Η Χάγη δεν θα έχει μόνο υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ κι αυτό δεν είναι προδοτικό, είναι ρεαλιστικό...

Η κατόπιν εορτής αφαίρεση του επίθετου "ιστορική" για τη Συμφωνία των Πρεσπών από το κοινό ανακοινωθέν Ελλάδας- ΗΠΑ γελοιοποιεί τη χώρα, πέρα βεβαίως από τον πρωθυπουργό της, μεταφέροντας στη σχέση μας με την υπερδύναμη την αδυναμία τού Κ. Μητσοτάκη να επιβληθεί επί των βουλευτών του, που είτε πίστεψαν τις προεκλογικές του ασυναρτησίες για το Μακεδονικό είτε αδυνατούν και οι ίδιοι να πείσουν τους ψηφοφόρους τους για τα φούμαρα που τους πούλησαν. Αν επιθυμεί ο Κ. Μητσοτάκης να βγει από τη δύσκολη θέση, ας μιλήσει κι εκείνος, όπως κι ο προκάτοχός του για τα μνημόνια, για ψευδαισθήσεις. Κι ας ήξερε πολύ καλά ο ίδιος τόσο τη σπουδαιότητα της Συμφωνίας όσο και πως δεν θα μπορούσε να επιτύχει κάτι καλύτερο στην θέση τού Αλέξη Τσίπρα...

Η αντιπολίτευση της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών έχει ήδη πάρει την θέση της στην Ιστορία ως θλιβερό παράδειγμα εθνολαϊκισμού. Μήπως, όμως, κι ο ΣΥΡΙΖΑ με την αντιπολίτευση που ασκεί στα ελληνοτουρκικά μιμείται, έστω σε πιο ήπιους τόνους, τη χυδαία αντιπολίτευση που του ασκήθηκε στις Πρέσπες; Μήπως, δηλαδή, οι αναγκαίοι συμβιβασμοί που έγιναν στο Μακεδονικό είναι απαραίτητοι και στο Αιγαίο ούτως ώστε να περιορίσουμε, αν όχι να εξαλείψουμε, τον εξ ανατολών κίνδυνο;...

Το σύνολο των κοινοβουλευτικών μας κομμάτων οφείλει να πει την αλήθεια στο λαό: οι διερευνητικές συζητήσεις με την Τουρκία πολύ δύσκολα θα καταλήξουν σε συμφωνία και θα πρέπει να θεωρούμε ουτοπικό η Άγκυρα να συναινέσει για κοινή προσφυγή με την Αθήνα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, όπως θέλουμε εμείς. Επομένως, είτε θα δεχθούμε να μπει κι άλλο ή άλλα ζητήματα στο τραπέζι είτε θα περάσουμε το υπόλοιπο του βίου μας με απειλές, εξοπλισμούς ή και πολεμικές εμπλοκές... 

Συνεπώς, κι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να βγάλει τις περικεφαλαίες στο Αιγαίο, οι οποίες άλλωστε λειτουργούν ως βαρίδια για όποιον θέλει να κολυμπήσει σε αυτό, και να παραδεχθεί δημοσίως ότι ακόμα και η αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, για παράδειγμα, ή οι τουρκικές διεκδικήσεις ελληνικών νησιών πρέπει να φτάσουν έως τη Χάγη αν θέλουμε να καταλήξουμε κάποια στιγμή σε βιώσιμη λύση. Όταν, άλλωστε, ισχυριζόμαστε πως έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, που το έχουμε σε σημαντικό βαθμό, μήπως είναι ηττοπαθές να φοβόμαστε την απόφαση ενός διεθνούς δικαστηρίου που θα βασιστεί ακριβώς σε αυτό; Κι αν, πάλι, δεν πιστεύουμε στην αξιοπιστία τού δικαστηρίου, τότε, ελλείψει άλλης ορατής λύσης, θεωρούμε περισσότερο αξιόπιστο έναν πόλεμο που σχεδόν αναπόφευκτα θα φέρει κι άλλους πολέμους και νεκρούς;...

 
 

Καμένα βούρλα όνομα και πράγμα...

Η ακροδεξιά έχει βρει εδώ και χρόνια τον τρόπο για να γλιτώσουμε με το μεταναστευτικό: είτε να σκοτώνουμε αιτούντες άσυλο στα σύνορα είτε να τους κάνουμε το βίο αβίωτο στην περίπτωση που αποφεύγουν τις συνοριακές ριπές μας. Πίσω από αυτήν τη σκέψη κρύβεται ο πιο ανόθευτος μισανθρωπισμός, ο οποίος δεν αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως ανθρώπους, αλλά σαν παράσιτα που πρέπει να εξαλειφθούν για να μην μιανθεί ο ελληνικός ανθός... 

Αν αυτή η ιδεοληψία ήταν περιθωριακή ναι μεν θα παράμενε επικίνδυνη, ωστόσο θα βρισκόταν υπό έλεγχο. Οι χυδαίες αντιδράσεις, ωστόσο, των κατοίκων των Καμένων Βούρλων στην έλευση μερικών δεκάδων ασυνόδευτων προσφυγόπουλων- επιχείρησαν να τους αφήσουν και χωρίς φαγητό- μαρτυρούν πως η κοινωνική συνοχή δεν διασαλεύεται από τους ικέτες τής Γης, αλλά από αυτούς που είτε ενθαρρύνουν είτε σιωπούν ενώπιων εκείνων που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν λεπρούς...

Το ότι η ελληνική δεξιά αποδέχεται ή ανέχεται τα ακροδεξιά επιχειρήματα δεν εκπλήσσει κανέναν, ιδίως όταν στα ψηλά της πατώματα κατοικοεδρεύουν άνθρωποι που έχουν χτίσει την πολιτική τους καριέρα πάνω στη μισαλλοδοξία. Το ότι, όμως, η ελληνική κυβερνώσα Αριστερά στηλιτεύει με μισόλογα πρακτικές μίσους, δίχως να τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους για να μην κατηγορηθεί για διεθνισμό κι εθνομηδενισμό δεν είναι εύκολα συγγνωστό... 

Το προσφυγικό δεν είναι μόνο ζήτημα μετεγκατάστασης από τα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου προς την ενδοχώρα κι από την ενδοχώρα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι, πρωτίστως, ζήτημα αξιοπρεπούς φιλοξενίας, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης κι ενσωμάτωσης ούτως ώστε οι ξένοι να μην παραμείνουν για πολύ καιρό ξένοι...

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, επικεντρώνει στις μετεγκαταστάσεις αντί να συμβάλει στο δημόσιο διάλογο λέγοντας στο πόπολο μια πολύ απλή αλήθεια: είτε το θέλουμε είτε όχι ένας σημαντικός αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας κι έχουν έρθει από κάπου αλλού θα μείνουν εδώ.

Αντί, επομένως, να στρουθοκαμηλίζουμε ή να τους αντιμετωπίζουμε ως εισβολείς ας φροντίσουμε για την όσο το δυνατό πιο ομαλή ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό προκειμένου όλοι μας να βγούμε κερδισμένοι και σε πολλά επίπεδα, από το οικονομικό έως το πολιτισμικό. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει από θέση άμυνας των προοδευτικών ανθρώπων, αλλά με την επιθετική αυτοπεποίθηση που πρέπει να τους γεννά το ατράνταχτο πιστεύω τους ότι λευκοί και νέγροι εργάτες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν αλλά πολλά να κερδίσουν αν σταθούν ενωμένοι απέναντι στον ταξικό εχθρό... 

Αυτή η κάμπια δεν θα γίνει ποτέ πεταλούδα...

Οι πορφυρογέννητοι δεν αισθάνονται πως χρωστούν σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον πως πρέπει να απολογούνται για τα λάθη ή και τις λαμογιές τους. Τρανό παράδειγμα ο Κ. Μπακογιάννης, ο οποίος με το χαμόγελο του Γκούφι στα χείλη ανακοίνωσε στους Αθηναίους που πλήττονται από την πανδημία, την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια πως πήγαν στο βρόντο τα δύο εκατομμύρια ευρώ τους που σπατάλησε για τον μεγάλο περίδρομο, ο οποίος έχει κι ουρά μερικών δεκάδων εκατομμυρίων. Ακόμα και το γλωσσικό μπέρδεμα με το γκαζόν και το ζαμπόν μαρτυρά την αλαζονεία τού γόνου που ό,τι κι αν κάνει, ξέρει ότι η μαμά κι ο θείος θα καθαρίσουν για πάρτη του...

Όπως είναι υποκριτικό Αριστεροί πολιτικοί να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, το ίδιο υποκριτικό είναι η οικογένεια Μητσοτάκη να ομνύει υπέρ τού ιδιωτικού τομέα την ίδια ώρα που έχει μετατρέψει εδώ και δεκαετίες το δημόσιο χρήμα σε δικό της. Θα μου πείτε πως δεν είναι βασιλική οικογένεια με κληρονομική διαδοχή, αλλά πως ο λαός τής έχει δώσει τα αξιώματα που κατά καιρούς κατέχουν τα μέλη της. 

Υπό μία έννοια είναι σωστό, πάντοτε άλλωστε θα υπομένουμε τις επιλογές ενός λούμπεν προλεταριάτου που ακόμα και η Αριστερά θωπεύει τις αδυναμίες του αντί να το εκπαιδεύσει. Από την άλλη, ωστόσο, σκεφτείτε τη δύναμη του επικοινωνιακού μηχανισμού τής "αγίας" οικογένειας, τη βαθιά της διείσδυση μέσω ρουσφετιών στη δημόσια διοίκηση, την αμέριστη συμπαράσταση που απολαμβάνει από ισχυρά επιχειρηματικά και μιντιακά κεφάλαια κι απαντήστε μου πόσο εύκολο είναι να την ανταγωνιστεί ένας νέος πολιτικός που δεν προέρχεται από τζάκι, δεν έχει πολλά χρήματα ούτε τις κατάλληλες διασυνδέσεις...

Το χαρακτηριστικό παράδειγμα της οικογένειας Μητσοτάκη μαρτυρά και τα όρια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Το όνομα, το χρήμα, το κοινωνικό στάτους, οι γνωριμίες, οι εξυπηρετήσεις και η διαπλοκή δημιουργούν στην ουσία ένα ολιγαρχικό σύστημα το οποίο ο λαός καλείται να επικυρώνει με την ψήφο του στη χάση και στη φέξη δήθεν ελλείψει εναλλακτικής επιλογής... 

Κι όμως, είναι αδιανόητο σε αρκετές χώρες πλέον να χρησιμοποιείται η ηλεκτρονική ψηφοφορία και για τις βουλευτικές εκλογές και να αναρωτιόμαστε ακόμα για την πρακτικότητα της άμεσης δημοκρατίας. Όχι πως, χωρίς την κατάλληλη παιδεία, ο λαός δεν θα κάνει λάθη και τότε, μόνο που η ισοπολιτεία, που επεκτείνεται και στην ισονομία και στην ισότητα γενικότερα, θα είναι πολύ περισσότερο ρεαλιστική από ό,τι σήμερα. Ιδίως σε βάθος χρόνου, όταν η άμεση δημοκρατία θα έχει συνδράμει τα μέγιστα στον υψηλότερο των στόχων, στην κοινωνική δικαιοσύνη, τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου... 

Ο Τσίπρας είναι εν δυνάμει, όχι εν αναμονή πρωθυπουργός...

Κάθε κόμμα εξουσίας οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό, αλλά όχι σούπερ μάρκετ στο οποίο μπορείς να βρεις τα πάντα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι κόμμα αρχών κι αξιών, αλλά ένα τραστ ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών. Είναι θεμιτό, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να επιθυμεί τη διεύρυνσή του ακόμα και με κεντροαριστερούς ή κεντροδεξιούς, αυτοί όμως οφείλουν, για παράδειγμα, να αποδέχονται ότι οι χαρακτηρισμοί "απάτριδες" και "διεθνιστές" για την Αριστερά δεν είναι ψόγος, αλλά τίτλοι τιμής, ιδίως όταν προέρχονται από τα στόματα δωσίλογων και των απογόνων τους...

Προσωπικώς δεν αποκόμισα την εντύπωση πως η Θ. Τζάκρη δεν εννοούσε αυτά που είπε, γνωρίζοντας άλλωστε παλαιότερες δηλώσεις της και πως της τράβηξε το αφτί κι ο Αλέξης Τσίπρας. Όπως κι αν έχει, όμως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής να αντλεί αρκετά επιχειρήματα από τη δεξαμενή τής ακροδεξιάς, μολονότι ο ίδιος ταυτοχρόνως επαίρεται, και δικαίως, για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εκείνος, άλλωστε, επέλεξε την Θ. Τζάκρη για αναπληρώτρια τομεάρχη Εξωτερικών, επενδύοντας και στις ψήφους από το πάλαι ποτέ πατριωτικό ΠΑΣΟΚ...

Η νερόβραστη αντιπολίτευση που προτείνει η ομάδα Τσακαλώτου δεν με βρίσκει σύμφωνο ούτε, όμως, και οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί τού τύπου "πολιτικός απατεώνας", 'άπατρις" ή "διεθνιστής" για τον Κ. Μητσοτάκη. Στη ζωή και, βεβαίως, και στην πολιτική πρέπει να κρίνονται οι πράξεις κι όχι τα πρόσωπα, τα οποία είναι πολύ πιο σύνθετες περιπτώσεις. 

Φαίνεται, ωστόσο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα παλεύει να βρει τη φωνή του, αντιγράφοντας άτσαλα σε ορισμένες περιπτώσεις την αντιπολίτευση που του ασκήθηκε από τη ΝΔ είτε από ρεβανσισμό είτε, που είναι και το τραγικότερο, ελλείψει νέων ουσιαστικών επιχειρημάτων. Η ανάγκη επιστροφής, για παράδειγμα, του κράτους είναι κενός λόγος όταν δεν συνδυάζεται με απτές προτάσεις που θα πηγαίνουν πέρα από τις απαραίτητες προσλήψεις και θα αφορούν τη δομή του. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εν  δυνάμει πρωθυπουργός. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να γίνει πρωθυπουργός εν αναμονή...  

"Τι το θες το κουταλάκι, να μου δώσεις το φαρμάκι";...

Είναι αλήθεια ότι δεν ξέρουμε πόσοι έχουν αρρωστήσει από κοροναΐό στις εκκλησίες- αν κι έχουν αποκαλυφθεί κρούσματα σε ιερείς-, στις θείες κοινωνίες, στα χειροφιλήματα ή ρασοφιλήματα τραγοπαπάδων. Ομοίως, ωστόσο, δεν έχουμε λάβει γνώση επιδημιολογικών δεδομένων ούτε για το πόσοι έχουν ασθενήσει στα μπαρ, στις καφετέριες, στα κλαμπ ή στις πλατείες όπου συχνάζει η νεολαία. Ούτε έχουμε πληροφορηθεί πόσοι είναι οι άρρωστοι στα βόρεια ή στα νότια προάστια των Αθηνών. Η κυβέρνηση, πάντως, φροντίζει να μας ενημερώνει σε καθημερινή βάση για το πόσοι αιτούντες άσυλο έχουν ασθενήσει, δίχως όμως να μας δίνει πληροφορίες για το αν αυτό συνέβη επειδή διοργανώνουν πάρτι με ούζα ή γιατί διαβιούν σε άθλιες συνθήκες...

Η κυβέρνηση προετοιμάζει την Αττική τουλάχιστον για ένα δεύτερο λοκντάουν την ίδια ώρα που υπουργοί της είτε λαμβάνουν θεία κοινωνία είτε την εξαιρούν από τη μετάδοση του ιού είτε φιλούν ράσα. Την ίδια στιγμή που πολλοί συμπολίτες μας είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν για δεύτερη φορά την κανονικότητά τους για το κοινό καλό η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στην προνομιακή της πελατεία των χριστιανόπληκτων. Βρισκόμαστε στο 2020 μ.Χ., βιώνουμε εδώ κι έξι μήνες μια πανδημία κι ακόμα συζητάμε στη δημόσια σφαίρα για το αν ο ιός, που λατρεύει τις δημόσιες συναθροίσεις, τους συνωστισμούς και τις σωματικές επαφές, μεταδίδεται ή όχι στους ναούς κι από τους βαυκαλιζόμενους τους υπηρέτες τού θεού...

Δεν αμφιβάλλω πως η πίστη στο οτιδήποτε, όχι μόνο στον θεό, και κυρίως στον εαυτό μας μπορεί να μετακινήσει βουνά. Το κράτος, ωστόσο, εν προκειμένω δεν μπορεί να βασίζεται στο βάθος τής θρησκευτικής πίστης όσων συχνάζουν σε εκκλησίες προκειμένου να τους επιτρέπει να λαμβάνουν την θεία κοινωνία ή και να εκκλησιάζονται ακόμα ακόμα... 

Αν είχαμε αξιόπιστο πιστόμετρο δεν θα είχα αντίρρηση να πίνουν κρασί από κοινό κουτάλι όσοι πιστεύουν ότι αυτό τους προφυλάσσει από το κακό. Επειδή, όμως, δεν διαθέτουμε κάτι τέτοιο καιρός είναι να τραβηχτούν πολλά "άγια" αφτιά κι ας σημάνει αυτό απώλεια ψήφων για τη ΝΔ. Η απώλεια ζωών είναι πολύ πιο θλιβερή εξέλιξη από την αποκαθήλωση Μητσοτάκη... 

 

 
 

Ο πρωθυπουργός μας δεν φοβάται ούτε τα γεγονότα...

Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας τού ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ είχε αξιοποιήσει κάθε φυσική καταστροφή, ιδίως αυτές που είχαν αφήσει πίσω τους νεκρούς, προκειμένου να επιτεθεί για παθογένειες δεκαετιών που, σε συνδυασμό με την κλιματική κρίση, είχαν οδυνηρές συνέπειες. Το Μάτι και η Μάνδρα αποτελούν μόνο κορωνίδες μιας αντιπολιτευτικής τακτικής η οποία στηρίχθηκε στο λαϊκισμό και στην άρνηση ανάληψης ευθυνών για τα κακώς κείμενα χρόνων. Οι νεκροί, άλλωστε, στο Μάτι και στη Μάνδρα θα ήταν πολύ λιγότεροι αν, για παράδειγμα, υπήρχαν ανοιχτοί δρόμοι που να οδηγούν στη θάλασσα ή δεν είχαν μπαζωθεί ρέματα αντιστοίχως...

Διαπιστώνω, όμως, ότι με αφορμή την καταστροφή κυρίως στην Καρδίτσα από τον "Ιανό" κι ο ΣΥΡΙΖΑ σπεκουλάρει με τις συνέπειες ενός φαινομένου που δεν θα είχαμε αποφύγει ακόμα κι αν βρισκόταν στην κυβέρνηση ή έλεγχε την τοπική αυτοδιοίκηση. Πόσα σοβαρά αντιπλημμυρικά έργα έγιναν, άλλωστε, από το 2015 μέχρι το 2019 ή πόσο αναβαθμίστηκε η Πολιτική Προστασία ώστε να προσαρμοστεί στην εποχή τής κλιματικής κρίσης; Με πόσα μικροσυμφέροντα ή και μεγαλύτερα συγκρούστηκε προκειμένου να γλιτώσουμε από κακοδαιμονίες που δεν είναι φυσικές, αλλά ανθρώπινα δημιουργήματα;...

Η Καρδίτσα μάλλον θα καταστρεφόταν κι επί ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που σε μία τέτοια περίπτωση οι τηλεοπτικές κάμερες θα βρίσκονταν εκεί ώστε να καταγράψουν τις ζημιές. Αντιθέτως, σήμερα ζούμε σε μία χώρα όπου ούτε τα γεγονότα μπορούν να αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τον πρωθυπουργό της, αφού όταν είναι δυσάρεστα για τον ίδιο πολύ απλά δεν καταγράφονται. Αυτό συνέβη και στην Καρδίτσα, μια επικοινωνιακή πραγματικότητα δηλαδή πολύ διαφορετική από την πραγματική πραγματικότητα, η οποία ωστόσο δεν μπορεί να μακιγιάρεται για πάντα αφού έτσι όπως πάμε οι περισσότεροι Έλληνες θα νιώσουν στο πετσί τους πως αυτό που βλέπουν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή τους...

 

 

Όσο ο Τσίπρας λέει στο πόπολο αυτά που θέλει να ακούσει, τόσο λιγότερο θα τον πιστεύει...

Τα περισσότερα από όσα προτείνει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας για την έξοδο της χώρας από την κρίση είναι σωστά. Πράγματι, για παράδειγμα, χρειάζονται εμπροσθοβαρή μέτρα προκειμένου να μείνουν όρθιοι οι μικρομεσαίοι, να στηριχθούν τα εισοδήματά τους, να μην επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα και να μην βρουν έδαφος ούτε η οικονομική ανοσία τής αγέλης ούτε ο κοινωνικός αυτοματισμός. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, πως ενάμισι χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές οι πολίτες δεν είναι ακόμα διατεθειμένοι να τον πιστέψουν, κι όχι αδίκως...

Τώρα που η ηρωική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παρελθόν και τα «θα σκίσω τα μνημόνια και θα είναι ημέρα μεσημέρι» και «θα βαράω το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» ακούγονται σαν ξεχασμένη ηχώ μιας άλλης εποχής, ο Αλέξης Τσίπρας πασχίζει να βρει ένα νέο αφήγημα, λιγότερο ριζοσπαστικό και περισσότερο ρεαλιστικό, το οποίο θα είναι και πιο πιστευτό. Δεν θα το βρει, ωστόσο, όσο επιμένει στην πλειοδοσία παροχών ή στην  άσκηση αντιπολίτευσης στη ΝΔ για τα εθνικά θέματα από τα δεξιά. Κι αν ακόμα το βρει, δεν θα είναι ουσιαστικώς χρήσιμο για την κοινωνία...

Ακόμα κι αν οι εν Θεσσαλονίκη εξαγγελίες του ήταν πλήρως κοστολογημένες, που δεν ήταν, οι πολίτες δεν θα ακούσουν αυτόν που θα τους έδινε αν βρισκόταν στην εξουσία, αλλά αυτόν που τους δίνει, έστω κι αν ο τελευταίος τους δίνει λιγότερα. Ομοίως, τι νόημα έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να αναμασά τη ρητορική τού ακροδεξιού μπλοκ για την επήρεια, για παράδειγμα, του Καστελόριζου όταν είναι εκείνος που έκανε πράξη τη ρεάλ πολιτίκ στην εξωτερική πολιτική με τη Συμφωνία των Πρεσπών;...

Ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται πως δεν κάνει πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις και το λαϊκό θυμικό. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως τις ακολουθεί πολύ περισσότερο κι από όσο θέλει να το ομολογήσει και στον εαυτό του, ενισχύοντας εμμέσως έναν επικίνδυνο εθνολαϊκισμό...

Ας είναι οι Πρέσπες η τελευταία φορά που η δεξιά καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό...

 Είναι άδικο να ταυτίζουμε τη μητσοτάκειο κωλοτούμπα για τη Συμφωνία των Πρεσπών με το τσίπρειο "θα σκίσουμε τα μνημόνια". Στη δεύτερη περίπτωση πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε πριν γίνει πρωθυπουργός ότι είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη, μόνο που ο βολονταρισμός του να αλλάξει την πορεία τής Ελλάδας και της Ευρώπης ναι μεν αποδείχθηκε ουτοπικός, ήταν όμως ειλικρινής... 

Αντιθέτως, ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν ποτέ εναντίον των Πρεσπών, αν ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός και του προσφερόταν στο πιάτο θα την είχε ψηφίσει με χέρια και με πόδια. Είχε, άλλωστε, διαμηνύσει στον Ζόραν Ζάεφ να περιμένει για να την υπογράψουν μαζί μετά από τις ελληνικές εκλογές...

Ο Κ. Μητσοτάκης είχε καβαλήσει το δεύτερο κύμα τού εθνικιστικού παροξυσμού για το μακεδονικό προκειμένου να ισχυροποιήσει την θέση τού εκλογικού φαβορί. Σερνόμενος από την ακροδεξιά του πτέρυγα- ανυπομονώ να μάθω τι θα ψηφίσουν την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή Αντ. Σαμαράς και σία για τις συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία- υπόθαλψε έναν εθνολαϊκισμό τού χειρίστου είδους, ο οποίος δεν βασιζόταν ούτε στην ιστορική ούτε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μέχρι και σήμερα ποτίζει με μίσος το ακροατήριό του για το προσφυγικό την ίδια ώρα που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διαπραγματευτεί με την Τουρκία ακόμα κι εθνική κυριαρχία, δηλαδή την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο...

Οι Πρέσπες δεν ήταν, βεβαίως, η πρώτη φορά που η δεξιά καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό για να κερδοσκοπήσει πολιτικώς. Ενδεχομένως να μην είναι και η τελευταία, όπως κι αν έχει όμως το πολιτικό μας σύστημα είτε θα καθίσει σε ένα τραπέζι και θα χαράξει από κοινού στρατηγική στα εθνικά θέματα είτε θα επαναλάβει μια διαχρονική του παθογένεια που έχει οδηγήσει και σε εθνικές τραγωδίες... 

Η μικρασιατική καταστροφή ακολούθησε τον εθνικό διχασμό, το ξέπλυμα των δωσίλογων μας έσυρε στον εμφύλιο και η χούντα των συνταγματαρχών στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν στη διάθεσή τους ένα ευρύ πεδίο ζητημάτων πάνω στα οποία μπορούν να κονταροχτυπηθούν και να αναδείξουν τις διαφορές τους. Αλίμονο αν για χάρη τού κομματικού ανταγωνισμού παίξουμε κορώνα γράμματα τον εθνικό ακρωτηριασμό...  

Θα χάσουμε το κρεβάτι, αλλά θα μας έχει μείνει το μαξιλάρι...

Όσο περνούν οι ημέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι η κυβέρνηση σκοπίμως βαθαίνει την αναπόφευκτη λόγω πανδημίας οικονομική κρίση προκειμένου ο Κ. Μητσοτάκης να νομιμοποιηθεί στην εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, δυνατότητα που του είχε στερήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με την έξοδο από τα μνημόνια, οι οποίες ταυτίζονται με τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του. Ο νεοφιλελευθερισμός, άλλωστε, του οποίου χαρακτηριστικός πρεσβευτής είναι ο πρωθυπουργός μας, δεν εστιάζει στα συμφέροντα των πολλών, αλλά στων λίγων κι αν, παραδόξως, ευνοηθούν εμμέσως και οι πολλοί έχει καλώς, αλλιώς δεν τρέχει και τίποτα. Γι' αυτό και η κυβέρνηση διατηρεί, μέσω και του εύκολου χάρη στο ταμειακό απόθεμα δανεισμού, το "μαξιλάρι" των 37 δισ. ευρώ σαν να ήταν αυτοσκοπός κι όχι όχημα διάσωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας...

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η χώρα πρέπει να ξεμείνει από διαθέσιμα, όπως είχε ξεμείνει τον Ιανουάριο του 2015 προκειμένου να επιτευχθεί η αριστερή παρένθεση. Ούτε εκτιμάται πως θα τελειώσει σύντομα η τραγωδία τής πανδημίας, επομένως είναι συνετό να έχουμε ένα ισχυρό απόθεμα πυρομαχικών. Μόνο που αν το μυαλό μας βρίσκεται στο πώς θα έχουμε γεμάτες αποθήκες κι όχι στο πώς θα σιτιστεί ο πληθυσμός οι άνθρωποι θα πεθαίνουν στους δρόμους από πείνα κι εμείς θα πανηγυρίζουμε για το γεμάτο στοκ μας...

Το παράδειγμα είναι ακραίο, αλλά η λογική του στέρεα. Τα εμπροσθοβαρή μέτρα, που πλέον δεν είναι και τόσο εμπροσθοβαρή, είναι απαραίτητα ούτως ώστε όταν βγούμε στο ξέφωτο να υπάρχει ακόμα κοπάδι για να σιτιστεί. Σε διαφορετική περίπτωση τα 37 δισ. ευρώ από το υστέρημα του λαού θα μοιραστούν στους γνωστούς και φίλους προκειμένου να εδραιωθεί η ολιγαρχία στους θρόνους της. Ποιος, αλήθεια, πιστεύει όμως ότι η χώρα μας έχει περιθώριο για μια νέα χαμένη δεκαετία κι ένα νέο "brain drain";...  

Έλα μωρέ, μια γριπούλα που έχει σκοτώσει ένα εκατομμύριο ανθρώπους σε έξι μήνες έχει το παιδί...

Η ζωή όλων μας μέχρι να εμβολιαστεί σημαντικό κομμάτι τού παγκόσμιου πληθυσμού με το ακόμα ανύπαρκτο εμβόλιο κατά τού κοροναΐού δεν μπορεί να είναι ίδια με πριν την πανδημία. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι είτε ηλίθιος είτε βγάζει πολλά χρήματα από τις συνωμοσιολογίες που διασπείρει. Εξακολουθεί να κυκλοφορεί στην παγκόσμια κοινότητα ένας θανατηφόρος ιός για τον οποίο δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής το αντίδοτο κι εμείς ακόμα συζητάμε για το αν πρέπει να φοράμε όλοι ανεξαιρέτως μάσκα σε κλειστούς χώρους ή και σε ανοιχτούς αν δεν διασφαλίζονται αποστάσεις...

Τα κονομάνε κάποιοι λόγω πανδημίας, όπως τα ΚΕΚ με το "σκοιλ ελικικου" και οι κατασκευαστές των μασκών- αλεξίπτωτων, με τη σύμφωνη γνώμη τής κυβέρνησης; Τα κονομάνε και, μάλιστα, χοντρά. Αυτό, ωστόσο, δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ιός ή, έστω, ότι είναι μια μη θανατηφόρα γριπούλα περισσότερο από το ότι ο αστυνομικός είναι μπουζούκι γιατί είναι και οι δύο όργανα. Γι' αυτό κι όσοι δεν λαμβάνουν στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης για τους ίδιους και τα παιδιά τους δεν είναι απλώς κοινωνικώς ανεύθυνοι, αλλά θα έπρεπε να καταστούν και ποινικώς υπόλογοι για τη θέση σε διακινδύνευση της υγείας τού κοινωνικού συνόλου...

Για κανέναν μας και για διαφορετικούς λόγους δεν είναι εύκολη αυτή η κατάσταση, πολλώ δε μάλλον όταν συνδυάζεται και με την οικονομική ανασφάλεια. Είτε, όμως, είμαστε νήπια είτε υπερήλικες έχουμε όλοι μας ευθύνη, στο μέτρο που μας αναλογεί, να είμαστε υπεύθυνοι πρώτα και κύρια απέναντι στο στενό οικογενειακό και κοινωνικό μας περίγυρο, αν δεν μας ενδιαφέρει και τόσο η κοινωνία στο σύνολό της. 

Όταν, επομένως, ακούω, για παράδειγμα, γονείς να κρατάνε τα παιδιά τους στο σπίτι αντί να τα στέλνουν στο σχολείο για να μάθουν γράμματα γιατί δεν θέλουν να τα βλέπουν με μάσκα τότε αντιλαμβάνομαι γιατί έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη. Με την αλληλεγγύη μας να κινείται γύρω από το μηδέν έχουμε τον πρωθυπουργό που μας ταιριάζει...

 

 
 

Να δώσουμε τουφέκια και στους γιατρούς και στους καθηγητές μήπως και προσλάβουν περισσότερους...

Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, και μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχουμε πόλεμο ή έστω κάποιο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δηλώνει πως δεν χρειάζεται να επιβληθούν κυρώσεις στη γείτονα αφού το "Oruc Reis" δεν παραβίασε κυριαρχικά μας δικαιώματα νοτίως τού Καστελόριζου, αλλά έκανε βόλτες πάνω από ένα μήνα σε διεθνή ύδατα. Πόθεν, συνεπώς, προκύπτει η ανάγκη για ένα αδιευκρίνιστου ύψους νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα όταν υπάρχουν πραγματικές ανάγκες στο εδώ και τώρα για την παιδεία, την υγεία, την εργασία;...

Δεν υποβαθμίζω τον εξ ανατολών κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, μολονότι η κυβέρνηση χειρίζεται και τα εθνικά θέματα με όρους επικοινωνίας. Δυστυχώς χρειαζόμαστε όχι μόνο βούτυρο, αλλά και νέα κανόνια ως μέσα αποτροπής τής τουρκικής επιθετικότητας. 

Κι αν αυτά συνδέονται με την υποστήριξη μιας σημαντικής πολεμικής μηχανής όπως η γαλλική είναι ακόμα περισσότερο καλοδεχούμενα. Τέτοιου είδους, όμως, κινήσεις δεν ανακοινώνονται στο πόδι, οφείλουν να είναι κοστολογημένες και σε συνεννόηση με την αντιπολίτευση ώστε να μην αναζητούμε σε μερικά χρόνια από τώρα τους τραπεζικούς λογαριασμούς νέων Τσοχατζόπουλων και Παπαντωνίου...

Πάνω από όλα, όμως, η πολιτική είναι προτεραιότητες κι ο πολιτικός κρίνεται από το λαό με βάση και την ιεράρχηση που κάνει σε αυτές. Την ίδια ώρα, συνεπώς, που ο πρωθυπουργός δεσμεύεται για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα και 15.000 προσλήψεις στις ένοπλες δυνάμεις ο αριθμός των γιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία και των καθηγητών και καθαριστών στα σχολεία είναι μειωμένος σε σχέση με πέρυσι που δεν είχαμε πανδημία... 

Κι αν ορθώς ο Κ. Μητσοτάκης εστιάζει τις φοροελαφρύνσεις στους ιδιωτικούς υπάλληλους- οι δημόσιοι και οι συνταξιούχοι όχι μόνο δεν έχασαν εισοδήματα, αλλά και τα ενίσχυσαν εμμέσως λόγω του αποπληθωρισμού- παραλλήλως νομοθετεί για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες την απλήρωτη εργασία μέσω της μη πληρωμής της υπερωριακής εργασίας όσων είχε ανασταλεί η σύμβασή τους εν μέσω lock down, που πολύ καλά ξέρουμε ότι για τους περισσότερους αυτό δεν ίσχυε αφού και δούλευαν και τους είχαν βάλει σε αναστολή με λιγότερα χρήματα από τον κατώτατο μισθό. Ο πρωθυπουργός έχει επενδύσει στον εθνικισμό και στο νεοφιλελευθερισμό και με αυτούς πορεύεται μέχρι να τον πάρει χαμπάρι η κοινωνική πλειοψηφία, γιατί κάποια στιγμή θα τον πάρει όσες αυτοεξευτελιστικές συγγνώμες κι αν δώσει στους νταβατζήδες του...  

Οι ήρωες δεν αυτοηρωοποιούνται...

Καλώς δεν ήρθη η ασυλία τού Π. Πολάκη γιατί είχε υποστηρίξει από το βήμα τής Βουλής πως ο Γ. Κουρτάκης έριξε λεφτά στα Χανιά προκειμένου να μην επανεκλεγεί βουλευτής. Η συκοφαντική δυσφήμηση είναι μια φάμπρικα που χρησιμοποιούν πολλοί για να αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση από τα πραγματικά ζητήματα. Κι αν ο Π. Πολάκης έχει το πλεονέκτημα της βουλευτικής ασυλίας οι κοινοί θνητοί αναγκάζονται να αποδεικνύουν κάθε ημέρα στα δικαστήρια πως δεν είναι ελέφαντες μολονότι είναι οι δήθεν προσβεβλημένοι εκείνοι που θα όφειλαν να απολογούνται...

Η κουρτάκειος δημοσιογραφία δεν είναι δημοσιογραφία, αλλά εκτέλεση διά της πένας συμβολαίων που της ανατίθενται από τον βασικό χρηματοδότη της και σκιώδη πρωθυπουργό. Από την άλλη, όμως, το στιλάκι Πολάκη έχει κουράσει πολλούς και στο ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι δεν αντιδρούν μόνο λόγω αισθητικής, αλλά και ουσίας στα όσα λέει και πράττει ο "αψύς" κρητικός... 

Δεν με ενοχλεί το ότι ο Π. Πολάκης καπνίζει, τουλάχιστον όχι όταν το κάνει εκεί όπου επιτρέπεται. Αυτό που με ενοχλεί είναι η αυτοαναγόρευσή του σε ήρωα της δημοκρατίας και, μάλιστα, ως τον μοναδικό ήρωα που ξεσκεπάζει τα σκάνδαλα την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι είτε σιτιζόμαστε από τη διαπλοκή είτε απλώς την καλύπτουμε. Πολλώ δε μάλλον όταν ούτε ο πρώην υπουργός έχει ξεφύγει από πολιτικάντικα αμαρτήματα, όπως του διορισμού των δικών του πολιτικών παιδιών, που είτε δεν έχουν τα προσόντα για τις θέσεις που έχουν αναλάβει είτε κι ασχημονούν ακόμα στηριζόμενοι στις σφακιανές πλάτες του...

Οι ήρωες δεν αυτοηρωοποιούνται, δεν απονέμουν οι ίδιοι τα παράσημα στον εαυτό τους, αλλά τους απονέμονται από το λαό και την ιστορία. Ούτε γίνονται γιατί τους εκλέγουν μερικές χιλιάδες ψηφοφόροι κάθε τέσσερα χρόνια. Αν ίσχυε το τελευταίο, στη Βουλή διαχρονικά θα υπηρετούσαν 300 καραϊσκάκηδες... 

Όσες, επομένως, μαντινάδες ή ηρωικά άσματα με τη φωνή τού Στέλιου Καζαντζίδη κι αν αφιερώσει στον επηρμένο εαυτό του ο πολλά βαρύς εκ της Κρήτης ορμώμενος πολιτικός μας δεν έχουν καμία αξία όσο δεν συνοδεύονται από μια εμπεριστατωμένη απάντηση για το τι έχει θυσιάσει για να είναι αυτός που είναι και για τις ιδέες του. Έχει φυλακιστεί, έχει εξοριστεί, έχει σταυρωθεί με πραγματικά καρφιά κι όχι με τα εφετζίδικα των ΜΜΕ από τα οποία, άλλωστε, τροφοδοτείται διά της αντανακλάσεως το φωτοστέφανο με το οποίο έχει περιβάλει το εγώ του;...   

 

 
 

Απέλαση τώρα για όσους βάζουν φωτιές για να χτίσουν βίλες και να πουλήσουν οικόπεδα...

Θα συνέβαλλε πολύ στο να μην αντιμετωπίζουμε το προσφυγικό ως πρόβλημα, αλλά ως φαινόμενο καθένας μας να περνούσε έστω ένα 24ωρο σε μία από τις δομές που φιλοξενούνται αιτούντες άσυλο.  Θα ήταν ακόμα πιο επιτυχημένο το πείραμα αν μπορούσαμε να γυρίζαμε το χρόνο πίσω και να περνούσαμε έστω μία ημέρα στην καμένη σήμερα Μόρια, να βιώναμε εκ του σύνεγγυς το κολαστήριο και τι τραβάνε οι άνθρωποι- ναι, οι άνθρωποι- που ζούσαν σε αυτό και ύστερα ας ζητούσαν ορισμένοι την απέλασή τους. Ποιοι τη ζητούν; Οι ίδιοι που δεν είχαν πρόβλημα πριν μερικά χρόνια να καεί το "μπουρδέλο" η Βουλή...

Ας υποθέσουμε πως οι ίδιοι οι πρόσφυγες έβαλαν φωτιά στη Μόρια. Με το σκεπτικό των νοικοκυραίων γιατί να μην απελαύνουμε και τους Έλληνες που βάζουν φωτιές οι οποίες μπορεί να σκοτώσουν και συνανθρώπους τους; Γιατί αυτοί οι Έλληνες σέβονται τη χώρα τους και τους συμπατριώτες τους και δικαιούνται να παραμείνουν σε αυτή και δεν το δικαιούνται εκείνοι που αντί για μια ζεστή υποδοχή τους κλείσαμε σε μια άθλια φυλακή; Οι Έλληνες που βάζουν φωτιές γιατί θέλουν να χτίσουν βίλες πάνω στις στάχτες ή να πουλήσουν οικόπεδα αγαπούν πολύ λιγότερο την Ελλάδα και είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για τα συμφέροντά της από τους ικέτες τής Γης...

Σύμφωνα με τον Ποινικό μας Κώδικα, όποιος δεν συνδράμει, δίχως κίνδυνο βεβαίως της δικής του ζωής, συνάνθρωπό του που κινδυνεύει η ζωή του δεν έχει μόνο ηθικές, αλλά και ποινικές ευθύνες. Και ούτε είναι δικαιολογία που στέκεται στο δικαστήριο πως ούτε άλλοι συνέτρεξαν τον κινδυνεύοντα. 

Ομοίως, αντί να στήνουμε δίχτυα στο Αιγαίο και να στέλνουμε μπάτσους στα νησιά οφείλουμε- πολλώ δε μάλλον όταν εισπράττουμε χρήμα κι από την Ευρώπη επί τούτου- να βοηθήσουμε και να ενσωματώσουμε ανθρώπους που δεν έχουν έρθει για να μας κυριεύσουν, αλλά για να επιβιώσουν κάνοντας δουλειές που απαξιούμε να κάνουμε, όπως παλιότερα οι Αλβανοί, που κι αυτούς φοβόμασταν πως θα έπαιρναν τις δουλειές μας και την πατρίδα μας. Όσο για εκείνους που μιλούν για πολιτισμικές διαφορές, πράγματι υπάρχουν, μόνο που δεν τις βλέπουν όταν πρόκειται για έναν Σαουδάραβα επενδυτή που του δίνουμε με τη μία την υπηκοότητα παρά μόνο στον Αφγανό εξαθλιωμένο. Όποιος, όμως, αξιολογεί τους ανθρώπους με βάση αποκλειστικώς τα λεφτά και την εθνικότητά τους είναι ήδη νεκρός...   

 
 

Όταν οι ικέτες της Γης γίνουν στα μάτια μας άνθρωποι, τότε το προσφυγικό θα έχει λυθεί...

Δεν ήταν απαραίτητο να κατακαεί η Μόρια για να αποτελέσει στίγμα ντροπής στο σώμα τής ελληνικής κι ευρωπαϊκής κοινωνίας. Αποτελούσε, έτσι κι αλλιώς, εθνικό όνειδος εδώ και χρόνια. Και ούτε είναι σε θέση κανείς από όσους κυβέρνησαν τη χώρα να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλο για τις ευθύνες που του αναλογούν. Το ΚΥΤ της Μοριάς είχε κατασκευαστεί για 2.500 ανθρώπους, ο "ευαίσθητος" ΣΥΡΙΖΑ το παρέδωσε με τους διπλάσιους και η ΝΔ το "απογείωσε", γεμίζοντάς το και με 20.000 ψυχές...

Όσο για την Ευρώπη, το λιγότερο που μπορείς να της καταλογίσεις είναι πως έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών γιατί δεν έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία. Ιδίως η Γερμανία, που όταν θέλει γίνεται πιεστική και παίρνει από τα άλλα κράτη- μέλη αυτά που θέλει, στο προσφυγικό κατά βάση στρουθοκαμηλίζει, απορρόφησε μόνο τους πιο πλούσιους και μορφωμένους πρόσφυγες και μετανάστες και ύστερα έκλεισε κι αυτή τα σύνορά της. Οι περίφημες ευρωπαϊκές αξίες βρίσκονται φυλακισμένες πίσω από τείχη, κέντρα κράτησης και γκέτο...

Μια κυβέρνηση αρνητής τού προσφυγικού- είχε φτάσει να καταργήσει το υπουργείο λες και στη χώρα μας δεν μένει ούτε καν ένας μετανάστης-, η οποία το αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς ως ζήτημα καταστολής, που κάνει μετεγκαταστάσεις με το σταγονόμετρο στην ενδοχώρα για να μην έλθει ενώπιος ενωπίω με την ξενοφοβία που υπόθαλψε ως αντιπολίτευση, που έχει παίξει τα ρέστα της στα κέντρα κράτησης, δηλαδή σε φυλακές, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε ακόμα κι αν είχε μόνο εθνικές κι όχι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις. Το μόνο που έχει κάνει ο αρμόδιος υπουργός Ν. Μηταράκης είναι να κατηγορείται για απευθείας αναθέσεις ή στημένους διαγωνισμούς την ώρα που οι ικέτες τής Γης είτε μένουν άστεγοι είτε πέφτουν θύματα "push backs" στο Αιγαίο είτε αντιμετωπίζονται ως ασύμμετρη απειλή στον Έβρο. Είναι άνθρωποι, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, όλοι αυτοί κι όσο δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι αλλά ως τρομοκράτες, σταυροφόροι τού ισλάμ, παιδιά ενός κατώτερου θεού τόσο η φωτιά που κατάστρεψε την αισχύνη τής Μοριάς θα απειλεί να εξαπλωθεί και να κατακάψει και μια κοινωνία που έχει μάθει να αποδίδει τις τραγωδίες της μόνο σε εκείνους που δεν της μοιάζουν...  

 
 

Εμπρός της Γης οι ψεκασμένοι...

Οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως το ότι δεν υπάρχει κοροναΐός, για να φουντώσουν χρειάζονται δύο σημαντικές προϋποθέσεις: έλλειμμα πραγματικής παιδείας και παρακμή των θεσμών. Αν αυτοί που ποδοπατάνε μάσκες είχαν βοηθηθεί να αποκτήσουν συγκροτημένο τρόπο σκέψης και είχαν εμπιστοσύνη στην εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική ή τη μιντιακή εξουσία θα εκδήλωναν με διαφορετικό τρόπο την ενεργητικότητά τους. Είναι, ωστόσο, τα τεράστια κενά τού εκπαιδευτικού μας συστήματος και του συστήματος εξουσίας που δίνουν τη δυνατότητα στους έμπορους της παράνοιας να βρίσκουν αγοραστές για τα προϊόντα τους...

Ακόμα κι αν οι γονείς, το σχολείο, το κράτος, τα ΜΜΕ αποδεικνύονταν οι καλύτεροι παιδαγωγοί δεν θα μπορούσαν να πάρουν από το χέρι 10.000.000 Έλληνες και να τους οδηγήσουν μακριά από ψεκασμένες θεωρίες ή τηλεοπτικά ξεπλύματα του βιασμού. Η κυρία τής φωτογραφίας, που ενδεχομένως να διαδήλωνε πέρυσι για τη μία και μοναδική Μακεδονία και πριν 20 για την αναγραφή τού θρησκεύματος στις ταυτότητες, τον εαυτό της πρέπει να οικτίρει πρώτο από όλους για το κατάντημά της. Εκείνοι, όμως, που διαχειρίστηκαν και τον κοροναΐό με όρους εξόντωσης του πολιτικού αντίπαλου δεν δικαιούνται να δείχνουν την κοινωνία με το δάχτυλο...

Αρκετοί από αυτούς που τοποθετούνται σε βάρος τής χρήσης μάσκας και τα γενικότερα μέτρα προστασίας κατά τής πανδημίας με το επιχείρημα πως καταπατώνται προσωπικές τους ελευθερίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων κι άλλων ευάλωτων, μη πλειοψηφικών ομάδων. Γι' αυτούς η μάσκα είναι μεγαλύτερος εχθρός από το ρατσισμό, το φασισμό, την ομοφοβία και κάθε είδους μισαλλοδοξία. Είναι, συνεπώς, προφανές ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να στηριχθεί για να γίνει καλύτερη πάνω σε ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται καν τα προβλήματά της, που δεν έχουν τις απαντήσεις στις παθογένειες γιατί απλούστατα δεν θέτουν καν τα σωστά ερωτήματα...

   

 

Θα ζητούσαμε από τους Γερμανούς να ξεχάσουν το Άουσβιτς;...

Με αφορμή εμφυλιοπολεμικές γιορτές μίσους στο Γράμμο και στο Βίτσι έχει ξεκινήσει μια συζήτηση και για το αν η Αριστερά οφείλει να σταματήσει επετειακές εκδηλώσεις που παραπέμπουν στα μαύρα χρόνια τής μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κατά το αντίστοιχο της ταύτισης της μισάνθρωπης ιδεοληψίας τού φασισμού με την ανθρωποκεντρική τού κομμουνισμού ή της θεωρίας των δύο άκρων στην ελληνική εκδοχή, γίνεται προσπάθεια αποσιώπησης του τι ακολούθησε την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή του εμφύλιου που βαφτίστηκε συμμοριτοπόλεμος, των εκτελέσεων, των διώξεων, των φυλακίσεων και των εκτοπίσεων. Η δεξιά παράταξη, η οποία κυβέρνησε ως επί τον πλείστον τη χώρα τα τελευταία 100 χρόνια, αντί να ζητήσει συγγνώμη για τη βίαιη περιθωριοποίηση σημαντικής μερίδας τού πληθυσμού που ζητούσε έναν καλύτερο κόσμο, ξεπλένει τις τύψεις της είτε με ανιστόρητες θεωρίες είτε με politically correct συμψηφισμούς και διακηρύξεις περί εθνικής ενότητας κι αποφυγής τού διχασμού...

Όταν η άρχουσα τάξη ζητά εθνική ενότητα την ταυτίζει με την υποταγή των χαμηλότερων οικονομικώς στρωμάτων στα συμφέροντά της. Το αποτέλεσμα, για παράδειγμα, του δημοψηφίσματος του 2015 απόδειξε ότι δεν υπήρχε εθνικός διχασμός, αλλά συντριπτική στήριξη των πολιτών στις αντιμνημονιακές πολιτικές, μολονότι όσοι κυβέρνησαν από το 2010 μέχρι το 2015, με τα μιντιακά τους φερέφωνα και τους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κι εφοπλιστές χορηγούς τους απαιτούσαν από τους πολίτες να μην διαμαρτύρονται στη βίαιη φτωχοποίησή τους για να μην προκαλείται διχασμός. Οι σημερινοί κυβερνώντες μάς ζητούν για μια ακόμα φορά να βάλουμε πλάτη και να ανεχθούμε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ξανά στο όνομα της εθνικής ενότητας από την οποία μερικές οικογένειες έχουν γίνει τόσο πλούσιες που δεν ξέρουν τι έχουν...

Η εθνική ενότητα που δεν στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια και στα συμφέροντα της πλειονότητας των πολιτών είναι ψευδεπίγραφη. Μπορούν, για παράδειγμα, οι Γερμανοί να ισχυρίζονται πως είναι μια γροθιά κι έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους αν πάψουν να μνημονεύουν το Άουσβιτς και να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων τού Ολοκαυτώματος; Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας. Η Μακρόνησος, για παράδειγμα, πρέπει να αναδειχθεί σε μουσείο μνήμης τού έως πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος όταν αρχίσει να πιστεύει ότι ο ιδεολογικός του αντίπαλος ανήκει σε άλλο είδος τού ζωικού βασιλείου κι αυτή η απανθρωπιά ενδύεται την κρατική εντολή...

 

  

Η συναίνεση που ζητά ο Κυριάκος για τον ελληνοτουρκικό διάλογο μπορεί να πνίγηκε στις Πρέσπες...

Πριν από λιγότερο από δύο χρόνια δεκάδες χιλιάδες έβγαιναν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για το ότι η γείτονα χώρα που ονομαζόταν Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και στο εσωτερικό της Δημοκρατία της Μακεδονίας θα ξαναβαφτιζόταν έναντι όλων Βόρεια Μακεδονία. Θα υποχρεώναμε, δηλαδή, μια άλλη χώρα, η οποία δεν διακατέχεται από επεκτατισμό σε βάρος μας και δεν έχει και τα μέσα για να τον επιτύχει έτσι κι αλλιώς, να αλλάξει ονομασία, Σύνταγμα, βιβλία και πινακίδες και τον εναέριο χώρο της να τον φυλάσσουν ελληνικά αεροσκάφη κι αυτό θεωρήθηκε εθνική προδοσία. Οι τότε μακεδονομάχοι σήμερα εμφανίζονται, στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, να αποδέχονται διάλογο με την σαφώς πιο επεκτατική κι επιθετική Τουρκία, που μπορεί να οδηγήσει και σε απώλεια κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο...

Κανείς δεν επιθυμεί να καταφτάνουν σε καθημερινή βάση στα αεροδρόμια της χώρας δεκάδες φέρετρα με την ελληνική σημαία κι ο γράφων δεν είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί ή και δικαιούται να διεκδικεί μια τεράστια ΑΟΖ μόνο και μόνο γιατί διαθέτει ένα μικρό νησάκι, το Καστελόριζο, στην ανατολική Μεσόγειο. Ούτε διαφωνώ με την ενίσχυση των δικαιωμάτων τής μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη- έστω κι αν αυτό είναι ελληνικό κι όχι τουρκικό ζήτημα- ούτε με την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, αν και η Τουρκία αποσύρει την επιθετικότητά της. Διαφωνώ, ωστόσο, καθέτως κι οριζοντίως με τη σαλαμοποίηση ζητημάτων που δήθεν θα επιλυθούν υπό την αιγίδα κρατών και διεθνών οργανισμών για τους οποίους προτεραιότητα είναι τα συμφέροντά τους κι όχι η δίκαιη επίλυση χρονιζουσών διαφορών...

Ο διεθνισμός δεν αναιρεί απαραιτήτως τον πατριωτισμό ούτε το αντίστροφο. Όπως κάποιος μπορεί να αγαπά την μητέρα του και μια άλλη γυναίκα ταυτοχρόνως, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στη σχέση μας με την πατρίδα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε κι αυτές στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν άλλοι. Χειρότεροι, εξάλλου, από τους γνήσιους ιδεοληπτικούς εθνικιστές είναι οι πατριδοκάπηλοι ελλαδέμποροι για τους οποίους η αγάπη για το εθνόσημο είναι συγκυριακή και καιροσκοπική. Είναι θεμιτό, συνεπώς, τώρα ο Κ. Μητσοτάκης να επιζητά εθνική συναίνεση για τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Αν δεν τη βρει, ωστόσο, μπορεί να αναζητήσει τα αίτια της αποτυχίας του και στην εθνολαϊκιστική αντιπολίτευση που άσκησε στη Συμφωνία των Πρεσπών...

 

Ανδρέα ζεις, το ΣΥΡΙΖΑ οδηγείς...

 

Αν ρωτήσεις τον μέσο Έλληνα τι συνέβη στις τρεις του Σεπτέμβρη θα σου απαντήσει πως ο Ανδρέας ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ κι όχι πως έγινε η επανάσταση σε βάρος τού Όθωνα το 1843, που οδήγησε στη συνταγματική μοναρχία. Κι αν τον ρωτήσεις πότε ιδρύθηκε η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζω πως θα ξέρει να απαντήσει. 

Αυτά αρκούν από μόνα τους για να αποτυπώσουν την απήχηση στη σύγχρονη κουλτούρα τού νεοέλληνα όχι τόσο του κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα πάνω από 20 χρόνια, αλλά του Ανδρ. Παπανδρέου. Με τις πολλές αρετές και τα πολλά του ελαττώματα αυτός, μολονότι είναι νεκρός εδώ και 24 χρόνια, καθορίζει στην ουσία και σήμερα τη συζήτηση στην Ελλάδα γύρω από την Αριστερά και την κεντροαριστερά...

Κι αυτήν την εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για δημοκρατική παράταξη, όρο που λάνσαρε ο Ανδρέας στην πολιτική ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να θεωρείται απόγονος του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ σε σύγκριση με το ΚΙΝΑΛ της Φώφης που γέρνει προς τα δεξιά και δεν αποτελεί πλέον κίνημα, αλλά συνάθροιση παρακμαζόντων μηχανισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει ουσιαστικώς τα συνθήματα, αλλά και τις πρακτικές τού ΠΑΣΟΚ προηγούμενων δεκαετιών είτε για καλό- για παράδειγμα, μαχητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και κοινωνικό κράτος- είτε για κακό, με χειρότερη από όλες τις ενσωματώσεις το λαϊκισμό...

Το ΚΙΝΑΛ είναι οφθαλμοφανέστατο ότι δεν είναι κίνημα, αλλά ένα ΚΚΕ του κέντρου ή η μεταπολιτευτική παρηκμασμένη Ένωση Κέντρου του Γ. Μαύρου. Ούτε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κίνημα, τουλάχιστον όχι ακόμα... 

Πράγματι εκφράζει ένα σημαντικό ποσοστό των Αριστερών και κεντροαριστερών τής χώρας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει τη συναισθηματική δυναμική τού ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ τής δεκαετίας τού '80. Δεν τη διέθετε ούτε όταν κέρδισε εκλογές, αφού άλλο το 36% του Ιανουαρίου του 2015 κι άλλο το 48% του 1981, μολονότι και πριν πέντε χρόνια και πριν 39 η δεξιά τερατολογούσε για τις συνέπειες της ανόδου ενός σοσιαλιστικού κόμματος στην εξουσία... 

Συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να γίνει δίκαιη μια σύγκρισή του με τον Ανδρέα, ο οποίος παρά τα πολλά του ελαττώματα δεν φοβόταν, προ της ασθένειάς του που της επέτρεψε να τον αυτοεξευτελίσει τα ύστερα χρόνια, να σπάει αβγά, στενοχωρώντας ακόμα και φίλους με τους οποίους είχε πορευτεί χρόνια. Είναι κι αυτό, όμως, ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζουν τους ηγέτες από τους πρωθυπουργούς...

Καλώς πένεσθαι μάλλον ή πλουτείν κακώς...

Από τις θεμελιώδεις αρχές τής απάνθρωπης ιδεοληψίας τού νεοφιλελευθερισμού, πέρα από το "ο καθένας για την πάρτη του", είναι και το ότι οι φτωχοί φταίνε για τη μοίρα τους. Παραλλαγή του ήταν, άλλωστε, και η επισήμανση Κυρανάκη πως οι νέοι είναι άνεργοι γιατί δεν ξέρουν να φτιάχνουν το βιογραφικό τους και δεν ψάχνουν αρκετά. Εν μέρει οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο. Φταίνε και οι φτωχοί για τη φτώχεια τους γιατί αντί να ρίχνουν από τους θρόνους τους τους πραγματικούς υπαίτιους της δυστυχίας τους επιδίδονται στο αλληλοφάγωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της στοχοποίησης των ακόμα πιο ευάλωτων από τους ίδιους...

Περισσότερο, όμως, ευθύνονται αυτοί που νομοθετούν και ξεπλένουν την αδικία, ιδίως όταν οι ίδιοι είναι παιδιά τού κομματικού σωλήνα που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους. Αν η οικογένεια, το σχολείο, το κοινωνικό περιβάλλον, τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρέδιδαν μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης κι όχι μισαλλοδοξίας πολύ δύσκολα θα δινόταν η ευκαιρία στους κυρανάκηδες να μας δείχνουν με το δάχτυλο... 

Το ζήτημα, άλλωστε, δεν είναι μόνο να βρίσκεις δουλειά, αλλά και μια αξιοπρεπή θέση εργασίας που να ανταποκρίνεται στα προσόντα σου και, κυρίως, στις επιθυμίες σου και οι συνθήκες άσκησής της να είναι πολιτισμένες. Σε διαφορετική περίπτωση η δουλειά καταντά δουλεία, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις...

Δεν είναι εντελώς άστοχη η κριτική των νεοφιλελέδων περί της μανίας τής Αριστεράς με τα επιδόματα. Το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι να προμηθεύει το κράτος τους πολίτες του με ψάρια, αλλά να τους μαθαίνει να τα ψαρεύουν και να τους δίνει τη δυνατότητα στη συνέχεια να ψαρεύουν όλοι ισότιμα. Τα επιδόματα θα οφειλόταν να είναι το ελάχιστο που ζητά η Αριστερά, ως δίχτυ ασφαλείας και μόνο, με το μέγιστο να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Σε διαφορετική περίπτωση καταντά άχρωμη, άοσμη κι άγευστη σοσιαλδημοκρατία. Μόνο που η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κι ο μεγάλος εχθρός τού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος έχει επικρατήσει χάρη στη δύναμη του χρήματος και του ελέγχου κρίσιμων επίσημων κι ανεπίσημων θεσμών που τα φράγκα εξασφαλίζουν...

 
 

Το facebook μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας από τη δημοσιογραφία...

Δημοσιογραφία είναι να εντοπίζεις και να αναδεικνύεις και τα αρνητικά σε οποιαδήποτε επιτυχία, δίνοντάς τους την αναλογία που τους πρέπει. Πολλώ δε μάλλον να εντοπίζεις και να αναδεικνύεις τα λάθη σε μια αποτυχία. Ό,τι δεν συνέβη, δηλαδή, για μια ακόμα φορά με τα ελληνικά ΜΜΕ στην περίπτωση των Μυκηνών. Το θέμα δεν είναι να πανηγυρίζουμε γιατί δεν κάηκε η πόλη των Ατρειδών, αλλά γιατί κινδυνεύσαμε αυτό να συμβεί εξαιτίας μιας φωτιάς περιορισμένων δυνατότητων...

Το να γράψω ότι η δημοσιογραφία στη χώρα μας είναι είδος εν ανεπαρκεία μοιάζει με το να είναι δώδεκα το μεσημέρι και να σας ενημερώνω πως είναι ημέρα κι όχι νύχτα. Το σημαντικό ερώτημα, όμως, είναι αν έχει πραγματικά σημασία για τη δημοκρατία το ότι η δημοσιογραφία στην Ψωροκώσταινα βρίσκεται σε ημιθανή κατάσταση κι επιβιώνει μόνο χάρη στο μεράκι και στην αυταπάρνηση λίγων. Μήπως, δηλαδή, μας αρκούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως υποκατάστατα ανάδειξης της αλήθειας;...

Η απάντηση είναι αρνητική κι όχι μόνο γιατί διαφορετική απάντηση θα με ανάγκαζε να αναζητήσω άλλη επαγγελματική καριέρα. Τα social media είναι απαραίτητα, ιδίως σε μια χώρα όπου η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμή κι όχι μόνο αποκρύβει την πραγματικότητα, αλλά και τη διαστρεβλώνει... 

Ο μέσος χρήστης, όμως, του facebook ή του twitter δεν θα μπει στη διαδικασία να ερευνήσει αν ένα στοιχείο είναι αληθινό ή όχι, θα το οικειοποιηθεί ή θα το αποδιώξει από τη σκέψη του αναλόγως των ιδεολογικών του προκαταλήψεων και στη συνέχεια η άποψή του θα αναπαραχθεί δίκην αλήθειας ή ψέματος από εκατοντάδες, χιλιάδες ή κι εκατομμύρια άλλους. Αυτό συνιστά σοβαρότερη απειλή για τη δημοκρατία γιατί ακριβώς έχει μεγαλύτερη απήχηση από το ψέμα ενός έμμισθου δημοσιογραφικού οργάνου εξουσιών οι οποίες στη συνείδηση του μέσου πολίτη θεωρούνται έτσι κι αλλιώς διεφθαρμένες...