Στα 36 χρόνια μου είμαι για πρώτη φορά υπερήφανος για ελληνική κυβέρνηση...

Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε άλλοτε στα 36 χρόνια τής ζωής μου αισθάνθηκα υπερήφανος για την κυβέρνησή μου, αλλά ο κόπος ήταν μάταιος αφού η απάντηση ήταν αυτή που μου είχε έρθει και πρώτη στο μυαλό: ποτέ δηλαδή. Για να είμαι ακριβέστερος ποτέ μέχρι τις τελευταίες ημέρες, από τότε δηλαδή που στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία δεν στρογγυλοκάθονται εθελόδουλοι λακέδες τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ αλλά άφθαρτα πρόσωπα τα οποία, αν μη τί άλλο, δείχνουν διάθεση σύγκρουσης με ό,τι καταστρέφει αυτόν τον τόπο. Κατανοώ τη δυσφορία που αισθάνθηκε ο επικεφαλής τού Eurogroup μετά από τις συναντήσεις του με τη νέα ελληνική πολιτική ηγεσία. Είχε συνηθίσει να συναναστρέφεται δειλά ανθρωπάκια, τα οποία δεν έλεγαν ποτέ όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησαν στον Γ. Ντάισελμπλουμ δίχως περιστροφές για το τί έφεραν τα μνημόνια στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας ακόμα και τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι τεχνοκράτες, αυτή των αριθμών. Κι ο ολλανδός περιορίστηκε μόνο να απαντήσει πως διαφωνεί με την ελληνική προσέγγιση. Και τί να πει άλλωστε; Πώς να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας οικονομικής γενοκτονίας η οποία επιβλήθηκε σαν να έφτασε στα χέρια τής Ανγκ. Μέρκελ κατευθείαν από τον θεό ώστε να μη χρειάζεται δικαιολόγηση;...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη έτσι κι αλλιώς από το εκλογικό αποτέλεσμα να τερματίσει την εποχή των μνημονίων και να διαπραγματευτεί μια άλλη συμφωνία. Κι αυτό κάνει μέχρι στιγμής. Ηταν καιρός να αποχωρήσει ταπεινωμένος από την Αθήνα κι ένας ευρωπαίος αξιωματούχος. Ηταν ώρα, επιτέλους, να ξυπνάμε σε μια χώρα που δεν ντρεπόμαστε για την κυβέρνησή της. Η στιγμή τής αυτονόητης εδώ και καιρό σύγκρουσης έφτασε. Οταν ακόμα κι ο Επίτροπος Οικονομικών Π. Μοσκοβισί ζητά η τρόικα να γίνει πιο δημοκρατική θα ήταν αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να παρακαλά για την επιστροφή τής υπάρχουσας στην Αθήνα. Συμφωνώ πως χρειάζονται προσεκτικά βήματα και πως δεν είναι απαραίτητο να δαγκώσουμε με τη μία. Από την άλλη, ωστόσο, έπρεπε να σταλεί στο Βερολίνο ένα σαφές μήνυμα πως οι όροι τού σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού έχουν αλλάξει, πως οι έλληνες δεν δέχονται να είναι άλλο αλυσοδεμένοι στο κρεβάτι περιμένοντας τα μαστιγώματα της καγκελαρίου. Και πρέπει, επίσης, να εμπεδωθεί στους έλληνες πολίτες πως αυτή η κυβέρνηση δεν θεωρεί την εξόντωσή τους αναπόφευκτη και πως αν τους έχει στο πλευρό της όλα είναι πιθανά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι έλληνες ολιγάρχες, μαζί με τους απανταχού υπηρέτες τους, έχουν συμπαραταχθεί και πάλι με τη Γερμανία. Είναι ιστορικά και ταξικά συνεπείς με το δωσιλογισμό τους, έστω κι αν είναι, για μια ακόμα φορά, προδότες τής πατρίδας τους...

Κανένας δεν γνωρίζει την έκβαση της σύγκρουσης. Δεν τη γνώριζαν ούτε όσοι εξεγέρθηκαν το 1821 ούτε εκείνοι που έφευγαν με τα τρένα για να πολεμήσουν στη Βόρειο Ηπειρο το 1940. Αισθανόμαστε, όμως, ξανά μετά από πολλά χρόνια υπερήφανοι που είμαστε έλληνες. Κατεβαίνουμε να δώσουμε έναν τελικό χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι έχουμε πουλήσει το παιχνίδι στους αντιπάλους μας. Κι αυτό κάνει από μόνο του ενδιαφέρον το ματς. Φυσικά και η ήττα είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά αυτήν τη στιγμή μοιάζουμε με ομάδα που χάνει με 7-0 κι αναρωτιέται αν θα πρέπει να κάτσει στην άμυνα για να μη φάει κι όγδοο ή να περάσει επιτέλους στην αντεπίθεση, μήπως έστω σκοράρει το γκολ τής τιμής. Η Αριστερά δίνει τώρα τη μάχη που αρνήθηκαν να δώσουν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Το ίδιο έκανε και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον γιατί γι' αυτό είναι προορισμένη, για να αγωνίζεται να υλοποιεί όνειρα κι όχι για να υποκύπτει σε εφιάλτες Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον υποχρέωση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αν δεν θέλουν να πολεμήσουν στο πλευρό τής Αριστεράς να μην ζητωκραυγάζουν τουλάχιστον τους ταξικούς κι εθνικούς αντιπάλους τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Σε διαφορετική περίπτωση πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες που είχαν μείνει στην θέση τους...



 

   

Ρε, λες οι άθεοι αναρχοάπλυτοι χωρίς γραβάτες, με τα ανοιχτά πουκάμισα και το Γιάννης με ένα ν να σώσουν τη χώρα;...

"Γιατί η κυβέρνηση έδωσε πολιτικό όρκο και δεν συμφώνησε εκ των υστέρων, μολονότι έπρεπε να είχε ερωτηθεί νωρίτερα, σε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτα τουλάχιστον όταν συναντά ευρωπαίους αξιωματούχους; Γιατί ο Βαρουφάκης γράφει το Γιάννης με ένα ν κι εμφανίζεται με πουκάμισο έξω από το παντελόνι; Γιατί ο πρωθυπουργός διαπραγματεύεται ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο σωτηρίας για την πατρίδα μας από το μνημόνιο, το οποίο αν δεν μας το είχαν επιβάλει θα έπρεπε να το εφεύρουμε"; Εχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από τη μεταπολίτευση και τα ερωτήματα που θέτει η αντιπολίτευση θα μπορούσαν άνετα να είχαν τεθεί από τη γνωστή γραφική θεούσα Ελ. Λουκά κι από οποιονδήποτε εθελόδουλο που έχει μάθει να περπατά σκυφτός, να φορά "Πάμπερς" και να λέει "ναι σε όλα". Οι άνθρωποι, μάλιστα, που συγκυβέρνησαν με το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφίρερ κι έκαναν υπουργούς τους Μ. Βορίδη και Αδ. Γεωργιάδη έχουν το θράσος να μιλούν για "τερατογένεση" επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛΛ. Το ισχυρίζονται, μάλιστα, κι από το ΚΚΕ μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας μόνο καντάδα δεν έκανε έξω από το "Σπίτι του Λαού" για να πείσει τη σταλινική ηγεσία τής κομμουνιστικής Αριστεράς να συμμετάσχει σε μια αριστερή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας...

Δεν είναι η ευτυχέστερη εξέλιξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα τού οποίου οι οπαδοί πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, το οποίο σε ορισμένα ζητήματα κινείται στα όρια της ακροδεξιάς και το οποίο δεν έχει καθαρό πρόγραμμα για μια σειρά κομβικών ζητημάτων όπως η παιδεία και η υγεία. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο για τη ριζοσπαστική Αριστερά να συνεργαστεί με ένα αντιμνημονιακό κόμμα από το να σχημάτιζε κυβέρνηση με παρατάξεις που ψήφισαν και υλοποίησαν τα μνημόνια ή οι οποίες δημιουργήθηκαν ακριβώς για να μην κυβερνήσει ποτέ η ίδια; Τί θέλατε δηλαδή; Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, η οποία θα ξέπλενε τις αμαρτίες ενός νεκρού πολιτικού συστήματος και θα τραβούσε μαζί της στη λάσπη και την Αριστερά; Μακάρι, εξάλλου, η ηγεσία τού ΚΚΕ να ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλη και να συμφωνούσε τη συμμετοχή της σε μια αριστερή κυβέρνηση, κρατώντας την αυτονομία της και φροντίζοντας να αποτελεί το αριστερό "αναγκαίο καλό". Οχι, όμως, μόνο δεν το έπραξε αλλά αντιθέτως έκανε ό,τι μπορούσε για να πολεμήσει την προοπτική μιας άλλης διακυβέρνησης. Κι αν ακόμα αύριο μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να επιχαίρει κι αυτό γιατί απλούστατα δεν θα έχει κάνει και τίποτα για να αποτρέψει την αποτυχία...

Η "αντιπολίτευση της γραβάτας" είναι χαρακτηριστική ανθρώπων που δεν εμβαθύνουν πέρα από την επιφάνεια. Φαντάζομαι, εξάλλου, πως δεν υπάρχει ανάγκη να σας διεκτραγωδήσω τα...κατορθώματα όλων των γραβατωμένων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Ο Αλέξης Τσίπρας και το υπουργικό του συμβούλιο δεν θα κριθούν από το πόσες φορές θα πάνε στην εκκλησία, από τα παπιγιόν που θα φορέσουν ή από το κούρεμα που θα επιλέξουν. Στο τέλος τής θητείας τους οφείλουν να έχουν παραδώσει μια πατρίδα με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη κι εθνική ανεξαρτησία. Ηδη η απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. το οποίο δεν ενέκρινε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Μόσχας αποτελεί ένα καλό πρώτο δείγμα μιας κυβέρνησης που δεν θα δέχεται να της συμπεριφέρονται σαν να μην ήταν ισότιμος εταίρος. Τί σημασία, άλλωστε, έχει να λέμε πως είμαστε ευρωπαίοι αν είμαστε χρήσιμοι μόνο για να ξεπλένουμε τις ακαθαρσίες τους; Χορτάσαμε εθνικιστικό ευρωλιγουρισμό, ας δοκιμάσουμε τώρα και λίγη αξιοπρέπεια...  

 

Οι δοσίλογοι ζητούν από τον Τσίπρα να πυροβολήσει στο κεφάλι το λαό του...

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας κερδίσει ή χάσει το παιχνίδι με στόχο τη λαϊκή κυριαρχία σε αυτήν τη χώρα. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι το έκανε να έχει το ενδιαφέρον που είχε απολέσει τα τελευταία πέντε χρόνια, με τις προηγούμενες κυβερνήσεις να το έχουν πουλήσει εκ των προτέρων στην Ανγκ. Μέρκελ. Ας μην κρυβόμαστε, άλλωστε, πίσω από το δάχτυλό μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται απέναντι στην Ευρώπη και στους λαούς της, όπως τεχνηέντως θέλουν να πιστέψουμε τα ηττημένα διαπλεκόμενα παπαγαλάκια, αλλά κόντρα στην καγκελάριο της Γερμανίας και τη γερμανική Γηραιά Ηπειρο την οποία επιθυμεί η ίδια να διαιωνίσει. Στην Ελλάδα είχαμε εκλογές την Κυριακή, ο λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το πώς θέλει να κυβερνηθεί και τα μέτρα που εξαγγέλλουν οι υπουργοί, τα οποία δεν είναι παροχές αλλά επανάκτηση στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί υπόλογος μόνο αν αθετήσει τις υποσχέσεις του κι όχι αν τις υλοποιήσει. Κι αυτό θα είναι καλό για όλους τους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι καλούνται να αντιληφθούν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι δεν πληρώνουν από την τσέπη τους, τους έλληνες για να ζουν ζωή χαρισάμενη, όπως είναι η προπαγάνδα που τους "ταΐζουν", αλλά για να μπορεί η ευρωπαϊκή ελίτ από τη μια να σκυλεύει την Ελλάδα κι από την άλλη να διογκώνει τα υπερκέρδη της σε βάρος των πολλών. Ας αναρωτηθούν, για παράδειγμα, οι γερμανοί φορολογούμενοι πόσα από τα τουλάχιστον 80 δισεκατομμύρια ευρώ που κέρδισε το Βερολίνο από την ελληνική κρίση κατάληξαν στη βελτίωση της δικής τους ποιότητας ζωής και πού πήγαν τα υπόλοιπα. Θα κατανοήσουν τότε ότι αυτοί που τους "δουλεύουν" δεν είναι οι "τεμπέληδες" έλληνες, αλλά οι άπληστοι γερμανοί εργοδότες τους...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι θετικό το ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγει το παιχνίδι και σε χώρες τις οποίες σνόμπαρε μεθοδικώς τα τελευταία χρόνια η ελληνική πολιτική ηγεσία. Οι θετικές τοποθετήσεις για παροχή βοήθειας προς τη χώρα μας από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ είναι όπλα στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Κι αν κάποιοι υποστηρίξουν πως η Μόσχα δεν βοήθησε την Κύπρο πριν δύο χρόνια, να τους θυμίσω πως δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει για μια χώρα που της είχε στρέψει την πλάτη εξαιτίας των επιλογών τού προέδρου της Ν. Αναστασιάδη. Ο Μπ. Ομπάμα εξάλλου δεν είναι κομμουνιστής, επισημαίνει ωστόσο το αυτονόητο, το οποίο άλλωστε έχει αποδείξει και η αμερικανική ιστορία μετά από το κραχ τού 1929 και το "Νιου Ντιλ" του Φράνκλιν Ρούζβελτ: πως η άγρια λιτότητα είναι καταστροφική για μια ήδη χειμαζόμενη οικονομία και πως απαιτούνται αναπτυξιακές πολιτικές για να ορθοποδήσει. Θα πρόσθετα προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της δημιουργίας ίσως ευκαιριών για την παραγωγή νέου, όπως και πρέπει να είναι προτεραιότητα μιας αριστερής κυβέρνησης...

Σε ένα κόσμο με τόσο έντονες αλληλεπιδράσεις όλοι έχουμε ανάγκη όλους: τόσο η Ελλάδα, για παράδειγμα, την Ευρώπη όσο όμως και η Ευρώπη την Ελλάδα. Τυχόν άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να πυροβολήσει στο κεφάλι το λαό του δεν είναι προδοσία τής ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά υπεράσπισή της. Οπως, εξάλλου, δεν είναι δυνατό να ζητείται από την Αθήνα να συναινέσει σε μια πολιτική απέναντι στο ουκρανικό ζήτημα η οποία έχει για συμμάχους της νεοφασίστες, όπως αυτοί του Δεξιού Τομέα, και η οποία λησμονεί πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών στην ανατολική Ουκρανία και στην Κριμαία είναι κι αισθάνονται ρώσοι. Να αλλάξουμε και την Ιστορία μόνο και μόνο για να μην μας κάνει παράπονα ο "θείος Σαμ" και η "θεία" Ανγκελα; Κι από πού κι ως πού είναι η Αθήνα υποχρεωμένη να συμφωνεί στα πάντα με τους ευρωπαίους εταίρους της; Στη δημοκρατία είναι λογικό να υπάρχουν και διαφωνίες, εκτός αν για κάποιους αυτή είναι απλώς πρόφαση εν αμαρτίαις...

Αναγνωρίζω την αξία τής συναίνεσης, αντιτίθεμαι στη συναίνεση στο λάθος και χειροκροτώ τη σύγκρουση όταν αυτή είναι αναγκαία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολλών. Η πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για απομείωση του δημόσιου χρέους, ρήτρα ανάπτυξης κι ένα ελληνικό "Νιου Ντιλ" ούτε παράλογη είναι ούτε θέλει να "ρίξει" κανέναν. Η μόνη περίπτωση να μειωθεί σε λογικό επίπεδο το χρέος χωρίς να υπάρξει "κούρεμά" του είναι να οδηγηθεί στον θάνατο τουλάχιστον ο μισός ελληνικός πληθυσμός. Μπορεί αυτό για την Ανγκ. Μέρκελ να είναι απλώς ένα στατιστικό ρίσκο, για τις ελληνικές κυβερνήσεις ωστόσο οι οποίες το αποδέχθηκαν αποτελεί εσχάτη προδοσία για την οποία οφείλεται να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη...

Αυτό που περιμένω από τη σημερινή κυβέρνηση είναι να δώσει τον αγώνα μέχρις εσχάτων και με την ενεργό συμπαράσταση του ελληνικού λαού να υπερασπιστεί τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα απέναντι σε εκείνους που οι εκλογές αποτελούν αγκάθι στις ολιγαρχικές τους διαθέσεις. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να αγοράσω Πόρσε για την επόμενη δεκαετία, μικρό το κακό. Αν δεν με απατά το πορτοφόλι μου, ούτε και τώρα μπορώ. Κανένα αμάξι πολυτελείας, άλλωστε, δεν μπορεί να υπερσκελίσει ανθρώπινα ιδανικά όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια. Κι αν γι' αυτά είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να δώσουμε τη μάχη τής ζωής μας θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που μας δόθηκε αυτή η ιστορική ευθύνη και να οικτίρουμε μόνο εκείνους που βάφτισαν το δοσιλογισμό υπευθυνότητα...

 

Ζούμε τη μεταπολίτευση...

Η δική μου γενιά, η γενιά των 35άρηδων, δεν γνώρισε ούτε παγκόσμιους πόλεμους ούτε στρατιωτικές δικτατορίες. Ζει, όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια μια πρωτοφανή οικονομική γενοκτονία, η οποία βασίστηκε στη λογική πως οι πολλοί πρέπει να πληρώσουν και για τις αμαρτίες των λίγων, όταν οι λίγοι κέρδισαν πολύ περισσότερα από τους πολλούς τα προηγούμενα χρόνια. Ο κάθε διορισμός στο Δημόσιο ή το κάθε διακοποδάνειο εξισώθηκε με την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος από 300 οικογένειες ελλήνων πλουτοκρατών, οι οποίες φρόντισαν να έχουν στο "pay roll" τους πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστικούς, υψηλόβαθμους δημοσίους υπαλλήλους κι όποιους άλλους τους ήταν χρήσιμοι για τις δουλειές τους. Η δική μου γενιά, όμως, έχει και την ευτυχία να ζήσει τη δική της μεταπολίτευση. Γιατί αν δεν το πήρατε είδηση εσείς που βρισκόσασταν στην Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες (ο γράφων βρισκόταν στο εξωτερικό για επαγγελματικές υποχρεώσεις που του στέρησαν το ανεπανάληπτο πανηγύρι τής 25ης Ιανουαρίου) αυτό που ζούμε είναι ένα άλλο καθεστώς, κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Οι ανατροπές σε όλα τα μέτωπα, μολονότι δεν συμφωνώ με όλες, έπρεπε να γίνουν εδώ και πολύ καιρό. Οι επιζήσαντες, όμως, των μνημονίων έχουμε την υπομονή να τις δούμε να ξεδιπλώνονται στο αμέσως προσεχές μέλλον...

Η σύγκρουση είναι, βεβαίως, αυτονόητη. Ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Γιάνης Βαρουφάκης, για παράδειγμα, καλά κάνουν και τοποθετούνται δημοσίως εναντίον ενός σκηνικού ρήξης και "φαρ ουέστ", αλλά ο οποιοσδήποτε μπορεί να δει πως το επόμενο χρονικό διάστημα η Ελλάδα και η Ευρώπη θα γίνουν θεατές μιας μονομαχίας η οποία θα κρίνει την τύχη των λαών ολόκληρης της ηπείρου. Σε μία διαπραγμάτευση είναι λογικό κάτι να δίνεις και κάτι να χάνεις. Εύχομαι ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας να μην υποχωρήσει από κόκκινες γραμμές που ξεπερνούν ιδεολογίες και ταυτίζονται με την ανάγκη τού ελληνικού λαού να αναπνεύσει με αξιοπρέπεια. Η στάση τού Αλέξη Τσίπρα στο ουκρανικό ζήτημα μαρτυρά, αν μη τί άλλο, πως πλέον στην Αθήνα έχει εγκατασταθεί μια κυβέρνηση η οποία δεν θα λέει "ναι σε όλα" ούτε θα παραμένει αδρανής θεατής των παγκόσμιων εξελίξεων. Κατανοώ ότι θα περάσει λίγος χρόνος για να το καταλάβουν όσοι διαφέντευαν αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες κι έχουν το θράσος και σήμερα να επιτίθενται, για παράδειγμα, στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών με κονδύλια τα οποία θα εξοικονομηθούν από την απόλυση χαραμοφάηδων συμβούλων τής άγριας λιτότητας. Η Ελλάδα, όμως, αλλάζει και καλά θα κάνουν να αλλάξουν κι εκείνοι. Οσοι. τουλάχιστον, δεν θα βρεθούν με ποινικές εκκρεμότητες από παλαιότερες αμαρτίες τους, τις οποίες θα έχουν καιρό για να αναστοχαστούν στις φυλακές Κορυδαλλού... 

Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα οποιασδήποτε σύγκρουσης. Οποιος, όμως, ευελπιστεί σε μια ήττα τής νέας κυβέρνησης στην ουσία ευελπιστεί σε ήττα τού ελληνικού λαού. Δεν είναι τυχαίο πως από όλα όσα έχουν ανακοινωθεί τις τελευταίες ημέρες η Ανγκ. Μέρκελ εκφράζει τη δυσφορία της μόνο για το "πάγωμα" των ιδιωτικοποιήσεων. Πόσο πιο απλά να το πει η καγκελάριος πως αυτό που την ενδιαφέρει από την Ελλάδα είναι οι γερμανικές πολυεθνικές να την αγοράσουν μπιρ παρά; Αυτός ήταν, άλλωστε, εξαρχής ο στόχος τού Βερολίνου, γι' αυτό κι ένα πρόβλημα ρευστότητας αντιμετωπίστηκε με την εξαθλίωση των ελληνικών νοικοκυριών μέσω πολιτικών που ήταν φαρμάκια κι όχι φάρμακα. Η εντολή που δόθηκε την Κυριακή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από τον ελληνικό λαό είναι ξεκάθαρη: "δώστε μας πίσω τη ζωή μας". Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιστρέψουμε και σε εποχές όπου αρκούσε να ήσουν "πράσινο" ή "γαλάζιο παιδί" για να πάρεις μια καλή θεσούλα στο Δημόσιο. Αλίμονο αν επιστρέψουν σε αυτό κι άχρηστοι ή απατεώνες, αλίμονο αν αφήσουμε τα πανεπιστήμια να γίνουν άντρο επαγγελματιών τής επαναστατικής γυμναστικής ή αν ευελπιστούμε να έχουμε αύριο μεθαύριο καλούς επιστήμονες που θα έχουν πάρει το πτυχίο τους ύστερα από...20 χρόνια σπουδών. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αυτονόητο πρόταγμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς κι αυτή δεν αφορά μόνο την καταπολέμηση ενός συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τής ελίτ, αλλά και των παρασίτων που μπόρεσαν να επιβιώσουν στη σκιά του...

Και τώρα σύντροφοι είμαστε εμείς και η Ιστορία, ή θα τη γράψουμε ή θα μας ξεγράψει...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Είναι πλέον πιθανό η διαφορά από τη Ν.Δ. να ξεπεράσει τις δέκα ποσοστιαίες μονάδες και να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Κι αυτό θα είναι ένα δίκαιο φινάλε για μια φαιδρή προσωπικότητα όπως ο νεοφασίστας απερχόμενος πρωθυπουργός, ο οποίος αναρριχήθηκε στην εξουσία κι έμεινε σε αυτή επί δυόμισι χρόνια όχι χάρη στο έργο του αλλά λόγω της προπαγάνδας μίσους και φόβου που εξαπέλυσε, με συμπαραστάτη του τα μιντιακά διαπλεκόμενα παπαγαλάκια. Ακόμα και στις τρεις εβδομάδες τής προεκλογικής περιόδου στην ουσία έλεγε στον ελληνικό λαό: "Σας θεωρώ τόσο ηλίθιους που θα με ξαναψηφίσετε μολονότι σας κατέστρεψα γιατί οι άλλοι θα έρθουν και θα σας...καταστρέψουν". Από την επόμενη εβδομάδα, όμως, η ριζοσπαστική Αριστερά θα αναλάβει για πρώτη φορά την εξουσία σε αυτήν τη χώρα κι αυτό από μόνο του είναι ένα ιστορικό γεγονός με προεκτάσεις σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο...

Θα μου πείτε πως υπήρξε και το ΠΑΣΟΚ του 1981. Μόνο που το Κίνημα (τότε ήταν τέτοιο, σήμερα είναι μια κοινοβουλευτική-ελπίζω όχι για πολύ καιρό ακόμα-τσόντα) του Ανδρ. Παπανδρέου προήλθε από το χώρο τού πολιτικού κέντρου, με τον ιδιοφυή (πώς λέμε Γιωργάκης, καμία σχέση) ηγέτη του να υφαρπάζει την αριστερή ρητορική και με την προσωπική γοητεία του που μαγνήτιζε τα πλήθη να πείθει τον ελληνικό λαό για την Αλλαγή. Κι όντως, η πρώτη τετραετία τού ΠΑΣΟΚ ήταν η καλύτερη κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα, συγκρίνοντάς την με ό,τι προηγήθηκε κι ό,τι ακολούθησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, είναι το πρώτο "καθαρόαιμο" αριστερό κόμμα που καταλαμβάνει την εξουσία. Γενιές και γενιές Αριστερών περίμεναν αυτήν τη στιγμή και είμαστε τυχεροί όσοι τη ζούμε σήμερα. Και η Αριστερά έρχεται, θέλω τουλάχιστον να νομίζω, όχι για να εκδικηθεί για τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τους διωγμούς όσων έγραψαν την ηρωική Ιστορία της αλλά για να συγκρουστεί για χάρη τού ελληνικού λαού, ακόμα και για το λούμπεν προλεταριάτο που δεν την ψήφισε, με όλους εκείνους που τον είχαν για μαλάκα όλα αυτά τα χρόνια...

Σε λίγες ημέρες η Αριστερά θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την Ιστορία και πρέπει να φανεί αντάξιά της κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι, άλλωστε, ο ιστορικός της ρόλος να υψώνει ψηλά το έθνος όταν οι δήθεν πατριώτες το έχουν ρίξει στα τάρταρα. Συνέβη στην Εθνική Αντίσταση, το είδαμε στη χούντα των συνταγματαρχών, το ξαναβλέπουμε στις ημέρες μας. Ο Αλέξης Τσίπρας και η αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα σχηματίσει, οφείλει να παραμείνει προσηλωμένη στις προγραμματικές της αρχές, κυρίως όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, να συγκρουστεί με την Ανγκ. Μέρκελ και να κερδίσει από τη διαπραγμάτευση όσα περισσότερα μπορεί. Προφανώς και θα υπάρξει νέα συμφωνία με τους εταίρους γιατί, ακόμα κι αν ο Αδ. Γεωργιάδης προβάλλει το αντίθετο σε ένα βιντεάκι αντάξιο της χαμηλής νοημοσύνης του, όσο μεγάλο κι αν είναι ένα τρένο, αν συγκρουστεί με ένα μικρότερο θα εκτροχιαστούν και τα δύο. Λέγεται φυσική ηλίθιε, που καμώνεσαι πως ξέρεις Ιστορία κι αγαπάς την πατρίδα αλλά αγνοείς πόσες φορές αυτός ο Δαβίδ νίκησε τον Γολιάθ...

Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα κερδίσει τα πάντα, αλλά εύχομαι να γυρίσει από το Βερολίνο με μια συμφωνία που θα απαλλάσσει τους έλληνες από πολλά δυσβάσταχτα βάρη και θα τους επιτρέπει να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους με κόπο και θυσίες, αλλά και με κάποια προοπτική. Οποιος ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ γιατί πιστεύει ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης θα κλείσει σε ένα δωμάτιο τον Β. Σόιμπλε και δεν θα τον αφήσει να βγει από αυτό αν δεν συμφωνήσει με όλα όσα προτείνει ο ίδιος καλύτερα να συνεχίσει την αναζήτηση σωτήρων στην εκκλησία. Οταν διαπραγματεύεσαι, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από το προς τα πού θα γέρνει η ζυγαριά, όχι από το αν θα είναι άδειο το γερμανικό ζύγι...

Σε προσωπικό επίπεδο σας διαβεβαιώνω ότι η κριτική μου στην κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι πολύ πιο αυστηρή από αυτή που άσκησα στους σαμαροβενιζέλους. Κι αυτό γιατί μόνο όταν είσαι αυστηρός με κάποια ή κάποιον που αγαπάς, όπως στην προκειμένη περίπτωση με την Αριστερά κι όχι απαραιτήτως με το ΣΥΡΙΖΑ, μπορείς να του φανείς χρήσιμος και τον νοιάζεσαι πραγματικά. Η Αριστερά καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι μόνο καλή στο να καταγγέλλει ένα σάπιο σύστημα, αλλά κι ότι μπορεί να το ανατρέψει και να επιβάλλει πολιτικές που αναδιανέμουν τον πλούτο δίκαια και δημιουργούν ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ή με όσες αριστερές δυνάμεις δείξουν προθυμία συνεργασίας, και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με τη λάιτ ακροδεξιά τού Π. Καμμένου ή, ακόμα χειρότερα, με τα κεντροαριστεροδεξιά κατάλοιπα τύπου Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΔΗΣΟ. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να κρίνουμε αντικειμενικώς τις επιδόσεις τής Αριστεράς και νομίζω πως ύστερα από τόσες δεκαετίες που το να είσαι Αριστερός θεωρείτο ποινικό αδίκημα ή γραφικότητα έχουμε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουμε για τη νίκη της και να ζητούμε να πιάσει μόνη της το τιμόνι τής εξουσίας. Τρομάζω, άλλωστε, και μόνο στη σκέψη τού τί θα επακολουθήσει αν αποτύχει και η Αριστερά...

 



 

Ολη η Ελλάδα ξέρει πλέον ποιός είναι ο Σαμαράς κι αυτή η γνώση θα δώσει την αυτοδυναμία στο ΣΥΡΙΖΑ...

Η προεκλογική περίοδος έπεισε και τους πλέον δύσπιστους πως υπάρχουν δύο Ελλάδες, το οποίο σημαίνει πως η εθνική ενότητα είναι κούφια έκφραση αν δεν βασίζεται σε μια στοιχειώδη συναντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας. Από τη μία, για παράδειγμα, έχεις τον Αντ. Σαχλαμαρά που με τα λόγια και τις πράξεις του προσβάλλει και τους πιο ανοιχτόμυαλους δεξιούς, οι οποίοι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι το μέλλον τής χώρας θα είναι η συνέχιση νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο οικονομικό πεδίο και νεοφασιστικών κι άκρως οπισθοδρομικών στο κοινωνικό. Είναι θλιβερό για έναν πρωθυπουργό επί ένα μήνα να μην διαφημίζει το όποιο έργο του, να ασχολείται αποκλειστικώς με την αξιωματική αντιπολίτευση, να συμμετέχει ο ίδιος και να συναινεί σε τηλεοπτικά σποτ που περιδινούνται κάπου ανάμεσα στην κακογουστιά και στη χυδαιότητα, να μην τολμά να αντιπαρατεθεί σε ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα ή να περιοδεύσει στην Ελλάδα φοβούμενος την οργή των πολιτών και να πραγματοποιεί την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στην Αθήνα σε ένα κλειστό γυμναστήριο μεσαίων διαστάσεων...

Τις τελευταίες τριάντα ημέρες η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί, ακόμα και με κάποιες δόσεις οίκτου, έναν απερχόμενο πρωθυπουργό το οπλοστάσιο επιχειρημάτων τού οποίου έχει να ανανεωθεί με φρέσκο υλικό εδώ και πολύ καιρό, με αποτέλεσμα να κάνει την ίδια ακριβώς προεκλογική καμπάνια με αυτή του 2012. Μόνο που τότε ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν ήταν πρωθυπουργός, φοβόμασταν αλλά δεν είχαμε δει τα πεπραγμένα του στο ρόλο τού καπετάνιου, ψυχανεμιζόμασταν το μεσαιωνισμό του, βασιζόμενοι στο πολιτικό του παρελθόν, αλλά δεν είχαμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες της πλήρους στήριξής του στους φεουδάρχες ή των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες, για παράδειγμα. Τωρα, όμως, ξέρουν ακόμα και οι μαθητές δημοτικού ποιός είναι ο Αντ. Σαχλαμαράς και πού θα καταλήξει ο δρόμος των μνημονίων κι αυτή η γνώση μάς αποτρέπει από το να του δώσουμε και νέα ευκαιρία για να μας βάλει και το χαλκά στο λαιμό...

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να κάνει, επίσης, το λάθος και να ενισχύσει κόμματα που παρουσιάζονται ως καινούρια αλλά είναι πιο μπαγιάτικα κι από τις θατσερικές πολιτικές. Ο Στ. Θεοδωράκης, για παράδειγμα, μας είπε χθες πως δεν πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθούν οι εισαγωγές! Για το Ποτάμι, επομένως, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα επιβιώσουν τα ελληνικά νοικοκυριά αλλά πώς θα βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες. Προκειμένου, μάλιστα, να δικαιολογήσει την άποψή του αυτή ο Στ. Θεοδωράκης επικαλέστηκε ακόμα και τους πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών επιστημών. Αυτό το μάθημα οικονομικών μου προκαλεί εντύπωση όταν προέρχεται από κάποιον ο οποίος δεν έχει καν πανεπιστημιακό πτυχίο, εκτός ίσως από αυτό της ζωής, όπως οι πουτάνες για παράδειγμα. Αλλά σε αυτήν τη χώρα όλοι τα ξέρουμε όλα οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα...

Αρκεί, βεβαίως, να μπορέσουν να πείσουν οι ποταμίσιοι τους μεροκαματιάρηδες πως οφείλουν να ψοφήσουν της πείνας οι ίδιοι και οι οικογένειές τους γιατί προέχει να μειωθεί το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η επιβίωση, πάντως, των πολλών, πόσω μάλλον με όρους αξιοπρέπειας, είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολούσε διαχρονικά τους νεοφιλελεύθερους. Ακόμα κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, του πλέον νεοφιλελεύθερου κράτους τού πλανήτη, όπου αν ισχυριστείς πως οι εργαζόμενοι δικαιούνται μία εβδομάδα αναρρωτικής άδειας το χρόνο αποκαλείσαι ταυτοχρόνως κομμουνιστής, δήλωσε πως πρέπει να ενισχυθεί η μεσαία τάξη. Στην Ελλάδα πάλι οι νεοφιλελέδες είναι τόσο αυτοκαταστροφικοί κι άπληστοι που πιστεύουν, μέσα στην αλαζονεία τους, πως θα μπορέσουν να διατηρήσουν τα πλούτη τους και πως δεν θα προκληθεί κοινωνική επανάσταση ακόμα κι αν εξοντώσουν πλήρως τους μικρομεσαίους...

Πώς θα ήταν δυνατό, επομένως, η ριζοσπαστική Αριστερά να δώσει τη συναίνεσή της σε μια τέτοια Ελλάδα; Πώς θα μπορούσε, χωρίς να προδώσει τα λαϊκά στρώματα, να ταυτιστεί με πολιτικές που φτωχοποίησαν τους πολλούς και πλούτισαν ακόμα περισσότερο τους λίγους, μόνο και μόνο για να λέμε πως υπάρχει εθνική συνεννόηση; Οταν οι εφοπλιστές, για παράδειγμα, θα δεχθούν να καταβάλλουν τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία τους τότε μόνο θα δικαιούνται να απαιτούν εθνική ενότητα μέσα από τα μιντιακά παπαγαλάκια τους. Αυτό που εδώ και πέντε χρόνια επιθυμούσαν από την Αριστερά ήταν να "ξεπλύνει" τις αμαρτίες τους, όπως το επιχείρησε η ΜΝΗΜΑΡ, η οποία σε αυτές τις εκλογές παλεύει να ξεπεράσει την Ενωση Κεντρώων του Β. Λεβέντη...

Αν η ελίτ ήθελε, κι αν την θέλει μετά από την Κυριακή, μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας την καλώ να συμφωνήσει με τη λογικότατη πρόταση ΣΥΡΙΖΑ περί απομείωσης του μεγαλύτερου μέρους τού έτσι κι αλλιώς μη βιώσιμου δημόσιου χρέους, περί ρήτρας ανάπτυξης για την αποπληρωμή τού υπόλοιπου κι ενός νέου τύπου σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο θα είναι λιγότερο αποικιοκρατικό από το πρωτότυπο και θα δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή πλούτου. Οπως, δηλαδή, συνέβη και με τη Γερμανία το 1953, με τη σύμφωνη γνώμη τότε και της Ελλάδας, μολονότι η χώρα μας μια δεκαετία νωρίτερα είχε θρηνήσει το χαμό εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας εξαιτίας τής ναζιστικής θηριωδίας. Η Αριστερά, πάντως, δεν έχει δικαίωμα να επαναλάβει, ως αυτοδύναμη κυβέρνηση από τη Δευτέρα, την προδοσία τής Βάρκιζας, από την οποία συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες 70 χρόνια, και να καταθέσει τα όπλα της προς τέρψη των σύγχρονων δοσίλογων. Τα ιστορικά λάθη πρέπει να διδάσκονται, όχι να επαναλαμβάνονται...  



    

  

ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ πρέπει να "παντρευτούν", αν όχι από έρωτα για χάρη των "παιδιών" τού λαού...

Δεν σας έχει τύχει ποτέ να σας συμπαθεί κάποιος που αντιπαθείτε; Αν ναι, απορώ γιατί μπορεί να δώσει κανείς πολύ μεγάλη σημασία στη δήλωση στήριξης ΣΥΡΙΖΑ από τη Μ. Λεπέν. Πόσω μάλλον όταν αυτή η κριτική ασκείται από ανθρώπους που ταυτίζονται με τις ιδεοληψίες τού γαλλικού Εθνικού Μετώπου και οι οποίοι, όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι με καμάρι, θα κάνουν ό,τι μπορούν (ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται) για να μην ανέλθει η Αριστερά στην εξουσία. Η Ν.Δ., προεξάρχοντος του Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος συνοδεύεται στα μισαλλόδοξα παραληρήματά του από πολιτικούς "γίγαντες" όπως ο Μ. Βορίδης κι ο Αδ. Γεωργιάδης, παίζει, ειδικώς τις τελευταίες ημέρες, το παιχνίδι τού αντικομμουνισμού, αναβιώνοντας στο φαντασιακό των πιο οπισθοδρομικών ή τρομοκρατημένων ψηφοφόρων το Γράμμο και το Βίτσι. Εφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν εμμέσως σε τηλεοπτικό σποτ πως αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα δεν θα εορταστεί το Πάσχα! Προφανώς θεωρούν το φονταμενταλισμό τους μεταδοτική ασθένεια και πως αν κυβερνήσει η Αριστερά θα καταργήσει τις θρησκευτικές γιορτές και θα γκρεμίσει τις εκκλησίες. Κι όλα αυτά τα κάνουν για να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι στο ΚΚΕ, το κατ' εξοχήν κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο αντιθέτως δεν σταματούν να επαινούν στις δημόσιες αναφορές τους, ελπίζοντας πως θα λειτουργήσει ως αποτελεσματικό ανάχωμα στην άνοδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία. Τον οποίο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί το ΚΚΕ πως δεν είναι τόσο κομμουνιστικός όσο θα έπρεπε, καθώς και για οπορτουνισμό και για μη επαρκή "αριστεροσύνη"...

Ολα αυτά, βεβαίως, δεν είναι καινούρια στην πολιτική κουβέντα. Εδώ και πάρα πολύ καιρό όσοι εναντιώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ τον "πυροβολούν" χρησιμοποιώντας εκ διαμέτρου αντίθετα επιχειρήματα και, μάλιστα, σχεδόν ταυτοχρόνως. Τη μία ημέρα τον κατηγορούν πως θα φέρει τον κομμουνισμό και τα σοβιέτ στη χώρα και την ακριβώς επόμενη πως θα κάνει "κωλοτούμπα" και θα αποτελέσει συνέχεια του σημερινού συστήματος. Επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά, όσο κι αν είναι αυτονόητο, ότι δεν γνωρίζω πώς θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ την αυτοδύναμη εξουσία που θα του δοθεί την Κυριακή. Είναι, πράγματι, πιθανό να εγκλωβιστεί σε μια διαχειριστική λογική ανούσιων συμβιβασμών και να εξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Μπορεί, όμως, κι όχι. Γιατί, επομένως, το ΚΚΕ, το μοναδικό άλλο αριστερό κόμμα που θα έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αρνείται a priori ακόμα και να δώσει ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με την επίσης a priori συμφωνία, για να μην παρουσιαστεί ως ΛΑΟΣ ή ΜΝΗΜΑΡ, πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνήσει σε ένα νέο επαχθές μνημόνιο με τους δανειστές θα άρει αυτομάτως την ανοχή του στον Αλέξη Τσίπρα; Με λίγα λόγια, αυτό που προτείνω στον Περισσό δεν είναι να παντρευτεί το ΣΥΡΙΖΑ από έρωτα, αλλά να υπογράψει μαζί του ένα ξεκάθαρο προγαμιαίο συμβόλαιο και να συγκατοικήσει μαζί του για χάρη των "παιδιών", δηλαδή της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων η οποία μαστίζεται από την κρίση...

Κανένας δεν ζητά από το ΚΚΕ να πάψει να είναι ένα σταλινικό απολίθωμα το οποίο θέτει ως μονόδρομο κι όχι ως μια ύστατη επιλογή πάνω στο τραπέζι την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, πολύ δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε έναν γερασμένο σκύλο. Αυτό, όμως, που απαιτεί ακόμα κι ο ανένταχτος κόσμος τής Αριστεράς, ο οποίος κάνει το "σφάλμα" να πιστεύει ότι μόνο αν κυβερνήσεις μπορείς να αλλάξεις την Ελλάδα κι όχι αν μένεις ικανοποιημένος από ένα εκλογικό συν πλην 5% το οποίο θεωρείς ιδιοκτησία σου, είναι να μην χαθεί η ιστορική ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας την Κυριακή. Ο "Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ", δηλαδή ο Αντ. Σαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος, ενώθηκαν κι έφτιαξαν πολιτικό τραστ. Ο "Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς", δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Δ. Κουτσούμπας, γιατί θα πρέπει να μένουν διασπασμένοι όταν και Μαρξ έχουν διαβάσει κι όταν γύρω τους αλυχτούν τα καπιταλιστικά σκυλιά; Εκτός αν για το ΚΚΕ το όραμα της αταξικής κοινωνίας, όπου οι υλικές απαιτήσεις θα καλύπτονται από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, δεν είναι τίποτα άλλο από ποντικοπαγίδα για προλετάριους. Κι αν ακόμα φοβάται τη στροφή ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, που όλοι τη φοβόμαστε, είναι πολύ πιο εύκολο να την ανακόψει πολεμώντας μέσα από τα τείχη παρά έξω από αυτά. Πώς, άλλωστε, θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε όλοι οι Αριστεροί μια τέτοια εξέλιξη αν αναγκάσουμε τον Αλέξη Τσίπρα να μη βρει άλλο σύμμαχο πέρα από τον ψεκασμένο Π. Καμμένο; Αρκετά λάθη έχει κάνει το ΚΚΕ στην ιστορία του. Είναι κρίμα να προσθέσει άλλο ένα μόνο και μόνο για να κομπορρημονεί στη συνέχεια για την πιθανή αποτυχία τής κυβερνώσας Αριστεράς, την οποία όμως δεν θα έχει κάνει τίποτα για να αποτρέψει... 

 

Εβγαλε "βρόμα" η Ιστορία ότι όχι μόνο δεν ξοφλήσαμε, αλλά ότι την Κυριακή θα νικήσουμε...

Μπορώ να συζητήσω πολιτικά με έναν αριστεριστή, με έναν σοσιαλδημοκράτη, με έναν φιλελεύθερο, με έναν νεοφιλελεύθερο, με έναν συντηρητικό, ακόμα και με έναν φασίστα, φανερό ή κρυφό, αν και με τον τελευταίο η υπομονή μου θα εξαντληθεί γρήγορα. Πώς, όμως, να συζητήσω, για παράδειγμα, με μία "πολεμίστρια τού φωτός", όπως αυτοπροσδιορίζεται υποψήφια του Ποταμιού, ενός κόμματος-παρωδία του οποίου η μόνη ιδεολογική αναφορά είναι η διάσωση του παρόντος συστήματος; Το έχουν ομολογήσει, άλλωστε, κι άλλοι υποψήφιοι του μορφώματος του Στ. Θεοδωράκη πως δεν υπάρχει κανένας ιδεολογικός συνεκτικός ιστός μεταξύ τους. Και πώς να υπάρχει όταν κάτω από την ίδια στέγη φιλοξενούνται νεοφιλελεύθεροι, όπως η Μ. Ξαφά, και καρεκλολάγνοι κεντροαριστεροί της συνευθύνης όπως ο Σπ. Λυκούδης; Σύνθημα του Ποταμιού είναι να τα αλλάξουμε όλα. Συμφωνώ πως πρέπει να αλλάξουμε τα περισσότερα. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, προς ποιά κατεύθυνση. Προς αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τού λαού, όπως προτάσσει η Αριστερά, ή της ελίτ, όπως προωθεί η δεξιά; Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβούν. Η πολιτική είναι ζήτημα επιλογών κι όταν είναι αυτές να γίνουν μπουρδολογίες και γενικότητες δεν έχουν καμία αξία. Τότε αποφασίζεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Και τότε θα φανερωθεί Σταύρε μου αυτό που κρύβεις πίσω από το χαμογελαστό σου πρόσωπο, το σακίδιο και το όλο λαϊφστιλίστικο αμπαλάζ με το οποίο σε έχουν ντύσει οι μιντιάρχες φίλοι σου: πως είσαι ένα απόλυτο τίποτα, χρησιμότατο ωστόσο ως ανάχωμα στον ερχομό τής Αριστεράς στην εξουσία. Τί "κρίμα", όμως, που ούτε το Ποτάμι σου θα μπορέσει να ανακόψει το..ποτάμι τής Ιστορίας, το οποίο στρέφεται στη ριζοσπαστική Αριστερά για την απεμπλοκή του από πολιτικές υποδούλωσης του λαού κι εθνικής ταπείνωσης...

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως αυτοί που μιλούν διαχρονικά για το τέλος των ιδεολογιών και της Ιστορίας είναι εκείνοι οι οποίοι βιοπορίζονται υπηρετώντας το κατεστημένο. Ακόμα και οι απογοητευμένοι Αριστεροί, αυτοί που αισθάνθηκαν προδομένοι από την κατεύθυνση που πήρε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ακόμα και πριν την κατάρρευσή του, δεν παύουν να πιστεύουν και να αγωνίζονται για έναν κόσμο όπου η κοινωνική δικαιοσύνη θα καθορίζει τα συντάγματα και τους νόμους των κρατών. Δεν έχω ακούσει και ούτε πρόκειται να ακούσω φυσικά τον Στ. Θεοδωράκη να μιλά για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου παρά μόνο να βγαίνουν από το θελκτικό για ανικανοποίητες νοικοκυρές στόμα του ατάκες που ένας καλός μαθητής λυκείου χρησιμοποιεί κατά κόρον στις εκθέσεις ιδεών που γράφει στο σχολείο. Τον ακούω, πάντως, να ισχυρίζεται πως δεν θα επιτρέψει να γκρεμιστεί η χώρα, αναφερόμενος φυσικά στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι στους σαμαροβενιζέλους που την γκρέμισαν ήδη. Αρνείται να γίνει υπουργός τού Αλέξη Τσίπρα, μολονότι ο σημερινός αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ναι μεν 40 χρόνων αλλά δεν έχει κυβερνήσει την Ελλάδα 40 χρόνια, ωστόσο δεν έχει πρόβλημα να πιάσει στασίδι στο υπουργικό συμβούλιο του Αντ. Σαχλαμαρά. Γυροφέρνει σε όλη τη χώρα ένα πολιτικό πρόγραμμα κατασκευασμένο από διαφημιστές κι επικοινωνιολόγους και το οποίο συμπεριλαμβάνει έναν αχταρμά ιδεοληψιών που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, από το νεοφιλελευθερισμό έως το νεοφασισμό. Γιατί νεοφιλελεύθερο είναι, για παράδειγμα, να θέλεις ένα μικρό κράτος το οποίο δεν θα μπορεί να ελέγχει εκ των πραγμάτων την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζιτών και γιατί είναι νεοφασιστικό να ζητάς ποσόστωση μεταναστών σε κάθε γειτονιά...

Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα οι απανταχού θιασώτες τής ελεύθερης αγοράς πανηγύρισαν για την πτώση τού ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ενωσης. Θριαμβολογούσαν για το τέλος τής Ιστορίας, πιστεύοντας ότι οι λαοί δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ πια απέναντι σε ένα σύστημα που επιτρέπει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να καρπώνεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Θεώρησαν πως η, δίκαιη αφού επρόκειτο στη ουσία για δικτατορικά καθεστώτα υπό το μανδύα ενός ψευδεπίγραφου σοσιαλισμού, ήττα τού 1989 έβαζε ένα οριστικό τέλος στην πάλη των τάξεων και πως από εκείνο το σημείο και μετά το μεγάλο κεφάλαιο θα εξουσίαζε ασύδοτα στο αιώνα τον άπαντα. Και σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε τα τελευταία 25 χρόνια, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν θεωρείται πια σπάνιο φανατικοί να εισβάλλουν σε σατιρικά έντυπα και να δολοφονούν σκιτσογράφους, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας εγκαταλείπουν τον τόπο τους γιατί η μετα-αποικιακή Δύση βρήκε άλλες μεθόδους για να διαιρεί και να βασιλεύει κι όπου ακόμα και στην ίδια τη Δύση επιβάλλονται πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε οικονομική γενοκτονία τής μάζας. Και ύστερα οι εξουσιαστές απορούν γιατί έχει αναβιώσει ο φασισμός στην Ελλάδα, στη Γαλλία ή στη Μεγάλη Βρετανία ή γιατί στη νότια Ευρώπη οι λαοί επανακτούν την ταξική τους συνείδηση και στρέφονται προς τα Αριστερά για να δουν λίγο φως στην άβυσσο. Την Κυριακή στην Ελλάδα θα νικήσουν οι "ηττημένοι" τής Ιστορίας και θα στείλουν ισχυρότατο μήνυμα ανατροπής και στην Ισπανία που ακολουθεί, κι όχι μόνο. Και τότε τύποι όπως ο Στ. Θεοδωράκης δεν θα έχουν άλλη εναλλακτική από το να επιστρέψουν στα στημένα ρεπορτάζ και στα εστιατόριά τους. Δεν ήταν έτσι κι αλλιώς καμωμένοι για κάτι περισσότερο παρά τα αντιθέτως λεγόμενα στα δελτία των οκτώ...  


 

"Κρας τεστ" για την Αριστερά πώς θα αντιδράσει στον πρώτο συριζαίο Ακη...

Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα βρεθούν και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Τσοχατζόπουλοι, αν κι ο Ακης έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη τής λαμογιάς αν αποδειχθεί ότι έδινε εντολές για την τοποθέτηση βομβών ακόμα και σε φίλους του! Η εξουσία, με τη δόξα και το χρήμα που φέρνει μαζί της, μπορεί να διαφθείρει ακόμα και τις αγνότερες ψυχές, έστω κι αν υποθέσουμε πως όλοι οι συριζαίοι διαθέτουν τέτοιες (που δεν διαθέτουν αρκετοί ανάμεσά τους). Αυτό που προσδοκώ, όμως, από την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι να μην περιμένει μια δεκαετία και βάλε, κι αφού πρώτα ο όποιος δικός της απατεώνας συνταξιοδοτηθεί από την ενεργό πολιτική, ώστε να προχωρήσει στις δέουσες κινήσεις ελέγχου του από τη δικαιοσύνη. Η ατιμωρησία αποτελεί μια από τις σοβαρότερες χαίνουσες πληγές τής ελληνικής κοινωνίας, όπως άλλωστε και η κατόπιν εορτής τιμωρία. Με ποιό ηθικό πλεονέκτημα θα μπορέσει κι ο ΣΥΡΙΖΑ αύριο μεθαύριο να συλλέξει φόρους αν αποδειχθεί ότι έκλεινε τα μάτια σε στελέχη του για τα οποία το τσέπωμα εκατομμυρίων ευρώ ήταν απλώς ένα από τα πολλά "μαύρα μεροκάματα";...

Το παλιό σύστημα επέπλευσε σε ημιθανή κατάσταση την τελευταία πενταετία βασιζόμενο στη συλλογική κι άκριτη ενοχοποίηση που συμπυκνώθηκε στο παγκάλειο σλόγκαν "μαζί τα φάγαμε". Ο Ακης έβγαζε σε ένα 24ωρο όσα ένας διορισμένος στο Δημόσιο χωρίς τα απαραίτητα προσόντα πασόκος σε μια ολόκληρη ζωή αλλά η μιντιακή προπαγάνδα τους ζύγιζε στα ίδια κιλά αμαρτίας. Το ζητούμενο, όμως, από τις 26 Ιανουαρίου και μετά με μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι μόνο να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της σύγχρονης μικρασιατικής καταστροφής, αλλά και να διορθωθούν ελληνικές παθογένειες δεκαετιών, για να μη γράψω αιώνων. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν καταργήσουμε ακόμα και κάποιους από τους ελάχιστους θεσμούς που λειτούργησαν σε αυτήν τη χώρα, όπως είναι το ΑΣΕΠ το οποίο μαθαίνω ότι κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κάνουν παρελθόν. Η αξιοκρατία αποτελεί θεμελιώδη επιλογή ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και περνά μέσα από επίπονες διαδικασίες, όπως η απόλυση των ανίκανων και η αντικατάστασή τους από ικανούς, ανεξαρτήτως κομματικού βιογραφικού, όπου υπάρχουν ανάγκες. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να δει κι άλλα ικανά τέκνα της να μεταναστεύουν στο εξωτερικό γιατί οι θέσεις που αδειάζουν από "γαλάζιους" και "πράσινους κηφήνες" θα καταληφθούν από "αριστερούς" χαραμοφάηδες...

Το βράδυ τής Κυριακής θα είμαι πολύ χαρούμενος γιατί θα έχει δοθεί επιτέλους ένα τέλος σε ένα σαπισμένο σύστημα εξουσίας που τα τελευταία χρόνια τής "ζωής" του κυβέρνησε με τερατώδη ψέματα, απειλές και βία, ψυχική και σωματική. Μπορώ να δικαιολογήσω την ψήφο σε κόμματα όπως το Ποτάμι, το ΚΚΕ ή τους Ανεξάρτητους Ελληνες, μολονότι διατηρώ σοβαρές ενστάσεις για τα κίνητρα και την αποτελεσματικότητά τους. Μου είναι αδιανόητο ωστόσο να πιστέψω ότι θα υπάρξουν άνθρωποι, που θα υπάρξουν δυστυχώς, της καθημαγμένης μεσαίας τάξης ή και φτωχοί οι οποίοι θα ψηφίσουν τους σαμαροβενιζέλους. Πρέπει να υποφέρεις από αυτοκτονικό ιδεασμό ή από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης για να σταυρώσεις ξανά τους επί χρόνια βιαστές σου. Αλίμονο, όμως, αν το νέο σύστημα εξουσίας δεν τολμήσει ρήξεις που ειναι εκ των ων ουκ άνευ για ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ότι ανήκει στη ριζοσπαστική Αριστερά...

Καταλαβαίνω ότι βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα μιας προεκλογικής εκστρατείας κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ξανά σαν ο απόλυτος κακός σε ταινία "Τζέιμς Μποντ". Από την άλλη ελπίζω τα προεκλογικά στρογγυλεμένα λόγια Τσίπρα για θέματα όπως ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας να μην αποτελούν μπούσουλα για τη διακυβέρνησή του. Ολοι μαζί θα φωνάξουμε το βράδυ τής Κυριακής πως "ήρθε η ώρα τής Αριστεράς". Ελπίζω να το πιστεύουμε κι όλοι αυτό και να μην αλληθωρίζουν ορισμένοι ανάμεσά μας προς τη βολική για το νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία...

Ε, ρε γλέντια αν Γιώργος και Βαγγέλης δεν έχουν βουλευτική ασυλία στις 26 του μηνός...

Ο Β. Βενιζέλος κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου είναι δύο άνδρες οι οποίοι ξεσκίζουν ο ένας τις σάρκες τού άλλου για τα μάτια μιας "γυναίκας", της κοινής γνώμης δηλαδή, η οποία όμως δεν θέλει ούτε καν να τους βλέπει μπροστά της. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα ζητώντας από τα εναπομείναντα στελέχη του να αγνοήσουν το κόμμα τού Γ. Παπανδρέου. Καθ' όλη, όμως, τη μέχρι σήμερα εκστρατεία του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σχολιάζει τις κινήσεις τού πρώην αρχηγού του. Κι αυτό είναι λογικό αφού όλοι καταλαβαίνουν ότι αν (αμήν!) το ΠΑΣΟΚ μείνει εκτός Βουλής δεν θα οφείλεται μόνο στην πόλωση που θα οδηγήσει πολλούς ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Ν.Δ., αλλά και στις διαρροές προς ΚΙΔΗΣΟ. Από την άλλη, ο ρεζίλης γυρίζει τη χώρα και υπόσχεται όσα υποσχόταν και το 2009, λες και στο μεσοδιάστημα δεν είχε την ευκαιρία να τα εφαρμόσει κι αντί για μια "Δανία του Νότου", όπως δεσμευόταν, παράδωσε μια "Ζιμπάμπουε του Βορρά". Το ότι σε καμιά δημοσκόπηση δεν ξεπερνά το 3% είναι σημάδι υγείας από την πλευρά των ελλήνων ψηφοφόρων, έστω κι αν θα προσδοκούσα σε ακόμα χαμηλότερα ποσοστά για τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης...

Οι δύο "αταίριαστοι φίλοι" αγωνιούν για την είσοδό τους στη Βουλή κι όχι μόνο γιατί η έλλειψη αυτογνωσίας από την οποία χαρακτηρίζονται τους οδηγεί στο να πιστεύουν ότι είναι χρήσιμοι για τον ελληνικό λαό. Αυτό που τους κάνει να λούζονται με κρύο ιδρώτα όταν μελετούν τις δημοσκοπήσεις είναι ο φόβος τής φυλακής. Ξέρουν και οι δύο καλύτερα από τον καθένα μας τις ποινικές αμαρτίες που βαραίνουν τις πλάτες τους και το μόνο που δεν θέλουν θα είναι να βρεθούν δίχως βουλευτική ασυλία από τις 26 Ιανουαρίου. Το μνημόνιο αποτελεί για την Ελλάδα μια νέα μικρασιατική καταστροφή κι όμως καμιά κυβέρνηση από αυτές που διαδέχθηκαν τον ρεζίλη των Παπανδρέου δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει πώς ενταχθήκαμε σε αυτό. Οχι πως έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές τής Βουλής, αλλά δεν έπρεπε, έστω για τα μάτια τού κόσμου, να συγκροτηθούν ώστε ο λαός να πληροφορηθεί περισσότερα για τις συνθήκες που μας οδήγησαν στην οικονομική γενοκτονία; Αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει ήσυχη τη συνείδησή του και πιστεύει ότι οι πολιτικές αποφάσεις που έλαβε, ακόμα κι αν ήταν λανθασμένες, δεν εμπεριέχουν εγκληματικό δόλο θα όφειλε να είναι ο πρώτος που θα ζητούσε τη διερεύνηση της υπόθεσης κι ο πρώτος που θα κατάθετε. Ο ίδιος, όμως, κρατά σιγή ιχθύος επί αυτού, περιοριζόμενος στο να μυξοκλαίγεται από κανάλι σε κανάλι για το πώς τον έριξαν από την εξουσία...

Οσο για τον Β. Βενιζέλο, αν κάποιος θέλει να τον ψάξει για ποινικές ευθύνες δεν θα ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει, ακόμα και για αδικήματα που δεν έχουν παραγραφεί. Αν τον γυρίσεις ανάποδα θα αρχίσουν να πέφτουν το ένα σκάνδαλο μετά από το άλλο, όπως για παράδειγμα των διευθετήσεων υπέρ συγγενών, όπως ο πατέρας του, και φίλων ,όπως ο Γ. Μπατατούδης, η υπόθεση των υποβρυχίων και οι χειρισμοί του στη λίστα Λαγκάρντ. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος έχει αποδειχθεί "κατσαρίδα" μέχρι σήμερα κι έχει καταφέρει να επιβιώσει στον πολιτικό στίβο, έστω κι ως δεκανίκι τής δεξιάς. Ολα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν κι αν ο Βαγγέλης δεν με πιστεύει ας ρωτήσει τον συντοπίτη του Ακη, τον οποίο αν η δικαιοσύνη λειτουργήσει όπως οφείλει πολύ σύντομα θα τον έχει συγκάτοικο στις φυλακές Κορυδαλλού. Κι όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί είναι όνειρό μου να δω τον ρεζίλη και τον Β. Βενιζέλο στη φυλακή (μακριά από εμένα έτσι κι αλλιώς "λογικές" τύπου κρεμάλας στην πλατεία Συντάγματος), αλλά γιατί η ατιμωρησία τής ελίτ ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. "Αμάρτησες; Κολάζεσαι", που θα έγραφε κι ο Ακης Πάνου, βασικό προαπαιτούμενο για κάθε καθεστώς το οποίο επιθυμεί να λέγεται δημοκρατικό και να τιμά το όνομά του...

Το απερίγραπτο "κάλλος" τής σαμαρικής δεξιάς: επιτίθεται στη σάτιρα πριν ακόμα στεγνώσει το αίμα τού "Charlie"...

Χθες συμπληρώθηκε μία εβδομάδα από την ημέρα που δύο φανατικοί δολοφόνησαν εν ψυχρώ 12 εργαζόμενους της σατιρικής εφημερίδας "Charlie Hebdo". Αυτήν την ημέρα, όμως, διάλεξε η Μ. Σπυράκη για να επιτεθεί στη σάτιρα, αυτήν τη φορά του Λ. Λαζόπουλου, την οποία υποτίθεται πως είχε υπερασπιστεί ως έννοια κι ο Αντ. Σαχλαμαράς συμμετέχοντας στην κυριακάτικη "Σιωπηλή Πορεία" του Παρισιού. Οχι ότι χρειαζόμασταν κι άλλες αποδείξεις για την υποκρισία τής σαμαρικής δεξιάς, αλλά πρόσθεσε το κερασάκι σε μια δύσοσμη τούρτα ο τρόπος που επιτέθηκε στον Λ. Λαζόπουλο η πρώην δημοσιογράφος, η οποία έχει ομολογήσει ότι απόκρυψε την αλήθεια από τον ελληνικό λαό για τις αερομεταφορές χρημάτων, επιλέγοντας η ίδια πόσες δόσεις της θα πρέπει να χορηγούνται στην κοινή γνώμη. Κι αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά η δυσανεξία τής όποιας εξουσίας απέναντι στη σάτιρα. Κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως ένα επιτυχημένο αστείο μπορεί να γκρεμίσει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα ακόμα και τον καλύτερα στημένο προπαγανδιστικό μηχανισμό...

Το στιλ τού Λ. Λαζόπουλου, τουλάχιστον αυτό των τελευταίων χρόνων, δεν με συγκινεί ιδιαιτέρως. Ο συνδυασμός απλοϊκού χιούμορ για τις μάζες με λαϊκίστικες κορώνες υποτιμά το καλύτερο παρελθόν τού κωμικού μας, αποδεικνύοντας ότι κάποια στιγμή όλοι οι δημιουργοί, σπουδαίοι ή ασήμαντοι, στερεύουν και καταφεύγουν σε ευκολίες και σε αναμασήματα παλαιότερων επιτυχιών τους προκειμένου να επιβιώσουν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να βάλουμε φίμωτρο στο στόμα τού Λ. Λαζόπουλου και να το αφήνουμε ανοιχτό μόνο όταν είναι να πει κάτι που θα παινεύει το σπίτι μας. Κι αν ακόμα προσωπικώς τον θεωρώ υπερτιμημένο, τουλάχιστον γνωρίζω από πού έχει κάνει την περιουσία του, σε αντίθεση με πολλούς πολιτικούς μας, η άνετη ζωή των οποίων δεν εξηγείται μόνο από τη βουλευτική τους αποζημίωση...

Είναι υποκριτικό, επιπλέον, η Μ. Σπυράκη να καταγγέλλει μόνο τον Λ. Λαζόπουλο για το ότι έβγαλε τα λεφτά του στο εξωτερικό, το οποίο είναι βεβαίως νόμιμο αν δεν πρόκειται για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος αλλά ελάχιστα ηθικό αν σκεφτούμε όχι βεβαίως την ανάγκη διάσωσης των ελλήνων τραπεζιτών αλλά τους φόρους που χάνει το ελληνικό Δημόσιο. Γιατί η εκπρόσωπος της Ν.Δ. δεν επιτίθεται και σε όλους τους υπόλοιπους εθνικούς μας νταβατζήδες που παριστάνουν τους φιλάνθρωπους και τους πατριώτες, αλλά από την ασφάλεια των φορολογικών παραδείσων όπου έχουν "παρκάρει" τα χρήματα που έχουν αποκομίσει ξεζουμίζοντας το δημόσιο πλούτο κι εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενούς τους, κρατώντας για τους ίδιους τα πολλά και μοιράζοντάς τους το περίσσευμα; Σου θυμίζω, για παράδειγμα, Μαρία πως κι ο Θ. Αναστασιάδης έχει 5.000.000 ευρώ στο εξωτερικό, την προέλευση των οποίων δεν δικαιολόγησε ποτέ. Δεν σε άκουσα, όμως, να λες κάτι εναντίον τού ιδιοκτήτη τής ρυπαροφυλλάδας που ονομάζεται "Πρώτο Θέμα" και η οποία κάθε Κυριακή προσφέρει κι από ένα καινούριο τρομολαγνικό σενάριο σε όσους την αγοράζουν για τα κουπόνια της κι όχι για τη δημοσιογραφική της ποιότητα...

Εύχομαι να μην χρειαστεί να ζήσουμε ως χώρα αυτό που έζησε η Γαλλία την προηγούμενη εβδομάδα και το οποίο πολύ βολικά περιορίσαμε με το χαρακτηρισμό "μουσουλμανική τρομοκρατία". Φοβάμαι, όμως, πως ελλοχεύουν και στην Ελλάδα τόσο οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες όσο και οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα τα οποία οδήγησαν στο μακελειό τού Παρισιού. Δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, πολλούς από αυτούς που σήμερα υψώνουν πανό "Je suis Charlie", να είχαν κάνει το ίδιο πέρυσι και για τον Φίλιππο Λοίζο, ο οποίος καταδικάστηκε για τον "γέροντα Παστίτσιο". Φαίνεται πως η ενόχλησή τους για το σαρκασμό ιερών συμβόλων και προσώπων περιορίζεται μόνο σε αυτά της χριστιανικής θρησκείας. Ο Μωάμεθ μπορεί να γίνεται αντικείμενο σάτιρας, ο Ιησούς όχι κι από αυτήν την θρησκοληψία πηγάζει ο χείμαρρος του φαρισαϊσμού μας, τον οποίο παπαγαλάκια τύπου Σπυράκη εκμεταλλεύονται στο έπακρο προκειμένου η Ν.Δ. να γλιτώσει τον καταποντισμό (η ήττα είναι πλέον βέβαιη) στις 25 Ιανουαρίου...



 



 

Η φωτογραφία δεν είναι από τη "Βενεζουέλα του Τσίπρα", αλλά από την Ελλάδα του Σαμαρά...

Οι ΗΠΑ, κινούμενες εξυπνότερα από ό, τι στο παρελθόν με τη χρήση στρατιωτικής βίας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, έχουν εξαπολύσει το τελευταίο χρονικό διάστημα τον αποκαλούμενο "πόλεμο του πετρελαίου" προκειμένου να γονατίσουν ισχυρούς αντιπάλους τους, κυρίως τη Ρωσία. Θύμα αυτής της πολιτικής αποτελεί και η Βενεζουέλα, η οποία έχει δει την τιμή τού "μαύρου χρυσού" να πέφτει πάνω από το μισό μέσα σε λίγους μόλις μήνες. Αυτό είναι λογικό να έχει συνέπειες και στη ζωή των πολιτών, από τη στιγμή που η οικονομία τής συγκεκριμένης χώρας βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο πετρέλαιο. Αυτό που είναι παράλογο είναι να τη χρησιμοποιεί ο Αντ. Σαχλαμαράς ως αντιπαράδειγμα κι ως φόβητρο πως θα πάθουμε τα ίδια αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία. Μακάρι, όμως, και τα χρήματα που μπαίνουν στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό να καταλήγουν στο ψαλίδισμα της διαφοράς που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς, στη δημόσια παιδεία και υγεία, καθώς και στις υποδομές, όπως συνέβη στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, κι όχι στην αποπληρωμή ενός δημόσιου χρέους που είναι βιώσιμο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα πεθάνουν από την πείνα οι μισοί έλληνες...

Σκεφτείτε να μην είχαν ωφεληθεί οι πολίτες τής Βενεζουέλας όλα αυτά τα χρόνια από τις φιλολαϊκές πολιτικές τού εκλιπόντος ηγέτη τους πώς θα ήταν η κατάσταση σήμερα και σε αυτή τη λατινοαμερικανική χώρα, η οποία μαζί με τόσες άλλες στην περιοχή έχουν νιώσει την τελευταία δεκαετία πώς είναι να διαχειρίζονται οι ίδιες τον πλούτο τους κι όχι οι αμερικανοί μέσω ντόπιων, πολλές φορές δικτατορικώς επιβαλλόμενων, αχυρανθρώπων τού "θείου Σαμ". Κι αφού τα ελληνικά διαπλεκόμενα μίντια μας "βομβαρδίζουν" με τις ουρές έξω από τα σούπερ μάρκετ στο Καράκας, λες και στην Αθήνα δεν καταγράφεται πανζουρλισμός κάθε φορά που γίνεται δωρεάν διανομή τροφίμων, γιατί δεν μας λένε και τί απόγινε η Αργεντινή, την οποία πρόσφατα είχαν χρησιμοποιήσει σαν άλλο σκιάχτρο; Δεν ακούω κατσαρόλες στους δρόμους τού Μπουένος Άιρες να χτυπούν επειδή αρνήθηκε η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες να αποπληρώσει πλήρως τα αρπακτικά των διεθνών αγορών. Φταίει η απόσταση ή το ότι οι αργεντινοί δεν λερώνουν τα βρακιά και δεν "καταπίνουν" τόσο εύκολα την προπαγάνδα όσο οι έλληνες;...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς, εξάλλου, παρουσιάζεται να λησμονεί κάτι πολύ σημαντικό. Οι ΗΠΑ και η Βενεζουέλα είναι δύο ξεχωριστά κράτη, τα οποία διαθέτουν ανύπαρκτες ή έστω τυπικές διπλωματικές κι εμπορικές σχέσεις. Η Γερμανία και η Ελλάδα δεν είναι απλώς δύο χώρες οι οποίες συναλλάσσονται σε εμπορικό επίπεδο σε καθημερινή βάση, αλλά υπό μία έννοια είναι ένα κράτος, αν ληφθεί υπόψη πως μοιράζονται το ίδιο νόμισμα σε οικονομικό επίπεδο και σε πολιτικό ανήκουν στην ίδια διεθνή οντότητα, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Με λίγα λόγια, και γιατί εκεί μας παραπέμπουν τα ανελέητα ψεύδη τού για λίγες ακόμα ημέρες πρωθυπουργού μας, αν η Γερμανία κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα, παρόμοιο με αυτόν των ΗΠΑ στη Ρωσία και στη Βενεζουέλα, θα είναι σαν το Βερολίνο να παρατάσσει τα στρατεύματά του έξω από το Μόναχο, ρισκάροντας όχι μόνο να αφανίσει μια απείθαρχη πόλη αλλά και το ίδιο, προκαλώντας παραλλήλως ένα ευρωπαϊκό ντόμινο που η Ανγκ. Μέρκελ είναι πολύ συντηρητική ως πολιτικός για να μπορέσει να το διαχειριστεί. Κι όποιος πιστεύει ότι παίζουμε το μέλλον τής πατρίδας μας στα ζάρια μάλλον τώρα ξεκινά να διαβάζει βιβλία διπλωματίας και διεθνών σχέσεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα γνώριζε πολύ καλά ότι η παγκόσμια Ιστορία δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια σκακιέρα πάνω στην οποία δεν κερδίζει πάντοτε αυτός που διαθέτει τα καλύτερα πιόνια αλλά εκείνος που αξιοποιεί ό, τι έχει με τον καλύτερο τρόπο. Οπως, δηλαδή, δεν έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις ειδικώς των τελευταίων πέντε χρόνων, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Ας υποθέσουμε ότι η Βενεζουέλα ήταν "καλό παιδί" κι έκανε όλα τα χατίρια των αμερικανών. Σε τί θα ωφελούσε, όμως, αυτό τη ζωή των πολιτών τής χώρας εφόσον ο πλούτος της κατάληγε μπιρ παρά στα χέρια των "γιάνκηδων" με τη σύμπραξη μιας εγχώριας, ελεγχόμενης από ξένους νταβατζήδες και διεφθαρμένης ολιγαρχίας, η οποία θα πλούτιζε ασύστολα σε βάρος των πολλών; Κι αυτό που περιγράφω δεν είναι ένα θεωρητικό σενάριο μιας οργιώδους φαντασίας. Είναι η ιστορία των χωρών τής Νοτίου Αμερικής, οι λαοί των οποίων έζησαν στο πετσί τους επί δεκαετίες κι αιώνες τί σημαίνει να σε κυβερνούν, πολλές φορές με τη χρήση στρατιωτικής βίας, υποτελείς στην Ουάσιγκτον κυβερνήσεις. Αυτή ακριβώς η ανάμνηση, η οποία δεν είναι και τόσο μακρινή, είναι που οπλίζει τους λατινοαμερικανικούς λαούς με υπομονή για να αντιμετωπίσουν και τη νέα ιμπεριαλιστική απειλή. Αργά ή γρήγορα οι τιμές τού πετρελαίου θα ξαναπάρουν την ανηφόρα και η ζωή θα επιστρέψει στην ομαλότητά της στη Βενεζουέλα. Η Ελλάδα, πάλι, βρίσκεται ακόμα ένα βήμα πίσω. Δεν έχει προχωρήσει στην ανατροπή, η οποία θα οδηγήσει και σε ρήξεις τις οποίες δεν πρέπει να φοβάται η πλειονότητα των πολιτών αλλά η ελίτ που σπέρνει τον πανικό πως θα ξεμείνουμε από τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης όταν ήδη πολλά νοκοκυριά έχουν ξεμείνει από τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, στα οποία συμπεριλαμβάνω την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, στη νεοφιλελεύθερη οικονομία τής ελεύθερης αγοράς την οποία τόσο πολύ μας λένε πως πρέπει να ευγνωμονούμε μέσα από τα ερείπια της ζωής μας. Η 25η Ιανουαρίου, πάντως, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή...

   

Κάτω τα χέρια σου από τον μικρό Νικόλα σάτυρε, δεν θα τον κάνεις κι αυτόν άνεργο, σκλάβο ή μετανάστη...

Ακόμα και για κάποιον που έχει περάσει 40 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή, οι τελευταίες ημέρες τής έκτισης της ποινής του είναι οι χειρότερες. Μολονότι ξανοίγεται μπροστά του η προοπτική της ελευθερίας, ή μάλλον γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, όλα γύρω του στο σωφρονιστικό κατάστημα του φαίνονται πιο ανυπόφορα από ό, τι στο παρελθόν, αν και δεν έχει αλλάξει κάτι δραματικώς. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της σχέσης τού ελληνικού λαού με τον Αντ. Σαχλαμαρά. Ξέραμε ότι αντιπαθεί τους ξένους, ότι είναι θρησκόληπτος κι ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τη νέα γενιά, παρά μόνο για τους νταβατζήδες του. Δεν τον περιμέναμε, δηλαδή, να εμφανιστεί στον φράχτη τού αίσχους στον Εβρο, να δηλώσει, σαν να βρισκόταν στην Τεχεράνη, πως δεν θα κατεβούν οι θρησκευτικές εικόνες από τα δημόσια κτίρια ή να γυρίσει το φαιδρό και υποκριτικότατο τηλεοπτικό σποτ με τους πιτσιρικάδες για να καταλάβουμε ποιός είναι. Τώρα, ωστόσο, μένουν λιγότερες από δύο εβδομάδες μέχρι την ημέρα που αυτός ο ακροδεξιός τσαρλατάνος δεν θα είναι πλέον πρωθυπουργός τής πατρίδας μας και δεν αντέχουμε άλλο τόσο σκοταδισμό και μισαλλοδοξία. Πόσω μάλλον όταν αυτές οι παθογένειες δολοφόνησαν 17 ανθρώπους στη Γαλλία μόλις πριν μία εβδομάδα...

Εχω χρόνια να δω παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο στο Ζάππειο, αν και περνώ σχεδόν καθημερινώς από το σημείο όπου ο Αντ. Σαχλαμαράς στόπαρε τη μπάλα και "σούταρε" ψέματα το ένα μετά από το άλλο σε ανήλικους. Κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα τού πόσο μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα ζει ο πρωθυπουργός, μολονότι η τοποθεσία τού διαφημιστικού είναι σχεδόν δίπλα στο Μέγαρο Μαξίμου. Φανταστείτε, δηλαδή, πόσα πραγματικά γνωρίζει ο λεπενίσκος ηγέτης μας για όσα συμβαίνουν στις πιο απομακρυσμένες από την Αθήνα περιοχές τής χώρας μας. Κι αυτό είναι μόνο ένα φάουλ, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία τού "προπονηταρά" μας, απέναντι στη νεολαία κι άλλος ένας "τύμβος" στην υποκρισία. Πάνω από τους μισούς νέους είναι άνεργοι, όσοι εργάζονται στην Ελλάδα αμείβονται με "μισθούς" πείνας κι από προγράμματα ζητιανιάς, όπως τα "voucher", ενώ δεκάδες ή κι εκατοντάδες χιλιάδες, οι πιο πολλοί πτυχιούχοι και με μεταπτυχιακά ή και διδακτορικά, έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό προκειμένου να ζήσουν με αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό...

Την ίδια ώρα, περίπου 700.000 παιδιά υποσιτίζονται, στα σχολεία πολλοί μαθητές δεν έχουν λεφτά για να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι και οι υποδομές παιδικής κι εφηβικής πρόνοιας, περίθαλψης και ψυχικής υγείας υποχρηματοδοτούνται για να μην χάσει η Ανγκ. Μέρκελ ούτε ένα ευρώ από τα υπερκέρδη που αποκόμισε η Γερμανία πάνω στο πτώμα τής ελληνικής οικονομίας. Το ότι, επομένως, με αστεία γραφειοκρατικά επιχειρήματα η κυβέρνηση αποστέρησε το δικαίωμα ψήφου σε 100.000 18άρηδες δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Γιατί ο Αντ. Σαχλαμαράς μπορεί να έπεισε τον πατέρα τού μικρού Νικόλα στη διαφήμιση να τον ψηφίσει. Τον ίδιο τον μικρό Νικόλα, ωστόσο, αποκλείεται. Βλέπετε, ο τελευταίος ενημερώνεται κυρίως από το διαδίκτυο, όπου ο καθένας διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του, κι όχι από την Ολ. Τρέμη, τον Γ. Πρετεντέρη και τον Μπ. Παπαδημητρίου κι αυτό είναι ένα ακόμα πρόβλημα για τους σαμαροβενιζέλους...

Οι έλληνες στην Ελλάδα λιγοστεύουν, όπως έδειξε και η πιο πρόσφατη απογραφή πληθυσμού, και γι' αυτό δεν ευθύνονται οι μετανάστες, όπως πιστεύει ο Αλέφαντος της πολιτικής, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό οι πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια. Πράγματι, το δημογραφικό υπήρχε ως πρόβλημα και πριν τα μνημόνια, αλλά δεν είχε λάβει την έκταση που έχει σήμερα. Κι αν είναι αλήθεια ότι οι γονείς και οι παππούδες μας μεγάλωσαν παιδιά στις ίδιες ή και σε χειρότερες οικονομικές συνθήκες από τις σημερινές, είναι πρόκληση να ζητούμε από τα νέα ζευγάρια να κάνουν κι ένα και δύο και τέσσερα παιδιά και να γίνουν όλα τους λεβέντες για χάρη τού Σαχλαμαρά όταν δεν θα μπορούν να τους προσφέρουν τις στοιχειώδεις "ανέσεις" που απόλαυσαν τα ίδια κατά την ανατροφή τους. Πεθαίνουν περισσότεροι από όσοι γεννιούνται κι αυτοί που βγαίνουν στο ελληνικό φως περιμένουν την ημέρα που θα πάρουν των ομματιών τους και θα φύγουν γι' άλλες, πιο κρύες πολιτείες, όπου όμως θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως αυτό της τακτικής καταβολής αξιοπρεπών αποδοχών και της ασφάλισης, αποτελούν τα εκ των ων ουκ άνευ μιας επαγγελματικής συμφωνίας...

Η "Χιροσίμα" που αφήνουν πίσω τους σε λίγες ημέρες οι σαμαροβενιζέλοι δεν μπορεί να ξαναχτιστεί από τη μια ημέρα στην άλλη. Για να συμβεί όμως αυτό, και το γράφω με σεβασμό στην τρίτη ηλικία που κι αυτή έχει νιώσει στο πετσί της τα τελευταία χρόνια την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, χρειαζόμαστε κυρίως νέα και δυνατά χέρια, όχι τα γέρικα που χειροκροτούν τον Αντ. Σαχλαμαρά και τον Β. Βενιζέλο στις ομιλίες τους σε καφετέριες, σνακ μπαρ και διαμερίσματα. Αυτά τα χέρια που δεν συμβιβάζονται με λίγο ήλιο κι από τα οποία κάποιοι προσπάθησαν να τους στερήσουν το μέλλον και τώρα τα χρησιμοποιούν σαν ντεκόρ στα τηλεοπτικά τους θεάματα. Λίγη υπομονή, όμως, και στις 25 Ιανουαρίου οι μικροί Νικολάδες θα επισφραγίσουν το δίκαιο τέλος των άδικων αγυρτών...   

 

 

Γεμίσαμε από "Charlie" στα λόγια και Le Pen στην ψυχή...

Η ζωή μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις, τις οποίες βεβαίως θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει αν αναλογιζόμασταν το ρόλο που παίζει το ατομικό συμφέρον στις ανθρώπινες επιλογές. Ποιός θα το περίμενε, για παράδειγμα, ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς θα συμμετείχε σε πορεία κατά τής μισαλλοδοξίας; Ή ποιός θα ανάμενε πως ο ΔΟΛ θα έκανε στροφή 180 μοιρών και η "ναυαρχίδα" του, το "Βήμα", θα κυκλοφορούσε χθες Κυριακή με πρωτοσέλιδο για την "ευκαιρία τής Αριστεράς" και με εκτίμηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές με πάνω από 5% διαφορά; Τί έγινε; Ο πρωθυπουργός μας συνειδητοποίησε στα 63 του πως έκανε λάθος όλα αυτά τα χρόνια που ήταν εθνικιστής, ρατσιστής και μισαλλόδοξος και είπε να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες και να δει τον κόσμο πιο ανοιχτόμυαλα; Κι ο Στ. Ψυχάρης αποφάσισε στα βαθιά του γεράματα πως για μια φορά θα πρέπει να αφεθεί ο λαός να ψηφίσει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί, χωρίς τρομοκράτηση και ποδηγέτηση, και πως η κοινωνική δικαιοσύνη έχει μεγαλύτερη αξία από τον προσωπικό πλουτισμό μέσα από την παροχή επικοινωνιακών εξυπηρετήσεων στην ελίτ αυτής της χώρας;...

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί. Αυτό που βλέπουμε είναι μια απέλπιδα προσπάθεια του Αντ. Σαχλαμαρά να γαντζωθεί στην εξουσία και των διαπλεκόμενων να σαγηνεύσουν αυτούς που έρχονται για να την καταλάβουν. Είναι όλοι τους πολύ γέρικα σκυλιά στην ψυχή για να μάθουν νέα κόλπα, γι' αυτό και χρησιμοποιούν όσα γνωρίζουν επί δεκαετίες για να πιάσουν στασίδι και στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο πρωθυπουργός που το μόνο που κατάλαβε από τις δολοφονίες στη Γαλλία είναι πως πρέπει να φτιάξουμε νέους φράχτες τύπου Εβρου, όταν ακριβώς αυτοί οι φράχτες, τα γκέτο κι ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι που οδήγησαν στη σφαγή, δεν είχε κανένα δικαίωμα να συμμετάσχει στη "Σιωπηλή Πορεία" του Παρισιού. Αυτός που εξακολουθεί να αποκαλεί "λαθραίους" και "παράνομους" άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί επιθυμούν μια καλύτερη ζωή από αυτή που τους επιφύλαξαν οι ιμπεριαλιστές της Δύσης είναι ντροπή να παρευρίσκεται σε μια εκδήλωση τιμής με συνθήματα περί ελευθερίας, ισότητας κι αδελφοσύνης. Κι αν οι ευρωπαίοι ηγέτες πιστεύουν ότι με μέτρα όπως οι προληπτικές κρατήσεις θα επιλύσουν το πρόβλημα της τρομοκρατίας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να χώνουν βαθιά το κεφάλι τους στο χώμα για να μην βλέπουν τις συνέπειες των κοντόφθαλμων πολιτικών τους. Κινεζοποιούν την Ευρώπη με άγρια, νεοφιλελεύθερη λιτότητα σε βάρος των πολλών και υπέρ των λίγων και ύστερα αναρωτιούνται γιατί οι πολίτες τους δεν είναι ευτυχισμένοι και "προσφέρουν" σφαίρες ο ένας στον άλλο αντί για λουλούδια. Το αίσθημα της ασφάλειας, όμως, προϋποθέτει ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και πάντως δεν κατακτιέται με περισσότερα μέτρα αστυνόμευσης και καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων. Οποιος πιστεύει το αντίθετο μάλλον είναι τυφλωμένος από το δικό του, ατομικό τζιχαντισμό...

Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα απαντήσει σε όλα αυτά η κυβερνώσα Αριστερά. Θα διατηρήσει, για παράδειγμα, θα επεκτείνει ή θα καταργήσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών; Θα υποκύψει στο φλερτ των διαπλεκόμενων μιντιαρχών; Θα το διαπιστώσουμε από τις 26 Ιανουαρίου κατά πόσο οι ηχηρές προεκλογικές της εξαγγελίες περί σύγκρουσης με το κατεστημένο και υλοποίησης φιλολαϊκών πολιτικών θα γίνουν πράξη, Τις έχουμε ακούσει και στο παρελθόν από άλλους, γι' αυτό ας με συγχωρήσει ο σύντροφος Αλέξης αν πάω στην κάλπη κρατώντας μικρό καλάθι. Αυτό, ωστόσο, που σίγουρα δεν είναι αριστερό είναι να ασκείς κριτική σε μια γυναίκα πολιτικό αναρτώντας γυμνές της φωτογραφίσεις. Η Αντζ. Γκερέκου ή η Ν. Δούνια είναι πολύ πιθανό να μην διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα για να αντιπροσωπεύουν ψηφοφόρους στο Κοινοβούλιο, όπως για παράδειγμα και η Κ. Στανίση. Αυτό, ωστόσο, δεν συμβαίνει γιατί είναι όμορφες ή γιατί έχουν πει σκυλοτράγουδα. Κι αν μη τί άλλο μαρτυρά κομπλεξισμό από την πλευρά των επικριτών τους να τις επιτίθενται με αυτόν τον τρόπο όταν θα μπορούσαν τουλάχιστον να περιμένουν λίγο και να σχολιάσουν τα λεγόμενά τους. Η ομορφιά δεν είναι ελάττωμα. Αντιθέτως, είναι χάρισμα πολύ πιο αντικειμενικώς αποδεκτό σε σύγκριση με την ευπροσηγορία την οποία διαθέτουν πολλοί βουλευτές μας λόγω και του δικηγορικού τους επαγγέλματος. Και στο κάτω κάτω της γραφής αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε μια όμορφη και σε έναν ψεύτη και κλέφτη, νομίζω πως η επιλογή είναι αυτονόητη...

Οπως, βεβαίως, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι στη Βουλή αυτό που έχουμε περισσότερη ανάγκη δεν είναι από την παρουσία καλλονών ή δεινών ρητόρων αλλά από ανθρώπους που πιάνουν την πέτρα και τη στύβουν για το κοινό καλό. Αλλά μάλλον ζητώ πολλά, κρίνοντας από την (μη) ποιότητα αρκετών από αυτούς που είναι υποψήφιοι και σε αυτές τις εκλογές. Ορισμένοι, μάλιστα, αποδεικνύονται αριβίστες ολκής, όπως ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θ. Φορτσάκης, ο οποίος απογοήτευσε με την επιλογή του να εξαργυρώσει τόσο γρήγορα τις καλές υπηρεσίες που παρείχε στην κυβέρνηση με μια εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ., χάνοντας με αυτόν τον τρόπο το ηθικό πλεονέκτημα που όντως διέθετε απέναντι στην αριστερίστικη επαναστατική γυμναστική η οποία συντείνει στην απαξίωση των ΑΕΙ και ΤΕΙ και δεν την ανακόπτει...   




 

SOS: Τζιχαντιστές ζουν ανάμεσά μας στην Αθήνα, ένας τουλάχιστον κρύβεται στο Μαξίμου...

Μόλις την Τετάρτη η μισαλλοδοξία δολοφόνησε στο Παρίσι 12 ανθρώπους. Τί κατάλαβαν από αυτό ο πρωθυπουργός, για 15 περίπου ημέρες ακόμα, της Ελλάδας και πολιτικοί τού βεληνεκούς Αδ. Γεωργιάδη ή Θ. Πλεύρη; Πως φταίνε οι μετανάστες! Απαντούν, δηλαδή, με ρατσισμό, εθνικισμό, μισαλλοδοξία και σκοταδισμό στον ρατσισμό, στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία και στο σκοταδισμό. Και το δυστύχημα είναι ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς και οι ακροδεξιοί όμοιοί του δεν βγάζουν δεκάρικους μίσους μόνο γιατί έχουμε εκλογές και δεν έχουν από πού αλλού να πιαστούν, αλλά το ότι πιστεύουν αυτά που λένε. Απλώς είναι αναγκασμένοι τις υπόλοιπες ημέρες τού χρόνου να διάγουν ένα βίο στον οποίο πρέπει κάπως να μασκαρεύουν τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά τους και να φαίνονται πιο μετριοπαθείς αστοί. Οταν, όμως, συναγελάζονται ομοίους τους ή όταν μένουν μόνοι τους στο υπνοδωμάτιο και συνομιλούν με τον θεό τους δεν έχουν κανένα λόγο να κρύβουν πως η κοσμοθεωρία τους δεν απέχει και πολύ από αυτήν της Χρυσής Αυγής. Οταν, για παράδειγμα, είσαι υπέρ του να ναρκοθετηθούν τα σύνορα δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ταυτοχρόνως πως δεν έχεις καμία σχέση με τους μαχαιροβγάλτες χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Είσαι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτούς, απλώς φοράς κοστούμια και γραβάτες κι όχι μπλουζάκια και φουτεράκια στο χρώμα τού πιο βαθιού σκότους...

Πείτε μου εσείς, που είστε πιο αμερόληπτοι απέναντι στον Αντ. Σαχλαμαρά από τον γράφοντα, τί σχέση έχουν οι φανατικοί τζιχαντιστές που έσπειραν τον θάνατο στη γαλλική πρωτεύουσα με όλους, μα όλους τους μετανάστες που καταφτάνουν στην Ευρώπη από χίλιες μεριές τού πλανήτη. Δεν είναι ούτε καν όλοι τους μουσουλμάνοι, αν υποθέσουμε πως το πρόβλημα της τρομοκρατίας γεννάται από την θρησκεία ή από τη φυλή κι όχι από πολλούς άλλους παράγοντες, όπως η φτώχεια κι ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι οποίοι έχουν τη βάση τους στην άνιση κατανομή τού παγκόσμιου πλούτου. Και τί σχέση έχει η απονομή ιθαγένειας σε ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή ζουν χρόνια εδώ ως νομοταγείς πολίτες με τους φονιάδες τού ISIS; Αν ο Αντ. Σαχλαμαράς θέλει να βρει συσχετισμούς με τη χώρα μας γιατί δεν ρωτά τον κολλητό του φίλο Δ. Μελισσανίδη, πλοίο τού οποίου βομβάρδισαν πριν λίγες ημέρες οι αμερικανοί στη Λιβύη γιατί είχαν βάσιμες υποψίες πως μετάφερε τζιχαντιστές;...

Θα μπορούσα να δεχθώ απόψεις σαν αυτές που εκφράζει ο Αντ. Σαχλαμαράς από κάποιον ο οποίος δεν έχει πάει σχολείο, δεν έχει ταξιδέψει και δεν έχει ζήσει ποτέ μακριά από τη γειτονιά του. Οταν, όμως, χιτλερικές αντιλήψεις εκφράζονται από κάποιον ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και λόγω επαγγέλματος κάθε τρεις και λίγο συναναστρέφεται ξένους τότε μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορώ να καταλήξω: πως αυτός ο κάποιος είναι ένας ηλίθιος φασίστας κι όταν αυτός ο κάποιος είναι πρωθυπουργός τής πατρίδας μου τότε γίνεται επικίνδυνος ηλίθιος φασίστας. Δεν είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό τού φασισμού η γενίκευση, η ταύτιση μιας μειονότητας, όπως είναι οι ακραίοι ισλαμιστές, με την πλειονότητα; Κι αλήθεια, πόσο διαφορετική είναι η προπαγάνδα μίσους τού Αντ. Σαχλαμαρά από την αντίστοιχη του Χίτλερ για τους εβραίους πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Και για τον μεγαλύτερο σφαγέα τού 20ού αιώνα κάποιοι άλλοι έφταιγαν για την ανεργία, τη φτώχεια και την πείνα στη Γερμανία τού μεσοπολέμου και πάντως όχι η Siemens κι άλλες πολυεθνικές που τον χρηματοδοτούσαν. Αντώνη μου, όσο να 'ναι κάτι ξέρεις κι εσύ από Siemens, έτσι δεν είναι;...

Γνωρίζω πολλούς ανοιχτόμυαλους δεξιούς, φιλελεύθερους στην ιδεολογία, οι οποίοι χαρακτηρίζουν ανυπόφορο τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος μετατόπισε τη Ν.Δ. από την κεντροδεξιά στην ακροδεξιά. Μπορεί ο Τ. Μπαλτάκος φαινομενικώς να αποχώρησε και να έκανε δικό του κόμμα για να αποτελέσει ανάχωμα στη διαρροή ψηφοφόρων από τη σαμαρική δεξιά, αλλά οι ιδεοληψίες του είναι πιο παρούσες από ποτέ στο Μέγαρο Μαξίμου και στη Συγγρού. Και πόσο υποκριτικό είναι από την πλευρά τού ΠΑΣΟΚ να κατηγορεί για ρατσισμό τον πρωθυπουργό με τον οποίο συνεργάζεται τα τελευταία τρία χρόνια (από την κυβέρνηση Παπαδήμιου) όταν δικός του υπουργός, ο Χ. Παπουτσής, ήταν αυτός που κατασκεύασε το τείχος τού αίσχους στον Εβρο; Ακόμα και να ήσουν καθαρός νωρίτερα Βαγγέλη μου, που δεν ήσουν, όταν μπλέκεις με τα σκατά δεν μπορείς να παραμείνεις παστρικός. Γι' αυτό είσαι κι εσύ συνένοχος για τη μεσαιωνική Ελλάδα που αφήνει πίσω του ο Αντ. Σαχλαμαράς, κι όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Η απερχόμενη κυβέρνηση, τρίτη πιο μισητή στον κόσμο σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, συνδύασε το νεοφιλελευθερισμό στο οικονομικό πεδίο με το νεοφασισμό στο κοινωνικό, δημιουργώντας ένα δηλητηριώδες μείγμα με το οποίο πότισε τον ελληνικό λαό τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Είναι τόσο σάπιοι, άλλωστε, που κλέβουν ο ένας τις γυναίκες τού άλλου (βλ. Αντζ. Γκερέκου), όπως οι άπληστοι ληστές τής άγριας Δύσης που δεν θεωρούν το μερίδιό τους από τη ληστεία τράπεζας αρκετό κι αλληλοσκοτώνονται για λίγα φράγκα παραπάνω. Γι' αυτό και σε λίγες ημέρες θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει, στην πολιτική κρεμάλα που λέγεται λαϊκή ετυμηγορία...

Ο Ιησούς έκανε σεξ με τη Μαγδαληνή. Μήπως τώρα είμαστε λιγότερο "Charlie", περισσότερο τζιχαντιστές, αλλά πάντα φαρισαίοι;...

Θα ήταν αστείο αν δεν είχε προηγηθεί η άγρια δολοφονία των 12 ανθρώπων τής σατιρικής εφημερίδας "Charlie Hebdo", αλλά εκείνοι που ουρλιάζουν τις τελευταίες ώρες περισσότερο κατά του τζιχαντισμού είναι εκείνοι που του μοιάζουν περισσότερο. Είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε δει στην Ελλάδα (κι εύχομαι να μην το δούμε ποτέ) φανατικούς να εισβάλλουν σε ένα μέσο ενημέρωσης και να σκορπίζουν τον θάνατο. Εχουμε δει, ωστόσο, πολλές περιπτώσεις ταλιμπάν χριστιανών, οι οποίοι με ακραίες και ύπουλες μεθόδους έχουν προσπαθήσει να απαγορεύσουν βιβλία, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις ή έργα ζωγραφικής που θεωρούν βέβηλα. Τί να πρωτοθυμηθώ και τί να πρωτοξεχάσω; Τον πόλεμο που δέχθηκε ο σπουδαιότερος έλληνας συγγραφέας τού τελευταίου αιώνα, ο Νίκος Καζαντζάκης, για τα έργα του, τα οποία μέσα στην "ασέβειά" τους είναι ένας ύμνος στα χριστιανικά ιδεώδη; Τους κινηματογράφους που έπεφταν θύματα βανδαλισμών κατά την προβολή τού "Τελευταίου Πειρασμού"; Τις δικαστικές διώξεις τού Τζίμη Πανούση ή τα επεισόδια στο θέατρο που παιζόταν το "Corpus Christi"; Ναι, εκείνοι που πρωταγωνίστησαν στα ρεσιτάλ μισαλλοδοξίας δεν είχαν καλάσνικοφ στα χέρια και δεν εκτέλεσαν εν ψυχρώ ανθρώπους. Αλλά αν το κριτήριο για να εξαγνίζουμε τον πολιτισμό μας και το επίπεδο της ελευθερίας τού λόγου και της ελευθεροτυπίας στη χώρα μας είναι η σύγκρισή τους αποκλειστικώς και μόνο με την απόλυτη φρίκη τότε κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά. Γι' αυτό και ξαναγράφω αυτό που έχω γράψει πολλές φορές: ο πολιτικός ορθολογισμός αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του καιρού μας γιατί επιβάλλει στο άτομο μια συλλογική ηθική η οποία στην ουσία υπάρχει μόνο στο χώρο τού ιδεατού, διαμορφώνεται από λίγους, επιβάλλεται με διάφορους τρόπους στους πολλούς και η οποία θεμελιώνεται στο πώς θα θέλαμε να είναι κι όχι στο πώς είναι η ανθρώπινη φύση. Κι αυτό από κομπλεξισμό για τις ιδιαιτερότητές μας, τις οποίες αντί να θαυμάζουμε τις δαιμονοποιούμε...

Θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν τραγικό, αλλά πολλοί από εκείνους που αποκαλούν τους μουσουλμάνους συλλήβδην ζώα θα ήταν οι πρώτοι που θα στρατοπέδευαν έξω από το σπίτι ενός έλληνα γελοιογράφου αν είχε δημοσιεύσει σκίτσα του που σατίριζαν τον Ιησού και θα τον περίμεναν να βγει για να τον πετροβολήσουν. Θα μιλούσαν για προσβολή τής πίστης λες κι όλοι πρέπει να έχουμε την ίδια αντίληψη γι' αυτή. Θα έκαναν λόγο για όρια στη σάτιρα τα οποία, τί έκπληξη, θα τα έθεταν οι ίδιοι για λογαριασμό όλων μας, λες και η τέχνη μπορεί να καυχιέται πως τιμά το όνομά της μόνο όταν διυλίζεται μέσα από σωληνάρια επιτροπών λογοκρισίας και ήθους. Το δικό σου ιερό κι όσιο μπορεί να το δικό μου ανίερο. Για κάθε χριστιανό που δεν θέλει να ακούει κακή κουβέντα για τον Ιησού θα υπάρχει ένας κομμουνιστής που δεν θα σηκώνει μύγα στο σπαθί του για τον Μαρξ ή ένας ολυμπιακός που θα πίνει νερό στο όνομα του Τζιοβάνι. Τί είδους αρτηριοσκληρωτικές κοινωνίες θα φτιάξουμε για να μην αισθάνεται κανένας προσβεβλημένος; Τί είδους οργανωμένες πολιτείες θα είναι αυτές που το προσωπικό χιούμορ τού καθενός θα πρέπει να τυγχάνει της έγκρισης της εθνικής νομοθεσίας, της εκκλησίας κι οποιουδήποτε άλλου θεσμού; Αν γράψει κάποιος ότι η Παναγία είναι πουτάνα αυτό την υποβιβάζει στα μάτια ενός πιστού χριστιανού; Γι' αυτόν η Παρθένος Μαρία δεν παραμένει ό,τι ιερότερο; Κι αν ναι, γιατί απαιτεί και τη συμφωνία τού άλλου με τη δική του κοσμοθεώρηση; Και γιατί θα πρέπει ο οποιοσδήποτε γράψει κάτι τέτοιο να αυτολογοκριθεί για να μην θίξει κάποιους άλλους; Κι αν η δική του τιμή θίγεται όταν του απαγορεύεται να εκφράσει μια άποψη η οποία μπορεί να μην είναι η πλειοψηφούσα, γιατί να μην προστατεύσουμε αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος ο ίδιος δεν απαγόρευσε σε κανέναν να αποκαλεί,για παράδειγμα, τον Ιησού θεάνθρωπο; Δεν έχει όμως σημασία πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτός ο κύκλος γιατί είναι έτσι κι αλλιώς εκ γενετής φαύλος...

Θα ήταν ιλαρό αν δεν θρηνούσαμε τόσες αδικοχαμένες ψυχές, αλλά αρκετοί από αυτούς που κατηγορούν σήμερα τους τζιχαντιστές έχουν εξαπολύσει εδώ και χρόνια το δικό τους πόλεμο μίσους σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία δεν έχει για ηγέτη της τον Ιησού. Είναι όλοι τους μικροί θεοί που θέλουν να ορίζουν τί είναι σωστό και τί λάθος, τί μπορεί να εκφέρεται και τί θα πρέπει να είναι απαγορευμένο, μέχρι πού μπορεί κανείς να σπάσει πλάκα και πού θα πρέπει να σταματήσει. Προσωπικώς δεν το βρίσκω αστείο, για παράδειγμα, κάποιος επαγγελματίας να σατιρίζει τη σωματική ή πνευματική αναπηρία κάποιου άλλου. Θεωρώ πως η σάτιρα έχει νόημα όταν "θύμα" της είναι κάποιος που ασκεί κάποιου είδους εξουσία κι όχι όταν σε αυτήν την θέση τοποθετείται κάποιος ο οποίος είναι πιο αδύναμος από τον σατιρικό καλλιτέχνη. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, αυτή η ατομική μου αντίληψη δεν αποτελεί ικανό λόγο για να ζητήσω την απαγόρευση ενός τέτοιου "θεάματος". Μπορώ να το κατακρίνω και να καλέσω κι άλλους να κάνουν το ίδιο και να μην το επιδοκιμάσουν πληρώνοντας ειστήριο για να το δουν. Είμαι, όμως, θνητός και η ευφυΐα μου είναι πεπερασμένη. Δεν κατέχω, δηλαδή, την απόλυτη πνευματική ενόραση που θα μου επέτρεπε να ορίζω στους "φτωχούς τω πνεύματι" με τί θα πρέπει να γελούν και με τί όχι. Κι επειδή ακόμα δεν έχω γνωρίσει κάποιον ο οποίος να διαθέτει αυτό το εύρος αντίληψης, δεν είμαι διατεθειμένος να απαγορεύσω στον οποιονδήποτε να σαρκάσει τον οποιονδήποτε, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται στην ιεραρχική πυραμίδα, ακόμα κι αν είναι ο ίδιος ο θεός...

Πριν, επομένως, πάρουμε το ματσούκι και χτυπήσουμε οποιονδήποτε μουσουλμάνο βρούμε μπροστά μας, είτε κυριολεκτικώς, όπως κάνουν οι ανοιχτά χρυσαυγίτες, είτε μεταφορικώς, όπως πράττουν οι κρυφοί τύπου Αδ. Γεωργιάδη με σχόλια όπως αυτό για τον φράχτη τού Εβρου, ας αναλογιστούμε και οι ίδιοι πόσο διατεθειμένοι είμαστε να υπερασπιστούμε την ελευθεροτυπία ακόμα κι όταν επιτίθεται στα ατομικά μας ιερά κι όσια. Γιατί είναι εύκολο να είμαστε σήμερα όλοι "Charlie" επειδή τα θύματα ήταν άνθρωποι που σατίρισαν το Ισλάμ. Πόσο πρόθυμοι, όμως, θα ήμασταν να βγούμε στους δρόμους για να τιμήσουμε τη μνήμη και το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης ανθρώπων που ενδεχομένως να είχαν σχεδιάσει τον Ιησού να κάνει σεξ με τη Μαγδαληνή; Ας απαντήσουμε πρώτα σε αυτό το ερώτημα και ύστερα, αν μέσα μας ο πολιτισμός έχει υπερνικήσει το φανατισμό, ας βροντοφωνάξουμε με καθαρή τη συνείδησή μας "je suis Charlie"...

Η ριζοσπαστική Αριστερά ντρέπεται σήμερα και για λογαριασμό σου Αλέξη μου...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν είναι ακροδεξιός μόνο στην προεκλογική τακτική, αλλά και στην ψυχή. Γι' αυτό και δεν εκπλήσσομαι από τη μισαλλόδοξη προπαγάνδα νόμου, τάξης κι ασφάλειας που έχει εξαπολύσει τις τελευταίες ημέρες. Είναι και λογικό όταν εσύ αποτελείς το μεγαλύτερο δημόσιο κίνδυνο για τη χώρα να τον ανακαλύπτεις στην ξανθή κουπ Ξηρού ή στους μετανάστες. Εχουμε έναν πρωθυπουργό ο οποίος δεν έχει επιχειρήματα για να στηρίξει τα δυόμισι χρόνια τής πρωθυπουργίας του κι ο οποίος καταφεύγει στη δοκιμασμένη συνταγή τής κινδυνολογίας, της τρομοϋστερίας και του ρατσισμού προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο λαός δεν φοβάται τον Χρ. Ξηρό, τον Ν. Μαζιώτη, τον Ν. Ρωμανό και τους υπόλοιπους αντάρτες πόλης. Δεν συμφωνεί με τις πρακτικές τους, ανάμεσά τους κι ο γράφων, αλλά το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται πριν βγει από το σπίτι του με κατεύθυνση τον ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας, την εργασία-δουλεία του, για να πληρώσει λογαριασμούς ή για να τα βάλει με το γραφειοκρατικό τέρας τού Δημοσίου είναι μήπως τον περιμένει στη γωνία κάποιος "τρομοκράτης" για να τον μπουμπουνίσει. Εχει τόσους άλλους τρομοκράτες με κοστούμια φορτωμένους στην καμπούρα του που οι Ξηροί του φαίνονται παιδάκια με τα κουβαδάκια τους...

Ερήμην, εξάλλου, άλλου έργου ο, για λιγότερες από 20 ακόμα ημέρες, πρωθυπουργός μας περιοδεύει στο φράχτη-τερατούργημα του Εβρου, ο οποίος αποτελεί ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό, ισομεγέθη με την "πράσινη γραμμή" στην Κύπρο ή το τείχος που χωρίζει τους παλαιστίνιους από τους ισραηλινούς. Αυτός ο νεοφιλελεύθερος, ο οποίος δεν έχει πρόβλημα με τα κεφάλαια των μεγαλοεπιχειρηματιών ή των εφοπλιστών να ταξιδεύουν ελεύθερα σε φορολογικούς παραδείσους, είναι υπερήφανος για ένα σύγχρονο τείχος τού αίσχους, το οποίο εμποδίζει την πρόσβαση σε μια καλύτερη ζωή για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ακόμα και στεγνά οικονομικώς να το δει κανείς η συνεισφορά των μεταναστών στην ελληνική οικονομία είναι τεράστια. Αν υπάρχουν, για παράδειγμα, ακόμα πρωτογενής παραγωγή κι ασφαλιστικοί φορείς σε αυτόν τον τόπο το οφείλουμε σε σημαντικό βαθμό στους "παράνομους" που ήρθαν κάποια στιγμή στη χώρα μας. Κι αν αυτή η πατρίδα αποφασίσει να μοιράσει τον πλούτο της ισομερώς, τότε υπάρχει άφθονος χώρος για όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Τότε μόνο οι τσουκνίδες τύπου Σαχλαμαρά, ο οποίος έβαλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή αλλά έκανε την ιδεοληψία της νόμους τού κράτους, θα περισσεύουν...

Κι από την άλλη έχεις έναν υποψήφιο πρωθυπουργό τής Αριστεράς που αντί να συμβάλλει ώστε να βγει ο τόπος από τον σκοταδισμό πηγαίνει σε αγιασμούς υδάτων κι αφήνει περιστέρια να πετάξουν στο φονταμενταλιστικό ελληνικό ουρανό. Κατανοώ ότι ζούμε σε μια κοινωνία που αν πεις πως είσαι άθεος είναι σαν να έχεις ομολογήσει δημοσίως ότι είσαι παιδόφιλος, συζυγοκτόνος και καταχραστής δημόσιου χρήματος μαζί. Η Αριστερά, όμως, Αλέξη μου υποτίθεται πως έρχεται για να εκπολιτίσει αυτήν τη χώρα, όχι για να διαιωνίσει συντηρητικά αντανακλαστικά. Αν είναι να κυβερνήσει με βάση τη διαχειριστική λογική τού "δεν αγγίζουμε ιερές αγελάδες" δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε τους σαμαροβενιζέλους, οι οποίοι είναι άλλωστε και πιο ορίτζιναλ θρησκόληπτοι και καλβινιστές. Δεν είναι ντροπή αλλά επιλογή το να μην πιστεύεις στον θεό, όπως βεβαίως δεν είναι ντροπή και να πιστεύεις. Δεν είναι ντροπή να θέτεις τη στάση πληρωμών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πόσω μάλλον όταν αυτό σου το όπλο κάνει όλο τον πλανήτη να τρέμει. Ντροπή είναι μόνο να μην είσαι υπερήφανος για την ιδεολογία σου, τις επιλογές ζωής που έχεις κάνει και τις πολιτικές σου, εν τέλει να ντρέπεσαι γι' αυτό που είσαι και να δίνεις υπερβολική σημασία στο τί θα πει ο κόσμος. Μπορεί κάποιοι, ακόμα και οι περισσότεροι Αλέξη μου, να πιστέψουν ότι έγινες χριστιανός επειδή σε είδαν δίπλα σε αυτό το απολίθωμα σκέψης που λέγεται μητροπολίτης Σεραφείμ. Η Αριστερά, ωστόσο, που θέλει να βαυκαλίζεται πως είναι ριζοσπαστική και την οποία υποτίθεται πως εκπροσωπείς, αισχύνεται σήμερα και για λογαριασμό σου...

Ας του το πει, επιτέλους, κάποιος που αγαπά τον Γιώργο πως δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον πατέρα του...

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου γεννήθηκε με ένα μεγάλο πλεονέκτημα, το οποίο είναι και το μεγάλο του μειονέκτημα. Είναι γιος κι εγγονός δύο στιβαρών προσωπικοτήτων, γεγονός που του άνοιξε το δρόμο για να γίνει κι ο ίδιος πρωθυπουργός, αλλά που ταυτοχρόνως καθιστούσε από το ξεκίνημα πολύ δύσκολη οποιαδήποτε προσπάθεια να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα. Γι' αυτό και, συνειδητά ή υποσυνείδητα δεν έχει και τόση σημασία, αυτό που οι μέτριες ικανότητές του δεν του επέτρεπαν να ολοκληρώσει δημιουργικά αποφάσισε να το κάνει καταστροφικώς, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του σημάδι στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πάνω στην αγωνία του να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές όχι ως τον "Γιωργάκη" αλλά ως τον "Γιώργαρο" επιχείρησε το άλμα στο κενό, δίχως όμως να έχει τη χώρα προσδεδεμένη και χωρίς αλεξίπτωτο. Το μνημόνιο, ακόμα κι αν δεχθώ ότι δεν ήταν προϊόν σκόπιμης υποδούλωσης της Ελλάδας στον ξένο παράγοντα, αποτέλεσε την απελπισμένη απόπειρα του γιου να φωνάξει στον πατέρα του "νενίκηκά σε Ανδρέα". Μόνο που δεν νίκησε, αλλά ηττήθηκε κατά κράτος. Οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα θυμούνται την εποχή μας και θα τη συγκρίνουν με τραγωδίες όπως η μικρασιατική καταστροφή και η κατοχή. Και γι' αυτόν τον παραλληλισμό ελάχιστοι θα μείνουν για να περιποιούν τιμή στον ρεζίλη των Παπανδρέου...

Κι έρχεται τώρα για να ιδρύσει ένα νέο κόμμα και σαν άλλος φροϊδικός Οιδίποδας να σκοτώσει το κόμμα τού πατέρα του. Είμαι ο τελευταίος που θα λυπηθεί αν μείνει εκτός Βουλής το ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου, μπροστά στο οποίο το ΠΑΣΟΚ του αρχιερέα τής διαπλοκής μοιάζει με σοσιαλιστικό κίνημα. Ο μόνος λόγος, ωστόσο, που ο ρεζίλης δημιουργήσε το παρ' ολίγον ΚΟΔΗΣΟ είναι η εκδίκηση που θέλει να πάρει από το διάδοχό του και, κυρίως, να λύσει τις ιστορικές εκκρεμότητές του με τον πατέρα του. Σαν άλλος "Ξένος" του Αλμπέρ Καμί αφού  δεν γίνεται να αγαπηθεί όπως αγαπήθηκε ο Ανδρέας προτιμά να πεθάνει πολιτικώς μέσα σε κραυγές μίσους τής πλειοψηφίας, η οποία όσο μνήμη χρυσόψαρου κι αν έχει δεν μπορεί να λησμονήσει τόσο εύκολα τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης. Είναι πολύ πιθανό ο Γ. Παπανδρέου να είναι μέλος και της επόμενης Βουλής. Ενδεχομένως, αν και δεν το θεωρώ το πιθανότερο σενάριο, να παίξει ρόλο-κλειδί και για το σχηματισμό τής επόμενης κυβέρνησης. Οταν, όμως, έρθει η ώρα να συναντήσει τον πατέρα και τον παππού του, τί θα τους πει που δεν θα είναι ντροπιαστικό για τον ίδιο; "Διέλυσα τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ, αλλά κάποια στιγμή υπήρξα κυβερνητική τσόντα;..."

Ο ρεζίλης χρησιμοποιεί πάλι όμορφες λέξεις για να καλύψει την ιδεολογική του γύμνια. Από την "πράσινη" ανάπτυξη περάσαμε στο διαφωτισμό και στην ελευθερία, δίχως όμως να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι μεσολάβησε στη διαδρομή και λέγεται μνημόνιο. Κι αν δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του στην ανάγκη για αναδιανομή τού πλούτου, ακόμα και για το "λεφτά υπάρχουν" εφόσον υπάρξει επιτέλους η πολιτική βούληση να αναζητηθούν από αυτούς που όντως τα έχουν και τα κρύβουν σε εξώχώριες εταιρείες ή τα ξεπλένουν με αγορές ποδοσφαιριστών και φιλανθρωπίες, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω πως αυτός που μου τα υπόσχεται κυβερνά, από διάφορα πόστα-ακόμα κι αυτό του πρωθυπουργού-, τα τελευταία τριάντα και βάλε χρόνια. Κι αν μπορεί να γοητευτώ από τις όμορφες κουβέντες τού σαραντάρη Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν έχει δοκιμαστεί στην άσκηση εξουσίας, πώς είναι δυνατό να πέσω σε αυτήν την παγίδα ακούγοντας τον ρεζίλη; Και πώς μπορώ να συμμεριστώ όσους φωνάζουν "Παπανδρέου, Παπανδρέου" στις συγκεντρώσεις του πιστεύοντας ότι βλέπουν μπροστά τους νεκραναστημένο τον ηγέτη τής "Αλλαγής" κι όχι τον αποτυχημένο κανακάρη του; Γιώργο μου, ψυχολόγο χρειάζεσαι που θα σε βοηθήσει, έστω και στα 62 σου, να συνειδητοποιήσεις ότι ήσουν φτιαγμένος για μια μεγάλη καριέρα στο κανόε καγιάκ ή στο μαραθώνιο και πάντως όχι για να συνεχίσεις την οικογενειακή επιχείρηση...

Λίγη τσίπα Φώτη μου: Πρώτα πρόδωσες και μετά ήθελες να επιστρέψεις καβάλα στο...Επικρατείας

Αισθάνομαι ανακούφιση που η ΜΝΗΜΑΡ δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι ελπίζω να μην υπάρξει κάποια νέα ανατροπή. Η κυβερνώσα Αριστερά δεν έχει ανάγκη από ένα καθαρώς οπορτουνιστικό κόμμα, το οποίο υπάκουσε στις σειρήνες τής ελίτ και δέχθηκε να αποτελέσει τον αριστερό φερετζέ σε μια άκρως νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Η ποιότητα των ανθρώπων που στελέχωσαν τη ΜΝΗΜΑΡ φάνηκε από τη στιγμή που ο Φ. Κουρέλης μιμήθηκε τον Γ. Καρατζαφίρερ και κούνησε το μαντήλι στους σαμαροβενιζέλους: οι περισσότεροι τράβηξαν γι' άλλες πολιτείες, όπου πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να διασωθούν και δεν θα χρειαστεί να μπουν στη διαδικασία να δουλέψουν έστω και λίγο στη ζωή τους. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη περίπτωση από τον Σπ. Λυκούδη, ο οποίος εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας με τη ΜΝΗΜΑΡ κι ο οποίος στο παζάρι που έκανε με τον Στ. Θεοδωράκη δεν δεχόταν τίποτα λιγότερο από μια εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Ποταμιού. Περιττεύει, νομίζω, να αναφερθώ και σε άλλους τουρίστες τής Αριστεράς, όπως τον γαμπρό τού Κ. Μητσοτάκη ή τον μεθύστακα που όταν δεν πίνει του σκασμού μυρίζει πανωφόρια γυναικών βουλευτών...

Η τραγικότερη, βεβαίως, περίπτωση από όλες είναι αυτή του Φ. Κουρέλη, ο οποίος συνεχίζει να αμαυρώνει το παρελθόν του. Μόνο τιμή, άλλωστε, δεν του περιποιεί η άρνησή του να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τον τοποθετεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Θεωρώ την πρόταση της Κουμουνδούρου να κριθούν από το λαό όσοι προέρχονται από τη ΜΝΗΜΑΡ λογικότατη. Τί περίμεναν, δηλαδή, στην Αγίου Κωνσταντίνου; Πως η κυβερνώσα Αριστερά θα όφειλε να τιμήσει την αριστερά τής συνευθύνης με τζάμπα εκλογή γιατί αποτέλεσε τσόντα στη συστημικότατη κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ; Θα έπρεπε να την δαφνοστεφανώσει γιατί επιχείρησε ένα αριστερό ξέπλυμα σε πολιτικές που θα έκαναν ακόμα και τη Μ. Θάτσερ να κοκκινίζει από ντροπή; Από πού κι έως πού ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν να δώσει γη και ύδωρ σε ένα...απόκομμα του 0,0000 και κάτι τοις εκατό; Περισσότερες ψήφους θα κερδίσει μη συνεργαζόμενος με τη ΜΝΗΜΑΡ και συνεργαζόμενος με το Κόμμα των Κυνηγών παρά αν έσφιγγαν τα χέρια Αλέξης Τσίπρας και Φ. Κουρέλης. Κι εύχομαι να μην είναι ο τελευταίος η πρόταση της Αριστεράς για Πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά από τις εκλογές. Στον Φ. Κουρέλη αξίζουν τσάι και βουτήματα σε ένα πολιτικό ΚΑΠΗ και πάντως όχι να ανακηρυχθεί ο πρώτος πολίτης τής χώρας...

Ο στόχος για την κυβερνώσα Αριστερά πρέπει να είναι η αυτοδυναμία. Αλίμονο αν μπλέξει σε μια συγκυβέρνηση με ένα ανερμάτιστο κόμμα όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, με το οποίο μπορεί να ταυτίζεται στην κατάργηση του μνημονίου αλλά με το οποίο εκκινεί από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και σε πολύ λίγα άλλα πράγματα μπορεί να υπάρξει μετεκλογική ταύτιση. Είναι και ιστορικώς δίκαιο η Αριστερά, και σε αυτή συμπεριλαμβάνω κι άλλες αριστερές δυνάμεις πέραν του ΣΥΡΙΖΑ μολονότι αυτήν τη στιγμή σφυρίζουν αδιάφορα, να κυβερνήσει όσο γίνεται πιο αυτόνομα προκειμένου στο τέλος να μπορέσει ο ελληνικός λαός να βγάλει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για τα πεπραγμένα της. Και, προπάντων, η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να ντρέπεται για τις θέσεις της. Γιατί είναι κακή, για παράδειγμα, η στάση πληρωμών, η έξοδος από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. (έστω κι αν δεν πρέπει να είναι η πρώτη μας επιλογή και δεν είναι και του ΣΥΡΙΖΑ παρόλη τη μιντιακή προπαγάνδα τής ελίτ περί του αντιθέτου) όταν η άλλη εναλλακτική θα είναι η απόλυτη φωτοχοποίηση του πληθυσμού; Γιατί στο MEGA και στον ΑΝΤ1 δεν μας λένε τίποτα για το τί... δεν έπαθε η Αργεντινή όταν πρόσφατα αρνήθηκε να πληρώσει τα αρπακτικά των αγορών; Για ποιό λόγο είναι κακό σε μια δημοκρατία να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για το αν επιθυμεί ένα τρίτο μνημόνιο; Επιμένω: Αν ο Αλέξης Τσίπρας υποσχεθεί, έστω και τώρα, σύγκρουση με την τρόικα, αίμα και δάκρυα θα έχει πολλαπλα οφέλη, τόσο από τους δανειστές όσο και στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Ακόμα κι αυτό το λούμπεν προλεταριάτο έχει χορτάσει όχι μόνο από φόβο αλλά κι από ελπίδα. Είναι κρίμα, επομένως, και η Αριστερά να του μπουκώνει το στόμα με τροφές από τις οποίες έχει μπουχτίσει...