόσο, που έγιναν δεν αποφασίστηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του, αλλά από επιστημονική επιτροπή νομομαθών και μη συριζαίων και σε βάθος χρόνων... 

Το να αλλάζεις, συνεπώς, τον Ποινικό Κώδικα κάθε τρεις και λίγο με βάση την επικαιρότητα και για να καλύπτεις τις ευθύνες σου δεν είναι μόνο λαϊκισμός αλλά και καταστρατήγηση της ασφάλειας δικαίου. Κι όταν, μάλιστα, αυτές οι αλλαγές αφορούν κυρίως τους φτωχοδιαβόλους κι όχι την ελίτ και είναι στην αντίστροφη κατεύθυνση από αυτή που επιλέγουν τα σοβαρότερα κράτη δικαίου τότε γι' άλλη μια φορά συνδυάζεις τον αυταρχισμό με την υποκρισία. Κλασική περίπτωση, δηλαδή, κυβέρνησης Μητσοτάκη...