Κάτι τέτοιες ημέρες ξεχωρίζουν τους άνδρες από τα αγόρια...

Υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα το οποίο, όλως τυχαίως βεβαίως, δεν τέθηκε ποτέ από καμία δημοσκόπηση: "ανάμεσα στην αποπληρωμή δόσης τού ΔΝΤ και την καταβολή μισθών και συντάξεων τί θα επιλέγατε"; Ο καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του εκτιμήσεις για το ποιά θα ήταν η απάντηση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, αλλά οι κατευθυνόμενοι δημοσκόποι κάτι παραπάνω θα ξέρουν για να μην θέτουν καν την ερώτηση. Πάνω σε αυτήν την απάντηση οφείλει να δομηθεί και η αντίδραση της κυβέρνησης αυτές τις ώρες κι αυτές τις ημέρες που οι διεθνείς τοκογλύφοι κατέρχονται τις πιο μαφιόζικες των τακτικών τους για να καταρρεύσει το Αριστερό γαλατικό χωριό...

Μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης έχουν κατορθώσει να σταθούν όρθιοι σε έναν ανηλεή και πρωτοφανή πόλεμο συκοφάντησης από την εγχώρια και παγκόσμια ελίτ διαμέσου και των μιντιακών φερέφωνών της. Δεν διστάζω να το γράψω πως η μάχη που δίνουν, αν δεν είναι ηρωική είναι σχεδόν ηρωική. Κι αυτό γιατί δεν πολεμούν για το δικό τους ατομικό συμφέρον ή κάποιων ποικιλώνυμων συμφερόντων, όπως συνέβαινε με τους προηγούμενους, αλλά γι' αυτό ενός λαού που εξακολουθεί να διακατέχεται από εμμονές ραγιαδισμού προτιμώντας να δολοφονηθεί αρκεί να βρουν το πτώμα του με ευρώ στις τσέπες. Αυτούς τους τέσσερις μήνες η Ελλάδα ύψωσε το ανάστημά της, συγκρούστηκε με αντιλήψεις και ιδεοληψίες που οδήγησαν στην οικονομική γενοκτονία για πρώτη φορά μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μιας αναπτυγμένης χώρας κι απόδειξε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από το "ναι σε όλα". Θα είναι κρίμα, επομένως, για την κυβέρνηση να γκρεμίσει ό,τι με πολύ κόπο έχει χτίσει αποδεχόμενη ένα τελεσίγραφο που αποτελεί βόμβα πρώτα από όλους για εκείνους που το βάζουν στο τραπέζι...

Οσο κι αν γαβγίζει ο Β. Σόιμπλε, όσο κι αν απειλεί η Κρ. Λαγκάρντ, όσο κι αν εκβιάζει ο Μ. Ντράγκι κανένας τους δεν είναι έτοιμος να αποδεχθεί τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό τους. Το εργαλείο που δημιούργησαν για να κορέσουν την απληστία τους αυξάνοντας τα υπερκέρδη τού μεγάλου κεφαλαίου, φτωχοποιώντας παραλλήλως τους λαούς, έφτασε η ώρα που τους γυρίζει μπούμερανγκ. Η αυτού εξοχότης, η παγκόσμια υπερδύναμη των ΗΠΑ τηλεφωνεί απεγνωσμένα δεξιά κι αριστερά για να αποτρέψει τη σύγκρουση της Ελλαδίτσας με τους δανειστές της κι όμως υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ακόμα ότι αν την ερχόμενη Παρασκευή δεν πληρώσουμε το ΔΝΤ και προκύψει πιστωτικό γεγονός έρχεται το τέλος τού κόσμου μόνο για τους έλληνες, πλασάροντας καταστροφολογικά σενάρια δήθεν για εμάς, τα οποία στην ουσία αφορούν τους θεσμούς. Υπενθυμίζω σε όσους το έχουν ξεχάσει πως η Γερμανία έχει το ίδιο νόμισμα με την Ελλάδα. Μην ρωτάτε τον γράφοντα, αλλά ρωτήστε οικονομολόγους τί σημαίνει για το Βερολίνο αν καταρρεύσει, για παράδειγμα, η Βρέμη, το μικρότερο σε πληθυσμό γερμανικό κρατίδιο...

Οι οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες, επομένως, μιας ελληνικής απομόνωσης είναι τόσο μεγάλες που μια συντηρητική πολιτικός όπως η Ανγκ. Μέρκελ κι ένα πιόνι όπως η Κρ. Λαγκάρντ δεν έχουν το σθένος να τις σηκώσουν στους ώμους τους. Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εκβιαστής, θα είχε εμμείνει στην απαίτησή του από τους εταίρους να εφαρμόσει άμεσα όλο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, επιδιώκει έναν έντιμο συμβιβασμό σεβόμενος την επιθυμία τού ελληνικού λαού αλλά και την τήρηση των διεθνών ισορροπιών. Η χώρα μας έχει ήδη κάνει το άλμα μακριά από το γκρεμό. Απομένει στους διεθνείς τοκογλύφους να μην αυτογκρεμιστούν...

Οπως κι αν έχει, κάτι τέτοιες ώρες και ημέρες είναι που ξεχωρίζουν τους άνδρες από τα αγόρια. Επιτρέψτε μου την πρόβλεψη πως ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλουν την υπογραφή τους σε ένα τρίτο μνημόνιο. Τα προσχέδια συμφωνίας που έχουν κυκλοφορήσει είναι κάτι παραπάνω από έντιμος συμβιβασμός, αποτελούν νίκη για την Ελλάδα. Ενδεχομένως κάποιοι να έχουν την απαίτηση να κερδίσουμε τη "Μπαρτσελόνα" με 4-0 και να είναι δυσαρεστημένοι με το 1-0. Κι εγώ τάσσομαι στο πλευρό των ονειροπόλων που τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Δεν θα φτάσω, ωστόσο, και στο σημείο να πετάξω πέτρες σε εκείνους που θα μου φέρουν σήμερα τα μισά κι αύριο τα υπόλοιπα...

Εφόσον επιτευχθεί μια καλή συμφωνία, άλλωστε, η κυβέρνηση θα έχει κερδίσει άπλετο πολιτικό χρόνο, με τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους να σπαράσσονται από εμφύλιες διαμάχες, και θα έχει ενδυναμώσει τόσο πολύ η λαϊκή υποστήριξη σε αυτή ώστε να μπορέσει να περάσει πανίσχυρη στη δεύτερη φάση τής σύγκρουσης με το κατεστημένο, αρχής γενομένης με την προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες εντός τού Ιουνίου. Θα διαπιστώσετε λίαν συντόμως ότι η λάσπη που έχουν πετάξει μέχρι τώρα τα μιντιακά παπαγαλάκια θα μοιάζει με γαλλικό άρωμα μπροστά σε αυτή που θα ακολουθήσει. Το ευτύχημα είναι, πάντως, πως λίγοι τους παίρνουν σήμερα στα σοβαρά κι ελάχιστοι θα συνεχίσουν να το κάνουν μετά από τη συμφωνία...


 

Αυτοί οι πράκτορες του FBI που συνέλαβαν τα λαμόγια τής FIFA μήπως να βγάλουν εισιτήρια και για Ελλάδα;...

Στην κεντρική πολιτική σκηνή οι "εχθροί τού λαού" είναι κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι οποίοι θα φέρουν τη χρεοκοπία και το Grexit στους κακόμοιρους νοικοκυραίους. Είναι, άλλωστε, ενοχλητικό να μην κυβερνάς όπως κυβερνούσαν οι φαύλοι για σαράντα χρόνια. Στο μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου τον ίδιο ρόλο παίζει ο Σταύρος Κοντονής, ο οποίος με το νόμο του για την πάταξη της "παράγκας" προκάλεσε κύμα αντιδράσεων από αυτούς που ορκίζονται στο αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ και της Σούπερ Λίγκας σαν να ήταν το άβατο του Βατικανού. Και τί δεν γράφτηκε για τον κίνδυνο ποδοσφαιρικού Grexit, για το μέλλον αυτών των "φιλανθρωπικών ιδρυμάτων" που λέγονται ΠΑΕ και για τους καημένους φιλάθλους που δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν πλέον το "υπερθέαμα" που τους προσφέρουν κάθε χρόνο στα ελληνικά γήπεδα σκορποχώρια που συνεννοούνται από πριν το αποτέλεσμα για να πάνε όλα μαζί στο τέλος να εισπράξουν από το στοιχηματικό ταμείο. Το ότι, βεβαίως, στο ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται να βάλεις εκατοντάδες κιλά εκρηκτικής ύλης στα θεμέλιά του για να το γκρεμίσεις και να το ξαναστήσεις από την αρχή δεν πέρασε ποτέ από τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών φυλλάδων, η ποιότητα των οποίων είναι χειρότερη κι από χαρτί υγείας τού "ΑΒ Βασιλόπουλος"...

Κι έρχεται τώρα το FBI να συλλάβει μεγαλοπαράγοντες της FIFA σε πολυτελές ξενοδοχείο της Ζυρίχης, τους ίδιους πάνω κάτω στη νοοτροπία παράγοντες που έβγαζαν φλύκταινες με το "θράσος" Κοντονή να παρέμβει για να μπει μια τάξη στους ελληνικούς ποδοσφαιρικούς Αγίους Τόπους. Την ίδια ώρα, η δικαιοσύνη ερευνά τα δικά μας κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο τής μπάλας εδώ και πολλά χρόνια και τα οποία παρουσιάζονται από μέσα ενημέρωσης που δεν θα υπήρχαν αν δεν τα χρηματοδοτούσαν τα ίδια ως κάτι ανάμεσα σε εθνικούς ευεργέτες και μικρούς θεούς. Ο οποιοσδήποτε ασχολείται με τα αθλητικά και δεν κυκλοφορεί με οπαδικές παρωπίδες έχει αντιληφθεί εδώ και πολύ καιρό τη βρομιά και τη σαπίλα μιας μαφίας που δεν ντρέπεται καν να πει το όνομά της κι εκπρόσωποι της οποίας, μάλιστα, έχουν αναλάβει ακόμα και δημαρχιακούς θώκους. Είναι τέτοια η ασυδοσία της, εξάλλου, που δεν διστάζει να δηλώνει δημοσίως πως αν δύο ομάδες συμφωνήσουν απο πριν σε ένα αποτέλεσμα που συμφέρει και τις δύο το ματς δεν είναι στημένο. Γι' αυτό και είναι χίλιες φορές προτιμότερο να απαγορευτεί η συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να υποβιβαστούν οι ΠΑΕ που κερδίζουν τίτλους και χρήματα από το Champions League ελέγχοντας το παρασκήνιο από το να συνεχίζει να υφίσταται ένα πρωτάθλημα το οποίο δεν παρακολουθεί κανείς και το οποίο είναι τόσο αξιόπιστο όσο ο βαρόνος Μινχάουζεν...

Το πρόβλημα, βεβαίως, και στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι συστημικό. Σήμερα και χθες η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον Ολυμπιακό τού Β. Μαρινάκη και του Σ. Κόκκαλη, προχθές τον Παναθηναϊκό των Βαρδινογιάννηδων, αλλά η ουσία είναι πως έχει γίνει αποδεκτό πως πρόκειται για έναν από τους πιο επιτυχημένους τρόπους να ξεπλένεις μαύρο χρήμα δημιουργώντας παραλλήλως οπαδικούς στρατούς. Ονειρεύεται, λέει, ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός να κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο τού χρόνου αλλά θα επενδύσει κυρίως στην αγορά νέων διαιτητών την ώρα που θα πουλήσει τους καλύτερους παίκτες του. Κι από πίσω έρχονται οι αλαφούζοι, οι σαββίδηδες και οι μελισσανίδηδες, οι οποίοι βεβαίως όταν μιλούν για κάθαρση εννοούν πώς θα μπορέσουν να πάρουν οι ίδιοι τα ηνία τής διαφθοράς. Ευτυχώς, δηλαδή, που ο μέσος φίλαθλος έχει πλέον σχετικώς εύκολη πρόσβαση σε καλύτερα αθλητικά προϊόντα και μπορεί να ξεχαρμανιάζει βλέποντας παικταράδες όπως ο Λίο Μέσι κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο αντί να υποβάλλει τον εαυτό στο βασανιστήριο της παρακολούθησης στημένων αγώνων μεταξύ ποδοσφαιριστών που το πέντε επί πέντε θα έπρεπε να θεωρείται ο κολοφώνας των φιλοδοξιών τους...

  

Αβε Ανγκελα, η ριζοσπαστική Αριστερά τής Μεσογείου σ' ευγνωμονεί!

Οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι και τα μιντιακά τους παπαγαλάκια κατηγορούν μέσα από τον πολιτικό τους τάφο την κυβέρνηση για ιδεοληψίες που εμποδίζουν το κλείσιμο της συμφωνίας με τους δανειστές. Κι επειδή οι ίδιοι δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν ποιές ακριβώς είναι αυτές, θα σας βοηθήσω να τις απαριθμήσουμε ενδεικτικώς: δεν πρέπει να υπάρξουν μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, δεν είναι δυνατό ο ΦΠΑ να αυξηθεί στο μέγιστο συντελεστή ακόμα και για τα είδη πρώτης ανάγκης, δεν μπορεί να επιτραπούν οι ομαδικές απολύσεις όταν η χώρα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ανεργία, αλλά αντιθέτως να επιστρέψει από τον εργασιακό μεσαίωνα μέσω της επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού...

Αυτές είναι μερικές από τις κυβερνητικές "ιδεοληψίες" τις οποίες λοιδορεί η αντιπολίτευση. Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές που θέλει να σπάσουν με το επιχείρημα πως το ευρώ είναι πάνω από όλα. Φανταστείτε, επομένως, τί τραγωδία θα αποτελέσει για την εγχώρια ελίτ και τις κομματικές της εκφράσεις αν ο Αλέξης Τσίπρας πετύχει έναν έντιμο συμβιβασμό, προϋπόθεση του οποίου είναι το μη σπάσιμο των κόκκινων γραμμών, η χώρα παραμείνει στο ευρώ και πάρουμε κι ένα αναπτυξιακό πακέτο πέρα από εκείνο που έχει εξασφαλιστεί ήδη μέσω του πακέτου Γιούνκερ. Αν η δημοσκοπική διαφορά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ  και στη ΝΔ είναι σήμερα διψήφια, μετά από το ντιλ ο έλληνας πρωθυπουργός θα γίνει ένας μικρός Πούτιν ή Ερντογάν όσον αφορά τη δημοφιλία και τη διάρκεια παραμονής του στην εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, και το κατεστημένο παίζει με λύσσα τα τελευταία του χαρτιά, εξαπολύοντας ένα τσουνάμι προπαγάνδας που όμοιό του θα ντρεπόταν να εξαπολύσει κι ο Γκέμπελς...

Θα ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος για το μέλλον αν την Ευρώπη κυβερνούσαν άνθρωποι που αφουγκράζονται τα μηνύματα που τους στέλνουν οι λαοί της. Ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα είναι μια sui generis περίπτωση κακομαθημένων τεμπέληδων που τα περιμένουν όλα από τους άλλους. Την Κυριακή, ωστόσο, κι ο ισπανικός λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, με τη νίκη των Podemos σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη κι όχι μόνο, πως δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο ο δρόμος τής άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Και να φανταστεί κανείς πως η Ισπανία δεν έχει ζήσει ένα μνημόνιο της έκτασης του δικού μας. Την ίδια ώρα στη Γαλλία ο πρόεδρός της Φρ. Ολάντ είναι πιο αντιδημοφιλής κι από παναθηναϊκούς στο γήπεδο Καραϊσκάκης ακριβώς επειδή έχει συνταχθεί πλήρως με το Βερολίνο, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες εγκατάστασης στο μέγαρο των Ιλισίων της Μ. Λε Πεν...

Η επιβολή τού γερμανικού imperium με κάθε κόστος έχει επιστρέψει τη Γηραιά Ηπειρο στην εποχή τού μεσοπολέμου, αλλά αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να παραδέχονται τα σφάλματά τους για να μην φτάσουμε σε έναν Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο εξακολουθούν να κατηγορούν τους λαούς για τις εκλογικές επιλογές τους, που δεν θα είχαν γίνει ποτέ αν η νεοφιλελεύθερη απληστία δεν είχε φτάσει στο ζενίθ της. Την Ελλάδα κυβερνά εδώ και τέσσερις μήνες η ριζοσπαστική Αριστερά κι ενδεχομένως να συμβεί το ίδιο και στην Ισπανία από το τέλος τού φθινοπώρου. Γι' αυτό ίσως δεν θα έπρεπε να είμαστε και τόσο αχάριστοι απέναντι στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε. Χάρη στην αλαζονεία τους οι λαοί τής Μεσογείου τουλάχιστον ξαναβρήκαν το χαμόγελό τους κι ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα...

Είναι τόσο πυκνά τα γεγονότα και τόσο αυξημένη η αγωνία για το μέλλον τής χώρας που λησμονούμε ασυνείδητα πως το τελευταίο τετράμηνο έχουν ήδη γίνει αρκετές και σοβαρές ρήξεις με το παρελθόν, κι όχι μόνο βεβαίως γιατί για πρώτη φορά λαμβάνει χώρα διαπραγμάτευση με τους δανειστές ή γιατί ψηφίστηκε ένας νόμος όπως αυτός για τις 100 δόσεις που είναι πραγματική ανάσα για όλους. Είναι αλήθεια ότι παρατηρούνται καθυστερήσεις σε ορισμένους τομείς, όπως στην προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, κι ότι έχουν καταγραφεί και φάουλ, όπως ο νόμος για την παιδεία ή το μισό βήμα μπροστά και το μισό πίσω για την ΕΡΤ. Ωστόσο στη δημόσια σφαίρα συζητούνται κι έχουν ληφθεί πρωτοβουλίες για ζητήματα που μέχρι το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου ήταν ταμπού...

Ποιός μιλούσε επί μνημονιακών κυβερνήσεων για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, για τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις, για το σκάνδαλο Siemens και για τη διερεύνηση των αιτιών για την οικονομική γενοκτονία; Ποιός είχε ζητήσει από τα κανάλια το τέλος τού 2% επί του ετήσιου τζίρου τους; Ποιός έδωσε το δικαίωμα στους δεύτερης γενιάς μετανάστες που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα και που δεν μιλούν άλλη γλώσσα από τα ελληνικά να αποκτήσουν ιθαγένεια; Ποιός είχε τολμήσει στο παρελθόν να νομοθετήσει για το αυτονόητο, για το ότι κάποιος δηλαδή κρατούμενος με βαριά μορφή αναπηρίας είναι απάνθρωπο να πεθάνει στη φυλακή; Φυσικά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα και σε πιο ολοκληρωμένη μορφή. Αν σκεφτούμε, ωστόσο, πως όλα αυτά έγιναν με το δημόσιο ταμείο άδειο και με το άγχος τού "έχουμε δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις και διεθνείς τοκογλύφους", καταλαβαίνουμε ότι μια καλή συμφωνία δεν θα εκτοξεύσει μόνο τη δημοτικότητα αυτών που θα τη φέρουν αλλά και την εθνική αυτοπεποίθηση, που είναι και το σημαντικότερο για την έξοδο από το τέλμα. Κοντός ψαλμός αλληλούια...

Από τους Συνταγματάρχες στον Ταγματάρχη δεν το λες και προβιβασμό για την ΕΡΤ...

Προσδοκία τής πλειονότητας του ελληνικού λαού είναι να τελειώσουμε μια και καλή με την εποχή των μνημονίων, τα οποία αντιμετώπισαν την ασθένεια παρέχοντας δηλητήριο στον άρρωστο οργανισμό. Φοβάμαι, ωστόσο, πως σε αρκετές περιπτώσεις λησμονούμε πως η Ελλάδα δεν ήταν ένας παράδεισος κοινωνικής δικαιοσύνης πριν ο ρεζίλης των Παπανδρέου βγάλει το διάγγελμά του από το Καστελόριζο, ακόμα κι αν πολλοί τη νοσταλγούν μέσα στη μαυρίλα τής τελευταίας πενταετίας. Αν άλλωστε όλα δούλευαν ρολόι, εκείνοι που θέλησαν να μετατρέψουν τη χώρα σε νεοφιλελεύθερο πειραματόζωο δεν θα μπορούσαν να βρουν μια πειστική δικαιολογία. Αδυνατώ, επομένως, να συμμεριστώ την κυβερνητική παρελθοντολαγνεία στις περιπτώσεις, για παράδειγμα, της παιδείας, όπου με το νόμο Μπαλτά αποφασίστηκε απλώς να προκριθούν οι παλαιότερες παθογένειες έναντι των πιο σύγχρονων, αλλά και της ΕΡΤ...

Ο δικτατορικός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η δημόσια ραδιοτηλεόραση αποτέλεσε μια από τις πιο ακραίες πράξεις αυταρχισμού των σαμαροβενιζέλων, κι αυτές δεν ήταν λίγες. Το μαύρο στις οθόνες μας, το οποίο δεν είχαν αποτολμήσει ούτε καν οι δικτάτορες συνταγματάρχες, θα συμβολίζει διαχρονικά μια από τις χειρότερες περιόδους τού σύγχρονου νεοελληνικού κράτους. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε προαγωγή για την ΕΡΤ την επιστροφή σε αυτή του Λ. Ταγματάρχη, ο οποίος κατά την προηγούμενη θητεία του υπηρέτησε κι εκείνος ένα κομματικό σύστημα φαυλοκρατίας που αναπαρήγαγε τα περιττώματά του δίκην εθνικού θησαυρού. Με αυτό δεν εννοώ πως ήταν επιθυμία μου να δω κάποιο συριζαίο διευθύνοντα σύμβουλο, αλλά μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι εκεί έξω δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από κάποιον που έχει ήδη αποδειχθεί ανίκανος για έναν τόσο επιτελικό ρόλο...

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι βαθύτερο από την επιλογή τού συγκεκριμένου προσώπου, αφού είναι δομικό. Η διοίκηση της ΕΡΤ δεν θα έπρεπε να επιλέγεται από την κυβέρνηση και, μάλιστα, να τίθενται τελεσίγραφα αποδοχής των επιλογών της στους βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ. Υφίσταται εδώ και χρόνια μια απαξιωμένη ανεξάρτητη διοικητική αρχή, το ΕΣΡ, το οποίο αφού πρώτα ανασυγκροτηθεί θα έπρεπε να είναι αυτό που θα είχε την αρμοδιότητα διορισμού, εφόσον ο στόχος είναι πράγματι η νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση να είναι ανεξάρτητη και πλουραλιστική...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο στην ομιλία του στην Κ.Ε. του κόμματος, απαντώντας σε ένα λαμόγιο αρχισυνδικαλιστή, όταν εμμέσως πλην σαφώς υποστήριξε πως η ΕΡΤ δεν ξανάνοιξε για να βρουν μεροκάματο όλοι οι χαραμοφάηδες που είχαν βρει στασίδι σε αυτή τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο, όπως και στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και σε τόσους άλλους τομείς τής δημόσιας σφαίρας έτσι και στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής το μνημόνιο δεν κατάστρεψε μια σοσιαλιστική, ονειρική ουτοπία αλλά επιδείνωσε μια ήδη σαθρή κατάσταση. Το λουκέτο στην ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου εν μια νυκτί δεν μπορεί να ξεπλύνει τη σαπίλα που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους της. Γι' αυτό και μεγαλύτερο σφάλμα ακόμα κι από αυτήν την επιλογή Ταγματάρχη ήταν πως στο νέο νόμο παραμένει στην εκάστοτε κυβέρνηση η εξουσία διορισμού τού Δ.Σ. της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης...

Φυσικά όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Ενδεχομένως στην πράξη η κυβέρνηση να μην αποδειχθεί παρεμβατική στη λειτουργία τής ΕΡΤ κι ο Λ. Ταγματάρχης να έχει ανανήψει από την αρρώστια τού λακεδισμού από την οποία υπόφερε χρόνια και χρόνια και σε συνεργασία με τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος δεν έχει βεβαρημένο παρελθόν, να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο ένα πρότυπο μοντέλο ραδιοτηλεόρασης για όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Οπως, όμως, συμβαίνει και με τους διορισμούς συγγενών και φίλων στην κρατική μηχανή, η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια. Και στην ΕΡΤ τουλάχιστον αυτό δεν συμβαίνει...

Θα ήμουν, για παράδειγμα, πολύ πιο ήσυχος για την κυβερνητική επιλογή στο πρόσωπο του Λ. Ταγματάρχη αν αυτή δεν τύγχανε της αποδοχής τού MEGA και του Γ. Πρετεντέρη. Ενδεχομένως να είναι άδικο να κρίνεις κάποιον από τους φίλους του, αλλά αυτό δεν παύει να αποτελεί ένα από τα αντικειμενικότερα κριτήρια αξιολόγησης της προσωπικότητας του οποιουδήποτε. Πόσω μάλλον όταν τα δείγματα γραφής που μας έχει ήδη δώσει τα χαρακτηρίζεις περισσότερο ορνιθοσκαλίσματα παρά καλλιγραφία... 





 

Κάντε έρωτα με τους θεσμούς, αλλά κάντε και πόλεμο γιατί μόνο έτσι θα νικήσουμε...

Αν ρωτήσεις έναν μέσο έλληνα αν αισθάνεται ευρωπαϊστής θα σου απαντήσει "βεβαιότατα". Αν, πάλι, ζητήσεις τη γνώμη του για τους γάμους ομοφυλόφιλων πιθανότατα θα αποκριθεί "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά είμαι εναντίον γιατί δίνουν το κακό παράδειγμα". Πάνω σε αυτόν το φαινομενικό εσωτερικό διχασμό- από τη μια ο αρχοντοχωριατισμός κι από την άλλη ο μικροαστισμός-, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από τις δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος, βασίζεται κι ο νέος εθνικός διχασμός: πάση θυσία ευρώ ή ρήξη; Το πρώτο λάθος, βεβαίως, είναι πως το ένα δεν αναιρεί απαραιτήτως το άλλο. Την ώρα, άλλωστε, που γράφονται αυτές οι γραμμές αχνοφαίνεται συμφωνία ακόμα και στα δύσκολα ζητήματα χωρίς να κάμπτονται οι κυβερνητικές κόκκινες γραμμές...

Το δεύτερο λάθος είναι πως κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν προλάβει να γοητευτούν μέσα σε τέσσερις μήνες τόσο πολύ από τον κυβερνητισμό ώστε να τον προβάλλουν κι ως ουσιαστικό επιχείρημα έναντι εκείνων που δεν λησμονούν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Είναι άλλο πράγμα ο έντιμος συμβιβασμός, ο οποίος είναι θεμιτός εφόσον ανήκουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, στην ευρωπαϊκή οικογένεια, και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό η άποψη πως τώρα που πιάσαμε τις καρέκλες δεν σηκωνόμαστε ακόμα κι αν αυτό σημάνει ένα τρίτο μνημόνιο...

Θέλω να νομίζω πως είναι μειονότητα εκείνοι στην Κουμουνδούρου, στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία που είναι διατεθειμένοι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προκειμένου να μην απολέσουν τα νεοαποκτηθέντα οφίτσιά τους. Το σκεπτικό "ας δεχθούμε τώρα μια οποιαδήποτε συμφωνία και σε βάθος τετραετίας θα γυρίσουμε το παιχνίδι" είναι απλώς πρόφαση εν αμαρτίαις. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτύχει τώρα που είναι πολιτικώς καβάλα στο άλογο μια συμφωνία που να χαλαρώνει τη λιτότητα και να προσφέρει αναπτυξιακή προοπτική για τους μικρομεσαίους, δεν θα το καταφέρει ποτέ. Γι' αυτό τις επόμενες ακριβώς ημέρες διακυβεύονται τα επόμενα τουλάχιστον πέντε χρόνια, όπως με το μνημόνιο Παπανδρέου χάσαμε τα πέντε προηγούμενα...

Εφόσον, επομένως, είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τη χώρα πρέπει να κουβαλούμε στη φαρέτρα μας τη ρήξη και να μην εμφανιστούμε άοπλοι στον τελευταίο και πιο ουσιαστικό γύρο τής διαπραγμάτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο η Αριστερή Πλατφόρμα και οι λοιποί διαφωνούντες στο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν ανάχωμα αλλά ίσως το όπλο που θα κρίνει και την αναμέτρηση με την Ανγκ. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε, έστω κι αν η νίκη δεν θα είναι ο θρίαμβος που προσδοκούσαμε...

Προφανώς κι όλα θα ήταν ευκολότερα αν ο λαός ήταν διατεθειμένος να κατεβεί στους δρόμους για να στηρίξει έναν έντιμο συμβιβασμό. Οσο, όμως, κι αν γι' αυτήν την απάθεια ευθύνεται φυσικά και η νοοτροπία τού κέρδους δίχως κόπο και θυσίες, όπως αποδεικνύει και η δημοσκοπική αντίφαση περί σκισίματος των μνημονίων με παράλληλη φετιχοποίηση του ευρώ, μεγάλη είναι και η ευθύνη της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί όλους αυτούς τους μήνες δεν φρόντιζε να ενημερώνει με κάθε λεπτομέρεια για τις τρελές απαιτήσεις των δανειστών. Την ίδια ώρα που οι πιστωτές βομβάρδιζαν και βομβαρδίζουν τα διεθνή κι εγχωρια μέσα ενημέρωσης με προβοκάτσιες σε βάρος τής ελληνικής πλευράς, η Αθήνα περιορίζεται σε αμυντικό ρόλο προκειμένου να μην φανεί πως οι προθέσεις της δεν είναι αγαθές. Δεν ισχυρίζομαι πως θα έπρεπε να αντιπαραβάλουμε τσαμπουκά, αλλά είναι επικίνδυνο να πιστεύεις ότι οι λύκοι σέβονται συμφωνίες κυρίων...

Αν η κυβέρνηση είχε σπεύσει να πληροφορεί την ελληνική κοινή γνώμη σε κάθε φάση τής διαπραγμάτευσης για τα "θέλω" τού Βερολίνου και του ΔΝΤ, πιθανότατα θα ήταν πολύ περισσότεροι σήμερα οι έλληνες που θα στήριζαν την επιλογή τής ρήξης και οι οποίοι θα ήταν διατεθειμένοι να ξημεροβραδιάζονται έξω από τη γερμανική πρεσβεία μέχρι την τελική δικαίωση. Ούτε τώρα, πάντως, είναι αργά για να στηθεί ένα λαϊκό δημοψήφισμα δίχως κάλπη στους δρόμους και στις πλατείες όλης τής χώρας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα άλλωστε, όπως είναι αυτό στο γάμο για ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι στην Ιρλανδία κι οπουδήποτε αλλού ή της οικονομικής αξιοπρέπειας, δεν θα έπρεπε καν να τίθενται σε δημοψήφισμα αλλά να θεωρούνται αυτονόητα...

Και μόνο που σε λένε Καραμανλή πεθαίνω, που να μην ήσουν κι άχρηστος...

Μαθαίνω πως πλήθος κόσμου έσπευσε στο γραφείο τού τουρίστα τής Ραφήνας για να του ευχηθεί για την ονομαστική του γιορτή. Εικάζω πως οι περισσότεροι θα είχαν περάσει προηγουμένως από το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας και πρωτύτερα θα είχαν αφήσει λουλούδια και στον τάφο τού "πρωτόπλαστου θεού" για τους δεξιούς, τον οποίο αποκαλούν κι εθνάρχη. Ο μεσσιανισμός, άλλωστε, έχει πολλές εκδοχές. Ο διάδοχος του Αντ. Σαχλαμαρά είναι πολύ πιθανό να λέγεται κι αυτός Καραμανλής, ενδεχομένως και Κώστας, είτε πρόκειται για τον πρώην πρωθυπουργό, εφόσον τερματίσει κάθε παιχνίδι στο Playstation και δεν έχει να ασχοληθεί με κάτι άλλο τώρα που τα δίδυμα μεγάλωσαν, είτε για τον νεαρό ξάδερφό του. Οι νεοδημοκράτες, όπως άλλωστε και οι πασόκοι με τους Παπανδρέου, είναι ικανοί να ψηφίζουν καραμανλήδες στην αιωνιότητα την ίδια ώρα που θα καταθέτουν ερωτήσεις στη Βουλή για τους συγγενείς και φίλους που διορίζουν οι συριζαίοι στην κρατική μηχανή. Κατά τα άλλα, βεβαίως, βαυκαλίζονται τους γνήσιους ευρωπαϊστές όταν στην πράξη αποδεικνύουν ότι τα 400 χρόνια τής φεουδαρχικής τουρκοκρατίας έχουν αφήσει πάνω τους ισχυρό το αποτύπωμα της βαθιάς Ανατολής...

Ο τουρίστας τής Ραφήνας έχει δοξαστεί κρυπτόμενος και, πολύ φοβάμαι για τον ίδιο, πως θα καταποντιστεί εμφανιζόμενος, όπως είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον στρατηγό Γρίβα. Εχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα μικρό μύθο γύρω από το άτομό του με την επιλογή του από τότε που έχασε τις εκλογές τού 2009 να μην εμφανιστεί δημοσίως να πει μια κουβέντα, να εξηγήσει τί πήγε στραβά στην πρωθυπουργία του και τί πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα. Αυτοί, επομένως, που πίνουν νερό στο όνομα του καραμανλισμού συγχέουν τη σιωπή με τη σοφία και την πραγματικότητα με τη συνωμοσιολογία. Καμιά μυστική υπηρεσία, για παράδειγμα, δεν ήθελε να σκοτώσει τον Κ. Καραμανλή για το βέτο για τη Μακεδονία στο Βουκουρέστι ή για την προσέγγιση με τη Ρωσία. Τα σενάρια που κυκλοφόρησαν δεν ήταν τίποτα άλλο από παρακρατικά παιχνίδια μέσα στην ΕΥΠ από ανθρώπους που επιδίωκαν να διαχειριστούν περισσότερα μυστικά κονδύλια για πάρτη τους και οι οποίοι ερευνώνται τώρα από τη δικαιοσύνη...

Ηταν, όμως, ένα πολύ καλοδουλεμένο παραμυθάκι, το οποίο έγινε σημαία από αυτούς που εθελοτυφλούν ως προς τα πεπραγμένα τής διακυβέρνησης Καραμανλή, η οποία χαρακτηρίστηκε από την απόπειρα μετατροπής τού "πράσινου" κράτους σε "γαλάζιο" και, κυρίως, από την αδράνεια σχεδόν σε όλους τους τομείς, κι όχι μόνο σε αυτόν της οικονομίας. Και πώς να γινόταν αλλιώς, άλλωστε, όταν είχες έναν πρωθυπουργό-δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος μόλις πήγαινε μεσημεράκι έπαιρνε το αυτοκίνητό του και γυρνούσε στη Ραφήνα για να φάει, να πιει και να παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα παιδιά του; Θα μου πείτε πως αυτό δείχνει πόσο καλός πατέρας είναι. Δυστυχώς, όμως, αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο για το πόσο καλός πρωθυπουργός ήταν...

Αναντίρρητα η παραμονή τού Αντ. Σαχλαμαρά στην ηγεσία τής Ν.Δ. είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό, την ώρα μάλιστα που δοκιμάζεται η λαϊκή επιδοκιμασία στο πρόσωπό του υπό το φόβο τής χρεοκοπίας ή ενός τρίτου μνημονίου. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι ακόμα και στην περίπτωση που η δεξιά εκλέξει νέο πρόεδρο αυτός δεν θα μπορεί να κάνει και πολλά για την αναγέννησή της στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας πετύχει έναν έντιμο συμβιβασμό. Με λίγα λόγια, η μπάλα βρίσκεται στην κατοχή τού ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά το εσωτερικό πολιτικό τοπίο κι από το αν σκοράρει ή πετάξει το τόπι στα περιστέρια εξαρτάται το μέλλον και των υπόλοιπων κομμάτων. Ακόμα και πιθανή διάσπαση στην Κουμουνδούρου λόγω μιας συμφωνίας που μπορεί να είναι ή κάποιοι να θεωρήσουν πως είναι ήττα δεν θα είναι σε βάρος τού Μεγάρου Μαξίμου, με την έννοια πως ναι μεν θα χάσει τους αριστεριστές αλλά θα κερδίσει τους πιο κεντρώους ψηφοφόρους. Και τότε να δείτε κλάμα στους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους...

Οπως κι αν έχει, πάντως, η επιστροφή των καραμανλήδων στη Ν.Δ., η οποία στο φαντασιακό των δεξιών μοιάζει με το ξανάνιωμα του μαρμαρωμένου βασιλιά, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συγκινήσει εκείνους που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συμπεριφέρονται σαν μετακινούμενος στρατός. Η ηχηρή συντριβή τού ρεζίλη των Παπανδρέου στις τελευταίες εκλογές είναι ένα θετικό προμήνυμα αφύπνισης της κοινωνίας από το υπνωτικό των "βαριών ονομάτων" και των πολιτικών τζακιών. Οι οικογενειακές καταβολές μου με προφύλαξαν από το να γίνω δεξιός, αλλά θα είναι θετικό για τον τόπο να έχουν ακούσει το ξυπνητήρι και στη Συγγρού, αν και μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν διαπιστώνω κάτι τέτοιο...  

 

Σε αυτήν τη χώρα ασκείται η χειρότερη δημοσιογραφία στον πλανήτη από τους αθλιότερους δημοσιογράφους τού κόσμου...

Ακουγα στη χθεσινή προαναγγελία των δελτίων ειδήσεων των οκτώ για τη "νέα πρόκληση" της Ζωής Κωνσταντοπούλου κι αναρωτιόμουν τί...κακό να είχε κάνει πάλι. Αραγε να είχε επιστρέψει στην Αιδηψό για να γρονθοκοπήσει τον βενζινά που δεν της είχε φουσκώσει το λάστιχο; Να είχε αλυσοδέσει στο γραφείο του τον Αδ. Γεωργιάδη για να μην εμφανιστεί μια ολόκληρη ημέρα στην τηλεόραση; Να είχε δώσει το λόγο σε αντιεξουσιαστές σε συνεδρίαση της Ολομέλειας; Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Απλώς η πρόεδρος της Βουλής είχε το "θράσος" να ζητήσει ευγενικά από έναν μπάτσο να επιτρέψει σε ειρηνικούς διαδηλωτές να προσεγγίσουν το κτίριο του Κοινοβουλίου...

Φυσικά αυτό για τα παπαγαλάκια ήταν ολέθριο δημοκρατικό ατόπημα. Πώς τόλμησε η Ζωή να επιτρέψει την απρόσκοπτη άσκηση ενός συνταγματικού δικαιώματος; Οι προκάτοχοί της ήταν ανόητοι ή φαύλοι που τοποθετούσαν κλούβες ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στο λαό; Τσιμπιόμουν και ματατσιμπιόμουν για να βεβαιωθώ ότι δεν με γελούσαν τα αφτιά μου κι ότι οι μπογδάνοι και οι πρετεντέρηδες μιλούσαν στα σοβαρά όταν επιτίθεντο στην πρόεδρο της Βουλής για το ότι βγήκε στο πεζοδρόμιο για να συνομιλήσει με τους διαδηλωτές. Κι όταν άρχισα να πονάω από το πολύ τσίμπημα κατάληξα στο συμπέρασμα που φοβόμουν να γράψω μέχρι σήμερα, αλλά πλέον πια δεν μου επιτρέπεται να μην το κάνω, όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται: σε αυτήν τη χώρα ασκείται η χειρότερη δημοσιογραφία στον πλανήτη από τους αθλιότερους δημοσιογράφους τού κόσμου...

Σε κράτη όπως η Βόρειος Κορέα οι δημοσιογράφοι διαθέτουν καλές δικαιολογίες για να μην κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Οταν η οποιαδήποτε κριτική στο καθεστώς τιμωρείται με θάνατο μοιάζει λογική η αυτολογοκρισία, ακόμα και η ψευδολογία. Ποιό είναι, ωστόσο, το ακαταμάχητο επιχείρημα σημαντικής μερίδας των ελλήνων δημοσιογράφων, οι οποίοι το μόνο που δεν κάνουν είναι να ενημερώνουν με όσο γίνεται μεγαλύτερη αντικειμενικότητα τον ελληνικό λαό; Ο Γ. Μπόμπολας ή οι σαμαροβενιζέλοι θα εκτελέσουν τον Αρ. Πορτοσάλτε ή τον "πάθος για το χρήμα σε κάνει Π. Τσίμα" αν, έστω για μια παρθενική φορά και για "μια εμπειρία ακόμα", εκστομίσουν κάτι άσχημο σε βάρος τους; Οχι βεβαίως, αλλά λακέδες δημοσιογράφοι αυτής της κατηγορίας έχουν μετατρέψει το γλείψιμο των αφεντικών τους και τη λάσπη για τους αντιπάλους τους σε τρόπο ζωής...

Δεν χρειάζεται καν να τους πάρει τηλέφωνο ο Στ. Ψυχάρης ή ο Β. Βαρδινογιάννης για να κολακεύσουν τον Στ. Θεοδωράκη ή για να χυδαιολογήσουν εναντίον τού Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη. Είναι γι' αυτούς τους σφουγγοκωλάριους, που συχνά πυκνά βραβεύονται αναμεταξύ τους σε εκδηλώσεις αυτοεπιβεβαίωσης της υποκρισίας τους, μια αυτόματη διεργασία, δεύτερη φύση η συγγραφή κειμένων που θα είναι της αποδοχής τής ελίτ. Σκοτώθηκαν, παραδείγματος χάρη, δύο εργαζόμενοι σε δυστύχημα στα Ελληνικά Πετρέλαια, αλλά αυτήν την είδηση δεν την ακούσαμε ποτέ από το χιλιοτραβηγμένο με μπότοξ στόμα τής Ολ. Τρέμη, σε αντίθεση με το δεκάλεπτο αφιέρωμα στη συνομιλία τής Ζωής με τον μπάτσο...

Προφανώς και η κυβέρνηση της Αριστεράς αυτό το τετράμηνο που βρίσκεται στην εξουσία έχει κάνει λάθη, ορισμένα από τα οποία βαριά, όπως ο νόμος για την παιδεία. Κι επίσης προφανώς είναι υποχρέωση του Τύπου να τα επισημαίνει και να τα καυτηριάζει. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, με το πάρτι προπαγάνδας από τον Ιανουάριο δεν έχει προηγούμενο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: πριν από μερικές εβδομάδες ο αγαπημένος δήμαρχος του συστήματος, ο Γ. Μπουτάρης, είχε αναφέρει δημοσίως πως αν έβλεπε τον Π. Καμμένο ("αυτόν τον χοντρό" είχε πει για την ακρίβεια ο, κατά τα άλλα, πολέμιος της μισαλλοδοξίας) δεν θα έκοβε το σκοινί για να τον γλιτώσει. Φανταστείτε να είχε κάνει μια παρόμοια δήλωση για τον Αντ. Σαχλαμαρά ή για τον Β. Βενιζέλο όχι η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, αλλά κάποιο χαμηλόβαθμο στέλεχος της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα ακόμα γι' αυτό θα μιλούσαν οι μεγαλοδημοσιογράφοι, κινδυνολογώντας για τους εξτρεμιστές τής Κουμουνδούρου...

Ασκώ τη δημοσιογραφία αρκετά χρόνια πλέον και βρίσκομαι σε αυτόν τον πλανήτη σχεδόν 37 έτη ώστε να μπορώ να διακρίνω πότε κάποιος προχωρά σε εποικοδομητική κριτική για τη βελτίωση των κακώς κειμένων και πότε εκτελεί συμβόλαια ή, στην καλύτερη περίπτωση, εκθέτει τον κομπλεξισμό του σε κοινή θέα. Η δημοσιογραφική πιάτσα, άλλωστε, είναι πολύ μικρή για να μπορούν ορισμένοι να κρύβουν την επαγγελματική γύμνια τους πίσω από τα μοδάτα κοστούμια και τα σικ ταγέρ τους...

Δεν γράφω τα παραπάνω γιατί είμαι αθώος του αίματος της αλήθειας που έχει χυθεί προκειμένου η ενημέρωση να φτάνει στο πόπολο διυλισμένη κατά τη βούληση του καθεστώτος. Οπως θα τραγουδούσε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης, "οι μισοί καλοί σε μοναστηριού κελί και οι άλλοι στο τρελάδικο από κακό κι απ' άδικο" και, πάντως, δεν θα τους βρείτε σε δημοσιογραφικά γραφεία. Εξακολουθώ, ωστόσο, να παριστάνω το δημοσιογράφο γιατί αυτό το επάγγελμα είναι το μοναδικό που ήθελα να ασκώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και το οποίο βαθιά επιθυμία μου είναι να υπηρετώ μέχρι κυριολεκτικώς την τελευταία ημέρα τής ζωής μου. Και θα συνεχίσω γιατί η πείρα με έχει διδάξει πως για τις εκατό ημέρες που κάνεις πράγματα για τα οποία δεν είσαι απολύτως σύμφωνος έρχεται μία για την οποία αισθάνεσαι υπερήφανος. Και γι' αυτήν τη μία ημέρα αξίζει να υπομένεις τις προηγούμενες εκατό, όπως και για ορισμένους συναδέλφους που δεν κάνουν αυτήν τη βρομοδουλειά για τα φράγκα ή τη δόξα αλλά γιατί μέσα στο δονκιχωτισμό τους δεν έχουν πάψει να πιστεύουν ότι πρόκειται για λειτούργημα...

Δεν θα δείτε να τους απονέμονται βραβεία, να τους τιμούν σε κοσμικές εκδηλώσεις ή να μιλούν για τη ζωή τους σε λαϊφστιλίστικα έντυπα από τη σεζλόνγκ τής πισίνας τους πίνοντας μοχίτο. Το πιθανότερο είναι να τους βρείτε σε κάποια δικαστική αίθουσα να απολογούνται γιατί χαρακτήρισαν απατεώνες τους απατεώνες κι όχι εθνικούς ευεργέτες. Κι από αυτό το βήμα απευθύνω κάλεσμα σε αυτούς τους αφανείς εργάτες τού ρεπορτάζ να μην τα παρατήσουν, όσο μάταιος κι αν μοιάζει ο αγώνας τους. Τα πλούτη και η φήμη είναι ικανά να σου εξασφαλίζουν τη ντόλτσε βίτα, όχι όμως και τη σωτηρία τής ψυχής, η οποία αποτελεί απαραίτητο συστατικό τής εσωτερικής γαλήνης. Ο καθένας και οι επιλογές του...    


  

 

Προτιμότερη η λαφαζανική υπερβολή από το σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο...

Το έχω γράψει και παλαιότερα πως ακόμα κι αν δεν υπήρχαν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να τους εφεύρει. Κι αυτό όχι γιατί ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τον σημερινό υπουργό Ενέργειας ή με τη συγκεκριμένη Τάση τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί, έστω κι ακραίως αρκετές φορές, αποτελεί την αριστερή συνείδηση του κόμματος, αυτή που αποτρέπει εκείνους εντός κι εκτός να το στρέψουν προς την ηττοπαθή, συμβιβασμένη και ξαδερφούλα τού νεοφιλελευθερισμού σοσιαλδημοκρατία. Ο πρωθυπουργός, άλλωστε, οφείλει να αισθάνεται τυχερός που η δική του εσωκομματική αντιπολίτευση δεν τον αντιμάχεται για καρέκλες κι οφίτσια, όπως συμβαίνει στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στηριζόμενη σε γνήσια ιδεολογικά επιχειρήματα...

Την ώρα που οι μητσοτάκηδες, οι δένδιες, οι λοβέρδοι και οι γεννηματάδες συμμετέχουν σε μια κοινή ονείρωξη αρχομανίας, οι λαφαζανικοί αναρωτιούνται αν η συμφωνία με τους δανειστές θα αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό ή μια υποχώρηση από τις κόκκινες γραμμές και τη λαϊκή εντολή τού Ιανουαρίου. Αυτή είναι, άλλωστε, και η διαφορά ποιότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτή προσπαθεί να ταπεινώσει η διεφθαρμένη ελίτ ώστε να εξομοιωθεί με την ίδια, η οποία άγεται και φέρεται με μοναδικά κίνητρα τη δίψα για χρήμα κι εξουσία. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο που και οι ιδεολογικοί της αντίπαλοι θα πουν για κάποιο διεφθαρμένο "είναι κι Αριστερός τρομάρα του", αλλά δεν θα ισχυριστούν ποτέ "είναι και δεξιός ο αθεόφοβος". Την τελευταία ιδιότητα ακόμα και οι ίδιοι την θεωρούν ταυτόσημη της ψυχικής διαφθοράς, της χειρότερης μορφής διαφθοράς δηλαδή...

Αν μη τί άλλο, η Αριστερή Πλατφόρμα αποτελεί την ύστατη γραμμή άμυνας των λαϊκών συμφερόντων. Η ύπαρξή της, άλλωστε, αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί και στα χέρια τού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ακόμα κι αν ήθελε να φέρει ένα τρίτο μνημόνιο δεν πρόκειται να το πράξει γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον 20 βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ θα πουν όχι σε αυτό για να περάσει μόνο και μόνο χάρη στις ψήφους των γερμανοτσολιάδων. Φυσικά ο ορισμός τού έντιμου συμβιβασμού δεν μπορεί να βρεθεί στα λεξικά ούτε είναι δυνατό να αποδειχθεί με κάποιο μαθηματικό τύπο. Οι κόκκινες γραμμές, για παράδειγμα, που έχει θέσει εδώ και καιρό η κυβέρνηση στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό είναι ένα καλό κριτήριο, αλλά αν είναι να χάσουμε όλα τα υπόλοιπα δύσκολα θα μπορεί κάποιος να πανηγυρίζει στο τέλος. Από την άλλη, βεβαίως, κι από τη στιγμή που έχεις επιλέξει το δρόμο τής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, όπως είναι άλλωστε καλώς ή κακώς και η λαϊκή βούληση, δεν είναι δυνατό να κερδίσεις τα πάντα...

Μακάρι η Ανγκ. Μέρκελ να επέτρεπε στον πρωθυπουργό να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και να τον άφηνε να κριθεί στην πράξη από την αποτελεσματικότητά του. Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά το Βερολίνο δεν απαιτεί απλώς μια "win-win" λύση αλλά την πλήρη υποταγή τής Αθήνας προς γνώση και συμμόρφωση και των υπόλοιπων ατίθασων λαών. Με λίγα λόγια, εφόσον εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, πως θα λυθεί το πρόβλημα της ρευστότητας και πως θα δοθεί ένα αναπτυξιακό πακέτο στη χώρα για να σταθεί στα πόδια της η συμφωνία θα έχει θετικό πρόσημο. Κι ας μην είναι η ιδανική, όπως θα την ήθελε όχι μόνο η Αριστερή Πλατφόρμα αλλά κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης με ταξική συνείδηση...

Η αποφορά τού ύστατου γερμανικού εκβιασμού φτάνει ήδη στη μύτη μου. Ο Β. Σόιμπλε και η Ανγκ. Μέρκελ θα παίξουν τις επόμενες ημέρες, κι όσο πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στο πιστωτικό γεγονός τής 5ης Ιουνίου, το τελευταίο χαρτί τους προκειμένου να διασφαλίσουν ότι το αριστερό ελληνικό γαλατικό χωριό θα υποκύψει στους καίσαρες και θα απαξιωθεί στη συνείδηση των ελλήνων και των υπόλοιπων ευρωπαίων. Αν το μπορούσαν μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου θα τους φορουσαν κουρέλια, θα έδεναν τους ηττημένους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη σε μία άμαξα και θα τους έσερναν στους δρόμους των Αθηνών ώστε το πόπολο να τους χλευάζει και να τους πετά ντομάτες κι άλλα ζαρζαβατικά...

Αδιαφορούν, βεβαίως, πλήρως για το τί μπορεί να επακολουθήσει στη χώρα. Κι αν πιστεύουν ότι το ΣΥΡΙΖΑ θα διαδεχθούν οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι ή οι κομματικοί τους διάδοχοι κάτι μάλλον δεν έχουν καταλάβει καλά. Ακόμα κι αν ο λαός απογοητευτεί από την κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να στραφεί στους πεθαμένους για σωτηρία αλλά σε εκείνους που του υπόσχονται είτε σταλινικά γκουλάγκ είτε χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η δημοκρατία, δηλαδή, θα παραδοθεί με την θέλησή της στη δικτατορία και τότε "αγαπητή" Ανγκελα έλα να συζητήσεις με τους μιχαλολιάκους, εφόσον σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι είναι το άλλο άκρο τής Αριστεράς, για μεταρρυθμίσεις...

 

 

Γιατί μας συμφέρει το "take it or leave it" των δανειστών περισσότερο από τον έντιμο συμβιβασμό!

Αν, τελικώς, γίνει αποδεκτό κι από τις δύο πλευρές το σχέδιο Γιούνκερ, η κυβέρνηση θα έχει κάθε δικαίωμα να μιλά για έντιμο συμβιβασμό. Κι αυτό μολονότι η αύξηση του ΦΠΑ στους λογαριασμούς και η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και για το 2015 είναι ρυθμίσεις που σαφώς και πλήττουν τα εισοδήματα των μικρομεσαίων, σε συνδυασμό με το πάγωμα της αύξησης του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ και της επιστροφής τής 13ης σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Από την άλλη, και πάντοτε βεβαίως με την προϋπόθεση πως το σχέδιο Γιούνκερ θα είναι η τελική λύση, η κυβέρνηση θα έχει κατορθώσει να μην σπάσουν οι κόκκινες γραμμές της στη διαπραγμάτευση: δεν μειώνονται, παραδείγματος χάρη, μισθοί και συντάξεις, δεν απελευθερώνονται οι ομαδικές απολύσεις, το πρωτογενές πλεόνασμα καθορίζεται σε πιο υποφερτά όρια και υπάρχει και πρόβλεψη για το ουσιαστικότερο, να πέσουν δηλαδή χρήματα στην ανάπτυξη κι όχι αποκλειστικώς και μόνο στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους. Το συγκεκριμένο πακέτο δεν αποτελεί θρίαμβο, αλλά δεν είναι μνημόνιο και είναι σαφώς το καλύτερο πρόγραμμα που θα έχει υπογράψει η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, δίνοντας και λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας που μας πνίγει αυτήν τη στιγμή...

Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να θεωρώ πως είναι προτιμότερο για τη χώρα οι δανειστές να απορρίψουν το σχέδιο Γιούνκερ και να στείλουν τελεσίγραφο στην Αθήνα με πλήρως μνημονιακά μέτρα, τα οποία στην ούγια θα γράφουν "take it or leave it"! Προτιμώ, δηλαδή, να μην αφήσουν κανένα περιθώριο στον Αλέξη Τσίπρα να αποστεί έστω και κατά ένα εκατοστό από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ώστε κι ο πρωθυπουργός να αντιπαραβάλει ένα δικό του "take it or leave it", το οποίο μπορεί να λάβει και την ενίσχυση από τον ελληνικό λαό μέσω ενός δημοψηφίσματος ή ακόμα κι εκλογών. Από τη στιγμή που και τα δύο μέρη έχουν πολλά να χάσουν στην περίπτωση ρήξης, στο τέλος τής ημέρας δεν θα κερδίσει ο πιο πλούσιος, αλλά ο πιο τολμηρός, αυτός δηλαδή που θα δείξει την υπομονή να δει πρώτος τον άλλο να λυγίζει...

Κι αν συμβεί κάποιο ατύχημα; Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως στις 5 Ιουνίου δεν πληρώνουμε τη δόση στο ΔΝΤ. Ηδη οι γύπες των αγορών, φοβούμενοι στα σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έχουν βγει κι έχουν δηλώσει πως μια μεμονωμένη καθυστέρηση δεν θα πρόκειται για πιστωτικό γεγονός και δεν θα την εκλάβουν ως τέτοια. Φυσικά σε αυτό το άναρχο σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού τα μόνα θέσφατα που υπάρχουν είναι αυτά που βολεύουν κάθε φορά τους ιερουργούς του, οι οποίοι ψηλώνουν ή χαμηλώνουν τον πήχη αναλόγως του τί τους συμφέρει. Αν, επομένως, δεν πληρώσουμε στις 5 Ιουνίου, θα έχουμε στείλει το ηχηρότερο μήνυμα στο Βερολίνο πως δεν βολευόμαστε με λίγο ήλιο, πως το πρόγραμμα δηλαδή που θα συμφωνηθεί δεν μπορεί να πλήξει, έστω και σε μικρότερο βαθμό, ξανά και τους μικρομεσαίους, που έχουν απολέσει τα μισά τους εισοδήματα, αλλά τους έχοντες και κατέχοντες. Κι αυτό σε συνδυασμό με ένα αναπτυξιακό πακέτο, το οποίο θα επανεκκινήσει την πραγματική οικονομία με ίσους όρους κι ευκαιρίες στον κάθε έλληνα πολίτη...

Κι αν χάσουμε κι αυτά που θα έχουμε κερδίσει με το σχέδιο Γιούνκερ; Προφανώς και υφίσταται κι αυτό το ενδεχόμενο, αλλά τί έχουμε κερδίσει μέχρι τώρα με τη ραγιάδικη λογική; Και γιατί να βολευτούμε με την τιμητική ισοπαλία όταν η ροή τού παιχνιδιού μάς δίνει τη δυνατότητα να το πάρουμε; Ετσι κι αλλιώς αυτές τις ημέρες που κορυφώνεται το δράμα θα σημειωθούν αρκετές ακόμα ανατροπές και γι' αυτό τίποτα δεν είναι δυνατό να θεωρείται δεδομένο. Δεν θα εκπλαγώ, δηλαδή, καθόλου αν ακόμα και σήμερα υπάρξει δήλωση Σόιμπλε πως απορρίπτει το σχέδιο Γιούνκερ κι επιμείνει η Γερμανία στην πλήρη υποταγή τού λαού μας. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, οι οποίοι πασχίζουν εντίμως για μια καλή συμφωνία για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, ίσως αναγκαστούν λίαν συντόμως είτε να συνθηκολογήσουν χωρίς αστερίσκους είτε να προβάλουν το δικό τους "take it or leave it". Και τότε δεν είναι απίθανο ο Μιγκέλ Θερβάντες να "υποχρεωθεί" να αλλάξει το φινάλε τού μνημειώδους έργου του γιατί οι έλληνες Δον Κιχώτες θα έχουν κερδίσει... 

  

Σφάξε με αγά μου να αγιάσω, αρκεί να βάλεις στον τάφο μου ευρώ...

Διακρίνω γύρω μου μια έντονη προσδοκία να...αποτύχουν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, μια δίψα είτε να φέρουν μια συμφωνία που θα είναι στην ουσία τρίτο μνημόνιο είτε να οδηγήσουν τη χώρα στη χρεοκοπία. Βεβαίως, όταν τους ρωτάς τί θέλουν από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών να κάνουν σου απαντούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, "να μας κρατήσουν πάση θυσία στο ευρώ". Δεν έχουν πρόβλημα, για παράδειγμα, αν ο ΦΠΑ αυξηθεί για όλα τα προϊόντα στο 23%, αν επιτραπούν οι ομαδικές απολύσεις, αν δεν επανέλθουν ποτέ οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ, το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, αν οι συντάξεις καταντήσουν κυριολεκτικώς φιλοδώρημα, αν, με λίγα λόγια, ενταθούν οι πολιτικές που έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή στην αναπτυγμένη Ευρώπη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η λογική τους συμπυκνώνεται στο "σφάξε με αγά μου να αγιάσω, αρκεί να μου βάλεις ευρώ στον τάφο". Κι επειδή ο ραγιαδισμός και η εθελοδουλία τους κάπως πρέπει να δικαιολογούνται στα μάτια τού κόσμου, περιμένουν πώς και πώς από την κυβέρνηση της Αριστεράς να υπογράψει μια νέα Βάρκιζα, να παραδώσει τα όπλα και να επιτρέψει στους απογόνους των μαυραγοριτών τής κατοχής να συνεχίσουν το "θεάρεστο" έργο τους. Προσεύχονται για την ήττα όσων προσπαθούν γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν παρασυρθούν και οι ίδιοι από το ρεύμα τής καταστροφής, θα έχουν περισώσει τα προσχήματα για τις δικές τους ανεπάρκειες...

Λένε πως η διαπραγμάτευση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό γιατί η πραγματική οικονομία στενάζει. Συμφωνώ. Λένε, όμως, επίσης πως είναι προτιμότερη οποιαδήποτε συμφωνία, όσο επαχθής κι αν είναι για τους μικρομεσαίους, από τη ρήξη. Διαφωνώ. Αν για "τρεις χαμένους μήνες" μπορούμε να σώσουμε τα επόμενα 50 χρόνια τότε είμαι διατεθειμένος να περιμένω κι ένα και δυο και τρεις μήνες επιπλέον. Ακόμα κι αν το ντιλ δεν αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός, αλλά μια πλήρης υποταγή, ακόμα και τότε τί θα είχαμε αλήθεια να κερδίσουμε αν βάζαμε την υπογραφή μας στις 26 Ιανουαρίου κι όχι στις 26 Μαΐου; Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ότι η πραγματική οικονομία θα πάρει μπροστά ακολουθώντας τις ίδιες συνταγές που ακολουθήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια; Θα μου πείτε πως το προηγούμενο τρίμηνο είχαμε επιστρέψει στην ανάπτυξη. Αυτή, ωστόσο, βασίστηκε σε μια θετική ψυχολογία πολιτικής αλλαγής που θα επέφερε ριζικές ανατροπές και στην αγορά. Αν, όμως, δεν είχαμε την πτώση των σαμαροβενιζέλων ή ο Αλέξης Τσίπρας ψήφιζε εκείνος το υφεσιακό email Χαρδούβελη, θεωρείτε πως θα είχαμε ξεφύγει από τη μέγγενη;...

Από τη στιγμή που το Βερολίνο δεν αναγνώρισε την επιθυμία τού ελληνικού λαού για τερματισμό τής λιτότητας, η κυβέρνηση δεν είχε άλλο περιθώριο από το να φέρει τη διαπραγμάτευση στα όριά της. Ενδεχομένως να διαβάζεται ως "wishful thinking", αλλά αν δεν λυγίσουμε λίγο πριν τον τερματισμό θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τον αγώνα. Οχι όλα όσα θα θέλαμε, αλλά να πετύχουμε μια συμφωνία που να θεωρηθεί, και δικαίως, ανάσα, έστω κι αν δεν είναι κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Το ομολόγησε, ουσιαστικώς, κι ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κυβέρνησης, ο οποίος είπε πως το Grexit θα είναι πολύ επικίνδυνο για την Ευρώπη (εννοώντας, φυσικά, τη Γερμανία) όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε γεωπολιτικό επίπεδο. Αν η Ανγκ. Μέρκελ, άλλωστε, δεν το φοβόταν θα μας είχε πετάξει από την Ευρωζώνη από το 2010. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει οικονομικά για να κατανοήσεις ότι από την ώρα που η Γερμανία και η Ελλάδα μοιράζονται το ίδιο νόμισμα, χρεοκοπία τής δεύτερης σημαίνει και χρεοκοπία τής πρώτης ούτε ότι κανένας στην Ευρώπη δεν θα ήθελε μια χώρα σε ένα τόσο κομβικό γεωστρατηγικό σημείο να πέσει στην εξίσου ιμπεριαλιστική αγκαλιά τής Ρωσίας ή της Κίνας...

Θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μου, όχι η Μόσχα, το Πεκίνο, το Νέο Δελχί ή η Ουάσιγκτον. Οταν, όμως, οι συγκάτοικοί μου δείχνουν με τη συμπεριφορά τους πως δεν με θέλουν η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί από την πλευρά μου να σηκωθώ και να φύγω. Το ευρώ, όπως και κάθε νόμισμα, δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί και πάντως όχι ισχυρό δέλεαρ για να θυσιάσω για χατίρι του τα πάντα όλα. Δεν γνωρίζω, επομένως, αν θα υπάρξει συμφωνία και ποιό θα είναι το περιεχόμενό της. Ακόμα, ωστόσο, κι αν επέλθει ρήξη, ακόμα κι αν συμβεί πιστωτικό γεγονός η Γερμανία δεν πρόκειται να επιτρέψει μια άτακτη χρεοκοπία τής χώρας και θα ενεργοποιήσει αυτό που ο Β. Σόιμπλε προτείνει διαχρονικά στους έλληνες υπουργούς Οικονομικών των τελευταίων πέντε χρόνων, δηλαδή μια έξοδο από το ευρώ με ένα πακέτο στήριξης προκειμένου να αποφευχθεί ο Αρμαγεδδών...

Αν, λοιπόν, μας δοθεί ένα ποσό για να ανατάξουμε την πραγματική οικονομία και να την ισχυροποιήσουμε έτσι ώστε αύριο μεθαύριο να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε ως ισχυροί στην Ευρωζώνη, αν το επιθυμούμε, κι όχι για να αναχρηματοδοτούμε ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος σε συνθήκες άγριας λιτότητας, προσωπικώς δεν βλέπω πού έγκειται το κακό. Το μόνο σίγουρο, εξάλλου, είναι πως ό,τι κι αν συμβεί την επόμενη ημέρα ο ήλιος θα ανατείλει ξανά και η Ιστορία δεν θα κατεβάσει ρολά αλλά θα συνεχίζει να "λειτουργεί" 24 ώρες το 24ωρο. Κι όταν έρθει η ώρα, φτάσουμε στον Αχέροντα και πληρώσουμε σε δραχμές τον ψυχοπομπό Ερμή για να μας παραδώσει στον Χάροντα, δεν έγινε και τίποτα. Κι αυτοί που θα τον έχουν πληρώσει σε ευρώ, στον Αδη θα έχουν καταλήξει για να χορεύουμε μαζί αιωνίως τον κυκλικό χορό τής ματαιότητας...    

 

  

Αριστεριστοφασίστες στο υπουργείο και στα πανεπιστήμια ντροπιάζουν την Αριστερά...

Ο νόμος Μπαλτά για την παιδεία είναι ένα τεράστιο σφάλμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι νεοφιλελεύθεροι νόμοι τους οποίους κατάργησε, είχαν κατορθώσει να δώσουν νέα πνοή στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, για τα ΑΕΙ εφαρμόζεται εδώ και τέσσερα χρόνια αλλά δεν έχω αντιληφθεί κάποια ουσιαστική αλλαγή προς το καλύτερο. Οπως κι αν έχει, όμως, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η επιστροφή σε παθογένειες που ενδεχομένως να μην ήταν οι σοβαρότερες αιτίες για την ακαδημαϊκή μας αβελτηρία, ωστόσο δεν έπαυαν να είναι τροχοπέδη για οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή. Δεν είναι, για παράδειγμα, επιχείρημα αυτό που χρησιμοποιεί ο υπουργός Παιδείας για την ιστορικότητα του θεσμού τού ασύλου, πόσω μάλλον όταν αυτό αλλοτριώθηκε από τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες, οι οποίοι ταυτίζουν την παρασκευή μολότοφ με την πραγματική επανάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος. Οσο κι αν το παρόν πολίτευμά μας δεν είναι ιδανικό, όσο κι αν η ελευθεροτυπία και η ελευθερία έκφρασης έχουν να κάνουν ακόμα πολλά βήματα σε αυτήν τη χώρα μέχρι να ενηλικιωθούν, δεν βρισκόμαστε στο μετεμφυλιακό και δικτατορικό κράτος, όπου πράγματι είχε νόημα το άσυλο, το οποίο όμως δεν προστάτεψαν ποτέ ως όφειλαν εκείνοι που ορκίζονται σε αυτό...

Είναι, επίσης, οπισθοδρόμηση η παροχή υπερεξουσιών στους φοιτητοπατέρες, οι οποίοι δεν έχουν κατορθώσει ακόμα, μετά από τόσα χρόνια από τη μεταπολίτευση, να βγάλουν ένα κοινό αποτέλεσμα για τις φοιτητικές εκλογές, καθώς και η άκριτη επιστροφή όλων των αιώνιων φοιτητών, ανεξαρτήτως αν έχουν ή όχι πραγματικά κωλύματα για να μην ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στην ώρα τους. Ούτε είναι επιχείρημα πως δεν στοιχίζουν χρήματα στα πανεπιστήμια. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθει από νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι μετρούν τα πάντα με τα φράγκα, αλλά όχι από Αριστερούς. Κι αυτό γιατί απαξιώνεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα από εκείνους που πιστεύουν ότι τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ είναι κέντρα διασκέδασης τα οποία μπορούν να επισκέπτονται όποτε τους καπνίσει...

Με εξοργίζει, επίσης, να ακούω από έναν Αριστερό πρωθυπουργό πως είναι αντίθετος στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών γιατί πλήττεται το αδιάβλητο της διαδικασίας. Ο γράφων κάθε άλλο παρά εξοικειωμένος είναι με τις νέες τεχνολογίες. Αλίμονο, όμως, αν δεν τις αξιοποιούμε για να προχωρήσουμε σε βαθιές τομές που θα μας οδηγήσουν σε περισσότερο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Προτιμούμε, δηλαδή, την υφαρπαγή καλπών, τις γροθιές και τα ρόπαλα από το να έχει τη δυνατότητα κάθε φοιτητής να ψηφίζει ελεύθερα την παράταξη της επιλογής του από τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή; Ούτε είναι δυνατό να λέμε πως είναι δημοκρατικό οι άριστοι μαθητές να επιλέγονται μέσω κλήρωσης για τα πρότυπα σχολεία. Ναι, να αλλάξουμε τον τρόπο εισαγωγής σε αυτά, ο οποίος σήμερα ευνοεί όσους έχουν κλίση στις θετικές επιστήμες σε βάρος εκείνων που είναι καλύτεροι στις θεωρητικές. Αλίμονο, όμως, αν υποχρεώνουμε μυαλά που ξεχωρίζουν να κάνουν μάθημα στην ίδια τάξη με παιδιά που ενδεχομένως να γίνουν αύριο μεθαύριο άριστοι τεχνίτες, ηλεκτρολόγοι, σερβιτόροι, ποδοσφαιριστές ή πιλότοι της Φόρμουλα Ενα αλλά που δεν "παίρνουν τα γράμματα". Αυτό δεν λέγεται δημοκρατία, αλλά δικτατορία των μετρίων...

Το διευκρινίζω: Δεν με εκφράζουν οι νεοφιλελέδες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι άπειροι από διαδηλώσεις, που μέχρι πρότινος τις ταύτιζαν με τους αριστερούς αναρχοάπλυτους, γι' αυτό μαζεύονται όταν τις διοργανώνουν καμιά εκατοστή νοματαίοι, όπως φαίνεται κι από τη φωτογραφία. Αυτοί δεν θέλουν ένα δημοκρατικό σχολείο και πανεπιστήμιο, που ναι μεν θα έχει στραμμένο το βλέμμα του και στην πραγματική οικονομία, στην αγορά εργασίας και στις ανάγκες τους, αλλά που ταυτοχρόνως θα αφυπνίζει ταξικές συνειδήσεις και θα καλλιεργεί ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, οι οποίες είναι πολύ πιο χρήσιμες ως εφόδια τόσο για τους μεμονωμένους πολίτες όσο και για την κοινωνία σε σχέση με την άριστη γνώση των γερμανικών από το δημοτικό. Η ανάπτυξη της συλλογικότητας με την ταυτόχρονη υποβοήθηση του ατομικού ταλέντου πρέπει να είναι η καρδιά τής όποιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει μεσοπρόθεσμα και σε σαρωτικές κοινωνικές αλλαγές...

Ντρέπομαι, ωστόσο, περισσότερο για εκείνους που καπηλεύονται την αριστερή ιδεολογία, είτε βρίσκονται στο υπουργείο Παιδείας είτε κρύβονται κάτω από κουκούλες κι εμποδίζουν δημοκρατικές διαδικασίες κρατώντας ρόπαλα, προκειμένου να καθιστούν επίσημη πολιτική, de jure και de facto, την πλήρη ισοπέδωση. Οποιος πιστεύει ότι με μέτρα και μεθόδους που έχουν αποτύχει παταγωδώς στο παρελθόν θα χτίσουμε μια παιδεία που θα αποτελεί φόβητρο για τις ελίτ έχει χρέος να επιστρέψει στο πολιτικό του μαυσωλείο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, άλλωστε, δεν είναι ούτε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ούτε η εισβολή των πολυεθνικών στις σχολές και στα τμήματα, αλλά οι σκουριασμένες αντιλήψεις που βαφτίζονται καινοτομίες και οι φασιστικές συμπεριφορές ενός ναρκισσιστικού αριστερισμού, ο οποίος όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο αντιγράφει τις χρυσαυγίτικες αθλιότητες, έχοντας μεταμορφωθεί στο τέρας που υποτίθεται πως πολεμά... 



  

Ο Σημίτης προσπαθεί να πείσει το λαό πως για μια οκταετία τον κυβέρνησε ένας ηλίθιος...

Παίρνω βαθιά ανάσα και προχωρώ σε μια συνοπτική καταγραφή τού τί δεν κατάλαβε ότι συνέβη κατά τη διάρκεια της οκταετούς παντοκρατορίας του ο αρχιερέας τής διαπλοκής: τους νεκρούς των Ιμίων, το σκάνδαλο Siemens, τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων και τη γενικότερη γιγάντωση της περιουσίας των ολιγαρχών, τη "φούσκα" του χρηματιστηρίου, το "μαγείρεμα" των οικονομικών στοιχείων για να μπει η Ψωροκώσταινα στην ΟΝΕ, το swap της Goldman Sachs, τα υπέρογκα έξοδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το νομοθετικό πάγωμα δικαστικών αποφάσεων για τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις, τα τραπεζικά θαλασσοδάνεια,  τις δικαστικές εμπλοκές στενότατων συνεργατών του, όπως ο Θ. Τσουκάτος κι ο Τ. Μαντέλης, και, φυσικά, το εξοπλιστικό πάρτι τού Ακ. Τσοχατζόπουλου και του Γ. Παπαντωνίου...

Κι όλα αυτά βεβαίως στο όνομα του σοσιαλισμού, για τον οποίο πάλευαν όλοι, όπως βροντοφώναζε σε συγκεντρώσεις ο "Mr Colgate" Γιάννος. Ο μακαρίτης Χριστόδουλος είχε χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για τη φιλική του στάση απέναντι στη χούντα πως διάβαζε εκείνη την περίοδο. Ο Κ. Σημίτης ποιά δικαιολογία έχει για το ότι κάτω από τη μύτη του έλαβε χώρα το μεγαλύτερο πανηγύρι διαφθοράς τής μεταπολίτευσης; Για πολλά μπορώ να τον κατηγορήσω, όχι όμως και για μειωμένη ευφυία. Κι ας προσπάθησε και χθες, στην κατάθεσή του στη δίκη Τσοχατζόπουλου, όπως βεβαίως κι ο Β. Βενιζέλος, να πείσει έναν ολόκληρο λαό πως ήταν ηλίθιος γι' αυτό και δεν πήρε χαμπάρι τί συνέβαινε...

Αν η μνήμη μου δεν με απατά, όταν βοούσαν τα μέσα ενημέρωσης και η κοινωνία για τον ξαφνικό υπερπλουτισμό μεγαλοπασόκων όπως ο Ακ. Τσοχατζόπουλος ή ο Κ. Λαλιώτης (αυτός κινήθηκε εξυπνότερα και φρόντισε να αποχωρήσει από την πολιτική εγκαίρως προκειμένου να απολαύσει την τρυφηλή ζωή ανενόχλητος από τα φώτα τής δημοσιότητας) ο αρχιερέας έλεγε πως όποιος έχει στοιχεία θα έπρεπε να τα πάει στον εισαγγελέα. Κι όταν ακόμα αυτά τα στοιχεία πήγαιναν στη δικαιοσύνη και στις κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές κι αφορούσαν τραπεζικούς λογαριασμούς τού Ακ. Τσοχατζόπουλου, ο Β. Βενιζέλος, εξ ονόματος βεβαίως της σημιτικής μεγαλειότητος, ισχυριζόταν από το βήμα της Βουλής πως επρόκειτο για τηλεφωνικούς αριθμούς!

Δεν υποστηρίζω πως ο Κ. Σημίτης είχε άμεσο έστω παράνομο περιουσιακό όφελος από το χορό των δισεκατομμυρίων ο οποίος στήθηκε στα χρόνια τής πρωθυπουργίας του. Υπήρξε, ωστόσο, συνεργός στο έγκλημα, τις συνέπειες του οποίου πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια και γι' αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως δικαιολογία το ότι δεν έλεγχε το όλον ΠΑΣΟΚ. Αν δεν μπορούσε να καθαρίσει το σπίτι του από την κόπρο του Αυγεία, πώς θα μπορούσε να το κάνει για όλη τη χώρα; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, αυτά που ακόμα και τώρα παρουσιάζουν τον αρχιερέα σαν κάτι ανάμεσα σε Καποδίστρια κι Ελευθέριο Βενιζέλο, λοιδορούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί παλεύει να χαρακτηριστεί επαχθές το χρέος που δημιουργήθηκε επί σημιτοκρατίας προκειμένου κάποιοι στον πολιτικό, τραπεζικό, επιχειρηματικό, μιντιακό στίβο να γίνουν ζάπλουτοι...

Ομολογώ ότι το 1996 προτιμούσα για διάδοχο του Ανδρ. Παπανδρέου τον Κ. Σημίτη από τον "yes man" Τσοχατζόπουλο. Είχα δει με καλό μάτι και την εξαγγελία του για εκσυγχρονισμό. Υστερα από μια εποχή, άλλωστε, που μας κυβερνούσε μια αεροσυνοδός με τη συνδρομή αστρολόγων, μαγισσών και λοιπών μεταφυσικών δυνάμεων ο αρχιερέας έμοιαζε με μεταρρυθμιστική όαση. Οι όποιες ελπίδες μου, ωστόσο, διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα αφού ο ίδιος αποδείχθηκε ένας οργανωτικός λογιστάκος χωρίς σπουδαίο όραμα παρά μόνο αυτό του να σκοτώσει το όποιο κοινωνικό κράτος είχε δημιουργήσει ο πολιτικός του πατέρας...

Ουσιαστικώς η οκταετία Σημίτη ήταν περισσότερο καταστροφική από την πενταετία Καραμανλή γιατί τότε ήταν που μπήκαν οι βάσεις τής σημερινής μας τραγωδίας. Κι αν η Ιστορία έχει ήδη επιφυλάξει τις πιο μαύρες σελίδες της για τον ρεζίλη των Παπανδρέου (και δικαίως), ίσως πρέπει να σκεφτεί να αφήσει λίγο χώρο και για τον Κ. Σημίτη, ο οποίος χάρη στις πολύ καλές του διασυνδέσεις με την ελίτ έχει κατορθώσει να φαίνεται αμέτοχος σε μια οικονομική γενοκτονία η οποία δεν θα είχε υπάρξει ποτέ αν εκείνος, μαζί με τον Λ. Παπαδήμιο, δεν κουνούσαν περιχαρείς τα χαρτιά ενός νομίσματος το οποίο η Ελλάδα δεν διέθετε τις υποτυπώδεις έστω προδιαγραφές για να χρησιμοποιεί...

Θα άντεχε στη σκληρή κριτική το επιχείρημα πως μας έριξε στα βαθιά γιατί μόνο έτσι θα μαθαίναμε να κολυμπάμε μόνο αν στη συνέχεια μας πετούσε και μπρατσάκια για να μην βουλιάξουμε, αντί να πιέζει με δύναμη το κεφάλι μας μέσα στο νερό. Ηταν ο ίδιος πρωθυπουργός άλλωστε, ύστερα από την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, που λειτούργησε σαν τροχονόμος, για παράδειγμα, των κερδοσκοπικών ανατιμήσεων προϊόντων, της τραπεζικής ασυδοσίας στη χορήγηση κάθε είδους δανείων και της παραγωγικής ακινησίας στο όνομα του εύκολου χρήματος. Στην ουσία, πολιτεύτηκε σαν βαρόνος ευρωκοκαΐνης, ταΐζοντας με αυτή το πόπολο ώστε να εξασφαλίσει την υστεροφημία του. Υπό μια έννοια, επομένως, είναι τυχερός που σήμερα αναγκάζεται απλώς να συνδιαλέγεται με τροφίμους των φυλακών Κορυδαλλού σε αίθουσες δικαστηρίων κι όχι να τους κάνει παρέα στο ίδιο κελί...     

 

  

Πρώτα πιάνεις τον δολοφόνο και μετά ρωτάς τον πληροφοριοδότη πώς το έμαθε...

Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω πως κάποιος γνωστός μου κακοποιεί το παιδί του. Τα όργανα της τάξης αντί να ασχοληθούν πρωτίστως με το να σταματήσουν αυτήν την εγκληματική συμπεριφορά με ανακρίνουν ξανά και ξανά για το πώς έλαβα γνώση των γεγονότων. Θα μπορούσε, όντως, να έχει γίνει γιατί στον ελεύθερο χρόνο μου πηγαίνω από κλειδαρότρυπα σε κλειδαρότρυπα για να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων. Ποιό είναι, όμως, το πρώτιστο καθήκον των αστυνομικών; Να συλλάβουν τον μπανιστιρτζή ή τον παιδόφιλο; Η απάντηση είναι αυτονόητη για τους περισσότερους, όχι όμως και για τα συστημικά μίντια, που σκανδαλίζονται με τον τρόπο που έγινε γνωστή η μυστική αλληλογραφία Στουρνάρα αλλά όχι και για το περιεχόμενό της. Αν είναι αναμεμειγμένες και μυστικές υπηρεσίες, αυτό πρέπει να γίνει γνωστό και να πέσουν κεφάλια. Μήπως, όμως, πρώτα να συλλάβουμε τον "φονιά";...

Χρησιμοποιούν τα προσωπικά δεδομένα, αυτό το σύγχρονο πυρηνικό όπλο των διεφθαρμένων, προκειμένου να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα από το πραγματικό θέμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ότι ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, εκκινούμενος από υπερβολικό ζήλο και κεκτημένη ταχύτητα εξυπηρέτησης των εθνικών και διεθνών μας νταβατζήδων ή κι από προσωπική φιλοδοξία αναρρίχησης ακόμα και στο πρωθυπουργικό αξίωμα, έστω ως μεταβατική λύση (τον ξεχάσαμε τον Λ. Παπαδήμιο;), ναρκοθετεί την κυβερνητική προσπάθεια για έξοδο από την άβυσσο με βάση τη λαϊκή εντολή που έχει λάβει. Αντί, όμως, στο MEGA, στον ΑΝΤ1, στο ΣΚΑΙ, στο THE TOC κι άλλους "ναούς" τής ενημέρωσης να ασχολούνται με ένα έγκλημα με πολλά χαρακτηριστικά εθνικής προδοσίας, ενδιαφέρονται κυρίως να μάθουν αν έχουν ποινικές ευθύνες αυτοί που το αποκάλυψαν...

"Γράφει ψέματα ο Γ. Στουρνάρας για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας στο email;", θα αναρωτηθείτε. Ενδεχομένως όχι, ενδεχομένως ναι. Οσο άχαρο κι αν είναι, όμως, να υπεισερχόμαστε σε δίκη προθέσεων, ποιός πιστεύει ότι ένας άνθρωπος που επί 30 χρόνια υπηρέτησε ένα σύστημα διαπλοκής, το οποίο μας έριξε στα Τάρταρα, αποφασίζει ξαφνικά να ερωτευτεί την αλήθεια προκειμένου να διασώσει την πατρίδα του; Ο μη εκλεγμένος τεχνοκράτης που από την θέση τού υπουργού Οικονομικών φρόντιζε να κάνει νόμο τού κράτους οποιαδήποτε εντολή λάμβανε από τον Β. Σόιμπλε έχει αυτήν τη στιγμή στοιχειώδες καθήκον, αν όχι να συνδράμει στην προσπάθεια απεγκλωβισμού από ταξικές πολιτικές άγριας λιτότητας, τουλάχιστον να μην τις υπονομεύει...

Αν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας του έλεγε "forget it Yannis" κι εκείνος ξεχνούσε αμέσως ακόμα και το ότι του είχε θέσει κάποιο αίτημα, οφείλει να λύσει με τον εαυτό του ή με τη βοήθεια κάποιου ψυχοθεραπευτή το πόσο ευάλωτος είναι ο ίδιος στην αυτοταπείνωση. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να στήνει προβοκάτσιες σε εκείνους που δεν προσφέρουν τα μαγουλάκια τους για τσιμπήματα και τον σβέρκο τους για καρπαζιές από τον όποιο Σόιμπλε ή Γιούνκερ, όπως τα πρόσφερε ο ίδιος. Πώς θα σας φαινόταν, για παράδειγμα, αν ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ διέρρεε στον Τύπο, χωρίς καν μάλιστα να έχει ενημερώσει την πολιτική ηγεσία, πως σε περίπτωση τουρκικής εισβολής δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να την αντιμετωπίσουμε; Θα είχε πράξει το πατριωτικό του καθήκον ή, μήπως, κάποιο έγκλημα που σε άλλα χρόνια τιμωρούταν με κρεμάλα;...

Αν ο Γ. Στουρνάρας δεν είναι ικανοποιημένος με τον τρόπο που διαπραγματεύεται αυτή η κυβέρνηση, οφείλει να παραιτηθεί. Γιατί να έχει, άλλωστε, τα χέρια του βουτηγμένα στο "αίμα" τής χρεοκοπίας, αν αυτό φοβάται; Θα μου πείτε πως παραμένει ως θεματοφύλακας της πλήρους αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων, για να μην χάσουν αυτοί ούτε σεντ, ακόμα κι αν μέρος (μικρό ή μεγάλο) του δημόσιου χρέους θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να χαρακτηριστεί επαχθές κι αυτό να μην είναι σχήμα υπερβολής. Τα πεπραγμένα του, όμως, αυτούς τους τρεις μήνες που η σκληρή μοίρα του τον αναγκάζουν να συμβιώνει με μαρξιστές δεν αποδεικνύουν ότι ο αγώνας του είναι αυτός, αλλά η δικαίωση της δικής του θητείας στο υπουργείο Οικονομικών...

Παλεύει κι αυτός με τις όποιες δυνάμεις του να οδηγήσει το ταχύτερο δυνατό τη χώρα σε ένα τρίτο μνημόνιο ώστε να ξεπλυθούν και οι δικές του αμαρτίες κι αύριο μεθαύριο να του στήσουμε κι έναν ανδριάντα εθνοσωτήρα στην πλατεία Συντάγματος δίπλα σε αυτούς των σαμαροβενιζέλων. Αν η ματαιοδοξία όλων αυτών ικανοποιείται έτσι, προτείνω να φιλοτεχνήσουμε ένα κοινό τους άγαλμα, σε στιλ Λερναίας Υδρας, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Μνημονιακή Υδρα για να μην "χτυπήσουμε" πάνω σε πνευματικά δικαιώματα. Οπως, όμως, απόδειξε κι ο Ηρακλής, κανένας δεν είναι αθάνατος. Κι ας έχει αυθυποβάλει τον εαυτό του, ύστερα από χρόνια νομής τής εξουσίας, να πιστέψει στην αθανασία του... 

Προσευχή ενός μοιρολάτρη: "Αγία Βαρβάρα, περιμένω με τις ώρες να φιλήσω τα κόκαλά σου κι εσύ βοηθάς τις καθαρίστριες";...

Γιατί να με ενοχλούν τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας; Εδώ υποδεχθήκαμε κι αυτό το Πάσχα ως άγιο και με τιμές αρχηγού κράτους ένα φως που ανάβει με αναπτήρα Bic. Πέρα από τον έμφυτο ανίερο σαρκασμό μου, θεωρώ υποχρέωση κάθε πραγματικώς πιστού χριστιανού να τιμά τα λείψανα μιας αγίας. Κι ο γράφων, για παράδειγμα, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα επισκεφθεί το μαυσωλείο τού Λένιν στη Μόσχα. Ούτε με προβληματίζει ιδιαιτέρως το ότι αποδόθηκαν τιμές αρχηγού κράτους σε μια νεκρή που δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός κράτους, αρκεί παρόμοιες να αποδοθούν και σε άλλες προσωπικότητες, λιγότερο μεταφυσικές, ζώσες ή πεθαμένες. Αυτό που διαχρονικά, ωστόσο, με ενοχλεί δεν είναι άλλο από τη στωικότητα του λούμπεν προλεταριάτου, σημαντική μερίδα τού οποίου πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η ζωή του δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να σταυροκοπιέται, να προσκυνά εικόνες κι οστά και να υπομένει στωικά τα βάσανά του γιατί ναι μεν θα ταλαιπωρηθεί σε αυτήν τη ζωή αλλά, δεν βαριέσαι, θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες αγωνίστηκαν και νίκησαν δίχως να προσκυνήσουν, δίνοντάς μας ένα σύγχρονο παράδειγμα για την αξία τού αγώνα. Κι ας το έκαναν κυρίως για τη δική τους αποκατάσταση κι ας μην γονατίζουν στο μέλλον οι άνθρωποι μπροστά στα σκηνώματά τους όταν αυτές πεθάνουν, όπως κάνουν σήμερα για την προστάτιδα του Πυροβολικού (άλλη μια ταπείνωση του θεού αυτή, να τον αποκαλούμε προστάτη δυνάμεων που σκοτώνουν)...

Ακούω τους διάφορους ελιτιστές να παραπονούνται για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ώρα που χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πτυχιούχοι είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα ή έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Και το λένε, κυρίως, αυτοί που λούφαραν ακόμα κι από το στρατό για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν ούτε μια φορά στη ζωή τους δημόσια τουαλέτα. Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο σνομπισμό των λευκών κολάρων (που κι αυτά κάποιες άλλες καθαρίστριες τα σιδερώνουν) όσο στη λανθασμένη νοοτροπία πως στη ζωή παίρνεις οπωσδήποτε ό,τι αξίζει λόγω κληρονομικού χαρίσματος ή βιογραφικού. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνω πως στη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό κι ενδεχομένως να είναι ένα επιπλέον ατού να τα έχεις καλά με τους θεούς και τους αγίους, γιατί όχι και με τους δαίμονες, αλλά αν δεν κουνήσεις έστω και λίγο το δαχτυλάκι σου καμιά Βαρβάρα, όσο αγία κι αν είναι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει...

Ας έδειχναν, επομένως, κι άλλες επαγγελματικές ομάδες τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, την επιμονή μέχρι τελικής πτώσης των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών κι ας αποτύγχαναν. Τα μέλη τους θα αισθάνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα από όσο είναι σήμερα γιατί τουλάχιστον θα είχαν αντιμαχήσει στην καταστροφή τους. Η νίκη είναι αυτοσκοπός μόνο για όσους έχουν δηλητηριαστεί από το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού. Για τους υπόλοιπους δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική επιβράβευση μιας πορείας που από μόνη της αξίζει όλα τα λεφτά τού κόσμου...

Εχουν "μαλλιάσει" τα χέρια μου να το γράφουν: ο πόλεμος των μνημονίων ήταν από την αρχή ταξικός. Δεν ήταν κάτι άλλο από το να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικώς οι μικρομεσαίοι την εποχή τής ψεύτικης ευμάρειας από την οποία, αναντίρρητα, ωφεληθήκαμε οι περισσότεροι αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από αυτή αποκόμισαν υπερκέρδη. Και το ότι επιβλήθηκαν, εφαρμόστηκαν κι οδήγησαν σε μια οικονομική γενοκτονία δεν οφείλεται μόνο σε μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία, η οποία ήταν αδύνατο να μην προστατέψει τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της, αλλά και στο ότι αυτή εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια εργατική τάξη δίχως ταξική συνείδηση. Αναρωτηθείτε πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή ιδιωτική επιχείρηση οι εργαζόμενοι ήταν μια γροθιά, όπως οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και δεν έλεγαν "τί να κάνω, έχω οικογένεια και παιδιά, "έχω να πληρώσω δάνεια" ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία εφευρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του προκειμένου να μένει αδρανής στο βιασμό του. Οι καθαρίστριες αποτελούν τον καθρέφτη των ενοχών μας, των τύψεων που βαραίνουν τη συνείδησή μας γιατί τα παρατήσαμε όταν θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τα πάντα. Γι' αυτό και τα ειρωνικά σχολιάκια ορισμένων σήμερα: δεν αντέχουν να βλέπουν τους Δον Κιχώτες να νικούν, περιμένοντας οι ίδιοι ακόμα στην ουρά για να φιλήσουν τα κόκαλα της αγίας Βαρβάρας. Προσβάλλεται η μοιρολατρία τους... 

Προς ηθικολάγνους: κάντε κανένα τσιγαριλίκι να ηρεμήσετε γιατί μας έχετε μπαφιάσει...

Θα μπορούσα να δικαιολογήσω όσους αντιτίθενται στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης, αν κρατούσαν τα ίδια μέτρα και σταθμά για κάθε είδους κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση. Και πάλι δεν θα συμφωνούσα μαζί τους, αλλά τουλάχιστον θα έβρισκα μια λογική αλληλουχία που θα συνέδεε το σκεπτικό τους γύρω από την απαγόρευση του χασίς. Οι ίδιοι άνθρωποι, ωστόσο, που αυτοπαρουσιάζονται κήνσορες της ηθικής είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές παραχωρήσεις όταν πρόκειται για κάποια κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση που αφορά τους ίδιους. Αφήστε που αρκετές φορές αισθάνονται τύψεις από τους μπάφους που κάνουν στα κρυφά κι επιχειρούν να τους απωθήσουν από τη συνείδησή τους παριστάνοντας τους άμωμους συνήγορους της ηθικολογίας...

Αναρωτιέμαι: είναι το χασίς πιο επικίνδυνο από το "κανονικό" τσιγάρο, από το αλκοόλ, από την παρακολούθηση των δελτίων των οκτώ ή από μια επίσκεψη στην εκκλησία; Ολα αυτά υπνωτίζουν το μυαλό, μας κάνουν πιο νωθρούς, πιο επιρρεπείς στην προπαγάνδα, λιγότερο επαναστατικούς και περισσότερο πειθήνιους. Αν, επομένως, οι κάθε είδους μοραλιστές ήθελαν να είναι πιο δίκαιοι, θα επιζητούσαν την απαγόρευση κάθε τοξικής ουσίας ή κάθε θεσμού που δένει γερά τα πόδια τής ανθρωπότητας με την αλυσίδα τής υποταγής, του ωχαδερφισμού και της φυγής από την πραγματικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απαγορεύουν στους άλλους το "ιερό" δικαίωμα της αυτοκαταστροφής...

Με όλα αυτά δεν προπαγανδίζω το χασίς, αν και το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που καταναλώνεις το οτιδήποτε χωρίς μέτρο κι όχι νωρίτερα. Είναι διαφορετικό να απελευθερώνεις τη χρήση ενός φυσικού, αν μη τι άλλο, προϊόντος κι άλλο να διαφημίζεις τη χρήση του. Σκοπός δεν είναι, άλλωστε, να δημιουργήσουμε μια μαστουρωμένη αλλά μια αφυπνισμένη κοινωνία, η οποία δεν θα αναζητά θολές διεξόδους από το ρεαλισμό γιατί, απλούστατα, αν λύσουμε τις παθογένειές της αυτός δεν θα την πληγώνει. Περισσότερο, εξάλλου, από τους χασικλήδες και τους αλκοολικούς με τρομάζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν τρελαθεί ποτέ στη ζωή τους, όπως θα έγραφε κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Αυτοί, δηλαδή, που τοποθετούν τα πάντα σε κουτάκια, που δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα όρια, που τρώνε ό,τι πρέπει να φάνε σύμφωνα με τους διαιτολόγους τους, πίνουν ό,τι οφείλουν να πιουν κατά τους προσωπικούς τους γιατρούς, λησμονώντας πως στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει και πολλή σημασία να πεθάνεις υγιής αν δεν έχεις διασκεδάσει έστω και λίγο στη ζωή σου. Το πρόβλημα, εξάλλου, δημιουργείται όταν αυτός ο θερμοκηπιακός βίος αποκτά ιμπεριαλιστικές διαθέσεις και προσπαθεί να επιβληθεί και στους άλλους...

Γουστάρεις να τρως μόνο φρούτα και λαχανικά, να πίνεις γαλατάκι, να γυμνάζεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μην ακουμπάς ποτέ τα χείλη σου σε κοψίδια, ουίσκι και γυναίκες; Με γεια σου και χαρά σου. Από τη στιγμή, όμως, που επιδιώκεις ο τρόπος ζωής σου να γίνει κοινό κτήμα, τότε με βρίσκεις απέναντί σου, όπως και κάθε άνθρωπο που προτιμά να υπακούει στη δικούς του ηθικούς κώδικες από αυτούς των άλλων. Καλώς ή κακώς, άλλωστε, το χώμα θα σκεπάσει τους πάντες και τα σκουλήκια θα μας καταβροχθίσουν όλους, κι εκείνους που έζησαν προσεκτικά κι αυτούς που έζησαν ανέμελα και τους ενάρετους και τους αμαρτωλούς και τους καλογυμνασμένους και τους αγύμναστους. Πάνω από κάθε ανθρώπινη ματαιοδοξία φυτεύεται στο τέλος μια μαρμάρινη πλάκα...

Λένε πως έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη στιγμή από την αποποινικοποίηση της κάνναβης. Θα διαφωνήσω και με αυτό κι όχι γιατί θεωρώ πως αν ο λαός μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση στη φούντα τα οικονομικά του θα βελτιωθούν κι από λούμπεν θα αποκτήσει ταξική συνείδηση. Διαφωνώ γιατί η ελευθερία και η ατομική επιλογή δεν μπορεί να είναι ποτέ δευτερεύοντα ζητήματα παρά μόνο όταν έρχονται σε σύγκρουση με την ελευθερία ή την ατομική επιλογή κάποιων άλλων. Μόνο τότε θα έπρεπε να επιτρέπεται η στάθμιση συμφερόντων κι όχι σε κάποια άλλη περίπτωση. Η πολιτεία, οι κοινωνικοί φορείς, το σχολείο, η οικογένεια έχουν υποχρέωση να συμβουλεύουν για τις παρενέργειες της υπερβολικής χρήσης διαφόρων ουσιών. Οσο, όμως, διατηρούμε τις απαγορεύσεις, αυτές γίνονται όλο και πιο ελκυστική επιλογή, ειδικώς για εκείνους που για διάφορους λόγους αισθάνονται κοινωνικώς αποκλεισμένοι. Τα καλύτερα μαθήματα, εξάλλου, τα παραδίδει το παράδειγμα. Αν θέλουμε, επομένως, να πλάθουμε ισορροπημένους ανθρώπους οφείλει πρώτα ο καθένας μας ξεχωριστά και για τον εαυτό του να γίνεται το υπόδειγμα της μη υποκρισίας που απαιτεί από τους άλλους. Διαφορετικώς, θα πρότεινα στον κάθε ηθικολάγνο να κάνει κανένα τσιγαριλίκι για να ηρεμήσει και να μην παίρνει την πάρτη του πολύ στα σοβαρά γιατί από ινστρούκτορες έχουμε "μπαφιάσει" και δεν βρήκαμε ποτέ προκοπή...  

  

Κούλα μ' ακούς; Πολύ φαρισαίος ο Κυριάκος...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχει διορίσει αρκετούς συγγενείς και φίλους τού πρωθυπουργού και των υπουργών σε θέσεις-κλειδιά στη δημόσια διοίκηση. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην πιθανή τοποθέτηση του συντρόφου τής Ρένας Δούρου στην προεδρία τής ΕΥΔΑΠ, συμφωνώ πως προκύπτει θέμα ηθικής τάξης. Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ τον Γιάννη Μπενίση, για παράδειγμα, φαύλο ή ανίκανο αλλά γιατί από τη στιγμή που ο ίδιος δεν είναι κάποιο θαύμα τής φύσης θα ήταν προτιμότερο η γυναίκα τού Καίσαρα να μην ήταν απλώς τίμια αλλά να φαινόταν κι ως τέτοια. Αν, όμως, τσουβαλιαστούν όλοι σε ένα καλάθι και δεν προσμετρήσουμε κι άλλους παράγοντες, τότε βγαίνουν συμπεράσματα τα οποία αδικούν την κυβέρνηση. Είναι παράλογο, άλλωστε, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, οι σύμβουλοι των υπουργών (πόσω μάλλον όταν είναι άμισθοι) ή οι περιφερειακοί διευθυντές, που είναι κάτι σαν μίνι υπουργοί, να είναι πρόσωπα γνωστά στους υπουργούς κι απολύτου εμπιστοσύνης τους;...

Κι ο γράφων αν ήταν υπουργός θα επέλεγε να είχε δίπλα του αποδεδειγμένως εχέμυθους ανθρώπους, οι οποίοι θα του ήταν χρήσιμοι και, παραλλήλως, θα τον συμβούλευαν καλή τη πίστει. Στις πλείστες των περιπτώσεων (δυστυχώς όχι σε όλες) αυτό συμβαίνει. Επεσαν, εξάλλου, κάποιοι να "φάνε" τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί η μητέρα της, που ήταν αντιπρόεδρος του ΕΣΡ πολύ πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει αναλάβει προσωρινώς την προεδρία μέχρι να διοριστεί η νέα σύνθεση της συγκεκριμένης Ανεξάρτητης Αρχής εντός εξαμήνου. Αν η Λίνα Αλεξίου παραμείνει πρόεδρος και μετά από την παρέλευση αυτού του χρονικού διαστήματος, θα φωνάζω κι εγώ για οικογενειοκρατία μαζί με όσους το κάνουν αυτόν τον καιρό για να έχουν κάτι να αντιπολιτεύονται. Οχι, όμως, τώρα γιατί θα ήταν άδικο...

Φαντάζομαι, επίσης, πως δεν είμαι ο μόνος που διαπιστώνει την ειρωνεία όταν οι νεόκοποι "μαχητές" τής οικογενειοκρατίας είναι οι Κ. Μητσοτάκης και Μ. Βαρβιτσιώτης, γόνοι οι ίδιοι οικογενειών που κυριαρχούν επί δεκαετίες στον πολιτικό στίβο τής χώρας. Θέλω να πιστεύω ότι από άδολη αφέλεια ορισμένοι από εσάς ενδεχομένως να με ρωτήσετε: "μα, και οι δύο έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και δεν έχουν διοριστεί βουλευτές, έτσι δεν είναι"; Να με συγχωρείτε, αλλά οι Μητσοτάκηδες και οι Βαρβιτσιώτηδες, τους οποίους δεν στοχοποιώ, απλώς τους θέτω ως παράδειγμα λόγω της υποκρισίας τους, νέμονται την εξουσία από τη δεκαετία τού 1960 και νωρίτερα, έχοντας διορίσει ή εξυπηρετήσει με χίλιους δυο τρόπους χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους, όχι βεβαίως με αξιοκρατικά κριτήρια παρά μόνο με αυτό της εξασφάλισης της επανεκλογής τους...

Με λίγα λόγια, έχουν δημιουργηθεί οικογενειακοί στρατοί ψηφοφόρων οι οποίοι μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά και οι οποίοι πολεμούν για χάρη τού όποιου φέρει το επώνυμο Μητσοτάκης ή Βαρβιτσιώτης. Οπως ξέρετε, άλλωστε, ο συναγελασμός με το κρατικό ταμείο δεν έκανε κανέναν πολιτικό φτωχότερο σε σχέση με την περιουσία που είχε πριν μπει στην πολιτική παρά μόνο πλουσιότερο. Οποιος, επομένως, διαθέτει και την προίκα και το χρήμα έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί βουλευτής και να διοριστεί στη συνέχεια υπουργός από κάποιον που ξεκινά την πορεία του tabula rasa. Και κάπως έτσι διαιωνίζεται ένα σύστημα εξουσίας το οποίο στηρίζεται στο ρουφέτι, στην αναξιοκρατία και στο νεποτισμό...

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης στο τελευταίο βιβλίο τής ζωής του θυμάται μια κουβέντα που είχε με τον Ανδρ. Παπανδρέου το 1984, όταν είχε ρωτήσει τον τότε πρωθυπουργό γιατί γίνονταν τόσοι διορισμοί στο Δημόσιο και στις ένοπλες δυνάμεις. Κι ο Ανδρέας, με τον κυνισμό που συνέπιπτε με τη μεγαλοφυία του, του απάντησε πως δεν είχε σκοπό να επαναλάβει το λάθος που είχε κάνει η Ενωση Κέντρου 20 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή ναι μεν να είχε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή είναι κυβέρνηση, ωστόσο υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός εξουσίας  (και παρακρατικός) ο οποίος πίνει ακόμα νερό στο όνομα των δύο κομμάτων που σηματοδότησαν τη μεταπολίτευση. Αν θέλει να αλλάξει τη χώρα, οφείλει πρώτα να αναδιαμορφώσει αυτό το σάπιο σύστημα. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είναι ακόμα διοικητής τού ΙΚΑ ο πρώην διευθυντής τού ΠΑΣΟΚ, Ρ. Σπυρόπουλος, ο οποίος είχε παρουσιάσει κάτι μπακαλόχαρτα όταν ο Θ. Τσουκάτος είχε υποστηρίξει πως έλαβε ένα εκατομμύριο ευρώ από το "μαύρο" ταμείο τής Siemens για να το πάει σε εκείνο του κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο νέος διοικητής τού ΙΚΑ πρέπει να είναι συριζαίος ή ανελλίτης, αλλά δεν είναι κι έγκλημα αν είναι, εφόσον τυγχάνει της εμπιστοσύνης τής πολιτικής ηγεσίας ως προς την εφαρμογή τής πολιτικής της και διαθέτει ικανότητες...

Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά αφού όλοι ξέρουμε με ποιά πολιτική ιδεοληψία ταυτίζονται οι γενικεύσεις. Αλίμονο, όμως, αν αυτοσκοπός είναι να αντικαταστήσουμε το "πράσινο" και το "γαλάζιο" κράτος με ένα "κόκκινο". Γι' αυτό, για παράδειγμα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην τοποθέτηση, ύστερα από διαγωνισμό ΑΣΕΠ, μόνιμων γενικών γραμματέων στα υπουργεία, όπως συμβαίνει σε αρκετές προηγμένες χώρες. Αν δεν γίνουν, επομένως, αυτή κι άλλες παρόμοιες τομές ούτε αυτή η κυβέρνηση θα αποδειχθεί καλύτερη από τους φαρισαίους που την κατηγορούν σήμερα για οικογενειοκρατία... 

Αντίο Αντώνη, αντίο Βαγγέλη, αντίο Σταύρε, βλέπω την αριστερή παρένθεση να κλείνει το νωρίτερο σε μια οκταετία...

Περιμένω να διαβάσω το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να σταθμίσω κατά πόσο αυτή είναι επωφελής για τον ελληνικό λαό. Προφανώς κι από όλα όσα διαρρέονται κάποια σημεία της (όπως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ ή η αύξηση του ΦΠΑ και στα τρόφιμα) δεν κινούνται προς την θετική κατεύθυνση. Ο συμβιβασμός, ωστόσο, είναι νόμος τής διαπραγμάτευσης κι από τη στιγμή που και το πόπολο θέλει, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, πάση θυσία συμφωνία δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί δεν κέρδισε τα πάντα. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, είναι καταφανής η αμηχανία τής μνημονιακής αντιπολίτευσης, η οποία είχε στηρίξει την επιβίωσή της στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης, της κωλοτούμπας και της πλήρους υποταγής και του Αλέξη Τσίπρα στην Ανγκ. Μέρκελ. Με την προϋπόθεση, ωστόσο, πως ο πρωθυπουργός θα φέρει στο Κοινοβούλιο έναν πραγματικά έντιμο συμβιβασμό κι όχι ένα τρίτο μνημόνιο, ο οποίος θα εξασφαλίσει ρευστότητα στη χώρα και τη δυνατότητα να προχωρήσει απρόσκοπτα η σύγκρουση με τη διαπλοκή, οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως η περιλάλητη αριστερή παρένθεση μπορεί να κρατήσει τουλάχιστον μια οκταετία, μολονότι έκαναν τα πάντα για να τη δουν να υλοποιείται...

Από εδώ και πέρα αξιωματική αντιπολίτευση στην ουσία καθίστανται η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να βγάζουν δεκάρικους για κωλοτούμπες, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο να πείσουν τους ψηφοφόρους τους πως η επαναφορά, για παράδειγμα, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο (ύστερα κι από το εγκληματικό "κούρεμα" των αποθεματικών των ταμείων) μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με προτεραιότητα τη μη φτωχοποίηση των συνταξιούχων, η φορολόγηση της ελίτ, η δικαστική διερεύνηση των ποινικών της εκκρεμοτήτων ή η πρώτη οπισθοχώρηση Μέρκελ στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων είναι μνημονιακά μέτρα σαν αυτά που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είχαν στηρίξει την αντιπολιτευτική τους γραμμή στο Grexit, στη καταστροφή που θα επερχόταν από μια ρήξη με τους εταίρους και στη συνεπακόλουθη δήθεν νοσταλγία των ελλήνων για τις παλιές, "καλές" ημέρες που τους έκοβαν τους μισθούς και τις συντάξεις για να μην απολέσει ούτε ευρώ το μεγάλο κεφάλαιο. Η αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ είναι πλέον αναπόφευκτη κι αυτό είναι θετικό για τον τόπο, με την προϋπόθεση πως τον Αντ. Σαχλαμαρά θα διαδεχθεί ένας λιγότερο ακροδεξιός φιλελεύθερος και τον Β. Βενιζέλο κάποιος λιγότερο φαύλος ο οποίος θα στρέψει το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του και δεν θα συνεχίσει το νεοφιλελεύθερο κατήφορό του, ο οποίος ξεκίνησε επί εποχής αρχιερέα τής διαπλοκής...

Θα αναρωτηθείτε: είναι καλό για τον τόπο που η πιο απειλητική για την κυβέρνηση αντιπολίτευση θα είναι οι χιτλερικοί και οι σταλινικοί; Οχι βεβαίως, μόνο που η προσδοκία μου για έναν έντιμο συμβιβασμό και για μια διακυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν βασίζεται στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και στα σοβιετικά απολιθώματα του Περισσού, ούτε καν αποκλειστικώς στην αποδεικνυόμενη διαπραγματευτική μαεστρία τού Αλέξη Τσίπρα. Στηρίζεται και στην εσωκομματική αντιπολίτευση του πρωθυπουργού, στην τόσο συκοφαντημένη Αριστερή Πλατφόρμα, που είναι αυτήν τη στιγμή το αποτελεσματικότερο αντίβαρο στην όποια δεξιά στροφή επιχειρηθεί από το Μαξίμου. Διαφωνώ σε πολλά σημεία με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους συντρόφους του, ο λόγος των οποίων κάπου τέμνει τον αριστερισμό. Αποτελούν, ωστόσο, την αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ και η παραμονή τους στο κόμμα αποτελεί εχέγγυο πως αν όχι αύριο, τουλάχιστον μεθαύριο όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις θα γίνουν πράξη. Ούτε, άλλωστε, ο γράφων δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση. Περιμένω, επαναλαμβάνω, το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να εξάγω ασφαλή συμπεράσματα, όπως άλλωστε το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε οι πάντες. Οπως κι αν έχει, όμως, η εξαφάνιση των ποταμίσιων σαμαροβενιζέλων είναι μια καλή αρχή...  

Ποταμίσιοι, αυτοί οι χρυσαυγίτες με κοστούμια, όπως ο Πανούσης...

Αν μου ζητούσατε να σας δώσω έναν ορισμό των περισσότερων στελεχών τού Ποταμιού, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του Στ. Θεοδωράκη, θα σας έλεγα, όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται, πως αποτελούν μια πιο εκλεπτυσμένη, πιο χίπστερ και ιντελεκτουέλ εκδοχή των χρυσαυγιτών, κάτι σαν φασίστες δηλαδή με κοστούμια. Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν θα τους δείτε με σιδερογροθιές, μαχαίρια και πιστόλια να απειλούν, να δέρνουν και να σκοτώνουν όσους δεν ανήκουν στην αρία φυλή τους. Οι ποταμίσιοι είναι σικάτοι, δεν τα μπορούν τα αίματα. Ασε που λερώνονται έτσι τα ακριβά τους, εναλλακτικά ρούχα. Οι ποταμίσιοι, οι οποίοι αποτελούν εξέλιξη ενός άλλου ανθρώπινου είδους, του μνημαρίτη, εκδηλώνουν τη μισαλλοδοξία τους με λέξεις...

Δυστυχώς, μάλιστα, έχουν και κυβερνητική εκπροσώπηση, μολονότι ο αγράμματος πρόεδρός τους κλαίγεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για να πάρει μερικά υπουργεία. Ο Γ. Πανούσης είναι ο "κατάσκοπος" που μπόρεσε να τρουπώσει στην κυβέρνηση της Αριστεράς και κάθε τρεις και λίγο να δίνει υπουργική υπόσταση στην τρέντι εκδοχή τής πολιτικής. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος στις δημόσιες εμφανίσεις του αυτοπαρουσιάζεται Αριστερός αλλά και πολέμιος της Αριστεράς τού τίποτα, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως ο πατέρας-δολοφόνος τής μικρής Αννυς δεν είναι άνθρωπος. Δεν μας διευκρίνισε αν είναι ζώο ή κάποιος από τους Ελ του Γ. Λιακόπουλου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και το Νοστράδαμο, προβλέποντας τη δολοφονία του. Μήπως, τελικώς, είχε δίκιο ο Μπίσμαρκ όταν έλεγε "τρεις καθηγητές και η πατρίς εχάθη";...

Δεν έχω δει από κοντά τον παιδοκτόνο, αλλά από τις φωτογραφίες διαπίστωσα ότι διαθέτει δύο χέρια, άλλα τόσα πόδια κι οτιδήποτε άλλο θυμίζει homo sapiens. Πράγματι, τέλεσε ένα από τα φρικιαστικότερα, αν όχι το φρικιαστικότερο, εγκλήματα στα ελληνικά ποινικά χρονικά και του αξίζει να τιμωρηθεί βαριά για την πράξη του. Ολα αυτά, ωστόσο, δεν τον κάνουν να διαφέρει ειδολογικά από κανέναν από εμάς. Κι ας μην ξεχνούμε πως η βαρβαρότητα, η βία κι ο πρωτογονισμός που οι εκδηλώσεις τους αποκαλύπτουν, συναντιούνται στον οποιοδήποτε μέσο άνθρωπο, αν υπάρχει τέλος πάντων αυτός ο μέσος άνθρωπος. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως αρκετοί από τους οπαδούς τού Παναθηναϊκού που έβριζαν τη μητέρα τού Βασίλη Σπανούλη, πετούσαν μπουκάλια και κροτίδες και μπούκαραν κάποια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο τού ΟΑΚΑ ζητούν σήμερα την παραδειγματική εκτέλεση του παιδοκτόνου, αποκαλώντας τον τέρας και υπάνθρωπο. Θα με ρωτήσετε, είναι το ίδιο πράγμα η γηπεδική εκτόνωση με ό,τι έκανε ο φονιάς τής Άννυς; Λυπάμαι, αλλά αν μπούμε στη διαδικασία να ζυγίζουμε την καφρίλα για να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κοινωνικής αποδοχής στην ελαφρύτερη, τότε έχουμε ήδη υποπέσει σε ένα κολοσσιαίο λάθος, αυτό του εξαγνισμού της, του ξεπλύματός της ώστε να την παραδίδουμε στο λούμπεν προλεταριάτο άμωμη και πεντακάθαρη...

Δεν αμφιβάλλω πως ο Γ. Πανούσης δεν λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται πως είναι σύνηθες παιδοκτόνοι, όπως ο δολοφόνος τής Άννυς, να σκοτώνονται από συγκρατούμενούς τους. Δεν βρίσκω, βεβαίως, το λόγο για τον οποίο ανακτάται η τιμή ενός άλλου βαρυποινίτη, ο οποίος ενδεχομένως να έχει σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί θα έχει "φάει" έναν παιδοκτόνο, αλλά ποιός είμαι εγώ που θα ορίσει πώς μπορεί ο καθένας να ξεγελά τις τύψεις του και να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών; Ο Γ. Πανούσης, ωστόσο, είναι υπουργός Δημόσιας Τάξης και με αυτήν την ιδιότητα τον ακούει το πόπολο κι όχι με του καθηγητή εγκληματολογίας που έχει κληθεί να δώσει τα φώτα του στις τηλεοράσεις ή στους φοιτητές του σε αμφιθέατρα. Γι' αυτό κι οφείλει να είναι διπλώς προσεκτικός σε ό,τι λέει και κάνει. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να δολοφονηθεί ο παιδοκτόνος επί υπουργίας του. Θα έχει ή δεν θα έχει ευθύνη κι ο Γ. Πανούσης για ένα τέτοιο συμβάν;...

Προφανώς και οι άλλοι βαρυποινίτες δεν περιμένουν τον υπουργό να τους δώσει το ΟΚ προκειμένου να ενεργήσουν, αλλά οι δηλώσεις του περί ανθρώπων και μη ανθρώπων και του τί συνηθίζεται στη φυλακή, όπως τα στεφάνια την Πρωτομαγιά, αποτελούν ένα καλό άλλοθι για οποιονδήποτε θέλει να φέρει σε πέρας το πρωτόγονο αίτημα για απονομή λαϊκής δικαιοσύνης. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, αλλά αρκετοί από αυτούς που ζητούν να πεθάνει στη μπουζού ο Σ. Ξηρός γιατί σκότωσε ανθρώπους, μολονότι έχει 98% αναπηρία, επιδοκιμάζουν αυτόν που θα φονεύσει τον παιδοκτόνο. Αναρωτιέμαι: μόνο όταν σκοτώνονται φαύλοι μεγαλοεπιχειρηματίες και πράκτορες δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να αναλαμβάνει το ρόλο τού θεού (κι ορθώς δεν το έχει); Σε άλλες περιπτώσεις επιτρέπεται; Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να γνωρίζουμε και την ακριβή έκταση της υποκρισίας μας, έστω της υποσυνείδητης... 

 

 

Ας είναι καλά ο φονιάς τής Αννυς, μας έκανε όλους να φαινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι...

Αποτροπιαζόμαστε με τον πατέρα που δολοφόνησε την τετράχρονη κόρη του, ζητούμε το κεφάλι του επί πίνακι στη γκιλοτίνα, να τον ψήσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα και οι πιο "ανθρωπιστές" ανάμεσά μας να τον εκτελέσουμε "απλώς" στα πέντε μέτρα. Κατά βάθος, όμως, χαιρόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο σκοτώνουν τα παιδιά τους, αλλά και τα τεμαχίζουν και τα βράζουν. Κι αυτό γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε οι ίδιοι καλύτεροι γονείς κι άνθρωποι κι ας "τεμαχίζουμε" κι ας "βράζουμε" τα παιδιά μας με χίλιους δυο άλλους τρόπους, πιο κοινωνικώς αποδεκτούς. Αν κοιταζόμασταν περισσότερο στον καθρέφτη αντί να τον στρέφαμε αποκλειστικώς προς τους άλλους, θα διαπιστώναμε τα δικά μας τεράστια σφάλματα στην ανατροφή των κανακάρηδών μας, την ψυχολογική βία (υπάρχει κι αυτή πέρα από τη σωματική) που τους ασκούμε προκειμένου να γίνουν εικόνα κι ομοίωσή μας ή για να εκπληρώσουν τα όνειρα που οι ίδιοι ήμασταν πολύ δειλοί για να φέρουμε σε πέρας, τον ευνουχισμό στον οποίο τους υποβάλλουμε στο όνομα της "αγίας ασφάλειας κι ευπρέπειας". Ας είναι καλά, επομένως, ο νεαρός που δολοφόνησε το σπλάχνο του με έναν τόσο φρικιαστικό τρόπο. Χαμήλωσε τόσο πολύ τον πήχη τής γονεϊκής ευθύνης ώστε να μπορούν να τον περνούν με πολύ μεγάλη ευκολία οι υπόλοιποι γονείς. Κι ας μην αξίζουν ένα τέτοιο "μετάλλιο"...

Δεν εξομοιώνω την πράξη τού πατέρα τής μικρής Αννυς με τις τοποθετήσεις όλων εκείνων που θέλουν να τον δουν νεκρό το συντομότερο δυνατό. Προφανώς και η ενέργειά του ήταν τρομακτικώς ακραία και δικαιολογημένα σοκάρει μια κοινωνία που είναι έτσι κι αλλιώς εκπαιδευμένη να "πέφτει από τα σύννεφα" ως μέσο επιβίωσης. Το "οφθαλμός αντί οφθαλμού", ωστόσο, η δίψα για εκδίκηση, το "αίμα για το αίμα" από τα οποία εμφορούνται οι δημόσιες τοποθετήσεις πολλών ξεπηδούν από την ίδια πρωτόγονη πηγή που γεννήθηκε ο φθόνος-μίσος τού παιδοκτόνου για την κόρη του. Οσοι επιχειρούν να αιτιολογήσουν τη συμπεριφορά τού δράστη θεωρούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνυπεύθυνοι αφού το λαϊκό δικαστήριο έχει βγάλει ήδη την απόφασή του κι έχει διατάξει την θανατική ποινή. Για τους πολλούς η πρόληψη ταυτίζεται με την κρεμάλα ως μέσο παραδειγματισμού κι όχι με την επιστημονική αναζήτηση των αιτίων μιας τόσο βίαιης συμπεριφοράς. Είναι, άλλωστε, μια πολύ πιο ξεκούραστη και λιγότερο δαπανηρή λύση...

Με αυτόν τον τρόπο,όμως, τοποθετούμε την πολιτεία στην ίδια θέση με τον δολοφόνο και ναρκοθετούμε οποιαδήποτε καλόπιστη προσπάθεια όχι να αθωωθεί ένας ψυχικώς άρρωστος άνθρωπος αλλά ναι μεν να τιμωρηθεί για την ειδεχθή του πράξη, αλλά να επιχειρηθεί ο σωφρονισμός του. Επαναλαμβάνω ό,τι έγραψα και για την υπόθεση Ξηρού: ο Αντ. Μπρέιβικ σκότωσε 77 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων παιδιά. Οι νορβηγοί, ωστόσο, δεν τον εκτέλεσαν και δεν του επέβαλαν ούτε την ισόβια κάθειρξη, με την προοπτική ωστόσο απελευθέρωσής του ύστερα από πολλά χρόνια κι αφού πρώτα έχει αποδείξει ότι δεν είναι κίνδυνος για την κοινωνία κι ότι έχει μετανιώσει ειλικρινώς για το έγκλημά του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, αντί να παραδειγματιζόμαστε από τα μοντέλα προηγμένων κρατικών δομών θέλουμε να αντιγράψουμε εκείνα των πιο οπισθοδρομικών, όπως της Σαουδικής Αραβίας, όπου σου κόβουν το χέρι αν σε πιάσουν να κλέβεις...

Δεν τρέφω αυταπάτες. Ο φονιάς τής μικρής Άννυς θα δολοφονηθεί σε όποια φυλακή κι αν βρεθεί, όπως συνέβη και με τον Δουρή πριν μερικά χρόνια. Και οι περισσότεροι τότε θα μιλούν για απονομή θείας δίκης, ταυτίζοντας ακόμα και τον θεό τους με δολοφόνους. Κι αν ο ανθρωπισμός μας δεν συμπεριλαμβάνει το σεβασμό τού δικαιώματος στη ζωή κι ενός δολοφόνου παιδιών, ας αναρωτηθούμε έστω ωφελιμιστικά σε τί βοήθησε την ελληνική κοινωνία η λαϊκή δικαιοσύνη που απονεμήθηκε σε άλλους δολοφόνους τής ίδιας κατηγορίας με τον πατέρα τής τετράχρονης. Γίναμε καλύτεροι γονείς επειδή είδαμε τον Δουρή κρεμασμένο; Σταμάτησε η παιδική κακοποίηση, το bullying ανήκει στο παρελθόν, επιτρέπουμε στα παιδιά μας να αναπνέουν με τη δική τους αναπνοή κι όχι με τον τεχνητό αναπνευστήρα που τους δίνουμε στο όνομα της αγάπης γι' αυτά; Ας πούμε πως αύριο τεμαχίζουμε τον δολοφόνο και τον βράζουμε προκειμένου δήθεν να ησυχάσει η ψυχούλα τής Άννυς κι όχι η δική μας λαχτάρα ως άνθρωποι των σπηλαίων για αίμα στην αρένα. Θα γίνει η Ελλάδα ένας παράδεισος για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια; Δεν σας δίνω έτοιμες απαντήσεις. Ρωτήστε την καρδιά και το μυαλό σας και δώστε τις δικές σας. Η ζωή, άλλωστε, είναι πολύ πιο σύνθετη από έναν τηλεοπτικό δέκτη για να έχει εγχειρίδιο οδηγιών...