Όλοι μαζί ξέρουμε ποιοι τα έφαγαν...

Είναι φανερό ότι ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία αντιγράφει τον Ανδρ. Παπανδρέου κι ως προς το σχέδιο επιστροφής του. Δεν θα σταθώ στη σύγκριση των δύο ανδρών, ας τους κρίνει η Ιστορία. 

Στέκομαι, ωστόσο, σε μια άλλη κεφαλαιώδη διαφορά. Όταν το 1993 ο Ανδρέας επέστρεψε στην εξουσία ήταν ηγέτης μιας παράταξης κι όχι απλώς ενός κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ είχε γειωθεί για τα καλά στην κοινωνία κι αυτή του η γείωση, άλλωστε, στο συνδικαλισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση συνέδραμε τα μάλα ώστε ο πατήρ Μητσοτάκης να μην ολοκληρώσει καν τετραετία. Όσο χαρισματικός, δηλαδή, κι αν ήταν ο, έτσι κι αλλιώς ασθενής, αρχηγός δεν θα τα είχε καταφέρει αν δεν υπήρχε κι ένας δυνατός πολιτικός οργανισμός από πίσω του να τον υποστηρίζει...

Από την άλλη, ο συγγραφέας τής "ΠαραμΙθάκης" δεν έχει καν κόμμα και ούτε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα κάνει. Εδώ καλά καλά δεν μπορεί να συνεδριάσει το επιστημονικό του συμβούλιο χωρίς γκρίνιες, σκεφτείτε να πρέπει να βρει και στελέχη που να κάνουν το στοιχειώδες γκελ στην κοινωνία. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με μια κοινωνία που εξαγριώνεται ημέρα με την ημέρα, πως δεν θέλει να βλέπει μπροστά της κανέναν από αυτούς που κυβέρνησαν ή κυβερνούν...

Φυσικά κι αυτή η κοινωνία δεν είναι αμέτοχη ευθυνών. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, για παράδειγμα, δεν μπορούν να παριστάνουν πως οι κομπίνες με τις επιδοτήσεις ξεκίνησαν το 2019 ή θα τελειώσουν μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Κι αν δεν τα φάγαμε όλοι μαζί σίγουρα ξέρουμε περισσότερα για το ποιοι τα έφαγαν αλλά ντρεπόμαστε να το μαρτυρήσουμε. Είμαστε μια κοινωνία συνενοχής κι όχι αθώων, προσφέροντας εμμέσως το καλύτερο άλλοθι για τους "νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας". Κι αυτοί φυσικά το εκμεταλλεύονται απολύτως...

 

Ούτε ιδεολόγοι ούτε κορόιδα...

Τύφλα να έχουν η Γέφυρα των Στεναγμών στη Βενετία ή το Τείχος των Δακρύων στην Ιερουσαλήμ μπροστά στους δακρυγόνες αδένες που θα ανοίξουν στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων αν ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία αποφασίσει να κάνει στροφή στην καριέρα του διεκδικώντας ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας κι όχι την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών και των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς προσμένουν να τους διασώσει κι αν δεν το κάνει θα έχει πάει χαμένος κι όλος ο αυτοεξευτελισμός τους (και) των τελευταίων μηνών. Γιατί τι άλλο από αυτοεξευτελισμός είναι να σε φτύνουν συνέχεια κι εσύ να παριστάνεις πως ρίχνει καταιγίδα;...

Όταν βλέπεις, για παράδειγμα, τον Π. Πολάκη να κάθεται δίπλα δίπλα με τον Αλ. Χαρίτση καταλαβαίνεις και το μέγεθος της απόγνωσης αμφοτέρων των ανδρών, είτε συχνάζουν πάνω είτε κάτω από τα 300 μέτρα. Αν μη τι άλλο, πάντως, η "Ιθάκη" δεν μας δίνει μόνο το ταξίδι, που θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός, αλλά και τη δυνατότητα να αξιολογήσουμε πόσο χαμηλού ηθικού αναστήματος ήταν όλοι εκείνοι που μας πουλούσαν ηθικό πλεονέκτημα σαν να ήταν χύτρες ταχύτητας. Κι αν δεν έκλεψαν όπως η συμμορία που μας κυβερνά τα τελευταία εξίμισι χρόνια δεν έκαναν και πολλά για να διασφαλίσουν ότι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας θα πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Και τώρα απολογούνται και για τα λίγα που έκαναν για να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Την ερχόμενη Τετάρτη θα παρελάσουν στο Παλλάς όλα τα πολιτικά ορφανά τού Αλέξη για να διαπιστώσει αυτοπροσώπως πόσο πρόθυμα είναι να κάνουν τα πάντα για να διασωθούν. Τα πάντα εκτός από το να παραιτηθούν από το βουλευτικό τους αξίωμα, τουλάχιστον όχι αν δεν εξασφαλίσουν πρώτα εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Τσίπρα. Δεν είναι, άλλωστε, ούτε ιδεολόγοι ούτε κορόιδα. Είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο οι πολίτες έχουν σιχαθεί την πολιτική...

 

Αναποφάσιστοι αποφασισμένοι...

Όταν δεν ξέρουμε ποια κόμματα και με ποιες ηγεσίες θα κατέλθουν στις επόμενες εκλογές είναι λογικό τα δημοσκοπικά ποσοστά των αναποφάσιστων να σπάνε ρεκόρ. Συνοπτικά, δεν είμαστε βέβαιοι ποιον πρόεδρο θα έχει το ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι κόμματα- γάτες Σρέντινγκερ μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία, ενώ αβέβαιο είναι κι αν θα υπάρξει κόμμα Σαμαρά. Ούτε καν πως η ΝΔ θα κατεβεί με τον Κ. Μητσοτάκη, τουλάχιστον στις δεύτερες εκλογές, είμαστε σίγουροι...

Αυτή είναι, όμως, μόνο η μισή εικόνα. Το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων δεν σχετίζεται μόνο με την πολιτική ρευστότητα αλλά και με την πολιτική φαυλότητα. Όταν, για παράδειγμα, οι πολίτες βλέπουν να προστατεύονται από την κυβερνητική πλειοψηφία στην εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ μάρτυρες- καθ' έξιν νικητές τυχερών παιχνιδιών πώς να θεωρήσουν ότι η ψήφος τους μετράει; Ή όταν διαβάζουν το πόνημα ενός πρώην πρωθυπουργού με το οποίο ταυτίζει την πολιτική με την ίντριγκα, το κουτσομπολιό και την απαξίωση;...

Φυσικά και η πολιτική δεν είναι μόνο η παρακμή της ούτε όσοι υπηρετούν αυτή τη μορφή της, την έμπλεη βυζαντινισμών, δικαιούνται να είναι οι μοναδικοί εκφραστές δημόσιου λόγου και πρότυπα δημόσιου ήθους. Όσοι, επομένως, πιστεύουν ότι οι πολίτες θα επιλέξουν πολιτικούς- χωριά Ποτέμκιν, χωρίς βάθος δηλαδή και ουσία, ή πολιτικούς γυρολόγους που αναζητούν προσωπική διάσωση με περιτύλιγμα όμορφες ιδέες σύντομα θα βρεθούν προ μεγάλων εκπλήξεων. Από τον μόνο του οποίου ο λόγος πραγματικά έχει αξία, από το λαό...

 

Τόσο προοδευτικός όσο είναι σοσιαλιστής ο Μητσοτάκης...

Η προσπάθεια Τσίπρα να πετάξει στα σκυλιά όσους από τους πρώην συντρόφους του θεωρεί καμένους από την κοινωνία ή αυριανούς επικίνδυνους πολιτικούς του αντιπάλους είναι ολοφάνερη. Το ότι πετά ακόμα και φίλους δεκαετιών στα σκυλιά προκειμένου να υπηρετήσει το νέο του αφήγημα είναι "απλώς" δείγμα τής αφιλίας τού ανδρός. Υπενθυμίζω, πάντως, πως αυτοί που τα αφήνουν όλα πίσω τους κι αναζητούν νέες θάλασσες κάπου αλλού, εκεί που δεν τους ξέρουν καλά, είναι συνήθως οι απατεώνες...

Ο Αλέξης, όμως, δεν πετάει στα σκουπίδια μόνο συνεργάτες του ετών. Κάποιοι, άλλωστε, ανάμεσά τους κουβαλούν τις δικές τους αμαρτίες. Πετάει και τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που τον ψήφισαν έστω και μια φορά στη ζωή τους, τους οποίους θέλει τώρα να αντικαταστήσει με εκείνους που τον πετροβολούσαν πριν μια δεκαετία. Κι αυτό είναι πολύ πιο άτιμο γιατί πολλοί από εκείνους που τον υπερασπίζονταν στους συγγενείς, στους φίλους και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόσμεναν σε καμία ανταμοιβή ούτε κι έλαβαν κάποια...

Καταλαβαίνω πως ο Τσίπρας έχει στηρίξει πολλά στο μιθριδατισμό μας, στη μνήμη χρυσόψαρου και στην ανάγκη μας να υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους ακόμα και τα λάθη μας. Φρόντισε, άλλωστε, να καλύψει τα ίχνη του για τα όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια... 

Αν, όμως, όλοι οι υπόλοιποι δικαιούνται να αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχει αντιπολίτευση, εκείνος δεν το δικαιούται. Είναι ο ολετήρας της, που έχει μάλιστα το θράσος να θέλει να χτίσει πάνω στα ερείπια που ο ίδιος άφησε πίσω του. Αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο προοδευτικός όσο σοσιαλιστής είναι ο Μητσοτάκης...  

Η σκηνοθεσία της ωριμότητας...

Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσοι ανάμεσά μας είμαστε οι ίδιοι με αυτούς που ήμασταν πριν πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια; Αλλάζουμε όχι μόνο γιατί συμβιβαζόμαστε αλλά και γιατί προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να γινόμαστε καλύτεροι για τους ίδιους και τους άλλους γύρω μας. Αν μέναμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι αν μη τι άλλο θα ήμασταν βαρετοί και για μας τους ίδιους...

Είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο, να αλλάζεις ανεπαισθήτως, δίχως να το επιδιώκεις κι άλλο να προσλαμβάνεις ειδικούς για να αρέσεις σε άλλους κι ας μην αρέσεις στον εαυτό σου. Στην τελευταία περίπτωση δεν αποδεικνύεις ωριμότητα αλλά τυχοδιωκτισμό, δεν δείχνεις πως έχεις μάθει από τα λάθη σου αλλά πως τα έχεις προσαρμόσει στις ανάγκες τής ολιγαρχίας και των δημοσκοπικών εταιρειών. Με λίγα λόγια, είσαι ένας ηθοποιός που ερμηνεύεις ένα ρόλο που πιστεύεις ότι θα σου κόψει εισιτήρια αλλά δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και βιωματικό...

Ο συγγραφέας τής "ΠαραμΙθάκης", δίχως να λάβουμε υπόψη πόσα στοιχεία της είναι βιογραφικά και πόσα μυθοπλασία, αποδομεί σχεδόν όλους εκείνους με τους οποίους συνεργάστηκε στην πολιτική του καριέρα. Ακόμα και γι' αυτούς, όμως, που το κάνει δικαίως το κάνει με τόσο μεγάλη καθυστέρηση που στο τέλος δεν έχει καμία σημασία... 

Όπως κι αν έχει, έχει βάλει το μεγαλύτερο αυτογκόλ τής πολιτικής του καριέρας και το πιο τραγικό είναι πως δεν του έχει μείνει κανένας πια για να τον μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο των δικών του ασύλληπτων ευθυνών για το ότι η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία εξίμισι χρόνια...

 

Η μεγαλύτερη συνωμοσία εναντίον μας είναι οι αυταπάτες μας...

Ο κόσμος δεν χωρίζεται ανάμεσα σε αυτούς που λατρεύουν και σε εκείνους που μισούν ένα πολιτικό κόμμα ή έναν πολιτικό αρχηγό. Υπάρχει και η μέση γραμμή τής λελογισμένης υποστήριξης ή της εποικοδομητικής κριτικής, με επιχειρήματα κι όχι στον αέρα, με σκεπτικισμό κι όχι με προσωπολατρία. 

Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα όπου οι κάθετοι διαχωρισμοί στα καφενεία έχουν μεταφερθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου ο καθένας μας πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου "πυροβολεί" με όρους προσωπικής βεντέτας κι όχι ανταλλαγής σκέψεων και ιδεών...

Όσο, επίσης, παράξενα κι αν ηχεί αυτό στα αφιονισμένα πλήθη που λειτουργούν με όρους απόλυτου κακού κι απόλυτου καλού, υπάρχουν κι άνθρωποι που αλλάζουν γνώμη για πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς αυτό να συνδέεται με ωφελιμιστικά κίνητρα. Μπορεί, για παράδειγμα, να πάψει να εκφράζει τον οποιονδήποτε ένα κόμμα ή ένας αρχηγός γιατί αλλιώς τα περίμενε- και με δική του ευθύνη ή αφέλεια ενδεχομένως- κι αλλιώς του ήρθαν κι όχι γιατί δεν πήρε κάποιο αξίωμα ή γιατί πληρώθηκε από κάποιον άλλο για να το κάνει. Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα που δεν ξεχωρίζουμε τίποτα άλλο από το άσπρο ή το μαύρο...

Αν ήμουν πρόεδρος ενός κόμματος από το οποίο κυρίως αποχωρούν μέλη και στελέχη και πολλοί λιγότεροι έρχονται μια αυτοκριτική θα την έκανα και δεν θα αναζητούσα απλώς συνωμοσίες εναντίον μου ούτε θα αποκοιμιόμουν από τις κολακείες εκείνων που είτε τις πιστεύουν με όρους μεσσιανισμού είτε τις ασπάζονται από ιδιοτελή κίνητρα. Όταν είναι στραβός ο γιαλός δεν φταίνε μόνο οι δημοσκόποι. Ενδεχομένως να ευθύνεται και το καράβι, ίσως κι ο καπετάνιος, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν γίνουν όλα αυτά αντιληπτά θα σταματήσει κάπου εδώ και η καταμέτρηση από κεράκια στην τούρτα. Και θα είναι πολύ κρίμα. Και γι' αυτούς που πίστεψαν και για εκείνον που τον πίστεψαν...

 

Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αμερικανικό...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης είχε αναλάβει την εξουσία, το 2019, είχε τονίσει από το βήμα τής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ πως τα ορυκτά καύσιμα ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα. Τότε, βλέπετε, είχε στο μυαλό του να πουλήσει τη βίαιη απολιγνιτοποίηση της δυτικής Μακεδονίας, η οποία δεν σήμαινε ΑΠΕ αλλά αεριοποίηση σε όφελος γερμανικών συμφερόντων. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όμως, έχει γίνει πιο Ντόναλντ Τραμπ κι από τον Ντόναλντ Τραμπ. Μόνο "drill baby, drill" δεν μας έχει πει αλλά αν περιμένουμε λίγο ακόμα θα το εκστομίσει κι αυτό...

Φυσικά κι αντιλαμβάνομαι ότι η αλλαγή στάσης του (και) στα ενεργειακά ζητήματα σχετίζεται με το ότι στις ΗΠΑ κυβερνά άλλος σερίφης εδώ και περίπου ένα χρόνο. Αυτό που δυσκολεύομαι, ωστόσο, να αντιληφθώ είναι γιατί η Ελλάδα πρέπει να λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Ουάσιγκτον, εγκαταλείποντας μάλιστα συμμαχίες που κι αυτές φυσικά είναι αποικιοκρατικές- όπως με την Cosco στο λιμάνι τού Πειραιά-, αλλά τουλάχιστον δεν μας κατατάσσουν στους δεδομένους για κανέναν... 

Μόνο αν ο Μητσοτάκης έχει λάβει ισχυρές δεσμεύσεις πως τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό θα επιλυθούν προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων θα μπορούσα να το δικαιολογήσω. Ο τελευταίος, πάντως, που πίστεψε κάτι τέτοιο ήταν ο ταξίαρχος Ιωαννίδης κι ακόμα το 37% της Κύπρου είναι κατεχόμενο...

Η δημόσια αντιπαράθεση ΗΠΑ- Κίνας για τα λιμάνια τού Πειραιά και της Ελευσίνας αν μη τι άλλο αποδεικνύει και το πώς αντιμετωπίζεται η Ελλάδα από τις μεγάλες δυνάμεις, ως "πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι". Σκεφτείτε απλώς αν θα ασκείτο η ίδια πίεση στον Τ. Ερντογάν για παρόμοιο ζήτημα και, κυρίως, πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος της Τουρκίας. 

Πιθανότατα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη θα συνομιλούσε με τον Τραμπ και Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο με τον Σι Τζινπίγκ. Αλλά εδώ δεν μπορούμε ούτε να προσάγουμε βιαίως τον Φραπέ, θα ασκήσουμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική;...

  

  

12 ναυτικά μίλια= Πόλεμος...

Ο πατριωτισμός είναι της μόδας. Σε βαθμό, μάλιστα, που παρατηρείται και μια πλειοδοσία τόσο από το δεξιό πολιτικό ημισφαίριο- αναμενόμενο- όσο όμως κι από το αριστερό. Κι όταν η εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζεται με δημοσκοπικούς όρους η δημοκοπία γίνεται επικίνδυνη για τα πραγματικά μας εθνικά συμφέροντα, τα οποία δυσκολεύομαι να φανταστώ πως ταυτίζονται με πολεμικές επιχειρήσεις. Η Μεγάλη Ιδέα έχει εξαντλήσει τα όριά της εδώ κι έναν αιώνα κι όσοι πλειοδοτούν στην αναγέννησή της κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό...

Γίνομαι συγκεκριμένος: η αύξηση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο πάντως δεν έχει υπογράψει η Τουρκία και το οποίο υπόκειται και στην αρχή τής αναλογικότητας. Όσοι από το πολιτικό μας προσωπικό επιθυμούν να το ασκήσουμε αυθωρεί και παραχρήμα οφείλουν να πουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως αυτό σημαίνει και πόλεμο με την Τουρκία. Αν δεν το πουν είναι είτε δημαγωγοί είτε ανίδεοι. Και τα δύο ή έστω ένα από αυτά τα δύο είναι εν δυνάμει καταστροφικό...

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι καμία ελληνική κυβέρνηση- είτε εθεωρείτο περισσότερο είτε λιγότερο πατριωτική- δεν αύξησε τα χωρικά μας ύδατα. Ούτε καν μπήκε στη διαδικασία σχετικής συζήτησης με την Άγκυρα. 

Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση- υπό την πίεση φυσικά και του ξένου παράγοντα- έχει δύο επιλογές: είτε να διαπραγματευτεί με τη γείτονα είτε να εμπλακεί σε πόλεμο. Νομίζω πως οι ανάγκες τής κοινωνικής πλειονότητας είναι άλλες κι όχι έξι ναυτικά μίλια παραπάνω στο Αιγαίο. Φοβάμαι, όμως, πως κανένα κόμμα δεν πρόκειται να σας το πει. Φοβάμαι πως όλοι, περισσότερο ή λιγότερο, θωπεύουν εθνικιστικά αντανακλαστικά, ένα παιχνίδι που μπορεί να είναι και παιχνίδι με τη φωτιά...  

 

 

Ε, όχι, δεν θα πολεμήσουμε και στο Ταλίν για να μην πέσει ο Μητσοτάκης...

Τα φέρετρα του Ν. Δένδια και η ακυβερνησία τού Κ. Τασούλα έχουν μία κοινή συνισταμένη κι αυτή λέγεται φόβος. Μια κοινωνία στην οποία "υπόσχονται" νεκρούς από έναν Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και πως δεν θα έχει κυβέρνηση αν δεν δώσει ξανά αυτοδυναμία στον Κυρ. Μητσοτάκη είναι και μια κοινωνία που αποδέχεται τη σημερινή της εξαθλίωση σε όλους τους τομείς με τη στωικότητα ενός πιστού που ανέχεται τα πάντα σε αυτήν τη ζωή με την προσδοκία τής βασιλείας των ουρανών. Μια κοινωνία στην οποία οι πόλεμοι και η πολιτική αστάθεια παρουσιάζονται σαν φυσικά φαινόμενα κι όχι ως ανθρώπινα δημιουργήματα είναι ικανή να απορροφήσει την ταπείνωσή της ως δίκαιο μαρτύριο, τον αυτοεξευτελισμό της ως αναπόδραστη τιμωρία...  

Αν η Ευρώπη δεν θέλει να πολεμήσει με τη Ρωσία μπορεί, πολύ απλά, να απαιτήσει να γίνουν εκλογές στην Ουκρανία για να δούμε πόσο δημοφιλές είναι το διεφθαρμένο καθεστώς Ζελένσκι. Αντί να συνεχίσουμε να το προμηθεύουμε και με όπλα ας το υποχρεώσουμε τουλάχιστον να καθίσει στα σοβαρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ώστε να μην οδηγηθούμε και στην ενεργειακή χρεοκοπία επειδή το καλομαθημένο παιδί τής Δύσης πιστεύει ότι αξίζει να μας σύρει σε μια νέα παγκόσμια καταστροφή αρκεί να μην παραχωρήσει το ρωσόφωνο Ντονιέτσκ. 

Ούτε θα πάμε να πολεμήσουμε στις βαλτικές χώρες για να ικανοποιήσουμε τις δικές τους διαχρονικές ρωσοφοβίες. Καταδικάζουμε και δικαίως τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά υπάρχει κι ένα όριο στο τι πρέπει να κάνουμε για να τερματιστεί. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι ο πυρηνικός όλεθρος...

Παρομοίως, το να μιλάς για ακυβερνησία ενάμισι χρόνο πριν τις εκλογές χωρίς να ξέρεις ποια κόμματα θα κατεβούν στις κάλπες και, κυρίως, ποιο θα είναι το αποτέλεσμά τους είναι, το λιγότερο, κουτοπονηριά. Στο τέλος τής ημέρας θα είναι η κρίση τού λαού αυτή που θα λύσει το γόρδιο δεσμό κι όσοι επιχειρούν να την προεξοφλήσουν είναι κι εκείνοι που την τρέμουν πιο πολύ... 

Αν μη τι άλλο, είναι και μια έμμεση παραδοχή ότι όχι μόνο δεν υπάρχει το 41% των βουλευτικών τού 2023 αλλά ούτε καν το 28% των ευρωεκλογών τού 2024. Η ουσία είναι πως η νέα μεταπολίτευση έρχεται και οι παλιοί παίκτες- κόμματα και πρόσωπα- φοβούνται και δικαίως την αποστρατεία τους...  

  

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο...

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φέτος. Συνειδητά. Μπορεί να πάω του χρόνου, αλλά δεν το νομίζω. Όπως δεν πηγαίνω πλέον και στις εθνικές παρελάσεις, σε οτιδήποτε δηλαδή έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φολκλόρ κι όχι ουσίας. Γιατί αν κρατούσαμε την ουσία- επί παραδείγματι τον αγώνα για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία- θα αγωνιζόμασταν γι' αυτές τις αξίες σε καθημερινή βάση και δεν θα τις αντιμετωπίζαμε ως αφορμές για βραδινή πεζοπορία υπό τους ήχους τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη και στη συνέχεια με παϊδάκια στην ταβέρνα για να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν και ποιοι δεν γίναμε ποτέ. Το Πολυτεχνείο ζει για το τριήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, όπως και η 28η Οκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου αλλά τις επόμενες ημέρες η επαφή μας με τον ηρωισμό των άλλων δεν μας έχει κάνει ούτε γενναιότερους ούτε πιο ελεύθερους ούτε πιο δημοκράτες...

Φυσικά κι αναγνωρίζω τον ηρωισμό όσων βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973, ανεξαρτήτως του αν στη συνέχεια της ζωής τους τίμησαν τα αγωνιστικά τους νιάτα είτε όχι. Βεβαίως και είναι, επίσης, συγκινητικό που ύστερα από 52 χρόνια συνέρρευσαν χιλιάδες πολίτες, πολλοί από αυτούς αγέννητοι τότε, για να αφήσουν ένα λουλούδι ή για να διαδηλώσουν ως την αμερικανική πρεσβεία. 

Εμφανίστηκαν, όμως, ξανά κι άνθρωποι η σχέση των οποίων με τη δημοκρατία είναι επιδερμική ή μόνο ταμπέλας. Στην ουσία πρόκειται για παράσιτά της, δεξιά κι αριστερά, τα οποία πίνουν το αίμα της και ξερνούν ιδέες κι οράματα όπως οι στρατοκόποι τα πολεμικά τους εφόδια...

Η δημοκρατία είναι μια καθημερινή άσκηση που όταν γίνεται κατά τη διάρκεια αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων συνοδεία βασανιστηρίων ή κι εκτελέσεων απαιτεί, αν μη τι άλλο, γενναιότητα. Η δημοκρατία είναι, όμως, καθημερινή άσκηση ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος και δεν αφορά μόνο τη δημόσια παρουσία μας αλλά κι αυτή που δεν καλύπτεται από τους προβολείς... 

Ο σεβασμός στην πλειοψηφία, στα δικαιώματα της μειοψηφίας, σε όσα λέει ή γράφει κάποιος άλλος και τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους είναι από μόνα τους πολύ βαρύ καθήκον. Κι ας μην έχει η μη τήρησή τους ως συνέπεια τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. 

Είναι τόσο βαρύ, μάλιστα, που είναι αδύνατο να το παραλείψουμε και να θεωρούμε εαυτούς δημοκράτες μόνο και μόνο επειδή καταθέσαμε ένα στεφάνι ή συμμετείχαμε σε μια πορεία. Γι' αυτό ίσως να είναι προτιμότερο να γράφουμε, να φωνάζουμε και να το εννοούμε πως "το Πολυτεχνείο ζει" στις 18 Νοεμβρίου από ό,τι είναι αν το κάνουμε στις 17...

 

Η Αριστερά που σνομπάρει είναι η Αριστερά που σνομπάρεται...

Δεν παρακολούθησα τη συζήτηση του Γιάννη Μπέζου με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Όχι γιατί δεν το ήθελα ή γιατί την θεωρούσα ανίερη, απλώς δεν έτυχε, ακόμα τουλάχιστον. Και σας διαβεβαιώ ότι αν κάποιος με προσκαλούσε να συζητήσω με τον πρωθυπουργό θα το αποδεχόμουν ασμένως κι ας μην είχα και τη δημοσιογραφική ιδιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία δεν είναι να αναπαράγουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας με ανθρώπους που κατά βάση συμφωνούμε αλλά να κινούμαστε και πέρα από τα eco chamber που πολλές φορές μας φυλακίζουν...

Ένας πολύ σοβαρός λόγος, άλλωστε, που όταν λες σήμερα σε κάποιον πως είσαι Αριστερός σε κοιτάζει σαν να του είπες πως είσαι ταυτοχρόνως ναρκομανής, αλκοολικός κι εθισμένος στον τζόγο είναι και το ότι η Αριστερά μετατράπηκε σε ένα δόγμα, οποιαδήποτε παρεκτροπή από το οποίο θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως. Τα ξέρουμε όλα, είμαστε οι μόνοι που έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες και το απόλυτο δίκιο με το μέρος μας. Και κάπως έτσι υπερασπιζόμαστε ακόμα κι απολυταρχικά καθεστώτα που έχουν τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση και η Θάτσερ...

Η Αριστερά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς, μπορεί να μάθει πολλά κι από τον Μητσοτάκη. Κι όχι μόνο στον τομέα τής επικοινωνίας όπου αριστεύει έχοντας δίπλα του σπουδαίους επαγγελματίες τους οποίους ακούει και δεν κάνει του κεφαλιού του πιστεύοντας ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Η πολιτική του ηγεμονία είναι πολύ απλοϊκό να πιστεύουμε ότι στηρίχθηκε μόνο στην ολιγαρχία και στα μέσα ενημέρωσής της. Βασίστηκε και στο ότι κατανόησε τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας καθημαγμένης από τα μνημόνια και, σε ρητορικό επίπεδο τουλάχιστον, έδωσε απαντήσεις, όπως με τις μειώσεις φόρων που αφορούν και τους μικρομεσαίους. 

Η Αριστερά, όμως, σνόμπαρε και τα εκατομμύρια ευρώ που μοιράστηκαν και στους μικρομεσαίους λόγω covid κι από το Ταμείο Ανάκαμψης. Στην ουσία σνόμπαρε και το λαό κι όχι για πρώτη φορά. Και τώρα ο λαός την σνομπάρει. Κι όχι άδικα...  

 

 

Στον επόμενο τόνο η Συμφωνία των Πρεσπών θα γίνει προδοτική...

Ακόμα και σήμερα αν συνομιλήσεις με κάποιον αμετανόητο τσιπρικό θα σου πει πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη τού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως δεν υπερασπίστηκε όσο θα έπρεπε το κυβερνητικό του έργο. Κι ως ένα βαθμό θα έχει δίκιο αφού το τελικό ισοζύγιο ήταν θετικό, μολονότι ούτε η πρώτη φορά Αριστερά προχώρησε σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα κατοχύρωναν την κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή τού πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για παραγωγή νέου. Τι να την κάνεις, όμως, την υπεράσπιση της κυβέρνησης Τσίπρα όταν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας την αποδομεί (και) ο ίδιος στο βιβλίο του; Μόνο πως η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν προδοτική φαίνεται πως δεν έχει γράψει...

Ο μεγαλύτερος ένοχος για το ότι η χώρα έχει αναιμική αντιπολίτευση και την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης είναι ο Τσίπρας. Αυτός την άφησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές, αυτός υπονόμευσε τον διάδοχό του κι εργαλειοποίησε τον διάδοχο του διαδόχου του... 

Φυσικά μεγαλύτερο θύμα αυτής της κατάστασης είναι η κοινωνική πλειονότητα αλλά ακόμα μεγαλύτερα όσοι κι όσες περάσαμε την τελευταία δεκαετία τής ζωής μας επιχειρηματολογώντας, για παράδειγμα, για το πρώτο εξάμηνο του 2015, για τις τηλεοπτικές άδειες ή για τη Novartis με επιχειρήματα που αυτός ο οποίος τα χρησιμοποιούσε δεν τα πίστευε. Κι αυτό είναι ένα συλλογικό τραύμα το οποίο αν με κάποιο τρόπο δεν επουλώσει ο πρώην πρωθυπουργός το "πρώην" θα τον συνοδεύει για πάντα...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 ήταν η αναξιοπιστία, όχι μόνο του αρχηγού του αλλά και του αρχηγού του. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι πώς αυτό το κυρίαρχο λαϊκό συναίσθημα για τον Τσίπρα θα ανατραπεί όταν με αυτά που έχουν διαρρεύσει από το βιβλίο του το επιτείνει; 

Γιατί να πιστέψουμε ξανά έναν πολιτικό ο οποίος στην ουσία αποδομεί τον εαυτό του προκειμένου να γοητεύσει ακροατήρια που τον θεωρούσαν ήδη αναξιόπιστο; Το μόνο που θα καταφέρει στο τέλος κι αργά ή γρήγορα θα είναι να προκαλέσει τη δυσφορία κι εκείνων που πιστεύουν ακόμα ότι δεν είναι διαφορετικός από το 2015, απλώς ωριμότερος...

  

   

Μόνο η Μαρία μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο αλλά από μόνο του δεν φτάνει...

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο προκαλεί δικαιολογημένα συναισθήματα συμπάθειας στην κοινή γνώμη. Αν δεν ήταν για το πείσμα της, καθώς και για το πείσμα ανθρώπων όπως ο Πάνος Ρούτσι, η κυβέρνηση θα είχε κουκουλώσει εδώ και πολύ καιρό τα Τέμπη αφού είναι ευλογημένη με μια "θεσμική" αντιπολίτευση η οποία λειτουργεί απέναντι σε μια επί της ουσίας εγκληματική οργάνωση με όρους αστικής ευγένειας... 

Ας μην γελιόμαστε όμως, φρόντισαν με το μπάζωμα- ξεμπάζωμα να καλύψουν τα ίχνη τους από τις πρώτες ώρες τού δυστυχήματος. Δεν θα μάθουμε, συνεπώς, ποτέ επισήμως και δικαστικώς τι προκάλεσε την έκρηξη...

Η Μαρία Καρυστιανού, όμως, είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να νικήσει τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη αν γίνονταν εκλογές την Κυριακή. Κανένα άλλο. Αν, επομένως, η αγωνία μας είναι αυτή, η Μαρία των Τεμπών είναι η καταλληλότερη υποψήφια πρωθυπουργός και ουδείς άλλος... 

Αν, όμως, δεν ενδιαφερόμαστε μόνο για να φύγει ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός από το Μαξίμου αλλά και για αλλαγή προτύπου εξουσίας επί το προοδευτικότερο η απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε γίνεται πολύ πιο σύνθετη. Κι αυτό γιατί η Καρυστιανού μπορεί να έχει την πολιτική βούληση για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο κράτος δικαίου αλλά ούτε μόνη της μπορεί ούτε θα έχει αξία για όσους δηλώνουμε προοδευτικοί αν συνοδοιπόροι της είναι σχεδόν αποκλειστικώς ορφανά τού καραμανλισμού ή και δεξιότεροι...

Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κατά πάσα πιθανότητα συνεργασίας. Τα σενάρια για τη σύνθεσή της είναι ήδη πολλά και θα παραμείνουν πολλά όσο οι κάλπες προσδιορίζονται για την άνοιξη του 2027. Κανείς δεν θέλει να "καεί" τόσο νωρίς. Να είστε σίγουροι, όμως, ότι αν για οποιοδήποτε λόγο επισπευστούν οι εκλογικές εξελίξεις, μέσα σε μία εβδομάδα το πολύ θα έχουν σχηματιστεί οι παρατάξεις που θα κατέλθουν. Τα κουκιά είναι πολύ πιο μετρημένα από όσο φαίνεται με γυμνό μάτι και οι συμμαχίες είτε επικράτησης είτε επιβίωσης σχεδόν ήδη διαμορφωμένες...

Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί αν και πολύ θα το θέλαμε...

Και οι πέτρες σε αυτήν τη χώρα έχουν αντιληφθεί τα κυκλώματα που έδρασαν επί καθεστώτος Μητσοτάκη και ξεζούμισαν τις επιδοτήσεις τού ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ότι, όμως, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έπιασε δουλειά τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως τα προηγούμενα όλα πήγαιναν καλά με τις κοινοτικές επιδοτήσεις για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, ιδίως επί ΠΑΣΟΚ, παπανδρεϊκού και σημιτικού. Είτε για τους πραγματικούς αγρότες και κτηνοτρόφους είτε για τους γιαλαντζί τους οποίους οι αστοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν και γι' αυτό τιμούν αδιακρίτως...

Καμία αντίρρηση, η ΕΕ είναι ένα νεοφιλελεύθερο κλαμπ το οποίο εξυπηρετεί κατά βάση τα συμφέροντα της γερμανικής και της γαλλικής άρχουσας τάξης. Μόνο που από το 1981 που γίναμε κράτος- μέλος της έχει διατεθεί ένα συνολικό ποσό στη χώρα- αφήνω στην άκρη τα μνημονιακά δανεικά- το οποίο αν είχε αξιοποιηθεί θα έπρεπε η Ελλάδα σήμερα να βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με τα πιο προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. 

Δεν είμαστε όμως και γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι κατά καιρούς κυβερνήσεις. Το τάγκο τής διαφθοράς δεν χορεύεται από έναν μόνο κι ως προς τις αγροτικές επιδοτήσεις χορεύτηκε κι από πολλούς αγρότες και κτηνοτρόφους. Η ιστορία των αγροτικών συνεταιρισμών είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα...

Το να πιστέψω, επομένως, ότι η χώρα θα ξεμπερδέψει με το πελατειακό κράτος γιατί θα το υποσχεθεί κάποιος πολιτικός αρχηγός θα ήταν τόσο συνετό όσο και το να εμπιστευτώ το μέλλον μου στον Άγιο Βασίλη. Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς μεταξύ μας: θέλουμε μια κυβέρνηση που θα κάνει ρουσφέτια και δωράκια και σε εμάς κι όχι μια κυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά πολύ θα θέλαμε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο και χωρίς τύψεις κι ενοχές...

Το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Κάποιοι στη Νέα Αριστερά είναι πολύ Αριστεροί και δεν θέλουν να βάλουν ούτε μια σταλιά νερό στο αριστερό κρασί τους κι αποδοκιμάζουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τύπου Στάρμερ και Σολτς μολονότι στο πρόσφατο παρελθόν συγκυβέρνησαν με τον Π. Καμμένο κι εφάρμοσαν ένα όχι και τόσο αριστερό μνημόνιο. Γι' αυτό κι αποτάσσουν οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Τσίπρα γιατί είναι πολύ δεξιά κόμματα για το δικό τους αριστερόμετρο. Φταίει, συνεπώς, ο γράφων αν επισημάνει πως το μόνο πράγμα που ξέρουν ορισμένοι άνθρωποι είναι να διασπούν και να υποκρίνονται;...

Οι τσακαλώτοι και οι σακελλαρίδηδες, πάντως, είναι οι πιο συνειδητοποιημένοι ως προς το ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν θα τους πάρει στη βάρκα του. Οι πιο μοιραίοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία θα περιμαζέψει το ναυάγιό τους κι όχι μόνο δεν έχουν καταστρώσει ένα plan B αλλά έσπευσαν να δηλώσουν διαθέσιμοι χωρίς να τους ζητηθεί. Αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα δώσουν τη μάχη, έστω για την τιμή των όπλων, ή θα αποθησαυρίσουν όσα περισσότερα μπορούν από την κρατική χρηματοδότηση γιατί το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Όλος αυτός ο συρφετός συμφεροντολόγων που χρησιμοποιούν την ιδεολογία όπως οι έμποροι τα προικιά τους έχει απαξιωθεί πλήρως από την ελληνική κοινωνία, η οποία ουδόλως ενδιαφέρεται αν θα ενωθούν το 2% με το 1% ή αν διασπαστούν ξανά. Φρόντισαν οι ίδιοι να απαξιώσουν ό,τι καλό έκαναν για τη χώρα και το λαό της, ας μην αναζητούν επομένως συνωμοσίες και δράκους για να αποδώσουν σε αυτούς την παρακμή τους. Στενοχωριέμαι μόνο για τους πολλούς γνήσιους αγωνιστές τής Αριστεράς, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εκ των οποίων έζησαν για να δουν μια ακόμα τραγωδία μετά την ήττα τού εμφυλίου και την πτώση τού υπαρκτού σοσιαλισμού γιατί οι ηγεσίες τους αποδείχθηκαν πολύ κατώτερες των ιδανικών τους...  

  

   

Αυτός ο φούρνος αυτά τα καρβέλια βγάζει...

Ο Αντ. Σαμαράς έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο Κ. Μητσοτάκης έχει μετατρέψει τη ΝΔ σε σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Λέει, όμως, τη μισή αλήθεια γιατί την έχει κάνει και ΛΑΟΣ και με αυτόν τον τρόπο έχει κατορθώσει να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις από το 2016 και στις εκλογές από το 2019. Είναι αρκετά πιθανό, εξάλλου, αν ψηφίσει το ίδιο εκλογικό σώμα με αυτό του 2023 να τον ξαναεκλέξει πρωθυπουργό γιατί κανένας άλλος δεν συνδυάζει καλύτερα θεσμική σοβαροφάνεια με ακροδεξιά ρητορική από τον ίδιο, ένας συνδυασμός δηλαδή που αποδεικνύεται νικηφόρος...

Στην καλύτερη περίπτωση το ίδιο εκλογικό σώμα και κουρασμένο από μια πιθανή οκταετία Μητσοτάκη να επιλέξει κάποιον άλλο που του μοιάζει. Πολύ δύσκολα, όμως, θα λάβει μια απόφαση ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών όπου το "There Is No Alternative" κυριαρχεί και η παραίτηση θεωρείται το καλύτερο επιχείρημα. Για να εμπλουτιστεί, όμως, αυτή η εκλογική βάση με τον πραγματικό πληθυσμό κι όχι με τους κομματικά εξαρτώμενους δεν αρκεί η καταδίκη τού συστήματος. Απαιτείται κι οραματικός λόγος με στοιχεία ρεαλισμού και, κυρίως, αξιοπιστίας...

Αυτό που σίγουρα δεν έχει ανάγκη ο τόπος είναι τη νεκρανάσταση ξοφλημένων πολιτικών με λόγο ο οποίος είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συντηρητικός και στη χειρότερη χρυσαυγίτικος. Αν η πολιτική παρακαταθήκη Σαμαρά είναι ο φιλιππικός του κατά τής ισότητας στο γάμο, τότε καλύτερα να μείνει στα ιστορικά βιβλία. Έτσι κι αλλιώς η μόνη πραγματική υπηρεσία του θα είναι να συνδράμει στην πτώση τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Μπορεί, πάντως, από την άλλη και να μην είναι λίγο...

  

Ψηφίστε με αύριο γιατί είχα ήθος το '15 που έχασα το '24...

Κατά κοινή ομολογία η δημοσκοπική βελόνα τού ΠΑΣΟΚ θα είχε ξεκολλήσει, έστω και προσωρινά, αν τον Οκτώβριο του 2024 δεν είχε επανεκλεγεί ο Ν. Ανδρουλάκης αλλά κάποιος άλλος από τους ανθυποψηφίους του. Όχι πως το πάλαι ποτέ Κίνημα έχει μόνο πρόβλημα ηγεσίας αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχει σίγουρα και πρόβλημα ηγεσίας... 

Όπως κι αν έχει, πάντως, στη Χαριλάου Τρικούπη δεν απέκλεισαν κανέναν υποψήφιο, πολλώ δε μάλλον τον πρόεδρό τους από τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος. Τήρησαν τους κανόνες τής εσωκομματικής δημοκρατίας και νικητής αναδείχθηκε αυτός που είχε και μάλλον έχει ακόμα τη μεγαλύτερη επιρροή στον εσωκομματικό μηχανισμό γιατί, κακά τα ψέματα, αυτοί οι μηχανισμοί είναι που κατά βάση κρίνουν τέτοιου είδους μάχες...

Το Σεπτέμβριο του 2023 η κοινωνία αποφάσισε να αψηφήσει τον άτυπο κανόνα πως οι αρχηγοί εκλέγονται από στενότερους ή ευρύτερους πυρήνες τής κομματικής γραφειοκρατίας. Επέλεξε για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κι αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιον που δεν προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα, ανεξαρτήτως αν κι εκείνος στηρίχθηκε από μέρος του για να εκλεγεί... 

Ο κομματικός σωλήνας, ωστόσο, αποφάσισε να εκδικηθεί τη βάση και την επιλογή της όταν διαπίστωσε ότι στο προεδρικό γραφείο δεν καθόταν πλέον κάποιος που αγόταν και φερόταν ή κάποιος αχυράνθρωπος. Κι εκεί που τσιπρικοί, τσακαλωτικοί, αχτσιογλικοί, πολακικοί δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο συμμάχησαν για να διώξουν τον αποσυνάγωγο Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος δεν είχε μεγαλώσει τραγουδώντας θούριους μεταξύ κοψιδιού και ρετσίνας...

Φυσικά και κανένας αρχηγός δεν εκλέγεται για πάντα ή δεν πρέπει και να υπόκειται και στη διαδικασία τής καθαίρεσης. Έστω κι αν εν προκειμένω επρόκειτο για τον τραγέλαφο το ένα τρίτο να ψηφίζει τηλεφωνικά από την παραλία... 

Σε κανένα δημοκρατικό κόμμα, ωστόσο, του κόσμου δεν αποκλείεται ο καθαιρεθείς πρόεδρός του από το να είναι ξανά υποψήφιος εκτός αν έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για σοβαρό κακούργημα, όπως ο εκ προμελέτης φόνος, και πάντως όχι γιατί έστειλε ένα εξώδικο. Εκείνη την ημέρα, συνεπώς, την 8η Νοεμβρίου 2024, και στο συνέδριο του μπουζουξίδικου ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε αμετάκλητα να είναι ένα δημοκρατικό, προοδευτικό κόμμα...

Όλα αυτά συνέβησαν σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέξη Τσίπρα. Κανένας στην Κουμουνδούρου δεν θα τολμούσε να ξεπεράσει τα όρια του σταλινοφασισμού αν το πραξικόπημα δεν είχε τις πλάτες τού πρώην πρωθυπουργού. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον ειρωνικό όσοι αποκαλούν "περσινά ξινά σταφύλια" τα γεγονότα τού 2024, όταν η χώρα έχασε την αξιωματική της αντιπολίτευση γιατί ένας συνταξιούχος πολιτικός ήθελε να επανέλθει, να μιλούν για την αναγκαιότητα να μάθουμε τι πραγματικά συνέβη το 2015... 

Ήθος, άλλωστε, δεν είναι μόνο να μην πλουτίζεις έχοντας ασκήσει εξουσία αλλά και να μην ραδιουργείς σε βάρος τού διαδόχου σου γιατί δεν αντέχεις την αποστρατεία. Ήθος είναι, επίσης, να δώσεις στοιχεία για το ποιοι και με ποια ποσά χρηματοδοτούν το πρότζεκτ "Ιθάκη" όταν, σε αντίθεση με το Κίνημα Δημοκρατίας που έχει μέλη και στελέχη που συνεισφέρουν κι από το υστέρημά τους, εσύ δεν έχεις παρά μια μωροφιλοδοξία η οποία τυγχάνει άπλετης μιντιακής υποστήριξης. 

Ήθος είναι, επίσης, να μην χρησιμοποιείς τον διάδοχο του διαδόχου σου ως παρένθετη μητέρα και να επιτρέπεις να αυτοεξευτελίζονται οι βουλευτές τού πρώην κόμματός σου που αναζητούν σε σένα σανίδα σωτηρίας. Εν τέλει, το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της "πρώτης φοράς Αριστεράς" πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2024. Το αν υπήρχε, επομένως, το 2015 είναι παντελώς αδιάφορο...   

 

 

Οι κωφεύοντες δεν σε ακούνε ούτε όταν ουρλιάζεις...

Εδώ και πολλά χρόνια η αντιπολίτευση χτίζει τις δικαιολογίες της για τις αποτυχίες της σε ένα αληθινό γεγονός, στη μιντιακή κυριαρχία τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Πράγματι, κανένας άλλος πολιτικός δεν είχε απολαύσει την ασυλία που απόλαυσε κι εν μέρει απολαμβάνει ακόμα ο νυν πρωθυπουργός κι από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ένα δέκατο των σκανδάλων για τα οποία ευθύνεται να είχε συμβεί επί διακυβέρνησης Τσίπρα τα κυρίαρχα μέσα θα ζητούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ την παραίτηση Μητσοτάκη και τη σταύρωσή του στην πλατεία Συντάγματος...

Αυτή είναι, όμως, μόνο η μισή αλήθεια. Και το 2015, άλλωστε, ούρλιαζαν οι λύκοι πως οι συριζαίοι θα έβγαζαν τη χώρα από το ευρώ αλλά ο λαός στοιχήθηκε με την ελπίδα που ερχόταν, αν και σκόνταψε στην πορεία. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε ένα αφήγημα που ακουμπούσε στο μυαλό και στην καρδιά τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Φυσικά και με λαϊκίστικες προεκτάσεις αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλούσε γενικά κι αφηρημένα για Ιθάκες, νέες θάλασσες και πράσινα άλογα...

Θα ήμουν αφελής αν πίστευα στη διαφάνεια των νέων τεχνολογιών σε μια εποχή που τα προσωπικά δεδομένα είναι το νέο Ελντοράντο. Από την άλλη, όμως, προσφέρουν σε όλους μας πολύ περισσότερες ευκαιρίες και για να ενημερωνόμαστε και για να προβάλλουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας. Το πρόβλημα είναι πως η μόρφωσή μας βρίσκεται ένα στάδιο πίσω με συνέπεια να μην μπορούμε να φιλτράρουμε όσα μαθαίνουμε όπως θα έπρεπε. 

Αφήστε που ζούμε σε eco chambers στα οποία η διάδρασή μας περιορίζεται, κατά βάση, με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε πολλές κοινές ανησυχίες κι αντιλήψεις. Όλα αυτά, ωστόσο, είναι προβλήματα που επιλύονται από όσους θέλουν να τα επιλύσουν, να ζυμώνονται με την κοινωνία κι όχι να την γαλουχούν, να την ακούνε κι όχι να της επιβάλλονται αφ' υψηλού, να την βοηθούν κι όχι απλώς να ικανοποιούν το υπερεγώ τους...

 

Η ελπίδα έρχεται αλλά δεν τους αφορά...

Ο Ζόραν Μαμντάνι μοιάζει με τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση, την Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Γ. Βαρουφάκη όσο κι ο Ντ. Τραμπ με τον Μαχάτμα Γκάντι. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι στην καταγωγή ή στο θρήσκευμα του νέου (;) δημάρχου τής Νέας Υόρκης. Ποιος, για παράδειγμα, από όλους αυτούς τους κυρίους δημιούργησε ένα λαϊκό κίνημα από το μηδέν, έχει χτυπήσει τις πόρτες των σπιτιών των υποψήφιων ψηφοφόρων του, έχει προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για ρεαλιστικά προβλήματα και, κυρίως, έχει δείξει την πυγμή για να τις υλοποιήσει;...

"Μα, δηλώνει σοσιαλιστής, όπως κι εμείς", τους ακούω να ισχυρίζονται. Ναι, μόνο που αυτός ο σοσιαλιστής ακολούθησε κατά την προεκλογική του εκστρατεία όλες τις συνταγές τής "μετά- πολιτικής" που τόσο κάνει πολλούς ακραιφνείς Αριστερούς να βγάζουν φλύκταινες στη χώρα μας. Από τη χρήση των νέων τεχνολογιών ως την προσωπική επαφή με τους ψηφοφόρους πήρε το εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστογενούς πολιτευτή και το έσκισε σελίδα τη σελίδα, δεσμευόμενος για τρία τέσσερα συγκεκριμένα πράγματα κι όχι για μια Νέα Υόρκη χωρίς τάξεις και ιδιοκτησία. Κι όλα αυτά έγιναν μέρα μεσημέρι...

Καταλαβαίνω γιατί πολλοί θέλουν να εμφανίζονται ως η ελληνική εκδοχή τού Μαμντάνι, είτε του μοιάζουν είτε όχι. Επειδή, όμως, ακόμα δεν τον είδαμε μεσσία τον βαφτίσαμε κι έχουμε δει πολλούς μεσσίες να αποδεικνύονται θνητοί ας συγκρατήσουν ορισμένοι τον ενθουσιασμό τους για να μην τους γυρίσει μπούμερανγκ. Δεν έχουμε ξεχάσει, άλλωστε, ούτε την "ελπίδα" Ομπάμα ούτε την "ελπίδα που έρχεται" και δεν έφτασε ποτέ όπως είχε υποσχεθεί... 

 

 

Κιμ, ιδού ο στρατός σου...

Η πρέσβης των ΗΠΑ, η οποία θα μπορούσε και η ίδια να ήταν "σκυλί τής νύχτας" αν ήξερε καλύτερα ελληνικά, κάνει ντεμπούτο σε μπουζουξίδικο στο οποίο προσέρχεται η ελληνική ολιγαρχία. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο παράδειγμα για την κατάσταση αυτήν τη στιγμή στη χώρα: η πολιτική κι επιχειρηματική της ελίτ τρέχει πίσω από τα φουστάνια τής εκλεκτής Τραμπ αποδεικνύοντας ότι δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε μπανανία...

Αν ο Αμερικανός πρόεδρος ενδιαφερόταν για την Ελλάδα θα γνώριζε- το λιγότερο- το όνομα του πρωθυπουργού της και δεν θα μας έστελνε την πρώην γκόμενα του γιου του η οποία μπορεί να γνωρίζει από εξωτερική πολιτική όσα και η Ελένη Μενεγάκη. Το ότι, από την άλλη, η άρχουσα- τρομάρα μας- τάξη έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά της υπό τις μελωδίες καψουροτράγουδων μαρτυρά πως το βλαχομπαρόκ τής Ψωροκώσταινας δεν έχει ακόμα σβήσει ύστερα από σχεδόν δύο αιώνες από τη σύσταση του ελληνικού κράτους... 

Τα ακριβά κοστούμια συνήθως συνοδεύονται από φτηνή αισθητική κι αυτό είδαμε να συγκεντρώνεται και το βράδυ τού Σαββάτου. Μια σύναξη κρατικοδίαιτων παλαιόπλουτων και νεόπλουτων μαζί με τις μαριονέτες τους στα υπουργεία και στη Βουλή...

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν κομμάτι μιας επιθεώρησης στο Δελφινάριο, μόνο που πίσω από την κωμωδία ελλοχεύει το δράμα μιας χώρας που κινδυνεύει με νέο εδαφικό ακρωτηριασμό εξαιτίας μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται με βάση τις μπίζνες τού επικεφαλής της. Την ώρα που η Τουρκία δυναμώνει σε όλα τα μέτωπα εμείς χορεύουμε τσιφτετέλια στους ρυθμούς των αρκουδιάρηδων. Μην απορήσετε, συνεπώς, όταν σταματήσει ξαφνικά η μουσική να μην βρούμε καρέκλα να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα νέα εθνικά μας σύνορα... 

 

Σύντεκνοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Και μόνο ότι άνθρωποι τον 21ο αιώνα σκοτώνουν για την τιμή τους θα έκανε την ιδέα ενός μετεωρίτη που θα κατέστρεφε τη γη πολύ ελκυστική. Επειδή, όμως, η ΝΑΣΑ φροντίζει αυτό να μην συμβεί θα συνεχίσουμε να βλέπουμε αίμα να χύνεται για την "τιμή" τής οικογένειας, της πατρίδας, της ομάδας, του κόμματος ή οτιδήποτε άλλου τέλος πάντων είναι τόσο σημαντικό για μας ώστε να αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί δεν είναι και τόσο για κάποιον άλλο. Σε βαθμό, μάλιστα, να ηρωοποιούμε πράξεις οι οποίες στην πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι η εξέλιξη είναι μια πολύ δύσκολη κι επώδυνη διαδικασία και δεν την έχουμε ακολουθήσει όλοι. Ενδεχομένως κι ο γράφων, για να μην βγάζω την ουρά μου απέξω...

Το να εστιάζουμε στην Κρήτη για την κουλτούρα τής βεντέτας, των όπλων ή της ζωοκλοπής περιγράφει μόνο ένα μικρό κομμάτι τής ιστορίας. Δεν υπάρχει μικρόκοσμος που να μην κουβαλά τη δική του διαστρεβλωμένη εκδοχή τής αξίας τής παράδοσης, την οποία εξωραΐζει για να μην την αποκαλέσει συντήρηση ή οπισθοδρόμηση... 

Στο όνομα της διατήρησης ενός δήθεν αγνού κι ενάρετου παρελθόντος είμαστε πρόθυμοι να διαπράξουμε και το πιο χυδαίο έγκλημα, το οποίο υπό άλλες περιστάσεις θα μας έβγαζε από τα ρούχα μας. Παριστάνουμε ότι κάνουμε καριέρες αγίων και οι γύρω μας διαβόλων όταν οι δόσεις αγιότητας και διαβολικότητας που μας αναλογούν είναι εντελώς μπερδεμένες και κάποιες φορές αδιαχώριστες...

Στο τέλος τής ημέρας όλα καταλήγουν στα υπερτροφικά εγώ μας για τα οποία μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και στη συνέχεια να τα ντύσουμε με χίλιες δικαιολογίες. Άλλος την σκότωσε γιατί την αγαπούσε, άλλος γιατί του έσκισε τη σημαία κι άλλος γιατί του έβρισε τα θεία... 

Προβάλλουμε στους άλλους τα δικά μας σύνδρομα μήπως κι αποφύγουμε την αυτοκριτική, εντοπίζουμε τους εχθρούς πριν ανακαλύψουμε τους λόγους τής έχθρας μας, νοηματοδοτούμε τη μιζέρια μας σπέρνοντας μισαλλοδοξία. Αν όλα αυτά νομίζετε πως ευδοκιμούν μόνο στην Κρήτη μάλλον γνωρίζετε για την αυλή σας πολύ λιγότερα από όσα θα έπρεπε να ξέρετε...