Θέλεις ειρήνη; Προετοιμάσου για πραγματική δημοκρατία, όχι κοινοβουλευτική...

Από το να μην διεξάγονται καθόλου εκλογές προτιμώ αυτές να γίνονται μία φορά στα τέσσερα (λέμε τώρα) χρόνια. Κι από το να αποφασίζει ένας ελέω θεού, μη εκλεγμένος από το λαό κληρονομικός μονάρχης καλύτερα να έχουμε μια πολυκομματική Βουλή των 300 και μια κυβέρνηση που να λογοδοτεί (ξανά, λέμε τώρα) για τις ενέργειές της. Μας αρκούν, ωστόσο, αυτά το 2022, στην εποχή τής τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, της τεχνητής νοημοσύνης κι όλων των σχετικών επιστημονικών επιτευγμάτων που διευκολύνουν τη ζωή μας;... 

Προσωπικώς, η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μου αρκεί. Ό,τι ήταν καινοτόμο κι επαναστατικό τον 17ο αιώνα δεν μπορεί να θεωρείται σήμερα το τέλος τού ταξιδιού για δημοκρατία χωρίς μεσάζοντες. Για να μην πάμε μακριά, Ελλάδα και Τουρκία παίζουν επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια (και) αυτή την εποχή γιατί οι κυβερνήσεις τους δεν πολιτεύονται με βάση το εθνικό συμφέρον και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, αλλά τις επερχόμενες εκλογές και στις δύο χώρες. Το πολιτικό κόστος και οι συνέπειες από τη μη ανάληψή του είναι μία από τις σοβαρότερες παθογένειες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας...

Η εκλογή από τη βάση των προέδρων των τριών μεγαλύτερων κομμάτων είναι θετική, το ζητούμενο ωστόσο δεν είναι οι πρόεδροι που προέρχονται από αυτήν τη διαδικασία να λειτουργούν ως ηγεμόνες εντός των κομματικών τειχών. Η δημοκρατία για να λειτουργεί προς όφελος των πολλών απαιτεί μόρφωση, ενημέρωση, δραστηριοποίηση, συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων όλων ανεξαιρέτως. Δίχως όλα αυτά μαζί κι όχι διαζευκτικά φτιάχνουμε αδειανά κελύφη για να νομιμοποιούμε σύγχρονης κοπής βασιλιάδες. Κι αυτό αφορά τους πάντες, δεξιούς κι Αριστερούς... 

  
 

Θα χορτάσουμε δεξιά μέχρι να απαλλαγούμε...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια δεξιά κυβέρνηση που καταρρέει, χρησιμοποιεί την προβοκάτσια ως πολιτικό εργαλείο. Το έκανε και η κυβέρνηση σαμαροβενιζέλων στα στερνά της, το πράττει σήμερα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα όσα έγιναν στο ΑΠΘ ήταν, απλώς, ένα πρελούδιο καταστολής ενόψει ενός νέου αντιεκπαιδευτικού νόμου Κεραμέως και, φυσικά, των εκλογών που δεν πρόκειται να αργήσουν...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι Μ. Βορίδης ή Αδ. Γεωργιάδης. Δεν πιστεύει, δηλαδή, ότι με τους μπάτσους μπορείς να επιλύεις τα κοινωνικά προβλήματα. Υιοθετεί, ωστόσο, στην πρακτική του την ακροδεξιά ιδεολογία αναγκασμένος από τους ορφανούς ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής που περιμάζεψε και οι οποίοι του έδωσαν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία το 2019. Ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός δεν έχει εκλείψει με τη φυλάκιση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα κι ούτε θα εκλείψει όσο η παραδοσιακή δεξιά αντιγράφει τη ρητορική του, μετουσιώνοντάς τη μάλιστα σε πράξη, και δεν την καταδικάζει...

Κι αν η δεξιά, επίσης διαχρονικώς, μισεί κάποιες ηλικίες περισσότερες από άλλες είναι αυτές της νιότης, που δεν κάθεται στα αβγά της αλλά παλεύει μέχρι το αδύνατο να γίνει κάποια ημέρα ιστορικό γεγονός. Φυσικά οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο και μερικές φορές ακόμα κι αν έχουν το διεκδικούν με λανθασμένο τρόπο. Δεν διαθέτουν, άλλωστε, τη σοφία, αλλά ούτε και τον κυνισμό των μεγαλύτερων. Αυτός ο κόσμος, όμως, κι αυτή η χώρα δεν θα είχε καμία αξία χωρίς τη νεότητα, όπως εξάλλου και μια ζωή που θα είχε μόνο φθινόπωρο και χειμώνα και καθόλου άνοιξη και καλοκαίρι... 

 

 

Περιμένοντας ακόμα τον Αλέξη να φτιάξει ομελέτα...

Στις εκλογές τού ΣΥΡΙΖΑ της 15ης Μαΐου 110.000 άνθρωποι πήραν την απόφαση να εγγραφούν σε κόμμα σε μια εποχή που δεν ευνοεί την κομματική συμμετοχή. Ήταν, επίσης, 152.000 οι άνθρωποι που έδειξαν ξανά την εμπιστοσύνη τους στον Αλέξη Τσίπρα. 

Πολύ πιθανό να την έδειχναν ακόμα κι αν δεν πρότεινε την Ρ. Σβίγκου ή τον Γ. Βασιλειάδη για γραμματείς. Θα περίμεναν, όμως, να αξιοποιήσει την εμπιστοσύνη τους για να σπάσει, επιτέλους, κάποια αβγά στο εσωτερικό τού κόμματος που έχουν κακοφορμίσει και λειτουργούν αποτρεπτικώς για την επιστροφή του στην κυβέρνηση...

Μια χαρά άνθρωποι είναι και η Ράνια κι ο Γιώργος και, φυσικά, η τελική κρίση θα γίνει όταν ολοκληρωθεί η θητεία τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, διαθέτει πιο ικανά στελέχη, όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη, για την καλύτερη οργάνωσή του ούτως ώστε να πετύχει και την περιλάλητη διείσδυσή του στις οργανωμένες δομές τής κοινωνίας, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση, ο συνδικαλισμός και το φοιτητικό κίνημα. Η επιλογή Τσίπρα να προτάξει εσωκομματικές ισορροπίες, οι οποίες, μάλιστα, αντιστοιχούν, σε παλαιότερες εποχές δεν παράγει πολιτικό γεγονός, απογοητεύει παρά κινητοποιεί...

Το ότι οι Σβίγκου- Βασιλειάδης δεσμεύτηκαν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι βουλευτές δεν μου λέει και πολλά, ιδίως όταν το πολύ σε ένα χρόνο θα έχουμε εκλογές και θα έπρεπε να ρίξεις στην οργανωτική μάχη τα πιο δυνατά σου χαρτιά. Ούτε είναι παρηγοριά πως θα γίνει ανασχηματισμός των οργάνων μετά τις εκλογές. Τι σημασία θα έχει για τα λαϊκά συμφέροντα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί ξανά και γιατί η ηγεσία του επέλεξε να πολεμήσει με αξιωματικούς τής δεύτερης ή και τρίτης γραμμής;... 

 

 
 

Βία στα πανεπιστήμια, νοθεία στις δημοσκοπήσεις αλλά τα δέντρα δεν ψηφίζουν πια στις εκλογές...

Ένα "παράξενο" πράγμα, όταν έρχονται οι λογαριασμοί ρεύματος οι δημοσκοπήσεις εξαφανίζονται κι όταν ο Κ. Μητσοτάκης υπόσχεται 600ευρα και δίνει ομιλία στο Κογκρέσο αυτές επανεμφανίζονται. Πώς να μην θέλει, επομένως, ο πρωθυπουργός να ελέγξει και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ύστερα από τα συμβατικά ΜΜΕ, ώστε η συνολική πληροφόρηση των πολιτών να είναι ελεγχόμενη; Ο πειρασμός είναι μεγάλος και τα διάφορα συστήματα παρακολούθησης τύπου "predator" πολλά...

Θα δυσαρεστήσω τον πρωθυπουργό, τους χορηγούς και τους οπαδούς του, αλλά η κοινωνική πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που μας πλασάρουν οι δημοσκόποι σε καθημερινή βάση. Η ΝΔ δεν προηγείται με οκτώ, εννέα ή δέκα μονάδες, αφού η διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μικρότερη... 

Αυτό που δεν μπορούν να υπολογίσουν οι δημοσκόποι, πέρα από τις σκοπιμότητές τους, είναι και το ότι οι προοδευτικοί πολίτες, ιδίως οι νεότερης ηλικίας, δεν είναι τόσο φωνακλάδες όσο οι συντηρητικοί ούτε τους ρωτάνε στις δημοσκοπήσεις κι αν τους ρωτήσουν τους κλείνουν το τηλέφωνο. Και, φυσικά, δεν είναι δυνατό κάποιος να δηλώνει απογοητευμένος ή κι εξοργισμένος από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της και την ίδια ώρα να λέει πως θα την ψηφίσει, όσο δύσπιστος κι αν είναι απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ...

Μέχρι και πριν λίγο καιρό ο Κ. Μητσοτάκης μπορούσε να κοροϊδεύει τους πολίτες, όχι όμως πλέον. Κυβερνά με την εξαπάτηση, με το παρακράτος που, ανάμεσα σε άλλα, ξυλοφορτώνει φοιτητές και διώκει και παρακολουθεί δημοσιογράφους, καθώς και με την αλαζονεία τού πορφυρογέννητου. Κι όσο κι αν είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία είναι ακόμα μαγκωμένη με τον Αλέξη Τσίπρα, που ψήφισε μνημόνιο αντί να το σκίσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο, η ποιοτική διαφορά ήθους κι ενδιαφέροντος για τους πολλούς είναι πλέον ολοφάνερη. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα κάθε ημέρα που περνά, προσθέτει κι ένα λιθαράκι στην πολιτική αποδρομή Μητσοτάκη. Είναι δίκαιη και θα γίνει πράξη...

 

"Life is all right in America if you're all white in America"...

 

Μόλις πριν μία εβδομάδα ο Αδ. Γεωργιάδης, σε ένα από τα πολλά παραληρήματά του, μιλούσε για τις ΗΠΑ, την "καλύτερη δημοκρατία τού κόσμου", και το στόμα του κολλούσε από τα μέλια. Ακούγοντάς τον ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να μετοικήσω στη χώρα των "των γενναίων και των ελεύθερων". 

Βλέπετε, δεν είμαι μαύρος ούτε ισπανόφωνος ούτε γυναίκα που να θέλει να κάνει άμβλωση κι αν είχα και μια συλλογή με τουφέκια, πιστόλια κι άλλα όπλα μια χαρά θα μπορούσα οποιαδήποτε στιγμή να μπουκάρω σε ένα σχολείο, να σκοτώσω μερικές δεκάδες παιδιά και τους δασκάλους τους και μετά να με σκοτώσουν μπάτσοι. Κι όλα αυτά με το χαμόγελο στα χείλη που ακολούθησα το αμερικανικό μου όνειρο...

Θα ήμουν ακόμα πιο αφελής από όσο πραγματικά είμαι αν έπεφτα από τα σύννεφα από τις ίσες αποστάσεις που κρατάνε οι σύμμαχοί (sic) μας απέναντι στις νέες τουρκικές προκλήσεις. Η Ελλάδα, άλλωστε, έχει για πρωθυπουργό έναν πολιτικό που, όπως απόδειξε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ασκεί εξωτερική πολιτική με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις και τις προσωπικές του φιλοδοξίες κι όχι το εθνικό συμφέρον. Για να γίνει γ. γ. του ΝΑΤΟ έφτασε στο σημείο να στέλνει και να ξαναστέλνει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία την ώρα που τα τουρκικά αεροσκάφη πλησιάζουν την Αλεξανδρούπολη και τα τουρκικά ερευνητικά βγαίνουν ξανά στο Αιγαίο...

Οι έξι που εκτελέστηκαν στο Γουδί μετά τη μικρασιατική καταστροφή έκαναν σοβαρά λάθη που οδήγησαν κι αυτά στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Χρησιμοποιήθηκαν, ωστόσο, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και καταδικάστηκαν για εσχάτη προδοσία, για δόλο δηλαδή που δεν είχαν να εγκαταλείψουν ελληνικές πόλεις κι οχυρά. Ούτε ο Κ. Μητσοτάκης έχει την πρόθεση να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, αποδέχεται όμως κι αυτό το ενδεχόμενο για να είναι αρεστός στους Αμερικανούς και να έχει μέλλον στο διεθνές πολιτικό στερέωμα. Στο ελληνικό, άλλωστε, δεν έχει πολύ ακόμα...

Ο Κυριάκος κατουράει τα σύμβολα...

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους 300 της Βουλής δεν ήταν φτωχαδάκια πριν αναμειχθούν με τα κοινά. Είναι θεμιτό, άλλωστε, οι τοπικές κοινωνίες να επιλέγουν ανθρώπους τους που ξεχωρίζουν κι όταν κάποιος ξεχωρίζει συνήθως έχει και λεφτά. Η πολιτική, εξάλλου, είναι ακριβό σπορ και θέλει αφοσίωση που δεν μπορεί προφανώς να δείξει κάποιος που παλεύει ημέρα με την ημέρα για να τα βγάλει πέρα...

Είναι ζήτημα, όμως, και μάλιστα μεγάλο όταν αβγατίζεις τα φράγκα σου όντας ο ίδιος και η οικογένειά σου επί δεκαετίες στην πολιτική, χωρίς κάποιο άλλο εμφανές εισόδημα. Και, φυσικά, είναι ζήτημα να παριστάνεις τον Ιησού και να λες πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία την ίδια ώρα που έχεις κλείσει να παρακολουθήσεις τελικό τού NBA από πρώτο τραπέζι πίστα. Και είναι ακόμα υποκριτικότερο να εντάσσεις την κριτική που δέχεσαι στη μιζέρια και στο λαϊκισμό τής αντιπολίτευσης...

Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων κι ο Κ. Μητσοτάκης τα διαχειρίζεται με αμετροέπεια κι αλαζονεία. Βρίσκει, όμως, και τα κάνει σε ένα λαό που τσιμπά με το παραμικρό τυράκι στους λογαριασμούς τού ρεύματος και μια ομιλία στο Κογκρέσο την ίδια στιγμή που ο Τ. Ερντογάν μας προετοιμάζει για θερμό καλοκαίρι. Και ούτε μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ακόμα. Ναι, δεν πείθει, αλίμονο όμως αν επιτρέπουμε στους φαύλους να κυβερνούν μέχρι να αισθανθούμε πεπεισμένοι... 

   

 

"Δεν έχουν σημασία τα λεφτά", είπε πριν ξαπλώσει σε ένα από τα 36 ακίνητά του...

Δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν κυβέρνησε δύο και πλέον δεκαετίες και είναι το νέο κι άφθαρτο στην πολιτική ζωή τής χώρας. Το ίδιο πράττει και η ΝΔ, σε μια ακόμα άτυπη ή και πολύ τυπική συμπαιγνία τού πάλαι ποτέ δικομματισμού να χρεώσει στο ΣΥΡΙΖΑ δύο αιώνες χρεοκοπιών, ραγιαδισμού και φτωχοποίησης του λαού. Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πλέον να βαυκαλίζεται τον νέο κι άφθαρτο, όπως και να το κάνουμε όμως άλλo τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης κι άλλο 43μισι έτη...

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι όποιος ελέγχει το παρελθόν μπορεί να ελέγξει και το μέλλον. Είναι προφανές, άλλωστε, ότι επιχειρεί τη νεκρανάσταση του αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αξιοποιώντας και τις εσωκομματικές αντιθέσεις τού ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι πολύ πιθανό να διασπαστεί με όποιον, αν κι εφόσον, συγκυβερνήσει. Κι αυτό γιατί στη Χαριλάου Τρικούπη δεν παράγουν ιδέες, αλλά άρματα πρόσδεσης στον ένα ή στον άλλο πόλο τού νέου δικομματισμού. Κι αυτό αργά ή γρήγορα, αναλόγως πότε θα στηθούν κάλπες, θα έχει συνέπειες για την ενότητα του πάλαι ποτέ κινήματος...

Το να είσαι φτωχός και να λες πως δεν έχουν αξία τα χρήματα μοιάζει με το να έχεις συλλάβει πλήρως το νόημα της ζωής. Το να είσαι πλούσιος, όμως, και να ισχυρίζεσαι το ίδιο- όπως έκανε τη Δευτέρα ξανά ο Κ. Μητσοτάκης- είναι τουλάχιστον προκλητικό. Γι' αυτό και θα συνεχίσουν, όσο τους παίρνει ακόμα, να κυβερνούν με το ψέμα, την εξαπάτηση και τον ιστορικό αναθεωρητισμό. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ σύμμαχός τους... 

 

 
 

Οι δεύτερες εκλογές δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Όταν έχεις κυβερνήσει 25 από τα 48 χρόνια τής μεταπολίτευσης είναι λογικό να αισθάνεσαι ακόμα άξιος να ξανακυβερνήσεις ή να διακατέχεσαι από μικρομεγαλισμό. Κι ας είσαι, πλέον, τρίτος και καταϊδρωμένος και με διαφορά από το δεύτερο που απειλείς πως δεν θα κυβερνήσεις μαζί του ή τον αποκαλείς χωματερή... 

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, το κόμμα που άλλαξε ακόμα κι όνομα για να μην πληρώσει τα υπέρογκα χρέη του, είναι πως βρίζοντας τα στελέχη του που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία βρίζουν και τους ψηφοφόρους τους που κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι, δεν μπορεί να είναι όλοι φαύλοι και, φυσικά, δεν είναι η καλύτερη τακτική να τους επανελκύσεις αποκαλώντας τους ποντίκια...

Ο Αλέξης Τσίπρας καλά κάνει κι απευθύνει εδώ και καιρό πρόσκληση στις προοδευτικές δυνάμεις για συγκυβέρνηση ύστερα από την κάλπη τής απλής αναλογικής, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Αν μη τι άλλο, οι συγκυβερνήσεις δυσκολεύουν τη δημιουργία σκανδάλων όπως του χρηματιστηρίου ή της Siemens, τα οποία στο ΠΑΣΟΚ κάτι πρέπει να λένε, κυρίως σε όσους έμειναν σε αυτό κι όχι σε όσους έφυγαν... 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, είναι πρώτο κόμμα δεν χρειάζεται να το παρακάνει στο παρακαλετό εκείνων που δεν αποκλείουν συγκυβέρνηση με τον Κ. Μητσοτάκη ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή κυβέρνηση με ψήφο ανοχής. Υπάρχουν και οι δεύτερες εκλογές, ή έστω οι τρίτες, που δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Προφανώς και κατανοώ, σε πολιτικό επίπεδο, τους ακροβατισμούς Ανδρουλάκη. Ο ίδιος είναι κύμβαλο αλαλάζον και ούτε καν κυβερνητικό κόμμα, δηλαδή δεν έχει ούτε πολιτικό λόγο ούτε πολιτικό ρόλο μετά την απλή αναλογική. Θα κατανοούσα, επίσης, την αποκήρυξη του λαϊκισμού τού ΣΥΡΙΖΑ, που ως ένα βαθμό είναι πραγματικότητα, αν αποκήρυσσε ταυτοχρόνως τον άρχοντα του λαϊκισμού Ανδρ. Παπανδρέου ή τον "λεφτά υπάρχουν" Γ. Παπανδρέου. Όταν, όμως, δεν το κάνεις κι αντιθέτως κατηγορείς το ΣΥΡΙΖΑ για "κλοπή" τού παπανδρεϊσμού τότε δεν είσαι λιγότερο λαϊκιστής. Μάλλον αμήχανος και κενός αποδεικνύεσαι...

 

 
 

Να τιμάμε το αίμα που χύθηκε, αλλά να θυμόμαστε και το γιατί...

Πολύ καλά κάνουμε και τιμάμε τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων και κλίνουμε το γόνυ στη μνήμη των σφαγιασθέντων τής Μικράς Ασίας, της Πόλης και των απανταχού Ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων. Όλοι τους ήταν θύματα ιμπεριαλιστικών, αδιέξοδων πολέμων για τους οποίους και η Ελλάδα είχε σοβαρές ευθύνες. Έναν αιώνα αργότερα, ωστόσο, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη που οδήγησαν στον ξεριζωμό των Ελλήνων τού Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Πόλης ή της Ανατολικής Θράκης...

Τα σφάλματα του παρελθόντος δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο ενασχόλησης αποκλειστικώς των ιστορικών, αλλά όλων μας, πολύ περισσότερο εκείνων που έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι, ώστε να μην επαναλαμβάνονται. Δυστυχώς, όμως, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την εξωτερική πολιτική με επικοινωνιακούς όρους και προσωρινών κερδών. Γι' αυτό και τώρα πανηγυρίζουμε για τις ωραίες ομολογουμένως φωτογραφίες τού πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, οι οποίες ωστόσο δεν φαίνεται να ανακόπτουν την πώληση F- 16 στην Τουρκία εδώ και τώρα, εξέλιξη που ανατρέπει τις ισορροπίες στο Αιγαίο...

Φυσικά οι δύσκολες αποφάσεις, ιδίως στα εθνικά θέματα, εμπεριέχουν υψηλό κίνδυνο πολιτικού κόστους κι αυτό το ξέρει, ύστερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, πολύ καλά κι ο Αλέξης Τσίπρας. Αντί, συνεπώς, από τη μία ο Κ. Μητσοτάκης να συμβάλλει στην κούρσα εξοπλισμών κι από την άλλη και υπογείως να προωθεί τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, θα ήταν προτιμότερο να ζητήσει τη σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό την ΠτΔ προκειμένου να ληφθούν στρατηγικές αποφάσεις, ιδίως ως προς την Τουρκία. Φαίνεται, όμως, πως και στην εξωτερική πολιτική έχει επιλέξει το δρόμο τού αυτοθαυμασμού, με όποιες συνέπειες έχει κάτι τέτοιο για τις εθνικές μας διεκδικήσεις...

 
 

Οι Σμυρνιοί, οι Κύπριοι και οι Καλυμνιώτες ακόμα περιμένουν τον έκτο στόλο...

Όταν η μετεμφυλιακή δεξιά είχε ανεβεί σύσσωμη στο αμερικανικό άρμα είχε και μερικές καλές δικαιολογίες. Οι ΗΠΑ μας είχαν δώσει χρήματα στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο ξεζούμισαν οι δωσίλογοι της Κατοχής, και ήταν μία από τις δύο υπερδυνάμεις τής εποχής. Σήμερα, όμως, οι ΗΠΑ μας παίρνουν λεφτά, είτε για πολεμικούς εξοπλισμούς είτε για υγροποιημένο φυσικό αέριο, και είναι απλώς μία από τις περισσότερες από δύο μεγάλες δυνάμεις τής εποχής...

Τι κερδίζουμε, συνεπώς, από το να είμαστε προβλέψιμος και δεδομένος σύμμαχος, σε βαθμό που να κυκλοφορούμε μπροστά της με κατεβασμένα τα βρακιά, για μία μόνο από τις μεγάλες δυνάμεις; Ακούσατε μήπως τον Τ. Μπάιντεν να δηλώνει πως θα τραβήξει το αφτί τού Τ. Ερντογάν; Κι αν ακόμα το δήλωνε ποιος πιστεύει ότι οι Αμερικανοί θα στείλουν τον έκτο στόλο στο Αιγαίο ή στη νοτιοανατολική Μεσόγειο για να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας; Οι Σμυρνιοί τον περιμένουν από το 1922, οι Κύπριοι από το 1974 και οι Καλυμνιώτες από το 1996...

Ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο Κογκρέσο σαν να ήταν Αμερικανός κι εδώ τα γιουσουφάκια του πανηγυρίζουν για τους ύμνους που γράφονται για τον πρωθυπουργό στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Την επομένη, βεβαίως ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ συνάντησε τον ομόλογό του της Τουρκίας πίσω από κλειστές πόρτες, κάνοντας το ανατολίτικο παζάρι που οι πορφυρογέννητοι σνομπάρουν αλλά είναι κι αυτό που φέρνει αποτελέσματα στην εξωτερική πολιτική. Ο κόσμος μας ανακατατάσσεται, αν δεν βρίσκεται και στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, κι εμείς άδουμε για χάντρες και καθρεφτάκια...

 

 

Ο Ερντογάν παζαρεύει κι εμείς μετακομίσαμε την αρχοντοβλαχιά μας στο Λευκό Οίκο...

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που τα έδωσε όλα στους Αμερικανούς για να μπορέσει να μιλήσει στο Κογκρέσο. Έχουμε, επίσης, έναν πρωθυπουργό που αντί να παλέψει για να μην δώσουν οι ΗΠΑ εδώ και τώρα F- 16 στους Τούρκους προτείνει να αγοράσουμε- με άλλα τέσσερα δισ. για εξοπλισμούς- F- 35 από το 2028 και βλέπουμε. Αν στο μεσοδιάστημα, βεβαίως, η Τουρκία καταλάβει το μισό Αιγαίο με την εναέρια πολεμική υπεροπλία της αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει ακόμα Ακρόπολη για να πετάξουν από πάνω της τα F- 35 που θα υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, όπως τα Rafale...

Και γιατί να αγοράσουμε F- 35 κι όχι Stealth,  αεροπλανοφόρα ή διαστημικά αεροσκάφη; Μα, γιατί δεν έχουμε τα λεφτά για κάτι τέτοιο, θα μου απαντήσετε, λες και μας περισσεύουν τέσσερα δισ. για F- 35. Ναι, να εξοπλιζόμαστε, αλλά με μέτρο και σύνεση γιατί τα νησιά τού Αιγαίου δεν θα τα χάσουμε, αν τα χάσουμε, με πόλεμο αλλά από την άθλια διπλωματία μας. Την ώρα που ο Τ. Ερντογάν παζαρεύει ακόμα και την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ για να κερδίσει ανταλλάγματα, εμείς μετακομίσαμε την αρχοντοβλαχιά μας στο Λευκό Οίκο...

Εξωτερική πολιτική δεν γίνεται υπό το πρίσμα τής εξυπηρέτησης κομματικών φιλοδοξιών, πολλώ δε μάλλον προσωπικών. Κι όμως, αυτό κάνει ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει μετατρέψει ένα επίσημο ταξίδι στην Ουάσιγκτον σε πάρτι γνωριμιών για την οικογένειά του. Είναι προβλέψιμος, είναι δεδομένος και, συνεπώς, είναι επικίνδυνος και για τα εθνικά μας συμφέροντα...

 
 

Αρχηγικός ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να ζητήσουν θεσούλα στο Δημόσιο...

Δεν υπήρχε κανένας πολιτικός λόγος να μην δινόταν το δικαίωμα και σε όσους δεν επιθυμούσαν να γίνουν μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ να ψήφιζαν την Κυριακή. Έτσι κι αλλιώς, ούτε η πλειονότητα των 110.000 νέων μελών θα περνά την ημέρα της συζητώντας κι αγωνιζόμενη για την κυβερνώσα Αριστερά ή γράφτηκε για να μπορεί να ψηφίσει σε μελλοντικό εσωκομματικό δημοψήφισμα για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ. Ήθελε να στείλει πάση θυσία πίσω το λογαριασμό στον Κ. Μητσοτάκη κι αυτό έκανε...

Πριν, ωστόσο, τα παλιά μέλη κατηγορήσουν (ξανά) για καιροσκοπισμό τα νέα, καλό είναι να αναρωτηθούν γιατί απουσίασαν περί τις 20.000 ανάμεσά τους από τις κάλπες. Ως ποιο σημείο φτάνει, τέλος πάντων, ο κομπλεξισμός τους απέναντι στον ηγέτη που τους έκανε και θα τους ξανακάνει κυβέρνηση; Ή, μήπως, όταν ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δεν θα απαιτούν και πάλι κρατικά αξιώματα και θεσούλες, όπως συνέβη και την πρώτη φορά, ανεξαρτήτως αν είναι άξιοι ή όχι γι' αυτές;...

Η μεγάλη πολιτική διακύβευση, ωστόσο, των επόμενων μηνών δεν είναι ποιοι θα απαρτίζουν την Κεντρική Επιτροπή ή το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αξιοποίηση της συγκυρίας ώστε να ολοκληρωθεί η πολιτική ανατροπή που έχει ήδη ξεκινήσει. Ο αγώνας γίνεται ακόμα πιο δύσκολος όταν τα συμβατικά ΜΜΕ είτε παριστάνουν πως δεν υπάρχεις είτε σε αντιμετωπίζουν μόνο ως αντικείμενο πολιτικού κουτσομπολιού, αλλά ποτέ η Αριστερά σε αυτή τη χώρα δεν έχασε ή δεν κέρδισε χωρίς ο διαιτητής να είναι στημένος. 

Και τώρα το χρωστά στην κοινωνική πλειοψηφία να ανατρέψει δημοκρατικώ τω τρόπω πολιτικές που είτε τη φτωχοποιούν είτε την εξευτελίζουν. Όσοι δεν κοιτάνε έξω από την Κουμουνδούρου, αλλά μόνο μέσα έχουν ήδη ταριχευτεί πολιτικώς...

 

Τώρα ο Τσίπρας πρέπει να νικήσει και τον συγκαταβατικό εαυτό του...

Τους πείραξε δήθεν που ψήφισαν 15χρονοι όταν δεν έλεγαν κουβέντα για τα 15χρονα που βίαζαν ο Ν. Γεωργιάδης κι ο Δ. Λιγνάδης. Τους πείραξε, επίσης δήθεν, που δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος από τον Αλέξη Τσίπρα, λες κι απαγόρευσε σε κάποιον άλλον να κατεβεί αντίπαλός του. Αυτό που τους πειράζει, ωστόσο, περισσότερο είναι πως δεν τους βγαίνει πια το αφήγημα του κυρίαρχου Μητσοτάκη και του απομονωμένου ΣΥΡΙΖΑ...

Σε μια εποχή που η συμμετοχή στα κόμματα θεωρείται ξεπερασμένη και σε μια διαδικασία που δεν υπήρχε αγωνία για το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου και που όποιος συμμετείχε σε αυτή έπρεπε να εγγραφεί και μέλος, η τελική υψηλή συμμετοχή στέλνει μηνύματα που δεν μπορούν να κρυφτούν από fake δημοσκοπήσεις. Αν η ΝΔ είναι δέκα μονάδες μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, τότε κι ο γράφων είναι πιλότος τής Φόρμουλα Ένα. Μόνο που η κοινωνική πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική κι όποιος κάνει πως δεν την βλέπει θα εκπλήξει δυσάρεστα κυρίως τον εαυτό του...

Όπως κι αν έχει, η επόμενη ημέρα καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να νικήσει τον συγκαταβατικό εαυτό του, να παραμερίσει εκείνους που τον πολεμούν με βάση την προσωπική φιλοδοξία κι όχι την ιδεολογία και να συγκροτήσει μια πραγματικά νέα ηγετική ομάδα. Αυτό, άλλωστε, θέλουν να δουν και οι πολίτες που εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του κι όχι υπουργούς ξανά τον Ευκλ. Τσακαλώτο ή τον Π. Σκουρλέτη. Κι από αυτό θα κριθούν σε σημαντικό βαθμό και οι πιθανότητες του Αλέξη Τσίπρα να μην είναι μόνο ο προηγούμενος, αλλά κι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας...

 

  

Αν τα έχεις καλά με ένα μεγάλο ψάρι μόνο ετοιμάσου να σε καταβροχθίσουν τα υπόλοιπα...

Δεν είναι προς το συμφέρον τής χώρας να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή να τα "σπάσει" με τις ΗΠΑ. Τα μικρά ψάρια οφείλουν να τα έχουν καλά με τα μεγάλα αλλιώς καταλήγουν στο στομάχι τους. Έχουμε καταλήξει, άλλωστε, στην κοιλιά τους στο παρελθόν. Αν, όμως, τα έχεις καλά, τέλεια θα σας πω, με ένα μόνο μεγάλο ψάρι ετοιμάσου να σε καταβροχθίσουν τα υπόλοιπα...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τα εθνικά συμφέροντα αλλά με τα προσωπικά τού πρωθυπουργού ή γιατί κρατάνε τον ίδιο και την οικογένειά του από κάπου, έχει προσδεθεί στο αμερικανικό άρμα σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. Και το κάνει ξανά, με την επ' αόριστον παράταση της σχετικής αμυντικής συμφωνίας, την ώρα που η Ουάσιγκτον ετοιμάζεται να πουλήσει 40 F-16 στην Τουρκία. Ακόμα, όμως, κι αν η συγκυρία ήταν διαφορετική μόνο κάποιος αφελής ή ανιστόρητος ή και τα δύο μπορεί να πιστεύει ότι δίνοντάς τα όλα στους Αμερικανούς εξασφαλίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα...

Η άσκηση γεωπολιτικών ισορροπιών από μία μικρή χώρα δεν είναι εύκολη υπόθεση και γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν την κυβερνούν μητσοτάκηδες. Η τακτική, ωστόσο, του δεδομένου, καλού παιδιού δεν βοήθησε ποτέ κανέναν, είτε πρόκειται για κράτη είτε για μεμονωμένα άτομα. Αφήστε που εν προκειμένω αποκαλύπτει και μια φοβικότητα η οποία κρύβει και προσωπική υστεροβουλία για έναν άνθρωπο που σύντομα θα είναι πρώην στη χώρα του κι αναζητά θέση στο εξωτερικό που να ταιριάζει στις φιλοδοξίες του, αλλά όχι και στα προσόντα του... 

  

 
 

Ελεγκτές κι ελεγχόμενοι με την ίδια φανέλα παίζουν...

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτό για το δήθεν επιτελικό κράτος, αφορούσε την υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο Μαξίμου και στον Κ. Μητσοτάκη. Ο σημερινός πρωθυπουργός εκπροσωπεί μια παράταξη και μια οικογένεια που αντιλαμβάνονται πλήρως ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης δεν σημαίνει αυτομάτως κι έλεγχο της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, υπόφερε από αυτή την άγνοια τα τεσσεράμισι χρόνια που πρωτοκυβέρνησε...

Έλεγχος της εξουσίας σημαίνει κι έλεγχο των μηχανισμών που την ελέγχουν. Γι' αυτό κι επίσης μία από τις πρώτες κινήσεις Μητσοτάκη ήταν η καρατόμηση της Βασιλικής Θάνου από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και η σύμπτυξη των ελεγκτικών φορέων σε ένα υπό τον κολλητό του Αγγ. Μπίνη. Σε αυτό το πλαίσιο, πώς και η ΡΑΕ και η Επιτροπή Ανταγωνισμού να μην κάνουν τα στραβά μάτια στα υπερκέρδη των ενεργειακών εταιρειών κι όταν εξαναγκάζονται από την κοινωνική και πολιτική πίεση να το κάνουν να τα υποκοστολογούν; Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τον Κ. Μητσοτάκη και τους χορηγούς του...

Ο πειρασμός τού ελέγχου των αρμών τής εξουσίας θα είναι μεγάλος και για την επόμενη προοδευτική κυβέρνηση. Αν, άλλωστε, μπεις στην πολιτική ταλαιπωρία να αλλάξεις το βαθύ κράτος με κάτι πρέπει να το αντικαταστήσεις και το ότι μπορείς να το κάνεις με τους δικούς σου όρους και προϋποθέσεις αυξάνει και τον κίνδυνο οικειοποίησης των θεσμικών αντίβαρων. 

Γι' αυτό και μία από τις πρώτες κινήσεις τής δεύτερης φοράς Αριστερά πρέπει να είναι η καθιέρωση γενικών γραμματέων υπουργείων με θητεία μεγαλύτερη του ενός εκλογικού κύκλου. Την πρώτη φορά "απλώς" θεσμοθετήθηκε, την επόμενη πρέπει και να εφαρμοστεί...

 

Όπου δεν πίπτει έργο πίπτει ράβδος...

Σύμφωνα με τον Αντ. Σαμαρά, το πρόβλημα της ΝΔ είναι πως θα έπρεπε να είναι περισσότερο δεξιά παρά κεντρώα. Το λέει, μάλιστα, για μια κυβέρνηση που έχει για υπουργούς Εσωτερικών, Ανάπτυξης και Υγείας- κορυφαία, δηλαδή, υπουργεία- τους Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη αντιστοίχως. Και για μια κυβέρνηση που έχει κάνει, ανάμεσα σε άλλα "φιλελεύθερα", τα push backs στο Αιγαίο καθημερινότητα και την πανεπιστημιακή αστυνομία νόμο και πρακτική τού κράτους...

Όταν (και) αυτή η φουλ δεξιά κυβέρνηση ζορίζεται, δημιουργεί προβοκάτσιες, όπως αυτή στο ΑΠΘ, προκειμένου να πουλήσει νόμο και τάξη στο περιδεές και καταληστευμένο από τη ρήτρα αναπροσαρμογής κοινό της. Από πού κι ως πού θα έπρεπε να μας απασχολεί σήμερα- με την ακρίβεια να οργιάζει, τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται και την Τουρκία να απειλεί ξανά- η πανεπιστημιακή αστυνομία; Αυτό δεν ήταν ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία πέρυσι, πολλώ δε μάλλον φέτος που οδηγούμαστε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και δεν το έχουμε πάρει καν χαμπάρι...

Η προτεραιότητα διαχρονικά μιας δεξιάς κυβέρνησης είναι να φαίνεται πως κάνει πράγματα για το πόπολο την ώρα που νομοθετεί για τα συμφέροντα των πολλών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βεβαίως, το απογείωσε, ιδίως με τη στάση της απέναντι στη ρήτρα αναπροσαρμογής και μολονότι αυτή οδηγεί και στην πτώση της. Ένα κόμμα, ωστόσο, που επιτρέπει στον εαυτό του να χρωστά 340 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το ΚΙΝΑΛ που έγινε ΠΑΣΟΚ μέχρι να γίνει πολιτική ιστορία, είναι ένα κόμμα που αποδέχεται να είναι όμηρος της διαπλοκής, ένα κόμμα δηλαδή που μόνο το λαό δεν έχει ως έγνοια του... 

 

 

Να ψηφίσουν και τα μελλοντικά λαμόγια...

Είναι αδύνατο σε ένα κόμμα εξουσίας να μην εμφιλοχωρήσουν λαμόγια χωρίς ιδεολογικές αναφορές παρά μόνο άμετρες φιλοδοξίες κι έρωτα με το χρήμα. Είναι πιθανό, μάλιστα, τέτοιου είδους αριβίστες να φτάσουν έως τα ανώτερα αξιώματα τόσο του κόμματος όσο και της δημόσιας διοίκησης ή και της κυβέρνησης. Δεν βρίσκονται όλοι οι κακοί στη φυλακή και στην Ελλάδα ιδίως αυτό μπορεί να ισχύει για τους περισσότερους...

Τι πρέπει να κάνει, συνεπώς, ένα κόμμα για να προστατευτεί όσο μπορεί περισσότερο από τέτοιου είδους φαινόμενα; Μήπως να γίνει κόμμα- σκαντζόχοιρος που θα επιτρέπει σε λίγους να γίνονται μέλη του ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο των βιογραφικών τους; 

Μήπως με την απαγόρευση ένταξης σε κάποιον που πριν ανήκε σε άλλο κόμμα; Αφήστε που δεν υπάρχει άνθρωπος που γεννήθηκε βρόμικος. Στη συνέχεια έγινε κι αυτό δεν αναφερόταν στο βιογραφικό του πριν γίνει...

Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να κλείσει τα αφτιά του στη μουρμούρα τής εσωκομματικής του αντιπολίτευσης και να επέτρεπε την προσεχή Κυριακή να τον ψηφίσουν οι πάντες, όχι μόνο όσοι είναι ή θέλουν να γίνουν μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως σε αυτή τη χρονική συγκυρία που οι εσωκομματικές εκλογές αποκτούν και χαρακτήρα άτυπου δημοψηφίσματος για τις κυβερνητικές πολιτικές, οι πολίτες θα είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν γνησίως κι όχι μέσω του διαστρεβλωτικού φακού των δημοσκοπήσεων και πόσο "αγαπούν" τον Κ. Μητσοτάκη. Μακάρι ακόμα κι έτσι η συμμετοχή να είναι υψηλή, αλλά κάποια στιγμή Αλέξη τα αβγά πρέπει να σπάνε γιατί αλλιώς χαλάνε και γίνονται δηλητηριώδη και γι' αυτούς που τα συντηρούν... 

 

Γίνονται συνέδρια και είναι σαν να μην γίνονται...

Το 2015 δεν είναι 2022. Προφανώς, στη ΝΔ ωστόσο, όπως έγινε φανερό στο συνέδριό της, χτίζουν το προεκλογικό τους αφήγημα στη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ακριβώς έκαναν, δηλαδή, πριν επτάμισι χρόνια, με "θεαματικά" αποτελέσματα για τους ίδιους. Τότε οι αναρχοάπλυτοι θα μας έβγαζαν από το ευρώ, σήμερα οι αριστερούληδες που δεν βλέπουν στο χαζοκούτι τη ζωή τού Παΐσιου θα μας επιστρέψουν στο λαϊκισμό, από τον οποίο υποτίθεται πως μας γλίτωσε αυτός που δίνει μάχες για τη Βόρεια Μακεδονία...

Τα βίντεο από το συνέδριο της ΝΔ δεν πρέπει να σβηστούν γρήγορα. Οφείλουμε να τα κρατήσουμε για να κάνουμε συγκρίσεις με αυτά που θα καταλογίζουν μετά την εκλογική ήττα στον Κ. Μητσοτάκη όσοι το περασμένο παρασκευοσαββατοκύριακο τον υμνολογούσαν λες κι έχουμε για πρωθυπουργό ένα κράμα Ελευθέριου Βενιζέλου και Χαρίλαου Τρικούπη. Φυσικά ούτε λόγος για παραγωγή πολιτικού λόγου από μια συνάθροιση ανθρώπων που περιμένουν πώς και πώς τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης για να το ξεζουμίσουν κι αυτό. Εκτός αν θεωρούμε πολιτικό λόγο τού 21ου αιώνα όσα εθνικιστικά και μεσαιωνικά εκστόμισε και πάλι ο Αντ. Σαμαράς...

Ο διαχωρισμός Αριστεράς και δεξιάς θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν ο πλούτος παράγεται και μοιράζεται με όρους δικαιοσύνης. Είναι πολύ πρόσφατο, όμως, και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί η κυβερνώσα Αριστερά να καμαρώνει πως συζητά επί τη βάσει ιδεών κι όχι προσωπικών διαφορών κι επιδιώξεων... 

Στην Ελλάδα παράγουμε περισσότερη παραπολιτική από όση αντέχουμε και λιγότερη πολιτική από αυτή που έχουμε ανάγκη. Κι αυτή είναι μια (ακόμα) παθογένεια από την οποία δεν βλέπω να ξεμπερδεύουμε γρήγορα...

  

Η δεύτερη φορά Αριστερά καλό είναι να μην δώσει εργαλεία στο νεοφιλελευθερισμό...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης παίζει το πολιτικό του κεφάλι κορόνα γράμματα για τα μάτια των Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίου, Περιστέρη και Στάσση. Το ότι λαμβάνει κάποια περισσότερο σοβαρά μέτρα εννέα μήνες μετά τη γέννηση του προβλήματος με τους λογαριασμούς ρεύματος δεν αναιρεί την άποψη πως για χάρη των χορηγών του θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και την πρωθυπουργία του. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει πόσο βαθιά εξαρτημένος είναι από τους εθνικούς μας ολιγάρχες...

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ωστόσο, άμοιρος ευθυνών, κι ας μην κυβερνά σήμερα κι ας μην αύξησε τους λογαριασμούς ρεύματος όταν κυβερνούσε. Αυτός καθιέρωσε στην πράξη τη ρήτρα αναπροσαρμογής- έστω με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που της προσέδωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- κι αυτός εισήγαγε στην Ελλάδα το χρηματιστήριο ενέργειας. Πρόσφερε, δηλαδή, στους νεοφιλελεύθερους τα εργαλεία με τα οποία φτωχοποιούν σήμερα το λαό...

Κι αν τα λάθη είναι λογικό να γίνονται, ιδίως από πρωτόπειρους στην εξουσία, κι αυτοί που τα έκαναν, κρίθηκαν γι' αυτά στις εκλογές τού 2019, προβληματίζει το να μην λες κουβέντα σήμερα για κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και του χρηματιστηρίου ενέργειας ή να μιλάς αμφίσημα για το αν θα επανακρατικοποιήσεις τη ΔΕΗ. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις γύρω από τη ρήτρα αναπροσαρμογής ούτε από ευρωπαϊκές οδηγίες για το χρηματιστήριο ενέργειας, για το οποίο μπορούν να μπουν όροι και προϋποθέσεις ώστε να μην περνά όλη η αγορά μέσα από αυτό. Το να είναι, συνεπώς, η δεύτερη φορά Αριστερά αλλιώς δεν μου αρκεί ως τσιτάτο, ιδίως όταν το "αλλιώς" θα θυμίζει πιο πολύ τον παλαιοκομματισμό κι όχι το ριζοσπαστισμό...   

 

Ουρακοτάγκοι με αποψάρες...

Υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα που προσβάλλει και η Ελλάδα που στέκεται με αξιοπρέπεια. Υπάρχει, για παράδειγμα, η Ελλάδα που δολοφονεί γιατί δεν της αρέσει η φυλετική καταγωγή ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός τού θύματος, που σκοτώνει ακόμα και γατάκια και η Ελλάδα που εξεγείρεται με την αδικία, που αντιστέκεται στον κατήφορο και σηκώνει κεφάλι κάθε φορά που αισθάνεται προσβεβλημένη την ανθρωπιά της. Το ποια Ελλάδα επιλέγει κανείς να υπερασπίζεται μαρτυρά και το ήθος του. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν υπερασπίζεσαι τη δικαιοσύνη όταν ζητάς κρεμάλες, όποιος κι αν είναι αυτός που θέλεις να βάλεις το κεφάλι του κάτω από τη γκιλοτίνα...

Δεν υπάρχουν μόνο "καλοί" από τη "δική μας πλευρά" ούτε μόνο "κακοί" από την "άλλη πλευρά". Όσο κοινότοπο κι απλοϊκό κι αν μοιάζει αυτό που μόλις έγραψα τόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό στη σύγχρονη ζούγκλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου η ανθρωποφαγία ανταμείβεται με πολλά κλικ κι ο εκφραστής της καθίσταται influencer. Εξοργίζομαι όταν διαβάζω και πολλούς Αριστερούς (;) να εκφράζονται, για παράδειγμα, για τον Κ. Μητσοτάκη με όρους που θα έκαναν να κοκκινίσει ακόμα και τον πιο φανατικό ποδοσφαιρικό χουλιγκάνο. Είναι τόσο δύσκολο πια να κάνουμε κριτική, ακόμα και να εκδηλώνουμε την οργή μας, δίχως να θυμίζουμε ομιλούντα ουρακοτάγκο;...

Καταλαβαίνω ότι όταν σε κάποιον έρχεται λογαριασμός ρεύματος 1.000, 2.000 ή και παραπάνω ευρώ δυσκολεύεται να μιλήσει ήρεμα κι απλά. Δεν νομίζω, όμως, πως όλοι όσοι περνούν την ημέρα τους στο διαδίκτυο καθυβρίζοντας τον όποιο αντίπαλό τους, πραγματικό ή φανταστικό, κουβαλούν το σταυρό τού Ιησού. Μάλλον αντιμετωπίζουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως πτυελοδοχεία των αποτυχιών τους, που είναι όλες δικές τους κι ας αποπειρώνται να μεταθέτουν αιωνίως την ευθύνη γι' αυτές σε άλλους. Κανέναν δεν έβλαψε και λίγη αυτοκριτική... 

 
 

Αυτοκαταστροφικός από εξάρτηση...

Όσοι γνωρίζουν την αγορά ενέργειας ζητούσαν μέτρα από την κυβέρνηση για την κατάπνιξη της αισχροκέρδειας από το περασμένο φθινόπωρο, πολύ πριν δηλαδή το μίνι παγκόσμιο πόλεμο στην Ουκρανία. Στην αρχή η κυβέρνηση αδιαφόρησε, στη συνέχεια καθησύχαζε πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν όλα τελειώσει, στη συνέχεια αμφισβήτησε την αισχροκέρδεια, κάποια στιγμή την παραδέχθηκε και υποσχέθηκε μέτρα, τα οποία όμως ακόμα δεν έχουμε δει. Η πιο πρόσφατη μπάλα στην εξέδρα σχετίζεται με το ότι περιμέναμε την ΕΕ να λάβει σχετικές αποφάσεις, όταν η πλειονότητα των κρατών- μελών έχει λάβει εδώ και καιρό τις δικές της...

Ο Κ. Μητσοτάκης υποτίμησε το πρόβλημα μέχρι που και οι κρυφές δημοσκοπήσεις τού υποδεικνύουν πως είναι ο λόγος που θα χάσει τις εκλογές. Τότε γιατί καθυστερεί τόσο πολύ να πάρει αποφάσεις κι όταν το κάνει είναι too little too late; Γιατί η χώρα ποτέ άλλοτε κατά τη μεταπολίτευση, με εξαίρεση ίσως τη διακυβέρνηση Σημίτη, δεν είχε ως πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που είναι τόσο εξαρτημένος από τα μεγάλα συμφέροντα ώστε να αποδέχεται ακόμα και την πολιτική του αυτοκαταστροφή...

Όταν, συνεπώς, έχεις έναν πρωθυπουργό τόσο εξαρτημένο από τη διαπλοκή πώς να μην κατρακυλάς και στον παγκόσμιο πίνακα ελευθερίας τού Τύπου κάτω κι από τη συμπαθή Μποτσουάνα; Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών απαιτεί κι έναν ισχυρό επικοινωνιακό μηχανισμό προπαγάνδας σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κι αυτόν παρέχουν στον Κ. Μητσοτάκη οι δέκα εθνικοί μας νταβατζήδες. Μέχρι να το πάρουν απόφαση κι εκείνοι πως στηρίζουν ένα καμένο χαρτί και να το εγκαταλείψουν πριν καούν και οι ίδιοι... 

 

Οι λύκοι τα λυκόπουλά τους...

Ο υιός Μητσοτάκη, όπως άλλωστε κι ο μπαμπάς πριν από αυτόν, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινούσε την επαγγελματική- πολιτική του καριέρα από το ίδιο σημείο εκκίνησης με τον υιό κάποιου "κοινού θνητού". Όποιος το πίστευε μάλλον έχει θεοποιήσει τόσο πολύ στο μυαλό του τον καπιταλισμό που πιστεύει ότι μόνο οι τεμπέληδες δεν τα καταφέρνουν στη ζωή τους και πως αν προσπαθήσεις το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να επιτύχεις. Κι επειδή ακριβώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο γι' αυτό και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη θα παραμένει επίκαιρο...

Μόνο, όμως, όταν η αξιοκρατία θα γίνει ο κανόνας θα μπορούμε να κατηγορούμε εξ άμβωνος τον όποιο Μητσοτάκη. Πόσοι από εμάς, άλλωστε, θα είχαμε προτιμήσει ή συστήσει σε μια εργασία έναν πιο άξιο από τον γιο, την κόρη, τον αδελφό ή τον φίλο μας; Αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι περισσότερο φθονούμε τον Κυριάκο που μπορεί και τοποθετεί τα παιδιά του σε καλά αμειβόμενες θέσεις, όπως είχε τοποθετήσει και τον ίδιο ο δικός του μπαμπάς, παρά τον επικρίνουμε...

Ομοίως, στην κυβερνώσα Αριστερά οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί όταν δείχνουν με το δάχτυλο τους πολιτικούς τους αντιπάλους για φαινόμενα νεποτισμού. Υπάλληλοι της Βουλής, άλλωστε, δεν έχουν τοποθετηθεί μόνο παιδιά δεξιών, έτσι δεν είναι;... 

Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο θεσμός τής οικογένειας έχει θεοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που στο όνομά της επιτρέπονται τα πάντα. Όταν, όμως, η οικογένεια προηγείται της κοινωνίας μην περιμένετε ο νοητός ήλιος τής δικαιοσύνης να θυμηθεί τη χώρα μας...