Τζάμπα πήρε το Οσκαρ το Spotlight, στο Χόλιγουντ δεν είχαν μάθει ακόμα για τον Ψυχάρη...

Το Οσκαρ καλύτερης ταινίας κέρδισε το «Spotlight», ένας χαμηλότονος κινηματογραφικός ύμνος στην πραγματική δημοσιογραφία, που δεν είναι άλλη από το μαχητικό ρεπορτάζ το οποίο δεν σταματά μέχρι να στριμώξει την κορυφή τού παγόβουνου. Στο Ελλαδιστάν αυτό το Σαββατοκύριακο ο Στ. Ψυχάρης προσπάθησε να μας πείσει πως δεν είναι ο αδίστακτος διαπλεκόμενος εκδότης που εκβιάζει για να του σβηστούν θαλασσοδάνεια, για παράδειγμα, αλλά ένας έντιμος κι ενάρετος δημοσιογράφος που μολονότι του προτείνει κάτι τέτοιο ένας πρόεδρος κόμματος εκείνος προτάσσει τα ακέραια στήθη του κι όχι μόνο αρνείται την προσφορά-μαζί με το να πάρει όλο το Mega- αλλά και τον καταγγέλλει στα μάτια τής κοινής γνώμης. Τί σημασία έχει αν αυτό γίνεται δύο ολόκληρα χρόνια μετά τις διαβόητες συναντήσεις κι αφού σε βάρος τού ιδιοκτήτη τού ΔΟΛ έχει ασκηθεί και ποινική δίωξη και είναι, πλέον, φανερό στο σύστημα της διαπλοκής πως τα ψωμιά της είναι μετρημένα; Ή, μήπως, έχει σημασία;…

Την ίδια ώρα, στο συνέδριο του Ποταμιού παρέλασαν πολιτικά φαντάσματα, τα οποία γι’ άλλη μια φορά όχι μόνο δεν βρήκαν να πουν μια συγγνώμη για τα τερατώδη σφάλματά τους αλλά χρησιμοποίησαν κι απαξιωτικές εκφράσεις για εκείνους που προσπαθούν σήμερα να μαζέψουν τα δικά τους σπασμένα. Η ελίτ έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως μόνο μια μικτή διαπλεκόμενων, μια Diaploki United, μπορεί να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Γι’ αυτό και οι διάφοροι Μητσοτάκηδες, Θεοδωράκηδες, Σημήτιδες και Παπανδρέου, προκειμένου να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στο μεγάλο κεφάλαιο, πλειοδοτούν σε δηλώσεις μίσους για τον Αλέξη Τσίπρα κι εναντίον της ειρηνικής επανάστασης που σημειώθηκε σε αυτόν τον τόπο στις 25 Ιανουαρίου 2015. Ο δις εκλεγμένος πρωθυπουργός τής χώρας πρέπει να ανατραπεί για να συνεχίζουν, για παράδειγμα, οι καναλάρχες να εισπράττουν το ένα θαλασσοδάνειο μετά από το άλλο και να έχουν ασφαλισμένες τις καταθέσεις τους σε ελβετικούς λογαριασμούς, που τώρα οι τρισκατάρατοι Αριστεροί ερευνούν εξονυχιστικά μέσω λιστών Μπόργιανς, Λαγκάρντ κλπ…

Κι αν ο Στ. Ψυχάρης αποτελεί τον εμβληματικό μιντιάρχη-εκβιαστή, μπορούν στη ΝΔ να μας εξηγήσουν τί τρέχει με τον «Ψυχάρη των φτωχών», Τ. Μαυρίκο; Η σχετική ανακοίνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης περισσότερο με μπέρδεψε παρά με βοήθησε να αντιληφθώ τί συμβαίνει: αφού στο μεγαλύτερο μέρος της μας μιλά για τη ζημιά που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα, όπως τα capital control (άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή), στη συνέχεια μας πληροφορεί πως το τιμολόγιο προς τον κατηγορούμενο εκδότη δεν εξοφλήθηκε. Με λίγα λόγια, στη Συγγρού και χρησιμοποιούν εκβιαστές και δεν τους πληρώνουν. Μιλάμε για απίστευτο ηθικό πλεονέκτημα!

Είναι πλέον καιρός να αντιληφθούν στη ΝΔ πως αν θέλουν να ξαναγίνουν εξουσία οφείλουν να καταστρώσουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας και να το θέσουν στην κρίση τού ελληνικού λαού. Με το να παριστάνουν τους αντάρτες σε εφαρμοστικά νομοσχέδια ενός μνημονίου που κι εκείνοι ψήφισαν ή με το να κουνούν οι βρόμικοι το δάχτυλο της ηθικής δεν θα κατορθώσουν πολλά. Το Συγκρότημα, άλλωστε, δεν είναι παρά μια σκιά τού ένδοξου παρελθόντος του. Αφήστε που είναι ευλογία γι’ αυτό το ότι οι γάτες των Ιμαλαΐων, όπως αυτή που άκουσε τη συνομιλία Τσίπρα-Ψυχάρη, δεν μιλάνε…  

    

Ντροπή,ντροπή,ντροπή,ντροπή και πάλι ντροπή...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται από την αντιπολίτευση εσωτερικού κι εξωτερικού είναι πως η Ελλάδα άργησε να αντιμετωπίσει τις προσφυγικές ροές κι έδειξε ανεκτικότητα σε αυτές, γι' αυτό και τώρα αντιμετωπίζει εχθρική στάση από τους Ευρωπαίους. Είναι αλήθεια ότι καθυστέρησε η όσο το δυνατό πληρέστερη ταυτοποίηση των προσφύγων και η δημιουργία αξιοπρεπών hot spot και κέντρων μετεγκατάστασης. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως όλα αυτά γίνονταν από την επομένη τής ανάληψης της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ, στις 26 Ιανουαρίου 2015, Πιστεύετε, αλήθεια, ότι οι εταίροι μας δεν θα έλεγαν "ωραία, έχουμε βάλει την Ελλάδα να κάνει τη δουλειά για όλους μας, ας πάμε οι υπόλοιποι για ύπνο"; Έχετε την εντύπωση πως θα άπλωναν χείρα βοηθείας για να μοιραστεί το βάρος μια χώρα όπως η δική μας, η οποία αντιμετωπίζει έτσι κι αλλιώς μια πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική κρίση; Φταίει η Ελλάδα και για το ότι η Συρία έχει μετατραπεί σε πολεμικό θέατρο προετοιμασίας τού Γ' Παγκοσμίου Πολέμου; Τα πλούσια κράτη τού Βορρά ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να φιλοξενήσουν περισσότερους από μερικούς χιλιάδες πρόσφυγες ετησίως την ίδια ώρα που κουνούν το δάχτυλο στη φτωχοποιημένη Ελλαδίτσα γιατί δεν περιθάλπει με ανθρωπιστικούς όρους εκατομμύρια εξ αυτών. Κι όταν φτάνουν στο τσακίρ κέφι τί μας ζητούν; Να τους πνίγουμε στο Αιγαίο ή να τους μαντρώνουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-ντροπή για τον πολιτισμό μας, όπως οι Αμυγδαλέζες των σαμαροβενιζέλων...

Εδώ και πολλά χρόνια φωνάζαμε πως τα ελληνικά σύνορα είναι κι ευρωπαϊκά. Φυσικά και γνωρίζω ότι ο εξ ανατολών γείτονάς μας δεν είναι και το "καλύτερο παιδί" τού κόσμου, ωστόσο υπάρχει μια αντίφαση από τη μια να ισχυρίζεσαι πως επιθυμείς συμπαραστάτη τη διεθνή κοινότητα στο Αιγαίο κι από την άλλη να δαιμονοποιείς την εμπλοκή τού ΝΑΤΟ. Δεν αγάπησε ξαφνικά η Βορειοατλαντική Συμμαχία τη χώρα μας. Πιθανόν, για παράδειγμα, να θέλει να ανασχέσει με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο τις προσφυγικές ροές αλλά και τη ναυτική κάθοδο των Ρώσων στη Συρία. Στη διπλωματία, ωστόσο, δεν περιμένεις πότε θα σε αγαπήσει κάποιος αληθινά για να δώσεις τη συναίνεσή του, αλλά εξετάζεις κατά πόσο, έστω κι ως ένα σημείο, τα συμφέροντά σας συμπίπτουν. Σε αυτό το πλαίσιο κι εφόσον τα νατοϊκά πλοία όντως επιστρέφουν στην Τουρκία τα καραβάνια των προσφύγων, μόνο οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα. Βεβαίως κι αυτό μένει να αποδειχθεί στην πράξη, αλλά έχει επίσης αποδειχθεί ότι δεν μπορούμε μόνοι μας, όπως είναι λογικό, να ελέγξουμε την κάθοδο των μυρίων...

Μόνο υπερήφανος δεν είμαι, εξάλλου, που τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα είναι μια εγκληματική συμμορία. Και τί δεν έχουμε ακούσει γι' αυτό, και δικαίως ομολογουμένως, από τους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους. Πώς αντιμετωπίζουν. ωστόσο, κάποιοι ανάμεσά τους τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς; Υιοθετώντας τις πολιτικές της: κλείνοντας, για παράδειγμα, σύνορα, χτίζοντας φράχτες, θέτοντας ανθρώπινα δικαιώματα σε δημοψήφισμα, κατάσχοντας χρήματα και τιμαλφή προσφύγων ή απειλώντας άλλες χώρες. Τί θα λύσει μια έξοδος της Ελλάδας από τη Σένγκεν; Θα σταματήσει τον πόλεμο στη Συρία και τους Σύριους να εγκαταλείπουν τα βομβαρδισμένα σπίτια τους; Ποιός είναι, επιτέλους, ο στόχος; Να γίνει η Ελλάδα τόπος κατοικίας όλων των απελπισμένων τού πλανήτη; Ας γινόταν, αν αυτό ήταν εφικτό, αλλά αν δεν μπορεί να το κάνει η Γερμανία πώς μπορούμε να το κάνουμε εμείς; Λαϊκίζω, μετά από όλα αυτά, γράφοντας πως αν οι πρόσφυγες ήταν τράπεζες θα τις είχαν ήδη διασώσει οι γραμματείς και φαρισαίοι της Γηραιάς, κυρίως στα μυαλά, Ηπείρου;...







  

Με αντιπάλους όπως ο Κυριάκος...Σαμαράς πώς να μην αποχωρήσει ο Τσίπρας από την πολιτική σκηνή μετά από δεκαετίες;

Του το αναγνωρίζουν, ή θα όφειλαν να του το αναγνωρίζουν τουλάχιστον, και οι εχθροί του: κανένας άλλος πρωθυπουργός δεν έχει μιλήσει στο Κοινοβούλιο τόσο πολύ όσο ο Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο αναλογικώς-σε ένα μόλις χρόνο διακυβέρνησης- αλλά και συνολικώς. Από την άλλη, η ΝΔ, που με αρχηγό τον Αντ. Σαχλαμαρά σνόμπαρε εκ συστήματος τη Βουλή, προχώρησε σε ένα νέο "κατόρθωμα" την Τετάρτη. Ο αρχηγός της δεν εμφανίστηκε καν για να ακούσει και για να απαντήσει σε όσα θα έλεγε ο πρόεδρος της κυβέρνησης σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων. Υπό μια έννοια, ωστόσο, αυτό είναι λογικό γιατί ο Κούλης γνωρίζει ότι δεν έχει θέσεις ούτε για το ασφαλιστικό ούτε για το αγροτικό ούτε για το προσφυγικό, θέσεις τουλάχιστον που να μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τους δανειστές και, κυρίως, να έχουν πρόσημο κοινωνικής δικαιοσύνης. Η έκδηλη αμηχανία του,όμως, πηγάζει από το ότι ο ίδιος κι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο δεν θα ήταν σήμερα πρόεδρος της ΝΔ, δηλαδή ο Αντ. Σαχλαμαράς, έχουν πολλούς σκελετούς-σκάνδαλα στη ντουλάπα τους. Στην ουσία οι δυο τους σιγοτραγουδούν "κράτα με να σε κρατώ να μην πέσουμε στο γκρεμό"...

Τί να απαντούσε, άλλωστε, ο Κούλης για το email Μπόργιανς σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Οικονομικών της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας είχε προσφερθεί να συνδράμει τις ελληνικές αρχές και με στοιχεία από CD που αφορούσαν φοροφυγάδες-φοροαποφεύγοντες στη UBS Ελβετίας αλλά εκείνες το αρνήθηκαν επί σαμαροβενιζέλων; Μέσα σε λίγους μήνες έχουν ήδη περάσει από το δημόσιο ταμείο κι έχουν πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων αρκετοί μεγαλοσχήμονες- βλ. Μπόμπολα, Ψυχάρη-Παπασταύρου- όταν επί χρόνια γελούσαν οι ίδιοι και μόνο στο άκουσμα πως θα ελεγχθούν από τη δικαιοσύνη. Γι' αυτό κι ο ΔΟΛ, για παράδειγμα, έχει λυσσάξει να χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση προσωρινή και να πιέζει τον Κούλη να τη ρίξει με κάθε μέσο, όπως είχε συνδράμει το Συγκρότημα πριν πέντε δεκαετίες την Αποστασία: γιατί κάθε ημέρα που παραμένει πρωθυπουργός τής χώρας ο Αλέξης Τσίπρας μπήγεται άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της διαπλοκής...

Κι αν βρισκόμαστε πολύ κοντά στα γεγονότα για να αντιληφθούμε τις θεσμικές, αν μη τί άλλο, τομές στις οποίες έχει προχωρήσει αυτή η κυβέρνηση-όπως, για παράδειγμα, ο διεθνής διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ή το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση που έγινε νόμος τού κράτους-, ο ιστορικός τού μέλλοντος θα βρει να γράψει περισσότερα καλά από όσα θα παραδέχονταν ποτέ φυλλάδες όπως τα "ΝΕΑ" ή το "Πρώτο Θέμα". Για να μην μιλήσω για τα μίντια στην κατοχή ή υπό τον πλάγιο έλεγχο του κυκλώματος εκβιαστών που όταν αποκαλυφθούν όλες οι πτυχές του θα μοιάζει με παρωνυχίδα η περίπτωση των τριών συλληφθέντων...

Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει κι αυτό συμβαίνει και με τον νυν πρωθυπουργό, ο οποίος αποδεικνύεται ανθεκτικότερος από όσο θα τον ήθελαν η επιχειρηματική, τραπεζική, πολιτική και μιντιακή ελίτ αυτής της χώρας. Κι αυτό γιατί όσο κι αν λένε τα αντίθετα οι στημένες δημοσκοπήσεις και τα ακόμα πιο στημένα παπαγαλάκια των δελτίων ειδήσεων, ο ελληνικός λαός έχει βαθιά συναίσθηση πως με καμιά άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεν ήταν ο ίδιος τόσο συμμέτοχος της εξουσίας. Πόσα χρόνια, για παράδειγμα, είχαμε να δούμε πρωθυπουργό να κάνει δημοψήφισμα, να συζητά επί ώρες με επαγγελματικές ομάδες που διαμαρτύρονται ή μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, όπως αυτό που θέτει το κουαρτέτο, να έχει ως προτεραιότητα την ανακούφιση των πολλών και την επιβάρυνση των λίγων;...

Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι ακόμα άγουροι στη διαχείριση της εξουσίας. Συνέβησαν, ωστόσο, τόσο πολλά μέσα στο 2015 που θα μπορούσε να σταθεί ο παραλληλισμός τού Αλέξη Τσίπρα με κάποιο έφηβο ο οποίος χάνει και τους δύο γονείς του κι αναγκάζεται να ενηλικιωθεί πριν της ώρας του. Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός πολέμου, με όλη την πίεση αλλά κι όλη τη δόξα που είναι δυνατό να απολαύσει ένας πρωθυπουργός πολέμου στην περίπτωση που τα καταφέρει να νικήσει. Αν, επομένως, με ρωτήσετε πότε θα αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή τού τόπου, θα σας απαντήσω "μετά από μερικές δεκαετίες", μαζί με τα περαστικά μου στους διαπλεκόμενους...



   

Στα πόσα νεκρά προσφυγόπουλα θα κορεστεί ο ευρωλιγουρισμός μας;...

Έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές ευρωλιγούρηδων με την αντίληψη πως η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από την "επάρατη" Ανατολή και να προσεγγίσει ακόμα περισσότερο τη Δύση. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, κατά κόρον ως επιχείρημα πως πολλές από τις παθογένειες του έθνους μας οφείλονται σε οθωμανικά κατάλοιπα, κι εν μέρει έχουν δίκιο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Διαφωτισμός έχει αγιοποιηθεί, ενώ οποιαδήποτε αναφορά στον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, πάνω στον οποίο άλλωστε πάτησε η Δύση, θεωρείται εθνικιστική. Δεν ισχυρίζομαι πως η Ελλάδα είναι το κέντρο τού κόσμου και οι Έλληνες ο περιούσιος λαός ούτε ότι οι υπόλοιποι είναι απολίτιστοι γιατί έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Δεν είναι, ωστόσο, ούτε οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί κι οποιοιδήποτε άλλοι λαοί έχουν ηρωοποιηθεί από εκείνους για τους οποίους οι ξένοι τα κάνουν όλα σωστά και οι συμπατριώτες τους-εκτός από τους ίδιους βεβαίως που διαθέτουν πνευματική ανωτερότητα- όλα λανθασμένα...

Να, ωστόσο, που έφτανε μια προσφυγική κρίση για να αποδειχθεί ότι η φιλελεύθερη, μακριά από σοβιετικά πρότυπα, Ευρώπη της υποτιθέμενης αδελφοσύνης, ισότητας κι ελευθερίας δεν είναι παρά μια φενάκη. Οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι προτιμούν να πνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο από το να ανοίξουν τα σύνορά τους και να τους δώσουν στέγη κι ένα πιάτο φαγητό. Οι Αυστριακοί, μάλιστα, γυρίζουν πίσω ακόμα και Σύρους πρόσφυγες, την ίδια ώρα που μαζί με τις χώρες τού Βίζεγκραντ ασφαλίζουν τα σύνορά τους από τα μεσανατολικά "τέρατα". Στο οικονομικό πεδίο, εξάλλου, οι μικρομεσαίοι των περισσότερων κρατών-μελών τής Ε.Ε. αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή κρίση, η οποία μπορεί να μην είναι του μεγέθους τής Ελλάδας, ωστόσο χτυπά καμπανάκια που αν δεν ακουστούν και δεν ακολουθηθεί ένας άλλος δρόμος κοινωνικής δικαιοσύνης τότε η βόμβα ενδέχεται να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Αν κάποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι είναι εύκολο να βρει κανείς εργασία στο εξωτερικό, αρκεί να ρωτήσει συγγενείς μου που ζουν μακριά από τη χώρα μας για να τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα...

Η Ελλάδα, λόγω γεωγραφικής θέσης, βρισκόταν πάντα στο μεταίχμιο πολιτισμών, ακόμα κι όταν ο δικός της παράκμαζε. Αντί, ωστόσο, να επιλέγουμε να αφομοιώνουμε στοιχεία τους, μέσα από μια δημιουργική διαδικασία που αν μη τι άλλο θα μας αναζωογονούσε, καταλήγουμε να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα τύπου "ανατολίτες", "ρωσόφιλοι" ή δυτικότροποι", λες και η σωτηρία θα έρθει από έξω κι όχι από μέσα. Ζηλεύω τον τρόπο που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση σε δυτικές χώρες, τους σπουδαίους Ρώσους συγγραφείς ή τη ζεστασιά των ανθρώπων τής Ανατολής. Γι' αυτό και η τόσο καταγγελλόμενη πολυπολιτισμικότητα αποτελεί κίνδυνο μόνο όταν έχει απολεστεί η εθνική αυτοεκτίμηση. Όταν γνωρίζεις από πού έρχεσαι, πού βρίσκεσαι και πού θέλεις να πας κανένας Σύρος πρόσφυγας δεν είναι ικανός να σου στερήσει την προσωπικότητά σου. Όταν, όμως, η ακροδεξιά ρητορική μετατρέπεται σε κυρίαρχη τάση εντός των κοινωνιών είναι τρόπον τινά λογικό τα σύνδρομα κατωτερότητας, μεταμφιεσμένα σε δήθεν εθνική υπερηφάνεια, να παίρνουν κεφάλι και να προάγουν πολιτικές ξένες προς τον έμφυτο ανθρωπισμό μας...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν ανήκω ούτε στη Δύση ούτε στη Ρωσία ούτε στην Τουρκία ούτε είμαι κάποιος άπατρις διεθνιστής-άλλο, αριστερίστικο αυτό, σύνδρομο κατωτερότητας, ένας χρυσαυγιτισμός από την ανάποδη-λες και φύτρωσα και δεν γεννήθηκα σε έναν τόπο με Ιστορία, παρόν και μέλλον, λες και είναι ντροπή να αγαπάω τη μάνα μου και τον πατέρα μου περισσότερο από τις άλλες μανάδες και πατεράδες ή αυτό να σημαίνει πως μισώ τους γονείς των άλλων. Είμαι Έλληνας, με τα καλά και τα στραβά τού Έλληνα, και δεν αισθάνομαι κατώτερος εκείνων που επιτρέπουν να πνίγονται παιδιά στο Αιγαίο, να σκοτώνονται άμαχοι στη Συρία κι ο πλούτος των λαών να καταλήγει στα χέρια σάπιων ολιγαρχών...    

 

Φοβάμαι και φοβάμαι πολύ...

Η Ευρώπη μπορεί οποτεδήποτε να κλείσει τα σύνορά της και να αποδεχθεί, παραλλήλως, την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας ή την παραμονή της με εξευτελιστικούς όρους. Τη στιγμή, ωστόσο, που θα προχωρήσει σε τέτοιες κινήσεις οφείλει να συνειδητοποιήσει πως θα έχει βάλει κι ένα τέλος σε ένα όραμα δεκαετιών για την πραγματική της ένωση. Μια κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν, έστω κι αν βαφτιστεί προσωρινή, θα αποτελέσει παραδοχή ήττας τής δημοκρατίας και της ελευθερίας απέναντι στον ακροδεξιό σκοταδισμό και στη μισαλλοδοξία που φυτεύεται από πολιτικούς αγύρτες στις καρδιές των Ευρωπαίων και η οποία θα χρειαστεί δεκαετίες για να κοπεί...

Απαιτήθηκε ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μέσα στον ίδιο αιώνα για να αντιληφθούν στη Γηραιά Ήπειρο πως αν θέλουμε να αποφύγουμε κι έναν τρίτο η λύση δεν είναι να εστιάσουμε σε αυτά που μας χωρίζουν αλλά σε εκείνα που μας ενώνουν. Οι Έλληνες δεν είναι ίδιοι με τους Βρετανούς ούτε οι Σουηδοί με τους Ισπανούς, αυτό ωστόσο δεν αποκλείει τη συνεργασία κι όχι την αντιπαράθεση ως μέθοδο επίλυσης των διαφορών μας. Κάθε λαός είναι κρίσιμο να μην απολέσει την ιδιοσυστασία του, σε έναν κόσμο ωστόσο που σε μερικές ώρες μπορείς να βρίσκεσαι από τη μία "γωνιά" του στην άλλη είναι αστείο να πιστεύουμε ότι η επιστροφή στην εθνική περιχαράκωση είναι η σωτηρία, πόσω μάλλον όταν θα απαγορεύουμε την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων την ίδια ώρα που θα επιτρέπουμε την αντίστοιχη για σερβιέτες, αλλαντικά ή τάμπλετ...

Σε αυτό το πλαίσιο, η Μεγάλη Βρετανία οφείλει να κατανοήσει πως δεν υπάρχει ένωση "α λα καρτ". Η αποδοχή διαφορετικών κανόνων για όμοιες περιπτώσεις συνιστά κατάρρευση θεμελιωδών αρχών κι αξιών, η οποία είναι προφανές ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Γιατί, για παράδειγμα, να αποδεχθεί η Ελλάδα να αποτελεί αποθήκη ανθρώπινων ψυχών προερχόμενων εκτός Ε.Ε., ενώ στη Γηραιά Αλβιόνα θα υπάρχουν ποσοστώσεις ακόμα και για την εισδοχή υπηκόων κρατών-μελών τής Ένωσης; Οι περισσότεροι μετανάστες και πρόσφυγες, άλλωστε, προέρχονται από χώρες που αποτέλεσαν αποικίες των δυτικών δυνάμεων, οι οποίες και παίζουν σήμερα ψυχροπολεμικές παρτίδες στο συριακό έδαφος. Με ποιο ηθικό δικαίωμα, επομένως, θα βγάλουν τη χώρα μου από τη Σένγκεν εκείνοι που πρώτα λεηλάτησαν τον πλούτο των λαών και ύστερα τους προέτρεψαν σε αδελφοκτόνους πολέμους για να συνεχίζουν να τους ελέγχουν μέσω του διαίρει και βασίλευε; Και με τι θράσος τα κράτη τού Βίσεγκραντ εξακολουθούν να μας κουνούν το δάχτυλο, δείχνοντας πολιτική αγνωμοσύνη και ιστορική λήθη;...

Η Ε.Ε. είναι τόσο εύθραυστη ώστε αρκεί να φύγει ένα κομμάτι από τον τοίχο για να καταρρεύσει αυτός σαν Τζένγκα. Αυτό ίσχυε πέρυσι με το ευρώ, αυτό ισχύει και φέτος με τη Σένγκεν. Η Ελλάδα μπορεί να στοχοποιείται στον αιώνα τον άπαντα σαν τον κακιά τής παρέας, ακόμα όμως κι αν απαλλαγούν από αυτή οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι, που όταν δεν χτίζουν φράχτες κατάσχουν περιουσίες προσφύγων, το πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί. Κι αυτό γιατί είναι πολύ βαθύτερο από τις δημοσιονομικές δυσκολίες ενός κράτους-μέλους ή από το πόσους πρόσφυγες μπορεί να υποδεχθεί...

Εδώ και πάρα πολύ καιρό ακολουθούμε ένα δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό, στο όνομα ενός εθνικισμού ο οποίος στην αρχή φαινόταν μόνο οικονομικός, ενώ είναι βαθύτατα πολιτικός. Αποδεικνύεται ημέρα με την ημέρα ότι αυτοί που διοικούν σήμερα τις Βρυξέλλες το μόνο όραμα που διαθέτουν δεν είναι άλλο από το πώς θα συνεχίζουν να κυβερνούν στις χώρες τους όσο γίνεται περισσότερο. Κανένας, μα κανένας τους δεν αναλογίζεται πώς θα είναι η Ευρώπη σε δέκα χρόνια από τώρα εξαιτίας των πολιτικών τους, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνοι θα είναι συνταξιούχοι ή νεκροί. Σε αυτό το βωμό είναι που θυσιάζουμε τη δημοκρατία και την ελευθερία μας για να θωπεύσουμε το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Φοβάμαι και φοβάμαι πολύ...

 

    

Κάποιος από τους Καρλ Μαρξ κι Έλλη Παπαγγελή είπε βλακείες. Εσείς πού θα ποντάρατε;...

Μπορεί "γίγαντες" της ανθρώπινης διανόησης, όπως ο ακροδεξιός πολιτευτής τής ΝΔ, Θ. Πλεύρης και η σέξι οννεδίτισσα Ελ. Παπαγγελή, να έσπευσαν από τα 15 τους να κατατάξουν στις βλακείες το έργο τού Καρλ Μαρξ, ο θείος Κάρολος ωστόσο παραμένει ολοζώντανος 133 χρόνια μετά από το βιολογικό του θάνατο και 168 από τη συγγραφή τού "Κομμουνιστικού Μανιφέστου". Όπως θα το έθετε καλύτερα ο ίδιος, το φάντασμά του εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη κι όχι μόνο. Γιατί συμβαίνει αυτό κι ενώ συμπληρώνονται τρεις σχεδόν δεκαετίες από την ηχηρότατη κατάρρευση των καθεστώτων τού υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία αμαύρωσαν το κομμουνιστικό ιδεώδες, μετατρέποντάς το σε έναν ακόμα απολυταρχισμό; Γιατί μπορεί η μαρξιστική φιλοσοφία να μην είχε όλες τις σωστές απαντήσεις-άλλωστε ούτε ο ίδιος ο Μαρξ δήλωνε μαρξιστής-, αλλά είχε βάλει τα σωστά ερωτήματα, τα οποία ο καπιταλισμός δεν έχει κατορθώσει να απαντήσει γιατί είναι δομικά αδύνατο να το πράξει. Το ανελέητο κυνήγι, άλλωστε, του κέρδους δεν είναι δυνατό να καλύπτει όλες τις ανάγκες ενός ανθρώπου...

Ο μαρξισμός απέτυχε γιατί εξωράισε την ανθρώπινη φύση-η ατομική ιδιοκτησία, για παράδειγμα, αποτελεί διαχρονικό φετίχ μας-, αλλά την ίδια ώρα ο καπιταλισμός δημιουργεί στρατιές απελπισμένων γιατί θωπεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες, μετατρέπει ελαττώματα σε όρους επιβίωσης και καλλιεργεί τον άκρατο ατομικισμό, ο οποίος ωστόσο αποδεικνύεται κραυγαλέα αναποτελεσματικός την ώρα τής ανάγκης όταν κι αναρωτιόμαστε μεγαλοφώνως "μα, πού είναι το κράτος;". Γι' αυτό και στους καιρούς κρίσης, οι οποίοι έρχονται ολοένα και πιο συχνά πλέον λόγω της παγκοσμιοποίησης της κοινωνικής αδικίας, αυτός που έρχεται ως σωτήρας τού καπιταλισμού είναι ο σοσιαλισμός. Κι αν τα τελευταία εφτά χρόνια κατοικούσατε σε κάποιον άλλον πλανήτη και δεν το ξέρετε, ρωτήστε να μάθετε πώς διασώθηκαν χρεοκοπημένες τράπεζες κι άλλοι ιδιωτικοί κολοσσοί παγκοσμίως. Χάρη στις "επάρατες" κρατικοποιήσεις-εθνικοποιήσεις...

Εν έτει 2016 κι έχοντας επίγνωση του τί έχει μεσολαβήσει από το 1848 που γράφτηκε το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια πολύ καλή βάση για μια εναλλακτική τού νεοφιλελευθερισμού με πολύ περισσότερα στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης. Το να θεωρείς πως ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν ή ο Τρότσκι τα είπαν όλα σωστά, σαν να μην έχει υπάρξει η ανθρωπότητα μάρτυρας των σφαλμάτων τους, οδηγεί σε μια προσωπολατρική αντίληψη της Ιστορίας που θυμίζει την απόλυτη προσήλωση ενός χριστιανού, για παράδειγμα, στο θεό του και σε δόγματα αρκετά εκ των οποίων είναι ξεπερασμένα.

Γι' αυτό και η περιλάλητη δήθεν ιδεολογική συνέπεια του ΚΚΕ μοιάζει τόσο οραματική για το μέλλον όσο η πεποίθηση των θρησκόληπτων ή όσων βλέπουν περισσότερες αμερικανικές ταινίες από όσες μπορούν να καταναλώσουν πως μια ωραία ημέρα με λιακάδα θα κατεβεί ο καλός θεούλης στη γη για να τιμωρήσει τους κακούς και να πάρει μαζί του στη βασιλεία των ουρανών τους καλούς. Είναι, βεβαίως, ιστορική υπόθεση αλλά κάτι μου λέει πως αν ο Μαρξ ήταν ζωντανός και στέλεχος του Περισσού, ο Δ. Κουτσούμπας θα τον διέγραφε με τη στάμπα τού οπορτουνιστή στην περίπτωση που ο σπουδαίος φιλόσοφος δήλωνε πως "σύντροφοι, δεν τα είπα όλα σωστά, μήπως να αναθεωρήσουμε κάτι;"...

Κατανοώ ότι για τους πλεύρηδες και για τις σέξι οννεδίτισσες αυτού του κόσμου η ναζιστική-αντισημιτική ιδεοληψία και τα Collagen Pro-Active είναι πολύ πιο σημαντικά, ωστόσο η ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ αυτό το οποίο ζητούσε ο Μαρξ από τα μέσα τού 19ου αιώνα, τη δίκαιη δηλαδή αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να επιβραβεύεται η εφευρετικότητα, το ρίσκο, η εργατικότητα, για να απαντήσω και σε εκείνους που αποκαλούν τον κομμουνισμό εξίσωση όλων προς τα κάτω. Όποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι πλούσιοι είναι μόνο εκείνοι που διαθέτουν τα παραπάνω χαρίσματα κι όχι κι αυτοί, που αποτελούν και την πλειονότητα μεταξύ των κροίσων, που έχουν πουλήσει και την ψυχή τους στο διάβολο για ακόμα περισσότερο πλούτο τότε είναι βαθιά νυχτωμένος...

Φτωχοί ή μικρομεσαίοι δεν είναι μόνο οι βαρετοί, οι φοβισμένοι ή οι τεμπέληδες. Αρκετοί ή και πολλοί ανάμεσά τους, ωστόσο, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ψυχική τους ισορροπία για να αποκτήσουν βίλες και πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ τα γούστα τους δεν είναι ακριβά. Αυτό που εξασφάλιζε μέχρι πρότινος την ανοχή τους στην αδικία ήταν το ότι τα ξεροκόμματα που τους πετούσε το σύστημα τους αρκούσαν για να τους ταΐσουν. Προϊούσης, όμως, της κρίσης, η οποία επεκτείνεται εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης απληστίας, όλο και περισσότεροι φτωχοποιούνται γι' αυτό όλο κι όλο και πιο πολλοί εξεγείρονται. Γι' αυτό κι αυξάνονται και πληθύνονται κι εκείνοι που δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στον Μαρξ, απαιτώντας ο καθένας να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Αν θέλουμε κοινωνίες κι όχι ζούγκλες...    

Οσο λαζόπουλοι και παντελίδηδες βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου βίου μην περιμένετε έξοδο από την κρίση...

Είναι κλισέ, αφού έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι αληθές: η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως αξιών και πολιτισμική και, δευτερευόντως, οικονομική. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ασχολούμασταν, για παράδειγμα, τόσο πολύ με το τί είπε για τον Β. Σόιμπλε και τους ανάπηρους ένας κωμικός επιπέδου "Δελφινάριου", όπως ο Λ. Λαζόπουλος, ούτε θα θρηνούσαμε πάνω από από τον τάφο ενός 33χρονου, όχι γιατί χάθηκε ένα νέο παιδί σε τροχαίο δυστύχημα αλλά γιατί ένας ατάλαντος ήταν ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής στην Ελλάδα σήμερα. Σε μια χώρα όπου οι τέχνες και τα γράμματά της θα ανθούσαν τόσο ο Λ. Λαζόπουλος όσο κι ο Π. Παντελίδης θα είχαν την θέση που τους αρμόζει, στο περιθώριο δηλαδή του δημόσιου βίου κι όχι στο επίκεντρό του. Δυστυχώς, όμως, έχουμε θεοποιήσει μηδαμινότητες κι όταν αυτές αποδεικνύονται θνητές, είτε με τα λόγια τους είτε γιατί, "απλούστατα", πεθαίνουν όπως θα πεθάνουμε όλοι οι "κοινοί θνητοί", οιμωγούμε μπροστά από τεχνητά είδωλα...

Το ξεκαθαρίζω γιατί αυτό είναι απαραίτητο στη σημερινή δικτατορία τής πολιτικής ορθότητας: δεν επιθυμώ τη διακοπή τής εκπομπής τού Λ. Λαζόπουλου ούτε, φυσικά, χαίρομαι για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Στην Ελλάδα, ωστόσο, έστω κι αν όντως θα περίμενα να συμβαίνουν σπουδαιότερα πράγματα, παράγεται πολύ καλύτερος πολιτισμός από αυτόν που εκπροσωπούν οι λαζόπουλοι και οι παντελίδηδες, μόνο που κανένας δεν θα ενδιαφερθεί, πόσω μάλλον δεν θα κλάψει γι'αυτόν. Η παρατήρηση Λαζόπουλου για τους ανάπηρους και τα κόμπλεξ τους δεν ήταν το πρώτο φασιστικό του σχόλιο. Δεν ήταν, δηλαδή, η πρώτη φορά που γενίκευσε για να γίνει αρεστός στην πλατιά μάζα στην οποία απευθύνεται. Απλώς πήγε το "αστειάκι" του ένα βήμα παραπέρα, πιστεύοντας ότι το πόπολο θα ανέχεται εσαεί οποιαδήποτε χοντράδα κι αν του εκτοξεύσει. Από την ασφάλεια της τρυφηλής ζωής που του εξασφαλίζουν οι πλούσιοι και διόλου εντιμότατοι φίλοι του κουνά το δάχτυλο σε όποιον δεν του γεμίζει το μάτι, αναμένοντας το αιώνιο χειροκρότημα αποβλακωμένων τηλεθεατών...

Στην Ελλάδα του 2016, εξάλλου, αυτοπαρουσιάζονται ως καλλιτέχνες άνθρωποι οι οποίοι κάποτε θεωρούνταν απλώς "σκυλάδες". Δεν έχω κάτι με τα μπουζούκια, αντιθέτως τα έχω επισκεφθεί αρκετές φορές κι έχω περάσει, μάλιστα, και πολύ καλά. Μόνο που την ώρα που πίνω το ουισκάκι μου, πετώ τη γαρδένια μου ή κάνω και μια στροφή στην πίστα δεν πιστεύω ότι αυτοί που βαρούν τα όργανα και βγάζουν φωνές από τα μικρόφωνα είναι κάτι παραπάνω από διασκεδαστές μου και, πάντως, όχι καλλιτέχνες. Μια χαρά έντιμη δουλειά είναι του διασκεδαστή, αν θέλει όμως να του αναγνωριστεί και κάποια καλλιτεχνική αξία ας συνθέσει ή τραγουδήσει κάποια ποιοτικότερη δημιουργία από αυτές που ακούγονται συνήθως στα μπουζουξίδικα. Στην Ψωροκώσταινα, ωστόσο, είσαι ό,τι δηλώσεις, όπως τόσα σοφά είχε περιγράψει ο Γιάννης Τσαρούχης. Γι' αυτό και μόνο όταν δεν θα μας πολυαπασχολούν τα ανεκδοτάκια λαζόπουλων και οι θάνατοι παντελίδηδων θα έχουμε κάνει ένα σοβαρότατο βήμα για την έξοδό μας από την πνευματική μας νηστεία...

Βρισκόμαστε στο έλεος "τρελών"...

Αν κάποιος χρειάζεται να πειστεί πως ισχύει η ρήση του Λόρδου Ακτον σύμφωνα με την οποία η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα δεν έχει παρά να κοιτάξει τί συμβαίνει στην Τουρκία. Τη γείτονα επί 15 χρόνια διαφεντεύει μια, αν μη τί άλλο, χαρισματική προσωπικότητα, ο Ρ.Τ. Ερντογάν. Δεν είναι λίγο να μπορείς να πείθεις το λαό σου πως είσαι ο καταλληλότερος ηγέτης γι’ αυτόν ανεξαρτήτως περιστάσεων: στην ύφεση και στην ανάπτυξη, στον πόλεμο και στην ειρήνη ο πρόεδρος της Τουρκίας καταφέρνει να συσπειρώνει το λαό του. Αν, ωστόσο, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός του ήταν μέχρι πριν κάποιον καιρό εσωτερικό τουρκικό πρόβλημα, η μεγαλομανία τού ανδρός κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τη νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά ολόκληρο τον πλανήτη…

Δεν ξέρω ποιός κρύβεται πίσω από τη χθεσινή βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, όπως δεν γνωρίζω ποιός κρυβόταν πίσω κι από την αντίστοιχη στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αυτής που δεν του έδωσε και της επόμενης που του πρόσφερε την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Η ευκολία, ωστόσο, με την οποία το τουρκικό καθεστώς επέρριψε την ευθύνη στους εσωτερικούς κι εξωτερικούς του εχθρούς την ώρα, μάλιστα, που η Άγκυρα σήμερα σχεδιάζει εισβολή στη βόρειο Συρία δεν κάνει καχύποπτους μόνο τους συνωμοσιολόγους. Ο Ρ.Τ. Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι η δική του σύλληψη του μεγαλοϊδεατισμού συγκρούεται με την αντίστοιχη άλλων περιφερειακών παικτών, όπως το Ιράν, αλλά και μεγαλύτερων, όπως η Ρωσία. Κι αυτό για τον ίδιο δεν σημαίνει διαπραγμάτευση και ειρηνική επίλυση των διαφορών αλλά, ποιός ξέρει, ακόμα και θρυαλλίδα για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν είναι, βεβαίως, ο μοναδικός υπεύθυνος για το ότι ο πλανήτης μας βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παράνοια. Για την ακρίβεια, κανένας παγκόσμιος παίκτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε εκείνοι οι οποίοι στήριξαν τους τζιχαντιστές αλλά ούτε κι αυτοί που χρησιμοποιούν τη διεθνή κατακραυγή κατά του Ισλαμικού Κράτους προκειμένου να ενισχύσουν σάπια καθεστώτα όπως του Μπ. αλ Ασαντ τα οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, πριν μερικά χρόνια ψέκαζαν με χημικά το λαό τους. Μόνο η διεθνής συνεννόηση δίχως τη χάραξη προτεκτοράτων των μεγάλων δυνάμεων εντός του συριακού εδάφους μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη λύση, φυσικά και για το προσφυγικό ζήτημα. Κάποιοι, ωστόσο, είναι πιο «τρελοί» από άλλους και, δυστυχώς, ορισμένες φορές η Ιστορία βρίσκεται στο έλεός τους…

Ο Ψυχάρης που εξέφραζε "τας ευγνωμόνους ευχαριστίας του" στον Παπαδόπουλο αποκαλεί τον Τσίπρα δικτάτορα, τί δεν καταλαβαίνεις;...

Δεν με συγκινούν οι άνθρωποι που είναι αγαπητοί σε όλους. Για να συμβαίνει αυτό είτε οι ίδιοι είναι άχρωμοι, άοσμοι κι άγευστοι είτε αγύρτες. Γι' αυτό κι έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως κι από το ποιοί είναι φίλοι του, να βλέπουμε ποιοί είναι οι εχθροί ενός προσώπου, ενός πολιτικού ιδιαιτέρως. Ποιοί αντιπολιτεύονται, για παράδειγμα, με μανία τον Αλέξη Τσίπρα; Ο Στ. Ψυχάρης, ο Θ. Αναστασιάδης κι ο Γ. Αλαφούζος, οι οποίοι επιχειρούν, προκαλώντας πολλά γέλια, να πείσουν την κοινή γνώμη πως ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός στην ιστορία τής ιδιωτικής τηλεόρασης για την παραχώρηση τηλεοπτικών αδειών αποτελεί ένα πραξικόπημα κατά τής ελευθεροτυπίας! Δεν αποκλείω σε κάποιο από τα επόμενα πρωτοσέλιδά τους τα "ΝΕΑ", το "Βήμα", το "Πρώτο Θέμα" ή η "Καθημερινή" να ντύσουν τον Αλέξη Τσίπρα με τη στολή τού δικτάτορα Παπαδόπουλου για να μας πείσουν πως το κλείσιμο καναλιών που επιβίωσαν μέχρι τώρα χάρη στη διαπλοκή επιχειρηματικής-πολιτικής και τραπεζικής εξουσίας ισοδυναμεί με τη χειρότερη μορφή λογοκρισίας...

Είναι τέτοια η ένδεια επιχειρημάτων τής μνημονιακής αντιπολίτευσης και των μιντιακών της φερέφωνων-ή, μήπως, συμβαίνει το αντίστροφο;- ώστε αναγκάζονται ξανά και ξανά να μιλούν για σκοινί στο σπίτι τού κρεμασμένου. Εκαναν σημαία τους, για παράδειγμα, τους διορισμούς μετακλητών υπαλλήλων τα κόμματα που άλωσαν τον κρατικό μηχανισμό στα χρόνια τής μεταπολίτευσης και οι οποίοι βυσματούχοι τους δεν έφυγαν βεβαίως με την αποχώρηση του υπουργού που τους διόρισε αλλά εξακολουθούμε να πληρώνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Τώρα θεωρούν πως βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αντιπολιτεύονται εκείνοι που κατάστησαν την ΕΡΤ κομματικό μαγαζάκι τους και οι οποίοι φρόντιζαν-οι περισσότεροι τουλάχιστον- να μην ενοχλούν τους ολιγάρχες-καναλάρχες, σε μια αγαστή συνεργασία η οποία διακόπηκε με την ψήφο τού ελληνικού λαού στις 25 Ιανουαρίου 2015.

Εκείνοι που πριν πέντε δεκαετίες στήριζαν την αποστασία σε βάρος τού Γ. Παπανδρέου, οδηγώντας το λαό να καίει τις πουλημένες φυλλάδες τους στην πλατεία Συντάγματος, αυτοί που υμνολογούσαν τη χούντα των συνταγματαρχών, οι ίδιοι που αγιοποίησαν πρωθυπουργούς που μας έφεραν στη μνημονιακή καταστροφή έχουν το θράσος να κουνούν το δάχτυλο της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας. Λιγο πριν, πάντως, ή και λίγο μετά από το πέρασμά τους από τους οικονομικούς εισαγγελείς για να δικαιολογήσουν αδικαιολόγητα πλούτη και το κρατικό ταμείο για να καταβάλουν τα πρόστιμα που αναλογούν στη λαμογιά τους. Τυχαίο;...

Οσο περνά ο καιρός τόσο αυξάνονται οι ομοιότητες με τη Χιλή τού Σαλβαδόρ Αγιέντε. Και τότε ο σοσιαλιστής πρόεδρος αποπειράθηκε να εφαρμόσει ένα αναδιανεμητικό πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε ένα εχθρικότατο περιβάλλον, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, κατασχούσαν εμπορεύματα με πρώτες ύλες με προορισμό την Ευρώπη με αιτιολογία την αποπληρωμή παλαιότερων δανειών και οι ντόπιοι ολιγάρχες συνωμοτούσαν με το στρατό και, φυσικά, με την Ουάσιγκτον για την ανατροπή τού λαοπρόβλητου ηγέτη. Οι οικονομικές δυσκολίες δεν έλειπαν κι από εκείνη τη Χιλή, μόνο που οι πολίτες έβλεπαν έναν πρόεδρο που πολεμούσε θεούς και δαίμονες για να τους προστατεύσει.

Θυμίζω τα τελευταία λόγια τού Αγιέντε: "Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία. Είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταιη, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, τη δειλία και την προδοσία". Αλήθεια, τέσσερις δεκαετίες μετά θα επιτρέψουμε στους απόγονους των δοσίλογων της κατοχής, στους διαχρονικούς μας νταβατζήδες και στα νεοφυή βλαστάρια τους να ανατρέψουν μια ειρηνική επανάσταση που ο λαός επιδοκίμασε τέσσερις φορές με την ψήφο του από το 2014;...    

Ακόμα κι αν η Ευρώπη απαλλαγεί από τους "βάρβαρους" έλληνες δεν θα έχει γλιτώσει από τη βαρβαρότητα...

Στις αρχές της δεκαετίας τού '90 και η Ελλάδα δέχθηκε χιλιάδες μετανάστες από τα κράτη τού πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, οι οποίοι εγκατέλειπαν σωρηδόν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Τότε η χώρα μας ούτε που σκέφτηκε να χτίσει τείχη, φράχτες και λοιπές κατασκευές που θα απότρεπαν τη μαζική τους είσοδο πέρα από τα σύνορά μας. Όταν κάποιος είναι πεσμένος είναι στοιχειώδης ανθρωπισμός να του προσφέρεις το χέρι σου να σηκωθεί, χωρίς να σκέφτεσαι εκείνη την ώρα αν το άλλο σου χέρι σού φτάνει για να συντηρήσεις τον εαυτό σου ή την οικογένειά σου. Αν, επομένως, η ανθρωπιά δεν είναι ικανό επιχείρημα για τις χώρες τού Βίσεγκραντ--Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία- ώστε να τις πείσουν να δεχθούν πρόσφυγες από τη Συρία, τουλάχιστον θα όφειλαν να ενισχύσουν τη μνήμη τους αντί να προτείνουν το κλείσιμο των συνόρων τής Ελλάδας με την ΠΓΔΜ. Αυτά, ωστόσο, φαίνεται πως είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που λησμόνησαν πολύ γρήγορα τί σημαίνει καταπίεση κι απελπισία...

Η Ευρώπη έχει φτάσει σε ένα πολύ οριακό σημείο. Κι αν στην οικονομική κρίση ήταν πιο εύκολο να οδηγηθούν στην πυρά τα κράτη τού ευρωπαϊκού νότου, με το προσφυγικό αποδείχθηκε ότι το πρόβλημα είναι θεμελιωδέστερο κι αφορά στις ίδιες τις ευρωπαϊκές αρχές και τις αξίες τής Ε.Ε., οι οποίες έχουν απαλλοτριωθεί από τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία τού ο καθείς για την πάρτη του. Καθώς οδηγούμαστε στο τέλος τής τέταρτης δεκαετίας με την ανθρωπότητα παραδομένη στο κυνήγι με κάθε κόστος τού ατομικού κέρδους, πλέον έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές με την αντίληψη πως ο άλλος δεν μπορεί παρά να είναι εχθρός στην προσπάθειά μας για επιβίωση κι ευημερία. Δείτε πώς αντιμετωπίζουν, άλλωστε, οι κάτοικοι των περιοχών στη χώρα μας όπου εγκαθίστανται hot spots και κέντρα μετεγκατάστασης τους πρόσφυγες: σαν να ήταν σκουπίδια που θα μολύνουν την περιοχή τους. Κι αν είναι αλήθεια ότι αυτές οι εγκαταστάσεις επιλέχθηκε να γίνουν σε υποβαθμισμένες περιοχές, αντί στην Εκάλη ή στην Πολιτεία για παράδειγμα, αυτό δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το χαλί τη βαθιά μας απέχθεια για το διαφορετικό...

Οποιος, όμως, πιστεύει ότι η Ευρώπη θα είναι καλύτερη χωρίς την προβληματική από πολλές απόψεις Ελλάδα μάλλον αδυνατεί ακόμα να δει τη μεγάλη εικόνα, η οποία είναι τρομακτική. Ο συνδυασμός λιτότητας και μισαλλοδοξίας δημιουργεί ένα εκρηκτικότατο μείγμα που δηλητηριάζει οποιαδήποτε προσπάθεια για αναγέννηση από τις στάχτες μας. Ακόμα κι αν αποβληθούμε από την Ευρωζώνη ή τη Σένγκεν, οι ταξικές ανισότητες στα υπόλοιπα κράτη-μέλη θα συνεχίσουν να αυξάνονται και οι πρόσφυγες και μετανάστες θα κατακλύζουν την ήπειρό μας. Και τότε η Ανγκ. Μέρκελ, ο Β. Σόιμπλε και η παρέα τους θα κληθούν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα που θα τους θέτουν οι ψηφοφόροι τους: "και τώρα που γλιτώσαμε από τους βάρβαρους γιατί δεν έχουμε σωθεί από τη βαρβαρότητα";...

Το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι Τσίπρας ή Κουτσούμπας…

Βρισκόμαστε, πλέον, πολύ κοντά στο τέλος τού δράματος, είτε αυτό είναι για καλό είτε για κακό. Τον περασμένο Αύγουστο ΣΥΡΙΖΑ,ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο γιατί η εναλλακτική ήταν η δραχμή. Σήμερα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικώς τίποτα, απλώς βρισκόμαστε στη φάση εφαρμογής όσων αποφασίστηκαν το καλοκαίρι κι ας παριστάνει η αντιπολίτευση πως αντιδρά σε αυτά που και η ίδια είχε συμφωνήσει. Το ασφαλιστικό και το αγροτικό που έχει προτείνει η κυβέρνηση είναι πολύ μαλακότερα από αυτά που θα πρότειναν οι νεοφιλελεύθεροι Κούλης και Σταύρος και σαφώς ηπιότερα από αυτά που επιθυμούν οι δανειστές. Μπορούμε, επομένως, να κοροϊδευόμαστε για πολύ καιρό ακόμα αλλά η μοναδική πραγματική αντιπολίτευση αυτήν τη στιγμή στη χώρα είναι το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με προεξάρχουσα τη ΛΑΕ…

Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας είναι δύο: είτε παίρνουμε μια βαθιά αναπνοή, εφαρμόζουμε τις μνημονιακές δεσμεύσεις, όσο σκληρές κι αν είναι, με την ελπίδα πως σε μερικούς μήνες θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους και την ανάπτυξη, είτε επιλέγουμε το δρόμο της ρήξης, ο οποίος σημαίνει έξοδο από την Ευρωζώνη και πλεύση σε άγνωστα ύδατα. Μόνο αν διέθετα το κληρονομικό χάρισμα θα ήμουν σίγουρος για το ποιά είναι η ορθή επιλογή. Μόνο την εκτίμηση μπορώ να κάνω πως είναι προτιμότερο η Ευρώπη να διαλυθεί, αν διαλυθεί, για άλλο λόγο κι όχι για την Ελλάδα. Σε έναν πλανήτη που διολισθαίνει, όσο εσχατολογικό κι αν διαβάζεται, σε μια παγκόσμια σύγκρουση, μόνο συνετό δεν είναι να το παίξουμε μοναχικοί λύκοι. Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να αλλάξουν οι πολιτικές ισορροπίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μακριά από τη λιτότητα κι εγγύτερα στην κοινωνική δικαιοσύνη…

Όσες, λοιπόν, αντιπολιτευτικές κορόνες κι αν βγάζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ένωση Κεντρώων και Ποτάμι, οι μόνοι που διαθέτουν τα δικά τους επιχειρήματα απέναντι στην κυβέρνηση είναι ο Δ. Κουτσούμπας, ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Π. Λαφαζάνης, η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, το Μ-Λ ΚΚΕ και τα λοιπά και τα λοιπά. Οι υπόλοιποι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εξακολουθούν να αποτελούν εντός του Κοινοβουλίου τη φωνή της διαπλοκής που καταρρέει. Αν κάποτε, επομένως, το ερώτημα ήταν «Καραμανλής ή τανκ», τώρα στην ουσία είναι Τσίπρας ή Κουτσούμπας ή, έστω, Λαφαζάνης. Κι ό,τι προκύψει…    

Απέραντη θλίψη στην αντιπολίτευση: τα παπαγαλάκια μεταναστεύουν στις μπανανίες...

Αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά λάθη, έχει προλάβει ωστόσο να προχωρήσει και σε τομές οι οποίες μπορεί να μην της αναγνωρίζονται τώρα αλλά ο ιστορικός τού μέλλοντος θα τις δικαιώσει. Οι νόμοι, για παράδειγμα, για τη χορήγηση ιθαγένειας και για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων ή αυτός που έρχεται για τη δημόσια διοίκηση ενδεχομένως να μην θεωρούνται πρωτοποριακοί για άλλα κράτη-μέλη τής ΕΕ, για την Ελλάδα ωστόσο αποτελούν βαθιές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί κι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, τον οποίο τόσο λυσσαλέα πολέμησε η διαπλεκόμενη αντιπολίτευση, χρησιμοποιώντας ορισμένα λογικοφανή αλλά υποκριτικά επιχειρήματα. Αυτό με το οποίο προσπαθεί περισσότερο να πείσει την κοινή γνώμη πως ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται σαν τον Κιμ Γιονγκ Ουν αφορά τον αριθμό των αδειών. "Γιατί μόνο τέσσερις;", αναρωτιούνται δήθεν αθώα, λες και δεν καταλαβαίνουν πως η τηλεόραση δεν είναι σούπερ μάρκετ να ανοίγει από ένα σε κάθε τετράγωνο...

Λες και δεν ξέρουν, επίσης, πως χώρες με τον ίδιο πληθυσμό με το δικό μας έχουν χορηγήσει ακόμα και λιγότερες από τέσσερις άδειες. Καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, επίσης, ότι στη Γαλλία είναι πέντε και στη Γερμανία έξι, μολονότι είναι σαφώς μεγαλύτερα κράτη. Παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως σήμερα τα οκτώ πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια έχουν επιβιώσει χάρη σε θαλασσοδάνεια, εκβιασμούς κι άμεση συναλλαγή με την πολιτική εξουσία. Οι αρχηγοί και οι βουλευτές τής αντιπολίτευσης κάνουν πως τα αγνοούν όλα αυτά, πως έχουν κατεβεί μόλις πριν μερικές ημέρες από τον Αρη και γι' αυτό δεν έχουν πληροφορηθεί για το ρόλο των διαπλεκόμενων μέσων...

Κι όταν δεν μυξοκλαίγονται για τον αριθμό των αδειών, οιμωγούν για τις απολύσεις των εργαζόμενων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν θα αδειοδοτηθούν. Πότε, όμως, κατάθεσαν όλοι αυτοί μια ερώτηση ή προχώρησαν σε κάποια άλλη δημόσια παρέμβαση όταν απολύονταν σωρηδόν δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι από τα αγαπημένα τους κανάλια ή πετσοκόβονταν οι μισθοί τους; Πώς είναι δυνατό να λένε στην ελληνική κοινωνία, και ιδιαιτέρως στο εκατομμύριο των ανέργων κι όσων έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, πως δεν πρόκειται να υπάρξει δικαιότερη ανακατανομή τού πλούτου για να μην χάσουν τη δουλειά τους μερικές εκατοντάδες παπαγαλάκια; Οσοι είναι άξιοι, εξάλλου, θα απορροφηθούν από τις υγιέστερες νέες επιχειρήσεις οι οποίες θα προκύψουν από διεθνή διαγωνισμό-μολονότι κι αυτό το αποκρύβουν όσοι ισχυρίζονται πως η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες στους δικούς της- και οι οποίες θα είναι σαφώς πιο βιώσιμες από τους σημερινούς παρασιτικούς οργανισμούς...

Μήπως, άλλωστε, παράγουμε και περισσότερους δημοσιογράφους από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε; Πόσους ακόμα αγράμματους θα συντηρεί ο ελληνικός λαός μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που κατέρρευσαν και λόγω των θαλασσοδανείων στα μίντια; Κι από πότε μεταβλήθηκε το ΕΣΡ, το οποίο εδώ και 26 χρόνια τα μόνα στραβά που βλέπει στην τηλεόραση είναι τα ομοφυλόφιλα φιλιά, σε αξιόπιστη ανεξάρτητη αρχή; Το άρθρο 15 παρ.2 του Συντάγματος είναι σαφέστατο: "Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους". Γιατί η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου δεν μπορεί να υλοποιήσει ένα διεθνή διαγωνισμό με όρους διαφάνειας και το μπορούν πέντε αργόσχολοι εντεταλμένοι; Κι αν η αντιπολίτευση ήθελε τόσο πολύ να λειτουργήσει το ΕΣΡ γιατί αρνείται να συναινέσει στη συγκρότησή του παρότι η πλειοψηφία προτείνει και πρόσωπα που δεν ανήκουν πολιτικώς στην ίδια;...

Θα μπορούσα να θέτω ερωτήματα όλη ημέρα για να καταδείξω την υποκρισία όλων εκείνων που καταψήφισαν την τροπολογία για το διαγωνισμό και οι οποίοι έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ο οποίος καταλαβαίνει ποιός προσπαθεί-έστω με λάθη που προέρχονται από την απειρία του- και ποιός υπηρετεί μέχρι τέλους τους νταβατζήδες του. Γνωρίζοντας πέντε πράγματα για το χώρο, σας διαβεβαιώ ότι η κριτική που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί δεν έχει σπεύσει να δημιουργήσει το δικό του ισχυρό σύστημα διαπλοκής παρά μόνο επαφίεται σε σκόρπιες συνεργασίες με ορισμένα μέσα ενημέρωσης. Αυτό, ωστόσο, είναι προς τιμή του έστω κι αν επικοινωνιακά αφήνει όλο το παιχνίδι να γίνεται από φαύλους τύπου ΣΚΑΙ, που έφτασαν στο σημείο ακόμα και να "ριτουιτάρουν" ατάκα τού Κούλη από τη Βουλή! Για τόση ανεξαρτησία μιλάμε ένθεν κακείθεν... Οπως κι αν έχει, μπαίνουν επιτέλους κάποιοι κανόνες, των οποίων η εφαρμογή θα δικαιώσει ή θα διαψεύσει. Ετσι κι αλλιώς οι υπερασπιστές τής ανομίας έχουν ήδη εξευτελιστεί...

Και για τη Deutsche Bank φταίνε οι τεμπέληδες έλληνες ή μήπως είναι ο καζινοκαπιταλισμός ηλίθιε;...

Αν η Ελλάδα αποτελούσε το μοναδικό πρόβλημα της οικουμένης και σε όλες τις υπόλοιπες χώρες οι κάτοικοί τους έτρεχαν ανέμελοι με τις ξέπλεκες κοτσίδες τους στα καταπράσινα λιβάδια, κάτω από τον καυτό ήλιο, θα μπορούσα να σας πω με ευκολία πως αν η ανθρωπότητα ξεπάστρευε όλους τους "τεμπέληδες" κι "ανεπρόκοπους" έλληνες θα είχε μείνει χωρίς καμιά ανησυχία στο κεφάλι της. Μόνο που όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου θα δεις έναν πλανήτη που η λέξη "αναταραχή" είναι πολύ χλιαρή για να χαρακτηρίσει τί συμβαίνει στην πραγματικότητα: όπου δεν υπάρχει πόλεμος υπάρχει οικονομική κρίση κι όπου δεν υπάρχει ακόμα οικονομική κρίση προετοιμάζεται μια παρόμοια ή, ακόμα χειρότερα, ένας πόλεμος...

Κι από αυτήν την εξίσωση του τρόμου δεν απέχει κανένας, όσο ισχυρός κι αν είναι ή αισθάνεται. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στο τί συμβαίνει με τη Deutsche Bank, η οποία αν φαλιρίσει ή χρειαστεί να διασωθεί με λεφτά των ευρωπαίων φορολογούμενων γι' αυτό θα πρέπει να αναζητήσετε την ευθύνη στον παράγοντα ο οποίος στην ουσία ευθύνεται για τις απανωτές κρίσεις που βιώνουμε: τον καζινοκαπιταλισμό, ο οποίος είναι πλέον τόσο ορατός όσο ένας ελέφαντας σε ένα δωμάτιο, ώστε να μην μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις πράγματι υπαρκτές ελληνικές παθογένειες...

Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από επτά χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers, που πυροδότησε την τελευταία καπιταλιστική κρίση, ωστόσο λίγα πράγματα έχουν γίνει προκειμένου να μπει ένας φραγμός στην τραπεζική ασυδοσία η οποία παράγει τη μία φούσκα μετά από την άλλη. Γι' αυτό και σήμερα βρισκόμαστε κοντά σε ένα νέο "κανόνι", αυτό της Deutsche Bank, για το οποίο θα ευθύνονται τα διαβόητα παράγωγα τραπεζικά προϊόντα, που στο χωριό του ο καθένας μας κάλλιστα θα αποκαλούσε πατσαβουρόχαρτα δίχως να προσβάλλει την πραγματικότητα...

Οι πομπώδεις διακηρύξεις περί ρύθμισης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ή των διεθνών εστιών φοροδιαφυγής έχουν μείνει στα λόγια με αποτέλεσμα ακόμα και φιλελεύθεροι-νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι να εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, που παράγει ευδιάκριτες κι από τη Σελήνη ταξικές ανισότητες και φυσικά αποτελεί το φιτίλι για κοινωνικές εκρήξεις με ανυπολόγιστες συνέπειες. Με λίγα λόγια, τα διεθνή χρηματιστήρια, μεγάλες τράπεζες, επιχειρηματικοί κολοσσοί δεν καταρρέουν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έχει αργήσει να περάσει το ασφαλιστικό, αλλά γιατί κάποιοι επέλεξαν να αντιμετωπίσουν τις εστίες μόλυνσης του συστήματος με δηλητήρια κι όχι με φάρμακα ή δεν μπήκαν καν στον κόπο να το κάνουν...

Κράτη τα οποία βαυκαλίζονται τους νικητές, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τη Γερμανία, υπολόγισαν τα πάντα εκτός από το σημαντικότερο: πως μπορείς να εκμεταλλευτείς την ασωτία τού γείτονά σου και να του υφαρπάξεις ό,τι έχει και δεν έχει, αφήνοντας πίσω σου καμένη γη, θα έρθει όμως και η ημέρα που θα έχεις μείνει μόνος σε ένα δάσος που έχει πάρει φωτιά. Και τότε δεν θα υπάρχει κανένας εκεί έξω για να σε διασώσει, γιατί απλούστατα δεν έχεις αφήσει κανέναν άλλο ζωντανό. Κάπως έτσι την πατά κι ο γερμανικός γίγαντας, ο οποίος έχει αρχίσει να στερεύει από έμπνευση για το πώς μπορεί να συνεχίσει την κυριαρχία του έχοντας τους προνομιακούς του εμπορικούς εταίρους στην Ευρώπη κι όχι μόνο γονατισμένους από τη λιτότητα χρόνων...

Κι αν σήμερα η φράου Μέρκελ κι ο χερ Σόιμπλε απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να τετραγωνίσει έναν τεράστιο κύκλο στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, στην ουσία αφαιρούν κι από το δικό τους οπλοστάσιο επιχειρήματα όταν καλούνται να υπερασπιστούν καραμπινάτα σκάνδαλα διαφθοράς, όπως της Siemens, της Volkswagen ή της Deutsche Bank, για να μην γυρίσω το χρόνο πίσω στις οφειλόμενες πολεμικές αποζημιώσεις. Πώς θα πείσουν το γερμανικό λαό να διασώσει τις ατμομηχανές του όταν μέχρι πρότινος του έλεγαν πως για όλες τις δυσκολίες του ευθύνονται τα κοπρόσκυλα του ευρωπαϊκού νότου; Τα πάντα καταλήγουν πως είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, έτσι δεν είναι Βόλφγκανγκ;... 

 

 

Ζωή και Γιάνη, δεν είναι ο Αλέξης ο εχθρός αλλά εκείνοι που εκμεταλλεύονται τον έρωτά σας γι' αυτόν...

Πριν ένα χρόνο το "Πρώτο Θέμα" δημοσίευε σεξιστικά σχόλια, ακόμα και πρωτοσέλιδα, για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Την περασμένη Κυριακή η τέως πρόεδρος της Βουλής επέλεξε να δώσει συνέντευξη και σε αυτήν τη ρυπαροφυλλάδα προκειμένου να μην μείνει κανένας στον κόσμο που να μην μάθει τον καημό της για τον Αλέξη. Την ίδια ώρα, ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησε πάλι για συνθηκολόγηση της κυβέρνησης τον Ιούλιο σε ένα πρόγραμμα που κανείς δεν πιστεύει. Κι έχει δίκιο, μόνο που για μια ακόμα φορά λησμόνησε να αναφερθεί στη δική του ευθύνη για την αποτυχία τής διαπραγμάτευσης και, κυρίως, να δώσει μια πειστική εξήγηση για το πώς θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα τα πράγματα στις 13 Ιουλίου αν ο πρωθυπουργός επέλεγε τη ρήξη...

Οσο για τον Π. Λαφαζάνη και τη ΛΑΕ του, επιμένουν σε μία ρητορική η οποία ανήκει στο παρελθόν γιατί απλούστατα έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Ναι, οι δανειστές είναι αρπακτικά που θέλουν να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και στην Ελλάδα και να αρπάξουν την περιουσία της μπιρ παρά. Από πού κι ως πού, ωστόσο, είναι καλύτεροι ή λιγότερο ιμπεριαλιστές οι ρώσοι, στο άρμα των οποίων θα ήθελε να μας εντάξει ο Παναγιώτης; Και πώς μπορεί να προκύψει ο σοσιαλισμός σε μια χώρα που δίχως διεθνή χρηματοδότηση αυτήν τη στιγμή δεν θα μπορούσε να πληρώνει ούτε καν αυτούς τους πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις;...

Ο κόσμος τα καταλαβαίνει όλα αυτά γι' αυτό κι όλοι οι υπέρμαχοι της αριστερής καθαρότητας σε έναν δυστοπικό πλανήτη δεν έχουν κατορθώσει να συγκινήσουν εκείνους που είναι δυσαρεστημένοι με την πορεία τής κυβέρνησης και στρέφονται σε άλλες λύσεις. Τα χαμηλά ποσοστά τής εξωπραγματικής Αριστεράς αποδεικνύουν ότι το δίλημμα πλέον δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Κι αυτό όχι γιατί οι πολίτες θεωρούν το μνημόνιο σωτηρία για τον τόπο, αλλά γιατί αποδείχθηκε στην πράξη, όσο κι αν οι αποστάτες τού ΣΥΡΙΖΑ ρητορεύουν περί του αντιθέτου, ότι από μόνη της η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει παγιωμένες θατσερικές αντιλήψεις στην Ευρώπη. Να υπενθυμίσω, άλλωστε, πως στις 20 Φεβρουαρίου 2015 ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε υπογράψει την παράταση του δεύτερου μνημονίου, το οποίο επίσης κανείς δεν πίστευε ότι είναι υλοποιήσιμο, και τη συναίνεσή τους είχαν δώσει τόσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Με το δικό τους τρόπο σκέψης κι εκείνοι είχαν προδώσει την Αριστερά εκείνες τις ημέρες...

Δεν είμαι ο Φρόιντ, αλλά αν μου επιτρέπετε μια επιφανειακή ψυχολογική προσέγγιση θα σας έγραφα πως η Ζωή κι ο Γιάνης είναι ακόμα ερωτευμένοι με τον Αλέξη. Μου θυμίζουν τις εγκαταλειμμένες ερωμένες, οι οποίες γυρίζουν δεξιά κι αριστερά για να περιγράφουν πόσο παλιάνθρωπος είναι ο πρώην εραστής τους αλλά αν εκείνος ξανάνοιγε την αγκαλιά του γι' αυτές, εκείνες θα επέστρεφαν με μεγάλη χαρά. Καταλαβαίνω πως αισθάνονται πληγωμένοι για την επιλογή που έκανε ο πρωθυπουργός το καλοκαίρι. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να μάθουμε τί θα συνέβαινε αν ο Αλέξης Τσίπρας διάλεγε το "γαία πυρί μιχθήτω" ο καθένας μπορεί να κάνει τις ιστορικές υποθέσεις που βολεύουν τον τρόπο σκέψης του. Αδικούν, ωστόσο, τον Αλέξη και, κυρίως, αδικούν τον εαυτό τους όσοι βγαίνουν δημοσίως και ισχυρίζονται πως η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 ήταν μια απάτη, πως όλα ήταν προσυμφωνημένα και το ζητούμενο ήταν πώς θα πλασάρει ο Ιούδας Ισκαριώτης Τσίπρας το τρίτο μνημόνιο στο πόπολο...

Το ομολόγησε, άλλωστε, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης στο Βερολίνο: "χάσαμε και συνθηκολογήσαμε", το οποίο σημαίνει πως προηγήθηκε μάχη. Αντί, επομένως, να τρώμε οι Αριστεροί ο ένας τις σάρκες τού άλλου είναι προτιμότερο άνθρωποι όπως ο Γιάνης και η Ζωή, με ήθος κι αξία, να συμπαραταχθούν με τον Αλέξη και στις μάχες που ανοίγονται μπροστά μας αντί να διηγούνται τις αναμνήσεις τους στη μία συνέντευξη μετά από την άλλη σαν να βρίσκονται στο τέλος τής ζωής τους, δίνοντας άθελά τους άλλοθι στη σαπισμένη μεταπολίτευση. Δεν είναι ο Αλέξης ο εχθρός σύντροφοι, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο μπορείς να πολεμήσεις με πιο έξυπνες τακτικές από το "αέρα πατέρα"... 

Δεν σπαταλώ δάκρυα για κοπρόσκυλα που για πρώτη φορά στη ζωή τους θα πληρώσουν φόρους...

Οι αγρότες απαιτούν, μεταξύ άλλων, 12.000 ευρώ αφορολόγητο, αφορολόγητο πετρέλαιο και να αγοράζουν τα υλικά για τη δουλειά τους χωρίς ΦΠΑ. Μόνο γι' αυτούς βεβαίως, αφού όλες οι άλλες επαγγελματικές κατηγορίες θα πρέπει να πληρώνουν τους διπλάσιους φόρους για να μπορούν εκείνοι να συντηρούν τις Καγιέν τους. Παραλλήλως, κανένας δεν θέλει τη δημιουργία hot spots ή κέντρων μετεγκατάστασης για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες κοντά στην αυλή του, την ίδια ώρα βεβαίως που υπογράφει για να πάρει Νόμπελ Ειρήνης η χώρα μας για τη φιλοξενία αυτών ακριβώς των απελπισμένων που δεν θέλει να βλέπει στα μάτια του. Ταυτοχρόνως, οι επαγγελματικές ενώσεις των ελεύθερων επαγγελματιών διαμαρτύρονται για το ότι δεν έχουν αφορολόγητο, χωρίς ωστόσο να συνδράμουν κι αυτές ώστε η πλειονότητα των συναδέλφων τους να μην δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ ετησίως...

Πώς, όμως, να εξέλθουμε από την κρίση όταν οι ορίζοντες κάθε συντεχνίας φτάνουν μέχρι εκεί που καλύπτονται τα δικά της συμφέροντα κι όταν κανένας, μα κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν τολμά να αντικρίσει τη γενική εικόνα; Τα πράγματα είναι πολύ απλά αγαπητέ αναγνώστη: ακόμα κι αν πέσει ο Αλέξης Τσίπρας, όποιος και να τον διαδεχθεί θα πρέπει να ολοκληρώσει την πρώτη αξιολόγηση με τα ίδια ή επαχθέστερα μέτρα με αυτά που προτείνονται σήμερα, σε κάποιους δικαίως και σε άλλους αδίκως. Σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα μένει εκτός Ευρώπης, δίχως καμιά σανίδα σωτηρίας σε έναν πλανήτη που έχει χάσει εδώ κι αρκετό καιρό τις σταθερές του. Ποιός θα μας στηρίξει τότε; Η ανύπαρκτη δική μας παραγωγή, οι Ρώσοι που έχουν δει τον ουρανό ανάποδα με τη μεγάλη πτώση τής τιμής τού πετρελαίου ή η Κίνα που ζει το δικό της κραχ; Οποιοι συντηρούν ακόμα τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις μάλλον δεν έχουν καταλάβει ούτε τώρα τί συνέβη το 2015. Και να δω τότε πώς θα συντηρούν την τρυφηλή τους ζωή δίχως κοινοτικές επιδοτήσεις αυτοί που τις έκαναν βίλες και κότερα αντί να τις επενδύσουν για τη βελτίωση της παραγωγής τους...

Κάποιοι αστοί πιστεύουν μέσα στην άδολη αφέλειά τους ότι η πλειονότητα των αργόσχολων αγροτών που αποκλείει τους δρόμους κι απειλεί να καταλάβει και την πλατεία Συντάγματος είναι απευθείας απόγονοι του Μαρίνου Αντύπα, του Πάντσο Βίλα ή του Εμιλιάνο Ζαπάτα, πως είναι δηλαδή κατατρεγμένοι κολίγοι από τους τσιφλικάδες. Αγνοώντας τη σκληρή πραγματικότητα της επαρχίας βάζουν στο πικάπ τους τα "Αγροτικά" του Θωμά Μπακαλάκου κι έστω από απόσταση συμπάσχουν με εκείνους που δήθεν καταστρέφονται από το νέο φορολογικό κι ασφαλιστικό...

Λυπάμαι που σας το χαλάω, αλλά η πλειονότητα των αγροτών για τους οποίους αισθάνεστε οίκτο δηλώνει εισόδημα κάτω από 1000 ευρώ ετησίως, πολλαπλάσια παραγωγή από την πραγματική για να επιδοτείται, ανύπαρκτη καταστροφή τής σοδειάς της για να λαμβάνει αποζημιώσεις και την ώρα που εσείς δουλεύετε από το πρωί μέχρι το βράδυ επτά ημέρες την εβδομάδα για να ζείτε αξιοπρεπώς κάποιοι πίνουν το ένα τσίπουρο μετά από το άλλο στην υγειά των κορόιδων και στο όνομα της περήφανης αγροτιάς και μιας πρωτογενούς παραγωγής που δεν υφίσταται παρά μόνο στο φαντασιακό όσων ζουν στις πόλεις κι ονειρεύονται την επιστροφή στη φύση. Ε, μην περιμένετε να χύσω δάκρυα για κοπρόσκυλα που για πρώτη φορά στη ζωή τους θα αναγκαστούν να πληρώσουν φόρους...

Ούτε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι, εξάλλου, τέρατα με νύχια γαμψά ώστε να μην θέλει κανένας να φιλοξενηθούν κοντά στο σπίτι του. Είναι αλήθεια ότι στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο επιθυμούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών, αρνούμενοι να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στους ίδιους και στα χαϊδεμένα τους "παιδιά", όπως η Τουρκία. Από την άλλη, ωστόσο, είναι ντροπή ακόμα κι ο παραλληλισμός που γίνεται ανθρώπων με σκουπίδια και ΧΥΤΑ, που επίσης κανένας δεν επιθυμεί την εγκατάστασή τους κοντά του. Οσο παραμένουμε ένας λαός παρτάκηδων μην περιμένετε να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, όσους πρωθυπουργούς κι αν αλλάξουμε κι όσα ομοιώματα της Ανγκ. Μέρκελ ή του Β. Σόιμπλε κι αν κάψουμε. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία κυρίες και κύριοι: ή θα την αρπάξουμε από τα μαλλιά ή θα πιανόμαστε από αυτά την ώρα τού πνιγμού μας...



  

Είναι πολλοί οι σκελετοί στη ντουλάπα Κούλη, τί να προλάβει κι ο Θέμος να κρύψει...

Ας υποθέσουμε πως συλλαμβανόταν στη Μολδαβία για παιδεραστία, ακόμα και με επιληπτικά ανήλικα, ο κολλητός τού Αλέξη Τσίπρα και υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως η Μπέτυ Μπαζιάνα, συμβία τού πρωθυπουργού, έκανε δουλειές με τον Στ. Παπασταύρου, τον στενό συνεργάτη τού Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος παρά τους κουτσαβακισμούς του περί αθωότητάς του για τη λίστα Λαγκάρντ έσπευσε να πληρώσει 3,3 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην ασκηθεί κακουργηματική δίωξη σε βάρος του. Φαντάζεστε τί "πάρτι" θα γινόταν από τα διαπλεκόμενα μίντια που τώρα λυσσομανούν για τη Mercedes που οδηγεί ο γραμματέας τής νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ ή για το διορισμό κάποιου συριζαίου ως μετακλητού υπαλλήλου (θεωρώ πως κι αυτές οι θέσεις θα πρέπει να καλύπτονται από στελέχη τής δημόσιας διοίκησης, αλλά ούτε επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό ούτε μένουν για πάντα σε αυτά τα πόστα); Θα ζητούσαν τουλάχιστον την παραίτηση Τσίπρα, αν όχι και τη δημόσια εκτέλεσή του στην πλατεία Συντάγματος. Οταν, όμως, γι' αυτά ακριβώς τα αδικήματα ή τις υποψίες σκανδάλων ενέχονται άνθρωποι του μητσοτακέικου, τότε υπάρχει και γι' αυτό λύση: η ομερτά ή οι απειλές σε βάρος των δημοσιογράφων που δεν κάνουν τα στραβά μάτια...

Εχοντας προσωπική γνώση τής υπόθεσης Μαρέβας-Παπασταύρου μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το ρεπορτάζ των "Επικαίρων" δεν βασίζεται στο "άκουσα-μου είπαν", αλλά στηρίζεται σε δημοσιευμένα ΦΕΚ από τα οποία προκύπτει η επαγγελματική σύζευξη της γυναίκας Μητσοτάκη και του πρωτοπαλίκαρου Σαχλαμαρά, για το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός στενοχωριόταν που δεν έχουμε άλλους δέκα σαν αυτό. Προφανώς από μόνο του δεν συνιστά ποινικό αδίκημα, δημιουργεί ωστόσο πολλά ερωτηματικά, πόσω μάλλον όταν γνωρίζουμε την "παράξενη" μάχη που έδωσε ο Αντ. Σαχλαμαράς για να κερδίσει την προεδρία τής ΝΔ ένας Μητσοτάκης...

Οταν η υποψία πως ο Στ. Παπασταύρου λειτουργούσε ως αχυράνθρωπος σιγά σιγά μετατρέπεται σε βεβαιότητα, οι δημοσιογράφοι δεν οφείλουν να αναρωτηθούν τί γύρευε η αλεπού στο παζάρι; Μέχρι τώρα, εξάλλου, δεν έχω ακούσει ή διαβάσει καμιά ουσιαστική απάντηση από την "Αγία Οικογένεια" και το κόμμα που αυτή ξαναδιοικεί για την ουσία τής υπόθεσης. Οφείλουν, όμως, να δώσουν πειστικές εξηγήσεις ως δημόσια πρόσωπα και θεσμικός παράγοντας του τόπου αντιστοίχως, που να υπερβαίνουν τις απειλές για τις οποίες να είναι σίγουροι ότι δεν λυγίζουν μπροστά σε αυτές εκείνοι που τις έχουν για ψωμοτύρι. Σε διαφορετική περίπτωση, ιδού τα δικαστήρια ιδού και το πήδημα. Δεν ξέρω, απλώς, ποιός θα πονέσει περισσότερο από το τελευταίο...

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Κούλης έχει πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του-κάποιοι από αυτούς θα βγουν στο φως τής δημοσιότητας πολύ σύντομα, όπως είμαι επίσης σε θέση να γνωρίζω-, ώστε να μπορέσει να τους κρύψει όλους. Κι αυτός είναι ένας παράγοντας που το σύστημα της διαπλοκής δεν φάνηκε να έχει υπολογίσει όταν έσπευδε να τον αγιοποιήσει στην εναγώνια αναζήτησή του για σοβαρό αντίπαλο του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή η χώρα, άλλωστε, είναι πολύ μικρή για να μπορεί κάποιος να κρύβει τις πομπές του για πάντα...

Οταν, επομένως, η ελίτ επιλέγει να παίξει το χαρτί τής δήθεν ηθικής της υπεροχής απέναντι στους "διεφθαρμένους συριζαίους που διορίζουν παιδιά, γκόμενες κι εγγόνια" καλό θα ήταν να γυρίσει τον καθρέφτη προς τη δική της πλευρά αν θέλει να δει σαπίλα. Το ξέρω ότι το θέαμα της ίδιας της της βρομιάς την αηδιάζει-έτσι δεν είναι, για παράδειγμα, Θέμο;-, αλλά τί να κάνουμε; Αφού διάλεξε να κρατηθεί ζωντανή με το ξίφος, θα αναγκαστεί να πεθάνει κι από αυτό...
 

 
 

Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό περνά μέσα από την Θάτσερ...

Πόσο παγιδευμένος είναι στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας; Τόσο όσο υποστηρίζουν πως είναι τα διαπλεκόμενα μίντια και οι νταβατζήδες τους ή, μήπως, τόσο όσο αισθάνεται ο ίδιος πως είναι; Μάλλον το δεύτερο, αφού και σε ένα μήνα να γίνονταν εκλογές πάλι θα τις κέρδιζε, έστω και πιο οριακώς από τις προηγούμενες! Είναι αλήθεια ότι όσο βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση είχε τάξει τα πάντα σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες, με αποτέλεσμα σήμερα να δυσκολεύεται να υποστηρίξει δημοσίως πως, για παράδειγμα, αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν εισοδήματα μέχρι 5.000 ευρώ, οπότε είναι απαραίτητος ένας εξορθολογισμός ώστε τα βάρη των μνημονίων να μην τα υποστούν πάλι οι μισθωτοί. Κακώς, επίσης, έχει θέσει ως κόκκινη γραμμή του τη μη μείωση όλων των κύριων συντάξων από τη στιγμή που υπάρχουν υψηλές κύριες συντάξεις οι οποίες δεν στηρίζονται σε πραγματικές εισφορές μιας ολόκληρης ζωής αλλά στην προνομιακή μεταχείριση ορισμένων κατηγοριών, όπως για παράδειγμα των εργαζόμενων στη ΔΕΗ ή όσων αποχώρησαν από δημόσιους οργανισμούς και τράπεζες-δημόσιες και ιδιωτικές- με χρυσοφόρες εθελούσιες εξόδους για τις οποίες πλήρωσαν το μάρμαρο τα ασφαλιστικά ταμεία...

Ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι στρατηγός χωρίς σοβαρούς αξιωματικούς στη διάθεσή του, ωστόσο κατέχει ένα προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο το οποίο είναι πολύ δύσκολο να εξαντληθεί σε ένα μόλις χρόνο, όσο ιδιαίτερες κι αν είναι οι περιστάσεις. Πόσω μάλλον όταν βασικός του αντίπαλος θεωρείται κάποιος ο οποίος δεν θέλει με τίποτα να κυβερνήσει αυτήν τη στιγμή, αφού γνωρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει ό,τι μπορεί για να μαλακώσει πολύ επαχθέστερα μέτρα τα οποία ψήφισε κι ο ίδιος ο Κούλης το καλοκαίρι. Τί θα μπορούσε να αλλάξει ο ιδεοληπτικώς νεοφιλελεύθερος αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ασφαλιστικό ή στο αγροτικό το οποίο να είναι φιλικότερο στην πλειονότητα των εργαζόμενων, των αυτοαπασχολούμενων ή των επαγγελματιών αγροτών κι όχι μόνο για την ελίτ τους; Η απάντηση είναι τίποτα, γι' αυτό άλλωστε ούτε έχουμε ακούσει ούτε θα ακούσουμε εναλλακτική πρόταση από τη ΝΔ παρά μόνο τη συνήθη κατηγόρια πως για όλα φταίνε ο ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ κι όχι τα 40 της μεταπολίτευσης. Ο Κούλης, άλλωστε, και η σύζυγός του έχουν πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα τους, οι οποίοι είναι απείρως πιο απειλητικοί για τους ίδιους από όσο τα σπίτια τού Γ. Σταθάκη ή το πόθεν έσχες τού Αλ. Φλαμπουράρη για την κυβέρνηση...

Για να διατηρήσει, ωστόσο, την κυριαρχία του ο Αλέξης Τσίπρας και, το κυριότερο, για να εξέλθει η χώρα από τις Συμπληγάδες οφείλει να ολοκληρώσει όσο το δυνατό γρηγορότερα την αξιολόγηση, ώστε στη συνέχεια η δημόσια συζήτηση να περιστραφεί γύρω από προνομιακά ζητήματα, όπως η διευθέτηση του δημόσιου χρέους κι αναπτυξιακά μέτρα σε ένα πολιτικό περιβάλλον το οποίο θα είναι πολύ πιο σταθερό. Για να συμβεί αυτό,όμως, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να δείξει πυγμή κυρίως προς το εσωτερικό. Αν είχε φέρει το ασφαλιστικό και το αγροτικό τον Οκτώβριο και είχε ξεκινήσει η αξιολόγηση το Νοέμβριο, τώρα θα είχε ξεμπερδέψει με όλα τα ακανθώδη θέματα αβρόχοις ποσίν. Ποιός θα νομιμοποιούταν να έκλεινε τους δρόμους με τα τρακτέρ ή τις γραβάτες του ένα μήνα μετά από τις εκλογές; Ακόμα και τώρα, βεβαίως, είναι αστείο οι επαγγελματικές ομάδες οι οποίες στήριξαν το "μένουμε Ευρώπη πάση θυσία" να πρωτοστατούν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά όπως κι αν έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στο τί κάνουμε από εδώ και πέρα.

Και το από εδώ και πέρα σημαίνει σύγκρουση του Αλέξη Τσίπρα με τις συντεχνίες. Ναι, αυτές που θώπευσε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά που αν δεν τις αντιμετωπίσει με το μαστίγιο μιας Θάτσερ, όσο παράδοξο κι αν διαβάζεται αυτό για έναν αριστερό πρωθυπουργό, θα ναρκοθετήσουν τη διακυβέρνησή του πριν προλάβει να του δοθεί η ευκαιρία να εφαρμόσει στο άμεσο μέλλον αριστερές πολιτικές. Μπορεί ο Αλέξης να επιλέξει στα 41 του την αυτοκτονία παραιτούμενος ή προχωρώντας στη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης με τον ίδιο ή άλλον πρωθυπουργό, όπως αυτοκτονεί ένας έφηβος γιατί τον εγκατάλειψε ο πρώτος του έρωτας. Δεν υπάρχει, ωστόσο, τίποτα το ρομαντικό στην παράδοση της χώρας στη φαυλοκρατία που τη διέλυσε, με ό,τι σημαίνει αυτό και για την υστεροφημία τού άνδρα που θα έχει υποπέσει σε ένα τόσο βαρύ ατόπημα..Και για να ολοκληρώσω την απάντηση στο εναρκτήριο ερώτημα, ο Αλέξης είναι τόσο παγιδευμένος όσο το πουλί τής φωτογραφίας, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να πετάξει μακριά από τα συρματοπλέγματα...





 

Ε, όχι και να βλέπω τουρκική σαπουνόπερα σε κανάλι με τούρκο ιδιοκτήτη...

Εχει το ενδιαφέρον του αυτός ο όψιμος πατριωτισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Αφού επί χρόνια πλημμύρισαν τις οθόνες μας με τσιφτετελοεκπομπές και τουρκικές σειρές τώρα εξανίστανται γιατί ένας από τους διεκδικητές τηλεοπτικής άδειας είναι τούρκος μεγιστάνας. Τόσα χρόνια που περιμέναμε τους τουρκαλάδες να μας κλέψουν κάποια βραχονησίδα αυτοί είχαν ήδη εισβάλει στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στα ανατολίτικα μπουζουξίδικα, ακόμα κα στους δρόμους μας, όπου η τήρηση του ΚΟΚ είναι για τους ηλίθιους. Τώρα, όμως, που τα παλιά τζάκια έχουν ξεμείνει από προσάναμμα αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το γνωστότατο κι ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, δηλαδή τον πατριωτισμό. Λες κι έχει κάποια μεγάλη διαφορά αν η τουρκική σαπουνόπερα παίζεται σε σταθμό με έλληνα ή τούρκο ιδιοκτήτη...

Από τα τελευταία καταφύγια των απατεώνων είναι και η επίκληση της προσφοράς θέσεων εργασίας ή της αύξησης της ανεργίας στην περίπτωση που αλλάξει το μοίρασμα της τράπουλας. Μπροστά σε αυτό το δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πρέπει τάχα να οπισθοχωρεί κι αυτή ακόμα η νομιμότητα, η οποία εν προκειμένω απαιτεί κάποιος να διατηρεί τηλεοπτικό σταθμό έχοντας σχετική άδεια ύστερα από περίοδο χάριτος 25 και βάλε χρόνων. Στα ναρκωτικά, στην πορνεία ή στο λαθρεμπόριο όπλων και τσιγάρων, καθώς και στον παράνομο στοιχηματισμό απασχολούνται πολλαπλάσιοι εργαζόμενοι από αυτούς που δουλεύουν πλέον στα κανάλια. Με αυτό το σκεπτικό ας νομιμοποιήσουμε κι αυτά στο όνομα της προσφοράς απασχόλησης.

Μόνο που η τήρηση της νομιμότητας από όλους δεν συντελεί μονάχα στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, αν θεωρήσουμε πως αυτή υπήρξε ποτέ, αλλά και στη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας από αυτές που χάνονται. Τα καρτέλ είναι που φέρνουν την ανεργία κι όχι οι ίδιοι κανόνες για όλους, όπως θα έπρεπε να γνωρίζουν και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι στοιχίζονται πίσω από τα αφεντικά τους αντί να τα πιέζουν κι αυτοί με τη σειρά τους να γίνουν νόμιμοι. Φανταστείτε, εξάλλου, όλα τα εκατοντάδες εκατομμύρια των θαλασσοδανείων σε διαπλεκόμενα μίντια την τελευταία δεκαετία πόσες θέσεις απασχόλησης θα είχαν δημιουργήσει αν οι τράπεζες τα είχαν χορηγήσει, με κάθε νόμιμη διαδικασία, σε νέους, για παράδειγμα, με καινοτόμες ιδέες...

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό είναι λογικό τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να πιέζουν σε καθημερινή βάση για οικουμενική κυβέρνηση ή εκλογές, ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα τους απαλλάξει από το βραχνά τής πρώτης κυβέρνησης που ανάγκασε τα αφεντικά τους να περάσουν από το δημόσιο ταμείο για να πληρώσουν μερικά εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην έχουν βαρύτερες δικαστικές περιπέτειες. Δημοσιογράφοι με εξαψήφιες καταθέσεις  σε ελβετικές τράπεζες πλειοδοτούν στο ταξικό μίσος τους απέναντι σε αυτούς που επιχειρούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο προκειμένου να προστατευτούν οι μικρομεσαίοι εντός ενός ούτως ή άλλως ασφυκτικού οικονομικού περιβάλλοντος.

Σπεύδουν, για παράδειγμα, από την πρώτη ημέρα τής αξιολόγησης να προεξοφλήσουν την αποτυχία της, μολονότι αυτό δεν προκύπτει από καμία από τις δύο πλευρές. Οι διαφωνίες υφίστανται, οι συγκλίσεις θα γίνουν και η χώρα, προς μεγάλη απογοήτευση των νταβατζήδων, θα επιστρέψει στην ομαλότητα. Η πλειονότητα του λαού παραμένει στο πλευρό αυτής της κυβέρνησης, ακόμα κι αν ο περσινός ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από την απαισιοδοξία και το σκεπτικισμό. Αρκεί να το κατανοήσουν αυτό και οι κυβερνώντες, ώστε να κάνουν το σχεδιασμό τους για μάχη κι όχι για εγκατάλειψη ασπίδων...


 

Η Ιστορία ρωτά τον Αλέξη: "Πώς θες να σε θυμάμαι";...

Καλός πολιτικός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη, αλλά εκείνος που δεν τα ξανακάνει. Κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχθηκε ότι η παρατεταμένη διαπραγμάτευση του 2015 δεν ωφέλησε. Αυτό δεν σημαίνει πως κακώς κρατήσαμε σκληρή στάση-ήταν ένας δρόμος που δεν είχαμε ακολουθήσει στο παρελθόν κι οφείλαμε να τον δοκιμάσουμε-, όμως δεν μπορεί να είναι και τώρα αυτή η διαπραγματευτική μας γραμμή. Επομένως, η πρώτη αξιολόγηση οφείλεται να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό, γιατί όχι κι εντός τού Φεβρουαρίου, όσα επώδυνα μέτρα κι αν προκύψουν από αυτή.

Κι αυτό γιατί μόνο τότε θα ανοίξει ο δρόμος για σημαντική ελάφρυνση του δημόσιου χρέους, που ήταν άλλωστε και η αφορμή για να μπούμε στα μνημόνια, αλλά και για να ξεκινήσει επιτέλους η συζήτηση για αναπτυξιακές κινήσεις με κοινωνική δικαιοσύνη. Οι συνταγές των πρόθυμων παιδιών που λένε "ναι σε όλα" και δεν ζητούν τίποτα, αλλά και των νταήδων που απειλούν με Κούγκια χωρίς να είναι έτοιμοι να κάνουν πράξη τα λόγια τους απότυχαν. Ηρθε η ώρα να δοκιμάσουμε μια διαφορετική, ενδιάμεση πορεία, η οποία μπορεί αυτήν τη φορά να μας οδηγήσει μακριά από την ασφυκτική διεθνή επιτήρηση υπό όρους νεομπανανίας...

Ναι, το ξέρω ότι αυτά δεν διαβάζονται τόσο επαναστατικά όσο αυτά που εξακολουθούν να λένε η Ζωή, ο Γιάνης, ο Παναγιώτης και η Ραχήλ από την ασφάλεια που τους παρέχει η κερκίδα. Κι ο γράφων αναγκάζεται να διαχειριστεί την κατάθλιψη που του προκαλεί μια Ευρώπη που ολισθαίνει όλο και περισσότερο στον ιδεοληπτικό οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και στον κοινωνικό σκοταδισμό και γι' αυτό αρνήθηκε να επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, το οποίο θα μπορούσε να φέρει πίσω την ανάπτυξη και σε πιο υγιείς βάσεις από το παρελθόν. Αυτό το τρένο, όμως, έφυγε κι όσοι έχουν απομείνει στην αποβάθρα να το περιμένουν κυμαίνονται σήμερα δημοσκοπικά λίγο πάνω ή λίγο και πολύ κάτω από το 3%...

Οι πρώτοι μήνες τού 2016 δεν θυμίζουν σε τίποτα τους αντίστοιχους του 2015, όταν η προσδοκία είχε αναπτερώσει το εθνικό και ταξικό ηθικό. Ο ελληνικός λαός, όμως, σοφά τον περασμένο Σεπτέμβριο επέλεξε να ανταμείψει εκείνους που τουλάχιστον προσπάθησαν από αυτούς που δήθεν διαπραγματεύονταν με κατεβασμένα βρακιά ή εκείνους που του ζητούσαν να αυτοκτονήσει εν χορδαίς κι οργάνοις. Γι' αυτό κι οφείλει και τώρα να είναι συνεπής με την ψήφο που έδωσε στις τελευταίες εκλογές και να κατανοήσει ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα δεν είναι παρά η εφαρμογή ενός προγράμματος που ο ίδιος νομιμοποίησε με την ψήφο του, γνωρίζοντας ότι δεν είναι το καλύτερο αλλά ότι στη ζωή πρέπει να παίρνεις ορισμένες φορές αυτό που σου προσφέρεται γιατί είναι προτιμότερο να συνεχίζεις την πάλη ζωντανός παρά να την ονειρεύεσαι όντας νεκρός...

Το είχα γράψει και προεκλογικώς πολλάκις πως ο Αλέξης Τσίπρας μετά από τις εκλογές θα επιχειρούσε να πετύχει αυτό που έμοιαζε και μοιάζει ακόμα ακατόρθωτο: να συνδυάσει την υλοποίηση νεοφιλελεύθερων δεσμεύσεων με ένα πρόγραμμα τουλάχιστον ανακούφισης των πιο αδύναμων, καθώς και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων χωρίς δημοσιονομικό κόστος, όπως είναι για παράδειγμα το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ή ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, από τον οποίο μάλιστα το κρατικό ταμείο θα έχει κι έσοδα. Τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξει αν έχει το κουράγιο να το παλέψει μέχρι τέλους ή αν θα επιλέξει το στρίβειν διά της οικουμενικής ή των εκλογών. Το ότι ο ίδιος έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός τής Αριστεράς ήταν σαφώς αποτέλεσμα μιας δραματικής συγκυρίας για τον τόπο. Εδώ κι έναν χρόνο καλείται να μαζέψει τα άπλυτα μιας τελειωμένης μεταπολίτευσης, η οποία έχει το θράσος να τον κατηγορεί πως εκείνος κατάστρεψε την Ελλάδα σε ένα χρόνο κι όχι ο πάλαι ποτέ δικομματισμός σε 40...

Εχει, όμως, και το "προνόμιο" να είναι πρωθυπουργός σε τρόπον τινά πολεμική περίοδο, το οποίο ναι μεν σημαίνει πως δεν έχει τη δυνατότητα να πράττει όλα όσα θέλει, αλλά στην περίπτωση που εξέλθει από αυτήν την τραγωδία με τη χώρα όρθια και νικήτρια το κλέος που τον περιμένει θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από το αντίστοιχο όποιων επιτυχιών έφερνε προκάτοχος ή διάδοχός του σε ειρηνική περίοδο. Κι αυτό είναι το μέγα ερώτημα για τον μόλις 41 χρόνων Αλέξη: θα προτιμήσει την πρόωρη συνταξιοδότηση ή θα αναλάβει το ρίσκο που μπορεί να τον κάνει είτε πρωθυπουργό τής μεγάλης νίκης, α λα Τσέρτσιλ, είτε της μεγάλης ήττας; Το καλοκαίρι απόδειξε ότι όταν η μπάλα ζεματά, ξέρει να παίρνει τη συνετότερη απόφαση. Μένει να αποδείξει ότι δεν χάνει την ευθυκρισία του και το χειμώνα...  

   

Η δημοκρατία δεν πρέπει να φοβάται τις συγκεντρώσεις των εχθρών της αλλά τα κενά της που τους εκτρέφουν...

Το ανέβασμα την Κυριακή της παράστασης "Ισορροπία του Nash" αποτέλεσε μια νίκη απέναντι στο σκοταδισμό, ο οποίος επιχειρεί να μας ορίσει τί μπορούμε και τί δεν μπορούμε να παρακολουθούμε στο θέατρο. Ήταν, εξάλλου, αφορμή για να εκτεθούν για μια ακόμα φορά οι δήθεν φιλελεύθεροι σε αυτήν τη χώρα, οι οποίοι στην πραγματικότητα στο οικονομικό πεδίο είναι νεοφιλελεύθεροι και στο κοινωνικό νεοσυντηρητικοί. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, ωστόσο, υπόπεσε σε μέγα ατόπημα απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις για την 20ή επέτειο των Ιμίων, με το επιχείρημα της αποφυγής συγκρούσεων μεταξύ χιμπαντζήδων με τα μαύρα κι αριστεριστών. Τέτοιου είδους "προληπτικά" επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν, για παράδειγμα, και οι σαμαροβενιζέλοι όταν ήταν να επισκεπτόταν τη χώρα η Ανγκ. Μέρκελ ή ο Β. Σόιμπλε, για να μην το τραβήξω κι άλλο και θυμηθώ τη χούντα των συνταγματαρχών ή το δεξιό καθεστώς πριν από τη δικτατορία και μετά τον εμφύλιο...

Καλώς ή κακώς η Χρυσή Αυγή λειτουργεί νομίμως ως κομματικός φορέας, ο οποίος μάλιστα συγκροτεί την τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στην Ελλάδα. Καλώς ή κακώς, επίσης, τα στελέχη της δεν έχουν καταδικαστεί ακόμα από την ελληνική δικαιοσύνη για την πληθώρα των εγκλημάτων τους, ακόμα και για δολοφονίες, ούτε έχουν αποστερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα-κι ας μην είναι οι ίδιοι οι φανατικότεροι υποστηρικτές τής δημοκρατίας- να συγκεντρώνονται και να διαδηλώνουν, έστω κι αν τα συνθήματά τους είναι ιδεοληπτικά ή και φασιστικά.

Εκεί βρίσκεται, άλλωστε, και η δύναμη της δημοκρατίας σε αντίθεση με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, στο ότι δηλαδή επιτρέπει και στους αντιπάλους της να εκφράζονται ελεύθερα. Γι' αυτό, επίσης, υπάρχουν κι αστυνομικές δυνάμεις σε ένα δημοκρατικό καθεστώς: για να επεμβαίνουν στην περίπτωση βίαιης σύγκρουσης, ούτε αργότερα αλλά ούτε και νωρίτερα. Και ούτε, βεβαίως, για να βρίσκουν αφορμή να εξαπολύουν πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, προσφύγων, φωτορεπόρτερ κι όποιων άλλων δεν πολυγουστάρουν...

Μόνο οι κομπλεξικές-ενοχικές κοινωνίες φοβούνται την αντίθετη άποψη και, δυστυχώς, μια τέτοια είναι και η δική μας. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν έγκειται στα πρόσωπα-στους μιχαλολιάκους ή στους κασιδιάρηδες-, αλλά στις αιτίες που τους ανύψωσαν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής στην κεντρική κονίστρα. Κι αν είναι υποκριτικό από τους ευρωπαίους να μας κουνούν το δάχτυλο για το ότι τρίτη δύναμη στην Ελλάδα είναι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, μολονότι σε κάποιες κεντροβορειοευρωπαϊκές χώρες η ακροδεξιά είτε κυβερνά-συγκυβερνά είτε ετοιμάζεται να κυβερνήσει, οφείλουμε για μια ακόμα φορά να αναρωτηθούμε γιατί καταφεύγουμε στην απαγόρευση του συνέρχεσθαι για τους χρυσαυγίτες αντί να δώσουμε μια ξεκάθαρη δημοκρατική απάντηση στη μισαλλοδοξία.

Μόνο που κι εδώ περισσεύει ο φαρισαϊσμός από εκείνη τη μερίδα τού αυτοαποκαλούμενου συνταγματικού τόξου-στην πραγματικότητα ακραίου κέντρου-που από τη μια μιλά για λαθρομετανάστες και για κλείσιμο των  συνόρων ή για στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτες και τείχη κι από την άλλη υπογράφει για να πάρουν Νόμπελ Ειρήνης οι νησιώτες μας που ανοίγουν την αγκαλιά τους στους κατατρεγμένους. Τουλάχιστον οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα είναι πιο ειλικρινείς όταν δηλώνουν πως πρέπει να βυθίζουμε τις βάρκες των προσφύγων από εκείνους που θέλουν το ίδιο αλλά η αστική τους ευγένεια τους εμποδίζει και να το εκστομίσουν...