Την ώρα τής φουρτούνας οι καπετάνιοι παίρνουν αποφάσεις Αλέξη, δεν κάνουν συσκέψεις...

Τις πρωινές ώρες τής 13ης Ιουλίου η χώρα συνθηκολόγησε και υποχρεώθηκε να κουβαλήσει στις πλάτες της κι ένα τρίτο επαχθές μνημόνιο. Το υπενθυμίζω όχι για να σας κάνω μάθημα πρόσφατης πολιτικής ιστορίας, αλλά γιατί φαίνεται πως αρκετοί στο πολιτικό σύστημα παριστάνουν πως το αγνοούν στην προσπάθειά τους να στηρίξουν το επιχείρημά τους πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι απατεώνας (οι δεξιοί) ή προδότης (οι Αριστεροί). Ολοι τους, πάντως, βασίζονται σε "αν" που είναι αδύνατο πλέον να επιβεβαιωθούν ή να διαψευστούν...

Η δεξιά κριτική στον πρωθυπουργό εστιάζει στο ότι λόγω της σκληρούς διαπραγμάτευσης οι οικονομικοί δείκτες επιδεινώθηκαν και γι' αυτό τώρα αναγκαζόμαστε να αποδεχόμαστε σκληρά μέτρα, όπως στο συνταξιοδοτικό. Ενδεχομένως αν στις 26 Ιανουαρίου ο Αλέξης Τσίπρας, την ίδια ημέρα που ορκιζόταν στο σημερινό του αξίωμα, υπόγραφε ένα τρίτο μνημόνιο αυτό να μην περιλάμβανε τους τιμωρητικούς όρους τού Ιουλίου από πλευράς Γερμανίας για το ότι ήμασταν "άτακτοι". Ενδεχομένως, επίσης, αν στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα παραδινόταν στους ιταλούς να μην ζούσε, πάλι τιμωρητικώς, στη συνέχεια τη χειρότερη και πιο άγρια κατοχή που υπέστη λαός κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην είχαν πεθάνει από την πείνα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας ούτε να είχαν λάβει χώρα σφαγές όπως στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα. Η αντίληψη της υποταγής πριν καν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη του ματς είναι η δεξιά αντίληψη της ζωής, η οποία βεβαίως είναι θεμιτή αλλά έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, πέρα από όλα τα άλλα: δεν παράγει χρυσές σελίδες Ιστορίας και πρότυπα για τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν...

Υπάρχει, βεβαίως, και η αριστερή κριτική, σύμφωνα με την οποία κακώς ο Αλέξης Τσίπρας συνθηκολόγησε, αφού θα μπορούσε να τινάξει όλη την Ευρώπη στον αέρα στην περίπτωση Grexit. Εχουν περάσει, ωστόσο, δύο μήνες και βάλε από τις εκλογές κι ακόμα δεν έχω διαβάσει, απλούστατα γιατί δεν έχει γραφεί, το τί περιλαμβάνει το περιβόητο Σχέδιο Β' για επιστροφή στη δραχμή, το οποίο βεβαίως κάποιοι υπόσχονταν από την προεκλογική περίοδο. Κανένας μας δεν είναι χαρούμενος που οι τράπεζες δόθηκαν στους ιδιώτες για πενταροδεκάρες ή που κινδυνεύουν με ψαλίδι και οι χαμηλότερες συντάξεις. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως αν δεν υπήρχε συμφωνία τον Ιούλιο κι αν δεν πραγματοποιούταν η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση την επόμενη ημέρα δεν θα είχαμε ούτε τράπεζες, άρα ούτε καταθέσεις, ούτε Δημόσιο που να μπορεί να πληρώνει έστω ένα ευρώ για συντάξεις. Φυσικά οι δραχμιστές μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, όπως ακριβώς και οι οπαδοί οποιασδήποτε θρησκείας, από τη στιγμή που όπως κανένας μας δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη ή όχι θεού έτσι και ουδείς είναι δυνατό να γυρίσει το χρόνο πίσω και να αποφασίσει έξοδο από την Ευρωζώνη ώστε να αποδειχθεί ποιός είχε δίκιο και ποιός άδικο...

Το σαββατιάτικο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών δεν είχε κανένα ουσιαστικό νόημα. Εγινε μόνο και μόνο για να εκθέσει ο Αλέξης Τσίπρας εκείνους που ναι μεν ψήφισαν το μνημόνιο και προηγουμένως είχαν κόψει 12 φορές τις συντάξεις και είχαν υπογράψει το PSI, το οποίο "κούρεψε" και τα ασφαλιστικά ταμεία, και τώρα παριστάνουν τους αντάρτες και δεν ψηφίζουν τους εφαρμοστικούς του νόμους. Ολα αυτά, ωστόσο, είναι κομματικά παιχνίδια, από όλες τις πλευρές, τα οποία ελάχιστα ενδιαφέρουν τον πληττόμενο λαό, ο οποίος δεν βλέπει οδό διαφυγής. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται την θερινή της ήττα, για την οποία έκανε πολλά για να την αποτρέψει αλλά δεν παύει να είναι μια ήττα...

Γι' αυτό και θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από επικοινωνιακά τρικ προκειμένου να φέρει πίσω το χαμόγελο στον έλληνα. Σε αυτά, πάντως, δεν μπορεί να περιλαμβάνεται η λύση τής οικουμενικής και η επιστροφή από την πίσω πόρτα όσων χρεοκόπησαν τη μεταπολίτευση. Ο Αλέξης Τσίπρας ανάλαβε το πηδάλιο ενόσω η ψαρόβαρκα βρισκόταν βαθιά χωμένη στην "τέλεια καταιγίδα". Την ώρα, ωστόσο, που τα κύματα απειλούν να τη σκεπάσουν ολοκληρωτικώς δεν ωφελεί να συζητάμε για το τί μας έφερε ως εδώ αλλά πώς θα σωθούμε. Κι όταν το σκάφος έχει μπάσει νερά οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από συσκέψεις αλλά από τους καπετάνιους και μόνο από αυτούς, η πραγματική αξία των οποίων αποκαλύπτεται στη διαχείριση της φουρτούνας. Τους επόμενους μήνες, επομένως, θα κριθεί αν η χώρα έχει βρει τον δικό της Βλ. Πούτιν ή αν θα πρέπει να ετοιμάζεται ο επόμενος... 

 

Προλαβαίνουμε να σωθούμε μέχρι να ξεσπάσει ο Γ' Παγκόσμιος...

Προφανώς η πρωτοβουλία Τσίπρα να ζητήσει τη σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών αποτελεί κίνηση τακτικής. Στο πακέτο των δεύτερων προαπαιτούμενων που πρέπει να ψηφιστούν μέχρι το τέλος τού έτους περιλαμβάνονται αλλαγές στο ασφαλιστικό και στη φορολόγηση των αγροτών-επιβαλλόμενες από τους δανειστές-, οι οποίες, αν μη τί άλλο, έχουν πολιτικό κόστος. Είναι, ωστόσο, επίσης φανερό ότι ο πρωθυπουργός θα εκμεταλλευτεί την απουσία ηγεσίας στη ΝΔ για να περάσει όλα τα σκληρά μέτρα τού τρίτου μνημονίου χωρίς να ανοίξει μύτη. Ακόμα, όμως, κι αν η αξιωματική αντιπολίτευση διέθετε έναν εκλεγμένο αρχηγό, τον οποίο θα στήριζαν όλες οι αντίπαλες φατρίες στη Συγγρού, είναι πολύ δύσκολο για τον οποιονδήποτε να αμφισβητήσει αυτήν τη στιγμή την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, η οποία παίζει μπάλα μόνη της.

Κι αυτό γιατί η μεγαλύτερη ισχύς της είναι η αποδοχή της από τον ελληνικό λαό ή, έστω, η ανοχή που της δείχνει ύστερα από το θερινό τέλος των ψευδαισθήσεων πως μπορούσαμε μόνοι μας να αλλάξουμε την Ευρώπη. Βεβαίως και δεν θα κρατήσει για πάντα αν δεν προκύψουν αλλαγές προς το καλύτερο όσον αφορά τα εισοδήματα των μικρομεσαίων, αλλά για την ώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να εκθέτει κάθε τρεις και λίγο εκείνους που ψήφισαν μαζί του το τρίτο μνημόνιο και σήμερα παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς όσον αφορά την καταψήφιση των εφαρμοστικών του νόμων...

Διαβάζεται, και είναι, ως παράδοξο να αποτελεί πλεονέκτημα για τη χώρα, έστω και βραχυπρόθεσμα, το ότι ο πλανήτης βρίσκεται στα πρόθυρα ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Τυχόν ξέσπασμά του δεν θα ωφελήσει, φυσικά, κανένα, μέχρι αυτό να συμβεί ωστόσο-αν συμβεί-η Ελλάδα μπορεί να αδράξει την ευκαιρία για να χαλαρώσει τη θηλιά που έχει σφίξει επικίνδυνα στο λαιμό της. Ποιός ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις θα ήθελε, την ώρα που η Μέση Ανατολή φλέγεται και η Ευρώπη ζει υπό την απειλή τής τρομοκρατίας, να δει ένα κράτος-μέλος τής ΕΕ να βυθίζεται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις κοινωνικού χάους λόγω της οικονομικής κρίσης;...

Μια μονιμοποίηση τρόπον τινά του Δεκεμβρίου τού 2008 δεν είναι προς όφελος κανενός και γι' αυτό είναι χρυσή ευκαιρία, ύστερα από την ψήφιση των δεύτερων προαπαιτούμενων, να προχωρήσει άμεσα η ολοκλήρωση της γενναίας αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως να ληφθούν αποφάσεις με άμεση εφαρμογή για την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας, και με την αξιοποίηση χρημάτων που τελικώς δεν χρειάστηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ακόμα, εξάλλου, και στα εθνικά θέματα, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τους τούρκους μάς δίνει το πάτημα να ακουστούμε επιτέλους στα σοβαρά από τη διεθνή κοινότητα για τις μόνιμες τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου...

Ευκαιρίες διανοίγονται ακόμα και στο προσφυγικό ζήτημα, μολονότι φαινομενικώς τουλάχιστον οι τελευταίες εξελίξεις γεννούν τον κίνδυνο εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας. Δικαιούμαστε, ωστόσο, να ζητήσουμε περισσότερα χρήματα για την αντιμετώπιση αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής και να πιέσουμε προς την κατεύθυνση οικονομικής ενίσχυσης των κρατών πρώτης υποδοχής (Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία) ώστε να μην υποχρεώνονται οι κατατρεγμένοι τής Συρίας να φεύγουν για την Ευρώπη, κάτι το οποίο άλλωστε δεν επιθυμούν παρόλη την περί του αντιθέτου ρατσιστική προπαγάνδα για οργανωμένο τάχα σχέδιο ισλαμοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου και τζιχαντοποίησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών...

Σε αυτό το πλαίσιο, προσμετρείται στις θετικές κινήσεις η επίσκεψη Τσίπρα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη και η ισορροπημένη στάση που κράτησε ανάμεσα στα εθνικά συμφέροντα (βλ. ενεργειακή κι όχι μόνο συνεργασία με το Τελ Αβίβ) και στην απονομή δικαιοσύνης με την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους στα προ του πολέμου τού 1967 σύνορα και με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε εκεί και δεν εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το ότι η χώρα μας μπορεί να αποτελέσει γέφυρα σταθερότητας σε μια περιοχή που η μυρωδιά τού μπαρουτιού γίνεται όλο και πιο έντονη κάθε ημέρα που περνά... 

Μέσε ρατσιστάκο, το ότι γεννήθηκες στην Κάτω Ραχούλα είναι κομμάτι τού βιογραφικού σου, όχι προσόν...

Οταν κάποιος έχει αποφασίσει ή έχει αναγκαστεί από χίλιους δυο λόγους να ζωστεί με εκρηκτικά και να πάρει μαζί του στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους είναι αδύνατο να τον αντιμετωπίσεις, όσα αυστηρά μέτρα ασφαλείας κι αν πάρεις. Τί σημαίνει αυτό; Πως φροντίζεις αυτός ο άνθρωπος να μην πάρει ποτέ την απόφαση να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή για μια θρησκοληψία ή να διαμορφώσεις κοινωνικές συνθήκες που να μην ευνοούν τη δημιουργία τέτοιων καταστάσεων. Σε αυτόν τον τομέα η ευθύνη τής Δύσης είναι διπλή: πρώτον, λόγω της ιμπεριαλιστικής-αποικιοκρατικής της πολιτικής, στο πλαίσιο της οποίας χρησιμοποιείται συχνά βία, έχει προκαλέσει ή ανεχθεί εθνικούς διχασμούς, εμφύλιες συρράξεις και διακρατικές συγκρούσεις οι οποίες γεννούν το μίσος σε βάρος της...

Το ότι κάποιος, για παράδειγμα, χάνει την οικογένειά του ως παράπλευρη απώλεια σε έναν αεροπορικό βομβαρδισμό των αμερικανών ή των ρώσων δεν σημαίνει πως δικαιολογείται μετά από λίγο καιρό να σκοτώσει 100 ανθρώπους σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη για να πάρει εκδίκηση. Η ατομική ευθύνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μην λαμβάνεται υπόψη στην πλανητική εξίσωση. Ποιός, όμως, μπορεί να ισχυριστεί χωρίς ντροπή πως η Δύση δεν έχει κι αυτή τη δική της ευθύνη γι' αυτόν τον βομβιστή αυτοκτονίας;...

Η δεύτερη ευθύνη τής Δύσης είναι αμεσότερη, αφού αφορά εκείνους που στρέφονται εναντίον της και οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στα εδάφη της. Τα τρία τέταρτα των τρομοκρατών που έπληξαν το Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου είναι σπλάχνα της, μεγάλωσαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κι όλοι ξέρουμε τί σημασία έχει το κοινωνικό μας περιβάλλον για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τής προσωπικότητάς μας. Συμφωνώ και πάλι πως το ότι κάποιος μεγαλώνει σε ένα γκέτο, στο κοινωνικό περιθώριο κι αποκλεισμό, στην ανεργία και στη φτώχεια δεν τον αθωώνει αν βγει ένα βράδυ στους δρόμους και "θερίσει" με ένα καλάσνικοφ όποιον βρει μπροστά του. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μεγάλωσαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και οι οποίοι διέπρεψαν στη ζωή τους...

Ούτε, ωστόσο, κι αυτό είναι δυνατό να απαλλάξει τη Δύση από την ευθύνη τής κοινωνικής απομόνωσης πολιτών της λόγω τής καταγωγής, της θρησκείας, των οικονομικών τους δυνατοτήτων ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Οταν στοχοποιείς τον οποιοδήποτε με βάση το χρώμα τού δέρματός του, το θρήσκευμα ή τον τόπο από τον οποίο έφτασε ο ίδιος ή οι γονείς και οι παππούδες του στα μέρη σου δεν δικαιούσαι να παριστάνεις την αρσακειάδα και να πέφτεις από τα σύννεφα όταν κάποιοι άσωτοι υιοί σου τινάζουν μια ημέρα τα πάντα στον αέρα...

Η κάθαρση, επομένως, του δράματος δεν θα επέλθει αν στείλουμε από έναν αστυνομικό έξω από το σπίτι κάθε κοινωνικώς κατατρεγμένου-υποψήφιου ή δρώντος τρομοκράτη, ακόμα κι αν πρακτικώς υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Το ζητούμενο για τη Δύση είναι να αφανίσει τις αιτίες που ωθούν ορισμένους ανθρώπους στα άκρα, να μην τους δίνει δηλαδή κανένα πάτημα για να δικαιολογούν τις δολοφονίες τους. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν, για παράδειγμα, γκρεμίζουμε τζαμιά ή απαγορεύουμε το χτίσιμό τους ούτε αν παρεμποδίζουμε την πρόσβαση μειονοτήτων στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία, σε υπηρεσίες και θεσμούς τους οποίους απολαμβάνει η πλειονότητα των κατοίκων μιας πόλης ή μιας χώρας. Χρειαζόμαστε περισσότερη και ποιοτικότερη ενσωμάτωση κι όχι κατάργηση των όποιων παροχών και διευκολύνσεων έχουν δοθεί μέχρι σήμερα σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση...

Η γλώσσα, η θρησκεία, η καταγωγή είναι παράγοντες που χωρίζουν τους λαούς μόνο όταν οι λαοί αρνούνται να γεφυρώνουν τις διαφορές τους και οικοδομούν οι ίδιοι διαχωριστικά τείχη. Το πρόβλημα δεν είναι η πολυπολιτισμικότητα. Αντιθέτως, αυτή είναι πλούτος για μια κοινωνία αν μάθει να την αξιοποιεί για να γίνεται καλύτερη κι όχι συντηρητικότερη. Η ελληνική ιδιοσυστασία δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά από εκείνους που δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ενσωματώνουν στον ελληνικό τρόπο ζωής. Προσωπικώς νιώθω υπερήφανος για κάποιον με καταγωγή από το Κονγκό, το Μπαγκλαντές ή το Λίβανο που μιλά άπταιστα ελληνικά ή που προσπαθεί να επιβιώσει δουλεύοντας ολημερίς κι ολοβραδύς στον τοπο μας και ντροπή για τον μέσο ρατσιστάκο που το μόνο που έχει να προσάψει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως δεν γεννήθηκαν στην Κάτω Ραχούλα όπως εκείνος...  

Χίλιες φορές να πεθάνω από έναν θρησκόληπτο ταξιδεύοντας από έναν ήσυχο, μικροαστικό θάνατο στο σπιτάκι μου...

Η Τουρκία κυβερνάται από έναν αδίστακτο σουλτάνο, ο οποίος για να κερδίσει την αυτοδυναμία στις εκλογές κήρυξε τον πόλεμο στους Κούρδους κι έφερε τη συμφορά στο κέντρο τής Αγκυρας με την "περίεργη" τρομοκρατική επίθεση με την εκατόμβη νεκρών. Και τώρα, φοβούμενος πως η Ρωσία θα καταστρέψει τους μεγαλοϊδεατισμούς του στη Μέση Ανατολή επιχειρεί να τορπιλίσει τη συνεργασία της με τη Δύση για την αναχαίτιση του ISIS, τον οποίο ο ίδιος έχει φροντίσει να ενισχύσει παντοιοτρόπως (βλ., για παράδειγμα, εξοπλισμό του-ασφαλή διέλευση φονταμενταλιστών πολεμιστών από τα τουρκικά σύνορα-συνέργεια στη διακίνηση λαθραίων καυσίμων). Ο περί ου ο λόγος Ρ. Τ. Ερντογάν είναι ικανός να πυροδοτήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο μόνο και μόνο για να κορέσει τη νεοοθωμανική του ματαιοδοξία...

Δεν σας κάνω καμιά φοβερή αποκάλυψη όταν σας γράφω πως ο πλανήτης έχει παραδοθεί στη μεγαλομανία ορισμένων μανιοκαταθλιπτικών προσωπικοτήτων. Ποιά είναι, ωστόσο, η απάντησή μας στην τρέλα; Κλειδαμπαρωνόμαστε στο σπίτι μας, σφραγίζουμε πόρτες και παράθυρα, ζητούμε 24ωρη αστυνομική ή και στρατιωτική φύλαξη και βγαίνουμε από την οικία μας μόνο για τα απολύτως απαραίτητα; Δεν διανοούμαστε καν να ταξιδέψουμε σε πόλεις και κράτη τα οποία θεωρούμε επίφοβα για τρομοκρατικό χτύπημα; Αλλάζουμε κάθε τρεις ώρες εσώρουχα γιατί έχουμε λερώσει αυτά που φορούσαμε από τον τρόμο μας;...

Αν αυτή είναι η "ασφαλής" ζωή που έχετε επιλέξει να κάνετε, δικαίωμά σας να τη "χαρείτε" όσο αυτό είναι εφικτό, παρακολουθώντας ολημερίς κι ολοβραδύς από τους τηλεοπτικούς σας δέκτες όλους εκείνους που σας θέλουν τρομοκρατημένους. Και δεν αναφέρομαι, βεβαίως, αποκλειστικώς στους τζιχαντιστές, αλλά και σε όλους όσοι έχουν στηρίξει την πολιτική τους καριέρα στην πρόκληση φόβου προκειμένου να εξυπηρετούνται και τα πανίσχυρα βιομηχανικά συμφέροντα που κερδοσκοπούν από τη βία και την απειλή της...

Ολα αυτά δεν σας τα γράφει κάποιος ατρόμητος. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε αεροπλάνο που είναι έτοιμο να απογειωθεί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα ανατιναχτεί, ανεξαρτήτως αν έχουν τοποθετήσει βόμβα σε αυτό μαχητές τού ISIS ή όχι! Αυτός ο φόβος, ωστόσο, όπως και πολλοί άλλοι ποτέ δεν με απότρεψαν από το να ταξιδεύω, κρατώντας τη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο, όπως τόσο όμορφα είχε γράψει ο Γιώργος Σεφέρης. Κάποια ημέρα όλοι θα πεθάνουμε, μέχρι να φτάσει όμως αυτή η ώρα έχουμε χρέος να κάνουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε, να αφήσουμε πίσω μας ένα ερείπιο, όπως πρόσταζε ο Νίκος Καζαντζάκης...

Τί νόημα έχει να μας βρει ο Χάροντας γερούς, δυνατούς και υγιείς αν αυτό έχει γίνει θυσιάζοντας τις απολαύσεις τής ζωής; Χίλιες φορές προτιμότερος ένας θάνατος στον αέρα από τα χέρια ενός φανατικού θρησκόληπτου πηγαίνοντας σε ένα μακρινό προορισμό ή περνώντας καλά σε κάποιο κέντρο διασκέδασης από ένα ήσυχο, μικροαστικό τέλος στο "σπιτάκι" μου. Εμείς διαλέγουμε, άλλωστε, τί ζωή κάνουμε κι ας κλαιγόμαστε συχνότερα ή σπανιότερα για τα όνειρά μας που δεν πραγματοποιήσαμε ποτέ. Εμείς μόνοι μας κρατιόμαστε γερά από τη "βεβαιότητα" του λιμανιού ή λύνουμε τα σκοινιά για το αβέβαιο, γι' αυτό και τόσο γοητευτικό, ταξίδι...

Φιλελεύθεροι παναθηναϊκοί φίλοι μου, δεν μπορεί να ζητάτε κοινωνική δικαιοσύνη μόνο στη μπάλα, έτσι δεν είναι;...

Οι νεοφιλελεύθεροι-φιλελεύθεροι παναθηναϊκοί που κατηγορούν το κατεστημένο τού Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και τον Β. Μαρινάκη και οι οποίοι θα κατεβούν, μάλιστα, στο συλλαλητήριο που διοργανώνει ο Γ. Αλαφούζος είναι θύματα της ίδιας τους της ιδεοληψίας. Το χρονικό διάστημα, για παράδειγμα, από τα τέλη Ιανουαρίου μέχρι τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου κατηγορούσαν την κυβέρνηση γιατί δεν υπογράφει μια όποια συμφωνία από τη στιγμή που το μεγάλο ψάρι τρώει πάντα το μικρό, στη ζούγκλα το πρόβατο δεν έχει καμιά τύχη απέναντι στο λιοντάρι κι ότι, τέλος πάντων, "καιρός είναι οι Αριστεροί να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι έτσι είναι η ζωή, στις περισσότερες τουλάχιστον των περιπτώσεων ο Γολιάθ νικά τον Δαβίδ". Αν αγαπητοί μου νεοφιλελεύθεροι-φιλελεύθεροι παναθηναϊκοί ισχύει αυτό στην πολιτική ή στην οικονομία γιατί να μην ισχύει και στη μπάλα; Γιατί, επομένως, κατηγορείτε τον ιδιοκτήτη τής ΠΑΕ Ολυμπιακός για το ότι χρησιμοποιεί απροκάλυπτα τη δύναμή του, την ίδια ώρα που αθωώνετε την Ανγκ. Μέρκελ όταν κάνει το ίδιο με τη δική της;...

Δεν στέκομαι τόσο πολύ στην υποκρισία τού Γ. Αλαφούζου. Δεν περιμένω, άλλωστε, κάτι καλύτερο από κάποιον που κληρονόμησε τα λεφτά του κι ο οποίος τα διατηρεί συχνά και με έκνομα μέσα. Οσοι, άλλωστε, έχουν μάτια μπορούν και βλέπουν την υποκρισία ενός ανθρώπου που μέσω των μίντια που κατέχει μας ζητά όλα αυτά τα χρόνια να σκύβουμε το κεφάλι, να σφίγγουμε το ζωνάρι και να εφαρμόζουμε οποιαδήποτε μνημονιακή μαϊμουδιά, αλλά μας ζητά να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας μόνο και μόνο γιατί ο διαιτητής ματαίωσε ένα παιχνίδι το οποίο πριν καν ξεκινήσει κάποιοι οπαδοί τής "τριφυλλάρας" φρόντισαν να το μετατρέψουν σε ροντέο...

Καλώ, ωστόσο, την πλειονότητα των φιλάθλων τού Παναθηναϊκού που θα συμμετάσχουν την Τετάρτη στο συλλαλητήριο, αλλά δεν έκαναν το ίδιο όταν τους κόβονταν μισθοί και συντάξεις ή τους επιβαλλόταν το ένα χαράτσι μετά από το άλλο να ορίσουν καλύτερα τις προτεραιότητές τους. Προφανώς στο ποδόσφαιρο κυριαρχούν τα λαμόγια και οι μαφιόζοι. Η απαίτηση, ωστόσο, για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δυνατό να περιορίζεται στις διαστάσεις ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου, αλλά να επεκτείνεται κι εκεί που έχει περισσότερη σημασία, στην πραγματική ζωή δηλαδή...

Αυτή, βεβαίως, θα ήταν μια περιττή συζήτηση αν είχαμε πολίτες με ταξική συνείδηση και στέρεη πολιτική συγκρότηση, οι οποίοι δεν θα άγονταν και φέρονταν από διάφορους ηγετίσκους. Τα όσα συμβαίνουν, άλλωστε, στα ελληνικά γήπεδα δεν είναι παρά οι εκδηλώσεις συμπτωμάτων τής βαριάς ασθένειας από την οποία υποφέρει το λούμπεν προλεταριάτο. Κανένας μας δεν μπορεί να είναι συνεχώς με τη γροθιά σφιγμένη για καβγά, γι' αυτό κι οφείλει να επιλέγει τις μάχες που δίνει. Δεν είναι, λοιπόν, αστείο η επιλογή μας να αφορά το μεγαλείο τής "θρυλάρας" ή της "τριφυλλάρας" αντί να διεκδικούμε μια καλύτερη ζωή για εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας;...

Τί θα λένε αύριο μεθαύριο στα εγγόνια τους αυτοί που τα έκαναν προκαταβολικώς γης μαδιάμ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας γιατί ο ρέφερι υπήρχε περίπτωση να δώσει πέτσινο πέναλτι; Πως πολέμησαν για την αιώνια δόξα τής "παναθηναϊκάρας" και γι' αυτό δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το αν θα έχουν λαό και πατρίδα οι επόμενες γενιές; Πολλοί αγαπάμε τη μπάλα, αλλά κάποιοι ξέρουμε πού αρχίζει και πού τελειώνει ο χαβαλές. Δεν βλάπτει και λίγη σοβαρότητα πού και πού... 

Η δεξιά ας πάει να πνιγεί, αλλά η χώρα χρειάζεται αντιπολίτευση με προτάσεις...

Η αποτυχία ακόμα και στο να διοργανώσει εκλογές είναι "απλώς" το κερασάκι στην κακοφορμισμένη τούρτα ενός αποτυχημένου κόμματος. Θα ήταν πολύ τυχεροί στη ΝΔ αν το μοναδικό τους πρόβλημα ήταν η επιλογή μιας εταιρείας πληροφορικής που δεν έχει καν ιστοσελίδα, αλλά παρόλα αυτά αναλάμβανε δουλειές στο Μέγαρο Μαξίμου όταν σε αυτό κατοικοέδρευε ο Αντ. Σαχλαμαράς. Η γύμνια, ωστόσο, της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μόνο οικονομική, ώστε να αναγκάζεται να ψωνίζει πληροφορικάριους από τα "Lidl". Είναι εκτεθειμένη από παντού, αφού δεν διαθέτει ούτε τακτική ούτε στρατηγική, σε πιο ορατό πεδίο, αλλά ούτε και κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση...

Τί είναι η ΝΔ σήμερα; Νεοφιλελεύθερη, φιλελεύθερη, λαϊκή δεξιά, συντηρητική, ακροδεξιά; Κανένας από τους τέσσερις υποψήφιους δεν φρόντισε να μας το ξεδιαλύνει, με μοναδική ίσως εξαίρεση, και πάλι αποσπασματικώς, κυρίως τον Κυρ. Μητσοτάκη και δευτερευόντως τον εθνικό μας καραγκιοζάκο, οι οποίοι είναι πιο μνημόνιο κι από το μνημόνιο. Οι βασικοί, ωστόσο, διεκδικητές είτε μιλούσαν για επαναφορά τού πυρσού στο έμβλημα του κόμματος, λες κι αυτό φταίει για την καθίζησή του, είτε χρησιμοποιούσαν τσιτάτα επικοινωνιολόγων φορώντας φόρμες σαν η δημοκρατία να περνά μέσα από τα γυμναστήρια...

Αυτήν τη στιγμή η ΝΔ καταψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους ενός μνημονίου που έχει και η ίδια ψηφίσει. Θα μπορούσα να βρω μια δικαιολογία γι' αυτήν την αντίφαση αν είχε προτείνει στην κυβέρνηση ισοδύναμα μέτρα τα οποία θα ήταν δυνατό να γίνουν αποδεκτά από τους θεσμούς. Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη ποτέ. Στη Συγγρού εξακολουθούν να ειρωνεύονται τον Αλέξη Τσίπρα για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο ο πρωθυπουργός προσπάθησε να επιβάλει ως λύση σωτηρίας για τη χώρα αλλά έπεσε πάνω σε μια βαθιά υπνωτισμένη από το νεοφιλελευθερισμό Ευρώπη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είχε εναλλακτικό πρόγραμμα στα μνημόνια και πάλεψε έως εκεί που δεν πήγαινε άλλο για να το εφαρμόσει. Ακόμα και η ΝΔ του Αντ. Σαχλαμαρά, όταν εκείνος βρισκόταν στην αντιπολίτευση, είχε παρουσιάσει εναλλακτικές προτάσεις, με τα περίφημα "Ζάππεια", πριν παραδοθεί στο μερκελισμό και στα "ουδείς αλάνθαστος". Δεν άκουσα, ωστόσο, από κανέναν από τους τέσσερις υποψήφιους να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα για την αποφυγή μνημονιακών επιταγών οι οποίες είναι κοινωνικώς άδικες κι αντιαναπτυξιακές...

Θα ήμουν ψεύτης αν σας έγραφα πως δεν ευχαριστήθηκα το χθεσινό φιάσκο. Η διάσωση της δεξιάς δεν βρίσκεται ακριβώς στις προτεραιότητές μου. Ωστόσο οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούν να λειτουργούν δίχως αντιπολίτευση που όχι απλώς κατακρίνει αλλά και εισηγείται πολιτικές. Προφανώς η κίνηση Τσίπρα για εθνική συνεννόηση αποσκοπεί στο να βρει μια ευρεία πλειοψηφία για την ψήφιση των επόμενων προαπαιτούμενων, τα οποία είναι και τα πιο δύσκολα. Κατανοώ, επίσης, πως πέρα από τη ΝΔ και τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα αν θέλουν να επιβιώσουν θα πρέπει να λένε "όχι" στην κυβέρνηση...

Θα περίμενα, όμως, έστω για τα μάτια τού κόσμου, μαζί με την άρνηση να καταθέσουν και την κατάφασή τους σε εναλλακτικές πολιτικές προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει κι αυτές ο πρωθυπουργός στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Δεν το έπραξαν, γι' αυτό και ουσιαστικώς η μόνη κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι οι σταλινικοί τού ΚΚΕ και οι νεοναζί χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Οσο για τους λαφαζάνηδες, παρακαλώ ας τους ενημερώσει όποιος τους αγαπά πως όσο επιμένουν σε μια ρητορική που καταποντίστηκε στις πρόσφατες εκλογές τόσο θα ενισχύεται ο πάλαι ποτέ σύντροφός τους Αλέξης Τσίπρας...

 

   

Ο Τσίπρας ηγεμονεύει γιατί φορά φθινοπωρινά όταν κάποιοι κυκλοφορούν ακόμα με τα κοντομάνικα της 11ης Ιουλίου...

Για τον Ν. Νικολόπουλο δεν έχω να γράψω πολλά. Αν είχε υπουργοποιηθεί μετά από τις εκλογές, σήμερα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα συνείδησης για να ψηφίσει το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων. Ετσι κι αλλιώς από αριβίστες υποκριτές που χρησιμοποιούν την θρησκεία για να μαζεύουν ψηφαλάκια είναι γεμάτος αυτός ο τόπος. Θα σταθώ, ωστόσο, περισσότερο στις περιπτώσεις Παναγούλη-Σακελλαρίδη. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πλήρης προστασία από τους πλειστηριασμούς για όλους όσοι χρωστούν δάνεια στις τράπεζες, τα οποία δεν αποπληρώνουν γιατί δεν μπορούν κι όχι επειδή εκμεταλλεύονται καταστάσεις, κανένας δεν μπορεί να μιλά για απόλυτη επιτυχία τής διαπραγμάτευσης...

Οσο κι αν μας πονά, ωστόσο, υπενθυμίζω ότι τον Ιούλιο χάσαμε και η χώρα υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει για να γλιτώσει τα χειρότερα. Τους όρους, εξάλλου, της ανακωχής τούς θέτει ο νικητής κι όχι ο ηττημένος. Αυτό θα έπρεπε να λάμβαναν σοβαρά υπόψη οι Παναγούλης-Σακελλαρίδης όταν αρνούνταν ψήφο: πως, μολονότι ηττημένη, η κυβέρνηση κατάφερε να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία από αυτή που θα ήθελε ο κατακτητής...

Ο Στάθης Παναγούλης κι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης γνώριζαν τί ψήφιζαν με το τρίτο μνημόνιο. Κι αν δεν γνώριζαν, αυτό δεν μπορούν να το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα, ακόμα κι αν το ήθελαν, γιατί απλούστατα αποδεικνύει ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά για την οποία τους εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Ο οποίος ελληνικός λαός, βεβαίως, είχε κι αυτός υποχρέωση να φροντίσει να πληροφορηθεί τους όρους τού τρίτου μνημονίου αντί να το παίζει αρσακειάδα σήμερα μερίδα του. Κι αν οι Παναγούλης-Σακελλαρίδης είχαν μετανιώσει για την καλοκαιρινή ψήφο τους, ας μην κατέβαιναν υποψήφιοι στις τελευταίες εκλογές...

Οσοι, επομένως, επέλεξαν να κατεβούν υποψήφιοι με το ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Σεπτεμβρίου κι όσοι τον ψήφισαν δεν δικαιολογούνται να καταψηφίζουν εφαρμοστικά μέτρα τού μνημονίου ούτε να πετούν ντομάτες σε όσους το πράττουν. Αν θέλουμε να αλλάξουμε σελίδα, να συζητήσουμε δηλαδή για τη σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους και, κυρίως, για την ανάσταση της πραγματικής οικονομίας, είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε και να εφαρμόσουμε προαπαιτούμενα, αρκετά των οποίων είναι κι άδικα κι αντιαναπτυξιακά. Είναι, φυσικά, δικαίωμα του καθενός να πηδήξει από το καράβι. Είναι υποκριτικό, ωστόσο, να το κάνει φωνάζοντας πως εκείνος είναι ευαίσθητος κι όσοι δεν το εγκαταλείπουν δεν είναι παρά ιδεολογικοί προδότες...

Η παρούσα είναι μια Βουλή που μπορεί να βγάλει την τετραετία, έστω κι αν διαγραφούν κι άλλοι βουλευτές από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Υπάρχουν κόμματα-μαξιλαράκια, μολονότι η διαπλοκή δεν μπορεί να κρύψει τη λαχτάρα της να απαλλαγεί από τη σημερινή κυβέρνηση το γρηγορότερο δυνατό. Ποιός, άλλωστε, από τη διαλυμένη αντιπολίτευση μπορεί να θέλει εκλογές αυτήν τη στιγμή; Η διαδικασία ανάδειξης αρχηγού στη ΝΔ έχει, άλλωστε, αποκαλύψει και σε όσους συμμετέχουν σε αυτή την απαξίωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το συντριπτικώς μεγαλύτερο κομμάτι τού εκλογικού σώματος, το οποία πέρα από ανούσια συνθήματα και τραγελαφικά διαφημιστικά σποτάκια δεν άκουσε τίποτα, μα τίποτα για κάποιον εναλλακτικό δρόμο...

Στην πολιτική, βεβαίως, ιδίως στη μνημονιακή Ελλάδα, όλα είναι δυνατό να αλλάξουν από ημέρα σε ημέρα. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ψηφίζει μέτρα τα οποία δεν πιστεύει. Ο ίδιος, ωστόσο, θα συνεχίσει να ηγεμονεύει στην πολιτική ζωή τής χώρας, ακόμα κι αν παρακαλά να ανταλλάξει το βασίλειό του με ένα άλογο, όσο οι πολιτικοί του αντίπαλοι και στην Αριστερά βρίσκονται και τώρα σε φανερή αμηχανία αποδοχής τού εκλογικού αποτελέσματος. Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε στην πράξη ότι ηττήθηκε στη μάχη τού Ιουλίου, αλλά γνωρίζει ότι δεν χάθηκε κι ο πόλεμος. Γι' αυτό και βρίσκεται τουλάχιστον ένα βήμα πιο μπροστά από εκείνους που πιστεύουν ακόμα ότι βρισκόμαστε στο Σάββατο 11 Ιουλίου και δεν λένε να βάλουν τα φθινοπωρινά τους ρούχα. Πώς να μην έχουν πάθει, επομένως, πολιτική πνευμονία;... 

Χρειαζόμαστε αγρότες πάνω σε τρακτέρ, όχι μέσα σε Καγιέν...

Στην θεωρία οι αγρότες μιας χώρας πρέπει να προστατεύονται σαν να ήταν ιερές αγελάδες. Αν μη τί άλλο εκτελούν μια χειρωνακτική εργασία τού πρωτογενούς τομέα από την οποία τα εθνικά οφέλη μπορούν να είναι πολλά. Υπάρχουν, ωστόσο, οι αγρότες και υπάρχουν και οι έλληνες αγρότες. Για να είμαι δίκαιος, δεν αναφέρομαι απαξιωτικά στους νέους γεωργούς, οι οποίοι έχουν πάρει, και πολύ καλά κάνουν, σοβαρά το ρόλο τους, είναι μορφωμένοι και διατεθειμένοι να αναλάβουν ρίσκα.

Αποδέκτες τής αυστηρής κριτικής μου είναι εκείνοι οι τσιφλικάδες που έμαθαν επί δεκαετίες να εισπράττουν παχυλές ευρωπαϊκές επιταγές χωρίς να χρειάζεται να καλλιεργούν, τις μετέτρεψαν σε "Καγιέν" και βίλες-αποθέωση του κιτς και σήμερα κλαίγονται γιατί θα φορολογηθούν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Δεν αντιλέγω πως τους έμαθαν να κάθονται και να πληρώνονται και γι' αυτό η ευθύνη τής ΕΕ και των κυβερνήσεών μας είναι τεράστια. Από την άλλη, ωστόσο, είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά κι οφείλουμε να αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για τον δίχως μόχθο πλούτο μας. Γιατί έρχεται μια ημέρα που η νωθρότητα γίνεται ο χειρότερος εχθρός μας...

Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι κομβικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας διαδραματίζει η ανασύνταξη της αγροτικής οικονομίας. Κι επειδή είναι πολύ δύσκολο να μάθεις καινούρια κόλπα σε γέρικα σκυλιά το βάρος πρέπει να δοθεί στους νέους αγρότες, οι οποίοι όλο κι αυξάνονται τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης η οποία έχει χτυπήσει περισσότερο τα αστικά κέντρα τής χώρας...

Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητη σε πολιτικό επίπεδο η ριζική αναδιαμόρφωση του κανονιστικού πλαισίου και του αντίστοιχου χρηματοδότησης, τα οποία ευνοούν τους παλιούς αγρότες και τους τσιφλικάδες. Αν δεν δοθούν ισχυρά κίνητρα στους άξιους και δουλευταράδες μικρομεσαίους, θα είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε στο διηνεκές ένα αποτυχημένο μοντέλο και να γινόμαστε κάθε τρεις και λίγο θεατές σε κινητοποιήσεις χορτασμένων τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, που αντί να βρουν κάποιο άλλο χόμπι για να σκοτώνουν τον πολύ ελεύθερο χρόνο τους κλείνουν οδικές αρτηρίες ή διοργανώνουν "επαναστατικές" εκδρομές στην Αθήνα...

Φυσικά για να συμβούν όλα αυτά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αλλάξει το ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πλουσιότερων κρατών. Για την κατάρρευση, όμως, της αγροτικής οικονομίας κανένας από τους δρώντες σε αυτή δεν έχει τα χέρια του καθαρά. Πόσα, για παράδειγμα, από τα χρήματα που πέρασαν από τα χέρια των αγροτών κατά τα χρόνια των παχιών αγελάδων κατευθύνθηκαν στον εκσυγχρονισμό των μηχανημάτων τους ή σε επενδύσεις με μακροπρόθεσμα οφέλη;...

Δυστυχώς και σε αυτήν την περίπτωση κάποιοι άφησαν εκατομμύρια ευρώ έξω από σπίτια ανθρώπων που δεν ήταν έτοιμοι να τα διαχειριστούν με αποτέλεσμα σήμερα μια τόσο εύφορη χώρα να εισάγει σχεδόν όλα τα αγροτικά προϊόντα. Η λύση, επομένως, δεν θα δοθεί αν χτυπάμε ματατζήδες με μαγκούρες, αλλά αν χρησιμοποιήσουμε ακόμα κι αυτές για να σκάψουμε τη γη που μας δόθηκε από τη φύση ως δώρο κι εμείς της συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν χέρσα...  



  

Οταν η ζωή σού δίνει λεμόνια φτιάχνεις λεμονάδα...

Ποιός διαφωνεί ότι η πλειονότητα των ελλήνων, είτε ως φυσικά είτε ως νομικά πρόσωπα, είναι υπερφορολογημένη; Ούτε θα βρεθούν πολλοί που θα συμφωνήσουν πως η επιβολή νέων φόρων σε παραγωγικές δραστηριότητες που φέρνουν έσοδα στη χώρα, όπως για παράδειγμα το κρασί, είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξέλθουμε από την κρίση. Αναρωτιέμαι ωστόσο: αποφασίσαμε ως λαός με το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ής Σεπτεμβρίου ότι θέλουμε την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, έστω και με τρίτο μνημόνιο; Το αποφασίσαμε, από τη στιγμή που επανεξελέγη η κυβέρνηση που το υπόγραψε κι από την ώρα που εκείνοι που επιθυμούσαν το Grexit έμειναν εκτός Βουλής (το ΚΚΕ ζητά έξοδο από το ευρώ αλλά όχι επιστροφή στη δραχμή, μια πολιτική θεώρηση που θα έπρεπε να ήμουν ο καλύτερος ψυχαναλυτής τού κόσμου για να την κατανοήσω)...

Επιπλέον, ποιοί άλλοι από τους παραγωγικούς κλάδους και τους επιχειρηματίες πρωτοστάτησαν στο "ευρώ πάση θυσία"; Κανείς. Προς τί, επομένως, κλαυθμηρίζουν ο καθένας ξεχωριστά κάθε φορά που βρίσκεται ένα ισοδύναμο σε ένα επαχθές μέτρο το οποίο πλήττει εκείνους προσωπικώς; Δεν κατανοούν πως αν δεν πάψουμε να σκεφτόμαστε συντεχνιακά δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από το τούνελ τής κρίσης;...

Οι δανειστές αποδέχθηκαν, μετά κόπων και βασάνων, να φορολογηθούν επιπλέον τα τυχερά παιχνίδια από το να μπει ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ποιός μπορεί με σοβαρά επιχειρήματα να ισχυριστεί πως είναι προτιμότερο να πληρώνουμε πιο φτηνά το δελτίο τού Τζόκερ, σε μια εταιρεία μάλιστα που δεν είναι καν ελληνικών συμφερόντων πλέον ύστερα από την πώληση του ΟΠΑΠ μπιρ παρά από την προηγούμενη κυβέρνηση, από το φροντιστήριο και το σχολείο των παιδιών μας;...

Μακάρι, εξάλλου, να μην χρειαζόταν να αυξηθεί κατά τριάντα λεπτά κι ο φόρος σε κάθε μπουκάλι κρασί που βγαίνει από τα ελληνικά οινοποιεία, το οποίο αποτελεί κι εξαγώγιμο προϊόν. Μακάρι, επίσης, να ήμουν όμορφος και να με ήθελαν οι μισές γυναίκες τού πλανήτη. Οταν, ωστόσο, η ζωή σού δίνει λεμόνια φτιάχνεις λεμονάδα κι όταν δεν σου δίνεται άλλη δυνατότητα αποδέχεσαι μια μικρή αύξηση στην τιμή τού κρασιού από το να επιβαρυνθούν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά με έξτρα χαράτσι για την ιδιωτική εκπαίδευση των τέκνων τους, την οποία το κράτος θα όφειλε να είχε καταστήσει περιττή εδώ και πολλά χρόνια...

Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τα "κόκκινα" δάνεια και τους πλειστηριασμούς. Μακάρι να προστατεύονταν απολύτως όλα τα νοικοκυριά, εκτός βεβαίως από εκείνα που δολίως εκμεταλλεύονται καταστάσεις ώστε να μην είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους. Μετά πολλών κόπων και βασάνων, ωστόσο, κατορθώθηκε η πλήρης ή μερική προστασία τού 60% των δανειοληπτών και τέθηκαν σχετικώς υψηλά εισοδηματικά κριτήρια για εκείνους που μένουν ακάλυπτοι. Δεν είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα αλλά αποτελεί, αν μη τί άλλο, έναν έντιμο συμβιβασμό κι ας μην το παραδέχονται τα διαπλεκόμενα μίντια, τα οποία για πρώτη φορά καταβάλλουν φόρους κι ελέγχονται στα σοβαρά από τη δικαιοσύνη και γι' αυτό έχουν σπείρει τον πανικό στους πολίτες...

Από την άλλη, ωστόσο, η συζήτηση με τους θεσμούς πρέπει να ξεκολλήσει από το "τρεις το λάδι τρεις το ξύδι έξι το λαδόξυδο", η οποία δεν είναι πάρα ένας φαύλος υφεσιακός κύκλος, και να επεκταθεί σε αυτά που έχει πραγματική ανάγκη η ελληνική οικονομία για να αναστηθεί: σοβαρή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, άμεση ρευστότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις προς την κατευθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της απελευθέρωσης παραγωγικών δυνάμεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώνουμε τη μιζέρια μας χωρίς ημερομηνία λήξης σε ένα σπιράλ λιτότητας από το οποίο στο τέλος δεν θα βγουν κερδισμένοι ούτε καν εκείνοι που το επιβάλλουν με ωμούς εκβιασμούς...


 

 

Προς ηθικολόγους τού facebook: Δεν είσαι αναίσθητος αν κλαις τη μάνα σου περισσότερο από τη μάνα τού γείτονα...

Πολλοί είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται γιατί το facebook επέλεξε να θρηνήσει μόνο τους γάλλους νεκρούς, χωρίς να έχει κάνει το ίδιο νωρίτερα με τους λιβανέζους, τους σύριους, τους ιρακινούς, τους αφγανούς, τους λίβυους άμαχους που έχασαν τη ζωή τους ως παράπλευρες απώλειες επιθέσεων της Δύσης. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους: όσο το αίμα ενός ευρωπαίου ζυγίζει περισσότερο από εκείνο ενός άραβα για τα μάτια τής κοινής γνώμης στην Ευρώπη και στην Αμερική τόσο δυσκολότερη υπόθεση καθίσταται η παγκόσμια ειρήνη. Πόσω μάλλον όταν απαντάμε στη βαρβαρότητα του ISIS με τον ίδιο λανθασμένο κι αδιέξοδο τρόπο, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, με τον οποίο απαντήσαμε στην κτηνωδία τής αλ Κάιντα, των ταλιμπάν, του Σ. Χουσεΐν και του Μ. Γκαντάφι...

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν είναι κατακριτέο το "bullying" που υφίστανται όσοι επέλεξαν να χρωματίσουν με τη γαλλική σημαία τη φωτογραφία τού προφίλ τους στο δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Τί σημασία έχει αν στο φόντο βρίσκεται μια φωτογραφία από μπουζούκια; Γιατί αυτό να απαγορεύσει σε κάποιον να δείξει την αλληλεγγύη του στο γαλλικό λαό; Από πότε απόκτησαν τα αποκλειστικά πνευματικά δικαιώματα στην ευαισθησία όσοι πηγαίνουν μόνο στη Λυρική; Και, τέλος πάντων, είναι λογικό ως ευρωπαίοι να αισθανόμαστε πιο κοντά στη Γαλλία από ό,τι στη Συρία ή στο Ιράκ...

Οταν θρηνούμε περισσότερο το χαμό τής μάνας μας ή κάποιου άλλου αγαπημένου μας προσώπου από τον θάνατο ενός άγνωστου αυτό δεν αποδεικνύει ότι είμαστε επιλεκτικώς ευαίσθητοι ή αδιάφοροι για τον πόνο των άλλων. Μακάρι να ήμασταν όλοι μας Χριστοί και να είχε το περιθώριο η καρδιά μας να ματώνει εξίσου για κάθε ανθρώπινη δυστυχία που συναντούμε στο δρόμο μας. Αυτό που επιβάλλεται από τον ανθρωπισμό μας είναι να προξενούμε όσο γίνεται λιγότερο πόνο στους άλλους. Αλίμονο, ωστόσο, αν θεωρούμαστε απάνθρωποι μόνο και μόνο γιατί δεν δακρύζουμε κάθε φορά που μαθαίνουμε για κάποιον που σκοτώθηκε. Για να μην τρελαθούμε εντελώς, δηλαδή, με την πολιτική ορθότητα, άλλη μια μάστιγα, πέρα από την τρομοκρατία και τόσες άλλες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα...

Την ίδια ώρα, σε μια άλλη κρίση μισαλλοδοξίας, οι χριστιανοί κατηγορούν τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι τους χριστιανούς για το μακελειό στη γαλλική πρωτεύουσα, σε ένα αδιέξοδο καταλογισμό ευθυνών με την έννοια πως κανένας δεν είναι αθώος του αίματος. Για κάθε Παρίσι υπάρχει μία Βαγδάτη και για κάθε Καμπούλ ένα Λονδίνο. Ετσι κι αλλιώς όλα τα άγρια εγκλήματα της τελευταίας 15ετίας που έγιναν στο όνομα της θρησκείας δεν είχαν αυτή ως αιτία παρά μόνο ως αφορμή...

Είναι πιο λογικό, άλλωστε, να σκοτώνεις για τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, οι οποίοι έχουν υπαρκτούς παίκτες, προπονητές και προέδρους, από το να το κάνεις για κάποιον ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση για τους πιστούς μένει αμέτοχος του ανθρώπινου δράματος και στη χειρότερη δεν υπάρχει καν, όπως είναι ο θεούλης. Πείτε με μαρξιστή και δεν θα παρεξηγηθώ, αλλά επιμένω να θεωρώ την άνιση κατανομή τού πλούτου τη μεγαλύτερη πηγή δεινών για την ανθρωπότητα. Οσο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι μην περιμένετε αυτός ο πλανήτης να ηρεμήσει...



 

Αν πολεμήσουμε τη βαρβαρότητα με βόμβες και κλειστά σύνορα, η βαρβαρότητα μας έχει ήδη κερδίσει...

Φαίνεται πως οι περισσότεροι τρομοκράτες τού Παρισιού ήταν γάλλοι υπήκοοι, οι οποίοι δεν έφτασαν στην Πόλη του Φωτός ως πρόσφυγες από τη Συρία. Ας υποθέσουμε ωστόσο, έτσι για να ευχαριστηθούν και οι διάφοροι ισλαμοφάγοι, πως είχαν φτάσει όλοι τους στη γαλλική πρωτεύουσα αφού πρώτα είχαν αφιχθεί στα ελληνικά νησιά. Ποιά θα ήταν η ενδεδειγμένη απάντηση της ΕΕ; Να κλείσει τα σύνορα των κρατών-μελών της και να καταργήσει τη Σένγκεν; Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, με ποιό ανθρωπιστικό μέτρο θα μπορούσε η Ευρώπη τού Διαφωτισμού να αποδεχθεί τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων ή μεταναστών ως αντίποινα για την τζιχαντιστική φρικαλεότητα στο Παρίσι;...

Γι' αυτό κι αν τελικώς η αντίδραση της Δύσης σε αυτήν την παράνοια είναι η επιστροφή σε προηγούμενους αιώνες, τότε το Ισλαμικό Κράτος θα έχει βγει θριαμβευτής από όλη αυτήν την ιστορία, ακόμα κι αν τα γαλλικά αεροσκάφη τον ισοπεδώσουν στη Συρία. Γιατί ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός τής ελευθερίας και της δημοκρατίας και μια Ευρώπη δίχως αυτές τις αξίες στο προσκεφάλι της δεν είναι μια ήπειρος άξια να διασωθεί...

Μολονότι η Γαλλία συνέβαλε στη δημιουργία τού φονταμενταλιστικού τέρατος του Φρανκενστάιν με χρήματα κι όπλα έχει κάθε δικαίωμα να ανταποδώσει τα πλήγματα που δέχθηκε. Είναι καταδικασμένη, ωστόσο, να τα υποστεί ξανά αν πιστέψει ότι αποκλειστικώς με τους βομβαρδισμούς προπυργίων τού ISIS στη Συρία έχει ξεμπερδέψει με τη μάστιγα της διεθνούς τρομοκρατίας. Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει για κάθε ιμπεριαλιστική χώρα που απλώνει τα δίχτυα της απανταχού στον πλανήτη, τον οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν μετατρέψει σε μια μεγάλη μπαρουταποθήκη. Η μάχη με το φανατισμό δεν δίνεται κυρίως με όλμους και ρουκέτες αλλά στην καταπολέμηση των αιτιών που τον δημιουργούν...

Οταν νεαροί αποφασίζουν να ζωστούν με εκρηκτικά και να πεθάνουν για μια ιδεοληψία τότε οφείλουμε να αισθανθούμε την απελπισία τους, όχι φυσικά για να τη μιμηθούμε αλλά για να κοιταχτούμε καλύτερα στον καθρέφτη και να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη που οδήγησαν στην τραγωδία. Τα σημερινά θύματα-σε επίπεδο ηγεσίας κι όχι λαού- ήταν χθεσινοί θύτες και το αντίστροφο. Αν οι πιο σώφρονες δεν διακόψουν αυτόν το φαύλο κύκλο θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να βιώσουμε μια πραγματικότητα την οποία πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας το 1945...

Στη φρικαλεότητα δεν απαντάς ούτε με φρικαλεότητα ούτε με φυλετικό ή θρησκευτικό ρατσισμό. Οι αιτίες, άλλωστε, που κάποιοι στέλνονται για να τιναχτούν στον αέρα ξεπερνούν τις θρησκείες και συμπυκνώνονται σε διόλου φανταχτερές έννοιες όπως είναι το ατομικό συμφέρον. Η απάντηση που θα δώσουμε ως ανθρωπότητα στην κτηνωδία οφείλει, αν μη τί άλλο, να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη ό,τι επακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ώστε να μην επαναληφθούν τα εγκληματικά σφάλματα, με άλλους πρωταγωνιστές, 14 χρόνια αργότερα. Οσα σύνορα και να κλείσουμε, όσα αεροδρόμια κι αν μετατρέψουμε σε φρούρια, όσα ατομικά δικαιώματα κι αν περιορίσουμε ο κίνδυνος θα βρίσκεται πάντα έξω από την πόρτα μας όσο η βία παραμένει η αποκλειστική μας απόκριση στη βία...  

"Ευτυχισμένο" το νέο έτος με ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο;...

Οσο κι αν προξενεί εντύπωση σε πολλούς, η Γη δεν περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα. Μπορεί η χώρα μας να είναι αρνητικός αποδέκτης ιμπεριαλιστικών πολιτικών άλλων κρατών, ωστόσο μην συγκλονιστείτε αν μάθετε πως δεν βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδιασμών των τελευταίων. Οπως κι αν έχει, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το τί θα φέρει το 2016 στην ευρύτερη γειτονιά μας, είτε αυτή είναι η Μέση Ανατολή είτε τα Βαλκάνια. Ο πόλεμος στη Συρία δεν δείχνει να κοπάζει, αντιθέτως είναι πιθανό να επεκταθεί και σε γειτονικά της κράτη όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία...

Την ίδια ώρα, οι αμείωτες προσφυγικές ροές ελλοχεύουν τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, πόσω μάλλον όταν η Ελλάδα καλείται να δημιουργήσει νέα κέντρα υποδοχής όταν άλλοι στήνουν τείχη, αλλά και διείσδυσης καλά εξοπλισμένων τζιχαντιστών. Δεν θα πέσω από τα σύννεφα αν αύριο μεθαύριο διαβάσω, για παράδειγμα, για κάποιο μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ακόμα και στην Ελλάδα, έστω κι αν δεν είναι η πατρίδα μας προτεραιότητα των φανατικών...

Ούτε όσοι είχαμε εξαρχής εναντιωθεί στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 δεν θα μπορούσαμε να είχαμε υπολογίσει τις αλυσιδωτές αρνητικές αντιδράσεις μιας κίνησης για την οποία ο Τζ. Μπους κι ο Τ. Μπλερ θα έπρεπε να είχαν καταδικαστεί προ πολλού από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως εγκληματίες πολέμου. Ακόμα, άλλωστε, κι ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας παραδέχθηκε προσφάτως ότι δεν θα υπήρχε σήμερα Ισλαμικός Στρατός αν δεν είχε προηγηθεί η βίαιη ανατροπή τού καθεστώτος τού Σαντάμ Χουσεΐν, που ναι μεν ήταν τυραννικό αλλά αποτελούσε πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή τής Μέσης Ανατολής...

Η πύλη τού φρενοκομείου έχει πλέον ανοίξει για τα καλά κι ο κάθε τρελός, μεγαλομανής μανιοκαταθλιπτικός έχει βρει την ευκαιρία να κοινωνήσει την αρρώστια του σε όλο τον πλανήτη. Το μέγα ερώτημα, επομένως, που τίθεται και το οποίο είναι αδύνατο να απαντηθεί αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να είναι άλλο από το αν ο εμφύλιος στη Συρία είναι δυνατό να οδηγήσει σύντομα σε αλλαγές συνόρων στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη και σε ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο αυτήν τη φορά δεν θα συμμετέχουν μόνο κράτη αλλά και παρακρατικοί τύπου ISIS ή Χεζμπολά...

Ποιός μπορεί, άλλωστε, να είναι αισιόδοξος με αυτήν την Ευρώπη, που επιμένει να κρατά το κεφάλι της βαθιά χωμένο στην άμμο ώστε να μην βλέπει οικειοθελώς τί συμβαίνει γύρω της; Οι περισσότεροι μέσα στην ΕΕ πιστεύουν ότι αν μετατρέψουν τα κράτη τους σε φρούρια θα προφυλαχθούν από την επερχόμενη καταιγίδα, όπως κάποιοι πίστευαν πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ότι η πολιτική κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ θα είχε αποτελέσματα...

Ο άμεσος τερματισμός τής συριακής σύρραξης, η οικονομική ενίσχυση πρωτίστως των κρατών τής Μέσης Ανατολής που συνορεύουν με τη Συρία και δευτερευόντως της Τουρκίας και της Ελλάδας, καθώς και η αντικατάσταση του παρωχημένου "Δουβλίνου ΙΙ" με μια νέα συνθήκη που θα αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των καιρών θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητες της Ενωμένης (;) Ευρώπης. Προς το παρόν, πάντως, είναι απασχολημένη με το να βραβεύει τον Β. Σόιμπλε για την "προσφορά" του στην ευρωπαϊκή ενότητα. Καληνύχτα και καλή τύχη... 





  

Ρε, λες στο τέλος να κερδίσουμε;...

Με μια επιφανειακή ανάλυση ακούγεται παράδοξο ο ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τους πολίτες σε συμμετοχή στην αυριανή γενική απεργία. "Μα, μας ζητούν να δείξουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα που εκείνοι ψήφισαν;", είναι το εύλογο ερώτημα. Η απάντηση, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Από τον περασμένο Ιούλιο, όταν η κυβέρνηση ηττήθηκε στην προσπάθειά της να τελειώσει με την εποχή των μνημονίων, ζούμε τον παραλογισμό η Αριστερά να εφαρμόζει, λειαίνοντας όσο μπορεί τις γωνίες του, ένα σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Κάποιοι θα την ήθελαν να παραιτείται και να αναλαμβάνει ξανά το ρόλο που κρατούσε εδώ και δεκαετίες, αυτόν της χωρίς ευθύνη αντιπολίτευσης. Αυτοί, καλώς ή κακώς, καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό στις 20 Σεπτεμβρίου να παρακολουθούν τις εξελίξεις από τον καναπέ τού σπιτιού τους και να περιφέρουν τη μιζέρια τους από κανάλι σε κανάλι, στα ίδια που έχουν μετατρέψει τον Γ. Πανούση σε εθνικό ήρωα της ολιγαρχίας...

Οταν, ωστόσο, η ζωή σού δίνει λεμόνια φτιάχνεις λεμονάδα κι αυτό αποφάσισε να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, για τον οποίο η κατηγορία τής μετάλλαξης είναι άδικη. Ο πρωθυπουργός δεν έχει πάψει να είναι Αριστερός κι αυτό φαίνεται κι από τη σκληρή διαπραγμάτευση που διεξάγεται αυτές τις ημέρες για τα "κόκκινα" δάνεια και τις 100 δόσεις ή από αυτή που θα δοθεί στη συνέχεια για τις εργασιακές σχέσεις και την αναδιάρθρωση του χρέους. Συνθηκολογήσαμε, αλλά δεν δώσαμε τα κλειδιά τής χώρας. Εχει καταλάβει, ωστόσο, κι ο Αλέξης Τσίπρας για τα καλά πως τα κάστρα γκρεμίζονται ευκολότερα όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτά παρά όταν ρίχνεις πέτρες απέξω...

Σε αυτήν τη μάχη, που μόνο τελειωμένη δεν είναι, η κυβέρνηση της Αριστεράς δείχνει, άλλωστε, να αποκτά όλο και περισσότερους συμμάχους. Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, για παράδειγμα, στην Πορτογαλία αποτράπηκε και είναι πιθανό τις επόμενες ημέρες να σχηματιστεί και στην Ιβηρική αριστερή κυβέρνηση. Κανένας δεν αποκλείει, εξάλλου, σε ένα μήνα στην Ισπανία να συγκροτηθεί αριστερόστροφη κυβέρνηση με τη συμμετοχή των Podemos. Στην Ιταλία, εξάλλου, δημιουργήθηκε νέο αριστερό κόμμα με δυναμική, η Sinistra Italiana, στη Γαλλία ο Φρ. Ολάντ επιτέλους ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στο γερμανικό καλβινισμό, ενώ αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Μεγάλη Βρετανία είναι ένας μαρξιστής...

Από τη στιγμή, άλλωστε, που ηττηθήκαμε το καλοκαίρι έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι για να αλλάξουμε την Ευρώπη χρειαζόμαστε συμμάχους κι αυτοί αυξάνονται και πληθύνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αν, μάλιστα, προσθέσετε το προσφυγικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί διαπραγματευτικό ατού για την Ελλάδα-όσο σκληρό κι αν διαβάζεται αυτό για τα θύματά του- σύμφωνα με όσα μεταδίδουν και ξένα μέσα ενημέρωσης, τότε γίνεται αντιληπτό πως μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε τον πόλεμο...

Είναι όλα αυτά αρκετά; Οχι βεβαίως. Απαιτείται κυρίως η Γερμανία να κατανοήσει πως είναι και προς το συμφέρον της να χαλαρώσει το λουρί τής άγριας λιτότητας και της φορομπηχτικής πολιτικής σε βάρος των μικρομεσαίων. Η Ανγκ. Μέρκελ μοιάζει να το συμμερίζεται όλο και περισσότερο, αλλά από την άλλη ο Β. Σόιμπλε είναι πιο αμετακίνητος από ποτέ σε έναν εσωτερικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων που με τα σημερινά δεδομένα, λόγω και του προσφυγικού, τον ευνοεί. Γι' αυτό και η συμμετοχή στη γενική απεργία κι εκείνων που ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και δεν το έχουμε μετανιώσει είναι πιο απαραίτητη από ποτέ...

Ο αγώνας ήταν πάντοτε ταξικός κι όσο η Ευρώπη και το ΔΝΤ απαγορεύουν την έλευση της κοινωνικής δικαιοσύνης στην πατρίδα μας οφείλουμε να τους αντιστεκόμαστε όπως κι όσο μπορούμε. Βρισκόμαστε, πάντως, πολύ κοντύτερα στο ξέφωτο από όσο ίσως πιστεύουμε κι αυτό οφείλεται και στις προσπάθειες κι εκείνων, όσο λίγοι ή πολλοί κι αν είναι, που δεν έχασαν την ψυχή τους λόγω της κατάληψης της εξουσίας. Στο τέλος θα νικήσουμε γιατί είναι αδύνατο να ηττηθούμε, όπως θα έγραφε κι ο Αλέκος Παναγούλης...   

 

  

Πες μου Γιάννη πως τουλάχιστον τα λεφτά ήταν πολλά κι "άξιζε" τον κόπο η ξεφτίλα σου...

Ας υποθέσουμε αγαπητέ αναγνώστη πως λαμβάνεις σήμερα, 10 Νοεμβρίου 2015, σοβαρές πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες απειλείται η ζωή σου κι ότι χάρη στην ιδιότητά σου ως υπουργός Δημόσιας Τάξης έχεις τη δυνατότητα όχι μόνο να τις διερευνήσεις μέσω των μηχανισμών που έχεις στη διάθεσή σου, αλλά και να προχωρήσεις σε συλλήψεις ώστε εσύ και η οικογένειά σου να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια. Τί πράττεις; Ενεργείς αμέσως προκειμένου να αποφύγεις τον κίνδυνο ή περιμένεις να περάσει τουλάχιστον ένα εξάμηνο κι αυτό όχι για να προσκομίσεις τα στοιχεία που έχεις στη δικαιοσύνη αλλά για να κάνεις δηλώσεις σε-πιο διαπλεκόμενα πεθαίνεις- μέσα ενημέρωσης;...

Κι όταν, μάλιστα, φτάνει η ώρα να αποδείξεις τα λεγόμενά σου, με βάση τα οποία εμπλέκονται υπουργοί και βουλευτές, να καταλήγεις να μιλάς για απλά στελέχη τα οποία είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες ότι βλέπουν φιλικώς και συνομιλούν με τους αντάρτες πόλης και τα οποία επηρεάζουν τον Αλέξη Τσίπρα στη λήψη αποφάσεων όσο κι ένας βάτραχος έναν ελέφαντα. Το αποδεικνύουν, εξάλλου, ακόμα και οι οι συνομιλίες (;) που διέρρευσε ο ίδιος ο Γ. Πανούσης και στις οποίες η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς εγκαλεί την κυβέρνηση για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που έλαβε και οι οποίες δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά της...

Η υπουργοποίηση Πανούση ήταν από την αρχή ένα μεγάλο λάθος. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είχε ανάγκη από έναν άνθρωπο ο οποίος ταιριάζει περισσότερο στο Ποτάμι, ως υπηρέτης διαπλεκόμενων συμφερόντων. Ο βίος και η πολιτεία του, άλλωστε, στο υπουργείο αποτελεί τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα μιας πολιτικής φιλοσοφίας που στοχοποιεί ορισμένους κι αθωώνει με την πρακτική της κάποιους άλλους...

Δεν έχω καμία αντίρρηση να συλλαμβάνονται όσοι τοποθετούν βόμβες ή καταστρέφουν περιουσίες μικρομεσαίων γιατί μέσα στην αφέλεια ή στη διατεταγμένη υπηρεσία τους πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει με αυτόν τον τρόπο. Τί έκανε, ωστόσο, ο Γ. Πανούσης για να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο; Και, κυρίως, δεν διαπίστωσα καμία θέρμη από τον πρώην υπουργό να καθαρίσει την αστυνομία από τα χρυσαυγίτικα σταγονίδια. Αντιθέτως, είδα μια ανοχή στη νεοναζιστική βία και μια πλήρη ταύτιση με συντηρητικές αντιλήψεις που εξάγουν όλο τους το μένος στην αντιμετώπιση των φτωχοδιαβόλων την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν με εξαιρετική επιείκεια τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου...

Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα για να καταλάβεις πως η ξαφνική αγωνία Πανούση για τη σωματική του ακεραιότητα, την οποία μάλιστα δημοσιοποίησε μέσω ρυπαροφυλλάδων όπως το "Πρώτο Θέμα" και καναλιών με την "αντικειμενικότητα" του ΣΚΑΙ, οφείλεται σε άλλους λόγους. Θέλω να πιστέψω την καλύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο πρώην υπουργός αισθάνεται αδειασμένος από τον πρωθυπουργό γιατί δεν τον υπουργοποίησε ξανά και γι' αυτό, σαν απατημένος σύζυγος, εκφράζει την πικρία του κομίζοντας γλαύκας ες Αθήνας...

Δεν θέλω, ωστόσο, να πιστέψω το δυσμενέστερο σενάριο με βάση το οποίο ο Γ. Πανούσης ήταν πάντοτε ένας συστημικός Δούρειος Ιππος με στόχο να κουρσευτεί το κάστρο τής Αριστεράς. Αν ισχύει το δεύτερο, τουλάχιστον εύχομαι τα λεφτά να ήταν πολλά Γιάννη και να μην την έχεις πατήσει όπως η πόντια πουτάνα, που έπαθε πολιτισμικό σοκ όταν πληροφορήθηκε πως οι άλλες τουλάχιστον πληρώνονται...

Εθνικιστές κι εθνομηδενιστές σε ποντιακό ανέκδοτο που δεν βγάζει γέλιο...

Εχει, αλήθεια, σημασία για όσους δεν δικηγορούν στα διεθνή δικαστήρια αν η σφαγή των Ποντίων ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση; Μάλλον όχι. Τότε γιατί όλος αυτός ο ντόρος; Γιατί αυτός ο λαός πασχίζει ακόμα, ύστερα από σχεδόν 200 χρόνια από το σχηματισμό τού νεοελληνικού κράτους, να βρει το νέο στίγμα του στον παγκόσμιο χάρτη. Γι' αυτό κι άγεται και φέρεται είτε από εθνικιστές είτε από εθνομηδενιστές, επειδή προσπαθεί ακόμα- πόσω μάλλον ύστερα από τρία μνημόνια στην πλάτη του- να εφεύρει ό,τι θα τον κάνει να ξεχωρίσει επιτέλους από τη βαριά σκιά τής αρχαιότητας, που ναι μεν τον προστατεύει ανά τους αιώνες αλλά του κρύβει και τον ήλιο. Οσοι ταυτίζουν οτιδήποτε θετικό με την Ελλάδα κι εκείνοι που την απαξιώνουν ολοκληρωτικώς ανήκουν στην πραγματικότητα στο ίδιο κι όχι σε διαφορετικά στρατόπεδα, πάσχουν από το ίδιο κόμπλεξ κατωτερότητας κι εν τέλει πνίγουν την αλήθεια στο ίδιο ποτάμι, που άλλοτε ρέει προς τη μισαλλοδοξία κι άλλοτε προς τη δουλοπρέπεια...

Αν στεκόμασταν ως έθνος γερότερα στα πόδια μας δεν θα φοβόμασταν την Ιστορία. Αντιθέτως θα τη σεβόμασταν είτε ως πρότυπο είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή και θα τη διδάσκαμε στα παιδιά μας αναλλοίωτη από πολιτικάντικες μικροπρέπειες. Δεν μισώ τους τούρκους ούτε τους θεωρώ τη μεγαλύτερη απειλή για τους έλληνες. Ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, κατοικεί στις Εκάλες και μας ζητά θυσίες για να μην χρειαστεί ο ίδιος να πουλήσει κάποιο από τα ιδιωτικά του αεροσκάφη. Πώς να το κάνουμε ωστόσο; Οι έλληνες δεν έφυγαν από τον Πόντο, την Πόλη και τη Μικρασία γιατί κέρδισαν ταξίδι σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, δεν δούλευαν στα αμελέ ταμπουρού από χόμπι ούτε "συνωστίζονταν" στο λιμάνι τής Σμύρνης γιατί τους ήρθε μια ημέρα στα ξαφνικά η επιθυμία να γνωρίσουν τις ομορφιές και της "Παλιάς Ελλάδας"...

Υποχρεώθηκαν στην προσφυγιά γιατί αν έμεναν εκεί που ζούσαν για αιώνες τούς περίμενε ατιμωτικός θάνατος, όπως συνέβη άλλωστε με χιλιάδες συμπατριώτες τους. Γι' αυτό και είναι ιστορικός τραγέλαφος να ζουν ανάμεσά μας απόγονοι των ξεριζωμένων ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων οι οποίοι να συνοδοιπορούν με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και να αγνοούν πως οι σύριοι του 2015 δεν είναι παρά η ιστορική επανάληψη του αγώνα των γιαγιάδων και των παππούδων τους σε μια γη που δεν την ένιωθαν δική τους...

Κανένας Φίλης δεν μπορεί να ξεπλύνει το αίμα τού ποντιακού ελληνισμού, όπως κανένας Γκρούεφσκι δεν είναι δυνατό να πείσει πως ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν σλάβος. Οι ακραίες αντιδράσεις, επομένως, σε εθνομηδενισμούς ή αλυτρωτισμούς δεν τιμούν εκείνους που προχωρούν σε αυτές. Πόσω μάλλον όταν κάποιοι ανάμεσά τους αποδεικνύονται α λα καρτ ευαίσθητοι, αφού, για παράδειγμα, αρνούνται το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Οι γενοκτονίες, όμως, δεν είναι πιάτα ημέρας να τα επιλέγουμε ή να τα απορρίπτουμε κατά το δοκούν...

Οσοι, π.χ., θέλουμε να δούμε την παγκόσμια αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους δεν μας επιτρέπεται να κρύβουμε τα μάτια μπροστά στη φρίκη που σκορπούν εκείνοι που μαχαιρώνουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους μόνο και μόνο γιατί είναι ισραηλινός. Η τυφλή βία δεν εξαγνίζεται από τη δίψα για ελευθερία. Αν εξαγνιζόταν, αυτός ο κόσμος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο φρενοκομείο από όσο είναι σήμερα. Δυστυχώς, όμως, ο δημόσιος λόγος σχεδόν μονοπωλείται από τις εκφάνσεις τού εθνικισμού και του εθνομηδενισμού. Οι έλληνες είτε είναι οι απόλυτοι άγιοι είτε οι απόλυτοι αμαρτωλοί για εκείνους που κρατούν τα γκέμια τής δημόσιας σφαίρας. Και κάπου εκεί η ιστορική αλήθεια συνεχίζει το ατέρμονο μοιρολόι της...  

Οσο Αλέξη δεν γκρεμίζεις το φράχτη τού Εβρου το αίμα των νεκρών τού Αιγαίου είναι και στα δικά σου χέρια...

Οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους και οι απαντήσεις που δίνουν στα διλήμματα που τους τίθενται καθορίζουν και την υστεροφημία τους. Ο φράχτης στον Εβρο είναι ολοφάνερο ότι έχει σταματήσει τις προσφυγικές ροές από τη στεριά. Υπό μία έννοια αυτό είναι θετικό γιατί είναι αλήθεια ότι η δοκιμαζόμενη από τα μνημόνια Ελλάδα δεν έχει τις δυνατότητες να φιλοξενήσει όλους της γης τους κολασμένους. Ελα, όμως, που ό,τι έχει ανακοπεί από τη στεριά έχει γιγαντώσει στη θάλασσα, ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα που οι Σύριοι βομβαρδίζονται από τους πάντες στην πατρίδα τους. Και το νερό έχει αποδειχθεί θανατηφόρο, αφού οι πρόσφυγες δεν έρχονται πάνω σε σύγχρονα πλοία αλλά με βαρκούλες για δέκα άτομα πάνω στις οποίες στοιβάζονται πολύ περισσότεροι...

Τί κάνεις, επομένως, όταν από τη μία δεν μπορείς να προσφέρεις άσυλο στους πάντες κι από την άλλη ξεβράζεις πτώματα στις ακτές σου; Η απάντηση είναι εύκολη για όποιον διαθέτει στοιχειώδη ανθρωπιά: όπως δεν αφήνεις να πεθάνει στο κατώφλι τού σπιτιού σου κάποιος που σου χτυπά την πόρτα καταταλαιπωρημένος, κι ας μην έχεις ο ίδιος την άλλη ημέρα γάλα για να δώσεις στα δικά σου παιδιά, έτσι και κανένα κράτος δεν μπορεί να προκρίνει την θανάτωση γυναικόπαιδων από τη "διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης" που ενδεχομένως να προκαλέσει η μαζική εισροή προσφύγων από τον Εβρο. Πόσω μάλλον όταν βαυκαλίζεσαι τον Αριστερό...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό-παγκόσμιο και πως δεν είναι δυνατό να το λύσει μόνη της η χώρα μας. Αν δεν σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κι αν οι πλούσιες αραβικές κι ευρωπαϊκές χώρες δεν σταθούν επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων αυτός ο πλανήτης θα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα απέραντο φρενοκομείο, αν υποθέσουμε πως είχε πάψει ποτέ να είναι τέτοιο. Είναι ντροπή, ωστόσο, μια αριστερή κυβέρνηση να μιλά για "τεχνικά προβλήματα" και για "εγκλωβισμό προσφύγων" στην Ελλάδα αν γκρεμιστεί ο φράχτης στον Εβρο...

Πράγματι, με δεδομένη την αναισθησία, στο όριο του ξεκάθαρου ρατσισμού, της υπόλοιπης Ευρώπης είναι πιθανό οι απελπισμένοι τής Μέσης Ανατολής να ξεμείνουν στην πατρίδα μας μολονότι η επιθυμία τους είναι να καταλήξουν αλλού. Η εναλλακτική, ωστόσο, είναι οι καθημερινές τραγωδίες στο Αιγαίο που κάποιοι πίστευαν ότι θα σταματούσαν όταν θα χαλούσε ο καιρός, λες κι εκείνοι που έρχονται κατά χιλιάδες το πράττουν για να κάνουν διακοπές ζώντας το μύθο τους στην Ελλάδα. Αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ότι οι περισσότεροι τουλάχιστον που περνούν τα θαλάσσια σύνορά μας δεν είναι πράκτορες των τζιχαντιστών, αλλά άνθρωποι με δύο χέρια, δύο πόδια και δύο μάτια που είναι πρόθυμοι να υποστούν τα πάνδεινα γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν...

Μαθαίνω πως ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να πάει στην Τουρκία προκειμένου να συνεισφέρει ώστε η γείτονας να αναλάβει τη δική της μεγάλη ευθύνη για τις προσφυγικές ροές. Και πολύ καλά θα κάνει. Στο μεσοδιάστημα, ωστόσο, θα εξακολουθούν να πεθαίνουν βρέφη παιδιά, γυναίκες κι άνδρες σε απόσταση μερικών μόλις μέτρων από τις ελληνικές ακτές γιατί δεν τους δίνεται άλλη δίοδος πέρα από τη θαλάσσια για να προσεγγίσουν αυτό που θεωρούν "γη τής επαγγελίας". Για όλους αυτούς τους λόγους ο φράχτης πρέπει να γκρεμιστεί χθες. Κάθε άλλη καθυστέρηση με λογικοφανή επιχειρήματα αποτελεί προσβολή για τον ελληνικό πολιτισμό και την κουλτούρα τής Αριστεράς. Το αίμα των προσφύγων Αλέξη, για το οποίο έκανες λόγο για ντροπή μόλις την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, αν ήσουν πιο προσεκτικός θα έβλεπες πως βρίσκεται και στα δικά σου χέρια. Καθάρισέ το πριν στιγματίσει για πάντα τον ελληνικό λαό...