Νικολάκη, Δημητράκη, Γιανάκη, όχι στα βαθιά των δεύτερων εκλογών, θα πνιγείτε...

Ο δοτός από τη Μητσοτάκης Α.Ε. εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου εμφανίζεται σε οικονομικό φόρουμ καμαρώνοντας για τις απόπειρές του συγκάλυψης σκανδάλων, αλλά για την ελάσσονα αριστερή αντιπολίτευση η διακύβευση των εκλογών είναι να βγει από αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ λαβωμένος. Μπορεί Ανδρουλάκης- Κουτσούμπας- Βαρουφάκης να έχουν δίκιο και να είναι προτιμότερο να έχουμε πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι να σβήσει ο ήλιος από τον Αλέξη Τσίπρα. Να βγουν και να το πουν, όμως, ευθέως στους ψηφοφόρους τους και, φυσικά, να πάψουν να μιλούν για την Αριστερά και τους προοδευτικούς πολίτες σαν να είναι οικόπεδά τους...

Οι αρχηγοί τού ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ 25 έχουν τρεις εβδομάδες ακόμα που μπορούν να παίζουν ανέμελοι με τα κουβαδάκια τους. Το βράδυ, ωστόσο, της 21ης Μαΐου τα παιχνιδάκια τελειώνουν και οι κατεργάρηδες επιστρέφουν στον πάγκο τους. Είναι το ίδιο βράδυ που θα καθορίσει, άλλωστε, και το πολιτικό τους μέλλον, κυρίως των Ανδρουλάκη- Βαρουφάκη γιατί στο σταλινισμό οι ηγέτες πέφτουν μόνο ύστερα από πραξικοπήματα...

Σας έχω εκμυστηρευτεί εδώ και καιρό τι θεωρώ προτιμότερο για την κοινωνική πλειοψηφία: δεύτερες εκλογές κι αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς Νικολάκη που να άγεται και να φέρεται από τη δεξιά του αντιπολίτευση, δίχως τον παντρεμένο Δημητράκη που θεωρεί το γάμο των ομοφυλόφιλων καπιταλιστικό αλισβερίσι και χωρίς τον Γιανάκη και τις μυθολογικές του ονειρώξεις. Κι όσο περνούν οι ημέρες τόσο εμπεδώνεται μέσα μου η αντίληψη πως μόνο αν ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνήσει όπως θέλει και δίχως μνημονιακούς καταναγκασμούς αυτήν τη φορά και Δούρειους Ίππους μπορεί να βγει κάτι καλό για τη χώρα... 

 
 

Δεν είναι όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει...

Αν δεν συμμετείχαν και τα μέλη και στελέχη των κομμάτων στις ομιλίες των αρχηγών τους αυτοί που θα τις παρακολουθούσαν θα μπορούσαν να μετακινηθούν, που λέει ο λόγος, με ένα ταξί. Αν το γέμισμα ενός μικρού κλειστού γηπέδου ή μιας μικρής πλατείας- κι αυτό όχι πάντα- θεωρείται επιτυχία, τότε ο πήχης έχει μπει πολύ χαμηλά. Θα σηκώνονταν από τους τάφους τους ο Ανδρ. Παπανδρέου κι ο Κων. Μητσοτάκης και θα γελούσαν χαιρέκακα...

Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για τις μεγαλύτερες ηλικίες, για τις μικρότερες ισχύει εκατό. Ποιος μπορεί να τις αδικήσει, άλλωστε, όταν στην ουσία μιλάμε για μια χαμένη γενιά των μνημονίων που από τα κόμματα έζησε σχεδόν αποκλειστικώς απογοητεύσεις; Αν θέλετε, είναι και υγιές το ότι έχουμε ξεπεράσει ως ένα βαθμό την προσωπολατρία και κρίνουμε τους ηγέτες μας με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Έτσι κι αλλιώς μεσσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο η κατάθλιψη όσων πιστεύουν σε ψευδαισθήσεις...

Ούτε, όμως, είναι υγιές η δικαιολογημένη οργή να βρει αποκούμπι στην ακροδεξιά και σε οτιδήποτε άλλο λούμπεν. Ούτε, επίσης, να καταλήξει σε αποχή από την εκλογική διαδικασία. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς μερίδιο ευθύνης για το μέλλον του κι όποιος το απεμπολεί δεν είναι σώφρων, αλλά αναζητά καταφύγιο στη βολική ανευθυνότητα. Δεν είναι, εξάλλου, όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει... 

 

Τι κάνεις Κυριάκο; 2015 σπέρνω...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να πληρώνουμε σε "Δήμητρες" αντί σε ευρώ θα το είχε κάνει πολύ εύκολα το 2015. Στο πιάτο τού είχε σερβίρει την έξοδο από την ευρωζώνη ο Β. Σόιμπλε. Ούτε, όμως, ο Κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι υπάρχει εν έτει 2023 τέτοιο ενδεχόμενο, ακόμα κι αν συγκυβερνήσουν Τσίπρας- Βαρουφάκης, που δεν θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Πιο πιθανό είναι ο τελευταίος να δώσει ψήφο ανοχής στον πρώτο, έστω κι αν δεν ανέχεται κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό του...

Όταν, εξάλλου, η δημοκρατία αντιμετωπίζει προβλήματα η απάντηση δεν είναι λιγότερη, αλλά περισσότερη δημοκρατία. Το γράφω με αφορμή και την υπόθεση Γεωργούλη και την ανακίνηση της συζήτησης περί επαναφοράς τής λίστας στις ευρωεκλογές... 

Πράγματι, με το ενιαίο ψηφοδέλτιο σε όλη τη χώρα είναι λογικό να εκλέγονται άτομα με μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Αλίμονο, όμως, αν πιστεύουμε ότι όταν υπήρχε η λίστα στέλναμε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο αποκλειστικώς τους άριστους της κοινωνίας κι όχι, κατά βάση, ανθρώπους τού κομματικού σωλήνα...

Μήπως το ίδιο, άλλωστε, δεν συμβαίνει και με τις βουλευτικές εκλογές; Απλώς σε αυτές εκλέγονται κατά βάση οι πιο γνωστοί στις τοπικές κοινωνίες, κυρίως γιατροί, δικηγόροι και στρατιωτικοί με κομματικές περγαμηνές. Ας επαναφέρουμε τότε τη λίστα και σε αυτές τις εκλογές, όπως επίσης και στις αυτοδιοικητικές. Μήπως, όμως, πρέπει να το δούμε αλλιώς; Μήπως, δηλαδή, θα πρέπει να εστιάσουμε στις διαδικασίες, στη μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών, κι όχι στα πρόσωπα;...

 
 

Ας έχουμε Μητσοτάκη, αρκεί να είναι και το Μ-Λ ΚΚΕ στη Βουλή...

Τι έχει, αλήθεια, μεγαλύτερη σημασία για όποιον αυτοπροσδιορίζεται προοδευτικός πολίτης; Να εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή η ευρύτερη Αριστερά με όσο το δυνατό περισσότερα κόμματα στην αντιπολίτευση ή να γκρεμίσουμε το καθεστώς Μητσοτάκη; Αν έχει μεγαλύτερη σημασία το πρώτο, τότε να τα μοιράσουμε έτσι ώστε να εκπροσωπηθούν και το ΚΚΕ Μ- Λ και το Μ- Λ ΚΚΕ. Αν, όμως, έχει μεγαλύτερη αξία το δεύτερο, τότε δεν αντιλαμβάνομαι πώς αυτό θα συμβεί χωρίς να είναι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ...

Αλίμονο, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι Χίτλερ. Ωστόσο στη δημοκρατία τής Βαϊμάρης όσο οι κομμουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες διαγκωνίζονταν για το ποιος μπορεί να εκπροσωπήσει καλύτερα την εργατική τάξη αυτή αποπλανείτο από την εγκληματική ιδεοληψία τού φασισμού. Κάτι παρόμοιο θέλουμε να συμβεί και τώρα; Να βγάλουμε τις Αριστερές και κεντροαριστερές σάρκες μας ώστε να επιστρέψει στο Μαξίμου η νεοφιλελεύθερη κι ακροδεξιά φαυλότητα;...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθη και παραλείψεις που δεν οφείλονταν μόνο στα μνημόνια, όπως για παράδειγμα η μη φορολόγηση των εφοπλιστών ώστε να μπορούν να μας κάνουν διεθνώς υπερήφανους για τα ναρκοπλοία τους. Πρέπει, όμως, να είσαι κομματικώς φανατισμένος για να πιστέψεις ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ιδιωτικοποιήσει το νερό και το ΕΣΥ ή θα στήσει ένα μηχανισμό παρακολούθησης φίλων κι αντιπάλων. Δεν τα ιδιωτικοποίησε, άλλωστε, επί μνημονίων. Αν ήταν όλοι ίδιοι, εξάλλου, τα συστημικά ΜΜΕ δεν θα έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για να επικρατήσει ο Μητσοτάκης. Έτσι δεν είναι;... 

 

Ο Μητσοτάκης τιμά και υποδέχεται την 21η Απριλίου, οι προοδευτικοί Έλληνες την 21η Μαΐου...

Είναι περισσότερο από φανερό ότι ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να κυβερνήσει πάση θυσία αυτοδύναμος και δεν χρειαζόταν η αποστασία υποψήφιων βουλευτών της Ελληνικής Λύσης για να το διαπιστώσουμε. Το ερώτημα είναι γιατί: πιστεύει ότι τα ξέρει όλα και δεν χρειάζεται κανέναν άλλο για να του δίνει συμβουλές; Ή, μήπως, αντιλαμβάνεται ότι είναι δύσκολο να ολοκληρώσει το έργο τής Μητσοτάκης Α.Ε. και τις διάφορες εξυπηρετήσεις της αν έχει κάποιον τρίτο στο κεφάλι του;...

Όπως κι αν έχει, κερδισμένος των εκλογών θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε βγει πρώτος είτε δεύτερος. Μια επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι πιο εύθραυστη κι από τζαμαρία πλησίον της οποίας παίζουν μπάλα παιδιά, ενώ το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε αναμονή τής διάσπασής του, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το '15. Αυτές οι εκλογές, άλλωστε, θα γκρεμίσουν τα προσωπεία κι ο καθένας θα αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο. Η πέμπτη φάλαγγα, για παράδειγμα, του Κ. Μητσοτάκη στο ΠΑΣΟΚ και στην Ελληνική Λύση θα αποκαλυφθεί μήπως και δώσει το φιλί τής ζωής στον πραγματικό αρχηγό της...

Η κοινωνική δικαιοσύνη, ωστόσο, το κράτος δικαίου, η δημοκρατία και οι θεσμοί δεν αντέχουν έστω και μία ημέρα ακόμα με Μητσοτάκη. Ένας άνθρωπος που, π.χ., ψαρεύει στα θολά νερά τής ακροδεξιάς πιστεύοντας ότι οι νεοέλληνες τιμούν την 21η Απριλίου 1967 είναι δημόσιος κίνδυνος κι εχθρός κάθε προοδευτικού πολίτη. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι πιο έντονες σήμερα και το δίλημμα Μητσοτάκης ή δημοκρατία και δικαιοσύνη πολύ μα πολύ αληθινό... 

 

Ο πιο αδύναμος κυρίαρχος...

Υποτίθεται πως είναι κυβερνησάρα, η καλύτερη που έχει γνωρίσει ο τόπος τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά και με έναν άπαιχτο πρωθυπουργό που αλίμονό μας αν τον χάσουμε. Κι επίσης βρίσκεται μπροστά στις δημοσκοπήσεις, με μοναδικό ερωτηματικό αν θα κατακτήσει την αυτοδυναμία στις δεύτερες, στις τρίτες ή στις δέκατες εκλογές. Τότε γιατί κάνουν προεκλογική εκστρατεία με τον Γεωργούλη και το τι γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καμία πιθανότητα εκλογής;...

Αφού, επίσης, αυτή η κυβέρνηση έχει να επιδείξει έργο που δεν έκανε καμία άλλη στο παρελθόν γιατί ο Κ. Μητσοτάκης κρύβεται ακόμα και δεν πάει σε τηλεμαχία με τον Αλέξη Τσίπρα; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο απόφοιτος του Χάρβαρντ που μιλά τόσες γλώσσες κι ελέγχει το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ φοβάται να κονταροχτυπηθεί με τον κατσαπλιά καταληψία που με το ζόρι μιλά εγγλέζικα κι έχει ένα σταθμό να παίζει τις θέσεις του. Μήπως, εν τέλει, αυτός ο αέρας κυρίαρχου που φιλοτεχνείται συστηματικώς για τον Μητσοτάκη είναι τόσο αδύναμος που δεν κουνιέται φύλλο;...

Όταν η υπόλοιπη Ελλάδα θα μείνει με το στόμα ανοιχτό το βράδυ των εκλογών με το αποτέλεσμα, θα μου επιτρέψετε να μην συμπεριληφθώ στους πεφτοσυννεφάκηδες. Δεν στέκομαι τόσο στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος όσο στα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων, που θα είναι υψηλότατα. Άλλωστε τα δύο κόμματα εξουσίας με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγουν μέχρι στιγμής την προεκλογική τους εκστρατεία απομακρύνουν και δεν προσελκύουν ψηφοφόρους...  

 

Ο Γεωργούλης ήταν λάθος, οι λιγνάδηδες είναι σύστημα...

Ενδεχομένως αν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας να μην έδιωχναν αμέσως τον Αλ. Γεωργούλη με το που ανακοινώθηκε το όνομά του. Όπως, επίσης, υπάρχουν δικαιολογημένα ερωτήματα για το τι ήξεραν και τι όχι στην Κουμουνδούρου εδώ και τρία χρόνια που διερευνάται η υπόθεση. Όπως κι αν έχει, όμως, είναι προφανής η πολύ διαφορετική στάση που κράτησαν και η αξιωματική αντιπολίτευση κι ο αρχηγός της σε σύγκριση με την αντίστοιχη της ΝΔ για τις υποθέσεις Ν. Γεωργιάδη, Λιγνάδη και Μίχου...

Πότε δήλωσε, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης πως είμαστε πάντα με το θύμα και ποτέ με τον θύτη; Πήγαν βουλευτές, ευρωβουλευτές και στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ στο δικαστήριο να υπερασπιστούν έναν παιδοβιαστή; Παρίσταναν ή όχι στη ΝΔ τους ανήξερους για τον πρώην διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου, που ήταν σάρκα από τη σάρκα τους κι όχι ένας περαστικός τυχοδιώκτης, όπως ο Γεωργούλης; Ο πρωθυπουργός δεν κατηγορείται γιατί κάποιοι νεοδημοκράτες αποδείχθηκαν βιαστές. Κατηγορείται, όπως και για πολλά άλλα πράγματα, για την ομερτά που επέλεξε ως στάση απέναντι σε πολύ σοβαρές κατηγορίες...

Ο Λιγνάδης, ο Ν. Γεωργιάδης, ο Πάτσης, ο Χειμάρας, ο Δημητριάδης, ο Μαραβέγιας, ο Μαντάς, ο Καραμανλής και πολλοί δεν άλλοι δεν έτυχαν. Πέτυχαν να ασχημονήσουν χάρη στην άμεση κι έμμεση στήριξη ενός συστήματος εξουσίας που είναι πολύ πιο διεφθαρμένο από τους ίδιους και περιστρέφεται γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη. 

Ήταν γαλάζιες ακρίδες που ευδοκίμησαν στο κατάλληλο πολιτικό κλίμα που είχε καλλιεργήσει η Μητσοτάκης Α.Ε. με τους χορηγούς της. Αν, συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει να απολογείται για μια κακή πολιτική επιλογή, όπως ήταν αυτή του Αλ. Γεωργούλη, στη ΝΔ οφείλουν να απολογηθούν όχι για την περιπτωσιολογία αλλά για τη συστηματικότητα της διαφθοράς τους. Κι αυτή η απολογία είναι πολύ πιο δυσάρεστη...

 
 

Και ύστερα τους φταίνε οι νέοι που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν...

Όσοι κατοικούν στην πολιτική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο Αλ. Γεωργούλης είχε αυτοπροταθεί στη ΝΔ πριν τα βρει με το ΣΥΡΙΖΑ. Όπως γνωρίζουν ότι η παρουσία τού ηθοποιού στην Ευρωβουλή είναι τόσο αξιομνημόνευτη όσο η αντίστοιχη του Θ. Ζαγοράκη. Δεν το γράφω για να αθωώσω το ΣΥΡΙΖΑ ούτε για να καταδικάσω τον Γεωργούλη, τη ΝΔ ή τον Ζαγοράκη, αλλά για να επισημάνω πως όταν η πολιτική ασκείται με ποδοσφαιρικούς κι επικοινωνιακούς όρους στο τέλος βγαίνουν όλοι ζημιωμένοι...

Αναρωτιόμουν χθες, αναρωτιέμαι και σήμερα: έτσι θα πάμε στις εκλογές; Με τον Γεωργούλη που παρενοχλεί, τον Κ. Μητσοτάκη που γυρίζει με το πλοίο τής γραμμής και τον Αλέξη Τσίπρα που ρίχνει μπότηδες; Για πολιτικές θα μιλήσουμε ή το Σουδάν, για παράδειγμα, κείται μακράν και η υγεία, η παιδεία, η εργασία, η οικονομία δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στα σκάνδαλα και στους υπηρέτες τους; Κι αν αυτά κι αυτούς θέλει το πόπολο, οι υπόλοιποι δημοσιολογούντες βρισκόμαστε εδώ μόνο για να θωπεύουμε τα πιο χυδαία του αντανακλαστικά;...

Για να γίνει, μάλιστα, η υποκρισία τού πολιτικού μας συστήματος τέλεια, την ίδια ώρα που κυλιέται στη λάσπη στηλιτεύει τους νέους που δεν θα προσέλθουν στις κάλπες αηδιασμένοι από όσα βλέπουν. Φυσικά και δεν συνηγορώ στην επιλογή τής αποχής γιατί ακόμα κι αν απέχουμε όλοι αύριο θα έχουμε κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς, η οποία σίγουρα δεν θα είναι της αρεσκείας μας. Αντί, όμως, για πομπώδεις δεκάρικους στις πλατείες και στα καφενεία θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερη μια ενδοσκόπηση όσων ασχολούνται με τα κοινά...  

 

 

Η Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι έμειναν...

Δεν έχω λόγους να μην πιστέψω ότι ο Κ. Μητσοτάκης έκλαψε κατ' ιδίαν για την τραγωδία των Τεμπών. Ποτέ δεν θεώρησα πως είναι ο διάβολος επί της γης ούτε θεωρώ πως μια πολιτική επιχειρηματολογία σε ένα τέτοιο επίπεδο θίγει τον αποδέκτη της κι όχι αυτόν που τη χρησιμοποιεί. Όπως, επίσης, έχει κάθε δικαίωμα ο πρωθυπουργός να περνά στιγμές ξεγνοιασιάς με την σύζυγό του και να τις κοινοποιεί. Εκτός αν θέλετε να πιστέψω ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν γλεντοκόπησε το Πάσχα σκεπτόμενη τις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών...

Πράγματι, ο πρωθυπουργός έχει περισσότερες ευθύνες από τον μέσο Έλληνα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Αν θέλουμε, όμως, κάτι να αλλάξει σε αυτήν τη χώρα θα πρέπει κάποια στιγμή η κομματική αντιπαράθεση να περάσει από τους συμβολισμούς στην ουσία. 

Κι αυτοί που είχαν δήθεν ενοχληθεί γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει διακοπές σε σκάφος εφοπλιστή λίγες εβδομάδες μετά το Μάτι ή γιατί ανάβει λαμπάδες το Πάσχα ας μετριάσουν την υποκρισία τους. Η Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι έμειναν...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα και στη διαπλοκή. Καταδίκασε, για παράδειγμα, με χρηματικό πρόστιμο (!) τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο για τα όσα έκαναν κι εκείνοι που κατ' εντολή Μητσοτάκη συνάντησαν τον πρώην πλέον αντεισαγγελέα τού Αρείου Πάγου. Θα προτιμούσα, ωστόσο, τη δικαιοσύνη και τη δημοσιογραφία να ασχοληθούν με τα σκάνδαλα και τους πολιτικούς να μιλήσουν για προγράμματα σε αυτήν την προεκλογική περίοδο. 

Και, μάλιστα, για προγράμματα που ξεπερνούν τη διάρκεια ζωής μιας τετραετίας. Δεν θα ασχοληθούν, ωστόσο, γιατί οι πολιτικοί μας είναι μεροδούλι μεροφάι κι όχι οραματιστές. Κι αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη τραγωδία από το κότερο του Αλέξη ή το κοκορέτσι τού Κυριάκου... 

  
 

Στις 22 Μαΐου κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ, τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε...

Μην με παρεξηγήσετε: το ότι εκτιμώ στον τίτλο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στις 22 Μαΐου δεν σημαίνει πως θεωρώ αυτή την εξέλιξη την ευκταία. Θα προτιμούσα να πηγαίναμε σε δεύτερες εκλογές κι ο ΣΥΡΙΖΑ να έβγαινε αυτοδύναμος. Θεωρώ, ωστόσο, πως ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφικός ώστε να σύρει τη χώρα σε δεύτερες κάλπες προκειμένου να έχει τη μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα από αυτή που θα διαθέτει ύστερα από την πρώτη...

Το ΠΑΣΟΚ έτσι κι αλλιώς θα διασπαστεί με όποιον κι αν συνεργαστεί κι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα δεν έχει κανένα λόγο να ρισκάρει μια συντριβή στο β' γύρο. Όταν, συνεπώς, επιμένουν να ρωτούν τον Αλέξη Τσίπρα με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά, αλλά δεν θέτουν την ίδια ερώτηση στον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος είναι κι ο μόνος πραγματικά απομονωμένος, θα μου επιτρέπετε να μειδιώ. Το τι λέγεται, άλλωστε, εν μέσω προεκλογικής περιόδου ξέρουμε όλοι ότι μικρή σημασία θα έχει το βράδυ των εκλογών οπότε κάθε κατεργάρης και μη θα αναγκαστεί να καθίσει στον πάγκο που θα τον βάλει ο λαός. Όσο κι αν μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...

Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι ένα κόμμα στελεχών κυρίως και λιγότερο μελών, με μπόλικο παρελθόν, αλλά χωρίς μέλλον. Όσοι δεν φύγουν για ΝΔ θα απορροφηθούν αργά ή γρήγορα από το ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως όταν θα έχουν πεθάνει και οι τελευταίοι που ψήφισαν Ανδρ. Παπανδρέου. Και δικαίως, αφού είμαστε πολύ μικρή χώρα για να έχουμε το περιθώριο για δύο μεγάλα κόμματα στην ευρύτερη κεντροαριστερά, όπως δεν έχουμε εξάλλου στην ευρύτερη κεντροδεξιά...  

Υ.Γ.: Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους!

 

 
 

Όλοι μαζί τον σταυρώσαμε...

Επί ημέρες κι εβδομάδες η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το αν και πώς μπορεί να απαγορευτεί το κόμμα Κασιδιάρη. Ελάχιστα, όμως, διάβασα κι άκουσα για το γιατί δυόμισι χρόνια μετά τη δικαστική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής το αβγό του φιδιού επωάζεται ξανά. Κι αυτό είναι λογικό εν μέρει: ποιος τολμά από το σύνολο του κομματικού μας συστήματος να ισχυριστεί πως δεν έχει κι εκείνος μερίδιο ευθύνης για τη φασιστική αναγέννηση;...

Από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το μακρινό 2008, αυτή η χώρα συνεχώς εκπλήσσεται με τις εξελίξεις. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από πού προέρχεται η οργή που οδηγεί στην ανατροπή, αλλά και στην άσκοπη βία. Μοιραίοι κομματάρχες επιμερίζουν τις ευθύνες τους σε μοιραίους μπάτσους και σταθμάρχες κι όλοι μαζί δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν από το λαό συγχωροχάρτια και πανηγυρικές επανεκλογές...

Ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε ούτε όλοι μαζί σκοτώσαμε αθώους ούτε όλοι μαζί αναζητήσαμε αποκούμπι στους νεοναζί και στους μισαλλόδοξους. Όλοι μας, όμως, έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη λούμπεν ψήφο που αθωώνει τους ενόχους και καταδικάζει τους αθώους. 

Κι αυτό γιατί όλων μας τα έργα, άλλου λιγότερο κι άλλου περισσότερο, αποδείχθηκαν μικρότερα των μεγαλοστομιών μας. Δεν καλώ, πάντως, τους ρήτορες να σκάσουν. Να μιλήσουν και να βροντοφωνάξουν υπέρ τής ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Να αποδεικνύουν, να αποδεικνύουμε όμως τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες μας στην πράξη. Διαφορετικά ούτε εμείς θα είμαστε καλύτεροι από τους γραμματείς και τους φαρισαίους και στο τέλος θα έχουμε σταυρώσει όλοι μαζί τον Χριστό...

 

 

Τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας; Αλήθεια σύντροφοι;...

Σε αυτές τις εκλογές οι συγκρίσεις είναι ευκολότερες από τις προηγούμενες. Κι αυτό γιατί συγκρούονται δύο πολιτικοί που έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί για περίπου τέσσερα χρόνια. Το ότι, μάλιστα, ο ένας ήταν πρωθυπουργός υπό χρεοκοπία και μνημονιακή εποπτεία κι ο άλλος παρέλαβε 37 δισ. ευρώ και μια Ευρώπη που μοίραζε χρήμα κάνει αυτή τη σύγκριση ακόμα πιο αποκαλυπτική. Και πιο επιβαρυντική για τον νυν πρωθυπουργό...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ, δεν επιχείρησε να ιδιωτικοποιήσει το νερό, δεν παρακολουθούσε το μισό πολιτικό σύστημα και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν ευθύνεται για κάποια ανθρωπογενή καταστροφή, μείωσε τις κοινωνικές ανισότητες και το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας, έλυσε επωφελώς ένα εθνικό θέμα, ανάγκασε τους ολιγάρχες να πληρώσουν για πρώτη φορά για τις τηλεοπτικές άδειες. Κι όλα αυτά με μια τρόικα πάνω από το κεφάλι του που του ζητούσε τα ακριβώς αντίθετα, τουλάχιστον στα περισσότερα. Ούτε εκείνος απόφυγε τους συμβιβασμούς, τα λάθη και τις παραλείψεις, αλλά δεν τα πήγε κι άσχημα για κάποιον που ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του είχαν πρότερη κυβερνητική εμπειρία...

Ο Κ. Μητσοτάκης ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ, επιχείρησε να ιδιωτικοποιήσει το νερό, παρακολουθούσε το μισό πολιτικό σύστημα και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, ευθύνεται για την ανθρωπογενή καταστροφή των Τεμπών, αύξησε τις κοινωνικές ανισότητες και το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας, τα εθνικά θέματα έμειναν στάσιμα ή και δυσκόλεψε η επίλυσή τους και χάρισε δισ. ευρώ στους ολιγάρχες. Κι όλα αυτά χωρίς τρόικα πάνω από το κεφάλι του χάρη στον προκάτοχό του και μολονότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του είχαν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στα κυβερνητικά έδρανα...

Το "τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας", συνεπώς, που λανσάρει και η αριστερίστικη αντισυστημική ψήφος είναι ένας μύθος. Θα ήταν πιο έντιμο αν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ 25 κι εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ισχυρίζονταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο ριζοσπαστικός με αυτούς, έστω κι αν θα το έλεγαν από την ασφάλεια της εξέδρας. Το να διατείνονται, ωστόσο, πως οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί είναι το ίδιο και το αυτό μάλλον μικροκομματική σπέκουλα είναι κι όχι δίκαιη κρίση... 

 
 

Σπίτι Βολταίρου, Τήνος, Λυκαβηττός κι άλλοι 30 Άγιοι Τόποι του τραμπισμού...

Κυβερνούν τέσσερα χρόνια, έχουν κυβερνήσει άλλα 20 περίπου στη μεταπολίτευση, αλλά στις εκλογές πηγαίνουν με προμετωπίδα το Airbnb του Γιάννη Ραγκούση. Λες κι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει δικά του Airbnb, σπίτια του Βολταίρου, βίλες στην Τήνο ή στο Λυκαβηττό που ούτε που ξέρουμε πώς απόκτησε ή δεν παίρνει αποζημιώσεις κι ως ελαιοπαραγωγός. Αφήστε που εν ενεργεία πρωθυπουργός τεσσάρων χρόνων δεν τολμά ούτε σε ντιμπέιτ να πάει σε έναν από τους πολλούς φιλικούς του τηλεοπτικούς σταθμούς για να κονταροχτυπηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εκείνοι που χρησιμοποιούν κάθε σελίδα από το μάνιουαλ του τραμπισμού και της τοξικότητας κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς γι' αυτά. Ο Τσίπρας έχει ήδη παρουσιάσει το πρόγραμμα του κόμματος για το ιδιωτικό χρέος, την ασφάλεια στις μεταφορές και στις υποδομές και τη διαφάνεια στα δημόσια έργα. Στη δημοσιότητα βρίσκεται και το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Και η Ελλάδα έχει έναν πρωθυπουργό που περιφέρεται από τόπο σε τόπο για να μας μιλά για το 2015 και τον κίνδυνο Βαρουφάκη...

Πολύ δύσκολα θα αποφύγει ο Μητσοτάκης μια τηλεμαχία με τον Τσίπρα. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως θα τη στήσει τόσο πληκτικά που θα βαρεθούν ακόμα και οι παριστάμενοι σε αυτή δημοσιογράφοι να την παρακολουθήσουν. Μιας που έρχεται και Πάσχα, ο πρωθυπουργός μοιάζει με αρνί έτοιμο για σφαγή. Η μάχη, όμως, είναι δύσκολη και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση θα είναι πάμπολλα. Γι' αυτό και στο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να αντιληφθούν ότι προσωπικές στρατηγικές ή τοπικές διενέξεις που τις κάνουν πανελλήνιες είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που θέλουν άλλη μια τετραετία γιατί στην πρώτη δεν πρόλαβαν να φάνε όλα τα πόμολα και να ξεπουλήσουν ακόμα και το νερό...

 
 

Γιατί η Αθήνα πρέπει να είναι μόνο μουσείο ή ξενοδοχείο;...

Αν όλοι όσοι θρηνούν σήμερα για το κλείσιμο ιστορικών κινηματογράφων στο κέντρο τής Αθήνας πήγαιναν να δουν ταινίες σε αυτά τα σινεμά τα τελευταία χρόνια, ενδεχομένως σήμερα να μην κινδύνευαν. Υπάρχει, όμως, μια σημαντικότερη διακύβευση, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ενόψει κι αυτοδιοικητικών εκλογών: τι είδους Αθήνα θέλουμε και γιατί η επιλογή να είναι αποκλειστικώς ανάμεσα σε μια Αθήνα- μουσείο ή μια Αθήνα- ξενοδοχειούπολη;...

Δεν ξέρω αν ο μπασκετμπολίστας Παππάς θα είναι η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα. Δεν γνωρίζω, επίσης, αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος έχει πράγματι κοινωνικές ευαισθησίες, διαθέτει όραμα και διαχειριστικές ικανότητες για την πρωτεύουσα, πέρα από ένα πολύ καλό σουτ. Ούτε, βεβαίως, θεωρώ πως μια δεύτερη τετραετία Μπακογιάννη, ιδίως τώρα που αποχαιρετάμε τον θείο, θα είναι προς όφελος της πόλης. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η Αθήνα δεν έχει άλλα περιθώρια για δημαρχιακές φούσκες...

Η μεγαλύτερη πόλη τής χώρας οφείλει να είναι ζωντανή κι όχι μόνο μνημειακή, για τους κατοίκους της κι όχι κυρίως για τους ξένους. Κι όμως, περάσαμε τέσσερα χρόνια με το μόνο οραματικό- τρομάρα του- έργο Μπακογιάννη να είναι ο μεγάλος περίπατος και το νέο τσιμέντο στο Σύνταγμα. 

Πού είναι το πράσινο, τα πάρκα, οι κοινόχρηστοι χώροι, η διάδραση, η ζωντάνια που να μην είναι ιλουστρασιόν ή για λίγους; Και πόσο καλύτερη, άραγε, θα γινόταν η κατάσταση αν είχαμε τρεις επιπλέον κινηματογράφους για να ξέρουμε ότι υπάρχουν εκεί όσο εμείς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε Netflix;...

 

Κασιδιάρης, ο χρήσιμος φασίστας...

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιθυμεί την κάθοδο Κασιδιάρη στις εκλογές κι ας παριστάνει τον ανήσυχο για την άνοδο της ακροδεξιάς, της οποίας έχει κλέψει την ατζέντα. Όποιος, άλλωστε, θέλει να ψηφίσει το νεοναζιστικό σκουπίδι και τον εισαγγελέα αχυράνθρωπό του το πιθανότερο είναι πως θεωρεί τον πρωθυπουργό δεξιούλη κι όχι σκληρό δεξιό. Γι' αυτό κι αν εκλείψει ο Κασιδιάρης θα προτιμήσει μάλλον τα πλασίμπο, τύπου Βελόπουλου, Κρανιδιώτη ή Μπογδάνου...

Δεν είναι όλοι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τού καταδικασμένου δολοφόνου νεοναζί, όπως δεν ήταν κι όλοι οι ψηφοφόροι τής Χρυσής Αυγής. Πόσο αντισυστημική είναι, ωστόσο, η ψήφος σε αυτούς που στιγματίζουν τις αδύναμες μειονότητες ως υπαίτιες των δεινών μας κι όχι τους ολιγάρχες που μας ξεζουμίζουν; Και πόσο υπεύθυνο είναι για μια ακόμα φορά, ύστερα από τη χρεοκοπία και τα μνημόνια, το ακραίο κέντρο για την αφύπνιση του φιδιού;...

Η σύμπλευση, εξάλλου, ανώτατων δικαστικών με το φασισμό ούτε πρωτόγνωρη είναι ούτε με εκπλήσσει. Το πιο βαθύ κράτος είναι και το πιο σκοτεινό και σε αυτό δεν βρίσκεις Αριστερούς αλλά την πιο σκληροπυρηνική δεξιά. Την ίδια δεξιά που ξεπλένει εδώ κι επτά χρόνια ο Κ. Μητσοτάκης, βρομίζοντάς τον τόσο πολύ που ούτε κι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι στο τέλος θα πνίξει κι εκείνον...

 

Και στο τέλος κερδίζει ο τζίτζικας...

Χρεοκοπία, μνημόνια, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία, ακρίβεια. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 10 με 15 χρόνια ζήσαμε δύσκολες ή και πρωτόγνωρες καταστάσεις που έφεραν τα πάνω κάτω και στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Αδυνατώ, όμως, να δικαιολογήσω το διακομματικό λαϊκισμό σε σχέση με τους δανειολήπτες με "κόκκινα" δάνεια... 

Όποιος δανείζεται, ιδίως αν εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ή, πολύ περισσότερο, είναι άνεργος, οφείλει να έχει στο μυαλό του πως αύριο μεθαύριο μπορεί να μην έχει τα ίδια εισοδήματα με σήμερα. Αν, συνεπώς, κάποια στιγμή η οικονομική του κατάσταση χειροτερεύσει γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι όσοι κινηθήκαμε πιο μετρημένα να του αποπληρώσουμε το δάνειο με χίλιους δυο τρόπους;...

Δεν αντιλέγω: οι τράπεζες που δανειοδότησαν χωρίς εγγυήσεις και σωρηδόν είναι οι πρώτες υπαίτιες, αφού αυτές οφείλουν να γνωρίζουν καλύτερα τους συστημικούς κινδύνους. Ιδίως στην περίπτωση δανειοδότησης κομμάτων ή πολιτικών. Η λογική, όμως, του "δώσε τώρα και βλέπουμε τι θα γίνει στο μέλλον κι εν ανάγκη θα έρθουν τα κορόιδα που δεν πήραν δάνειο να μου το αποπληρώσουν" είναι κυνική και τα κόμματα τα οποία στην ουσία την υποστηρίζουν, όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ, συνένοχα...

Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να μείνουν αβοήθητοι όσοι δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους ή να χάσουν την πρώτη τους κατοικία σώνει και καλά. Η κυβέρνηση, ωστόσο, έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο πολυδιαφημισμένος νόμος Κατσέλη στην ουσία πέταξε το τενεκεδάκι παρακάτω, με αποτέλεσμα να διογκωθούν χρέη που ούτε τώρα μπορούν να αποπληρωθούν. Κι εν τέλει καλό είναι κάποια στιγμή σε αυτήν τη χώρα να σταματήσουμε να νταντεύουμε μονίμως τον τζίτζικα σε βάρος του μέρμηγκα...

   

 

Γεμίζουμε δρόμους και πλατείες, πού να μας βρουν οι δημοσκόποι;...

Πάνω από δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους με αφορμή τα Τέμπη. Η πλατεία Αριστοτέλους την Κυριακή βούλιαξε από πολίτες που δεν επιθυμούν την ιδιωτικοποίηση και του νερού. Η ΝΔ, όμως, επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις, αν και πλέον ούτε αυτές τολμούν να μιλήσουν για αυτοδυναμία. Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουν οι δημοσκόποι; Ή, μήπως, είναι τόσα τα φράγκα που δεν τους νοιάζει η όποια εναπομείνασα αξιοπιστία τους να καταποντιστεί την Κυριακή των εκλογών;...

Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εντυπωσιάζει, έχει κυβερνήσει και στη βιτρίνα του βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα. Την ίδια ώρα, τα μικρότερα κόμματα ενισχύονται- κάποια, μάλιστα, εντυπωσιακά-, αλλά όχι στο βαθμό που να μιλάμε για ανατροπή τού πολιτικού σκηνικού, όπως το 2012. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, περιμένουμε όλοι τη νομοτελειακή διάσπασή του, όπως αναμέναμε τη νομοτελειακή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015...

Πού διοχετεύεται, συνεπώς, όλη η συσσωρευμένη οργή σε βάρος προσωπικώς του Κ. Μητσοτάκη; Στον ίδιο, με το σκεπτικό πως είναι διάβολος, αλλά ο διάβολος που γνωρίζουμε; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο γιατί να είναι καλύτερος διάβολος από τον Αλέξη Τσίπρα; Η πραγματικότητα είναι πως η κοινωνική πλειοψηφία είναι εξοργισμένη με τον Μητσοτάκη, είναι δύσπιστη- και καλά κάνει και είναι- με τον Τσίπρα, αλλά στο τέλος τής ημέρας δεν θα καταλήξει ούτε στον Κ. Βελόπουλο ούτε στο ΚΚΕ ούτε στον Γ. Βαρουφάκη. Θα ψηφίσει πολιτική αλλαγή, έστω και χωρίς τον ενθουσιασμό τού '15. Και ίσως αυτό να κάνει καλό στην επόμενη προοδευτική κυβέρνηση... 

 

 
 

Εκεί, εκεί στη Β' Εθνική μαζί με Βελόπουλο και Κασιδιάρη...

Ο φόβος και ιδίως ο τρόμος δεν είναι συναισθήματα που κρύβονται εύκολα, ακόμα κι αν έχεις στη διάθεσή σου τους καλύτερους επικοινωνιολόγους. Κι αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκπέμπει ο Κ. Μητσοτάκης όταν κάνει προεκλογική εκστρατεία με το σπίτι Ραγκούση στην Πάρο, τι έλεγε ο Μιθριδάτης και, κυρίως, με το φράχτη στον Έβρο, που θυμήθηκε να επεκτείνει ένα μήνα πριν τις εκλογές. 

Ο Γιάννης Ραγκούσης έδωσε εξηγήσεις για την Πάρο, ο πρωθυπουργός καμία για το σπίτι τού Βολταίρου και τα υπόλοιπα 30 ακίνητά του. Ο Άδ. Γεωργιάδης είχε σούρει τα εξ αμάξης τού Μητσοτάκη όταν ήταν στο ΛΑΟΣ και η ασφάλεια σίγουρα δεν εμπεδώνεται με φράχτες και σκιάχτρα. Ρωτήστε, αν δεν με πιστεύετε, και τους συγγενείς των 57 νεκρών των Τεμπών...

Τα αδιέξοδα Μητσοτάκη είναι προφανή, όπως και η τοξικότητα που έχει επιλέξει για την προεκλογική του εκστρατεία. Μετά το Πάσχα και οι επίσημες δημοσκοπήσεις θα τον δείχνουν δεύτερο, δεν έχει δυνητικό σύμμαχο παρά μόνο ύστερα από αποστασία βουλευτών τού ΠΑΣΟΚ και οι απώλειές του προς τα ακροδεξιά, είτε κατεβεί ο Κασιδιάρης είτε όχι, είναι μεγάλες. Γι' αυτό κι έχει ήδη κυλιστεί στο βούρκο από τον οποίο θα βγει μόνο για να ανακοινώσει την παραίτησή του λίγες ημέρες μετά τις εκλογές...

Η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο, όπως άλλωστε και γενικότερα της Αριστεράς. Αν είχαν λάβει σάρκα κι οστά όσα κατά καιρούς τού έχουν αποδοθεί ανάμεσα σε άλλα η Ελλάδα θα είχε σήμερα δραχμή, η Βόρεια Μακεδονία θα είχε καταλάβει την ελληνική Μακεδονία, ο Ταγίπ Ερντογάν θα έβγαζε λόγους από το Προεδρικό Μέγαρο των Αθηνών κι ο φράχτης στον Έβρο θα είχε γκρεμιστεί. Η ουσία είναι πως μέχρι τις 21 Μαΐου ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει απωλέσει και το τελευταίο φιλελεύθερο φύλλο συκής στον ανταγωνισμό του με τον Κ. Βελόπουλο και τον Κασιδιάρη για το ποιος είναι πιο ακροδεξιός σε αυτήν τη χώρα...