Αν είμαι αισιόδοξος για το 2016; Δεν έχω περιθώριο να είμαι απαισιόδοξος...

Το 2015 δεν ήταν μια χρονιά την οποία οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα προσπεράσουν δίχως να τη μελετήσουν εξονυχιστικώς. Μέσα σε ένα χρόνο ο ελληνικός λαός έζησε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, ακόμα κι αν δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις δύο βουλευτικές εκλογές ή «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών τής κυβέρνησης της Αριστεράς, η αγωνία για την έκβαση της διαπραγμάτευσης, η απογοήτευση από το τρίτο μνημόνιο επηρέασαν τους περισσότερους. Η ελπίδα, άλλωστε, είναι ένα από τα ισχυρότερα ναρκωτικά. Ήταν, με λίγα λόγια, σαν να ζήσαμε τη χρονιά που μας εγκαταλείπει το ζενίθ ενός μεγάλου έρωτα και το ναδίρ τής φθοράς του μέσα σε 12 μήνες. Όπως κι αν έχει, όμως, στο τέλος τής ζωής του ο καθένας μας δεν θυμάται τα ξερά ηλιοβασιλέματα όπου όλα πήγαιναν με βάση την κανονικότητα αλλά εκείνα τα έντονα, τα παθιασμένα, που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους μέσα στο χρόνο…

Το παρελθόν, ωστόσο, είναι χρήσιμο για να σε βοηθά να εξάγεις συμπεράσματα για το μέλλον, όχι και για να ζεις βουτηγμένος σε αυτό. Οφείλεις να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να τα διορθώνεις στο εδώ και τώρα και να βελτιώνεις τις αδυναμίες σου. Αλίμονο, όμως, αν σπαταλάς το λιγοστό σου καιρό σε αυτόν τον πλανήτη αναρωτώμενος «τί θα γινόταν αν». Ο γράφων δεν σας μιλά αφ’ υψηλού, αφού κι ο ίδιος έχει πέσει πολλάκις σε αυτήν την παγίδα, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. Αν κάτι μπορούμε, εξάλλου, να αλλάξουμε είναι το μέλλον και σε αυτό πρέπει να επικεντρώνουμε τις θνητές μας δυνάμεις. Και το άμεσο μέλλον λέγεται 2016. Οι μαντικές μου ικανότητες είναι αδύναμες για να προβλέψω τί θα γίνει, μολονότι τα σύννεφα φαίνεται πως κρύβουν τον ήλιο. Η Ελλάδα δεν γλίτωσε από τα μνημόνια το 2015, οπότε είναι λογικό η απαισιοδοξία να κυριαρχεί…

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μας επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια να αλλάξουμε τους δυσμενείς σε βάρος μας συσχετισμούς. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία τού τόπου αλλά τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Οσο υφίσταται κοινωνική αδικία είναι χρέος μας να την αντιπαλεύουμε από όποιο μετερίζι έχουμε επιλέξει να περάσουμε τα λίγα χρόνια που μας δίνονται στη Γη. Η συλλογικότητα περνά μέσα από την ατομική ευθύνη, στο ύψος τής οποίας καλούμαστε να φανούμε αντάξιοι. Το 2016 μπαίνει με μια χώρα ηττημένη από πολιτικές που διασφαλίζουν την ηγεμονία των ελίτ σε βάρος των πολλών. Εχουμε διαβεί, ωστόσο, τον κάβο τού «βαρύ χειμώνα τού ‘41», το σκοτάδι είναι λιγότερο πηχτό από όσο μοιάζει διά γυμνού οφθαλμού κι αχνοφαίνεται ένας ήλιος με δόντια, που είναι στο χέρι των λαών τής Ευρώπης να μην τον παραδώσουν βορά στο νεοφιλελευθερισμό, στο νεοφασισμό, στην ταξική υποδούλωση και στην κοινωνική μισαλλοδοξία. Με ρωτάτε αν είμαι αισιόδοξος; Σας απαντώ πως δεν έχω περιθώριο, δεν έχουμε περιθώριο να είμαστε απαισιόδοξοι. Οσο το μέλλον, άλλωστε, παραμένει άγραφο χαρτί είναι στο χέρι μας να το γεμίσουμε με τις ομορφότερες λέξεις και εικόνες…

Υ.Γ.: Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή Χρονιά σε όλους, ο vromostomos επανέρχεται τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου!

Κανένα ιμπέριουμ δεν είναι αθάνατο κι αυτό η Γερμανία όφειλε να το θυμάται...

Η Γερμανία κάνει το λάθος το οποίο έχει κάνει και η ίδια στο παρελθόν, όπως και κάθε άλλη αυτοκρατορία που γνώρισε αυτός ο πλανήτης: πιστεύει ότι το ιμπέριούμ της θα είναι αθάνατο. Γι' αυτό κι εξακολουθεί να συμπεριφέρεται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη τής Ε.Ε. σαν να υπάρχουν μόνο και μόνο για να τη χειροκροτούν στις παρελάσεις της. Εγινε καθαρό τα πεντέμισι χρόνια που διαρκεί η ελληνική κρίση, γίνεται ξεκάθαρο και με την τοποθέτησή της ως προς το προσφυγικό: δέχθηκε στο έδαφός της όσους θεώρησε χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό για τη βιομηχανία της και για τους υπόλοιπους απαιτεί η Ελλάδα να επιτελέσει ένα μικρό θαύμα, συνδυάζοντας την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης των μόνιμων κατοίκων της με την αντίστοιχη για τα ατέλειωτα κύματα προσφύγων και μεταναστών που φτάνουν στα νησιά της ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο. Την ίδια ώρα που το Βερολίνο θωπεύει την Αγκυρα και της μοιράζει δισεκατομμύρια για να πράξει το αυτονόητο, να ελέγξει δηλαδή τους ανθρώπους που επιχειρούν να διαβούν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, κουνά το δάχτυλο στην Αθήνα απειλώντας την με έξοδο έστω από τη Σένγκεν, αφού προς το παρόν τουλάχιστον δεν πέτυχε να μας κλοτσήσει έξω από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε...

Επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά πως για τα δεινά μας ευθυνόμαστε πρώτα και κύρια εμείς οι ίδιοι, οι ηγεσίες μας αλλά κι ως άτομα ξεχωριστά. Η πατρίδα μας, ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε για να δοθεί ένα μάθημα σε όποιον άτακτο θεωρήσει πως υπάρχει άλλος δρόμος από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Κληθήκαμε να πιούμε το δηλητήριο που μας πρόσφεραν σαν φάρμακο και το ήπιαμε, έστω κι αν είναι αλήθεια ότι δεν αξιοποιήσαμε μνημονιακά μέτρα τα οποία θα μας ωφελούσαν να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη. Το μείγμα, όμως, που μας επιβλήθηκε, χαρακτηρίζεται κυρίως από τις δηλητηριώδεις δραστικές ουσίες του κι όχι από τα θρεπτικά του συστατικά...

Μόνο που το 2016 δεν θα είναι 2015: η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι μόνη της στον αγώνα κατά τής λιτότητας. Ήδη, έστω με δειλά βήματα, σε αυτόν συμπαρατάσσονται μαζί της χώρες τού μεγέθους τής Γαλλίας και της Ιταλίας, με την αναμονή θετικών εξελίξεων και στην Ισπανία. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε παραμένει, δίχως αμφιβολία, ισχυρό, όπως συμβαίνει με οποιονδήποτε έχει το χρήμα. Οι σκλάβοι, ωστόσο, αφυπνίστηκαν και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτό σημαίνει διακοπή τής γραμμικής πορείας των γεγονότων...

Το πρώτο "κρας τεστ" μέσα στο νέο έτος για να δούμε πού βρισκόμαστε είναι το ασφαλιστικό. Αν η κυβέρνηση κατορθώσει, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει με δεδομένη την πρόσφατη κατάληξη της μεγάλης διαπραγμάτευσης, να μην υποχωρήσει από την κόκκινη γραμμή της διατήρησης των κύριων συντάξεων στα σημερινά τους επίπεδα θα πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ρήγμα στην ατελέσφορη πολιτική τής εξόντωσης της μεσαίας τάξης. Δυστυχώς σε αυτήν την εθνική προσπάθεια δεν συμμετέχουν αυτοί που ο ελληνικός λαός έφτυσε τρεις φορές μέσα στο 2015. Χρησιμοποιούν αστείες προφάσεις, όπως ότι η επιχειρηματικότητα θα πληγεί ανεπανόρθωτα αν τεθεί μια απειροελάχιστη προμήθεια  στις τραπεζικές συναλλαγές άνω των 1.000 ευρώ, λες κι αν μειωθούν τα χρήματα κι άλλο από τις τσέπες των συνταξιούχων, από τα οποία ζουν ολόκληρες οικογένειες, η κατανάλωση κι άρα η αγορά θα ανακάμψουν...

Στην ουσία, ωστόσο, κι όσο κι αν κραυγάζουν για να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους ότι έχουν λόγο ύπαρξης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, η αντιπολίτευση δεν υπάρχει περίπτωση να τορπιλίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις τής χώρας μας και να έρθει σε αντιπαράθεση με τους εγχώριους και ξένους νταβατζήδες μας. Εκτός αν στόχος των τελευταίων παραμένει το Grexit και τότε κάποιοι στο εσωτερικό λειτουργούν εν είδει "λαγών" ή πέμπτης φάλαγγας. Θέλω να νομίζω από απόλυτη δουλοπρέπεια κι όχι από δόλο...

    

Το μη χείρον...Λεβέντης

Είναι μειοψηφία, όπως απόδειξαν οι εκλογές τού Σεπτεμβρίου, αλλά υπάρχουν ακόμα αρκετοί Αριστεροί οι οποίοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς παίζει χωρίς αντίπαλο στον αγωνιστικό χώρο και γι' αυτό είναι αδιανόητο να μην σκοράρει συνεχώς χωρίς να δέχεται, παραλλήλως, γκολ στη δική της εστία, ακόμα κι αν ο αντίπαλος λέγεται Μπαρτσελόνα. Το ενδεικτικότερο παράδειγμα μέσα στο 2015 της συγκεκριμένης ιδεοληψίας ήταν ασφαλώς η συμφωνία τής 13ης Ιουλίου, η οποία σαφώς και δεν είχε καμία σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τη δέσμευση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των μνημονίων. Τα ερωτήματα, ωστόσο, που θέτει η ίδια η ζωή είναι αβυσσαλέα, ακόμα κι αν δεν ταυτίζονται με τα όνειρά μας. Κι αν η ουτοπία οφείλει να αποτελεί τον τελικό προορισμό για κάθε Αριστερό, ο δρόμος που θα τον οδηγήσει σε αυτή δεν είναι άλλος από το ρεαλισμό να ελίσσεται όταν οι συνθήκες δεν είναι πρόσφορες από το να πηδά ηρωικά αλλά ανώφελα στο γκρεμό... 

Ο Αλέξης Τσίπρας υπόγραψε γιατί αυτή ήταν η προδιάθεσή του από την αρχή και η σκληρή διαπραγμάτευσή του ήταν για τα μάτια τού κόσμου γιατί εκείνος ανυπομονούσε να εφαρμόσει μνημόνιο; Νωρίτερα σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛΛ γιατί πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, ότι οι εβραίοι είναι η μεγάλη πληγή τού πλανήτη κι ότι οι έλληνες είναι ο περιούσιος λαός; Η έξοδος από την Ευρωζώνη σε περίπτωση ρήξης με τους εταίρους θα έσωζε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα προστάτευε τους μικρομεσαίους ή, αντιθέτως, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για το ενδεχόμενο μείωσης των κύριων συντάξεων ή για ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών απλούστατα γιατί δεν θα καταβάλλονταν καν συντάξεις και οι τραπεζικές καταθέσεις θα ήταν αέρας κοπανιστός;...

Ο λαός έτσι κι αλλιώς απάντησε στις 20 Σεπτεμβρίου, με αυτούς που του πρότειναν τον αυτοπυροβολισμό του να επιστρέφουν στα δικηγορικά τους γραφεία ή να κονομάνε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε διαλέξεις στο εξωτερικό, όπου περιφέρουν την αυταρέσκειά τους δίκην τροπαίου γενναιότητας. Οφείλω, ωστόσο, να υπενθυμίσω πως η Ανγκ. Μέρκελ βρισκόταν με το ακουστικό στο χέρι για τη σύγκληση Συνόδου Κορυφής και των 28 κρατών-μελών για να αποφασίσουν Grexit. Αυτό σημαίνει, αν μη τί άλλο, πως η διαπραγμάτευση θα ολοκληρωνόταν στις 13 Ιουλίου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πως ο διαιτητής δηλαδή θα σφύριζε τη λήξη όποια στάση κι αν κρατούσε ο πρωθυπουργός...

Ερχόμενος στο σήμερα, ένα από τα διλήμματα Τσίπρα είναι η πρόσκληση για συμμετοχή στην κυβέρνηση της Ενωσης Κεντρώων. Η ιδέα κάθε άλλο παρά με ενθουσιάζει κι όχι μόνο γιατί ο Β. Λεβέντης παραμένει γελωτοποιός, έστω και μεταμφιέζοντας τη γραφικότητά του με το κοινοβουλευτικό του κοστούμι. Ο ίδιος και το κόμμα του φαίνεται πως βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με τη γερμανική πρεσβεία, τις επιθυμίες τής οποίας είναι κάτι παραπάνω από διατεθειμένοι να εκπληρώνουν, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο η παρουσία τους στη Βουλή θα γίνει διαχρονική...

Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση χρειάζεται "μαξιλαράκια" γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο αριθμός των 153 βουλευτών είναι επισφαλής, ιδίως όταν τα νομοσχέδια που καταφτάνουν είναι δύσκολα. Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανό να κληθεί να επιλέξει να συγκυβερνήσει με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι είτε να συναινέσει στο σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, πιθανότατα με άλλον πρωθυπουργό, είτε να "φλερτάρει" την Ενωση Κεντρώων. Από τη στιγμή που η πολιτική είναι η τέχνη τού εφικτού πολλές φορές καλείσαι να διαλέξεις το μη χείρον, βέλτιστον. Κι αυτό είναι εν προκειμένω ο Β. Λεβέντης. Κι ας αλυχτούν πάλι εκείνοι που κάνουν καριέρα αποκαλώντας σε καθημερινή βάση τον Αλέξη Τσίπρα προδότη, μετρώντας την αριστεροσύνη τους από την ασφάλεια του θεατή των γεγονότων, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας μπύρες, κι όχι από την θέση ευθύνης τού πρωταγωνιστή τους...



  

   

Η Σπάρτη δεν άφησε πίσω της Παρθενώνα, αλλά η Αθήνα δεν τον υπερασπίστηκε γιατί δεν είχε σπαρτιάτες πολεμιστές...

Μόνο προοδευτικό δεν είναι να θες να επιβάλλεις τη δική σου θεωρία περί προοδευτικότητας στους άλλους. Γιατί, για παράδειγμα, κάποιες φεμινίστριες και προοδευτικοί στην θεωρία να μην επιτρέπουν σε μια γυναίκα να στρατευτεί αν το επιθυμεί; Και πού βρίσκεται το παράλογο στην υποχρεωτική στράτευση εκείνων των γυναικών που επιθυμούν να υπηρετήσουν στα Σώματα Ασφαλείας; Αντιθέτως, εκκινεί από υπολανθάνοντα φαλλοκρατικά ένστικτα η αντίληψη πως το ωραίο φύλο δεν μπορεί να κουβαλά όπλο, να εκπαιδεύεται στρατιωτικά ή να συμμετέχει σε ασκήσεις. Η ισότητα των φύλων είτε θα είναι ολική είτε θα παραμένει μόνο στα λόγια...

Την ώρα που η γειτονιά μας φλέγεται, είναι αδιανόητο να πιστεύουμε ότι η πυρκαγιά δεν μπορεί να εξαπλωθεί και στα δικά μας μέρη κι ότι ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο θα την αντιμετωπίσουμε με σοκολατάκια, ρολόγια χειρός και τυριά σαν να ήμασταν στην Ελβετία. Αυτό, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως η σημερινή λειτουργία τού ελληνικού στρατού είναι η ιδανική. Κάθε άλλο. Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωσή του κι αυτό μπορεί να εξειδικευτεί, για παράδειγμα, στη γενική στράτευση για όλους-άνδρες και γυναίκες-στην ηλικία των 18 χρόνων και σε πραγματική στρατιωτική εκπαίδευση έξι μηνών αυστηρώς στην παραμεθόριο...

Με αυτόν τον τρόπο λύνεται, μεταξύ άλλων, το πρόβλημα της χαμηλής στελέχωσης των συνοριακών στρατιωτικών μονάδων και η στρατιωτική θητεία δεν θα αποτελεί χάσιμο χρόνου, αφού αυτός έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι πολύς και θα είναι δημιουργικός από τη στιγμή που δεν θα εξαντλείται στις αγγαρείες και σε ρόλους ορντινάντσας για τους καραβανάδες. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί να μην υπάρχουν και στρατιωτικά λύκεια για όσους επιθυμούν να κάνουν καριέρα στρατιωτικού; Ναι μεν η αρχαία Σπάρτη δεν άφησε πίσω της καλλιτεχνικά έργα παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο Παρθενώνας, αλλά η αρχαία Αθήνα καταστράφηκε γιατί δεν είχε στη διάθεσή της πολεμιστές όπως οι σπαρτιάτες, όπερ σημαίνει πως ο συνδυασμός των προτερημάτων των δύο πόλεων και μόνο αυτός είναι εθνοσωτήριος...

Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι αν θες ειρήνη οφείλεις να προετοιμάζεσαι για πόλεμο κι όσοι δεν το βλέπουν πάνω στο ουτοπικό συννεφάκι τους καλό είναι να το αντιληφθούν το συντομότερο δυνατό πριν πέσουν από αυτό απότομα και γκρεμοτσακιστούν. Οι ανισότητες, άλλωστε, πρέπει να εξαλείφονται σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα. Τα παιδιά των πλούσιων και των φτωχών θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένα να υπηρετούν το ίδιο χρονικό διάστημα και με τις ίδιες υποχρεώσεις σε πόστα τα οποία να ανταποκρίνονται στις ατομικές τους ικανότητες, λαμβανομένων υπόψη βεβαίως κι άλλων προσωπικών παραγόντων, όπως σοβαρά κι όχι σοβαροφανή προβλήματα υγείας...

Σήμερα ο στρατός αποτελεί μια ακόμα μικρογραφία τού ελλείμματος κοινωνικής δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο, με τα πλουσιόπαιδα και τους λοιπούς βυσματούχους να περνούν από αυτόν μόνο για να πάρουν το απολυτήριο και τα "κορόιδα" να χάνουν τον καιρό τους υπηρετώντας στα σύνορα αμόρφωτα κοπρόσκυλα με σιρίτια. Η θεραπεία, όμως, για έναν κακό στρατό σε μια χώρα για την οποία ο πόλεμος δεν είναι άγνωστη λέξη δεν είναι η κατάργηση αλλά η βελτίωσή του. Τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες για σοκολατόπαιδα...

   

Νεοφιλελεύθερος κρατισμός, η διαχρονική ιδεοληπτική "προσφορά" τού μητσοτακέικου...

Αν δώσει κανείς σημασία στη μιντιακή προπαγάνδα, θα πιστέψει ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο κι ο οποίος είναι ο νέος Ελ. Βενιζέλος, ο εθνικός αναμορφωτής δηλαδή που, έστω και στα χαρτιά όπως κι ο "πρωτότυπος", θα δημιουργήσει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Κατανοώ την αγωνία των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης να πετύχουν την πρώτη τους νίκη από το μακρινό 2012: οι απανωτές ήττες τους στις ευρωεκλογές τού 2014, στις δύο βουλευτικές εκλογές τού 2015, στο δημοψήφισμα και η πιο πρόσφατη με την πανωλεθρία Τζιτζικώστα τα έχουν οδηγήσει να πιάνονται από όπου βρουν μήπως και σταυρώσουν μια επιτυχία...

Γι' αυτό και τώρα στοιχίζονται πίσω από έναν υποψήφιο ο οποίος αν είναι ακόμα ελεύθερος και δεν του έχουν φορέσει "βραχιολάκια" οφείλεται στο ότι η αδερφούλα του (αυτή που τώρα ψηφίζει Μεϊμαράκη...κάτι παραπάνω θα ξέρει για τις ικανότητες του αδερφού της) φρόντισε να δραπετεύσουν στο εξωτερικό οι Χριστοφοράκος-Καραβέλας της Siemens. Το "δωράκι" τού τηλεφωνικού κέντρου στο γραφείο τού Κούλη ήταν, άλλωστε, πταίσμα μπροστά στα άλλα "δωράκια" που ο ίδιος και η οικογένειά του έλαβαν διαχρονικά από τη γερμανική εταιρεία...

Για να μην με κατηγορήσετε για σκανδαλολογία-λες και σε αυτήν τη χώρα τα λεφτά φαγώθηκαν από μόνα τους δίχως τη συνδρομή κανενός σκανδάλου-ας εστιάσουμε στην πολιτική διαδρομή τού Κ. Μητσοτάκη. "Στην ποιά;", ενδεχομένως να αναρωτηθείτε, αφού η κυβερνητική θητεία του στα υπουργεία Περιβάλλοντος και Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν άφησε πίσω της κανένα αποτύπωμα πέρα από απολύσεις τής "μαρίδας", η οποία δεν είχε διοριστεί από τον ίδιο και την οικογένειά του τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Αν, βεβαίως, ρωτήσετε τα παπαγαλάκια θα σας απαντήσουν πως οι μεταρρυθμίσεις Μητσοτάκη μπορούν να συγκριθούν μόνο με του Κλεισθένη ή του Καποδίστρια. Αν, πάλι, τους ζητήσετε να σας πουν κάτι συγκεκριμένο, μην περιμένετε άλλη απάντηση από το "έλα βρε αδερφέ, μην στέκεσαι σε λεπτομέρειες"...

Ο Κ. Μητσοτάκης, όσο κι αν θέλει να αποστασιοποιείται από τη φρικαλέα κληρονομιά τού πατέρα του, αποτελεί επάξιο συνεχιστή τής οικογενειακής παράδοσης του νεοφιλελεύθερου κρατισμού: της άγριας λιτότητας, δηλαδή, για τους μη φίλους και της εκμετάλλευσης των δημόσιων πόρων για την ίδια τη φαμίλια και τους φίλους της. Η μητσοτακική υποκρισία χτυπά κόκκινο εδώ και δεκαετίες όταν από τη μία ρητορεύει υπέρ ενός μεγάλου περιορισμού τού κράτους κι από την άλλη πουλά τα ασημικά του σε ημέτερους μπιρ παρά και διορίζει σε αυτό τον οποιοδήποτε από τους χιλιάδες βαφτισιμιούς τής οικογένειας, δίχως βεβαίως καμιά αξιοκρατία...

Για το ότι το ελληνικό Δημόσιο είναι σήμερα αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό ευθύνη αναλογεί και στο μητσοτακέικο, το οποίο όχι μόνο δεν συνέδραμε στην καταπολέμηση των παθογενειών του αλλά πάτησε πάνω σε ρουσφετολογικές παραδόσεις αιώνων. Ο Κ. Μητσοτάκης, επομένως, δεν κομίζει τίποτα καινούριο στην πολιτική, αποτελεί απλώς το νέο "λαγό" τής διαπλοκής στην απελπισμένη της προσπάθεια να γκρεμίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς πριν γκρεμιστεί από αυτή ακόμα και μέσα στον Ιανουάριο. Οι λίστες, άλλωστε, φοροδιαφυγής ολοένα και πληθύνονται...

Υ.Γ.: Καλά Χριστούγεννα σε όλους, ραντεβού την προσεχή Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου!

Ιερώνυμε, άνοιξε και κάνα ευαγγέλιο: "Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν. Διότι ο Θεός είναι αγάπη"...

Αν υπάρχουν θεός, Ιησούς κι Αγιο Πνεύμα θέλω να νομίζω πως θα έχουν ανοιχτές τις πύλες τού παραδείσου για τα ερωτευμένα ζευγάρια ομοφυλόφιλων και κλειστές για τους Ιερώνυμους, τους Ανθιμους, τους Αμβρόσιους και τους Σεραφείμ αυτού του κόσμου. Σε διαφορετική περίπτωση η αγία τριάδα θα είναι μόνο για φτύσιμο, για να μημονεύσω και τα λόγια "αγάπης" τού μητροπολίτη Καλαβρύτων, έστω πέφτοντας στο δικό του χαμηλότατο επίπεδο. Η χώρα μας έκανε, με την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, ένα μεγάλο άλμα προς τον 21ο αιώνα. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα επαινεί την κυβέρνηση της Αριστεράς γι' αυτήν την πρωτοβουλία της με τον ίδιο τρόπο που το πράττει ο σημερινός για την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου που μεταρρύθμισε το οικογενειακό δίκαιο και μετάτρεψε τη γυναίκα σε ισότιμο εταίρο σε ένα γάμο. Οι σκοταδιστές, άλλωστε, των αρχών τής δεκαετίας τού '80 την ίδια πάνω κάτω φρασεολογία χρησιμοποιούσαν με τους σύγχρονους για να πείσουν πως το ωραίο φύλο είναι μόνο για την κουζίνα και την κρεβατοκάμαρα...

Δεν εκπλήσσομαι. Αν μου επιτρέπετε και μια ιστορική υπόθεση, την οποία φυσικά μπορώ να πιθανολογήσω κι όχι να επιβεβαιώσω, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι διάφοροι Ιερώνυμοι θα τάσσονταν στο πλευρό τού Ηρώδη όταν κυνηγούσε τη Μαρία και τον Ιωσήφ και θα βρίσκονταν στο πλευρό τού Αννα και του Καΐάφα όταν καταδίκαζαν τον Ιησού σε μαρτυρικό θάνατο. Αυτοί που ηγούνται της εκκλησίας τής Ελλάδας δεν είναι παρά γραμματείς και φαρισαίοι που διαστρεβλώνουν το λόγο τού αρχηγού τής θρησκείας τους, ο οποίος μιλούσε για αγάπη και καταδίκαζε τη μισαλλοδοξία. Πόσω μάλλον την υποκρισία, όπως για παράδειγμα το να είναι ο μισοί παπάδες ομοφυλόφιλοι αλλά την ίδια ώρα να βγάζουν δεκάρικους λόγους μίσους για τη διαφορετικότητα...

Δυστυχώς, εξάλλου, ο σκοταδισμός δεν αποτελεί "προνόμιο" μόνο των σεσημασμένων ακροδεξιών, τύπου χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Εντοπίζεται ακόμα και στη σταλινική Αριστερά, όπως απόδειξε η στάση τού ΚΚΕ στο νομοσχέδιο. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση έφερε το σύμφωνο συμβίωσης για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, ποιός ο λόγος αυτό να μην ψηφιστεί κι από υποτίθεται Αριστερούς βουλευτές; Κι αν ακόμα αυτό το ζήτημα δεν αφορά την πλειονότητα των ελλήνων, σημαίνει πως ένα σημαντικό πρόβλημα δεν πρέπει να λυθεί επειδή σχετίζεται με μια μειονότητα; Τί είδους αριστερή αντίληψη είναι αυτή; Ούτε, βεβαίως, με τη στάση τού Περισσού εκπλήσσομαι. Στο Σπίτι τού Λαού, άλλωστε, έχουν αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να απομακρυνθούν από τις ανάγκες τής ελληνικής κοινωνίας τού  21ου αιώνα, εξακολουθώντας να πολιτεύονται με επιχειρήματα του 19ου, για να μην γράψω του μεσαίωνα και κατηγορηθώ για αντικομμουνισμό από τους "κλειδοκράτορες" της μαρξιστικής θεολογίας...

Φυσικά, χθες έγινε ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, τα οποία εξάλλου επ' ουδενί είναι δυνατό να τίθενται σε δημοψήφισμα, όπως συνέβη στη Σλοβενία. Η ισότητα ενώπιον του νόμου δεν αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης με τα χυδαιότερα ένστικτα μιας κοινωνίας και είναι υποχρέωση να νομοθετείται, όπου υπάρχουν κενά, από πεφωτισμένες ηγεσίες. Τα επόμενα βήματα πρέπει να αφορούν τον πολιτικό γάμο για τους ομοφυλόφιλους, ευελπιστώντας πως κάποια ημέρα η εκκλησία θα βγάλει τις παρωπίδες της, θα αντιληφθεί την πραγματικότητα και θα επιτρέψει και τον θρησκευτικό γάμο. Επιπλέον, οφείλουμε να δώσουμε το δικαίωμα υιοθεσίας και στα ομόφυλα ζευγάρια, ξεπερνώντας προκαταλήψεις που μπορεί να στοιχειώνουν ακόμα και προοδευτικούς πολίτες...

Οι ετεροφυλόφιλοι δεν διαθέτουν την πνευματική ιδιοκτησία τού "καλού γονέα", όπως βεβαίως ούτε και οι ομοφυλόφιλοι μόνο και μόνο λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Οι αρμόδιες αρχές θα κληθούν, ευελπιστώ σύντομα στο μέλλον, να κρίνουν ποιός είναι κατάλληλος και ποιός όχι  για να γίνει μπαμπάς ή μαμά, χωρίς αναστολές φύλου. Αδυνατώ, άλλωστε, να πιστέψω ότι είναι προτιμότερο για ένα παιδί να μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο από το να έχει για γονείς δύο γυναίκες ή δύο άνδρες. Κι ας μην ανησυχούν οι πολύτεκνοι, αυτό το έθνος δεν θα εκλείψει αν εξισωθούν νομικώς οι γκέι με τους "στρέιτ" παρά μόνο αν υποταχθεί σε εκείνους που το κρατούν αλυσοδεμένο στο σκοταδισμό κι ανάγουν το "κυνήγι μαγισσών" σε εθνικό σπορ...  

Ο Βαγγέλης μετριοπαθής, ο Κυριάκος κεντρώος κι ο Κουασιμόδος ένα κράμα Μπραντ Πιτ και Τζορτζ Κλούνι...

Ολο αυτό το ατέλειωτο χρονικό διάστημα που η ΝΔ πασχίζει να εκλέξει πρόεδρο έχουν ακουστεί πολλά ανέκδοτα. Θα μοιραστώ μαζί σας τα καλύτερα: ο Β. Μεϊμαράκης, ο οποίος έδερνε Αριστερούς στα νιάτα του, είναι μετριοπαθής. Το γεράκι τού νεοφιλελευθερισμού Κ. Μητσοτάκης είναι κεντρώος, ο βασιλικός Απ. Τζιτζικώστας κομίζει το νέο στην πολιτική κι ο ακροδεξιός εθνικός μας καραγκιοζάκος είναι φιλελεύθερος. Είναι, βεβαίως, δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται όπως γουστάρει. Καλό είναι, ωστόσο, και οι επιμέρους θέσεις του να συμβαδίζουν με το γενικό προφίλ που θέλει να καλλιεργήσει. Σε διαφορετική περίπτωση τί άλλο από έμμεση παραδοχή του λαθεμένου των ιδεοληψιών τους είναι η τάση των υποψηφίων προέδρων τής Νουδούλας να παρουσιάζονται στο πόπολο διαφορετικοί από ό,τι είναι στην πραγματικότητα;...

Το θετικό από την εκλογική διαδικασία τής Κυριακής, πέρα από το ότι δόθηκε στους μισούς συνταξιούχους σε σχέση με το 2009 η δυνατότητα να κάνουν κάτι διαφορετικό από μια βόλτα στο ΚΑΠΗ ή στο καφενείο, ήταν πως απομονώθηκαν τα ακροδεξιά στοιχεία που ήθελαν να ποδηγετήσουν τη ΝΔ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Τζιτζικώστα-Γεωργιάδη, αλλά και στον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος και είχε επενδύσει πάνω τους την έμμεση επιστροφή του στο προσκήνιο. Ο Απ. Τζιτζικώστας οργάνωσε μια προεκλογική εκστρατεία των ευκολομάσητων τσιτάτων, θέλοντας να πείσει πως είναι μεταρρυθμιστής κάνοντας παρέα με τους σκοταδιστές μητροπολίτες Ανθιμο και Σεραφείμ. Το μεγαλύτερο κάζο, πάντως, υπέστη ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος ήταν εκείνος ανάμεσα στους υποψηφίους που επιχείρησε περισσότερο από τους άλλους να αναμοχλεύσει εμφυλιοπολεμικά μίση, δαιμονοποιώντας την Αριστερά. Ευτυχώς οι νεοδημοκράτες απόδειξαν με την ψήφο τους πως είναι άλλο πράγμα να είσαι γελωτοποιός και διαφορετικό να θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός...

Χαμένη βγήκε και η διαπλοκή, η οποία είχε στηρίξει πολλά στον Απ. Τζιτζικώστα και τώρα παίζει τα ρέστα της προμοτάροντας τον Κ. Μητσοτάκη. Γι' άλλη μια φορά ο ελληνικός λαός απόδειξε ότι η MEGAλη προπαγάνδα των καναλιών φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν οι ινστρούχτορές τους. Τις προηγούμενες ημέρες, για παράδειγμα, παρακολουθούσαμε το ένα ρεπορτάζ μετά από το άλλο για την τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα-Καραμανλή λίγες ώρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου, την οποία τα μιντιακά παπαγαλάκια παρουσίαζαν σχεδόν ως πολιτική εκτροπή! Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε ένα τηλεφώνημα από έναν πρώην πρωθυπουργό στον νυν να θεωρηθεί παρέκκλιση από τη συνταγματική κανονικότητα. Φυσικά, αν παρόμοια κλήση έκαναν ο Γ. Μπόμπολας ή ο Στ. Ψυχάρης όλα θα ήταν όμορφα κι ωραία...

Οπως κι αν έχει, η ΝΔ είναι παγιδευμένη ανάμεσα σε έναν μη εκλέξιμο πρωθυπουργό, όπως άλλωστε αποδείχθηκε το Σεπτέμβριο, δηλαδή τον Β. Μεϊμαράκη, κι έναν ακραιφνή νεοφιλελεύθερο, τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος όταν ήταν υπουργός απόλυσε μόνο εκείνους που βρίσκονταν στον πιο αδύναμο κρίκο τής τροφικής αλυσίδας και τους οποίους δεν είχε διορίσει ο ίδιος και η οικογένειά του. Θα θεωρήσω, πάντως, μεγάλη έκπληξη τη μη εκλογή Μεϊμαράκη, αν ληφθεί υπόψη πως η ΝΔ παραμένει το μαγαζάκι των Καραμανλήδων, οι οποίοι επιθυμούν ένα μεταβατικό πρόεδρο μέχρι να αναλάβει την ηγεσία ο νεαρότερος εκπρόσωπος της δυναστείας, ο βουλευτής Σερρών Κ. Καραμανλής, και με την προϋπόθεση πως ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει φθαρεί σε τέτοιο βαθμό ώστε οι επόμενες εκλογές να είναι τουλάχιστον ντέρμπι. Η "γενναία" ιστορία των Καραμανλήδων, άλλωστε, έχει αποδείξει ότι σιχαίνονται να δίνουν αμφίρροπες μάχες...   

   

Τώρα...Podemos να αλλάξουμε την Ευρώπη

Ανατριχιάζω κάθε φορά που επιστρέφει στο μυαλό η εικόνα των Χριστιανοδημοκρατών οι οποίοι επευφημούσαν τον Β. Σόιμπλε ύστερα από την αγιογραφία του που εκφώνησε η Ανγκ. Μέρκελ στο συνέδριο του κυβερνώντος τη Γερμανία κόμματος. Οι δύο άνθρωποι που ευθύνονται για τη διάλυση του όποιου ευρωπαϊκού οράματος, ο πολιτικοί που συνδυάζουν το στυγνό νεοφιλελευθερισμό στο οικονομικό πεδίο με την απανθρωπιά στο προσφυγικό χειροκροτούνταν με ενθουσιασμό εφήβου από ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους...

Αν, όμως, την προηγούμενη εβδομάδα με είχε πιάσει απελπισία για το πού οδεύει η Ευρώπη, ήρθαν τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών να μου αναπτερώσουν το ηθικό. Ναι μεν οι Podemos δεν είναι πρώτο κόμμα, αλλά υπάρχουν οι προϋποθέσεις να σχηματιστεί και στην Ισπανία, όπως στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, αριστερή κυβέρνηση. Αν, μάλιστα, συνυπολογιστεί πως στη Γαλλία και στην Ιταλία Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι αντιστοίχως έχουν εναντιωθεί δημοσίως, έστω κι όχι με την απαραίτητη πυγμή, στον οικονομικό ιμπεριαλισμό τού Βερολίνου, τότε μπορεί κανείς να μιλά για μια πολιτική άνοιξη στον ευρωπαϊκό νότο μέσα στο καταχείμωνο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαναγκαζόταν σε οδυνηρό συμβιβασμό κι αν η Βενεζουέλα δεν έπεφτε θύμα τής πετρελαϊκής κρίσης, ενδεχομένως οι Podemos να ήταν σήμερα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στη ζωή, ωστόσο, παίρνεις ό,τι σου δίνει και με αυτό προσπαθείς να κάνεις θαύματα. Αυτό επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας στην Ελλάδα και κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και τους συντρόφους του, οι οποίοι διέλυσαν το δικομματισμό στην πατρίδα τους, αποδεικνύοντας ότι φυσά άνεμος δημοκρατικής αλλαγής, αν όχι σε όλη την Ευρώπη, όπου σε κάποιες χώρες η ακροδεξιά έχει πάρει τα ηνία, τουλάχιστον στη Μεσόγειο...

Αρκεί να δει κανείς τη φάτσα τής καγκελαρίου τής Γερμανίας όταν της μιλούσε ο υποτακτικός της Μ. Ραχόι για τη σοβαρή πιθανότητα οι Podemos να ήταν δεύτερο κόμμα για να καταλάβει κανείς πως ακόμα κι αυτοί που μοιάζουν γίγαντες στέκονται εν τέλει σε πήλινα πόδια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κατάφερε μόνος του μέσα στο 2015 να νικήσει την ξετσιπωσιά τής νεοφιλελεύθερης ζούγκλας. Η γη, ωστόσο, δεν σταματά να γυρίζει στις 31 Δεκεμβρίου και το 2016 ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς...

Βρισκόμαστε, πάντως, ακόμα στην αρχή τής απόπειρας στροφής τού ευρωπαϊκού καραβιού σε πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Ακόμα, εξάλλου, δεν έχει σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση στην Ισπανία. Την ώρα, ωστόσο, που τη Γηραιά Ηπειρο διαφεντεύει η γερμανική καλβινιστική υποκρισία και στις πιο πλούσιες χώρες της-μαζί με εκείνες του πρώην ανατολικού μπλοκ- αποκτούν πλειοψηφικό ρεύμα ακροδεξιά, μισαλλόδοξα, νεοφασιστικά κόμματα, το βάρος τής ιστορικής ευθύνης που πέφτει στους "ώμους" των αριστερών κομμάτων τού νότου είναι τεράστιο.

Αν όχι αυτά, τότε ποιοί θα τερματίσουν την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση μιας ευρύτερης της οικονομίας προοδευτικής ατζέντας; Με το τέλος αυτής της δεκαετίας συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που η θατσερική ιδεοληψία γκρέμισε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Δεν νομίζετε κι εσείς πως "enough is enough", που θα έλεγε και η "σιδηρά κυρία" της Μεγάλης Βρετανίας αν ζούσε σήμερα;...  



 

Τα...Ρίχτερ είναι εγκληματικά μόνο όταν γκρεμίζουν σπίτια

Μια χώρα που κυνηγά απόψεις ιστορικών είναι μια χώρα που δεν είναι και πολύ σίγουρη για την Ιστορία της. Ο γερμανός ιστορικός Χ. Ρίχτερ διώκεται ποινικώς, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο τού 2014, γιατί σε βιβλίο του αναφέρει πως και οι Κρητικοί προχώρησαν σε βιαιότητες κατά τη Μάχη της Κρήτης και πως, στην ουσία, οι Γερμανοί "αναγκάστηκαν" να καταφύγουν στη μέθοδο των αντιποίνων. Προφανώς μια τέτοια θέση πρέπει να γίνει αντικείμενο πολύωρων συζητήσεων και, επίσης προφανώς, θα οφείλαμε να διερευνήσουμε και τυχόν σκοπιμότητες που ενδεχομένως να κρύβονται πίσω από το πόνημα Ρίχτερ. Μόνο που όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν σε επιστημονικά συνέδρια ή διά μέσου του Τύπου και, πάντως, όχι σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Κι αυτό ισχύει, για παράδειγμα, και για τις τοποθετήσεις τού Ν. Φίλη γύρω από την ποντιακή γενοκτονία...

Ας υποθέσουμε πως ο Χ. Ρίχτερ έγραψε ό,τι έγραψε γνωρίζοντας ότι αυτά είναι ψέματα. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση η απάντηση μιας ακομπλεξάριστης κοινωνίας δεν μπορεί να είναι η ποινική καταδίκη του. Φυσικά και υπάρχουν όρια και σε μία δημοκρατία για το τί είναι επιτρεπτό να πράττει ο οποιοσδήποτε, αλλά στο επίπεδο των ιδεών και της Ιστορίας η αντιπαράθεση δεν είναι δυνατό να διεξάγεται με βάση τον ποινικό κώδικα. Οποιος θεωρεί εαυτόν θιγμένο έχει κάθε ευχέρεια να προσκαλέσει-προκαλέσει τον όποιο αρνητή σε μια δημόσια αντιπαράθεση όπου θα κατατίθενται επιχειρήματα ένθεν κακείθεν. Ο Χ. Ρίχτερ θα είχε υπερβεί τα δημοκρατικά όρια αν επιχειρούσε με τη βία να μεταλαμπαδεύσει τις απόψεις του. Κι αυτή είναι,  άλλωστε, η ουσιώδης διαφορά με την περίπτωση της Χρυσής Αυγής: οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν πρέπει να καταδικαστούν, αν καταδικαστούν, για το ότι λατρεύουν τον Χίτλερ ή γιατί μισούν τους μετανάστες αλλά επειδή προσπάθησαν να εφαρμόσουν τις ιδεοληψίες τους ασκώντας και βία...

Σε αυτό το πλαίσιο, οι διάφοροι νόμοι, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, που ποινικοποιούν την άρνηση ολοκαυτωμάτων, γενοκτονιών ή οποιωνδήποτε άλλων κοινών ιστορικών παραδοχών πρέπει να καταργηθούν εδώ και τώρα. Δεν προστατεύεται με αυτόν τον τρόπο η μνήμη θυμάτων αποκρουστικών εξοντώσεων. Οι απόγονοι των Ποντίων που εξολοθρεύτηκαν από τον Κεμάλ ή των Κρητικών που έδωσαν τη ζωή τους για να μην καταληφθεί το νησί τους από το ναζισμό έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν κάθε απόπειρα παραχάραξης της Ιστορίας και ξεπλύματος τερατουργημάτων προκειμένου να υπενθυμίζουν στην οικουμένη την θυσία των προγόνων τους. Οι ήρωες, εξάλλου, δεν χρειάζονται δικαστικές αποφάσεις για να δικαιώνονται, αλλά οι αγώνες τους να αποτελούν πηγή έμπνευσης για όσους ακολουθούν...



 

Τώρα οι Δούρειοι Ιπποι κυκλοφορούν και σε πλωτή εκδοχή...

Η αναγνώριση πως τα ελληνικά είναι κι ευρωπαϊκά σύνορα αποτελούσε πάγιο αίτημα των κυβερνήσεών μας. Τότε γιατί σήμερα εναντιωνόμαστε, κι εν πολλοίς δικαιολογημένα, στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνοροφυλακής-ακτοφυλακής με δικαίωμα μονομερούς επέμβασης και σε ελληνικό έδαφος ή θάλασσα; Είναι πολύ απλό: γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των ελλήνων στην Ευρώπη. Ναι μεν οι περισσότεροι εξακολουθούμε να θεωρούμε πως η Ελλάδα ανήκει στη Γηραιά Ηπειρο κι όχι στη Ρωσία, στις ΗΠΑ ή στην Κίνα, ωστόσο ο τρόπος που οι εταίροι μας χειρίστηκαν την ελληνική κρίση απογοήτευσε κι αρκετούς από εκείνους που μέχρι πρότινος δεν αγχώνονταν ιδιαιτέρως για το γραφειοκρατικό κράτος των Βρυξελλών. Πώς να μην φοβόμαστε, για παράδειγμα, απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας έναντι των τούρκων όταν η ηγέτιδα δύναμη Γερμανία τα έχει δώσει όλα στον "σουλτάνο" Ερντογάν με αφορμή το προσφυγικό;...

Με αφορμή το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που αψηφούν ακόμα και το βαρύ χειμώνα προκειμένου να φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, αναδεικνύεται το θεμελιώδες ερώτημα αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη ή όχι, αν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε εθνική κυριαρχία ώστε να λάβει σάρκα κι οστά το μεγαλεπήβολο όραμα της πολιτικής ένωσης. Κατ' αρχήν δεν είμαι αντίθετος, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι από το ανακάτεμα στο μπλέντερ δεν θα χαθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ευρωπαϊκού λαού στο όνομα μιας αστήρικτης από την Ιστορία ομογενοποίησης. Για να αποδειχθεί, ωστόσο, σοβαρό ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι δυνατό να βασιστεί στη λογική των αφεντικών και των δούλων, στην πεποίθηση ότι κάποιοι πρέπει κυρίως να δίνουν μέχρι εξαθλίωσής τους και κάποιοι άλλοι κατά βάση να παίρνουν, έστω κι αν παρουσιάζονται ως αλληλέγγυοι δωρητές. Απαιτείται απίστευτο θράσος από την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα για να δείχνει με το δάχτυλο τη μικρή Ελλάδα των σοβαρότατων οικονομικών προβλημάτων για το ότι δεν έχει επιλύσει μόνη της το προσφυγικό ζήτημα για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, που την ίδια ώρα όχι μόνο αρνείται ποσοστώσεις αλλά χτίζει και τείχη...

Στο επίπεδο, επομένως, της θεωρίας η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή είναι μια πολύ καλή ιδέα. Στην πράξη, όμως, κρύβει πολλές παγίδες, κυρίως επειδή εκείνοι που πρωτοστατούν στη δημιουργία της, δηλαδή οι γερμανοί, όχι μόνο τα έχουν κάνει πλακάκια με τον τουρκικό παράγοντα αλλά και γιατί δεν κρύβουν το διακαή τους πόθο να καταρρεύσει η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε δεν πρόκειται να της συγχωρήσουν ποτέ την αντίσταση που επέδειξε στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, ακόμα κι αν τώρα ψηφίζει και υλοποιεί μνημονιακά μέτρα με μεγαλύτερη συνέπεια από τους προκατόχους της. Πρόκειται, αν θέλετε, για ζήτημα προσωπικού πρεστίζ τόσο της καγκελάριου όσο και του υπουργού της των Οικονομικών (ή, μήπως, συμβαίνει το αντίστροφο;). Γι' αυτό και τη δεδομένη χρονικό περίοδο τουλάχιστον η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή θυμίζει πιο πολύ Δούρειο Ιππο παρά ασπίδα προστασίας των εθνικών μας συμφερόντων. Εύχομαι να έχουν γνώση οι φύλακες...  

  

 

Της κοντής Νουδούλας ο Λαζόπουλος της φταίει...

Μην αμφιβάλλετε πως αυτή η Βουλή έχει πολύ μέλλον κι ας ψηφίστηκαν και τα δεύτερα προαπαιτούμενα από μόλις 153 βουλευτές. Ακόμα κι αν στα πολύ δύσκολα που έρχονται το Φεβρουάριο-δηλαδή στο ασφαλιστικό και στο αγροτικό- δεν υπερψηφίσουν κάποιοι βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛΛ θα βρεθούν οι απαραίτητες ψήφοι από την αντιπολίτευση, η οποία τώρα βεβαίως τις αρνείται γιατί σε διαφορετική περίπτωση καλύτερα να κλείσουν άμεσα το μαγαζί, να αλλάξει το πολιτειακό καθεστώς και να ονομαστεί τσιπρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η κυβέρνηση διαθέτει πολλά "μαξιλαράκια", τα οποία μάλιστα δεν θα χρειαστεί καν να βάλει στο υπουργικό συμβούλιο για να στηρίξουν δύσκολα νομοσχέδια. Ποιός πιστεύει ότι ο επόμενος αρχηγός τής ΝΔ, αν καταφέρει ποτέ να τον εκλέξει, η Φώφη, ο Σταύρος κι ο κυρ Βασίλης θα τολμήσουν να πουν "nein" στη φράου Μέρκελ και στον χερ Σόιμπλε; Δεν το έκαναν πεντέμισι χρόνια, είναι πολύ αργά γι' αυτούς να το κάνουν τώρα...

Ποιός μπορεί να υπερασπιστεί τα περισσότερα από τα μνημονιακά μέτρα σε βάρος τής τσέπης των μικρομεσαίων ή το ξεπούλημα, για παράδειγμα, των περιφερειακών αεροδρομίων; Ούτε στην κυβέρνηση το πράττουν άλλωστε. Μολονότι, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του γνωρίζουν ότι αυτήν τη στιγμή παίζουν μπάλα μόνοι τους στο πολιτικό σκηνικό έχουν την πρόνοια να τρέχουν ένα παράλληλο πρόγραμμα το οποίο, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, μπορεί να εξωραΐσει μια δυσμενή κατάσταση. Το κοινωνικό νομοσχέδιο που εισάγεται στη Βουλή δεν είναι κάτι παραπάνω από παρηγοριά στον άρρωστο, δείχνει ωστόσο την κυβερνητική βούληση να αποκατασταθούν αδικίες όταν κι αν ξεφύγουμε από τη μέγγενη των μνημονίων. Εκεί, πάντως, που γίνεται σοβαρότερη προσπάθεια είναι στη σύλληψη του παράνομου πλούτου και στο σπάσιμο αποστημάτων διαφθοράς τα οποία είχαν γιγαντωθεί εξαιτίας τής ενοχής-συνενοχής προηγούμενων κυβερνήσεων. Η έφοδος στη UBS και η κάθαρση στο ΚΕΕΛΠΝΟ, το οποίο λειτουργούσε ως κέντρο ξεπλύματος βρόμικου χρήματος με αποδέκτες τους γνωστούς διαπλεκόμενους και γι' αυτό τώρα τα διαπλεκόμενα μίντια ουρλιάζουν για την αντικατάσταση διεφθαρμένων διοικητών νοσοκομείων, αποτελούν μόνο τα πιο πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα...

Φυσικά πρέπει να πραγματοποιηθούν πολύ περισσότερα. Για να γίνει, ωστόσο, αυτό η χώρα χρειάζεται κι αξιωματική αντιπολίτευση. Οσες καλές προθέσεις κι αν έχει ο Αλέξης Τσίπρας, αν εξακολουθεί να τρέχει μόνος του κάποια στιγμή είναι δεδομένο ότι θα χάσει το κίνητρό του. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ακόμα κι αν η ΝΔ εκλέξει αρχηγό την Κυριακή θα της πάρει πολύ καιρό για να πιάσει επαφή με την πραγματικότητα. Τί προκοπή να περιμένεις, άλλωστε, όταν οι υποψήφιοι πρόεδροι την τελευταία εβδομάδα τού προεκλογικού τους αγώνα μαλώνουν για το ποιός φωτογραφίζεται και ποιός όχι με τον Λ. Λαζόπουλο κι όταν ένας από αυτούς, ο εθνικός μας καραγκιοζάκος, πηγαίνει μάλιστα στο θέατρο από όπου παρουσίαζε την εκπομπή του ο κωμικός προκειμένου να διαμαρτυρηθεί γιατί τον χλεύαζε; Το να αποκαλείς τον πολιτικό σου αντίπαλο επικίνδυνο, όπως συμβαίνει με τους νεοδημοκράτες που επιτίθενται στον πρωθυπουργό, είναι θεμιτό στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Οταν, όμως, εσύ είσαι ανύπαρκτος οφείλεις πρώτα και κύρια στον εαυτό σου μια βαθιά ενδοσκόπηση πριν επιχειρήσεις να ξαναβγείς στον αφρό και να διεκδικήσεις να σε πάρουν στα σοβαρά... 



 

Ο Μπέος μοιάζει με ψιλικατζή μπροστά σε αυτούς που κανιβάλισαν τη δημοκρατία...

Ο επιχειρηματικός-ποδοσφαιρικός βίος και πολιτεία τού Αχ. Μπέου είναι γνωστός. Ο ίδιος είναι τόσο αθώος για τα στημένα ματς όσο κι ένα παιδί που έχει πιαστεί πασαλειμμένο με σοκολάτα. Βεβαίως, δεν είναι εκείνος ο αρχηγός τής εγκληματικής οργάνωσης που λυμαίνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλος είναι, αλλά ίσως οι δικαστές θεώρησαν πως δεν είναι σωστό να καταδικαστούν δύο χοντροί για την ίδια υπόθεση, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να θεωρηθούν ρατσιστές απέναντι σε όσους έχουν παραπανίσια κιλά...

Οπως κι αν έχει, ο δήμαρχος Βόλου δεν είναι αθώος τού αίματος, γι' αυτό και πρέπει να δικαστεί κι αν αποδειχθεί ένοχος να εκτίσει την ποινή που αναλογεί στα αδικήματά του. Μόνο που από όσο γνωρίζω δεν έχει ακόμα αλλάξει ένας βασικός κανόνας τού ποινικού μας δικαίου, σύμφωνα με τον οποίο όλοι είναι αθώοι μέχρι απόδειξης του εναντίου. Κι ο γράφων διατηρεί σοβαρές ενστάσεις για την προσωπικότητα και το στιλ τού Αχ. Μπέου. Εκλέχθηκε, ωστόσο, μαζικώς πριν ενάμισι χρόνο από τους πολίτες τού Βόλου και σήμερα παύεται από το αξίωμά του μόνο και μόνο γιατί έχει παραπεμφθεί σε δίκη-δεν έχει καταδικαστεί ούτε καν σε πρώτο βαθμό-για αδικήματα τα οποία δεν σχετίζονται με την άσκηση των δημαρχιακών του καθηκόντων. Μόνο εγώ διαπιστώνω κάποια έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία;...

Ο Αχ. Μπέος δεν είναι ο δήμαρχος των ονείρων μου, αλλά κατά την θητεία του έχει κάνει ορισμένες κινήσεις, από την καθαριότητα και την ύδρευση μέχρι τον έλεγχο της στάθμευσης και τον καλλωπισμό τού κέντρου τής πόλης, που δεν διαβάζονται ως επαναστατικές αλλά επειδή κανένας προκάτοχός του δεν είχε προχωρήσει σε αυτές (αντιθέτως συντηρούσαν κυκλώματα ημετέρων κι επέτειναν τη μιζέρια που η αποβιομηχανοποίηση προκάλεσε στην πόλη) αποδεικνύεται στην πράξη ότι είναι. Φυσικά και δεν ταυτίζομαι με το κλείσιμο του ματιού από την πλευρά τού δημάρχου στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, ωστόσο όσοι τον αντιπολιτεύονται στο δήμο, τόσο από τα δεξιά όσο κι από τα αριστερά, φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους οι βολιώτες τούς γύρισαν την πλάτη στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κι εξακολουθούν να πολιτεύονται λες κι ο Βόλος είναι το τσιφλίκι τους. Ε, λοιπόν, δεν είναι, γι' αυτό και οι κάτοικοί του εξωθήθηκαν στην ακραία επιλογή Μπέου, η οποία ωστόσο έχει αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματική και χρήσιμη για την καθημερινότητά τους από αυτή που τους είχαν δημιουργήσει τα λαμόγια τού "συνταγματικού τόξου"...

Πολύ αμφιβάλλω αν ο μπερλουσκονισμός στο Βόλο θα μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μόνο και μόνο γιατί παύτηκε από το δημαρχιακό αξίωμα ο τοπικός εκπρόσωπός του. Η πόλη, ωστόσο, που μεγάλωσα, η πόλη μου, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια μικρογραφία ενός φαινόμενου από το οποίο ταλαιπωρείται, για παράδειγμα, και η Γαλλία με το λεπενισμό: εκείνοι που υποτίθεται πως πολεμούν τη γελοιοποίηση της πολιτικής είναι εκείνοι που πρώτοι από όλους τη γελοιοποίησαν...

Με ποιό ηθικό ανάστημα μπορούν να χτυπήσουν τον Αχ. Μπέο οι αντιπολιτευόμενοί του, οι οποίοι από την ημέρα που βούτηξαν τα χέρια τους στο δημοτικό ταμείο δεν τα έβγαλαν ποτέ; Οι Φρ. Ολάντ και Ν. Σαρκοζί, οι οποίοι βύθισαν τη γαλλική κοινωνία στην ύφεση, πώς είναι δυνατό να σταθούν ως φάροι υπεράσπισης των μικρομεσαίων γάλλων; Εκείνοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα κατά τη μεταπολίτευση και την οδήγησαν στα μνημόνια με τί περίσσευμα θράσους κουνούν το δάχτυλο στη σημερινή κυβέρνηση που προσπαθεί να μαζέψει τα δικά τους ασυμμάζευτα;...  



  

Μ' έχεις μπερδέψει "αγαπητέ" νεοφιλελέ: o καστανάς είναι λαμόγιο ή Γιάννης Αγιάννης;...

Μακάρι να μπορούσατε να νιώσετε την ευτυχία μου! Αυτό το Σαββατοκύριακο εξαφανίστηκαν και οι τελευταίοι νεοφιλελέδες από τη χώρα κι αυτό, όσο να 'ναι, με χαροποιεί. Θυμάστε εκείνους τους τύπους που έδειχναν με το δάχτυλο τον κάθε φουκαρά μικροπωλητή, τον οποίο κατηγορούσαν πως τα έφαγε μαζί με την ελίτ αυτής της χώρας; Χάρη στην κυβέρνηση της Αριστεράς αλλαξοπίστησαν. Σήμερα συντάσσονται με τον καστανά τής Θεσσαλονίκης, τον οποίο περικύκλωσαν καμιά δεκαριά γενναίοι μπάτσοι κι έτσι η χώρα γλίτωσε από έναν ακόμα Γιάννη Αγιάννη που απειλούσε να την καταστρέψει...

Αυτό από μόνο του ως γεγονός ήταν ικανό να αλλάξει την ιδεοληψία μερικών χιλιάδων συμπατριωτών μας, οι οποίοι μέχρι να ανέλθει στην εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριζαν πως το γράμμα τού νόμου πρέπει να τηρείται απαρεγκλίτως από όλους,ανεξαρτήτως αν κάποιοι αναγκάζονται να παρανομούν όχι για να γίνουν ζάπλουτοι αλλά για να φέρνουν φαγητό στο οικογενειακό τραπέζι. Τώρα όλα αυτά ξεχάστηκαν μπροστά στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να αποδομήσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς. Τώρα ο καστανάς, τον οποίο τόσο λοιδόρησαν τις εποχές που ξέπλεναν τα μνημόνια, είναι ο καλύτερός τους φίλος...

Η περίπτωση του καστανά έρχεται να αποδείξει για πολλοστή φορά ότι τα μνημόνια είναι ακριβά στα πίτουρα και φτηνά στο αλεύρι, άκρως ταξικά και με ελάχιστες δόσεις κοινωνικής δικαιοσύνης. Την ώρα, για παράδειγμα, που απαιτούν να μην φορολογηθούν επιπλέον οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και που οι τριγωνικές συναλλαγές αγιοποιούνται στο όνομα της προστασίας τής επιχειρηματικότητας, οι μικροπωλητές χωρίς άδεια απειλούνται με ποινή φυλάκισης, πέρα από υψηλά πρόστιμα...

Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει και με το ασφαλιστικό: αφού πρώτα οι μνημονιακές πολιτικές κατέστησαν τα ταμεία μη βιώσιμα (βλ. για παράδειγμα ανεργία, PSI) έρχονται τώρα οι δανειστές με το ντόπιο σκυλολόι τους να απαιτήσουν να μην αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές- οι μόνες που έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια- αλλά να ψαλιδιστούν ξανά ακόμα και οι κατώτερες συντάξεις των 300 ευρώ. Μακάρι να μην χρειαζόταν να γινόταν τίποτα από τα δύο. Οταν, ωστόσο, πρέπει να επιλέξεις τότε η επιλογή που κάνεις φανερώνει και τον ιδεολογικό σου προσανατολισμό. Καταρρίπτοντας, εξάλλου, και το υποκριτικό επιχείρημα των νεοφιλελέδων, ποιά ανεργία μειώθηκε χάρη στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών; Καμία, γι' αυτό και η ταξική μου επιλογή-θέλω να νομίζω πως και η κυβέρνηση θα εμμείνει σε αυτή μέχρι τέλους- είναι δεδομένη...

Η δικαιοσύνη τής Αντιγόνης με συγκινεί περισσότερο από τη "δικαιοσύνη" των καλβινιστών. Αν θέλουμε να εκλείψουν οι πτωχοδιάβολοι πρέπει πρώτα να σταματήσουμε τους...πλουσιοδιάβολους, αυτούς που αν πλήρωναν τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία τους ο καστανάς δεν θα είχε ανάγκη σήμερα τη φιλανθρωπία τους. Γι' αυτό και η υποκρισία τους είναι τόσο αηδιαστική: στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, οι διάφοροι Ζούκερμπεργκ δωρίζουν μετοχές σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς που ελέγχουν οι ίδιοι προκειμένου να φοροαπαλλάσσονται και να μας παριστάνουν τους ανθρωπιστές ταυτοχρόνως...

Στην Ελλάδα, πάλι, οι αρχοντοχωριάτες τού κατεστημένου στέλνουν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους κι όταν τους ζητείται να συνεισφέρουν στην αποπληρωμή τού λογαριασμού τούς φταίει ο τυροπιτάς που δεν έκοβε αποδείξεις. Ναι, κι ο τυροπιτάς φταίει, μόνο που τα μπον φιλέ δεν φαγώθηκαν στα τυροπιτάδικα... 

  

Κι όμως, ο Αμβρόσιος κυβερνά...

Το να λοιδορείς παπάδες όπως ο Αμβρόσιος ή ο Ανθιμος είναι πολύ εύκολο. Αυτά τα τυπάκια, με όσα λένε κι όσα κάνουν, είναι σαν σαρκάζουν μόνα τους τον εαυτό τους. Ποιός σοβαρός άνθρωπος μπορεί, άλλωστε, να πάρει στα σοβαρά έναν, χριστιανό υποτίθεται, μητροπολίτη ο οποίος καλεί το ποίμνιό του να φτύνει όποιον ομοφυλόφιλο βρίσκει μπροστά του; Το θέμα είναι, όμως, πως έστω και με αυτές τους τις ακρότητες κρατούν στο μεσαίωνα ακόμα κι εκείνους που έχουν διάθεση να αλλάξουν καταστάσεις. Ναι μεν η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα βήμα μπροστά, είναι όμως ημίμετρο όταν, για παράδειγμα, δεν επεκτείνει και το δικαίωμα στην υιοθεσία ή δεν λύνει ζητήματα όπως αυτά που απόκτησαν μεγάλη δημοσιότητα με αφορμή τον θάνατο του Μηνά Χατζησάββα. Με λίγα λόγια, οι πιο συντηρητικοί των συντηρητικών κατορθώνουν με τον ακραίο λόγο τους ούτε και με κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνουμε ένα άλμα προς τον 21ο αιώνα, αλλά να βαδίζουμε προς αυτόν κούτσα κούτσα...

Θα μου πείτε πως από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Μόνο που μαζεύονται πολύ μικρότεροι ή μεγαλύτεροι συμβιβασμοί, οι οποίοι αρχίζουν κι αλλοιώνουν τις όποιες δεσμεύσεις για επαναστατικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να είναι πεφωτισμένες και να τραβούν το λαό προς τα μπροστά κι όχι να επιτρέπουν στα πιο αναχρονιστικά κομμάτια του να κρατούν τη χώρα κολλημένη στο σκοταδισμό. Κι ο πολιτικός γάμος, για παράδειγμα, όταν εισήχθη στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, σε συνδυασμό με το γενικότερο εκσυγχρονισμό τού οικογενειακού δικαίου, είχε προκαλέσει  την αντίδραση της εκκλησίας. Αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο, και η νομική δηλαδή ισότητα των φύλων, τότε ήταν απλώς διεκδίκηση. Γιατί, όμως, θα έπρεπε να περιμένουμε τριάντα χρόνια για να δούμε μια άλλη σημαντική τομή, όπως το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων; Και πότε θα τους επιτραπεί ο πολιτικός γάμος, γιατί όχι κι ο θρησκευτικός αν οι τραγοπαπάδες καταλάβουν πως ο Χριστός δίδαξε την αγάπη κι όχι τη μισαλλοδοξία;...

Ο τομέας των ανθρώπινων, ατομικών και κοινωνικών, δικαιωμάτων αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για την κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνει ορατές τις διαχωριστικές της γραμμές από το χθες. Ομολογουμένως έχει προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές, όπως, για παράδειγμα, με την ιθαγένεια. Αλίμονο όμως αν είμαστε ικανοποιημένοι με το "κάτι είναι κι αυτό" αντί να απαιτούμε βαθιές τομές, όπως είναι πράγματι η σύνδεση του αφορολόγητου με το πλαστικό χρήμα. Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Ποιός περίμενε, άλλωστε, πως η τρίτη ηλικία θα προσαρμοζόταν σχετικώς εύκολα στη χρήση καρτών ανάληψης εξαιτίας των "capital control"; Η αλλαγή νοοτροπίας, επομένως, επιτυγχάνεται στην πράξη κι όχι με διακηρύξεις. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα που η Αριστερά δεν έχει καταφέρει (ακόμα;) να κερδίσει...


 

Και με το διάβολο πρέπει να συμμαχήσουμε αν είναι να γλιτώσουμε την κόλαση...

Ο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι είναι δικτάτορας, τουλάχιστον με την...τυπική ερμηνεία τού όρου: προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία ανάτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο της Αιγύπτου, Μ. Μόρσι. Αυτό είναι από μόνο του θεμιτότατο να προκαλεί την αντίδραση κάθε δημοκράτη πολίτη, μολονότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η παρουσία στην αρχηγία ενός τόσο σημαντικού κράτους για τον αραβικό κόσμο ενός φανατικού μουσουλμάνου, σε μια τόσο ταραγμένη περίοδο μάλιστα, δεν εκτιμώ πως θα ήταν η καλύτερη εξέλιξη για την ανθρωπότητα. Οπως κι αν έχει, ο Αμπ. Σίσι είναι αναγνωρισμένος από τη συντριπτική πλειονότητα της παγκόσμιας κοινότητας κι αποτελεί έναν πολύ χρήσιμο εταίρο για τα ελληνικά γεωπολιτικά-οικονομικά-ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή. Αν με ρωτάτε αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σας απαντώ πως στην εξωτερική πολιτική πρωτεύον είναι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, δίχως βεβαίως αυτό σημαίνει ξέπλυμα ακραίων ενεργειών όπως η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας κάποιου άλλου κράτους. Εν προκειμένω, άλλωστε, η Αίγυπτος είναι πολύ πιο ήρεμη από όσο ήταν την προηγούμενη πενταετία...

Καθένας έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται για την επίσκεψη ενός δικτάτορα, ανεξαρτήτως αν αυτός μπορεί να είναι πολύ πιο δημοκράτης από πολλούς άλλους εκλεγμένους τυράννους που έχουν επισκεφτεί την ελληνική πρωτεύουσα. Από αυτό το σημείο, ωστόσο, μέχρι να ψέγουν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί φιλιέται κι αγκαλιάζεται με τον αιγύπτιο "Παπαδόπουλο" πάει πολύ. Δίνεται στην Ελλάδα η δυνατότητα να μετατραπεί επιτέλους σε ενεργειακό κόμβο με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και, ενδεχομένως αργότερα, και του πετρελαίου της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Το πρότζεκτ, μάλιστα, βρίσκει σύμφωνους τόσο τους ευρωπαίους όσο και τους αμερικανούς, εξέλιξη που δημιουργεί αισιοδοξία πως έχει πολλές πιθανότητες να "περπατήσει". Ποιά είναι, επομένως, η υπεύθυνη εθνική στάση σε αυτήν την περίπτωση; Να αφεθεί ένας λαός να εξαθλιωθεί ακόμα περισσότερο, στο όριο του αφανισμού, για να κρατηθεί η όποια ψευδοπερηφάνια του ή να συνεργαστούμε ακόμα και με το διάβολο αν είναι αυτός σε θέση να μας συνδράμει;...

Πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός κατηγορήθηκε εκ νέου από τους θεματοφύλακες του αριστερισμού για προδοσία γιατί επισκέφθηκε το Ισραήλ κι έκανε μπίζνες με τον σφαγέα των παλαιστινίων Μπ. Νετανιάχου. Οι ίδιοι φρουροί τού αριστερού δογματισμού, ωστόσο, λησμόνησαν να αναφέρουν πως για πρώτη φορά ελληνική κυβέρνηση στέκεται τόσο ανιδιοτελώς υπέρ και της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε στη Δυτική Οχθη τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής. Προφανώς και η ισορροπία ανάμεσα στην απονομή δικαιοσύνης και στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων δεν είναι πάντα εύκολο να επιτυγχάνεται. Η Αριστερά, ωστόσο, θέλοντας και μη είναι αναγκασμένη να ξεπεράσει την εφηβική της περίοδο, να ωριμάσει και να κυβερνήσει, όχι στον κόσμο που θα θέλαμε να ζούμε αλλά σε αυτόν που υπάρχει. Αυτό που οφείλει να την κάνει να ξεχωρίζει είναι η ισχυρή της βούληση να τον κάνει δικαιότερο. Ολα τα υπόλοιπα αφορούν μόνο εκείνους που προτιμούν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια στην εξέδρα γιατί αυτό πιστεύουν ότι είναι ηθικό αντί να παλεύουν νυχθημερόν με τη συνείδησή τους επειδή μόνο μέσα από αυτήν την πάλη μπορεί να προκύψει κάποιο ουσιαστικό όφελος για τους κατατρεγμένους αυτού του πλανήτη...






  

Ο Σόιμπλε δεν είναι ο εωσφόρος, είναι κάτι ακόμα χειρότερο, νεοφιλελεύθερος...

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που καθορίζει στον αθλητισμό (κι όχι μόνο) τις πράξεις των ανθρώπων με τιμή: όταν έχουν καταφέρει να γονατίσουν τον αντίπαλό τους δεν τον εξευτελίζουν, αλλά του δίνουν το χέρι τους για να σηκωθεί. Οι βρετανοί το ονομάζουν "sportsmanship", όμως φαίνεται πως στα γερμανικά δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη ή, έστω, δεν τη γνωρίζει ο Β. Σόιμπλε. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας πέτυχε το καλοκαίρι μέρος τού σχεδίου του για την Ελλάδα: εξανάγκασε την κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία του αντιστάθηκε γενναίως, να συνθηκολογήσει, υπογράφοντας μια συμφωνία που πόρρω απείχε από την προεκλογική της υπόσχεση για κατάργηση των μνημονίων και τις προγραμματικές δηλώσεις που είχε διαβάσει το Φεβρουάριο στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχει γίνει εμμονή στον Β. Σόιμπλε το δεύτερο κομμάτι τού σχεδίου του, το οποίο αποτράπηκε το καλοκαίρι, δηλαδή το Grexit. Γι' αυτό και με αφορμή την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει νέα επίθεση κατά τής ελληνικής κυβέρνησης...

Οι σημερινοί κυβερνώντες, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχουν αποδειχθεί πολύ περισσότερο συνεπείς από τους προηγούμενους στην ψήφιση κι εφαρμογή επώδυνων μέτρων, τα οποία άλλωστε είναι εμπροσθοβαρή στην τρέχουσα συμφωνία. Αποδέχθηκαν, κι ορθώς κατά τη γνώμη μου, πως ο καλύτερος τρόπος για να αποδείξεις πόσο λάθος κάνουν τα μνημόνια σε πολλές εκτιμήσεις τους δεν είναι άλλος από το να καταρρίψεις και το τελευταίο επιχείρημα των μνημονιακών, πως δηλαδή αυτά απότυχαν γιατί δεν υλοποιήθηκαν. Την ώρα, όμως, που αναμένεται και η πιο δύσκολη από όλες τις παρεμβάσεις, αυτή στο ασφαλιστικό, έρχεται ο γερμανός υπουργός Οικονομικών να μας απαιτήσει εκτός από τα σώβρακα και το αίμα μας, βάζοντας μπροστά το ΔΝΤ...

Η Ευρώπη γκρεμίζεται από το ιερατείο της για πολλούς λόγους, αλλά ο Β. Σόιμπλε είναι διατεθειμένος να ζητά απόλυτη δημοσιονομική-αντιαναπτυξιακή πειθαρχία από όλους μέχρι τελικής πτώσης. Είναι ο ίδιος ο εωσφόρος και το κάνει; Οχι, είναι κάτι ακόμα χειρότερο, είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους τής ιδεοληψίας τού νεοφιλελευθερισμού, η οποία εδώ και παραπάνω από τρεις δεκαετίες στρώνει το έδαφος ώστε η ανθρωπότητα να επαναλάβει τις καταστροφικές επιλογές των παγκοσμίων πολέμων που στιγμάτισαν στην αιωνιότητα τον 20ό αιώνα...

Ο homo sapiens ήταν, βεβαίως, διαβρωμένος πολύ καιρό πριν διατυπώσει τις θεωρίες του ο Μ. Φρίντμαν και τις κάνει πράξη η Μ. Θάτσερ κι ο Ρ. Ρέιγκαν. Ο νεοφιλελευθερισμός, ωστόσο, ήρθε για να νομιμοποιήσει το νόμο τής ζούγκλας, την απόλυτη επικράτηση, με τη χρήση κάθε μέσου, του πιο ισχυρού επί του πιο αδύναμου. Οι νεοφιλελέδες συνηθίζουν να υποστηρίζουν πως οι φτωχοί είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια τους κι ενδεχομένως να είναι αυτό το μόνο πράγμα στο οποίο έχουν δίκιο. Λησμονούν, όμως, να αναφέρουν πως αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο εξακολουθεί να μην διαθέτει, απλούστατα γιατί δεν την διδάσκεται από κανέναν επίσημο κι ανεπίσημο θεσμό, ταξική συνείδηση αλλά και γιατί μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν θέσει ως στόχο ζωής να πεθάνουν πλούσιοι. Ισως να κινητροδοτούνται από άλλα οράματα κι αξίες και σε αυτές το χρήμα να παίζει μηδαμινό ρόλο...

Βεβαίως οι νεοφιλελέδες θεωρούν πλέον απαραίτητο να μην είναι τόσο κυνικοί όσο στο παρελθόν, γι' αυτό κι έχουν εφεύρει το δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πως αν αφήσεις την οικονομία παντελώς αρρύθμιστη, δίχως οι κεφαλαιοκράτες να πληρώνουν φόρους και χωρίς να τηρούν στοιχειώδεις κανόνες υγιούς ανταγωνισμού, τότε δημιουργούνται θέσεις εργασίας που ωφελούν και τους μικρομεσαίους. Δεν μας λένε, ωστόσο, πόσο πιο πολλά θα ήταν τα οφέλη γι' αυτούς τους μικρομεσαίους που δήθεν νοιάζονται αν, για παράδειγμα, οι ελίτ πλήρωναν τους φόρους που αναλογούν στα πραγματικά κέρδη τους κι έτσι το όποιο κράτος είχε τη δυνατότητα να ασκεί αναδιανεμητικές κοινωνικές πολιτικές που θα υπερέβαιναν κατά πολύ τα όρια της φιλανθρωπίας και θα πρόσφεραν δυνατότητες σε όλους να ανεβούν κλίμακα στην οικονομική ιεραρχία δίχως να χρειάζεται να δουλεύουν όλη ημέρα για πενταροδεκάρες ούτε να έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο...

Δεν έχω καμία αντίρρηση να συζητήσουμε τα τρωτά τού σοσιαλισμού, όπως άλλωστε αυτά αποδείχθηκαν και στην πράξη. Μόνο που η φιλοσοφική του βάση-δηλαδή η κατάκτηση και διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης- διαθέτει το αναμφισβήτητο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους ιδεοληπτικούς τού χάους. Γι' αυτό ο Β. Σόιμπλε δεν θα συγχωρήσει ποτέ τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη και γι' αυτό το δίκιο μπορεί να έχασε τον Ιούλιο αλλά είναι καταδικασμένο στο τέλος να νικήσει...




  

Je ne suis plus France si ca signifie Le Pen*...

Είναι αρκετοί εκείνοι στο εξωτερικό οι οποίοι κουνούν το δάχτυλο στη χώρα μας και για το ότι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη σε αυτή είναι μια νεοναζιστική συμμορία. Φυσικά και δεν αισθάνομαι χαρούμενος για το ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας ψήφισαν και στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, εγκληματίες δηλαδή του κοινού ποινικού δικαίου οι οποίοι ευθύνονται για δολοφονίες, μαχαιρώματα, λοιπές βιαιοπραγίες, νταβατζιλίκια, σωματεμπορία κι εμπόριο ναρκωτικών, μεταξύ άλλων...

Με ποιό ηθικό πλεονέκτημα, ωστόσο, μπορεί να συνεχίζει να παριστάνει την άμωμη η γαλλική, αλλά και η γερμανική κοινωνία, όπου η Μ. Λε Πεν είναι πρώτο κόμμα και το ξενοφοβικό AfD ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις το 10% αντιστοίχως; Δεν χρησιμοποιώ το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους", όμως αναρωτιέμαι τί ακόμα χειρότερο θα γινόταν στη Γαλλία και στη Γερμανία αν είχαν υποστεί οι πολίτες τους τις μνημονιακές πολιτικές που έχουν καταπλακώσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων τα τελευταία πεντέμισι χρόνια...

Ο ελληνικός λαός δεν είναι πάνσοφος, αλλά είναι πολύ πιο ώριμος από όσο πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες. Ακόμα κι αν τον κατηγορήσει κανείς πως επέλεξε να τον κυβερνά η Αριστερά γιατί του είχε υποσχεθεί απαλλαγή από το μνημόνιο, υπενθυμίζω πως την ξαναψήφισε το Σεπτέμβριο, μολονότι συνθηκολόγησε και μολονότι υπήρχαν άλλες δυνάμεις-τόσο στην Αριστερά όσο και στην ακροδεξιά- οι οποίες του υπόσχονταν τη γη τής επαγγελίας μακριά από το ευρώ και με την επιστροφή στη δραχμή. Αν, επομένως, είναι ο λαϊκισμός ο αποκλειστικός οδηγός για τον έλληνα ψηφοφόρο, γιατί αυτός δεν τον οδηγεί στην αγκαλιά τής Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ ή κάποιου άλλου κόμματος της εξωπραγματικής Αριστεράς;...

Ολοι ήμασταν Παρίσι πριν μερικές εβδομάδες, και δικαίως, ύστερα από το τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να είμαστε Παρίσι, Λιόν, Μασσαλία ή οποιαδήποτε άλλη γαλλική πόλη όταν αυτή επιλέγει να κυβερνηθεί από το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία γιατί αυτή θεωρεί πιο βολική απάντηση στα προβλήματά της. Οταν το πόπολο αναγνωρίζει τον ταξικό του εχθρό στα πρόσωπα των πιο κατατρεγμένων τής κοινωνίας του κι όχι στο μεγάλο κεφάλαιο που του πίνει το αίμα, τότε είναι άξιος μόνο για να τον κυβερνούν φασιστοειδή τύπου Λε Πεν...

Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει πως η Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό διολισθαίνει σε συζητήσεις που τη γυρίζουν στο παρελθόν και δεν της δίνουν δυναμική για το μέλλον. Η ελληνική οικονομική κρίση, με το Grexit, το βρετανικό δημοψήφισμα για Brexit και το προσφυγικό ζήτημα, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησης της Σένγκεν, γεννά υπαρξιακά ερωτήματα κι επιστρέφει τη Γηραιά Ηπειρο στη μεταπολεμική περίοδο, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο, ακόμα και η ειρήνη. Γι' αυτήν την εξέλιξη όλοι έχουμε ευθύνη, όπως είναι λογικό όμως η μεγαλύτερη ανήκει σε αυτούς που βαυκαλίζονται πως είναι οι ηγέτες της, πρωτίστως δηλαδή στους γερμανούς και δευτερευόντως στους γάλλους...

Η Ανγκ. Μέρκελ αμφισβητείται σήμερα στο εσωτερικό τής χώρας της όσο δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ τα δέκα χρόνια τής καγκελαρίας της κι αυτό λόγω του πιο ανθρώπινου τρόπου που επιχείρησε να αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οταν έχεις συνηθίσει το ακροατήριό σου σε πολιτικές που καταβαραθρώνουν τους άλλους ώστε αυτό να περνά καλά είναι φυσικό επόμενο να εναντιωθεί όταν του χαλάς τη ζαχαρένια του. Η καγκελάριος της Γερμανίας στήριξε την παντοδυναμία της στη διαίρεση της Ευρώπης και σήμερα πληρώνει το μάρμαρο γι' αυτό από εκεί που δεν το περίμενε, από την προσφυγική κρίση δηλαδή. Έσπειρε το μίσος ενός λαού για τον άλλο και τώρα θερίζει την θύελλα της δημοσκοπικής της κατάρρευσης, η οποία τρέμω στην ιδέα πως θα συνοδευτεί από την ευρωπαϊκή υποχώρηση μπροστά στην ακροδεξιά χολέρα. Πώς το έλεγε ο Χέγκελ; "Το μόνο που μας διδάσκει η Ιστορία είναι ότι δεν μας διδάσκει τίποτα"...  

*Δεν είμαι πλέον Γαλλία, αν αυτό σημαίνει Λε Πεν...

"Σύντροφοι" μπαχαλάκηδες, το εκρηκτικό κοκτέιλ σας βρομά φασισμό...

Μήπως πρέπει να ξαναγνωριστούμε "σύντροφοι" και να ορίσουμε ξανά τί είναι και τί δεν είναι Αριστερά σήμερα; Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο: Αριστερά δεν είναι να πετάς μολότοφ και πέτρες στους μπάτσους, να σπάζεις βιτρίνες μεροκαματιάρηδων, να καις περίπτερα και ύστερα να αυτοθαυμάζεσαι σε έναν από τους πολλούς καθρέφτες τού αρχοντόσπιτου στα βόρεια προάστια στο οποίο μένεις με τους γονείς σου, χαρούμενος γιατί τάχα έδωσες ένα ισχυρό χτύπημα στον καπιταλισμό...

Αν αρκούσαν όλα αυτά για να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανισότητες, θα ήμουν ο πρώτος που θα έπαιρνε ένα μπουκάλι κι ένα στουπί κι όποιον πάρει ο χάρος, αποδεχόμενος ότι χρειάζονται και κάποιες θυσίες αθώων προκειμένου να επιτευχθεί το μεγαλύτερο καλό. Ελα όμως που η Αθήνα κι άλλες πόλεις τής χώρας ξανακάηκαν χθες, αλλά σήμερα ο καπιταλισμός λειτουργεί κανονικώς, όπως όλες τις άλλες ημέρες. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι μήπως οι 500 κουτσαβάκηδες της επαναστατικής γυμναστικής και οι μερικές χιλιάδες ακόμα θαυμαστές τους είναι προτιμότερο να αναθεωρήσουν μια τακτική που έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά αδιέξοδη και δεν βοηθά παρά μόνο στη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Αφήστε το ότι τα υποστηρικτικά της επιχειρήματα αντλούνται από το φασισμό...

Είναι ένοχο το λούμπεν προλεταριάτο για το ότι ανέχεται την ταξική του καταπίεση; Είναι! Η αφύπνισή του, όμως, δεν θα προκύψει από το κάψιμο ή τη λεηλασία τής περιουσίας του ούτε με αφορισμούς και κατάρες σε βάρος του περί προδοσίας. Και με αυτό δεν αναφέρομαι μόνο στους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες-συνήθως κακομαθημένα κωλόπαιδα πλούσιων οικογενειών, που πιστεύουν ότι είναι επαναστάτες γιατί κατεβαίνουν κάθε τόσο στο κέντρο για να το ρημάξουν (παρεμπιπτόντως, γιατί δεν καίνε την Κηφισιά, την Εκάλη, την Πολιτεία; Εκεί μένουν λιγότεροι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου από τα Εξάρχεια ή μήπως γιατί δεν κατουράμε εκεί που τρώμε;)...

Αναφέρομαι και σε "αντάρτες" τύπου ΛΑΕ, που αρνούνται ακόμα να αποδεχθούν ότι έμειναν εκτός Βουλής γιατί δεν έπεισαν το λαό πως είχαν καλύτερο σχέδιο απέναντι στη συνθηκολόγηση Τσίπρα. Δεν διαθέτουν ούτε το στοιχειώδες πολιτικό ένστικτο για να αντιληφθούν ότι δαιμονοποιώντας τον πρωθυπουργό κι αποκαλώντας τον δικτάτορα ή προδότη θα μπορούσαν στην καλύτερη των περιπτώσεων να εξασφαλίσουν ένα ρολάκι σε κάποιο σίριαλ του Φώσκολου. Μόνο που κι ο σεναριογράφος τής "Λάμψης" έχει αποδημήσει εις Κύριον κι έτσι οι εκφραστές τής εξωπραγματικής Αριστεράς-κάποιοι μάλιστα άρτι αφιχθέντες από την ακροδεξιά- δεν έχουν να προσδοκούν ούτε καν σε τηλεοπτική καριέρα...

Ο Οδυσσέας δεν ήταν βλαμμένος όταν πρότεινε τη χρησιμοποίηση του Δούρειου Ιππου ύστερα από δέκα χρόνια ατελέσφορης πολιορκίας τής Τροίας. Το σύστημα χτυπιέται αποτελεσματικότερα όταν βρίσκεσαι από την εσωτερική πλευρά των τειχών. Γι' αυτό και δεν υπολογίζω στα σοβαρά την ηθική τής εξέδρας, εκείνων δηλαδή που παρακολουθούν το μονομάχο με τα λιοντάρια από τα θεωρεία, τρώγοντας πασατέμπο και βρίζοντας αν τυχόν εκείνος κάνει μια μανούβρα υποχώρησης για να μην φαγωθεί από το θεριό, ώστε να συνεχίσει να παλεύει. Για να αλλάξει αυτός ο κόσμος οφείλουμε όλοι να λερώσουμε τα δαντελένια δαχτυλάκια μας, να κυλιστούμε στη λάσπη του, να ματώσουμε και να κερδίσουμε ή να πεθάνουμε προσπαθώντας...

Κι αυτό σημαίνει Αριστερά σήμερα. Αυτό, στην ουσία, σήμαινε πάντοτε, μόνο που κάποιοι επιμένουν να ταυτίζουν μια ξεπερασμένη από τα γεγονότα αντιμνημονιακή ρητορική, η οποία απότυχε να αλλάξει το ρου τής Ιστορίας και δεν σου εξασφαλίζει χρήσιμες συμμαχίες μολονότι η βάση τής κριτικής είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη, με το 1821, την Εθνική Αντίσταση και τον Αντιδικτατορικό Αγώνα. Αν θέλουμε όντως να νικήσουμε το νεοφιλελευθερισμό έχουμε υποχρέωση, αν μη τί άλλο, να εκσυγχρονίσουμε τα όπλα μας. Οι μολότοφ και η καταγγελία για την καταγγελία είναι, επιτέλους, καιρός να μπουν σε μια προθήκη τού "Μουσείου τής Αριστεράς"...  



  

 

Αν οι "αξύριστες νύφες" δεν βγουν από τη ντουλάπα, μην περιμένετε να ξυριστεί ο σκοταδισμός...

Δεν με ενδιαφέρει αν ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι έμφυτος, αν γεννιέσαι με αυτόν δηλαδή, ή αποτελεί συνέπεια επιλογής στην οποία έχει συμβάλει το οικογενειακό ή το κοινωνικό περιβάλλον τού οποιουδήποτε από εμάς. Ο,τι κι αν ισχύει από τα δύο πρέπει έτσι κι αλλιώς να είναι σεβαστός από όλους μας, εκτός βεβαίως από τις περιπτώσεις που γίνεται εγκληματικός, όπως για παράδειγμα αυτές των παιδόφιλων ή των βιαστών. Αν, επομένως, δύο ενήλικοι άνδρες ή δύο ενήλικες γυναίκες έχουν αποφασίσει να ζουν μαζί, πόσω μάλλον όταν αυτό συμβαίνει από έρωτα-αγάπη, τότε κανένας ανθρώπινος ή θείος νόμος δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει. Αντιθέτως, θα έπρεπε να τους δίνει τα ίδια δικαιώματα, όπως αυτό του γάμου ή της υιοθεσίας, με αυτά που απολαμβάνουν οι ετεροφυλόφιλοι...

Φυσικά οι συντηρητικοί-και σε αυτούς δεν περιλαμβάνω μόνο αποβράσματα τύπου Φ. Κρανιδιώτη (τέτοιοι τύποι μάς κυβέρνησαν επί δυόμισι χρόνια), αλλά και δήθεν Αριστερούς που έχουν την καταδίκη των άλλων πρόχειρη στο τσεπάκι τους και ποτέ έναν καθρέφτη-ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να είναι πρότυπο για τα παιδιά μας δύο άνδρες ή γυναίκες που φιλιούνται μεταξύ τους. Από την άλλη, βεβαίως, οι ίδιοι δεν φέρνουν καμιά αντίρρηση όταν δύο "στρέιτ" παντρεύονται από οικονομικό συμφέρον. Αυτό, στα αρρωστημένα τους μυαλά, τους φαίνεται λογικότερο. Το έχω γράψει κι άλλες φορές και θα το γράφω μέχρι (και) αυτή η χώρα να προσεγγίσει επιτέλους τον 21ο αιώνα: αν θέλετε τα τέκνα σας να μην γίνουν κάτι, το καλύτερο παράδειγμα είστε εσείς οι ίδιοι...

Αν εσείς έχετε αποφασίσει τη διαπαιδαγώγησή τους να αναλάβουν αποκλειστικώς η τηλεόραση, το διαδίκτυο κι οποιοσδήποτε τρίτος τότε η ευθύνη βαραίνει τη δική σας πλάτη και κανενός άλλου. Κι αν τα παιδιά σας γίνουν ομοφυλόφιλοι, για το μόνο που έχετε να ανησυχείτε είναι μην κάνουν κάποιο συμβατικό γάμο "για να μην πουν τίποτα οι γείτονες", όπως ο δικός σας ίσως απεχθέστατοι μικροαστοί. Ηθικώς επιλήψιμο είναι ο Αναξίμανδρος να αγαπά τα λεφτά τής Ευτέρπης, όχι η Ευτέρπη να αγαπά την καρδιά τής Αφροξιλάνθης...

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώνει δημοσίως τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, οι οποίες αγγίζουν τον πυρήνα τής προσωπικότητας του καθενός μας. Αν, όμως, θέλουν και οι ομοφυλόφιλοι κάποια στιγμή να απαλλαγούν από τη βαρβαρότητα της κοινωνικής υποκρισίας, έχουν υποχρέωση κι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό ως πρώτο βήμα να μην υποκύπτουν στις έξωθεν επιβαλλόμενες νόρμες. Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει όσο, για παράδειγμα, και οι γκέι νυμφεύονται γυναίκες ή οι λεσβίες άνδρες μόνο και μόνο για να μην στοχοποιούνται. Ούτε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν συναινούν και οι ίδιοι στη δήθεν ανεκτικότητα της σιωπής, του απόλυτου ρατσισμού όπως αυτός εκφράζεται από τους δήθεν ανοιχτόμυαλους ετεροφυλόφιλους με την ατάκα "αν είναι διακριτικοί και δεν με ενοχλούν, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους"...

Αν ένας γκέι δεν φιλήσει δημοσίως τον σύντροφό του ας μην περιμένει την πολιτεία να του αναγνωρίσει με νόμο αυτό το δικαίωμα. Κι αν κάποιος "στρέιτ" ενοχλείται αν του την πέφτει ένας "πούστης", ας σκεφτεί πως είναι το ίδιο πράγμα με το να του την πέσει κάποια γυναίκα που δεν γουστάρει. Κι αν φοβάται πως έτσι θίγεται ο "ανδρισμός" του, τότε καλό είναι να τον διερευνήσει λίγο καλύτερα αν θεωρεί πως έχει ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων ώστε αυτός να στέκεται όρθιος...

Βεβαίως κι αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να "βγεις από τη ντουλάπα" σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική. Οπως δεν είναι εύκολο το ίδιο για κάποιον άθεο ή, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, για κάποιο μαρξιστή. Αν, ωστόσο, σήμερα απολαμβάνουμε περισσότερα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα από εκείνα που απολάμβαναν οι άνθρωποι χίλια χρόνια πριν, αυτό το οφείλουμε σε εκείνους που όταν τους ζήτησαν να υποταχθούν στους κανόνες τής ελίτ εκείνοι τους αμφισβήτησαν και δημιούργησαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν...

Ανδρισμός, για να μιλήσω στη στερεοτυπική γλώσσα που γίνεται πιο κατανοητή από το πόπολο, δεν είναι μόνο να χύνεις το αίμα σου για την πατρίδα ή για την αγαπημένη σου. Είναι να κάνεις το ίδιο και για τον αγαπημένο σου, με απώτερο όφελος οι επόμενες γενιές ομοφυλόφιλων να μην χρειάζεται να υποκρίνονται μόνο και μόνο γιατί κάποιοι είναι τόσο κομπλεξικοί κι ανέραστοι ώστε να λιθοβολούν την ευτυχία που είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στα δικά τους νοικοκυρίστικα κουτάκια...  

Υ.Γ.: Προφανώς αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την απώλεια του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος εποίησε ήθος τόσο με την τέχνη όσο και με τη ζωή του κι ως "ανταμοιβή" η ελληνική πολιτεία τον "στέλνει" στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί, προκειμένου να μην χάσει το παπαδαριό το "κόπιραϊτ" στον θάνατο. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ακούει ή προέχει το μορατόριουμ με το σκοταδισμό;...

  



  

Οντως τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά δεν βλέπω το καραβάνι να προχωρά...

Καμιά κυβέρνηση από το 1974 και μετά δεν έχει πολεμηθεί τόσο πολύ από τη διαπλοκή όσο η σημερινή. Κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η δικαιοσύνη δεν έχει αφεθεί ανεπηρέαστη και δεν έχει βοηθηθεί από νεοπαγείς κυβερνητικούς θεσμούς ώστε να κρίνει και να αποφασίσει για τις αμαρτίες ενός πολιτικού-τραπεζικού-επιχειρηματικού-μιντιακού κατεστημένου το οποίο στήριξε την κυριαρχία του στη λαμογιά. Σε αυτό το πλαίσιο, έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν κάνει λόγο για σκυλιά που ουρλιάζουν...

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως αυτές οι υλακές, αν δεν έχουν σταματήσει, μάλλον βραδυπορούν το καραβάνι, το οποίο θα έπρεπε να είχε φτάσει πολύ μακρύτερα από εκεί που βρίσκεται σήμερα. Προφανώς και κατανοώ πως τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου πρέπει να περάσουν τους πρώτους μήνες τής εφαρμογής του, μόνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος η κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει παγώσει μεταρρυθμίσεις στο κοινωνικό πεδίο οι οποίες θα βούλωναν το στόμα σε όλους εκείνους που από την ασφάλεια της εξέδρας πετροβολούν ή βιάζονται να ταυτίσουν τους σημερινούς κυβερνώντες με το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς αντίδραση, γι' αυτό αν ο πρωθυπουργός περιμένει να περάσει τον κάβο τού ασφαλιστικού, του φορολογικού ή του αγροτικού και μετά να προχωρήσει σε τομές κάτι κάνει λάθος. Οποιος αναζητά δικαιολογίες για να μην γίνεται ρηξικέλευθος μπορεί και να τις βρίσκει αιωνίως. Αυτό, είναι, ωστόσο, που ξεχωρίζει τους οραματιστές από τους πολιτικάντηδες, η διάθεσή τους δηλαδή να θυσιάσουν το παρόν για να κερδίσουν το μέλλον. Γιατί, για παράδειγμα, δεν έχει ακόμα περάσει το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ή το δικαίωμά τους να υιοθετούν; Γιατί θα πρέπει η κυβέρνηση να συνθηκολογήσει με την εκκλησία και να μην την υποχρεώσει να πληρώσει τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία της και, γενικότερα, να μην κάνει βήματα για το διαχωρισμό της, επιτέλους, από το κράτος;...

Δεν αμφισβητώ πως έχουν ήδη γίνει αλλαγές οι οποίες θα έπρεπε να είχαν πραγματοποιηθεί εδώ και χρόνια, όπως για το καθεστώς απονομής ιθαγένειας ή για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Απαιτείται, όμως, μια συνεχής μεταρρυθμιστική ροή στο Κοινοβούλιο για να αποδεικνύεται πως ό,τι έχει ψηφιστεί μέχρι τώρα δεν είναι σταγόνα στον ωκεανό αλλά μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αποσυντηρητικοποίησης της κοινωνίας κι αναγνώρισης της ριζοσπαστικοποίησής της...

Τώρα κι όχι σε μία ώρα είναι η χρυσή ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα, για να συγκλίνει προς τον 21ο αιώνα και να μην παραμείνει προσκολλημένη σε νοοτροπίες και λογικές του χθες. Οι δυσβάσταχτες μνημονιακές υποχρεώσεις στέκονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας κι οφείλει η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί μέχρι εκεί που δεν πάει ώστε η υλοποίησή τους να γίνει με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του δεν έχουν καμιά δικαιολογία να ολιγωρούν μπροστά στο αριστερό καθήκον τους να στρέψουν για τα καλά το καράβι προς μια προοδευτική κατεύθυνση, έστω κι αν αναγκάζονται σήμερα να συνεργάζονται με ένα ψεκασμένο κόμμα όπως οι ΑΝΕΛΛ ή σε λίγο καιρό με τον Β. Λεβέντη...

Ο ελληνικός λαός έχει τη δικαιολογημένη απαίτηση, την ώρα που οι τράπεζες τις οποίες ανακεφαλαιοποίησε κι έσωσε ξανά και ξανά ξεπουλιούνται για ένα καρβέλι ψωμί σε ξένα fund δεύτερης διαλογής γιατί η εναλλακτική θα ήταν το "κούρεμα" των καταθέσεων, να διαπιστώσει τουλάχιστον ότι αυτοί που τον κυβερνούν δεν έχουν καβαλήσει καλάμι κι ότι δεν έχουν χάσει την επαναστατική διάθεση της πρώτης περιόδου. Αν μη τί άλλο ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα τρέχει για πάντα μόνος του στο κουλουάρ, όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο, ούτε οι πολίτες θα αποδέχονται στην αιωνιότητα τη δικαιολογία τού πολέμου από τους διαπλεκόμενους. Ο πρωθυπουργός ή θα κυβερνήσει ή θα ηττηθεί... 
 

  

 

Στη Δύση και στη Ρωσία είμαστε πολιτισμένοι, σκοτώνουμε γυναικόπαιδα από αέρος κι όχι με καλάσνικοφ...

Τί νόημα έχει να μασάμε τα λόγια μας; Κάθε ημέρα που περνά η Ευρώπη γίνεται όλο και πιο θλιβερή. Κι αν μέχρι πρότινος έφτανε η ελληνική οικονομική κρίση για να αποδεικνύει με πόσο λανθασμένο τρόπο προσπαθεί (;) να επιλύσει προβλήματα, σε αυτή προστέθηκε και το προσφυγικό για να αποκαλύψει ακόμα περισσότερο τη γύμνια τής "βασίλισσας". Ανίκανη να αναλάβει τη μεγάλη της ευθύνη απέναντι στο συριακό, τον αφγανικό ή τον ιρακινό και το λιβυκό λαό για τους πολέμους που σπαράσσουν τις πατρίδες τους κλείνεται στο καβούκι της, βάζει νομικούς φραγμούς, περιορίζει τη Σένγκεν, χτίζει τείχη και πετά το μπαλάκι στον πιο αδύναμο κρίκο της, την Ελλάδα, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά...

Κι έφτασε αυτό το περασμένο Σαββατοκύριακο για να καταδείξει εμφατικώς ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δολοφονήθηκε πολύ πριν το Μπατακλάν: λίγες μόλις ώρες μετά από τη δολοφονία κούρδου δικηγόρου στο Ντιγιάρμπακιρ, για την οποία ευθύνεται το τουρκικό κράτος-παρακράτος, η ΕΕ "αντάμειψε" την Αγκυρα με τρία δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών και με ξεπάγωμα της ενταξιακής της πορείας. Με όρους και προϋποθέσεις βεβαίως, τις οποίες όμως στη χώρα μας γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο σέβονται και τηρούν οι τούρκοι...

Δεν είμαι δέκα χρόνων για να πιστεύω ότι η ηθική συμβαδίζει με τη διπλωματία. Θα ήθελα, ωστόσο, από τους ευρωπαίους ηγέτες να μην τη χρησιμοποιούν "α λα καρτ". Οταν είμαστε όλοι Παρίσι, αυτό δεν συμβαίνει γιατί αποδεχόμαστε το γαλλικό ιμπεριαλισμό-κατάλοιπο της αποικιοκρατίας (και) στη Μέση Ανατολή, αλλά γιατί εμπνεόμαστε ακόμα από τις πανανθρώπινες αξίες τού διαφωτισμού περί ελευθερίας, δημοκρατίας και ισότητας. Δεν είμαστε όλοι Παρίσι προκειμένου αυτό να απαντά στη βαρβαρότητα με βαρβαρότητα, να βομβαρδίζει ή να καταστέλλει συγκεντρώσεις ούτε για να κλείνει το μάτι σε χασάπηδες με νεο-οθωμανικές ονειρώξεις. Αυτόν το δρόμο, άλλωστε, τον δοκιμάσαμε μετά από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κι έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει...

Αν η Ευρώπη ήθελε να είναι συνεπής σε όσα λέει γιατί δεν χρηματοδοτεί και τις άλλες δύο χώρες που αποτελούν τους πρώτους σταθμούς άφιξης των προσφύγων, δηλαδή το Λίβανο και την Ιορδανία; Αν, πράγματι, επιθυμεί να ξεμπερδεύει με τον φονταμενταλισμό και θεωρεί πως τα όπλα είναι ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχει γιατί δεν βομβαρδίζει και την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ, κράτη δηλαδή τα οποία κατ' εξοχήν χρηματοδοτούν το ISIS και τα οποία στο εσωτερικό τους κρεμούν ανθρώπους γιατί έκλεψαν ένα καρβέλι ψωμί;..

Φυσικά και δεν εγκρίνω κτηνωδίες όπως αυτή της 13ης Νοεμβρίου. Κανένας, μα κανένας σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει στα τυφλά γιατί είναι όντως ή αισθάνεται κοινωνικώς αποκλεισμένος. Για να μπορούμε, ωστόσο, ως ευρωπαίοι να κουνάμε το δάχτυλο της ηθικής υπεροχής οφείλουμε πρώτα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη τής Ιστορίας μας και των σύγχρονων πρακτικών μας και τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι οι φανατικοί δεν μας μισούν γιατί είμαστε ωραίοι αλλά γιατί φέρουμε την ίδια ασχήμια με εκείνους, απλώς σε πιο "ευπρεπή" συσκευασία. Εμείς, για παράδειγμα, φροντίζουμε να σκοτώνουμε γυναικόπαιδα κι άλλο άμαχο πληθυσμό από αέρος κι όχι με καλάσνικοφ...

Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει και για τον "σύντροφο" Πούτιν, τον οποίο αρκετοί στο Ελλαδιστάν περιμένουν πώς και πώς να ξεκινήσει πόλεμο με την Τουρκία για να μας επιστρέψει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί στη Συρία έχουν σκοτώσει περισσότερους άμαχους και μετριοπαθείς αντιπολιτευόμενους τον Μπ. αλ Ασαντ από ό,τι τζιχαντιστές. Αυτό, ωστόσο, μικρή σημασία έχει για εκείνους που προσδοκούν σωτηρία από το "αδερφό" ορθόδοξο ξανθό γένος. Κάπου εκεί άλλωστε, ανάμεσα στη θρησκευτική λατρεία τής Δύσης από τους ευρωλιγούρηδες και τη ραγιάδικη υποταγή στο Μόσκοβο, χάνεται η ιστορική ευκαιρία αυτό το έθνος να ξανασταθεί στα πόδια του δίχως ξένους νταβατζήδες...