Το σύστημα τρελάθηκε: πυροβολεί τον αχυράνθρωπό του κι αποθεώνει τους αντιπάλους του...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αχυράνθρωπος του συστήματος γιατί το σύστημα τον πυροβολεί τόσο πολύ; Κι αν οι αποστάτες είναι τόσο αντισυστημικοί γιατί έχουν πρώτο τραπέζι πίστα στα πάνελ και τα συστημικά ΜΜΕ τους αποθεώνουν όταν μέχρι πρότινος τους πυροβολούσαν επίσης; Tι έκαναν η Π. Πέρκα, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Αλ. Χαρίτσης και η Εφ. Αχτσιόγλου κι από παρίες τού πολιτικού συστήματος μετατράπηκαν σε ελπίδα τού τόπου;...

Φυσικά κι όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Αυτό που μεσολάβησε ήταν η αποστασία τους, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε χρήσιμους ηλίθιους, στην καλύτερη περίπτωση, ή σε συνειδητά συστημικά εξαπτέρυγα στη χειρότερη. Όπως κι αν έχει, όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν ενίσχυσαν τη ριζοσπαστική Αριστερά- δεν έχει, άλλωστε, αποστεί από αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν έχει αλλάξει το καταστατικό του-, αντιθέτως την τεμάχισαν και την έκαναν αντικείμενο περίγελου από την πιο ακραία δεξιά. Αυτή που υποτίθεται πως θα πολεμήσουν τώρα με νύχια και με δόντια όταν επί τόσους μήνες και χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς πολεμούσαν τις διαδοχικές ηγεσίες τού ΣΥΡΙΖΑ, φανερά και υπόγεια... 

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει να κλειστεί στο οχυρό τής θυματοποίησης, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, και να μην βγει μπροστά δυναμικά και, κυρίως, με προτάσεις. Κανείς δεν περιμένει να παρουσιάσει άμεσα ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, ωστόσο οφείλει να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει μερικές προτάσεις που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών- για την υγεία, την παιδεία, την ακρίβεια, τη στεγαστική πολιτική, τις φυσικές καταστροφές. 

Το επικοινωνιακό του χάρισμα ενδεχομένως να αρκούσε αν τον λιβάνιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τα μίντια. Από τη στιγμή, όμως, που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο καλείται άμεσα να μιλήσει προγραμματικά. Όλα τότε θα γίνουν πολύ πιο εύκολα από όσο είναι σήμερα...  

 

Ε όχι, δεν θα περιμένει ο 21ος αιώνας τον Σαμαρά, τον Βορίδη ή τον Άδωνι να ετοιμαστούν...

Όχι κυρίες και κύριοι, τα ανθρώπινα- ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά- δικαιώματα δεν μπορούν να περιμένουν τον Αντ. Σαμαρά, τον Μ. Βορίδη, τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Θ. Πλεύρη να ετοιμαστούν για να εφαρμόζονται για όλους. Ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι ζήτημα κοινωνικής αποδοχής, όπως δεν είναι κι ο γάμος και η τεκνοθεσία των ετερόφυλων ζευγαριών. Τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπαίνουν σε δημοψήφισμα από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως κράτος, υπογράφοντας και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, να ανήκουμε στον 21ο αιώνα κι όχι στο μεσαίωνα...

Θα ήταν πιο έντιμο αν όλοι όσοι αντιτίθενται στους γάμους και στην τεκνοθεσία των ομόφυλων μας έλεγαν καθαρά πως δεν τους θεωρούν ισότιμους ή τους κατατάσσουν στους ανώμαλους, στους διαβόλους, στους κατώτερους. Προσβάλλουν, όμως, τη νοημοσύνη μας όταν δήθεν νοιάζονται, για παράδειγμα, για το μπούλιγκ που ενδεχομένως να δέχονται στο σχολείο τα παιδιά των γκέι ζευγαριών. Αν είναι έτσι να απαγορεύουμε και τα διαζύγια των ετερόφυλων ζευγαριών ή, ακόμα καλύτερα, να τα υποχρεώσουμε να είναι ευτυχισμένα ό,τι κι αν συμβαίνει στο γάμο τους αφού αυτό είναι το κανονικό, όπως θα έλεγε και μία κουρασμένη αποστάτισσα...

Φυσικά και θα υπάρχουν αποτυχημένοι γκέι γάμοι. Βεβαίως και δεν θα είναι όλα τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών ευτυχισμένα. Όπως ακριβώς δεν είναι επιτυχημένοι όλοι οι γάμοι ετερόφυλων ή τα παιδιά τους. 

Το να μην επιτρέπεις, ωστόσο, να γίνονται όταν θα μπορούσες να βελτιώσεις, π.χ., τη ψυχολογική υποστήριξη όλων των ζευγαριών ή να φτιάξεις προγράμματα κατά τής κακοποίησης ή του σχολικού εκφοβισμού δεν σε κάνει συνετό αλλά οπισθοδρομικό κράτος. Κι όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν θα έπρεπε να έχουν καμία θέση ευθύνης. Δεν είναι, "απλώς", ρατσιστές, είναι κι επικίνδυνοι για το μέλλον τής κοινωνίας μας...

 

   
 

Σ΄ ετούτα εδώ τα μάρμαρα ο Μητσοτάκης δεν χάνει ποτέ...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο αμερικανικό Κογκρέσο είχαν γραφτεί ύμνοι από τα συστημικά ΜΜΕ για τον παγκοσμίου βεληνεκούς ηγέτη μας. Όταν ο πρωθυπουργός τρώει πόρτα από τον πρωθυπουργό τής Μεγάλης Βρετανίας γράφονται πάλι ύμνοι για τον ηγέτη που διεκδικεί με πάθος τα εθνικά μας δίκαια κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Μονά ζυγά ο Μητσοτάκης κερδίζει, οπότε τι χρεία έχουμε αντιπολίτευσης;...

Όταν εργαλειοποιείς τα πάντα είναι φυσικό κάποια στιγμή να έρθουν και τα στραπάτσα. Όταν, για παράδειγμα, δεν σε ενδιαφέρει να νομιμοποιήσεις το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αλλά να την βγεις από τα αριστερά στον Στέφανο Κασσελάκη τότε τρως σφαλιάρα ακόμα κι από τον παρακολουθούμενο από σένα Μ. Βορίδη. Όταν με τη μυστική σου διπλωματία για την οποία δεν έχεις ενημερώσει κανέναν ετοιμάζεις συμφωνία με την Τουρκία θα σου πεταχτεί κι ένας Σαμαράς. Όταν, γενικώς, δεν κάνεις πολιτική αλλά επικοινωνία θα πεθάνεις κι από αυτή κάποια στιγμή...

Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική δεν είναι να τα δίνεις όλα για να βγάλεις μια ωραία φωτό στο Κογκρέσο ούτε να κάνεις εξωτερική πολιτική Ι.Χ. Για να φτάσουμε σε μια συμφωνία με τους Βρετανούς για τα γλυπτά ή με τους Τούρκους για το Αιγαίο είναι προφανές ότι θα γίνουν υποχωρήσεις. 

Όταν, όμως, έχεις ανέλθει στην εξουσία χαρακτηρίζοντας προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών και συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια της εθνικιστικής υστερίας ή όταν αποκαλείς ως πρωθυπουργός εθνική εξαίρεση την αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορείς να απαιτείς εθνική ομοψυχία. Ναι, πρέπει να την έχεις αλλά πρέπει και να είσαι αξιόπιστος. Αλλιώς θα σε γλεντάνε ακόμα και οι δικοί σου...

 
 

Τσιπροφύλακες εξωτερικού...

Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς δεν είναι αλάνθαστος. Αν ήταν, για παράδειγμα, δεν θα έχανε τις τελευταίες εκλογές με 17,85%. Ακόμα και το ότι επέτρεψε στο τέλος τους τσιπροφύλακές του να τον μετατρέψουν σε ένα ξύλινο ομοίωμα του εαυτού του προκειμένου να αισθάνεται πως τους έχει ανάγκη κι αυτό δική του ευθύνη ήταν. 

Το να επιτίθεσαι, ωστόσο, δημοσίως στον Τσίπρα τώρα που έχει αποστρατευτεί (;), ενώ τόσα χρόνια τον υπονόμευες στα μουλωχτά δεν είναι και πολύ γενναίο. Όπως, άλλωστε, και το να φεύγεις από το ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος την παρακαταθήκη Τσίπρα με τον Αλέξη, όμως, να παραμένει στο κόμμα...

Πριν δύο εβδομάδες ο Τσίπρας συναντήθηκε με κάποιους από τους αποστάτες που τώρα μας λένε πως αμάρτησαν για χάρη τού πνευματικού τους πατέρα. Οι συναντήσεις, μάλιστα, δημοσιοποιήθηκαν. Τους ζήτησε σε αυτές να παραμείνουν. Τι έκαναν εκείνοι; Έφυγαν μολαταύτα. Από πού κι ως πού, συνεπώς, εμπλέκουν τον Τσίπρα στον κομπλεξισμό τους;...

Η σκληρή αλήθεια για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως αν αυτό το ξεκαθάρισμα είχε γίνει πριν τέσσερα χρόνια τώρα το κόμμα θα ήταν κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα και υπουργούς την Εφ. Αχτσιόγλου, τον Αλ. Χαρίτση, τον Ν. Ηλιόπουλο, αλλά και τον Στέφανο Κασσελάκη. Η Ιστορία, όμως, δεν φτιάχνεται με τα αν. 

Αυτά είναι αρμοδιότητα του μέλλοντος. Γι' αυτό και παλεύουμε με τα υλικά που έχουμε τώρα. Και με αυτά και με τα καινούρια που θα έρθουν η δεξιά κι αριστερή διαπλοκή θα ηττηθoύν. Και, μάλιστα, πολύ νωρίτερα από όσο πιστεύουν πολλοί...

  

 
 

Ντελιβεράδες του Μητσοτάκη...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει ακόμα το συνέδριό του για να αλλάξει ή να μην αλλάξει θέσεις και ιδεολογία ο μόνος λόγος που οι αποστάτες έφυγαν από το κόμμα είναι γιατί έχασαν τις εκλογές. Αν τους ενδιέφερε τόσο πολύ η Αριστερά θα είχαν μείνει για να την υπερασπιστούν από τον υποτιθέμενο εχθρό της Στέφανο Κασσελάκη. Όταν, όμως, απουσιάζουν τα επιχειρήματα η κουβέντα πηγαίνει στην τοξικότητα. Των άλλων βεβαίως γιατί οι ίδιοι ήταν παναγίτσες...

Τοξικότητα είναι και να πιάνεις από το λαιμό τον σύντροφό σου, να μην συγχαίρεις τον αντίπαλό σου που σε νίκησε, να μην του δίνεις το ελάχιστο περιθώριο χρόνου, να απαιτείς πραξικοπηματική καθαίρεση του νεοεκλεγμένου προέδρου, να φεύγεις με την έδρα που οι πολίτες έδωσαν πρωτίστως στο κόμμα ή να διασπάς χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα μια ομιλία στο ΣΕΒ, τη νοικοκυρεμένη Ελλάδα και, φυσικά, τον Π. Πολάκη. Τοξικότητα, είναι, επίσης, να μην κάνεις καμία αυτοκριτική γιατί έχασες παρά μόνο να λες πως το πόπολο παραπλανήθηκε. Όπως και το να κάνεις γάμο συμφέροντος μόνο και μόνο γιατί δεν βρήκες δέκατο αποστάτη...

Τα κόμματα δεν γίνονται για να ποτίζουμε τους εγωισμούς μας ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να γίνονται γι' αυτόν το λόγο. Το να παρουσιάζεται, συνεπώς, η αποχώρηση της ηγεσίας τής Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σαν να καταστράφηκε το σύμπαν θα είχε ένα πολιτικό νόημα αν εκπροσωπούσε κάτι παραπάνω από το 3% των φοιτητών, όπως εκπροσωπούσε. 

Αυτοί που έφυγαν, ωστόσο, γενικώς από το ΣΥΡΙΖΑ- γύρω στους χίλιους από τα συνολικώς 150.000 μέλη- όχι μόνο δεν πέτυχαν ποτέ την κοινωνική γείωση αλλά την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι για να μην χάσουν οφίτσια και δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς. Είναι τόσο ιδεολόγοι που δεν παραιτούνται καν από τις κομματικές θέσεις τους μήπως και χάσουν την αποζημιωσούλα τους. Οι ντελιβεράδες τόύ Κ. Μητσοτάκη...

 

 
 

Βασάνισαν μέχρι να βασανιστούν...

Από τη στιγμή που ανακοίνωσαν την αποστασία τους, ύστερα από πολλά ήξεις αφήξεις, προσπαθούν να μας πείσουν πόσο βασανίστηκαν για να πάρουν αυτή την απόφαση, πόσο αγαπούν το ΣΥΡΙΖΑ και πως οι ίδιοι δεν ήταν περαστικοί από αυτό το κόμμα. Ενδεχομένως και να βασανίστηκαν, δεν το έδειξαν και πολύ πάντως όλους αυτούς τους μήνες που αντιπολιτεύονται τον Στέφανο Κασσελάκη κι εμμέσως τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά πάντως όχι τον Κ. Μητσοτάκη. Κι αυτό όταν δεν έκαναν λευκή απεργία, αφήνοντας τα κορόιδα να κάνουν τη δουλειά για να είναι ξεκούραστοι τώρα που θα φτιάξουν δική τους Κοινοβουλευτική Ομάδα και θα αναγκαστούν να πουν και καμιά κουβέντα σε βάρος τού πρωθυπουργού...

Όταν αγαπάς κάποιον ή κάτι είσαι πρόθυμος και να κάνεις υποχωρήσεις για να μείνεις στη ζωή του. Δεν λέω πως πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσει, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν φεύγεις από ένα κόμμα που υποτίθεται πως αγαπάς γιατί αυτός από τον οποίο έχασες με τις ψήφους των μελών του αναφέρεται σε stock options ή στη νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Ούτε, φυσικά, κάνεις δίκη προθέσεων, ιδίως όταν μπορείς να συνδιαμορφώσεις τις θέσεις του κόμματος στα όργανα και στο συνέδριο. Και ιδίως όταν κρατάς για τον εαυτό σου το προνόμιο να αποκαλείσαι Αριστερός και όλοι οι υπόλοιποι είναι ή δεν είναι αναλόγως της δικής σου έγκρισης ή απόρριψης της αριστεροσύνης τους...

Οι πράξεις σου είναι οι καλύτεροι κριτές των λόγων σου. Και στην πράξη οι αποστάτες δεν έδειξαν ποτέ καμία διάθεση συνεννόησης με τον Στέφανο Κασσελάκη. Αντί να δείξουν έστω τη στοιχειώδη κατανόηση για το ότι είναι νέος στη χώρα και στην πολιτική τον πολέμησαν από την πρώτη ημέρα σαν να ήταν ο μεγαλύτερος ολετήρας στην Ιστορία τής Αριστεράς... 

Αν ήταν κατηγορούμενος στο δικαστήριο θα του έδειχναν μεγαλύτερη επιείκεια. Όχι όμως, τον αντιμετώπισαν σαν παρείσακτο, όπως οι ρατσιστές τους μετανάστες, όπως οι μέτριοι τους ικανούς. Στη δημοκρατία, ωστόσο, ακόμα και στην κοινοβουλευτική, όλοι στο τέλος παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Άλλοι δικαιώνονται κάποια στιγμή κι άλλοι καταλήγουν στο σκουπιδοτενεκέ τής Ιστορίας...

 

Για να πας μπροστά τη νοικοκυρεμένη Ελλάδα πρέπει πρώτα να σε ακολουθήσει...

Γιατί ο Κ. Μητσοτάκης σπαταλά τα άνοστα ευφυολογήματά του στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη; Οφείλεται μόνο στο ότι είναι εύκολο να χτυπάς τον πεσμένο; Είναι κι αυτό, ο πρωθυπουργός άλλωστε ήταν αλαζόνας και πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτός και οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι του κατανοούν πως ο μόνος μέσα στην κατατεμαχισμένη αντιπολίτευση που μπορεί να γκρεμίσει την παντοδυναμία του είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς άλλος...

Αν το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάξει πρόεδρο δεν έχει μέλλον. Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι καλός για κομματικές λοβιτούρες, το πολιτικό του χάρισμα ωστόσο είναι μηδαμινό. Οι αποστάτες, εξάλλου, θα διασπαστούν πιο γρήγορα από όσο διέσπασαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό συμβαίνει όταν δεν σε συνδέει στην ουσία η ιδεολογία παρά μόνο το μίσος και το κόμπλεξ για έναν νέο άνθρωπο. Όσο για το ΚΚΕ, όταν βολεύεσαι με το να είσαι ο χρήσιμος ηλίθιος ενός συστήματος που υποτίθεται πως μισείς τότε έχεις βάλει φρένο και στο πόσο θέλεις να το αλλάξεις...

Ο μόνος στην ευρύτερη Αριστερά που έχει στρατηγική νίκης είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Μόνο το μέλλον θα δείξει αν είναι ορθή ή όχι, αλλά έχει και βασικός της άξονας είναι η αποφυγή των λαθών τα οποία στοίχισαν στον Αλέξη Τσίπρα. Ένα από αυτά ήταν και το ζήτημα της αξιοπιστίας την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανάκτησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. 

Αυτό, βεβαίως, συμπεριλαμβάνει να μιλάς κι απαξιωτικά για τσακαλώτους και κατρούγκαλους, που έτσι κι αλλιώς δεν ανήκουν πλέον στο κόμμα, και να προσελκύεις και τους νοικοκυραίους. Σε διαφορετική περίπτωση δεν είσαι κυβερνώσα αλλά ελιτίστικη Αριστερά... 

Ο Κασσελάκης, εξάλλου, δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπίζεται ένα κυβερνητικό παρελθόν για το οποίο δεν έχει καμία ευθύνη ούτε για τα θετικά του ούτε για τα αρνητικά του. Ας βγαίνει ο Τσίπρας στη Βουλή να το κάνει για να φέρνει σε δύσκολη θέση τους αποστάτες...

 

Μόνο ο Κασσελάκης έχει καταλάβει τι έχει συμβεί στην Αριστερά...

Και τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες θα αποτελειώσει και το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξήσει και το πόπολο θα συνεχίσει να εξαπατά με pass προς όφελος της ολιγαρχίας που υπηρετεί. Και γιατί να μην συνεχίσει να το κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Το 41% πήρε στις εκλογές, την αντιπολίτευση την έχει στα σκοινιά και τα ΜΜΕ στην απόλυτη υπηρεσία της...

Όταν γίνεται ήδη συζήτηση για τρίτη τετραετία Μητσοτάκη καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να μιλάμε για το ποιος θα επικρατήσει στο "μικρό τελικό" ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Εν τέλει κι ανεξαρτήτως ποιος θα είναι δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος δεν θα έχει καμία σημασία αν στις ευρωεκλογές κινούνται όλοι λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 15%. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο ότι θα προκύψει η ανάγκη για ένα νέο σχηματισμό με προοπτική νίκης...

Ξέρετε γιατί εκτιμώ πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα τα καταφέρει; Γιατί είναι ο μόνος που έχει εντοπίσει το πρόβλημα της ευρύτερης Αριστεράς κι αυτό είναι πως ο κόσμος της απέχει από τις εκλογές. Στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι κερδίζουν γιατί χάνει ο αντίπαλός τους κι ας είναι οι διαρροές του προς αυτούς μικρές. Στο ΚΚΕ, πάλι, έτσι και μια δημοσκόπηση τους δείξει δεύτερους θα κάνουν τα πάντα για να περιχαρακωθούν στην ασφάλεια του τριτοτέταρτου. Όσο για τους αποστάτες, αυτοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17,85% στις εκλογές κι όχι 47,85%... 

Βεβαίως για να επιστρέψουν αυτοί οι πολίτες στις κάλπες δεν αρκούν ούτε τα επικοινωνιακά χαρίσματα ούτε η δαιμονοποίηση Μητσοτάκη. Θα χρειαστούν άμεσα προτάσεις για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όταν συμβεί κι αυτό τότε σε μερικά χρόνια θα μιλάμε γι' αυτές τις ημέρες και θα γελάμε... 

 
 

Αν ο Πολάκης δεν ήταν εφοπλιστής ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα ήταν ενωμένος...

Από όσο γνωρίζω ο Π. Πολάκης δεν είναι απόδημος Έλληνας ούτε εφοπλιστής ούτε έχει εργαστεί στη Goldman Sachs ούτε έχει υπερασπιστεί ποτέ το νεοφιλελευθερισμό. Έχει ελαττώματα που έχουν στοιχίσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτά δεν ταυτίζονται με τα όποια ελαττώματα του Στέφανου Κασσελάκη. Τότε γιατί οι "κουρασμένοι" τον επικαλούνται ως λόγο αποχώρησης; Θέλουν να μας πουν πως αν ο Κασσελάκης τους είχε πάρει τη μπουκιά από το στόμα χωρίς τη σύμπραξη Πολάκη θα τον στήριζαν και τώρα τους ενοχλεί ο αψύς κρητικός;...

Η πικρή αλήθεια για τους 6+ 6- 12 είναι πως θα πολεμούσαν τον Κασσελάκη από την πρώτη ημέρα, όπως κι έπραξαν, ακόμα κι αν τον πολεμούσε κι ο Πολάκης. Μόνο γενναίο δεν είναι, συνεπώς, να κρύβονται πίσω από έναν πράγματι τοξικό λόγο για να δικαιολογήσουν συμπεριφορές που αν ήταν οι ίδιοι θύματά τους θα ζητούσαν από την πρώτη στιγμή το κεφάλι των υπονομευτών τους. Στην πραγματικότητα είναι δειλό, πολύ δειλό να έχεις αποφασίσει να φύγεις αλλά να παραμένεις υποβάλλοντας όχι τον Κασσελάκη και το ΣΥΡΙΖΑ αλλά τους προοδευτικούς πολίτες τής χώρας στο μαρτύριο της σταγόνας γιατί έτσι πιστεύεις ότι θα διασώσεις την πολιτική σου καριέρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Μόνο που οι ψηφοφόροι του δεν πηγαίνουν, ως επί το πλείστον, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ ή στο ΚΚΕ αλλά στην αδιευκρίνιστη ψήφο. Περιμένουν να καταλαγιάσει η φουρτούνα για να πάρουν τις αποφάσεις τους. Δεν θα περιμένουν, όμως, για πολύ ακόμα και σίγουρα όχι μέχρι τις ευρωεκλογές... 

Ο Κασσελάκης έχει απλώσει πολλές φορές το χέρι, περισσότερες από όσες χρειαζόταν. Τώρα οφείλει να το απλώσει ακόμα μια φορά, για να κουνήσει το μαντήλι σε όσους καπηλεύτηκαν την Αριστερά για να ανακουφίσουν τις διαψευσμένες τους φιλοδοξίες και για να οδηγήσει μπροστά όσους πιστεύουμε ότι για να έχουν οι ιδέες μας αξία πρέπει να δοκιμάζονται στη αρένα κι όχι στα θεωρεία...

 

Οι κουρασμένοι κούρασαν...

Αν το "φαινόμενο Κασσελάκης" έχει γίνει ήδη βιβλίο, με τον εκφραστή του να έχει μάλιστα τα άντερα να μιλήσει στην εκδήλωση παρουσίασης ενός πονήματος που αναπαράγει στερεότυπα με τη σέσουλα, πρέπει να γραφτεί ένα και για το "φαινόμενο Αχτσιόγλου". Πώς, δηλαδή, μια νέα γυναίκα με μία επαρκή πολιτική παρουσία, αν κι όχι χαρισματική, μετατρέπεται σε μερικούς μήνες ή επιτρέπει να την μετατρέψουν από το κορίτσι τής διπλανής πόρτας σε διψασμένη για εκδίκηση μέγαιρα γιατί δεν της δόθηκε ο θρόνος που θεωρούσε πως δικαιούταν. Κι αυτό το βιβλίο δεν θα περιέχει δοξασίες, αλλά δυστυχώς πραγματικά γεγονότα...

Μπορεί να έχει δίκιο σε πολλά για τα οποία κατηγορεί τον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά ήταν η ίδια, για παράδειγμα, που προέταξε την εκλογή προέδρου από ένα συνέδριο που θα διατύπωνε το πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα υπηρετούσε ο πρόεδρος. Ούτε το "κόμμα δομών" είναι ολοκληρωμένο πολιτικό μανιφέστο ούτε είναι δυνατό να προτάσσεται ως λύση για το ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αυτές ακριβώς οι δομές κι οι συμβιβασμοί που έκανε εντός τους ο Αλέξης Τσίπρας που έφεραν το 17,85% του Ιουνίου. Κι όταν χάνεις καθαρά αποδέχεσαι την ήττα σου όπως θα περίμενες από τον αντίπαλό σου να πράξει αν είχες κερδίσει εσύ...

Δεν είναι ντροπή να σε έχει απογοητεύσει μια εκλογική ήττα. Ποιος προοδευτικός πολίτης, άλλωστε, δεν απογοητεύτηκε το Μάιο και τον Ιούνιο; Ούτε είναι ντροπή να αισθάνεσαι κουρασμένος και να θέλεις να περνάς περισσότερο χρόνο με το παιδί σου... 

Οι κουρασμένοι, ωστόσο, κούρασαν και τους προοδευτικούς πολίτες με τις γελοίες δικαιολογίες τους για να μην δώσουν έστω την ανοχή τους σε έναν νέο άνθρωπο που δηλώνει πως θέλει να αναγεννήσει την Αριστερά. Τον πολεμούν από την πρώτη ημέρα όχι για τις ιδέες του αλλά γιατί τους πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα... 

Είχαν μοιράσει τους ρόλους στο ΣΥΡΙΖΑ της μιζέριας και ήρθε το αμερικανάκι να δώσει ζωή στο νεκροταφείο τους και να δοκιμάσει να δημιουργήσει ξανά το ΣΥΡΙΖΑ της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ηρωοποίησαν την ήττα τους, υπονόμευσαν την προοπτική νίκης, πρόβαλαν στους άλλους το βούρκο τους και τώρα ανοίγουν σκισμένα πανιά για την πολιτική ανυπαρξία...  

 

 
 

Πενηντάρης και του φαίνεται...

Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν άνθρωπος θα ήταν σήμερα ένας κουρασμένος μεσήλικας που είδε πολλά στη ζωή του, πέτυχε αλλά κι απέτυχε να αλλάξει τη χώρα και τον κόσμο. Δεν γκρέμισε ο ΕΛΑΣ το Γ΄ Ράιχ ούτε οι φοιτητές τη χούντα. 

Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, έσωσαν την τιμή ενός λαού που σε διαφορετική περίπτωση θα περίμενε απλώς ταπεινωμένος τη λύτρωσή του από άλλους. Όσοι, τέλος πάντων, ανάμεσά του δεν ήταν ευχαριστημένοι από την αποφυγή τού να σκέφτονται και να αποφασίζουν...

Κι αν δεν ζούμε σήμερα υπό δικτατορικό καθεστώς δεν μπορούμε, όμως, να υπερηφανευόμαστε για το επίπεδο της δημοκρατίας μας και του κράτους δικαίου. Παρακολουθήσεις, αστυνομική αυθαιρεσία, υπερκέρδη για τις ελίτ κι επιδοματάκια για τους πολλούς, δημόσια υγεία σε αποσύνθεση, παιδεία σε αναζήτηση ταυτότητας, ελευθερία υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει η οικονομική ολιγαρχία με τις παραφυάδες της, ελευθεροτυπία μέχρι που εκεί που δεν στενοχωρεί την εξουσία, λογοκρισία και μιντιακός έλεγχος που λίγο απέχουν από την ΥΕΝΕΔ. Αν μισό αιώνα αργότερα θεωρούμε πως έχουμε απομακρυνθεί από τον αυταρχισμό μάλλον δεν βλέπουμε την αντικατάσταση των τανκ από την προπαγάνδα...

Ο Σωκράτης Φάμελλος το είπε εύγλωττα στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τα Τέμπη. Αυτή η κυβέρνηση είναι πράγματι δυστύχημα δημοκρατίας. Κι όσο στην αξιωματική αντιπολίτευση θα κυνηγάνε την ουρά τους στο Μαξίμου θα ασελγούν πάνω στο πτώμα της ξανά και ξανά. Κι αν κάποιοι που βρίσκονται ταυτοχρόνως εντός κι εκτός τού ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι θα βγουν κερδισμένοι από τον πόλεμο φθοράς στον Στέφανο Κασσελάκη δεν πράττουν τίποτα παραπάνω από ό,τι εξαναγκάζονταν οι Εβραίοι να κάνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να σκάβουν, δηλαδή, τον ομαδικό τους τάφο... 

 
 

Πάμε από το 1997 κι όπου δεν βγει...

Η τραγωδία των Τεμπών δεν θα είχε συμβεί αν υπήρχαν δύο σταθμάρχες κι όχι ένας ρουσφέτι- αχθοφόρος, αν λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση στη Λάρισα κι ο δευτεροβάθμιος έλεγχος στην Αθήνα. Δεν φταίει ούτε η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, όπως μας λέει το ΚΚΕ, ούτε το ότι δεν ολοκλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μια σύμβαση που την παρέλαβε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέσα στα προβλήματα και στα σκάνδαλα. Το να συγκροτείς, συνεπώς, μια εξεταστική επιτροπή για το τι συνέβη στο σιδηρόδρομο από το 1997 με το σκεπτικό πως όλοι φταίνε το ίδιο είναι σαν να ξεπλένεις αυτούς που πραγματικά φταίνε...

Φυσικά κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέδωσε το 2019 ένα σιδηρόδρομο που θα τον ζήλευαν στην Ιαπωνία. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν είχε παραλάβει, για παράδειγμα, μία γραμμή κι αυτή μη ηλεκτροδοτούμενη για το Αθήνα- Θεσσαλονίκη; Όταν παρέδωσε, όμως, την εξουσία και διπλή γραμμή υπήρχε και ηλεκτροδοτούμενη ήταν και δύο σταθμάρχες που δεν ήταν ρουσφέτια εργάζονταν στη Λάρισα και τηλεδιοίκηση υπήρχε και δευτεροβάθμιος έλεγχος. Το να λες, επομένως, στο πόπολο πως φταίει μια Κοινοτική Οδηγία για το διαχωρισμό υποδομών και μεταφορών, όταν μάλιστα οι υποδομές παρέμειναν στο κράτος, δαιμονοποιείς την Ευρώπη, ξεπλένεις τους ενόχους και καταλήγεις ο χρήσιμος ηλίθιός τους...

Οι πολίτες, για να μην μιλήσω για τους συγγενείς των θυμάτων, δεν ενδιαφέρονται για τις διαφορές ανάμεσα σε εξεταστική και προανακριτική. Θέλουν την αλήθεια και γιατί κάποιοι είναι νέοι στην ηλικία, όπως οι περισσότεροι νεκροί, και κάποιοι άλλοι γονείς. 

Μπορεί να πείστηκαν ενόψει των εκλογών πως όλοι φταίνε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν επιθυμούν την τιμωρία των ενόχων. Οι εκλογές, εξάλλου, ούτε καταδικάζουν ούτε αθωώνουν από ποινικά αδικήματα. Μόνο οι φυσικοί δικαστές... 

    

 
 

Αριστεροί εκ του περισσού...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιθυμεί μόνο τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και την αντικατάστασή τους από ένα κεντροαριστερό εξαπτέρυγο εύκολα διαχειρίσιμο. Το ΚΚΕ, πάλι, όπως τόσες φορές έκανε στην ιστορία του, αποδέχεται το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου της δεξιάς. Γιατί τι άλλο από αυτό είναι να υπάρχει πρόσφατο πόρισμα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τα τρένα- φρέσκα κουλούρια δηλαδή- που αναφέρεται και σε ποινικά αδικήματα, αλλά εσύ να επιλέγεις να συνταχθείς με τη ΝΔ για μια απλή εξεταστική που θα καλύπτει ένα εύρος από το 1997 μέχρι σήμερα; Και γιατί όχι από το 1996, το 1896 ή τον Χαρίλαο Τρικούπη;...

Οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε κάτι λιγότερο από επτά μήνες από σήμερα. Αυτός ο χρόνος στην πολιτική μοιάζει με αιώνας ακριβώς γιατί οι πολιτικοί κρίνονται ημέρα με την ημέρα. Όποιος, συνεπώς, προεξοφλεί καταστροφές ή θριάμβους μάλλον λογαριάζει χωρίς τα γεγονότα. Κι όποιος πιστεύει ότι η Αριστερά πέθανε γιατί ο ίδιος είναι ένα πολιτικό πτώμα μπερδεύει το άτομο με το σύνολο, την αφεντιά του με ιδέες που είναι πολύ πιο στιβαρές από τους εκάστοτε νταβατζήδες τους...

Στην πολιτική, επίσης, δεν ισχύει η αριθμητική τού δημοτικού. Ένα συν ένα, για παράδειγμα, δεν θα κάνει δύο για την Εφ. Αχτσιόγλου αλλά μηδέν αν επιλέξει τον Ευκλ. Τσακαλώτο από την αποδοχή τής ήττας. Κι επίσης στην πολιτική είναι άλλο να φαίνεται πως φεύγεις κι άλλο πως σε διώχνουν, όπως πέτυχε να φανεί ο Στέφανος Κασσελάκης με τους ομπρελίτες. Κι αν πιστεύεις ότι Αριστερά δεν είναι η άμεση δημοκρατία, αλλά οι Κεντρικές Επιτροπές, η Πολιτική Γραμματεία, οι απαράτσικ και η νομενκλατούρα τότε βρίσκεσαι εγγύτερα του Περισσού από όσο πιστεύεις κι ακόμα εγγύτερα της πολιτικής ανυποληψίας...  

   
 

Μην το καθυστερούμε κι άλλο...

Αν ο μέσος πολίτης διέθετε το χρόνο να διαβάσει τους ποταμούς λέξεων σε βάρος τού Στέφανου Κασσελάκη που έχουν γραφτεί τον τελευταίο μήνα και δεν γνώριζε τι συμβαίνει θα πίστευε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αυτήν τη θέση τουλάχιστον μια δεκαετία. Πως έχει αφήσει, δηλαδή, το αποτύπωμά του, έχει κυβερνήσει, έχει, τέλος πάντων, ένα έργο πίσω του που μπορεί και πρέπει να κριθεί. Κι επειδή αυτά τα κείμενα είναι απαξιωτικά για τον Κασσελάκη σε βαθμό που να πιστεύεις ότι πρόκειται για τη μετενσάρκωση του διαβόλου θα πίστευε επίσης κάποιος ότι εκείνοι που τα γράφουν ως καλοί κι ανοιχτόμυαλοι Αριστεροί θα τον είχαν συμβουλεύσει φιλικά σε κάποιο στάδιο αλλά ο ξερόλας Κασσελάκης τους έκλεισε την πόρτα...

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί. Απλώς κάποιοι- μια ολοφάνερη μειοψηφία- αποφάσισαν να τον μισήσουν από την πρώτη ημέρα που τους χάλασε τη σούπα. Τη μια τον λένε απολίτικο και την άλλη δεξιό, χρησιμοποιούν στερεότυπα ως επιχειρήματα, αποσπάσματα ομιλιών ως μανιφέστα, κινήσεις τού σώματος ως άσκηση πολιτικής, μετατρέπουν κομματικές συνεδριάσεις σε Θύρα 4, 7, 13 και 21 μαζί και ύστερα τους φταίει η κοινωνία που τους έχει γυρίσει την πλάτη. Ακόμα και το καταστατικό τού ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησαν κατά το δοκούν για να περιβάλουν με δήθεν θεσμικότητα το φραξιονισμό τους την ίδια ώρα που το έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους για να παραμείνουν βουλευτές...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα κυβερνά για πάντα, το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει και το ΚΚΕ έχει όρια που του επιβάλει ο σταλινισμός του. Συνεπώς τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα για το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως έχει χρόνο. 

Είχε, αλλά τον σπατάλησε ουκ ολίγες φορές. Η πολιτική, ωστόσο, απεχθάνεται τα κενά. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες εκεί έξω που προσδοκούν σε ένα σήμα επανεκκίνησης. Μην το καθυστερούμε κι άλλο...

  

 
 

Υποτιμήστε τον κι άλλο...

Οποιοσδήποτε πολύπειρος δικηγόρος θα σου πει πως όταν ο πελάτης του είναι ένοχος καταφεύγει σε διαδικαστικά ζητήματα για να γλιτώσει όσα μπορεί. Αυτό έκαναν και το Σαββατοκύριακο οι πρώην σύντροφοι που ήταν πρώην εδώ και χρόνια στην ουσία, αλλά και παραμένοντες που σκοπεύουν να υπονομεύουν στη θέση των πρώην υπονομευτών. Το να επικαλείσαι, συνεπώς, ένα καταστατικό το οποίο έχεις τσαλαπατήσει- πουθενά δεν λέει, για παράδειγμα, πως μπορείς να υπονομεύεις τον πρόεδρο από την πρώτη ημέρα εκλογής του- μάλλον αδυναμία δείχνει παρά σοβαρότητα...

Ο πολιτικός θάνατος των τσακαλώτων έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό. Δυστυχώς, όμως, στον πολιτικό τους τάφο επέλεξαν να τους ακολουθήσουν Έφη Αχτσιόγλου και Διονύσης Τεμπονέρας. Διάλεξαν να δώσουν τις λανθασμένες μάχες όταν υπάρχουν και σωστές να δώσουν ακόμα κι απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη. Και κάπως έτσι ξόδεψαν πριν καν πατήσουν τα σαράντα τους το πολιτικό τους κεφάλαιο είτε ακούγοντας τις συμβουλές των χειρότερων συμβούλων είτε μπερδεύοντας τη σκιά τους με το μπόι τους...

Τόσο οι εντός- οι μέχρι πρότινος και οι παραμένοντες- όσο και οι εκτός συνεχίζουν να κάνουν ένα μεγάλο λάθος στη συμπεριφορά τους απέναντι στον Κασσελάκη. Τον υποτιμούν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτει τώρα που ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Μαζί με το ότι ακούει το λαό αντί να τον νουθετεί... 

 
 

O Τέμπη o mores...

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν χαρακτηρίσει Τραμπ ακόμα και μελλοντικοί πρώην του σύντροφοι τον Στέφανο Κασσελάκη; Αυτό συμβαίνει όταν προσπαθείς να περιγράψεις με απλοϊκότητες κάποιον που δεν ξέρεις και δεν θέλεις να μάθεις. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, είναι αυτοί που είναι κάθε λέξη τού τραμπισμού. Η δήλωση Γεωργιάδη για τα Τέμπη απλώς το επιβεβαίωσε...

Ο Κασσελάκης προφανώς και δεν έχει την πολιτική εμπειρία των αντιπάλων του. Ενδεχομένως να μην έχει κι άλλα τους χαρίσματα. Διαθέτει, όμως, ενσυναίσθηση, την οποία δείχνει κι όταν οι κάμερες είναι κλειστές. Κι αν μη τι άλλο δεν έχει τον κυνισμό των αντιπάλων του. Τουλάχιστον όχι ακόμα, αφού η πολιτική μπορεί να διαβρώσει και τις αγνότερες των ψυχών...

Το μεγάλο πρόβλημα με την ελληνική κοινωνία δεν είναι γιατί η ΝΔ δεν έχασε την εξουσία μετά τα Τέμπη και τις υποκλοπές. Είναι πως δεν μπήκαμε καν στον κόπο να τα συνυπολογίσουμε στην ψήφο μας... 

Τα δισ. που μοιράστηκαν με το ελικόπτερο εξαιτίας τής πανδημίας μάς έκαναν να λησμονήσουμε ακόμα και τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς από τον covid. Αν η ενσυναίσθησή μας ήταν μεγαλύτερη δεν θα είχαμε καν υπουργούς όπως ο Γεωργιάδης, πολλώ δε μάλλον δεν θα τους συγχωρούσαμε οποιαδήποτε λεκτική εκδήλωση απανθρωπιάς...

Λένε όσα λένε και πράττουν όσα πράττουν γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι το πορτοφόλι. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα δεν κλάψαμε ούτε για τα παιδιά μας που χάθηκαν στα Τέμπη, για να μην μπω καν στον κόπο να αναφερθώ στα παιδιά των "σκουρόχρωμων" στην Πύλο... 

 

 

Το σκουρόχρωμο ΠΑΣΟΚ...

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του αρχιερέα τής διαπλοκής ήταν δύο διαφορετικά κόμματα. Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη δεν μπορεί να τιμά εξίσου και τα δύο αυτά ΠΑΣΟΚ. Οφείλει να επιλέξει κι αν η επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη τότε στην ουσία παραμένει αυτό που είναι εδώ και μία δεκαετία, παρακολούθημα δηλαδή της δεξιάς...

Το μισό υπουργικό συμβούλιο Μητσοτάκη αποτελείται από ορφανά τού πρωθυπουργού των Ιμίων, του χρηματιστηρίου, της Siemens, των Greek statristics, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων κι Ολυμπιακών Αγώνων, γενικότερα της φούσκας που έσκασε στα μούτρα μας το 2009. Κι όταν ένα άλλο ορφανό, η Αν. Διαμαντοπούλου, μιλά για τον "κίνδυνο" της σκουρόχρωμης Ευρώπης, επιβεβαιώνει αυτό που λέμε εδώ και χρόνια και που αποτυπώνεται και στη σύνθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη: στην Ελλάδα υπάρχουν, πράγματι, δύο άκρα, η άκρα δεξιά και το ακραίο κέντρο που ομονοούν απέναντι στην πρόοδο...

Αν το ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη θέλει να διερευνηθούν σκάνδαλα του καθεστώτος Μητσοτάκη και, κυρίως, να το ρίξει έχει τη δυνατότητα θεσμικής συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί, όμως, να υπερασπίζεται ένα παρελθόν, το παρελθόν του, που εκτίναξε το δημόσιο χρέος και το οποίο τώρα έχει βρει καταφύγιο στη ΝΔ. Σε διαφορετική περίπτωση θα δικαιωθούν οι κακοπροαίρετοι που μιλούν για δεκανίκι τής δεξιάς κι όχι για ανταγωνιστικό της πόλο...

 

Μόνο υπερηφάνεια για την ακίνητη, μουσειακή, ιδιοκτησιακή και συμπλεγματική αριστερά...

Όταν δεν είναι η εθνική ενότητα αυτοσκοπός δεν μπορεί να είναι η κομματική. Αν, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση παραβιάζει συστηματικώς το κράτος δικαίου και νομοθετεί υπέρ τής ελίτ δεν είναι δυνατό τα υπόλοιπα κόμματα να της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας. Παρομοίως, όταν κάποιοι δεν σέβονται ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ένα πρόσωπο που τους έχει απλώσει το χέρι και, κυρίως, τις δεκάδες χιλιάδες μέλη που το ψήφισαν πόσο θράσος έχουν για να μιλούν για τοξικό κλίμα που άλλοι δήθεν δημιουργούν; Κι όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς που την επικαλούνται με την ίδια ευκολία που οι απατεώνες χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό...

Όχι πως έχει μεγάλη σημασία και για τους Αριστερούς αφού ανάμεσά τους δεν έλαβε ούτε 9%, αλλά ο Ευκλ. Τσακαλώτος δεν αισθάνεται υπερηφάνεια για την Αριστερά. Αν, βεβαίως, εκλεγόταν πρόεδρος ή, έστω η Έφ. Αχτσιόγλου ή ο Στ. Τζουμάκας, τα συναισθήματά του θα ήταν διαφορετικά. 

Πάντα, βεβαίως, για το καλό τής Αριστεράς που για την ΑΟΡΑ είναι όπως για τον Κ. Μητσοτάκη τα 33 του ακίνητα. Κι αυτή ακριβώς την Αριστερά θέλουν όσοι βαυκαλίζονται πως είναι ανανεωτές και ριζοσπάστες, την ακίνητη Αριστερά, ένα μουσείο ιδεών που να περιφέρεται χωρίς σκοπό στην πολιτική κονίστρα...

Την ίδια ώρα που οι μουλάδες τής Αριστεράς ξεκατινιάζονταν επί τέσσερις ώρες γι' άλλη μια φορά δημοσίως κάποιοι τιμούσαν τον αρχιερέα της διαπλοκής που άνοιξε το δρόμο για τη χρεοκοπία. Για τους μουτζαχεντίν, ωστόσο, του Τριανόν κατάρα της χώρας ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και είναι τώρα ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Τους πείραξε ο αρχηγισμός Τσίπρα που έφαγε το κεφάλι του γιατί αναζητούσε συναινέσεις με αυτούς που τον υπονόμευαν κι ο κυβερνητισμός του, η επιδίωξη δηλαδή η Αριστερά να βρίσκεται μέσα στο τερέν κι όχι στην εξέδρα. Πολύ κλάμα, πολύς φατριασμός, πολύς κουτσαβακισμός, πολύ λίγοι και ποσοτικά και ποιοτικά για τον 21ο αιώνα... 

   

 
 

Ανεντιμότατοι σύντροφοι...

Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπερηφανεύεται για την ιδεολογική της καθαρότητα- έστω και λίγο σκονισμένη από το μνημόνιο-, όχι όμως και για την εντιμότητά της. Δεν είναι, για παράδειγμα, έντιμο να αποκαλύπτεις την ονομασία νέου κόμματος και του στόχου του για τις ευρωεκλογές και την ίδια ώρα να επικαλείσαι την ανεκτικότητα της Αριστεράς για να μην σου πάρουν το σκαλπ. Και ούτε είναι έντιμο να κρατάς ίσες αποστάσεις όταν συμβαίνουν αυτά, προσδοκώντας στην ουσία στην πτώση τού αρχηγού ώστε να πάρεις της ρεβάνς με υψωμένο ή όχι το βελούδινο χεράκι σου...

Το τι κάνει η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι γνωστό. Το έκανε, άλλωστε, εδώ και χρόνια και σε βάρος ενός προέδρου που δεν ήταν δεξιός, αμερικανάκι κι εφοπλιστής. Σε αυτόν επιτέθηκαν, άλλωστε, και στη μάζωξη του Τριανόν... 

Το ζήτημα είναι τι κάνει ο πρόεδρος. Κι όσο δεν κάνει και πολλά για να τελειώνει με αυτή την αντιπολίτευση, ιδίως αν κάνει πίσω ως προς τις διαγραφές, τότε θα χάνει από παντού κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαϋλωθεί. Αυτοί που τον θεωρούν όργανο του διεθνούς καπιταλισμού έχουν πάει στο ΚΚΕ ή θα πάνε στην ΑΟΡΑ κι εκείνοι που πίστεψαν στην αποφασιστικότητά του δεν θα έρθουν ποτέ...

Κατανοώ πως ο Στέφανος Κασσελάκης θέλει να πείσει πως είναι Αριστερός, υπέρ τού κράτους δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι ούτε είναι κακό να τα θέλει όλα αυτά, αντιθέτως. Είναι μέγα λάθος, ωστόσο, για να πείσει την κοινωνία και να τα πετύχει να επανέρχεται σε τακτικές και στρατηγικές που απέτυχαν στις τελευταίες εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε γιατί πολεμήθηκε κι από τους δικούς του, είτε σκοπίμως είτε όχι. Δεν είναι, ωστόσο, τοτέμ, πολλώ δε μάλλον το σύστημα της Κουμουνδούρου που τον έσπρωξε στην καταστροφή και τώρα, μέσα στη δολιότητα ή στην ανεπάρκειά του, σπρώχνει έναν ακόμα αρχηγό στο γκρεμό...

 

Ελεύθερη Παλαιστίνη, ελεύθερο Ισραήλ...

Μακάρι ανθρώπους να σκότωναν μόνο οι, με επιστημονικούς όρους, ψυχικώς διαταραγμένοι. Η εγκληματικότητα- παράνομη και νομιμοποιημένη- δεν θα βρισκόταν σε αυτά τα ύψη. Ανθρώπους, όμως, σκοτώνουν κι άνθρωποι χωρίς ιατρικό ιστορικό ή μέλλον. Υπό μία, ωστόσο, πολύ βασική προϋπόθεση: να έχουν πείσει πρώτα τον εαυτό τους πως δεν σκοτώνουν άνθρωπο, αλλά ένα υποδεέστερό τους κτήνος, ένα παράσιτο και τίποτα παραπάνω...

Αν κάποιος πειστεί ότι οι Παλαιστίνιοι ή οι Ισραηλινοί είναι ζώα τότε δεν διαπράττει ανθρωποκτονία, αλλά στη χειρότερη περίπτωση ζωοκτονία και στην καλύτερη για τον ίδιο θα έπρεπε να του απονεμηθεί κι έπαινος. Ούτε, όμως, θα φτάσουμε ποτέ στην ειρήνη αν βλέπουμε τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου μόνο της μίας πλευράς κι όχι της άλλης... 

Ναι, οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται κράτος, να μην ζουν φυλακισμένοι δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι σε μια γεωγραφική έκταση ίση με τη Νάξο ή να σκοτώνει ο ισραηλινός στρατός τούς αμάχους τους. Και οι Ισραηλινοί, ωστόσο, δικαιούνται να έχουν κράτος, να μην απειλούνται και να μην σκοτώνονται ή απάγονται από μία φονταμενταλιστική τρομοκρατική οργάνωση όπως η Χαμάς...

Θα με βλέπατε σε μια συγκέντρωση υπέρ τής ειρήνης, των αμάχων και της δίκαιης επίλυσης του παλαιστινιακού. Δεν θα με δείτε, όμως, σε μια συγκέντρωση όπου υπάρχει μόνο Παλαιστίνη και καθόλου Ισραήλ... 

Κι αν η επιδίωξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης θεωρείται ίσες αποστάσεις, είναι προτιμότερες από τα δάκρυα μόνο για τα νεκρά γυναικόπαιδα της μιας πλευράς. Τουλάχιστον δεν έχω υποπέσει στο αμάρτημα της υποκρισίας... 

   

Στο Σύνταγμα και στους νόμους δεν γράφει κάτι για παραγραφή λόγω σαράντα τακατό...

Όταν η απάντηση που δίνεις δεν είναι "είμαι αθώος", αλλά "πήρα σαράντα τακατό" μάλλον κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κι αυτό συμβαίνει με τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος κάθε φορά που εμφανίζεται στη Βουλή- όχι και πολύ συχνά- είναι όλο και πιο αλαζονικός, όλο και πιο επηρμένος. Κι αν μερικούς μόλις μήνες μετά τις εκλογές, με την αντιπολίτευση ακόμα ζαλισμένη και τα κυρίαρχα ΜΜΕ καλοταϊσμένα, τον παίρνει να εκδηλώνει αυτή τη συμπεριφορά, δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμα οι απαντήσεις του να είναι "σας διέλυσα στις εκλογές, αφήστε με ήσυχο να εξυπηρετώ την ολιγαρχία"...

Εν μέρει ο πρωθυπουργός έχει δίκιο να μιλά για ξέπλυμα των παρακολουθήσεων από τους εκλογείς. Όσοι προσήλθαν στις κάλπες το Μάιο και τον Ιούνιο θα έπρεπε να είναι νοητικώς ρηχοί για να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε καμία σχέση με τις υποκλοπές. Μόνο που η δικαιοσύνη δεν μπορεί να επικαλείται ένα εκλογικό αποτέλεσμα για να μην κάνει τη δουλειά της. Ας βρει άλλη δικαιολογία για να καθαρίσει τον νταβατζή της...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για άλλα ανομήματα, όπως τα push backs στο Αιγαίο, η αστυνομική αυθαιρεσία και προστασία των ακροδεξιών ή τα υπερκέρδη λίγων εταιρειών. Το ότι δεν συγκινούν τους πολίτες ή, ακόμα χειρότερα, αυτοί τα επικροτούν δεν νομιμοποιείται η παρανομία. 

Αν, συνεπώς, υπάρχουν και πολιτικοί ένοχοι, που ασφαλώς και υπάρχουν, οφείλουν να λογοδοτήσουν στον φυσικό τους δικαστή. Κι εκεί δεν υπάρχουν "σαράντα τακατό", αλλά Σύνταγμα και νόμοι σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται κράτος δικαίου κι όχι ολοκληρωτικό καθεστώς...

 
 

Ηγέτη βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, καιρός να βρει και ηγετική ομάδα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ηγέτη, αλλά δεν διαθέτει ηγετική ομάδα. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ηγετική ομάδα- μερικοί αξιόλογοι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες-, αλλά δεν διαθέτει ηγέτη. Αυτή είναι η τραγωδία που βιώνει σήμερα η προοδευτική παράταξη κι επιβεβαιώνεται καθημερινώς. Φυσικά, είναι πιο εύκολο να βρεις ηγετική ομάδα από ηγέτη, ιδίως μάλιστα αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει καν ότι χρειάζεσαι νέο ηγέτη για να επιβιώσεις...

Για το ότι τέσσερα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ τελούν υπό διαγραφή δεν ευθύνεται ο Στέφανος Κασσελάκης. Όταν καλούν δημοσίως σε πραξικόπημα για την αλλαγή ηγεσίας ή ανακοινώνουν όνομα νέου κόμματος και στόχου του για τις ευρωεκλογές θα ήταν εκτός λογικής να μην κινηθούν διαδικασίες σε βάρος τους. Δεν συνεισφέρουν, ωστόσο, και δηλώσεις κασσελακικότερων του Κασσελάκη που έχουν αρπαχθεί από πάνω του για να επιβιώσουν πολιτικώς και οι οποίες ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Άπαντες κι άπασες εκτίθενται και, κυρίως, εκθέτουν τον νέο πρόεδρο...

Αν κάθε Έλληνας είχε ή αποκτήσει την ευκαιρία να συνομιλήσει για ένα μισάωρο με τον Κασσελάκη, ακόμα κι αν δεν πειστεί σίγουρα θα τον αποδεχθεί ως πολιτικό παίκτη. Τώρα, εξάλλου, που κι ο ίδιος βάζει προς τα πίσω το λάιφσταϊλ για χάρη τής πολιτικής πρωτίστως τον εαυτό του θα βοηθήσει. Και θα τον βοηθήσει περισσότερο όταν χτίσει γύρω του μια άξια της ονομασίας της ηγετική ομάδα από νέους ανθρώπους με διάθεση για κοινωνική προσφορά κι όχι παλαιοκομματικά απολειφάδια...