Οι φλόγες δεν χρειάζονται διαβατήρια για να περνούν τα σύνορα...

Κι έτσι ξαφνικά, που θα τραγουδούσε κι ο Αντ. Ρέμος, στο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούν ότι συγκυβερνούν με ένα κόμμα το οποίο φλερτάρει με τον εθνικισμό και το λαϊκισμό. Λες και, για παράδειγμα, ο Δ. Καμμένος μετατράπηκε σε μακεδονομάχο αντισημίτη μόλις χθες προχθές και δεν ήταν μια ζωή...

Όπως κι αν έχει, η σημερινή κυβέρνηση χτίστηκε πάνω στην επιδίωξη για σκίσιμο των μνημονίων ημέρα μεσημέρι και στο χτύπημα της διαπλοκής. Όσο οι συμβιβασμοί θεριεύουν και η Ελλάδα εξέρχεται, έστω τυπικώς, της μνημονιακής περιόδου τόσο εντονότερες γίνονται οι διαφωνίες των δύο εταίρων σε κομβικά ζητήματα. Αν δεν ήταν το Μακεδονικό, θα βρισκόταν κάποιο άλλο θέμα το οποίο θα υπενθύμιζε ότι η ριζοσπαστική Αριστερά με τη λαϊκή δεξιά ναι μεν μπορούν να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας στο κοινωνικό πεδίο, ωστόσο ακόμα και σε αυτό υπάρχουν διαφορές οι οποίες είναι αγεφύρωτες...

Ο Π. Καμμένος ευελπιστεί πως οι γείτονες θα τορπιλίσουν τη λύση ώστε ο ίδιος να αποφύγει την ευθύνη μιας αποτυχίας. Δεν είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο.

Για την ακρίβεια οι περισσότεροι περνούν την καριέρα τους κρύβοντας ελέφαντες κάτω από το χαλί και βγάζοντας ανακοινώσεις πως προσπαθούν για την επίλυση των προβλημάτων. Κάπως έτσι, άλλωστε, φτάσαμε και στη χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι, στην περίπτωση φυσικά που οι Σκοπιανοί δεν οδηγήσουν εκείνοι τη διαπραγμάτευση στο ναυάγιο, κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας θα δείξει τη γενναιότητα να πάει κόντρα στο θυμικό τής πλειοψηφίας τού λαού, η οποία βλέπει παντού συνωμοσίες και ξένους πράκτορες και προτιμά να δίνει τις κόρες της σε Έλληνες που θα τις δέρνουν παρά σε έναν Αλβανό, Σκοπιανό ή Τούρκο...

Το πρωθυπουργικό του παρελθόν, πάντως, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Την τελευταία φορά που βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά επέλεξε το δημοψήφισμα ως οδό διαφυγής. Θα το κάνει και τώρα; Από το Μαξίμου ορκίζονται ότι δεν υπάρχει περίπτωση κι αυτό επιτάσσει και η λογική. Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε μια απόφαση η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μας εκτός ευρώ με το πώς θα ονομάζεται μια άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο δεν είναι δημοκρατικό ούτε υποδηλώνει σεβασμό στην εθνική κυριαρχία άλλου κράτους να θέλουμε να το επιβάλουμε με την ψήφο μας...

Γι' αυτό και η ελληνική κυβέρνηση ορθώς πράττει μέχρι στιγμής και κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής λύση για όλες τις πλευρές ώστε να περάσουμε στην ουσία. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η ανάπτυξη για την Ελλάδα δεν θα έχει καμιά σημασία αν δίπλα της κράτη αποσταθεροποιούνται ή ακόμα και διαλύονται. Όποιος πιστεύει ότι η ελληνική Μακεδονία θα προστατευτεί καλύτερα αν στην ΠΓΔΜ διεξαχθεί εμφύλιος πόλεμος Σλάβων κι Αλβανών μάλλον δεν αντιλαμβάνεται ότι οι φλόγες δεν χρειάζονται διαβατήρια για να περάσουν από το βόρειο γείτονα στο νότιο... 

 

Ποιος, αλήθεια, σε ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ λέει σήμερα αυτά που έλεγε το 2008;...

Ιερές αγελάδες βρίσκονται μόνο στην Ινδία, κι αυτές κατά συνθήκη. Επομένως, ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να επικρίνει τη στάση τού Μίκη Θεοδωράκη στο Μακεδονικό, ακόμα κι αν η συνεισφορά του σε αυτήν τη χώρα δεν αντιστοιχεί ούτε στο ένα εκατομμυριοστό αυτής του μουσικοσυνθέτη. Ούτε ο γράφων, άλλωστε, συμφωνεί επ' αυτού με τον Μίκη και ιδίως με τη στήριξή του σε εθνικιστικά συλλαλητήρια.

Από αυτό, ωστόσο, έως του να συγκρίνεται η συμπεριφορά του με την αντίστοιχη του Γρ. Μπιθικώτση όταν ο τελευταίος τραγούδησε τον ύμνο τής χούντας, όπως το αναμασούν συριζαίικα μέσα ενημέρωσης, υπάρχει τεράστια διαφορά που όποιος δεν τη βλέπει είτε εθελοτυφλεί είτε λειτουργεί με μικροκομματικά κίνητρα. Αρκετοί από όσους συμμετέχουν σε αυτά τα συλλαλητήρια μπορεί να είναι εθνικιστές, υπερπατριώτες, θρησκόληπτοι, λούμπεν προλεταριάτο ή πρεκαριάτο, αλλά δεν τραγουδούν "Μακεδονία ξακουστή" για ένα καθεστώς που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα, φυλακίζει ή και δολοφονεί τους πολίτες του...

Όπως κι αν έχει, η υποκρισία περισσεύει για το Μακεδονικό. Μπορεί το Μαξίμου να κυκλοφορεί βιντεάκια με το τι δήλωναν προ δεκαετίας και εικοσαετίας ζωντανοί και πεθαμένοι πρωταγωνιστές τής ΝΔ για να καταδείξει τις υπαρκτές κωλοτούμπες τους, ωστόσο ούτε ο Αλέξης Τσίπρας και πολλοί συριζαίοι είχαν τότε τις ίδιες απόψεις που έχουν σήμερα. Οι περισσότεροι δεν είχαν πρόβλημα ακόμα και με τη συνταγματική ονομασία τής ΠΓΔΜ, με τον όρο τής απάλειψης από το Σύνταγμα των αλυτρωτικών της θέσεων, όπως άλλωστε κι ο γράφων...

Βεβαίως μπορούν να ισχυρίζονται πως τότε δεν κυβερνούσαν ούτε είχαν φιλοδοξίες να κυβερνήσουν, αλλά αν θέλουμε να αποκτήσουμε ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα, τότε και το Κόμμα των Κυνηγών- τυχαίο παράδειγμα- οφείλει να καταθέτει προτάσεις στον ελληνικό λαό που θα είναι πρόθυμο να τις υπερασπίζεται αν καταλάβει υπουργικούς θώκους. Αλλιώς ο δημόσιος πολιτικός λόγος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια καφενειακή συζήτηση γκρινιάρηδων συνταξιούχων...

Όσο πιο σημαντική είναι μια προσωπικότητα τόσο και πιο αντιφατική είναι. Κι αυτό είναι λογικό, αφού δεν χωρούν σε κουτάκια, ακόμα και ιδεολογικά, άνθρωποι με ικανότητες κι έργο που ξεπερνά το μέσο όρο. Σε αυτήν την κατηγορία προφανώς κι ανήκει κι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος και στο παρελθόν έχει ξεφύγει από τον καλώς ή κακώς νοούμενο αριστερό καθωσπρεπισμό, όπως με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη. Εκείνοι, συνεπώς, που αντιδρούν στα συλλαλητήρια είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούν επιχειρήματα, και υπάρχουν πολλά τέτοια, για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η ελληνική Μακεδονία δεν πρόκειται να χαθεί αν ένα γειτονικό κράτος την περιέχει στην ονομασία του, από το να επιδίδονται στην αποκαθήλωση ανθρώπων για τους οποίους ήδη η Ιστορία έχει φυλάξει πρώτο τραπέζι πίστα...   

 


  

Κυριάκο, έμαθες τα νέα; Οι εθνικιστές έχασαν στην Κύπρο...

Στην Κύπρο οι υποψήφιοι και τα κόμματα που πέρασαν στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών χαρακτηρίζονται εθνικοί μειοδότες από τους υποψήφιους και τα κόμματα που ηττήθηκαν. Μαζί με τον Ν. Παπαδόπουλο και τον Γ. Λιλλήκα έχασε και η νοοτροπία η οποία χαρακτηρίζει στο σύνολό του τον ελληνισμό και συνδέει οποιουδήποτε είδους διαπραγμάτευση για τα εθνικά θέματα με εθνική προδοσία...

Όποιος πιστεύει ότι το Κυπριακό μπορεί να λυθεί με την επανένωση του νησιού όπως ήταν το 1974 ή το Μακεδονικό με τη βόρεια γείτονα να μην περιλαμβάνει το "Μακεδονία" στην ονομασία της μάλλον ζει στον πλανήτη όπου για την επίτευξη λύσης σε μια διαπραγμάτευση οπισθοχωρούν μόνο οι άλλοι και οι Έλληνες ποτέ. Φυσικά και είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον τουρκικό και το σκοπιανό εθνικισμό, αλλά είναι χρήσιμο να κοιταζόμαστε κι εμείς κάπου κάπου στον καθρέφτη και να αντιλαμβανόμαστε ότι οι ιστορικές αδικίες δεν αποκαθίστανται με τη μηχανή τού χρόνου, παρά μόνο με πραγματικά έντιμους συμβιβασμούς...

Βεβαίως με ανησυχεί η ενίσχυση των Κύπριων χρυσαυγιτών, όπως και οι νέας κοπής μακεδονομάχοι. Φαίνεται, ωστόσο, πως όταν σταματά η πλάκα των εθνοκάπηλων συλλαλητηρίων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η λαϊκή και κοινοβουλευτική πλειοψηφία συντονίζονται και ζητούν λύσεις εδώ και τώρα σε αδιέξοδα δεκαετιών που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά...

Σε αντίθεση με όσα του λένε οι ακροδεξιοί στο κόμμα του να λέει παραέξω, το να πετάξουμε για μια ακόμα φορά τη μπάλα στην εξέδρα, όπως προτείνει ο Κ. Μητσοτάκης για το Μακεδονικό, δεν οδηγεί πουθενά παρά σημαίνει οπισθοδρόμηση. Είναι ακριβώς αυτή η ψοφοδεής τακτική τού ανάδελφου έθνους που δεν μας έχει επιτρέψει να παίξουμε σημαντικότερο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή από αυτή του κομπάρσου πολυτελείας...

Ο πλανήτης δεν πρόκειται να πάψει να είναι παγκοσμιοποιημένος γιατί κάποιοι, ακόμα και πλανητάρχες, πιστεύουν ότι μπορούν να υψώνουν φράχτες κι έτσι να τον περιορίζουν. Επομένως, η όποια εθνική στρατηγική οφείλει να συμπεριλαμβάνει τους γείτονες- ακόμα και τους Τούρκους- κι όχι να τους αποκλείει. Κι αυτό το έχει συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία τού ελληνισμού, γι' αυτό και δεν επιθυμεί να τον κυβερνούν εθνικιστές, γνήσιοι και γιαλαντζί...

 

Δεξιός και χριστιανικός πατριωτισμός από τα Jumbo...

Είναι πατριώτες μόνο οι δεξιοί κι όσοι πιστεύουν στον θεό; Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα υπήρχε εξήγηση για τις απανωτές χρεοκοπίες που έζησε η χώρα εξαιτίας κυβερνήσεων που είτε ήταν δεξιές είτε συμμετείχαν σε αυτές ως επί το πλείστον άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη στη βασιλεία των ουρανών...

Αν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας είναι εθνικός μειοδότης γιατί συναινεί σε σύνθετη ονομασία για την ΠΓΔΜ, τότε τι είναι ο Κ. Μητσοτάκης που χρηματιζόταν επί χρόνια από γερμανική εταιρεία, ο Π. Ψωμιάδης που έχει καθαιρεθεί από το αξίωμά του κι έχει καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη για εξυπηρετήσεις σε κολλητούς, όπως κι ο Γ. Καρατζαφέρης για το πόθεν έσχες του; Είναι περισσότερο Έλληνας από τον Νίκο Κοτζιά ο Αδ. Γεωργιάδης ή ο Μ. Βορίδης, μέχρι πρότινος υμνητές τής χούντας; ΄Ή, μήπως, πατριωτισμός σημαίνει αντισημιτισμός, όπως διδάσκει ο Κ. Πλεύρης και λοιποί, δεξιοί κατά τα άλλα και θεοσεβούμενοι, φασίστες; Φαντάζομαι, επίσης, πως οι συνταγματάρχες που πούλησαν την Κύπρο δεν ήταν κομμουνιστές...

Προσωπικώς δεν με ενδιαφέρει καθόλου κι αν ο βόρειος γείτονας αναγνωριστεί από όλο τον πλανήτη ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας", μετονομάσει την πρωτεύουσά του σε Θεσσαλονίκη και προσθέσει στο Σύνταγμά του πως ο Αλέξανδρος Γ' ήταν γνωστός αλβανοσλάβος. Ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι ο ομορφότερος, εξυπνότερος και καλύτερος άνθρωπος που πέρασε από αυτήν την πλάση...

Αλίμονο, όμως, αν επιτρέψουμε σε φαύλους που επικαλούνται τα θεία, όπως οι διεφθαρμένοι πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων τούς οπαδούς τους, να καθορίζουν την εθνική μας πολιτική. Το έχουν κάνει, άλλωστε, πολλές φορές στο παρελθόν και "συνέπεσε" με τις μεγαλύτερες καταστροφές που έχει βιώσει ο ελληνισμός...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν επιτρέπω σε κανέναν να με αποκλείει από τη χορεία των πατριωτών γιατί είμαι αριστερός κι άθεος. Ναι, υπάρχουν διεθνιστές Αριστεροί οι οποίοι αγαπούν εξίσου όλο τον κόσμο και δεν θέλουν να περιορίζουν τη σκέψη τους από τεχνητά σύνορα. Ο γράφων τους συμμερίζεται, αλλά αισθάνεται ανίκανος να αγαπήσει εξίσου περισσότερες από μία πατρίδες, όπως δεν μπορεί να αγαπήσει περισσότερες από μία μητέρες...

Η πραγματική διαστροφή αρχίζει, ωστόσο, από τη στιγμή που πιστέψουμε ότι η μητέρα πατρίδα είναι καλύτερη από όλες τις άλλες, λες και κανένας άλλος σε αυτήν την οικουμένη δεν έχει παράξει και, πολύ περισσότερο, δεν συνεχίζει να παράγει πολιτισμό. Κι όταν, μάλιστα, αυτό το σύμπλεγμα- το οποίο συνδέεται απολύτως με την τύχη γιατί κανείς μας δεν επέλεξε να γεννηθεί από Έλληνες γονείς, απλώς έτυχε- συνδεθεί με την ταύτιση με μια συγκεκριμένη θρησκεία, σαν είμαστε ο μοναδικός κατά πλειοψηφία χριστιανός ορθόδοξος λαός στη Γη, τότε η μισαλλοδοξία μας έχει φτάσει στην κορύφωσή της κι από εκεί μπορεί να μας κατεβάσει μόνο κάποιος με σπουδές ψυχιατρικής...



    

Ο Αλέξης μπροστά στον Κυριάκο μοιάζει με Αριστερό...

Ακόμα και στην κυβέρνηση δεν πιστεύουν ότι τον Αύγουστο τελειώνει η κρίση στη χώρα. Μπορεί τα μνημόνια όπως τα ξέρουμε σήμερα να αποτελέσουν παρελθόν, αλλά φυσικά τα ερείπια που άφησαν πίσω τους, σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση προηγούμενων δεκαετιών, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας...

Το μεγάλο ερώτημα για τους ιστορικούς, τρία χρόνια μετά από την ανάληψη της εξουσίας από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, είναι κατά πόσο ωφέλησε τους πολίτες ή θα ήταν προτιμότερο να είχε μείνει στην εξουσία ο Αντ. Σαμαράς. Και, βεβαίως, το μεγάλο ερώτημα για το μέλλον είναι αν ο Κ. Μητσοτάκης είναι σε θέση να κυβερνήσει καλύτερα από τον Αλ. Τσίπρα, αν του δοθεί ποτέ η ευκαιρία...

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ανέλθει στην εξουσία είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ένα γάμο βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρά του. Κατά κάποιο τρόπο ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, με δεδομένο τον πόλεμο που δεχόταν από ένα σύστημα με τα διάφορα παρακλάδια του, τα οποία δεν ήταν διατεθειμένα να του παραδώσουν τα σκήπτρα αμαχητί. Γι' αυτό και η πλειοψηφία των πολιτών, έστω και μειωμένη σε σύγκριση με τις 25 Ιανουαρίου 2015, τον εμπιστεύτηκε ξανά το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Ήταν σαν να έλεγε, "ναι μεν μου έταξες τον ουρανό με τα άστρα και δεν μου τα έφερες, αλλά δεν θα ξαναβάλω στο σπίτι μου αυτούς που μου πήραν ό,τι είχα". Μόνο που αυτός ο γάμος πλέον δεν κρατιέται από τον έρωτα, αλλά από τη σύμβαση, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος που θα τάξει τον ουρανό με τα άστρα στην πολύφερνη "νύφη"...

Είναι, όμως, αυτή η νύφη ο Κ. Μητσοτάκης; Σε καμία περίπτωση, αφού με όλα τα αρνητικά του ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερος- όπως ο πρόεδρος της ΝΔ και οι στενοί του συνεργάτες- ούτε ακροδεξιός- όπως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ κι όχι μόνο...

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξανασταθεί στα πόδια της αν συντηρεί δοξασίες περί περιούσιου κι ανάδελφου έθνους που είναι το καλύτερο στον πλανήτη, αλλά όλοι οι άλλοι συνωμοτούν σε βάρος του και γι' αυτό χρεοκοπεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ούτε θα καταφέρει η πλειονότητα των πολιτών να ξαναφτιάξει τη ζωή της αν επικρατήσουν ιδεοληψίες όπως "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα", με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εκείνους που δεν είναι τόσο "έξυπνοι" όσο ορισμένοι άλλοι για να φτιάχνει περιουσίες με μίζες, εκβιασμούς, εξαπατήσεις, φοροαποφυγή και κάθε άλλο ανήθικο μέσο με το οποίο το 1% του πλανήτη κατέχει το 99% του πλούτου του...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα εύχομαι την ώρα τής κάλπης να εμφανιστούν σοβαρές εναλλακτικές στο δίδυμο Τσίπρα- Μητσοτάκη. Αν, όμως, δεν βρεθούν, τότε είναι φανερό ποιος είναι ο μονόφθαλμος και ποιος ο τυφλός...

Ο Μητσοτάκης Ελευθέριος Βενιζέλος; Μάλλον Γούναρης...

Μόλις τέλειωσε η ομιλία τού Κ. Μητσοτάκη στην Κεντρική Επιτροπή της ΝΔ αναζήτησα τη στολή παραλλαγής που κάπου έχω φυλαγμένη από το στρατό. Ιδίως όταν αναφέρθηκε στον μακεδονομάχο παππού του- σε λίγο οι απόγονοί τους θα βγουν περισσότεροι κι από όσους δήλωσαν αντιστασιακοί μετά από την κατοχή και τη χούντα- είχα πλέον πειστεί ότι οι Τσίπρας- Ζάεφ δεν συναντήθηκαν στο Νταβός για να βρουν μια λύση- πακέτο με αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά για να καθορίσουν τους όρους τού πολέμου με πραγματικά πυρά ανάμεσα στις δύο χώρες...

Κι όταν ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης πέταξε στο τέλος πως δεν είναι ώρα για λύση, τότε πλέον είχα πειστεί και για κάτι άλλο: πως μπορεί στην ταμπέλα να είναι αυτός πρόεδρος της ΝΔ, αλλά κουμάντο στο κόμμα κάνουν άλλοι- πρώην, νυν και ίσως επόμενοι...

Είτε το Μακεδονικό συζητηθεί σήμερα είτε το 2028 είτε το 2038 είναι καταδικασμένο να διχάσει ένα λαό στον οποίο δεν δίνεται η ευκαιρία να ωριμάσει πολιτικώς. Δεν αμφιβάλλω πως αρκετοί από εκείνους που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο το έκαναν κι ως μια μορφή αντίδρασης στα οκτώ χρόνια μνημονίων και στην εθνική ταπείνωση που αυτά έφεραν.

Είναι, όμως, αυτός ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης από πολίτες με ταξική συνείδηση; Και πόσο περισσότερο υποκριτές μπορούν να γίνουν εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια μας καλούσαν σε αυτοσυγκράτηση όταν βιάζονταν οι ζωές μας και σήμερα αγκαλιάζουν τους "μακεδονομάχους" και δικαιολογούν το εθνικιστικό τους παραλήρημα;...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει συνειδητά για την ελληνική δεξιά το δρόμο τού νεοφιλελευθερισμού κι από ανάγκη ταυτοχρόνως και το δρόμο της ακροδεξιάς των γεωργιάδηδων και των βορίδηδων. Ενδεχομένως αυτό να του προσφέρει εκλογικά οφέλη, απέχει όμως όσο η Γη από τη Σελήνη για να χαρακτηριστεί μεταρρυθμιστική πολιτική, ιδίως μάλιστα βενιζελική, μιας και η οικογένειά του διεκδικεί διαχρονικά τα κληρονομικά δικαιώματα του Ελ. Βενιζέλου...

Ο μητσοτάκειος λαϊκισμός, συντηρητισμός και θώπευση των χυδαιότερων ενστίκτων τού πόπολου μάλλον στο Λαϊκό Κόμμα των Γούναρη- Τσαλδάρη παρά στο Κόμμα Φιλελευθέρων παραπέμπει. Κι αν μη τι άλλο, ο Ελ. Βενιζέλος, μέσα στις αντιφάσεις και στα μεγάλα του λάθη, υπήρξε σαφώς πιο ωφέλιμος για τον τόπο από τους τοπάρχες που ήθελαν την Ελλάδα μικρή κι έντιμη και την οδήγησαν στη μικρασιατική καταστροφή... 



 

Αν είναι να επιβάλεις πώς θα λέγεται κάποιος άλλος, όλα επιτρέπονται...

Θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν μια κοινωνιολογική μελέτη για τις εκατοντάδες (μάλλον) χιλιάδες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Σε αντίθεση, πάντως, με τις δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών που δεν ασπάζονται την άποψη πως έχουν νόημα τέτοιου είδους πατρινά καρναβάλια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η πλειονότητα όσων συμμετείχαν σε αυτό δεν διακατέχονται από ιδέες οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση είναι ακραίες και στη χειρότερη εθνικιστικές, ακόμα και φασιστικές. Στους τόσο λοιδορημένους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, το 2011, ο διαχωρισμός των δημοκρατών πολιτών από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα ήταν εμφανής ακόμα και χωροταξικά. Δεν παρατήρησα κάτι παρόμοιο στη συμπρωτεύουσα...

Διαχρονικό, εξάλλου, βασικό επιχείρημα των νοικοκυραίων για να μην πηγαίνουν σε διαδηλώσεις όπου παίζεται η ταξική τους επιβίωση είναι πως σε αυτές κυριαρχούν οι αριστεριστές και οι ταραξίες των Εξαρχείων. Φαίνεται, όμως, πως όταν είναι να διαδηλώνεις για να επιβάλεις την ονομασία που εσύ επιθυμείς σε άλλο κράτος τότε κι ο Κ. Ζουράρις επιτρέπεται να ξυλοκοπείται και κτίρια με ανθρώπους μέσα να πυρπολούνται...

Όπως δεν μπορεί ο εμπρησμός τής Marfin να αμαυρώνει όλους όσοι αντιτάχθηκαν στα μνημόνια, είναι αλήθεια ότι και οι σκηνές βίας τής περασμένης Κυριακής δεν είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να κοιταχτούν στον καθρέφτη εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτό το πανηγυράκι. Αλλά αυτό χρειάζεται πρώτα από όλα μια ελάχιστη ταξική συνείδηση κι αυτή είναι είδος εν ανεπαρκεία σε εκείνους που ακόμα πιστεύουν ότι οι Άνω, Πάνω, Κάτω, Δεξιά κι Οριζοντίως Μακεδόνες σκοπεύουν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη και να μας κάνουν όλους Σλάβους...

Κάτι μου θυμίζει: παπαδαριό και καραβανάδες ενωμένοι κόντρα στον κομμουνιστικό κίνδυνο...

Αυτό που με εντυπωσιάζει πολύ στους υπερσυντηρητικούς θρησκόληπτους είναι η ευκολία με την οποία προσαρμόζουν τις καιρικές συνθήκες στις ιδεοληψίες τους. Έπιασε βροχή, για παράδειγμα, την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη- πόσο σπάνιο, άλλωστε, να έχει κακό καιρό το χειμώνα- και το συμπέρασμα βγήκε αβίαστα: ήταν τα δάκρυα της Παναγιάς!

Αν, πάλι, είχε ηλιοφάνεια, οι ίδιοι τύποι θα έλεγαν πως ο θεός χαμογελά γιατί βλέπει τον περιούσιο λαό του, τους Έλληνες, να μάχονται για τη Μακεδονία. Από τη στιγμή που κάθε έννοια λογικής έχει πάει περίπατο στα μυαλά (;) των μουτζαχεντίν της ορθοδοξίας, μπορούν να λέγονται τα πάντα σαν μια φαρσοκωμωδία η οποία πλάθεται εκ του προχείρου...

Από τους πρωταγωνιστές τού νέου κωμικοτραγικού επεισοδίου στο Μακεδονικό δεν είναι τυχαίο πως συγκαταλέγονται παπάδες όπως ο Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, κι ο Καλαβρύτων, Αμβρόσιος, οι οποίοι θα αναλάμβαναν οικειοθελώς να καίνε αιρετικούς στη φωτιά αν τους δινόταν η δυνατότητα. Μαζί τους και καραβανάδες όπως ο στρατηγός Φρ. Φράγκος, οι οποίοι όταν δεν διορίζουν τα παιδιά τους στην ΕΡΤ εμπορεύονται την πατρίδα στο παζάρι για να χτίσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους την πολιτική καριέρα που έχτισαν προκάτοχοί τους στηριζόμενοι στην εθνοκαπηλεία, στη μισαλλοδοξία, στο ρατσισμό και στον εθνικισμό...

Κι από κοντά λαϊκιστές με προβιές μεταρρυθμιστών, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, οι οποίοι στοιχηματίζουν στη ρουλέτα αφού πρώτα έχει βγει ο αριθμός και το χρώμα για να είναι σίγουροι. Όλους, άλλωστε, τους ενώνει το μίσος για τον συριζαίικο κομμουνιστικό κίνδυνο...

Έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις για το πώς η ΝΔ του Κούλη και του Άδωνι δεν είναι ίδια με εκείνη των Καραμανλήδων ή του πατέρα Μητσοτάκη. Κι όμως, θυμάμαι πως μια χαρά συναθροίζονταν στην κατ' εξοχήν εκπρόσωπο της ελληνικής δεξιάς στη μεταπολίτευση χουντικοί, βασιλικοί και λοιποί ακροδεξιοί στο πλαίσιο της πολυσυλλεκτικότητας, που ήταν το ζητούμενο προηγούμενες δεκαετίες κι από τον έτερο πόλο τού δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ.

Απλώς τώρα ο Κυριάκος, φοβούμενος τις διαρροές προς Χρυσή Αυγή ή κομματίδια τύπου Νέας Δεξιάς του Φ. Κρανιδιώτη, έκανε αντιπρόεδρό του τον Αδ. Γεωργιάδη και πρωτοπαλίκαρό του τον Μ. Βορίδη για να μπετονάρει τη μεσαιωνική ψήφο. Άλλη μια σπουδαία μεταρρυθμιστική προσπάθεια του φαύλου ανδρός...





  

Ο εθνικισμός είναι ακόμα πιο επικίνδυνος όταν μοιάζει με πατρινό καρναβάλι...

Η καλύτερη απάντηση στο αν η Μακεδονία η οποία συμπεριλαμβάνεται στην ελληνική επικράτεια είναι ελληνική θα ήταν πως η Μακεδονία είναι εδώ και κάτι δεκαετίες ελληνική. Δεν ήταν, ωστόσο, και τόσο ελληνική πριν εκατό χρόνια, όταν ακόμα και στη Θεσσαλονίκη ο ελληνικός πληθυσμός μειοψηφούσε...

Όταν προσαρτήθηκε στην Ελλάδα με τους Βαλκανικούς Πολέμους και πριν τις σφαγές και τις ανταλλαγές πληθυσμών, στη Μακεδονία ζούσαν χιλιάδες Σλάβοι, Βούλγαροι, Βλάχοι και λοιπές εθνότητες. Αυτή είναι, άλλωστε, η ιστορία των Βαλκανίων, την οποία οι λαοί τους επιμένουν να διαβάζουν μονόπαντα και γι' αυτό σιγοβράζει ο εθνικισμός. Να θυμίσω, επίσης, πως επί πολλά χρόνια οι Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, την Πόλη και τον Πόντο θεωρούνταν ξένοι στην περιοχή και οι συγκρούσεις με τους γηγενείς ήταν ουκ ολίγες...

Μπορεί όσοι μαζεύτηκαν στο συλλαλητήριο να ήταν πολύ λιγότεροι από τους 500.000 που εκτιμούν οι διοργανωτές του και σίγουρα λιγότεροι από το εκατομμύριο που είχε συγκεντρωθεί το 1992. Αρκετοί, εξάλλου, ανάμεσά τους- όπως διαπιστώνετε και στη φώτο με τους "μακεδονομάχους"- εύκολα χαρακτηρίζονται γραφικοί που έχουν υπερβεί κατά πολύ το όριο του γελοίου και λούμπεν προλεταριάτο που αντί να πολεμά για να υπερασπίζεται, για παράδειγμα, τα εργασιακά του δικαιώματα τρέχει σε μαζώξεις για ένα όνομα, για ένα πουκάμισο αδειανό. Και μαζί με όλους αυτούς, βεβαίως, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι τραγοπαπάδες...

Από την άλλη, ωστόσο, διακρίνω μια τάση υποτίμησης της σημασίας τού συλλαλητηρίου και του κινδύνου ο οποίος ελλοχεύει από την αναζωπύρωση του εθνικισμού. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο, από την πιο πλούσια έως την πιο φτωχή, που να μην ταλαιπωρείται από τον υπερπατριωτισμό. Κι όσο μεγαλύτερα τα εθνικά απωθημένα και πιο βαθιές οι εθνικές πληγές τόσο ευκολότερο γίνεται για το αβγό τού φιδιού να εκκολάπτεται και να βγάζει τέρατα...

Τα μνημόνια δοκίμασαν την Ελλάδα και σε αυτό το επίπεδο και μολονότι η Χρυσή Αυγή έχει καθιερωθεί ως κοινοβουλευτική δύναμη δεν έχει διογκωθεί σε σημείο που να κυβερνά, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με ακροδεξιά κόμματα. Θα ήταν κρίμα, επομένως, τώρα που φάγαμε το γάιδαρο να υποκύψουμε σε πειρασμούς που παρ' ολίγον να μας αποδεκατίσουν ως έθνος, σε "Μεγάλες Ιδέες" που αποδείχθηκαν κοντόθωρες και καταστροφικές...

Η ιεραρχία στις θεοκρατίες: ο ΥΠΕΞ ενημερώνει τον πρωθυπουργό κι ο πρωθυπουργός τον αρχιεπίσκοπο...

Πέρα από το σκίσιμο των μνημονίων, αυτή η κυβέρνηση υποσχόταν τέτοια εποχή το 2015 πόλεμο σε βάρος τής διαπλοκής και των ισχυρών συμφερόντων τα οποία απομυζούν επί δεκαετίες το μόχθο των Ελλήνων. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα ακόμα δεν έχουν δοθεί τηλεοπτικές άδειες, ενώ τα χρήματα που θα χάσουν οι καναλάρχες όταν επιτέλους δοθούν θα τα κερδίσουν από τη μείωση του φόρου που πέτυχαν ως αντιστάθμισμα...

Την ίδια ώρα, μειώνεται ο φόρος και για τα καζίνο και δημιουργούνται νέα, ενώ, βεβαίως, έχει ξεχαστεί πλήρως η δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών. Από την άλλη, έχουμε μια κυβέρνηση που και με όποιους τα έχει βάλει, φροντίζει να τους αντικαθιστά με διαπλεκόμενους δικής της κοπής...

Διακρίνω εδώ και καιρό από την πλευρά τού Αλ. Τσίπρα μια αριστερή κόπωση. Όχι στη ρητορική του, αν κι εκεί έχει κάνει πολλές παραχωρήσεις μπροστά στο λαφαζανισμό που τον διέκρινε ως αντιπολίτευση, αλλά εν πάση περιπτώσει σε σύγκριση με τις αριστερές εκπτώσεις που έχει κάνει στη διακυβέρνησή του αυτές είναι επουσιώδεις. Όπως κι αν έχει, ο σημερινός πρωθυπουργός πιστώνεται το ισχυρό ρεύμα επιστροφής των πολιτών στην πολιτική- το ισχυρότερο τα τελευταία 30 χρόνια-, αλλά χρεώνεται παραλλήλως και τη σημαντικότερη ίσως αποστροφή που αισθάνθηκαν οι νεώτεροι κυρίως ψηφοφόροι μετά από το συμβιβασμό τού 2015 και τον τρόπο με τον οποίο τον διαχειρίστηκε στη δεύτερη θητεία του...

Εκεί, ωστόσο, που η ηθική κατάπτωση αυτής της κυβέρνησης παρουσιάζεται εντονότερη είναι στη σχέση της με την εκκλησία. Κοιτάξτε, απλώς, την αλληλουχία των συναντήσεων της Πέμπτης, έστω κι αν έχει καθαρώς συμβολικό περιεχόμενο: ο Νίκος Κοτζιάς ενημέρωσε τον Αλ. Τσίπρα για το Μακεδονικό. Κι εκεί που που νόμιζες πως η επόμενη κίνηση του πρωθυπουργού θα ήταν να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τους πολιτικούς αρχηγούς, αυτός σπεύδει στην αρχιεπισκοπή για να δώσει ραπόρτο τον Ιερώνυμο...

Αν ο Φρ. Μιτεράν έχει δίκιο και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πράγματι διαχείριση συμβόλων, πολύ φοβάμαι πως οι απολογητές στο σκοταδισμό πρέπει πρώτα από όλα να απολογηθούν στην Αριστερά. Γιατί αν οι ίδιοι, οι υποτιθέμενοι προοδευτικοί, δεν αντισταθούν στη μισαλλοδοξία πώς περιμένουν κάποιοι να μην γκρεμίζουν εν έτει 2018 αγάλματα, όπως συνέβη στο Παλαιό Φάληρο, γιατί τάχα συμβολίζουν το σατανά;...

Μήπως να τελειώνει αυτή η πλάκα με το Μακεδονικό;...

Υπό μία έννοια αισθάνομαι ευγνώμων στους Αμερικανούς οι οποίοι ανακινούν το θέμα τής ονομασίας τής ΠΓΔΜ. Χάρη σε αυτούς νιώθω πως ξαναζώ τη χαμένη εφηβεία μου, τότε που ορδές μακεδονομάχων έβγαιναν στους δρόμους για να μην κλέψουν τα Σκόπια την Θεσσαλονίκη μας. Πιθανόν αρκετοί ανάμεσά τους να φώναζαν, βεβαίως, και τους παίκτες θεσσαλονικιώτικων ομάδων "Βούλγαρους" την ίδια χρονική περίοδο, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και σε αυτήν τη χώρα το παράλογο δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας...

Δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει η σημερινή διαπραγμάτευση, αν δηλαδή οι γείτονες θα λέγονται Μακεδόνες, Νεομακεδόνες, Σλαβομακεδόνες ή οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζω, όμως, ότι την ώρα που υποτίθεται πως γίνεται προσπάθεια για να βγούμε από τα μνημόνια είναι πολυτέλεια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται κατά βάση γύρω από το ονοματολογικό τής ΠΓΔΜ και να απειλείται, μάλιστα, και η δεδηλωμένη γι' αυτόν το λόγο αντί για το πώς θα φτάσουμε σε μια ανάπτυξη με δίκαιο πρόσημο. Το σημαντικότερο είναι να μπουν προσκόμματα στον καλλιεργούμενο αλυτρωτισμό στη γείτονα- από τα σχολεία έως τη δημόσια διοίκηση και τα σύμβολά τους- και δευτερεύον το πώς θα ονομάζεται...

Ακόμα και στην "παρέα" των εθνικών θεμάτων αν βάλεις το Μακεδονικό, θα μοιάζει με χόμπιτ σε οικογένεια γιγάντων, όπως είναι τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Γι' αυτό και δεν εντοπίζω πού βρίσκεται η εθνική προδοσία αν συμφωνήσουμε σε μια σύνθετη και κοινή ονομασία για όλους, πολλώ δε μάλλον όταν σχεδόν όλος ο πλανήτης αποκαλεί τη γείτονα Μακεδονία εδώ και χρόνια...

Το όνομα δεν χάθηκε σήμερα, ούτε καν τη δεκαετία τού '90, αλλά από τη στιγμή που επιτρέψαμε στον Τίτο να το χρησιμοποιήσει. Είναι, όμως, ανώφελο να θρηνούμε ακόμα γι' αυτό. Επομένως ας κοιτάξουμε πώς θα ξανακάνουμε την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια. Αυτό, ναι, είναι εθνική προτεραιότητα για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε...

Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει από τον Μαρινάκη, όχι από τον Ζουράρι...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα υποφέρει εδώ και χρόνια από έναν ακραίο οπαδισμό, ο οποίος γεννά χουλιγκανισμό και φυσικά δεν του επιτρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από περιθωριακό στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το τελευταίο, επομένως, που χρειαζόταν ήταν ένας υφυπουργός, Παιδείας μάλιστα, να επαναλαμβάνει, καπηλευόμενος τον αριστοφανισμό, χυδαιότητες για να αναφερθεί σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων από τη δική του...

Ο Κ. Ζουράρις ήταν μια ανεξέλεγκτη "πυρηνική βόμβα" για την κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή κι αυτό θα ήταν αφελές να μην το γνωρίζει ο Αλ. Τσίπρας. Το μόνο που θα μείνει, εξάλλου, από την υπουργική του θητεία δεν είναι κάποιο έργο του- ήταν σαν να μην πέρασε ποτέ από το υπουργείο- παρά μόνο οι γνωστές λεκτικές του ακροβασίες χάριν εντυπωσιασμού τού πόπολου...

Αλίμονο όμως, δεν είναι ο Κ. Ζουράρις ο οποίος προσβάλλει τους φιλάθλους τού Ολυμπιακού με τη συμπεριφορά του ως φανατικός παοκτζής ή, έστω, δεν είναι αυτός το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό βρίσκεται στον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο οποίος, όπως κι άλλοι προκάτοχοί του, χρησιμοποιεί τη δημοφιλέστερη και πλέον πολυνίκη ομάδα τής χώρας ως ασπίδα απέναντι σε επιθέσεις οι οποίες τον αφορούν προσωπικώς...

Ενδεχομένως η κυβέρνηση να βρίσκεται σε πόλεμο με τον Β. Μαρινάκη, αλλά αυτό αφορά τον ίδιο και σε καμία περίπτωση τον Ολυμπιακό. Γι' αυτό κι όταν το ομαδοποιεί χάρη και στους οργανωμένους οπαδούς απειλεί την κοινωνική ηρεμία μέσω της έξαρσης φαινομένων βίας στους αγωνιστικούς χώρους κι έξω από αυτούς...

Στη ρητορική του πολύ συχνά ο κουμπάρος τής Ντ. Μπακογιάννη χαρακτηρίζει τη δημοκρατικώς εκλεγμένη κυβέρνηση χούντα. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο μάλλον, για παράδειγμα, θα γινόταν νωρίτερα και δεν θα καθυστερούσε το λιγότερο 17 μήνες η καθαρογράφηση της απόφασης για το "Noor 1" ή οι εφοπλιστές θα πλήρωναν έστω κι ένα ευρώ παραπάνω από όσα (δεν) πλήρωναν κι επί προηγούμενων κυβερνήσεων...

Ο γράφων εύχεται, ως ολυμπιακών πεποιθήσεων ο ίδιος, να μην ξαναγίνουμε μάρτυρες φαινομένων Κοσκωτά κι ο Β. Μαρινάκης να είναι καθαρότερος κι από την κοκαΐνη Κολομβίας. Η απονομή, ωστόσο, του δικαίου δεν είναι δυνατό εν έτει 2018 να παρεμποδίζεται από ορδές αφιονισμένων χουλιγκάνων ούτε από άλλου είδους πρακτικές που παραπέμπουν σε λατινοαμερικανικές μπανανίες...   

Ούτε ένα ελληνικό μέσο θα δημοσίευε όλα τα Mnimonia Papers...

Παρακολουθώντας το "Post", τη νέα ταινία τού Στίβεν Σπίλμπεργκ για το παρασκήνιο πίσω από τη δημοσίευση των "Pentagon Papers" από τη "Washington Post", κατέληξα αβίαστα στο συμπέρασμα ότι κανένα ελληνικό μέσο δεν θα δημοσίευε ποτέ στην ολότητά τους τα "Mnimonia Papers", αν θεωρήσουμε πως υπάρχουν κάπου καλά κρυμμένα τέτοιου είδους έγγραφα. Τα συριζαίικα ΜΜΕ θα δημοσίευαν τα ενοχοποιητικά στοιχεία για ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τα αντιπολιτευτικά για ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανένας δεν θα δημοσίευε τα πάντα γιατί πολύ απλά με αυτόν τον τρόπο (δεν) ασκείται σήμερα η δημοσιογραφία σε αυτήν τη χώρα...

Η εκδότρια, την επίμαχη περίοδο, της "Washington Post", Κέι Γκρέιαμ, ήταν οικογενειακή φίλη των Κένεντι κι ενός από τους αρχιτέκτονες του πολέμου στο Βιετνάμ, του Ρ. ΜακNαμάρα. Κι όμως, πήρε την απόφαση να δημοσιεύσει τα "Pentagon Papers", ρισκάροντας τη χρεοκοπία τής επιχείρησής της- υπήρχε μια εποχή κατά την οποία οι εκδότες ήταν μόνο εκδότες-, ακόμα και τη φυλάκισή της...

Ποιος από όλους τους Έλληνες εκδότες και κάθε λογής μιντιάρχες θα είχε τα αρχίδια σήμερα να τα βάλει ακόμα και με εκείνους που τον ταΐζουν; Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, δεν τολμούν να τα βάλουν ούτε καν με πολιτικούς τής αντίπαλης παράταξης με το συλλογισμό "να τα έχουμε καλά με όλους". Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι αλλάζουν κόμματα συχνότερα κι από ό,τι οι ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες προπονητές...

Και ύστερα αναρωτιούνται όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες γιατί ο κοσμάκης δεν σπαταλά έστω ένα ευρώ για να αγοράσει τις εφημερίδες και τα περιοδικά τους. Το ίδιο σφιχτός θα ήταν και με τις ιστοσελίδες, αν υποχρεωνόταν να τις πληρώνει...

Οι περισσότεροι εμπιστεύονται τις αναρτήσεις των φίλων τους στο facebook ή στο twitter παρά το σανό που τους ταΐζουν πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι οποίοι είναι μαλωμένοι με την αλήθεια ή, έστω, με όλες τις διαστάσεις της. Γιατί να χύσει, επομένως, ο λαός έστω κι ένα δάκρυ για τους εργαζόμενους του MEGA και του κάθε MEGA, για τους χιλιάδες άνεργους δημοσιογράφους όταν πρώτα αυτοί οι ίδιοι δεν φρόντισαν να διαφυλάξουν την ιερότητα του λειτουργήματός τους, επιλέγοντας για τον εαυτό τους το ρόλο τής βολικής εκδιδόμενης που πηγαίνει όπου φυσά ο άνεμος και με όποιον της σκάσει τα περισσότερα;...

Αναρχικός ήταν ο Νικόλας Άσιμος, όχι ο Τζίμης Πανούσης...

Συμφωνούσα και γελούσα με αρκετά από αυτά που έλεγε ο Τζίμης Πανούσης, αν κι όχι με όλα, αφού ο εκλιπών αρκετές φορές μπέρδευε το χιούμορ με την πρόκληση για την πρόκληση, μισαλλοδοξία κι εμμονική διαστροφή ακόμα και για πρόσωπα, όπως ο Γ. Νταλάρας, ή θεσμούς, όπως η εκκλησία, τα οποία ούτε ο γράφων εκτιμά ιδιαιτέρως. Σαφώς και η δημόσια στάση του δεν χαρακτηριζόταν από τον πολιτικό ορθολογισμό με τον οποίο έχει δηλητηριαστεί και η ελληνική κοινωνία.

Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε ότι ο Τζιμάκος ήταν αναρχικός κι αντιεξουσιαστής. Αναρχικός κι αντιεξουσιαστής ήταν, για παράδειγμα, ο Νικόλας Άσιμος, όχι όμως κι ο Πανούσης, ο οποίος συναγελάστηκε με κάθε μορφή εξουσίας- από τα μίντια έως τους ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης και λοιπούς μεγαλοεπιχειρηματίες- προκειμένου να κοινοποιεί τη δουλειά του και να βγάζει φράγκα από αυτή...

Για να μην παρεξηγηθώ από εκείνους που έχουν έφεση να παρεξηγούνται: δεν κακολογώ τον Πανούση γιατί χρησιμοποίησε το σύστημα για να το πολεμήσει. Πολύ καλά έπραξε, αφού χρειάζονται και οι Δούρειοι Ίπποι για να μας θυμίζουν πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

Ούτε υποκύπτω στο λαϊκισμό τής δεξιάς να αναρωτιέται πώς ένας Αριστερός μπορεί να ζει στην Εκάλη. Αν μη τι άλλο, γνωρίζουμε πώς έκανε τα λεφτά του ο Τζιμάκος, χάρη στην εργασία του στο χώρο τής τέχνης, ο οποίος είναι πολύ καλώς αμειβόμενος για όσους έχουν ταλέντο και το καλλιεργούν ποικιλοτρόπως. Αυτό που δεν ξέρουμε, επισήμως τουλάχιστον, είναι, για παράδειγμα, πού βρήκε τα λεφτά ο Κ. Μητσοτάκης για να αγοράσει το σπίτι τού Βολτέρου...

Ο πραγματικός αναρχικός κι αντιεξουσιαστής, ωστόσο, δεν χρησιμοποιεί κανενός είδους θεσμό, κρατικό ή ιδιωτικό, ώστε να βγάζει εκατομμύρια από αυτόν. Ναι μεν βρίσκει τρόπους να βιοπορίζεται με αξιοπρέπεια εντός τού συστήματος που του έλαχε, αλλά δεν φτάνει στο σημείο να γίνεται πλούσιος από αυτό...

Επαναλαμβάνω, πολύ καλώς έπραξε ο Τζιμάκος κι αξιοποίησε τα παράθυρα που του άφησε το κοινοβουλευτικό- τραπεζικό- κεφαλαιουχικό καθεστώς ώστε να το αποδομεί. Ούτε ο ίδιος, όμως, αποπειράθηκε, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, να αποδώσει στον εαυτό του το χαρακτηρισμό τού αντισυστημικού τον οποίο τόσο εύκολα του προσδίδουν κάποιοι σήμερα από άγνοια ή από ενοχές. Τι να πεις Τζιμάκο; Έλληνες, κωλοέλληνες...



  

Όποιος ζει από τα μνημόνια πεθαίνει κι από αυτά...

Θα στενοχωριόμασταν άραγε το ίδιο για τους επιβάτες τού "Τιτανικού", αν μαθαίναμε πως θα μπορούσαν όλοι να σωθούν εγκαταλείποντας το πλοίο, αλλά δεν το έκαναν γιατί πίστευαν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι με κάποιο θαύμα θα σώζονταν μένοντας στις πολυτελείς καμπίνες τους; Μάλλον θα τους θεωρούσαμε αφελείς κι άξιους της μοίρας τους...

Λυπάμαι, αλλά το ίδιο φοβάμαι πως ισχύει και για όσους πίστευαν μέχρι και χθες ότι ήταν εργαζόμενοι του MEGA κι επί σχεδόν δύο χρόνια δούλευαν περιμένοντας από τους ιδιοκτήτες τού σταθμού να δείξουν τον ανθρωπισμό που δεν έδειξαν ποτέ κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων. Τότε που το Μεγάλο Κανάλι κατηγορούσε τους Έλληνες πως τα έφαγαν μαζί με τους μεγαλοκαρχαρίες και στις ίδιες ποσότητες...

Είναι σκληρό και δύσκολο να πάρεις την απόφαση να εγκαταλείψεις μια εργασία στην οποία κάποιοι είχαν αφιερώσει ακόμα και 20 χρόνια από τη ζωή τους. Είναι, ωστόσο, αυτοκτονικό- δεν αναφέρομαι μόνο στο MEGA- να προτιμάς το διάβολο που γνωρίζεις από το να δοκιμάσεις την τύχη σου αλλού, όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η αγορά εργασίας, προσμένοντας από το κράτος να σε σώσει...

Οι ίδιοι που μιλούσαν όλα αυτά τα χρόνια για το κακό Δημόσιο, ειρωνεύονταν το κοινωνικό κράτος κι έδιναν όρκους πίστης στο μεγάλο κεφάλαιο τώρα παρακαλούν για μια λύση η οποία στο σύστημα που τόσο αγαπούν, τον ανεξέλεγκτο δηλαδή καπιταλισμό, μπορούν να δώσουν μόνο οι ιδιοκτήτες. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαμε σοσιαλισμό, που τόσο όμως μισούν...

Δεν γράφω ό,τι γράφω για να δικαιολογήσω τους ιδιοκτήτες τού MEGA και του κάθε MEGA- δεν τους φταίει καμιά κυβέρνηση για το ότι εκείνοι δεν θέλουν να διεκδικήσουν την έβδομη κι "ορφανή" τηλεοπτική άδεια-, αλλά για να επισημάνω για μια ακόμα φορά πως αν δεν υπήρχαν πρόβατα δεν θα υπήρχαν λύκοι. Δεν θα χαριστεί ο παράδεισος στην εργατική τάξη, θα πρέπει να παλέψει για να τον κερδίσει κι όσο συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια τόσο πιο πολύ την περιμένει η επί γης κόλαση, η μόνη μάλλον που υπάρχει γενικώς... 

Οι νταβατζήδες τής εργατικής τάξης δεν απεργούν ποτέ...

Το ΚΚΕ διέθετε την οργάνωση και την εμπειρία- σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ- ώστε να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή τού αντιμνημονιακού μετώπου, ιδίως από τη στιγμή που η ΝΔ προσχώρησε στο μνημονιακό. Δεν το πέτυχε, ωστόσο, απλούστατα γιατί δεν το θέλησε ποτέ.

Το είχε ομολογήσει, άλλωστε, απροκάλυπτα και η Αλ. Παπαρήγα ότι δεν επιθυμούσε την εξουσία σε καπιταλιστικό καθεστώς. Κι αναρωτιέμαι ο αφελής: τότε τι νόημα έχει να είσαι ακόμα κι αντιπολίτευση, αν εξαντλείσαι στην επαναστατική γυμναστική και σε επικοινωνιακά σόου όπως το χάπενινγκ του ΠΑΜΕ με την Εφη Αχτσιόγλου στο υπουργείο Εργασίας;...

Αν, για παράδειγμα, ο Περισσός δεν ήθελε πραγματικά να μην αλλάξει τίποτα στην εργατική νομοθεσία και να προστατεύσει καλύτερα τους δικούς του εργατοπατέρες θα ήταν μονόδρομος η στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, με δημοκρατικά μέσα βεβαίως. Θα επιτυγχανόταν πολύ ευκολότερα από το Γράμμο και το Βίτσι με μια ριζοσπαστικοποιημένη κοινωνία στο όριο της φτώχειας...

Αν δεν επιθυμούσε το ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κωλοτούμπα και να υπογράψει μνημόνιο, ας επιδίωκε να ήταν αυτό στην θέση του. Αν στόχος σου είναι να αλλάξεις τον κόσμο, μπαίνεις στο γήπεδο, δεν κάθεσαι στις κερκίδες για να πετάς μπουκάλια σε όσους παίζουν μπάλα και να λες πως εσύ θα έπαιζες καλύτερα...

Το ΚΚΕ, επομένως, δεν είναι κάτι άλλο από ντίλερ αριστεροσύνης, από νταβατζής τής εργατικής τάξης και τοκογλύφος επαναστατικών συνειδήσεων. Αν έκανε το ένα δέκατο της προσπάθειας που επιχειρεί σήμερα για να μην χάσουν οι εργατοπατέρες του το δικαίωμα να αποφασίζουν μόνοι τους για τις απεργίες στα πρωτοβάθμια σωματεία, ενδεχομένως να είχαμε γλιτώσει αρκετά από τα μνημονιακά μέτρα, έστω κι αν το ΚΚΕ βρισκόταν πάλι στην αντιπολίτευση.

Γι' αυτό και το επαναστατικό ξέσπασμα του Κόμματος για ένα θέμα ήσσονος σημασίας για την πλειονότητα των μικρομεσαίων- πού είναι το αντιδημοκρατικό στο να αποφασίζει μια απεργία η σχετική πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε μια Συνέλευση;- το καθιστά ακόμα χυδαιότερο. Τουλάχιστον ο Κ. Μητσοτάκης δεν παριστάνει πως νοιάζεται για τους φτωχούς...



  

Στα θερμοκήπια πολιτικής ορθότητας ακόμα και η ανδρεία είναι σεξισμός...

Οι κοινωνίες μας κινδυνεύουν πολύ περισσότερο από τον πολιτικό ορθολογισμό σε σύγκριση με το σεξισμό. Φυσικά και δεν επικροτώ την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως είναι και η περίπτωση της αξιοποίησης από έναν άνδρα της όποιας ανώτερης θέσης του προκειμένου να προσεγγίσει μια γυναίκα. Αλίμονο, όμως, αν πρέπει να απολογούμαστε για τη χρήση εκφράσεων όπως "φέρσου αντρίκεια" ή αν μπερδεύουμε το έντονο φλερτ με τη σεξουαλική παρενόχληση. Ιδίως όταν δεν είναι λίγες οι γυναίκες που χρησιμοποιούν με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση τα σωματικά τους προσόντα προκειμένου να κάνουν καριέρα και πολύ καλά κάνουν. Ο καθένας πορεύεται με τα πλεονεκτήματά του σε αυτήν τη ζωή...

Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι δυνατό κάθε φορά που μιλά μια γυναίκα σε θέση εξουσίας ή κοντά σε θέση εξουσίας να απαγορεύεται η κριτική των όσων λέει για να μην κατηγορηθεί ο επικρίνων για σεξισμό. Το να πεις, για παράδειγμα, στην Μπ. Μπαζιάνα "γύρνα στην κουζίνα σου αντί να δίνεις συνεντεύξεις" είναι προφανώς ρατσιστικό. Το να αναρωτηθείς, ωστόσο, μεγαλοφώνως για το πώς "έτυχε" η ακαδημαϊκή της καριέρα να εκτοξευτεί επί ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι για το οποίο δικαιούται να αναρωτηθεί ο κάθε μέσος πολίτης δίχως να πιαστεί στα συριζαίικα ραντάρ πολιτικής ορθότητας...

Αλίμονο αν πιστεύουμε ότι μόνο αν γλείφεις κατουρημένες ποδιές ή ανεβαίνεις σε κρεβάτια μπορείς να κάνεις καριέρα. Όποιος το πιστεύει μάλλον ψάχνει για δικαιολογίες για την αποτυχία του ή άλλοθι για τις επιλογές του...

Αν μια γυναίκα είναι σπουδαία ηθοποιός και κυνηγά την επιτυχία με αποφασιστικότητα κι εργατικότητα και χωρίς κλαψουρίσματα έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει. Αν μια σύντροφος πρωθυπουργού, ένα δημόσιο πρόσωπο δηλαδή, δεν επιθυμεί να σχολιάζεται μπορεί κάλλιστα να μην παραχωρεί συνεντεύξεις. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν είναι δυνατό να μετατρέψουμε τις κοινωνίες μας σε θερμοκήπια πολιτικής ορθότητας όπου θα φοβάσαι μην πεις έστω και μια κουβέντα παραπάνω για να μην κατηγορηθείς για ρατσισμό...

Ανυπότακτοι στα ασήμαντα, αντάρτες κοινής λογικής στα σημαντικά...

Είναι ταξική πολιτική να διακοπούν οι εκδρομές των σχολείων στο εξωτερικό γιατί πολλές οικογένειες δεν έχουν τα χρήματα για να στέλνουν τα παιδιά τους; Σαφώς και είναι, αλλά δεν βρίσκω τίποτα το κατακριτέο ή το οπισθοδρομικό σε αυτό!

Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα το υπουργείο Παιδείας να καλύπτει με δικά του έξοδα αυτές τις εκδρομές, ώστε κάθε μαθητής, κάπου ανάμεσα στις αναπόφευκτες κραιπάλες τής νιότης του, να παίρνει μια ιδέα από το πώς ζουν σε άλλα κράτη. Από τη στιγμή, ωστόσο, που δεν υπάρχει και τα παιδιά πιο οικονομικώς τακτοποιημένων οικογενειών μπορούν έτσι κι αλλιώς να ταξιδεύουν στο εξωτερικό- κανείς δεν πρόκειται να τους πάρει το διαβατήριο- γιατί θα πρέπει οι μαθητές φτωχότερων οικογενειών να υφίστανται τον οικονομικό στιγματισμό, ο οποίος είναι τόσο σύμφυτος με τον καπιταλισμό, από την παιδική- εφηβική τους ηλικία;...

Γεννιέσαι άνθρωπος, αλλά πολίτης γίνεσαι. Να το έχουμε αυτό υπόψη κι όταν ασκούμε κριτική για το τέλος στις πλαστικές σακούλες αντί να κάνουμε την αυτοκριτική μας...

Αν παράγαμε και χρησιμοποιούσαμε λιγότερο πλαστικό, καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν θα μπορούσε να μας επιβάλει αυτό το έξτρα χαράτσι. Αυτό, όπως και πολλά άλλα από τα δεινά μας, προκύπτει από την ανευθυνότητα με την οποία διάγουμε το βίο μας, μέσα στο φόβο και στην υποταγή για τα ασήμαντα και μέσα στην ανταρσία από την κοινή λογική για τα σημαντικά...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα είναι τόσο απαραίτητη η σύνδεση του εκπαιδευτικού μας συστήματος με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης. Αν αυτό είχε επιτευχθεί, δεν θα διαμαρτύρονταν οι προνομιούχοι για τις σχολικές εκδρομές ούτε το λούμπεν προλεταριάτο για το φόρο στις σακούλες. Θα ήξεραν ήδη ότι θεμελιώδης λίθος τής κοινωνικής συνοχής είναι οι ίσες ευκαιρίες και η προστασία τού περιβάλλοντος.

Όταν αυτά δεν υπάρχουν ή κινδυνεύουν, η διακοπή των σχολικών εκδρομών και τα περιβαλλοντικά τέλη είναι τα μικρότερα από τα προβλήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν. Αν θέλουμε, φυσικά, να μην είμαστε οι τελευταίες γενιές που ζούμε με μια σχετική ειρήνη σε αυτόν τον πλανήτη...

Υ.Γ. Ο vromostomos επιστρέφει την Τετάρτη, 10 Ιανουαρίου.

Καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αρκεί να είναι ακροαριστερή...

Έχουν δίκιο όταν λένε πως ο Αδ. Γεωργιάδης είναι δουλευταράς. Απαιτεί πράγματι πολύ μεγάλη προσπάθεια να προσποιείσαι σε καθημερινή βάση πως δεν είναι ο ακροδεξιός, εθνικιστής, μισαλλόδοξος πολιτικός, ιδιότητες με τις οποίες συστήθηκε στο πανελλήνιο την εποχή τού ΛΑΟΣ. Όχι, βεβαίως, ότι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί μετριοπαθής, αλλά τόσο ο ίδιος όσο κι ο έτερος καππαδόκης του νεοφασισμού Μ. Βορίδης πλασάρονται με μια πιο φιλελεύθερη ενδυμασία χάρη και στη ρητορική τους, η οποία συναρπάζει καταπιεσμένες νοικοκυρές, λούμπεν προλετάριους και ξελιγωμένους νεοφιλελέδες...

Σε αντίθεση, πάντως, με τον Μ. Βορίδη, ο οποίος έχει διαλέξει για τον εαυτό του μια πιο θεσμική παρουσία, ο λαλίστατος Αδωνις έχει χτίσει το δικό του μύθο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου αρκεί το παραμικρό λαθάκι- όπως με το μαχαίρι και τη βασιλόπιτα- για να γίνεις αντικείμενο διακωμώδησης τουλάχιστον για μια ημέρα. Είναι αναπόφευκτο, επομένως, να αποκαλύπτει τη ρατσιστική, αντιαριστερή, νεοφιλελεύθερη φύση του χάρη στον αυθορμητισμό τής ταύτισης με αντιλήψεις και δοξασίες, όπως του περιώνυμου ραβίνου, οι οποίες είναι ταυτοχρόνως αναχρονιστικές κι επικίνδυνες για την κοινωνική ειρήνη...

Πολλές φορές, μάλιστα, ο Αδ. Γεωργιάδης παρουσιάζεται ως σφοδρός πολέμιος της βίας και της τρομοκρατίας. Υπό μία αδήλωτη προϋπόθεση, από ό,τι φαίνεται κι από τη στήριξή του στις σφαίρες τού ραβίνου: οι έκνομες ενέργειες να προέρχονται από την άκρα αριστερά...

Για την ακροδεξιά βία δείχνει ανοχή, για να μην γράψω πως την προωθεί κιόλας. Κι αυτό ακριβώς είναι το μέτρο τής υποκρισίας όσων καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αν και με αυτό εννοούν τους "αναρχοάπλυτους", αλλά όχι και τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους οποίους αντιμετωπίζουν περισσότερο ως συνοδοιπόρους. Αυτό, άλλωστε, συνιστά σήμερα η ακροδεξιά στη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη...



  

Όταν κυνηγάς δόξα και χρήμα αποδέχεσαι να γυρίσεις πίσω με εξευτελισμό...

Ο Νίκος Καζαντζάκης διέθετε το ηθικό μεγαλείο να συγχωρεί ακόμα κι εκείνους που του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν κάποιος συγγραφέας τής σειράς. Συγχώρησε κι αυτούς που έπαιρναν το καράβι για να πηγαίνουν στη Στοκχόλμη και να πιέζουν ώστε να μην λάβει ποτέ το Νόμπελ που τόσο δικαιούταν...

Από την άλλη, ο Γ. Σμαραγδής, ένας μετρίως μέτριος σκηνοθέτης το πολύ κι ευνοημένος από το σύστημα, απειλεί πως θα στείλει στη δικαιοσύνη κριτικούς που αποδόμησαν την ταινία του για τον Μεγάλο Κρητικό. Προσωπικώς δεν θεώρησα τo φιλμ του κακό, αλλά ο ίδιος φαίνεται πως κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι το δικό του πνεύμα σε σύγκριση με το αντίστοιχο του Καζαντζάκη απέχει όσο το Ηράκλειο από το Πεκίνο...

Το οποιοδήποτε έργο τέχνης όταν παραδίδεται στο κοινό δεν ανήκει πλέον στον δημιουργό του ή, τουλάχιστον, όχι σε μεγάλο βαθμό και δεν εννοώ την αυστηρή νομική έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αν ο καλλιτέχνης το θέλει 100% δικό του, τότε μπορεί να το κρατήσει σπίτι του να το βλέπει, να το διαβάζει ή να το ακούει όποτε θέλει μόνος του ή παρέα με λίγους κι εκλεκτούς...

Από τη στιγμή που αποφασίζει να το κοινοποιήσει δεν είναι δυνατό να περιμένει μόνο την αποθέωση. Αναλαμβάνει και το ρίσκο να γίνει αντικείμενο λοιδορίας, τόσο το έργο του όσο κι ο ίδιος προσωπικώς, ασχέτως αν αυτοί που κατηγορούν ή σαρκάζουν έχουν δίκιο και σε ποιο βαθμό. Ο εξευτελισμός, άλλωστε, είναι το δίκαιο αντίτιμο για το κυνήγι τής δόξας και του χρήματος...

Δεν ανήκω στους υμνητές των κριτικών. Τείνω, μάλιστα, να πιστέψω το αξίωμα ότι αν ήταν καλοί σε αυτό που σχολιάζουν θα ήταν οι ίδιοι σκηνοθέτες, μουσικοί, ζωγράφοι ή συγγραφείς. Αρκετές φορές, μάλιστα, η κριτική τους γίνεται σε μια αυτοαναφορική γλώσσα για εσωτερική κατανάλωση στο όριο του πνευματικού αυνανισμού. Έχουν, όμως, κι αυτοί τη χρησιμότητά τους σε έναν κόσμο όπου κανένας μας δεν έχει το χρόνο να απολαμβάνει κάθε έκφραση του αγαπημένου του είδους τέχνης.

Γι' αυτό κι ο Γ. Σμαραγδής κι ο όποιος Σμαραγδής αντί να παριστάνει την παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα ας φροντίζει τα έργα του να μην είναι ως επί το πλείστον καρτποσταλικές απομιμήσεις τής ζωής, αλλά βαθύτερα της επιφάνειας. Τότε δεν θα έχει καμία απολύτως ανάγκη των κριτικών για να τα προωθεί, αφού αυτά θα "μιλούν" από μόνα τους...



   

Ήταν τόσο επιτυχημένη η επίσκεψη Ερντογάν που φοβόμαστε πόλεμο για το παραμικρό...

Μπορεί οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί οι οποίοι ζητούν άσυλο στην Ελλάδα να είναι τα οκτώ μεγαλύτερα καθάρματα της οικουμένης: όταν δεν συνωμοτούν για να ανατρέψουν τον Ρ. Τ. Ερντογάν ενδεχομένως να κακοποιούν τις γυναίκες τους, να ασελγούν πάνω στα παιδιά τους, να κλέβουν, να ληστεύουν, να εξαπατούν, να παραβιάζουν όλο τον Ποινικό Κώδικα. Ακόμα, ωστόσο, κι αν ισχύουν όλα αυτά δεν είναι δυνατό η χώρα μας να τους παραδώσει σε μια άλλη όπου τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι είδος εν ανεπαρκεία κι όπου η δίκαιη δίκη ακούγεται περισσότερο με επιθεωρησιακό ανέκδοτο...

Ο Ρ.Τ. Ερντογάν, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει εκλεγεί στην θέση του από τον τουρκικό λαό, δίχως σοβαρές ενστάσεις για την εγκυρότητα της εκλογής του. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε, όπως συμβαίνει και στη Ρωσία, πως το πόπολο αναζητά οικειοθελώς "πατερούληδες" να τον απαλλάσσουν από το βάρος τής ευθύνης κι αν αυτοί είναι και λίγο αυταρχικοί δεν το πειράζει ιδιαιτέρως, αρκεί να του εξασφαλίζουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής...

Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι δημοκρατικώς εκλεγμένοι πρόεδροι δεν μπορούν να ανατραπούν από μια επανάσταση. Η διαφορά της με το πραξικόπημα σχετίζεται με το πόσοι τη στηρίζουν. Αν είναι η πλειονότητα των πολιτών, τότε γράφονται χρυσές σελίδες τής Ιστορίας. Αν είναι, όμως, μειοψηφία, τότε ο λόγος γίνεται για πραξικόπημα...

Αν η ελληνική κυβέρνηση φοβάται πως η παροχή ασύλου στους Τούρκους στρατιωτικούς θα προκαλέσει πόλεμο με την Τουρκία, τότε είναι σαν να παραδέχεται ότι η πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα ήταν αποτυχημένη. Πώς είναι δυνατό, όπως θέλει η κυβερνητική προπαγάνδα, να έγιναν σοβαρά βήματα στην προσέγγιση των δύο χωρών όταν μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσά τους για ψύλλου πήδημα- οι αιτούντες άσυλο δεν είναι δα και οι οργανωτές τού πραξικοπήματος-; Αν, πάλι, μας οδηγούν φοβικά σύνδρομα, τότε πηγαίνει στράφι όλος ο καλός σχεδιασμός για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική...

Όπως ίσως να παρατηρήσατε, δεν αναφέρομαι καν στο απολύτως ανθρωπιστικό τής μη παράδοσης αιχμαλώτου σε ανθρώπους που θα τον βασανίσουν. Όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της πώλησης πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, που σκοτώνει άμαχο πληθυσμό στην Υεμένη και φέρεται σε κατηγορίες πολιτών της σαν να είναι ζώα, ο ο ανθρωπισμός είναι το τελευταίο που απασχολεί αυτήν την αριστερή, τρομάρα της, κυβέρνηση...