Η Αριστερά, δηλαδή η Ελλάδα, πρέπει να πεθάνει για να ανασάνουν τα αρπακτικά...

"Η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει"! Αυτός είναι ο στόχος τής Γερμανίας, ο οποίος ημέρα με την ημέρα γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρος. Και με αυτό δεν υιοθετώ την εθνικιστική προσέγγιση πως δήθεν η γερμανική ελίτ, η οποία εξουσιάζει την Ευρώπη, φθονεί το ελληνικό αναρχικό πνεύμα που εμπνέεται από το αρχαίο του κάλλος κι εμπνέει με τη σειρά του ακόμα και σήμερα τους λαούς. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα θα διαπιστώσουμε ότι κι αυτά τα τελευταία πέντε μνημονιακά χρόνια ήμασταν ο ευρωπαϊκός λαός που φοβήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο να σηκώσει κεφάλι και να αντισταθεί στην άγρια φτωχοποίησή του. Ακόμα και σήμερα αν ρωτηθούμε αν προτιμούμε την αξιοπρέπεια ή το ευρώ, θα προτιμήσουμε το δεύτερο. Κι όμως το  Βερολίνο τρέμει τη νέα ελληνική κυβέρνηση γιατί ήταν η μοναδική την τελευταία δεκαετία που είάχε το θάρρος να το κοιτάξει στα μάτια και να αμφισβητήσει το δρόμο τής λιτότητας. Γι'αυτό και η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να αποτύχει ώστε να μη γιγαντωθεί στην Ευρώπη ένα κύμα αμφισβήτησης πολιτικών σε βάρος των πολλών και υπέρ των λίγων. Γι' αυτό και είναι άδικη η σκληρή κριτική που δέχεται για αθέτηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων τόσο από εκείνους που έτσι κι αλλιώς δεν τις ασπάστηκαν ποτέ, επιμένοντας σε αδιέξοδες τακτικές, όσο κι από τους νταβατζήδες τής εργατικής τάξης, οι οποίοι θυμίζουν τους προπονητές τής εξέδρας που τα γνωρίζουν όλα αλλά όταν είναι να καθίσουν στον πάγκο απαντούν πως αυτή δεν είναι δουλειά τους. Μπορεί να έγιναν λάθη στη διαπραγμάτευση, αλλά αυτή έγινε για πρώτη φορά και φαίνεται κι από τον τρόπο με τον οποίο οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ εξακολουθούν επιτίθενται λυσσασμένα στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν υπογράψαμε μνημόνιο, όπως θέλουν να προπαγανδίζουν οι καλοθελητές τής μηδενικής προσπάθειας. Δεν το έχουμε σκίσει όμως, τουλάχιστον όχι ακόμα...

Το ζητούμενο σύντροφοι είναι τί κάνουμε από εδώ και πέρα και με δεδομένο ότι η Γερμανία ήδη δημιουργεί συνθήκες οικονομικής ασφυξίας για την Ελλάδα. Είναι πλέον φανερό ότι οδηγούμαστε σε ένα νέο εκβιασμό που θα έχει την ονομασία "τρίτο μνημόνιο ή χρεοκοπία". Μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης έδειξαν διάθεση να κρατήσουν στις μασχάλες τους και τα δύο "καρπούζια": τόσο την κατάργηση υφεσιακών μνημονιακών πολιτικών που στρέφονται κυρίως σε βάρος των εργαζόμενων και την αντικατάστασή τους από μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης όσο και την παραμονή στην ευρωζώνη. Η δημιουργική ασάφεια που πέτυχε η κυβέρνηση με την ενδιάμεση συμφωνία προκειμένου να εφαρμόσει πολιτικές που δεν συνάδουν με τα μνημόνια θα κρατήσει το πολύ τέσσερις μήνες. Το αργότερο στο τέλος Ιουνίου θα κληθούμε να καταλήξουμε σε νέο κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποίο γίνεται κατανοητό ότι από την πλευρά των θεσμών θα ζητηθούν νέα επώδυνα μέτρα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ανθρωπιστική κρίση που καταγράφεται στη χώρα μας. Τότε για την κυβέρνηση ανοίγονται δύο δρόμοι: ο πρώτος είναι η υπογραφή της ουσιαστικώς σε ένα τρίτο μνημόνιο, ακυρώνοντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και προδίδοντας, παραλλήλως, τις προσδοκίες πολλών για μια διακυβέρνηση που όμοιά της δεν είχε ζήσει ποτέ ο τόπος. Ο άλλος, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι η σύγκρουση η οποία δεν έγινε τώρα. Η σύγκρουση που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο Grexit...

Γι' αυτό και η κυβέρνηση, σε παράλληλη πορεία με μέτρα τα οποία ακυρώνουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις, όπως υποσχέθηκε και χθες ο Αλέξης Τσίπρας, οφείλει να καλλιεργήσει στον ελληνικό λαό πως σούπερμεν δεν υπάρχουν και πως θα πρέπει να ετοιμαστεί να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του απευθείας, χωρίς διαμεσολαβητές και μεσσίες. Αν σαδομαζοχιστές όπως η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε του βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό ο πρωθυπουργός δεν έχει άλλες επιλογές από το αναλάβει πρωτοβουλίες σύγκρουσης ή να προχωρήσει σε δημοψήφισμα με το ερώτημα "ναι ή όχι στο τρίτο μνημόνιο", με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για το μέλλον τής Ελλάδας στη ζώνη τού ευρώ, ή για να πάμε σε εκλογές. Αλίμονο, όμως, αν υπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έλαβε στις 25 Ιανουαρίου από τους έλληνες πολίτες τέτοια εντολή, ενώ θα έχει απεμπολήσει πλήρως το ηθικό του πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Δεν θέλω, άλλωστε, ούτε να σκέφτομαι πώς θα είναι η Ελλάδα την επομένη τής κατάρρευσης της Αριστεράς. Κι αν δεν το σκέφτονται εκείνοι που τα τελευταία εκατό χρόνια έχουν αιματοκυλήσει δύο φορές την Ευρώπης, ας το αναλογιστούν αυτοί που κουβαλούν στο πολιτικό τους DNA την ιστορική μνήμη της επικράτησης του φασισμού. Σε αυτήν την τιτάνια προσπάθεια η Αριστερά είναι μόνη της: απέναντί της είναι οι εγχώριες και διεθνείς ελίτ, αλλά και η σταλινική αριστερά και το λούμπεν προλεταριάτο το οποίο διψά για την αποτυχία της γιατί σε διαφορετική περίπτωση η διαχρονική τους ηττοπάθεια θα αποτελέσει σοβαρό λόγο μαζικών αυτοκτονιών. Οπως έχει γράψει κι ο Αλμπέρ Καμί, μία από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμά να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει...

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι και δικό μου θύμα...

Μακάρι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης να βρεθεί το γρηγορότερο δυνατό και να είναι καλά στην υγεία του. Μακάρι, επίσης, να μην ισχύουν οι φήμες πως ο 20χρονος φοιτητής έχει πέσει θύμα ενδοσχολικής βίας επειδή δεν ήταν όσο "άνδρας" πρέπει να είναι ένας κρητικός. Με τα ευχολόγια, ωστόσο, δεν έχει λυθεί κανένα πρόβλημα από όσο γνωρίζω. Πόσω μάλλον όταν τα προτιμούμε από το να βγάζουμε το κεφάλι μας από την άμμο ώστε να αντικρίζουμε κατάματα τη σκληρή αλήθεια. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι έχουμε περικυκλώσει τη ζωή μας με τόσα στερεότυπα ώστε η πραγματικότητα να αδυνατεί να αναπνεύσει. Τα αγόρια, τα κορίτσια, οι γυναίκες, οι άνδρες, οι κρητικοί, οι έλληνες, οι γερμανοί κι οποιαδήποτε άλλη κατηγορία πληθυσμού οφείλει να συμπεριφέρεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αν κάποιος παρεκκλίνει έστω και στο ελάχιστο από το "εγχειρίδιο ορθής συμπεριφοράς" αυτομάτως εξοστρακίζεται από την αγέλη και καταδικάζεται στην απομόνωση, αλίμονο και στο θάνατο. Και δεν αθωώνω ούτε τον εαυτό μου από συμπεριφορές οι οποίες χαρακτηρίζονται από ρατσιστικά κίνητρα απέναντι σε συνανθρώπους μου, έστω κι αν γίνονται υποσυνείδητα ή στο πλαίσιο του σαρκασμού τής πολιτικής ορθότητας. Κι ο γράφων έχει αμελήσει να σκεφτεί πως κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι από τους άλλους κι ένα ανέκδοτο, για παράδειγμα, που αφορά τους γκέι ή τους αλβανούς μπορεί να μην είναι τελικώς και τόσο αστείο ή αθώο όσο ενδεχομένως να νομίζει...

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, ειδικώς σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η υποκρισία λογίζεται ως σπουδαιότερη αρετή από την ειλικρίνεια, Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει, για παράδειγμα, τη φράση "τη βίασαν, αλλά κι εκείνη ντυνόταν προκλητικώς" ή "δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αρκεί να μην εκδηλώνονται δημοσίως"; Είναι και οι δύο, όπως και τόσες άλλες, συμπτώματα μιας κοινωνικής παθογένειας που δεν έχει γιατρευτεί γιατί απλούστατα δεν την έχουμε ακόμα ορίσει ως ασθένεια. Εχουμε πλάσει μια κοινωνία η οποία ανέχεται τη διαφορετικότητα μόνο στο στενό πλαίσιο της οικογενειακής εστίας ή, το πολύ, γκετοποιημένων καταστάσεων. Θεωρούμε πως είμαστε ανοιχτόμυαλοιγιατί δεν διαδηλώνουμε για το κλείσιμο των γκέι μπαρ, αλλά στιγματίζουμε με τη μία ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που συναντούμε σε ένα "κανονικό" κέντρο διασκέδασης. Φυσικά θα βρούμε ένα σωρό επιχειρήματα πίσω από τα οποία θα κρύψουμε τη μισαλλοδοξία μας. Θα μιλήσουμε για τα πρότυπα που προσφέρονται στα παιδιά μας, για ανωμαλίες κι οτιδήποτε άλλο θα μας κάνει να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Δεν έχουμε, άλλωστε, να ανησυχούμε για την κοινωνική αποδοκιμασία της κάθε είδους φοβίας μας αφού οι θεσμοί, όπως η οικογένεια, το σχολείο, το κράτος ή η εκκλησία, υπάρχουν για να μας δίνουν άφεση αμαρτιών και να κυνηγούν, ο καθένας με τη μέθοδό του, την όποια παρέκκλιση από την "κανονικότητα". Κι έτσι "αναμάρτητοι" πορευόμαστε στην οδό τής υποκρισίας, που καταλήγει αναπόφευκτα στον εξοστρακισμό χιλιάδων Γιακουμάκηδων...

Η ένταξη σε μια ομάδα είναι ένα θετικό γεγονός, αρκεί αυτή να προκύπτει από προσωπική βούληση κι όχι από κοινωνική υποχρέωση, όπως συμβαίνει δυστυχώς σε πλείστες περιπτώσεις. Βρισκόμαστε στο 2015, αλλά εξακολουθούμε να βασανιζόμαστε από προκαταλήψεις που στοίχειωναν τις ζωές των ανθρώπων τού μεσαίωνα. Κι αντί να επικρίνουμε αυτούς που κάνουν σπονδές στη διαιώνισή τους, κατηγορούμε όσους αμφισβητούν τις κοινωνικές νόρμες, πιστοί σε ένα δικό τους αξιακό κώδικα, ο οποίος, καλώς ή κακώς, είναι περισσότερο προσανατολισμένος στις ανάγκες τού ανθρώπου τού 21ου αιώνα. Μιας που βρισκόμαστε, για παράδειγμα, στη σαρακοστή, αμαρτωλός δεν είναι αυτός που θα φάει κρέας, αλλά εκείνος που τρώει ψάρι την ώρα που κλέβει το δημόσιο χρήμα ή που δέρνει τη γυναίκα του. Θα μου πείτε πως όλα αυτά είναι αυτονόητα και είναι τόσο υπερβολικό όσο κι ανούσιο να τα υπενθυμίζω. Κι όμως, την ώρα που ο άνθρωπος ετοιμάζεται να πατήσει το πόδι του στον Αρη κάποιοι ασκούν ψυχολογική βία σε έναν 20χρονο γιατί δεν προσπαθεί να βρει το αντριλίκι του πίνοντας τσικουδιές ή ρίχνοντας μπαλωθιές. Γι' αυτό κι όσο τέτοιες συμπεριφορές εξακολουθούν να έχουν την έγκριση, ανοιχτή ή σιωπηρή, στρουθοκάμηλων homo sapiens θα συνεχίζω να αμφισβητώ ότι έχουμε ξεφύγει πολύ από την εποχή των σπηλαίων...
 

Οταν για επτά στους δέκα έλληνες το ευρώ είναι φετίχ δεν φταίει η κυβέρνηση που δεν έφτασε σε ρήξη, έτσι δεν είναι;...

Δεν πιστεύω ότι η άμεση ρήξη με τους ευρωπαίους θα οδηγούσε σε έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. ή σε διάλυση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Από αυτήν την άποψη η κυβέρνηση είχε το περιθώριο να καταλήξει σε καλύτερη συμφωνία από αυτή που υπόγραψε και η οποία θυμίζει χρησμούς τής Πυθίας: μπορούμε να περιμένουμε τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα γι' αυτό και είναι πολύ κρίσιμο να δούμε πώς θα εξειδικευτούν τα μέτρα που προτείνονται στη συμφωνία. Ας υποθέσουμε, πάντως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης επέλεγαν τη σύγκρουση "αέρα πατέρα", η χώρα απομονωνόταν κι οδηγούμασταν σε έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Ο γράφων δεν θα είχε αντίρρηση να φτάναμε σε αυτήν τη ρήξη. Πόσοι, όμως, από τους επτά στους δέκα έλληνες οι οποίοι κάθε φορά που ρωτούνται από τους δημοσκόπους επιμένουν στο ευρώ πάση θυσία θα ήταν πρόθυμοι να πάψουν να το θεωρούν φετίχ και να συμπαραταχθούν σε μια ευθεία αντιπαράθεση με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά; Είναι εύκολο να κατηγορούμε την κυβέρνηση για το ότι δεν πέτυχε ένα σαφέστερο αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη θα βγαίναμε στους δρόμους για να την υποστηρίξουμε αν έβαζε στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης την επιστροφή στη δραχμή; Γι' αυτό κι επιμένω να γράφω πως την κάθαρση στο δραμά δεν θα τη φέρει καμιά κυβέρνηση, αν δεν έχει από πίσω της ένα λαό που θα είναι διατεθειμένος να τη στηρίξει μέχρι τέλους στον πόλεμο με τις ελίτ, εγχώριες και διεθνείς...

Είναι θετικό ότι η κυβέρνηση πέτυχε να υπάρχει σαφής αναφορά στον κοινωνικό παράγοντα σε κάθε μεταρρύθμιση, όπως κι ότι τέθηκαν ζητήματα όπως τα εργασιακά και τα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία δεν υπήρχαν ούτε καν ως υποψία σε προηγούμενες συμφωνίες, Γι' αυτό και γελάω όταν ακούω ερείπια του πολιτικού παρελθόντος όπως ο Β. Βενιζέλος να επικρίνουν την κυβέρνηση επειδή συντάσσει η ίδια τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις αντί να τις παίρνει έτοιμες από τους θεσμούς! Οπως κρατώ κι αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στον Μίκη Θεοδωράκη, πως σε μια διαπραγμάτευση δηλαδή απαιτούνται τακτική κι ελιγμοί. Από την άλλη, όμως, αποτελεί δυσάρεστη εξέλιξη πως οποιαδήποτε αλλαγή, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τα "κόκκινα" δάνεια και οι πλειστηριασμοί, θα πρέπει να τυγχάνουν της έγκρισης των ξένων για να υλοποιηθούν. Η κυβέρνηση δεν υπόγραψε ένα νέο μνημόνιο κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν καλά πριν προβούν σε οποιαδήποτε δημόσια κριτική όσοι αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό πριν ακριβώς ένα μήνα. Δεν υπογράψαμε, όμως, και την έξοδο από το μνημόνιο, γι' αυτό κι αναμένω κυβερνητικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης που θα κάνουν να σιγήσουν οι Κασσάνδρες...

Η ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει παρελθόν. Είναι ένα οικονομικό, νομικό και πολιτικό τερατούργημα που έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε αίσθηση λογικής. Εντελώς διαφορετικές κρατικές οικονομίες θέσπισαν ένα κοινό νόμισμα το οποίο, στην ουσία, δεν ωφέλησε κανέναν άλλο πέρα από τη Γερμανία, Εθελοτυφλεί όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό το μόρφωμα, η ζωή τού οποίου παρατείνεται μόνο χάρη σε αναπνευστήρες αφού όπως είναι οικοδομημένο δεν είναι δυνατό να ιαθεί, κάποια στιγμή θα πεθάνει. Και γι' αυτό δεν θα ευθύνονται ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ούτε, όμως, από αυτό το αδιέξοδο θα μας γλιτώσουν κόμματα όπως το ΚΚΕ, το οποίο πέρα από τις σταλινικές του εμμονές έχει δηλώσει έτσι κι αλλιώς απρόθυμο να κυβερνήσει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, ακόμα κι αν ο λαός τού δώσει την πρώτη θέση στις εκλογές. Είναι, επομένως, χρέος τής παρούσας κυβέρνησης να μετατρέψει την εντολή για αλλαγές κι όχι για ρήξη που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου σε ευθεία αντιπαράθεση με ατελέσφορες πρακτικές. Το είχα γράψει και προεκλογικώς πως ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να καλλιεργήσει από τότε το έδαφος για αίμα και δάκρυα με ορίζοντα, ωστόσο, πλήρους απεμπλοκής από τα μνημόνια. Δεν το έπραξε, υπονομεύοντας τώρα την πρωθυπουργία του. Δεν είναι, ωστόσο, αργά για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις στήριξης από τον ελληνικό λαό και για πιο ριψοκίνδυνες επιλογές. Η σύγκρουση, για παράδειγμα, με τους καναλάρχες θα είναι ένα πολύ καλό πρώτο βήμα...   

Οι νεοφιλελέδες επικρίνουν την κυβέρνηση γιατί δεν φέρνει το σοσιαλισμό μια ώρα αρχύτερα στη χώρα...

Στο μεταρρυθμιστικό πακέτο που έστειλε ο Γιάνης Βαρουφάκης περιλαμβάνονται τα δύο τρίτα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Το ένα τρίτο έχει μείνει, προς το παρόν τουλάχιστον, απέξω όχι γιατί η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να εφαρμόσει μέτρα όπως η δημιουργία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, αλλά γιατί σε μία διαπραγμάτευση είναι αδύνατο να τα κερδίσεις όλα. Πιθανόν στην πορεία των νέων συζητήσεων να μην γίνουν αποδεκτά όλα τα μέτρα που προτείνει ο έλληνας υπουργός Οικονομικών.Μήπως, όμως, πρέπει να περιμένουμε πρώτα να δούμε το τελικό αποτέλεσμα πριν βιαστούμε να ρίξουμε όλη μας τη χολή σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων που δεν κυβερνούν ούτε ένα μήνα, όταν μάλιστα σε όσους βρίσκονται τώρα στην αντιπολίτευση δείξαμε υπομονή σαράντα χρόνων; Αντιλαμβάνομαι ότι ύστερα από πέντε έτη άγριας λιτότητας όλοι είμαστε ανυπόμονοι να βιώσουμε δραστικές αλλαγές στη ζωή μας. Κι αυτές θα συμβούν αν γίνει αποδεκτό το σχέδιο Βαρουφάκη κι αν στη συνέχεια, που είναι και το σημαντικότερο, υλοποιηθεί. Σε αυτό περιλαμβάνονται όλα τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, τα "κόκκινα" δάνεια και τους πλειστηριασμούς, καθώς και δράσεις για την καταπολέμηση της φοροφυγής και της διαφθοράς. Ηδη, για παράδειγμα, έχουν "παγώσει" ύποπτες καταθέσεις μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ κι ετοιμάζεται νομοσχέδιο το οποίο βάζει τα δύο πόδια των καναλαρχών σε ένα παπούτσι. Κι όλα αυτά ενώ δίνεται στην κυβέρνηση ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελάχιστων μηνών για να δώσει σαφή δείγματα γραφής...

Οι αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότερες τουλάχιστον, είναι καλοπροαίρετες. Οπως, βεβαίως, και των ψηφοφόρων που απαιτούν να εφαρρμόζεται το 100% των προεκλογικών δεσμεύσεων του κόμματος στο οποίο έχουν δείξει την εμπιστοσύνη τους. Προς τί, όμως, το άγχος και η αγωνία όσων δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή, πολλώ δε μάλλον, εκείνων που τον πολέμησαν ανηλεώς πριν τις εκλογές κι εξακολουθούν να τον πολεμούν για το αν η σημερινή κυβέρνηση θα εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμά της; Τόσο πολύ βιάζονται να έρθουν ο σοσιαλισμός, η κοινωνική δικαιοσύη και η εθνική ανεξαρτησία σε αυτήν τη χώρα που δεν μπορούν να κρατηθούν ούτε λεπτό; Κι αν είναι τόσο ασυγκράτητοι στη μεταρρυθμιστική τους ορμή γιατί δεν την επέδειξαν επί δεκαετίες, όταν στήριζαν με πάθος κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στην καταστροφή; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό: τυχόν επιτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ γκρεμίζει και το τελευταίο προπύργιο της υποκρισίας τής ελίτ και των ανθρώπων που την υπηρέτησαν, καθώς και κάθε εθελόδουλου που πιστεύει σε μονόδρομους τυφλής υπακοής...

Αν το κατεστημένο δώσει έστω και το ελάχιστο χρονικό περιθώριο στην Αριστερά να εφαρμόσει τις ιδέες της κι αν, παρελπίδα γι' αυτούς, η Αριστερά πετύχει, ξέρουν πολύ καλά ότι οι ημέρες τους έχουν τελειώσει για τα καλά. Κι αυτό προσπαθούν να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο, κυρίως μέσω μιντιακών διαύλων που λειτουργούν παράνομα εδώ και δεκαετίες. Αλίμονο, ο ελληνικός λαός δεν οφείλει τυφλή προσήλωση στη νέα του κυβέρνηση. Πρέπει, αντιθέτως, να είναι επικριτικός μαζί της ώστε να μην παρεκκλίνει της πορείας της. Είναι άδικο, ωστόσο, να βρίζουμε ανθρώπους που προσπαθούν και δεν διακατέχονται από τη δουλοπρέπεια των προκατόχων τους, όπως αναγνωρίζεται άλλωστε κι από τους ευρωπαίους αντιπάλους τους. Οπως κι αν έχει, πάντως, συμφωνώ ότι το αποτέλεσμα μετράει κι από αυτό κρινόμαστε άπαντες...

Τη συνείδησή σου να την ακούς, ακόμα κι όταν έχει άδικο...

Ο Μανώλης Γλέζος με την πορεία ζωής του έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη για τη συντριπτικότατη πλειονότητα των ελλήνων. Ενας άνθρωπος ο οποίος έχει πολεμήσει στην αρχή τους γερμανούς και στη συνέχεια τους γερμανοτσολιάδες, βρετανοτσολιάδες κι αμερικανοτσολιάδες που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο είναι λογικότατο να θεωρεί ήττα την όποια παραχώρηση στη διαπραγμάτευση σε ένα τραπέζι με γραβατωμένους γιάπηδες που καταλαβαίνουν μόνο από αριθμούς. Οταν έχεις αγωνιστεί με κίνδυνο της ζωής σου με διακύβευμα την ελευθερία, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία κι όχι για το αν θα αγοράζεις προϊόντα από το σούπερ μάρκετ σε ευρώ ή σε δραχμές είναι κατανοητότατο να μην αντιλαμβάνεσαι ως επιτυχία τη μερική λύση που έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. Κι ο γράφων, άλλωστε, περιμένει με αγωνία πώς θα συγκεκριμενοποιηθούν οι αναφορές στο κείμενο της απόφασης του Eurogroup της Παρασκευής, ευελπιστώντας πως οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται δεν θα περιλαμβάνουν υπαναχωρήσεις από μέτρα για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης ή υφεσιακά μέτρα λιτότητας σε βάρος των ίδιων υποζυγίων, αλλά αλλαγές προς την κατεύθυνση της πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, καθώς και της διοικητικής αναδιάρθρωσης. Αναγνωρίζω στην κυβέρνηση καλές προθέσεις, αλλά στο τέλος τής ημέρας όλοι θα κριθούν από το αποτέλεσμα...

Δεν με ενδιαφέρει αν η νέα συμφωνία που θα κάνουμε με τους δανειστές μας θα ονομάζεται μνημόνιο, κοινωνικό συμβόλαιο ή κάπως αλλιώς. Σημασία έχει τί θα περιέχει αυτή κι από το κείμενο της Παρασκευής δεν προκύπτουν ούτε λιτότητα, όπως περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ούτε απρόσιτα πρωτογενή πλεονάσματα ούτε νέα χαράτσια για το λαό. Από τη στιγμή που η διαπραγμάτευση είναι μια συνεχής διαδικασία δεν αποκλείω να προκύψουν δεινά στην πορεία. Σε αντίθεση με τους σαμαροβενιζέλους που παρουσιάζονται πως διαθέτουν σχέση συγγένειας με την Κασσάνδρα ώστε να προβλέπουν ένα δυσοίωνο μέλλον και τους διάφορους έλληνες-φιλέλληνες που σπεύδουν να υπερασπίζονται τη Γερμανία για το οτιδήποτε και να κατηγορούν την Ελλάδα για τα πάντα, δεν ξέρω πού θα καταλήξει η ιστορία. Κρίνω με τα δεδομένα που έχω στα χέρια μου κι αυτά, λυπάμαι Μανώλη Γλέζο, δεν με κάνουν να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζητήσω συγγνώμη για την προσπάθεια μιας κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα σε μονοπάτια κοινωνικής δικαιοσύνης...

Η εναλλακτική τού "αέρα πατέρα", της αυτόματης εξόδου από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, της οικειοθελούς απομόνωσης σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον μου φαίνεται ατελέσφορη. Για μένα το ευρώ δεν είναι φετίχ και ούτε θα δεχθώ κάθε θυσία για να το έχω στην τσέπη μου (που δεν θα το έχω έτσι κι αλλιώς αν εξακολουθούν να μας συμπεριφέρονται σαν το γάιδαρο του Χότζα). Είναι προτιμότερο, όμως, η ηρωική μας έξοδος, εφόσον κριθεί απαραίτητη, να γίνει αφού πρώτα πείσουμε την οικουμένη ότι ο δρόμος τής λιτότητας δεν οδηγεί πουθενά τους λαούς κι ότι, για παράδειγμα, δεν ζητούμε διαγραφή τού δημόσιου χρέους για να απολαμβάνουμε αμέριμνοι τον ήλιο τής Μεσογείου, αλλά γιατί αυτή είναι ο μόνος τρόπος για να πάψουμε να αποτελούμε αποικία. Ενδεχομένως αυτή η έξοδος να καταστεί υποχρεωτική ακόμα και μέσα στις επόμενες ημέρες. Γιατί, όμως, να στρέφουμε μόνοι μας τη "βασίλισσα" του αντιπάλου προς τον "βασιλιά" μας και να μην περιμένουμε να δούμε πρώτα τις δικές του κινήσεις στη σκακιέρα;...

Ο Μανώλης Γλέζος είναι η συνείδηση της Αριστεράς. Κι ως τέτοια είναι υποχρεωμένος να χτυπά τα σήμαντρα όταν βλέπει τους λύκους να περιτριγυρίζουν το μαντρί. Κι αυτό είναι, άλλωστε, το μεγαλείο τής Αριστερής ψυχής. Ποιος κεντροαριστεροδεξιός, όταν κρατούσε ακόμα στα χέρια του τα γκέμια τής εξουσίας, βγήκε τα τελευταία πέντε χρόνια να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό γιατί οι κυβερνήσεις τις οποίες στήριξε δεν διαπραγματεύτηκαν όπως θα έπρεπε; Γι' αυτό και γίνονται ακόμα περισσότερο γραφικοί οι διάφοροι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι τρέμουν ακόμα και στην ιδέα να πούνε κάτι που θα δυσαρεστήσει τη φράου Μέρκελ, όταν χρησιμοποιούν τον Μανώλη Γλέζο ως επιχείρημα σε βάρος τού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που κυβέρνησαν με τον σβέρκο σκυφτό ψέγουν τώρα την Αριστερά γιατί δεν συντάσσεται με την αντίληψη Γλέζου περί σύγκρουσης σώμα με σώμα με το Βερολίνο. Κι από την άλλη υπάρχουν και κάποιοι Αριστεροί που δυσανασχετούν γιατί ο Μανώλης μίλησε δημοσίως κι όχι στα όργανα, ώστε να μη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εθελόδουλους. Αλίμονο, όμως, αν η άσκηση εξουσίας έχει διαβρώσει από τώρα τα αριστερά τους αντανακλαστικά. Αριστερά σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, "λέω τη γνώμη μου κι ας ενοχλεί την ηγεσία". Κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, μεθυσμένοι ακόμα από το γλυκό νέκταρ τής διακυβέρνησης, ας ξεσουρώσουν όσο το δυνατό συντομότερα. Γιατί αυτοί είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αριστερά κι όχι ο, για μια ολόκληρη ζωή, ανυπότακτος Μανώλης Γλέζος, από τον οποίο ζητούν ύστερα από τόσες δεκαετίες στο κουρμπέτι να συνταχθεί απολύτως με θολές κομματικές γραμμές...

Η πρώτη νίκη ήρθε, αναμένω σημαντικότερες...

Απόψε κερδήθηκε η πρώτη μάχη. Κυρίως ηττήθηκε ο παραλογισμός μιας πενταετίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από την απόλυτη υποταγή στην τρόικα κι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα έφερνε την καταστροφή. Με λίγα λόγια, από απόψε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα, είναι δύο κόμματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η τρόικα μας τελείωσε και δεν θα ξαναδούμε την ταπεινωτική εικόνα μεσαίων ξένων αξιωματούχων να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στο Μέγαρο Μαξίμου για να δίνουν διαταγές στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό τής χώρας. Τέλειωσε και το μνημόνιο, το οποίο αντικαθίσταται από μία σειρά μεταρρυθμιστικών προτάσεων της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και τα μέτρα κατά τής ανθρωπιστικής κρίσης, για τις οποίες μάλιστα, και είναι προς τιμή της, ζητά και τη συνδρομή τής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να περιμένουμε την εξειδίκευση αυτών των προτάσεων μέχρι τη Δευτέρα και, κυρίως, να δούμε να εγκρίνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, όμως, πολύ σπουδαίο ότι η κυβέρνηση έχει μεταφέρει την ατζέντα τής συζήτησης από τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά και τα μέτρα λιτότητας, όπως η μείωση των συντάξεων, η αύξηση συντελεστών ΦΠΑ κα τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαχλαμαρά, στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος εδώ και δεκαετίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι αλήθεια ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την άμεση εφαρμογή μέτρων αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία, όπως έχει προκύψει από τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν όλα μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικώς για διαγραφή κι όχι για "έξυπνη απομείωση" του δημόσιου χρέους, η οποία στην ουσία θα βαρύνει, εφόσον επιτευχθεί, τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Είναι, όμως, λογικό σε μία διαπραγμάτευση να μην τα κερδίζεις όλα, όπως είναι επίσης λογικό το επιχείρημα Βαρουφάκη πως η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε για να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματός της μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες αλλά σε τέσσερα χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαίο βραχυπρόθεσμα να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, για παράδειγμα, που αφορούν τα "κόκκινα" δάνεια και τη ρύθμιση των χρεών και μακροπρόθεσμα τόσο να εφαρμοστεί το σύνολο του προγράμματος της Αριστεράς όσο, κυρίως, να διαγραφεί μέρος τού δημόσιου χρέους και να εφαρμοστεί ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε εγκλωβισμένοι από την έγκριση των δανειστών μας στην άσκηση εθνικών πολιτικών...  

Με την αίρεση ότι θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν άγρια λιτότητα αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, ξεκινά ένα πολύ κρίσιμο όσο και δημιουργικό, θέλω να νομίζω, τετράμηνο, το οποίο και θα κρίνει και το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στην πράξη τη δική τους φιλοσοφία διακυβέρνησης και στη συνέχεια, μέσω του κοινωνικού συμβολαίου. Προφανώς ζητήματα όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και η δυναμική ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιλυθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Είναι, όμως, σημαντικό να τεθούν οι βάσεις ώστε και να επιβεβαιωθεί η κυβερνητική βούληση για ριζικές ανατροπές προς όφελος των πολλών, αλλά κι έτσι ώστε οι καλές προθέσεις να γίνουν πράξη. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών απόδειξαν ότι μπορείς να κερδίζεις μόνο όταν κατεβαίνεις στη μάχη για τη νίκη κι όχι για να χάνεις με μικρό σκορ. Περιμένω σημαντικότερες νίκες για να μπορώ να γράφω με περισσότερη σιγουριά για το μέλλον. Αναγνωρίζω, όμως, ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να τις πετύχει και με την καρδιά αλλά και με το μυαλό. Επιτρέψτε μου, επομένως, ένα μικρό χαμόγελο, όσο πρόωρο κι αν είναι αυτό...   

Η ιδέα τού πρότυπου σχολείου δεν είναι φασιστική,είναι όμως ο τρόπος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα...

Ο υπουργός Παιδείας, Αρ. Μπαλτάς υπερβάλλει όταν χαρακτηρίζει τα πρότυπα πειραματικά σχολεία χιτλερικά κατασκευάσματα. Φασιστικό δεν είναι να δημιουργείς "θερμοκήπια αρίστων", όπως κάποιοι τα αποκαλούν υποτιμητικώς, αλλά όταν αναγκάζεις τους άριστους να συμβιώνουν εκαιδευτικώς με μέτριους, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην παράγεις τίποτα άλλο από μετριότητες, με ορισμένες απλώς ανάμεσά τους να είναι "χρυσές". Από την άλλη, όμως, ο τρόπος που λειτουργούν σήμερα τα πρότυπα σχολεία δεν παύει να έχει πολλά ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Το κυριότερο, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, είναι ότι στην ουσία ταυτίζουν την αριστεία με τις πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης. Οταν οι εξετάσεις εισαγωγής σε αυτά τα σχολεία περιλαμβάνουν μαθηματικά, φυσική και γλώσσα γίνεται από όλους κατανοητό ότι προκρίνονται τα θετικά μυαλά σε βάρος των θεωρητικών. Άριστος, ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτός που το μυαλό του ομοιάζει με του Αϊνστάιν, αλλά κι εκείνος που ξεχωρίζει στην τέχνη, στον αθλητισμό, στις τεχνικές εργασίες, στην κοινωνική προσαρμοστικότητα ή διαθέτει αξιοσημείωτη συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτά τα παιδιά, που ενδεχομένως να μη διακρίνονται για την ικανότητά τους να επιλύουν εξισώσεις ή θεωρήματα, γιατί θα πρέπει να συνωστίζονται μαζί με μετριότητες σε σχολεία που παράγουν αυτιστικούς ακόλουθους ενός σάπιου συστήματος; Γιατί θα πρέπει να τραβάμε όλους τους μαθητές προς τα κάτω αντί να τους βοηθούμε να πετούν ψηλά, διακρίνοντάς τους όχι με βάση το πορτοφόλι των γονιών τους αλλά με την αξιοσύνη τους σε οποιοδήποτε τομέα; Κι αυτή η αιχμή μου δεν αφορά μόνο τους φέροντες δεξιές αντιλήψεις, αλλά κι εκείνους που εξομοιώνουν την Αριστερά με την ισοπέδωση, αμαυρώνοντας την έννοια του προοδευτικού πολίτη...

Σε αυτό το πλαίσιο προτείνω τη μετεξέλιξη όλων ανεξαιρέτως των σχολείων σε πρότυπων, το καθένα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όσοι φοιτούν σε αυτά δεν θα λαμβάνουν κι ευρύτερες γνώσεις, πέρα από αυτές που είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντα και στα ταλέντα τους. Και με αυτό δεν εννοώ, για παράδειγμα, πως το μάθημα της γλώσσας σε ένα σχολείο θετικής κατεύθυνσης θα πρέπει να γίνεται όπως όπως και χωρίς να εξετάζεται στο τέλος τής χρονιάς ισότιμα με τα άλλα μαθήματα. Εχοντας θητεύσει ως μαθητής σε πάλαι ποτέ δημόσιο Κλασικό Λύκειο, όπου κανένας δεν ενδιαφερόταν για τα μαθηματικά ή τη φυσική για παράδειγμα αφού αυτό δεν είχε καμία επίπτωση στην εισαγωγή του σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, δεν επιθυμώ την αντικατάσταση του σημερινού (με τις αλλαγές, βεβαίως, που έχουν επέλθει από τα μέσα της δεκαετίας τού 1990) μονοδιάστατου εκπαιδευτικού συστήματος με ένα ίδιας κοπής δήθεν μοντέρνο. Οπως, όμως, δεν είναι δυνατό να φορτώνουμε τα παιδιά με όλες τις γνώσεις τού κόσμου στο κεφάλι τους άλλο τόσο καταστροφικό είναι να βγαίνουν στην κοινωνία άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούν, π.χ., να δίνουν απαντήσεις για τα μυστήρια του σύμπαντος αλλά που δεν θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται το πώς αυτή η γνώση είναι σε θέση να ωφελήσει την ανθρωπότητα...

Οποιος θηρεύει εύκολες απαντήσεις ενδεχομένως να τις βρει στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Παιδείας και στην εκπαιδευτική κοινότητα και η οποία διαπνέεται από ιδεοληψίες τής μίας πλευράς κι από καιροσκοπισμούς κι ελιτισμούς της άλλης. Κρατώ, επομένως, ως μια καλή αρχή την τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα όταν ρωτήθηκε για το θέμα από τον Στ. Θεοδωράκη πως τίποτα δεν έχει αποφασιστεί ακόμα κι όλα θα γίνουν με διάλογο. Αλίμονο, όμως, αν κι αυτός ο δημόσιος διάλογος καταντήσει ατέρμονος, όπως κι όσοι προηγήθηκαν, κι ακόμα πιο αλίμονο αν η νέα κυβέρνηση υποκύψει σε αντιλήψεις και πιέσεις που δεν συνάδουν με την αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος προς την κατεύθυνση της δημιουργίας συνειδητοποιημένων πολιτών κι όχι άβουλων πελατών τής κομματοκρατίας. Με βάση την Ελλάδα που παρέδωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις θα ήταν άτοπο να περιμένουμε από την κυβέρνηση της Αριστεράς κάτι παραπάνω από έναν έντιμο κι επωφελή για τα λαϊκά κι εθνικά συμφέροντα συμβιβασμό στο οικονομικό πεδίο, στο οποίο η χώρα είναι υποχρεωμένη να συμβιώνει με άλλα κράτη. Στον εκπαιδευτικό, όμως, τομέα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην προχωρήσει άμεσα σε ρήξεις με σαπισμένες κατεστημένες νοοτροπίες που δεν μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη. Γι' αυτό και οι προτάσεις για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και, κυρίως, η υλοποίησή τους θα αποτελέσουν ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια πάνω στα οποία θα εξαχθεί το συμπέρασμα, όταν έρθει η ώρα, για το αν πέτυχε η κυβέρνηση της Αριστεράς ή όχι...

Οταν παίζουν Ελλάδα-Γερμανία είμαι με την Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν μου αρέσουν οι παίκτες της. Εσύ;...

Κανένας πατριώτης δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί απολύτως με τη διαπραγματευτική τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Ουδείς τέλειος, άλλωστε, ώστε να είναι τέλεια και η πολιτική του. Οταν, όμως, η εθνική Ελλάδας κατεβαίνει στο γήπεδο για να αγωνιστεί κόντρα στην εθνική Γερμανίας κανένας πατριώτης δεν μπορεί να μεμψιμοιρεί για την ενδεκάδα ή τη στρατηγική που ακολουθεί ο προπονητής μας, αλλά οφείλει να χειροκροτεί τις προσπάθειες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος για να το σπρώξει προς τη νίκη. Μόνο όταν λήξει το ματς και θα ξέρουμε το αποτέλεσμα θα μπορούμε να μιλάμε με μια σχετική σιγουριά για το αν οι επιλογές που έγιναν ήταν οι καλύτερες δυνατές ή αν θα μπορούσαμε να παίξουμε αλλιώς. Εχουμε, όμως, από τώρα μερικά δεδομένα: πρώτον, η τακτική που ακολούθησαν οι προηγούμενοι κόουτς μάς οδήγησαν σε βαριές ήττες με σκορ 7-0 και πάνω. Οπότε ελάχιστη σημασία δίνω στις τακτικές αναλύσεις που κάνουν οι αποτυχημένοι για να μη χάσουμε με 9-0 το ματς που δίνουμε τώρα. Δεύτερον, όσοι την ώρα που η εθνική Ελλάδας δίνει τη μάχη απέναντι σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο όχι μόνο αποδοκιμάζουν τις προσπάθειες των παικτών της αλλά και χειροκροτούν αυτές των γερμανών, με συγχωρείτε πολύ αλλά μπορεί να είναι πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα γερμανοτσολιάδες. Πατριώτες, πάντως, δεν είναι κι όσοι ανάμεσά τους, μάλιστα, ανήκουν στο προλεταριάτο και στους μικρομεσαίους δεν διαθέτουν καν ταξική συνείδηση...

Επιθυμώ η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Οχι όμως με οποιοδήποτε τίμημα, αλλά με όρους που θα της επιτρέπουν να εξέλθει της σημερινής ανθρωπιστικής κρίσης και να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της πάνω σε πιο γερά θεμέλια, τα οποία θα είναι χτισμένα με υλικά κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και βρίσκω ενδιαφέρουσα την πρόταση του πρώην προέδρου της Γαλλίας, Β. Ζισκάρ Ντ' Εστέν για ένα φιλικό "Grexit" από τη στιγμή που το "σκληρό" ευρώ δεν αφήνει πολλά περιθώρια στη χώρα μας να αναδιοργανώσει την οικονομία της, όπως για παράδειγμα με την υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος, κι όταν, προσθέτω, περνάμε κάθε τρεις και λίγο το μαρτύριο της σταγόνας. Αν η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να "κουρέψει" ή έστω με κάποια άλλη τεχνική φόρμουλα να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος κι αν επιμένει να μας δανείζει λεφτά όχι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας αλλά για να πληρώνουμε στο 100% παλαιότερα δάνεια και υποχρεώσεις που δόθηκαν με τοκογλυφικούς όρους και, μάλιστα, συνοδεία ενός νέου μνημόνιου άγριας λιτότητας τότε είμαστε υποχρεωμένοι να της πούμε "Vielen Dank aber Auf Wiedersehen". "Ευχαριστούμε πολύ", δηλαδή, "αλλά αντίο" γιατί ανάμεσα στην εξόντωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και τη στάση πληρωμών απέναντι στους διεθνείς πιστωτές, από την οποία βεβαίως θα χάσει και το Βερολίνο, η επιλογή μου είναι αυτονόητη. Κι αυτή προσδοκώ πως θα είναι και της κυβέρνησης...

Τί, επομένως, υποστηρίζουν στην ουσία όσοι ηδονίζονται, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι νοικοκυρές που διαβάζουν ή βλέπουν τις "50 Αποχρώσεις του Γκρι", κάθε φορά που ακούνε την Ανγκ. Μέρκελ ή τον Β. Σόιμπλε να επιτίθενται στην Ελλάδα; Τη συνέχιση μιας αυτοκτονικής πολιτικής που θα μας οδηγήσει έτσι κι αλλιώς στο "Grexit" και υπό πολύ χειρότερους όρους. Θα συμβούλευα, επομένως, όσους ντρέπονται για την ταξική ή εθνική τους καταγωγή να απευθυνθούν στη συνδρομή κάποιου ειδικού ψυχοθεραπευτή, ο οποίος ίσως και να τους βοηθήσει να επιλύσουν ζητήματα αρνησιπατρίας, ευρωλιγουρισμού, ξενομανίας κι εθελοδουλίας από τα οποία υποφέρουν. Αυτοί που ειρωνεύονται τον Π. Καμμένο για το Κούγκι, λες και θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για μια ηρωική στιγμή τού ελληνικού έθνους, καλό θα είναι να τα βρουν πρώτα με τον εαυτό τους γιατί από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα τα δεινά. Η καγκελάριος της Γερμανίας ζητά την αποπομπή τού Γιάνη Βαρουφάκη κι ο υπουργός Οικονομικών της λυπάται τους έλληνες, αλλά οι εγχώριοι υποτακτικοί τους πανηγυρίζουν φορώντας φράκα σερβιτόρων, όπως ο γκεμπελίσκος τού ΣΚΑΙ Μπ. Παπαδημητρίου, αντί να εξεγείρονται. "Βάστα Ρόμελ" φώναζαν οι δοσίλογοι όταν τα παλικάρια τού ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ αγωνίζονταν για τη λευτεριά. "Βάστα Σόιμπλε", κραυγάζουν σήμερα οι από την ίδια κοπή απόγονοί τους όταν για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια μια ελληνική κυβέρνηση επιτέλους διαπραγματεύεται την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια κι όταν ο προσφάτως εκλεγμένος πρωθυπουργός απαιτεί το αυτονόητο: "Αφήστε με να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου για ένα εξάμηνο κι ελάτε μετά να με κρίνετε", υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας έχοντας τη συμπαράσταση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Πείτε μου "αγαπημένα" μου σκυφτά ανθρωπάκια, πού κατοικεί ο παραλογισμός και πού η λογική;... 

Υ.Γ. Οι εκλεπτυσμένοι επικριτές όσων συνδέουν τη σημερινή γερμανική πολιτική με αυτή που οδήγησε την ανθρωπότητα σε δύο παγκοσμίους πολέμους ενδεχομένως να βγάλουν φλύκταινες και με τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο. Βλέπετε, δεν είναι "politically correct" να υπενθυμίζει ο γράφων ότι κάποτε σε αυτόν τον τόπο έζησαν οκτάχρονα παιδιά τα οποία προτίμησαν τον θάνατο από το να καταδώσουν τον πατέρα τους. Λογικό αν κάνει κάποιος τη σύγκριση με ενήλικες οι οποίοι με πλήρη συνείδηση προδίδουν σήμερα το λαό και την πατρίδα τους για να μη χάσουν τον παράδεισο που έφτιαξαν αποκλειστικώς για τον εαυτό τους και για μια δράκα ολιγαρχών ή, το ακόμα ταπεινωτικότερο και γλοιωδέστερο, για να μην απολέσουν τα αποφάγια που τους πετούν τα αφεντικά τους...

Ο Πάκης μπορεί να συγχωρεθεί, όχι όμως και το μνημόνιο με άλλο όνομα Αλέξη και Γιάνη μου...

Δεν είχα απωθημένο να δω τον πρώτο Αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σας διαβεβαιώνω ότι τα απωθημένα μου είναι περισσότερο σοβαρά! Δεν θα είχα, επομένως, αντίρρηση να εκλεγεί ένας κεντροδεξιός ή και δεξιός Πρόεδρος, ο οποίος όμως θα συγκέντρωνε στο πρόσωπό του δύο βασικά χαρακτηριστικά: μια επιτυχημένη πορεία ζωής στην υπηρεσία τού δημόσιου συμφέροντος και το σεβασμό τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο Π. Παυλόπουλος δεν διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για το μεν πρώτο, απλώς να υπενθυμίσω πως στην πολιτική του καριέρα (γιατί αυτή έχει αξία να μνημονεύω όταν γίνεται λόγος για ένα δημόσιο άνδρα κι όχι την ακαδημαϊκή του, η οποία μπορεί κυρίως να αξιολογηθεί από τους φοιτητές και τους συναδέλφους του) δεν υπήρξε στην ουσία τίποτα καλύτερο από γραμματέας των Καραμανλήδων, θείου κι ανιψιού, κάτι δηλαδή σαν την ανδρεοπαπανδρεϊκή Αγγέλα Κοκκόλα της δεξιάς, ο άνθρωπος που διόρισε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Δημόσιο, όχι αξιοκρατικώς αλλά κατά βάση "γαλάζια παιδιά", ο υπουργός που άφησε την Αθήνα κι άλλες μεγάλες πόλεις να γίνουν παρανάλωμα πυρός στα Δεκεμβριανά του 2008 και, βεβαίως, αυτός που δεν σήκωσε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, όπως δηλαδή συνέβη και με την επίθεση Κασιδιάρη σε Λ. Κανέλλη στον τηλεοπτικό αέρα, για να εμποδίσει κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας όπως το διαβόητο με τη ζαρντινιέρα στην Θεσσαλονίκη. Οσο για το σεβασμό που εμπνέει στον ελληνικό λαό, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις "τρολιές" που κυκλοφορούν από χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αντιληφθεί ότι ο Λ. Λαζόπουλος ή ο Μάρκος Σεφερλής προκαλούν λιγότερα γέλια με τα αστεία τους...

Ο Π. Παυλόπουλος δεν μου είναι αντιπαθής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψιλικατζή τής γειτονιάς μου, τον οποίο όμως ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κι αυτό όχι γιατί είναι κακός επαγγελματίας, αλλά γιατί δεν διαθέτει την προσωπικότητα για να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος την ώρα που ετοιμάζεται να ριχτεί σε μια ακόμα μεγάλη μάχη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ν. Αλιβιζάτο, το σημιτάνθρωπο που προτείνουν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Το ότι ο Πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες δεν σημαίνει πως σε αυτήν την θέση θα πρέπει να τοποθετούμε τον οποιοδήποτε έχει τύχει να ασκήσει εξουσία σε αυτήν τη χώρα. Με τον Π. Παυλόπουλο θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες για διοικητικό δίκαιο και για τις αναμνήσεις του από τις υπηρεσίες που πρόσφερε σε πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας. Για "Πρώτο Πολίτη", ωστόσο, της χώρας μου θα προτιμούσα κάποιον με μια στοιχειώδη πυγμή, με προσωπικότητα και κύρος το οποίο να αναγνωρίζεται κι από τους ξένους. Γι' αυτό και η επιλογή Παυλόπουλου από την κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί το πρώτο μεγάλο λάθος της. Αναγνωρίζω ότι η πολιτική είναι η τέχνη των συμβιβασμών και κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία κάνει άνοιγμα στην κεντροδεξιά. Αλλά όχι και τον Πάκη Αλέξη μου, όχι και τον Πάκη...

Βεβαίως, το σπουδαιότερο διακύβευμα αυτήν την εβδομάδα δεν είναι η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Προέχει η κατάληξη σε μια συμφωνία με τους ευρωπαίους με την οποία θα εξασφαλίζεται ότι για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον θα δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να προχωρήσει στην εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές που ανακοίνωσε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του ο πρωθυπουργός για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και τις 100 δόσεις. Από την άλλη, κανένα παιχνίδι με τις λέξεις δεν πρόκειται να με πείσει ότι θα είναι επιτυχία το "πάγωμα" των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αντάλλαγμα για τη χρηματοδότηση μέχρι το καλοκαίρι. Αυτό, στην ουσία, θα σημαίνει επέκταση των επαχθών μνημονιακών δεσμεύσεων, τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί προεκλογικώς και μετεκλογικώς να ακυρώσει. Ο λαός έχει ήδη παραταχτεί αποφασισμένος για τη μεγάλη σύγκρουση. Θα είναι κρίμα η ηγεσία του να αποσύρει το στράτευμα λίγο πριν αρχίσει η μάχη τής ζωής μας. Η επιλογή Παυλόπουλου μπορεί να συγχωρεθεί, η μετονομασία τού μνημονίου και η νέα ήττα τού λαού μας όχι... 

    

Η ώρα τής κρίσης πλησιάζει και δεν εννοώ μόνο για την Ανγκελα...

Η κάθε πτώση είναι επώδυνη. Μόνο που είναι διαφορετικό να πέφτεις από τον 200ό όροφο ενός ουρανοξύστη κι άλλο από τον πρώτο ή το δεύτερο μιας ταπεινής πολυκατοικίας. Γι' αυτό και τις αμέσως προσεχείς ημέρες είναι η γερμανική κυβέρνηση η οποία θα πρέπει να αποφασίσει στην ουσία και για το δικό της μέλλον. Ο ελληνικός λαός ύστερα από πέντε χρόνια μνημονιακών πολιτικών που εξαθλίωσαν τους πολλούς και ισχυροποίησαν τους λίγους δεν έχει πλέον πολλά να χάσει. Και το ακόμα σημαντικότερο; Τόσο με την απόφασή του να νικήσει το φόβο στις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου όσο και με τη στήριξή του μετεκλογικώς, και σε ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς, στην κυβέρνηση της Αριστεράς αποδεικνύει ότι είναι διατεθειμένος να τα παίξει όλα για όλα. Το σαπιοκάραβο έχει ξανοιχτεί πλέον από το λιμάνι όπου το κρατούσε αγκυροβολημένο η προπαγάνδα τού τρόμου. Βρίσκεται πια στη μέση τού ωκεανού και είτε θα το πνίξουν τα κύματα είτε θα προσεγγίσει μια απάνεμη ακτή. Κι αυτό ας το έχουν καλά στο νου τους κι ο Αλέξης Τσίπρας με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Γιατί αν, για παράδειγμα, συμφωνήσουν σε ένα τετράμηνο έστω μορατόριουμ στην εφαρμογή τού προεκλογικού τους προγράμματος, αυτό θα αποτελέσει μια μεγάλη ήττα. Ουδέν μονιμότερο άλλωστε του προσωρινού, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία...

Η Γερμανία φοβάται το Grexit. Συγγνώμη, γράψτε λάθος: η Γερμανία τρέμει το Grexit! Αν δεν το έτρεμε, ο Β. Σόιμπλε δεν θα έκανε πολεμικές δηλώσεις τού τύπου "λυπάμαι τους Ελληνες" ούτε θα ζητούσε στο χθεσινό Eurogroup την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας, σε συνεργασία βεβαίως με τις υποτελείς σε αυτόν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που, ακόμα κι όσες δεν το επιθυμούν με τη σφοδρότητα του Βερολίνου, αρνούνται ωστόσο ακόμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προστατεύσουν και τους δικούς τους λαούς από τη λιτότητα. Η Γερμανία έχει πολύ περισσότερα να χάσει κι αυτά δεν εξαντλούνται στην αυτόματη απώλεια, για παράδειγμα, 230.000 θέσεων εργασίας ή σε ένα πιθανότατο "bank run" που θα χτυπήσει όλη τη Γηραιά Ηπειρο. Αν η Ελλάδα κερδίσει, αυτή η νίκη θα αποτελέσει την αρχή τής κατάρρευσης της γερμανικής Ευρώπης, το τέλος τής λιτότητας, θύμα τής οποίας υπήρξε κι ο γερμανικός λαός προς όφελος μιας ελίτ που γιγαντώθηκε πίνοντας και το δικό του αίμα. Αν για ένα πράγμα τουλάχιστον θα πρέπει να επιβραβεύσουμε τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση είναι για το ότι έχει κατορθώσει, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, να καταδείξει στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι η χώρα μας δεν απαιτεί από αυτούς να πληρώσουν το χρέος της, τουλάχιστον αυτό που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απεχθές, αλλά να της δοθεί η ευκαιρία να το κάνει ασκώντας πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης που δεν θα οδηγήσουν στην πλήρη εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού και με τη βοήθεια ενός νέου τύπου σχεδίου Μάρσαλ, δίχως τις αποικιοκρατικές δεσμεύσεις τού πρωτότυπου. Σε διαφορετική περίπτωση και η Ελλάδα θα εξαφανιστεί από το χάρτη και το χρέος της, κατά συνέπεια, δεν θα αποπληρωθεί ποτέ...

Ολοι κρίνονται κι αξιολογούνται αυτές τις ημέρες. Το κείμενο στο οποίο θα βάλει την υπογραφή της η κυβέρνηση Τσίπρα (δεν θεωρώ πως θα θελήσει στο τέλος η Γερμανία να "πυροβολήσει" τα πόδια της) θα αποτελέσει την πρώτη σοβαρή ένδειξη για το τί μπορούμε να περιμένουμε από τον νέο πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Με τη μέχρι σήμερα τακτική τους έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν τον ελληνικό λαό, να τον βγάλουν στους δρόμους, να του αναπτερώσουν το ηθικό και να τον ξανακάνουν να αισθάνεται υπερήφανος. Σε ένα βαθμό έχει κατορθώσει το ίδιο και με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, αν κρίνουμε από τη μαζική συμμετοχή σε συγκεντρώσεις συμπαράστασης στο εξωτερικό. Κι αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση, την άρνηση δηλαδή των λαών να συνεχιστεί ο ακρωτηριασμός τους. Ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης έχουν το ΟΚ να πάνε τη διαπραγμάτευση μέχρι τέλους, να φτάσουν στη ρήξη αν χρειαστεί. Γι' αυτό και στο χαρτί στο οποίο θα βάλουν την υπογραφή τους θα πρέπει στη χειρότερη περίπτωση να περιλαμβάνεται ένας έντιμος συμβιβασμός και στην καλύτερη η δυνατότητα να εφαρμόσουν απερίσπαστοι το πρόγραμμά τους, τουλάχιστον για μερικούς μήνες. Διαφορετικώς ας γνωρίζουν ότι θα έχουν ανοίξει την κερκόπορτα στο χάος, αυτοϋπονομεύοντας τις καλές τους προθέσεις...



  

Οταν έχουμε τον Μανώλη Γλέζο δεν μπορούμε να τιμούμε τους "κυρίους Τίποτα"...

Δεν ξέρω τί προσμέτρησε περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίζοντας να αναβάλει την ανακοίνωση του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας: την αξιοποίηση του όπλου τής αντικατάστασης Επιτρόπου με έναν δικής του επιλογής στην περίπτωση προεδροποίησης του Δ. Αβραμόπουλου ή την αντίδραση της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Δύο πράγματα είναι, ωστόσο, καθαρά: για αρχή, δεν μπορεί "πρώτος πολίτης της χώρας" να γίνει ο "κύριος Τίποτα" κι ο όποιος άλλος "κύριος Τίποτα". Ναι μεν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, αν και η αναπομπή νόμων δεν είναι καθόλου αμελητέο δικαίωμά του μολονότι κανένας δεν το έχει ασκήσει μέχρι σήμερα, αλλά αυτό το αξίωμα οφείλουμε να το παραχωρούμε σε προσωπικότητες που ενώνουν τους έλληνες και οι οποίες έχουν πίσω τους μια σπουδαία σταδιοδρομία σε ό,τι έχουν ασχοληθεί. Και δεύτερον ότι η σοβαρότερη αντιπολίτευση αυτήν τη στιγμή στον τόπο, καλώς ή κακώς, είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης! Δυστυχώς δεν είναι όσοι είτε δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ είτε εμφανίζονται μερκελικότεροι της Ανγκ. Μέρκελ είτε παριστάνουν τους Αριστερούς προσμένοντας σε αποτυχία τής αριστερής κυβέρνησης, όχι για να κυβερνήσουν οι ίδιοι αφού βολεύονται με την ιδιοκτησία ενός 5% του πληθυσμού αλλά για να μην εξαφανιστούν από τον κοινοβουλευτικό χάρτη, όπως κάποτε εξαφανίστηκαν τα δικτατορικά καθεστώτα τα οποία εξακολουθούν να λατρεύουν και τα οποία λέκιασαν τα κομμουνιστικά ιδεώδη...

Οπως κι αν έχει, δεν πρέπει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ούτε ο Δ. Αβραμόπουλος ούτε ο Κ. Καραμανλής ούτε ο Π. Παυλόπουλος ούτε η Ντ. Μπακογιάννη ούτε οποιαδήποτε άλλη μετριότητα στο όνομα του ανοίγματος προς την κεντροδεξιά και στο πλαίσιο της εθνικής συναίνεσης. Δεν έχω αντίρρηση να επιλεγεί μια κεντροδεξιά προσωπικότητα, στην περίπτωση βεβαίως που μπορεί να εντοπιστεί μία τέτοια γιατί ο γράφων αδυνατεί να σκεφτεί κάποια αξιοπρεπή λύση από αυτόν το χώρο. Αλίμονο, όμως, αν συνεχιστεί η παράδοση στο Προεδρικό Μέγαρο να εγκαθίστανται κατά βάση άβουλα όντα, τα οποία είναι εύκολα διαχειρίσιμα από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν έχουμε ανάγκη άλλο Πρόεδρο Παπούλη, ο οποίος στα πέντε μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία το Σύνταγμα μετατράπηκε σε πατσαβούρα, δεν ανάπεμψε ούτε ένα νόμο ο οποίος, για παράδειγμα, ψηφίστηκε με μόνο ένα άρθρο ή με σχετική πλειοψηφία παρότι παραχωρούσε εθνική κυριαρχία. Για να μην αναφερθώ στις αγαπημένες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου των σαμαροβενιζέλων. Γι' αυτό κι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι κάποια ή κάποιος που να εμπνέει το γενικότερο σεβασμό, ακόμα κι αν είναι προχωρημένης ηλικίας. Σε αυτήν τη φάση θα πρότεινα τον Μανώλη Γλέζο, ο οποίος χαίρει γενικής εκτίμησης, είναι ακμαίος και περισσότερο αγωνιστικός ακόμα από πολλούς που έχουν τα μισά ή και λιγότερα από τα χρόνια του...

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό θα είναι σοβαρό ατόπημα για την Αριστερά να επιλέξει ένα άτομο το οποίο δεν θα έχει κοινωνικά διαπιστευτήρια παρά μόνο την έγκριση των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Με νωπή λαϊκή εντολή και τη μετεκλογική αποδοχή της από την κοινή γνώμη να υπερβαίνει το 50% η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι υποχρεωμένη να υποκύπτει σε πολιτικάντικους συμβιβασμούς, πόσω μάλλον όταν δεν παρουσιάζεται διατεθειμένη να το κάνει απέναντι σε πολύ ισχυρότερους παίκτες όπως είναι η Ανγκ. Μέρκελ. Η εκλογή ενός σεβάσμιου Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι μια ακόμα ένδειξη ανατροπής τής καθεστηκυίας τάξης, ένα ανέξοδο αλλά σαφές μήνυμα και προς το εξωτερικό ότι αυτοί που κυβερνούν πλέον την Ελλάδα δεν έχουν καμία σχέση με τους χθεσινούς υποτελείς. Ποιός, άλλωστε, από το σημερινό πολιτικό προσωπικό θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τον Μανώλη Γλέζο κομματική επιλογή χωρίς να αισθανθεί την αυτόματη λοιδορία τής κοινής γνώμης; Θα ήταν, εξάλλου, μικροκομματικό από την πλευρά τού ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτόταν πως ο Μανώλης Γλέζος μπορεί να μην προλάβει να ολοκληρώσει την πενταετή του θητεία. Στο χέρι τής Αριστεράς είναι να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο για τις επόμενες δεκαετίες, ακόμα κι αν προκύψουν πρόωρες εκλογές, εφόσον σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Και θα είναι κρίμα να μην ανυψωθούμε ως έθνος εξαιτίας ορισμένων υποχόνδριων που υποφέρουν από πολιτική υψοφοβία. Ετσι δεν είναι Αλέξη;...  

   

Από το νεοφιλελευθερισμό Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, το νεοφασισμό τής Χ.Α. και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ το κοινωνικό συμβόλαιο Τσίπρα...

Ας ξεκινήσω από ορισμένα αυτονόητα: η επιτυχία ή όχι της διαπραγμάτευσης θα κριθεί από το κείμενο της αναπόφευκτης συμφωνίας που θα επιτευχθεί είτε την ερχόμενη είτε τη μεθεπόμενη εβδομάδα. Εχει γίνει, πάντως, πλέον κατανοητό στους πάντες, ύστερα κι από τη δημόσια τοποθέτηση Μέρκελ περί συμβιβαστικής διάθεσης, πως δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο Grexit. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι σε μία διαπραγμάτευση κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Μόνο όταν θα ξέρουμε το αποτέλεσμά της θα μπορέσουμε να κρίνουμε αν αυτή ήταν επωφελής για τον ελληνικό λαό ή όχι. Σίγουρα, πάντως, θα έχουμε κερδίσει πολύ περισσότερα από το μηδέν που "κερδίσαμε" τα τελευταία πέντε χρόνια, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η πρώτη φορά που διαπραγματευτήκαμε και δεν υπογράψαμε ένα πρόγραμμα το οποίο μας ήρθε έτοιμο από το Βερολίνο. Γι' αυτό και Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πρωτίστως, αλλά και το Ποτάμι δευτερευόντως βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης αμηχανίας από τη στιγμή που η κυβερνητική και προεκλογική τους ρητορική ήταν πως η χώρα θα καταστρεφόταν αν συγκρουόμασταν με τους εταίρους. Γι' αυτό, επίσης, και θεωρώ αυτονόητο ότι με την υπογραφή τής συμφωνίας "γέφυρας" Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος θα αποτελέσουν άμεσα παρελθόν από τα κόμματά τους. Ετσι κι αλλιώς για τον ελληνικό λαό έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από τις 25 Ιανουαρίου. Το αν, βεβαίως, η αντικατάσταση των ηγεσιών των δύο αυτών κομμάτων θα είναι αρκετή για να τα διασώσει αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Οι μοναδικές, ουσιαστικώς, αντιπροτάσεις στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτές της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ. Φαντάζομαι πως απευθύνομαι σε ώριμους αναγνώστες, οπότε δεν χρειάζεται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες για να εξηγήσω γιατί το να εκτελέσουμε, για παράδειγμα, όλους τους μετανάστες και τους Αριστερούς, να αντικαταστήσουμε τις χριστοπαναγίες από τα δημόσια κτίρια με φωτογραφίες τού Χίτλερ ή το να νομιμοποιήσουμε τη σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών κι όπλων δεν είναι ακριβώς το δικό μου όραμα για την ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα τού μέλλοντός μας. Από την άλλη, φυσικά, απαιτούνται περισσότερες εξηγήσεις γιατί η εναλλακτική τού ΚΚΕ δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα. Ας υποθέσουμε πως εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Δ. Κουτσούμπας, αποδεχόταν την εκλογή του γιατί παλαιότερα η Αλ Παπαρήγα έλεγε πως δεν ήθελε να κυβερνήσει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση κι ανακοίνωνε την επόμενη ημέρα την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ κι οποιοδήποτε άλλο, ομολογουμένως ιμπεριαλιστικό και νεοφιλελεύθερο, διεθνή οργανισμό. Από τη μία ημέρα στην άλλη η χώρα θα έμενε εντελώς απομονωμένη σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, το οποίο κι ο γράφων δεν θαυμάζει αλλά στο οποίο, καλώς ή κακώς και μέχρι να έρθει η σοσιαλιστική επανάσταση, καλούμαστε όλοι να ζούμε σε αυτό. Τον καπιταλισμό, άλλωστε, επικαλέστηκαν στο "Σπίτι του Λαού" για τις απολύσεις εργαζόμενων στις...κομμουνιστικές επιχειρήσεις τους ή όταν πουλούσαν τον "902" σε οφσόρ άγνωστων κεφαλαιοκρατών. Δεν θα είχαμε συμμάχους ούτε χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα γιατί κι αυτές είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οι οποίες προωθούν τα δικά τους μονοπώλια. Με λίγα λόγια θα μετατρεπόμασταν σε μία χώρα πιο απομονωμένη ακόμα κι από την Αλβανία τού Χότζα, ζώντας με την ικανοποίηση πως κάναμε την επαναστατική μας γυμναστική και με την ψευδαίσθηση πως αυτή δεν ήταν αδιέξοδη...

Δεν υποστηρίζω πως αυτή η Ε.Ε. είναι η Ευρώπη των λαών ούτε πως το ευρώ είναι φετίχ κι αξίζει κάθε θυσία γι' αυτό ούτε πως είμαι ικανοποιημένος από τη μη διαγραφή σημαντικού μέρους τού δημόσιου χρέους ή από τις ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες θα προχωρήσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο πιθανών συμβιβασμών που θα κάνει για την εξεύρεση λύσης. Οι τεχνικές απομείωσης του χρέους που πιθανόν θα συμφωνηθούν και η επιδίωξη οι αποκρατικοποιήσεις να μην αφορούν εταιρείες που προσφέρουν κοινωνικά αγαθά, όπως η ΔΕΗ, να μην γίνουν μπιρ παρά και να υπάρχει κάποιας μορφής κρατικός έλεγχος είναι προφανώς καλύτερα από το τίποτα, αλλά δεν είναι κι ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη η χώρα. Από εκεί και πέρα, όμως, η σταλινική ηγεσία τού ΚΚΕ μας προτείνει να ακολουθήσουμε τον ίδιο ακριβώς δρόμο που ακολουθήθηκε κυρίως στην ανατολική Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση στην ουσία δικτατορικών καθεστώτων με σοσιαλιστικό επίχρισμα...

Ο Περισσός μπορεί, βεβαίως, να επιμένει για δυτική προπαγάνδα και πως στη Σοβιετική Ένωση όλοι είχαν ένα πιάτο φαΐ, στέγη, παιδεία και υγεία. Θα συμφωνήσω με το τελευταίο, μόνο που ο άνθρωπος έχει ανάγκη πολλά περισσότερα από στοιχειώδη τροφή και σπίτι, τα οποία και ήταν το "τυράκι" τού υπαρκτού σοσιαλισμού στους υπηκόους του (όπως στην Ελλάδα ήταν, για παράδειγμα, ο διορισμός στο Δημόσιο ή κάποια επιδόματα) ώστε το σύστημα στην ουσία να είναι κατ' εξοχήν καπιταλιστικό, με τους μεγαλοαστούς να αντικαθίστανται από την κομματική νομενκλατούρα, η οποία νεμόταν και το μεγαλύτερο πλούτο τής χώρας, και την ελευθερία σε κάθε της μορφή να περιορίζεται στην αποθέωση της "σοφής" και "σεπτής" ηγεσίας. Με συγχωρείτε, αλλά από το νεοφιλελευθερισμό Μέρκελ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, το  νεοφασισμό τής Χρυσής Αυγής και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ τον έντιμο συμβιβασμό τού Αλέξη Τσίπρα, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι το κοινωνικό του συμβόλαιο θα έχει πρώτιστη μέριμνα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου προς όφελος των πολλών και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου... 

 

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε, τώρα μαλιστα που είμαστε τόσο κοντά στη μεγάλη νίκη των λαών...

Κατανοώ τη δυσφορία τής Ανγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε. Δεν πολυασχολήθηκαν με την Ελλάδα κατά την προεκλογική περίοδο πιστεύοντας ότι και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ακολουθούσε το μοντέλο Σαχλαμαρά, θα έκανε την κωλοτούμπα της και θα συναινούσε στη διαιώνιση της λιτότητας. Αυτό, όμως, δεν έγινε και ούτε προβλέπω να γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο. Συνομιλώντας και με πολίτες στη χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, την οποία πάντως ανέμενα μεγαλύτερη κι ας ήταν το κρύο τσουχτερό, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι ο φόβος τής απόλυτης ρήξης με τη Γερμανία ταρακουνά πια μόνο τους ολιγάρχες αυτής της χώρας. Τους ίδιους που βρίσκονται χωμένοι σε κάθε λίστα φοροδιαφυγής που κυκλοφορεί ανά τον πλανήτη και τα ονόματα των οποίων προστατεύονται από εκείνη τη μερίδα τού Τύπου που δεν έχει πρόβλημα να "σεντράρει" ένα χαμηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο (και καλά κάνει) στην περίπτωση που υπεξαιρέσει 5.000 ευρώ από τον κρατικό κορβανά, αλλά που την πιάνουν οι ευαισθησίες της και τα "προσωπικά δεδομένα" όταν είναι να μιλήσει για τις απατεωνιές μερικών εκατοντάδων ή λίγων χιλιάδων οικογενειών που λυμαίνονται επί δεκαετίες αυτόν τον τόπο. Ο αρμόδιος υπουργός για την καταπολέμηση της διαφθοράς Παναγιώτης Νικολούδη το είπε, πάντως, ξεκάθαρα: περί τους 3.500 έλληνες ευθύνονται για φοροδιαφυγή επτάμισι δισεκατομμυρίων ευρώ...

Χαίρομαι αφάνταστα όχι μόνο για το ότι η κυβέρνηση επιμένει στο τέλος τής λιτότητας, αλλά και για τον πόλεμο σε βάρος των ολιγαρχών, όπως για παράδειγμα των τραπεζιτών. Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ακούγονται πλέον κι από κυβερνητικά χείλη αλήθειες που αποκρύφτηκαν δολερώς τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Ανάμεσά τους και η αλήθεια ότι το 92% του "μεγαλύτερου δανείου τής ιστορίας", όπως καμάρωνε ο ρεζίλης των Παπανδρέου, δεν κατευθύνθηκε στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, στην πληρωμή μισθών και συντάξεων ή στην κοινωνική πρόνοια, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, αλλά στην εξόφληση παλαιότερων δανείων και στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Την ίδια ώρα εφαρμόστηκαν πολιτικές μαζικής φτωχοποίησης που απότρεπαν οποιαδήποτε ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ώστε να εξέλθουμε του φαύλου κύκλου, από τις οποίες εξαιρέθηκε το κρατικοδίαιτο μεγάλο κεφάλαιο ή, τέλος πάντων, αφέθηκε να πληρώσει πολύ λιγότερα όχι μόνο σε σχέση με τον πραγματικό του πλούτο αλλά και με τις ευθύνες που κουβαλά διαχρονικά για την οικονομική καταστροφή τής Ελλάδας...

Παραλλήλως, διασώθηκαν τράπεζες που τα χρόνια τής επίπλαστης ευμάρειας δάνειζαν το ελληνικό Δημόσιο με τοκογλυφικά επιτόκια, όταν οι ίδιες δανείζονταν φτηνά από το ευρωσύστημα, λειτούργησαν όπως οι έμποροι ηρωίνης όταν δανειοδοτούσαν μικρομεσαία νοικοκυριά με υπέρογκα ποσά προωθώντας ακόμα και διακοποδάνεια ή εορτοδάνεια, ενώ σύναψαν πλειάδα θαλασσοδανείων με επιχειρηματίες κι εταιρείες με τους οποίους συνδέονταν με σχέση άμεσης ή έμμεσης εξάρτησης. Πρόκειται για τα ίδια θαλασσοδάνεια με τα οποία συντηρήθηκαν ακόμα και κόμματα ή μιντιακοί οργανισμοί που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχουν "βαρέσει" χρεοκοπία εδώ και πολύ καιρό...

Με τί θράσος ζητούν, επομένως, ορισμένοι από την κυβέρνηση να συνεχίσει να πορεύεται σε ένα δρόμο γεμάτο νάρκες για τους πολλούς; Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί και στις προγραμματικές δηλώσεις τους έχουν αναπτύξει ένα, σε γενικές γραμμές, λογικό και δίκαιο σχέδιο εξόδου από την κρίση, το οποίο μάλιστα δεν αρνείται, ανάμεσα σε άλλα, ακόμα και την πληρωμή μέρους τού δημόσιου χρέους το οποίο κι αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολύ εύκολα επαχθές. Περιμένω, επομένως, στο Eurogroup της ερχόμενης Δευτέρας τη Γερμανία να επιδείξει τη σύνεση και τη διάθεση για κοινωνική δικαιοσύνη την οποία δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα. Ας μην καρτερά η Ανγκ. Μέρκελ και οι ξένοι και ντόπιοι υποτακτικοί της πως θα λυγίσουμε...

Οπως είπε κι ο πρωθυπουργός στη Βουλή, εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Η μικρή Ελλάδα έχει ξυπνήσει από το λήθαργό της την Ευρώπη κ όλη τη Γη κι αυτό που απομένει είναι όλοι οι λαοί να σηκωθούν από τα κρεβάτια τους, να στοιχηθούν στο πλευρό τής ελληνικής κυβέρνησης και να απαιτήσουν δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Οι μέχρι χθες "γραφικοί" χαρακτηρίζονται πλέον ακόμα κι από την επικεφαλής του ΔΝΤ άνθρωποι "ευφυείς και με σχέδιο". Οπως θα έλεγε κι ο Μαχάτμα Γκάντι, "πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν και στο τέλος τους νικάς". Ε, λοιπόν, τώρα βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο...

 

Για ελάχιστα πράγματα ήμουν περισσότερο βέβαιος στη ζωή μου: Θα νικήσουμε γιατί είναι αδύνατο να ηττηθούμε...

Χθες είχα την ατυχία να ακούω επί ώρες κι από απόσταση μισού μέτρου έναν πρώην τραπεζίτη, από τη συνομοταξία των αεριτζήδων που βρόμισαν αυτόν τον τόπο επί δεκαετίες, να υπερασπίζεται ένα σύστημα που επέτρεπε τη δανειοδότηση εξωχώριων εταιρειών με σχεδόν μηδενικά κεφάλαια για να κάνουν "ιερές" μπίζνες και να ξεπλένουν βρόμικο χρήμα. Κι όλα αυτά ενώ ο λαός υπόφερε δύο μνημόνια κι άλλα τόσα μεσοπρόθεσμα προγράμματα και χρεώθηκε με το μεγαλύτερο δάνειο της ιστορίας του για να αποπληρώσει ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και για να ανακεφαλαιοποιήσει τράπεζες που έδιναν θαλασσοδάνεια προκειμένου να συντηρείται το φαγοπότι μιας φαύλης χρηματοπιστωτικής,επιχειρηματικής, πολιτικής και μιντιακής ελίτ, η οποία κι οδήγησε την Ελλάδα και τους έλληνες στα βράχια. Ναι, ακριβώς αυτά τα βράχια που ο αλήστου μνήμης Αντ. Σαχλαμαράς ακόμα προπαγανδίζει πως θα ρίξει τη χώρα η σημερινή κυβέρνηση. Ποιός έχασε, όμως, τη ντροπή του για να τη βρει ο πρώην πρωθυπουργός; Πόσα ακόμα ψυχοφάρμακα πρέπει, επιτέλους, να καταναλώσει αυτός ο διαχρονικός προδότης τής πατρίδας και της παράταξής του, όπως κι ο συνοδοιπόρος του τα προηγούμενα χρόνια Β. Βενιζέλος, για να καταλάβουν ότι είναι πολιτικώς νεκροί; Ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης επιστρέψουν από τις Βρυξέλλες με μια αποτυχία στις αποσκευές τους, οι τελευταίοι που δικαιούνται να τους κριτικάρουν είναι εκείνοι που μας χρεοκόπησαν. Αυτοί που οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στην οικονομική γενοκτονία, στην ταπείνωση και στην υποδούλωση θα λογοδοτήσουν σύντομα στη δικαιοσύνη, κι ας μην το θέλει ο Στ. Θεοδωράκης κι ο χρηματοδότης του, και μακροπρόθεσμα στην Ιστορία. Κι ας μην περιμένουν οι κρίσεις τους να τους δικαιώσουν...

Δεν φοβόμαστε το Grexit, όπως ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή. Οι 300.000 έλληνες που δεν μπορούν να πληρώσουν για τροφή, ρεύμα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, τα εκατομμύρια των απλήρωτων κι ανασφάλιστων εργαζόμενων σε συνθήκες γαλέρας, οι εκατοντάδες χιλιάδες που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, τα χιλιάδες παιδιά που δεν έχουν λεφτά για να αγοράσουν ένα κουλούρι από τη σχολική καντίνα δεν τρέμουν τη χρεοκοπία. Τη ζουν τώρα, αυτός ο τόπος έτσι κι αλλιώς την έχει ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν κι έχει καταφέρει να ξανασταθεί στα πόδια του. Είναι καθήκον όσων ελλήνων δεν ανήκουν ακόμα σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες να συμπαραταχθούν με όσους βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση απο τους ίδιους απόψε στην πλατεία Συντάγματος, στο Λευκό Πύργο κι όπου αλλού διοργανώνονται συγκεντρώσεις συμπαράστασης όχι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, αλλά στην Ελλάδα που δεν σκύβει το κεφάλι, στην Ελλάδα που διαπραγματεύεται χρησιμοποιώντας λογικότατα επιχειρήματα τα οποία γίνονται αποδεκτά κι από εκείνους στο εξωτερικό που διαθέτουν κρίση και ιστορική γνώση, στην Ελλάδα που η κληρονομιά της δεν της επιτρέπει να ξεπουλά στο γιουσουρούμ τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, το φιλότιμο...

Ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν προσβάλλουν τη Γερμανία, δεν εξαπατούν τους ευρωπαϊκούς λαούς (γι' αυτό, άλλωστε, και κερδίζουν και τη δική τους εμπιστοσύνη), δεν φυγομαχούν από την προσπάθεια για τη δημιουργία μιας καλύτερης Ευρώπης από το νεοφιλελεύθερο τέρας που μας κληροδότησαν οι απερχόμενες, αργά ή γρήγορα, ηγεσίες της. Αυτό που θα απαιτήσουν, ωστόσο, αυτές τις ημέρες είναι η Ευρώπη να δοκιμάσει έναν άλλο δρόμο από αυτόν που ακολούθησε μέχρι σήμερα κι ο οποίος γιγάντωσε, ανάμεσα σε άλλα δεινά, και το φασισμό. Το μήνυμα στην Ανγκ. Μέρκελ είναι σαφές: είτε ανοίγεις το μονοπάτι τής κοινωνικής δικαιοσύνης είτε γκρεμίζεσαι από την ίδια αλαζονεία από την οποία καταστράφηκαν πολύ ισχυρότερες αυτοκρατορίες από τη δική σου. Η Γερμανία αιματοκύλησε δύο φορές τον 20ό αιώνα και τουλάχιστον μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε συγχωροχάρτι από τους λαούς που κατέλαβε κι αφάνισε ακόμα και σε θαλάμους αερίων κι εκτελεστικά αποσπάσματα. Η Ελλάδα αυτήν την ώρα ζητά από το Βερολίνο να επιδείξει τη μεγαλοψυχία που εκείνη του έδειξε το 1953, όταν διέγραψε το χρέος του. Αν το Βερολίνο δεν το πράξει, τότε ας ετοιμαστεί κι αυτό με τη σειρά του να υποστεί την κατάρρευση του σύγχρονου Δούρειου Ίππου με το οποίο κατέστησε πλειάδα ευρωπαϊκών κρατών αποικίες χρέους κι εν τέλει αποικίες του, να θρηνήσει δηλαδή το τελος τής ευρωζώνης...   

Το κατεστημένο, εγχώριο και διεθνές, δίνει μάχη πλέον οπισθοφυλακών, επιχειρώντας να διατηρήσει με όποιο τρόπο τα προνόμια που βλέπει πως χάνει. Κι αυτό είναι κατόρθωμα κυρίως του ελληνικού λαού, ο οποίος με τη σθεναρή στάση του δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να κάνει κωλοτούμπα, ακόμα κι αν η τελευταία έδειχνε διάθεση να υποκύψει στον πειρασμό. Εμείς είμαστε που αποτρέπουμε τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών να ενδώσουν σε έναν επαχθή συμβιβασμό, που τους οπλίζουμε με δύναμη για να διαπραγματευτούν ένα μέλλον για το οποίο δεν θα ντρεπόμαστε. Είμαστε οι γενιές που ζήσαμε τη δυστυχία τής συνθηκολόγησης με την εξαθλίωση. Είμαστε, όμως, και οι γενιές που είναι στο χέρι μας να βιώσουμε και την ευτυχία τής ταξικής αφύπνισης που συνοδεύεται από την εθνική έγερση και η οποία εξαπλώνεται ως χαρμόσυνο νέο σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία πέντε χρόνια βρεθήκαμε σε διαδηλώσεις, άλλοτε περισσότεροι άλλοτε λιγότεροι, για να διαμαρτυρηθούμε για πολιτικές που μας μετέτρεπαν σε σκλάβους μιας διεφθαρμένης ελίτ, που πλούτισε πάνω στην πλάτη μας και είχε το θράσος να μας κατηγορεί πως μαζί τα φάγαμε. Σήμερα, κι αν χρειαστεί και τις επόμενες ημέρες, θα ανταμώσουμε ξανά στους δρόμους τής φωτιάς για να γιορτάσουμε τη νίκη των οραμάτων πάνω στη μιζέρια τής φριχτότερης αρρώστιας τού πνεύματος, δηλαδή του ρεαλισμού. Για ελάχιστα πράγματα ήμουν περισσότερο βέβαιος στη ζωή μου: Θα νικήσουμε γιατί είναι αδύνατο να ηττηθούμε...    

 


 

Η exit περιμένει μόνο όσους ποντάρουν στο Grexit...

Οσο πλησιάζουμε στο Eurogroup της Τετάρτης και στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης ολοένα κι απομακρύνεται και στο επικοινωνιακό πεδίο το ενδεχόμενο Grexit. Στην πραγματικότητα έχει πάψει, έτσι κι αλλιώς, να υφίσταται εδώ και πολύ καιρό. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η καγκελάριος Μέρκελ συνειδητοποίησε ότι αν πέσει η Ελλάδα πέφτει και το ευρώ. Θα έδινα ελάχιστες πιθανότητες ακόμα και στο ενδεχόμενο ατυχήματος, από το οποίο άλλωστε κανένας δεν θα βγει κερδισμένος. Πιθανότατα η Ελλάδα θα καταφέρει να κερδίσει ένα πρόγραμμα-"γέφυρα", το οποίο θα της δώσει ρευστότητα μέχρι το καλοκαίρι και, παραλλήλως, θα καταργήσει τους μνημονιακούς όρους που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία και τους πολίτες και, φυσικά, την ταπεινωτική εποπτεία από μια τρόικα χαμηλόβαθμων υπαλλήλων...

Η εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως η δωρεάν σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ρεύμα στους ανθρώπους που ζουν στην απόλυτη φτώχεια, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και οι αλλαγές που πρέπει να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση το καλοκαίρι να περάσει ένα πιο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, χωρίς εκβιασμούς και προαπαιτούμενα. Οσοι, επομένως, ευελπιστούν σε πολιτική τους μακροημέρευση από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα τα οφίτσιά τους και να επιτρέψουν στη νέα μεταπολίτευση να αρχίσει την πορεία της με νέες ηγεσίες και πρόσωπα στα παλιά κόμματα (όσα, τέλος πάντων, επιβιώσουν) και με νέους ανθρώπους σε καίρια πόστα...

Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος τής εβδομάδας, να δούμε πρώτα τη συμφωνία που θα επιτευχθεί στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια να κρίνουμε την κυβερνητική επίδοση στο πρώτο κρίσιμο τεστ της. Οποιος, πάντως, θεωρεί πως σε μία διαπραγμάτευση έχεις πετύχει μόνο αν περάσεις όλους τους όρους σου και, μάλιστα, όπως τους έχεις θέσει εξ αρχής δεν χρειάζεται να περιμένει. Μπορεί κι από τώρα να χαρακτηρίσει αποτυχημένους τους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη γιατί, απλούστατα, είναι σχεδόν αδύνατο να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα. Δεν θα ήταν σκόπιμο να το κάνουν ακόμα κι αν κρατούσαν φουλ του άσου, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποξενώσεις τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πόσω μάλλον τους ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα που έχουν καταλάβει ότι έχουν απέναντί τους έναν άξιο αντίπαλο κι όταν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διοργανώνονται συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην Ελλάδα. Δεν είναι προς όφελος κανενός να εμφανιστεί κάποιος άλλος ταπεινωμένος μετά από τις συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν θα κρίνουν τον πόλεμο, όσο κρίσιμες κι αν πράγματι είναι...

Γι' αυτό και η κυβέρνηση, και κατά συνέπεια κι ο ελληνικός λαός, θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής αν καταφέρει να πετύχει μια φόρμουλα μείωσης του δημόσιου χρέους (όπως κι αν την ονομάσουν οι τεχνοκράτες) κι αν απεμπλακεί από την υποχρέωση επίτευξης εξωπραγματικών πρωτογενών πλεονασμάτων, με παράλληλη εξασφάλιση των χρημάτων ώστε να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αριστερού χρωματισμού και σε σύγκρουση με την εγχώρια ελίτ. Προς αυτήν την κατεύθυνση η έμπρακτη πολιτική βούληση για πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής θα είναι μια καλή αρχή. Μέσα στις παραχωρήσεις, πάντως, που θα κάνει η κυβέρνηση δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και το ξεπούλημα μπιρ παρά του εθνικού πλούτου. Με βρίσκει, για παράδειγμα, αντίθετο η ολοκλήρωση της πώλησης του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, όπως αυτή φημολογείται. Πρώτος στόχος για κάθε δημόσιο φορέα ή δημόσια περιουσία θα πρέπει να είναι η εξυγίανση κι αξιοποίησή τους από το ελληνικό Δημόσιο προς δύο κατευθύνσεις: προς την προσφορά στους πολίτες κοινωνικών αγαθών σε χαμηλό κόστος και προς την ενίσχυση του κρατικού ταμείου με επιπλέον έσοδα ώστε σύντομα να μη χρειάζεται να πηγαίνουμε σε κάθε Eurogroup για έγκριση της οικονομικής μας πολιτικής. Αυτός, άλλωστε, οφείλεται να είναι ο μακροπρόθεσμος κυβερνητικός στόχος προκειμένου η ανάκτηση της λαϊκής κι εθνικής υπερηφάνειας να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά...  

  

 

Ακούστε εκτελεσθέντες, εξορισθέντες, φυλακισθέντες, άκου παππού, άκου μάνα: ΝΙΚΑΜΕ

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί στη Θεσσαλονίκη την άμεση επαναφορά τού κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ. Κι όταν υπόσχεσαι κάτι και δεν το τηρείς χωρίς να έχουν αλλάξει δραματικώς οι εξωτερικοί παράγοντες που επικαλείσαι για την μη άμεση εφαρμογή των δεσμεύσεών σου, οφείλεις να ζητάς και μια συγγνώμη. Οσοι, όμως, επιχειρούν να πλήξουν την αξιοπιστία τού πρωθυπουργού χρησιμοποιώντας αυτήν την υπαναχώρηση ως επιχείρημα κωλοτούμπας μάλλον μπερδεύουν, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, το δέντρο με το δάσος. Η χθεσινή ομιλία Τσίπρα ήταν συγκλονιστική, μίλησε στην καρδιά και στο μυαλό όχι μόνο των ελλήνων αλλά κάθε λαού που θέλει να αισθάνεται ελεύθερος, κυρίαρχος κι αξιοπρεπής. Γι' αυτό και καταγράφηκε στην Ιστορία με χρυσά γράμματα από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε. Φαίνεται κι από την αμηχανία των πολιτικών του αντιπάλων, οι οποίοι έσπευσαν να αποδώσουν σε θεατρινισμό ακόμα και το λυγμό στη χροιά τής φωνής τού Αλέξη Τσίπρα όταν τόνιζε πως είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και πως δεν διαπραγματευόμαστε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια αυτού του λαού, του οποίου είμαστε σάρκα από τη σάρκα του. Τί να καταλάβουν, όμως, από γνήσια συγκίνηση οι επαγγελματίες υπηρέτες τού μεγάλου κεφαλαίου από τη μία πλευρά και οι νταβατζήδες τής εργατικής τάξης από την άλλη;...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεσμεύτηκε και χθες να αντιπαρατεθεί με την εγχώρια ελίτ, όπως αυτή εκπροσωπείται χαρακτηριστικώς κι από τους μιντιάρχες, αλλά και με το διεθνή νεοφιλελευθερισμό, το μοντέλο τής άγριας λιτότητας που εξουθενώνει λαούς σε όλο τον πλανήτη και νεκρανασταίνει το φάντασμα του φασισμού. Είμαστε, βεβαίως, ακόμα στην αρχή τής νέας μεταπολίτευσης, αλλά η μέχρι σήμερα στάση τού πρωθυπουργού και των υπουργών του αποτελεί έμπρακτο στεφάνι τιμής στους Αριστερούς που εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, διώχθηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα αλλά δεν έπαψαν ούτε στιγμή να πιστεύουν στη λαοκρατία, σε ένα πολίτευμα όπου οι τύχες των πολλών δεν θα αποφασίζονται από τους λίγους, στο οποίο ο καθένας θα αμείβεται ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα της δουλειάς του κι όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα αποτελεί παρελθόν. Ο αγώνας για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, άλλωστε, δεν είναι απλώς διακηρύξεις αλλά βιώματα για προσωπικότητες του μεγέθους τού Μανώλη Γλέζου, που πολύ θα ήθελα στην Προεδρία της Δημοκρατίας αντί του δημοσιοσχεσίτικου τίποτα που λέγεται Δ. Αβραμόπουλος. Κι αυτή η κυβέρνηση έχει καταφέρει να ενώσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων-Αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους- γιατί όσο κι αν ταπεινώνεις τον οποιοδήποτε λαό, όσο κι αν αυτός είναι εθισμένος στο ραγιαδισμό, όσα πραγματικά ή ψεύτικα ελαττώματα κι αν του προσάπτουν οι ξένοι, κάτω από την επιφάνεια κοχλάζει το ηφαίστειο του φιλότιμου. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να ξυπνήσουν έναν κοιμισμένο γίγαντα...

 Δεν φοβάμαι για το πώς μπορεί να καταλήξει αυτή η εβδομάδα. Τόσο η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες όσο κι ο λαός στους δρόμους των μεγάλων πόλεων θα πράξουν το καθήκον τους και θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων ένα άθλιο σύστημα που ισοπεδώνει ανθρώπινες ψυχές για να μπορούν να επιβιώνουν πλουσιοπάροχα λίγοι κι εκλεκτοί. Οπως θα έλεγε στα ελληνικά κι ο ηγέτης τού ισπανικού Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας "φυσά άνεμος δημοκρατικής αλλαγής στην Ευρώπη" κι αυτός είναι που θα σαρώσει σάπια κατεστημένα και θα θέσει ένα τέρμα στον νέας κοπής γερμανικό ιμπεριαλισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα κι ο γερμανικός λαός πλέον τάσσεται κατά τής πολιτικής που εφαρμόζει στη χώρα μας η Ανγκ. Μέρκελ και ζητά "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Οι γερμανοί, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο λαό στην Ευρώπη πού οδηγούν πολιτικές ταπείνωσης μιας χώρας, όπως αυτές που επιβλήθηκαν στη Γερμανία μετά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται, από τη μικρή Ελλάδα των 10.000.000 πολιτών, στους οποίους επιτέλους θα προστεθούν και τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτόν τον τόπο, ξεκινά μια παγκόσμια επανάσταση υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της πραγματικής δημοκρατίας...

Επί αιώνες αναζητούμε μια νέα ταυτότητα με την οποία θα πλασάρουμε τους εαυτούς μας στην οικουμένη, πέρα από το μεγαλείο τού κλασικού πολιτισμού. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ξαναβρίσκουμε στην ίδια πηγή στην οποία είχαμε εγκαταλείψει την εθνική μας ιδιαιτερότητα για να ενδυθούμε αλλότρια κοστούμια υποτέλειας που δεν μας ταίριαζαν, δηλαδή στην άμεση δημοκρατία τού χρυσού αιώνα τής Αθήνας, τότε που ο λαός (με τα δεδομένα τής εποχής) αποφάσιζε για την τύχη του. Οχι πάντοτε ορθά, αλλά σε έναν κόσμο όπου δεν ξέρουμε καν τί γινόμαστε όταν πεθαίνουμε μην περιμένετε να αποδεχθώ ότι υπάρχουν 300 σοφοί που μόνο εκείνοι ξέρουν το καλό μου. Γι' αυτό κι όσο η σημερινή κυβέρνηση θα εξουσιάζει από το λαό, με το λαό, για το λαό θα τυγχάνει της στήριξης της συντριπτικής πλειονότητάς του..



 

Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων...

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις: μεταξύ άλλων "καινών δαιμονίων" ο πρωθυπουργός τής χώρας δεσμεύεται ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ο υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει σαθρή την τρόικα δίπλα σε έναν εκπρόσωπό της και μιλά για ναζισμό και το σκάνδαλο της Siemens ενώπιον του γερμανού ομολόγου του, ενώ σε μεγάλες ελληνικές πόλεις λαοθάλασσες συγκεντρώνονται προκειμένου να υποστηρίξουν κι όχι να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση και η παγκόσμια ατζέντα μετατοπίζεται από τη λιτότητα στην ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο. Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων, ακόμα κι αν δεν αξιωθώ να πατήσω ποτέ το πόδι μου σε αυτόν. Αναγνωρίζω ότι μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο που δεν θα διαρκέσει πολύ. Ενδεχομένως σήμερα, αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί να κάνουν κωλοτούμπα και να βάλουν την υπογραφή τους σε νέα μνημόνια με διαφορετική ονομασία. Για πρώτη, όμως, φορά έχουμε μια κυβέρνηση με σχέδιο για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, το οποίο ήδη υλοποιεί και σε καθημερινή βάση έχουμε τοποθετήσεις που μας ξανακάνουν υπερήφανους που είμαστε έλληνες. Κι αυτό αναγνωρίζεται από τον ελληνικό λαό, ο οποίος με όλο και μεγαλύτερη προσμονή αναρωτιέται "ρε λες;", όπως ακριβώς και το καλοκαίρι τού 2004 ύστερα από κάθε επιτυχία τής εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας...

Ο Β. Σόιμπλε βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση ώστε αναγκάστηκε να δηλώσει πως το σκάνδαλο της Siemens είναι ελληνικό ζήτημα, σαν η πολυεθνική εταιρεία να μην έχει καμιά σχέση με τη Γερμανία και την κυβέρνησή της, η οποία έσπευσε να την "ξεπλύνει" και να μην εκδώσει στην Ελλάδα τον Μ. Χριστοφοράκο. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έκανε πως δεν άκουσε και την τοποθέτηση Βαρουφάκη για την επώαση του ναζιστικού φιδιού στη χώρα μας και την αναφορά του στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Γενικώς, η Γερμανία μέσα στην αλαζονική υποκρισία της εξακολουθεί να παριστάνει την αρσακειάδα όταν οι επιχειρήσεις της αποτελούν το μεγαλύτερο διαφθορέα τής Ευρώπης κι όταν η οικονομική της πολιτική έχει τα ίδια κίνητρα με τα οποία ξεκίνησε ο Χίτλερ να λεκιάζει με αίμα τον 20ό αιώνα. Η γερμανική κυβέρνηση μιλά, και καλά κάνει, για την ανάγκη μεγαλύτερης συνεισφοράς των ελλήνων πλούσιων στην εθνική προσπάθεια. Την ίδια ώρα, όμως, το χάσμα πλούσιων-μικρομεσαίων ολοένα και γιγαντώνεται στην ίδια τη γερμανική επικράτεια, από τη στιγμή που ο γερμανικός λαός ναι μεν αμείβεται καλύτερα από πολλούς άλλους λαούς στην Ευρώπη αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει απολαύσει το γερμανικό θαύμα στον ίδιο βαθμό που το έχουν απολαύσει οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες. Κι αν μη τί άλλο μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να σηκώνεις κεφάλι με αντάλλαγμα να πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου με ένα πολυτελές αυτοκίνητο και να κοιμάσαι σε ένα άνετο σπίτι δεν μπορεί να είναι το όνειρο κι όλων των υπόλοιπων ευρωπαίων. Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με το έτσι θέλω...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι Χίτλερ. Δεν εκτιμώ πως η δική της Τελική Λύση περιλαμβάνει τη συγκέντρωση όλων των λαών τής νότιας Ευρώπης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξόντωσή τους σε θαλάμους αερίων. Ούτε θεωρώ πως έχει σκοπό να εισβάλει με τα στρατεύματά της σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τού πλανήτη. Η καγκελάριος, εξάλλου, ανήκει στην κατ' εξοχήν γερμανική γενιά που μεγάλωσε με το στίγμα τού ναζισμού, το οποίο έχει περάσει ως κόμπλεξ και στις επόμενες. Οταν, όμως, ισχυρίζεται πως δεν επιθυμεί μια γερμανική Ευρώπη προφανώς κοροϊδεύει μόνο τον εαυτό της. Η ίδια δεν θα ησυχάσει αν δεν κινεζοποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν και, κυρίως, αν δεν μεταλαμπαδεύσει την προτεσταντική της ηθική, η οποία έχει οδηγήσει σε μαζικές ανθρωποθυσίες τους προηγούμενους αιώνες, και στους υπόλοιπους ευρωπαίους. Προφανώς και κάθε λαός έχει προτερήματα για τα οποία δικαίως αισθάνεται υπερήφανος. Και είναι, επίσης, θεμιτό να θέλει να διδάσκει το "know how" και στους υπόλοιπους. Η γερμανική μεθοδικότητα, οργανωτικότητα κι ακρίβεια είναι αρετές που πρέπει να περάσουν, για παράδειγμα, και στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Είναι αρρωστημένη, ωστόσο, η αντίληψη που επικρατεί στη γερμανική ελίτ, την οποία με τη σειρά της έχει προπαγανδίσει στο γερμανικό λαό, πως η ίδια η Γερμανία δεν έχει να διδαχθεί τίποτα κι από κανέναν γιατί τα ξέρει όλα. Ούτε είναι ντροπή να αναγνωρίζει κάθε τόσο πως κάνει και λάθη, όπως συνέβη με τα μνημονιακά μέτρα που επέβαλε στα "PIGS"...

Η λιτότητα δεν απότυχε μόνο στην Ελλάδα, όπως πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες που ντρέπονται για την εθνικότητά τους, αλλά οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μοναδικά επιτυχημένα παραδείγματα εξόδου από κρίση είναι αυτά που δεν ακολούθησαν την καλβινιστική δημοσιονομική πειθαρχία. Ρωτήστε από τις ΗΠΑ έως την Ισλανδία κι από την Αργεντινή έως την Τουρκία και θα σας το επιβεβαιώσουν. Όλα αυτά σημαίνουν, επομένως, ότι η κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας των δέκα εκατομμυρίων ψυχών μπορεί και να έχει δίκιο όταν λέει στην αντίστοιχη της μεγάλης Γερμανίας των 80.000.000 κατοίκων πως το οικονομικό της μοντέλο απότυχε να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη απλούστατα γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος του. Γι' αυτό, άλλωστε, και η κυβέρνηση Τσίπρα ξεσηκώνει τα πλήθη όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η πλειονότητα δεν θέλει πλέον η Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έχει ήδη υπογράψει το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου του... 



 

"Ανγκελα και Βόλφγκανγκ βαστάτε γερά, μην μας πάρουν τα λεφτά τα αριστερά σκυλιά"...

Κανένας δεν περίμενε χάδια και φιλιά από τη γερμανική κυβέρνηση. Αν η Ανγκ. Μέρκελ καλωσόριζε τον Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο και του επέτρεπε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς ενστάσεις από την πλευρά της θα ήταν σαν να έλεγε σε όλο τον κόσμο πως επί μια δεκαετία κάνει λάθος που εμμένει σε μια στείρα, καλβινιστική κι άγρια λιτότητα, η οποία πλήττει τους πολλούς σε όλη την Ευρώπη κι ωφελεί τους λίγους. Επομένως, δεν μου προξενεί εντύπωση η επικοινωνιακή σκλήρυνση της στάσης τής Γερμανίας, η οποία χρησιμοποιεί και θεσμούς όπως η ΕΚΤ για να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να προδώσει το λαό της και να ατιμάσει τη νωπή εντολή που έχει λάβει για σύγκρουση με πολιτικές που οδήγησαν τους έλληνες σε οικονομική γενοκτονία. Η καγκελάριος ευελπιστεί πως στην Αθήνα κυβερνούν εθελόδουλα ανθρωπάκια, όπως οι προηγούμενοι έλληνες πρωθυπουργοί. Γαβγίζει γιατί ξέρει και η ίδια πως αν δαγκώσει θα πεθάνει, όπως ακριβώς ο σκορπιός. Γι' αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης οφείλουν να συνεχίσουν στο μοντέλο διαπραγμάτευσης που έχουν επιλέξει και ήδη υλοποιούν: να εξηγούν, δηλαδή, στον πλανήτη πως δεν είναι μπαταχτσίδικα τέρατα που δεν αναγνωρίζουν το χρέος τής χώρας μας, αλλά λογικοί άνθρωποι που τονίζουν πως αυτό για να εξυπηρετηθεί χωρίς να εξολοθρευτεί ο ελληνικός πληθυσμός πρέπει να απομειωθεί με κάποιο τρόπο και να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις, όπως στη φορολογία κα στις εργασιακές σχέσεις, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Αντιθέτως, είναι η 32η πλουσιότερη στον κόσμο σύμφωνα με στοιχεία τού 2014. Γιατί, επομένως, ενάμισι εκατομμύριο έλληνες είναι άνεργοι, δυόμισι εκατομμύρια ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας κι εκατοντάδες χιλιάδες έχουν ήδη αναζητήσει εργασία στο εξωτερικό; Πολύ απλά γιατί και σε αυτόν τον τόπο τον πλούτο του τον νέμεται ένα απειροελάχιστο ποσοστό, το οποίο έχει μείνει μέχρι σήμερα στο απυρόβλητο από πολλές σκοπιές: φορολογικές, δικαστικές, πολιτικές κι όχι μόνο. Καμιά κυβέρνηση δεν εξαπέλυσε ποτέ έναν μακράς διάρκειας πόλεμο σε βάρος τής ελίτ τής χώρας ώστε να γνωρίζουμε τί μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτόν. Κανένας υπουργός Οικονομικών, για παράδειγμα, δεν φορολόγησε ποτέ όσο θα έπρεπε την άνω των 300.000 ευρώ περιουσία, όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Γι' αυτό και είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να αφεθεί να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, το οποίο στο κάτω κάτω θα ωφελήσει και τους δανειστές της, οι οποίοι και τα λεφτά τους πίσω θα πάρουν και δεν θα είναι ταυτισμένοι στην ελληνική κοινή γνώμη με τα αρπακτικά που σκυλεύουν ακόμα και πτώματα πάνω στην απληστία τους. Ποιός θα είναι, επομένως, παράλογος αν τραβήξει την περόνη τής χειροβομβίδας; Αυτός που ζητά την αλλαγή ενός αποτυχημένου μοντέλου όπου κι αν εφαρμόστηκε στον πλανήτη ή εκείνος που απαιτεί τη συνέχισή του με εκβιαστικούς όρους;...

Βεβαίως η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε έχουν ισχυρούς συμμάχους και στην Ελλάδα. Πρόκειται για όλους εκείνους στον πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό κόσμο που θα θιγούν άμεσα τα συμφέροντά τους στην περίπτωση που αφεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Γι' αυτό κι ο φιλογερμανισμός που επιδεικνύουν ιδιαιτέρως το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής. Αν ήξεραν ότι θα μπορούσαν να μαζέψουν περισσότερους από 300 νοματαίους θα είχαν ήδη διοργανώσει και συγκέντρωση συμπαράστασης έξω από τη γερμανική πρεσβεία, φωνάζοντας συνθήματα όπως "Ανγκελα και Βόλφγκανγκ βαστάτε γερά μην μας πάρουν τα λεφτά τα αριστερά σκυλιά". Μόνο που πλέον ο ελληνικός λαός, στην πλειονότητά του, έχει αντιληφθεί ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η πρώτη που επιτέλους διαπραγματεύεται και η οποία αν γκρεμιστεί θα έχει πέσει τουλάχιστον μαχόμενη. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου ο Αλέξης Τσίπρας να έχει καταλήξει σε μια συμφωνία που θα του εξασφαλίζει την αναγκαία ρευστότητα για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Σύσσωμη η αντιπολίτευση θα μείνει άνεργη, ενώ οι πλούσιοι θα δουν για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης την περιουσία τους να μειώνεται...

Ο Φεβρουάριος θα κρίνει πολλά, γι' αυτό και τα χτυπήματα, από το εξωτερικό και δυστυχώς κι από το εσωτερικό, θα είναι πολλά και κάτω από τη μέση σε βάρος τής κυβέρνησης συνολικώς αλλά και των προσώπων που την απαρτίζουν. Θα επιχειρηθεί λυσσασμένα η κατάρριψη του ηθικού τους πλεονεκτήματος και οι απόπειρες "δολοφονίας χαρακτήρα" θα αυξηθούν. Γι' αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιτυχία τής διαπραγμάτευσης είναι μονόδρομος για τους ίδιους. Μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα ξέρουμε αν θα παίζουν μπάλα από εδώ και πέρα μόνοι τους με τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού ή θα οδηγηθούν ηττημένοι στην "κρεμάλα" από τους θρασύδειλους που δεν τόλμησαν ποτέ να βρέξουν τα πόδια τους στη φωτιά, κρατώντας για τον εαυτό τους τον εκ του ασφαλούς ρόλο τού συνετού ή του νταβατζή τής εργατικής τάξης... 

Καλύτερα να μασούν παρά να μιλούν αυτοί που δεν πολέμησαν και τώρα ελπίζουν στην ήττα όσων το παλεύουν...

Κατανοώ την αμηχανία στην οποία βρίσκεται σύσσωμη η αντιπολίτευση. Ανεξαρτήτως της κατάληξης της διαπραγμάτευσης, ο ελληνικός λαός έχει πλέον καταλάβει ότι επί πέντε χρόνια δεν γινόταν τίποτα άλλο παρά μόνο μια επικοινωνιακή διαχείριση της εθνικής ξεφτίλας. Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος, οι σαμαροβενιζέλοι και οι υπουργοί τους αποδέχονταν απλώς εντολές, τις οποίες προσπαθούσαν να πλασάρουν σαν ένα παζάρι δούναι και λαβείν. Στην ουσία διαπραγματεύονταν μόνο τη δική τους πολιτική επιβίωση. Γι' αυτό τρέμουν και μόνο στη σκέψη πως ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης μπορεί να γυρίσουν από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και το Παρίσι με μία ενδιάμεση συμφωνία η οποία θα τους δώσει τη δυνατότητα να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να κριθούν στη συνέχεια από την αποτελεσματικότητά του. Μέσα στο επόμενο 48ωρο είναι πιθανό να έχουν καταρρεύσει με εντυπωσιακό τρόπο όλοι οι μύθοι μιας πενταετίας και κυρίως αυτός πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άγρια λιτότητα σε βάρος των πολλών...

Ακόμα, όμως, κι αν η κυβέρνηση επιστρέψει με άδεια χέρια ή με μια επαχθή συμφωνία, όσοι την αντιπολιτεύονται δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να επιχαίρουν. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τη δεδομένη χρονική στιγμή μια αποτυχία τής Αριστεράς θα είναι κι αποτυχία τής χώρας, αλλά γιατί κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του νικητή αποκλειστικώς γιατί ο αντίπαλός του πολέμησε κι έχασε. Εκείνοι που δεν έδωσαν καμία μάχη παρά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και της ελίτ την οποία εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο είναι προτιμότερο να αποχωρήσουν από τα οφίτσιά τους όσο πιο σιωπηλά γίνεται. Είναι, έτσι κι αλλιώς, απαξιωμένοι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Είναι ντροπή, για παράδειγμα, η Ν.Δ., η οποία δεν έθεσε ποτέ θέμα μη βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, να κατηγορεί τον Γιάνη Βαρουφάκη για υποχώρηση όταν ο τελευταίος παίζει απλώς με τις λέξεις προκειμένου να επιτύχει τον εθνικό στόχο τής ανακούφισης από ένα σισύφειο άχθος. Και είναι, επίσης, εξευτελιστικό για τη νοημοσύνη μας να μας λέει ο Β. Βενιζέλος πως οι μόνοι που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο ίδιος κι ο Αντ. Σαχλαμαράς (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;) και πως αυτό που λαμβάνει χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι ένα παιχνίδι περιφερειακών εντυπώσεων. Θα του θυμίσω, απλώς, τους καβαφικούς στίχους: "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες"...

Επιτρέψτε μου να είμαι αισιόδοξος για την έκβαση της διαπραγμάτευσης, πόσω μάλλον όταν διακρίνω τη βούληση μη ευρωπαϊκών παραγόντων να συνδράμουν την Ελλάδα σε περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ θελήσει να βάλει τα χεράκια της και να βγάλει τα ματάκια της. Οταν ο Μπ. Ομπάμα στέλνει ολόκληρο επιτελείο στην Αθήνα για τη διαχείριση της κατάστασης κι ο Βλ. Πούτιν εμφανίζεται πρόθυμος να μας παράσχει βοήθεια δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι στο χέρι τής Ευρώπης να μην αναγκάσει την Ελλάδα να στραφεί αλλού για βοήθεια. Ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση κι αρνούμαι από αποικία χρέους τού Βερολίνου να μετατραπώ σε αποικία (εκ νέου) των ΗΠΑ ή της Ρωσίας. Η κυβέρνηση, ωστόσο, πολύ καλά κάνει κι ανοίγει το παιχνίδι ώστε να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για το λαό της...

Αυτές τις ημέρες, άλλωστε, παίζονται πολλά περισσότερα από μια απλή συμφωνία άντλησης ρευστότητας μέχρι το Μάιο. Γίνεται προσπάθεια η χώρα μας να επανακτήσει τη λαϊκή της κυριαρχία και την εθνική της αξιοπρέπεια και η πολιτική να επανανοηματοδοτηθεί από μια στημένη επικοινωνιακή διαχείριση της άδικης κι άνισης κατανομής τού πλούτου σε έναν αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη με την ενεργό συμμετοχή τού λαού. Αφήστε με, επομένως, να εκτιμώ πως έπρεπε να ζήσουμε τα χειρότερα, τα πέντε μνημονιακά δηλαδή χρόνια-συνέπεια της καπιταλιστικής απληστίας, για να έρθουν τα καλύτερα, δηλαδή η ανατροπή τής πελατειακής λογικής που χαρακτήριζε την κεντροαριστεροδεξιά σχέση τού μεγάλου κεφαλαίου με τη μεσαία τάξη και η αντικατάστασή της με πολιτικές που δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κοντός ψαλμός αλληλούια...